Depressie & Angst #107

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 00:20 schreef Elvi het volgende:
Als je een verkoudheid negeert dan kan het griep worden en als je die negeert of onderschat dan wordt het een longontsteking.
Zo zie ik het ook met depressie: als ik nu mn eerste gevoelens negeer kan het uitgroeien tot een dip en dat kan weer uitgroeien tot een depressie. Ik heb er zo hard voor gewerkt om weer op dit niveau te komen (en dit is al niet veel ) en ik heb geen zin om het tot iets groters uit te laten groeien.

Het wil ook niet zeggen dat je nkks hoeft te doen. Weet je waarom je je dipje hebt? Weet je welke concrete stappen je er tegen kunt ondernemen? Mijn uitleg draait meer om wat er zich in je hoofd afspeelt. Niet in paniek raken om iets, gewoon zien wat het is en eventueel iets concreets ondernemen om het te verlichten.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 19:03 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ze heeft ook geen facebookcontact met andere klasgenoten maar die staan nog steeds in dr lijst. Ik als enige niet. Dat steekt me. En een goede vriendin van mij is ook bevriend met haar. Naja die docente heeft me nooit gemogen Maar ik vind het gewoon vreemd en ik vat het gewoon persoonlijk op.

[..]

Ik heb geen Farmville en geen baby

Ik snap wel dat het kut voelt en je je gedachtes in je hoofd gaat halen - maar ze doet het niet om je een streek te leveren, daarvoor zijn mensen veel te veel met zichzelf bezig.

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2014 10:52 schreef duracellkonijntje het volgende:
Vannacht wel goed geslapen, maar wel heel onrustig. Heb sowieso soms zo'n gevoel van gejaagdheid. Zal wel een residu van die burnout zijn denk ik. Alles wordt iets minder goed verwerkt cognietief gezien.

Ook kwamen mijn opa en oma (die ik al eeuwen niet meer spreek) ineens in mijn droom voor. Toch nog een residu van woede misschien, want in mijn droom zochten ze toenadering en ik wilde niks van ze weten (mijn opa is al dood dus dat wordt sowieso niks). Soms piekt er weer even wat emotie vanwege al het gedoe binnen mijn familie de laatste jaren, maar ik laat het maar gewoon over me heen komen. Ik heb het schijnbaar wel genoeg verwerkt dat het me niet vaak en ernstig meer bezighoudt. Gelukkig zijn er dan ook geen ernstige dingen meer gebeurd, al blijft de zorg voor vooral mijn moeder soms wel de kop op steken..

ik heb achteraf twee keer een burn-out gehad.... iig denkt psych dus zal wel zo zijn. wat doe jij nu om dat te voorkomen?

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 11:41 schreef Probability het volgende:

[..]

ik heb achteraf twee keer een burn-out gehad.... iig denkt psych dus zal wel zo zijn. wat doe jij nu om dat te voorkomen?

En wat heb jij ervan gemerkt? Ik probeer nu meer rust voor mezelf in te bouwen d.m.v. sporten, mediteren, even lekker een dagje niks doen, tijd voor mezelf en ook door wat meer open te zijn over mijn gevoelens en emoties. Bijhouden van een dagboek, dit forum, meer open richting anderen zijn. Dat is het wel zo'n beetje. Mijn eigen grenzen beter bewaken. Dit lichaam kan ook niet alles hebben.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 14:20 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

En wat heb jij ervan gemerkt? Ik probeer nu meer rust voor mezelf in te bouwen d.m.v. sporten, mediteren, even lekker een dagje niks doen, tijd voor mezelf en ook door wat meer open te zijn over mijn gevoelens en emoties. Bijhouden van een dagboek, dit forum, meer open richting anderen zijn. Dat is het wel zo'n beetje. Mijn eigen grenzen beter bewaken. Dit lichaam kan ook niet alles hebben.

Eh ik was daarna depressief en kon en deed niet echt iets meer + angst en paniek aanvallen etc en denken dat ik nooit meer iets zou kunnen + stress alleen al bij de gedachte ergens aan te moeten werken etc + constant doorgaan niet meer kunnen ontspannen

Nu probeer ik als ik 'doordraaf' heel bewust rust te nemen en iets leuks nutteloos doen ipv door te blijven gaan met alleen nuttige dingen etc

En idd aangeven dat ik veel rust/slapen/eten/ontspanning/gezonde voeding nodig heb en niet te veel alcohol kan/wil drinken

Ga sporten weer proberen in te bouwen in m'n dagelijkse ritme na er heel lang uit geweest te zijn door een ongeluk maar vind ik moeilijk

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 23:12 schreef Mange-tout het volgende:

[..]

iets helemaal anders: katten zijn de beste therapie ooit erzit er hier weer eentje op mijn schouders te ronken. Geronk uit efn kattenbuik is super kalmerend. En op andere momenren hangen ze weer de clown uit. <3

Cat Therapy

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 17:27 schreef zomertje het volgende:

[..]

Cat Therapy

Catherapy?

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 14:29 schreef Probability het volgende:

[..]

Eh ik was daarna depressief en kon en deed niet echt iets meer + angst en paniek aanvallen etc en denken dat ik nooit meer iets zou kunnen + stress alleen al bij de gedachte ergens aan te moeten werken etc + constant doorgaan niet meer kunnen ontspannen

Nu probeer ik als ik 'doordraaf' heel bewust rust te nemen en iets leuks nutteloos doen ipv door te blijven gaan met alleen nuttige dingen etc

En idd aangeven dat ik veel rust/slapen/eten/ontspanning/gezonde voeding nodig heb en niet te veel alcohol kan/wil drinken

Ga sporten weer proberen in te bouwen in m'n dagelijkse ritme na er heel lang uit geweest te zijn door een ongeluk maar vind ik moeilijk

Ik herken het wel. Vooral het denken dat je niks meer kunt is iets wat me bekend voor komt. Ik herinner me nog wel een periode dat ik even helemaal geen uitweg zag. Gelukkig blijkt die er wel te zijn, ook al zie je hem niet.

Wat je doet klinkt goed. Goed eten en sporten is i.m.o. ook erg belangrijk. Lichaam en geest zijn in bepaalde mate toch verbonden, dus er een beetje goed voor zorgen is slim. Bij mij is het voorkomen van een terugval wel omgeslagen in een soort constante stroom zorgen waar ik nu echt mee probeer te leven. Sporten moet je gewoon mee beginnen! Het wordt altijd pas leuk zodra je resultaat ziet.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 18:19 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Catherapy?

Dat klinkt dan weer niet zo fijn.... *associaties*

quote:

[..]

Ik herken het wel. Vooral het denken dat je niks meer kunt is iets wat me bekend voor komt. Ik herinner me nog wel een periode dat ik even helemaal geen uitweg zag. Gelukkig blijkt die er wel te zijn, ook al zie je hem niet.

Wat je doet klinkt goed. Goed eten en sporten is i.m.o. ook erg belangrijk. Lichaam en geest zijn in bepaalde mate toch verbonden, dus er een beetje goed voor zorgen is slim. Bij mij is het voorkomen van een terugval wel omgeslagen in een soort constante stroom zorgen waar ik nu echt mee probeer te leven. Sporten moet je gewoon mee beginnen! Het wordt altijd pas leuk zodra je resultaat ziet.

Heb t ook gehad. Het nooit meer iets kunnen en daarna het nooit meer iets leuk kunnen vinden. Gelukkig ben ik al een stuk verder nu, maar nog steeds is rust heel belangrijk. Ben er zelfs nog prikkel gevoeliger door geworden dan ik vroeger al was.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 01:12 schreef Raggingbull het volgende:

[..]

Als ik dit goed begrijp zet je hier neer dat het niveau waar je nu op zit niet veel is. Maar je er heel hard voor gewerkt hebt om dat te bereiken. Maar is het dan niet juist al veel? Ik ben er een beetje van overtuigt dat het niveau en waarde ergens van bepaald word aan de hand van hoeveel moeite je er voor moet doen. Waardoor je jezelf hier zelfs al wel te kort zou kunnen doen.

Ik bedoel ik zelf ook hoor kijk steeds naar dingen die niet lekker lopen. Naar dingen die beter moeten naar verbeter punten. Maar vergeet elke keer dat ik al wel soort van op mezelf wel. Wel mijn eigen boontjes dop. Wel financieel min of meer volledig zelfstandig ben. Dat ik eigenlijks heel erg goed bezig ben. Maar dat zelf steeds in het niets laat vallen tegen kleine tegenslagen die ik groot maak.

Ik las jou post en had er zelf nog nooit zo naar gekeken maar zo werkt het eigenlijks gewoon. Ik vergeet steeds alles wat goed gaat en daar kijk ik nooit naar. Maar laat me zo uit het veld slaan door kleine dingetjes. Raar hoe dit besef ineens in me op komt en de realisatie dat het ook zo is. Ik zie alles zo slecht terwijl veel zo goed gaat.

Ik weet waar ik eerst stond, en ik zie waar ik nu sta. En dat is een wereld van verschil. Dus ik weet hoe ik kan zijn, maar ik ben daar nog niet. Dus daarom vind ik het niveau te laag.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 11:39 schreef Probability het volgende:

[..]

Ik snap wel dat het kut voelt en je je gedachtes in je hoofd gaat halen - maar ze doet het niet om je een streek te leveren, daarvoor zijn mensen veel te veel met zichzelf bezig.

Hmm ja ik ik hoop het... Ik weet niet, ik heb nu al een paar rare situaties meegemaakt deze week en ik begrijp niet waarom mensen zo anderen kunnen behandelen.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 10:53 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Het wil ook niet zeggen dat je nkks hoeft te doen. Weet je waarom je je dipje hebt? Weet je welke concrete stappen je er tegen kunt ondernemen? Mijn uitleg draait meer om wat er zich in je hoofd afspeelt. Niet in paniek raken om iets, gewoon zien wat het is en eventueel iets concreets ondernemen om het te verlichten.

Ik weet niet zo goed waar het vandaan komt. Wel dat ik het liefste onder de dekens verdwijn

De stap die ik heb ondernomen is het GGZ bellen waarom ik nog geen afspraak heb. Ik heb begin juni mn intake gesprekken gehad en ik zou eind juni gebeld worden voor de start van een behandeling. Dus vandaag gebeld, en bij het afsprakenbureau vonden ze het ook raar. Die lieten de psychiater terugbellen en wat blijkt... ik ben nog niet eens in het team besproken omdat ze het verslag op een verkeerde plek heeft opgeslagen en vanwege vakanties bespreken ze me nu eind augustus. Mocht ik op 22 augustus nog niets horen dan moet ik weer even bellen.
Ik weet het niet hoor met hun.. Ik heb me in april aangemeld, toen moest ik na n tijdje ook al bellen omdat ik niks hoorde en nu weer. Als ik straks weeeer moet bellen schrijf ik me uit en zoek ik wel weer een vrijgevestigde psycholoog

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 20:48 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Als het al 2 keer mis is gegaan, dan zou ik gewoon een klacht indienen.
Reken maar dat ze dan "ineens" wel haast maken (weet ik uit eigen ervaring )

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 20:48 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Als het al 2 keer mis is gegaan, dan zou ik gewoon een klacht indienen.
Reken maar dat ze dan "ineens" wel haast maken (weet ik uit eigen ervaring )

En dan zien ze me straks als dat lastige mens wat klaagt Ik ben dan altijd bang dat het mn behandeling niet ten goede komt

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 21:18 schreef Elvi het volgende:

[..]

En dan zien ze me straks als dat lastige mens wat klaagt Ik ben dan altijd bang dat het mn behandeling niet ten goede komt

Dat komt op een andere plek, ik heb ook wel eens gemiept over iets, nooit last van gehad.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 23:19 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Precies zoals ik het zeg, ondergaan. Net dat als je een koutje hebt. Dan zit je ook niet continu te proberen niet meer verkouden te zijn, dat helpt niet. Je moet gewoon wachten tot het over is. Voel je een emotionele bui opkomen, ga hem dan niet meteen lopen stressen, allemaal conclusies er aan verbinden, proberen er uit te komen. Het is al naar genoeg en je hoeft het niet nog meer kracht bij te zetten door je er tegen te verzetten.

Neem mezelf als voorbeeld vanmiddag. Ik heb vandaag een redelijke rotdag, gevoelsmatig gezien. Gespannen, piekeren, noem maar op. Vanochtend dusdanig dat ik echt het gevoel had een paniekaanval te krijgen in de supermarkt. Op dat moment kan ik twee dingen doen, balen dat ik me zo voel, hem gaan stressen om de paniekaanval en zo de paniek nog erger maken of gewoon zeggen tegen mezelf 'kom maar op'. Je voelt dan alles door je lichaam razen, maar je neemt er afstand van en vaker wel dan niet zakt het gevoel dan veel sneller weer weg. Het is geen garantie voor je beter voelen, maar wel voor het voorkomen van overbodig leed.

Goh, niet om tegendraads te doen, maar ik begrijp je analogie van verkoudheid ondergaan hoegenaamd niet .

In mijn omgeving gaan de mensen grosso modo op een van de volgende manieren om met verkoudheid (dus met hoesten, koud boelen en veel snot):
1) thuis blijven in een "woe is me"-bui
2) wel dagelijkse dingen doen en "bah" of "verdorie" zeggen bij hoesten en/of snot. Eventueel keelpastilles en hoestsiroop.
3) mensen die zich volstoppen met medicijnen en 100% voortdoen met wat ze bezig zijn.
Welke van de 3 sluit het meest aan bij jouw analogie? In mijn optiek verzetten de meeste mensen zich immers wel tegen verkoudheid, hetzij door erover te klagen, hetzij door veel medicijnen te nemen...

Het is niet dat ik het niet wil begrijpen, maar ik lees altijd maar accepteren hier en niet verzetten daar, maar ik cind dat heel abstracte dingen, die zen-meesters in Hollywoodfilms zegfen. Ik zoek dus naar een Aha-erlebnis die het concreet en bevatbaar maakt .

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 00:10 schreef Mange-tout het volgende:

[..]

Goh, niet om tegendraads te doen, maar ik begrijp je analogie van verkoudheid ondergaan hoegenaamd niet .

In mijn omgeving gaan de mensen grosso modo op een van de volgende manieren om met verkoudheid (dus met hoesten, koud boelen en veel snot):
1) thuis blijven in een "woe is me"-bui
2) wel dagelijkse dingen doen en "bah" of "verdorie" zeggen bij hoesten en/of snot. Eventueel keelpastilles en hoestsiroop.
3) mensen die zich volstoppen met medicijnen en 100% voortdoen met wat ze bezig zijn.
Welke van de 3 sluit het meest aan bij jouw analogie? In mijn optiek verzetten de meeste mensen zich immers wel tegen verkoudheid, hetzij door erover te klagen, hetzij door veel medicijnen te nemen...

Het is niet dat ik het niet wil begrijpen, maar ik lees altijd maar accepteren hier en niet verzetten daar, maar ik cind dat heel abstracte dingen, die zen-meesters in Hollywoodfilms zegfen. Ik zoek dus naar een Aha-erlebnis die het concreet en bevatbaar maakt .

Hmm even kijken hoe ik het het makkelijkst uit kan leggen. Misschien handig om het om te draaien. Op het moment dat jij een gedachte, emotie, gevoel o.i.d. krijgt dat jou een (enorm) naar gevoel geeft, hoe reageer je daar dan op, hoe ga je er mee om?

Het is de laatste tijd wel echt een rollercoaster van ups en downs bij mij. Wordt er wel een beetje moe van, maar ik leef gewoon lekker door. Dat ik me te veel zorgen maak moet ik gewoon maar een beetje mee leren leven haha. Wat ik ook doe, krijg toch van heel veel dingen de kriebels dus kan er net zo goed het beste van maken.

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 16:11 schreef duracellkonijntje het volgende:
Het is de laatste tijd wel echt een rollercoaster van ups en downs bij mij. Wordt er wel een beetje moe van, maar ik leef gewoon lekker door. Dat ik me te veel zorgen maak moet ik gewoon maar een beetje mee leren leven haha. Wat ik ook doe, krijg toch van heel veel dingen de kriebels dus kan er net zo goed het beste van maken.

Hier ook al geen topweek. Maarja, daarvoor ging het al een paar weken best goed. Zal er wel bij horen ofzo. Spanning in mn lijf en onrust in mn hoofd.

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 16:28 schreef zomertje het volgende:

[..]

Hier ook al geen topweek. Maarja, daarvoor ging het al een paar weken best goed. Zal er wel bij horen ofzo. Spanning in mn lijf en onrust in mn hoofd.

Amen. Het is onderdeel van het hele gedoetje inderdaad. Ik merk dat ik nu een beetje op zo'n punt aankom waar ik goede en slechte perioden heb gehad, zonder al te veel externe veranderingen en daardoor wat onverschillig wordt. Die zorgen zijn er toch wel en ik ga ze zeker mijn leven niet laten bepalen, dus gewoon maar doorkaffen en wie weet wordt het wel nog beter. Anders is er altijd nog de psych of medicatie. Komt dat gevoel je bekend voor?

Iemand die ontzettend dicht bij me staat, al sinds jaar en dag, heeft net de diagnose kanker gekregen. Het hoe en wat weten we nog niet, maar dit sloeg in als een bom.

Ik ben zo woest (want weer medische fouten en blunders en nalatigheid) dat ik echt dwars door een muur kan slaan. Ik kan echt dwars en door alles heen slaan.

Dit is zo kut dat het alles omver loopt te gooien. Ik heb zo lopen janken en brullen dat ie niet dood mag gaan. Ik leek wel een 4 jarig kind...

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 17:45 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Amen. Het is onderdeel van het hele gedoetje inderdaad. Ik merk dat ik nu een beetje op zo'n punt aankom waar ik goede en slechte perioden heb gehad, zonder al te veel externe veranderingen en daardoor wat onverschillig wordt. Die zorgen zijn er toch wel en ik ga ze zeker mijn leven niet laten bepalen, dus gewoon maar doorkaffen en wie weet wordt het wel nog beter. Anders is er altijd nog de psych of medicatie. Komt dat gevoel je bekend voor?

Eh, ja op zich wel. Maar ik heb wel de beperking dat als ik teveel over mn grenzen ga dat ik ergens in een dal ga donderen, en best hard ook. En ja, ik heb mn vangnet gelukkig. Meds gebruik ik al, zonder durf ik nog niet aan. Ben wel blij dat ik gehalveerd ben nu

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 19:10 schreef sitting_elfling het volgende:
Iemand die ontzettend dicht bij me staat, al sinds jaar en dag, heeft net de diagnose kanker gekregen. Het hoe en wat weten we nog niet, maar dit sloeg in als een bom.

Ik ben zo woest (want weer medische fouten en blunders en nalatigheid) dat ik echt dwars door een muur kan slaan. Ik kan echt dwars en door alles heen slaan.

Dit is zo kut dat het alles omver loopt te gooien. Ik heb zo lopen janken en brullen dat ie niet dood mag gaan. Ik leek wel een 4 jarig kind...

Sterkte... ik hoop dat ze nog wat kunnen doen. Tegenwoordig kunnen ze steeds vaker de ziekte tot staan brengen of genezen.

Spontaan bij oma langs gegaan (ruim anderhalf uur reizen, op de gok heb gewoon aangebeld )

Vond het sowieso leuk de treinreis, en leuk om oma te zien omdat ze het absoluut niet verwachtte (zie haar meestal alleen met kerst en verjaardagen) en natuurlijk leuk dat ze er was.

Eerder zou ik allemaal rampscenario's bedenken maar nu ben ik in plaats van alles te overdenken, gewoon gegaan

Sorry van mijn blije posts de laatste tijd

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 20:03 schreef zomertje het volgende:

[..]

Eh, ja op zich wel. Maar ik heb wel de beperking dat als ik teveel over mn grenzen ga dat ik ergens in een dal ga donderen, en best hard ook. En ja, ik heb mn vangnet gelukkig. Meds gebruik ik al, zonder durf ik nog niet aan. Ben wel blij dat ik gehalveerd ben nu

Ik denk dat we al een stuk bewuster zijn van ons doen en laten dan eerst en om die reden zal het ook veel minder snel fout gaan. Zelfs al ga je over je grens, dan heb je dat nu door en kun je er iets aan doen. Tenminste zo zie ik het graag. Heb vannacht niet al te denderend geslapen en na de hele tijd lopen denken kom ik dan toch tot de conclusie "waar ben je mee bezig?".

Uiteindelijk weten we de toekomst niet en is het beste wat we kunnen doen onze lessen zo goed mogelijk toepassen wanneer de tijd daar is.

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 19:10 schreef sitting_elfling het volgende:
Iemand die ontzettend dicht bij me staat, al sinds jaar en dag, heeft net de diagnose kanker gekregen. Het hoe en wat weten we nog niet, maar dit sloeg in als een bom.

Ik ben zo woest (want weer medische fouten en blunders en nalatigheid) dat ik echt dwars door een muur kan slaan. Ik kan echt dwars en door alles heen slaan.

Dit is zo kut dat het alles omver loopt te gooien. Ik heb zo lopen janken en brullen dat ie niet dood mag gaan. Ik leek wel een 4 jarig kind...

Fuck man dat is inderdaad echt klote. Je voelt je ook zo machteloos op zo'n moment. Kun je er een beetje met iemand over praten?