Twinkly, wat een verdrietig nieuws
Heel begrijpelijk dat je nu met veel vragen zit. Heb je ondertussen al met de verloskundige gesproken en ben al globaal geinformeerd over de mogelijkheden? Wanneer kan je in het ziekenhuis terecht? Bij mij zat er veel tijd tussen het slechte nieuws bij de termijnecho en de afspraak in het ziekenhuis. Ik ben ook gaan vragen in dit topic. Veel reacties en overwegingen van diverse users (een deel heeft al op je gereageerd) gekregen. Misschien een idee om terug te lezen. Het gaat dan om de posts vanaf 12 april 2012.
Ikzelf heb helaas niet zelf een keuze kunnen maken, maar op basis daarvan me wel een beeld kunnen vormen van wat me te wachten ging staan. Ik moest een curettage ondergaan (zonder misoprostol, middel dat de baarmoeder alvast wat week maakt [als ik het goed begrepen heb). Over het algemeen gebeurt een curettage onder narcose. Daar heb je eigenlijk nog het meeste last van na het wakker worden en de dag erop. Op basis van eerdere ervaringen was ik bang voor een ziekenhuisopname op zich. Ik heb dat aangegeven en er werd goed mee omgegaan. Ik had geen ervaring met operaties, daardoor was ik heel gespannen/nerveus over wat er allemaal ging gebeuren. Ik had dat graag een keer onder minder zware omstandigheden gezien. Dit is natuurlijk allemaal heel persoonlijk.
Ik hoop niet dat ik het op deze manier alleen maar erger maak. Ik probeer te helpen, maar spiegel misschien m'n eigen ervaringen teveel.
Van andere orde, maar heb je wel een echo-foto? Mocht je die niet hebben, misschien wel waardevol om die bij de echo in het ziekenhuis alsnog te vragen.
Bellelena...ik vind je gevoel heel begrijpelijk, maar wat de anderen al zeggen, van dagelijks testen wordt je niet heel veel wijzer. hCG stijgt inderdaad ongeveer iedere 48 uur en ik denk dat het ook wel uitmaakt hoe verdund het is. Verder verschilt het sterk in niveau van vrouw tot vrouw.
en dan moet ik helemaal niet zeggen dat ik echt een mega-knal-positieve test had op dag 28 Vandaag maar weer bloed wezen prikken. Verder gaat het nog steeds zwaar kl*te. Avond aan avond aan het huilen en een week "alleen" thuis in het vooruitzicht. Ik maak mezelf al weken helemaal gek. Zoals het nu gaat ben ik denk ik eind november nog niet eens klaar voor opnieuw proberen (als het dan weer zou mogen). En ik vind dat ik mezelf weer op de rit moet hebben en dat ik denk dat ik het aan kan. Ik krijg het niet uitgelegd... Voor nu draai ik op de automatische piloot, maar als iemand echt vraagt hoe het gaat of als ik even de tijd krijg om na te denken dan gaat het mis.