Depressie & Angst #107

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2014 10:48 schreef Elvi het volgende:
Ik vraag me af hoe vaak je het wil uitleggen aan mensen die toch te koppig zijn om te luisteren. Is het niet beter om deze mensen dan gewoon af te stoten?

Nouja je kunt best met ze omgaan, maar als je er nooit mee kunt praten over iets wat jou dwars zit.. misschien toch maar afstoten dan.

Afstoten hoeft niet gelijk natuurlijk, maar je zal je verwachtingen wel bij moeten stellen lijkt me zo.

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2014 10:56 schreef magnetronkoffie het volgende:
Of de band gewoon wat losjes houden

Dat idd. Je hoeft niet altijd alles met je ouders te bespreken. Dat kan ook gewoon niet altijd.
Het is zeer jammer als ze je niet begrijpen of als ze je zelfs niet geloven. Maar als je er verder een goede band mee hebt is het zonde om die ook nog op het spel te zetten enkel om hun begrip te krijgen.

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2014 03:09 schreef Fylax het volgende:
heeft iemand tips voor mij. ik moet 11 augustus voor het eerst naar de psycholoog en weet echt niet hoe dat gaat. kan iemand me voorbereide

Ze (meestal zijn eht vrouwen) stelt je vragen of ze vraagt je je verhaal te doen. Dus probeer zo eerlijk mogelijk te vertellen wat je dwars zit, waarom je daarheen gaat.

Meestal hebben ze door een (evt telefonisch) intakegesprek wel een beeld van wat er speelt en zullen ze je wel door het gesprek heenleiden. Evt krijg je wat vragenlijsten mee naar huis of om daar in te vullen, voor een uitgebreider beeld.

Belangrijkste is altijd.. zorg dat je zoveel mogelijk eerlijk probeert te zijn in je antwoorden en je gevoelens

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2014 10:56 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Die optie kan altijd nog opengehouden worden, maar het gaat wel om haar ouders. Die afstoten op jonge leeftijd zal nogal een impact hebben, dan is de optie van een ander het ze vertellen altijd nog een betere.

Of de band gewoon wat losjes houden

Mn ouders verstoten gaat me idd te ver, ook best lastig nu ik weer tijdelijk bij ze woon Ook omdat ik weet dat ze het niet zo bedoelen. Bij sommige 'vrienden' heb ik het wel gedaan.

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2014 10:56 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Die optie kan altijd nog opengehouden worden, maar het gaat wel om haar ouders. Die afstoten op jonge leeftijd zal nogal een impact hebben, dan is de optie van een ander het ze vertellen altijd nog een betere.

Of de band gewoon wat losjes houden

Je ouders is inderdaad een moeilijk vraagstuk. Je moet je wel afvragen hoe dicht je ze bij je wilt houden als je je alleen maar dwars zitten. Mijn moeder heeft ooit ook die keuze moeten maken, of een gezin krijgen (wat haar ouders niet wilden), of haar ouders afstoten. Het is iets wat ze tot op vandaag moeilijk vindt, maar het moest gebeuren. Misschien niet dezelfde situatie, maar het is belangrijk na te gaan welke je meer geluk oplevert.

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2014 11:02 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Hoe is eigenlijk de band met jouw familie?

Die met mijn ouders en zusje is heel goed. Altijd al geweest. De laatste jaren is er wel heel veel gebeurd en we hebben allemaal eigenlijk last van psychische klachten (de enige die nog niet bij een psych heeft gelopen is mijn zusje), maar ondanks dat zijn we er wel voor elkaar. Het enige moeilijke is het leven met je ouders die zich niet altijd goed voelen. Vooral omdat mijn moeder een keer een overdosis heeft proberen te nemen blijft die angst voor herhaling op sommige momenten nog wel door je hoofd spoken.

De rest van mijn familie is, mwah, niet denderend. Met de ouders van mijn moeder geen contact omdat ze simpelweg niet sporen (lang verhaal) en met die van mijn vader alleen ik en mijn pa nog. De enige waar ik enigszins echt close mee ben is mijn neef uit Rotterdam, al spreek ik hem niet vaak. Mijn vaders kant van de familie is nogal 'autistisch'. Ook wel een beetje in een letterlijke zin. Het kon slechter dus, maar het kon ook beter.

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2014 11:08 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Ze (meestal zijn eht vrouwen) stelt je vragen of ze vraagt je je verhaal te doen. Dus probeer zo eerlijk mogelijk te vertellen wat je dwars zit, waarom je daarheen gaat.

Meestal hebben ze door een (evt telefonisch) intakegesprek wel een beeld van wat er speelt en zullen ze je wel door het gesprek heenleiden. Evt krijg je wat vragenlijsten mee naar huis of om daar in te vullen, voor een uitgebreider beeld.

Belangrijkste is altijd.. zorg dat je zoveel mogelijk eerlijk probeert te zijn in je antwoorden en je gevoelens

Ja, dat is belangrijk, eerlijk zijn en geen dingen achterhouden of niet zeggen omdat je bang bent dat ze denken dat je je aanstelt

Lichte paniek hier... Ik voel me al een paar uur weer net zo klote als vorig jaar. Misschien komt het omdat ik moe ben van afgelopen weekend,maar toch bevalt het me niks Ik denk dat ik donderdag de GGZ eens ga opbellen hoe het zit met een vervolgafspraak want ik hoor maar niks van ze Ik heb geen zin om weer in een diep dal te vallen omdat zij vinden dat het nu wel prima gaat.
Maar goed, misschien is het niks maar ik wil me gewoon niet meer zo voelen

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2014 19:44 schreef Elvi het volgende:
Lichte paniek hier... Ik voel me al een paar uur weer net zo klote als vorig jaar. Misschien komt het omdat ik moe ben van afgelopen weekend,maar toch bevalt het me niks Ik denk dat ik donderdag de GGZ eens ga opbellen hoe het zit met een vervolgafspraak want ik hoor maar niks van ze Ik heb geen zin om weer in een diep dal te vallen omdat zij vinden dat het nu wel prima gaat.
Maar goed, misschien is het niks maar ik wil me gewoon niet meer zo voelen

Vermoeidheid en bijkomen van een druk weekend geeft bij mij ook vaak een dip op een of andere manier. Op tijd slapen en kijken of t morgen beter is?

WTF een oud-docente heeft me van Facebook verwijderd Mn andere klasgenoten heeft ze er nog wel op. Vage actie

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2014 19:44 schreef Elvi het volgende:
Lichte paniek hier... Ik voel me al een paar uur weer net zo klote als vorig jaar. Misschien komt het omdat ik moe ben van afgelopen weekend,maar toch bevalt het me niks Ik denk dat ik donderdag de GGZ eens ga opbellen hoe het zit met een vervolgafspraak want ik hoor maar niks van ze Ik heb geen zin om weer in een diep dal te vallen omdat zij vinden dat het nu wel prima gaat.
Maar goed, misschien is het niks maar ik wil me gewoon niet meer zo voelen

Beste wat je nu kunt doen is het gewoon ondergaan. Het is toch wel normaal dat je je soms wat minddr voelt, helemaal als je moe bent. Onderga het gewoon, ga gewoon een paar dingen doen die je leuk vindt en pak ontspanning wanneer je kunt. Je kut voelen is al kut genoeg, ga je niet ook nog kut voelen omdat je je kut voelt.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 11:14 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Beste wat je nu kunt doen is het gewoon ondergaan. Het is toch wel normaal dat je je soms wat minddr voelt, helemaal als je moe bent. Onderga het gewoon, ga gewoon een paar dingen doen die je leuk vindt en pak ontspanning wanneer je kunt. Je kut voelen is al kut genoeg, ga je niet ook nog kut voelen omdat je je kut voelt.

Hear, hear! Kut voelen an sich is al meer dan genoeg.

Ik herken dat gevoel van "ik wil me niet meer zo voelen" wel. Zeer funest, maar zeer begrijpelijk. .
Slapen is maar stom, het kan een dag maken of breken.

Pff, even weer een mindere periode. Eerst de zorgen om m'n familie die weer wat opspelen en dan de zorgen om de zorgen en welk effect het op me zou kunnen hebben. Voelde in de Jumbo bijna een paniekaanval opkomen. Ik liet het echter maar gewoon over me heen komen en dan ebbt het ook wel weer weg. Ik laat dingen zich wel gewoon unfolden zoals ze doen, proberen dezelfde instelling te houden in goede en slechte tijden.

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2014 23:42 schreef Elvi het volgende:
WTF een oud-docente heeft me van Facebook verwijderd Mn andere klasgenoten heeft ze er nog wel op. Vage actie

Misschien post je steeds Farmville verzoeken of babyfotos

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 13:53 schreef Spatzmann het volgende:

[..]

Naja, zo erg hoeft dat toch niet te ziijn? Alsj e geen contact met d'r had verder op facebook, dan is het niet zo raar? Ik schoon die van mij ook regelmatig op. 3 maanden niets laten horen, is exit.

Ze heeft ook geen facebookcontact met andere klasgenoten maar die staan nog steeds in dr lijst. Ik als enige niet. Dat steekt me. En een goede vriendin van mij is ook bevriend met haar. Naja die docente heeft me nooit gemogen Maar ik vind het gewoon vreemd en ik vat het gewoon persoonlijk op.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 15:01 schreef Probability het volgende:

[..]

Misschien post je steeds Farmville verzoeken of babyfotos

Ik heb geen Farmville en geen baby

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 11:14 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Beste wat je nu kunt doen is het gewoon ondergaan. Het is toch wel normaal dat je je soms wat minddr voelt, helemaal als je moe bent. Onderga het gewoon, ga gewoon een paar dingen doen die je leuk vindt en pak ontspanning wanneer je kunt. Je kut voelen is al kut genoeg, ga je niet ook nog kut voelen omdat je je kut voelt.

Even uit interesse, maar wat houdt dat "ondergaan" voor jou juist in? Is dat hysterisch huilen tot je kalm bent/niet meer kan huilen? Of is dat tegen jezelf zeggen "goh, ik voel me slecht, dat komt mss hier en hier door" en verdergaan waarmee je mee bezIg was?

iets helemaal anders: katten zijn de beste therapie ooit erzit er hier weer eentje op mijn schouders te ronken. Geronk uit efn kattenbuik is super kalmerend. En op andere momenren hangen ze weer de clown uit. <3

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 23:12 schreef Mange-tout het volgende:

[..]

Even uit interesse, maar wat houdt dat "ondergaan" voor jou juist in? Is dat hysterisch huilen tot je kalm bent/niet meer kan huilen? Of is dat tegen jezelf zeggen "goh, ik voel me slecht, dat komt mss hier en hier door" en verdergaan waarmee je mee bezIg was?

iets helemaal anders: katten zijn de beste therapie ooit erzit er hier weer eentje op mijn schouders te ronken. Geronk uit efn kattenbuik is super kalmerend. En op andere momenren hangen ze weer de clown uit. <3

Precies zoals ik het zeg, ondergaan. Net dat als je een koutje hebt. Dan zit je ook niet continu te proberen niet meer verkouden te zijn, dat helpt niet. Je moet gewoon wachten tot het over is. Voel je een emotionele bui opkomen, ga hem dan niet meteen lopen stressen, allemaal conclusies er aan verbinden, proberen er uit te komen. Het is al naar genoeg en je hoeft het niet nog meer kracht bij te zetten door je er tegen te verzetten.

Neem mezelf als voorbeeld vanmiddag. Ik heb vandaag een redelijke rotdag, gevoelsmatig gezien. Gespannen, piekeren, noem maar op. Vanochtend dusdanig dat ik echt het gevoel had een paniekaanval te krijgen in de supermarkt. Op dat moment kan ik twee dingen doen, balen dat ik me zo voel, hem gaan stressen om de paniekaanval en zo de paniek nog erger maken of gewoon zeggen tegen mezelf 'kom maar op'. Je voelt dan alles door je lichaam razen, maar je neemt er afstand van en vaker wel dan niet zakt het gevoel dan veel sneller weer weg. Het is geen garantie voor je beter voelen, maar wel voor het voorkomen van overbodig leed.

Als je een verkoudheid negeert dan kan het griep worden en als je die negeert of onderschat dan wordt het een longontsteking.
Zo zie ik het ook met depressie: als ik nu mn eerste gevoelens negeer kan het uitgroeien tot een dip en dat kan weer uitgroeien tot een depressie. Ik heb er zo hard voor gewerkt om weer op dit niveau te komen (en dit is al niet veel ) en ik heb geen zin om het tot iets groters uit te laten groeien.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 00:20 schreef Elvi het volgende:
Als je een verkoudheid negeert dan kan het griep worden en als je die negeert of onderschat dan wordt het een longontsteking.
Zo zie ik het ook met depressie: als ik nu mn eerste gevoelens negeer kan het uitgroeien tot een dip en dat kan weer uitgroeien tot een depressie. Ik heb er zo hard voor gewerkt om weer op dit niveau te komen (en dit is al niet veel ) en ik heb geen zin om het tot iets groters uit te laten groeien.

Als ik dit goed begrijp zet je hier neer dat het niveau waar je nu op zit niet veel is. Maar je er heel hard voor gewerkt hebt om dat te bereiken. Maar is het dan niet juist al veel? Ik ben er een beetje van overtuigt dat het niveau en waarde ergens van bepaald word aan de hand van hoeveel moeite je er voor moet doen. Waardoor je jezelf hier zelfs al wel te kort zou kunnen doen.

Ik bedoel ik zelf ook hoor kijk steeds naar dingen die niet lekker lopen. Naar dingen die beter moeten naar verbeter punten. Maar vergeet elke keer dat ik al wel soort van op mezelf wel. Wel mijn eigen boontjes dop. Wel financieel min of meer volledig zelfstandig ben. Dat ik eigenlijks heel erg goed bezig ben. Maar dat zelf steeds in het niets laat vallen tegen kleine tegenslagen die ik groot maak.

Ik las jou post en had er zelf nog nooit zo naar gekeken maar zo werkt het eigenlijks gewoon. Ik vergeet steeds alles wat goed gaat en daar kijk ik nooit naar. Maar laat me zo uit het veld slaan door kleine dingetjes. Raar hoe dit besef ineens in me op komt en de realisatie dat het ook zo is. Ik zie alles zo slecht terwijl veel zo goed gaat.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 00:20 schreef Elvi het volgende:
Als je een verkoudheid negeert dan kan het griep worden en als je die negeert of onderschat dan wordt het een longontsteking.
Zo zie ik het ook met depressie: als ik nu mn eerste gevoelens negeer kan het uitgroeien tot een dip en dat kan weer uitgroeien tot een depressie. Ik heb er zo hard voor gewerkt om weer op dit niveau te komen (en dit is al niet veel ) en ik heb geen zin om het tot iets groters uit te laten groeien.

Het wil ook niet zeggen dat je nkks hoeft te doen. Weet je waarom je je dipje hebt? Weet je welke concrete stappen je er tegen kunt ondernemen? Mijn uitleg draait meer om wat er zich in je hoofd afspeelt. Niet in paniek raken om iets, gewoon zien wat het is en eventueel iets concreets ondernemen om het te verlichten.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 19:03 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ze heeft ook geen facebookcontact met andere klasgenoten maar die staan nog steeds in dr lijst. Ik als enige niet. Dat steekt me. En een goede vriendin van mij is ook bevriend met haar. Naja die docente heeft me nooit gemogen Maar ik vind het gewoon vreemd en ik vat het gewoon persoonlijk op.

[..]

Ik heb geen Farmville en geen baby

Ik snap wel dat het kut voelt en je je gedachtes in je hoofd gaat halen - maar ze doet het niet om je een streek te leveren, daarvoor zijn mensen veel te veel met zichzelf bezig.

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2014 10:52 schreef duracellkonijntje het volgende:
Vannacht wel goed geslapen, maar wel heel onrustig. Heb sowieso soms zo'n gevoel van gejaagdheid. Zal wel een residu van die burnout zijn denk ik. Alles wordt iets minder goed verwerkt cognietief gezien.

Ook kwamen mijn opa en oma (die ik al eeuwen niet meer spreek) ineens in mijn droom voor. Toch nog een residu van woede misschien, want in mijn droom zochten ze toenadering en ik wilde niks van ze weten (mijn opa is al dood dus dat wordt sowieso niks). Soms piekt er weer even wat emotie vanwege al het gedoe binnen mijn familie de laatste jaren, maar ik laat het maar gewoon over me heen komen. Ik heb het schijnbaar wel genoeg verwerkt dat het me niet vaak en ernstig meer bezighoudt. Gelukkig zijn er dan ook geen ernstige dingen meer gebeurd, al blijft de zorg voor vooral mijn moeder soms wel de kop op steken..

ik heb achteraf twee keer een burn-out gehad.... iig denkt psych dus zal wel zo zijn. wat doe jij nu om dat te voorkomen?

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 11:41 schreef Probability het volgende:

[..]

ik heb achteraf twee keer een burn-out gehad.... iig denkt psych dus zal wel zo zijn. wat doe jij nu om dat te voorkomen?

En wat heb jij ervan gemerkt? Ik probeer nu meer rust voor mezelf in te bouwen d.m.v. sporten, mediteren, even lekker een dagje niks doen, tijd voor mezelf en ook door wat meer open te zijn over mijn gevoelens en emoties. Bijhouden van een dagboek, dit forum, meer open richting anderen zijn. Dat is het wel zo'n beetje. Mijn eigen grenzen beter bewaken. Dit lichaam kan ook niet alles hebben.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 14:20 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

En wat heb jij ervan gemerkt? Ik probeer nu meer rust voor mezelf in te bouwen d.m.v. sporten, mediteren, even lekker een dagje niks doen, tijd voor mezelf en ook door wat meer open te zijn over mijn gevoelens en emoties. Bijhouden van een dagboek, dit forum, meer open richting anderen zijn. Dat is het wel zo'n beetje. Mijn eigen grenzen beter bewaken. Dit lichaam kan ook niet alles hebben.

Eh ik was daarna depressief en kon en deed niet echt iets meer + angst en paniek aanvallen etc en denken dat ik nooit meer iets zou kunnen + stress alleen al bij de gedachte ergens aan te moeten werken etc + constant doorgaan niet meer kunnen ontspannen

Nu probeer ik als ik 'doordraaf' heel bewust rust te nemen en iets leuks nutteloos doen ipv door te blijven gaan met alleen nuttige dingen etc

En idd aangeven dat ik veel rust/slapen/eten/ontspanning/gezonde voeding nodig heb en niet te veel alcohol kan/wil drinken

Ga sporten weer proberen in te bouwen in m'n dagelijkse ritme na er heel lang uit geweest te zijn door een ongeluk maar vind ik moeilijk

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 23:12 schreef Mange-tout het volgende:

[..]

iets helemaal anders: katten zijn de beste therapie ooit erzit er hier weer eentje op mijn schouders te ronken. Geronk uit efn kattenbuik is super kalmerend. En op andere momenren hangen ze weer de clown uit. <3

Cat Therapy

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 17:27 schreef zomertje het volgende:

[..]

Cat Therapy

Catherapy?

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 14:29 schreef Probability het volgende:

[..]

Eh ik was daarna depressief en kon en deed niet echt iets meer + angst en paniek aanvallen etc en denken dat ik nooit meer iets zou kunnen + stress alleen al bij de gedachte ergens aan te moeten werken etc + constant doorgaan niet meer kunnen ontspannen

Nu probeer ik als ik 'doordraaf' heel bewust rust te nemen en iets leuks nutteloos doen ipv door te blijven gaan met alleen nuttige dingen etc

En idd aangeven dat ik veel rust/slapen/eten/ontspanning/gezonde voeding nodig heb en niet te veel alcohol kan/wil drinken

Ga sporten weer proberen in te bouwen in m'n dagelijkse ritme na er heel lang uit geweest te zijn door een ongeluk maar vind ik moeilijk

Ik herken het wel. Vooral het denken dat je niks meer kunt is iets wat me bekend voor komt. Ik herinner me nog wel een periode dat ik even helemaal geen uitweg zag. Gelukkig blijkt die er wel te zijn, ook al zie je hem niet.

Wat je doet klinkt goed. Goed eten en sporten is i.m.o. ook erg belangrijk. Lichaam en geest zijn in bepaalde mate toch verbonden, dus er een beetje goed voor zorgen is slim. Bij mij is het voorkomen van een terugval wel omgeslagen in een soort constante stroom zorgen waar ik nu echt mee probeer te leven. Sporten moet je gewoon mee beginnen! Het wordt altijd pas leuk zodra je resultaat ziet.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 18:19 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Catherapy?

Dat klinkt dan weer niet zo fijn.... *associaties*

quote:

[..]

Ik herken het wel. Vooral het denken dat je niks meer kunt is iets wat me bekend voor komt. Ik herinner me nog wel een periode dat ik even helemaal geen uitweg zag. Gelukkig blijkt die er wel te zijn, ook al zie je hem niet.

Wat je doet klinkt goed. Goed eten en sporten is i.m.o. ook erg belangrijk. Lichaam en geest zijn in bepaalde mate toch verbonden, dus er een beetje goed voor zorgen is slim. Bij mij is het voorkomen van een terugval wel omgeslagen in een soort constante stroom zorgen waar ik nu echt mee probeer te leven. Sporten moet je gewoon mee beginnen! Het wordt altijd pas leuk zodra je resultaat ziet.

Heb t ook gehad. Het nooit meer iets kunnen en daarna het nooit meer iets leuk kunnen vinden. Gelukkig ben ik al een stuk verder nu, maar nog steeds is rust heel belangrijk. Ben er zelfs nog prikkel gevoeliger door geworden dan ik vroeger al was.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 01:12 schreef Raggingbull het volgende:

[..]

Als ik dit goed begrijp zet je hier neer dat het niveau waar je nu op zit niet veel is. Maar je er heel hard voor gewerkt hebt om dat te bereiken. Maar is het dan niet juist al veel? Ik ben er een beetje van overtuigt dat het niveau en waarde ergens van bepaald word aan de hand van hoeveel moeite je er voor moet doen. Waardoor je jezelf hier zelfs al wel te kort zou kunnen doen.

Ik bedoel ik zelf ook hoor kijk steeds naar dingen die niet lekker lopen. Naar dingen die beter moeten naar verbeter punten. Maar vergeet elke keer dat ik al wel soort van op mezelf wel. Wel mijn eigen boontjes dop. Wel financieel min of meer volledig zelfstandig ben. Dat ik eigenlijks heel erg goed bezig ben. Maar dat zelf steeds in het niets laat vallen tegen kleine tegenslagen die ik groot maak.

Ik las jou post en had er zelf nog nooit zo naar gekeken maar zo werkt het eigenlijks gewoon. Ik vergeet steeds alles wat goed gaat en daar kijk ik nooit naar. Maar laat me zo uit het veld slaan door kleine dingetjes. Raar hoe dit besef ineens in me op komt en de realisatie dat het ook zo is. Ik zie alles zo slecht terwijl veel zo goed gaat.

Ik weet waar ik eerst stond, en ik zie waar ik nu sta. En dat is een wereld van verschil. Dus ik weet hoe ik kan zijn, maar ik ben daar nog niet. Dus daarom vind ik het niveau te laag.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 11:39 schreef Probability het volgende:

[..]

Ik snap wel dat het kut voelt en je je gedachtes in je hoofd gaat halen - maar ze doet het niet om je een streek te leveren, daarvoor zijn mensen veel te veel met zichzelf bezig.

Hmm ja ik ik hoop het... Ik weet niet, ik heb nu al een paar rare situaties meegemaakt deze week en ik begrijp niet waarom mensen zo anderen kunnen behandelen.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 10:53 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Het wil ook niet zeggen dat je nkks hoeft te doen. Weet je waarom je je dipje hebt? Weet je welke concrete stappen je er tegen kunt ondernemen? Mijn uitleg draait meer om wat er zich in je hoofd afspeelt. Niet in paniek raken om iets, gewoon zien wat het is en eventueel iets concreets ondernemen om het te verlichten.

Ik weet niet zo goed waar het vandaan komt. Wel dat ik het liefste onder de dekens verdwijn

De stap die ik heb ondernomen is het GGZ bellen waarom ik nog geen afspraak heb. Ik heb begin juni mn intake gesprekken gehad en ik zou eind juni gebeld worden voor de start van een behandeling. Dus vandaag gebeld, en bij het afsprakenbureau vonden ze het ook raar. Die lieten de psychiater terugbellen en wat blijkt... ik ben nog niet eens in het team besproken omdat ze het verslag op een verkeerde plek heeft opgeslagen en vanwege vakanties bespreken ze me nu eind augustus. Mocht ik op 22 augustus nog niets horen dan moet ik weer even bellen.
Ik weet het niet hoor met hun.. Ik heb me in april aangemeld, toen moest ik na n tijdje ook al bellen omdat ik niks hoorde en nu weer. Als ik straks weeeer moet bellen schrijf ik me uit en zoek ik wel weer een vrijgevestigde psycholoog

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 20:48 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Als het al 2 keer mis is gegaan, dan zou ik gewoon een klacht indienen.
Reken maar dat ze dan "ineens" wel haast maken (weet ik uit eigen ervaring )

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 20:48 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Als het al 2 keer mis is gegaan, dan zou ik gewoon een klacht indienen.
Reken maar dat ze dan "ineens" wel haast maken (weet ik uit eigen ervaring )

En dan zien ze me straks als dat lastige mens wat klaagt Ik ben dan altijd bang dat het mn behandeling niet ten goede komt

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 21:18 schreef Elvi het volgende:

[..]

En dan zien ze me straks als dat lastige mens wat klaagt Ik ben dan altijd bang dat het mn behandeling niet ten goede komt

Dat komt op een andere plek, ik heb ook wel eens gemiept over iets, nooit last van gehad.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 23:19 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Precies zoals ik het zeg, ondergaan. Net dat als je een koutje hebt. Dan zit je ook niet continu te proberen niet meer verkouden te zijn, dat helpt niet. Je moet gewoon wachten tot het over is. Voel je een emotionele bui opkomen, ga hem dan niet meteen lopen stressen, allemaal conclusies er aan verbinden, proberen er uit te komen. Het is al naar genoeg en je hoeft het niet nog meer kracht bij te zetten door je er tegen te verzetten.

Neem mezelf als voorbeeld vanmiddag. Ik heb vandaag een redelijke rotdag, gevoelsmatig gezien. Gespannen, piekeren, noem maar op. Vanochtend dusdanig dat ik echt het gevoel had een paniekaanval te krijgen in de supermarkt. Op dat moment kan ik twee dingen doen, balen dat ik me zo voel, hem gaan stressen om de paniekaanval en zo de paniek nog erger maken of gewoon zeggen tegen mezelf 'kom maar op'. Je voelt dan alles door je lichaam razen, maar je neemt er afstand van en vaker wel dan niet zakt het gevoel dan veel sneller weer weg. Het is geen garantie voor je beter voelen, maar wel voor het voorkomen van overbodig leed.

Goh, niet om tegendraads te doen, maar ik begrijp je analogie van verkoudheid ondergaan hoegenaamd niet .

In mijn omgeving gaan de mensen grosso modo op een van de volgende manieren om met verkoudheid (dus met hoesten, koud boelen en veel snot):
1) thuis blijven in een "woe is me"-bui
2) wel dagelijkse dingen doen en "bah" of "verdorie" zeggen bij hoesten en/of snot. Eventueel keelpastilles en hoestsiroop.
3) mensen die zich volstoppen met medicijnen en 100% voortdoen met wat ze bezig zijn.
Welke van de 3 sluit het meest aan bij jouw analogie? In mijn optiek verzetten de meeste mensen zich immers wel tegen verkoudheid, hetzij door erover te klagen, hetzij door veel medicijnen te nemen...

Het is niet dat ik het niet wil begrijpen, maar ik lees altijd maar accepteren hier en niet verzetten daar, maar ik cind dat heel abstracte dingen, die zen-meesters in Hollywoodfilms zegfen. Ik zoek dus naar een Aha-erlebnis die het concreet en bevatbaar maakt .

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 00:10 schreef Mange-tout het volgende:

[..]

Goh, niet om tegendraads te doen, maar ik begrijp je analogie van verkoudheid ondergaan hoegenaamd niet .

In mijn omgeving gaan de mensen grosso modo op een van de volgende manieren om met verkoudheid (dus met hoesten, koud boelen en veel snot):
1) thuis blijven in een "woe is me"-bui
2) wel dagelijkse dingen doen en "bah" of "verdorie" zeggen bij hoesten en/of snot. Eventueel keelpastilles en hoestsiroop.
3) mensen die zich volstoppen met medicijnen en 100% voortdoen met wat ze bezig zijn.
Welke van de 3 sluit het meest aan bij jouw analogie? In mijn optiek verzetten de meeste mensen zich immers wel tegen verkoudheid, hetzij door erover te klagen, hetzij door veel medicijnen te nemen...

Het is niet dat ik het niet wil begrijpen, maar ik lees altijd maar accepteren hier en niet verzetten daar, maar ik cind dat heel abstracte dingen, die zen-meesters in Hollywoodfilms zegfen. Ik zoek dus naar een Aha-erlebnis die het concreet en bevatbaar maakt .

Hmm even kijken hoe ik het het makkelijkst uit kan leggen. Misschien handig om het om te draaien. Op het moment dat jij een gedachte, emotie, gevoel o.i.d. krijgt dat jou een (enorm) naar gevoel geeft, hoe reageer je daar dan op, hoe ga je er mee om?

Het is de laatste tijd wel echt een rollercoaster van ups en downs bij mij. Wordt er wel een beetje moe van, maar ik leef gewoon lekker door. Dat ik me te veel zorgen maak moet ik gewoon maar een beetje mee leren leven haha. Wat ik ook doe, krijg toch van heel veel dingen de kriebels dus kan er net zo goed het beste van maken.

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 16:11 schreef duracellkonijntje het volgende:
Het is de laatste tijd wel echt een rollercoaster van ups en downs bij mij. Wordt er wel een beetje moe van, maar ik leef gewoon lekker door. Dat ik me te veel zorgen maak moet ik gewoon maar een beetje mee leren leven haha. Wat ik ook doe, krijg toch van heel veel dingen de kriebels dus kan er net zo goed het beste van maken.

Hier ook al geen topweek. Maarja, daarvoor ging het al een paar weken best goed. Zal er wel bij horen ofzo. Spanning in mn lijf en onrust in mn hoofd.

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 16:28 schreef zomertje het volgende:

[..]

Hier ook al geen topweek. Maarja, daarvoor ging het al een paar weken best goed. Zal er wel bij horen ofzo. Spanning in mn lijf en onrust in mn hoofd.

Amen. Het is onderdeel van het hele gedoetje inderdaad. Ik merk dat ik nu een beetje op zo'n punt aankom waar ik goede en slechte perioden heb gehad, zonder al te veel externe veranderingen en daardoor wat onverschillig wordt. Die zorgen zijn er toch wel en ik ga ze zeker mijn leven niet laten bepalen, dus gewoon maar doorkaffen en wie weet wordt het wel nog beter. Anders is er altijd nog de psych of medicatie. Komt dat gevoel je bekend voor?

Iemand die ontzettend dicht bij me staat, al sinds jaar en dag, heeft net de diagnose kanker gekregen. Het hoe en wat weten we nog niet, maar dit sloeg in als een bom.

Ik ben zo woest (want weer medische fouten en blunders en nalatigheid) dat ik echt dwars door een muur kan slaan. Ik kan echt dwars en door alles heen slaan.

Dit is zo kut dat het alles omver loopt te gooien. Ik heb zo lopen janken en brullen dat ie niet dood mag gaan. Ik leek wel een 4 jarig kind...

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 17:45 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Amen. Het is onderdeel van het hele gedoetje inderdaad. Ik merk dat ik nu een beetje op zo'n punt aankom waar ik goede en slechte perioden heb gehad, zonder al te veel externe veranderingen en daardoor wat onverschillig wordt. Die zorgen zijn er toch wel en ik ga ze zeker mijn leven niet laten bepalen, dus gewoon maar doorkaffen en wie weet wordt het wel nog beter. Anders is er altijd nog de psych of medicatie. Komt dat gevoel je bekend voor?

Eh, ja op zich wel. Maar ik heb wel de beperking dat als ik teveel over mn grenzen ga dat ik ergens in een dal ga donderen, en best hard ook. En ja, ik heb mn vangnet gelukkig. Meds gebruik ik al, zonder durf ik nog niet aan. Ben wel blij dat ik gehalveerd ben nu

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 19:10 schreef sitting_elfling het volgende:
Iemand die ontzettend dicht bij me staat, al sinds jaar en dag, heeft net de diagnose kanker gekregen. Het hoe en wat weten we nog niet, maar dit sloeg in als een bom.

Ik ben zo woest (want weer medische fouten en blunders en nalatigheid) dat ik echt dwars door een muur kan slaan. Ik kan echt dwars en door alles heen slaan.

Dit is zo kut dat het alles omver loopt te gooien. Ik heb zo lopen janken en brullen dat ie niet dood mag gaan. Ik leek wel een 4 jarig kind...

Sterkte... ik hoop dat ze nog wat kunnen doen. Tegenwoordig kunnen ze steeds vaker de ziekte tot staan brengen of genezen.

Spontaan bij oma langs gegaan (ruim anderhalf uur reizen, op de gok heb gewoon aangebeld )

Vond het sowieso leuk de treinreis, en leuk om oma te zien omdat ze het absoluut niet verwachtte (zie haar meestal alleen met kerst en verjaardagen) en natuurlijk leuk dat ze er was.

Eerder zou ik allemaal rampscenario's bedenken maar nu ben ik in plaats van alles te overdenken, gewoon gegaan

Sorry van mijn blije posts de laatste tijd

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 20:03 schreef zomertje het volgende:

[..]

Eh, ja op zich wel. Maar ik heb wel de beperking dat als ik teveel over mn grenzen ga dat ik ergens in een dal ga donderen, en best hard ook. En ja, ik heb mn vangnet gelukkig. Meds gebruik ik al, zonder durf ik nog niet aan. Ben wel blij dat ik gehalveerd ben nu

Ik denk dat we al een stuk bewuster zijn van ons doen en laten dan eerst en om die reden zal het ook veel minder snel fout gaan. Zelfs al ga je over je grens, dan heb je dat nu door en kun je er iets aan doen. Tenminste zo zie ik het graag. Heb vannacht niet al te denderend geslapen en na de hele tijd lopen denken kom ik dan toch tot de conclusie "waar ben je mee bezig?".

Uiteindelijk weten we de toekomst niet en is het beste wat we kunnen doen onze lessen zo goed mogelijk toepassen wanneer de tijd daar is.

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 19:10 schreef sitting_elfling het volgende:
Iemand die ontzettend dicht bij me staat, al sinds jaar en dag, heeft net de diagnose kanker gekregen. Het hoe en wat weten we nog niet, maar dit sloeg in als een bom.

Ik ben zo woest (want weer medische fouten en blunders en nalatigheid) dat ik echt dwars door een muur kan slaan. Ik kan echt dwars en door alles heen slaan.

Dit is zo kut dat het alles omver loopt te gooien. Ik heb zo lopen janken en brullen dat ie niet dood mag gaan. Ik leek wel een 4 jarig kind...

Fuck man dat is inderdaad echt klote. Je voelt je ook zo machteloos op zo'n moment. Kun je er een beetje met iemand over praten?

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 20:09 schreef Probability het volgende:
Spontaan bij oma langs gegaan (ruim anderhalf uur reizen, op de gok heb gewoon aangebeld )

Vond het sowieso leuk de treinreis, en leuk om oma te zien omdat ze het absoluut niet verwachtte (zie haar meestal alleen met kerst en verjaardagen) en natuurlijk leuk dat ze er was.

Eerder zou ik allemaal rampscenario's bedenken maar nu ben ik in plaats van alles te overdenken, gewoon gegaan

Sorry van mijn blije posts de laatste tijd

Lul, met je positiviteit! Nee mooi dat het lekker gaat man, keep it going!

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 10:33 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Fuck man dat is inderdaad echt klote. Je voelt je ook zo machteloos op zo'n moment. Kun je er een beetje met iemand over praten?

Nee, dat valt vies tegen.

Want 1) het is mijn eigen misere bij iemand anders droppen, daar zitten ze vaak niet op te wachten en 2) ik ben volwassen, ik ben geen 13 meer, ik moet dit zelf kunnen verwerken.

Althans dat hoop ik dan maar

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 12:05 schreef Gewas het volgende:

[..]

Ik ken maar 1 iemand die er van genezen is. De rest is allemaal doodgegaan.

Ik hoor eind volgende week de uitslag qua uitzaaing. Ik ken wel een aantal mensen die van kanker zijn genezen. Helaas ken ik er ook een aantal die echt een smerige kut lijdensweg hebben gehad die je niemand toe wenst. Ik zou echt van een brug afspringen of iets in die geest.

Is het leven niet zo veel malen beter als je zegt op 50, 60, 70 of 80 jarige leeftijd. Het is nu mooi geweest en je stapt in zo'n suicide cabine. Bye bye?

Mijn vader is er na chemokuren en bestralingen er gewoon van genezen. En tussen de behandelingen door gewoon doorgegaan met de verbouwing waar we toen net inzaten (achteraf hoorde ik dat hij dat perse af wilde krijgen voor t geval hij toch zou overlijden )
Mn ouders hebben me er destijds niet echt bij betrokken. Ik was 16 maar achteraf hoorde ik pas hoe ernstig t was.

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 12:30 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Nog beter is natuurlijk om te genieten van elk moment waarop je kan genieten
En wanneer het einde is? Geen idee, maar liefst ga ik dan gewoon naar bed en word ik de volgende ochtend gewoon niet meer wakker ofzo

Dit! Dit! Echt dit Gewoon lampje uit en niet meer wakker worden.

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 10:32 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ik denk dat we al een stuk bewuster zijn van ons doen en laten dan eerst en om die reden zal het ook veel minder snel fout gaan. Zelfs al ga je over je grens, dan heb je dat nu door en kun je er iets aan doen. Tenminste zo zie ik het graag. Heb vannacht niet al te denderend geslapen en na de hele tijd lopen denken kom ik dan toch tot de conclusie "waar ben je mee bezig?".

Uiteindelijk weten we de toekomst niet en is het beste wat we kunnen doen onze lessen zo goed mogelijk toepassen wanneer de tijd daar is.

Ja, de tools gebruiken om er zo goed mogelijk doorheen te rollen als t even wat minder gaat.

Ik heb ook geleerd dat het niet aan mij ligt, dat me veel is overkomen (als baby/kind) waar ik niks aan kon doen. En dat ik mezelf nu niet kwalijk moet nemen dat ik er last van heb en beter kan proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan.

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 12:23 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik hoor eind volgende week de uitslag qua uitzaaing. Ik ken wel een aantal mensen die van kanker zijn genezen. Helaas ken ik er ook een aantal die echt een smerige kut lijdensweg hebben gehad die je niemand toe wenst. Ik zou echt van een brug afspringen of iets in die geest.

Is het leven niet zo veel malen beter als je zegt op 50, 60, 70 of 80 jarige leeftijd. Het is nu mooi geweest en je stapt in zo'n suicide cabine. Bye bye?

Zonder uitzaaiingen kunnen ze veel, maar als die er zijn is het lastiger.

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 12:45 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ja, de tools gebruiken om er zo goed mogelijk doorheen te rollen als t even wat minder gaat.

Ik heb ook geleerd dat het niet aan mij ligt, dat me veel is overkomen (als baby/kind) waar ik niks aan kon doen. En dat ik mezelf nu niet kwalijk moet nemen dat ik er last van heb en beter kan proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan.

Precies, niet denken maar doen is wellicht de beste manier. Maarja, te veel nadenken, we zijn nou eenmaal wie we zijn he.

Heftige gebeurtenissen blijven altijd hangen. Ik denk dat je die emoties het beste gewoon toe kunt laten, voelen en ze op die manier een plek kunt geven.

Waarom is Groningen naar Amsterdam altijd zo'n eind. Ook nog met bus en allerlei overstappen haha. Gelukkig schijnt het zonnetje.

Een positief bericht van mijn kant.

Heb van de week een gesprek met mn ouders gehad, waarin één en ander duidelijk is geworden. Frustraties aan beide kanten uitgesproken. Ik heb het idee dat ze nu wel beseffen dat het serieus is en ik niet even "vrolijk kan zijn/doen". Zal sowieso nog een lange weg worden, zowel mijn ouders als ik moeten een aantal dingen veranderen, met name qua communicatie.

Ze hebben me de afgelopen dagen een aantal keren geprobeerd te bellen voor zo'n (intake)gesprek. De eerste keer heb ik het niet gehoord want toen zat ik met een vriendin in de auto mee te blèren met Madonna.
De tweede keer waren we in de stad, dus kon ik ook niet echt vrij praten. Maar ze gaan me nu maandag bellen, want dan ben ik de hele dag thuis .

Ik ben nu al zenuwachtig eigenlijk .

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 15:38 schreef Gewas het volgende:

[..]

Inderdaad, die lijdensweg is verschrikkelijk. Je ziet die mensen gewoon aftakelen, op een gegeven moment kunnen ze niks meer en is het gauw voorbij.

Ik vind het echt knap hoe sterk sommige mensen zijn en hoe hard ze willen doorvechten als ze ongeneeslijk ziek zijn.

Wat zou jij doen als je kanker hebt? Stel de kans op overleven zou 50/50 zijn....

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 18:25 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Wat zou jij doen als je kanker hebt? Stel de kans op overleven zou 50/50 zijn....

Gewoon alles aangrijpen wat er aan te grijpen valt, al zijn het homeopathische middelen: ik zou alles proberen. En als toch blijkt dat ik het niet zo redden: dan wel plannen wanneer er euthanasie kan plaatsvinden. Maar wel als ik echt echt echt niks meer kan en ik teveel pijn heb.

Je gaat toch niet opgeven terwijl er een kans is dat je het toch kan overleven? Wat is dat nou?!

Wat is het fijn om weer thuis te zijn
Ik ben mensen gewoon even zat of zo. Teveel drukte/sociale dingen gehad de laatste weken. Vakantiespelen, twee keer op vakantie. En dan ook nog die kutmeeting erachteraan

Overigens jammer dat sommige mensen toch niet konden komen.

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 21:41 schreef Elvi het volgende:

[..]

Gewoon alles aangrijpen wat er aan te grijpen valt, al zijn het homeopathische middelen: ik zou alles proberen. En als toch blijkt dat ik het niet zo redden: dan wel plannen wanneer er euthanasie kan plaatsvinden. Maar wel als ik echt echt echt niks meer kan en ik teveel pijn heb.

Je gaat toch niet opgeven terwijl er een kans is dat je het toch kan overleven? Wat is dat nou?!

Het is bewonderenswaardig dat mensen ondanks dat ze zo verzwakken, toch door blijven vechten en vrolijk en optimistisch kunnen blijven. Ik zou misschien niet zo'n vechter zijn. Ik kan me beter voorstellen dat mensen het allemaal niet zien zitten als de kans op overleving minder dan 50% is.

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 12:44 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Yep, maar alleen als ik het leven -echt- zat ben en/of wel heb gezien (en denk dat dat nog wel een tijdje gaat duren )

Ik ben 35 en ik heb het nu al gezien.

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 13:51 schreef Lathiel het volgende:
Een positief bericht van mijn kant.

Heb van de week een gesprek met mn ouders gehad, waarin één en ander duidelijk is geworden. Frustraties aan beide kanten uitgesproken. Ik heb het idee dat ze nu wel beseffen dat het serieus is en ik niet even "vrolijk kan zijn/doen". Zal sowieso nog een lange weg worden, zowel mijn ouders als ik moeten een aantal dingen veranderen, met name qua communicatie.

Familie hebben die je steunt is echt belangrijk. Anders kan het allemaal een vreselijk eenzaam gebeuren zijn.

Right, na een reis van 3 uur eindelijk thuis. Het begint met een 'm' en eindigt op'oe'. Maar het was leuk guys!

Sociaal isolement begint ook weer te komen. Ging een tijd lang goed, maar sinds het grootste deel van mijn "vrienden" een relatie heeft zie ik niemand meer

laatste keer dat ik iets met vrienden gedaan heb is inmiddels dik 2 maanden geleden

De afwachting op uitslag van kanker uitzaaing is er eentje die me flink te pakken heeft. En ik heb de ziekte niet eens. Ik kan me echt geen leven zonder hem voorstellen. Ik spreek hem dagelijks en hoor de schrik en angst in zijn stem. En ik kan NIKS doen.

quote:

Op zondag 10 augustus 2014 04:04 schreef sitting_elfling het volgende:
De afwachting op uitslag van kanker uitzaaing is er eentje die me flink te pakken heeft. En ik heb de ziekte niet eens. Ik kan me echt geen leven zonder hem voorstellen. Ik spreek hem dagelijks en hoor de schrik en angst in zijn stem. En ik kan NIKS doen.

Je kunt er voor hem zijn, dat is ook erg belangrijk. Steun hem bij zijn angst. Sterkte.

Goed geslapen, maar de eerste helft van de nacht nog wel heel onrustif, heel licht. Zit nog heel wat frustratie over hoe gespannen ik me de laatste tijd voelde en de hele situatie in. Gelukkig vanmiddag genoeg te doen en misschien even bewegen. Kon vannacht goed slapen nadat ik even een potje goed ging schelden in een kussen, dus misschien is een uitlaatklep wel goed.

The hell? Dit topic was uit m'n MyAT verdwenen!

Hallo weer!

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 16:04 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Hmm even kijken hoe ik het het makkelijkst uit kan leggen. Misschien handig om het om te draaien. Op het moment dat jij een gedachte, emotie, gevoel o.i.d. krijgt dat jou een (enorm) naar gevoel geeft, hoe reageer je daar dan op, hoe ga je er mee om?

Laat antwoord, excuus.
- Afleiding in al zijn vormen. --> effectief voor zolang het duurt.
- Lijstje schrijven van wat er is misgegaan en wat eraan gedaan kan worden.
- Tegen mezelf zeggen dat het zo erg niet is, dat meer mensen het hebben, de hele riedel --> ik geloof mezelf niet.
- Huilen (eerder zelden) --> ik word moe en ben voor de rest van de dag niets meer waard.

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 20:09 schreef Probability het volgende:
Spontaan bij oma langs gegaan (ruim anderhalf uur reizen, op de gok heb gewoon aangebeld )

Vond het sowieso leuk de treinreis, en leuk om oma te zien omdat ze het absoluut niet verwachtte (zie haar meestal alleen met kerst en verjaardagen) en natuurlijk leuk dat ze er was.

Eerder zou ik allemaal rampscenario's bedenken maar nu ben ik in plaats van alles te overdenken, gewoon gegaan

Sorry van mijn blije posts de laatste tijd

Superlief van je voor je oma . Jezelf goed voelen omdat je iemand anders goed doet voelen is een van de mooiste positieve gevoelens vind ik.

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 14:03 schreef AdoraBelle het volgende:
Ze hebben me de afgelopen dagen een aantal keren geprobeerd te bellen voor zo'n (intake)gesprek. De eerste keer heb ik het niet gehoord want toen zat ik met een vriendin in de auto mee te blèren met Madonna.
De tweede keer waren we in de stad, dus kon ik ook niet echt vrij praten. Maar ze gaan me nu maandag bellen, want dan ben ik de hele dag thuis .

Ik ben nu al zenuwachtig eigenlijk .

Succes! Eventueel al iets op papier kladden qua steekwoorden/kernthema's die je zeker wil aanhalen?

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 23:39 schreef parelsvoordezwijnen het volgende:
Sociaal isolement begint ook weer te komen. Ging een tijd lang goed, maar sinds het grootste deel van mijn "vrienden" een relatie heeft zie ik niemand meer

laatste keer dat ik iets met vrienden gedaan heb is inmiddels dik 2 maanden geleden

Eens dingen gaan doen via sites als Meetup of Couchsurfing? Bij Meetup heb je events per thema, bij Couchsurfing zijn de events soms meer gewoon bijeenkomsten of echt activiteiten, in verschillende (grotere) steden). Voordeel is dat die mensen meestal al openstaan voor contact met mensen die ze niet kennen. Of inschrijven op een cursus/groepssport? Die gaan over een maand meestal weer van start. Doe je ook nog iets "nuttig" op een avond bv .

quote:

Op zondag 10 augustus 2014 04:04 schreef sitting_elfling het volgende:
De afwachting op uitslag van kanker uitzaaing is er eentje die me flink te pakken heeft. En ik heb de ziekte niet eens. Ik kan me echt geen leven zonder hem voorstellen. Ik spreek hem dagelijks en hoor de schrik en angst in zijn stem. En ik kan NIKS doen.

Sterkte. Zoals zomertje al zegt, hopelijk kun je hem steunen.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 18:19 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Catherapy?

[..]

Ik herken het wel. Vooral het denken dat je niks meer kunt is iets wat me bekend voor komt. Ik herinner me nog wel een periode dat ik even helemaal geen uitweg zag. Gelukkig blijkt die er wel te zijn, ook al zie je hem niet.

Wat je doet klinkt goed. Goed eten en sporten is i.m.o. ook erg belangrijk. Lichaam en geest zijn in bepaalde mate toch verbonden, dus er een beetje goed voor zorgen is slim. Bij mij is het voorkomen van een terugval wel omgeslagen in een soort constante stroom zorgen waar ik nu echt mee probeer te leven. Sporten moet je gewoon mee beginnen! Het wordt altijd pas leuk zodra je resultaat ziet.

Hmm angst.. Nee dat heb ik er eigenlijk niet aan overgehouden. Na de eerste keer wel, na de tweede keer niet meer.
Het komt toch wel als het zo moet zijn, je er druk over maken heeft (klinkt zo makkelijk gezegd) geen zin en misschien zelfs een negatief effect.

Ik doe nu ook dingen als yoga etc.. Lees duffe boekjes als de Flow, drink munt thee, etc. En ik vind het leuk.

Door dat ongeluk heb ik een paar weken/maanden niet kunnen lopen, dan leer je wel af gehaast te zijn. Ook heb ik mij afhankelijk op kunnen (moeten!) stellen.

Klinkt misschien stom maar heb het 'moeten' losgelaten en kijk nu waar ik mij fijn bij voel, niet alleen op korte termijn maar ook wat voor invloed het heeft op langere termijn (zoals een avondje doorzakken is op dat moment leuk, maar heb er een paar dagen/week later nog last van)

En ik heb nog wel doelen en ambitie hoor alleen ben ik misschien iets aardiger geworden/milder voor mijzelf en anderen..

Merk ook dat eerst prikkels veeel meer impact hadden maar nu juist minder. Als iemand irritant geluid maakt voor in de rij of voordringt zou ik persoon het liefste willen lynchen zo kwaad was ik haha. Nu denk ik: ach die persoon zal vast haast hebben. Ik niet. Ik heb en neem de tijd.

/softie

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 13:17 schreef duracellkonijntje het volgende:
Waarom is Groningen naar Amsterdam altijd zo'n eind. Ook nog met bus en allerlei overstappen haha. Gelukkig schijnt het zonnetje.

Vind het wel een leuke route, maar doe hem dan ook niet vaak (toevallig wel dit weekend)

quote:

Op zondag 10 augustus 2014 17:11 schreef Probability het volgende:

[..]

Hmm angst.. Nee dat heb ik er eigenlijk niet aan overgehouden. Na de eerste keer wel, na de tweede keer niet meer.
Het komt toch wel als het zo moet zijn, je er druk over maken heeft (klinkt zo makkelijk gezegd) geen zin en misschien zelfs een negatief effect.

Ik doe nu ook dingen als yoga etc.. Lees duffe boekjes als de Flow, drink munt thee, etc. En ik vind het leuk.

Door dat ongeluk heb ik een paar weken/maanden niet kunnen lopen, dan leer je wel af gehaast te zijn. Ook heb ik mij afhankelijk op kunnen (moeten!) stellen.

Klinkt misschien stom maar heb het 'moeten' losgelaten en kijk nu waar ik mij fijn bij voel, niet alleen op korte termijn maar ook wat voor invloed het heeft op langere termijn (zoals een avondje doorzakken is op dat moment leuk, maar heb er een paar dagen/week later nog last van)

En ik heb nog wel doelen en ambitie hoor alleen ben ik misschien iets aardiger geworden/milder voor mijzelf en anderen..

Merk ook dat eerst prikkels veeel meer impact hadden maar nu juist minder. Als iemand irritant geluid maakt voor in de rij of voordringt zou ik persoon het liefste willen lynchen zo kwaad was ik haha. Nu denk ik: ach die persoon zal vast haast hebben. Ik niet. Ik heb en neem de tijd.

/softie

Nouja prima toch! Klinkt alsof je de boel wel weer aardig op de rit hebt. Het loslaten van je toekomst is ook wel een belangrijk onderdeel denk ik. Ik houd mezelf nu ook gewoon voor om die impulsen om te gaan piekeren gewoon los te laten, want het enige wat het me geeft is ellende. Ik leef gewoon mijn leventje, voel me zoals ik me voel en er zijn altijd wel momenten waar ik even mijn ei kwijt kan, zoals hier, met mensen of d.m.v. mijn dagboek.

Die prikkels in het dagelijks leven worden inderdaad minder erg. Je kunt die dingen toch altijd een beetje relativeren. So what de rij duurt wat langer, er zijn ergere dingen op de wereld. Sowieso probeer ik zelf wat meer positief te denken. Ik kan wel blijven balen van deze burn-out, maar het heeft me wel op een aantal punten van mezelf gewezen waar ik kan verbeteren, dichter bij mezelf kan komen te staan en (uiteindelijk) een meer gebalanceerd leven kan gaan leiden.

quote:

Op zondag 10 augustus 2014 16:20 schreef Mange-tout het volgende:

[..]

Laat antwoord, excuus.
- Afleiding in al zijn vormen. --> effectief voor zolang het duurt.
- Lijstje schrijven van wat er is misgegaan en wat eraan gedaan kan worden.
- Tegen mezelf zeggen dat het zo erg niet is, dat meer mensen het hebben, de hele riedel --> ik geloof mezelf niet.
- Huilen (eerder zelden) --> ik word moe en ben voor de rest van de dag niets meer waard.

Afleiding, top! Huilen, top! Vooral dat laatste is niet makkelijk (ik kan bijna niet huilen hoe graag ik het ook zou willen). Die middelste twee dingen slaan wel een beetje op wat ik eerder zei. Je kunt inderdaad nagaan waarom je je op dat moment rot voelt. Leidt deze zoektocht naar iets concreets waar jij iets aan kunt doen, top! Dan kun je er iets aan doen. Is het echter het gevolg van een hele stroom gedachte, aannames of gevoelens gebaseerd op eerdere dingen waar je toch niks meer aan kunt doen, voel je dan gewoon rot. Ga jezelf niet lopen overtuigen (hoogstens iets positiefs t.o.v. toen misschien), maar voel je gewoon kut.

Het voelen van dit soort emoties is onderdeel van het accepteren van je verleden. Des te meer je die gevoelens weg probeert te praten, des te hardnekkiger ze worden.

quote:

Op zondag 10 augustus 2014 16:02 schreef Gray het volgende:
The hell? Dit topic was uit m'n MyAT verdwenen!

Hallo weer!

Welcome back bro.

quote:

Op zondag 10 augustus 2014 17:21 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Welcome back bro.

Yo!

quote:

Op zondag 10 augustus 2014 17:21 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Welcome back bro.

Vergeet je niet de filmpjes en het recept voor de taart te geven?

quote:

Op zondag 10 augustus 2014 04:04 schreef sitting_elfling het volgende:
De afwachting op uitslag van kanker uitzaaing is er eentje die me flink te pakken heeft. En ik heb de ziekte niet eens. Ik kan me echt geen leven zonder hem voorstellen. Ik spreek hem dagelijks en hoor de schrik en angst in zijn stem. En ik kan NIKS doen.

Weet hoe het is bro. Vorige week hetzelfde gehad met m'n vader.

quote:

Op zondag 10 augustus 2014 17:56 schreef Elvi het volgende:

[..]

Vergeet je niet de filmpjes en het recept voor de taart te geven?

Ohja! Solly Bij deze dan!

De taart:

http://jelmerdeboer.nl/mi(...)-nutella-cheesecake/

En de twee Dumpert klassiekers :

1. 2.

Hallo, nieuwe gebruiker hier.

Ik heb een week geleden een afspraak gemaakt met het cgg (ik woon in België). Daar kreeg ik te horen dat er om 20 augustus een plekje vrij was om 16u. Ondertussen is er dus een week gepasseerd, bijna tijd.

Ik ben blij dat de afspraak nog maar enkele dagen verwijderd is, want ik kan het niet meer uithouden. Mijn leven is een puinhoop. Ik ben obsessief, merk elk miniscuul detail op (alsof ik precies hoogsensitief ben), ik denk constant aan gedachten die allesbehalve logisch zijn maar me desondanks wel veel angst geven én daarbovenop voel ik me ook gewoon depressief. Alsof ik drie verschillende stoornissen tegelijkertijd heb.

Het is ondertussen allemaal al zo'n 3,5 jaar aan de gang. Waarom heb ik zo lang gewacht? Ontkenning. Mezelf wijs maken dat het allemaal wel niet zo erg is. Dat het wel zou passeren. Helemaal verkeerd was ik niet, want ik heb inderdaad periodes gekend waar de problemen voor een groot deel verdwenen waren. Jammer genoeg kwamen ze altijd terug... en telkens dat gebeurde, kwamen er nieuwe gedachten bij. Toen het begon, had ik slechts één obsessieve gedachte die me bezig hield. Toen ging het dus nog. Ondertussen heb ik meerdere gedachten en kan ik gewoon niet meer functioneren. Ik ben echt kwaad op mezelf. Als ik destijds vanaf het begin hulp had gezocht, dan was het misschien niet zo ver gekomen.

Ik kan het verleden echter niet meer veranderen, dat besef ik maar al te goed. Het is ondertussen zo erg geworden dat ik zelfs vastberaden ben om tijdens dat eerste in-take gesprek met het cgg te opteren voor een opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Dat klinkt misschien heftig, maar ik kan het thuis bij mijn ouders gewoon niet meer aan. De thuissituatie zorgt voor minstens de helft van mijn problemen. Tijdens die drie jaar ben ik me meer en meer beginnen bezig houden met persoonlijke hygiëne en netheid, dat terwijl mijn vader een echte kettingroker is en heel het huis één grote rookwolk is. Meer nog, ik ben een tijdje geleden op controle geweest bij mijn neuroloog en die zei toen dat er kleine littekens te zien waren op mijn hersenen. Ik heb vroeger namelijk epilepsie gehad. Ze vroeg me daarna of ik daardoor problemen ondervond, waarop ik nee antwoordde. Ik vraag me nu af of ik niet beter mijn psychische problemen had aangehaald, maar toen voelde ik me nog oké en deed ik dat dus niet. Om nu op dat roken van mijn vader terug te komen: ze zei me dat ik gewoon op bepaalde dingen zou moeten letten en eentje daarvan is roken. Dat zou die littekens erger kunnen maken. Ik haalde dat roken van mijn vader en (en dat ik dus "passief mee rook") en dat vond ze niet echt goed. Nog een reden te meer ik me thuis zo slecht voel.

Het andere probleem is dat mijn vader geen oog heeft voor netheid. Heel ons huis is een mesthoop, er staan overal dozen en er hangen ook overal spinnenwebben en dergelijke. Dat is een grote trigger voor mij, het is veel "te druk" en ik voel me constant vies. Ik krijg er angst door en voel me depressief. Het is zelfs zo erg dat ik daarstraks naar boven ging en allerlei subtiele spinnenwebben zag hangen rond mijn splinternieuwe Playstation 4. Nu kan ik die console zelfs niet meer gebruiken omdat die zogezegd vuil is volgens mijn gedachten. Hetzelfde telt voor mijn computer, gezien die ook in mijn kamer staat. Die heb ik zelfs al maanden niet meer gebruikt omdat ik eens een spin onderaan m'n computer zag en sindsdien is die computer "vies" voor mij. Ik ben niet eens bang van spinnen, maar toch kan ik m'n computer niet meer gebruiken.

Anderzijds moet ik me ook dagelijks douchen en was ik m'n handen en gezicht meerdere keren per dag. M'n handen zodra ze "plakkerig/zweterig" voelen. Dus niet door bacteriën ofzo. M'n gezicht was ik voor dezelfde reden, want na een paar uur is mijn gezicht (vooral dan de T zone) erg vettig en dan voel ik me ook vies.

Ook ben ik erg obsessief bezig met sensaties die ik voel of geluiden die ik hoor. Ik heb soms echt het gevoel dat mijn hersenen geluiden oppikken die andere mensen niet eens opmerken. Dat gaan bijvoorbeeld over een heel erg subtiel geluidje van mijn laptop, iets dat andere mensen niet eens horen als ze het toestel gebruiken . Soms is dat zo erg dat ik me niet meer kan concentreren op hetgene waarmee ik bezig ben en enkel nog dat geluid hoor...

Probleem is ook dat niemand in mijn thuissituatie me begrijpt en dat ze het enkel maar erger maken. Ik was al een tijdje bezig met een plan om alleen te gaan wonen, maar financiëel ging dat gewoon niet. Ondertussen ben ik moeten stoppen met mijn werk omdat mijn problemen te erg werden. En omdat de duur van mijn werk heel erg kort was moet ik het nu doen met een magere uitkering van om en bij de ¤450.

In ieder geval voel ik gewoon dat ik behoefte heb aan zo'n opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik heb geen stabiliteit meer in m'n leven. Ik geraak amper nog uit bed om me te douchen. Soms sta ik op om 15u, neem ik een douche om 18u en ga ik terug slapen om 6u. Dat is toch niet normaal? Ik had zelfs drie weken nodig om gewoon naar de kapper te gaan... soms hoop ik gewoon dat ik niet meer wakker word.

Ik ben alleen bang dat als ik vertel hoe diep ik werkelijk zit, dat ze gaan denken dat ik een gevaar ben voor mezelf en dat ik gedwongen moet opgenomen worden. Het klopt wel dat ik soms écht dood wil, maar ik kan nog logisch denken en ik wil niets liever dan een vrijwillige opname. Al is het maar om weg te zijn uit dat depressieve huis waarin ik nu samenwoon met m'n ouders en broer. Ergens ben ik wel bang dat ze gewoon gaan opteren voor therapie/medicatie. Ik weet gewoon dat dat niet gaat helpen want de thuissituatie is één van de grote problemen. Ik heb echter maar een goeie ¤1000 op mijn rekening en ik heb zelfs geen idee hoe ik zo'n opname zou moeten betalen

Sorry voor de lange post, ik weet echt geen blijf met mezelf.

Wow lange post, ik lees het straks. Ben nu te moe.

Moet over 5 uur bij psycholoog zijn en heb nog geen oog dicht gedaan. Ben zo angstig.

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 05:51 schreef Fylax het volgende:
Wow lange post, ik lees het straks. Ben nu te moe.

Moet over 5 uur bij psycholoog zijn en heb nog geen oog dicht gedaan. Ben zo angstig.

Logisch man, angst kan om de vreemdste dingen gebeuren. Maar psychologen zijn er ultiem om je te helpen en de angst heeft eerder met een ander aspect te maken dan de persoon zelf denk ik?

Zometeen naar het station en dan anderhalve week door Europa treinen met een vriend van me. Onwijs veel zin in, alleen wel nerveus. Toch dat kriebeltje van 'oh als ik het psychisch niet maar ineens heel zwaar krijg en flip', al dit soort rampscenarios. Achja, prettig is wel dat ik hem enkel soms slecht voel door mijn eigen acties en die heb ik onder controle. Daarnaast is zo'n vakantie ook nog eens leuke afleiding. We'll see!

Ik zal proberen zo regelmatig mogelijk iets te posten haha!

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 07:36 schreef duracellkonijntje het volgende:
Zometeen naar het station en dan anderhalve week door Europa treinen met een vriend van me. Onwijs veel zin in, alleen wel nerveus. Toch dat kriebeltje van 'oh als ik het psychisch niet maar ineens heel zwaar krijg en flip', al dit soort rampscenarios. Achja, prettig is wel dat ik hem enkel soms slecht voel door mijn eigen acties en die heb ik onder controle. Daarnaast is zo'n vakantie ook nog eens leuke afleiding. We'll see!

Ik zal proberen zo regelmatig mogelijk iets te posten haha!

Tof. Veel plezier!

Herken veel in je verhaal W_D alleen woon ik in een schoon huis, en opname zou ik helemaal gek van worden. Alhoewel ik bij het GGZ zit word daar ook niet echt super veel gedaan, volgende maand pas een afspraak denk dat ik maar ga aankaarten dat ik medicatie wil. Kreeg een baan aangeboden maar heb het afgewezen en mij ziek gemeld. Last van mijn maag, daarvoor zwetende in bed gelegen constant en geen oog dicht gedaan. ik wist al gelijk dit kan ik fysiek niet aan ( zwaar werk ). Ik krijg al een burn out voordat ik uberhaupt begonnen ben. Alhoewel ik na jaren nog door de dokter nog door het ggz iets word ondernomen.

Wel heb ik een tijdelijke bijstand gekregen omdat ze bij de gemeente duidelijk merkten dat ik geestelijk kapot ben.

Ik zou zo graag een baantje willen als courier of wat anders simpels maar dat is zelfs vandaag de dag allemaal al bezet. Al word dit vaak als lui gezien ben ik totaal niet bang van werken maar het is mentaal een te grote obstakel waardoor ik nu al jaren vast zit in iets waar ik niet in wil werken.

Ik vind maandagen of werkdagen afschuwelijk iedereen werkt behalve ik, wat me best een schuldgevoel geeft dit kan zo niet eeuwig doorgaan. :/

Zijn er meer mensen waarbij angst zich uit in lichamelijke klachten? Vorige week had ik een proefles bij een sport en ik had de hele week last van vage lichamelijke klachten als hoofdpijn, spierpijn in de benen en licht in mijn hoofd. Dit was spontaan verdwenen nadat ik de proefles heb gehad...

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 10:01 schreef Jaeger85 het volgende:
Zijn er meer mensen waarbij angst zich uit in lichamelijke klachten? Vorige week had ik een proefles bij een sport en ik had de hele week last van vage lichamelijke klachten als hoofdpijn, spierpijn in de benen en licht in mijn hoofd. Dit was spontaan verdwenen nadat ik de proefles heb gehad...

Angst heb ik zelden, maar denk dat ook hierbij stresshormonen vrijkomen in het lichaam. Korte intense cardioworkouts verlagen het niveau van die stoffen. Bovendien maak je dan endorfinen aan, dat ontspannend en verdovend werkt.

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 10:01 schreef Jaeger85 het volgende:
Zijn er meer mensen waarbij angst zich uit in lichamelijke klachten? Vorige week had ik een proefles bij een sport en ik had de hele week last van vage lichamelijke klachten als hoofdpijn, spierpijn in de benen en licht in mijn hoofd. Dit was spontaan verdwenen nadat ik de proefles heb gehad...

Herkenbaar. Ik krijg altijd hoofdpijn als ik zenuwachtig ben geweest, zelfs al was het onbewust. Alleen komt die hoofdpijn bij mij pas later, als datgene waar ik zenuwachtig voor was is afgelopen (om het zo maar te zeggen).

Eerste gesprek bij pyscholoog gehad. Ging goed alleen moet weer overgeplaatst worden want ze hebben mij bij de basis Ggz gezet maar ik heb gespecialiseerde hulp nodig dus moet weer wachten op verwijsbrief maar t gaat dus lang duren