Depressie & Angst #133

quote:

Op vrijdag 26 februari 2016 22:51 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ja ik snap het.
Dat kan soms ook het beste zijn. Ik bedoelde het niet belerend.

Ik heb alleen zelf ervaren dat die dingen dan toch weer terugkomen. Maar dat is mijn problematiek. Dat is bij iedereen anders. Denk je dat het lukt een beslissing te nemen?

Zo diep ik gegaan ben zal niet zo snel meer gebeuren.
Maar ik twijfel nog, denk dat ik ga voor het veilige nee.
Mocht het ooit een probleem worden kan ik het altijd nog doen

quote:

Op zaterdag 27 februari 2016 13:19 schreef Vlaggenroof het volgende:
Update.

Ik heb vorige vrijdag het meisje waar ik eerder over postte voor het laatst een bericht gestuurd. Hierna is het een week stil geweest. Ik dacht dat dit het beste zou zijn voor beide partijen.

Nu heb ik gister avond een berichtje gehad, van haar. Ze ziet ons niet meer dan vrienden. Ik vond dit raar omdat we toch wel een paar keer hebben gezoend. Maar nog raarder dat ze een anderhalve maand geleden vertelde dat ze zich wilde focussen op genezing en ik haar daarna 2 weken geleden nog heb gezien op haar iniatief.

De reden? Ze vind iemand anders leuker, diegene kent ze een jaar zegt ze. Dit komt erg tegenstrijdig bij mij over.

Hoe dan ook ik ga verder, maar ik had dit noet verwacht...

Als ik dit lees denk ik dat het beter is als je geen contact meer met haar opneemt.

quote:

Op vrijdag 26 februari 2016 23:15 schreef Droopie het volgende:

[..]

Zo diep ik gegaan ben zal niet zo snel meer gebeuren.
Maar ik twijfel nog, denk dat ik ga voor het veilige nee.
Mocht het ooit een probleem worden kan ik het altijd nog doen

Bij vice.com hebben ze deze veel stukken over psychologie waar sommige mensen zich wel in kunnen herkennen

Bijvoorbeeld straatvrees of angst om angst te krijgen

Zo. Aangemeld voor een (zelf)compassietraining, verwant aan mindfulness. Hopen dat ik nog meekan in deze ronde, anders duurt het minimaal nog een maand.

quote:

Op zondag 28 februari 2016 21:01 schreef Andromache het volgende:
Zo. Aangemeld voor een (zelf)compassietraining, verwant aan mindfulness. Hopen dat ik nog meekan in deze ronde, anders duurt het minimaal nog een maand.

Goed plan, hoop wel bij een professionele organisatie en niet een halfbakken commercieel ingesteld persoon

quote:

Op zondag 28 februari 2016 21:46 schreef Droopie het volgende:

[..]

Goed plan, hoop wel bij een professionele organisatie en niet een halfbakken commercieel ingesteld persoon

Aangeraden door de psycholoog, dus zal wel goed zijn

quote:

Op zondag 28 februari 2016 21:49 schreef Andromache het volgende:

[..]

Aangeraden door de psycholoog, dus zal wel goed zijn

Dat lijkt me een goed plan

Hallo ik zag dit topic voorbij komen en er zijn veel dingen die ik herken. Ik heb een aantal jaren een depressie en daardoor moest ik stoppen met mijn opleiding en later mijn bijbaan. Ik zit nu een tijd thuis en heb deze week een gesprek met de psygiater over nog meer medicatie en over eventuele therapie (heb ik eerder gehad maar had niet veel geholpen). Jullie vinden het toch niet erg als ik meeschrijf he?

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 12:47 schreef xSuperboo het volgende:
Hallo ik zag dit topic voorbij komen en er zijn veel dingen die ik herken. Ik heb een aantal jaren een depressie en daardoor moest ik stoppen met mijn opleiding en later mijn bijbaan. Ik zit nu een tijd thuis en heb deze week een gesprek met de psygiater over nog meer medicatie en over eventuele therapie (heb ik eerder gehad maar had niet veel geholpen). Jullie vinden het toch niet erg als ik meeschrijf he?

En als ze dat wel erg vinden, dan krijgen ze maar lekker de tifus

De laatste dagen had ik ook weer even een oorlog in mijn hoofd, betreffende een situatie uit mijn relatie. Het gaat eigenlijk hartstikke goed, dat durf ik te zeggen. Ze is gek op me, ik op haar, ik krijg voortdurend lieve kadootjes van d'r, ik koop leuke dingen voor haar, bloemen, en we doen veel samen. We zijn inmiddels al meer dan een jaar samen, en ondanks botsingen die we hebben gehad, zijn we trouw aan elkaar en blijven we telkens gekker op elkaar worden.

Het enige wat ik nu rot vind is als volgt. Ik betrek mijn vriendin erg veel in mijn sociale leven, niet dat ik alles doe met haar er bij, maar regelmatig neem ik haar mee naar vrienden (en vice versa) en doen we dingen met z'n allen. Nu is ze totaal geen flirt en vertrouw ik haar compleet (en ze heeft bewezen trouw te zijn), ze lijkt soms net iets te dol te zijn op 1 vriend van me. Vaak als we samen zijn wordt ze helemaal enthousiast van hem, zit ze veel aan hem (niet ongepast) en heeft ze gewoon die 'verliefde meisjes energie' om zich heen. Het is net allemaal even tè.

Nu is ze gewoon ook aanrakerig, doet ze bij meer mensen. Ze is een jongensmeisje, speels en enthousiast. Boeit me niet, ze heeft veel mannenvrienden, veel van hen ken ik ook en met een paar heb ik ook contact zonder haar erbij. Gewoon toffe gasten, doe ik niet moeilijk over. Met deze vriend van me (en no homo, maar is een mooie jongen om te zien en heeft een toffe persoonlijkheid), lijkt ze het even niet onder controle te hebben. Ze zegt dat ze nooit zal flirten met anderen, en dat geloof ik ook, maar ze lijkt haar speelsheid en interesse bij hem specifiek moeilijk onder controle te hebben, en daar wordt ik best ongemakkelijk van. Ze heeft eerder al een fase gehad waarin ze hem om de dag op zat te hemelen. Prima dat je m'n vrienden mag, mooi zelfs, alleen dit vond ik wat te veel. Ik ben ook vriendelijk en goed met haar vriendinnen, alleen ga ik niet wekelijks tegen haar zeggen hoe leuk, grappig en schattig die ene specifieke vriendin van haar is. Gewoon niet relaxed voor haar, en andersom niet voor mij. Ik heb dat toen ook laten merken en daar is ze toen mee gestopt.

Nu gaat het voor de rest goed met ons zoals ik zei, en ze is hondstrouw en dat ze met mannen omgaat dat boeit me allemaal niet. Prima. Ik heb echter nu wel voor mezelf een lijn getrokken dat wanneer ze echt te veel om hem heen gaat hangen of te imo flirterig wordt met hem, ik dit wel aan ga kaarten. Speels prima, maar wanneer het te veel wordt laat dit me echt rot en op de tweede plaats gezet voelen, iets wat ik probeer om altijd te voorkomen in mijn gedrag naar haar toe. Oude koeien uit de sloot halen wil ik niet meer doen, dus van die oude situaties ga ik geen punt meer maken, want trouw en lief is ze zeker. Alleen vanaf nu trek ik wel ergens de grens voor mezelf, omdat ik merk dat ergens een punt ligt waarop het niet meer goed voelt voor mezelf. Mannen, prima. Vrolijke en leuke omgang met hen, prima. Contact hebben met elkaar, prima. Maar niet té erg worden om 1 jongen heen en net iets te veel laten blijken dat ze hem wel leuk vindt, onbedoeld als het mag zijn. Iedereen zal hier anders over denken, en ik beschouw mezelf echt niet als het controlerende type, maar hier voel ik gewoon dat voor mij de persoonlijke grens van het comfortabele ligt (en die heb ik heel erg gepushed het laatste jaar, want ik was altijd een enorm oncomfortabel met vriendinnen en andere mannen, nu ben ik zelfs persoonlijk vrienden met haar mannenvrienden).

Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het even kwijt, want het spookte enorm door m'n hoofd. Kut overdenken.

Gesprek met psygiater ging goed. Ik krijg een antidepressiva (Ben naam even kwijt) In het verleden had ik Citalopram genomen maar dat werkte op een gegeve moment niet meer. Na een jaar zonder nu dus weer aan een andere. Ik slik nu ook risperdone voor piekergedachtes/teveel nadenken en dat gaat heel goed. Ook word er gekeken naar welke therapie ik kan volgen.

Ik hoop dat het nu alleen maar de goede kant op kan gaan. Ik zit door mijn klachten 4 jaar thuis zonder werk of opleiding en wil hier echt uit komen.

@duracellkonijntje
Ik weet niet zo wat ik hierop kan zeggen. Misschien dat je in een apart topic meer reacties krijgt? Of misschien heeft iemand anders hier nog tips.

@duracellkonijntje

Waarom bespreek je dit niet met haar?
Voor mijzelf zou ik het ook heel vervelend vinden om te bespreken, want ik zou niet weten of ik te wantrouwig zou zijn naar haar toe of dat ik het in mijn hoofd groter maak dan het is.
Ik kan makkelijk zeggen het ligt hier of daar aan, maar zonder het vragen maak je je voorlopig alleen maar zelf gek.

Ken jouw vriendin ook niet, dus oordeel ik niet.
Je kan of te onzeker zijn, of ze is een trouwe flirter, of er speelt meer..
Vraag en bespreek het en trek een grens.

Ik schrijf ook ff mee.

Na een lang leven van veel ellende, tegenslag en onbegrip gaat het nu eindelijk een stuk beter.
Aantal jaren geleden met antidepressiva begonnen, maar alles gaat nu zo goed dat ik zoiets had van: nu moet het ook wel zonder kunnen.
Mijn therapeut wilde daar niet aan meewerken, want die zei: "Never change a winning team." Het gaat nu lekker, dus waarom ineens 1 van de meewerkende factoren wegnemen?
Ikzelf had zoiets van: waarom doorgaan met dat spul te slikken als het nu gewoon lekker met me gaat?
Zonder begeleiding ben ik dus heel voorzichtig gaan afbouwen met de antidepressiva, maar meteen verviel ik in mijn oude passiviteit en liet ik mijn huis verslonzen terwijl ik er de laatste tijd juist zo goed mee bezig ben ( K&W / Nieuwe woning aan het opknappen ) en ging mijn eetlust helemaal weg. Ook kreeg ik weer met wat problemen te maken, waar ik ineens veel minder goed mee om kon gaan dan toen ik het antidepressivum nog wel volop slikte.

Zonder begeleiding afbouwen is sowieso niet verstandig en je krijgt altijd wel een beetje een dip in die periode heb ik begrepen, maar het verschil is me serieus gewoon echt te heftig om het afbouwen door te zetten.
Ik blijf dit dus gewoon onverminderd verder gebruiken. Het heeft misschien wel wat negatieve invloed op mijn nachtrust en mijn bloeddruk, hoewel dat niet direct te bewijzen is; door mijn ADHD slaap ik sowieso slecht en mijn angststoornissen werken daar ook aan mee. Dat kan de verhoogde bloeddruk ook wel verklaren, natuurlijk.

Daarbij zit ik ook altijd tussen de 4 muren hier thuis, en een gebrek aan beweging heeft ook geen goede invloed op je bloeddruk en dergelijke.

Maar over 5 weken komt mijn vriendin hier naar toe, en dan trekken we er gewoon vaak op uit en gaan we leuke wandelingen maken en fietsen enzo!

Want je kunt niet alleen wandelen en fietsen?

quote:

Op zaterdag 5 maart 2016 17:09 schreef DancingPhoebe het volgende:
Want je kunt niet alleen wandelen en fietsen?

nee

@ToT
Hoe lang heb je het middel gebruikt en hoe lang heb je het de kans gegeven om te stoppen?

Toevallig ben ik donderdag voor de 2e gestopt en heel het weekend blijf ik binnen (hoewel ik net terug kom van boodschappen)

1e keer stopte ik abrupt zonder afbouwen en dat was slecht idee met korte duur

Nu heb ik het afgebouwd en ga ik uit van een week met dipje en daarna weer normaal.
Wel bijzonder dat mijn psycholoog en hoofdbehandelaar alleen even geinformeerd werden door mij, en beide mij aanboden om bij tegenslag een gesprek met de psychiater om evt een ander vervangend middel voor te schrijven.

quote:

Op zaterdag 5 maart 2016 17:22 schreef Droopie het volgende:
@ToT
Hoe lang heb je het middel gebruikt en hoe lang heb je het de kans gegeven om te stoppen?

Toevallig ben ik donderdag voor de 2e gestopt en heel het weekend blijf ik binnen (hoewel ik net terug kom van boodschappen)

1e keer stopte ik abrupt zonder afbouwen en dat was slecht idee met korte duur

Nu heb ik het afgebouwd en ga ik uit van een week met dipje en daarna weer normaal.
Wel bijzonder dat mijn psycholoog en hoofdbehandelaar alleen even geinformeerd werden door mij, en beide mij aanboden om bij tegenslag een gesprek met de psychiater om evt een ander vervangend middel voor te schrijven.

Een jaar of 4 gebruikt en ik heb een maandje geminderd. Nou ja....geminderd en tegen het laatst al gestopt, dus eigenlijk veel te snel en ook een te korte periode om echt te kijken of het zou bijtrekken of niet, maar het verschil was me gewoon echt te groot.

Wat te doen bij gebrek aan concentratie?
Hoe kan ik ervoor zorgen dat het me toch lukt om iets te schrijven of een vraag te beantwoorden in een gesprek?
Ik doe echt mijn best en probeer het op verschillende momenten (het schrijven), maar het lukt me toch niet. Denkblokkades zoals ik die ervaar bij faalangst, maar dan zonder de angst. Heel frustrerend want ik kan niet reageren zoals ik zou willen en daardoor voel ik me vaak ook schuldig en dom.

quote:

Op zaterdag 5 maart 2016 18:55 schreef Elvi het volgende:

Waar zou je heen willen emigreren?

quote:

Op zondag 6 maart 2016 01:26 schreef kuolema het volgende:
Wat te doen bij gebrek aan concentratie?
Hoe kan ik ervoor zorgen dat het me toch lukt om iets te schrijven of een vraag te beantwoorden in een gesprek?
Ik doe echt mijn best en probeer het op verschillende momenten (het schrijven), maar het lukt me toch niet. Denkblokkades zoals ik die ervaar bij faalangst, maar dan zonder de angst. Heel frustrerend want ik kan niet reageren zoals ik zou willen en daardoor voel ik me vaak ook schuldig en dom.

Heeft het te maken met een gebrek aan interesse in wat de ander te zeggen heeft? Komen er andere emoties bij kijken waardoor je blokkeert? Ik weet dat als ik boos word, het bij mij ook blokkeert.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 07:30 schreef hardromacore2.0 het volgende:

[..]

Gun jezelf eens de tijd..
Wil eens niet zo perfect zijn.

Ik vraag mij af of die angst er wel of niet is. Het lijkt alsof je een hoop omzet in woede (gericht naar jezelf).

Dus probeer positief te zijn (over jezelf). Dan komt die ruimte vanzelf.

Ik gun mezelf de tijd. Als het na een uur proberen niet lukt probeer ik het later nog een keer, wanneer ik even meer energie heb. Maar ook dan lukt het vaak niet.

Er is geen angst over de taak. Dat heb ik bij faalangst wel.
Ik heb wel een groot deel van de tijd last van spanning zonder dat ik weet waar het van komt. En die woede, ja die is er ook. Maar die dingen zijn er al heel lang en worden niet beter, zijn mijns inziens niet de oorzaak van het blokkeren maar bestaan ernaast. Ik wil alleen weten hoe ik dit specifieke probleem kan oplossen. Die andere dingen kunnen niet worden opgelost.

Ik denk niet dat het te maken heeft met positief zijn over mezelf. Het hangt samen met mijn gebrek aan energie.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 10:51 schreef ToT het volgende:

[..]

Heeft het te maken met een gebrek aan interesse in wat de ander te zeggen heeft? Komen er andere emoties bij kijken waardoor je blokkeert? Ik weet dat als ik boos word, het bij mij ook blokkeert.

Nee, maar dat heb ik ook vaak .
In een gesprek zijn er wel emoties. Ik ben dan vaak gespannen. Dat heeft er sowieso mee te maken. Dus als iemand me een vraag stelt is mijn meest gegeven antwoord: 'ik weet het niet' of een antwoord dat niet helemaal klopt/niet volledig is waardoor ik een verkeerd beeld geef en boos word op mezelf. Ik kan beter helemaal niets zeggen, daar voel ik me beter bij. Maar dan heeft hulpverlening ook geen zin.
Maar als ik bijvoorbeeld een reactie hier op fok! wil typen of een uitgebreide mail van een vriendin wil beantwoorden, zit ik alleen en hoef ik niet binnen een paar seconden te reageren dus heb ik die spanning niet, maar dan heb ik het dus ook.

Is er niet gewoon een simpel trucje?

quote:

Op zondag 6 maart 2016 16:14 schreef kuolema het volgende:

[..]
Nee, maar dat heb ik ook vaak .
In een gesprek zijn er wel emoties. Ik ben dan vaak gespannen. Dat heeft er sowieso mee te maken. Dus als iemand me een vraag stelt is mijn meest gegeven antwoord: 'ik weet het niet' of een antwoord dat niet helemaal klopt/niet volledig is waardoor ik een verkeerd beeld geef en boos word op mezelf. Ik kan beter helemaal niets zeggen, daar voel ik me beter bij. Maar dan heeft hulpverlening ook geen zin.
Maar als ik bijvoorbeeld een reactie hier op fok! wil typen of een uitgebreide mail van een vriendin wil beantwoorden, zit ik alleen en hoef ik niet binnen een paar seconden te reageren dus heb ik die spanning niet, maar dan heb ik het dus ook.

Is er niet gewoon een simpel trucje?

Heel herkenbaar probleem. Soms is het zelfs zo erg dat ik precies weet wat ik ABSOLUUT NIET moet zeggen, maar door de spanningen gooi ik het er dan toch alsnog er uit, zelfs al klopt het soms niet eens; dan maak ik het me nodeloos moeilijk! (Maar dat gebeurt alleen als de spanning echt extreem zijn; normaal kan ik het mezelf wel moeilijk maken, maar klopt het wel wat ik zeg. ) Met typen heb je idd meer tijd om goed te kunnen formuleren wat je wil zeggen.

Wat het beste werkt is nonchalanter worden; hoe minder druk je je om iets maakt, hoe minder impact het op de situatie heeft en hoe beter je je kunt uitdrukken.
Da's natuurlijker makkelijker gezegd dan gedaan. Een andere mogelijkheid is kijken of je de situatie even kunt onderbreken; zeggen dat je ff een time-out nodig hebt of zo, of dat je hoofd even overloopt. In zo'n geval werkt het het beste als je zelfs echt even weg loopt, al is het alleen maar de kamer uit; vaak valt er al gelijk een last van je af en weet je precies wat je moet zeggen. Soms is zo'n klein momentje al voldoende.
Kun je niet weglopen, kijk of je dan even een stilte kunt inlassen, of het gesprek even op een lager pitje kunt zetten of zo of zelfs even een ander onderwerp kunt aansnijden.

Ik heb geloof ik een angstaanval gehad vannacht. Angsten verdragen, en toch je ding blijven doen. Moeilijk!

quote:

Op zondag 6 maart 2016 16:31 schreef ToT het volgende:

[..]

Heel herkenbaar probleem. Soms is het zelfs zo erg dat ik precies weet wat ik ABSOLUUT NIET moet zeggen, maar door de spanningen gooi ik het er dan toch alsnog er uit, zelfs al klopt het soms niet eens; dan maak ik het me nodeloos moeilijk! (Maar dat gebeurt alleen als de spanning echt extreem zijn; normaal kan ik het mezelf wel moeilijk maken, maar klopt het wel wat ik zeg. ) Met typen heb je idd meer tijd om goed te kunnen formuleren wat je wil zeggen.

Wat het beste werkt is nonchalanter worden; hoe minder druk je je om iets maakt, hoe minder impact het op de situatie heeft en hoe beter je je kunt uitdrukken.
Da's natuurlijker makkelijker gezegd dan gedaan. Een andere mogelijkheid is kijken of je de situatie even kunt onderbreken; zeggen dat je ff een time-out nodig hebt of zo, of dat je hoofd even overloopt. In zo'n geval werkt het het beste als je zelfs echt even weg loopt, al is het alleen maar de kamer uit; vaak valt er al gelijk een last van je af en weet je precies wat je moet zeggen. Soms is zo'n klein momentje al voldoende.
Kun je niet weglopen, kijk of je dan even een stilte kunt inlassen, of het gesprek even op een lager pitje kunt zetten of zo of zelfs even een ander onderwerp kunt aansnijden.

Met 'het klopt niet wat ik zeg' bedoel ik trouwens niet dat het niet waar is, maar dat ik het niet kan zeggen zoals ik het bedoel waardoor een ander een beeld krijgt dat niet overeenkomt met hoe het daadwerkelijk is. Of dat ik een slecht voorbeeld geef van iets, omdat ik niet op het betere kan komen. En soms komt er dus helemaal niets in me op, terwijl ik het heus wel weet, maar voel ik me verplicht tot antwoord geven dus zeg ik maar wat.

Nonchalanter worden zit er niet in ...
Time-out kan inderdaad werken, dat heb ik ervaren bij faalangst, maar ik weet niet hoe praktisch het is bij een gesprek. Ik heb namelijk continu last ervan, kan moeilijk elke 10 minuten weglopen voor 10 minuten om de vragen vervolgens opnieuw te beantwoorden
Ik ga het wel proberen, bedankt voor de tip
Weet je ook nog iets voor het schrijven?

Ik heb ook vaak dat ik na een gesprek van plan ben om het dan de volgende keer beter te omschrijven, om alles recht te zetten, maar dat durf ik dan niet meer. Soms is het ook te ingewikkeld om het goed te kunnen verwoorden en hoe meer ik zeg, hoe verwarrender het wordt. De conclusie is altijd: ik had beter niets kunnen zeggen.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 06-03-2016 18:02:20 ]

quote:

Op zondag 6 maart 2016 17:36 schreef Andromache het volgende:
Ik heb geloof ik een angstaanval gehad vannacht. Angsten verdragen, en toch je ding blijven doen. Moeilijk!

Tik hem aan.
Ik heb 3 uur wakker gelegen tot half vijf, alsof er continue 5 kg op mijn borst lag en tijdens 4 uur slaap merkte ik wel dat medicatie afbouwen toch best serieuze bezigheid is.

Maar t lukt voorlopig, ben 3 uur uit huis geweest afgelopen dagen dus paniekaanvallen in een supermarkt of drukke ruimte kunnen niet voorkomen. Dinsdag weer de draad oppakken

quote:

Op zondag 6 maart 2016 17:55 schreef kuolema het volgende:

Time-out kan inderdaad werken, dat heb ik ervaren bij faalangst, maar ik weet niet hoe praktisch het is bij een gesprek. Ik heb namelijk continu last ervan, kan moeilijk elke 10 minuten weglopen voor 10 minuten om de vragen vervolgens opnieuw te beantwoorden
Ik ga het wel proberen, bedankt voor de tip
Weet je ook nog iets voor het schrijven?

Ik heb ook vaak dat ik na een gesprek van plan ben om het dan de volgende keer beter te omschrijven, om alles recht te zetten, maar dat durf ik dan niet meer. Soms is het ook te ingewikkeld om het goed te kunnen verwoorden en hoe meer ik zeg, hoe verwarrender het wordt. De conclusie is altijd: ik had beter niets kunnen zeggen.

Ja met therapie wordt er vaak wel gezegd dat het goed is om later nog een keer terug te komen op de situatie, maar mijn persoonlijke ervaring leert dat je dan gewoon weer de wind van voren krijgt: "Ik HAD je toch al verteld dat....." enz.
Dan zijn ze vaak doof voor je argumenten waar je dan alsnog mee komt aandragen.

Wat betreft in extreme situaties door paniek dingen zeggen die niet kloppen; dat overkomt me gelukkig maar zelden hoor.

Wat voor problemen heb je met schrijven dan? Ik dacht dat je schriftelijk er toch juist wel vrij goed uit kwam?

quote:

Op zondag 6 maart 2016 01:26 schreef kuolema het volgende:
Wat te doen bij gebrek aan concentratie?
Hoe kan ik ervoor zorgen dat het me toch lukt om iets te schrijven of een vraag te beantwoorden in een gesprek?
Ik doe echt mijn best en probeer het op verschillende momenten (het schrijven), maar het lukt me toch niet. Denkblokkades zoals ik die ervaar bij faalangst, maar dan zonder de angst. Heel frustrerend want ik kan niet reageren zoals ik zou willen en daardoor voel ik me vaak ook schuldig en dom.

Heb je meer last van die 'blokkades' wanneer de vragen (en bijgevoegde verhalen etc) heel ingewikkeld worden?
Heb je hier over het algemeen gesproken minder last van wanneer iemand je juist een heel makkelijke vraag stelt?
En welk type vragen zijn voor jou juist heel makkelijk? Zijn dat de antwoorden die je er zo uit kunt flappen? (zoals "Weet je hoe laat het is?"

Als je het antwoord om de één of andere reden niet (goed) kunt geven en (uiteindelijk) "Ik weet het niet" terugzegt (wat feitelijk niet echt helemaal in overeenstemming is met dat wat je wilde zeggen omdat je om de één of andere ondefineerbare vage reden het idee dat je hebt niet via communicatie overgebracht krijgt) en daar vervolgens niet tevreden mee bent, dan is één iets wat je zou kunnen proberen je "Ik weet het niet" te herformuleren naar een antwoord wat enerzijds wel/beter klopt en anderzijds makkelijker uit te spreken is (voor mezelf is dit gewoonlijk klakkeloos de waarheid eruit gooien), bijvoorbeeld een "Ik weet niet zo goed wat ik hierop moet zeggen" of "Ik heb wel een idee/gevoel in m'n hoofd, maar krijg het niet voor elkaar iets te bedenken waarmee ik dat idee/gevoel op de juiste manier kan overbrengen". Beetje zoiets.

Het voordeel van klakkeloos de waarheid eruit gooien t.o.v. "Ik weet het niet" zeggen, is dat je preciezer aangeeft wat zich op dat moment in jou afspeelt en daarmee maak je je praatpartner beter duidelijk waar het bij het geven van je antwoord vast aan het lopen is. Je moet zelf maar kijken of dit voor jou te overwegen valt en eventueel bij wie (hulpverlener?).

Als ik even de juiste woorden niet kan vinden, vul ik het soms maar met "dinges" aan, das een beetje een soort "opvulwoord", kan eventueel later wel melden wat ik daarmee bedoelde (maar meestal weet die ander dat tegen die tijd zelf al, vanwege de context).

En nog even een vraagje: Probeer je in principe zo volledig mogelijk te zijn in je antwoorden? Zo ja, dan is dit iets waar ikzelf vaak tegenaan liep en dat heb ik goed opgelost door (zodra dingen erg uitgebreid en/of gedetailleerd worden en ik liefst zo volledig mogelijk wil zijn) dingen simpel te houden, tot de essentie terug te brengen. Vaak zijn meerdere vragen bijvoorbeeld eigenlijk een aaneenschakeling van vragen die eigenlijk allemaal wel met elkaar te maken hebben. Dan beantwoord ik de vragen niet letterlijk per vraag, maar geef ik antwoord op het onderwerp dat de ander met mij wil bespreken. Op deze manier kan ik in elk geval het belangrijkste beantwoorden. Maar ik weet niet zeker of dit bij jou ook zo werkt.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 16:14 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik gun mezelf de tijd. Als het na een uur proberen niet lukt probeer ik het later nog een keer, wanneer ik even meer energie heb. Maar ook dan lukt het vaak niet.

Er is geen angst over de taak. Dat heb ik bij faalangst wel.
Ik heb wel een groot deel van de tijd last van spanning zonder dat ik weet waar het van komt. En die woede, ja die is er ook. Maar die dingen zijn er al heel lang en worden niet beter, zijn mijns inziens niet de oorzaak van het blokkeren maar bestaan ernaast. Ik wil alleen weten hoe ik dit specifieke probleem kan oplossen. Die andere dingen kunnen niet worden opgelost.

Ik denk niet dat het te maken heeft met positief zijn over mezelf. Het hangt samen met mijn gebrek aan energie.

[..]

Nee, maar dat heb ik ook vaak .
In een gesprek zijn er wel emoties. Ik ben dan vaak gespannen. Dat heeft er sowieso mee te maken. Dus als iemand me een vraag stelt is mijn meest gegeven antwoord: 'ik weet het niet' of een antwoord dat niet helemaal klopt/niet volledig is waardoor ik een verkeerd beeld geef en boos word op mezelf. Ik kan beter helemaal niets zeggen, daar voel ik me beter bij. Maar dan heeft hulpverlening ook geen zin.
Maar als ik bijvoorbeeld een reactie hier op fok! wil typen of een uitgebreide mail van een vriendin wil beantwoorden, zit ik alleen en hoef ik niet binnen een paar seconden te reageren dus heb ik die spanning niet, maar dan heb ik het dus ook.

Is er niet gewoon een simpel trucje?

Gewoon de waarheid eruit flappen. Dus ook wanneer je "vastloopt" of er niet doorheen kunt komen. Das tenminste wat ik tegenwoordig doe (heb 't hierboven al wat beschreven). Dus als iemand mij iets vraagt en ik ben daardoor behoorlijk verbouwereerd, dan zal ik wsl "Eh...ik ben best wel verbouwereerd!" en daarna eventueel zelf gerichte vragen stellen om erachter te komen wat die ander nou -eigenlijk- van mij wil weten.

Tweede tip is dus dingen terugbrengen tot de essentie

quote:

Op zondag 6 maart 2016 17:55 schreef kuolema het volgende:

[..]

Met 'het klopt niet wat ik zeg' bedoel ik trouwens niet dat het niet waar is, maar dat ik het niet kan zeggen zoals ik het bedoel waardoor een ander een beeld krijgt dat niet overeenkomt met hoe het daadwerkelijk is. Of dat ik een slecht voorbeeld geef van iets, omdat ik niet op het betere kan komen. En soms komt er dus helemaal niets in me op, terwijl ik het heus wel weet, maar voel ik me verplicht tot antwoord geven dus zeg ik maar wat.

Als je weet dat je een slecht voorbeeld geeft (en dus eigenlijk niet helemaal tevreden bent met het huidige resultaat), dan zou je aan dat slechte voorbeeld nog kunnen toevoegen dat je wel weet dat het voorbeeld beter had gekund, maar dat je op dat moment gewoon even niets beters te binnen schoot.

quote:

Nonchalanter worden zit er niet in ...
Time-out kan inderdaad werken, dat heb ik ervaren bij faalangst, maar ik weet niet hoe praktisch het is bij een gesprek. Ik heb namelijk continu last ervan, kan moeilijk elke 10 minuten weglopen voor 10 minuten om de vragen vervolgens opnieuw te beantwoorden
Ik ga het wel proberen, bedankt voor de tip
Weet je ook nog iets voor het schrijven?

Ik heb ook vaak dat ik na een gesprek van plan ben om het dan de volgende keer beter te omschrijven, om alles recht te zetten, maar dat durf ik dan niet meer. Soms is het ook te ingewikkeld om het goed te kunnen verwoorden en hoe meer ik zeg, hoe verwarrender het wordt. De conclusie is altijd: ik had beter niets kunnen zeggen.

Dit is ook heel lastig. Tis een beetje vergelijkbaar met 'teveel hooi op je vork nemen' in de zin van een te grote hap in een enkele keer willen doen.

Ik zal even een kleine opsomming geven van m'n tips:
-Dingen tot de essentie terugbrengen (eventueel die essentie terugkoppelen aan praatpartner)
-Gewoon letterlijk de waarheid eruit flappen, beter in elk geval half-goed dan gegarandeerd half-fout.
-Als je vastloopt (klinkt een beetje stom dat woord, maar kan ff niks beters bedenken zo snel ), gewoon beschrijven wat zich op dat moment in je hoofd afspeelt, desnoods geef je een vage omschrijving, dan kan de ander wellicht zelfs gaan meepuzzelen

Er is vast nog wel meer, maar weet ik effe niet meer.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 18:25 schreef ToT het volgende:

[..]

Ja met therapie wordt er vaak wel gezegd dat het goed is om later nog een keer terug te komen op de situatie, maar mijn persoonlijke ervaring leert dat je dan gewoon weer de wind van voren krijgt: "Ik HAD je toch al verteld dat....." enz.
Dan zijn ze vaak doof voor je argumenten waar je dan alsnog mee komt aandragen.

Vaak willen ze het gewoon niet horen, klopt dat?

quote:

Op zondag 6 maart 2016 19:15 schreef magnetronkoffie het volgende:

Vaak willen ze het gewoon niet horen, klopt dat?

Absoluut!
Als ik zo dichtsla, is het altijd met een belangrijk, heftig meningsverschil en meestal met een autoritair persoon. De ander heeft dan vaak een standpunt die al dan niet ergens op is gebaseerd, maar die mening staat dan vast.
Kom je met goede argumenten die jouw standpunt ondersteunen, dan is dat allemaal jouw probleem; het onderwerp is al besproken en daarmee basta!

Uiteraard zijn er ook wel situaties waarin je WÉL op iets terug kunt komen en ook de ander naderhand dingen duidelijk kunt maken, maar de slechte ervaringen blijven je natuurlijk wel het meeste bijstaan he.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 19:21 schreef ToT het volgende:

[..]

Absoluut!
Als ik zo dichtsla, is het altijd met een belangrijk, heftig meningsverschil en meestal met een autoritair persoon. De ander heeft dan vaak een standpunt die al dan niet ergens op is gebaseerd, maar die mening staat dan vast.
Kom je met goede argumenten die jouw standpunt ondersteunen, dan is dat allemaal jouw probleem; het onderwerp is al besproken en daarmee basta!

Uiteraard zijn er ook wel situaties waarin je WÉL op iets terug kunt komen en ook de ander naderhand dingen duidelijk kunt maken, maar de slechte ervaringen blijven je natuurlijk wel het meeste bijstaan he.

Heb je zelf enig idee waarom deze (jij noemt ze autoritaire) mensen dit doen?
Want je bent er zo te horen in elk geval al over uit dat het ze in elk geval niet om de waarheid gaat, toch?

Betekent dit dat deze mensen jou iets wijs willen maken waarvan zowel jij als die ander eigenlijk beiden weten dat het niet klopt, en toch blijft ie stug volhouden?

En gebeurt het weleens dat die persoon dan toch zijn/haar standpunt wijzigt, maar dan naar een ander standpunt dat ook niet per se op waarheid hoeft te berusten?

Zoiets?

quote:

Op zondag 6 maart 2016 19:21 schreef ToT het volgende:

[..]

Absoluut!
Als ik zo dichtsla, is het altijd met een belangrijk, heftig meningsverschil en meestal met een autoritair persoon. De ander heeft dan vaak een standpunt die al dan niet ergens op is gebaseerd, maar die mening staat dan vast.
Kom je met goede argumenten die jouw standpunt ondersteunen, dan is dat allemaal jouw probleem; het onderwerp is al besproken en daarmee basta!

Uiteraard zijn er ook wel situaties waarin je WÉL op iets terug kunt komen en ook de ander naderhand dingen duidelijk kunt maken, maar de slechte ervaringen blijven je natuurlijk wel het meeste bijstaan he.

Als ik jou zo teruglees de afgelopen dagen herken ik veels te veel in jouw verhalen.
Best bijzonder.

Ga er niet aan onderdoor, das mijn tip. Het sluimert erin en bij mij ging het opeens bam, burn out icm andere omstandigheden.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 19:29 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Heb je zelf enig idee waarom deze (jij noemt ze autoritaire) mensen dit doen?
Want je bent er zo te horen in elk geval al over uit dat het ze in elk geval niet om de waarheid gaat, toch?

Betekent dit dat deze mensen jou iets wijs willen maken waarvan zowel jij als die ander eigenlijk beiden weten dat het niet klopt, en toch blijft ie stug volhouden?

En gebeurt het weleens dat die persoon dan toch zijn/haar standpunt wijzigt, maar dan naar een ander standpunt dat ook niet per se op waarheid hoeft te berusten?

Zoiets?

Ja de reden is uiteraard wel steeds verschillend. Vaak zijn ze niet geïnteresseerd in zaken die voor hen minder relevant zijn, zoals werkdruk en dergelijke.
Maar met wellus/nietus situaties is het vaak zo dat als je in de eerste instantie met een zwak standpunt/zwak verweer aankwam, dat men denkt dat wat je daarna er over te zeggen hebt, net zo zwak en irrelevant zal zijn en daar hebben ze dan bij voorbaat al geen zin in.
Je moet dan met een extra sterk standpunt komen om de ander te overtuigen, dan dat je in de eerste instantie nodig zou hebben als je direct goed uit je woorden had kunnen komen.
Althans zo komt het vaak op mij over.

En geen idee of mensen zich vervolgens naar een ander verkeerd standpunt aanpassen. Ik had het over iets algemeens en je gaat nu allerlei verschillende hypothetische scenario's er bij halen. Ja alles is dan natuurlijk mogelijk.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 19:33 schreef Droopie het volgende:

[..]

Als ik jou zo teruglees de afgelopen dagen herken ik veels te veel in jouw verhalen.
Best bijzonder.

Ga er niet aan onderdoor, das mijn tip. Het sluimert erin en bij mij ging het opeens bam, burn out icm andere omstandigheden.

Ik ben al een paar jaar arbeidsongeschikt door een burnout vanwege dit soort shit + nog veel privéproblemen.
Toen is bij mij ADHD en Asperger geconstateerd.
Ik heb altijd al wel gemerkt dat een werkomgeving gewoon slopend voor mij is. Had ik met school ook al. Maar toch alsmaar stug door blijven zetten, en doorgaan, en doorgaan, en doorgaan tot je echt volledig knapt.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 19:39 schreef ToT het volgende:

[..]

Ja de reden is uiteraard wel steeds verschillend. Vaak zijn ze niet geïnteresseerd in zaken die voor hen minder relevant zijn, zoals werkdruk en dergelijke.
Maar met wellus/nietus situaties is het vaak zo dat als je in de eerste instantie met een zwak standpunt/zwak verweer aankwam, dat men denkt dat wat je daarna er over te zeggen hebt, net zo zwak en irrelevant zal zijn en daar hebben ze dan bij voorbaat al geen zin in.
Je moet dan met een extra sterk standpunt komen om de ander te overtuigen, dan dat je in de eerste instantie nodig zou hebben als je direct goed uit je woorden had kunnen komen.
Althans zo komt het vaak op mij over.

En wat gebeurt er als je met deze mensen spreekt en wel meteen met een goed standpunt komt?

quote:

En geen idee of mensen zich vervolgens naar een ander verkeerd standpunt aanpassen. Ik had het over iets algemeens en je gaat nu allerlei verschillende hypothetische scenario's er bij halen. Ja alles is dan natuurlijk mogelijk.

Ik doelde met "standpunt" eigenlijk meer op "argument ter ondersteuning van hun standpunt"
Het ging er mij trouwens meer om of je dit soort hypothetische scenario's herkent, niet of je deze scenario's letterlijk zo hebt meegemaakt .

quote:

Op zondag 6 maart 2016 19:46 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

En wat gebeurt er als je met deze mensen spreekt en wel meteen met een goed standpunt komt?

Tja met menselijke interactie zul je de ene keer iemand wel kunnen overtuigen en de andre keer niet. Ik weet niet helemaal precies waar je naar toe wil gaan?

quote:

Ik doelde met "standpunt" eigenlijk meer op "argument ter ondersteuning van hun standpunt"

Okee.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 19:49 schreef ToT het volgende:

[..]

Tja met menselijke interactie zul je de ene keer iemand wel kunnen overtuigen en de andre keer niet. Ik weet niet helemaal precies waar je naar toe wil gaan?

[..]

Okee.

Ik begreep niet zo goed waar jij heen wilde, dus vandaar dat ik doorvroeg

Maar denk je echt dat je deze mensen kunt overtuigen door jouw stelling als een fort dicht te moeten gaan bouwen terwijl zij gewoon blijven beweren dat de aarde plat is zeg maar? Das toch raar?

Waarom zou jij met kei-hard goed onderbouwde meningen/standpunten/argumenten/feiten/whatevers moeten komen terwijl die mensen die je probeert te overtuigen niet echt hun best daarvoor lijken te willen doen?

quote:

Op zondag 6 maart 2016 19:55 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik begreep niet zo goed waar jij heen wilde, dus vandaar dat ik doorvroeg

Maar denk je echt dat je deze mensen kunt overtuigen door jouw stelling als een fort dicht te moeten gaan bouwen terwijl zij gewoon blijven beweren dat de aarde plat is zeg maar? Das toch raar?

Waarom zou jij met kei-hard goed onderbouwde meningen/standpunten/argumenten/feiten/whatevers moeten komen terwijl die mensen die je probeert te overtuigen niet echt hun best daarvoor lijken te willen doen?

Ik wilde nergens naar toe; ik vertelde gewoon mijn ervaringen.

En tja, dat is iets waardoor ik me gewoon altijd echt machteloos voel; tegen een muur aan praten terwijl de ander te koppig is om naar je standpunten te willen luisteren. Ook in een relatie kan dat soms gebeuren, maar dan sla ik eigenlijk nooit dicht. Het is eigenlijk alleen bij autoritaire personen, zoals leidinggevenden of erg botte hulpverleners.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 20:05 schreef ToT het volgende:

[..]

Ik wilde nergens naar toe; ik vertelde gewoon mijn ervaringen.

En tja, dat is iets waardoor ik me gewoon altijd echt machteloos voel; tegen een muur aan praten terwijl de ander te koppig is om naar je standpunten te willen luisteren. Ook in een relatie kan dat soms gebeuren, maar dan sla ik eigenlijk nooit dicht. Het is eigenlijk alleen bij autoritaire personen, zoals leidinggevenden of erg botte hulpverleners.

Wat gebeurt er dan bij die door jou genoemde hulpverleners/leidinggevenden/autoritaire mensen als je echt al hun argumenten compleet van tafel hebt geveegd? Zeg maar als ze er niet langer omheen kunnen en je hun elke onzinuitweg hebt afgenomen?

En hoe zou je zelf gereageerd hebben als iemand net heeft bewezen dat iets wat jij dacht dat wel klopte, toch niet blijkt te kloppen? Zou je dan boos worden op die persoon, of zou je eerder je stelling aanpassen zodat die weer meer strookt met de werkelijkheid?

Dat dichtslaan is vervelend, maar ik kan niet echt zeggen waarom je dichtslaat. Dat heeft te maken met hoe jij persoonlijk werkt en dat is in dit geval lastig te schatten, daar ik je nooit gemeet heb

quote:

Op zondag 6 maart 2016 20:15 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wat gebeurt er dan bij die door jou genoemde hulpverleners/leidinggevenden/autoritaire mensen als je echt al hun argumenten compleet van tafel hebt geveegd? Zeg maar als ze er niet langer omheen kunnen en je hun elke onzinuitweg hebt afgenomen?

En hoe zou je zelf gereageerd hebben als iemand net heeft bewezen dat iets wat jij dacht dat wel klopte, toch niet blijkt te kloppen? Zou je dan boos worden op die persoon, of zou je eerder je stelling aanpassen zodat die weer meer strookt met de werkelijkheid?

Dat dichtslaan is vervelend, maar ik kan niet echt zeggen waarom je dichtslaat. Dat heeft te maken met hoe jij persoonlijk werkt en dat is in dit geval lastig te schatten, daar ik je nooit gemeet heb

Ja als ik echt met de vuist op tafel sla kan ik mijn gelijk gelukkig vaak toch wel krijgen.
En als de ander gelijk blijkt te hebben, sla ik volledig dicht.

Maar het gaat nu allemaal te diep; ik maakte alleen een opmerking over iets wat iemand hier zei.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 19:40 schreef ToT het volgende:

[..]


Ik ben al een paar jaar arbeidsongeschikt door een burnout vanwege dit soort shit + nog veel privéproblemen.
Toen is bij mij ADHD en Asperger geconstateerd.
Ik heb altijd al wel gemerkt dat een werkomgeving gewoon slopend voor mij is. Had ik met school ook al. Maar toch alsmaar stug door blijven zetten, en doorgaan, en doorgaan, en doorgaan tot je echt volledig knapt.

9 maanden thuis nu, met behoud van salaris
Ga volgende week weer beginnen via 2e spoor.
Ben benieuwd of het weer gaat lukken allemaal, heb er vertrouwen in.

ADHD heb ik alle sympthonen van, maar niet in de jeugd dus dat viel af. Na 1 jaar had ik van een heleboel een beetje, toen ben ikzelf opzoek gegaan naar goede ggz-instelling en gezegd stop met diagnoses en luister en help gewoon.
Dat heeft heel goed uitgepakt

quote:

Op zondag 6 maart 2016 20:30 schreef Droopie het volgende:

[..]

9 maanden thuis nu, met behoud van salaris
Ga volgende week weer beginnen via 2e spoor.
Ben benieuwd of het weer gaat lukken allemaal, heb er vertrouwen in.

ADHD heb ik alle sympthonen van, maar niet in de jeugd dus dat viel af. Na 1 jaar had ik van een heleboel een beetje, toen ben ikzelf opzoek gegaan naar goede ggz-instelling en gezegd stop met diagnoses en luister en help gewoon.
Dat heeft heel goed uitgepakt

Top! Bij mij heeft de diagnose zelf juist veel geholpen, aangezien ik daardoor de juiste hulp kon krijgen en een aantal therapieën waar ik me EIN-DE-LIJK in kon vinden.
Alles wat ik tot dat moment had gehad, ging om randverschijnselen van de problemen, maar gingen nooit om de kern van de zaak.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 20:25 schreef ToT het volgende:

[..]

Ja als ik echt met de vuist op tafel sla kan ik mijn gelijk gelukkig vaak toch wel krijgen.
En als de ander gelijk blijkt te hebben, sla ik volledig dicht.

Maar het gaat nu allemaal te diep; ik maakte alleen een opmerking over iets wat iemand hier zei.

Vetgedrukte vind ik echt jammer om te horen. Vind 't ook jammer dat ik je hier niet echt advies over geven kan.

@rest: Tis per DM afgewikkeld

quote:

Op zondag 6 maart 2016 20:40 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Vetgedrukte vind ik echt jammer om te horen. Vind 't ook jammer dat ik je hier niet echt advies over geven kan.

@rest: Tis per DM afgewikkeld

Ja zolang ik gewoon niet te veel stress in m'n leven heb en niet te veel met autoritaire personen in contact kom, gaat het verder allemaal wel. Gewoon m'n eigen ding doen, omgaan met mensen waar ik mee om WIL gaan en niet waar ik verplicht 40 uur per week om MOET gaan en me tegenover hen moet verantwoorden en dergelijke.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 20:32 schreef ToT het volgende:

[..]

Top! Bij mij heeft de diagnose zelf juist veel geholpen, aangezien ik daardoor de juiste hulp kon krijgen en een aantal therapieën waar ik me EIN-DE-LIJK in kon vinden.
Alles wat ik tot dat moment had gehad, ging om randverschijnselen van de problemen, maar gingen nooit om de kern van de zaak.

Ik heb zelf de diagnose gesteld haha en ben daar op gaan zoeken.
Bij die intake gezegd nou schrijf dit maar aan de zorgverzekeraar om te declareren en dit is mijn verhaal.

Dus, het is wel een uur reizen maar meer dan waard.

quote:

Op zondag 6 maart 2016 20:42 schreef ToT het volgende:

[..]

Ja zolang ik gewoon niet te veel stress in m'n leven heb en niet te veel met autoritaire personen in contact kom, gaat het verder allemaal wel. Gewoon m'n eigen ding doen, omgaan met mensen waar ik mee om WIL gaan en niet waar ik verplicht 40 uur per week om MOET gaan en me tegenover hen moet verantwoorden en dergelijke.

Dit!

Iedereen: Dit uitprinten en inlijsten
Top!