Amerikaanse presidentsverkiezingen #6: Trump: The Art of the Deal

quote:

Op maandag 27 juli 2015 23:20 schreef Nozick het volgende:

[..]

Want? Als niet-Amerikaan is voor jou alleen de buitenlandse agenda belangrijk?

Volgens mij had ik het over sociaaldemocratische thema's, maar leuk dat je het aanstipt want als Nederlander of inwoner van het Westen zoals ik mezelf ook graag zie is buitenlands beleid zeer belangrijk, op basis van de buitenlandse politiek zou ik echter eerder op de Republikeinen stemmen dan op de Democraten. Voor de wereld is Obama niet bepaalde een uitstekende President geweest, als Amerikaan daarentegen en puur kijkend naar binnenlands beleid is Obama een prima President en daar ligt ook zijn eerste verantwoording, op dat punt stem ik voor de Democraten dus.

1 grote poppenkast altijd,zeker met maar 2 politieke partijen.

quote:

Trump weer in opspraak
NEW YORK -
De advocaat van Donald Trump heeft uitgehaald naar de Canadese journalist Tim Mak. Deze schreef op de website The Daily Beast dat de Republikeinse kandidaat voor het Amerikaanse presidentschap zijn toenmalige vrouw Ivana heeft verkracht. Aanleiding daartoe was het feit dat Trump onlangs Mexicaanse immigranten „verkrachters” noemde. Dat meldt de Britse krant The Guardian dinsdag.

Ivana beschuldigde Trump in het verleden zelf van verkrachting. De 69-jarige onroerendgoedmagnaat zou dat hebben gedaan uit boosheid, omdat hij op haar voorspraak een mislukte operatie aan zijn hoofdhuid had ondergaan. Mak haalde in zijn artikel een boek over Trump aan waarin de scene uit het huwelijk (1977-1992) wordt beschreven.

Advocaat Michael Cohen beweerde dat een man zijn vrouw wettelijk gezien niet kon verkrachten. Hij dreigde zowel Mak als The Daily Beast voor de rechter te slepen. Tegen de journalist zei hij onder meer: „Ik waarschuw je, wees verdomd voorzichtig, want wat ik met je ga doen is vreselijk. Begrijp je me? Ik haal je hele leven overhoop zolang je op deze verdomde planeet rondloopt.”

Verkrachting binnen het huwelijk is in de Verenigde Staten strafbaar sinds 1993. In de staat New York, waar Donald en Ivana Trump destijds woonden, was het echter al in 1984 illegaal.

En de soap gaat verder. Nu met verkrachting en een boze advocaat.

Tja, als je een man kapot wil maken is een valse claim van verkrachting natuurlijk het effectiefste middel. Na iemand als pedo afschilderen, natuurlijk.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 13:25 schreef Vader_Aardbei het volgende:
Tja, als je een man kapot wil maken is een valse claim van verkrachting natuurlijk het effectiefste middel. Na iemand als pedo afschilderen, natuurlijk.

Je oogst wat je zaait, is hier wel van toepassing.

Trump kan bij voorbaat geen goede president meer zijn.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 13:25 schreef Vader_Aardbei het volgende:
Tja, als je een man kapot wil maken is een valse claim van verkrachting natuurlijk het effectiefste middel. Na iemand als pedo afschilderen, natuurlijk.

Niet alleen bij een man, je kunt het ook gewoon gelijk bij een hele bevolkingsgroep doen.

Negatieve reclame is ook reclame. Trump blijft in het nieuws. De doodsteek voor een kandidaat is als er uberhaupt niet meer over je wordt gesproken.

Hoe dan ook, het eerste debat over enkele weken zal spektakel worden. Ben benieuwd.

Wel een poppenkast allemaal natuurlijk, veel geschreeuw heen en weer. Net zoals 4 jaar geleden allemaal drama kandidaten bij de Republikeinen, op een paar na.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 15:09 schreef Homey het volgende:
Negatieve reclame is ook reclame.

vraag dat maar aan Buckler

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 01:36 schreef Slaro het volgende:
Voor de wereld is Obama niet bepaalde een uitstekende President geweest

maar was hij erger dan zn republikeinse voorgangers?

Imho zijn de democratische presidenten als Carter en Clinton wel degelijk veel succesvoller geweest in vreedzame internationale politiek en het oplossen van conflicten en het versterken van internationale handel (Camp David akkoorden, Helsinki akkoorden, oslo proces, vredesproces in Noord-Ierland, erkenning van Vietnam en sluiten handelsakkoorden en opening naar China via de Handelsstatus en steun aan lidmaatschap WTO; ondersteuning aan Mexico in de Peso-crisis in 1995 daar die een staatsfaillisiement voorkwam, oplossen van de Balkan-oorlogen, Dayton akkoorden )..

Republikeinse presidenten (Bush senior/junior, Reagan) waren zeker niet zo overtuigend, hebben veel conflicten juist geweldadiger laten worden en uit de hand laten lopen (Somalie), hadden hun geheime diensten niet onder controle (Iran-contra) en reageerden te laat op de provocaties van vermeende/voormalige bondgenoten (Saddam Hussein)... Zowel Afghanistan als de ontwikkelingen in Irak zijn zekr niet goed opgelost.

Bij Reagan is er de claim dat hij de Sovjet-Unie op de knieen gedwongen zou hebben met de wapenwedloop in de jaren tachtig, wat echter eigenlijk ook betwijfeld kan worden, zeker of date en bewust beleid was... het lijkt eerder een gevolg van de omzettingen onder Carter (die bewust koos tot een opening naar de oost-europese vazalstaten en nadruk op mensenrechten via de Helsinki-akkoorden waardoor de Sovjet-Unie de basis in het conflict met de oostblokstaten verscherpt zag worden, met een direkt effect op bv de Solidarnosc-beweging in Polen, welke de aanzet gaf voor de strategie die uiteindelijk het oostblok en het Ijzeren Gordijn van binnenuit zou doen omvallen op basis van de economische zakte en niet zozeer militair).

Overigens moet ik ook zeggen dat vergeleken met Clinton en carter, Obama inderdaad veel minder internationale uitstraling heeft (zeker wat betreft het Westen en Europa) en niet opvalt door een erg actieve en bewuste buitenland politiek, al heeft hij bv wel degelijk indirekte verbeteringen gebracht door de 'dicteer-houding' van bv de neocons onder Bush sterk te verminderen... amerika is weer meer tot en gelijkwaarddige partner voor ontwikkelende gebieden geworden.
De verlegging van het militaire zwaartepunt naar de Pacific is zelfs imho een erg slimme keuze geweest en was hard nodig, na jaren van terugtrekken en zelfs het opgeven van belangrijke bases op de Filipijnen (die vermoeelijk weer opnieuw betrokken gaan worden).

Europa is voor amerika inderdaad gewoon nauwelijks nog van belang; iets dat vermoedelijk ook trendsettend zal zijn voor de komende 12 jaar... hooguit als de EU zich verder zal verzwakken tov Rusland, kan er ruimte ontstaat waarin de amerikanen wel weer gedwongen kunnen zijn actief te worden.

[ Bericht 9% gewijzigd door RM-rf op 28-07-2015 16:26:39 ]

http://www.monmouth.edu/a(...)58e-e813091cd754.pdf

Nieuwe New Hampshire poll met een paar interessante resultaten, zeker de moeite waard. Trump neemt afstand van het veld met 24%, maar zijn unfavorables blijven hoog met 44%. Ook opvallend: 43% van de Republikeinen denkt inmiddels dat het grote aantal kandidaten niet goed is voor de partij.

Ik lees al tijdje mee en moest gelijk aan dit topic denken toen ik onderstaand interview tegen kwam op Vox. Er zullen er vast nog wel meer volgen komende tijd. Het transcript staat hier.

Nostradamuspunten voor de schrijvers van de Simpsons:
http://www.washingtonpost(...)mp-way-back-in-2000/

No way dat Trump de volgende president wordt, of dat hij überhaupt ooit de president wordt.
Het is niet te hopen 99,9% van het volk daar dat dat ooit gebeurt.

Deze is leuk. Trump's blunders en leugens: roepen dat John McCain (voormalig straaljagerpiloot en POW) geen oorlogsheld is, doen alsof hij niet in dienst kon vanwege een aandoening die hij niet had (hij kon zich niet herinneren aan welke voet hij die nepblessure had ).

[ Bericht 44% gewijzigd door Bram_van_Loon op 28-07-2015 21:36:55 ]

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 16:21 schreef RM-rf het volgende:

[..]

maar was hij erger dan zn republikeinse voorgangers?

Imho zijn de democratische presidenten als Carter en Clinton wel degelijk veel succesvoller geweest in vreedzame internationale politiek en het oplossen van conflicten en het versterken van internationale handel (Camp David akkoorden, Helsinki akkoorden, oslo proces, vredesproces in Noord-Ierland, erkenning van Vietnam en sluiten handelsakkoorden en opening naar China via de Handelsstatus en steun aan lidmaatschap WTO; ondersteuning aan Mexico in de Peso-crisis in 1995 daar die een staatsfaillisiement voorkwam, oplossen van de Balkan-oorlogen, Dayton akkoorden )..

Republikeinse presidenten (Bush senior/junior, Reagan) waren zeker niet zo overtuigend, hebben veel conflicten juist geweldadiger laten worden en uit de hand laten lopen (Somalie), hadden hun geheime diensten niet onder controle (Iran-contra) en reageerden te laat op de provocaties van vermeende/voormalige bondgenoten (Saddam Hussein)... Zowel Afghanistan als de ontwikkelingen in Irak zijn zekr niet goed opgelost.

Bij Reagan is er de claim dat hij de Sovjet-Unie op de knieen gedwongen zou hebben met de wapenwedloop in de jaren tachtig, wat echter eigenlijk ook betwijfeld kan worden, zeker of date en bewust beleid was... het lijkt eerder een gevolg van de omzettingen onder Carter (die bewust koos tot een opening naar de oost-europese vazalstaten en nadruk op mensenrechten via de Helsinki-akkoorden waardoor de Sovjet-Unie de basis in het conflict met de oostblokstaten verscherpt zag worden, met een direkt effect op bv de Solidarnosc-beweging in Polen, welke de aanzet gaf voor de strategie die uiteindelijk het oostblok en het Ijzeren Gordijn van binnenuit zou doen omvallen op basis van de economische zakte en niet zozeer militair).

Overigens moet ik ook zeggen dat vergeleken met Clinton en carter, Obama inderdaad veel minder internationale uitstraling heeft (zeker wat betreft het Westen en Europa) en niet opvalt door een erg actieve en bewuste buitenland politiek, al heeft hij bv wel degelijk indirekte verbeteringen gebracht door de 'dicteer-houding' van bv de neocons onder Bush sterk te verminderen... amerika is weer meer tot en gelijkwaarddige partner voor ontwikkelende gebieden geworden.
De verlegging van het militaire zwaartepunt naar de Pacific is zelfs imho een erg slimme keuze geweest en was hard nodig, na jaren van terugtrekken en zelfs het opgeven van belangrijke bases op de Filipijnen (die vermoeelijk weer opnieuw betrokken gaan worden).

Europa is voor amerika inderdaad gewoon nauwelijks nog van belang; iets dat vermoedelijk ook trendsettend zal zijn voor de komende 12 jaar... hooguit als de EU zich verder zal verzwakken tov Rusland, kan er ruimte ontstaat waarin de amerikanen wel weer gedwongen kunnen zijn actief te worden.

Licht dat laatste eens toe? Uit "zich verder zal verzwakken t.o.v. Rusland" krijg ik de indruk dat jij vindt dat Europa al flink verzwakt is t.o.v. Rusland. Is dat zo? Europa heeft een flink aantal problemen (vergrijzing, te veel lucht in de economie) maar dat geldt ook voor Rusland (andere problemen) en de USA (voor een groot deel dezelfde problemen en nog wat extra problemen).

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 16:21 schreef RM-rf het volgende:

[..]

maar was hij erger dan zn republikeinse voorgangers?

Imho zijn de democratische presidenten als Carter en Clinton wel degelijk veel succesvoller geweest in vreedzame internationale politiek en het oplossen van conflicten en het versterken van internationale handel (Camp David akkoorden, Helsinki akkoorden, oslo proces, vredesproces in Noord-Ierland, erkenning van Vietnam en sluiten handelsakkoorden en opening naar China via de Handelsstatus en steun aan lidmaatschap WTO; ondersteuning aan Mexico in de Peso-crisis in 1995 daar die een staatsfaillisiement voorkwam, oplossen van de Balkan-oorlogen, Dayton akkoorden )..

Republikeinse presidenten (Bush senior/junior, Reagan) waren zeker niet zo overtuigend, hebben veel conflicten juist geweldadiger laten worden en uit de hand laten lopen (Somalie), hadden hun geheime diensten niet onder controle (Iran-contra) en reageerden te laat op de provocaties van vermeende/voormalige bondgenoten (Saddam Hussein)... Zowel Afghanistan als de ontwikkelingen in Irak zijn zekr niet goed opgelost.

Bij Reagan is er de claim dat hij de Sovjet-Unie op de knieen gedwongen zou hebben met de wapenwedloop in de jaren tachtig, wat echter eigenlijk ook betwijfeld kan worden, zeker of date en bewust beleid was... het lijkt eerder een gevolg van de omzettingen onder Carter (die bewust koos tot een opening naar de oost-europese vazalstaten en nadruk op mensenrechten via de Helsinki-akkoorden waardoor de Sovjet-Unie de basis in het conflict met de oostblokstaten verscherpt zag worden, met een direkt effect op bv de Solidarnosc-beweging in Polen, welke de aanzet gaf voor de strategie die uiteindelijk het oostblok en het Ijzeren Gordijn van binnenuit zou doen omvallen op basis van de economische zakte en niet zozeer militair).

Overigens moet ik ook zeggen dat vergeleken met Clinton en carter, Obama inderdaad veel minder internationale uitstraling heeft (zeker wat betreft het Westen en Europa) en niet opvalt door een erg actieve en bewuste buitenland politiek, al heeft hij bv wel degelijk indirekte verbeteringen gebracht door de 'dicteer-houding' van bv de neocons onder Bush sterk te verminderen... amerika is weer meer tot en gelijkwaarddige partner voor ontwikkelende gebieden geworden.
De verlegging van het militaire zwaartepunt naar de Pacific is zelfs imho een erg slimme keuze geweest en was hard nodig, na jaren van terugtrekken en zelfs het opgeven van belangrijke bases op de Filipijnen (die vermoeelijk weer opnieuw betrokken gaan worden).

Europa is voor amerika inderdaad gewoon nauwelijks nog van belang; iets dat vermoedelijk ook trendsettend zal zijn voor de komende 12 jaar... hooguit als de EU zich verder zal verzwakken tov Rusland, kan er ruimte ontstaat waarin de amerikanen wel weer gedwongen kunnen zijn actief te worden.

In mijn ogen hebben Carter en Clinton hun stempel niet kunnen drukken op de internationale politiek. Achter hun buitenlands beleid ging nooit een duidelijk idee schuil van hoe de internationale arena opereert en deze aangepakt moet worden. Slechts de nadruk op mensenrechten en non-interventie is niet genoeg. Hun verdragen en daden hebben soms vijanden enigszins gepacificeerd maar tot een daadwerkelijke verandering van de internationale structuur is het nooit gekomen.

Clinton is natuurlijk een uitstekend voorbeeld. Zijn grote politiek, wat er dus feitelijk niet was, kwam neer op het zo min mogelijk ingrijpen hoogstens bij de meest intense conflicten (en ook hier beperkt). Dit is ook niet vreemd, Clinton is in een tijd gekozen dat Amerikaanse kiezers zo min mogelijk te doen wilde hebben met buitenlands beleid, hij is gekozen om binnenlandse thema's en Clinton staat evenmin bekend om zijn buitenlandse politiek. Toch is de wereld onder hem niet beter af. Zijn passieve houding heeft vooral veel levens gekost in Rwanda. Zijn selectief ingrijpen heeft veel levens gekost in het voormalige Joegoslavië. Hij heeft toenadering gezocht tot China wat tot een enorme versterking van het heersende regime heeft geleid (maar een verbetering??), hij heeft de corruptie en maffiapraktijken in het nieuwe Rusland rustig laat doorwoekeren met de gevolgen die we nu hebben, en ten slotte heeft hij ook in het Midden-Oosten (met hoge uitzondering van Irak dat al tandeloos was) weinig verandering gebracht in een periode (na de val van de Sovjet-Unie en feitelijk dus het einde van de Koude Oorlog ook voor het Midden-Oosten) dat het wellicht had gekund. Om over zijn nucleaire beleid met bijvoorbeeld Noord-Korea nog maar te zwijgen.

Het versterken van de internationale handel heeft Amerika in vergelijking met grote concurrenten alleen maar zwakker gemaakt. De vrije toegang tot de markt heeft Westerse idealen niet of nauwelijks weten te verspreiden. Nieuwe grootmachten, met een wrok jegens het Westen, zijn daardoor alleen maar sterker geworden. Weliswaar was het een relatief vreedzame periode, maar ook een overgangsperiode naar een nieuwe machtsbalans, en ik ben ervan overtuigd dat Clinton die er niet op beter op heeft gemaakt. Hij had ordening moeten geven aan die internationale structuur.

Wat betreft Carter is het Amerikaanse Buitenlandse Beleid natuurlijk fundamenteel veranderd voor korte periode. Met zijn focus op non-interventie en mensenrechten werd er een nieuwe weg ingeslagen. Maar ik vraag me nogmaals af of er onder Carter echt veranderingen zijn ontstaan. Egypte had op dat moment ook wel akkoorden gesloten met Israel zonder Carter en de val van de Sovjet-Unie toeschrijven aan welke Amerikaanse President dan ook gaat te ver omdat het puur met interne factoren te maken had en de Sovjet-Unie na Stalin nooit meer op volle kracht heeft gewerkt.

----
Hoe lang zat George W. Bush op zijn Presidentiële stoel toen het WTC werd aangevallen door terroristen?! Dat is bijna een decennium geweest aan opgelaaide twisten en emoties in het Midden-Oosten waar ook Clinton niks tegen gedaan heeft. Clinton kon zijn houding ten aanzien van landen altijd veranderen, hij was flexibel, maar dat zorgde er ook voor dat de Verenigde Staten een onbetrouwbare bondgenoot werd, eentje waar je niet zeker wist dat je op ze kon rekenen, een bondgenoot van wie je niet wist wat ze van plan waren. Je kan veel over Bush zeggen maar je wist onder hem precies wie de vijanden zijn en wie de vrienden. Je wist precies wie hij zou aanvallen en wie onder Amerikaanse bescherming thuis oorlog kon voeren tegen extremisme.

Obama, net als Clinton, kreeg niet te maken met een makkelijke erfenis op het gebied van buitenlands beleid. De wereld zoals die is was ook wel zonder Bush tot stand gekomen. Maar opnieuw weet je met de Amerikanen niet waar je aan toe bent en opnieuw is dat de verantwoordelijkheid van een Democraat. Soms gedraagt hij zich als een havik en meestal als een duif, wie de vijand is blijft onduidelijk waardoor opnieuw bepaalde landen in relatieve vrijheid kunnen blijven opereren, het nucleaire akkoord met Iran is in mijn ogen een triest voorbeeld.

De verlegging van het militaire zwaartepunt naar de Pacific is een noodzakelijke politiek geweest. Maar het vervolgens slechts sturen van enkele honderden, zo niet tientallen, troepen naar Australië is natuurlijk alleen maar symbolisch. Het continue tolereren van Chinese provocaties, zowel op handelsgebied als cybergebied, in combinatie met toenadering zoeken in de vorm van nieuwe handelsafspraken (zoals op een recente Pacifische top) zal de regio nauwelijks veranderen. Het versterkt China alleen maar verder. Feitelijk hoeft Beijing alleen maar rustig af te wachten iets wat ze ook al deden onder Clinton. Bovendien was die verschuiving naar deze regio normaal gesproken onder Bush ook wel begonnen. Hij was het die in 2000 al riep dat het zogenaamde 'strategic partnership' van de Clinton-administratie met Beijing moest worden herzien en dat China diende te worden beschouwd als een concurrent. Na de aanslagen op het WTC had Bush echter al vijanden genoeg en moest hij zich wel focussen op het Midden-Oosten.

----

Ik zal zeker niet zeggen dat Bush alles perfect heeft gedaan. Toch denk ik dat we elke keer weer dreigen te vergeten dat er nu eenmaal vijanden en tegenstanders zijn in de wereld. Europa mag dan enigszins naar elkaar zijn toegegroeid maar echt één zullen we niet snel worden. Op globaal gebied zal dat proces nog veel langer duren mocht het überhaupt al mogelijk zijn. In een dusdanige wereld, met een verzwakt Europa en een verzwakt Amerika, schaar ik me liever achter een duidelijke politiek waar we weten waar we naar toe werken, continue gokken op de hoop dat handelsverdragen en non-interventie zullen leiden tot acceptatie en tolerantie, daadwerkelijke veranderingen van inhumane regimes, dat is in mijn ogen te naïef maar wel een beleid waar de Democraten achter staan.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 22:30 schreef Slaro het volgende:

[..]

Ik zal zeker niet zeggen dat Bush alles perfect heeft gedaan. Toch denk ik dat we elke keer weer dreigen te vergeten dat er nu eenmaal vijanden en tegenstanders zijn in de wereld.

een lang verhaal waarin je non-interventie vooral bekritiseeerd 'omdat het niet genoeg resultaten' zou hebben... en bij interventie-politiek zoals de republikeinen kennen opeens als 'excuus' aanbrengt, dat ze niet genoeg tijd hadden...

Simpele vraag.. in welke zin heeft interventiepolitiek door de amerikanen mé'er opgebracht dan de meer terughoudende non-interventie-politiek?

Ik moet eerlijk toegeven dat ik inderdaad een groot voorstander ben van non-interventiepolitiek, en ikzelf heb een enorm zwak voor de doorslaggevende rol die bv Carter speelde in een stevige 'ommezwaai' die Carter daarin doorvoerde (die helaas zn herverkiezing zag falen voor eigen de enige actieve interventie, nl de militaire bevrijdings-actie in Iran, welke eigenlijk al een voorbode was van een permanente 'verandring in de vorm van militaire politieke acties... geen grote legers maar flexibele commando-groepen; helaas bleek de eerste actie dat de organisatiestructuur deze op te zetten nog lang niet gerijpt was).

Voor mij is het domweg zo dat het alternatief voor non-interventie, nóg meer rotzooi maakt en laat volgens mij vrijwel alle amerikaanse militaire interventies in de periode na de Korea oorlog, eigenlijk allemaal meer problemen geschapen hebben, dan dat ze opgelost hebben (muv de Balkan-strategie onder Clinton, die opvallend effectief is gebleken te zijn in het scheppen van stabiliteit... zeker vergeleken met bv de resultaten van de interventiepolitiek van Bush na hem).

Overigens, ik snap niet waarom de verlegging van het amerikaanse militaire zwaartepunt naar de Pacific, samenvat met 'het sturen van 100 soldaten naar Australie'... volgens mij moet je op dat punt een beetje inlezen, dat is het grootste Internationale beleidspunt van Obama en een zeer gecompliceerde strategie die zowel gericht is op het (her-)opbouwen van een grote militaire aanwezigheid in de Pacific, in combinatie met economische handelspolitiek (en hierbij te vermijden een kannoneerboten-politiek te voeren).

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 21:24 schreef Bram_van_Loon het volgende:

[..]

Licht dat laatste eens toe? Uit "zich verder zal verzwakken t.o.v. Rusland" krijg ik de indruk dat jij vindt dat Europa al flink verzwakt is t.o.v. Rusland. Is dat zo? Europa heeft een flink aantal problemen (vergrijzing, te veel lucht in de economie) maar dat geldt ook voor Rusland (andere problemen) en de USA (voor een groot deel dezelfde problemen en nog wat extra problemen).

discussie erover is imho ietwat offtopic... maar dat draait volgens mij om het gebrek aan politieke eenheid en een zwak en twijfelende/zwalkende politiek van Europa, gecombineerd met militaire onmacht.
Het is al rond de Oekraine (deels ook midden-oosten en noord-afrika, maar zelfs e economische problemen in zuid-europa) duidelijk geworden dat dit de Amerikanen niet bevalt omdat ze hierin een destabilisatie vrezen. Volgens mij is het een Amerikaanse verwachting en hoop dat de EU een stabiele partner wordt die ook zelfstandig kan ageren en dat ook doet (maar hierin overschatten de amerikanen vermoedelijk ook het vermogen en de politieke eenheid in europa)

[ Bericht 17% gewijzigd door RM-rf op 29-07-2015 09:28:30 ]

quote:

Donald Trump says he'd tap Sarah Palin for a Cabinet post

http://www.politico.com/s(...)net-post-120747.html

quote:

Op woensdag 29 juli 2015 10:43 schreef Reya het volgende:

[..]

http://www.politico.com/s(...)net-post-120747.html

She’s a special person. She’s really a special person.

Dit klopt wel ja.

quote:

Op woensdag 29 juli 2015 09:18 schreef RM-rf het volgende:

[..]

een lang verhaal waarin je non-interventie vooral bekritiseeerd 'omdat het niet genoeg resultaten' zou hebben... en bij interventie-politiek zoals de republikeinen kennen opeens als 'excuus' aanbrengt, dat ze niet genoeg tijd hadden...

Simpele vraag.. in welke zin heeft interventiepolitiek door de amerikanen mé'er opgebracht dan de meer terughoudende non-interventie-politiek?

Ik moet eerlijk toegeven dat ik inderdaad een groot voorstander ben van non-interventiepolitiek, en ikzelf heb een enorm zwak voor de doorslaggevende rol die bv Carter speelde in een stevige 'ommezwaai' die Carter daarin doorvoerde (die helaas zn herverkiezing zag falen voor eigen de enige actieve interventie, nl de militaire bevrijdings-actie in Iran, welke eigenlijk al een voorbode was van een permanente 'verandring in de vorm van militaire politieke acties... geen grote legers maar flexibele commando-groepen; helaas bleek de eerste actie dat de organisatiestructuur deze op te zetten nog lang niet gerijpt was).

Voor mij is het domweg zo dat het alternatief voor non-interventie, nóg meer rotzooi maakt en laat volgens mij vrijwel alle amerikaanse militaire interventies in de periode na de Korea oorlog, eigenlijk allemaal meer problemen geschapen hebben, dan dat ze opgelost hebben (muv de Balkan-strategie onder Clinton, die opvallend effectief is gebleken te zijn in het scheppen van stabiliteit... zeker vergeleken met bv de resultaten van de interventiepolitiek van Bush na hem).

Overigens, ik snap niet waarom de verlegging van het amerikaanse militaire zwaartepunt naar de Pacific, samenvat met 'het sturen van 100 soldaten naar Australie'... volgens mij moet je op dat punt een beetje inlezen, dat is het grootste Internationale beleidspunt van Obama en een zeer gecompliceerde strategie die zowel gericht is op het (her-)opbouwen van een grote militaire aanwezigheid in de Pacific, in combinatie met economische handelspolitiek (en hierbij te vermijden een kannoneerboten-politiek te voeren).

[..]

discussie erover is imho ietwat offtopic... maar dat draait volgens mij om het gebrek aan politieke eenheid en een zwak en twijfelende/zwalkende politiek van Europa, gecombineerd met militaire onmacht.
Het is al rond de Oekraine (deels ook midden-oosten en noord-afrika, maar zelfs e economische problemen in zuid-europa) duidelijk geworden dat dit de Amerikanen niet bevalt omdat ze hierin een destabilisatie vrezen. Volgens mij is het een Amerikaanse verwachting en hoop dat de EU een stabiele partner wordt die ook zelfstandig kan ageren en dat ook doet (maar hierin overschatten de amerikanen vermoedelijk ook het vermogen en de politieke eenheid in europa)

Om je eerste vraag maar gelijk te beantwoorden, is Amerikaanse non-interventie niet altijd bekritiseerd in de aanloop naar WOI en WOII? Heeft Amerikaanse non-interventie iets opgeleverd in Darfur? In Rwanda? In Joegoslavië? Voor een buitenlands beleid dat bovendien ook nog eens is gericht op Mensenrechten is dat een erg mager resultaat.

Wat betreft de ommezwaai naar commandotroepen is het interessant om te lezen in hoeverre Republikeinen juist tegenstander zijn van deze tactiek (in de zin van uitsluitend dit soort acties zoals het geval blijkt onder Obama). Zij zijn van mening dat deze acties te willekeurig zijn, er geen idee achter zit, en op de lange termijn niks oplevert omdat het structureel weinig kan veranderen. Het was Bush die afrekende met Clinton's beleid van covert operations en weer een meer conventioneel buitenlands beleid wilde voeren.

Ik noemde het voorbeeld van die soldaten om te laten zien dat Obama geen Real-politik bedrijft in dit gebied. Hij meent door gebruik te maken van handelspolitiek China enigszins rustig te kunnen houden. Het versterken en ondersteunen van Amerikaanse bondgenoten is prima maar hij doet te veel toezeggingen richting China, een land dat nog steeds geen haast heeft en rustig wacht, ik zie niet in hoe de politiek van Obama op dit moment China enigszins rustig houdt maar misschien kan je jouw visie daarop nog enigszins geven ik ben benieuwd.

quote:

Op woensdag 29 juli 2015 20:44 schreef Slaro het volgende:

[..]

Om je eerste vraag maar gelijk te beantwoorden, is Amerikaanse non-interventie niet altijd bekritiseerd in de aanloop naar WOI en WOII?

Leg uit?
Ik zie helemaal geen non-interventie in de internationale politiek in die dagen voor omdat er helemaal geen oorlogshandelingen waren waar de VS dan voorheen troepen had kunne sturen ..
het was domweg geen issue... Interventie impliceert dat de VS ergens troepen heen zouden kunnen sturen maar wat had je gedacht dat ze dan moesten doen in de dagen voor WO1 of WO2.. hadden de amerikanen Sudetenland moeten bezetten?

Hooguit is er wel een discussie of de Isolationisme of unilaterisme-politiek, welke gericht erop was dat de VS isolationistisch zou opereren en zich dus kon afsluiten van alle inmenging, ook diplomatieke of economische en het aangaan van vaste bondgenootschappen (gaat al terug op de Farewell address van George Washington die waarschuwde dat de VS zou 'steer clear of permanent alliances with the foreign world'), correct was.
Deels is dat isoltionisme juiste erop gebouwd dat amerika kan ingrijpen overal, zonder zich te hoeven rechtvaardigen voor 'buitenlandse' of supranationale wetgeving of organisaties, niet gebodnen aan afspraken daaromtrend (bv dat is ook de rechtvaardiging het oorlogstribunaal niet te erkennen, maar wel zelf te gebruiken (ik zou bijna stellen 'misbruiken) om eigen vijanden te laten vervolgen)

Overigens is dat altijd gewoon een democratisch proces geweest, veel republikeinen zijn vaak voor isolationistische en unilaterae politiek geweest (waarbij unilateriaal vaak juist een vorm van interventiepolitiek impliceert, en de Vs dat intern juist altijd sterk rechtvaardigd met 'het beschermen van amerikaanse belangen, enkel voor het buitenland komt daarbij nog een riedeltje over 'mensenrechten')

Daartegenover staat vaak een democratische politiek die wel degelijk op diplomatie en het opzetten van globale verdagen of zelfs verdragsorganisaties gericht is...
de VS waren doorslaggevend in de opzet van Volkenbond en de VN, en bv ook bij de economische crisis in de jaren twintig in Duitsland hebben ze zich erg actief ingezet tot conflict-oplossing (bv via het Young-plan uit 1929, welke voorzag in het grootslaig kwijtschelden van de Versailles-herstelbetalingen voor duitsland)

quote:

Heeft Amerikaanse non-interventie iets opgeleverd in Darfur? In Rwanda? In Joegoslavië?

Je noemt hier drie lokale/regionale interne conflicten en burgeroorlogen waar de VS geen enkele direkte rol speelde in het ontstaan van dit conflict..
Is het dan niet vreemd te stellen dat er een beginsel-plicht van interventie voor de VS zou bestaan?

Die conflicten ontstonden zonder de VS en zouden ook zonder de VS uiteindelijk kunnen eindigen.. verder is in zeker twee juist wel sprake van inmenging van de VS achteraf, met wisselend succes:

Darfur:
Dat is een regionaal Sahel-conflict dat al uit de jaren tachtig stamt en deels gebaseerd is op een door de saheldroogte en watertekort ge-escaleerde strijd tussen veehoudende nomadenstammen en gesettlede agrarische boeren die voedel aanbouwen..

Het kwam hooguit rond 2004 versterkt in de westerse en amerikaanse media toen een multimiljoen dollar zware NGO/lobbyclub 'Save Darfur' (ze noemen zich NGO, maar besteden geen budget aan lokale hulp, hun enige uitgaven zijn reclamebudget en dat is meerdere tientallen miljoenen dolars groot, met twijfelachtige ne dels onware beschuldigingen, reclame's van ) zich zeer actief ging melden en vele advertentiesplaatste , en lokale bekendheden en jonge politici voor hun karretje ging spannen..
Deze gelden blijken voornamelijk van amerikaanse oliebedrijven te stammen en den doelstelling hiervan was de groeiende invloed van chinese ontwikkelaars in Soedan te doen stoppen..
Met succes, uiteindelijk wist met een del van Soedan af te laten splitsen en hier hebben amerikaanse oliebedrijven grote contracten weten te slepen..
het conflict is verder niet opgelost en blijft bestaan, maar de amerikanen hebben wel sterke economische invloed gewonnen in Darfur.

Joegsolavie:
Dit zou ik juist als een van de grote succesverhalen van amerikaanse internatonale politiek zien...
Amerika heeft een burgeroolog in een zwaar explosieve regio weten te 'neutraliseren' en door een bewuste stratgie van zowel militaire aanwezigheid an slagkracht (deels via bombardementen en kruisraketten, en een relatief kleine, maar flexibele personele aanwezigheid door legerpersoneel), maar deze voroal ook weten te verbinden aan een politiek-diplomatisch offensief (Dayton akkoorden).

het resultaat is een neutralisering van het conflict en het scheppen van en initiele stabiliteit die iig de partijen zélf de mogelijkheid geeft op termijn op een non-geweldadige wijze conflicten op te lossen.
De VS hebben geen oplossing 'opgedrongen' en zich niet direkt ingemengd in interne staatsvorming of opbouw van staatsinstellingen en democratie (zeker ook niet via militaire middelen), maar juist zich geconcentreerd hun rol te berpeken en zelf ook een mogelijk te scheppen hun troepen en aanwezigheid snel terug te kunnen bouwen en zo kosten te besparen..

Zeker in vergelijking tot Irak en Afghanistan is de amerikaanse joegoslavie-strategie een goedkope en uiterst effectieve werkende oplossing gebleken

Ruanda.
Dat is een lastig geval, omdat de VS eigenlijk inderdaad al vroeg in 1993 genoeg informatie had over de vooraanstaande escalatie:
Na de Arusha Akkoorden (uitonderhandeld door Frankrijk, Belgie en de African Union en de partijen van de ruandeese burgeroolog die al vanaf 1990 liep) wist de CIA een uiterst gedetailleerd rapport te schrijven drie maanden voor de escalatie van het conlfict, welke exact voorspeelde wat voorstond.
Ook de VN was op de hoogte door berichten van lokale UN-officieren die redelijk exact voorspelde dat een genocide gepland was en zou beginnen met een geplande moord op belgische UNAMIR soldaten en lijsten die al zouden bestaan van invloedrijke gematigde personen die vermoord zouden worden (3 maanden later was dat exact wat gebeurde, de Rwandese gematigde presidente werd samen met haar man en 10 belgische UN-beveiligers gruwelijk vermoord, en direkt erop gericht een groot aantal personen van deze lijsten thuis opgehald en vaak ook direct omgebracht ).

Europa (Belgie, Frankrijk) stuurde extra troepen, maar enkel om mensen met de eigen nationaliteit te evacueren. dels werden bgewapende beveiliging van UNAMIR controleurs hierbij ook teruggetrokken
UNAMIR troepen deden niks tegen de ontstane genocide (hadden ook geen mogelijkheid)

Enige zware kritiekpunt op de rol die de VS speelde was dat nadat de Belgen hun troepen terugtrokken uit UNAMIR, de amerikanen weigerden deze plaats op te laten vullen door amerikaanse troepen (1994 was kort nadat de amerikanen uit somalie teruggetrokken waren en nu actief te worden in Ruanda zou betekenen dat ze in een gebied zouden intervenieren dat traditionaal altijd frans/belgische invloedszone was en grotendeels franstalig)

quote:

Voor een buitenlands beleid dat bovendien ook nog eens is gericht op Mensenrechten is dat een erg mager resultaat.

Ik hecht weinig geloofwaardigheid achter de politieke "rechtvaardiging" van oorlogen met het idee dat een partij daar de 'mensenrechten' zouden brengen...
Domweg omdat het altijd een propagandistische leugen is en geen partij vele miljoenen of miljarden uitgeeft aan iets anders dan puur praktische economische eigen-gewin...

Moraal is heel goed, maar een beetje dom te geloven dat een partij zich inmengt in een conflict enkel om 'iets goeds voor de ander te doen'

Waarom heeft de Republikeinse partij zo'n obsessie met Israel?

Bij de vorige verkiezingen moesten ook alle kandidaten Israel de hemel in prijzen tijdens een speciaal daarvoor georganiseerd evenement. Ik heb toen wat speeches gezien, leek wel of ze president wilden worden van Israel, i.p.v Amerika. Bizar. Alleen Ron Paul weigerde, en die werd meteen als anti-semiet aan de kant gezet. Daarna kwam Netanyahu speechen in de Senaat, alle republikeinen juichten voor hem zoals Noord-Koreaanse burger juichen voor hun leider. Totale idolatie.

quote:

Op donderdag 30 juli 2015 09:47 schreef RM-rf het volgende:
Deze gelden blijken voornamelijk van amerikaanse oliebedrijven te stammen

Heb je daar een bron van?

quote:

Op donderdag 30 juli 2015 12:12 schreef Homey het volgende:
Waarom heeft de Republikeinse partij zo'n obsessie met Israel?

Bij de vorige verkiezingen moesten ook alle kandidaten Israel de hemel in prijzen tijdens een speciaal daarvoor georganiseerd evenement. Ik heb toen wat speeches gezien, leek wel of ze president wilden worden van Israel, i.p.v Amerika. Bizar. Alleen Ron Paul weigerde, en die werd meteen als anti-semiet aan de kant gezet. Daarna kwam Netanyahu speechen in de Senaat, alle republikeinen juichten voor hem zoals Noord-Koreaanse burger juichen voor hun leider. Totale idolatie.

De Joodse stem is best handig om te hebben.

En Israel is een mooi filiaal om invloed te houden in het MO

Hier een overzicht van alle kandidaten op een rijtje

http://fronza.nl/blog/437/het-circus-van-potus-deel-3

quote:

Op donderdag 30 juli 2015 12:55 schreef Hexagon het volgende:

[..]

De Joodse stem is best handig om te hebben.

En Israel is een mooi filiaal om invloed te houden in het MO

Zoveel maakt de joodse stem ook weer niet uit. Oké, de campagnedonaties wellicht wel.

Ik vermoed zelf dat een andere reden nog belangrijker is. Veel Republikeinse stemmers zijn diep (conservatief) christelijk en die zien Israel als het volk van god en de Palestijnen en Iraniers als de satan, dus moet een politicus die hen vertegenwoordigt per definitie extreem pro-Israel zijn.