Neoliberalisme, wat houdt het in? #8

2) The lack of respect... - by MosesJones

Science Fiction is normally relegated to the specialist publications rather than having reviews in the main stream press. Seen as "fringe" and a bit sad its seldom reviewed with anything more than condescension by the "quality" press.

Does it bother you that people like Jeffery Archer or Jackie Collins seem to get more respect for their writing than you ?

Neal:

OUCH!

(removes mirrorshades, wipes tears, blows nose, composes self)

Let me just come at this one from sort of a big picture point of view.

(the sound of a million Slashdot readers hitting the "back" button...)

First of all, I don't think that the condescending "quality" press look too kindly on Jackie Collins and Jeffrey Archer. So I disagree with the premise of the last sentence of this question and I'm not going to address it. Instead I'm going to answer what I think MosesJones is really getting at, which is why SF and other genre and popular writers don't seem to get a lot of respect from the literary world.

To set it up, a brief anecdote: a while back, I went to a writers' conference. I was making chitchat with another writer, a critically acclaimed literary novelist who taught at a university. She had never heard of me. After we'd exchanged a bit of of small talk, she asked me "And where do you teach?" just as naturally as one Slashdotter would ask another "And which distro do you use?"

I was taken aback. "I don't teach anywhere," I said.

Her turn to be taken aback. "Then what do you do?"

"I'm...a writer," I said. Which admittedly was a stupid thing to say, since she already knew that.

"Yes, but what do you do?"

I couldn't think of how to answer the question---I'd already answered it!

"You can't make a living out of being a writer, so how do you make money?" she tried.

"From...being a writer," I stammered.

At this point she finally got it, and her whole affect changed. She wasn't snobbish about it. But it was obvious that, in her mind, the sort of writer who actually made a living from it was an entirely different creature from the sort she generally associated with.

And once I got over the excruciating awkwardness of this conversation, I began to think she was right in thinking so. One way to classify artists is by to whom they are accountable.

The great artists of the Italian Renaissance were accountable to wealthy entities who became their patrons or gave them commissions. In many cases there was no other way to arrange it. There is only one Sistine Chapel. Not just anyone could walk in and start daubing paint on the ceiling. Someone had to be the gatekeeper---to hire an artist and give him a set of more or less restrictive limits within which he was allowed to be creative. So the artist was, in the end, accountable to the Church. The Church's goal was to build a magnificent structure that would stand there forever and provide inspiration to the Christians who walked into it, and they had to make sure that Michelangelo would carry out his work accordingly.

Similar arrangements were made by writers. After Dante was banished from Florence he found a patron in the Prince of Verona, for example. And if you look at many old books of the Baroque period you find the opening pages filled with florid expressions of gratitude from the authors to their patrons. It's the same as in a modern book when it says "this work was supported by a grant from the XYZ Foundation."

Nowadays we have different ways of supporting artists. Some painters, for example, make a living selling their work to wealthy collectors. In other cases, musicians or artists will find appointments at universities or other cultural institutions. But in both such cases there is a kind of accountability at work.

A wealthy art collector who pays a lot of money for a painting does not like to see his money evaporate. He wants to feel some confidence that if he or an heir decides to sell the painting later, they'll be able to get an amount of money that is at least in the same ballpark. But that price is going to be set by the market---it depends on the perceived value of the painting in the art world. And that in turn is a function of how the artist is esteemed by critics and by other collectors. So art criticism does two things at once: it's culture, but it's also economics.

There is also a kind of accountability in the case of, say, a composer who has a faculty job at a university. The trustees of the university have got a fiduciary responsibility not to throw away money. It's not the same as hiring a laborer in factory, whose output can be easily reduced to dollars and cents. Rather, the trustees have to justify the composer's salary by pointing to intangibles. And one of those intangibles is the degree of respect accorded that composer by critics, musicians, and other experts in the field: how often his works are performed by symphony orchestras, for example.

Accountability in the writing profession has been bifurcated for many centuries. I already mentioned that Dante and other writers were supported by patrons at least as far back as the Renaissance. But I doubt that Beowulf was written on commission. Probably there was a collection of legends and tales that had been passed along in an oral tradition---which is just a fancy way of saying that lots of people liked those stories and wanted to hear them told. And at some point perhaps there was an especially well-liked storyteller who pulled a few such tales together and fashioned them into the what we now know as Beowulf. Maybe there was a king or other wealthy patron who then caused the tale to be written down by a scribe. But I doubt it was created at the behest of a king. It was created at the behest of lots and lots of intoxicated Frisians sitting around the fire wanting to hear a yarn. And there was no grand purpose behind its creation, as there was with the painting of the Sistine Chapel.

The novel is a very new form of art. It was unthinkable until the invention of printing and impractical until a significant fraction of the population became literate. But when the conditions were right, it suddenly became huge. The great serialized novelists of the 19th Century were like rock stars or movie stars. The printing press and the apparatus of publishing had given these creators a means to bypass traditional arbiters and gatekeepers of culture and connect directly to a mass audience. And the economics worked out such that they didn't need to land a commission or find a patron in order to put bread on the table. The creators of those novels were therefore able to have a connection with a mass audience and a livelihood fundamentally different from other types of artists.

Nowadays, rock stars and movie stars are making all the money. But the publishing industry still works for some lucky novelists who find a way to establish a connection with a readership sufficiently large to put bread on their tables. It's conventional to refer to these as "commercial" novelists, but I hate that term, so I'm going to call them Beowulf writers.

But this is not true for a great many other writers who are every bit as talented and worthy of finding readers. And so, in addition, we have got an alternate system that makes it possible for those writers to pursue their careers and make their voices heard. Just as Renaissance princes supported writers like Dante because they felt it was the right thing to do, there are many affluent persons in modern society who, by making donations to cultural institutions like universities, support all sorts of artists, including writers. Usually they are called "literary" as opposed to "commercial" but I hate that term too, so I'm going to call them Dante writers. And this is what I mean when I speak of a bifurcated system.

Like all tricks for dividing people into two groups, this is simplistic, and needs to be taken with a grain of salt. But there is a cultural difference between these two types of writers, rooted in to whom they are accountable, and it explains what MosesJones is complaining about. Beowulf writers and Dante writers appear to have the same job, but in fact there is a quite radical difference between them---hence the odd conversation that I had with my fellow author at the writer's conference. Because she'd never heard of me, she made the quite reasonable assumption that I was a Dante writer---one so new or obscure that she'd never seen me mentioned in a journal of literary criticism, and never bumped into me at a conference. Therefore, I couldn't be making any money at it. Therefore, I was most likely teaching somewhere. All perfectly logical. In order to set her straight, I had to let her know that the reason she'd never heard of me was because I was famous.

All of this places someone like me in critical limbo. As everyone knows, there are literary critics, and journals that publish their work, and I imagine they have the same dual role as art critics. That is, they are engaging in intellectual discourse for its own sake. But they are also performing an economic function by making judgments. These judgments, taken collectively, eventually determine who's deemed worthy of receiving fellowships, teaching appointments, etc.

The relationship between that critical apparatus and Beowulf writers is famously awkward and leads to all sorts of peculiar misunderstandings. Occasionally I'll take a hit from a critic for being somehow arrogant or egomaniacal, which is difficult to understand from my point of view sitting here and just trying to write about whatever I find interesting. To begin with, it's not clear why they think I'm any more arrogant than anyone else who writes a book and actually expects that someone's going to read it. Secondly, I don't understand why they think that this is relevant enough to rate mention in a review. After all, if I'm going to eat at a restaurant, I don't care about the chef's personality flaws---I just want to eat good food. I was slagged for entitling my latest book "The System of the World" by one critic who found that title arrogant. That criticism is simply wrong; the critic has completely misunderstood why I chose that title. Why on earth would anyone think it was arrogant? Well, on the Dante side of the bifurcation it's implicit that authority comes from the top down, and you need to get in the habit of deferring to people who are older and grander than you. In that world, apparently one must never select a grand-sounding title for one's book until one has reached Nobel Prize status. But on my side, if I'm trying to write a book about a bunch of historical figures who were consciously trying to understand and invent the System of the World, then this is an obvious choice for the title of the book. The same argument, I believe, explains why the accusation of having a big ego is considered relevant for inclusion in a book review. Considering the economic function of these reviews (explained above) it is worth pointing out which writers are and are not suited for participating in the somewhat hierarchical and political community of Dante writers. Egomaniacs would only create trouble.

Mind you, much of the authority and seniority in that world is benevolent, or at least well-intentioned. If you are trying to become a writer by taking expensive classes in that subject, you want your teacher to know more about it than you and to behave like a teacher. And so you might hear advice along the lines of "I don't think you're ready to tackle Y yet, you need to spend a few more years honing your skills with X" and the like. All perfectly reasonable. But people on the Beowulf side may never have taken a writing class in their life. They just tend to lunge at whatever looks interesting to them, write whatever they please, and let the chips fall where they may. So we may seem not merely arrogant, but completely unhinged. It reminds me somewhat of the split between Christians and Faeries depicted in Susannah Clarke's wonderful book "Jonathan Strange and Mr. Norrell." The faeries do whatever they want and strike the Christians (humans) as ludicrously irresponsible and "barely sane." They don't seem to deserve or appreciate their freedom.

Later at the writer's conference, I introduced myself to someone who was responsible for organizing it, and she looked at me keenly and said, "Ah, yes, you're the one who's going to bring in our males 18-32." And sure enough, when we got to the venue, there were the males 18-32, looking quite out of place compared to the baseline lit-festival crowd. They stood at long lines at the microphones and asked me one question after another while ignoring the Dante writers sitting at the table with me. Some of the males 18-32 were so out of place that they seemed to have warped in from the Land of Faerie, and had the organizers wondering whether they should summon the police. But in the end they were more or less reasonable people who just wanted to talk about books and were as mystified by the literary people as the literary people were by them.

In the same vein, I just got back from the National Book Festival on the Capitol Mall in D.C., where I crossed paths for a few minutes with Neil Gaiman. This was another event in which Beowulf writers and Dante writers were all mixed together. The organizers had queues set up in front of signing tables. Neil had mentioned on his blog that he was going to be there, and so hundreds, maybe thousands of his readers had showed up there as early as 5:30 a.m. to get stuff signed. The organizers simply had not anticipated this and so---very much to their credit---they had to make all sorts of last-minute rearrangements to accomodate the crowd. Neil spent many hours signing. As he says on his blog

http://www.neilgaiman.com/journal/journal.asp

the Washington Post later said he did this because he was a "savvy businessman." Of course Neil was actually doing it to be polite; but even simple politeness to one's fans can seem grasping and cynical when viewed from the other side.

Because of such reactions, I know that certain people are going to read this screed as further evidence that I have a big head. But let me make at least a token effort to deflect this by stipulating that the system I am describing here IS NOT FAIR and that IT MAKES NO SENSE and that I don't deserve to have the freedom that is accorded a Beowulf writer when many talented and excellent writers---some of them good friends of mine---end up selling small numbers of books and having to cultivate grants, fellowships, faculty appointments, etc.

Anyway, most Beowulf writing is ignored by the critical apparatus or lightly made fun of when it's noticed at all. Literary critics know perfectly well that nothing they say is likely to have much effect on sales. Let's face it, when Neil Gaiman publishes Anansi Boys, all of his readers are going to know about it through his site and most of them are going to buy it and none of them is likely to see a review in the New York Review of Books, or care what that review says.

So what of MosesJones's original question, which was entitled "The lack of respect?" My answer is that I don't pay that much notice to these things because I am aware at some level that I am on one side of the bifurcation and most literary critics are on the other, and we simply are not that relevant to each other's lives and careers.

What is most interesting to me is when people make efforts to "route around" the apparatus of literary criticism and publish their thoughts about books in place where you wouldn't normally look for book reviews. For example, a year ago there was a piece by Edward Rothstein in the New York Times about Quicksilver that appears to have been a sort of wildcat review. He just got interested in the book and decided to write about it, independent of the New York Times's normal book-reviewing apparatus. It is not the first time such a thing has happened with one of my books.

It has happened many times in history that new systems will come along and, instead of obliterating the old, will surround and encapsulate them and work in symbiosis with them but otherwise pretty much leave them alone (think mitochondria) and sometimes I get the feeling that something similar is happening with these two literary worlds. The fact that we are having a discussion like this one on a forum such as Slashdot is Exhibit A.

Jan Terlouw: “De jeugd moet morgen in staking gaan”

Hans Wetzels | 1 november 2016 | Reageer

Jeugdboekenschrijver Jan Terlouw was ooit hét gezicht van D66. Inmiddels vindt de ex-politicus dat de samenleving kapotgaat aan de neoliberale politiek. Zijn nieuwste boek, Het Hebzuchtgas, is een stevige aanklacht. Een gesprek over TTIP, politieke verantwoordelijkheid en wat de jeugd van tegenwoordig te wachten staat.

De zomer van 2016 is nog oer-Hollands nat als ik Jan Terlouw bij hem thuis ontmoet. De vuistdikke hagelstenen en verlammende hittegolven van enkele weken later zijn nog nergens te bekennen. De politiek heeft de afgelopen jaren nadrukkelijk gefaald, constateert Terlouw in het ruime buitenhuis op het Gelderse platteland waar hij samen met zijn vrouw Alexandra woont. Ondanks zijn bijna 85 jaar acht Terlouw zichzelf niet ontslagen van de taak om te observeren, registreren en waar nodig onheilstijdingen aan te brengen. De schrijver en ex-politicus is militanter dan ooit.

Het Hebzuchtgas

Eind jaren zeventig was Jan Terlouw hét gezicht van D66. Politicus is hij niet meer, maar jeugdboeken schrijft hij nog steeds. Zijn nieuwste boek bevat, net als veel van zijn eerdere werk, een flinke dosis maatschappijkritiek. Het Hebzuchtgas, dat in november ter ere van zijn verjaardag wordt uitgebracht, is een aanklacht tegen de neoliberale politiek die na het uiteenvallen van de Sovjetunie in gang is gezet.

Het verhaal Het Hebzuchtgas speelt zich af in het fictieve land Tradicië. De 18-jarige hoofdpersoon Julia begrijpt niet dat van alle volwassenen niemand zich druk maakt over de zich opstapelende klimaatproblemen. Ze gaat op onderzoek uit en komt tot de ontdekking dat iedereen in Tradicië verslaafd is aan hebzuchtgas. Een directe verwijzing naar de verslaving aan fossiele brandstoffen waar de echte wereld chronisch aan lijdt.

Regendruppels tikken zacht tegen de ramen van het voormalige koetshuis terwijl Alexandra koffie inschenkt. Vreest Terlouw dat toekomstige generaties een wel erg Hobbesiaanse toekomst tegemoet gaan als de economie niet losgeweekt wordt van het fossiele infuus? “Ja. We kunnen het heus nog wel een jaar of tien uithouden met fossiele brandstoffen en het huidige tempo van klimaatverandering. Maar het IPCC verwacht miljoenen klimaatvluchtelingen tegen het einde van deze eeuw. Daarnaast is de politiek wereldwijd steeds minder de baas en kan zij dus ook minder goed bepalen welke richting we uitgaan.”

Politieke verantwoordelijkheid

Jan Cornelis Terlouw is een kind van de wederopbouw. Hij werd in 1931 geboren op het Overijsselse platteland, in Kamperveen. Van huis uit is hij natuurkundige; jarenlang werkte hij als kernfysicus. In 1970 besloot hij de politiek in te gaan. Terlouw werd gemeenteraadslid in Utrecht, Tweede Kamerlid en klom als fractievoorzitter van D66 op tot minister van Economische Zaken. “Helaas hebben we de afgelopen decennia een systeem laten ontspruiten waarin de markt alle vrijheid kreeg”, blikt hij terug. “Van huis uit ben ik liberaal, ik vind absoluut niet dat de overheid alles moet doen. Maar ik ben wel van mening dat in een democratie politici verantwoordelijkheid dienen te nemen en na moeten denken over een rechtvaardige samenleving. Ik heb sterk de indruk dat de politiek dat niet meer begrijpt.”

Het klimaatprobleem, de financiële crisis, de eurocrisis; het zijn in de essentie allemaal politieke problemen en dus ook politieke verantwoordelijkheden, meent Terlouw. “Als je naar de maan kunt reizen, moet je toch ook iets kunnen bedenken om banken beter te reguleren. Maar nee hoor. Ministers, ondernemers en zelfs vakbondsleiders kwamen na de crisis van 2008 niet verder dan het koste wat kost herstellen van de groei. Konden ze werkelijk niks anders bedenken?”

De wet van de jungle

De victorie van het nu door hem verguisde neoliberalisme is een sluipend proces geweest, legt Terlouw uit. Een beginpunt is dan ook lastig aan te wijzen. De structurele aanpassingspolitiek van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) in de jaren tachtig, de Europese interne markt, privatiseringsgolven en ruimere kredietmogelijkheden waren allemaal momenten waarop het neoliberale vrije marktdenken steeds verder werd geīnstitutionaliseerd. Momenten waarop met de kennis van nu aan de bel getrokken had moeten worden. Terlouw: “De vrije markt, weet je wat dat is? Dat is de wet van de jungle! De sterksten worden extreem rijk en de zwakkeren leggen het loodje. Dat is ook precies wat er gebeurd is.” Vanuit haar neoliberale geloofsdogma heeft de politiek veel teveel van haar verantwoordelijkheden naar de markt toe geschoven, vindt Terlouw achteraf.

Maar was hijzelf geen onderdeel van die politiek die dit heeft laten ontstaan? Eind jaren zeventig trad het idee van de markt als het meest efficiënte, maatschappelijke ordeningsprincipe op de voorgrond met de verkiezingen van Margaret Thatcher in het Verenigd Koninkrijk en Ronald Reagan in de VS. Precies de periode dat Jan Terlouw als politicus in Nederland aan de knoppen draaide. “Die vrije markt leek destijds een erg voordelig idee”, geeft hij enigszins schuldbewust toe. “De energievoorziening aan de markt overlaten, de PTT privatiseren, dat is allemaal geleidelijk aan gebeurd. Ook in de jaren daarna, onder de Paarse kabinetten waar mijn partij aan meedeed. Toen ik in de Eerste Kamer zat, heb ik bijvoorbeeld voor liberalisering van het energiebeleid gestemd. Dat zou ik nu nooit meer doen.”

Partijlid

Desondanks blijft Terlouw tot op de dag van vandaag lid van D66 – een ondernemerspartij die niet vies is van marktdenken en ook nu weer fervent voorstander is van vrijhandelsverdragen als TTIP. De ex-politicus is even stil. “Die vrijhandelsverdragen deugen natuurlijk van geen kant. Als je zo’n verdrag moet realiseren door het buiten de democratische besluitvorming te houden, dan zit je op de verkeerde weg.” Goed en fout zijn binnen de politiek echter niet altijd even duidelijk af te bakenen volgens Terlouw: “Ik vind dat D66 de afgelopen jaren in het landsbelang heeft gehandeld. Door te zorgen dat het kabinet niet viel, werd instabiliteit voorkomen. Maar ook D66’ers zullen kritisch naar TTIP moeten leren kijken.”

Terlouw zwijgt even, denkt na. “Ik vind nog steeds dat de overheid zich niet overal mee moet bemoeien. En ik vind nog steeds dat D66 fantastische dingen heeft gedaan op ethisch gebied. Abortussen, euthanasie: dat zijn vrijheden die bij de mensen zelf moeten liggen. Maar we zijn vergeten dat je als politicus bij élk onderwerp je verantwoordelijkheid dient te nemen. Ook als het gaat om economie. Als je ophoudt de vraag te stellen wat rechtvaardig is, dan verlies je je ziel. ”

D66 zal weer bijdraaien en de heilloze weg van het compromisloze neoliberalisme achter zich laten, denkt partij-icoon Terlouw. Daarom kiest hij ervoor om, zolang het kan, een vinger in de politieke pap te houden. “D66 is mijn partij en ik prakkiseer er niet over om eruit te stappen. Het is een groot misverstand te denken dat liberalisme alleen maar gaat over de vrije markt. Een echte liberaal erkent de verantwoordelijkheden van de overheid. Ik heb gelukkig nog enige invloed binnen mijn partij en denk dat ook D66 weer terug wil naar het sociaalliberalisme dat mijn generatie voorstond.”

In staking

Terlouw schenkt nog een kopje koffie in en tuurt een moment uit het raam. Zijn huis in het plattelandsdorpje Twello is omgeven door een ruimtelijke tuin. Hij heeft altijd dicht bij de natuur gewoond, benadrukt Terlouw; liefde voor de natuur is hem met de paplepel ingegoten. “In 1972 was ik een van de weinige politici die de waarschuwingen van de Club van Rome serieus nam. Mensen dachten toen nog dat de grondstoffenvoorraad oneindig was en het met de opwarming van de aarde wel zou meevallen.”

Ondertussen dreigt de huidige generatie jongvolwassenen in de toekomst geconfronteerd te worden met een realiteit van onbeheersbare klimaatproblematiek en groeiende ongelijkheid. Toch overheerst bij de babyboomers, ceo’s, politici en lobbyisten nog steeds de illusie dat de economie voor eeuwig door kan groeien en dat iedereen van die welvaart meeprofiteert. “Een kleine groep mensen is steenrijk geworden van die gedachte. Ondertussen viert de onvrede over het politieke en economische systeem hoogtij; iets als de Brexit bijvoorbeeld komt daar uit voort. Maar het Brusselse establishment wil maar niet inzien waar die boosheid vandaan komt. Wat een gezanik! Als ze in Brussel niet snel de ogen openen, gaan ze onvermijdelijk op hun bek.”

“Jonge mensen moeten morgenochtend allemaal in staking moeten gaan”, stelt Terlouw als radicale oplossing. “Jullie moeten ophouden het spelletje mee te spelen totdat er alleen nog maar duurzame energie gebruikt wordt, het financiële systeem getemd is en de politiek weer luistert. Want op dit moment verwoest het politieke establishment jullie toekomst.”

Drakendoder

De boodschap van Terlouw is met de jaren militanter geworden. Daarom blijft hij stug doorschrijven en publiceren. Zijn zeggingskracht als romancier is stukken groter dan die van de politicus, meent hij. Al in het boek Koning van Katoren (1971) werd de hoofdpersoon Stach geconfronteerd met politieke intriges, corruptie en de hebzucht die overal in de wereld op de loer ligt. “In dat boek heb ik een aantal reële problemen proberen aan te stippen. De draak die Stach moet bestrijden staat bijvoorbeeld voor milieuvervuiling; de zes zure ministers symboliseren machtspolitiek. Ik ben zelf opgegroeid met de kinderboeken van de conservatieve schrijver W.G. van de Hulst. De boodschap daarin was dat ondeugend zijn niet loont en dat volwassenen het altijd beter weten. Ik heb geprobeerd dat in mijn boeken om te draaien. Want de problemen van later worden veroorzaakt door de volwassenen van nu. Niet omgekeerd.”

De schrijver en voormalige minister kijkt op zijn horloge. Hij is nog bereid mijn meegebrachte kinderboek te signeren en me naar het station van Twello te rijden, maar daarna moet hij weer aan de slag. “Ik zie steeds meer jongeren de welvaart afwijzen omdat ze weten welke prijs ervoor betaald moet worden”, besluit hij hoopvol. “Ik zie mensen vegetariër worden en jongvolwassenen die niet kiezen voor een goedbetaalde carričre in de financiële sector. Ze realiseren zich dat eeuwige groei in een eindig systeem nou eenmaal niet mogelijk is. Voordat de stormen echt gaan toenemen en de hagelstenen nog dikker worden moet de jeugd zeggen; klaar, we spelen uw spelletje niet meer mee. Jullie zullen problemen tegenkomen en tegengewerkt worden, net als Stach. Mijn advies: zorg dat jullie daartegen gewapend zijn.”

https://downtoearthmagazi(...)gen-in-staking-gaan/

deelnemer	maandag 17 oktober 2016 @ 11:16
	Oorspronkelijke OP: quote: Er is in Nederland verwarring over de betekenis van het begrip 'neo-liberalisme'. Laat ik uiteenzetten wat de burger in Nederland is voorgehouden in de periode die daarbij hoort (1980 - 2010). Het begon met de stelling dat de groep niet bestaat. Alle begrippen die daarmee samenhangen, zoals algemeen belang en solidariteit, zijn om die reden onzinnig. Zoals Thatcher het stelde: "De samenleving bestaat niet". Vervolgens werd het begrip 'egoisme' geherdefinieerd. Tot die tijd betekende egoisme dat iemand zo'n groot ego heeft, dat hij onvoldoende rekening houdt met de anderen in de groep. Omdat de groep niet bestaat, was een nieuwe betekenis nodig. Egoisme betekent sindsdien dat je handelt naar je eigen motieven. Omdat ieder mens handelt naar zijn eigen motieven was daarmee iedereen een egoist. Een oplichter die de boel oplicht voor eigen gewin en een zorgzame mantelzorger zijn even egoistisch, daar ze beide handelen naar hun eigen motieven. Vervolgens werd Andries Moberg de nieuwe CEO bij Ahold. Hij ging 10 miljoen gulden per jaar verdienen (een topsalaris). Iedereen gleed van verbazing van zijn stoel. Wat kon iemand doen dat zoveel geld waard was? De verklaring is, dat in een markteconomie iedereen exact verdient wat hij in de markt betaald krijgt. Dat volgt uit een economisch model dat veronderstelt dat de markt ideaal en in evenwicht is, en iedere deelnemer volledige kennis heeft van alles wat rondgaat. In dat geval zijn ook alle bedrijfswinsten nul. Maar de bedrijfswinsten waren niet nul. Een bezwaar dat met een alternatieve verklaring werd gepareerd: je bent gewoon jaloers. Een daarmee verwante kwestie was het bonusbeleid. Men stelde dat dit een onontbeerlijk element was voor een goede bedrijfsvoering. Zo zouden resultaatgerichte medewerkers een specifieke prijsprikkel hebben bij het streven naar het gewenste doel. Het bonusbeleid veronderstelt dat een bedrijf de toekomst voldoende kan inschatten om het parcours uit te zetten, met vette worsten lang de gewenste route. Dat leidt tot een serieus informatieprobleem, dat iemand moet kunnen oplossen, en de rest is als een rat in het leerexperiment van een klassieke behaviorist. Vervolgens werden we verrast met de gedachte dat de enige bestaansreden van een bedrijf is: winst maken, aandeelhouderswaarde creeren. Verbazing alom. Tot dan toe dacht iedereen dat bedrijven er waren om producten te maken. Maar nee, bedrijven zijn er alleen om mensen met geld de mogelijk te bieden om hun geld te vermeerderen. Vervolgens werd het begrip 'verantwoordelijkheid' herzien. Omdat de groep niet bestaat, heb je geen verantwoordelijkheid naar anderen, maar alleen naar jezelf. Alleen eigen verantwoordelijkheid is de juiste opvatting van verantwoordelijkheid. Waar het ging om anderen, was dat hun eigen verantwoordelijkheid, niet de jouwe. Dat betekende concreet dat iedereen dat zijn eigen broek moest zien op te houden. Niet iedereen slaag daar altijd in. Men stelde dat daarvoor geen goede reden kan bestaan, omdat iedere probleem teruggevoerd kan worden op een gebrek aan de juiste moraal. "Alles is gewoon een keuze" werd de nieuwe leuze. In dat geval heeft ook niemand een excuus. Iemand die toch zijn omgeving erbij betrekt, als hij zijn situatie wil verklaren, wordt slachtoffergedrag verweten. De bevolking werd dit niet uitgelegd. Het kwam tot ons in de vorm van slogans, die eindeloos werden herhaald. Men dacht waarschijnlijk dat het klootjesvolk te stom is om het te kunnen begrijpen, zodat imprinting de enige haalbare manier was om deze inzichten over te dragen. Net zoals op de lagere school de tafels van 10 erin gestampt worden. Het was raar, want wij dachten dat kennis en inzicht iets was dat je bij uitstek leert op een universiteit. Nu bleek dat de faculteit - sociologie kon worden opgeheven (want de samenleving bestaat niet eens). - psychologie kon worden opgeheven (want alles is gewoon een keuze) - natuurkunde kon worden opgeheven (want wat is causaliteit?). - etc ... Zo is het neo-liberalisme in Nederland geintroduceerd. Een ideologisch programma, zo gebracht dat het nauwelijks mogelijk is om je tanden erin te zetten. Geen betogen of uiteenzettingen, maar propaganda die iedere analyse uitsluit. Daarom is het bovenstaande de beste definitie die ik van het begrip 'neo-liberalisme' kan geven. Ik dacht daarover na, en concludeerde dat de bestuurselite zwakzinnig geworden was. Toen dacht ik er nog een keer over na, en besefte dat er nog een mogelijkheid was. Men begreep wel dat het ideologische onzin was, en manipuleerde daarmee moedwillig de bevolking plat. Toen dacht ik er nog een keer over na en realiseerde me dat het niet veel uitmaakt, of de bestuurselite intellectueel of moreel zwakzinnig is. Want in beide gevallen zijn ze ongeschikt voor hun functie. Rest de vraag: Kun je het interpreteren als een verkapte klassenstrijd? De 5 delen die aan deel 1 vooraf gingen: POL / Neo-liberalisme, wat houdt het in? POL / Neo-liberalisme, wat houdt het in? POL / Neo-liberalisme, wat houdt het in? POL / Neo-liberalisme, wat houdt het in? Wat antineoliberaal tegengif. Banned TED Talk: Nick Hanauer "Rich people don't create jobs" Nick Hanauer Interview with Cenk Uygur On The Young Turks On Contact: Capitalism in Crisis with Richard Wolff Richard Wilkinson - Inequality: the enemy between us? How economic inequality harms societies - Richard Wilkinson
GSbrder	maandag 17 oktober 2016 @ 11:16
	Laatste reactie: quote: Op maandag 17 oktober 2016 11:15 schreef GSbrder het volgende: [..] Wij zijn, als vrije Westen, aantoonbaar gelukkiger dan in 1980.
deelnemer	maandag 17 oktober 2016 @ 11:17
	quote: Op maandag 17 oktober 2016 11:15 schreef GSbrder het volgende: [..] Wij zijn, als vrije Westen, aantoonbaar gelukkiger dan in 1980. Maar dat geluk is momenteel de voedingsbodem van veel onvrede en kritiek.
GSbrder	maandag 17 oktober 2016 @ 11:18
	quote: Op maandag 17 oktober 2016 11:17 schreef deelnemer het volgende: [..] Maar dat geluk is momenteel de voedingsbodem van veel onvrede en kritiek. Populisme en democratie ook, maar dat is geen reden om terug te gaan naar een feodaal stelsel.
keste010	maandag 17 oktober 2016 @ 11:50
	quote: Op zondag 16 oktober 2016 18:36 schreef GSbrder het volgende: [..] Als dat zo is, dan is dat het wantrouwen van de werkgever en geen rechtvaardiging van wantrouwen door de wetgever. Dat is dan ook niet zo, zoals ik in de post waar jij niet op reageerde uitlegde.
Klopkoek	maandag 17 oktober 2016 @ 13:46
	twitter: ewaldeng twitterde op maandag 17-10-2016 om 11:05:14 dit is zo oud als New Public Management: de overheid als bedrijf – heeft ons de managementterreur gebracht https://t.co/zB2NQUSsKi reageer retweet twitter: ewaldeng twitterde op maandag 17-10-2016 om 08:10:38 ‘The Corruption of Capitalism’, by Guy Standing Promises to be a great read!https://t.co/3wdcq8sJlI via @FT reageer retweet Ik ga denk ik maar partij voor de dieren stemmen, waar deze held lid van is. Kan ik me het meest in vinden.
Klopkoek	maandag 17 oktober 2016 @ 16:43
	quote: The Tax Code for the Ultra-Rich vs. the One for Everyone Else It’s as though there’s a separate set of laws for people with extreme amounts of wealth. http://www.theatlantic.co(...)code-wealthy/504188/
Bram_van_Loon	maandag 17 oktober 2016 @ 21:37
	Richard wolf had een heel erg interessant gesprek met de presentator van The Big Picture, Thom Harmann. https://en.wikipedia.org/wiki/Thom_Hartmann. Ik raad dit programma in het algemeen aan, het heeft een kwaliteit die je op onze NPO al lang niet meer ziet. Deze man is intelligent, goed opgeleid, hij heeft tal van boeken geschreven en hij is idealistisch en heeft dit gestalte gegeven met diverse nobele projecten. Hij is zonder meer prima in staat om de politiek te overzien, door de waan van de dag heen te prikken en een goede helicopterview te hebben. I’ve lived in Europe. I think that the countries that call themselves democratic socialist—Germany, France, Norway, Sweden, Denmark, Finland—have the most functional political and economic system. So, somebody says, what’s your political philosophy? I’d say Democratic socialism. But boy, the crap you take when you say socialist. Because people don’t understand it. They think I’m talking about Soviet-style socialism, which I’m not. Kortom, hij en zijn gast zitten stevig op dezelfde lijn. Hier legt professor Richard Wolff uit wat er allemaal mis is met het kapitalisme en vooral het kapitalisme op steroīden (neoliberalisme) zoals we dat sinds de jaren 70 hebben en waaruit blijkt dat het systeem aan het einde van haar Latijn is. In het tweede deel prestenteert hij een alternatief. Speerpunten: - coöperatieve bedrijven - werknemers de baas en eigenaar maken van het bedrijf - vakbonden een grotere rol geven Great Minds - Richard Wolff - The System-wide Crisis of Capitalism Great Minds - Richard Wolff - Here Are The Alternatives To Capitalism... Wensdenken? Nee. In Duitsland is het nu al de wetgeving dat minstens de helft van de raad van toezicht uit werknemers moet bestaan, zij kunnen alles blokkeren dus de top van het bedrijf heeft hun toestemming nodig. De Labour Party (England) heeft het volgende plan voor de eerstvolgende keer dat ze gaan regeren: wanneer een bedrijf wordt verkocht dan moeten werknemers de eerste optie krijgen om het bedrijf te kopen en in het plant zit een mechanisme verwerkt wat ervoor zorgt dat de werknemers de financiële slagkracht hebben om dat te kunnen doen. Op die manier worden bedrijven geleidelijk aan weer het eigendom van de werknemers zelf. Dat leidt uiteraard tot meer stabiliteit, een beter bestuur (geen sprinkhanerig parasitair gedrag) en een meer evenwichtige verdeling van het geld. Momenteel heeft een groot bedrijf typisch ongeveer 20 aandeelhouders naar wie het grootste deel van de winst stroomt in de vorm van dividend, daar gaan gewone werknemers natuurlijk niet mee akkoord. Walmart is hier een goed voorbeeld van: het bedrijf betaalt het personeel zo slecht dat die mensen voedselbonnen moeten krijgen van de overheid terwijl het bedrijf een veelvoud van wat het zou moeten uitkeren aan extra salaris uitkeert aan die paar aandeelhouders. Laten we hopen dat Nederland net zo snel het voorbeeld van Engeland volgt als de Labour Party dat invoert als dat we dat in de jaren 80 het rampzalige voorbeeld van de idioten Reagan en Thatcher volgden. [ Bericht 5% gewijzigd door Bram_van_Loon op 17-10-2016 21:44:01 ]
Bram_van_Loon	maandag 17 oktober 2016 @ 21:43
	quote: Op maandag 17 oktober 2016 11:50 schreef keste010 het volgende: [..] Dat is dan ook niet zo, zoals ik in de post waar jij niet op reageerde uitlegde. Hij negeert wel meer. Een voorbeeldje: de vooruitgang in de technologie heeft de productie sterk doen toenemen. Enorme werkeloosheid, enorme opkomst en bloei van protestpartijen, de Brexit etc. negeert hij ook. Maar goed, laten we eerst even inzoomen op mijn vorige reactie, dat (de inhoud van het gesprek bij The Big Picture) lijkt mij meer dan de moeite waard. Daarin wordt perfect uitgelegd waarom het kapitalisme niet meer werkt en hoe we een beter systeem zouden kunnen ontwikkelen.
ludovico	maandag 17 oktober 2016 @ 22:01
	quote: Op maandag 17 oktober 2016 21:37 schreef Bram_van_Loon het volgende: Richard wolf had een heel erg interessant gesprek met de presentator van The Big Picture, Thom Harmann. https://en.wikipedia.org/wiki/Thom_Hartmann. Ik raad dit programma in het algemeen aan, het heeft een kwaliteit die je op onze NPO al lang niet meer ziet. Deze man is intelligent, goed opgeleid, hij heeft tal van boeken geschreven en hij is idealistisch en heeft dit gestalte gegeven met diverse nobele projecten. Hij is zonder meer prima in staat om de politiek te overzien, door de waan van de dag heen te prikken en een goede helicopterview te hebben. I’ve lived in Europe. I think that the countries that call themselves democratic socialist—Germany, France, Norway, Sweden, Denmark, Finland—have the most functional political and economic system. So, somebody says, what’s your political philosophy? I’d say Democratic socialism. But boy, the crap you take when you say socialist. Because people don’t understand it. They think I’m talking about Soviet-style socialism, which I’m not. Kortom, hij en zijn gast zitten stevig op dezelfde lijn. Hier legt professor Richard Wolff uit wat er allemaal mis is met het kapitalisme en vooral het kapitalisme op steroīden (neoliberalisme) zoals we dat sinds de jaren 70 hebben en waaruit blijkt dat het systeem aan het einde van haar Latijn is. In het tweede deel prestenteert hij een alternatief. Speerpunten: - coöperatieve bedrijven - werknemers de baas en eigenaar maken van het bedrijf - vakbonden een grotere rol geven Great Minds - Richard Wolff - The System-wide Crisis of Capitalism Great Minds - Richard Wolff - Here Are The Alternatives To Capitalism... Wensdenken? Nee. In Duitsland is het nu al de wetgeving dat minstens de helft van de raad van toezicht uit werknemers moet bestaan, zij kunnen alles blokkeren dus de top van het bedrijf heeft hun toestemming nodig. De Labour Party (England) heeft het volgende plan voor de eerstvolgende keer dat ze gaan regeren: wanneer een bedrijf wordt verkocht dan moeten werknemers de eerste optie krijgen om het bedrijf te kopen en in het plant zit een mechanisme verwerkt wat ervoor zorgt dat de werknemers de financiële slagkracht hebben om dat te kunnen doen. Op die manier worden bedrijven geleidelijk aan weer het eigendom van de werknemers zelf. Dat leidt uiteraard tot meer stabiliteit, een beter bestuur (geen sprinkhanerig parasitair gedrag) en een meer evenwichtige verdeling van het geld. Momenteel heeft een groot bedrijf typisch ongeveer 20 aandeelhouders naar wie het grootste deel van de winst stroomt in de vorm van dividend, daar gaan gewone werknemers natuurlijk niet mee akkoord. Walmart is hier een goed voorbeeld van: het bedrijf betaalt het personeel zo slecht dat die mensen voedselbonnen moeten krijgen van de overheid terwijl het bedrijf een veelvoud van wat het zou moeten uitkeren aan extra salaris uitkeert aan die paar aandeelhouders. Laten we hopen dat Nederland net zo snel het voorbeeld van Engeland volgt als de Labour Party dat invoert als dat we dat in de jaren 80 het rampzalige voorbeeld van de idioten Reagan en Thatcher volgden. Richard Wolff kan filosofisch goed redeneren, maar hij moet daarbij wel vermelden en eigenlijk heel goed uitlichten dat er grote hoeveelheden marktmacht in het spel zitten. Een Wallmarkt kun je niet tegen concurreren met het geld van je grootmoeder om je eigen bedrijf mee op te richten.... Sowieso is deze "balance" naar mijn mening erg belangrijk, het valt me op dat er heel veel mensen totaal geen problemen hebben met mensen met 1 miljard vermogen. Even voor de duidelijkheid, 5% rendement maakt 50miljoen per jaar met een miljard aan vermogen. Daar hoeft iemand vrijwel niets voor te doen.
Bram_van_Loon	maandag 17 oktober 2016 @ 22:06
	quote: Op maandag 17 oktober 2016 22:01 schreef ludovico het volgende: [..] Richard Wolff kan filosofisch goed redeneren, maar hij moet daarbij wel vermelden en eigenlijk heel goed uitlichten dat er grote hoeveelheden marktmacht in het spel zitten. Hij heeft 20 minuten spreektijd voor zowel een analyse als het presenteren van een goed alternatief. Het is onmogelijk om alle nuances erbij te slepen, als je dat wil dan moet je naar colleges van hem kijken, het zou me niet verbazen als je die op Youtube kan vinden. quote: Een Wallmarkt kun je niet tegen concurreren met het geld van je grootmoeder om je eigen bedrijf mee op te richten.... Nee, maar wel als alle gewone werknemers het bedrijf bezitten en ze geen of veel minder geld verliezen aan divident en dit kunnen inzetten voor hun bedrijf. In welke mate ze dat willen doen weet ik niet maar als alle bedrijven het bezit zijn van werknemers dan ontstaat er vanzelf een goed werkend evenwicht. quote: Sowieso is deze "balance" naar mijn mening erg belangrijk, het valt me op dat er heel veel mensen totaal geen problemen hebben met mensen met 1 miljard vermogen. Even voor de duidelijkheid, 5% rendement maakt 50miljoen per jaar met een miljard aan vermogen. Daar hoeft iemand vrijwel niets voor te doen. Ik weet het, als je vervolgens bedenkt dat enkele tientallen mensen net zoveel bezitten als de armste 3-3,5 miljard mensen... Je kan dan wel aardig schatten hoeveel geld zij meer hebben dan dat eender wie nodig heeft. "Zelfs al zou je de helft daarvan pakken, dan zakken ze geen positie op de ranking". Nergens goed voor, wat mij betreft mag morgen nog de helft van hun bezit worden geconfisqueerd, driekwart zou ik ook prima vinden. Niet uit afgunst maar omdat je met dat geld verschrikkelijk veel goeds zou kunnen doen voor het volk. Het volk kan dat doen als het volk zich verenigt.
ludovico	maandag 17 oktober 2016 @ 22:21
	quote: Op maandag 17 oktober 2016 22:06 schreef Bram_van_Loon het volgende: Hij heeft 20 minuten spreektijd voor zowel een analyse als het presenteren van een goed alternatief. Het is onmogelijk om alle nuances erbij te slepen, als je dat wil dan moet je naar colleges van hem kijken, het zou me niet verbazen als je die op Youtube kan vinden. Het is essentieel met wat hij vertelt, het is hét tegenargument van het neoliberale dat iedereen gelijke kansen heeft etc etc. Ik ken Richard Wolf al iets langer dan vandaag ik heb hem er nooit over horen uitweiden.
ludovico	maandag 17 oktober 2016 @ 22:24
	quote: Op maandag 17 oktober 2016 22:06 schreef Bram_van_Loon het volgende: Nee, maar wel als alle gewone werknemers het bedrijf bezitten en ze geen of veel minder geld verliezen aan divident en dit kunnen inzetten voor hun bedrijf. In welke mate ze dat willen doen weet ik niet maar als alle bedrijven het bezit zijn van werknemers dan ontstaat er vanzelf een goed werkend evenwicht. Niet mee eens, de kapitaalintensieve bedrijven worden dan gerund door alsnog de kapitalisten (dan zijn de kapitalisten werknemers...) en hou je gewoon ongelijkheid. Vermogen moet gewoon herverdeeld worden, progressief, extreme rijkdom moet gewoon hard afgepakt worden, geen Bill Gates meer op aarde.... (niet letterlijk)
ludovico	maandag 17 oktober 2016 @ 22:26
	quote: Op maandag 17 oktober 2016 22:06 schreef Bram_van_Loon het volgende: Ik weet het, als je vervolgens bedenkt dat enkele tientallen mensen net zoveel bezitten als de armste 3-3,5 miljard mensen... Je kan dan wel aardig schatten hoeveel geld zij meer hebben dan dat eender wie nodig heeft. "Zelfs al zou je de helft daarvan pakken, dan zakken ze geen positie op de ranking". Nergens goed voor, wat mij betreft mag morgen nog de helft van hun bezit worden geconfisqueerd, driekwart zou ik ook prima vinden. Niet uit afgunst maar omdat je met dat geld verschrikkelijk veel goeds zou kunnen doen voor het volk. Het volk kan dat doen als het volk zich verenigt. Geld, in die getalen, is als een overheid die geld bijprint. Richard Wolf maakt daar naar mijn mening een beginnersfout in de economie, geld is op zichzelf niks waard of meer... De schaarste van het geld dat circuleert bepaald de waarde van het geld als we met elkaar afspreken dat we in dit systeem geloven. Het enige wat het ophokken van vermogen in economische zin oplevert voor een individu is politieke macht.
Bram_van_Loon	maandag 17 oktober 2016 @ 22:40
	quote: Op maandag 17 oktober 2016 22:21 schreef ludovico het volgende: [..] Het is essentieel met wat hij vertelt, het is hét tegenargument van het neoliberale dat iedereen gelijke kansen heeft etc etc. Ik ken Richard Wolf al iets langer dan vandaag ik heb hem er nooit over horen uitweiden. Vraag het hem eens. De neoliberale kerk krijgt al meer dan voldoende een podium, ze kunnen prima zelf dat tegengeluid geven, het is aan mensen zoals hem om daar dan een antwoord op te formuleren maar vooralsnog negeert het neoliberalie kliekje elk tegengeluid dus is zo'n discussie niet mogelijk.
Bram_van_Loon	maandag 17 oktober 2016 @ 22:42
	quote: Op maandag 17 oktober 2016 22:26 schreef ludovico het volgende: Het enige wat het ophokken van vermogen in economische zin oplevert voor een individu is politieke macht. Daar zit precies het probleem. We leven nu in een systeem waarin een heel klein groepje mensen de politieke macht naar zich toetrekt. Ik neem aan dat jij inmiddels wel in de gaten hebt dat de politici in de USA niet degenen zijn die de baas zijn, het zijn een paar rijke mensen die de grote bedrijven bezitten die de macht hebben. Wij doen daar vrolijk aan mee, de Deutsche Bank (die helaas ook mijn stadje een filiaal heeft ) is een van die bedrijven, Shell is ook een van die bedrijven. Hoe lief Shell was voor de mensen in Nigeria is geen geheim. Het punt is dat we al lang geen democratie meer hebben, we hebben corpocratie. Dat moet op de een of andere manier worden doorbroken.
keste010	dinsdag 18 oktober 2016 @ 10:16
	Toevallig, gezien de recente discussies hier over wantrouwen vanuit rechts (o.a. in de vorm van leunen op bonusstructuren), dat deze recent verschenen is: https://decorrespondent.n(...)24256807580-e9745cb8
Paper_Tiger	dinsdag 18 oktober 2016 @ 11:13
	quote: Op maandag 17 oktober 2016 22:42 schreef Bram_van_Loon het volgende: [..] Daar zit precies het probleem. We leven nu in een systeem waarin een heel klein groepje mensen de politieke macht naar zich toetrekt. Ik neem aan dat jij inmiddels wel in de gaten hebt dat de politici in de USA niet degenen zijn die de baas zijn, het zijn een paar rijke mensen die de grote bedrijven bezitten die de macht hebben. Wij doen daar vrolijk aan mee, de Deutsche Bank (die helaas ook mijn stadje een filiaal heeft ) is een van die bedrijven, Shell is ook een van die bedrijven. Hoe lief Shell was voor de mensen in Nigeria is geen geheim. Het punt is dat we al lang geen democratie meer hebben, we hebben corpocratie. Dat moet op de een of andere manier worden doorbroken. Dat is heel gemakkelijk
Bram_van_Loon	dinsdag 18 oktober 2016 @ 13:46
	quote: Op dinsdag 18 oktober 2016 11:13 schreef Paper_Tiger het volgende: [..] Dat is heel gemakkelijk Het is wel de bedoeling dat het alternatief werkt voor het volk.
Bram_van_Loon	dinsdag 18 oktober 2016 @ 14:13
	Te goed om niet te delen. Een burger zegt op een eloquente maniere tegen een rechter dat hij blij mag zijn dat hij nog die baan heeft en dat hij die loonsverhoging die hij vraagt ($50 000, meer dan wat de meeste mensen in totaal krijgen per jaar) ergens mag steken waar de zon niet schijnt. Twee mensen die daar aan tafel zitten worden een beetje wanhopig van de directheid. Texas Judge Wants Raise Of 70k, Citizen Tells Her To F*ck Herself In tegenstelling tot wat het plaatje suggereert gaat het hier om een officiële vergadering waarin een burger spreekt. Ze verstaat de kunst om net niet over de grens te gaan (en het establishment van die county de gelegenheid te geven om haar weg te sturen) en te eindigen met een rechtse hoek naar aanleiding waarvan ze wel zou zijn weggestuurd. Woord van de dag voor mij: chicanery Het gebeurt niet meer zo vaak voor mij dat ik een woord tegenkom in het Engels waar ik nog nooit van heb gehoord.