Zwanger... en dan gaat het mis #11

Ik voelde bij mijn miskraam vanaf het begin af aan dat het niet goed zat. Bij deze zwangerschap voelde het meteen goed en gaat het gelukkig ook hartstikke goed. Genieten in onzekerheid is heel moeilijk, maar probeer het Fieder! Zo vaak maak je het niet mee. Dikke voor jou, want ik hoop dat je begrijpt dat dit alles geen aanval naar jou is!

quote:

Op maandag 9 juli 2012 21:18 schreef simmu het volgende:

moraal van het verhaal: shit happens en je weet nooit precies wanneer. geniet dus nou maar gewoon van wat je hebt

So true! Want dit geldt voor alles in het leven!

Ik was tot het eerste bloedverlies blij met mezelf...dat het goed met me ging ondanks alle angsten en twijfels vooraf. Ik had ook het idee dat het met mij goed zou blijven gaan ondanks dat het een zware tijd zou gaan worden. Ik had er zowaar vertrouwen in en dat had ik vooraf nooit verwacht.

Ik voel me gestraft voor het feit dat ik het aangedurfd heb om voor een tweede te gaan. Ik weet dat ik dat echt niet mag denken, maar zo voel ik het bij vlagen wel en ik ben bang dat dat niet begrepen wordt. Ik ben bang om alles nog van de eerste zwangerschap nog eens mee te maken, maar ik wil zo graag nog een kind.

Ga maar eens douchen voor ik mezelf echt weer helemaal gek maak.

quote:

Op maandag 9 juli 2012 21:18 schreef miss_sly het volgende:

Ik vind het erg jammer dat hoe iemand iets ervaart en voelt wordt weggeredeneerd. Iedereen zit anders in elkaar, en er is daarin geen goed of verkeerd, naar mijn mening.

Het is geen aanval maar meer een poging om haar van de zwarte wolk af te krijgen zeg maar. Dat iedereen anders in elkaar zit is algemeen bekend maar je kan er natuurlijk ook zelf wel iets aan doen en niet constant uitgaan van het ergste ook juist voor je eigen gemoedsrust? Het zijn zoveel mooie weken in een gezonde situatie maar dit lijkt er niet op dat het mooie weken zijn.

Als ze echt op een zwarte wolk zit, lukt het echt niet zomaar om daarvan af te stappen omdat anderen zeggen dat ze dat beter kan doen. Gevoel en ratio zijn niet altijd in balans, en je kunt gevoel niet zomaar uitschakelen.

Nee juist daarom de tip om misschien een het depressief door hormonen topic door te lezen voor misschien wat handvatten of herkenning want die vind ze hier niet want in de topic-gang gaat het niet over zwangeren dames maar miskramen en in z & g niet omdat ze niet vind wat ze zoekt.

quote:

Op maandag 9 juli 2012 21:24 schreef miss_sly het volgende:
Als ze echt op een zwarte wolk zit, lukt het echt niet zomaar om daarvan af te stappen omdat anderen zeggen dat ze dat beter kan doen. Gevoel en ratio zijn niet altijd in balans, en je kunt gevoel niet zomaar uitschakelen.

In het juiste topic gaan zitten helpt al om dat het gaat mis gevoel wat naar de achtergrond te dringen lijkt me.

Maar het depressief-topic is ook niet het juiste als ik het zo zie, ze is gewoon stikonzeker. Eig zou er een topic moeten zijn over hoe je het vertrouwen in je lijf en je intuitie weer terugkrijgt na zo'n ervaring. En de een heeft daar meer moeite mee dan de ander, dus de behoefte aan zo'n topic zal ook varieren.

quote:

Op maandag 9 juli 2012 21:27 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:

[..]

In het juiste topic gaan zitten helpt al om dat het gaat mis gevoel wat naar de achtergrond te dringen lijkt me.

Mja, weet ik niet. Ik vond het ook erg moeilijk m in Z&G mee te posten in het begin. Allemaal blije mensen, maar hoewel ik me had voorgenomen om vanaf het begin zoveel mogelijk te genieten, viel dat nog niet mee.

Ik denk dat Fieder zelf wel voelt wanneer ze wel fijn mee kan posten daar. Ze zal ook liever niet negatief doen maar als dat nou is hoe je je voelt?

Depressief door de hormonen lijkt me niet aan de orde. Onzekerheid en angst, omdat het allemaal nog vers is en je je zo ontzettend bewust bent geworden van het feit dat het echt wonderbaarlijk is als er een gezond kindje geboren wordt.

Inderdaad, het past allemaal net niet...
Misschien een 'zwanger na een miskraam' topic o.i.d.

quote:

Op maandag 9 juli 2012 21:29 schreef Brighteyes het volgende:
Maar het depressief-topic is ook niet het juiste als ik het zo zie, ze is gewoon stikonzeker. Eig zou er een topic moeten zijn over hoe je het vertrouwen in je lijf en je intuitie weer terugkrijgt na zo'n ervaring. En de een heeft daar meer moeite mee dan de ander, dus de behoefte aan zo'n topic zal ook varieren.

Precies!

quote:

Op maandag 9 juli 2012 21:29 schreef Brighteyes het volgende:
Maar het depressief-topic is ook niet het juiste als ik het zo zie, ze is gewoon stikonzeker. Eig zou er een topic moeten zijn over hoe je het vertrouwen in je lijf en je intuitie weer terugkrijgt na zo'n ervaring. En de een heeft daar meer moeite mee dan de ander, dus de behoefte aan zo'n topic zal ook varieren.

Dat dus!

quote:

Op maandag 9 juli 2012 21:24 schreef miss_sly het volgende:
Als ze echt op een zwarte wolk zit, lukt het echt niet zomaar om daarvan af te stappen omdat anderen zeggen dat ze dat beter kan doen. Gevoel en ratio zijn niet altijd in balans, en je kunt gevoel niet zomaar uitschakelen.

Goed punt, maar je weet ook dat 't niet helpt als mensen je niet proberen te helpen om ook de mooie dingen te zien toch?

quote:

Op maandag 9 juli 2012 21:32 schreef flugeltje het volgende:

[..]

Goed punt, maar je weet ook dat 't niet helpt als mensen je niet proberen te helpen om ook de mooie dingen te zien toch?

Je hebt helpen en helpen. Ik vind niet alle posts nu getuigen van empathie en op een dergelijke hulp zou ik niet zitten te wachten. Wat nu dan voor Fieder heel vervelend is, want nu kan ze dus nergens meer terecht. Lijkt me dat dat ook niet de bedoeling is?

Een ander topic zou niet gek zijn idd.
Ik vind het best cru om in een miskraam topic te posten als je een knipper hebt. Zowel t.o.v. je kindje als de dames die hier vol in hun verdriet zitten.

Fieder, je bent meer dan welkom om zo'n topic te openen. 'Zwanger na een miskraam. Hoe ga je er mee om?' oid.
_{Ik wil het ook wel doen, maar dat is zo gek als het daarna leeg blijft.}

Ik heb vandaag geleerd dat angst en depressie wel dichter bij elkaar liggen dan dat ik eigenlijk dacht. Een angststoornis en een depressie tijdens zwangerschap gaan hetzelfde traject in, heb ik begrepen. Fieder, als je je zo rot voelt, zou je dan misschien evn van je af kunnen kletsen bij de huisarts?

Oh zo'n topic lijkt me heel mooi! Ik denk dat heel veel mensen de angsten na een miskraam herkennen en (nog) niet zo goed in Z&G durven posten. Fieder, als je denkt daar iets aan te hebben zou ik hem openen! Ik hoor er nog niet, anders waren we er samen gaan zitten

Zeker! Ik had er tot vandaag ook graag gebruik van gemaakt. Hoewel je blij bent, hou je toch meer een slag om de arm en post je misschien minder snel in Z&G, ik wel in ieder geval.

Nu ik vandaag weer een goede echo had, hoor ik natuurlijk wel thuis in Z&G, maar ik als uber-lurker durf me nergens in de lijst te laten zetten. Dan schrijven ze over drie maanden "wie is die Isis dan?"

quote:

Op maandag 9 juli 2012 21:39 schreef Incantrix het volgende:
Ik heb vandaag geleerd dat angst en depressie wel dichter bij elkaar liggen dan dat ik eigenlijk dacht. Een angststoornis en een depressie tijdens zwangerschap gaan hetzelfde traject in, heb ik begrepen. Fieder, als je je zo rot voelt, zou je dan misschien evn van je af kunnen kletsen bij de huisarts?

Ik lees hier van veel dames dat ze wisten dat het niet goed zat, omdat het een bepaald gevoel was oid.
Daar herken ik totaal niks van. Ik ging met vol vertrouwen mijn eerste zwangerschap in, vol naiviteit en onbezorgdheid. Nooit heb ik het gevoel gehad dat het niet goed was, ook niet als mensen zeiden dat mijn buik wel erg klein was voor iemand die 16 weken zwanger was. Zelfs toen een verpleegkundige op een echo kon zien dat mijn kindje wel erg klein was voor 16 weken had ik er nog vertrouwen in dat het goed was, het lag vast aan het apparaat. Mijn gevoel was hier dus volledig fout.

Bij mijn tweede zwangerschap heb ik meerdere malen de angst gehad dat het fout zat, rond 7 weken wist ik het vrijwel zeker en een keer tijdens het autorijden kreeg ik zo'n kramp dat ik bang was voor een miskraam. En toch ligt dat frummeltje nu momenteel bij opa en oma te pitten.
Ook was hier mijn gevoel volledig fout, gelukkig, in dit geval.

Wat ik hiermee wil zeggen is, en niet om mensen voor hun schenen te schoppen of terecht te wijzen of whatever, maar ik lees bij Fieder dat ze het gevoel heeft dat het niet goed zit en wat later zie ik posts waarin staat dat ze bij hun miskramen het gewoon wisten. Ik zou daar zelf, als ik zo'n angst had dat het weer fout zou gaan, heel bang van worden. Denk ik. Niet dat je het niet mag opschrijven, want ik heb er wel vaker over gehoord, dat men gewoon wist dat het fout zou gaan ofzo. Maar ik hoop dat Fieder die ervaringen niet perse op zichzelf betrekt. Zeg ik dit allemaal goed? Ik bedoel het in ieder geval goed en niet belerend tegenover iemand hier in dit topic!

Kortom, Fieder: Je gevoel kan het ook fout hebben. Soms regeert de angst en dat is mijns inziens normaal. Heel mijn zwangerschap heb ik angstmomentjes gehad. Gelukkig kon ik er wel meer van gaan genieten naarmate mijn buik groeide, ik haar voelde en ik haar ook kon horen dmv de doptone.
Maar helemaal gerust was ik pas toen ik dat frummeltje hoorde schreeuwen en ze op mn buik gelegd werd.

Poe ik heb nogal wat stof doen opwaaien. Kijken of ik het een en ander recht kan zetten.

quote:

Op maandag 9 juli 2012 19:36 schreef __Isis__ het volgende:

[..]

Maar het is toch logisch dat als mensen in soms al vele jaren tijd nog nooit een tweede streepje hebben gezien, ze al superblij zijn met die eerste (toch ook grote) stap? Dit is dierbare vrienden van mij onlangs overkomen en natuurlijk kennen zij de risico's en zijn zij zeer nerveus over de komende weken, maar er niet ontzettend blij mee zijn zou voor hun juist heel gek zijn.

Verder wens ik jullie ontzettend veel sterkte & duim ik hard voor jullie allen!
Ik was vandaag de gelukkige die weer een knipper mocht zien, morgen 12 weken .

quote:

Op maandag 9 juli 2012 20:55 schreef __Isis__ het volgende:
Ik begrijp Fieder ook hoor, maar ik begrijp niet dat zij mensen niet begrijpt die blij zijn met een positieve test

Dat van blij zijn met een positieve test bedoelde ik niet dat ik dat stom vond ofzo, of dat ik dat niet begrijp van hun kant. Gewoon dat ik daar jaloers op ben. Omdat ik dat gevoel nooit gehad heb. Ik ken dat gevoel niet. Ik ben inderdaad van mezelf nogal een doemdenker, dus bij zo'n test ga ik meteen piekeren.

quote:

Op maandag 9 juli 2012 20:58 schreef .Sparkling. het volgende:
Ik begreep uit de tekst van Fieder niet zozeer dat zij het niet begrijpt, meer dat ze er juist moeite mee heeft dat zij dat gevoel van pure blijdschap niet herkent.

Dat dus ja

quote:

Op maandag 9 juli 2012 21:03 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Ja maar je kan je zelf ook gek maken. Waarom in een miskraam topic gaan zitten als het geen miskraam is??

Daar ga je je niet beter van voelen lijkt me.

quote:

Op maandag 9 juli 2012 21:18 schreef __Isis__ het volgende:
Ik voelde bij mijn miskraam vanaf het begin af aan dat het niet goed zat. Bij deze zwangerschap voelde het meteen goed en gaat het gelukkig ook hartstikke goed. Genieten in onzekerheid is heel moeilijk, maar probeer het Fieder! Zo vaak maak je het niet mee. Dikke voor jou, want ik hoop dat je begrijpt dat dit alles geen aanval naar jou is!

quote:

Op maandag 9 juli 2012 21:35 schreef Brighteyes het volgende:
Fieder, je bent meer dan welkom om zo'n topic te openen. 'Zwanger na een miskraam. Hoe ga je er mee om?' oid.
_{Ik wil het ook wel doen, maar dat is zo gek als het daarna leeg blijft.}

Misschien is het inderdaad niet passend dat ik zwanger hier post. Maar al mijn twijfels en angsten in z&g posten vind ik ook niet goed voelen. Bovendien voelt het voor mij hier vertrouwd omdat ik hier mijn vorige miskraam met een aantal meiden heb doorgemaakt, heb het gevoel dat ik hier begrepen wordt. Het is allemaal nog heel vers en ook al heb ik het vreselijke geluk dat ik snel weer zwanger ben (want dat besef ik me ook), toch ben ik gewoon ook heel bang.

Ik probeer hier heel rustig onder te blijven maar soms komt het even boven. Ik heb niet het geveol dat ik mezelf gek maak, juist dat ik door het te posten dingen los kan laten.

BE, bedankt voor je aanbod, ik zit waarschijnlijk inderdaad tussen meerdere topics in. Ik denk er nog even over na.

Nogmaals: het was niet mijn bedoeling mensen hier te kwetsen in dit zeer gevoelige topic. Mijn excuses als dit toch gebeurt is.

Take_A_Picture ik heb precies hetzelfde, ik heb ook nooit het gevoel gehad dat het niet goed zat, dat m'n vliezen ineens gebroken waren kwam dan ook heel erg onverwachts!
De hele zwangerschap had ik ( ondanks het af en toe bloedverlies ) een heel positief gevoel en heb ik ook echt wel genoten....
En nu... nu weet ik niet wat ik voel, eigenlijk voel ik me vrij mat, de momenten dat ik denk zet ik mezelf gelijk weer op de grond doordat ik weet dat dat gevoel gewoon niks zegt...
Ik leef een beetje van dag tot dag, ik zie wel hoe het loopt, echt heel erg genieten doe/durf ik niet omdat ik bang ben dat de klap dan een keer zo hard aankomt, wat eigenlijk niet uitmaakt, want als het verkeerd gaat komt die klap hoe dan ook wel...

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 09:22 schreef Take_A_Picture het volgende:

Soms regeert de angst en dat is mijns inziens normaal.

En dit is nou precies waar ik zo'n moeite mee heb. Nee, de angst hoort niet te regeren. En als dat zo is, dan kan je daar weinig aan doen en dan is dat heel vervelend, maar het heeft gewoon geen zin om daarom maar helemaal in zak en as te gaan zitten. Zoek dan hulp, blijf niet hangen in het negatieve, ga niet uren google'n om net dat ene verhaal te vinden waarin het ook fout ging. Het heeft gewoon geen zin, je voelt je er niet beter door en ook niet geruster. Wat je mist is een klein beetje genieten van een bijzondere tijd. En als geniet je maar een minuutje, dan is dat in mijn ogen nog altijd beter dan er heilig van overtuigd blijven dat het misgaat als echo's bewijzen dat het niet zo is.

Maar goed, ik ben waarschijnlijk gewoon te nuchter en ik zal wel weer een heleboel mensen voor hun schenen shoppen. Prima, maar dit is gewoon zoals ik er in sta. Je kan wel 100% zekerheid willen,maar die krijg je niet, nooit. Je kindje kan 3 seconden na de laatste echo overlijden en je kan morgen ook onder een trein komen.

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 10:04 schreef mefke79 het volgende:

[..]

En dit is nou precies waar ik zo'n moeite mee heb. Nee, de angst hoort niet te regeren. En als dat zo is, dan kan je daar weinig aan doen en dan is dat heel vervelend, maar het heeft gewoon geen zin om daarom maar helemaal in zak en as te gaan zitten. Zoek dan hulp, blijf niet hangen in het negatieve, ga niet uren google'n om net dat ene verhaal te vinden waarin het ook fout ging. Het heeft gewoon geen zin, je voelt je er niet beter door en ook niet geruster. Wat je mist is een klein beetje genieten van een bijzondere tijd. En als geniet je maar een minuutje, dan is dat in mijn ogen nog altijd beter dan er heilig van overtuigd blijven dat het misgaat als echo's bewijzen dat het niet zo is.

Maar goed, ik ben waarschijnlijk gewoon te nuchter en ik zal wel weer een heleboel mensen voor hun schenen shoppen. Prima, maar dit is gewoon zoals ik er in sta. Je kan wel 100% zekerheid willen,maar die krijg je niet, nooit. Je kindje kan 3 seconden na de laatste echo overlijden en je kan morgen ook onder een trein komen.

Ik vind je gebrek aan empathisch vermogen in deze inderdaad een beetje jammer.

O en voor mensen die nu gaan roepen dat ik niet weet wat het is: ik weet heel goed wat het is. Ik was diegene die bij haar eerste zwangerschap uren heeft lopen google'en, die nu nog zo de link naar voren kan toveren over lengte van het vruchtje en de kansberekening dat het dan in die week fout gaat. En weet je, het heeft me geen millimeter vooruit geholpen.

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 10:04 schreef mefke79 het volgende:

[..]

En dit is nou precies waar ik zo'n moeite mee heb. Nee, de angst hoort niet te regeren. En als dat zo is, dan kan je daar weinig aan doen en dan is dat heel vervelend, maar het heeft gewoon geen zin om daarom maar helemaal in zak en as te gaan zitten. Zoek dan hulp, blijf niet hangen in het negatieve, ga niet uren google'n om net dat ene verhaal te vinden waarin het ook fout ging. Het heeft gewoon geen zin, je voelt je er niet beter door en ook niet geruster. Wat je mist is een klein beetje genieten van een bijzondere tijd. En als geniet je maar een minuutje, dan is dat in mijn ogen nog altijd beter dan er heilig van overtuigd blijven dat het misgaat als echo's bewijzen dat het niet zo is.

Maar goed, ik ben waarschijnlijk gewoon te nuchter en ik zal wel weer een heleboel mensen voor hun schenen shoppen. Prima, maar dit is gewoon zoals ik er in sta. Je kan wel 100% zekerheid willen,maar die krijg je niet, nooit. Je kindje kan 3 seconden na de laatste echo overlijden en je kan morgen ook onder een trein komen.

Hoe kan jij er nou moeite mee hebben dat een ander angstig is en dat hier ventileert?

Ik ben ook supernuchter, te nuchter hoor ik ook nog wel eens, maar ik snap volledig dat als je al eens zomaar zonder dat je dat verwachtte een miskraam hebt gehad je het verdomd moeilijk vind om er vertrouwen in te hebben. Juist omdat het zoiets ongrijpbaars is waar je zelf helemaal niets aan kan doen. Het zit er en je moet maar gewoon hopen dat het blijft zitten en meer kan je niet doen.

En de een kan zich nou eenmaal wat makkelijker tot positieve gedachten zetten dan de ander, maar om hier maar even zo neer te gooien dat een ander niet in zak en as moet gaan zitten omdat het toch geen zin heeft is wel heel erg kort door de bocht. Als het allemaal zo simpel was dan kon de hele psychologie wel opdoeken toch?

Miss, ik denk dat dat het grote verschil is tussen jou en mij (en tussen anderen en mij). Ik zie het zo, jij ziet het anders, maar verwijt me niet dat ik me niet kan inleven, want dat kan ik wel.

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 10:06 schreef mefke79 het volgende:
O en voor mensen die nu gaan roepen dat ik niet weet wat het is: ik weet heel goed wat het is. Ik was diegene die bij haar eerste zwangerschap uren heeft lopen google'en, die nu nog zo de link naar voren kan toveren over lengte van het vruchtje en de kansberekening dat het dan in die week fout gaat. En weet je, het heeft me geen millimeter vooruit geholpen.

En dus omdat jij het ook gedaan hebt, hoeft en mág een ander het niet meer doen? Jij hebt het allemaal al eens ervaren en kan nu dus aan een ander gaan vertellen hoe ze zich wel of niet moeten voelen.

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 10:08 schreef mefke79 het volgende:
Miss, ik denk dat dat het grote verschil is tussen jou en mij (en tussen anderen en mij). Ik zie het zo, jij ziet het anders, maar verwijt me niet dat ik me niet kan inleven, want dat kan ik wel.

Of je het kan, zou ik niet weten, want dat klinkt op geen enkele manier uit je post.

En dan ook nog zeggen dat jij dat allemaal ook al gedaan hebt, het hielp niet, dus moet een ander het ook maar niet doen? Laat iedereen zijn eigen manier van verwerken en zijn eigen ervaringen opdoen.

Weet je,laat maar. Flugel mag hier wel neerzetten dat ze vind dat het niet opschiet om maar in het negatieve te blijven hangen, ik niet.

En die zijn al helemaal nergens voor nodig.

Dat is toch geen gebrek aan emathisch vermogen, dat is gewoon een 'levensinstelling', denk ik. Mefke kiest ervoor en dwingt zichzelf om er anders mee om te gaan en heeft moeite met deze minder optimistische en minder nuchtere inslag (waar angst en doomdenken regeren).

Ze erkent volgens mij best de angsten, maar probeert aan te geven dat daarnaaar leven weinig zin heeft.

Ik kan heel empathisch zijn, heb zelf veel ansten (gekend), maar kies ervoor waar dat lukt toch echt om ze te verdringen.

Groofsken, dat is het! Fijn dat jij het effe net wat beter omschrijft dan ik.

Verder oordeel ik ook nergens over in dit topic hoor . Ik heb het niet eens nagelezen. Alleen interpreteerde ik die ene specifieke post van mefke niet zo, that's all.

Maar er daarbij vanuit gaan dat een ander die levensinstelling ook maar moet hebben omdat het voor jou (jullie?) werkt, is dan wel weer jammer. Ik vind juist dat je je bewust moet zijn van je angsten en die zo af en toe ook moet uitspreken om het daarna weer even los te kunnen laten. En imo is dat wat fieder doet. En ja, dat het dan overkomt dat ze negatief is en op een zwarte wolk zit is logisch, maar niet per definitie waar.

Nee, dat is ook onzin natuurlijk. Ik weet niet of Mefke dat zegt (niet goed meegelezen), maar dat is in elk geval niet wat ik bedoel te zeggen. Helemaal niet zelfs!

Een miskraam lijkt me heel erg rot en de onzekerheid die dat met zich meebregnt lijkt me ook erg zwaar bij een volgende zwangerschap.

Een andere levensinstelling is prima, maar ik vind de manier waarop er gereageerd wordt inderdaad weinig empathisch. Iemand is kort na een miskraam nog erg onzeker over een zwangerschap en uit dat op Fok. Misschien is dit niet het meest geschikte topic ervoor, maar zoals gezegd: welk topic dan wel? De tip van BE om een nieuw topic te openen, vond ik ook een erg goede, voor nu en de toekomst. Maar hoe iemand hier zich uit over onzekerheden, zegt toch helemaal niet dat ze zich laat regeren door angst en alleen maar doemdenkt? Ik ben alleen maar blij dat er ergens de ruimte is om wel te ventileren hoe je je voelt, daar is in het echte leven lang niet altijd ruimte voor.

En ik zeg ook nergens dat iedereen het zo moet doen. Ik zeg alleen dat IK het jammer vind dat mensen zo negatief blijven terwijl de feiten positief zijn.

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 10:19 schreef mefke79 het volgende:
En ik zeg ook nergens dat iedereen het zo moet doen. Ik zeg alleen dat IK het jammer vind dat mensen zo negatief blijven terwijl de feiten positief zijn.

Feiten zijn feiten. Het is niet alsof je angsten daarop gebaseerd zijn of opeens verdwijnen als je die weet. Iedereen weet wel dat je geen garantie hebt op een gezond kind of op zelfs maar een kindje als je zwanger bent. De een is daar helemaal niet mee bezig en super positief na een test, de ander begint vanaf het begin zich al zorgen te maken. Iedereen is anders.

Mijn zus zit nu in haar zesde zwangerschap (en heeft nog steeds geen gevuld wiegje gehad) en deze loopt verre van vlekkeloos. Bloedverlies en nu groeiachterstand met mogelijke problemen (het is nu wachten op de groeiecho). Ja, ze heeft moeite met angsten en verdriet. Af en toe overheersen die en dan moet ze me gewoon bellen en janken en roepen en dan probeer ik haar te kalmeren, gerust te stellen en weer te laten lachen. Een dag daarna krijg ik een blij berichtje dat ze het kindje heeft voelen bewegen. Een lach en een traan zit zo dichtbij.

Ik vind dat iedere vrouw dit op haar eigen manier doet. Fieder klinkt als m'n zus in een slechte bui, maar ik ga er vanuit dat ze ook de blije buien heeft. Alleen, die kan je makkelijk met iedereen delen... die slechte wat minder.

Ik weet niet of het nou allemaal nog over mij gaat, of over dit topic in het algemeen maar ik heb zelf niet het idee dat ik alleen maar bang ben hoor. Ik heb ook goede momenten en kan mn rust vrij goed bewaren. Maar af en toe sluipt die twijfel terug. En die kan ik hier dan kwijt. Mijn blije momenten deel ik idd met mijn omgeving. Dus Kahlie zit redelijk goed.

Net trouwens de oplossing in de brievenbus:

"Zou u graag elke ochtend opstaan met blije, positieve gedachten?" van de Jehovah's. Toeval?

Fieder, zo lang je maar ook momenten hebt dat het goed is, dan is het toch prima? Op mij kwam iig gisteren over dat dat niet zo was en dat zou ik zo zonde vinden. Dat is het enige dat ik probeer te zeggen. Einde discussie wat mij betreft.

O en die oplossing: briljant! Vast geen toeval

Ik was er bij de eerste zwangerschap ook helemaal niet vanuit gegaan dat het niet goed zat. Tot ik weer zwanger was en dat wel goed ging. Toen merkte ik duidelijk verschil tussen de 2 zwangerschappen. De miskramen die daarna volgden wist ik het ook. Het voelde niet zoals bij de zwangerschap van Mikael. De zwangerschap van Leander voelde meteen weer heel goed. De miskraam tussen Leander en Matthias in wist ik ook meteen dat het niet goed zat. En bij deze voelde het ook meteen weer goed.
Ik ben gelukkig niet iemand die lang kan treuren om de miskramen. Bij de eerste keer niet en de keren daarna ook niet.

Dat de angst soms kan regeren, betekent niet dat het ALTIJD regeert. Dat is iets heel anders (zit 'm in het woordje 'soms', he ). Maar soms ben je wel bang, en dan vooral in het prille begin (is mijn ervaring).
Ik merkte dat naar mate mijn 2e zwangerschap vorderde, dat de angst minder werd.
Helemaal 100% zorgeloos ben ik niet geweest, maar ik heb zeker wel kunnen genieten. Maar dat heeft tijd nodig! Het is zoiets ongrijpbaars, zwanger zijn. Je doet je best en soms heb je domme pech en gaat het fout. Daar kun je niks aan doen. Als je dan weer het wonder mag meemaken, dan gaat dat vaak wat minder zorgeloos omdat je er de keer (of keren) ervoor niks aan kon doen. En dus blijf je op je hoede.

Dat de angst soms kan regeren is hier ook herkenbaar overigens... Wat dat betreft omschrijft TAP het heel mooi...

Overigens Mef, ik krijg het ook wel eens over me heen omda'k nie zo heul erg empathisch zou zijn hoor, daar klaag ik ook altijd over

Enfin; het ging mij niet om het willen downgraden van iemand, maar puur om de negatieve stemming. Je zit met z'n allen in een spiraal die steeds dieper en dieper wegzakt, dat begrijp ik heel goed, maar je hebt er zo verdomd weinig aan. Dat probeerde ik te uiten hier, misschien krijg ik ook wel een verkeerd beeld doordat hier alleen de vervelende verhalen terecht komen, maar voor mijn gevoel blijft het een beetje hangen. De reden waarom ik zelf ook niet meer zo vaak in dit topic te vinden ben, ik ben altijd min of meer vertrouwen blijven houden dat het ooit wel zou lukken. (waarbij ik dan niet wist of die ooit dan de zwangerschap van dat moment was ) Op een bepaald moment heb ik besloten dat ik zwanger was als de test positief aangaf, maar dat ik pas bij 12 weken 'in verwachting' zou zijn en om te genieten van elke seconde van de zwangerschap omdat ze me die in elk geval niet meer af konden nemen, zelfs al ging het mis. Eigenlijk zo'n beetje hetzelfde als simmu hier eerder al aangaf.

Ergo; ik begrijp het verdriet en zelfs de zwarte wolk, maar een tegengeluid hier af en toe is ook fijn, vandaar mijn reacties zoals ik 'm hier plaatste.

Mooi zoals je het schrijft TAP, klopt precies!

Ik denk dat de negatieve sfeer hier voornamelijk komt doordat je hier post op momenten dat je het moeilijk hebt, als ik vanuit mezelf kijk. Ik heb hier veel gepost net na de miskraam en verder heb ik nu niet zo vaak de behoefte meer. Maar soms ben ik ineens toch erg verdrietig en ik wil mijn angsten en verdriet niet spuien in het wachten op het tweede streepje topic.

Was er niet ooit een topic over zwanger zijn na een miskraam? Staat me wel iets van bij namelijk!

Het ging de afgelopen tijd best aardig, maar sinds zaterdag is het weer . Wachten, wachten, wachten, het duurt ineens weer allemaal veel te lang. Zie enorm op tegen een nieuwe zwangerschap. Ik wil geen nieuwe zwangerschap, ik was al zwanger. Ben weer even de weg kwijt helaas. Ik rammel, maar voel me bij de rammelaars ook niet op m'n plaats (of maak ik daar een denkfout?). Ik zit weer vast in mezelf en weet niet wat ik kwijt wil en waar ik het kwijt zou moeten...

Och Kursor.