Zwanger... en dan gaat het mis #11

Uhm flugeltje haar opmerking bot???
Alleszins niet bot!!
Mag der alleen naar iemands grillen gepraat worden?

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 09:53 schreef simmu het volgende:

[..]

draai die spiegel eens ff om dan. goedbedoeld advies prima, maar dit is gewoon ronduit bot.

Een goeie spiegel is voor de ontvanger altijd bot simmu...

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 10:06 schreef simmu het volgende:

[..]

dat zeg ik niet. maar om nou tegen iemand die net een miskraam gehad heeft, en nu mede door andere dingen ook uit elkaar gaat met vriend/man te zeggen: "gelukkig heb ik een vent en 2 kinderen" vind ik wel knap bot ja. dat valt onder de categorie "nou,k dan neem je toch een ander kindje!" hoe je iets zegt maakt wel degelijk uit.

volgens mij heb jij een les begrijpend lezen nodig want dat is helemaal niet wat ze zegt of wil impliceren?
Zij heeft zelf in een moeilijkeperiode gezeten met depressie overlijden en miskramen!
Ze weet als geen ander hoe het is en geeft aan dat ze blij was met mensen die haar met beide benen op de grond zette en daardoor nu gelukkig nog met haar manlief en 2 kinders want het had ook anders kunnen lopen had ze niet die hulp gehad ..

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 10:06 schreef simmu het volgende:

[..]

dat zeg ik niet. maar om nou tegen iemand die net een miskraam gehad heeft, en nu mede door andere dingen ook uit elkaar gaat met vriend/man te zeggen: "gelukkig heb ik een vent en 2 kinderen" vind ik wel knap bot ja. dat valt onder de categorie "nou,k dan neem je toch een ander kindje!" hoe je iets zegt maakt wel degelijk uit.

Ach kom nou, je weet best dat 't zo niet bedoeld was. Ik gaf alleen aan dat ik blij ben dat iemand mij die spiegel voorhield destijds... Dat ik daardoor m'n lief nog heb. Maar goed, verkeerd uitleggen is ook een kunst...

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 10:06 schreef simmu het volgende:

[..]

dat zeg ik niet. maar om nou tegen iemand die net een miskraam gehad heeft, en nu mede door andere dingen ook uit elkaar gaat met vriend/man te zeggen: "gelukkig heb ik een vent en 2 kinderen" vind ik wel knap bot ja. dat valt onder de categorie "nou,k dan neem je toch een ander kindje!" hoe je iets zegt maakt wel degelijk uit.

Dat werd er dus echt niet gezegd he Als je dat er uit haalt moet je toch eens terug naar school.
Bot was het zeker niet. En ook niet bedoeld.

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 10:06 schreef simmu het volgende:

[..]

dat zeg ik niet. maar om nou tegen iemand die net een miskraam gehad heeft, en nu mede door andere dingen ook uit elkaar gaat met vriend/man te zeggen: "gelukkig heb ik een vent en 2 kinderen" vind ik wel knap bot ja. dat valt onder de categorie "nou,k dan neem je toch een ander kindje!" hoe je iets zegt maakt wel degelijk uit.

Dat staat er toch ook helemaal niet? Flugel bedoelt dat ze zelf misschien ook haar vriend was kwijtgeraakt, als iemand haar niet en spiegel had voorgehouden. Zo lees ik het althans. En ze focust op de positieve dingen die ze nu wél heeft (vent en 2 kindjes) ipv op de rot dingen die ze heeft meegemaakt

Ik vond het overigens totaal niet bot allemaal. Fluger vreest dat TukTuk te snel alles weggooit. En dat kan ik me goed voorstellen. Zo lang geleden is die miskraam immers nog niet. En blijkbaar was alle ellende voor de miskraam nog steeds geen reden om samen niet aan kinderen te beginnen (dus moet de relatie toch sterk genoeg zijn geweest).

Maar goed. Ik hoop dat Tuk in ieder geval zeker weet dat dit de juiste oplossing is en dat ze er straks geen spijt van krijgt.

gelukkig zijn er ook mensen die wel begrijpen hoe ik het bedoelde...

Flugel was niet bot. En zo als jij het uitlegt staat het er ook niet.

Jammer dat er niet open gestaan wordt voor goed bedoeld advies.
Er staat hier maar een half verhaal en iemand met ervaring notabene wijst er enkel op dat een miskraam alleen zonde is om je relatie voor weg te gooien.
Mannen blijven van mars komen en wij van venus tenslotte

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 10:13 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Flugel was niet bot. En zo als jij het uitlegt staat het er ook niet.

Jammer dat er niet open gestaan wordt voor goed bedoeld advies.
Er staat hier maar een half verhaal en iemand met ervaring notabene wijst er enkel op dat een miskraam alleen zonde is om je relatie voor weg te gooien.
Mannen blijven van mars komen en wij van venus tenslotte

En mannen gaan pas meeleven met een zwangerschap als zij er ook iets van zien/voelen. Wat ook niet gek is.

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 10:13 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Mannen blijven van mars komen en wij van venus tenslotte

Ook dat ja Op Martijn heeft het veel minder indruk gemaakt dan op mij. Niet dat hij het niet erg vond, maar het is toch anders. En dan snap ik best. En ook nu ik weer zwanger ben, merk ik dat het op mij meer sporen heeft achtergelaten dan op hem (vooral in het begin was ik bij ieder toiletbezoek vreselijk bang om weer bloed te zien, dat is voor hem natuurlijk ook heel anders).

Ik heb geen mk gehad maar heb ook zitten broekloeren weken lang. Mijn vent zei zich nooit druk gemaakt te hebben dat het mis kon gaan.

En dat ik hier teveel enge verhalen las Fok is niet zijn ding

Ik probeerde juist duidelijk te maken dat 't bij mij dezelfde kant uitging, maar dat komt ook niet over... Overigens val ik niet over jou simmu, ik reageer nog steeds met uitleg

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 10:15 schreef Tally het volgende:

[..]

En mannen gaan pas meeleven met een zwangerschap als zij er ook iets van zien/voelen. Wat ook niet gek is.

Oh ja! Martijn zag het de eerste weken bijvoorbeeld ook nog echt niet als een 'baby' (wat het in principe ook nog niet is, wel de belofte op...). Nu ik een dikke buik begin te krijgen, en hij een aantal echo's heeft gezien waarop een mini-mensje zichtbaar is, begint hij enthousiast te worden. Wordt voor hem idd nu veel tastbaarder. Toen ik de miskraam heb gehad, hadden we alleen nog een echo gezien met een kloppend hartje (maar niet iets wat in de verste verte ook maar op een baby leek), voor hem duidelijk heel anders.

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 10:18 schreef simmu het volgende:

[..]

ja, dank je. ik weet ook prima wat verlies is. verschillende mensen gaan verschillend om met dingen. wat jij of iemand anders als de 'goede' manier ziet, hoeft voor een ander helemaal niet zo te zijn. en wat jij als een ok opmerking ziet hoeft dus voor een ander niet zo te zijn.

gek dat jullie nu over mij heenvallen als ik weerwoord geef, maar ondertussen ook roepen dat je zelf alleen maar weerwoord en tegengas en ervaringen geeft

Iedereen heeft ervaring met verlies in het leven , en ja ieder gaat er anders mee om, maar jij leest er totaal iets anders in wat er gezegd wordt en dus zeg ik dat je dus niet begrijpend leest..
Om nu te gaan miepen dat je ook heus wel prima weet wat verlies is staat daar compleet los van!

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 10:20 schreef Cocotrimonium het volgende:

[..]

Oh ja! Martijn zag het de eerste weken bijvoorbeeld ook nog echt niet als een 'baby' (wat het in principe ook nog niet is, wel de belofte op...). Nu ik een dikke buik begin te krijgen, en hij een aantal echo's heeft gezien waarop een mini-mensje zichtbaar is, begint hij enthousiast te worden. Wordt voor hem idd nu veel tastbaarder. Toen ik de miskraam heb gehad, hadden we alleen nog een echo gezien met een kloppend hartje (maar niet iets dat in de verste verte op een baby leek), voor hem duidelijk heel anders.

Mijn man heeft zich veel druk gemaakt in de eerste weken maar dat kwam omdat ik op de eerste hulp terecht kwam en een tijdje in een buitenlands ziekenhuis heb mogen verblijven i.v.m. een beginnende miskraam. Hij maakte zich natuurlijk drukker om mij dan om de "baby's". Maar hij heeft het er ook moeilijk mee gehad toen we 1 van de 2 verloren. Daar heb je dan zo lang voor geknokt en druk mee bezig geweest jaren lang en eindigt het in een buitenlands ziekenhuis.

Was voor ons een ander traject vooraf gegaan waardoor het bij hem al leefde bij de eerste echo. Alleen maakte hij zich er minder druk om.

Ik ben zo boos op Martijn geweest omdat ik het gevoel had dat hij, na de eerste dagen/weken, mijn verdriet helemaal niet oppikte. Terwijl Martijn zelf wanhopig was van verdriet om z'n vader en om mij, hij wist niet hoe hij met me om moest gaan...

Ik kreeg een schop onder m'n hol, zag 't licht en kon weer opkrabbelen. that's all

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 10:22 schreef simmu het volgende:

[..]

ik val ook niet echt over jou heen hoor, ik vond de manier van uitdrukken ongelukkig iss all wij weten niet wat er op de achtergrond allemaal ook nog speelt!

Uiteraard weten we dat niet. Maar een paar maanden geleden wilden ze nog samen aan kinderen beginnen, dan moet je relatie toch behoorlijk goed zitten?

Ik weet uiteraard ook niet wat er allemaal speelt. Maar het lijkt erg snel te gaan. En het zou ontzettend jammer zijn als Tuk nu iets moois weggooit en er later spijt van krijgt.

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 10:22 schreef simmu het volgende:

[..]

ik val ook niet echt over jou heen hoor, ik vond de manier van uitdrukken ongelukkig iss all wij weten niet wat er op de achtergrond allemaal ook nog speelt!

En dat is nu net het "probleem". Als je een summier verhaal verteld en anderen geven daar op hun mening of gedachten en je roept dan: Ja laat ook maar want het is bot. Moet je ook niet zeuren.
Dan moet je meer info geven zodat de ander zijn mening kan bijstellen.

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 10:25 schreef Cocotrimonium het volgende:
Ik weet uiteraard ook niet wat er allemaal speelt. Maar het lijkt erg snel te gaan. En het zou ontzettend jammer zijn als Tuk nu iets moois weggooit en er later spijt van krijgt.

Dat dus.

Ik realiseer me iets...

We proberen hier met een stel de relatie van een compleet onbekende te redden...

Blijft bijzonder zo'n forum, niks afzeiken...

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 10:24 schreef Tally het volgende:

[..]

Mijn man heeft zich veel druk gemaakt in de eerste weken maar dat kwam omdat ik op de eerste hulp terecht kwam en een tijdje in een buitenlands ziekenhuis heb mogen verblijven i.v.m. een beginnende miskraam. Hij maakte zich natuurlijk drukker om mij dan om de "baby's". Maar hij heeft het er ook moeilijk mee gehad toen we 1 van de 2 verloren. Daar heb je dan zo lang voor geknokt en druk mee bezig geweest jaren lang en eindigt het in een buitenlands ziekenhuis.

Was voor ons een ander traject vooraf gegaan waardoor het bij hem al leefde bij de eerste echo. Alleen maakte hij zich er minder druk om.

Ah ja, ik kan me heel goed voorstellen dat het dan ook nog eens anders is. Wij waren meteen bij poging 1 zwanger, dus dat maakt het ook anders, natuurlijk. Martijn heeft er overigens wel verdriet over gehad, maar wel minder dan ik.
En de sporen zijn er niet/minder (dus hij heeft zich bij deze zwangerschap eigenlijk ook nooit druk gemaakt om weer een miskraam, ik wel).

Hier ook een mk gehad en 'goed' mee omgegaan. Voor zover je er goed mee kunt omgaan.
Maar ieder mens is anders, ervaart het anders en doet het anders!
Dat moet de medemens respecteren. Goede bedoeld advies of niet, het kan anders opgevat worden.

Het is allemaal niet niets en emoties en gevoelens kunnen rare dingen met een mens doen.
Hoe de vedere relaties/privéomstandigheden zijn zullen vast een grote rol bij de keuze gespeelt hebben, maar dat zullen wij hier op fok niet weten en dat hoeft ook niet.

Kortom oordelen of iets goed of fout is (ook qua opvatten van de adviezen) met letters vind ik niet echt wat je kan doen!

Waar kan ik het oordeel van Flugeltje lezen? Ik kan het niet vinden namelijk.

Laten we er blij om zijn dat er geen verse miskramen te melden zijn en dat dit topic zo offtopic kan gaan

Hoe is het met de andere dames die na de miskraam nog op een ongesteldheid zitten te wachten?

Ik heb vanochtend voor de zekerheid er toch nog een 2v5-testje tegenaan gegooid. Hartstikke negatief, dus dat is niet de reden dat ik maar niet ongesteld word.
Morgen bruiloft van mijn schoonzusje, dus dan hoef ik in ieder geval de champagne niet af te slaan...
_{(Al gingen we er al vorig jaar van uit dat ik bij dit feestje waarschijnlijk met een bolle buik zou staan, dus er zal vast een slik-momentje komen...)}

Tuktuk, ik heb je in een pm al veel sterkte toegewenst en wil dat hier ook nog even doen. Wat jammer dat jullie relatie het moeilijke jaar niet overleefd heeft. Ik heb geen miskraam meegemaakt, ken jullie niet en weet niet wie er tekort is geschoten, of er iemand tekort is geschoten. Wel ken ik de frustratie en wanhoop van het je niet begrepen, gehoord en gesteund voelen door je partner. De eenzaamheid is soms erger met z'n twee. Ik heb indertijd een punt achter die relatie gezet en dat is het begin geweest van veel mooie, nieuwe dingen. Ik hoop dat die voor jou ook in het verschiet liggen.

tuktuk

Shandaly, hier ook nog steeds hetzelfde, aan het wachten op mijn menstruatie. Ook een paar dagen terug nog een test gedaan, maar geen tweede streep... Gefeliciteerd aan je schoonzusje Ze hebben mooi weer zeg! Lekker aan de champagne jij en genieten hoor, die bolle buik zal er vast ook zijn voor je het weet.

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 11:09 schreef Shandaly het volgende:
Laten we er blij om zijn dat er geen verse miskramen te melden zijn en dat dit topic zo offtopic kan gaan

Hoe is het met de andere dames die na de miskraam nog op een ongesteldheid zitten te wachten?

Ik heb vanochtend voor de zekerheid er toch nog een 2v5-testje tegenaan gegooid. Hartstikke negatief, dus dat is niet de reden dat ik maar niet ongesteld word.
Morgen bruiloft van mijn schoonzusje, dus dan hoef ik in ieder geval de champagne niet af te slaan...
_{(Al gingen we er al vorig jaar van uit dat ik bij dit feestje waarschijnlijk met een bolle buik zou staan, dus er zal vast een slik-momentje komen...)}

Veel plezier ondanks slikmoment

quote:

Op vrijdag 25 mei 2012 11:54 schreef bellelena het volgende:

Shandaly, hier ook nog steeds hetzelfde, aan het wachten op mijn menstruatie. Ook een paar dagen terug nog een test gedaan, maar geen tweede streep...

Jammer bellelena

Hallo Dames.

Ik heb mij net aangemeld op de forum, lees al wel even mee.
Ik heb zelf 3 week geleden een miskraam gehad nadat ik ong. 11/12 week zwanger was.

Op zich gaat het wel goed met me maar merk wel dat ik veel behoefte heb aan informatie/lotgenoten.

Bijna iedereen in mijn omgeving wist dat ik zwanger was omdat ik ineens op stapavonden aan de fris was terwijl ik bekent staan als iemand die lekker mee drinkt.
Nu had in zelf niet zo'n behoefte om iedereen te gaan bellen over mijn miskraam en sinds gisteren weet iedereen het en ben ik helemaal plat gebeld.
Omdat ik zelf vooral zit te wachten tot mijn lichaam weer helemaal mijn eigen lichaam is en gewoon weer op cyclus komt viel het dubbel zo hard om iedereen te woord te staan en medeleven te ontvangen.

Ik hoop hier een beetje het gevoel te krijgen dat ik niet de enige ben, niet zielig ben en dat mijn leven gewoon door gaat.
Natuurlijk ben ik er echt wel mee bezig en hoop ik snel een goede zwangerschap te mogen krijgen.

Welkom Damathat

Wat vreselijk voor je dat je dit moet meemaken. Ik hoop dat je hier wat van je af kunt gaan schrijven.
Je bent (helaas) zeker niet de enige. Door mijn miskraam ben ik er pas achter gekomen hoe vaak het voorkomt. De meeste mensen hebben het er niet over.

Zou je je verhaal kwijt willen? Hoe t gegaan is? of heb je het er liever niet over?
Sorry als ik te nieuwsgierig ben

Tja hoe is het gegaan.
Klinkt misschien gek maar ik wist eigenlijk al even dat het niet goed zat.
Eind maart kwam ik er achter dat ik zwanger was omdat ik al 2 weken misselijk was, na 2 week toch maar eens een test gedaan.
Omdat de laatste 2 ongi heel vaag waren de week erop een echo laten maken om te kijken hoe ver ik was. Nu heb ik al best wat echo's gezien (van dieren dan) en ik vond de vrucht er niet goed uitzien en volgens de berekening van de arts zou ik begin maart zwanger zijn geworden terwijl ik zelf had berekend dat ik begin maart innestelingsbloed heb gehad.
Ik moet er even bij zeggen dat ik niet meer in nederland woon en mijn huisarts heeft een echo machine, dus niet bij een specialist een echo laten maken.
Afgesproken dat ik rond 15 mei doorverwezen zou worden naar de gyno, zou dan volgens berekening van huisarts 2 en half maand zijn.
Alleen de week voor de doorverwijzing had ik echt het gevoel dat dingen niet klopte en heb ik tegen mijn vriend gezegd dat het me erg zou verbazen als de echo goed zou zijn.
De gehele week verloor ik wat bruin bloed, niet veel maar toch.
De vrijdag werd ik wakker en had ik een klein beetje helder bloed verloren en later op de dag weer wat helder bloed.
Vriendlief is vrijdag avond gaan stappen en kwam denk ik rond 2 uur 's nachts thuis met zijn dronke koppie.
Zelf ben ik om 3 uur wakker geworden van weeen en verloor ik mijn slijmprop.
Tot 11 uur in de ochtend bezig geweest met weeen, ze kwamen steeds heftiger en sneller op elkaar.
Ik heb geen mooie miskraam gehad maar allemaal stukjes verloren.
Achteraf (halve week later) bleek ik ook niet mooi schoon te zijn en had ik nog een stukje van 3 cm bij 1 bij me.
In overleg met de gyno besloten niet in te grijpen op dit stukje en de natuur zijn gang te laten gaan.

Tja en nu zijn we dus 3 week verder, week niet 100% zeker of ik al schoon ben maar heb even geen zin om weer naar de dokter te gaan.

Maar het is wat je zegt, heel veel mensen praten er niet over al merk ik wel dat ook in mijn omgeving het veel meer voorkomt dan dat ik ooit geweten heb.
Ik ben trouwens 2x eerder zwanger geweest toen ik jong was (ben nu 32) en heb toen abortus laten plegen omdat ik vond dat ik niet in de omstandigheden was om een kind te bieden wat ik zou willen bieden.
Gevoelsmatig was dit mijn eerste echte zwangerschap.

Damathat echt vreselijk voor je hoor

Ik hoop dat je snel schoon bent en weer vooruit kunt gaan kijken.

_{rustig hier, goed teken?}

Damathat, wat heftig je verhaal. Nu maar hopen dat je schoon bent.

Fieder, inderdaad rustig hier. Ikzelf heb wat minder behoefte om mijn verhaal hier te doen. Alles is gezegd en de situatie is niet meer te veranderen. Nu hopen we op een nieuw wondertje!

Damathat, iedereen ervaart een miskraam op een andere manier. Als jij al vlot goed verder kunt en er geen behoefte aan hebt om er veel bij stil te staan, dan is dat aan jou. Maar misschien toch wel prettig om te weten dat je ergens je verhaal kwijt kunt.

Ik heb zelf ook al even niets laten horen. Was namelijk samen met m'n man een weekend weg. Even bijkomen met z'n tweetjes terwijl dochter aan het logeren was (was anders denk ik nog niet zo snel gebeurd). Afgelopen donderdag weer wezen prikken. Het zakt gestaag...nu 7.5; een thuistest zou negatief zijn met die waarde. Ik ben echter nog niet "veilig" als het een mola zou zijn (de pathologie-uitslag van Nijmegen was er nog niet) wat het ook is, vooralsnog gaat het de goede kant op. Veel met m'n man gesproken de laatste dagen en mocht het goed blijken te zijn dan gaan we echt weer opnieuw proberen. Van uitstel word ik volgens mij alleen maar weer bang voor van alles. Voel me op het moment eigenlijk best wel sterk, sterker dan sinds m'n eerste zwangerschap. Dat wil ik vasthouden ook al ben ik best geregeld verdrietig. Eind van de week weer bellen voor de revisie en dan weer een week later opnieuw prikken en nacontrole-afspraak. (en ook wachten op het op gang komen van m'n cyclus)

Damathat Wat naar dat je een miskraam hebt gehad. Op zich fijn dat iedereen om je heen het inmiddels ook weet, maar kan me voorstellen dat het nu nog wat te heftig is om elke keer weer je verhaal aan iedereen te doen. Hopelijk herstelt je lichaam voorspoedig en komt je cyclus mooi weer op gang. Wil je samen met je man/vriend dan weer voor een baby'tje gaan?

Kursor, zie net je berichtje verschijnen en wat fijn dat je jezelf weer sterker voelt. Ik vind het al heel positief om te horen dat je jezelf gewoon alweer zo'n stuk beter voelt. Dat je zelfs al voorzicht met je man hebt gepraat en er weer voor durft te gaan als alles goed blijkt Ik duim nog steeds mee voor een goede uitslag uit Nijmegen

Kursor wat fijn dat het zo goed met je gaat! En dat alle cijfers de goede kant op wijzen. Jammer dat je pathologie-uitslag er nog niet was, nog eventjes geduld hebben.

Ik geloof dat ik er ook klaar voor ben om dit af te sluiten. Ben nog vreselijk bang maar ik zal toch ooit verder moeten als ik een kindje wil. Vrijdag eindgesprek gyn en als dat niks geks oplevert kunnen we meteen diezelfde avond aan de klus

Zal hier wel blijven lurken om anderen te steunen (hoop dat het niet nodig zal zijn natuurlijk)

Kursor fijn dat het beter met je gaat. Ik hoop voor je dat de uitslagen positief zijn! In ieder geval al fijn dat je je beter voelt.


Fieder fijn dat je het gevoel hebt dat je het af kan sluiten en verder kan!

(nee, doe maar niet)

Ik meld me hier intussen dus ook maar een keer. Wist wel van het bestaan van dit topic, maar bleef er liever weg. (nog bedankt voor je pm fieder, heel lief ) ik weet nog niet of ik hier veel ga posten, maar het is fijn dat er zo'n topic bestaat. Al hoop ik dat het niet al te vaak gebruikt hoeft te worden.
Helaas mag ik mezelf nu ook tot het clubje der miskramen rekenen.
Op 8 mei kregen we te horen en te zien dat er geen hartje klopte bij de echo.
Ik heb zitten twijfelen of ik zou wachten tot de miskraam vanzelf zou plaatsvinden, dan wilde ik weer zsm een curretage, dan toch maar de tabletten proberen.
Op maandag 14 mei had ik weer een gesprek bij de gyn en heb ik de tabletten gevraagd. Ik wist nog niet of ik ze zou gaan gebruiken, maar dan had ik ze alvast in huis, just in case.
Dinsdagavond leek het alsof mijn lichaam langzaam iets begon te doen en verloor ik wat bloed. Ik heb toen besloten om woensdagochtend toch de tabletten in te brengen om het een handje te helpen. 's Middags wel flink wat buikpijn en bloedverlies, maar nog niet echt hele erge krampen. Donderdagochtend op hemelvaartsdag de 2de dosis tabletten ingebrachten en weer 's middags begon ineens de flinke krampen en verloor ik ook meer bloed enzo.
's Avonds na het douchen verloor ik het vruchtzakje. Ik voelde een 'blub' en toen lag het in de wc. We hebben het bekeken en later begraven in de tuin. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om het door de wc te spoelen. Dat bekijken was trouwens niet zo geslaagd. Ik voelde het bloed uit mijn armen trekken, alles begon te tintelen en ik viel bijna flauw. Toen ik op de koude vloer in de badkamer zat moest ik bijna overgeven en keihard huilen. Alle spanning en verdriet kwam er uit op dat moment.

De maandag erna had ik weer controle bij de gyn en toen kregen we gelukkig het beste nieuws wat we op dat moment konden krijgen. Alles zag er goed uit en het was helemaal schoon.

Ik voel me nu lichamelijk wel ok, wel nog vaak moe en bij vlagen verdrietig, maar ik kijk ook uit naar het moment dat ik weer gewoon ongesteld ga worden. Dat voelt voor mij nu als een belangrijk punt waarop ik (hopelijk) verder kan en dit trieste stukje uit ons leven kan afsluiten en definitief een plekje kan geven.

Vulpenballetje

Sterkte damathat
En jij natuurlijk ook nog een portie positieve energie vulpenballetje!

Lees hier regelmatig mee, en stuur wat steun rond in gedachten en PM
_{*mompelt iets met goden verzoeken in dit stadium*}

Stoomwalsmodus...telefoon van het ziekenhuis over de revisie van het weefsel in Nijmegen. Ik heb helaas gelijk gekregen: toch een mola (een complete). Bloedwaarden hCG dalen goed, dus vooralsnog gaat het allemaal de goede kant op. Wel nog een half jaar follow-up nadat ik op 0 (dat blijkt onder de 5 te zijn) zit bij drie achtereenvolgende priksessies. Plannen gaan dus zeker tot 2013 de vriezer in.

Oh nee toch Kursor, toch! Dat moet een zware tegenvaller zijn! Wat goed dat je het extra hebt laten checken, dat wel!
Sterkte met deze klote (pardon) situatie!

Vulpenballetje wat een verhaal meid veel sterkte nog de komende tijd Gek he, naar je menstruatie uitkijken?

Kursor wat vreselijk! Dus toch... Vooral dat je gewoon verkeerd geinformeerd bent!!!
Heel veel sterkte de komende tijd Ik hoop dat het allemaal zo goed mogelijk zal lopen voor jullie.

[ Bericht 0% gewijzigd door Fieder op 31-05-2012 19:32:52 ]

Vulpenballetje

Kursor, blij dat je je vastgebeten hebt in verder onderzoek! ondanks de nare uitslag weet je nu in iedergeval wel dat je gevoelsmatig goed zat en dat het nu gecontroleerd blijft. Toch voor jou een hele dikke knuf!

quote:

Op woensdag 30 mei 2012 16:59 schreef Vulpenballetje het volgende:
Kursor fijn dat het beter met je gaat. Ik hoop voor je dat de uitslagen positief zijn! In ieder geval al fijn dat je je beter voelt.

Fieder fijn dat je het gevoel hebt dat je het af kan sluiten en verder kan!

(nee, doe maar niet)

Ik meld me hier intussen dus ook maar een keer. Wist wel van het bestaan van dit topic, maar bleef er liever weg. (nog bedankt voor je pm fieder, heel lief ) ik weet nog niet of ik hier veel ga posten, maar het is fijn dat er zo'n topic bestaat. Al hoop ik dat het niet al te vaak gebruikt hoeft te worden.
Helaas mag ik mezelf nu ook tot het clubje der miskramen rekenen.
Op 8 mei kregen we te horen en te zien dat er geen hartje klopte bij de echo.
Ik heb zitten twijfelen of ik zou wachten tot de miskraam vanzelf zou plaatsvinden, dan wilde ik weer zsm een curretage, dan toch maar de tabletten proberen.
Op maandag 14 mei had ik weer een gesprek bij de gyn en heb ik de tabletten gevraagd. Ik wist nog niet of ik ze zou gaan gebruiken, maar dan had ik ze alvast in huis, just in case.
Dinsdagavond leek het alsof mijn lichaam langzaam iets begon te doen en verloor ik wat bloed. Ik heb toen besloten om woensdagochtend toch de tabletten in te brengen om het een handje te helpen. 's Middags wel flink wat buikpijn en bloedverlies, maar nog niet echt hele erge krampen. Donderdagochtend op hemelvaartsdag de 2de dosis tabletten ingebrachten en weer 's middags begon ineens de flinke krampen en verloor ik ook meer bloed enzo.
's Avonds na het douchen verloor ik het vruchtzakje. Ik voelde een 'blub' en toen lag het in de wc. We hebben het bekeken en later begraven in de tuin. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om het door de wc te spoelen. Dat bekijken was trouwens niet zo geslaagd. Ik voelde het bloed uit mijn armen trekken, alles begon te tintelen en ik viel bijna flauw. Toen ik op de koude vloer in de badkamer zat moest ik bijna overgeven en keihard huilen. Alle spanning en verdriet kwam er uit op dat moment.

De maandag erna had ik weer controle bij de gyn en toen kregen we gelukkig het beste nieuws wat we op dat moment konden krijgen. Alles zag er goed uit en het was helemaal schoon.

Ik voel me nu lichamelijk wel ok, wel nog vaak moe en bij vlagen verdrietig, maar ik kijk ook uit naar het moment dat ik weer gewoon ongesteld ga worden. Dat voelt voor mij nu als een belangrijk punt waarop ik (hopelijk) verder kan en dit trieste stukje uit ons leven kan afsluiten en definitief een plekje kan geven.

Vulpenballetje, wat vreselijk verdrietig

Vulpenballetje, wat ontzettend rot maar ook fijn dat je het hebt kunnen doen zoals je zelf voelde. Hopelijk komt je cyclus weer mooi op gang en kun je over niet al te lange tijd weer verder kijken.

Kursor: Jemig! Dus toch... Veel sterkte en kracht wederom toegewenst!

Hier vanmorgen ongesteld geworden na ca. 8,5 week na de miskraam. Vanaf nu echt weer verder. Ik voel me lichamelijk goed en ook geestelijk sterk genoeg om dit topic achter me te gaan laten.
Iedereen die het nodig heeft veel sterkte met verwerken en hopelijk blijft dit topic in het vervolg vooral gewoon leeg...

Fijn hoor, Bellelena? Heb je er erg last van?

Hier is ook mijn eerste menstruatie doorgekomen vandaag, bijna 11 weken na de miskraam
Ik zei het in het andere topic al maar het voelt niet fijn, geestelijk. Ik had niet verwacht zwanger te zijn en ben opgelucht dat mijn lichaam het nog doet maar ik word heen en weer geslingerd door allerlei gevoelens. Verdriet omdat ik nog zwanger had willen zijn, herinnering aan de miskraam door de bloedingen en de krampen.. Ik voel de hormonen behoorlijk door mijn lichaam razen zeg maar. Het doet me veel meer dan verwacht eigenlijk, ik dacht gewoon blij te zijn om ongesteld te worden. Nou ja, het komt wel weer goed!

Bellelena fijn dat je vooruit kunt kijken he?

Sparkling
Dubbel hoor. Opgelucht en zo verdrietig tegelijkertijd. Het is gewoon echt een k*tsituatie om in te moeten zitten. Het is niet meer dan logisch dat je je zo voelt. Neem vooral je tijd!!
En het komt zeker weer goed, over een tijdje zitten we allemaal samen in z&g!!!

.Sparkling. meis toch, zo logisch al die gevoelens en ook nog steeds de hormonen, maar tegelijk ook helemaal niet fijn. Wat Fieder zegt, neem je tijd, doe rustig aan en laat je verdriet er ook maar uitkomen, letterlijk en figuurlijk. Je lichaam houdt, ook emotioneel gezien, grote schoonmaak, hopelijk voel je je spoedig weer wat beter.

Zelf herken ik ook wel de emoties en het heen en weer geslinger, maar ik verbaas mezelf hoe ik me er geestelijk door sla op dit moment. Gisternacht en -ochtend heb ik best wat bloed verloren, meer dan normaal, maar nu verloopt het eigenlijk verder zoals het anders ook gaat en het is al bijna weer voorbij. Na de miskraam heb ik vrij weinig gevloeid, dus het voelt ergens ook wel positief dat mijn lichaam zichzelf even goed schoonmaakt. Tegelijkertijd gewoon gek en raar, maar het is voor mij op dit moment gewoon goed dragelijk.

Fieder, het voelt zeker heel fijn om weer vooruit te kunnen kijken

quote:

Op woensdag 30 mei 2012 16:59 schreef Vulpenballetje het volgende:
Kursor fijn dat het beter met je gaat. Ik hoop voor je dat de uitslagen positief zijn! In ieder geval al fijn dat je je beter voelt.

Fieder fijn dat je het gevoel hebt dat je het af kan sluiten en verder kan!

(nee, doe maar niet)

Ik meld me hier intussen dus ook maar een keer. Wist wel van het bestaan van dit topic, maar bleef er liever weg. (nog bedankt voor je pm fieder, heel lief ) ik weet nog niet of ik hier veel ga posten, maar het is fijn dat er zo'n topic bestaat. Al hoop ik dat het niet al te vaak gebruikt hoeft te worden.
Helaas mag ik mezelf nu ook tot het clubje der miskramen rekenen.
Op 8 mei kregen we te horen en te zien dat er geen hartje klopte bij de echo.
Ik heb zitten twijfelen of ik zou wachten tot de miskraam vanzelf zou plaatsvinden, dan wilde ik weer zsm een curretage, dan toch maar de tabletten proberen.
Op maandag 14 mei had ik weer een gesprek bij de gyn en heb ik de tabletten gevraagd. Ik wist nog niet of ik ze zou gaan gebruiken, maar dan had ik ze alvast in huis, just in case.
Dinsdagavond leek het alsof mijn lichaam langzaam iets begon te doen en verloor ik wat bloed. Ik heb toen besloten om woensdagochtend toch de tabletten in te brengen om het een handje te helpen. 's Middags wel flink wat buikpijn en bloedverlies, maar nog niet echt hele erge krampen. Donderdagochtend op hemelvaartsdag de 2de dosis tabletten ingebrachten en weer 's middags begon ineens de flinke krampen en verloor ik ook meer bloed enzo.
's Avonds na het douchen verloor ik het vruchtzakje. Ik voelde een 'blub' en toen lag het in de wc. We hebben het bekeken en later begraven in de tuin. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om het door de wc te spoelen. Dat bekijken was trouwens niet zo geslaagd. Ik voelde het bloed uit mijn armen trekken, alles begon te tintelen en ik viel bijna flauw. Toen ik op de koude vloer in de badkamer zat moest ik bijna overgeven en keihard huilen. Alle spanning en verdriet kwam er uit op dat moment.

De maandag erna had ik weer controle bij de gyn en toen kregen we gelukkig het beste nieuws wat we op dat moment konden krijgen. Alles zag er goed uit en het was helemaal schoon.

Ik voel me nu lichamelijk wel ok, wel nog vaak moe en bij vlagen verdrietig, maar ik kijk ook uit naar het moment dat ik weer gewoon ongesteld ga worden. Dat voelt voor mij nu als een belangrijk punt waarop ik (hopelijk) verder kan en dit trieste stukje uit ons leven kan afsluiten en definitief een plekje kan geven.

!!

Dankjullie wel dames voor de steun enzo.

Het lijkt er op dat ik nu wel helemaal 'schoon' ben, geen bruinverlies of wat dan ook meer.
Nu maar afwachten wanneer (/of ) ik ongesteld word.

Vandaag zou ik eigenlijk voor een extra echo gaan bij de academie voor verloskunde, als proefkonijn , maar helaas, dat ging dus niet. Hopelijk kan ik me daar over een tijdje alsnog voor aanmelden!

bellelena fijn dat je weer positief vooruit kunt kijken! lekker.

sparkling, shit is dat he, die dubbele gevoelens. ik denk ook terug op momenten (zoals vandaag dus met die echo) ik had nu gewoon zoveel weken zwanger moeten zijn! maar het komt vast goed met ons allemaal!

voor iedereen hier en ik denk dat ik eens bij woh2s kom kijken.

Fijn dat je weer schoon bent, hoop dat je snel ongesteld mag worden. Ga je dat afwachten of ga je gewoon meteen door met proberen?

Dat zijn even rotmomentjes he, van die echo die nu niet door kan gaan...

Zie je daar

In principe willen we afwachten, maar goed, de smiley staat er niet voor niks zeg maar.
Dus we zullen zien, wie weet hoe het loopt!

En het zijn idd rotmomenten en die zullen er nog wel meer volgen, maar het gaat goedkomen.
Ik heb gisteren, zonder te hoeven huilen!, het verhaal aan een nichtje van me kunnen vertellen. Da's ook alweer een stap de goede kant op!

Oh die had ik even gemist Duidelijk

Hehehehe.
Dusss, zo staat het er nu voor, afwachten maar, meer kunnen we niet doen.
*Vulpenballetje gaat richting het volgende topic*

Vulpanbelletje

Binnenkort wil ik zeker nog wel reageren op de posts van de afgelopen week. Voor nu lukt het al niet om voor mezelf duidelijk te krijgen wat ik voel, denk, denk over wat ik voel. Er loopt van alles door elkaar in m'n hoofd (en ondanks dat gaat het gewone dagelijks leven gelukkig wel ). Er is enorm veel gebeurd en voor mij voelt de rest van dit jaar nu leeg alsof het er niet toe doet...een vacuüm. Steeds weer de confrontatie door het prikken, de belafspraken, nog steeds iets beperkt door (lichte) bekkenklachten. Ik tel nog steeds de weken door. Waarom kan ik het niet een beetje loslaten?

Kursor

Lieve Kursor, je zit er nu middenin, logisch dat je hier niet los kan laten. Dit is niet wat je verwacht als je een tweede streepje krijgt.

Kursor,niet te hard zijn voor jezelf hoor. Mijn dokter beschreef het als een rouwproces toen ik maar in mn miskraam bleef hangen. Ik was wegens omstandigheden 3 maanden in de ziektewet erna, en heb die tijd ook echt nodig gehad. En dagen als 1 jaar later, en rond de uitgerekende datum heb ik nu, 3,5 jaar later nog steeds in mijn systeem. De nasleep van je zwangerschap is hartstikke heftig, je hoeft er ook niet zo overheen te stappen.

Ach, afgelopen weekend hoorde ik dat de zus van mijn schoonzus na 14 weken zwangerschap een miskraam heeft gehad, en dat kwam als een enorme klap binnen, de pijn van mijn miskraam kwam heel hard weer omhoog. Je blijft het toch voor altijd bij je dragen en je zult het nooit vergeten.

En Kursor, waar jij nu doorheen gaat is echt niet niks, en juist doordat je onder controle blijft etc kun je het ook nog niet loslaten! Het hoort nog steeds bij die enorme rollercoster waarin je belandt bent.

Kursor ik sluit me aan bij wat hierboven gezegd wordt!

Ik ben het helemaal met Lishe eens.
Ik zie het zelf ook zo..
Het is een rouw proces...
En we zijn allemaal mama's van sterrekindjes..
En ook ik heb 2 keer in het jaar mijn momentjes waarbij ik er bij stil sta wat ik verloren ben. En ook bij wat ik rijker ben.
Sinds mijn miskraam is de kinderwens alleen maar sterker geworden, maar het lijkt niet te gebeuren.

Volgende week toch eens het lef bij elkaar zien te vegen om naar de huisarts te gaan en me door laten verwijzen naar een gyn.
En terwijl ik dit tik, denk ik... pfff ik vind het nu al eng.

Lief dat jullie aan me denken en ook vertellen hoe jullie het zelf ervaren hebben. Tja, streng zijn voor mezelf is helaas een bekende valkuil en ook het omgaan met emoties is niet m'n sterkste kant. Wat dat betreft doe ik het nu nog best aardig eigenlijk. Toch heb ik dagelijks m'n mindere/slechte momenten. Kan gelukkig de mooie dingen nog zien en ben graag lekker bezig op m'n werk. Terugkomen op wat er verder hier gezegd is...ehm...beetje erg mosterd na de maaltijd geloof ik. Weet ook niet of iemand daar nog op zit te wachten.

Dan maar even een update nog over m'n afspraak bij de gynaecoloog vorige week (zeven weken na curettage). Bloedwaarde: 2.3 . Voor het eerst onder de 5 (=negatief). En ook gelijk de laatste keer dat ik tweewekelijks moet prikken, aangezien er weer van het protocol afgeweken gaat worden. Vervolg: nu nog zes maanden lang maandelijks prikken en als ik dat netjes doortrek op de kalender dan is de laatste keer 7 december. Zijn we toch nog voor eind van het jaar klaar. Wil nog net niet zeggen dat dat dan ineens snel gaat, want ik vind het verrekte lang wachten.
Aangezien ik nog niet ongesteld was geworden is er nog een echo gemaakt voor de stand nu. Voorspelling binnen een week gaat het komen...en ja hoor gisteren kwamen de . Daar was het wachten nog op om weer (na drie jaar zonder) te starten met de pil . Bleh. Iedereen keert vanuit hier weer terug naar "wachten op..." en ik moet juist anticonceptie gaan slikken. Pijnlijk hoor. Ik weet het, het is om risico's voor mezelf te verkleinen, maar leuk vind ik het zeker niet.
De foute uitslag van de pathologie hebben we het ook nog overgehad, dat wordt teruggekoppeld naar de betreffende afdeling en ik heb zelf een uitdraai van het pathologie-rapport en ik begrijp werkelijk niet waarom de patholoog niet gehandeld heeft naar de klinische verdenking en waarom er geen belletje is gaan rinkelen bij de gynaecoloog over het feit dat er geen aanvullend onderzoek is gedaan. De gyn vond het trouwens best lastig om in te schatten wat er in me om gaat aangezien ik wel erg goed mee kan praten over de onderzoeken en dergelijke en wat er biologisch gezien allemaal mis is gegaan. Neemt natuurlijk niet weg dat ik het er wel enorm moeilijk mee heb.

Van heel andere orde, maar wel gelijk meegenomen bij de poli-afspraak (hoort ook niet hier eigenlijk, maar in het bevallingstopic nog als aanvulling op m'n verhaal daar, maar voor mij nu weer actueel aangezien ik door de wachttijd na de mola genoeg tijd heb om na te denken)...mijn angst om ooit weer te moeten bevallen en dan misschien weer compleet medisch te worden, dus niet onder begeleiding van de verloskundige. Ze wilde weten wat er dan was voorgevallen. In een paar zinnen, afstandelijk, de gang van zaken geschetst. Samenvatting van haar reactie: "ik schaam me dood!" Ze had precies door wat er nu zo vreselijk pijnlijk voor mij is geweest en zelfs nog steeds is. Halverwege het priktraject heb ik daarom nog een afspraak om deze nare geschiedenis met haar door te spreken en ze zal dan vast aantekeningen in m'n status maken voor mocht ik er ooit weer komen bevallen. Zo mag het in ieder geval zeker niet meer gebeuren.

Kursor, wat fijn dat je bloedwaarde zo laag is en je weer ongesteld bent geworden! Een half jaar is ook nog verrekte lang en daar mag je best boos/verdrietig/watdanook om zijn! Jij wil ook gewoon verder en dat gaat voorlopig niet.

Ik vind het knap dat je je zorgen hebt uitgesproken bij de gyn en wat fijn dat ze het zo goed heeft opgepakt. Ik hoop dat er een moment komt dat je je angsten een plekje kan geven, ik gun het je echt!

Kursor ik ben blij voor je dat het de goede kant op lijkt te gaan. Het is allemaal vervelend genoeg en het duurt ontzettend lang, dus maar proberen de positieve kanten te bekijken!
En natuurlijk zijn er nog genoeg momenten van verdriet en boosheid, logisch. Het is ook niet niks allemaal.
Het lijkt me vervelend als je ziet dat anderen door gaan naar het wachten op... topic en jij dat nu niet kan. Maar hopelijk ben je over een tijdje weer op de been zowel lichamelijk als geestelijk en dan wachten we we met z'n allen in spanning op jouw 2de streepje! Dat lijkt me toch wel een mooie deal of niet?

Kursor jij sterke vrouw
Wachten met/op iets wat je zo graag wilt is ronduit k*t, maar gebruik de tijd die je nu verplicht moet wachten dan i.i.g met voorbereiden en verwerken. Alhoewel je je nooit voor 100% kan voorbereiden natuurlijk, je weet nu heel duidelijk wat je wel of niet wil, en je hebt dit ook kenbaar gemaakt. Zoek desnoods nog extra hulp voor je eigen verwerkingsproces bij bv maatschappelijk werk en natuurlijk hier.
Dikke knuf voor jou (en 'fijn' te lezen dat je waardes mooi zijn en dat de op bezoek is, weer een stapje dichterbij met het vertrouwen terugwinnen in je lichaam )

Kursor fijn dat je herstel voorspoedig lijkt te gaan, dat zal al een hele opluchting zijn.
Goed dat je zo voor jezelf opkomt, ook al is het vreselijk slecht dat dat nodig is!
Nogmaals heel veel sterkte

Dank voor de steunende reacties!
@maffemuts: krijg je uit mijn posts het idee dat ik nog verdere hulp/ondersteuning nodig heb?
(eventueel verder via PM)

Vulpenballetje: ik interpreteerde je tekst bij de eerste keer lezen helemaal verkeerd. Dacht dat je voorstelde dat jullie in wachten op zouden blijven zitten tot ik me daar eindelijk ook weer mag melden. Lijkt me voor jullie allemaal toch niet zo'n geschikt voorstel . Ik hoop jullie als LLM's uit te mogen zwaaien als ik me in Z&G mag melden.

@Fieder: schiet me te binnen dat je bij je nacontrole een gele waslijst met vragen had opgesteld. Heb je naar jouw idee echt antwoord gekregen op alle onzekerheden die je had?

(ik lees tot op heden wel mee in wachten op, maar vind het wel moeilijk en reageer daar daarom niet hoe zeer ik ook mee leef met jullie)

Kursor

Ja ik heb al mijn vragen gesteld, daar was echt ruimte voor. Gyn heeft alles serieus behandeld. Waarschijnlijk waren het stomme vragen maar ik had er behoefte aan.
Ik zat daar ook echt met mn lijstje op tafel

Iedere keer als er iets door je hoofd schiet moet je het opschrijven, twijfels, vragen. Dan kun je het loslaten. (werkt bij mij iig heel goed) Als je dan een afspraak hebt neem je het gewoon mee.

Was daar dan vandaag de druppel die de emmer deed overlopen? Hoop dat ik het vanavond nog hier een beetje kan schrijven als m'n dochter zo in bed ligt...ben flink van de kaart.

Oh nee Kursor het is nu wel even genoeg voor jou geweest zeg

Inderdaad Kursor! Wij zullen er zijn als je je verhaal kwijt moet hoor

Maar onder spoiler, want ik vind het echt naar wat ik hier allemaal schrijf

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

kursor, er is weinig nuttigs dat ik kan zeggen.
heel veel sterkte mrt alles en probeer mild voor jezelf te zijn

Kursor, dikke smakkerd

Misschien een idee om met iemand te praten die verstand heeft van om te gaan met een rouwproces of iets dergelijks? Kan me best voorstellen dat je daar wat aan kunt hebben. Of lotgenotencontact? Ik ken mensen die daar heel veel aan hebben (in dit geval ivm chronische ziekte).

Het is gewoon een kutproces waar je nu doorheen moet. Miskraam suckt big time, maar jij wordt ook nog eens gedwongen om een jaar te wachten en om je heen gaat iedereen gewoon door met hun leven. Dat is ook gewoon klote. Daarom misschien toch met mensen gaan praten die weten hoe ze je hiermee kunnen helpen?

Kursor Ik weet niet wat ik kan zeggen wat je een beter gevoel geeft... Een miskraam is al hels an sich maar dan dat hele verhaal er bij jou bij... dat is gewoon superheftig.
En het door willen/moeten gaan van jezelf... Goed dat je leidinggevende je naar huis heeft gestuurd. En wellicht moet je wat langer thuis blijven. Je wil overspannenheid oid er niet bijhebben kan ik je vertellen.
Neem je tijd en wat Davinia zegt: Probeer mild voor jezelf te zijn.

Oef Kursor...
Ik weet niet goed wat te zeggen.

Oh Kursor.. ik sluit me aan bij de rest en ik weet verder ook niet zo goed wat te zeggen. Het is gewoon hartstikke kut!! Dus.. Neem de tijd voor jezelf en wees alsjeblieft niet zo streng voor jezelf. !!

Och meid wat vreselijk voor je. Een hele dikke knuffel en wees vooral niet te hard voor jezelf.
Ik zou ook eens kijken naar een lotgenoten groep ofzo. Die mensen zullen je echt begrijpen. Maar ook hier ben je natuurlijk welkom

Och Kursor, een heel andere situatie hier maar ik begrijp je zo goed, veel herken ik in je verhaal.
Heel veel sterkte.

Ik zei laatst nog dat ik dacht dit topic wel achter me te kunnen laten maar zover ben ik nog niet geloof ik.
Gisteren toen ik las dat Fieder zwanger was werd het me toch veel te veel. (ik gun het jullie wel hoor meid, ik ben echt blij voor jullie!! ). We hebben bijna tegelijk een miskraam gehad en ik heb net een eerste menstruatie gehad.. Ik ben zo boos op mijn lichaam dat het gewoon niet doet wat het moet doen, geen kindje voldragen en ook nog wekenlang wachten op een eisprong. Ik heb de hele avond zitten huilen, zo erg heb ik niet gehuild sinds de miskraam. En ben ook een beetje tot het besef gekomen dat ik mezelf geen kans geef om de miskraam een plek te geven, ik ga maar door en door en durf mijn verdriet niet toe te staan. Ik weet ook dat dit mijn zwakke plek is, eerder is het hierdoor psychisch nogal uit de hand gelopen. Nu gaat het niet zo slecht gelukkig, maar ik ben wel tot het besef gekomen dat ik hiermee naar de huisarts moet om het voor te leggen. Ik heb best een psychisch verleden en ik zal er altijd voor moeten waken om geen terugval te krijgen. En verder.. Ik weet niet, we gaan maar gewoon door blijven proberen zwanger te raken. Ik ben wel overtuigd dat ik een goede moeder zal zijn, dat is het niet. Ik heb gewoon even een duwtje in de goede weg nodig..
Pffff, een eerlijk verhaal zo zeg..

Kursor

.sparkling.

O dames, ik wilde dat jullie in mijn hoofd konden kijken en zien dat het echt ooit beter gaat voelen. Ik, normaal geen zweef, ben na mijn miskraam (buitenbaarmoederlijke zwangerschap) dwars door het verdriet heengegaan. Mijn lijf had een lang herstel nodig waardoor ik veel zwelgtijd had. Gesprekken met huisarts (rouwverwerking) en heeel veeel gepraat. Het heeft me echt heel erg geholpen bij de verwerking van alles. Ik krijg tranen in mijn ogen van jullie verdriet. En ik hoop echt, echt dat jullie niet zomaar aan je verdriet voorbij gaan. Mocht er snel een nieuwe zwangerschap volgen zorgt dat hopelijk voor overheersende blijdschap. En zo niet, neem je tijd. Het verschil tussen het geluksgevoel en verdriet erna is niet altijd zomaar verdwenen.

Sparkling Ik begrijp wat je bedoelt hoor over gunnen, voel me er ook wel rot onder, ook al slaat dat eigenlijk nergens op.
Goed dat je hier van je af kunt schrijven. Ga gewoon naar de huisarts, het is allemaal niet niks! Neem vooral je tijd, het is echt niet zo dat je nu niet verdrietig meer mag zijn omdat het een tijd geleden is.
Jij kent jezelf goed dus je weet wanneer je hulp nodig hebt. Al is het alleen maar een goed gesprek.
Hele dikke knuffel

Lishe wat een mooie woorden

voor alle meiden hier, het is ook allemaal erg heftig

En Kursor, voor jou een extra knuffel, bovenop al het verdriet ook nog eens het lange wachten...
Ik herken het wel een beetje, ik moest 5 maanden wachten voor we weer opnieuw de medische molen in mochten...

Lishe, Ik kreeg wel wat traantjes bij het lezen van jouw post. Het is zo fijn te horen dat het niet gek is om er nog zo mee te zitten. Dankjewel!

Fieder, jij hoeft je niet rot te voelen gekkie! ik hoop echt dat het een voorspoedige zwangerschap gaat worden voor jullie, dat verdienen jullie!

Klumsy

Sparkling
Herkenbaar helaas... ik denk ook telkens dit topic niet meer nodig te hebben, maar het blijft toch wel fijn om met 'lotgenoten' te 'praten'... En ik heb nog hoop voor deze maand, misschien helpt dat ook.

Zo hebben wij afgelopen weken onze keuken een metamorfose gegeven. Ik heb nu een vaatwasser en een wasdroger staan. Het was oorspronkelijk het idee dat we een wasdroger nodig hadden om een babykamer vrij te kunnen maken boven. En als er dan toch in de keuken plek gemaakt moest worden voor een wasdroger, paste er ook wel een vaatwasser bij, en hadden we 's avonds ook weer wat tijd over voor onze peutertje en de nieuwe baby. Tja... die baby liep dus even anders dan we dachten, maar we vonden dat we die luxe op zich ook wel iets eerder al konden doen.
Ben er superblij mee, telkens als ik in de keuken kijk.. maar ergens is er ook altijd nog dat stemmetje dat dan zegt "Eigenlijk.. had dit een andere reden moeten hebben..."

Oh ja, dat is herkenbaar Shandaly! Dat heb ik met het huis dat we gekocht hebben. Ik ben er super blij mee maar er is bij mij ook dat stemmetje: "dit huis hadden jullie niet gekocht zonder zwangerschap. Eigenlijk hoorde er over 3 maanden een baby te liggen". Vervelend, maar dat gevoel zal wel slijten uiteindelijk.

Bedankt voor alle lieve woorden de afgelopen dagen. Ik heb ze wel gelezen en me er aan opgetrokken, maar was niet bij machte om hier te reageren en vind het ook nu moeilijk om op "papier" te krijgen wat er speelt. Ik heb buiten hier nog helemaal niets opgeschreven. Het lukt me (nog) niet.

Mild zijn voor mezelf, mezelf niet veroordelen en proberen te voelen, verdriet mag er zijn. Jullie noemen het allemaal en ook de psycholoog zei vrijdag hetzelfde. (Daar loop ik nog steeds wegens lange nasleep van de behandeling van een depressie die begon tijdens m'n zwangerschapsverlof; maar die ik ook had kunnen krijgen door beperkingen van een gebroken been bijvoorbeeld. Wat er precies speelt wil ik hier niet open en bloot vertellen, maar uit m'n posts valt best een en ander op te maken.) Qua psychische ondersteuning heb ik dus al wel een ingang (alleen m'n behandeling is bijna klaar en loopt zo vertraging op en ik weet niet of ik nog meer individuele consulten kan krijgen).

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Heel veel nagedacht over waar ik nu toch zo enorm mee zit. Volgens mij is het niet dat ik nog niet gelijk verder kan voor een tweede. Ik weet ook niet of ik dat zo snel al zou kunnen ook al hadden we dat wel als plan staan voor als het geen mola bleek te zijn bij de revisie. Ik denk dat het vooral is dat ik door alle wisselende diagnoses, wendingen en spanningen, maar ook het steeds alert moeten zijn op wat er nu weer aan de hand is, het zelf allles moeten weten, niet zomaar alles aannemen, ik toch m'n gevoel weer weg heb gestopt. Al wilde ik dat voorkomen. Ik heb buiten het eerste moment dat het mis leek te zijn niet genoeg ruimte gehad (van mezelf) voor dat verdriet. Ben ook bang dat mensen de emoties niet zullen begrijpen en mag het van mezelf ook niet tonen. Dat hangt ook wel samen met de goedbedoelde maar o zo nare reacties als: je bent nog jong, ik ken iemand die ook een miskraam heeft gehad en die kreeg daarna toch snel een kindje, je hebt al een dochter geniet van haar enzo. Ik kan m'n gevoel zelf al moeilijk kwijt, maar ik wil dat ook alleen doen als iemand het echt "begrijpt". Zelfs m'n man begrijpt het niet, maar daar is in deze reeks door diverse mensen al over geschreven. Ik mag wel tegen 'm blijven praten en praten (en nu is ie een weekend weg met z'n sportteam ). Ik heb nog niet geaccepteerd dat deze zwangerschap echt echt over is en vind het lastig om er steeds weer mee geconfronteerd te worden door een zeer bekken bij teveel inspanning of te lang stil staan en door het slikken van de pil. Dat had nu helemaal niet gehoeven; ik zou al over de helft zijn nu. Zo'n schril contrast. Wel gelezen dat acceptatie, afscheid nemen, het verwerken van een miskraam bijvoorbeeld makkelijker zou gaan door het kindje een naam te geven. Dat lukt me niet. Er was geen kindje, van de bevruchting af aan zou het nooit een kindje kunnen worden...en om nu een tumor, naar alle waarschijnlijkheid genetisch gezien een meisje, een naam te geven. Het wil niet. Wat moet ik herinneren? De zwangerschap, de curettage van tumorweefsel? Ik weet het niet.

Coco opperde het al: lotgenotencontact. Moeilijk denk ik; er is geen patientenvereniging en ervaringsdeskundigen zijn ook niet op iedere straathoekte vinden en daarnaast vind ik contact leggen vreselijk moeilijk (op Fok schrijven was een enorme drempel, maar nu is het wel een uitlaatklep). Ik vind het erg fijn dat er hier toch nog steeds mensen op me reageren en ook uit "onverwachte" hoek. Dat Kolonia en Klumsy hier posten vind ik enorm dapper. Ik had er ook al over nagedacht om in het andere topic te posten om users die heel wat anders meemaken, maar wel steeds weer hun wens moeten uitstellen of zelfs afstellen door het mislukken van pogingen of door vroeggeboorte, te "spreken". Ik durfde het niet. Sorry Kolonia en Klumsy dat ik het hier vreselijk kort door de bocht neerzet, maar ik waardeer het zeer dat jullie je hier laten zien en vind het enorm jammer voor jullie dat jullie mijn gevoelens herkennen. Voor mij is het "fijn"; ik ben niet gek. Verdriet is normaal in zulke omstandigheden.

Inhoudelijk op de andere verhalen reageren gaat nog steeds moeilijk. Ik hoop dat jullie het met professionele hulp of met praten met mensen in de omgeving (langzaam) een plaats kunnen geven. Een nieuwe zwangerschap kan heel snel komen, kijk maar naar Fieder (dan hier maar echt een felicitatie!), maar kan ook een tijd op zich laten wachten. In beide situaties moet de miskraam toch echt een plekje krijgen. Dat je al een toekomst voor het kindje wat er helaas niet mocht komen had uitgedacht of in ieder geval veranderingen in je eigen leven hebt aangebracht die (helemaal) samenhangen met de komst van een kleine maakt het wel wel weer heel lastig. Herinneringen.

Ik denk aan jullie.

Ik ben bang voor morgen, weer werken. Ik zie op tegen het moment, m'n reactie.

Kursor, ik heb even voor je gezocht, en heb wel een aantal Engelstalige sites gevonden.

http://www.molarpregnancy.co.uk/
http://www.mymolarpregnancy.com/

Misschien heb je hier wat aan. Heb niet erg uitgebreid rondgekeken, maar het lijken goed opgezette sites, met informatie, forum, etc.

In het Nederlands kan ik ook vrijwel niks vinden.

Anyhoo, dikke smakkerd

Kursor

Kursor

Kursur, ik vind je zo dapper! Je ziet het zelf misschien nog niet maar je bent een sterke vrouw die in een onmogelijk verdrietige situatie terecht is gekomen.

Kursor ik heb je een PM gestuurd

Ik ben "blij" dat ik er goed met m'n vriend over kan praten, het heeft ook heel erg veel impact op hem gehad... Denk wel dat het een verschil is dat ik er met 15 weken al uitzag dat ik elk moment kon bevallen en het voor hem dus ook heel duidelijk was dat ik zwanger was, en hij heeft zijn zoontje en dochter na de bevalling ook nog een tijdje vastgehouden.
Ik ben helemaal niet zo een erge praten van mezelf, heb geen leuke jeugd gehad waardoor ik alles altijd wegstopte, gelukkig heb ik dat nu niet gedaan, al heeft het me wel heel veel moeite gekost, want wat je wegstopt is er niet en daar heb je ook geen verdriet van... Nouja dat denk je op dat moment, maar het komt hoe dan ook een keertje boven en dan komt de klap een keer zo hard.

Neem de tijd, en m'n pm staat altijd open voor je