Het grote rammelaarstopic deel 56

als je wil dat iemand er lering uit trekt werkt het vaak beter om diegene te informeren ipv aan te vallen.

Ik kan mij niet voorstellen hoe erg een PND is. Als ik jouw verhaal en die van Bloesem lees snap ik een beetje hoe vreselijk het moet zijn.
Maar als er zo gevallen wordt over iets wat net verkeerd geschreven wordt, bereik je dat mensen er niet eens meer naar durven te vragen. Want stel dat je het fout zegt en iemand kwetst.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 15:18 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

I can't even.... een beetje onbekwaam voelen ja? Is dat wat je denkt dat een PPD inhoudt?

Ik snap bloesem heel goed, en hoewel wij niet altijd eye to eye zijn met elkaar moet ik hier echt even mijn plasje over doen.

Een PPD raakt je als moeder tot in de kern van je bestaan. Ik heb me nog nooit zo waardeloos en mislukt gevoeld als in mijn eerste twee jaar als moeder. Er komen nu eindelijk lichtpuntjes (mijn kind liet een boekje op zijn tenen vallen en kwam naar MIJ om getroost te worden terwijl man ook thuis was, ik heb gejankt van blijdschap).

Mijn kind wilde niks meer van me weten omdat ik door die PPD de zorg niet aankon en steeds meer aan man overliet. Het is een overwinning dat ik weer naar bed breng, luiers verschoon, speel met mijn kind. Gelukkig is hij nog zo jong dat ik dingen kan repareren, maar hoe graag ik ook een tweede wil, ik durf het (nog) niet.

Dat afdoen als een onzekerheidje, dan heb je er echt heel heel weinig van begrepen.

Heel erg +1 op jouw post Kwak. Op alles.

Bij mij schommelt alles heel erg tussen aan de ene kant een tweede kindje willen om te laten zien dat ik het wél kan, en aan de andere kant de angst dat het weer fout gaat en ik dus twee kindjes heb die niet krijgen waar ze recht op hebben in mijn ogen.
Tussen mij en Sjaak gaat het nu goed en daardoor krijg ik vertrouwen, maar dat is nog zo broos, doodeng bijna.

Oh is iedereen hier?

Bloesem . Wat moeilijk! Hopelijk krijg je met nog wat tijd een stukje vertrouwen en rust terug!
En voor Kwakzor en MwC ook. Lijkt me enorm zwaar om je zo te voelen.

Ik ben hier dus ook nog,maar ik zit ergens in een hoekje stilletjes heel hard te rammelen. Verder kan ik er nu niks mee.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 10:30 schreef Bloesem. het volgende:
Als jullie hier posten, kan ik ook wel Ik rammel aan alle kanten

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Sorry voor de kaap Ik leef met jullie mee

Toevallig ( ) zag ik vandaag bij mijn verloskundigen op de site staan dat je er ook een afspraak over je kinderwens kunt maken. Heeft je eigen verloskundige ook zoiets? Misschien kunnen zij je helpen. Verder een , want het lijkt me heel lastig!

Oi, dikke kus voor alle rammelaars die het er zo moeilijk mee hebben
Ik kan me niet voorstellen hoe erg een ppd erin hakt, maar als het t rammelen in de weg staat moet het wel heel erg zijn

Hopelijk komen jullie er zo uit als jullie zouden willen

Heb ik dit veroorzaakt? Oeps..

Kwak, bedankt voor je bijval en voor je uitleg Door ‘raakt je tot in de kern van je bestaan’ moest ik (toen ik het las en nu weer) huilen. Want dat is het gewoon. Ik kan ‘helaas’ niet aan een ander laten voelen hoe het voelt (en dat is misschien maar beter ook, want ik gun het echt niemand) maar ik kan wel een stukje proberen te vertellen, om aan te sluiten bij het verhaal van kwak, voor wie het weten wil. Dat geeft misschien ook meer inzicht in mijn worsteling met die grote kinderwens..

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Zo, sorry voor dit epistel. Bedankt voor jullie steun, trouwens. Ik vind het echt een hele fijne gedachte dat er mensen zijn die meelezen en meeleven

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 10:48 schreef pinquit het volgende:
Bloesem, wat zou voor jou de doorslag geven? Wanneer denk je dat je er voor durft te gaan? Wil je nog dingen bereiken met jezelf? Wil je dingen afgesloten hebben (kan dat?) voor jezelf?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

LeSage, ik voerde regelmatig gesprekken hierover met bevriende doula's. Mijn vertrouwen in de verloskundige moet na de vorige bevalling nog groeien, dat ben ik een beetje kwijtgeraakt. Alsnog bedankt voor je suggestie, je helpt me er mooi aan herinneren dat ik het gesprek aan kan gaan hierover met mensen die me hierbij kunnen helpen (bijvoorbeeld met die doula's)

Oh lieve Bloesem. Ik heb niet zo veel woorden, maar ik vind je wel dapper omdat je elke dag zo hard knokt. Met en tegen, maar ook voor en dóór jezelf (vanuit je kracht en je doorzettingsvermogen en alles van dat). Voor je gezin en je mini. Wauw.

<3

Kwak en Bloesem, het lijkt me verschrikkelijk om mee te maken en ik hoop dat er een dag komt waarop die gevoelens verleden tijd zijn. Ik vond de documentaire die een tijdje geleden op televisie was over dit onderwerp heel verhelderend, door de verhalen van die vrouwen ben ik beter gaan begrijpen wat het is en ook heftig het is.

Lieve Bloesem en Kwak, ik wil zoveel zeggen, maar ik weet gewoon niet hoe. Dus gewoon en ik heb echt heel veel respect voor jullie (en anderen ook natuurlijk) want jullie zijn doorgegaan

_{en bloesem, wil je een succesverhaal vaginale bevalling na ks horen, die heb ik voor je Vraag er gerust naar}

Oh Bloesem. Wat knap dat je je gevoelens zo goed weet te verwoorden. Ik had geen idee.
Ik heb zoveel respect voor je dat je zo knokt.
En je toekomstbeeld is prachtig.
Je bent zo bewust van jezelf.
Je bent er nog niet, maar je gaat er komen, echt!!!

Dikke Bloesem, wat een strijd voer jij...
En kwak ook
_{en f*ck, wat herkenbaar ook weer}

Nou, straks ontnemen we iedereen de rammels nog

Het gaat wel echt een stuk beter hoor! Het is idd de innerlijke strijd tussen 'gaat het weer mis' en 'kan ik het beter doen deze keer'... en bij mij speelt mee dat ik in mijn zwarte periode (weer) veel ben aangekomen waardoor ik mijn lijf nu echt geen zwangerschap wil aandoen.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 23:34 schreef kwakz0r het volgende:
Nou, straks ontnemen we iedereen de rammels nog

Het gaat wel echt een stuk beter hoor! Het is idd de innerlijke strijd tussen 'gaat het weer mis' en 'kan ik het beter doen deze keer'... en bij mij speelt mee dat ik in mijn zwarte periode (weer) veel ben aangekomen waardoor ik mijn lijf nu echt geen zwangerschap wil aandoen.

Of juist niet, want ondanks alles rammelen wij nog net zo goed En hebben we hele coole kinderen, dat helpt ook wel natuurlijk

& jullie

Bloesem; wat knap dat je het zo duidelijk neer kan zetten. Wat een immense strijd.

Ik heb geen verhelderende woorden dus eigenlijk alleen maar voor jullie allemaal.

En nu weer weg, want het enige wat bij mij rammelt is mn bekken

bloesem wat weet je dit goed te verwoorden. je kan iemand niet laten voelen hoe het voelt, maar op deze manier wel een klein inkijkje geven.

ook bij het rammelen is het denk ik goed om hierover te lezen. hopelijk niet maar misschien zitten hier wel meiden die er later ook mee te maken krijgen, zelf of in hun omgeving. dan is dit soort info juist heel belangrijk.
zo was ik me er niet van bewust dat een opmerking dat iemand een goede moeder is de druk juist nog groter kan maken.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 23:52 schreef Elleska het volgende:
zo was ik me er niet van bewust dat een opmerking dat iemand een goede moeder is de druk juist nog groter kan maken.

Ik eerlijk gezegd ook niet. Ik weet nog dat ik als lurker veel 'geleerd' heb van L-E en de verdrietige situatie rond het overlijden van hun dochter Elva (en ook ik denk nog vaak aan haar en aan hun verhaal) en ik zou eigenlijk ook wel willen weten hoe ik een moeder met PPD wel zou kunnen steunen (als in: wat moet ik dus iig niet zeggen?). Ik heb zelf (nog) geen kinderen en/of ervaring met depressies dus weet überhaupt niet wat die mama's doormaken.

Sowieso dank en heel veel sterkte voor die moeders die hier over hun strijd en angsten vertellen en aan Kwakzor, Bloesem en JufMariska in het bijzonder.

[ Bericht 2% gewijzigd door Sunglasses op 11-01-2017 03:43:55 ]

Bedankt Bloesem voor je openhartigheid Ik wens jou (en Kwakzor en JufM en anderen die te maken hebben (gehad) met een PPD) zo'n onwijs mooie toekomst toe met alle kinders die jullie willen. Ik weet verder niet wat ik moet zeggen. Maar ben net als Sunglasses benieuwd hoe ik iemand wel zou kunnen steunen. Je bent toch erg geneigd om iemand ervan te overtuigen dat ze wél een goede moeder zijn.

Ik denk dat dat heel persoonlijk is. Voor mij geven zulke opmerkingen geen negatieve lading. Ik geloofde ze ook niet, maar had er geen last van.

Maar de diagnose PPD is bij mij pas gesteld toen Melle al anderhalf was. Ik heb destijds hulp heel erg afgehouden.

ik vond het zelf fijn als mensen me niet het gevoel gaven dat het raar was dat ik M niet mee wilde nemen als ik met ze afsprak of dat J overal mee naar toe ging met ons. En als ze geen dingen zeiden als 'maar het belangrijkste is dat hij gezond is' (dat vond ik zelf ook, maar zo voelde het niet)... dat soort dingen.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 23:34 schreef kwakz0r het volgende:
Nou, straks ontnemen we iedereen de rammels nog

Het gaat wel echt een stuk beter hoor! Het is idd de innerlijke strijd tussen 'gaat het weer mis' en 'kan ik het beter doen deze keer'... en bij mij speelt mee dat ik in mijn zwarte periode (weer) veel ben aangekomen waardoor ik mijn lijf nu echt geen zwangerschap wil aandoen.

Nee hoor, mijn rammels blijven. Ik heb als kleuter de ppd van mijn moeder na de geboorte van mijn broertje meegemaakt, het lijkt mij echt het meest vreselijke wat je kan meemaken. Ik hoop echt dat ik dat nooit mee hoef te maken. Dus een voor jullie.

Nog 6 maanden en dan mag de pil de deur uit

*ontlurkt* wat naar om te lezen dat een paar van jullie zo worstellen met een PPD 😯. Jullie doen het goed en hebben mooie en lieve kinderen.

Nog 5 maanden dan gaan wij er ook echt voor na een aantal maanden uitzoeken en zoeken naar wijsheid want zomaar een kindje krijgen is voor ons niet vanzelfspreken. Manlief is manisch deprissief (alleen de lichte dipjes niet het manische gelukkig). We hebben veel diepe dalen gehad, maar sinds een dik jaar nieuwe medicatie en hij is stabiel nu.

Waar ik het meeste bang voor ben is de reactie van onze ouders ze zullen misschien wel erg boos worden en ons zeer onverantwoordelijk vinden. Vooral ouders van man zijn zo toen we vertelden dat we gingen samenwonen waren ze ook niet blij. En dat we een pup namen ook totaal niet terwijl alles hier prima loopt.

En we hebben alles al helemaal op papier ook als het niet zo goed gaat

Hoe gaan jullie hiermee om ? Om negatieve reacties van ouders

Hier houdt het mij echt tegen om de stap te zetten voor een tweede

Het zal voor iedereen verschillend zijn, maar ik vind het heel prettig als mensen me gewoon horen. Geen advies, me niet overtuigen van het tegendeel, maar gewoon luisteren. Want als ik zeg "ik voel me zo'n slechte moeder en ik denk dat mijn kind schade oploopt" en jij zegt "je bent wel een goede moeder" is mijn gevoel niet weg, maar de mogelijkheid tot het delen wel.

Wat ik net als kwak als heel moeilijk heb ervaren, was iedereen die iets zei in de trant van "nou, ze is in elk geval gezond." Ik heb daar zelfs een blog over geschreven, omdat ik het zo moeilijk vond. Want, zoals kwak ook zegt, wij zien dat ook wel (maar dat helpt niks, want zo voelt het dus niet) Mensen willen zo graag iets positiefs zeggen, maar vaak is het gewoon echt fijner als iemand zegt "jeetje, wat klote. Ik zie je, en ik ben er voor je"

Ik deel best wel regelmatig dit filmpje, omdat ik het zo'n goed filmpje vind. Ik denk dat hij hier nu ook goed past:

Geen idee hoe ik met negatieve ouders om zou gaan. Ik heb momenteel vooral moeite met moeder en schoonouders die vinden dat de ziekte van Graves zo'n big deal niet is, omdat 'het toch ook opgelost kan worden?'. En dat klopt wel, maar is toch echt niet zo makkelijk als zij roepen...

Mijn behandeling bestaat uit een jaar titreren met propylthiouracil (PTU). In dat jaar zoeken we de perfecte dosering. Ik moet aan de arts vragen of het jaar begint als we die dosering gevonden hebben (en dat is nog niet het geval), of dat we beginnen te tellen vanaf de eerste PTU-dag (23-20-2016).

Dan stop ik in één keer en is de kans zo'n 25-40% dat ik dan een normaalwerkende schildklier heb, maar de kans is dus groter dat dat niet zo is. Dan gaan we voor een behandeling met radioactief jodium en is de kans daarna behoorlijk groot dat het óf nog een keer moet (dat weten we dan na vier maanden, dan behandeling 2, dan nog zes maanden wachten), óf dat m'n schildklier te langzaam wordt, waardoor ik dan de rest van m'n leven schildklierhormoon moet slikken. Daar moeten we dan ook eerst weer de ideale dosering van vinden voordat we groen licht krijgen.

En dan mensen die roepen 'dat uitstel toch geen afstel is', maar dat helpt niet...