In dit topic kan je je verhalen, je ervaringen en eventuele vragen kwijt.
Alleszins niet bot!!
Mag der alleen naar iemands grillen gepraat worden?
Een goeie spiegel is voor de ontvanger altijd bot simmu...quote:Op donderdag 24 mei 2012 09:53 schreef simmu het volgende:
[..]
draai die spiegel eens ff om dan. goedbedoeld advies prima, maar dit is gewoon ronduit bot.
dat zeg ik niet. maar om nou tegen iemand die net een miskraam gehad heeft, en nu mede door andere dingen ook uit elkaar gaat met vriend/man te zeggen: "gelukkig heb ik een vent en 2 kinderen" vind ik wel knap bot ja. dat valt onder de categorie "nou,k dan neem je toch een ander kindje!" hoe je iets zegt maakt wel degelijk uit.quote:
Uhm flugeltje haar opmerking bot???
Alleszins niet bot!!
Mag der alleen naar iemands grillen gepraat worden?
volgens mij heb jij een les begrijpend lezen nodig want dat is helemaal niet wat ze zegt of wil impliceren?quote:
[..]
dat zeg ik niet. maar om nou tegen iemand die net een miskraam gehad heeft, en nu mede door andere dingen ook uit elkaar gaat met vriend/man te zeggen: "gelukkig heb ik een vent en 2 kinderen" vind ik wel knap bot ja. dat valt onder de categorie "nou,k dan neem je toch een ander kindje!" hoe je iets zegt maakt wel degelijk uit.
Zij heeft zelf in een moeilijkeperiode gezeten met depressie overlijden en miskramen!
Ze weet als geen ander hoe het is en geeft aan dat ze blij was met mensen die haar met beide benen op de grond zette en daardoor nu gelukkig nog met haar manlief en 2 kinders want het had ook anders kunnen lopen had ze niet die hulp gehad ..
Ach kom nou, je weet best dat 't zo niet bedoeld was. Ik gaf alleen aan dat ik blij ben dat iemand mij die spiegel voorhield destijds... Dat ik daardoor m'n lief nog heb. Maar goed, verkeerd uitleggen is ook een kunst...quote:
[..]
dat zeg ik niet. maar om nou tegen iemand die net een miskraam gehad heeft, en nu mede door andere dingen ook uit elkaar gaat met vriend/man te zeggen: "gelukkig heb ik een vent en 2 kinderen" vind ik wel knap bot ja. dat valt onder de categorie "nou,k dan neem je toch een ander kindje!" hoe je iets zegt maakt wel degelijk uit.
Dat werd er dus echt niet gezegd hequote:
[..]
dat zeg ik niet. maar om nou tegen iemand die net een miskraam gehad heeft, en nu mede door andere dingen ook uit elkaar gaat met vriend/man te zeggen: "gelukkig heb ik een vent en 2 kinderen" vind ik wel knap bot ja. dat valt onder de categorie "nou,k dan neem je toch een ander kindje!" hoe je iets zegt maakt wel degelijk uit.
Als je dat er uit haalt moet je toch eens terug naar school.Bot was het zeker niet. En ook niet bedoeld.
Dat staat er toch ook helemaal niet? Flugel bedoelt dat ze zelf misschien ook haar vriend was kwijtgeraakt, als iemand haar niet en spiegel had voorgehouden. Zo lees ik het althans. En ze focust op de positieve dingen die ze nu wél heeft (vent en 2 kindjes) ipv op de rot dingen die ze heeft meegemaaktquote:
[..]
dat zeg ik niet. maar om nou tegen iemand die net een miskraam gehad heeft, en nu mede door andere dingen ook uit elkaar gaat met vriend/man te zeggen: "gelukkig heb ik een vent en 2 kinderen" vind ik wel knap bot ja. dat valt onder de categorie "nou,k dan neem je toch een ander kindje!" hoe je iets zegt maakt wel degelijk uit.
Ik vond het overigens totaal niet bot allemaal. Fluger vreest dat TukTuk te snel alles weggooit. En dat kan ik me goed voorstellen. Zo lang geleden is die miskraam immers nog niet. En blijkbaar was alle ellende voor de miskraam nog steeds geen reden om samen niet aan kinderen te beginnen (dus moet de relatie toch sterk genoeg zijn geweest).
Maar goed. Ik hoop dat Tuk in ieder geval zeker weet dat dit de juiste oplossing is en dat ze er straks geen spijt van krijgt.
Jammer dat er niet open gestaan wordt voor goed bedoeld advies.
Er staat hier maar een half verhaal en iemand met ervaring notabene wijst er enkel op dat een miskraam alleen zonde is om je relatie voor weg te gooien.
Mannen blijven van mars komen en wij van venus tenslotte
En mannen gaan pas meeleven met een zwangerschap als zij er ook iets van zien/voelen. Wat ook niet gek is.quote:
Flugel was niet bot. En zo als jij het uitlegt staat het er ook niet.
Jammer dat er niet open gestaan wordt voor goed bedoeld advies.
Er staat hier maar een half verhaal en iemand met ervaring notabene wijst er enkel op dat een miskraam alleen zonde is om je relatie voor weg te gooien.
Mannen blijven van mars komen en wij van venus tenslotte
Ook dat jaquote:
Mannen blijven van mars komen en wij van venus tenslotte
Op Martijn heeft het veel minder indruk gemaakt dan op mij. Niet dat hij het niet erg vond, maar het is toch anders. En dan snap ik best. En ook nu ik weer zwanger ben, merk ik dat het op mij meer sporen heeft achtergelaten dan op hem (vooral in het begin was ik bij ieder toiletbezoek vreselijk bang om weer bloed te zien, dat is voor hem natuurlijk ook heel anders).ja, dank je. ik weet ook prima wat verlies is. verschillende mensen gaan verschillend om met dingen. wat jij of iemand anders als de 'goede' manier ziet, hoeft voor een ander helemaal niet zo te zijn. en wat jij als een ok opmerking ziet hoeft dus voor een ander niet zo te zijn.quote:
[..]
volgens mij heb jij een les begrijpend lezen nodig want dat is helemaal niet wat ze zegt of wil impliceren?
Zij heeft zelf in een moeilijkeperiode gezeten met depressie overlijden en miskramen!
Ze weet als geen ander hoe het is en geeft aan dat ze blij was met mensen die haar met beide benen op de grond zette en daardoor nu gelukkig nog met haar manlief en 2 kinders want het had ook anders kunnen lopen had ze niet die hulp gehad ..
gek dat jullie nu over mij heenvallen als ik weerwoord geef, maar ondertussen ook roepen dat je zelf alleen maar weerwoord en tegengas en ervaringen geeft
En dat ik hier teveel enge verhalen las
Fok is niet zijn ding 
Oh ja! Martijn zag het de eerste weken bijvoorbeeld ook nog echt niet als een 'baby' (wat het in principe ook nog niet is, wel de belofte op...). Nu ik een dikke buik begin te krijgen, en hij een aantal echo's heeft gezien waarop een mini-mensje zichtbaar is, begint hij enthousiast te worden. Wordt voor hem idd nu veel tastbaarder. Toen ik de miskraam heb gehad, hadden we alleen nog een echo gezien met een kloppend hartje (maar niet iets wat in de verste verte ook maar op een baby leek), voor hem duidelijk heel anders.quote:
[..]
En mannen gaan pas meeleven met een zwangerschap als zij er ook iets van zien/voelen. Wat ook niet gek is.
ik val ook niet echt over jou heen hoor, ik vond de manier van uitdrukken ongelukkig iss allquote:
Ik probeerde juist duidelijk te maken dat 't bij mij dezelfde kant uitging, maar dat komt ook niet over... Overigens val ik niet over jou simmu, ik reageer nog steeds met uitleg
wij weten niet wat er op de achtergrond allemaal ook nog speelt!Iedereen heeft ervaring met verlies in het leven , en ja ieder gaat er anders mee om, maar jij leest er totaal iets anders in wat er gezegd wordt en dus zeg ik dat je dus niet begrijpend leest..quote:
[..]
ja, dank je. ik weet ook prima wat verlies is. verschillende mensen gaan verschillend om met dingen. wat jij of iemand anders als de 'goede' manier ziet, hoeft voor een ander helemaal niet zo te zijn. en wat jij als een ok opmerking ziet hoeft dus voor een ander niet zo te zijn.
gek dat jullie nu over mij heenvallen als ik weerwoord geef, maar ondertussen ook roepen dat je zelf alleen maar weerwoord en tegengas en ervaringen geeft
Om nu te gaan miepen dat je ook heus wel prima weet wat verlies is staat daar compleet los van!
Mijn man heeft zich veel druk gemaakt in de eerste weken maar dat kwam omdat ik op de eerste hulp terecht kwam en een tijdje in een buitenlands ziekenhuis heb mogen verblijven i.v.m. een beginnende miskraam. Hij maakte zich natuurlijk drukker om mij dan om de "baby's". Maar hij heeft het er ook moeilijk mee gehad toen we 1 van de 2 verloren. Daar heb je dan zo lang voor geknokt en druk mee bezig geweest jaren lang en eindigt het in een buitenlands ziekenhuis.quote:
[..]
Oh ja! Martijn zag het de eerste weken bijvoorbeeld ook nog echt niet als een 'baby' (wat het in principe ook nog niet is, wel de belofte op...). Nu ik een dikke buik begin te krijgen, en hij een aantal echo's heeft gezien waarop een mini-mensje zichtbaar is, begint hij enthousiast te worden. Wordt voor hem idd nu veel tastbaarder. Toen ik de miskraam heb gehad, hadden we alleen nog een echo gezien met een kloppend hartje (maar niet iets dat in de verste verte op een baby leek), voor hem duidelijk heel anders.
Was voor ons een ander traject vooraf gegaan waardoor het bij hem al leefde bij de eerste echo. Alleen maakte hij zich er minder druk om.
Ik kreeg een schop onder m'n hol, zag 't licht en kon weer opkrabbelen. that's all
Uiteraard weten we dat niet. Maar een paar maanden geleden wilden ze nog samen aan kinderen beginnen, dan moet je relatie toch behoorlijk goed zitten?quote:
[..]
ik val ook niet echt over jou heen hoor, ik vond de manier van uitdrukken ongelukkig iss all
Ik weet uiteraard ook niet wat er allemaal speelt. Maar het lijkt erg snel te gaan. En het zou ontzettend jammer zijn als Tuk nu iets moois weggooit en er later spijt van krijgt.
En dat is nu net het "probleem". Als je een summier verhaal verteld en anderen geven daar op hun mening of gedachten en je roept dan: Ja laat ook maar want het is bot. Moet je ook niet zeuren.quote:
[..]
ik val ook niet echt over jou heen hoor, ik vond de manier van uitdrukken ongelukkig iss all
Dan moet je meer info geven zodat de ander zijn mening kan bijstellen.
Dat dus.quote:
Ik weet uiteraard ook niet wat er allemaal speelt. Maar het lijkt erg snel te gaan. En het zou ontzettend jammer zijn als Tuk nu iets moois weggooit en er later spijt van krijgt.
We proberen hier met een stel de relatie van een compleet onbekende te redden...
Blijft bijzonder zo'n forum, niks afzeiken...
Ah ja, ik kan me heel goed voorstellen dat het dan ook nog eens anders is. Wij waren meteen bij poging 1 zwanger, dus dat maakt het ook anders, natuurlijk. Martijn heeft er overigens wel verdriet over gehad, maar wel minder dan ik.quote:
[..]
Mijn man heeft zich veel druk gemaakt in de eerste weken maar dat kwam omdat ik op de eerste hulp terecht kwam en een tijdje in een buitenlands ziekenhuis heb mogen verblijven i.v.m. een beginnende miskraam. Hij maakte zich natuurlijk drukker om mij dan om de "baby's". Maar hij heeft het er ook moeilijk mee gehad toen we 1 van de 2 verloren. Daar heb je dan zo lang voor geknokt en druk mee bezig geweest jaren lang en eindigt het in een buitenlands ziekenhuis.
Was voor ons een ander traject vooraf gegaan waardoor het bij hem al leefde bij de eerste echo. Alleen maakte hij zich er minder druk om.
En de sporen zijn er niet/minder (dus hij heeft zich bij deze zwangerschap eigenlijk ook nooit druk gemaakt om weer een miskraam, ik wel).
Maar ieder mens is anders, ervaart het anders en doet het anders!
Dat moet de medemens respecteren. Goede bedoeld advies of niet, het kan anders opgevat worden.
Het is allemaal niet niets en emoties en gevoelens kunnen rare dingen met een mens doen.
Hoe de vedere relaties/privéomstandigheden zijn zullen vast een grote rol bij de keuze gespeelt hebben, maar dat zullen wij hier op fok niet weten en dat hoeft ook niet.
Kortom oordelen of iets goed of fout is (ook qua opvatten van de adviezen) met letters vind ik niet echt wat je kan doen!
heeft iemand dan gezegd dat flugeltje dat doet dan? moest je maar eens aanwijzen. ach ja. da's met begrijpend lezen. dat schijn ik niet te kunnenquote:
Waar kan ik het oordeel van Flugeltje lezen? Ik kan het niet vinden namelijk.
kunnen de klauwen nu weer in? of gaan we lekker nog een rondje door. maakt mij niet uit hoor, maar ik vind het een beetje sneu voor de mensen die dit topic graag willen gebruiken waar het voor bedoeld is. oh, wacht! we deden niet aan afzeiken
Hoe is het met de andere dames die na de miskraam nog op een ongesteldheid zitten te wachten?
Ik heb vanochtend voor de zekerheid er toch nog een 2v5-testje tegenaan gegooid. Hartstikke negatief, dus dat is niet de reden dat ik maar niet ongesteld word.
Morgen bruiloft van mijn schoonzusje, dus dan hoef ik in ieder geval de champagne niet af te slaan...
(Al gingen we er al vorig jaar van uit dat ik bij dit feestje waarschijnlijk met een bolle buik zou staan, dus er zal vast een slik-momentje komen...)
Shandaly, hier ook nog steeds hetzelfde, aan het wachten op mijn menstruatie. Ook een paar dagen terug nog een test gedaan, maar geen tweede streep... Gefeliciteerd aan je schoonzusje
Ze hebben mooi weer zeg! Lekker aan de champagne jij en genieten hoor, die bolle buik zal er vast ook zijn voor je het weet.quote:
Laten we er blij om zijn dat er geen verse miskramen te melden zijn en dat dit topic zo offtopic kan gaan
Hoe is het met de andere dames die na de miskraam nog op een ongesteldheid zitten te wachten?
Ik heb vanochtend voor de zekerheid er toch nog een 2v5-testje tegenaan gegooid. Hartstikke negatief, dus dat is niet de reden dat ik maar niet ongesteld word.
Morgen bruiloft van mijn schoonzusje, dus dan hoef ik in ieder geval de champagne niet af te slaan...
(Al gingen we er al vorig jaar van uit dat ik bij dit feestje waarschijnlijk met een bolle buik zou staan, dus er zal vast een slik-momentje komen...)
Veel plezier ondanks slikmoment quote:
Shandaly, hier ook nog steeds hetzelfde, aan het wachten op mijn menstruatie. Ook een paar dagen terug nog een test gedaan, maar geen tweede streep...
Jammer bellelenaIk heb mij net aangemeld op de forum, lees al wel even mee.
Ik heb zelf 3 week geleden een miskraam gehad nadat ik ong. 11/12 week zwanger was.
Op zich gaat het wel goed met me maar merk wel dat ik veel behoefte heb aan informatie/lotgenoten.
Bijna iedereen in mijn omgeving wist dat ik zwanger was omdat ik ineens op stapavonden aan de fris was terwijl ik bekent staan als iemand die lekker mee drinkt.
Nu had in zelf niet zo'n behoefte om iedereen te gaan bellen over mijn miskraam en sinds gisteren weet iedereen het en ben ik helemaal plat gebeld.
Omdat ik zelf vooral zit te wachten tot mijn lichaam weer helemaal mijn eigen lichaam is en gewoon weer op cyclus komt viel het dubbel zo hard om iedereen te woord te staan en medeleven te ontvangen.
Ik hoop hier een beetje het gevoel te krijgen dat ik niet de enige ben, niet zielig ben en dat mijn leven gewoon door gaat.
Natuurlijk ben ik er echt wel mee bezig en hoop ik snel een goede zwangerschap te mogen krijgen.
Wat vreselijk voor je dat je dit moet meemaken. Ik hoop dat je hier wat van je af kunt gaan schrijven.
Je bent (helaas) zeker niet de enige. Door mijn miskraam ben ik er pas achter gekomen hoe vaak het voorkomt. De meeste mensen hebben het er niet over.
Zou je je verhaal kwijt willen? Hoe t gegaan is? of heb je het er liever niet over?
Sorry als ik te nieuwsgierig ben
Klinkt misschien gek maar ik wist eigenlijk al even dat het niet goed zat.
Eind maart kwam ik er achter dat ik zwanger was omdat ik al 2 weken misselijk was, na 2 week toch maar eens een test gedaan.
Omdat de laatste 2 ongi heel vaag waren de week erop een echo laten maken om te kijken hoe ver ik was. Nu heb ik al best wat echo's gezien (van dieren dan) en ik vond de vrucht er niet goed uitzien en volgens de berekening van de arts zou ik begin maart zwanger zijn geworden terwijl ik zelf had berekend dat ik begin maart innestelingsbloed heb gehad.
Ik moet er even bij zeggen dat ik niet meer in nederland woon en mijn huisarts heeft een echo machine, dus niet bij een specialist een echo laten maken.
Afgesproken dat ik rond 15 mei doorverwezen zou worden naar de gyno, zou dan volgens berekening van huisarts 2 en half maand zijn.
Alleen de week voor de doorverwijzing had ik echt het gevoel dat dingen niet klopte en heb ik tegen mijn vriend gezegd dat het me erg zou verbazen als de echo goed zou zijn.
De gehele week verloor ik wat bruin bloed, niet veel maar toch.
De vrijdag werd ik wakker en had ik een klein beetje helder bloed verloren en later op de dag weer wat helder bloed.
Vriendlief is vrijdag avond gaan stappen en kwam denk ik rond 2 uur 's nachts thuis met zijn dronke koppie.
Zelf ben ik om 3 uur wakker geworden van weeen en verloor ik mijn slijmprop.
Tot 11 uur in de ochtend bezig geweest met weeen, ze kwamen steeds heftiger en sneller op elkaar.
Ik heb geen mooie miskraam gehad maar allemaal stukjes verloren.
Achteraf (halve week later) bleek ik ook niet mooi schoon te zijn en had ik nog een stukje van 3 cm bij 1 bij me.
In overleg met de gyno besloten niet in te grijpen op dit stukje en de natuur zijn gang te laten gaan.
Tja en nu zijn we dus 3 week verder, week niet 100% zeker of ik al schoon ben maar heb even geen zin om weer naar de dokter te gaan.
Maar het is wat je zegt, heel veel mensen praten er niet over al merk ik wel dat ook in mijn omgeving het veel meer voorkomt dan dat ik ooit geweten heb.
Ik ben trouwens 2x eerder zwanger geweest toen ik jong was (ben nu 32) en heb toen abortus laten plegen omdat ik vond dat ik niet in de omstandigheden was om een kind te bieden wat ik zou willen bieden.
Gevoelsmatig was dit mijn eerste echte zwangerschap.
Ik hoop dat je snel schoon bent en weer vooruit kunt gaan kijken.
rustig hier, goed teken?
Fieder, inderdaad rustig hier. Ikzelf heb wat minder behoefte om mijn verhaal hier te doen. Alles is gezegd en de situatie is niet meer te veranderen. Nu hopen we op een nieuw wondertje!
Ik heb zelf ook al even niets laten horen. Was namelijk samen met m'n man een weekend weg. Even bijkomen met z'n tweetjes terwijl dochter aan het logeren was (was anders denk ik nog niet zo snel gebeurd). Afgelopen donderdag weer wezen prikken. Het zakt gestaag...nu 7.5; een thuistest zou negatief zijn met die waarde. Ik ben echter nog niet "veilig" als het een mola zou zijn (de pathologie-uitslag van Nijmegen was er nog niet) wat het ook is, vooralsnog gaat het de goede kant op. Veel met m'n man gesproken de laatste dagen en mocht het goed blijken te zijn dan gaan we echt weer opnieuw proberen. Van uitstel word ik volgens mij alleen maar weer bang voor van alles. Voel me op het moment eigenlijk best wel sterk, sterker dan sinds m'n eerste zwangerschap. Dat wil ik vasthouden ook al ben ik best geregeld verdrietig. Eind van de week weer bellen voor de revisie en dan weer een week later opnieuw prikken en nacontrole-afspraak. (en ook wachten op het op gang komen van m'n cyclus)
Wat naar dat je een miskraam hebt gehad. Op zich fijn dat iedereen om je heen het inmiddels ook weet, maar kan me voorstellen dat het nu nog wat te heftig is om elke keer weer je verhaal aan iedereen te doen. Hopelijk herstelt je lichaam voorspoedig en komt je cyclus mooi weer op gang. Wil je samen met je man/vriend dan weer voor een baby'tje gaan?Kursor, zie net je berichtje verschijnen en wat fijn dat je jezelf weer sterker voelt. Ik vind het al heel positief om te horen dat je jezelf gewoon alweer zo'n stuk beter voelt. Dat je zelfs al voorzicht met je man hebt gepraat en er weer voor durft te gaan als alles goed blijkt
Ik duim nog steeds mee voor een goede uitslag uit Nijmegen Ik geloof dat ik er ook klaar voor ben om dit af te sluiten. Ben nog vreselijk bang maar ik zal toch ooit verder moeten als ik een kindje wil.
Vrijdag eindgesprek gyn en als dat niks geks oplevert kunnen we meteen diezelfde avond aan de klus Zal hier wel blijven lurken om anderen te steunen (hoop dat het niet nodig zal zijn natuurlijk)
Fieder fijn dat je het gevoel hebt dat je het af kan sluiten en verder kan!
(nee, doe maar niet)
Ik meld me hier intussen dus ook maar een keer. Wist wel van het bestaan van dit topic, maar bleef er liever weg. (nog bedankt voor je pm fieder, heel lief
) ik weet nog niet of ik hier veel ga posten, maar het is fijn dat er zo'n topic bestaat. Al hoop ik dat het niet al te vaak gebruikt hoeft te worden.Helaas mag ik mezelf nu ook tot het clubje der miskramen rekenen.
Op 8 mei kregen we te horen en te zien dat er geen hartje klopte bij de echo.
Ik heb zitten twijfelen of ik zou wachten tot de miskraam vanzelf zou plaatsvinden, dan wilde ik weer zsm een curretage, dan toch maar de tabletten proberen.
Op maandag 14 mei had ik weer een gesprek bij de gyn en heb ik de tabletten gevraagd. Ik wist nog niet of ik ze zou gaan gebruiken, maar dan had ik ze alvast in huis, just in case.
Dinsdagavond leek het alsof mijn lichaam langzaam iets begon te doen en verloor ik wat bloed. Ik heb toen besloten om woensdagochtend toch de tabletten in te brengen om het een handje te helpen. 's Middags wel flink wat buikpijn en bloedverlies, maar nog niet echt hele erge krampen. Donderdagochtend op hemelvaartsdag de 2de dosis tabletten ingebrachten en weer 's middags begon ineens de flinke krampen en verloor ik ook meer bloed enzo.
's Avonds na het douchen verloor ik het vruchtzakje. Ik voelde een 'blub' en toen lag het in de wc. We hebben het bekeken en later begraven in de tuin. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om het door de wc te spoelen. Dat bekijken was trouwens niet zo geslaagd. Ik voelde het bloed uit mijn armen trekken, alles begon te tintelen en ik viel bijna flauw. Toen ik op de koude vloer in de badkamer zat moest ik bijna overgeven en keihard huilen. Alle spanning en verdriet kwam er uit op dat moment.
De maandag erna had ik weer controle bij de gyn en toen kregen we gelukkig het beste nieuws wat we op dat moment konden krijgen. Alles zag er goed uit en het was helemaal schoon.
Ik voel me nu lichamelijk wel ok, wel nog vaak moe en bij vlagen verdrietig, maar ik kijk ook uit
naar het moment dat ik weer gewoon ongesteld ga worden. Dat voelt voor mij nu als een belangrijk punt waarop ik (hopelijk) verder kan en dit trieste stukje uit ons leven kan afsluiten en definitief een plekje kan geven.En jij natuurlijk ook nog een portie positieve energie vulpenballetje!
Lees hier regelmatig mee, en stuur wat steun rond in gedachten en PM
*mompelt iets met goden verzoeken in dit stadium*
Sterkte met deze klote (pardon) situatie!
veel sterkte nog de komende tijd Gek he, naar je menstruatie uitkijken? Kursor wat vreselijk! Dus toch... Vooral dat je gewoon verkeerd geinformeerd bent!!!
Heel veel sterkte de komende tijd
Ik hoop dat het allemaal zo goed mogelijk zal lopen voor jullie.[ Bericht 0% gewijzigd door Fieder op 31-05-2012 19:32:52 ]
quote:
Kursor fijn dat het beter met je gaat. Ik hoop voor je dat de uitslagen positief zijn! In ieder geval al fijn dat je je beter voelt.
Fieder fijn dat je het gevoel hebt dat je het af kan sluiten en verder kan!
(nee, doe maar niet)
Ik meld me hier intussen dus ook maar een keer. Wist wel van het bestaan van dit topic, maar bleef er liever weg. (nog bedankt voor je pm fieder, heel lief
Helaas mag ik mezelf nu ook tot het clubje der miskramen rekenen.
Op 8 mei kregen we te horen en te zien dat er geen hartje klopte bij de echo.
Ik heb zitten twijfelen of ik zou wachten tot de miskraam vanzelf zou plaatsvinden, dan wilde ik weer zsm een curretage, dan toch maar de tabletten proberen.
Op maandag 14 mei had ik weer een gesprek bij de gyn en heb ik de tabletten gevraagd. Ik wist nog niet of ik ze zou gaan gebruiken, maar dan had ik ze alvast in huis, just in case.
Dinsdagavond leek het alsof mijn lichaam langzaam iets begon te doen en verloor ik wat bloed. Ik heb toen besloten om woensdagochtend toch de tabletten in te brengen om het een handje te helpen. 's Middags wel flink wat buikpijn en bloedverlies, maar nog niet echt hele erge krampen. Donderdagochtend op hemelvaartsdag de 2de dosis tabletten ingebrachten en weer 's middags begon ineens de flinke krampen en verloor ik ook meer bloed enzo.
's Avonds na het douchen verloor ik het vruchtzakje. Ik voelde een 'blub' en toen lag het in de wc. We hebben het bekeken en later begraven in de tuin. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om het door de wc te spoelen. Dat bekijken was trouwens niet zo geslaagd. Ik voelde het bloed uit mijn armen trekken, alles begon te tintelen en ik viel bijna flauw. Toen ik op de koude vloer in de badkamer zat moest ik bijna overgeven en keihard huilen. Alle spanning en verdriet kwam er uit op dat moment.
De maandag erna had ik weer controle bij de gyn en toen kregen we gelukkig het beste nieuws wat we op dat moment konden krijgen. Alles zag er goed uit en het was helemaal schoon.
Ik voel me nu lichamelijk wel ok, wel nog vaak moe en bij vlagen verdrietig, maar ik kijk ook uit
maar ook fijn dat je het hebt kunnen doen zoals je zelf voelde. Hopelijk komt je cyclus weer mooi op gang en kun je over niet al te lange tijd weer verder kijken.Kursor: Jemig! Dus toch... Veel sterkte en kracht wederom toegewenst!
Hier vanmorgen ongesteld geworden na ca. 8,5 week na de miskraam. Vanaf nu echt weer verder. Ik voel me lichamelijk goed en ook geestelijk sterk genoeg om dit topic achter me te gaan laten.
Iedereen die het nodig heeft veel sterkte met verwerken en hopelijk blijft dit topic in het vervolg vooral gewoon leeg...
Hier is ook mijn eerste menstruatie doorgekomen vandaag, bijna 11 weken na de miskraam
Ik zei het in het andere topic al maar het voelt niet fijn, geestelijk. Ik had niet verwacht zwanger te zijn en ben opgelucht dat mijn lichaam het nog doet maar ik word heen en weer geslingerd door allerlei gevoelens. Verdriet omdat ik nog zwanger had willen zijn, herinnering aan de miskraam door de bloedingen en de krampen.. Ik voel de hormonen behoorlijk door mijn lichaam razen zeg maar. Het doet me veel meer dan verwacht eigenlijk, ik dacht gewoon blij te zijn om ongesteld te worden. Nou ja, het komt wel weer goed!
Sparkling
Dubbel hoor. Opgelucht en zo verdrietig tegelijkertijd. Het is gewoon echt een k*tsituatie om in te moeten zitten. Het is niet meer dan logisch dat je je zo voelt. Neem vooral je tijd!!
En het komt zeker weer goed, over een tijdje zitten we allemaal samen in z&g!!!
Zelf herken ik ook wel de emoties en het heen en weer geslinger, maar ik verbaas mezelf hoe ik me er geestelijk door sla op dit moment. Gisternacht en -ochtend heb ik best wat bloed verloren, meer dan normaal, maar nu verloopt het eigenlijk verder zoals het anders ook gaat en het is al bijna weer voorbij. Na de miskraam heb ik vrij weinig gevloeid, dus het voelt ergens ook wel positief dat mijn lichaam zichzelf even goed schoonmaakt. Tegelijkertijd gewoon gek en raar, maar het is voor mij op dit moment gewoon goed dragelijk.
Fieder, het voelt zeker heel fijn om weer vooruit te kunnen kijken
quote:
Kursor fijn dat het beter met je gaat. Ik hoop voor je dat de uitslagen positief zijn! In ieder geval al fijn dat je je beter voelt.
Fieder fijn dat je het gevoel hebt dat je het af kan sluiten en verder kan!
(nee, doe maar niet)
Ik meld me hier intussen dus ook maar een keer. Wist wel van het bestaan van dit topic, maar bleef er liever weg. (nog bedankt voor je pm fieder, heel lief
Helaas mag ik mezelf nu ook tot het clubje der miskramen rekenen.
Op 8 mei kregen we te horen en te zien dat er geen hartje klopte bij de echo.
Ik heb zitten twijfelen of ik zou wachten tot de miskraam vanzelf zou plaatsvinden, dan wilde ik weer zsm een curretage, dan toch maar de tabletten proberen.
Op maandag 14 mei had ik weer een gesprek bij de gyn en heb ik de tabletten gevraagd. Ik wist nog niet of ik ze zou gaan gebruiken, maar dan had ik ze alvast in huis, just in case.
Dinsdagavond leek het alsof mijn lichaam langzaam iets begon te doen en verloor ik wat bloed. Ik heb toen besloten om woensdagochtend toch de tabletten in te brengen om het een handje te helpen. 's Middags wel flink wat buikpijn en bloedverlies, maar nog niet echt hele erge krampen. Donderdagochtend op hemelvaartsdag de 2de dosis tabletten ingebrachten en weer 's middags begon ineens de flinke krampen en verloor ik ook meer bloed enzo.
's Avonds na het douchen verloor ik het vruchtzakje. Ik voelde een 'blub' en toen lag het in de wc. We hebben het bekeken en later begraven in de tuin. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om het door de wc te spoelen. Dat bekijken was trouwens niet zo geslaagd. Ik voelde het bloed uit mijn armen trekken, alles begon te tintelen en ik viel bijna flauw. Toen ik op de koude vloer in de badkamer zat moest ik bijna overgeven en keihard huilen. Alle spanning en verdriet kwam er uit op dat moment.
De maandag erna had ik weer controle bij de gyn en toen kregen we gelukkig het beste nieuws wat we op dat moment konden krijgen. Alles zag er goed uit en het was helemaal schoon.
Ik voel me nu lichamelijk wel ok, wel nog vaak moe en bij vlagen verdrietig, maar ik kijk ook uit
!! Het lijkt er op dat ik nu wel helemaal 'schoon' ben, geen bruinverlies of wat dan ook meer.
Nu maar afwachten wanneer (/of
) ik ongesteld word.Vandaag zou ik eigenlijk voor een extra echo gaan bij de academie voor verloskunde, als proefkonijn
, maar helaas, dat ging dus niet. Hopelijk kan ik me daar over een tijdje alsnog voor aanmelden!bellelena fijn dat je weer positief vooruit kunt kijken! lekker.
sparkling, shit is dat he, die dubbele gevoelens. ik denk ook terug op momenten (zoals vandaag dus met die echo) ik had nu gewoon zoveel weken zwanger moeten zijn! maar het komt vast goed met ons allemaal!
voor iedereen hier en ik denk dat ik eens bij woh2s kom kijken. Dat zijn even rotmomentjes he, van die echo die nu niet door kan gaan...
Zie je daar
smiley staat er niet voor niks zeg maar. Dus we zullen zien, wie weet hoe het loopt!
En het zijn idd rotmomenten en die zullen er nog wel meer volgen, maar het gaat goedkomen.
Ik heb gisteren, zonder te hoeven huilen!, het verhaal aan een nichtje van me kunnen vertellen. Da's ook alweer een stap de goede kant op!
had ik even gemist 
Duidelijk Dusss, zo staat het er nu voor, afwachten maar, meer kunnen we niet doen.
*Vulpenballetje gaat richting het volgende topic*
KursorEn Kursor, waar jij nu doorheen gaat is echt niet niks, en juist doordat je onder controle blijft etc kun je het ook nog niet loslaten! Het hoort nog steeds bij die enorme rollercoster waarin je belandt bent.
Ik zie het zelf ook zo..
Het is een rouw proces...
En we zijn allemaal mama's van sterrekindjes..
En ook ik heb 2 keer in het jaar mijn momentjes waarbij ik er bij stil sta wat ik verloren ben. En ook bij wat ik rijker ben.
Sinds mijn miskraam is de kinderwens alleen maar sterker geworden, maar het lijkt niet te gebeuren.
Volgende week toch eens het lef bij elkaar zien te vegen om naar de huisarts te gaan en me door laten verwijzen naar een gyn.
En terwijl ik dit tik, denk ik... pfff ik vind het nu al eng.
Dan maar even een update nog over m'n afspraak bij de gynaecoloog vorige week (zeven weken na curettage). Bloedwaarde: 2.3
. Voor het eerst onder de 5 (=negatief). En ook gelijk de laatste keer dat ik tweewekelijks moet prikken, aangezien er weer van het protocol afgeweken gaat worden. Vervolg: nu nog zes maanden lang maandelijks prikken en als ik dat netjes doortrek op de kalender dan is de laatste keer 7 december. Zijn we toch nog voor eind van het jaar klaar. Wil nog net niet zeggen dat dat dan ineens snel gaat, want ik vind het verrekte lang wachten.Aangezien ik nog niet ongesteld was geworden is er nog een echo gemaakt voor de stand nu. Voorspelling binnen een week gaat het komen...en ja hoor gisteren kwamen de
. Daar was het wachten nog op om weer (na drie jaar zonder) te starten met de pil 
. Bleh. Iedereen keert vanuit hier weer terug naar "wachten op..." en ik moet juist anticonceptie gaan slikken. Pijnlijk hoor. Ik weet het, het is om risico's voor mezelf te verkleinen, maar leuk vind ik het zeker niet. De foute uitslag van de pathologie hebben we het ook nog overgehad, dat wordt teruggekoppeld naar de betreffende afdeling en ik heb zelf een uitdraai van het pathologie-rapport en ik begrijp werkelijk niet waarom de patholoog niet gehandeld heeft naar de klinische verdenking en waarom er geen belletje is gaan rinkelen bij de gynaecoloog over het feit dat er geen aanvullend onderzoek is gedaan. De gyn vond het trouwens best lastig om in te schatten wat er in me om gaat aangezien ik wel erg goed mee kan praten over de onderzoeken en dergelijke en wat er biologisch gezien allemaal mis is gegaan. Neemt natuurlijk niet weg dat ik het er wel enorm moeilijk mee heb.
Van heel andere orde, maar wel gelijk meegenomen bij de poli-afspraak (hoort ook niet hier eigenlijk, maar in het bevallingstopic nog als aanvulling op m'n verhaal daar, maar voor mij nu weer actueel aangezien ik door de wachttijd na de mola genoeg tijd heb om na te denken)...mijn angst om ooit weer te moeten bevallen en dan misschien weer compleet medisch te worden, dus niet onder begeleiding van de verloskundige. Ze wilde weten wat er dan was voorgevallen. In een paar zinnen, afstandelijk, de gang van zaken geschetst. Samenvatting van haar reactie: "ik schaam me dood!"
Ze had precies door wat er nu zo vreselijk pijnlijk voor mij is geweest en zelfs nog steeds is. Halverwege het priktraject heb ik daarom nog een afspraak om deze nare geschiedenis met haar door te spreken en ze zal dan vast aantekeningen in m'n status maken voor mocht ik er ooit weer komen bevallen. Zo mag het in ieder geval zeker niet meer gebeuren.Ik vind het knap dat je je zorgen hebt uitgesproken bij de gyn en wat fijn dat ze het zo goed heeft opgepakt. Ik hoop dat er een moment komt dat je je angsten een plekje kan geven, ik gun het je echt!
En natuurlijk zijn er nog genoeg momenten van verdriet en boosheid, logisch. Het is ook niet niks allemaal.
Het lijkt me vervelend als je ziet dat anderen door gaan naar het wachten op... topic en jij dat nu niet kan. Maar hopelijk ben je over een tijdje weer op de been zowel lichamelijk als geestelijk en dan wachten we we met z'n allen in spanning op jouw 2de streepje! Dat lijkt me toch wel een mooie deal of niet?
Wachten met/op iets wat je zo graag wilt is ronduit k*t, maar gebruik de tijd die je nu verplicht moet wachten dan i.i.g met voorbereiden en verwerken. Alhoewel je je nooit voor 100% kan voorbereiden natuurlijk, je weet nu heel duidelijk wat je wel of niet wil, en je hebt dit ook kenbaar gemaakt. Zoek desnoods nog extra hulp voor je eigen verwerkingsproces bij bv maatschappelijk werk en natuurlijk hier.
Dikke knuf voor jou
(en 'fijn' te lezen dat je waardes mooi zijn en dat de op bezoek is, weer een stapje dichterbij met het vertrouwen terugwinnen in je lichaam )Goed dat je zo voor jezelf opkomt, ook al is het vreselijk slecht dat dat nodig is!
Nogmaals heel veel sterkte
@maffemuts: krijg je uit mijn posts het idee dat ik nog verdere hulp/ondersteuning nodig heb?
(eventueel verder via PM)
Vulpenballetje: ik interpreteerde je tekst bij de eerste keer lezen helemaal verkeerd. Dacht dat je voorstelde dat jullie in wachten op zouden blijven zitten tot ik me daar eindelijk ook weer mag melden. Lijkt me voor jullie allemaal toch niet zo'n geschikt voorstel
. Ik hoop jullie als LLM's uit te mogen zwaaien als ik me in Z&G mag melden.@Fieder: schiet me te binnen dat je bij je nacontrole een gele waslijst met vragen had opgesteld. Heb je naar jouw idee echt antwoord gekregen op alle onzekerheden die je had?
(ik lees tot op heden wel mee in wachten op, maar vind het wel moeilijk en reageer daar daarom niet hoe zeer ik ook mee leef met jullie)
Ja ik heb al mijn vragen gesteld, daar was echt ruimte voor. Gyn heeft alles serieus behandeld. Waarschijnlijk waren het stomme vragen maar ik had er behoefte aan.
Ik zat daar ook echt met mn lijstje op tafel
Iedere keer als er iets door je hoofd schiet moet je het opschrijven, twijfels, vragen. Dan kun je het loslaten. (werkt bij mij iig heel goed) Als je dan een afspraak hebt neem je het gewoon mee.
het is nu wel even genoeg voor jou geweest zegSPOILERVanmorgen vertelde een van m'n directe collega's me dat z'n vriendin (ook een collega van me, maar niet in hetzelfde team) 14 weken in verwachting is. Hij wilde het me alvast laten weten voordat de rest geinformeerd wordt volgende week (alleen leidinggevenden weten het al). Wel heel lief, maar ik wist me geen raad. Heb 'm nog wel gefeliciteerd en gezegd dat ik blij voor ze ben (wat ook echt zo is). En daarna wilde die weer verder met de uitleg van een spoedklus waar ik vandaag mee aan de gang moest. De tranen prikten, liepen over m'n wangen en toen moest ik toch echt hard huilen en weer huilen en nog meer huilen. Die arme man wist echt niet wat 'ie tegen me moest zeggen. Maakte ook allemaal geen barst uit; ik had het even te druk met mezelf en het doet zo enorm veel pijn. Later nog bij m'n leidinggevende nog een tijd hard zitten huilen (ze is enorm begripvol; een betere had ik niet kunnen treffen) en dan toch mezelf weer bij elkaar geraapt voor een werkbespreking, terwijl m'n leidinggevende enorm haar best deed om me naar huis te sturen. Daarna heb ik tussen alle tranen nog uiterst secuur die spoedklus gedaan, erg moeilijk om met vochtige ogen te doen en ook nog zo dat het niemand opvalt dat je het vreselijk zwaar hebt. Tussendoor nog weer met m'n leidinggevende gesproken...ik moest toch echt maar naar huis gaan. Waarom kon ik dat nou toch niet? Van haar hoefde die klus echt niet nu vandaag af. En toen zat ik helemaal in de knoop. Dat is nou precies waar het bij m'n vorige zwangerschap mis ging. Ik moest door en door en door van mezelf...en nu doe ik hetzelfde. Mag dus morgen niet komen van d'r...verplicht een vrije dag (ga maar schoenen kopen of een enorme bos bloemen voor jezelf).
Ik ben boos. Boos op mezelf dat ik nog zo enorm vastzit in m'n ellende, boos omdat ik me aanstel, boos omdat ik m'n gevoelens weg probeer te relativeren/rationaliseren. Boos omdat het er niet helemaal uitkomt en ik steeds weer terugzak en vind dat ik niet boos mag zijn. Ik moet doorgaan, moeten moeten moeten. Ik heb er geen zin in...voor me ligt een "leeg" jaar (daar schrokken m'n collega en leidinggevende wel van). Ik wil het het niet zo zoals het nu gaat. Fijn dat ik weer ongesteld ben geworden, maar nu word ik dagelijks geconfronteerd met de pil...en dan heb ik er pas vier op. Ik vind het pittig, maar tegelijk vind ik dat ik niet mag klagen. M'n bloedwaarden zijn alweer goed en dat had best langer kunnen duren. Ik ben er toch zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Maar ik had vandaag m'n 20-weken-echo horen te hebben. En al die tijd dat ik nog gecontroleerd ga worden zit er een collega vlakbij me (wel vier meter afstand; we zitten net niet gelijk naast elkaar) die d'r buik gaat groeien en ze gaat met verlof en de baby gaat zo ongeveer geboren worden op de dag dat ik m'n laatste controle heb. En ik wil niet jaloers zijn. Ik ben ook niet jaloers op haar zwangerschap en hun groeiende kindje. Ik heb het gewoon moeilijk met m'n eigen verhaal...een gedrocht dat ik hier de afgelopen twee maanden heb opgescheven. Een zwangerschap die eindige met de verwijdering van een placentatumor.
heel veel sterkte mrt alles en probeer mild voor jezelf te zijn
Misschien een idee om met iemand te praten die verstand heeft van om te gaan met een rouwproces of iets dergelijks? Kan me best voorstellen dat je daar wat aan kunt hebben. Of lotgenotencontact? Ik ken mensen die daar heel veel aan hebben (in dit geval ivm chronische ziekte).
Het is gewoon een kutproces waar je nu doorheen moet. Miskraam suckt big time, maar jij wordt ook nog eens gedwongen om een jaar te wachten en om je heen gaat iedereen gewoon door met hun leven. Dat is ook gewoon klote. Daarom misschien toch met mensen gaan praten die weten hoe ze je hiermee kunnen helpen?
Ik weet niet wat ik kan zeggen wat je een beter gevoel geeft... Een miskraam is al hels an sich maar dan dat hele verhaal er bij jou bij... dat is gewoon superheftig.En het door willen/moeten gaan van jezelf... Goed dat je leidinggevende je naar huis heeft gestuurd. En wellicht moet je wat langer thuis blijven. Je wil overspannenheid oid er niet bijhebben kan ik je vertellen.
Neem je tijd en wat Davinia zegt: Probeer mild voor jezelf te zijn.
Ik weet niet goed wat te zeggen.
ik sluit me aan bij de rest en ik weet verder ook niet zo goed wat te zeggen. Het is gewoon hartstikke kut!! Dus.. Neem de tijd voor jezelf en wees alsjeblieft niet zo streng voor jezelf. !!Ik zou ook eens kijken naar een lotgenoten groep ofzo. Die mensen zullen je echt begrijpen. Maar ook hier ben je natuurlijk welkom
Heel veel sterkte.
Gisteren toen ik las dat Fieder zwanger was werd het me toch veel te veel. (ik gun het jullie wel hoor meid, ik ben echt blij voor jullie!!
). We hebben bijna tegelijk een miskraam gehad en ik heb net een eerste menstruatie gehad.. Ik ben zo boos op mijn lichaam dat het gewoon niet doet wat het moet doen, geen kindje voldragen en ook nog wekenlang wachten op een eisprong. Ik heb de hele avond zitten huilen, zo erg heb ik niet gehuild sinds de miskraam. En ben ook een beetje tot het besef gekomen dat ik mezelf geen kans geef om de miskraam een plek te geven, ik ga maar door en door en durf mijn verdriet niet toe te staan. Ik weet ook dat dit mijn zwakke plek is, eerder is het hierdoor psychisch nogal uit de hand gelopen. Nu gaat het niet zo slecht gelukkig, maar ik ben wel tot het besef gekomen dat ik hiermee naar de huisarts moet om het voor te leggen. Ik heb best een psychisch verleden en ik zal er altijd voor moeten waken om geen terugval te krijgen. En verder.. Ik weet niet, we gaan maar gewoon door blijven proberen zwanger te raken. Ik ben wel overtuigd dat ik een goede moeder zal zijn, dat is het niet. Ik heb gewoon even een duwtje in de goede weg nodig..Pffff, een eerlijk verhaal zo zeg..
.sparkling.
Ik begrijp wat je bedoelt hoor over gunnen, voel me er ook wel rot onder, ook al slaat dat eigenlijk nergens op. Goed dat je hier van je af kunt schrijven. Ga gewoon naar de huisarts, het is allemaal niet niks! Neem vooral je tijd, het is echt niet zo dat je nu niet verdrietig meer mag zijn omdat het een tijd geleden is.
Jij kent jezelf goed dus je weet wanneer je hulp nodig hebt. Al is het alleen maar een goed gesprek.
Hele dikke knuffel
Lishe wat een mooie woorden
voor alle meiden hier, het is ook allemaal erg heftig En Kursor, voor jou een extra knuffel, bovenop al het verdriet ook nog eens het lange wachten...
Ik herken het wel een beetje, ik moest 5 maanden wachten voor we weer opnieuw de medische molen in mochten...
Fieder, jij hoeft je niet rot te voelen gekkie!
ik hoop echt dat het een voorspoedige zwangerschap gaat worden voor jullie, dat verdienen jullie!Klumsy
SparklingHerkenbaar helaas... ik denk ook telkens dit topic niet meer nodig te hebben, maar het blijft toch wel fijn om met 'lotgenoten' te 'praten'... En ik heb nog hoop voor deze maand, misschien helpt dat ook.
Zo hebben wij afgelopen weken onze keuken een metamorfose gegeven. Ik heb nu een vaatwasser en een wasdroger staan. Het was oorspronkelijk het idee dat we een wasdroger nodig hadden om een babykamer vrij te kunnen maken boven. En als er dan toch in de keuken plek gemaakt moest worden voor een wasdroger, paste er ook wel een vaatwasser bij, en hadden we 's avonds ook weer wat tijd over voor onze peutertje en de nieuwe baby. Tja... die baby liep dus even anders dan we dachten, maar we vonden dat we die luxe op zich ook wel iets eerder al konden doen.
Ben er superblij mee, telkens als ik in de keuken kijk.. maar ergens is er ook altijd nog dat stemmetje dat dan zegt "Eigenlijk.. had dit een andere reden moeten hebben..."
Mild zijn voor mezelf, mezelf niet veroordelen en proberen te voelen, verdriet mag er zijn. Jullie noemen het allemaal en ook de psycholoog zei vrijdag hetzelfde. (Daar loop ik nog steeds wegens lange nasleep van de behandeling van een depressie die begon tijdens m'n zwangerschapsverlof; maar die ik ook had kunnen krijgen door beperkingen van een gebroken been bijvoorbeeld. Wat er precies speelt wil ik hier niet open en bloot vertellen, maar uit m'n posts valt best een en ander op te maken.) Qua psychische ondersteuning heb ik dus al wel een ingang (alleen m'n behandeling is bijna klaar en loopt zo vertraging op en ik weet niet of ik nog meer individuele consulten kan krijgen).
Heel veel nagedacht over waar ik nu toch zo enorm mee zit. Volgens mij is het niet dat ik nog niet gelijk verder kan voor een tweede. Ik weet ook niet of ik dat zo snel al zou kunnen ook al hadden we dat wel als plan staan voor als het geen mola bleek te zijn bij de revisie. Ik denk dat het vooral is dat ik door alle wisselende diagnoses, wendingen en spanningen, maar ook het steeds alert moeten zijn op wat er nu weer aan de hand is, het zelf allles moeten weten, niet zomaar alles aannemen, ik toch m'n gevoel weer weg heb gestopt. Al wilde ik dat voorkomen. Ik heb buiten het eerste moment dat het mis leek te zijn niet genoeg ruimte gehad (van mezelf) voor dat verdriet. Ben ook bang dat mensen de emoties niet zullen begrijpen en mag het van mezelf ook niet tonen. Dat hangt ook wel samen met de goedbedoelde maar o zo nare reacties als: je bent nog jong, ik ken iemand die ook een miskraam heeft gehad en die kreeg daarna toch snel een kindje, je hebt al een dochter geniet van haar enzo. Ik kan m'n gevoel zelf al moeilijk kwijt, maar ik wil dat ook alleen doen als iemand het echt "begrijpt". Zelfs m'n man begrijpt het niet, maar daar is in deze reeks door diverse mensen al over geschreven. Ik mag wel tegen 'm blijven praten en praten (en nu is ie een weekend weg met z'n sportteamSPOILERVan donderdag op vrijdag, dus na mijn "recht uit het hart" post heb ik helemaal niet geslapen. Werken had er dus ook echt niet ingezeten. Heb me tussen de jankbuien maar op m'n huishouden gestort. Advies van leidinggevende was de boosheid er maar eens uit te gooien....bijvoorbeeld wat borden op de grond smijten. Dat kan ik niet, zonde van m'n servies. Het is niet meer te koop. Later m'n strijkijzer in m'n hand...zou het opluchten om die hard tegen de muur te gooien...nee. En toen bedacht ik me dat het misschien wel een plan zou zijn om m'n hoofd hard tegen de muur te rammen; nog korrelpleister ook. Zou ik alleen mezelf maar beschadigen en had ik tenminste terecht pijn en zouden alle spullen ook nog heel blijven.
). Ik heb nog niet geaccepteerd dat deze zwangerschap echt echt over is en vind het lastig om er steeds weer mee geconfronteerd te worden door een zeer bekken bij teveel inspanning of te lang stil staan en door het slikken van de pil. Dat had nu helemaal niet gehoeven; ik zou al over de helft zijn nu. Zo'n schril contrast. Wel gelezen dat acceptatie, afscheid nemen, het verwerken van een miskraam bijvoorbeeld makkelijker zou gaan door het kindje een naam te geven. Dat lukt me niet. Er was geen kindje, van de bevruchting af aan zou het nooit een kindje kunnen worden...en om nu een tumor, naar alle waarschijnlijkheid genetisch gezien een meisje, een naam te geven. Het wil niet. Wat moet ik herinneren? De zwangerschap, de curettage van tumorweefsel? Ik weet het niet. Coco opperde het al: lotgenotencontact. Moeilijk denk ik; er is geen patientenvereniging en ervaringsdeskundigen zijn ook niet op iedere straathoekte vinden en daarnaast vind ik contact leggen vreselijk moeilijk (op Fok schrijven was een enorme drempel, maar nu is het wel een uitlaatklep). Ik vind het erg fijn dat er hier toch nog steeds mensen op me reageren en ook uit "onverwachte" hoek. Dat Kolonia en Klumsy hier posten vind ik enorm dapper. Ik had er ook al over nagedacht om in het andere topic te posten om users die heel wat anders meemaken, maar wel steeds weer hun wens moeten uitstellen of zelfs afstellen door het mislukken van pogingen of door vroeggeboorte, te "spreken". Ik durfde het niet. Sorry Kolonia en Klumsy dat ik het hier vreselijk kort door de bocht neerzet, maar ik waardeer het zeer dat jullie je hier laten zien en vind het enorm jammer voor jullie dat jullie mijn gevoelens herkennen. Voor mij is het "fijn"; ik ben niet gek. Verdriet is normaal in zulke omstandigheden.
Inhoudelijk op de andere verhalen reageren gaat nog steeds moeilijk. Ik hoop dat jullie het met professionele hulp of met praten met mensen in de omgeving (langzaam) een plaats kunnen geven. Een nieuwe zwangerschap kan heel snel komen, kijk maar naar Fieder (dan hier maar echt een felicitatie!), maar kan ook een tijd op zich laten wachten. In beide situaties moet de miskraam toch echt een plekje krijgen. Dat je al een toekomst voor het kindje wat er helaas niet mocht komen had uitgedacht of in ieder geval veranderingen in je eigen leven hebt aangebracht die (helemaal) samenhangen met de komst van een kleine maakt het wel wel weer heel lastig. Herinneringen.
Ik denk aan jullie.
Ik ben bang voor morgen, weer werken. Ik zie op tegen het moment, m'n reactie.
http://www.molarpregnancy.co.uk/
http://www.mymolarpregnancy.com/
Misschien heb je hier wat aan. Heb niet erg uitgebreid rondgekeken, maar het lijken goed opgezette sites, met informatie, forum, etc.
In het Nederlands kan ik ook vrijwel niks vinden.
Anyhoo, dikke smakkerd
Ik ben "blij" dat ik er goed met m'n vriend over kan praten, het heeft ook heel erg veel impact op hem gehad... Denk wel dat het een verschil is dat ik er met 15 weken al uitzag dat ik elk moment kon bevallen en het voor hem dus ook heel duidelijk was dat ik zwanger was, en hij heeft zijn zoontje en dochter na de bevalling ook nog een tijdje vastgehouden.
Ik ben helemaal niet zo een erge praten van mezelf, heb geen leuke jeugd gehad waardoor ik alles altijd wegstopte, gelukkig heb ik dat nu niet gedaan, al heeft het me wel heel veel moeite gekost, want wat je wegstopt is er niet en daar heb je ook geen verdriet van... Nouja dat denk je op dat moment, maar het komt hoe dan ook een keertje boven en dan komt de klap een keer zo hard.
Neem de tijd, en m'n pm staat altijd open voor je
Ben nu dus 5 weken zwanger maar ik kan er helemaal niet van genieten. Bij elk steekje, verminderde symptomen enz denk ik: oh nee niet weer!
Ik vind het zo rot dat ik niet blij kan zijn! Het is gewoon helemaal verpest. Ben er inmiddels van overtuigd dat het ook deze keer niet zo mag zijn en daar wil ik niet eens aan denken. Dan ga ik mezelf moed inpraten maar dat lukt me dus niet.
Vriendin van mij is nu ook zwanger na jarenlang rammelen. Ben zo blij voor dr maar als het nu misgaat bij mij doet dat nog extra zeer.
Ik moet dankbaar zijn dat ik (kennelijk) makkelijk zwanger raak. Maar misschien kan ik wel niet zwanger blijven?
Sorry als ik iemand voor het hoofd stoot, er zijn veel ergere dingen maar ik voel me gewoon echt verdrietig vandaag.
ik herken je gevoel wel, wat bij mij wel een beetje helpt, is tegen mezelf te zeggen,
Geniet nou maar! Genieten kan je maar heel kort, een zwangerschap is "maar" 9 maanden, als het mis gaat dan heb je nog heel veel tijd om daar verdriet van te hebben...
Maar het blijft onzeker... Denk dat voor mij het echte genieten pasngaat beginnen als ik een kleine hummel naast me heb liggen.... ( en dan beginnen de andere zorgen
) ik denk dat juist iedereen die hier post dat gevoel herkent! Hoe kan je ook genieten als een vorige zwangerschap zo gelopen is? Probeer toch een klein beetje te genieten, al is het maar heel af en toe.[ Bericht 0% gewijzigd door .Sparkling. op 24-06-2012 17:00:07 ]
De rest in dit topic is het natuurlijk ook gegunt gewoon lekker zwanger te blijven of het snel weer te zijn!
Ik duim voor je! En voor Klumsy ook natuurlijk!
En voor klumsy hetzelfde uiteraard
Het is niet zo dat ik mezelf ervan overtuigd had dat ik niet zwanger zou kunnen blijven, maar ik ben wel heel lang heel afwachtend geweest. En bij ieder steekje/krampje/etc hetzelfde als jij: "oh nee, wat als het weer mis is?".
Bij mij heeft het tot de 12 weken echo geduurd voordat ik er wat relaxter in werd. Ik heb toen een doppler gekocht, zodat ik ieder dag zelf even kon/kan luisteren. Is inmiddels mijn voor-het-slapen-gaan ritueel geworden. Even luisteren
Zo'n doppler is overigens niet voor iedereen! Soms, zeker met 12/13 weken nog (vanaf dan is het pas hoorbaar met zo'n ding) vind je het hartje niet. Of pas na heel lang zoeken. En als je er gevoelig voor bent, kan dat natuurlijk behoorlijk wat stress opleveren!
Ik ben nu 20w3d zwanger, en ik heb nog steeds mijn 'wat als' momenten. Ik geniet er inmiddels ook van, en praat tegen de baby enzo (dus ben wel zover dat ik 'overtuigd' ben, als je begrijpt wat ik bedoel), dus dat zit wel goed. Maar ik denk dat je na een miskraam nooit meer zo onbevangen kunt genieten als voor een miskraam.
Vooral die eerste weken duren lang trouwens. Ik vond de eerste 8 weken het allerlangst (de miskraam was met 8w) en tot 12 weken was ook nog steeds Heel Lang. Maar inmiddels gaat het snel. Ik ben ervan overtuigd dat dat bij jou ook zo zal gaan. Probeer wat afleiding te zoeken en schrijf gewoon van je af als je het nodig hebt.
Zolang ik maar werk gaat het wel, maar in het weekend ga ik piekeren. Binnenkort zomervakantie, wordt een ramp vrees ik. Ik ga maar eens heel diep nadenken over een vakantieproject om me bezig te houden...
Ook Isis en Klumsy...duimen draaien voor een goed verloop van de zwangerschap voor jullie.
Sparkling...ben je nog bij de huisarts geweest of gaat het ondertussen wel weer een beetje de goede kant op met je? Sorry, ik verwoord het heel raar, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb zelf de afgelopen week een boek gelezen over het verlies van een prille zwangerschap en de psychische impact die dat op je kan hebben. Mij heeft dat zeker wel meer inzicht gegeven. Ik steven voor nu in ieder geval nog niet af op een nieuwe depressie volgens mij, maar ik zit in een rouwproces en op sommige terreinen lijkt dat wel wat op elkaar. Toegeven aan mezelf dat ik verdriet mag hebben en dat ik echt een een kindje in wording ben verloren (ook al bleek het een mola te zijn) helpt wel. We hebben daarom toch een naam voor het kindje bedacht, want het was toch de bedoeling dat het een kindje zou zijn. Ineens had ik daar een goed gevoel bij, dat het me zou kunnen helpen met de verwerking. De naam: S.tella N.ova (nieuwe ster; een ster die ineens enorm veel helderder wordt als gewone sterren en na maanden/jaren een gewone helderheid krijgt; de miskraam/mola en de tijd erna zijn enorm heftig en we hopen dat het in de toekomst een rustige plek mag krijgen in ons leven). We hebben gekozen voor een meisjesnaam omdat 85% van de complete mola's genetisch XX, dus vrouwelijk, zijn.
M'n eerste pilstrip zit erop. Zoals door de gynaecoloog al voorspeld was, heb ik een langere menstruatie gehad. Maar liefst anderhalve week en dan zelf tot nu toe dagelijks nog wat bruinverlies. Heel irritant. Eerst al zeven weken maandverband/inlegkruisjes vanwege het bloedverlies en de curettage, even twee weken niets en dan nu alweer drie weken. Het zijn geen grote hoeveelheden, maar dat je er steeds maar rekening mee moet houden is irritant. Ik hoop dat het na de stopweek snel klaar is. Ben nu al aan het aftellen hoeveel pillen nog. Ik rammel nog wel niet voor dit moment, daar ben ik nog niet aan toe, maar ik wil wel heel graag weten wanneer ik weer zou kunnen beginnen en zit gewoon al te bedenken wanneer ik de laatste afspraak bij de gyn moet plannen zodat we misschien al in december weer van start kunnen en dat ik dus in november stop met de pil en start met foliumzuur.
Voel me soms niet helemaal goed bij m'n hoofd, want zover vooruit kijken kan natuurlijk nu nog niet. Eerst moeten m'n bloedwaarden echt een half jaar goed zijn. Donderdag weer prikken. Zoals jullie merken ga ik op het moment alle kanten op. In ieder geval vorige week een gigantische huilbui gehad die wel echt wat deed. Toegeven aan mezelf dat ik heftig teleurgesteld ben en verdrietig ben over alles wat me is overkomen.
Het is zeker weten een rouwproces! Je doorloopt dan ook al die fases he, hoe was t ook alweer? Ongeloof, woede enzo.
Wat mooi dat je je kindje een naam hebt gegeven, zit met tranen in mn ogen nu. Prachtig verhaal erachter ook.
Ik hoop dat je inderdaad tegen t eind van het jaar vooruit mag gaan kijken.
Misschien kun je de titel van het boek hier plaatsen als je wilt? Misschien kan het anderen (mijzelf incl) ook helpen.
Heb iig het kindje in leven gezien, ook al gaat het mis. Vorige keer troostte ik me met het feit dat ik het niet gezien had, maar nu vind ik dat juist wel fijn. Het heeft geleefd, ook al blijft het misschien niet leven.
Donderdag weer een echo (die stond al gepland), in de tussentijd wachtennnnnnnnnnnnnnn....Dat wachten
Fijn dat je zo snel terecht kon. En hoe het ook afloopt, je hebt jouw tweede kindje ontmoet. Goud waard
Wachten sucks... sterkte in de tussentijd.
M'n duimen draaien voor je!. Veel sterkte en ik duim me suf voor je Klumsy ook weer zwanger, wat fijn
Kursor, laat jezelf verdrietig zijn, het mag
En dat je zo lang achter elkaar met bloedingen zit komt je op een gegeven moment gewoon je neus uit De gyn had het al voorspeld, betekent dat dat dit eenmalig is? Of ga je de komende tijd elke keer zulke menstruaties tegemoet?Ik heb dit verhaal van me afgeschreven in een apart topic (is heel lang, maar wel de moeite waard):
Van de hemel naar de hel...en weer terug.
Verder iedereen die problemen heeft tijdens de zwangerschap of waar het bij mis is gegaan natuurlijk heel veel sterkte toegewenst!
Ben zelf vanochtend ook nog weer fijn herinnerd aan m'n miskraam: had een oproep gekregen van de bloedbank voor een nieuwe donatie, en moest dus op dat formulier wel ja invullen bij "Bent u zwanger geweest?" en nee bij "Bent u nu zwanger"... en vervolgens hebben er zich minstens 5 mensen mee bemoeid of ik überhaupt wel bloed mocht geven binnen een half jaar na een curettage... meh
Het mocht wel overigens, dus misschien heb ik vandaag wel een leven gered :-)
Zit ook steeds met de vorm van het vruchtzakje in mn hoofd, was n beetje grillig met een soort 'tuutje' eraan. Slecht teken...
Nog 2 dagen geduld, donderdag echo.
Blegh wat vervelend van dat bloed geven. Fijn dat het toch mocht, goed van je
Jij ook heel veel sterkte, hopelijk dat het deze keer wel goed blijft gaan!
Misschien een kleine troost voor je:
Mijn zus heeft ook een keer een miskraam gehad, maar is ondertussen moeder van een dochter van vier en een zoon van twee.
Mijn schoonzusjes heeft zelfs vijf (!) keer een miskraam gehad, maar is sinds december 2011 moeder van een gezonde zoon.
Dus het gaat goed komen!
AartBakkebaard, wat een verschrikkelijk heftige tijd maken jullie mee zeg, heel veel sterkte en ik hoop dat alles goed zal gaan met jullie kindje en je vriendin. hopelijk verbetert haar zicht nog goed!
Thnx nog trouwens.
Nou dat... Ik vind het zelfs een beetje een dooddoener... Ja die en die heeft wel zoveel miskramen en uiteindelijk kwam het goed... Ja in dat geval wel.. Er zijn genoeg vrouwen die wel zwanger kunnen worden, maar simpelweg niet kunnen voldragen. Of de match tussen partners...quote:
dat 't vaak alsnog tot een gezonde zwangerschap komt is helaas geen garantie dat 't altijd zo zal gaan. maar het zou wel fijn zijn als je dat zeker wist... sterkte voor allen die met deze onzekerheid en tegenslag te kampen hebben. en Fieder, wie weet..? succes!
AartBakkebaard, wat een verschrikkelijk heftige tijd maken jullie mee zeg, heel veel sterkte en ik hoop dat alles goed zal gaan met jullie kindje en je vriendin. hopelijk verbetert haar zicht nog goed!
Natuurlijk ga de daar niet vanuit.. Maar ik vind het eigenlijk net zo vervelende zin als dat als je een jaar of 2 bezig bent in de medische molen dat mensen gaan zeggen dat je er niet zoveel mee bezig moet zijn of dat je nog zo jong bent...
ik heb de neiging onderdrukt om te zeggen: "ja, dronken lor die je bent, en ik 3 kinderen op anderhalf jaar tijd, dus hou nu je mond maar"
Zo kreeg ik laatst de vraag: Jij was toch zwanger? Hoe gaat het? Dus ik uitleggen.....
En dan als reaktie krijgen: Nou gelukkig is het al met 20 weken verkeerd gegaan, als het met 2 jaar gebeurt zou zijn was het veel erger geweest....
Ik begrijp wel dat mensen juist net het verkeerde zeggen, maar zeggen dat iemand misbruik maakt ofzo.. Daar ging dan zeker alles juist van een leien dakje ofzo?
Kursor, ik zei het al eerder maar je klinkt zo dapper! En wat fijn dat je al een beetje vooruit kan kijken
Je vroeg of ik al naar de huisarts ben geweest. Nee, ik heb het niet gedaan. Mijn hoofd voelde heel licht ineens na die vreselijke huilbui en het verdriet de dag erna. Ik weet niet zo goed of het me verder alleen gaat lukken maar voor nu voel ik me psychisch wel oké. Ik kan er ook over praten, al voelt dat soms nog steeds alsof ik het over iemand anders heb.
Ik tel de weken en houd bij hoever ik ongeveer zou zijn nu (rond de 30 weken) en vind het lastig om te zien hoe mijn neef op Facebook een rondleiding door de babykamer geeft maar ja.. Het mocht niet zo zijn en er zit ook niets anders op dan dat te accepteren.
Dat is gewoon bijna lachwekkend zeg, hoe krijg je dat uit je strot.quote:
Mensen weten gewoon vaak niks te zeggen, en zeggen dan totaal iets verkeerds ipv te troosten...
Zo kreeg ik laatst de vraag: Jij was toch zwanger? Hoe gaat het? Dus ik uitleggen.....
En dan als reaktie krijgen: Nou gelukkig is het al met 20 weken verkeerd gegaan, als het met 2 jaar gebeurt zou zijn was het veel erger geweest....
Ja lamlul dat was ook de bedoeling. Na een ferme jankbui thuis dacht ik: ach die lomperd bedoelt het niet zo. Maar toch....
Echt... Kunnen mensen niet nadenken?quote:Op donderdag 5 juli 2012 09:05 schreef Tally het volgende:
Ik kreeg gister te horen: Je was toch zwanger van een tweeling? Ja eentje heeft het niet gered na 11 weken. Ach is maar goed ook joh anders had je er nu twee
Ja lamlul dat was ook de bedoeling. Na een ferme jankbui thuis dacht ik: ach die lomperd bedoelt het niet zo. Maar toch....
Jemig wat een vreselijke horken! Wat Sparkling ook al zei; ik snap ergens best wel dat je soms de verkeerde dingen zegt. Het is ook gewoon heel moeilijk om te reageren.
Maar zulke uitspraken zijn gewoon echt belachelijk!!!
Ik vertelde een vriendin dat het misschien weer misgaat met deze zwangerschap en die riep meteen: Oh maar dan is er iets mis met je! Je moet je laten onderzoeken!
en bedankt... Heb dit wel rechtgezet maar toen was het toch al gezegd.Net weer een knipper gezien
Gyn zag geen stolsels oid, dus zag er goed uit. Maar geen garanties natuurlijk. Mag woensdag weer komen, zo lief van ze Maar weer verder afwachten nu hoe t gaat lopen.
Vorige keer ging het met 6 weken 5 dagen fout, en dat is morgen...
Het gaat natuurlijk niet altijd op dezelfde dag fout maar gevoelsmatig een belangrijke dag. Zucht we wachten weer verder af. Stom he dat je ondanks goede echo zo blijft twijfelen???
Die twijfels zal je voorlopig wel houden denk ik, maar je hebt nu toch al mooi 2x een knippertje bij jullie kindje gezien! Zag de vruchtzak er dit keer beter uit?Ohh, over minder dan 8 maanden houden jullie echt wel jullie kindje in de armen hoor!
Ja VK's maken wel vaker drama om niets heb ik gemerktquote:
Dat vruchtzakje zag er nu weer anders uit, wel iets ronder volgens mij. Maar de gyn zei dat ze daar eigenlijk niet op let. Ze heeft alle vormen wel gezien zei ze. Terwijl de vk daar echt wel een punt van maakte.
Zo ben ik 3 keer opgenomen geweest voor jan lul Nee, helemaal niet stom. Echt super menselijk en begrijpelijk. Veel sterkte morgen en ik hoop gewoon dat het 'nu voelt het goed'-gevoel nog komt binnenwandelen. M'n zus riep altijd dat dat nooit zou gebeuren (5x miskraam), maar inmiddels voelt het al een heel stuk beter in deze zwangerschap, ondanks weer opnieuw een kleine bloeding. Ik mocht zelfs al kado's brengen. Inmiddels is ze 16wk zwanger. Ook daar was de 12wk een belangrijke stap net als de weken waarin het de vorige keren mis ging.quote:
Update:
Net weer een knipper gezien
Maar weer verder afwachten nu hoe t gaat lopen.
Vorige keer ging het met 6 weken 5 dagen fout, en dat is morgen...
Zucht we wachten weer verder af. Stom he dat je ondanks goede echo zo blijft twijfelen???
Kahlie wat vreselijk voor je zus (en voor jou dan natuurlijk ook qua meeleven). En wat fijn dat ze nu toch vertrouwen begint te krijgen. 5 x
Hebben ze een behandeling gegeven waardoor het nu goed gaat? Of gewoon 'geluk'?Het was niet duidelijk waar het aan lag (wel tig onderzoeken gehad) en er was ook andere medische problematiek (endometriose). Dit kindje is via IVF verwerkt. Dat geeft haar ook meer rust, want je krijgt wel 'de sterkste' teruggeplaatst.quote:
Getver Tally wat vervelend! Daar gaat je vertrouwen in de vk...
Kahlie wat vreselijk voor je zus (en voor jou dan natuurlijk ook qua meeleven). En wat fijn dat ze nu toch vertrouwen begint te krijgen. 5 x
Ze heeft ook nog best veel gehad aan het boek: "Knocked Up, Knocked Down", wat ik voor haar had gekocht in de verdrietige periode. Het was zeker vreselijk, maar straks word ik dan toch eindelijke tante! Daar blijf ik in geloven.
Mocht het zo ver komen weet ik nu al dat ik bij de gyn komt te lopen.
Dus ach
. Fijn dat je woensdag nog een keer mag komen voor een echo. Tja, opmerkingen...tot op heden nog niet van die schokkende dingen gehoord als ik hier nu lees. (Dat mensen het over een lippen krijgen zeg
) Over het algemeen wordt geprobeerd me op te beuren met de standaarddingen als "je bent nog maar 30, tijd zat", "je hebt al een dochter", "maar elf weken" of "een vriendin van me heeft zelfs twee miskramen gehad en nu twee gezonde kindjes". Het is lastig dat ik m'n gevoel niet over kan brengen en dat de impact veel groter is (ik durf niet te zeggen of de impact van de mola anders is dan van de miskraam, maar het maakt het in ieder geval voor mij wel erg complex). Ik voel me toch veelal onbegrepen en laat daarom bijvoorbeeld op m'n werk niet meer zien dat het me eigenlijk nog dagelijks veel doet, dat ik er veel mee bezig ben. Dat doe ik soms hier, hoewel ik dat toch nog steeds moeilijk vind. Bang dat ik me niet goed verwoord of dat jullie hier ook gaan denken dat ik er wel heel erg in blijf hangen en dan ook niet meer gaan reageren. Net als Sparkling tel ik ook nog steeds door. Dat vinden de meesten wel heel dom van me, maar ik kan niet anders. Goed om te lezen trouwens Sparkling dat je je nu "helderder" voelt en dat de huilbuien echt opgelucht hebben. Ik heb wel even gekeken op één van de fora die Cocotrimonium aangaf (de andere site kende ik al) voor lotgenotencontact. Wel wat meegelezen, maar toch lastig dat het bij mij meer een gevoelskwestie is dan echt medische vragen. En gevoelens in het Engels...tja, dat wordt 'm voor mij niet. Ik heb wel het een en ander gelezen daar. Ik hou het wel bij Fok met echt schrijven en kan gelukkig met een paar mensen in m'n omgeving wel (wat) praten. Ik ben het verhaal van de afgelopen maanden voor mezelf aan het opschrijven, maar wel steeds een beetje. Het is erg moeilijk. Verder zoek ik afleiding thuis...we zijn bezig met plannen maken voor de verbouwing van de zolder (en dan denk ik er regelmatig achteraan...maar wat als er geen tweede komt....onzin; we willen de zolder opgeknapt hebben).
Fieder vroeg nog naar de titel van het boek dat ik gelezen had: "Als je een prille zwangerschap verliest" van Bernard Spitz, Manu Keirse en Annemie Vandermeulen.
Afgelopen week weer bloed geprikt: HCG = niet detecteerbaar!
Nog vijf maanden te gaan (hoewel ik de laatste keer een week te vroeg wil doen...iets met ongeduldig en timing cyclus. Voelt net alsof ik iets heel slechts van plan ben eigenlijk. Ik heb trouwens goede hoop dat het na deze onttrekkingsbloeding wel eens klaar kan zijn met het bloed- en bruinverlies. Afgelopen cyclus was zo lang gerekt doordat ik direct op de eerste dag startte met de pil. Nu is alles een soort van gereset, dus hopelijk vanaf nu alles weer normaal. Babyboom kijken afgelopen donderdag was niet echt een goed plan. Een stel helemaal in de gloria met een positieve test en ik huilen, want een positieve test zegt toch ook niets! Voede me flink ellendig. Ben zelf beide keren niet in de wolken geweest, maar dat ik er zo negatief in sta nu vind ik toch wel heel naar. Ik begrijp de angst van Fieder en anderen bij een nieuwe zwangerschap nu heel goed en hoop maar dat mocht het voor mij weer zover komen dat er nog een beetje met me te leven valt die eerste spannende weken (en dan willen we het eigenljk weer voor ons houden tot de termijnecho...).
Hmm...dit verhaal is weer flink warrig...vervelend...maar ik hoop dat de strekking duidelijk is. Ik zit nog steeds niet zo gestructureerd in elkaar als ik van mezelf gewend ben.
Het is voor jou natuurlijk nog een stukje anders omdat je weet dat je alles een tijdje on hold moet zetten voordat je überhaupt weer mag proberen om zwanger te raken. Dat lijkt me de boel nogal wat te compliceren.
Wat erin blijven hangen betreft: ik vind dat sowieso lastig te beoordelen. Als je maar zelf het idee hebt dat je stukje bij beetje vooruit gaat, dat lijkt me het verstandigste. En als je maar merkt dat je steeds vaker weer oprecht kunt lachen en geluk kunt voelen (dit klinkt veel zweveriger dan ik bedoel overigens, maar ik kan het niet anders verwoorden).
Ik heb zelf een 'normale' (?) miskraam gehad, en voor mij was het inderdaad een troost dat ik 'pas' 8 weken zwanger was. En het hielp dat we meteen bij poging 1 zwanger waren geraakt (dus niet dat het na maandenlang proberen eindelijk raak was). Het 'geluk' dat ik heb, is dat ik over het algemeen mezelf even het verdriet heel intens kan laten beleven, en dan is het 'goed'. Dan kan ik het afsluiten. Maar dan nog, ook al is het 'verwerkt', het blijft een deel van je. Het is nu eenmaal een ervaring/gebeurtenis met een behoorlijke impact, hoe (snel) je het ook verwerkt.
Heb ik het geaccepteerd? Al vrij snel na de miskraam. Heb ik het verwerkt? Absoluut.
Betekent dit dat ik er nooit meer aan denk? Nee, ik denk er zeker nog wel aan. Betekent dit dat ik er nooit meer verdrietig over ben? Nee, dat verdriet/gemis voel ik van tijd tot tijd nog wel. Betekent dit dat het mijn ervaring in de huidige zwangerschap niet heeft beïnvloed? Nee, ik ben veel minder onbevangen, en was zeker in het begin veel onzekerder. Heeft een stuk langer geduurd voordat ik er echt blij mee durfde te zijn.
Mijn verhaal is ook wat lang en warrig geworden. Maar wat ik vooral wil zeggen, sta jezelf gewoon toe om ook nog steeds verdrietig te zijn, nu én in de toekomst. Dat wil niet per se zeggen dat je in je verdriet blijft hangen. Jezelf toestaan verdriet te voelen is -volgens mij- onderdeel van acceptatie. Accepteren betekent vooruitgang. Vooruitgang betekent dat je weer, voorzichtig, naar de toekomst durft te kijken. Verwerking betekent dus niet dat je nooit meer verdrietig of onzeker kunt zijn.
Anyhoo, smakkerd!
Super dat het hcg zo goed gaat!
Ook ik had moeite met babyboom. Dat mensen idd met een test zo blij kunnen zijn. Dat gevoel heb ik nooit gehad.
Meer van: ok, het is gelukt, nu maar kijken hoe het gaat. Bedankt voor de tip over het boek.
Vandaag lekker de stad in, morgen nog wat plannen en dan is het al woensdag. Hoop dat we nog steeds een knipper zien... Mag gelukkig om 11 uur dus hoef niet de hele dag te nagelbijten.
Maar het is toch logisch dat als mensen in soms al vele jaren tijd nog nooit een tweede streepje hebben gezien, ze al superblij zijn met die eerste (toch ook grote) stap? Dit is dierbare vrienden van mij onlangs overkomen en natuurlijk kennen zij de risico's en zijn zij zeer nerveus over de komende weken, maar er niet ontzettend blij mee zijn zou voor hun juist heel gek zijn.quote:
Ook ik had moeite met babyboom. Dat mensen idd met een test zo blij kunnen zijn. Dat gevoel heb ik nooit gehad.
Verder wens ik jullie ontzettend veel sterkte & duim ik hard voor jullie allen!
Ik was vandaag de gelukkige die weer een knipper mocht zien, morgen 12 weken
.Nou dat vroeg.ik me idd ook af.quote:
Misschien begrijp ik het verkeerd hoor, maar is het dan zo gek om heel blij te zijn met een positieve test???
Ik heb beide keren er vanaf t begin vertrouwen in gehad. Nooit gehad van: oh jee straks gaat t fout.
Zo kan t ook gaan.
Ach ja, zelf zit ik wat positiever in elkaar geloof ik
Ja dat lijkt mij dus ook.quote:
maar het zal wel aan mij liggen, maar ik snap dan de moeite niet. Als een ander dat gevoel niet heeft is dat toch alleen maar heel fijn?
Een positieve test zegt juist heel veel, namelijk dat je zwanger bent! Misgaan kan het inderdaad altijd, maar die eerste hobbel is toch maar mooi met succes genomen.quote:
Kaatjejannie, dat vind ik niet, al denk ik dat ze er meer rekening mee houden dat alleen een positieve test hebben niets zegt. En doordat dat al eens eerder pijnlijk duidelijk is geworden, reageer je veel afwachtender.
Dat!quote:
[..]
Een positieve test zegt juist heel veel, namelijk dat je zwanger bent! Misgaan kan het inderdaad altijd, maar die eerste hobbel is toch maar mooi met succes genomen.
Ja, dat idd..quote:
[..]
Een positieve test zegt juist heel veel, namelijk dat je zwanger bent! Misgaan kan het inderdaad altijd, maar die eerste hobbel is toch maar mooi met succes genomen.
Maar met alleen zwanger zijn bereik je niet dat je een kindje krijgt. Ik begrijp jullie wel, ik begrijp het vanuit Fieder ook.quote:
[..]
Een positieve test zegt juist heel veel, namelijk dat je zwanger bent! Misgaan kan het inderdaad altijd, maar die eerste hobbel is toch maar mooi met succes genomen.
Hier geen zere schenen, zo heb ik het ook precies ervaren. Miskraam gehad op 13 maart en half mei weer een positieve test. Ik was inderdaad nerveus, maar dat was ik bij de eerste ook. Het is ook voor iedereen anders natuurlijk. Maar ik was weer dolblij hoor met m'n positieve test!quote:
Hier nog iemand die er gewoon altijd positief over de positief gedacht heeft over de testen en toen ik bloedverlies had op 14 weken ook niet meteen dacht van goh nu is het mis maar gewoon even afgewacht wat de echo zei en dat bleek toen allemaal in orde en ja mijn eerste zwangerschap was een miskraam maar ik ben daar nooit mee bezig geweest. De eerste zwangerschap werd niet voor niets afgebroken door de natuur zelf (ja ik weet het misschien zere schenen hier en daar maar zo realistisch bekijk ik het nu eenmaal).
Dat dus.quote:
Het is niet dat ik het niet begrijp maar je kan jezelf ook een soort van overbezorgd maken zeg maar.
Ja gezonde spanning hoort bij elke zwangerschap denk ik...quote:
[..]
Hier geen zere schenen, zo heb ik het ook precies ervaren. Miskraam gehad op 13 maart en half mei weer een positieve test. Ik was inderdaad nerveus, maar dat was ik bij de eerste ook. Het is ook voor iedereen anders natuurlijk. Maar ik was weer dolblij hoor met m'n positieve test!
Met de afgelopen heftige maanden kon ik bij de positieve test op tv alleen maar huilen. Ik kon me de blijdschap niet voorstellen omdat ik er gelijk m'n eigen verhaal achter plakte...raar, ik weet het, maar ik dacht dus eerder aan alle nare dingen met de mola die ik zelf heb meegemaakt na mijn positieve test, dan aan het uitkijken naar nieuw leven.
Ik hoop voor mezelf dat ik er over een tijdje anders in kom te staan, maar kan me er nu nog niets bij voorstellen. Vooralsnog heb ik een nare associatie met positieve testen en toch hoop ik er over een half jaar (op z'n vroegst) eentje te doen. Maar ik denk dat dan de stress toe slaat. Ik zag al enorm op tegen de tweede zwangerschap en er is nu alleen maar meer ballast bijgekomen voor een derde.
Geen idee of m'n strekking/achtergrond bij m'n reactie wat beter overkomt. Ik misgun niemand 'n geluk alleen zie ik het nu zelf nog erg zwart en dat zou ik niet moeten reflecteren, maar ik kan er nog niet tegenin gaan.
Dat denk ik ook.quote:
[..]
Ja gezonde spanning hoort bij elke zwangerschap denk ik...
Tuurlijk voor.echo's was t ook wel even spannend enzo, maar toch had ik er wel vertrouwen in.
Als.ik bij alles moet nadenken: 't kan ook mis gaan' kan je.nergens.meer van genieten.
Dat begrijp ik dus niet!
Nog eventjes geduld Fieder, dan mogen jullie weer naar het knippertje van jullie baby kijken!
Hier in dit topic blijven hangen helpt niet om positief er in proberen te staan.
En dit bedoel ik zo aardig mogelijk maar waarom al zwarte wolken zien als ie op dit moment gewoon nog echt roze is volgens twee echo's.
Drama's? Wees blij dat een verloskundige je laagdrempelig instuurt en je klachten of dingen die zij waarneemt serieus neemt. 99 van de 100 keer is het niets, maar als ze niet instuurt en er is wel iets dan is de wereld te klein.quote:
[..]
Ja VK's maken wel vaker drama om niets heb ik gemerkt
Vrouwen die zeggen dat zij hun kindje weinig voelen worden bijvoorbeeld ingestuurd, over t algemeen is er niets aan de hand en ga je voor niks, maar hey, je zult maar net diegene zijn van wie het kind met een spoedkeizersnede nog nét gered kan worden. Infectie, hoge bloeddruk, bloedverlies, uitdroging, same story.
Overigens stuurt de verloskundige je alleen maar in, het is de beslissing van je geliefde gynaecoloog of je ook daadwerkelijk moet blijven voor een opname of dat je direct een retourtje verloskundige krijgt. Zoiets wordt niet eenzijdig beslist en de eindbeslissing ligt zeker niet bij de verloskundige, de gyn maakt dus minstens zoveel "drama".
Daar ga je je niet beter van voelen lijkt me.
Fieder kan het beste proberen te genieten van haar zwangerschap, absoluut! En hopelijk gaat dat ook lukken na nog een mooie echo.
Maar hoeveel echo's zouden er dan moeten zijn om haar gerust te stellen. Drie is al veel op deze termijn.quote:
Daar ben ik het mee eens DML.
Fieder kan het beste proberen te genieten van haar zwangerschap, absoluut! En hopelijk gaat dat ook lukken na nog een mooie echo.
Ik ben het met je eens dat in het depressief door hormonen handige tips staan overigens, het is sowieso een mooie reeks om door te lezen, vind ik.
) maar ik kon dat gevoel toen niet plaatsen. Het ging mis, het was rot, maar ik ging door. Oke, toen ging het met mijn cyclus mis en werd het dus een ziekenhuisverhaal wat eindigde met een waterecho en daarna een positieve test. En wat Flugel ook al zegt: ik WIST gewoon dat het oke was. Tuurlijk, spannend blijft het, maar ik was blij. Toen we begonnen voor kindje twee had ik in augustus een positieve test. En ik WIST meteen weer dat het niet goed was. Dat streepje hebben we niet gevierd, het ging een paar dagen erna mis. Maar de maand erop was het weer raak en ook die zwangerschap voelde meteen goed. Wel spanning maar vooral blijdschap.
Fieder, het heeft werkelijk geen zin om alles te gaan google'n, om hier te blijven rondhangen, om bij alles te twijfelen. Later kijk je terug op deze eerste periode en is het er eentje van alleen maar onzekerheden en doemgedachten. Dat wil je echt niet. Probeer te genieten, ben je bewust van deze zwangerschap.
En ik ben het ook wel eens met Books, als artsen het niet nodig vinden om te controleren dan is dat omdat er gewoon weinig te controleren valt. Ik ben na mijn miskraam na een aantal maanden wel gecontroleerd omdat mijn cyclus raar ging doen, maar de curretage zelf is destijds telefonisch besproken. Prima, hoefde ik niet naar de poli en hield ik inderdaad geen plekje bezet.
Overigens hoeft het zorgen maken niet te betekenen dat je niet meer positief kunt zijn
En om dan even heel lomp en hard over te komen: ook drie seconden nadat die echokop zijn laatste beeld doorstuurt kan het hartje stoppen met kloppen. Het KAN maar de kans is niet groot. En het heeft gewoonweg geen zin om constant te controleren. De zekerheid wordt er gewoon niet groter van.quote:
[..]
Maar hoeveel echo's zouden er dan moeten zijn om haar gerust te stellen. Drie is al veel op deze termijn.
Herkenbaar ja. Bij Driekus hadden we vijf echo's voor de 12 weken geloof ik. Bij Tienus heb ik met 8 weken een echo gehad en dat was het tot de nekplooi en termijn echo. En dat was op eigen verzoek, want we mochten door de miskramen meer echo's.quote:
Alle echo's van de wereld kunnen je niet geruststellen als je je zorgen maakt, precies de reden waarom ik er bij Piet voor koos om alles op de 'normale' momenten te doen. De wekelijkse echo bij Willem was fijn, maar o zo spannend elke keer... Minder echomomenten leverde uiteindelijk minder spanning op...
Overigens hoeft het zorgen maken niet te betekenen dat je niet meer positief kunt zijn
Nee, je bent niet vaag. Maar ik vind jouw situatie ook net effe wat anders dan de 'gewone' miskramen. Bovendien, je stapte deze zwangerschap uberhaupt al in met een verleden. Ik snap het prima. En je beseft het je, dat is toch al stap 1.quote:
Ik hoop "depressief door hormonen" niet nodig te hebben tzt, maar het is wel een reden waarom ik een nieuwe zwangerschap bij voorbaat al anders in stap dan m'n eerste. Er is zoveel voorgevallen...ik vind het gewoon erg moeilijk. (volgens mij ben ik nu te vaag...)
Kursor ik vind jou verhaal iets totaal anders dus dat begrijp ik wel. Daar zou ik als optimist ook heel anders mee omgaan.quote:
Ik hoop "depressief door hormonen" niet nodig te hebben tzt, maar het is wel een reden waarom ik een nieuwe zwangerschap bij voorbaat al anders in stap dan m'n eerste. Er is zoveel voorgevallen...ik vind het gewoon erg moeilijk. (volgens mij ben ik nu te vaag...)
Mefke, ik heb bij beide meiden een termijnbepaling en twintigweken echo gehad en bij mijn jongste bijna om de drie dagen vanaf 24 weken en daar zijn we zelf heel duidelijk in geweest na twee keer dat als ze er geen reden toezagen wij het zelf ook niet wilde. Mijn hart ging aan de haal maar er was geen reden om te bedenken dat er iets met de baby zou zijn dus daar zijn ze op ons verzoek meegestopt en enkel een dag voor de ks (34 weken) er is een groeiecho geweest voor de zekerheid en meer niet.
De vk gaf later ook aan dat als vrouwen zo'n gevoel hebben, het heel vaak klopt. Een soort van restje instinct ofzo.
Ik had ook al veel moeite met die post. M'n vriendin was juist de dag ervoor opgenomen i.v.m. vochttekort, uiteindelijk bleken de bloedwaarden helemaal niet in orde (HELLP) en is de kleine met een spoedkeizersnede gehaald. Allemaal kantje boord. Twee levens te danken aan een alerte verloskundige!quote:
[..]
Drama's? Wees blij dat een verloskundige je laagdrempelig instuurt en je klachten of dingen die zij waarneemt serieus neemt. 99 van de 100 keer is het niets, maar als ze niet instuurt en er is wel iets dan is de wereld te klein.
Vrouwen die zeggen dat zij hun kindje weinig voelen worden bijvoorbeeld ingestuurd, over t algemeen is er niets aan de hand en ga je voor niks, maar hey, je zult maar net diegene zijn van wie het kind met een spoedkeizersnede nog nét gered kan worden. Infectie, hoge bloeddruk, bloedverlies, uitdroging, same story.
Overigens stuurt de verloskundige je alleen maar in, het is de beslissing van je geliefde gynaecoloog of je ook daadwerkelijk moet blijven voor een opname of dat je direct een retourtje verloskundige krijgt. Zoiets wordt niet eenzijdig beslist en de eindbeslissing ligt zeker niet bij de verloskundige, de gyn maakt dus minstens zoveel "drama".
Ik vind het erg jammer dat hoe iemand iets ervaart en voelt wordt weggeredeneerd. Iedereen zit anders in elkaar, en er is daarin geen goed of verkeerd, naar mijn mening.
en bij de groei echo in zwolle wilde ik perse een vluchtkoffertje mee en was ik woest omdat schoonmoeders niet per auto kwam maar per trein. het koffertje ging niet mee (ruzie omdat ik verweten kreeg altijd zo negatief te zijn) en schoonmoeders had idd vertraging en ik moest idd blijven en 3 dagen later beviel ik met 30 weken. je gevoel is wat waard. maarrr: het is lang niet altijd direct zo donker. linksom of rechtsom; we hebben een paar maanden gekregen moraal van het verhaal: shit happens en je weet nooit precies wanneer. geniet dus nou maar gewoon van wat je hebt
voor jou, want ik hoop dat je begrijpt dat dit alles geen aanval naar jou is!So true! Want dit geldt voor alles in het leven!quote:
moraal van het verhaal: shit happens en je weet nooit precies wanneer. geniet dus nou maar gewoon van wat je hebt
Ik voel me gestraft voor het feit dat ik het aangedurfd heb om voor een tweede te gaan. Ik weet dat ik dat echt niet mag denken, maar zo voel ik het bij vlagen wel en ik ben bang dat dat niet begrepen wordt. Ik ben bang om alles nog van de eerste zwangerschap nog eens mee te maken, maar ik wil zo graag nog een kind.
Ga maar eens douchen voor ik mezelf echt weer helemaal gek maak.
Het is geen aanval maar meer een poging om haar van de zwarte wolk af te krijgen zeg maar. Dat iedereen anders in elkaar zit is algemeen bekend maar je kan er natuurlijk ook zelf wel iets aan doen en niet constant uitgaan van het ergste ook juist voor je eigen gemoedsrust? Het zijn zoveel mooie weken in een gezonde situatie maar dit lijkt er niet op dat het mooie weken zijn.quote:
Ik vind het erg jammer dat hoe iemand iets ervaart en voelt wordt weggeredeneerd. Iedereen zit anders in elkaar, en er is daarin geen goed of verkeerd, naar mijn mening.
In het juiste topic gaan zitten helpt al om dat het gaat mis gevoel wat naar de achtergrond te dringen lijkt me.quote:
Als ze echt op een zwarte wolk zit, lukt het echt niet zomaar om daarvan af te stappen omdat anderen zeggen dat ze dat beter kan doen. Gevoel en ratio zijn niet altijd in balans, en je kunt gevoel niet zomaar uitschakelen.
Mja, weet ik niet. Ik vond het ook erg moeilijk m in Z&G mee te posten in het begin. Allemaal blije mensen, maar hoewel ik me had voorgenomen om vanaf het begin zoveel mogelijk te genieten, viel dat nog niet mee.quote:
[..]
In het juiste topic gaan zitten helpt al om dat het gaat mis gevoel wat naar de achtergrond te dringen lijkt me.
Ik denk dat Fieder zelf wel voelt wanneer ze wel fijn mee kan posten daar. Ze zal ook liever niet negatief doen maar als dat nou is hoe je je voelt?
Depressief door de hormonen lijkt me niet aan de orde. Onzekerheid en angst, omdat het allemaal nog vers is en je je zo ontzettend bewust bent geworden van het feit dat het echt wonderbaarlijk is als er een gezond kindje geboren wordt.
Misschien een 'zwanger na een miskraam' topic o.i.d.
Precies!quote:
Maar het depressief-topic is ook niet het juiste als ik het zo zie, ze is gewoon stikonzeker. Eig zou er een topic moeten zijn over hoe je het vertrouwen in je lijf en je intuitie weer terugkrijgt na zo'n ervaring. En de een heeft daar meer moeite mee dan de ander, dus de behoefte aan zo'n topic zal ook varieren.
Dat dus!quote:
Maar het depressief-topic is ook niet het juiste als ik het zo zie, ze is gewoon stikonzeker. Eig zou er een topic moeten zijn over hoe je het vertrouwen in je lijf en je intuitie weer terugkrijgt na zo'n ervaring. En de een heeft daar meer moeite mee dan de ander, dus de behoefte aan zo'n topic zal ook varieren.
Goed punt, maar je weet ook dat 't niet helpt als mensen je niet proberen te helpen om ook de mooie dingen te zien toch?quote:
Als ze echt op een zwarte wolk zit, lukt het echt niet zomaar om daarvan af te stappen omdat anderen zeggen dat ze dat beter kan doen. Gevoel en ratio zijn niet altijd in balans, en je kunt gevoel niet zomaar uitschakelen.
Je hebt helpen en helpen. Ik vind niet alle posts nu getuigen van empathie en op een dergelijke hulp zou ik niet zitten te wachten. Wat nu dan voor Fieder heel vervelend is, want nu kan ze dus nergens meer terecht. Lijkt me dat dat ook niet de bedoeling is?quote:
[..]
Goed punt, maar je weet ook dat 't niet helpt als mensen je niet proberen te helpen om ook de mooie dingen te zien toch?
Ik vind het best cru om in een miskraam topic te posten als je een knipper hebt. Zowel t.o.v. je kindje als de dames die hier vol in hun verdriet zitten.
Ik wil het ook wel doen, maar dat is zo gek als het daarna leeg blijft.
Nu ik vandaag weer een goede echo had, hoor ik natuurlijk wel thuis in Z&G, maar ik als uber-lurker durf me nergens in de lijst te laten zetten. Dan schrijven ze over drie maanden "wie is die Isis dan?"
quote:
Ik heb vandaag geleerd dat angst en depressie wel dichter bij elkaar liggen dan dat ik eigenlijk dacht. Een angststoornis en een depressie tijdens zwangerschap gaan hetzelfde traject in, heb ik begrepen. Fieder, als je je zo rot voelt, zou je dan misschien evn van je af kunnen kletsen bij de huisarts?
Daar herken ik totaal niks van. Ik ging met vol vertrouwen mijn eerste zwangerschap in, vol naiviteit en onbezorgdheid. Nooit heb ik het gevoel gehad dat het niet goed was, ook niet als mensen zeiden dat mijn buik wel erg klein was voor iemand die 16 weken zwanger was. Zelfs toen een verpleegkundige op een echo kon zien dat mijn kindje wel erg klein was voor 16 weken had ik er nog vertrouwen in dat het goed was, het lag vast aan het apparaat. Mijn gevoel was hier dus volledig fout.
Bij mijn tweede zwangerschap heb ik meerdere malen de angst gehad dat het fout zat, rond 7 weken wist ik het vrijwel zeker en een keer tijdens het autorijden kreeg ik zo'n kramp dat ik bang was voor een miskraam. En toch ligt dat frummeltje nu momenteel bij opa en oma te pitten.
Ook was hier mijn gevoel volledig fout, gelukkig, in dit geval.
Wat ik hiermee wil zeggen is, en niet om mensen voor hun schenen te schoppen of terecht te wijzen of whatever, maar ik lees bij Fieder dat ze het gevoel heeft dat het niet goed zit en wat later zie ik posts waarin staat dat ze bij hun miskramen het gewoon wisten. Ik zou daar zelf, als ik zo'n angst had dat het weer fout zou gaan, heel bang van worden. Denk ik. Niet dat je het niet mag opschrijven, want ik heb er wel vaker over gehoord, dat men gewoon wist dat het fout zou gaan ofzo. Maar ik hoop dat Fieder die ervaringen niet perse op zichzelf betrekt. Zeg ik dit allemaal goed? Ik bedoel het in ieder geval goed en niet belerend tegenover iemand hier in dit topic!
Kortom, Fieder: Je gevoel kan het ook fout hebben. Soms regeert de angst en dat is mijns inziens normaal. Heel mijn zwangerschap heb ik angstmomentjes gehad. Gelukkig kon ik er wel meer van gaan genieten naarmate mijn buik groeide, ik haar voelde en ik haar ook kon horen dmv de doptone.
Maar helemaal gerust was ik pas toen ik dat frummeltje hoorde schreeuwen en ze op mn buik gelegd werd.
quote:
[..]
Maar het is toch logisch dat als mensen in soms al vele jaren tijd nog nooit een tweede streepje hebben gezien, ze al superblij zijn met die eerste (toch ook grote) stap? Dit is dierbare vrienden van mij onlangs overkomen en natuurlijk kennen zij de risico's en zijn zij zeer nerveus over de komende weken, maar er niet ontzettend blij mee zijn zou voor hun juist heel gek zijn.
Verder wens ik jullie ontzettend veel sterkte & duim ik hard voor jullie allen!
Ik was vandaag de gelukkige die weer een knipper mocht zien, morgen 12 weken
Dat van blij zijn met een positieve test bedoelde ik niet dat ik dat stom vond ofzo, of dat ik dat niet begrijp van hun kant. Gewoon dat ik daar jaloers op ben. Omdat ik dat gevoel nooit gehad heb. Ik ken dat gevoel niet. Ik ben inderdaad van mezelf nogal een doemdenker, dus bij zo'n test ga ik meteen piekeren.quote:
Ik begrijp Fieder ook hoor, maar ik begrijp niet dat zij mensen niet begrijpt die blij zijn met een positieve test
Dat dus jaquote:
Ik begreep uit de tekst van Fieder niet zozeer dat zij het niet begrijpt, meer dat ze er juist moeite mee heeft dat zij dat gevoel van pure blijdschap niet herkent.
quote:
Ja maar je kan je zelf ook gek maken. Waarom in een miskraam topic gaan zitten als het geen miskraam is??
Daar ga je je niet beter van voelen lijkt me.
quote:
Ik voelde bij mijn miskraam vanaf het begin af aan dat het niet goed zat. Bij deze zwangerschap voelde het meteen goed en gaat het gelukkig ook hartstikke goed. Genieten in onzekerheid is heel moeilijk, maar probeer het Fieder! Zo vaak maak je het niet mee. Dikke
Misschien is het inderdaad niet passend dat ik zwanger hier post. Maar al mijn twijfels en angsten in z&g posten vind ik ook niet goed voelen. Bovendien voelt het voor mij hier vertrouwd omdat ik hier mijn vorige miskraam met een aantal meiden heb doorgemaakt, heb het gevoel dat ik hier begrepen wordt. Het is allemaal nog heel vers en ook al heb ik het vreselijke geluk dat ik snel weer zwanger ben (want dat besef ik me ook), toch ben ik gewoon ook heel bang.quote:
Fieder, je bent meer dan welkom om zo'n topic te openen. 'Zwanger na een miskraam. Hoe ga je er mee om?' oid.
Ik wil het ook wel doen, maar dat is zo gek als het daarna leeg blijft.
Ik probeer hier heel rustig onder te blijven maar soms komt het even boven. Ik heb niet het geveol dat ik mezelf gek maak, juist dat ik door het te posten dingen los kan laten.
BE, bedankt voor je aanbod, ik zit waarschijnlijk inderdaad tussen meerdere topics in. Ik denk er nog even over na.
Nogmaals: het was niet mijn bedoeling mensen hier te kwetsen in dit zeer gevoelige topic. Mijn excuses als dit toch gebeurt is.
De hele zwangerschap had ik ( ondanks het af en toe bloedverlies ) een heel positief gevoel en heb ik ook echt wel genoten....
En nu... nu weet ik niet wat ik voel, eigenlijk voel ik me vrij mat, de momenten dat ik denk
zet ik mezelf gelijk weer op de grond doordat ik weet dat dat gevoel gewoon niks zegt...Ik leef een beetje van dag tot dag, ik zie wel hoe het loopt, echt heel erg genieten doe/durf ik niet omdat ik bang ben dat de klap dan een keer zo hard aankomt, wat eigenlijk niet uitmaakt, want als het verkeerd gaat komt die klap hoe dan ook wel...
En dit is nou precies waar ik zo'n moeite mee heb. Nee, de angst hoort niet te regeren. En als dat zo is, dan kan je daar weinig aan doen en dan is dat heel vervelend, maar het heeft gewoon geen zin om daarom maar helemaal in zak en as te gaan zitten. Zoek dan hulp, blijf niet hangen in het negatieve, ga niet uren google'n om net dat ene verhaal te vinden waarin het ook fout ging. Het heeft gewoon geen zin, je voelt je er niet beter door en ook niet geruster. Wat je mist is een klein beetje genieten van een bijzondere tijd. En als geniet je maar een minuutje, dan is dat in mijn ogen nog altijd beter dan er heilig van overtuigd blijven dat het misgaat als echo's bewijzen dat het niet zo is.quote:
Soms regeert de angst en dat is mijns inziens normaal.
Maar goed, ik ben waarschijnlijk gewoon te nuchter en ik zal wel weer een heleboel mensen voor hun schenen shoppen. Prima, maar dit is gewoon zoals ik er in sta. Je kan wel 100% zekerheid willen,maar die krijg je niet, nooit. Je kindje kan 3 seconden na de laatste echo overlijden en je kan morgen ook onder een trein komen.
Ik vind je gebrek aan empathisch vermogen in deze inderdaad een beetje jammer.quote:
[..]
En dit is nou precies waar ik zo'n moeite mee heb. Nee, de angst hoort niet te regeren. En als dat zo is, dan kan je daar weinig aan doen en dan is dat heel vervelend, maar het heeft gewoon geen zin om daarom maar helemaal in zak en as te gaan zitten. Zoek dan hulp, blijf niet hangen in het negatieve, ga niet uren google'n om net dat ene verhaal te vinden waarin het ook fout ging. Het heeft gewoon geen zin, je voelt je er niet beter door en ook niet geruster. Wat je mist is een klein beetje genieten van een bijzondere tijd. En als geniet je maar een minuutje, dan is dat in mijn ogen nog altijd beter dan er heilig van overtuigd blijven dat het misgaat als echo's bewijzen dat het niet zo is.
Maar goed, ik ben waarschijnlijk gewoon te nuchter en ik zal wel weer een heleboel mensen voor hun schenen shoppen. Prima, maar dit is gewoon zoals ik er in sta. Je kan wel 100% zekerheid willen,maar die krijg je niet, nooit. Je kindje kan 3 seconden na de laatste echo overlijden en je kan morgen ook onder een trein komen.
Hoe kan jij er nou moeite mee hebben dat een ander angstig is en dat hier ventileert?quote:
[..]
En dit is nou precies waar ik zo'n moeite mee heb. Nee, de angst hoort niet te regeren. En als dat zo is, dan kan je daar weinig aan doen en dan is dat heel vervelend, maar het heeft gewoon geen zin om daarom maar helemaal in zak en as te gaan zitten. Zoek dan hulp, blijf niet hangen in het negatieve, ga niet uren google'n om net dat ene verhaal te vinden waarin het ook fout ging. Het heeft gewoon geen zin, je voelt je er niet beter door en ook niet geruster. Wat je mist is een klein beetje genieten van een bijzondere tijd. En als geniet je maar een minuutje, dan is dat in mijn ogen nog altijd beter dan er heilig van overtuigd blijven dat het misgaat als echo's bewijzen dat het niet zo is.
Maar goed, ik ben waarschijnlijk gewoon te nuchter en ik zal wel weer een heleboel mensen voor hun schenen shoppen. Prima, maar dit is gewoon zoals ik er in sta. Je kan wel 100% zekerheid willen,maar die krijg je niet, nooit. Je kindje kan 3 seconden na de laatste echo overlijden en je kan morgen ook onder een trein komen.
Ik ben ook supernuchter, te nuchter hoor ik ook nog wel eens, maar ik snap volledig dat als je al eens zomaar zonder dat je dat verwachtte een miskraam hebt gehad je het verdomd moeilijk vind om er vertrouwen in te hebben. Juist omdat het zoiets ongrijpbaars is waar je zelf helemaal niets aan kan doen. Het zit er en je moet maar gewoon hopen dat het blijft zitten en meer kan je niet doen.
En de een kan zich nou eenmaal wat makkelijker tot positieve gedachten zetten dan de ander, maar om hier maar even zo neer te gooien dat een ander niet in zak en as moet gaan zitten omdat het toch geen zin heeft is wel heel erg kort door de bocht. Als het allemaal zo simpel was dan kon de hele psychologie wel opdoeken toch?
En dus omdat jij het ook gedaan hebt, hoeft en mág een ander het niet meer doen? Jij hebt het allemaal al eens ervaren en kan nu dus aan een ander gaan vertellen hoe ze zich wel of niet moeten voelen.quote:
O en voor mensen die nu gaan roepen dat ik niet weet wat het is: ik weet heel goed wat het is. Ik was diegene die bij haar eerste zwangerschap uren heeft lopen google'en, die nu nog zo de link naar voren kan toveren over lengte van het vruchtje en de kansberekening dat het dan in die week fout gaat. En weet je, het heeft me geen millimeter vooruit geholpen.
Of je het kan, zou ik niet weten, want dat klinkt op geen enkele manier uit je post.quote:
Miss, ik denk dat dat het grote verschil is tussen jou en mij (en tussen anderen en mij). Ik zie het zo, jij ziet het anders, maar verwijt me niet dat ik me niet kan inleven, want dat kan ik wel.
En dan ook nog zeggen dat jij dat allemaal ook al gedaan hebt, het hielp niet, dus moet een ander het ook maar niet doen? Laat iedereen zijn eigen manier van verwerken en zijn eigen ervaringen opdoen.
En die
zijn al helemaal nergens voor nodig.Ze erkent volgens mij best de angsten, maar probeert aan te geven dat daarnaaar leven weinig zin heeft.
Ik kan heel empathisch zijn, heb zelf veel ansten (gekend), maar kies ervoor waar dat lukt toch echt om ze te verdringen.
. Ik heb het niet eens nagelezen. Alleen interpreteerde ik die ene specifieke post van mefke niet zo, that's all.flugel krijgt ook vaak zat commentaar als ze wat kort door de bocht post. jij ookquote:
Weet je,laat maar. Flugel mag hier wel neerzetten dat ze vind dat het niet opschiet om maar in het negatieve te blijven hangen, ik niet.
En die
weet je; jij bent jij. en dat jij op een bepaalde manier reageert wil nog niet zeggen dat iedereen dat dan maar moet doen. wat voor jou werkt, kan voor een ander best averechts werken. nog buiten dat; rouw is een proces. het is niet zo dat iemand op een dag wakker wordt en zich bedenkt "oh. gister was ik heel angstig en onzeker, weet je wat! dat gaan we niet meer doen" en klaar. zo werken dingen niet en dat weet je best.
Feiten zijn feiten. Het is niet alsof je angsten daarop gebaseerd zijn of opeens verdwijnen als je die weet. Iedereen weet wel dat je geen garantie hebt op een gezond kind of op zelfs maar een kindje als je zwanger bent. De een is daar helemaal niet mee bezig en super positief na een test, de ander begint vanaf het begin zich al zorgen te maken. Iedereen is anders.quote:
En ik zeg ook nergens dat iedereen het zo moet doen. Ik zeg alleen dat IK het jammer vind dat mensen zo negatief blijven terwijl de feiten positief zijn.
Mijn zus zit nu in haar zesde zwangerschap (en heeft nog steeds geen gevuld wiegje gehad) en deze loopt verre van vlekkeloos. Bloedverlies en nu groeiachterstand met mogelijke problemen (het is nu wachten op de groeiecho). Ja, ze heeft moeite met angsten en verdriet. Af en toe overheersen die en dan moet ze me gewoon bellen en janken en roepen en dan probeer ik haar te kalmeren, gerust te stellen en weer te laten lachen. Een dag daarna krijg ik een blij berichtje dat ze het kindje heeft voelen bewegen. Een lach en een traan zit zo dichtbij.
Ik vind dat iedere vrouw dit op haar eigen manier doet. Fieder klinkt als m'n zus in een slechte bui, maar ik ga er vanuit dat ze ook de blije buien heeft. Alleen, die kan je makkelijk met iedereen delen... die slechte wat minder.
Net trouwens de oplossing in de brievenbus:
"Zou u graag elke ochtend opstaan met blije, positieve gedachten?" van de Jehovah's. Toeval?
O en die oplossing: briljant! Vast geen toeval
Ik ben gelukkig niet iemand die lang kan treuren om de miskramen. Bij de eerste keer niet en de keren daarna ook niet.
). Maar soms ben je wel bang, en dan vooral in het prille begin (is mijn ervaring).Ik merkte dat naar mate mijn 2e zwangerschap vorderde, dat de angst minder werd.
Helemaal 100% zorgeloos ben ik niet geweest, maar ik heb zeker wel kunnen genieten. Maar dat heeft tijd nodig! Het is zoiets ongrijpbaars, zwanger zijn. Je doet je best en soms heb je domme pech en gaat het fout. Daar kun je niks aan doen. Als je dan weer het wonder mag meemaken, dan gaat dat vaak wat minder zorgeloos omdat je er de keer (of keren) ervoor niks aan kon doen. En dus blijf je op je hoede.
Overigens Mef, ik krijg het ook wel eens over me heen omda'k nie zo heul erg empathisch zou zijn hoor, daar klaag ik ook altijd over
Enfin; het ging mij niet om het willen downgraden van iemand, maar puur om de negatieve stemming. Je zit met z'n allen in een spiraal die steeds dieper en dieper wegzakt, dat begrijp ik heel goed, maar je hebt er zo verdomd weinig aan. Dat probeerde ik te uiten hier, misschien krijg ik ook wel een verkeerd beeld doordat hier alleen de vervelende verhalen terecht komen, maar voor mijn gevoel blijft het een beetje hangen. De reden waarom ik zelf ook niet meer zo vaak in dit topic te vinden ben, ik ben altijd min of meer vertrouwen blijven houden dat het ooit wel zou lukken. (waarbij ik dan niet wist of die ooit dan de zwangerschap van dat moment was
) Op een bepaald moment heb ik besloten dat ik zwanger was als de test positief aangaf, maar dat ik pas bij 12 weken 'in verwachting' zou zijn en om te genieten van elke seconde van de zwangerschap omdat ze me die in elk geval niet meer af konden nemen, zelfs al ging het mis. Eigenlijk zo'n beetje hetzelfde als simmu hier eerder al aangaf. Ergo; ik begrijp het verdriet en zelfs de zwarte wolk, maar een tegengeluid hier af en toe is ook fijn, vandaar mijn reacties zoals ik 'm hier plaatste.
Ik denk dat de negatieve sfeer hier voornamelijk komt doordat je hier post op momenten dat je het moeilijk hebt, als ik vanuit mezelf kijk. Ik heb hier veel gepost net na de miskraam en verder heb ik nu niet zo vaak de behoefte meer. Maar soms ben ik ineens toch erg verdrietig en ik wil mijn angsten en verdriet niet spuien in het wachten op het tweede streepje topic.
Het ging de afgelopen tijd best aardig, maar sinds zaterdag is het weer 
. Wachten, wachten, wachten, het duurt ineens weer allemaal veel te lang. Zie enorm op tegen een nieuwe zwangerschap. Ik wil geen nieuwe zwangerschap, ik was al zwanger. Ben weer even de weg kwijt helaas. Ik rammel, maar voel me bij de rammelaars ook niet op m'n plaats (of maak ik daar een denkfout?). Ik zit weer vast in mezelf en weet niet wat ik kwijt wil en waar ik het kwijt zou moeten...Ik denk dat je op zich best mee kunt posten in het rammelaars topic als je daar behoefte aan hebt. Je rammelt, en door omstandigheden kun je daar nog even niet aan toegeven, net als de andere rammelaars in dat topic. Het zijn alleen wat andere omstandigheden waardoor je moet wachten.
Er spookt veel te veel door m'n hoofd. Ik ben vreselijk bang voor een nieuwe zwangerschap/bevalling (hoe het gaat met mij, fysiek/psychisch, hoe ik begeleid ga worden). Ik had voor deze zwangerschap de keuze gemaakt en nu moet ik me er als het ware opnieuw toe zetten. En die wachttijd...die maakt het niet makkelijk. Eind augustus heb ik een afspraak met de gyn over m'n vorige bevalling en over hoe het een eventuele volgende keer anders moet. Maar dat ik daar nu al over in de stress zit is niet echt gezond.
Komende donderdag weer bloedprikken. Ook al was de vorige keer negatief, toch al wel weer wat zenuwen (die nergens voor nodig zijn nu). Dat ik flink last heb van een doorbraakbloeding stelt me niet echt gerust, maar dat kan natuurlijk best in de eerste maanden. Ik baal er in ieder geval flink van. Nu alweer een week en morgen slik ik pas de laatste van deze strip. (en heel de vorige strip ook al bloedverlies gehad. sinds half april hooguit vier weken zonder)
Waarom schrijf ik dit ook eigenlijk?
Omdat het helpt om het kwijt te zijn?quote:
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik zou kunnen zeggen om het ietsjes makkelijker voor je te maken. Ik vind dat je je er razend knap doorheen slaat tot nu toe, en af en toe een 'terugval' lijkt mij heel normaal in dit soort 'rouwprocessen'. Sterkte!
Hier schrijven mag altijd, ook al vraag jij je af waarom je het doet. Als jij jouw verhaal kwijt wil is dat al reden genoeg om hier te posten.
Met mij gaat het de laatste week wat heen en weer hoe ik me voel. 19 september komt hard dichterbij en wat wil ik die datum graag overslaan. De dag waarop (of nou ja, rond) mijn man en ik papa en mama zouden worden. Het leek steeds zo ver weg, het idee dat we ouders zouden worden. Maar ineens besef ik het en dat doet verrekte pijn.
Is het herkenbaar voor anderen dat die datum moeilijk is?
En de wens voor een nieuwe zwangerschap is zo verschrikkelijk sterk ook. Ik wil nog eens dat gevoel hebben van op straat lopen en bedenken dat ik stiekem het mooiste bij me heb dat ik me kan wensen en dat niemand het nog weet.
En ik word ook steeds geconfronteerd met hoe het had kunnen zijn. Mijn neef die (Uiteraad!) vol trots berichtjes en foto's plaatst van de vorderingen van de zwangerschap van zijn vrouw die 17 september uitgerekend is. Dat maakt het nog extra tastbaar. Ik ben zo blij voor ze maar zie ook erg op tegen het moment dat de baby geboren is..
Nou ja, mijn man en ik zijn aan het kijken een week weg te gaan rond 19 september, een beetje afleiding en even samen zijn.
Je gevoel is heel herkenbaar Sparkling. Ik heb zoveel herinneringen van mijn vorige zwangerschap als referentiekader. Ik weet hoe het toen bij een bepaalde termijn was, wat er gebeurde, hoe ik me voelde....en dat is er nu allemaal niet, maar had er wel kunnen zijn. Ik had nu zo graag een echt buikje gehad en zomerse positiekleding gekocht (vorige keer met 26 weken in de kerstvakantie positiekleding geshopt) en met m'n hand op m'n buik m'n kindje voelen. Vanaf dat moment deed m' n bekken het ook merkbaar steeds slechter en slechter (bij de mola al bij 5-6 weken). Dat is juist iets waar ik niet naar terug verlang, maar nu juist nog weer meer tegenop ga zien. Als het goed was gegaan, dan zat ik daar middenin en kon ik bij wijze van spreken al uitkujken naar ooit weer herstellen (ik denk vaak veel en veel teveel). Ik had graag uit willen kijken naar de komst van een nieuw kindje en nu weet ik dat wij nooit een echte Stella zullen krijgen, alleen in gedachten is ze er, maar bestaan heeft ze niet. (nog steeds een moeilijk idee)
Ik weet nog niet wat te doen met de datum. Vooralsnog moet ik gewoon werken en zijn we net een paar weken terug van onze uitgestelde zomervakantie. Misschien neem ik wel vrij, maar thuis met m'n ziel onder m'n arm zitten lijkt me ook geen goed plan. Sparkling, als jij graag weg wilt en het kan, doen.
[ Bericht 8% gewijzigd door Kursor op 29-07-2012 00:02:25 ]
Sterkte meiden! Ik denk aan jullie Wat is er gebeurd?
Ik vind het doodeng wat er nu gaat gebeuren, ik weet niet wat ik moet verwachten en wanneer. Doet het pijn, voelt het eng, ziet het er eng uit.
wat naar!!! Ik kan je niet helpen met wat je te wachten staat, maar wil je wel heel veel sterkte toewensen
heel veel sterkte.....
Bah wat verdrietig! sterkte
(k zat laatst nog aan je te denken)
Sterkte meid.. dit zou niemand mee moeten hoeven maken...
Wat een rotnieuws. wat nu is ook een beetje aan jou. Ik wilde niet meer wachten en heb toen voor een curretage + ruggenprik gekozen. Van de ingreep zelf kreeg ik eigenlijk niets mee en door de prik was ik niet ziek van de narcose. Ik heb toen nog om pillen gevraagd, maar dat deden ze hier in het ziekenhuis niet. Denk er goed over na, doe het vooral op je eigen manier. Sterkte
Twinkly, wat enorm verdrietig, veel sterkte gewenst.
Wat een verdriet. Heel veel sterkte
Wat een k*tzooi!
Ik kan me voorstellen dat je daar nu nog niet teveel over na wil denken. Laat het bezinken en neem geen overhaaste beslissing. Ik werd toendertijd heen en weer geslingerd wat betreft het vervolg, maar uiteindelijk ben ik tot het besluit gekomen om het te proberen met tabletten.
Als je het er over wilt hebben, m'n pm staat open voor je.
Veel sterkte!
De keer dat het mis ging, toen deed ik een week na mijn laatste test opnieuw een test (voor de zekerheid, ik had heel licht bloedverlies) en toen was mijn tweede streepje weg...
Nu heb ik al 4 dagen oprij een test gedaan 's ochtends en ik ben nu heel onzeker of ie wel donkerder is, hij lijkt al 3 dagen min of meer even licht/donker. Het verschil tussen dag 1 en dag 2 is duidelijk. Bij dag 3 leek ie een fractie donkerder, maar niet overtuigend. En vandaag lijkt ie gewoon weer even donker als gisteren.
Daarnaast (bijgelovigheid, gaat nergens over, maar toch) vorige keer dook dit topic omhoog, ik schrok er toen hele erg van. Ik hoopte dat het bij mij goed zou gaan. Maar binnen een paar dagen was het hier mis. Nu dacht ik: Zolang het topic niet opduikt *fingers crossed*.......
Ik kan echt alleen maar huilen, en dan maar weer wachten tot morgenochtend en heel hard hopen dat mijn tweede streepje iets donkerder is.
Jemig, ik schaam me dood.... Sorry...
Lieve bellelena, je hcg verdubbelt ongeveer om de dag he... jouw streepje is overmorgen gewoon donkerderquote:
Ondertussen vreet ik mezelf op. Ik had me zo voorgenomen om wederom 'gewoon' te genieten van mijn streepjes. Maar nu het zo ver is, ben ik alleen maar heel zenuwachtig en bang.
De keer dat het mis ging, toen deed ik een week na mijn laatste test opnieuw een test (voor de zekerheid, ik had heel licht bloedverlies) en toen was mijn tweede streepje weg...
Nu heb ik al 4 dagen oprij een test gedaan 's ochtends en ik ben nu heel onzeker of ie wel donkerder is, hij lijkt al 3 dagen min of meer even licht/donker. Het verschil tussen dag 1 en dag 2 is duidelijk. Bij dag 3 leek ie een fractie donkerder, maar niet overtuigend. En vandaag lijkt ie gewoon weer even donker als gisteren.
Daarnaast (bijgelovigheid, gaat nergens over, maar toch) vorige keer dook dit topic omhoog, ik schrok er toen hele erg van. Ik hoopte dat het bij mij goed zou gaan. Maar binnen een paar dagen was het hier mis. Nu dacht ik: Zolang het topic niet opduikt *fingers crossed*.......
Ik kan echt alleen maar huilen, en dan maar weer wachten tot morgenochtend en heel hard hopen dat mijn tweede streepje iets donkerder is.
Jemig, ik schaam me dood.... Sorry...
maar ik snap je angst! Probeer maar om de dag te testen, om jezelf niet helemaal gek te maken. heel erg veel sterkte gewenst en weet dat als ik wat kan doen voor je, je maar een gil moet geven om bijv Niels even hier te laten spelen of een boodschapje te doen of wat dan ook.Ik hoop dat het 'straks'' mee valt allemaal
Kus
wat vreselijk klote dit heel veel sterkte met het verwerken van dit alles.. *knuffel* Ik weet even niets te zeggen om je beter te laten voelen maar probeer je niet al te veel te focussen op de dikte van het streepje hè, in het begin heb je nog zo weinig HCG.. Ik duim voor je!Ook nogmaals heel veel sorry, ik wil niet het topic kapen, maar ik weet even niet meer waar ik met mijn gevoelens heen moest. Ik denk dat ik het zo aan mijn ouders ga vertellen, dan kan ik met ze praten.
Er zijn -helaas- genoeg vrouwen die dit hebben meegemaakt, ook hier op fok, waaronder ikzelf (met 8 weken spontane miskraam). Dus als je erover wilt praten of je hart wilt luchten, dan kun je uiteraard in dit topic terecht maar mijn inbox staat ook altijd open!
Ik probeerde me gewoon altijd voor te houden dat ik er niks aan had om zo negatief te denken, en áls het weer mis zou gaan, dan zou ik er toch niks aan kunnen veranderen. Niet dat die gedachtegang altijd even goed hielp hoor Ik zou wel proberen om in ieder geval niet dagelijks te testen; zoals Shandaly en LadyBlack al zeggen: HCG verdubbelt dagelijks en de dikte van het streepje is van meerdere factoren afhankelijk. En praat er inderdaad met je ouders over. Gewoon praten kan al opluchten. En wellicht kunnen zij je helpen met relativeren.
Sterkte in ieder geval, en probeer toch wat te genieten. En ook voor jou: mijn inbox staat open!
Wat de andere dames ook al zeggen. Neem je rust en je tijd om dit te verwerken..Bellelena, ook ik herken je gevoelens. Ik heb een hele vroege miskraam gehad bij 5 weken, en toch deed me dat ook heel veel verdriet. Toen ik daarna weer zwanger raakte was ik er echt niet meteen op gerust, en had ook moeite met genieten. Om eerlijk te zijn kon ik er vanaf de goede 12 weken echo pas echt van gaan genieten. Mijn advies is om afleiding te zoeken en er niet teveel mee bezig te zijn. Ik zou ook niet elke dag gaan testen, laat het maar op zijn beloop.. En als je er klaar voor bent kom je naar z&g om mee te kletsen. Dikke
voor jou! Ook hier een curettage, mocht je iets willen vragenBellelena ik begrijp je zo goed. Je mag me pm'en als je wilt spuien hoor
En je ouders vertellen lijkt mij een goed idee.Bel ook meteen de vk dat je weer zwanger bent, dan mag je wss voor een vroege echo.
Belle, lieverd toch
ik begrijp je onzekerheid heel goed en waarschijnlijk blijft die angst voorlopig. Wat Fieder zegt, misschien de VK bellen? Probeer te genieten, hoe moeilijk ook. En als je wil praten mag je altijd bij mij terecht!
Heel begrijpelijk dat je nu met veel vragen zit. Heb je ondertussen al met de verloskundige gesproken en ben al globaal geinformeerd over de mogelijkheden? Wanneer kan je in het ziekenhuis terecht? Bij mij zat er veel tijd tussen het slechte nieuws bij de termijnecho en de afspraak in het ziekenhuis. Ik ben ook gaan vragen in dit topic. Veel reacties en overwegingen van diverse users (een deel heeft al op je gereageerd) gekregen. Misschien een idee om terug te lezen. Het gaat dan om de posts vanaf 12 april 2012.
Ikzelf heb helaas niet zelf een keuze kunnen maken, maar op basis daarvan me wel een beeld kunnen vormen van wat me te wachten ging staan. Ik moest een curettage ondergaan (zonder misoprostol, middel dat de baarmoeder alvast wat week maakt [als ik het goed begrepen heb). Over het algemeen gebeurt een curettage onder narcose. Daar heb je eigenlijk nog het meeste last van na het wakker worden en de dag erop. Op basis van eerdere ervaringen was ik bang voor een ziekenhuisopname op zich. Ik heb dat aangegeven en er werd goed mee omgegaan. Ik had geen ervaring met operaties, daardoor was ik heel gespannen/nerveus over wat er allemaal ging gebeuren. Ik had dat graag een keer onder minder zware omstandigheden gezien. Dit is natuurlijk allemaal heel persoonlijk. Ik hoop niet dat ik het op deze manier alleen maar erger maak. Ik probeer te helpen, maar spiegel misschien m'n eigen ervaringen teveel.
Van andere orde, maar heb je wel een echo-foto? Mocht je die niet hebben, misschien wel waardevol om die bij de echo in het ziekenhuis alsnog te vragen.
Bellelena...ik vind je gevoel heel begrijpelijk, maar wat de anderen al zeggen, van dagelijks testen wordt je niet heel veel wijzer. hCG stijgt inderdaad ongeveer iedere 48 uur en ik denk dat het ook wel uitmaakt hoe verdund het is. Verder verschilt het sterk in niveau van vrouw tot vrouw.
en dan moet ik helemaal niet zeggen dat ik echt een mega-knal-positieve test had op dag 28
Vandaag maar weer bloed wezen prikken. Verder gaat het nog steeds zwaar kl*te. Avond aan avond aan het huilen en een week "alleen" thuis in het vooruitzicht. Ik maak mezelf al weken helemaal gek. Zoals het nu gaat ben ik denk ik eind november nog niet eens klaar voor opnieuw proberen (als het dan weer zou mogen). En ik vind dat ik mezelf weer op de rit moet hebben en dat ik denk dat ik het aan kan. Ik krijg het niet uitgelegd... Voor nu draai ik op de automatische piloot, maar als iemand echt vraagt hoe het gaat of als ik even de tijd krijg om na te denken dan gaat het mis.
Heel veel sterkte met de tijd die komen gaat
Wat er verder gaat gebeuren ligt er ook aan wat je zelf wil en wat er afgesproken is.
Bij mij kwam het niet vanzelf. Ik heb 2 curettages gehad. Bij de eerste wel een poosje, iets van drie weken geloof ik, gewacht maar het kwam niet vanzelf.
Bij de tweede miskraam raadde ze me in het ziekenhuis aan om niet al te lang te wachten aangezien het vrij veel weefsel zou zijn al (tweeling).
Ik weet dus niet echt hoe het voelt als het vanzelf zou komen, maar na de eerste curettage heb ik regelmatig een soort van weeen gehad (wel een stuk lichter).
Heel veel sterkte
Wat een lieve reacties. Dankjulliewel Kursor
Ook zo begrijpelijk dat het er zo inhakt... Een week alleen thuis, heb je wel iemand in de buurt die je eventueel kunt bellen, ter afleiding als het echt niet lukt/gaat? Heb je verder iemand om te praten? Professioneel of juist een vriend? Ik zou zo willen dat ik iets voor je kon doen!En Twinkly blijft ook maar door mijn hoofd spoken. Veel sterkte, kracht en licht toegewenst
Oneerlijk... Weet je, ik vond het gewoon echt super om samen met jou in Z&G te zitten en nu ben je ineens weg.. Mijn ervaring is dat met wat bedenktijd je vanzelf een wat duidelijker beeld krijgt van hoe je wil dat de dingen verlopen en gedaan zullen worden, ik hoop voor jou dat je de keuzes kunt maken die bij jouw gevoel passen. Heel veel sterkte lieverd, en ook van mij: je weet me te vinden he? Kursor, jemig, wat een rotgevoel zo alles bij elkaar. Geef jezelf de tijd he, november is nog even weg en er kómt een punt dat het beter gaat. Het is echt zo'n dooddoener, maar het is echt waar..
Bellelena, tussen hoop en vrees is een vervelende plek om te toeven. Hoop dat je je snel beter voelt..
ik raak er gewoon effe door van slag, jeetje. Heb er geen worden voor, behalve veel nare maar die passen niet. Sterkte meis! Ik wist helemaal niet dat jij miskramen gehad hebt, jemig wat heftig!quote:
Nee Twinkly
Wat er verder gaat gebeuren ligt er ook aan wat je zelf wil en wat er afgesproken is.
Bij mij kwam het niet vanzelf. Ik heb 2 curettages gehad. Bij de eerste wel een poosje, iets van drie weken geloof ik, gewacht maar het kwam niet vanzelf.
Bij de tweede miskraam raadde ze me in het ziekenhuis aan om niet al te lang te wachten aangezien het vrij veel weefsel zou zijn al (tweeling).
Ik weet dus niet echt hoe het voelt als het vanzelf zou komen, maar na de eerste curettage heb ik regelmatig een soort van weeen gehad (wel een stuk lichter).
Heel veel sterkte
Twinkly, ik moet de hele tijd aan je denken, zo'n vervelende brok in mn keel die maar niet weg gaat.. (heb je geen f*ck aan ik weet t..)
Sterkte en dikke knuffel
Wat ongelooflijk jammer! Heel veel sterkte met t maken van die omschakeling en t langzaam een plekje geven, ik hoop dat t allemaal een beetje rustig zal verlopen, maar volg je gevoel! Er is zowel voor de curettage als voor misoprostol heel veel te zeggen Lieve Bellelena, maak jezelf niet gek meis, het is zo zonde om straks over een jaartje terug te kijken op deze zwangerschap en die smet te zien op t eerste deel! Die testen zeggen zo weinig! Sommige mensen plassen NOOIT een hele dikke streep en blijven hartstikke zwanger. Het gaat ook puur om de concentratie in je urine. Zolang je niet bloed en geen krampende buikpijn hebt ben je gewoon hartstikke zwanger, ik hoop heel hard voor je dat je die knop in je hoofd durft om te zetten. En bel een VKpraktijk met t verhaal dat je eerder een miskraam gehad hebt en heel graag een echo wil rond 7 weken om in ieder geval ter geruststelling alvast een hartje te zien kloppen, dan komt die termijnecho later wel. De meeste praktijken met eigen echo apparaat zullen daar niet moeilijk over doen!! Zet m op meis, probeer die knop te vinden...voor jezelf!
Twee keer meteen na het stoppen met de pil zwanger geraakt (1x voor Kyllian en 1x voor Dyon), die keren gingen dus mis. Gelukkig ben ik heel snel zwanger en dus ook beiden keren weer snel opnieuw zwanger geraakt (nadat menstruatie weer op gang was gekomen 1-2 maanden weer zwanger).quote:
[..]
Ik wist helemaal niet dat jij miskramen gehad hebt, jemig wat heftig!
Denk dat het daardoor voor mij ook wat makkelijker was om weer verder te gaan en de miskramen achter me te laten. Alhoewel ik nog weleens die echo foto van 'de tweeling' zie en me dan wel bedenk hoe dat had kunnen zijn (hartjes waren tussen 8-9 weken gestopt).
Neem even de rust om na te denken over de vervolgstappen, ik vond de cytotec (misoprostol) destijds minder vervelend klinken dan een curretage, vandaar dat ik daar toen voor koos. Maar dat is helemaal aan jezelf. Met een beetje rust merk je vanzelf wat voor jou passender voelt...
Heel, heel veel sterkte meis
Wat een verdrietig nieuws. Heel veel sterkte de komende tijd
een hele dikke knuffel voor jou...