Klopt. Maar dat is niet mijn kritiek.quote:Op zondag 5 januari 2014 14:28 schreef Igen het volgende:
Universiteiten en hoogleraren moeten linksom of rechtsom door iemand betaald worden om te blijven functioneren. Dus hoe ingewikkeld en met zichzelf tegenstrijdig e.e.a. ook is, je móét uiteindelijk een keuze vóór een bepaald model maken.
Ik ga hier geen discussie voeren over of neoliberalisme an-sich nou goed of verkeerd is.quote:Op zondag 5 januari 2014 14:43 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Klopt. Maar dat is niet mijn kritiek.
Mijn kritiek is dat je waarheden hebt zoals: private financiering is goed.
Pus een bewijs vanuit de neoliberale ideologie:
Dat wordt het door de markt aangestuurd en de markt heeft altijd gelijk. De enige rechtvaardiging van wetenschap is dat het economisch wat oplevert. En belasting is diefstal. En overheden doen nooit iets goed. en dat is alleemaal 100% waar. Want dat brullen we al heel lang uit. En met al dat brullen denken ook al lang niet meer echt na. Daar wil ik vanaf, want er zijn nogal wat fouten gemaakt vanuit een geloof in de markt. Om te beginnen wil ik af van de onderkenning dat er zoiets was als een marktideologie. Dat betekent dat er wel zoiets bestaat als een markt en de wet van vraag en aanbod, maar dit daarmee niet alles begrepen en opgelost is.
Dat vind ik te zwart-wit gesteld. De universiteit als geheel hoeft van mij geen neoliberaal bedrijfsmodel te hanteren. Maar het neoliberalisme mag wmb. wel op een serieuze manier onderwerp van wetenschap zijn, ook in samenwerking met het bedrijfsleven. Want de kijk dat neoliberalisme evil is en je op een SP-PVV-50+-achtige wijze de allerzwaksten de maat van alle dingen zijn, is evenmin een objectieve. In mijn ogen dan.quote:Ook de universiteiten mogen best kritisch bekeken worden, maar laat ze niet hervormen door marktideologen.
Al dit soort zaken zijn inschattingen en deze inschattingen maken mensen mede op grond van hun eigen ervaringen. Maar jouw insteek is zo algemeen, dat er geen ideologie kan zijn die op de spits gedreven is. Maar die zijn er in de geschiedenis zeker genoeg geweest. Mijn inschatting is, dat de marktideologie de laatste decennia op de spits gedreven is.quote:Op zondag 5 januari 2014 14:48 schreef Igen het volgende:
Dat vind ik te zwart-wit gesteld. De universiteit als geheel hoeft van mij geen neoliberaal bedrijfsmodel te hanteren. Maar het neoliberalisme mag wmb. wel op een serieuze manier onderwerp van wetenschap zijn, ook in samenwerking met het bedrijfsleven. Want de kijk dat neoliberalisme evil is en je op een SP-PVV-50+-achtige wijze de allerzwaksten de maat van alle dingen zijn, is evenmin een objectieve. In mijn ogen dan.
Ik wil graag politiek en wetenschap uit elkaar houden. Of politici te veel op het neoliberale pad zijn geweest of juist te weinig, vind ik voor de wetenschap irrelevant. En ik zou niet durven beweren dat in de wetenschap het neoliberale gedachtegoed een (te) grote rol heeft. Eerder in tegendeel. Neoliberaal gedachtegoed wordt, tenminste binnen de wetenschappelijke disciplines waar ik bekend mee ben, vooral verspreid via (populair-)wetenschappelijke boeken, waarna linkse kritische wetenschappers over elkaar heen buitelen om het af te kraken.quote:Op zondag 5 januari 2014 15:07 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Al dit soort zaken zijn inschattingen en deze inschattingen maken mensen mede op grond van hun eigen ervaringen. Maar jouw insteek is zo algemeen, dat er geen ideologie kan zijn die op de spits gedreven is. Maar die zijn er in de geschiedenis zeker genoeg geweest. Mijn inschatting is, dat de marktideologie de laatste decennia op de spits gedreven is. Jij kan daar anders over denken, maar het is geen logisch probleem. Het hangt ook af van de feiten.
Dit topic gaat over de politiek. Het Neoliberalisme is geen serieuze wetenschappelijke theorie of leer, maar een label voor een politiek ideologische trend. Je kunt dit gedachte goed ook propaganda noemen.quote:Op zondag 5 januari 2014 15:15 schreef Igen het volgende:
[..]
Ik wil graag politiek en wetenschap uit elkaar houden. Of politici te veel op het neoliberale pad zijn geweest of juist te weinig, vind ik voor de wetenschap irrelevant. En ik zou niet durven beweren dat in de wetenschap het neoliberale gedachtegoed een (te) grote rol heeft. Eerder in tegendeel. Neoliberaal gedachtegoed wordt, tenminste binnen de wetenschappelijke disciplines waar ik bekend mee ben, vooral verspreid via (populair-)wetenschappelijke boeken, waarna linkse kritische wetenschappers over elkaar heen buitelen om het af te kraken.
Klopt, het woord 'neoliberalisme' is een pejoratieve term die voor een bepaalde stroman wordt gebruikt om propaganda mee te bedrijven. Dat mag je inderdaad geen wetenschap noemen.quote:Op zondag 5 januari 2014 16:13 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Dit topic gaat over de politiek. Het Neoliberalisme is geen serieuze wetenschappelijke theorie of leer, maar een label voor een politiek ideologische trend. Je kunt dit gedachte goed ook propaganda noemen.
Het omgekeerde. Er was een sterke pro-markt propaganda (zoals Paper_Tiger hier in POL ten beste geeft). Deze leefde in het bedrijfsleven en politiek en was invloedrijk. Om het te kunnen bestrijden moet je het eerst benoemen. Als je het benoemt, label je niet een serieuze wetenschappelijke leer, maar een levende politieke beweging. Het gedachtegoed bestaat uit het marktmodel, zoals je dat als 1e jaars student krijgt bij microeconomie, maar dan gezien als een waarheid. Aannamen in dit eenvoudige geidealiseerde model zie je terug als dogma's in deze politieke ideologie.quote:Op zondag 5 januari 2014 16:25 schreef Igen het volgende:
[..]
Klopt, het woord 'neoliberalisme' is een pejoratieve term die voor een bepaalde stroman wordt gebruikt om propaganda mee te bedrijven. Dat mag je inderdaad geen wetenschap noemen.
Ja, ik had het even omgekeerd.quote:
Dat is in beginsel irrelevant in een discussie over wetenschap.quote:Er was een sterke pro-markt propaganda (zoals Paper_Tiger hier in POL ten beste geeft). Deze leefde in het bedrijfsleven en politiek en was invloedrijk.
Waarom moet het bestreden worden - en dan ook nog vanuit de wetenschap? De wetenschap heeft m.i. helemaal niet als functie om bepaalde denkbeelden te propageren of te bestrijden. Dat kan hoogstens een politiek afgeleide van bepaalde wetenschappelijke uitkomsten zijn.quote:Om het te kunnen bestrijden moet je het eerst benoemen.
Het hoeft niet bestreden te worden vanuit de wetenschap. Wie zegt dat volgens jou? Je bent de ene na de andere stropop aan het optuigen.quote:Op zondag 5 januari 2014 16:38 schreef Igen het volgende:
Waarom moet het bestreden worden - en dan ook nog vanuit de wetenschap? De wetenschap heeft m.i. helemaal niet als functie om bepaalde denkbeelden te propageren of te bestrijden. Dat kan hoogstens een politiek afgeleide van bepaalde wetenschappelijke uitkomsten zijn.
Als ik je niet begrijp (of als jij niet duidelijk bent) dan is dat wat anders dan dat ik een stropop neerzet.quote:Op zondag 5 januari 2014 16:52 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Het hoeft niet bestreden te worden vanuit de wetenschap. Wie zegt dat volgens jou? Je bent de ene na de andere stropop aan het optuigen.
Het gaat om de vraag, of de huidige aanpassingen in de financiering / beleid tav van de universiteiten goed is. Dat is een politiek vraagstuk.
Deelnemer zit nog vastgeroest in een oud concept; dat er een tweedeling zou bestaan tussen "overheid" en "bedrijfsleven". Die is in stapjes verdwenen. Hij rent met open armen naar de overheid uit angst voor "foute bedrijven".quote:Op zondag 5 januari 2014 17:15 schreef Igen het volgende:
[..]
Als ik je niet begrijp (of als jij niet duidelijk bent) dan is dat wat anders dan dat ik een stropop neerzet.
Afijn, het is inderdaad een politiek vraagstuk. Maar dan heb ik wel de vraag: op welk vlak is er volgens jou dan te veel neoliberale invloed in het politieke beleid t.a.v. de universiteiten, waarom is dat slecht, en wat is een beter alternatief?
Dit verhaal is al zo vaak verteld. Ik hou het kort. Vanaf ca. 1980 is een een politieke beweging in de westerse wereld die zich laat inspireren door het marktmodel uit de economie. Dat is minder passend voor alle aspecten van de samenleving die niet zo goed in het marktmodel passen. Dat zijn aspecten die, of niet voldoen aan de voorwaarden / motieven die het marktmodel verondersteld. Wetenschap is gericht op het uitzoeken van de objectief bestaande patronen, om ons inzicht in de wereld te vergroten. In een markt is men uit op individueel voordeel. Invloed van bedrijven op universiteiten leidt tot belangen verstrengeling.quote:Op zondag 5 januari 2014 17:15 schreef Igen het volgende:
[..]
Als ik je niet begrijp (of als jij niet duidelijk bent) dan is dat wat anders dan dat ik een stropop neerzet.
Afijn, het is inderdaad een politiek vraagstuk. Maar dan heb ik wel de vraag: op welk vlak is er volgens jou dan te veel neoliberale invloed in het politieke beleid t.a.v. de universiteiten, waarom is dat slecht, en wat is een beter alternatief?
Waarom? Net voor het hoogtepunt houdt je redenering op.quote:Op zondag 5 januari 2014 17:33 schreef deelnemer het volgende:
[..]
<knip>
Dat hoeft niet slecht te zijn. Als dit beleid tot stand kwam, in een tijd dat de markt een politieke wees was, dan kan het best goed zijn. Maar in een tijd dat de marktideologie dominant is, ben ik voorzichtig, en verwacht ik een goede onderbouwing.
Eh, bedrijven kunnen niet enerzijds een steeds grotere rol hebben in de financiering van wetenschappelijk onderzoek en tegelijk de kosten van datzelfde onderzoek op de samenleving afwentelen. Dat gaat niet samen.quote:Als de rechtvaardiging alleen bestaat uit de standaard marktideologische rap, dan vertrouw ik het niet. Bedrijven spannen graag een anderen voor hun karretje en wentelen de kosten van onderzoek graag af op de samenleving.
Zo geeft de Amerikaanse overheid alleen al ~3 miljard dollar per jaar (als het niet meer is) uit aan onderzoek naar MMGW.quote:Op zondag 5 januari 2014 17:52 schreef El_Matador het volgende:
Overheden spannen graag een anderen voor hun karretje en wentelen de kosten van onderzoek graag af op de samenleving.
En zo is ie óók waar, deelnemer.
Dat klopt, maar er spelen meerdere strategische overwegingen.quote:Op zondag 5 januari 2014 17:43 schreef Igen het volgende:
[..]
Waarom? Net voor het hoogtepunt houdt je redenering op.
[..]
Eh, bedrijven kunnen niet enerzijds een steeds grotere rol hebben in de financiering van wetenschappelijk onderzoek en tegelijk de kosten van datzelfde onderzoek op de samenleving afwentelen. Dat gaat niet samen.
Of zelfs allebei samen, doordat politici en bestuurders van universiteiten elkaar kennen uit het old boys network.quote:Op zondag 5 januari 2014 17:52 schreef El_Matador het volgende:
Overheden spannen graag een anderen voor hun karretje en wentelen de kosten van onderzoek graag af op de samenleving.
En zo is ie óók waar, deelnemer.
Eeehhh, een niet erg betrouwbaar uitziende site die doorlinkt naar een 404 Not Found als originele bron - ik weet het niet hoor.quote:Op zondag 5 januari 2014 17:56 schreef Lyrebird het volgende:
[..]
Zo geeft de Amerikaanse overheid alleen al ~3 miljard dollar per jaar (als het niet meer is) uit aan onderzoek naar MMGW.
Exactly my message.quote:Op zondag 5 januari 2014 18:03 schreef Igen het volgende:
Of zelfs allebei samen, doordat politici en bestuurders van universiteiten elkaar kennen uit het old boys network.
Een wetenschapper is nog niet onafhankelijk als 'ie niet door het bedrijfsleven wordt gesponsord. Voor zover ik weet worden wetenschappers geacht om kwantiteit te behalen als het gaat om publicaties en citeringen, en dat in combinatie met publication bias zorgt ervoor dat men sowieso allerminst onafhankelijk te werk kan gaan. (Edit: Misschien is dát juist wel de desastreuze invloed van neoliberaal gedachtegoed in de wetenschappelijke wereld?)quote:Op zondag 5 januari 2014 18:02 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Dat klopt, maar er spelen meerdere strategische overwegingen.
Als bedrijven het onderzoek zelf financieren dan doen ze dat meestal om zelf geen onderzoekscentrum te hoeven aanhouden. Maar dat kan leiden tot onderzoeksvragen die niet op een universiteit thuishoren. Als universiteiten financieel afhankelijk worden van bedrijven, verliezen ze hun onafhankelijke positie, en daarmee een belangrijke maatschappelijke rol.
Dan kan. Ik heb ik voor bedrijven en een universiteit gewerkt. In bedrijven interesseerde mensen zich totaal niet voor de inhoud van het werk, alleen voor persoonlijk voordeel. Ik denk daarom dat het allemaal mensenwerk is, en dat selectiecriteria de doorslag geven (naast iemands persoonlijke geschiedenis). Als je de selectiecriteria kent dan buigt men alles daarnaar toe. Daarom vervormen selectiecriteria wat mensen doen. Dat geldt op de middelbare school. Cijfers zijn er officieel alleen om te controleren of alles goed gaat en om te kunnen bijsturen. In werkelijkheid leren leerlingen aan de hand van proefwerken wat en hoe ze de stof moeten leren om het beste cijfer te halen met de minste inspanning.quote:Op zondag 5 januari 2014 18:07 schreef Igen het volgende:
[..]
Een wetenschapper is nog niet onafhankelijk als 'ie niet door het bedrijfsleven wordt gesponsord. Voor zover ik weet worden wetenschappers geacht om kwantiteit te behalen als het gaat om publicaties en citeringen, en dat in combinatie met publication bias zorgt ervoor dat men sowieso allerminst onafhankelijk te werk kan gaan. (Edit: Misschien is dát juist wel de desastreuze invloed van neoliberaal gedachtegoed in de wetenschappelijke wereld?)
En als ik naar mijn vakgebied kijk, dan zou er graag meer neoliberaal gedachtegoed en meer invloed van het bedrijfsleven mogen zijn om tot een gevarieerder, neutraler en pluriformer geheel te komen. Binnen mijn vakgebied zou ik dus zeggen dat je spoken ziet.
Ik heb nog niet zo veel werkervaring, maar ik herken dit totaal niet. Maar het zal ongetwijfeld ook erg afhangen van het bedrijf in kwestie (groot of klein, familiebedrijf of beursgenoteerd, etc.).quote:Op zondag 5 januari 2014 19:00 schreef deelnemer het volgende:
[..]
In bedrijven interesseerde mensen zich totaal niet voor de inhoud van het werk, alleen voor persoonlijk voordeel.
De mogelijkheden zijn zo veelvuldig en iemands eigen omgeving zo beperkt, dat het onmogelijk is om te weten wat er feitelijk gebeurd. Het gemeenschappelijke beeld dat we van de samenleving hebben berust grotendeels op de media. Het lijkt sterk op hoe de mode werkt. Er zijn trends. Er zijn trendszetters. Maar niemand bepaald het echt. Het idee van waar en juist is altijd populistisch. We ontdekken deze trend minstens zo zeer al we ze zelf creeren. Om je heen kijkend, zijn er altijd patronen in te ontdekken. Veel van die patronen zijn reeel en maar te beperkt om alles aan op te hangen. Toch neigen we ertoe alles daaruit te verklaren. Maar als je echt wil weten hoe het zo gekomen is, blijkt het een grote samenloop van omstandigheden te zijn.quote:Op zondag 5 januari 2014 19:29 schreef Igen het volgende:
[..]
Ik heb nog niet zo veel werkervaring, maar ik herken dit totaal niet. Maar het zal ongetwijfeld ook erg afhangen van het bedrijf in kwestie (groot of klein, familiebedrijf of beursgenoteerd, etc.).
Ik pak de handtasjes van omatjes af zonder dat ze daarvoor hun toestemming geven maar ik help ze nadien wel oversteken als ze dat willenquote:Op zondag 5 januari 2014 14:43 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Klopt. Maar dat is niet mijn kritiek.
Mijn kritiek is dat er teveel waarheden zijn vanuit een neoliberale ideologie.
Belasting is diefstal en overheden doen nooit iets goed. En dat is allemaal 100% waar, want dat brullen we al heel lang uit.
Een geweldige vergelijking, inderdaad.quote:Op maandag 6 januari 2014 00:32 schreef Brum_brum het volgende:
[..]
Ik pak de handtasjes van omatjes af zonder dat ze daarvoor hun toestemming geven maar ik help ze nadien wel oversteken als ze dat willen![]()
Volgens jouw definitie steel ik niet.
Dat is dus een slechte zaak, want wetenschap heeft niet als doel om de volgende populistische ideologische trend te promoten. Althans, dat zou het m.i. niet moeten zijn. En dat heb ik geloof ik al tien keer in dit topic gezegd zonder dat je erop in gaat, dus volgens mij blijven we in cirkeltjes draaien.quote:Op zondag 5 januari 2014 22:37 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Dit soort ideologische trends zijn populistisch van aard. Ze werd gedragen door de politiek (vooral VVD & CDA) en het bedrijfsleven. De voorstanders binnen het onderwijs waren er vooral bepaalde binnen bepaalde studie richtingen, zoals de MBA's en andere economische opleidingen. De wetenschap vormde in hoofdzaak een tegencultuur, net als de zorgsector.
Niet echt want als ik je geld zonder toestemming maar met geweld afpak gaan de inkomsten niet naar gewapende mannen in uniform om mensen dood te schietenquote:Op maandag 6 januari 2014 00:58 schreef Euribob het volgende:
[..]
Een geweldige vergelijking, inderdaad.
Zit wat in.quote:Op zondag 5 januari 2014 18:03 schreef Igen het volgende:
Eeehhh, een niet erg betrouwbaar uitziende site die doorlinkt naar een 404 Not Found als originele bron - ik weet het niet hoor.
quote:According to the GAO, annual federal climate spending has increased from $4.6 billion in 2003 to $8.8 billion in 2010, amounting to $106.7 billion over that period. The money was spent in four general categories: technology to reduce greenhouse gas emissions, science to understand climate changes, international assistance for developing countries, and wildlife adaptation to respond to actual or expected changes. Technology spending, the largest category, grew from $2.56 billion to $5.5 billion over this period, increasingly advancing over others in total share. Data compiled by Joanne Nova at the Science and Policy Institute indicates that the U.S. Government spent more than $32.5 billion on climate studies between 1989 and 2009. This doesn’t count about $79 billion more spent for climate change technology research, foreign aid and tax breaks for “green energy.”
Ja, vreselijk. Geen enkel bewijs. En sterker:quote:Op zondag 5 januari 2014 17:56 schreef Lyrebird het volgende:
[..]
Zo geeft de Amerikaanse overheid alleen al ~3 miljard dollar per jaar (als het niet meer is) uit aan onderzoek naar MMGW.
Wel een ernstige simplificatie. Kritiek op het neoliberaal beleid houdt niet per defenitie in dat de grote groep niet zo getalenteerde medemensen ten allen tijde aan het handje genomen moet blijven worden. Sterker nog voor de opkomst van het neoliberaal denken en de diensten economie nog niet tot het ultieme doel verworden was hadden we nog een redelijk grote productie sector waar juist al deze ambachtlieden een redelijke boterham konden verdienen. Door maar de productie te outsourcen, en dus ook de externaliteiten te vergeten zitten we in het westen nu opgescheept met een grote groep mensen die wel iets kunnen maar deze kunde in de westerse wereld zogenaamd niet meer kunnen uitoefenen. En in de opkomende industrieen zit men opgescheept met de excessen van de externaliteiten. Ik kom net terug van een lange reis, en 2000 kilometer door smog in china rijden was wel heel bizar en in mijn optiek een van de externaliteiten die we als mensheid niet hadden mogen laten gebeuren.quote:Op maandag 6 januari 2014 00:58 schreef Igen het volgende:
En ja, die kritiek op het neoliberalisme is natuurlijk net zo goed een populistische ideologische hype. Het komt immers neer op een oproep om sociaal onaangepaste, economisch improductieve randgroepen niet te verheffen maar te pamperen in ruil voor een verminderde economische groei. Maar ja, als er geen geld verdiend wordt dan valt er ook niks te herverdelen, dus op dit traject zal evengoed de wal het schip keren.
Ik heb dit jaar al tig wetenschappelijke artikelen met kritiek op het neoliberalisme gelezen en wat ik beschrijf is wel degelijk de kern van het argument dat je steeds ziet terugkomen.quote:Op maandag 6 januari 2014 05:52 schreef Basp1 het volgende:
[..]
Wel een ernstige simplificatie. Kritiek op het neoliberaal beleid houdt niet per defenitie in dat de grote groep niet zo getalenteerde medemensen ten allen tijde aan het handje genomen moet blijven worden.
Ik ga dit jaar ook naar China en zal het achteraf ongetwijfeld met je eens zijn.quote:Sterker nog voor de opkomst van het neoliberaal denken en de diensten economie nog niet tot het ultieme doel verworden was hadden we nog een redelijk grote productie sector waar juist al deze ambachtlieden een redelijke boterham konden verdienen. Door maar de productie te outsourcen, en dus ook de externaliteiten te vergeten zitten we in het westen nu opgescheept met een grote groep mensen die wel iets kunnen maar deze kunde in de westerse wereld zogenaamd niet meer kunnen uitoefenen. En in de opkomende industrieen zit men opgescheept met de excessen van de externaliteiten. Ik kom net terug van een lange reis, en 2000 kilometer door smog in china rijden was wel heel bizar en in mijn optiek een van de externaliteiten die we als mensheid niet hadden mogen laten gebeuren.
Zoals ik al stelde aan het begin van deze discussie in post 97quote:Op maandag 6 januari 2014 00:58 schreef Igen het volgende:
[..]
Dat is dus een slechte zaak, want wetenschap heeft niet als doel om de volgende populistische ideologische trend te promoten. Althans, dat zou het m.i. niet moeten zijn. En dat heb ik geloof ik al tien keer in dit topic gezegd zonder dat je erop in gaat, dus volgens mij blijven we in cirkeltjes draaien
.quote:En ja, die kritiek op het neoliberalisme is natuurlijk net zo goed een populistische ideologische hype. Het komt immers neer op een oproep om sociaal onaangepaste, economisch improductieve randgroepen niet te verheffen maar te pamperen in ruil voor een verminderde economische groei. Maar ja, als er geen geld verdiend wordt dan valt er ook niks te herverdelen, dus op dit traject zal evengoed de wal het schip keren
Overheden zijn niet privaat. Je ziet de overheid teveel als een klassieke monarch, een koning in een paleis.quote:Op zondag 5 januari 2014 17:52 schreef El_Matador het volgende:
Overheden spannen graag een anderen voor hun karretje en wentelen de kosten van onderzoek graag af op de samenleving.
En zo is ie óók waar, deelnemer.
Alles is er onduidelijk aan. Ten eerste is het volstrekt subjectief dat alleen dat tweede aspect onderwerp in deze discussie is. Ten tweede ben je totaal niet duidelijk in welke opzichten je descriptief danwel normatief bent.quote:Op maandag 6 januari 2014 12:10 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Zoals ik al stelde aan het begin van deze discussie in post 97
Enerzijds
De sociale wetenschappen bestuderen de samenleving. De trends die daarin plaatsvinden behoren tot de geschiedenis, de mechanismen volgens welde deze trends ontstaan en zich ontwikkelen behoren tot de sociologie.
Anderzijds
De wetenschappen maken deel uit van de samenleving en worden daarom mede daardoor beinvloed / bepaald.
Dit laatste is het onderwerp van dit topic. De populistische trend van het neoliberalisme dreig de universiteit ondergeschikt te maken aan de economie.
Wat is daar nu onduidelijk aan?
Wat nou "nee". Het is dat ik er geen tijd voor heb, maar anders had ik je zo 10 wetenschappelijke bronnen met kritiek op het neoliberalisme kunnen geven om elk kleinste stukje van wat ik schreef te onderbouwen. Het is geen stroman. Het is natuurlijk wel een manier van beschrijven die neoliberalisme-haters zoals jij niet leuk vinden, maar mensen zoals jij doen omgekeerd natuurlijk precies hetzelfde.quote:[..]
Nee, men heeft kritiek op mensen die de samenleving reduceren tot het marktmodel, terwijl dat model de werkelijkheid niet beschrijft.
Maar jouw formulering is typisch voor de neoliberale trend.
Een hogere ambtenaar zal zich ook gedragen als een prinsje in z'n paleisje, met eigen voorkeuren, stokpaardjes, agenda's en sociale contacten om de loop der dingen te beïnvloeden.quote:Op maandag 6 januari 2014 14:04 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Overheden zijn niet privaat. Je ziet de overheid teveel als een klassieke monarch, een koning in een paleis.
Het is een onderwerp over de politiek beleid. De TS bepaald waarover het gaat (POL / Neoliberalisme maakt de universtiteiten kapot). En verder vind ik zelf alles best (ik ben de TS niet), maar ik begrijp de kritiek van de TS wel.quote:Op maandag 6 januari 2014 14:29 schreef Igen het volgende:
[..]
Alles is er onduidelijk aan. Ten eerste is het volstrekt subjectief dat alleen dat tweede aspect onderwerp in deze discussie is. Ten tweede ben je totaal niet duidelijk in welke opzichten je descriptief danwel normatief bent.
Kom maar op net die artikelen, want ik begrijp jouw verhaal nog steeds niet. Je punt is dat de sociologie niet echt wetenschappelijk te werk gaat (POL / Neoliberalisme maakt universiteiten kapot #2)?quote:Wat nou "nee". Het is dat ik er geen tijd voor heb, maar anders had ik je zo 10 wetenschappelijke bronnen met kritiek op het neoliberalisme kunnen geven om elk kleinste stukje van wat ik schreef te onderbouwen. Het is geen stroman. Het is natuurlijk wel een manier van beschrijven die neoliberalisme-haters zoals jij niet leuk vinden, maar mensen zoals jij doen omgekeerd natuurlijk precies hetzelfde.
Dat kan. Kritiek daarop is welkom. Zolang wetenschappers maar zelf onderzoek kunnen doen zonder dat oneigenlijke criteria dat gaan bepalen, hetzij de het winstmotief van de markt, hetzij de machtsmotief van de bestuurselite.quote:Op maandag 6 januari 2014 14:50 schreef Igen het volgende:
[..]
Een hogere ambtenaar zal zich ook gedragen als een prinsje in z'n paleisje, met eigen voorkeuren, stokpaardjes, agenda's en sociale contacten om de loop der dingen te beïnvloeden.
Het democratisch proces stelt in feite alleen bepaalde grove kaders waar het overheidsorganisme binnen moet blijven.
Mijn punt is dat de de sociologie en politicologie in aanzienlijke mate noch wetenschappelijk, noch neoliberaal te werk gaan.quote:Op maandag 6 januari 2014 15:30 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Kom maar op net die artikelen, want ik begrijp jouw verhaal nog steeds niet. Je punt is dat de sociologie niet echt wetenschappelijk te werk gaat (POL / Neoliberalisme maakt universiteiten kapot #2)?
Je kan heus ook wel wetenschappelijk verantwoord kwalitatief (naast kwantitatief) empirisch sociologisch onderzoek doen. Er zijn boeken vol geschreven over hoe je dat aan moet pakken, wat de valkuilen zijn, en wat voor soort onderzoek wat voor type uitspraken op valide wijze kan ondersteunen. Maar veel wetenschappelijke auteurs vegen daar hun reet mee af en schrijven een of andere politieke column en krijgen die dan ook nog gepubliceerd in een wetenschappelijk tijdschrift.quote:Een samenleving is veel te complex om er de wetenschappelijke methode op lost te laten. Sociologisch onderzoek is altijd zo geweest. Misschien ben je naief, en verwacht je ten onrechte dat je de samenleving gewoon kunt onderzoeken, zodat je weet hoe het zit. Hoe je het ook went of keert, er is in de sociologie geen duidelijke methode waarmee je de waarheid boven tafel haalt. Alleen als je je onderzoeksvraag heel sterk afbakkend, descriptief maakt en kwantitatief, kun je iets vaststellen. Alleen dan is het onduidelijk wat de oorzaken zijn en wat het betekent. Misschien heb je nog geen idee hoe complex een samenleving is, en hoe frustrerend het is om daar onderzoek naar te doen.
Dat wetenschappelijk te werk gaan is in de sociologie problematisch, omdat je niet goed kunt testen. Niemand zegt dat men op de universiteiten neoliberaal te werk gaat (wat dat ook mogen betekenen). Het is meer dat het marktdenken er toe leidt dat mensen alles in deze termen gaan beoordelen. Dat zou betekenen, dat het wetenschappelijk onderzoek zijn eigen broek moet ophouden door zichzelf als een dienst in de markt te zetten. Dat is niet zo eenvoudig. Maar je kunt meer geld verwerven, via onderzoekt contracten, via donaties, via onderwijs. Daarop vooruitlopend kun je vast de uiterlijkheden daarop aanpassen, je daarop kleden en meer praten in termen van klanten en mijlpalen.quote:Op maandag 6 januari 2014 15:45 schreef Igen het volgende:
[..]
Mijn punt is dat de de sociologie en politicologie in aanzienlijke mate noch wetenschappelijk, noch neoliberaal te werk gaan.
Dit is al een heel oud debat. Ik verwacht daarin geen doorbraak of een duidelijke winnaar. Historici hebben het opgegeven om de waarheid te achterhalen. Natuurkundigen hebben er nooit aandacht aan besteed in het onderwijs curriculum. Filosofen hebben de wetenschappelijke methode ontwikkeld. Het begon met ideeen van Popper en later Kuhn. Maar onze Nederlandse filosoof Herman Philipse heeft het opgegeven wetenschappers te vertellen hoe ze onderzoek moeten doen. Verwacht op dit punt ook geen waarheid.quote:Je kan heus ook wel wetenschappelijk verantwoord kwalitatief (naast kwantitatief) empirisch sociologisch onderzoek doen. Er zijn boeken vol geschreven over hoe je dat aan moet pakken, wat de valkuilen zijn, en wat voor soort onderzoek wat voor type uitspraken op valide wijze kan ondersteunen. Maar veel wetenschappelijke auteurs vegen daar hun reet mee af en schrijven een of andere politieke column en krijgen die dan ook nog gepubliceerd in een wetenschappelijk tijdschrift.
Bij ons op de faculteit merk je ook dat er een tweestrijd is, tussen een kamp dat vindt dat je zo veel mogelijk methodologisch correct empirisch onderzoek moet doen en een kamp dat vindt dat gammawetenschap een soort vormvrij filosofisch discours is. Ik hoef denk ik niet uit te leggen aan welke kant ik sta.
Wetenschappelijk te werk gaan is meer dan strikt de bèta-wetenschappelijke methode hanteren.quote:Op maandag 6 januari 2014 16:32 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Dat wetenschappelijk te werk gaan is in de sociologie problematisch, omdat je niet goed kunt testen.
Die zorg begrijp ik wel.quote:Niemand zegt dat men op de universiteiten neoliberaal te werk gaat (wat dat ook mogen betekenen). Het is meer dat het marktdenken er toe leidt dat mensen alles in deze termen gaan beoordelen. Dat zou betekenen, dat het wetenschappelijk onderzoek zijn eigen broek moet ophouden door zichzelf als een dienst in de markt te zetten. Dat is niet zo eenvoudig. Maar je kunt meer geld verwerven, via onderzoekt contracten, via donaties, via onderwijs. Daarop vooruitlopend kun je vast de uiterlijkheden daarop aanpassen, je daarop kleden en meer praten in termen van klanten en mijlpalen.
In de bèta-wetenschappen doen ze dat ook niet. De bèta-wetenschappelijke methode is een filosofische theorie. In de praktijk blijkt bijvoorbeeld dat een theorie, die in strijd is met alle zes bekende metingen op dat moment, toch gepubliceerd kan worden en achteraf ook juist blijkt te zijn (en alle metingen dus onjuist). Hoe je iets het beste kan benaderen blijkt pas achteraf als je weet hoe het in elkaar zit. Voor het zover is wil je de creativiteit niet blokkeren door al te formeel te werk te gaan. Er is hier vast een middenweg.quote:Op maandag 6 januari 2014 16:43 schreef Igen het volgende:
[..]
Wetenschappelijk te werk gaan is meer dan strikt de bèta-wetenschappelijke methode hanteren.
Dat beweer ik ook niet.quote:Je kunt sowieso beginnen met een hypothese die op z'n minst in theorie falsificeerbaar is. Als je een case-study doet (wat vaak het geval is) dan kun je tenminste aangeven wat voor soort case het is en beargumenteren waarom de uitkomsten al of niet generaliseerbaar zijn; wat het risico op een type-I of type-II-fout is. Maar bijv. ook voor discoursanalyse (wat het verst van theorie-hypothese-experiment af staat), de selectie van te interviewen personen etc.etc. zijn methoden beschreven over hoe je dat zo zuiver mogelijk kan aanpakken.
Het is echt niet zo dat je buiten het bèta-vakgebied automatisch en per definitie een vrijbrief hebt om een eind in het wilde weg te filosoferen en maar wat aan te knoeien.
Deze methode is typisch voor het bedrijfsleven. Een manager loopt door het bedrijf en trek zijn conclusies (misschien ook nog geinspireerd door een pas gelezen management boek): Er wordt hier teveel vergaderd.quote:Soms is men ook wel expliciet, trouwens. Dan lees je bijv. dingen zoals dat een wetenschapper z'n hele stuk baseert op de visuele indrukken van 10 keer een rondje door de stad wandelen en zo hier en daar een praatje maken.
quote:De wetenschap zit te veel bij anderen op schoot
Van wie is de universiteit? Het antwoord op die vraag zegt veel over de tijdgeest. In de jaren zestig riepen studenten dat de universiteit van hen was. Daarna volgde de ondernemende universiteit die zich ging gedragen als een consultancyfirma of als verlengstuk van de R&D-afdelingen in het bedrijfsleven.
door Casper Thomas
beeld Milo
26-11-2014
Of is de universiteit van alle burgers samen, zij betalen immers belasting en mogen dus verwachten dat publiek gefinancierd onderzoek maatschappelijk nut heeft. Met de wetenschapsvisie 2025 die het kabinet deze week presenteerde wordt er in ieder geval een stap in die richting gezet. Burgers moeten gaan meebeslissen over de onderzoeksagenda van universiteiten.
Als wetenschapper zou je er doodmoe van worden. Volgens academische gedragscodes dien je geen enkel belang te dienen dan dat van de wetenschap. Ondertussen wordt er constant op je deur geklopt door bedrijven, topsectorteams en burgers die komen uitleggen wat volgens hen dat belang behelst. Als je niet luistert zit je in de ivoren toren. Kun je dit spelletje niet meespelen, omdat jouw vakgebied buiten het commerciële zoeklicht blijft of niet bij een breed publiek in de smaak valt, krijg je geen geld voor onderzoek. Het wegkwijnen van de geesteswetenschappen in Nederland is daarvan een gevolg.
Het onderzoeksdossier over hoogleraren en hun nevenfuncties in De Groene Amsterdammer van deze week laat zien hoe de academie is verworden tot een dienst wetenschappelijke uitvoering. Professoren met dubbele petten, gekochte hoogleraren en onderzoek in opdracht zetten vooral particuliere belangen op de agenda van de universiteit, een instituut dat het algemeen belang zou moeten dienen. De ruimte voor echt onafhankelijke wetenschap wordt zo steeds kleiner. De hoogleraren spelen hierin een ingewikkelde dubbelrol: ze moeten zich naar de roep van maatschappij en bedrijfsleven voegen en tegelijkertijd waken over hun eigen onafhankelijkheid.
Het is crisis, een beetje meer rendementsdenken kan dus geen kwaad, zo luidt het veelgehoorde argument om universiteiten te beoordelen op dienstbaarheid aan anderen. Maar de vrijheid voor een wetenschapper om te onderzoeken wat híj wil, is niet iets wat je kunt opofferen omdat het economisch tegenzit. Het zít tegen omdat de wetenschap te veel bij anderen op schoot zat. De economische wetenschap was collectief blind voor een naderende economische crisis. Veel topeconomen waren deels in dienst bij financiële instellingen en dansten op hun melodie. De vrije markt kon niet falen. Het verkopen van financiële wanproducten werd door wetenschappers gesanctioneerd als gezonde economische groei. Meltdown was het gevolg.
Hetzelfde patroon zie je in andere disciplines. Ook in het onderzoek naar energievraagstukken zit een conservatief element. Olie- en gasbedrijven worden aangezocht als financier van de wetenschap en zij drukken hoogleraren aan hun borst als adviseur. Zo sluipen de fossiele belangen de wetenschapsagenda in en wordt de zoektocht naar duurzame technologie afgeremd.
In de farmaceutische wetenschap richt onderzoek zich vooral op medicijnen waarmee geld te verdienen valt. Dat wil de industrie graag financieren. Onderzoek naar goed-kopere alternatieven liever niet. Zo legt de ondernemende universiteit een flinke rekening neer bij de samenleving.
De nieuwe kabinetsplannen zijn op dit punt geen trendbreuk. Alle goede voornemens over een minder hijgerige onderzoekscultuur ten spijt, straks is de universiteit waarschijnlijk nog meer een uitvoerder van andermans agenda. Als het aan minister Bussemaker ligt wordt cofinanciering belangrijker. Onderzoek wordt gesubsidieerd als een bedrijf of instelling voor toegepast onderzoek ook inlegt. Net als een wetenschapsagenda die wordt vastgesteld per plebisciet is dit een signaal van wantrouwen aan de academische gemeenschap: pas als anderen éérst zeggen dat het goed is, durven wij er ook algemene middelen in te steken.
http://www.groene.nl/artikel/de-bv-academia
quote:Nevenfuncties hoogleraren brengen onafhankelijke wetenschap in gevaar
Een groot deel van de Nederlandse hoogleraren houdt bijbanen buiten beeld en voegt zich naar de wensen van een sponsor. Dat blijkt uit een nieuwe publicatie van De Onderzoeksredactie over de nevenfuncties van hoogleraren, die deze week in De Groene Amsterdammer verschijnt.
25-11-2014
Ruim tachtig procent van de 5800 hoogleraren in Nederland heeft nevenwerk. In totaal hebben zij naar schatting 17.000 nevenfuncties. Een derde daarvan blijft onvermeld. Samen kennen ze honderden gevallen waarin nevenwerkzaamheden wetenschappelijk onderzoek hebben beïnvloed.
De Onderzoeksredactie deed meer dan een half jaar onderzoek naar de nevenwerkzaamheden van alle Nederlandse hoogleraren. Morgen verschijnt het onderzoek in De Groene Amsterdammer. Door informatie van universitaire websites te ‘scrapen’ maakte De Onderzoeksredactie een centraal register van alle nevenfuncties. Daarnaast hielden de onderzoekers een enquête waarop 750 hoogleraren reageerden en voerden ze een tachtigtal gesprekken met betrokkenen uit de academische wereld.
Ze vonden een forse schaduwuniversiteit: Nederlandse hoogleraren hebben naar schatting minstens 17.000 nevenfuncties, wat neerkomt op bijna vier functies per hoogleraar met nevenwerk. Een derde van alle nevenfuncties wordt niet vermeld en 28 procent van de hoogleraren geeft aan gevallen van (de schijn van) belangenverstrengeling te kennen.
Volgens de vereniging van universiteiten VSNU moet een wetenschapper ‘zich laten leiden door enkel het wetenschappelijke belang’. De dagelijkse praktijk is ver van dit ideaal weggegleden. Het professoraat zelf is voor velen een bijbaan geworden naast werk voor andere organisaties, vaak in het bedrijfsleven. De agenda van de wetenschap wordt in die gevallen mede bepaald door partijen die hun eigen belangen voorop stellen.
Het volledige artikel verschijnt woensdag 26 november op groene.nl en is dan ook te lezen via Blendle. De Groene met het volledige onderzoek ligt vanaf donderdag 27 november in de winkel.
Vanaf donderdag 27 november is het register van alle nevenfuncties interactief beschikbaar op onderzoeksredactie.nl. Op de site verschijnt ook een uitgebreide verantwoording van het onderzoek, het register en de enquête.
Naar aanleiding van het onderzoek vindt op 8 december om 17.00 uur een debat plaats in Spui25 in Amsterdam. Aanmelden kan via spui25.nl.
Voor nadere informatie kunt u contact opnemen via onderwijs@onderzoeksredactie.nl.
http://www.groene.nl/arti(...)wetenschap-in-gevaar
Geef het maar op. Wij in Nederland zijn in de ban van een populistische trend, waarin onbegrip voor wetenschap de norm is.quote:Op woensdag 26 november 2014 08:16 schreef Bondsrepubliek het volgende:
De ruimte voor onafhankelijke wetenschap op de universiteit wordt steeds kleiner.
[..]
[..]
quote:Op donderdag 27 november 2014 16:28 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Geef het maar op. Wij in Nederland zijn in de ban van een populistisch trend, waarin het onbegrip voor wetenschap de norm is.
Als het aan de burger ligt, gaan we alleen nog geneesmiddelen zoeken voor enge ziektes. Bij voorkeur een geneesmiddel dat werkt, zonder dat we we begrijpen waarom (want dat laatste leidt alleen maar tot overbodige ballast).
En toch blijft de Nederlander het omarmen, zie de vele verkiezingsoverwinningen van de VVD die het neoliberalisme omarmt. Ofwel dat ofwel weten veel VVD-stemmers niet dat zij het neoliberalisme omarmen. Ook D66, die graag als midden/links (want overlopers aantrekken van de PvdA) wordt gezien terwijl het rechts handelt, omarmt het neoliberalisme. Ook die partij krijgt veel stemmen.quote:
Ik kan hier geen argument in ontdekken.quote:Op dinsdag 2 december 2014 10:18 schreef Lyrebird het volgende:
Het blijft een holle kreet, neoliberalisme.
Het doet me een beetje denken aan het woord bandbreedte. Dat wordt ook vaak te pas en te onpas gebruikt.
Als iets niet werkt, dan plak je er de term neoliberalisme op.
D66 met allerlei neoliberale voorstellen zoals het basisinkomenquote:Op zondag 30 november 2014 16:12 schreef Bram_van_Loon het volgende:
[..]
En toch blijft de Nederlander het omarmen, zie de vele verkiezingsoverwinningen van de VVD die het neoliberalisme omarmt. Ofwel dat ofwel weten veel VVD-stemmers niet dat zij het neoliberalisme omarmen. Ook D66, die graag als midden/links (want overlopers aantrekken van de PvdA) wordt gezien terwijl het rechts handelt, omarmt het neoliberalisme. Ook die partij krijgt veel stemmen.
quote:De juiste yoghurt
Door Casper Thomas & Karlijn Kuijpers 23-03-2016
Niet de private investeringen en de dynamiek van het bedrijfsleven zijn de drijver van de Nederlandse kenniseconomie. Publiek geld is dat, zo laat de casus-Danone zien. Zijn er ook publieke voordelen?
Kerstmis 2007 bracht somber nieuws voor Wim van Gelder. Op 24 december kreeg hij te horen dat de gehele onderzoeksafdeling van voedingsmiddelenbedrijf Numico, waar Van Gelder als hoofd research and development (r&d) leiding aan gaf, zou verhuizen naar Parijs. 1 Het bedrijf was de maand daarvoor gekocht door het Franse Danone, dat zijn oog had laten vallen op de kunstmatige babyvoeding waar Numico zich in specialiseerde en een fraai marktaandeel in had. Voor ruim twaalf miljard kwam het bedrijf uit Zoetermeer in Franse handen.
Met het slechte nieuws dat Van Gelder te horen kreeg, begon een geschiedenis die inzicht biedt in hoe de kenniseconomie van Nederland functioneert. In dat verhaal worden hoofdrollen gespeeld door de overheid en een ondernemende universiteit die het bedrijfsleven de hand, en ook de portemonnee, reiken. Wie het beeld koestert van het slimme bedrijfsleven dat wil innoveren versus een logge overheid inndie met regels en bureaucratie de vooruitgang remt, moet op basis van hoe Danone zich in Nederland heeft genesteld zijn beeld bijstellen.
In het geval van Danone gedraagt Nederland zich als wat in de economische literatuur ‘the entrepreneurial state’ wordt genoemd, een overheid die de taak op zich neemt riskante investeringen te doen en verantwoordelijkheid neemt voor onderzoek waar de private sector van profiteert. Maar kiest de Nederlandse overheid ook verstandig? En zijn er ook publieke voordelen van de publieke middelen die, deels via universiteiten, naar het bedrijfsleven vloeien? Uit ons onderzoek blijkt dat de lusten en de lasten behoorlijk scheef verdeeld zijn. De baten van publieke investeringen in onderzoek worden voor het grootste deel in dienst van het bedrijfsleven gesteld.
Op zoek naar antwoorden op onze vragen spraken we met een twintigtal sleutelpersonen. Allemaal zijn ze onderdeel van een hecht netwerk dat overheid, universiteit en bedrijfsleven met elkaar verbindt. We voerden gesprekken met (oud-)werknemers van de voedingsbedrijven Numico en Danone, beleidsmakers en wetenschappers die vaak met één been in de academie en met één been in het bedrijfsleven staan. We waren op zoek naar inzicht. Het Nederlandse innovatiebeleid wordt steevast verkocht als een succesverhaal. ‘Topsectoren’, ‘groeidiamanten’, de ‘gouden driehoek’ van overheid, bedrijfsleven en universiteit – aan enthousiast beleidsjargon geen gebrek. Maar hoe ziet die samensmelting er in de praktijk uit? Wie draagt wat bij? Wie profiteert?
In de berichtgeving van overheidswege over het innovatiebeleid wordt meestal alleen het grote plaatje getoond, waardoor het moeilijk te achterhalen is hoe de samenwerking tussen de publieke en de private sector er nu precies uitziet. Vandaar dat we dieper in de casus-Danone zijn gedoken, om aan de hand van een voorbeeld te proberen te begrijpen welke werkelijkheid schuilgaat achter de mooie verhalen van opeenvolgende regeringen over hun innovatiebeleid.
Voor de rest van het artikel:
http://www.platform-investico.nl/artikel/de-juiste-yoghurt/
Link naar het onderzoeksrapport:quote:3 SEPTEMBER 2016 NIEUWS ONDERWIJS EN CULTUUR
KWALITEIT EN ONAFHANKELIJKHEID WETENSCHAP ONDER DRUK
De kwaliteit en de onafhankelijkheid van de wetenschap staan onder druk. Dat concludeert SP-Kamerlid Jasper van Dijk naar aanleiding van het zaterdag verschenen onderzoek De wetenschapper aan het woord, onder bijna 1.000 wetenschappers. 'De wetenschap wordt steeds meer gestuurd door externe partijen, zoals de overheid en het bedrijfsleven. Het ongebonden onderzoek is in het geding', aldus Van Dijk.
Van Dijk: 'Door bezuinigingen en eisen van externe opdrachtgevers worden onderzoekers steeds meer in een keurslijf gedrongen. Dat is doodzonde, want echte doorbraken komen juist voort uit ongebonden onderzoek. Respondenten willen bevrijd worden van alle druk van buitenaf. De wetenschap zou niet langer in dienst moeten staan van externe geldschieters zoals bedrijven. Dat is de herbezinning waarop wordt aangedrongen.'
Ook de kwaliteit van het onderzoek staat onder druk, blijkt uit het onderzoek. Van Dijk: 'In plaats van kwaliteit, wordt steeds meer gekeken naar kwantitatieve gegevens, zoals het aantal publicaties, promoties en diploma's. Alle bureaucratie rond aanvraagprocedures leidt bovendien tot stress en hoge werkdruk. Het is veelzeggend dat bijna de helft van de respondenten aangeeft dat ze hun vak niet meer volgens professionele normen kan uitoefenen.'
De SP legt de conclusies en aanbevelingen voor aan regering en parlement. Van Dijk: 'Minister Bussemaker heeft geen moeite met de vermarkting van de wetenschap. De innige banden met het bedrijfsleven worden zelfs aangemoedigd. De onafhankelijkheid komt in het geding: maar liefst 38% van de respondenten kent voorbeelden van beïnvloeding van onderzoek. Zo krijg je dus wetenschap op bestelling.'
Het onderzoek van de SP komt ruim een jaar na de bezetting van het Maagdenhuis in Amsterdam. Het leidde tot een fel debat over de rol van de wetenschap en de manier waarop universiteiten worden bestuurd. Er is veel gezegd en geschreven door commentatoren buiten de wetenschap. Met dit onderzoek laat de SP de wetenschapper zélf aan het woord.
Enkele uitkomsten van het onderzoek:
85 procent pleit voor meer geld naar de eerste geldstroom.
Ruim driekwart spreekt zich uit tegen het 'vermarkten' van de universiteit.
Ruim twee derde is ontevreden over de wijze van financiering van de universiteit.
Zestig procent vindt dat er minder moet worden afgerekend op aantal publicaties, promoties en diploma's.
Driekwart van de respondenten wil af van de vele flexcontracten op de universiteit. Deze bedreigen de kwaliteit en continuïteit van het onderzoek.
72 procent van de respondenten zegt (bijna) altijd of vaak onder grote tijdsdruk te moeten werken. Verantwoording en controle zijn doorgeslagen.
56 procent zegt niet voldoende de eigen agenda van ongebonden onderzoek te kunnen bepalen.
38 procent van de respondenten kent voorbeelden van beïnvloeding van inhoud, opzet of presentatie van onderzoek.
https://www.sp.nl/nieuws/(...)etenschap-onder-druk
Het is aan politici om daardoorheen te prikken, als politici het nalaten dan is het aan het volk om die politici en politieke partijen hiervoor te straffen, dat kunnen wij doen met onze stem. Neem niet automatisch iets aan van iemand op basis van zijn autoriteit maar begrijp dat ook deze mensen een flinke bias kunnen hebben, onbewust of bewust, met of zonder kwade wil.quote:Op zaterdag 3 september 2016 09:54 schreef Klopkoek het volgende:
Gisteren in het programma 'Kijken in de ziel' kwam ook naar voren hoe universitair economen in feite verkapte (goedbetaalde) PR medewerkers voor banken en het topmanagement zijn.
Dat moet dan voor wetenschap door gaan.
Hier werd al voor gewaarschuwd (het werd van de daken geroepen door hoogleraren en door politici van de SP) toen Rutte zijn slachtwerk aankondigde, dus toen hij trots riep dat hij niet op 1, niet op 2 maar wel op 3 fronten ging bezuinigen op het hoger onderwijs, omdat de VVD geen fuck geeft om wetenschap.quote:Op zaterdag 3 september 2016 08:30 schreef Bondsrepubliek het volgende:
Een SP onderzoek.
[..]
Link naar het onderzoeksrapport:
https://www.sp.nl/sites/default/files/1_wahw_1.pdf
Helaas heeft Nederland niet echt een TYT of nakedcapitalism.quote:Op zondag 4 september 2016 20:52 schreef Bram_van_Loon het volgende:
[..]
Het is aan politici om daardoorheen te prikken, als politici het nalaten dan is het aan het volk om die politici en politieke partijen hiervoor te straffen, dat kunnen wij doen met onze stem. Neem niet automatisch iets aan van iemand op basis van zijn autoriteit maar begrijp dat ook deze mensen een flinke bias kunnen hebben, onbewust of bewust, met of zonder kwade wil.
Een ander voorbeeld is die bijzonder hoogleraar (bijzonder slaat op het niet voltijds werken voor de universiteit) van Wageningen Universiteit die de hoofdadviseur van het ministerie van landbouw was inzake de bijencrisis (die nog steeds voortduurt, helaas). Deze man werd vooral betaald door BaYeR, het bedrijf wat het gif maakt wat een van de mogelijke oorzaken is van de sterk toegenomen bijensterfte. Daarnaast zou een parasiet bij kunnen dragen aan de toename. Moet je deze man als hoofdadviseur aanstellen? Natuurlijk niet!
Ik denk dat journalisten ook een grote verantwoordelijkheid hierin hebben! Zij zouden dit soort fenomenen moeten begrijpen en zij zouden hier kritische artikelen over moeten schrijven, bij actualiteitenprogramma's en programma's zoals Buitenhof hierop moeten wijzen etc.
Dat laatste hoe je natuurlijk sowieso niet te verwachten de laatste jaren, deze 'journalisten' dragen fluwelen handschoentjes. Ze zijn poeslief voor onze politici.
Of een RT, die doen ook best veel goed werk.quote:Op zondag 4 september 2016 21:01 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Helaas heeft Nederland niet echt een TYT of nakedcapitalism.
Zelfs De Volkskrant is een soort nep-links geworden sinds het bij Van Thilo hoort. Nare man.quote:Op zondag 4 september 2016 21:07 schreef Bram_van_Loon het volgende:
[..]
Of een RT, die doen ook best veel goed werk.
TYT is echt bagger eerlijk gezegd, voor Amerikaanse trendy "liberals".quote:Op zondag 4 september 2016 21:01 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Helaas heeft Nederland niet echt een TYT of nakedcapitalism.
https://www.nrc.nl/nieuws(...)niversiteit-a1589052quote:Waarom ik ontslag neem bij de universiteit
De universiteit gaat aan marktdenken ten onder, schrijft universitair docent Eelco Runia. Hij maakt dat hij wegkomt.
Lenin noemde het deserteren van tsaristische soldaten tijdens de Eerste Wereldoorlog ‘stemmen met de voeten’. Ik heb zojuist ook met mijn voeten gestemd en met een eenregelige e-mail mijn riante baan aan de universiteit opgezegd.
Mijn ontslagname is zoals alle deserties een combinatie van afstoting en aantrekking. De aantrekkingskracht van de plaats waar ik naartoe wil is gelukkig groter dan de afstotende werking van de plaats waar ik niet meer wil zijn: ik zie ernaar uit om mijn brood te gaan verdienen met lezingen, stukken voor de krant en het schrijven van boeken. Dat neemt niet weg dat mijn vaandelvlucht net als de desertie van de tsaristische soldaten ontegenzeggelijk ook het aspect heeft van maken dat je wegkomt. Als ik buitengewoon tevreden zou zijn geweest met hoe het er tegenwoordig op Nederlandse universiteiten, in het bijzonder de letterenfaculteiten, aan toe gaat, of zelfs maar geloofd zou hebben dat het zin had op een andere manier dan met mijn voeten te stemmen, dan was ik niet op het idee gekomen te deserteren.
Omdat mijn universiteit, de Rijksuniversiteit Groningen, niet aan exit-gesprekken doet, wil ik in dit stuk uiteenzetten wat mij bewogen heeft – al was het maar omdat mijn situatie verre van uniek is. Misschien bezit die ook enige relevantie voor al die andere non-profit instellingen die een neoliberaal bestuursmodel hebben omarmd.
Want dat is wat de universiteiten hebben gedaan. Dat neoliberale bestuursmodel, ook bekend onder de naam New Public Management, heeft volgens bestuurskundigen drie kenmerken: geloof in marktwerking, geloof in deregulering en geloof in sterk leiderschap. Uit eigen waarneming kan ik vaststellen dat van minder regelgeving geen sprake is en dat ‘sterk leiderschap’ doorgaans niet meer om het lijf heeft dan een top down-managementstructuur. Blijft over: marktwerking.
Het geloof in de markt komt op mijn universiteit niet alleen tot uiting in een uitwas als de poging een filiaal te beginnen in het Chinese Yantai, maar ook in het feit dat ik de afgelopen weken geacht werd in het Engels college te geven aan een zaal vol studenten die zonder uitzondering de Nederlandse taal machtig waren. Voor de export werken – buitenlandse studenten trekken – is officieel beleid. Die buitenlandse studenten moeten het geld in het laatje brengen dat nodig is om te overleven. Of, nauwkeuriger: om minimaal de omvang te houden die de universiteit nu heeft en liefst nog een stukje te groeien.
Het neoliberalisme beheerst de kunst de dingen zo te regelen dat er alleen aan getornd kan worden door in eigen vlees te snijden. De universiteiten worden grotendeels gefinancierd met een budgetteringssysteem dat ‘outputfinanciering’ genoemd wordt. Universiteiten ‘produceren’ studiepunten en degrees die worden ‘geconsumeerd’ door studenten. Hoe meer studiepunten studenten ‘afnemen’ en hoe meer bachelors en masters de poort verlaten, hoe groter, kortom, de ‘output’, hoe meer geld de faculteiten krijgen. Tornen aan dit marktmodel, en de nadruk leggen op kwaliteit in plaats van output, betekent onherroepelijk minder geld en, uiteindelijk, het ontslag van stafleden.
Mijn collega’s en ik steken ons hoofd er het liefst voor in het zand, maar het feit dat onze banen in het geding zijn maakt ons ondanks al ons gesputter en gespartel tot willige uitvoerders van het marktmodel. In bètafaculteiten is de angst voor baanverlies misschien niet zo’n probleem, maar in letterenfaculteiten leidt hij vroeg of laat tot inteelt en stagnatie. De reden is simpel: het kapitaal dat je vergaart door aan een letterenfaculteit te promoveren is alleen iets waard binnen een letterenfaculteit. Dat maakt dat het aanvaarden van een dienstbetrekking – ja, het accepteren van een promotieplaats – aan de Faculteit der Letteren het inzwemmen van een fuik is. Als je eenmaal binnen bent, kun je bijna niet meer weg: de kans is klein dat je op de vrije markt het royale salaris en de leuke arbeidsvoorwaarden in de wacht zult slepen die de universiteit je biedt.
Tegenover docenten die binnen zijn maar het liefste naar buiten zouden willen, staan overigens tal van slimme, getalenteerde en gemotiveerde wetenschappers die graag naar binnen willen. Een een-tweetje voor een organisatie die zweert bij de markt zou je zeggen, maar letterenfaculteiten slagen er niet in het een met het ander te verenigen. Van een vrij verkeer van personen tussen de echte wereld en de universitaire wereld is op letterenfaculteiten geen sprake.
Op de neoliberale universiteit is er de noodzaak coûte que coûte output te leveren, maar de echte markt is ver, zeer ver weg. Voor wie zich committeert en bereid is lange dagen te maken is een letterenfaculteit een beschermde omgeving – bevolkt door een taaie laag van mensen die elke dag meer met hun biotoop vergroeien en de echte wereld vooral kennen uit de krant, de supermarkt, de treincoupé en de volleybalclub waarvan ze lid zijn.
Dat betekent uiteraard niet dat er helemaal geen mensen meer worden aangetrokken. Maar nieuwe universitaire docenten, die een hogere drempel over moeten dan in de tijd dat de huidige bestuurders werden aangesteld, komen van een koude kermis thuis. Voor de nieuwelingen geldt een extra wrede variant van het Peterprincipe. Het Peterprincipe houdt in dat mensen op grond van het feit dat ze goed functioneren in de ene functie bevorderd worden naar een andere functie, net zolang tot zij hun niveau van incompetentie bereiken. De academische variant daarvan is dat mensen worden aangesteld op basis van hun wetenschappelijke verdiensten, maar zodra zij binnen zijn zozeer met onderwijs- en administratieve taken worden overladen, dat het schrijven van het boek waarover zij tijdens hun sollicitatieprocedure nog zo enthousiast spraken langzaam maar zeker achter de horizon verdwijnt.
De onderwijslast is aan de universiteiten zwaar geworden en ook dat komt door het marktdenken. Dat zit hem vooral in de hoeveelheid nakijkwerk. Er is namelijk een panische angst studenten te verliezen – elke afhakende student betekent kapitaalvernietiging. Om studenten te binden, bij de les te houden en tijdig de benodigde studiepunten te laten behalen moeten ze allemaal, elke week, en voor elk vak, opdrachten inleveren. Die allemaal nagekeken moeten worden en van opbouwend commentaar voorzien moeten worden. Bij de faculteit waar ik werk is het officieel beleid dat docenten zich bij het Onderwijsinstituut moeten komen verantwoorden als ze minder dan vijftig procent van hun studenten laten slagen. Een van de hoofdtaken van dat Onderwijsinstituut is het ‘bewaken van het onderwijsrendement van de opleidingen’ en ik kan uit eigen ervaring zeggen dat vanaf de werkvloer gezien zijn voornaamste functie niet zo heel anders is als die van Lenins Tsjeka (de geheime dienst): zorg dat je er nooit mee te maken krijgt.
Ik moet bekennen dat ik pas heel laat in de gaten kreeg hoe allesoverheersend het marktgeloof geworden is. Dat komt denk ik omdat dat credo voor een eenvoudig staflid als ik schuil gaat achter internationaliseringsretoriek en de vraag of het onderwijs in het Engels moet. Een strategie zit daar denk ik niet achter, maar het werkt perfect. Discussies over internationalisering raken zeker ook bij letterendocenten een gevoelige snaar: onze corebusiness, de wetenschap, is een internationale bedrijfstak, right? Bestuurders maken gretig gebruik van het valse bewustzijn van hun stafleden om hun marktagenda door te drukken, zonder overigens ook maar in het minst in internationalisatie geïnteresseerd te zijn. Toen ik mijn toenmalige decaan op de hoogte bracht van het feit dat ik was uitgenodigd om een tijdje gasthoogleraar te zijn in Stanford sprak hij zonder een spoor van ironie de onsterfelijke woorden „Nou, dat is dan het beste bewijs dat je je facultaire taken verwaarloost.”
Persoonlijk vind ik het belangrijkste negatieve effect van het marktcredo echter niet de werkdruk, de hypocrisie of de verengelsing van het onderwijs, maar de sluipende deprofessionalisering van de stafleden. In het werkethos van de professional liggen elegante sturingsmechanismen besloten, die door het marktdenken krachteloos worden. De aloude professional beschikte over specialistische kennis, was het aan zijn beroepseer verplicht kwaliteit te leveren en voelde zich zelf verantwoordelijk voor wat hij deed. Marktwerking echter betekent productiedwang. En productiedwang betekent bureaucratische controle. En omdat die bureaucratische controle niets anders is dan geïnstitutionaliseerde argwaan tegen professionele zelfsturing kwijnt die zelfsturing, ja professionaliteit tout court, langzaam weg.
Het nettoresultaat is dat we zitten opgescheept met een doos van Pandora vol audit-systemen, verantwoordingsprotocollen en oppermachtige examen- en visitatiecommissies. Ik herinner me dat ik toen ik als gasthoogleraar op Berkeley naar ieders tevredenheid onderwijs gaf aan slimme en veeleisende Silicon-valley studenten, dringende mails van mijn universiteit van herkomst kreeg dat het de hoogste tijd was om mijn ‘basiskwalificatie onderwijs’ te halen.
Ook voor een ander attribuut van de professional, specialistische kennis, is aan de Nederlandse letterenfaculteiten hoe langer hoe minder plaats. Op de Amerikaanse universiteiten waar ik gewerkt heb gold het simpele maar effectieve principe dat elke docent elk semester twee seminars gaf over de onderwerpen die hij of zij relevant achtte. Daar schreef hij of zij vervolgens niet zelden ook een boek over. Bij de Nederlandse letterenfaculteiten worden veel te weinig ‘kernvakken’ en onderzoekscolleges aangeboden om elke docent iets met zijn of haar specialisme te kunnen laten doen. Het gevolg is dat docenten die tot de top van hun vakgebied behoren worden ingezet om buitengewoon elementaire cursussen, sorry: ‘modules’ te geven. Voor hen zit er weinig anders op dan kijken of ze iets van hun expertise kunnen meesmokkelen in cursussen die eigenlijk over iets anders gaan. En gedwee leggen zij aan hun stomverbaasde buitenlandse studenten uit waarom hun cursus door een duurbetaalde specialist in plaats van door een onderwijsassistent gegeven wordt.
Hoe langer hoe meer leven universitaire docenten in een schijnwereld. Onze versie van ‘markt’ leidt niet tot ‘tucht’ maar tot de verplichting door allerlei brandende hoepels te springen. Docenten moeten voortdurend dingen doen die niet alleen veel tijd kosten, maar ook geen enkele relatie hebben met waar ze als professional of zelfs maar als integer mens voor staan. Maar omdat het de dingen zijn waar ze op afgerekend worden – en omdat de accreditatie en daarmee de boterham van de collega’s ermee op het spel staan – doen ze ze toch maar. In een artikel met de toepasselijke titel ‘McUniversity’ stellen Martin Parker en David Jary: „Managing appearances [is] a fruitful strategy if it is only appearances that get measured.” Dat is wat ik de laatste jaren veel te veel heb moeten doen. Het gaat niet langer om het geven van werkelijk goede feedback, maar om het zodanig invullen van beoordelingsformulieren dat de visitatiecommisie er geen vat op krijgt.
Historicus Chris Lorenz vroeg zich een paar jaar geleden af hoe het toch komt dat al die bovengemiddeld slimme docenten zo hulpeloos zijn tegen de manier waarop universiteiten bestuurd worden. Waarom die gedweeheid? Is het de angst voor onze boterham? Zijn we allemaal murw? Gedemoraliseerd? Zijn we eindeloos geneigd degenen die boven ons gesteld zijn het voordeel van de twijfel te gunnen? Of heeft iedereen last van het knagende gevoel zelf chronisch tekort te schieten? Denken we geen recht van spreken te hebben doordat we zelf nooit tijd genoeg hebben voor al die formulieren, vergaderingen, beoordelingen, voortgangsgesprekjes en artikelen? Onmiskenbaar is in ieder geval de eindeloze bereidheid medewerking te verlenen aan de zoveelste verantwoordingsverplichting en de schouders te zetten ook onder de nieuwste herstructurering.
In haar roman Ons soort mensen voert Juli Zeh iemand ten tonele die model kan staan voor het moderne universitaire werkpaard: „Het ging hem er niet meer om een fijn leven te leiden, het ging niet eens om geld. Wat deze generatie dreef, was de absolute wens om alles goed te doen, geen fouten te maken en daardoor onaantastbaar te worden. Het kapitalistische systeem plantte een zaadje van angst in de zielen van zijn kinderen, die zich in de loop van hun leven pantserden met steeds nieuwe lagen van prestatiedrift.” Door met mijn voeten te stemmen maak ik, hoe mijn bestaan als zzp’er ook gaat uitpakken, in ieder geval een einde aan die onwezenlijke onaantastbaarheid.
quote:Docent kapt met universiteit om marktdenken
maandag 22 januari 2018, 18:31 uur
Collegezalen vol Nederlanders die in het Engels les krijgen, universiteiten die gefocust zijn op 'output' van studenten en dus maar willen blijven groeien, papierwerk waardoor enthousiaste docenten murw gebeukt worden en grote plannen om buitenlandse markten aan willen boren.
In een notendop de uitwassen van het 'marktdenken' in het onderwijs, betoogt universitair docent Eelco Runia. Hij gaf zijn mooie baan aan de Rijksuniversiteit Groningen op en zette in een artikel in NRC Handelsblad zijn motivatie uiteen.
Daarop kwam veel bijval - uit het onderwijs, maar ook van daarbuiten. Hoe nu verder? Bij Dit is de Dag legt Runia uit wat hij voor ogen heeft en reageert CDA-kamerlid Harry van der Molen op zijn pleidooi.
Ja, de mentale lenigheid om die twee concepten te verenigen in een opiniestuk vond ik ook opvallend. Toch de illusie dat Amerikaanse universiteiten het marktdenken minder effect laten hebben op het docentencorps en meer binnen het bestuur houden?quote:Op maandag 22 januari 2018 23:02 schreef Monolith het volgende:
Ik las het stuk onlangs. Wat ik wel wat ironisch vond was dat hij zich enerzijds beklaagt over de neoliberalisering van het Nederlandse onderwijssysteem en het bijbehorende marktdenken, maar wel de loftrompet steekt over het Amerikaanse hoger onderwijs. Toch ook niet echt een toonbeeld van Marxisme.
De Universiteit als werving en selectiebureau voor het internationale bedrijfsleven. Belastinggeld wat niet de belastingbetalers, de Nederlanders dus, dient, maar bedrijven die de dienst van de overheid graag gratis afnemen: Gratis opleiding en selectie voor hun personeel.quote:De drift om opleidingen te 'internationaliseren' neemt veel te drastische vormen aan
Door: Stefan Wirken 23 januari 2018, 02:00
Vorige week ging de inschrijving voor de opleiding psychologie open aan de Universiteit van Amsterdam (UvA). De opleiding heeft plek voor zeshonderd studenten. Er hebben zich 594 Nederlandse studenten aangemeld. Dat lijkt op het eerste oog een mooie match. De aspirant studenten zouden allemaal kunnen worden toegelaten en zo de studie van hun keuze volgen. Niets is echter minder waar. De UvA biedt de opleiding vanaf september volledig in het Engels aan. Het gevolg? Een totaal van 1.854 aanmeldingen van over de hele wereld waardoor het merendeel van de studenten uiteindelijk niet zal worden toegelaten. De drift om opleidingen te 'internationaliseren' neemt veel te drastische vormen aan.
De UvA wilde graag over op het Engels, om zo nog meer studenten aan te trekken
Psychologie is altijd erg populair geweest onder studenten. Daarom heeft de UvA een zogenaamde numerus fixus ingevoerd, wat betekent dat ze niet meer dan zeshonderd studenten toelaat. Toch wilde de UvA graag over op het Engels, om zo nog meer studenten aan te trekken.
Onderwijsdirecteur Ingmar Visser probeert het in een verantwoord jasje te gieten: 'De universiteit verwacht dat studenten beter worden voorbereid op de arbeidsmarkt en op Engelstalige masteropleidingen.'
Probleem is juist dat er een tekort is aan Nederlandse psychologen op dit moment. Van de internationale studenten zal een groot deel Nederland weer verlaten na de studie of een carrière beogen in de wetenschap. De UvA gaat nu juist enorm veel Nederlandse studenten de deur wijzen om met alle internationale studenten de zogenaamde international classroom te creëren. Visser lijkt te denken dat Nederlanders onder elkaar een te beperkte blik hebben en aannames niet kritisch zouden bekijken. Waarop dit gebaseerd is, is totaal onduidelijk.
Het grote probleem is dat onderwijsdirecteuren als Visser leven in een internationaal georiënteerde onderzoekswereld met weinig gevoel voor de arbeidsmarkt. Binnen die wereld kan Visser pronken met zijn populaire internationale opleiding. Van alle teleurgestelde Nederlandse studenten die iets anders moeten gaan studeren vanwege zijn expansiedrift, merkt hij waarschijnlijk niets.
Er zijn binnenkort Nederlandse studenten die betalen voor de opleiding van een buitenlandse student
Visser denkt niet dat Nederlandse studenten in verdrukking komen, omdat ze volgens hem 'goed voorbereid zijn op de selectie'. Als de Nederlandse studenten niet worden verdrukt, dan zou er helemaal geen plek meer zijn voor de internationale studenten. Immers zijn er 594 Nederlanders geïnteresseerd in de zeshonderd plekken. Dat er geen buitenlandse studenten worden aangenomen lijkt onwaarschijnlijk gezien de ambitie van Visser om de international classroom te creëren, die zo 'broodnodig' is voor een kritische blik.
Met ons belastinggeld gaan we dus internationale studenten opleiden, ten koste van Nederlandse studenten, die bovendien hebben meebetaald aan de schatkist. Om het even bot te zeggen: Er zijn binnenkort Nederlandse studenten die betalen voor de opleiding van een buitenlandse student, die ze graag zelf gevolgd hadden.
Stefan Wirken is oud-voorzitter Landelijke Studentenvakbond
Nee, dat behoren ze zeker niet te zijn maar als je kijkt naar bijvoorbeeld hoe Rutte als minister-president dit land nu al een tijdje bestuurt heb ik het gevoel dat we steeds meer een BV Rutte III land zijn geworden waar fiks geld verdienen geen vies woord meer is.quote:Op maandag 6 januari 2014 14:04 schreef deelnemer het volgende:
Overheden zijn niet privaat. Je ziet de overheid teveel als een klassieke monarch, een koning in een paleis.
Een land dat gereduceerd word tot een bedrijf, de b.v. Nederland met consumenten, werknemers en onrendabelen daarin.quote:Op vrijdag 2 februari 2018 12:42 schreef Iwanius het volgende:
[..]
Nee, dat behoren ze zeker niet te zijn maar als je kijkt naar bijvoorbeeld hoe Rutte als minister-president dit land nu al een tijdje bestuurt heb ik het gevoel dat we steeds meer een BV Rutte III land zijn geworden waar fiks geld verdienen geen vies woord meer is.
Eelco Runia, historicusquote:Op maandag 22 januari 2018 19:21 schreef Bondsrepubliek het volgende:
[..]
https://www.nrc.nl/nieuws(...)niversiteit-a1589052
Het zal ook iets te maken hebben met het feit dat zeker de wat beter aangeschreven universiteiten een wat ander financieringsmodel kennen. Die bulken sowieso al van het geldt en in tegenstelling tot in Nederland wordt er niet gevochten om aantallen studenten, maar wordt het gros van de studenten zelfs afgewezen. De Ivy League accepteert gemiddeld genomen tussen de vijf en tien procent van de studenten die er willen studeren. Het zijn ook instituten die veel meer echt private instituten ondanks forse financiering van de overheid.quote:Op dinsdag 23 januari 2018 08:10 schreef GSbrder het volgende:
[..]
Ja, de mentale lenigheid om die twee concepten te verenigen in een opiniestuk vond ik ook opvallend. Toch de illusie dat Amerikaanse universiteiten het marktdenken minder effect laten hebben op het docentencorps en meer binnen het bestuur houden?
Hij kan het mooi vertellen. Veel van zijn observaties zijn raak, maar om dit dan op het bordje van het neoliberalisme te schuiven...quote:Op maandag 22 januari 2018 19:21 schreef Bondsrepubliek het volgende:
[..]
https://www.nrc.nl/nieuws(...)niversiteit-a1589052
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |