Die extreme reacties worden ook gezien als typerend voor borderline. Verlatingsangst is een symptoom van de stoornis. Of woede-aanvallen. In therapie wordt daar de focus op gelegd en moet de borderline leren minder extreem te reageren.
Ik praat het niet goed. Het is inderdaad zo dat een reactie een reactie uitlokt. Dus als je mensen claimt of met frustraties met woede-aanvallen afreageert op mensen, dan is het niet gek dat je sociale problemen krijgt. Mensen gaan dan niet graag met je om.
Maar ik vraag me af of het altijd terecht dat hierop vaak de focus ligt. En daar bedoel ik het volgende mee:
Verlatingsangst bijvoorbeeld ontstaat niet zomaar. Als je je in de loop der jaren heel vaak verlaten hebt gevoeld, ontwikkel je daar een angst voor. Normaal gesproken zou je helemaal niet flippen als iemand 5 minuten later dan afgesproken komt opdagen. Maar als je vaak hebt meegemaakt dat iemand helemaal niet kwam opdagen, dan is het wel te begrijpen dat je nu zo reageert.
Veel borderliners beseffen wel dat ze niet altijd normaal reageren. Daardoor hebben ze het beeld van zichzelf dat ze gestoord zijn en dat iedereen die geen borderline heeft altijd perfect reageren. En ook dát wordt weer gezien als iets wat typisch borderline is: zwartwit-denken.
Maar in hoeverre is het eigenlijk abnormaal? Zijn het niet gewoon menselijke reacties die optreden als je het gevoel hebt geen grip op jezelf of op je leven te hebben?
Dat er bij het genezingsproces aandacht aan moet worden besteed, daar ben ik het wel mee eens. Maar ik denk dat het idee van "jij hebt borderline, dus dit, dat, zus en zo doe je niet goed en daarom heb je een ernstige stoornis" heel averechts werkt. En met name dat woord 'stoornis' impliceert dat er iets mis is in je hersenen en dat je er voor altijd aan vastzit, no matter wat je probeert en onderneemt.
[ Bericht 98% gewijzigd door Daniel1976 op 09-01-2012 00:12:42 ]
Ik denk niet dat er in therapie op die manier gepraat wordt over borderline. Je hebt een stoornis omdat je persoonlijkheid/gedrag in de weg staat om normaal te kunnen functioneren in relaties/werk/studie/sociale situaties. Je gedrag zorgt dus voor een verstoring van een gelukkig leven.quote:Op maandag 9 januari 2012 00:00 schreef Pulzzar het volgende:
Dat er bij het genezingsproces aandacht aan moet worden besteed, daar ben ik het wel mee eens. Maar ik denk dat het idee van "jij hebt borderline, dus dit, dat, zus en zo doe je niet goed en daarom heb je een ernstige stoornis" heel averechts werkt. En met name dat woord 'stoornis' impliceert dat er iets mis is in je hersenen en dat je er voor altijd aan vastzit, no matter wat je probeert en onderneemt.
Je hoeft er niet voor altijd aan vast te zitten, maar je zult er ook nooit helemaal van vrij komen. Je hebt een bepaalde gevoeligheid en die verander je niet. Hoe je er op reageert en mee omgaat kun je wel veranderen, waardoor de kwaliteit van je leven zeker kan verbeteren.
Maar het is zo leuk om er grapjes over te maken hè?
Mijn leven is wel een stuk hanteerbaarder geworden na de therapie, ik heb juist meer na leren denken over de situatie en niet meteen op kort termijn te denken en veel meer stuk te maken dan nodig is.
Ik zie eerder in he nu reageer ik vanuit borderline en wat kan ik doen om juist niet zo te doen op dat moment. Je leert meer het destructief denken aan te pakken
Zo wordt er niet door de therapeuten over gepraat. Dat doet de omgeving al. Maar ik vind therapie teveel gefocust op het gedrag, waarmee wordt geimpliceerd dat je je als borderliner niet normaal gedraagt. Dat is ook wel zo. Maar als je als therapeut je alleen maar daarop richt, komt er weinig verbetering denk ik. Waarom? De borderliner heeft nog steeds een laag gevoel voor eigenwaarde en dat is de basis waarom hij/zij zo extreem kan reageren.quote:Op maandag 9 januari 2012 00:06 schreef Cactus1 het volgende:
[..]
Ik denk niet dat er in therapie op die manier gepraat wordt over borderline. Je hebt een stoornis omdat je persoonlijkheid/gedrag in de weg staat om normaal te kunnen functioneren in relaties/werk/studie/sociale situaties. Je gedrag zorgt dus voor een verstoring van een gelukkig leven.
Je hoeft er niet voor altijd aan vast te zitten, maar je zult er ook nooit helemaal van vrij komen. Je hebt een bepaalde gevoeligheid en die verander je niet. Hoe je er op reageert en mee omgaat kun je wel veranderen, waardoor de kwaliteit van je leven zeker kan verbeteren.
Ik denk niet dat er veel mis is met de emoties van borderliners, maar dat ze in de loop der jaren in de war zijn geraakt wat betreft die emoties.
Zodra iets een psychische aandoening wordt die duidelijk buiten bepaalde grenzen gaat, is het niet meer 'normaal'...quote:
Maar in hoeverre is het eigenlijk abnormaal? Zijn het niet gewoon menselijke reacties die optreden als je het gevoel hebt geen grip op jezelf of op je leven te hebben?
absoluut iedere, zelfs zware psychische aandoeningen zijn vaak gebaseerd op natuurlijke menselijke reacties op bepaalde stressvolle, traumatiserende ervaringen of omstandigheden...
kenmerkend eraan is echter dat een normale 'grens' die iedere persoon meestal heeft om bepaalde gedachtes, emoties te 'controleren' verloren gegaan is en deze emoties, gedachtes een bijna onbeperkt eigen leven kunnen gaan leiden en deze persoon in zijn dagelijks functioneren enorm hinderen.
dat doen ze dan ook niet (alleen zich richten op het gedrag)quote:
[..]
Zo wordt er niet door de therapeuten over gepraat. Dat doet de omgeving al. Maar ik vind therapie teveel gefocust op het gedrag, waarmee wordt geimpliceerd dat je je als borderliner niet normaal gedraagt. Dat is ook wel zo. Maar als je als therapeut je alleen maar daarop richt, komt er weinig verbetering denk ik. Waarom? De borderliner heeft nog steeds een laag gevoel voor eigenwaarde en dat is de basis waarom hij/zij zo extreem kan reageren.
Ik denk niet dat er veel mis is met de emoties van borderliners, maar dat ze in de loop der jaren in de war zijn geraakt wat betreft die emoties.
ze richten zich op een totaal plaatje: dus op het veranderen van gedrag, waar komt het gedrag vandaan, zelfvertrouwen, sociale vaardigheden, trauma's uit het verleden, noem maar op
ik denk dat er wel iets 'mis' is met de emoties van borderliners en daarmee bedoel ik dat ze het veel sterker voelen/ervaren
laten we zeggen er is een schaal van 0 tot 10 en na een bepaalde gebeurtenis voelt een normaal mens een emotie van 7 zeg maar en een bps-er dan een van 9
is dat meteen 'mis'? dat weet ik niet maar handig is anders omdat die 9 wel invloed heeft op je gedrag en we in een maatschappij leven en deel nemen waar andere die 9 niet snappen omdat zij een 7 voelen
Blijkbaar gedraag je je ook niet normaal, anders zou de omgeving niet zo op je reageren of je steeds verlaten worden. Waar vind jij dat de therapie zich op zou moeten richten dan? Je stimuleren om vooral zo te blijven reageren en maar genoegen nemen met wat voor een invloed dat heeft op de omgeving?quote:
Zo wordt er niet door de therapeuten over gepraat. Dat doet de omgeving al. Maar ik vind therapie teveel gefocust op het gedrag, waarmee wordt geimpliceerd dat je je als borderliner niet normaal gedraagt. Dat is ook wel zo. Maar als je als therapeut je alleen maar daarop richt, komt er weinig verbetering denk ik. Waarom? De borderliner heeft nog steeds een laag gevoel voor eigenwaarde en dat is de basis waarom hij/zij zo extreem kan reageren.
Ik denk niet dat er veel mis is met de emoties van borderliners, maar dat ze in de loop der jaren in de war zijn geraakt wat betreft die emoties.
Vaak zijn de emoties van borderliners niet in realiteit met de situatie. Ze zijn veel te heftig, gevoed vanuit irrationele angst.
(paar reacties zijn foetsie dus)
Hoi Re, beste wensen nogquote:(paar reacties zijn foetsie dus)
Ik weet weinig van borderline af, maar volgens mij maak je wel een goed punt door aan te geven dat werken aan je zelfbeeld in de therapie ook belangrijk is.quote:
[..]
Zo wordt er niet door de therapeuten over gepraat. Dat doet de omgeving al. Maar ik vind therapie teveel gefocust op het gedrag, waarmee wordt geimpliceerd dat je je als borderliner niet normaal gedraagt. Dat is ook wel zo. Maar als je als therapeut je alleen maar daarop richt, komt er weinig verbetering denk ik. Waarom? De borderliner heeft nog steeds een laag gevoel voor eigenwaarde en dat is de basis waarom hij/zij zo extreem kan reageren.
Ik denk niet dat er veel mis is met de emoties van borderliners, maar dat ze in de loop der jaren in de war zijn geraakt wat betreft die emoties.
Ja, jij ookquote:
Vroeger (hoort allen, Opa vertelt) had niemand borderline, autisme, ADHD, maar was je gewoon een lastig kutjong.
Er zijn genoeg mensen die ooit eens het plakkertje van de één of andere vage "ziekte" hebben opgeplakt gekregen, maar die zich volkomen normaal gedragen. Eens in de zoveel tijd komen ze dan met: "Ja, maar ik heb [insert vage ziekte] dus je moet rekening met mij(n gevoelens) houden."
Noem het dan gewoon Aanstelleritis, dan weet iedereen dat je gewoon een aandachtshoer bent.
Je was me voor.quote:
Het is niet dat je niet normaal bent , maar meer dat je leert over een langere periode nadenken, en de gevolgen op lang termijn die je vaak niet ziet vanuit het borderline-denken.
Mijn leven is wel een stuk hanteerbaarder geworden na de therapie, ik heb juist meer na leren denken over de situatie en niet meteen op kort termijn te denken en veel meer stuk te maken dan nodig is.
Ik zie eerder in he nu reageer ik vanuit borderline en wat kan ik doen om juist niet zo te doen op dat moment. Je leert meer het destructief denken aan te pakken
En wat je beschrijft, is bij mij ook zo. Ik weet vaak niet wat een normale reactie is en wat niet.
Om je een voorbeeld te geven. Ik volgde een paar jaar geleden een intensieve dagbehandeling en omdat het ver van huis was, huurde ik daar in de buurt een kamer. Ik kwam bij een hospita die eerst heel aardig deed, maar daarna was het een eikel. Hij klaagde over vanalles en in zijn ogen deed ik vanalles fout. Ik had het daarover tijdens de therapie en van de therapeuten kreeg ik het gevoel dat ze dachten dat de schuld bij mij lag en dat ik die reacties vast wel bij die hospita uitlokte.
Na een maand huurde nog iemand een kamer. En hij had precies dezelfde ervaringen. En daardoor hij het met mij eens was, dacht ik bij mezelf dat mijn emoties helemaal niet zo vreemd waren. Ik kreeg meer zelfvertrouwen en zodoende kon ik veel beter met de situatie omgaan.
Dat klopt wel . Ik heb voor mezelf zogezegd een boel emoties die een boel mensen niet snappen, maar ik heb er ook mee om leren gaan.quote:
[..]
dat doen ze dan ook niet (alleen zich richten op het gedrag)
ze richten zich op een totaal plaatje: dus op het veranderen van gedrag, waar komt het gedrag vandaan, zelfvertrouwen, sociale vaardigheden, trauma's uit het verleden, noem maar op
ik denk dat er wel iets 'mis' is met de emoties van borderliners en daarmee bedoel ik dat ze het veel sterker voelen/ervaren
laten we zeggen er is een schaal van 0 tot 10 en na een bepaalde gebeurtenis voelt een normaal mens een emotie van 7 zeg maar en een bps-er dan een van 9
is dat meteen 'mis'? dat weet ik niet maar handig is anders omdat die 9 wel invloed heeft op je gedrag en we in een maatschappij leven en deel nemen waar andere die 9 niet snappen omdat zij een 7 voelen
Het scherpe randje door de therapie is eraf maar het donkere kantje ( zoals toch hele diepe dalen maar niet meer zo erg als eerst ) is er wel nog steeds en maakt het soms moeilijk omdat je toch tussen soms 2 werelden zit die niet iedereen begrijpt.
Het is wel een bewuste keuze die je maakt om juist een boel dingen dus ook juist te corrigeren en heel eerlijk vind ik dat de therapie voor mij wel goede handvaten heeft gegeven om mee verder te gaan. Ik denk meer lang termijn dan eerst .
Het grootste succes heb je als je niet met ze omgaat, is mijn ervaring.quote:
Ontopic: Borderline word een beetje overrated hoe meer je mensen met borderline als normaal behandeld hoe meer succes is mijn ervaring.
Daarom ook wat ik eerst zei wat Re verwijderd heeft. Dat zou voor iedereen het best zijnquote:
[..]
Het grootste succes heb je als je niet met ze omgaat, is mijn ervaring.
Zie jij Re? Ik zie die andere mod staanquote:
[..]
Daarom ook wat ik eerst zei wat Re verwijderd heeft. Dat zou voor iedereen het best zijn
Nou ja, Ik kan goed met ze omgaan. Ze hebben iets alleen word het flink opgeblazen rond om ze heen terwijl als je gewoon met ze omgaat hun gedrag toch relatief in de hand valt te houden en soms moet je het ook negeren want als je toegeeft is het einde snel zoek.quote:
[..]
Het grootste succes heb je als je niet met ze omgaat, is mijn ervaring.
Je therapeuten hebben dat nooit gezegd begrijp ik? want je schrijft ik kreeg dat gevoelquote:
[..]
Je was me voor.
En wat je beschrijft, is bij mij ook zo. Ik weet vaak niet wat een normale reactie is en wat niet.
Om je een voorbeeld te geven. Ik volgde een paar jaar geleden een intensieve dagbehandeling en omdat het ver van huis was, huurde ik daar in de buurt een kamer. Ik kwam bij een hospita die eerst heel aardig deed, maar daarna was het een eikel. Hij klaagde over vanalles en in zijn ogen deed ik vanalles fout. Ik had het daarover tijdens de therapie en van de therapeuten kreeg ik het gevoel dat ze dachten dat de schuld bij mij lag en dat ik die reacties vast wel bij die hospita uitlokte.
Na een maand huurde nog iemand een kamer. En hij had precies dezelfde ervaringen. En daardoor hij het met mij eens was, dacht ik bij mezelf dat mijn emoties helemaal niet zo vreemd waren. Ik kreeg meer zelfvertrouwen en zodoende kon ik veel beter met de situatie omgaan.
waarschijnlijk een irrationeel gevoel dus
als je van jezelf leert herkennen wanneer gevoelens eventueel irrationeel zijn dan kun je daar wat mee en dat is wat ze je proberen te leren in de therapie (naar mijn weten)
met alleen zelfvertrouwen ben je er natuurlijk nog niet want dan hou je alsnog irrationele gedachten over (anders had je wel een andere diagnose gekregen als het alleen een gebrek aan zelfvertrouwen was)
Ja. Ik wenste hem net gelukkig nieuwjaar en hij mij ookquote:
[..]
Zie jij Re? Ik zie die andere mod staan
maar je vraag of het van belang is hoe het is ontstaan geldt voor meer stoornissen, vooral persoonlijkheidsstoornissen.
punt waar het uiteindelijk allemaal om draait: vooruit kijken!
uitgaande van de huidige situatie: hoe leer je ermee omgaan opdat je een makkelijker/beter/mooier leven hebt.
je andere punt: op het moment dat je de diagnose krijgt, ga je je er dan ook naar gedragen?
meestal wel, maar meestal is dat ook tijdelijk en hoort het (in positieve zin) bij het normale verloop.
en ook dit geldt tevens voor veel andere stoornissen.
En daar kun je bij ene borderliner zo doorheen prikken dat manipuleren want ik doe het gewoon terugquote:
Borderliners worden pas moeilijk in de omgang als ze gaan liegen en manipuleren. Niet elke borderliner is zo trouwens.
Maar waarom zou je het willen? Tenzij het familie is oid.quote:
[..]
Nou ja, Ik kan goed met ze omgaan. Ze hebben iets alleen word het flink opgeblazen rond om ze heen terwijl als je gewoon met ze omgaat hun gedrag toch relatief in de hand valt te houden en soms moet je het ook negeren want als je toegeeft is het einde snel zoek.
Een borderliner is een tijdbom die ieder moment kan ontploffen.
en een verstandige borderliner corrigeert dat gedrag op een ander moment weer, door de ander te vertellen over de leugen.quote:
Borderliners worden pas moeilijk in de omgang als ze gaan liegen en manipuleren. Niet elke borderliner is zo trouwens.
mijn vorige vriendin had geen borderline, maar wel ander heftig gedrag. als ze zich daar nou bewust van was geweest en af en toe (op rustige/betere momenten) haar excuses voor had aangeboden, had ik er geen probleem mee gehad.
Ik vind ze niet zo lastig heb er veel gekend met borderlinequote:
[..]
Maar waarom zou je het willen? Tenzij het familie is oid.
hoe ga je er dan mee om als iemand automutileert of 1 van zijn/haar dramabuien heeft? heb je dan niet zoies van wtf hier wil ik niet mee omgaan? Wat maakt dan toch dat je ermee blijft omgaan? Liefde?quote:
[..]
Ik vind ze niet zo lastig heb er veel gekend met borderline
ja daar kom je mee verder...... not.quote:
[..]
En daar kun je bij ene borderliner zo doorheen prikken dat manipuleren want ik doe het gewoon terug
stel dat iemand per ongeluk zijn bumper tegen je spatbord zet, dan doe jij dat ook terug?
ik hoop dat je met je smiley probeert aan te geven dat je het niet serieus bedoelde.
Aantrek-afstoot gedrag, zwart/wit denken, een enorm laag zelfbeeld hebben, een constant leeg gevoel hebben en verlatingsangst hebben zijn ook niet de meest gemakkelijke dingen om mee om te gaan. Ze hebben ook leuke kanten. Het meest lastige is denk ik het onvoorspelbare gedrag, wat aan de ene kant ook spannend kan zijn, maar ook doodvermoeiend is.quote:
Borderliners worden pas moeilijk in de omgang als ze gaan liegen en manipuleren. Niet elke borderliner is zo trouwens.
Mensen zijn sowieso niet hetzelfde of ze nou 'normaal' zijn of een 'stoornis' hebben. Ze zijn de stoornis niet, maar hebben overeenkomstige eigenschappen/gedragingen waardoor ze ingedeeld worden in een bepaalde categorie. Dat maakt ze niet allemaal gelijk.
dat werkt altijd goed in relatiesquote:
[..]
En daar kun je bij ene borderliner zo doorheen prikken dat manipuleren want ik doe het gewoon terug
zeer true.quote:
Ik weet dat borderliners niet de makkelijkste mensen zijn maar om nou meteen een verhaal van te maken van oh borderline heel hard wegrennen is een beetje overdreven.
omdat het onzin is dat een borderliner een tijdbom isquote:
[..]
Maar waarom zou je het willen? Tenzij het familie is oid.
Een borderliner is een tijdbom die ieder moment kan ontploffen.
ik weet zeker dat als niemand het jou verteld en met jou een experimentje uit haalt je maar bij 2 uit 10 of zo juist kunt aangeven dat die persoon borderline heeft
het gros automutileerd helemaal nietquote:
[..]
hoe ga je er dan mee om als iemand automutileert of 1 van zijn/haar dramabuien heeft? heb je dan niet zoies van wtf hier wil ik niet mee omgaan? Wat maakt dan toch dat je ermee blijft omgaan? Liefde?
en drama buien heeft de meest kalme persoon nog wel eens
zoals gezegd: het gaat er meer om hoe die persoon er zelf mee omgaat
is het iemand die om de dag het hele servies kapot smijt en daarna doet alsof het aan de ander lag tja dan word het lastig
is het iemand met inzicht in zijn of haar gedrag dan valt het allemaal reuze mee
en wat maakt dat je er mee om blijft gaan? waarom gaan mensen nog met jou om?
het zijn gewoon mensen met een leuk karakter en zo geen aliens
Als je op leefgroepen internaten en weet ik wat meer gewoond hebt moet je wel en dan leer je er gewoon mee omgaan net als Tourette...quote:
[..]
hoe ga je er dan mee om als iemand automutileert of 1 van zijn/haar dramabuien heeft? heb je dan niet zoies van wtf hier wil ik niet mee omgaan? Wat maakt dan toch dat je ermee blijft omgaan? Liefde?
Oh echt wel want zo zien ze het wel vaak als je het zo doet in het is een stukje terugkoppelen van gedrag en daar ook een duidelijke uitleg bij geven.quote:
[..]
ja daar kom je mee verder...... not.
stel dat iemand per ongeluk zijn bumper tegen je spatbord zet, dan doe jij dat ook terug?
ik hoop dat je met je smiley probeert aan te geven dat je het niet serieus bedoelde.
Ik had het er vrij moeilijk mee. Het hele punt was dat ik mij enorm klote voelde en ik niet wist in hoeverre dat gevoel extreem was of bij mij hoorde.quote:
Je therapeuten hebben dat nooit gezegd begrijp ik? want je schrijft ik kreeg dat gevoel
waarschijnlijk een irrationeel gevoel dus
Ik twijfel altijd over mijn gevoel. Die gevoelens kunnen vrij heftig zijn en omdat ze zo heftig zijn, weet ik nooit goed in hoeverre het bij de betreffende situatie hoort en in hoeverre er iets bij mij is getriggerd, waardoor het gevoel zo heftig is.
Als een therapeut dan zegt, ze moet zus en zo, dan ga ik denken dat het gevoel veroorzaakt wordt door iets vanuit mijzelf en dat ik abnormaal reageer. Als die therapeut zou zeggen: in jouw plaats had ik mij ook rot gevoeld, maar ik zou er zus en zo mee omgaan. Dan is het voor mij veel duidelijker, want dan kan ik mijn emoties koppelen aan de betreffende situatie en aan dingen die bij mij worden getriggerd.
1 op de 5 (of 1 op de 10 volgens andere bronnen) borderliners pleegt zelfmoord. Dat vind ik persoonlijk een tijdbom.quote:
[..]
omdat het onzin is dat een borderliner een tijdbom is
ik weet zeker dat als niemand het jou verteld en met jou een experimentje uit haalt je maar bij 2 uit 10 of zo juist kunt aangeven dat die persoon borderline heeft
normale mensen doen dat ook maar op een volwassen manierquote:
[..]
Als je op leefgroepen internaten en weet ik wat meer woont moet je wel en dan leer je er gewoon mee omgaan net als Tourette...
[..]
Oh echt wel want zo zien ze het wel vaak als je het zo doet in het is een stukje terugkoppelen van gedrag en daar ook een duidelijke uitleg bij geven.
door gewoon uit te leggen en te benoemen wat die ander doet
hoef je niet als een kleuter het zelfde gedrag voor te gaan vertonen
Het punt is dat je dat zelf leert en daar geen andere persoon bij nodig hebtquote:
[..]
Ik had het er vrij moeilijk mee. Het hele punt was dat ik mij enorm klote voelde en ik niet wist in hoeverre dat gevoel extreem was of bij mij hoorde.
Ik twijfel altijd over mijn gevoel. Die gevoelens kunnen vrij heftig zijn en omdat ze zo heftig zijn, weet ik nooit goed in hoeverre het bij de betreffende situatie hoort en in hoeverre er iets bij mij is getriggerd, waardoor het gevoel zo heftig is.
Als een therapeut dan zegt, ze moet zus en zo, dan ga ik denken dat het gevoel veroorzaakt wordt door iets vanuit mijzelf en dat ik abnormaal reageer. Als die therapeut zou zeggen: in jouw plaats had ik mij ook rot gevoeld, maar ik zou er zus en zo mee omgaan. Dan is het voor mij veel duidelijker, want dan kan ik mijn emoties koppelen aan de betreffende situatie en aan dingen die bij mij worden getriggerd.
en je kunt dat ook zelf leren hoor het kost alleen wat tijd
al eens in aanraking gekomen met RET-ten?
http://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel-emotieve_therapie
De kunst is trouwens dat je dat door middel van therapie het jezelf aan leert , dus leert de situatie onder de loep neemt , je reactie of gevoel leert herkennen en leert herkennen of het rationeel is of niet.quote:
[..]
Ik had het er vrij moeilijk mee. Het hele punt was dat ik mij enorm klote voelde en ik niet wist in hoeverre dat gevoel extreem was of bij mij hoorde.
Ik twijfel altijd over mijn gevoel. Die gevoelens kunnen vrij heftig zijn en omdat ze zo heftig zijn, weet ik nooit goed in hoeverre het bij de betreffende situatie hoort en in hoeverre er iets bij mij is getriggerd, waardoor het gevoel zo heftig is.
Als een therapeut dan zegt, ze moet zus en zo, dan ga ik denken dat het gevoel veroorzaakt wordt door iets vanuit mijzelf en dat ik abnormaal reageer. Als die therapeut zou zeggen: in jouw plaats had ik mij ook rot gevoeld, maar ik zou er zus en zo mee omgaan. Dan is het voor mij veel duidelijker, want dan kan ik mijn emoties koppelen aan de betreffende situatie en aan dingen die bij mij worden getriggerd.
En van daaruit leer je dus het beste handelen en wat je kunt doen om de situatie beter te krijgen. Ik weet niet hoelang je in de therapie zit maar op een gegeven moment ga je je zelf dat als het goed is aanleren.
bron?quote:
[..]
1 op de 5 (of 1 op de 10 volgens andere bronnen) borderliners pleegt zelfmoord. Dat vind ik persoonlijk een tijdbom.
elk cijfer dat ik nu verzin is ook vast te ondersteunen met een onderzoek
kwestie van creatief omgaan met onderzoeken en die term sowieso vrij losjes op nemen
Ik heb er maar een gekend van de velen die last had van zulke ideeën alleen daar speelde toch wel wat meer mee.quote:
[..]
1 op de 5 (of 1 op de 10 volgens andere bronnen) borderliners pleegt zelfmoord. Dat vind ik persoonlijk een tijdbom.
Nee accepteren dat anderen je willen naaien is idd veel beter.quote:
[..]
hoef je niet als een kleuter het zelfde gedrag voor te gaan vertonen
lekker zwart wit hoorquote:Op maandag 9 januari 2012 00:45 schreef SuperrrTuxxx het volgende:
[..]
Nee accepteren dat anderen je willen naaien is idd veel beter.
er is dus alleen de optie het terug doen of de optie het over je heen te laten komen?
Flauw hoor dat je m'n argument op zo'n manier onderuit haalt. Bron is google overigens.quote:
[..]
bron?
elk cijfer dat ik nu verzin is ook vast te ondersteunen met een onderzoek
kwestie van creatief omgaan met onderzoeken en die term sowieso vrij losjes op nemen
Want iemand terug naaien werkt dan beter, dan gewoon je grenzen aangeven en daar niet overheen laten gaan?quote:
Nee accepteren dat anderen je willen naaien is idd veel beter.
hoezo is dat flauw?quote:
[..]
Flauw hoor dat je m'n argument op zo'n manier onderuit haalt. Bron is google overigens.
als jij met een wetenschappelijk en wereldwijd ondersteund onderzoek komt met dat soort cijfers ipv google geloof ik je meteen
google is nou niet bepaald dat je zegt de meest betrouwbare bron
Maar bij iedere borderliner manifesteert het zich anders. Zet 10 borderliners bij elkaar en zijn alle 10 anders, Het zou kunnen dat 3 daarvan geen leuke personen zijn, maar de andere 7 hebben daar net zoveel problemen mee als jij.
Vaak hebben ze het zelf niet door wat ze doen en pas als ze zien en voelen wat ze zelf naar iemand doen dan komt de bewustzijn van wat er verkeerd gaat.quote:
[..]
normale mensen doen dat ook maar op een volwassen manier
door gewoon uit te leggen en te benoemen wat die ander doet
hoef je niet als een kleuter het zelfde gedrag voor te gaan vertonen
Maar gaat het je dan om de zelfmoordkans of om het gedrag?quote:
[..]
1 op de 5 (of 1 op de 10 volgens andere bronnen) borderliners pleegt zelfmoord. Dat vind ik persoonlijk een tijdbom.
dat ligt er volgens mij maar net aan hoe erg die persoon die stempel zijn leven laat beheersenquote:
Je mensen die relaxed zijn en mensen die moeilijk in de omgang zijn. Als iemand de stempel borderline heeft, is de kans groter dat zo'n iemand moeilijk in de omgang is.
Maar bij iedere borderliner manifesteert het zich anders. Zet 10 borderliners bij elkaar en zijn alle 10 anders, Het zou kunnen dat 3 daarvan geen leuke personen zijn, maar de andere 7 hebben daar net zoveel problemen mee als jij.
Het is genoeg om te kunnen zeggen dat het een tijdbom is, of het nou 1 op de 10 is, 1 op de 20 of 1 op de 5. Ik ga daar echt niet allemaal onderzoeken voor opzoeken. Flikker op zeg, moet je dat ook doen telkens als je iemand zegt dat roken slecht voo rde gezondheid is?quote:
[..]
hoezo is dat flauw?
als jij met een wetenschappelijk en wereldwijd ondersteund onderzoek komt met dat soort cijfers ipv google geloof ik je meteen
google is nou niet bepaald dat je zegt de meest betrouwbare bron
nogmaals: je kunt dat toch ook gewoon benoemen ipv het terug te doen?quote:
[..]
Vaak hebben ze het zelf niet door wat ze doen en pas als ze zien en voelen wat ze zelf naar iemand doen dan komt de bewustzijn van wat er verkeerd gaat.
als iemand jou manipuleert kun je toch gewoon zeggen: sorry klaartje ik vind dat je nu manipulatief bezig bent en ik wil hier best met je over praten maar niet op deze manier
ipv dezelfde vreemde kronkel spelletjes te gaan spelen
dat is echt zo groep 3
Dat is mijn ervaring ook. En bij extreme reacties moet je gewoon doorgaan, de uitval een beetje negerend, zodat ze gelegenheid hebben om weer te normaliseren en aan te haken in het gewone spoor. Ook niet achteraf met verwijten/beschuldigingen komen. De borderliner zelf moet wel kunnen erkennen dat-ie zo nu en dan ten onrechte uitschiet. Dat is van dubbel belang: enerzijds gewoon erkennen dát ze fout zaten (redelijk gebruik in sociaal verkeer) en anderzijds helpt het bij het proces van bewust zijn van de patronen.quote:
Ontopic: Borderline word een beetje overrated hoe meer je mensen met borderline als normaal behandeld hoe meer succes is mijn ervaring.
Mijn ervaring is dat ze voortdurend in allerlei onlogische onzekerheden kunnen zitten, dus een uitschieter nu en dan is gewoon wat je verwachten kan. En dat je ook duidelijke grenzen stellen moet. Ieder heeft zijn eigen verantwoordelijkheden, ook borderliners, maar ze hebben wel degelijk hulp en begrip nodig.
Borderline is een feit, maar alle partijen kunnen het versterken of afzwakken.
nee dat is niet genoeg want dan moet je het ook naast de zelfmoord cijfers leggen van mensen met andere stoornissen en zonder stoornissenquote:
[..]
Het is genoeg om te kunnen zeggen dat het een tijdbom is, of het nou 1 op de 10 is, 1 op de 20 of 1 op de 5. Ik ga daar echt niet allemaal onderzoeken voor opzoeken. Flikker op zeg, moet je dat ook doen telkens als je iemand zegt dat roken slecht voo rde gezondheid is?
en nee dat hoeft niet bij het feit dat roken slecht is want dat is al zo vaak bewezen en zit niet alleen in jouw hoofd
En dan raken ze weer van slag.quote:
[..]
Vaak hebben ze het zelf niet door wat ze doen en pas als ze zien en voelen wat ze zelf naar iemand doen dan komt de bewustzijn van wat er verkeerd gaat.
Maar inderdaad, dat ze zelf niet door hebben hoe ver ze doorgedraafd zijn. Zie je ook bij hyperactiviteit en/of ADHD. Het is een oefening in geduld.
Overigens kreeg ik later te horen dat ik als ik nu de diagnose zou krijgen, het bij mij meer op borderline-kenmerken zou uitkomen dan op borderline zelf
Om jouw onbetrouwbare bronnen dan maar een beetje te nuanceren. Na je 30e neemt de kans op zelfmoord bij mensen met BPS af, dus je kunt prima iets beginnen met een 30+ borderliner.quote:
Het is genoeg om te kunnen zeggen dat het een tijdbom is, of het nou 1 op de 10 is, 1 op de 20 of 1 op de 5. Ik ga daar echt niet allemaal onderzoeken voor opzoeken. Flikker op zeg, moet je dat ook doen telkens als je iemand zegt dat roken slecht voo rde gezondheid is?
Begrijp ik goed, dat jij vind dat zelfmoord gelijk staat aan tijdbom?quote:f Op maandag 9 januari 2012 00:49 schreef Maanvis het volgende:
[..]
Het is genoeg om te kunnen zeggen dat het een tijdbom is, of het nou 1 op de 10 is, 1 op de 20 of 1 op de 5. Ik ga daar echt niet allemaal onderzoeken voor opzoeken. Flikker op zeg, moet je dat ook doen telkens als je iemand zegt dat roken slecht voo rde gezondheid is?
Het was een klinische behandeling die in een later stadium dagklinisch werd. Het hele idee achter die behandeling was dat je op den duur op je bek gaat. Maar in plaats van dat je wegloopt, boos wordt, gaat drinken, automutileren, moet je erover gaan praten en leren om er op een 'gezonde manier' mee om te gaan.quote:
De kunst is trouwens dat je dat door middel van therapie het jezelf aan leert , dus leert de situatie onder de loep neemt , je reactie of gevoel leert herkennen en leert herkennen of het rationeel is of niet.
En van daaruit leer je dus het beste handelen en wat je kunt doen om de situatie beter te krijgen. Ik weet niet hoelang je in de therapie zit maar op een gegeven moment ga je je zelf dat als het goed is aanleren.
Ik snap wel enigzins wat je bedoelt. Bij borderline heb je vaak zoals ze dat noemen een onrijpe identiteit en om die reden koppel je alles aan anderen.
Ik heb geen RET gevolgd en ik ga binnenkort starten met MBT
dat komt omdat dat soort stempels altijd dynamisch zijn en borderline nooit meer gegeven wordquote:
Ik zie het niet als een stempel maar ik heb dankzij de diagnose wel meer handvaten om er meer mee om te gaan.
Overigens kreeg ik later te horen dat ik als ik nu de diagnose zou krijgen, het bij mij meer op borderline-kenmerken zou uitkomen dan op borderline zelf
dat is als een 10 geven voor een werkstuk -> er kan altijd wat beter om het zo maar te zeggen
niemand is het tekstboek voorbeeld van borderline en vaak speelt er van alles mee (zo krijg je tegenwoordig ook nooit meer 1 stempel maar bijvoorbeeld 2 of 3 verschillende waar dan heel veel overlap en samenhang tussen zit
Dan was die therapie nog niet genoeg voor jequote:
[..]
Het was een klinische behandeling die in een later stadium dagklinisch werd. Het hele idee achter die behandeling was dat je op den duur op je bek gaat. Maar in plaats van dat je wegloopt, boos wordt, gaat drinken, automutileren, moet je erover gaan praten en leren om er op een 'gezonde manier' mee om te gaan.
Ik snap wel enigzins wat je bedoelt. Bij borderline heb je vaak zoals ze dat noemen een onrijpe identiteit en om die reden koppel je alles aan anderen.
Ik heb geen RET gevolgd en ik ga binnenkort starten met MBT
ook al heb je een onrijpe identiteit kun je dat wel gewoon leren hoor dat is juist de standaard behandeling bij bps
als dat niks word zou ik echt het RET gebeuren eens checken
Ze hadden bij mij ook al bij de diagnose wel voorspeld dat als ik therapie zou doen , het hanteerbaar zou worden, en dus waarschijnlijk wel dus de scherpe randjes af zou scherpen. En dat klopte ook wel .quote:
[..]
dat komt omdat dat soort stempels altijd dynamisch zijn en borderline nooit meer gegeven word
dat is als een 10 geven voor een werkstuk -> er kan altijd wat beter om het zo maar te zeggen
niemand is het tekstboek voorbeeld van borderline en vaak speelt er van alles mee (zo krijg je tegenwoordig ook nooit meer 1 stempel maar bijvoorbeeld 2 of 3 verschillende waar dan heel veel overlap en samenhang tussen zit
Oh en pulzar , dat was bij mij ook met praten leren voorkomen in oude gewoontes te komen, en dat is gedeeltelijk gelukt, maar ik heb er ook een andere tic door gekregen en dat is dat ik soms te veel doorsla in het analyseren.
Klopt. Het beste wat je kan doen om zo'n persoon te helpen is ze daarop attent maken en de gelegenheid geven om de situatie te bespreken.quote:
Maar inderdaad, dat ze zelf niet door hebben hoe ver ze doorgedraafd zijn.
Als de persoon met borderline open staat voor jouw mening en bij zichzelf te rade wilt gaan, dan kan je heel ver komen. Heeft hij of zij een bord voor de kop, dan heeft het ook geen zin om er extra aandacht aan te besteden.
Dat staat gewoon netjes op de CBS site. (www.statline.nl)quote:
[..]
nee dat is niet genoeg want dan moet je het ook naast de zelfmoord cijfers leggen van mensen met andere stoornissen en zonder stoornissen
In 2010 pleegden 1600 mensen zelfmoord, waarvan er 719 leden aan een psychische stoornis.
Dat jaar gingen er 136058 mensen dood.
Statistisch gezien pleegt dus 1,1% van de mensen zelfmoord. Een borderliner pleegt 5 tot 20 keer zo vaak zelfmoord.
Ik vind het trouwens een verontrustend hoog aantalquote:
[..]
Dat staat gewoon netjes op de CBS site. (www.statline.nl)
In 2010 pleegden 1600 mensen zelfmoord, waarvan er 719 leden aan een psychische stoornis.
Dat jaar gingen er 136058 mensen dood.
Statistisch gezien pleegt dus 1,1% van de mensen zelfmoord. Een borderliner pleegt 5 tot 20 keer zo vaak zelfmoord.
Dat zie ik niet in je statistiek hoeveel borderliners het waren.quote:
[..]
Dat staat gewoon netjes op de CBS site. (www.statline.nl)
In 2010 pleegden 1600 mensen zelfmoord, waarvan er 719 leden aan een psychische stoornis.
Dat jaar gingen er 136058 mensen dood.
Statistisch gezien pleegt dus 1,1% van de mensen zelfmoord. Een borderliner pleegt 5 tot 20 keer zo vaak zelfmoord.
Zelfkennis is erg belangrijk. Als borderliners erkennen af en toe door te draven en dat dat fout kan zijn, heb ik er geen moeite mee om dat door de vingers te zien. Omgekeerd moeten zij het accepteren dat ik af en toe zit te zuchten over dat doordraven of ronduit aggressief zijn.quote:
[..]
Klopt. Het beste wat je kan doen om zo'n persoon te helpen is ze daarop attent maken en de gelegenheid geven om de situatie te bespreken.
Als de persoon met borderline open staat voor jouw mening en bij zichzelf te rade wilt gaan, dan kan je heel ver komen. Heeft hij of zij een bord voor de kop, dan heeft het ook geen zin om er extra aandacht aan te besteden.
Ik had toen nog niet de diagnose borderline. Ik had toen obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis en ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.quote:
Dan was die therapie nog niet genoeg voor je
Al met al had het wel veel geholpen, maar ik was er nog niet. Ik zou vervolgbehandeling krijgen bij PsyQ, maar de wachtlijst duurde een jaar lang en door een administatieve fout moest ik nog 5 maanden wachten. Ik had aangegeven dat ik graag een groepsbehandeling wilde en ook een specifieke behandeling. Daar waren ze het helemaal mee eens, maar uiteindelijk kreeg ik gesprekken eens in de 3 weken met een psycholoog die nog in opleiding was en hij zei dat ik zover in mijn patroon zit dat therapie waarschijnlijk toch niet helpt.
Ik was daarna naar de Viersprong gegaan. Ik kreeg een veel professionelere indruk van dat instituut als PsyQ. Ik onderging een psychologisch onderzoek en er kwam uit dat ik borderline heb. In eerste instantie dachten ze daar niet aan, maar ik blijk genoeg kenmerken te hebben om van borderline te kunnen spreken.
Dus het is afwachten nu.
3 beste vrienden staan in die lijsten helaas went nooitquote:
[..]
Ik vind het trouwens een verontrustend hoog aantal
Ik heb geen zin om midden in de nacht te gaan zoeken, maar het aantal borderliners dat zelfmoord pleegt is enorm hoog en ja daar zijn cijfers van en ja daar zijn onderzoeken naar geweest.quote:
[..]
Dat zie ik niet in je statistiek hoeveel borderliners het waren.
Stel de vraag aan een psychiater en die zal je hetzelfde antwoord geven.
Ik weet het ik gaf het alleen aan, En liever heb ik het niet over zelfmoord wil nog slapen vannacht.quote:
[..]
Ik heb geen zin om midden in de nacht te gaan zoeken, maar het aantal borderliners dat zelfmoord pleegt is enorm hoog en ja daar zijn cijfers van en ja daar zijn onderzoeken naar geweest.
Stel de vraag een een psychiater en die zal je hetzelfde antwoord geven.
Maar dan blijkt dus dat je niet alleen Borderline hebt en dat maakt soms ook een geschikte behandeling ook moeilijker want dan weten ze niet altijd wat meer overheerst en dus echt een geschikte behandeling is.quote:
[..]
Ik had toen nog niet de diagnose borderline. Ik had toen obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis en ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.
Al met al had het wel veel geholpen, maar ik was er nog niet. Ik zou vervolgbehandeling krijgen bij PsyQ, maar de wachtlijst duurde een jaar lang en door een administatieve fout moest ik nog 5 maanden wachten. Ik had aangegeven dat ik graag een groepsbehandeling wilde en ook een specifieke behandeling. Daar waren ze het helemaal mee eens, maar uiteindelijk kreeg ik gesprekken eens in de 3 weken met een psycholoog die nog in opleiding was en hij zei dat ik zover in mijn patroon zit dat therapie waarschijnlijk toch niet helpt.
Ik was daarna naar de Viersprong gegaan. Ik kreeg een veel professionelere indruk van dat instituut als PsyQ. Ik onderging een psychologisch onderzoek en er kwam uit dat ik borderline heb. In eerste instantie dachten ze daar niet aan, maar ik blijk genoeg kenmerken te hebben om van borderline te kunnen spreken.
Dus het is afwachten nu.
Bij mij was het add en borderline maar de borderline overheerste meer en daarom was de behandeling ook redelijk goed gegaan en sloeg die al heel snel aan.
Het zou beter zijn als er mensen bij betrokken zouden worden die zelf borderline hebben, maar die daar prima mee kunnen omgaan.
Ben ik de enige die zich afvraagt hoe mensen die zelfmoord plegen geen psychische stoornis kunnen hebben? Of valt euthanasie hier ook onder? Want het lijkt me toch niet echt normaal dat je met een gezonde bovenkamer uberhaupt zelfmoord overweegt?quote:
Dat staat gewoon netjes op de CBS site. (www.statline.nl)
In 2010 pleegden 1600 mensen zelfmoord, waarvan er 719 leden aan een psychische stoornis.
Dat jaar gingen er 136058 mensen dood.
Statistisch gezien pleegt dus 1,1% van de mensen zelfmoord. Een borderliner pleegt 5 tot 20 keer zo vaak zelfmoord.
Dat zijn ook de mensen die nooit diagnoses ofzo gekregen hebben, er zijn een boel mensen die wel wat mankeert maar weigeren hulp te zoeken.quote:Op maandag 9 januari 2012 01:15 schreef Cactus1 het volgende:
[..]
Ben ik de enige die zich afvraagt hoe mensen die zelfmoord plegen geen psychische stoornis kunnen hebben? Of valt euthanasie hier ook onder? Want het lijkt me toch niet echt normaal dat je met een gezonde bovenkamer uberhaupt zelfmoord overweegt?
Soms ziet men het nooit aankomen. Een recent voorbeeld dat in de voetbalwereld nogal wat stof deed opwaaien, was de zelfmoord van Gary Speed. Bondscoach van Wales, mooie man knappe vrouw. Deed nog een televisieintervieuw, komt thuis gaat lekker eten drinkt gezellig een wijntje. De volgende dag staat hij om 7 uur op en verhangt zich in de kelder. En we zullen nooit weten waarom.quote:
[..]
Dat zijn ook de mensen die nooit diagnoses ofzo gekregen hebben, er zijn een boel mensen die wel wat mankeert maar weigeren hulp te zoeken.
Klik op de links, daar staat meer uitgelegd.quote:
[..]
Ben ik de enige die zich afvraagt hoe mensen die zelfmoord plegen geen psychische stoornis kunnen hebben? Of valt euthanasie hier ook onder? Want het lijkt me toch niet echt normaal dat je met een gezonde bovenkamer uberhaupt zelfmoord overweegt?
Gary Speed was toch gebeld door een journalist dat er een boekje over hem open gedaan zou worden?quote:
[..]
Soms ziet men het nooit aankomen. Een recent voorbeeld dat in de voetbalwereld nogal wat stof deed opwaaien, was de zelfmoord van Gary Speed. Bondscoach van Wales, mooie man knappe vrouw. Deed nog een televisieintervieuw, komt thuis gaat lekker eten drinkt gezellig een wijntje. De volgende dag staat hij om 7 uur op en verhangt zich in de kelder. En we zullen nooit weten waarom.
Borderliners verliezen vaak wel het overzicht als ze stress krijgen. Ze kunnen dan niet meer bedenken wat de gevolgen van iets op langere termijn zijn. In die zin is het wel begrijpelijk dat het aantal zelfmoorden bij borderliners zo hoog is. Ze willen op dat moment dood en bedenken zich niet meer dat ze zich over een paar weken weleens anders zouden kunnen voelen. Iemand met een depressie maar geen borderline, kan zich zoiets nog wel realiseren en zal om die reden meer geduld met zichzelf kunnen opbrengen.quote:
[..]
Ben ik de enige die zich afvraagt hoe mensen die zelfmoord plegen geen psychische stoornis kunnen hebben? Of valt euthanasie hier ook onder? Want het lijkt me toch niet echt normaal dat je met een gezonde bovenkamer uberhaupt zelfmoord overweegt?
By the way, ik heb het idee dat mensen tegenwoordig in het algemeen meer ontsporen. Mensen lijken steeds gekkere dingen te doen.
Klopt de stelling van die psych? Dat ie dus toch geen borderliner heeft?
Dat wist ik niet, maar is zou het dan zo'n erge onthulling geweest zijn?quote:
[..]
Gary Speed was toch gebeld door een journalist dat er een boekje over hem open gedaan zou worden?
Maar dit is dan off topic, sorry.
Dit heb ik nog nooit gehoord. Sowieso een raar stuk ditquote:
Hmmm, ff een vraagje. Als de psych zegt dat iemand enkele trekken van een borderliner heeft maar toch twijfelt omdat die persoon niet de belangrijkste kenmerk vertoont, namelijk geen onbeheersbare drang om iets te willen. Als een borderliner wilt sexen moet het hoe dan ook gebeuren, desnoods verkrachting. Als een borderliner drugs wilt moet het hoe dan ook gebeuren. En die persoon doet niet aan verkrachten en accepteert nee van zijn vriendin (hij is niet blij maar oke) en blowen houdt ie wel van maar hij heeft geen drang van ik MOET blowen.
Klopt de stelling van die psych? Dat ie dus toch geen borderliner heeft?
Ik denk dat de borderline bij mij zich meer is gaan manifesteren de laatste jaren. Ik had daarvoor vooral angstaanvallen en raakte daardoor geremd. Nu die angst minder is, is de rem ook minder.quote:
Maar dan blijkt dus dat je niet alleen Borderline hebt en dat maakt soms ook een geschikte behandeling ook moeilijker want dan weten ze niet altijd wat meer overheerst en dus echt een geschikte behandeling is.
Dat is mooiquote:
Bij mij was het add en borderline maar de borderline overheerste meer en daarom was de behandeling ook redelijk goed gegaan en sloeg die al heel snel aan.
En nu nog steeds onder behandeling of lukt het je allemaal zelf?Iedereen kan zichzelf beheersen, ook een borderliner. Maar het is wel zo dat borderliners sneller toegeven aan zo'n drang.quote:
Hmmm, ff een vraagje. Als de psych zegt dat iemand enkele trekken van een borderliner heeft maar toch twijfelt omdat die persoon niet de belangrijkste kenmerk vertoont, namelijk geen onbeheersbare drang om iets te willen. Als een borderliner wilt sexen moet het hoe dan ook gebeuren, desnoods verkrachting. Als een borderliner drugs wilt moet het hoe dan ook gebeuren. En die persoon doet niet aan verkrachten en accepteert nee van zijn vriendin (hij is niet blij maar oke) en blowen houdt ie wel van maar hij heeft geen drang van ik MOET blowen.
Klopt de stelling van die psych? Dat ie dus toch geen borderliner heeft?
De emoties en stemmingen kunnen heel erg snel wisselen. Soms zijn ze heel heftig en soms voelen ze compleet niks meer. Bij heftige emoties zoeken ze dingen op om van die emoties af te komen. Als ze niks voelen, gaan ze dingen opzoeken om weer iets te kunnen voelen.
Maar in een bepaalde mate kunnen ze toch net als iedereen toch overzien wat ze doen. Als ze heel nodig behoefte hebben aan seks en ze gaan daarom iemand verkrachten, dan heet het geen borderline maar sociopathisch gedrag.
Ik hou familie, vrienden oude en nieuwe relaties niet meer voor het lapje en vertel gewoon waarom ik weleens raar uit de hoek kan komen. Verschuilen achter je diagnose helpt niet.
Herkenbaar. En bij zulke heftige momenten zoeken ze de confrontatie met anderen om als uitlaatklep te dienen? Op dat moment kan een borderliner niets schelen dat de vriendschap op het spel staat.quote:
[..]
Iedereen kan zichzelf beheersen, ook een borderliner. Maar het is wel zo dat borderliners sneller toegeven aan zo'n drang.
De emoties en stemmingen kunnen heel erg snel wisselen. Soms zijn ze heel heftig en soms voelen ze compleet niks meer. Bij heftige emoties zoeken ze dingen op om van die emoties af te komen. Als ze niks voelen, gaan ze dingen opzoeken om weer iets te kunnen voelen.
Stel dat die borderliner allerlei doelen stelt wat bij moet dragen aan gelukkig worden, is het normaal dat ondanks dat hij die doelen succesvol behaald het hem nauwelijks wat kan schelen dat het gelukt is.
Voel je nu je het weet jezelf ook minder schuldig als je iemand kwetst, of is dat nog steeds hetzelfde?quote:
Ik was juist blij toen ik te horen kreeg dat ik borderline had, dat verklaarde veel voor me en mijn gedragingen in het verleden. Ik heb er toen veel over gelezen en er ging een wereld voor me open, over mijn mislukte relaties, drugsgebruik etc. Ik kan nu veel beter met mezelf omgaan in plaats van dat ik de schuld bij anderen leg. Jullie begrijpen me niet en dat soort gelul bedoel ik dan.
Ik hou familie, vrienden oude en nieuwe relaties niet meer voor het lapje en vertel gewoon waarom ik weleens raar uit de hoek kan komen. Verschuilen achter je diagnose helpt niet.
Word je ook niet gelukkiger door.quote:
Verschuilen achter je diagnose helpt niet.
Ik moet toegeven dat ik vaak de schuld bij anderen leg. Vaak heb ik dat zelf niet eens door. Dan merk ik dat achteraf aan de reacties die ik krijg.
Maar jezelf zielig vinden en janken dat mensen je dit en dat aan doen, daar kom je geen stap verder mee.
Mja, is ook allemaal nieuw voor mij om te horen. Borderliners hebben problemen met hun drang te onderdrukken.quote:Op maandag 9 januari 2012 01:29 schreef Cactus1 het volgende:
[..]
Dit heb ik nog nooit gehoord. Sowieso een raar stuk dit
Het stellen van doelen geeft richting in je leven. Is het doel behaalt, dan voel je je weer leeg. Dus dat kan kloppen.quote:
Stel dat die borderliner allerlei doelen stelt wat bij moet dragen aan gelukkig worden, is het normaal dat ondanks dat hij die doelen succesvol behaald het hem nauwelijks wat kan schelen dat het gelukt is.
Het is niet leeg voelen want dan voelde je je vol van te voren. Het is het voortduren van de leegheid. Je verwacht dat het beter zou gaan maar ondanks de succes die je boekt voelt alles nog hetzelfde. Er is niet echt wat veranderd.quote:
[..]
Het stellen van doelen geeft richting in je leven. Is het doel behaalt, dan voel je je weer leeg. Dus dat kan kloppen.
Ik weet trouwens niet zeker of alles wel klopt wat ik nu schrijf.
Bij mijn weten heb ik de laatste maanden niemand gekwetst. Ik tel nu eerder tot 10 voordat ik impulsief reageer dat heb ik wel geleerd.quote:
[..]
Voel je nu je het weet jezelf ook minder schuldig als je iemand kwetst, of is dat nog steeds hetzelfde?
En ja, kwets ik iemand onnodig dan voel ik me daar later schuldig over en zal ik mijn excuses aanbieden. Ik zal me nooit meer verstoppen achter de diagnose ik heb borderline dus jullie begrijpen me niet.
Als ik bijvoorbeeld kijk naar Geert Wilders en zijn discipelen, dan denk ik: ik ben zo gek nog niet.
Dat bedoelde ik ook niet, juist het tegenovergestelde.quote:
[..]
Maar jezelf zielig vinden en janken dat mensen je dit en dat aan doen, daar kom je geen stap verder mee.
Merk je wel aan vaak als je zo'n impulsieve reactie wil gaan geven dan?quote:
[..]
Bij mijn weten heb ik de laatste maanden niemand gekwetst. Ik tel nu eerder tot 10 voordat ik impulsief reageer dat heb ik wel geleerd.
En ja, kwets ik iemand onnodig dan voel ik me daar later schuldig over en zal ik mijn excuses aanbieden. Ik zal me nooit meer verstoppen achter de diagnose ik heb borderline dus jullie begrijpen me niet.
Is ook niet goed, jezelf van alles de schuld geven. Hoewel het tegengesteld is, is dat vaak enorm met elkaar verweven.quote:
[..]
Dat bedoelde ik ook niet, juist het tegenovergestelde.
Maar het heeft niet zoveel zin om ergens schuld aan toe te kennen.
Je bent ook niet gek of anders... Je bent Pulzzarquote:
En toch
Als ik bijvoorbeeld kijk naar Geert Wilders en zijn discipelen, dan denk ik: ik ben zo gek nog niet.
Ik zelf niet.quote:
[..]
Merk je wel aan vaak als je zo'n impulsieve reactie wil gaan geven dan?
Ik probeer altijd te voorkomen dat ik impulsief ga reageren. En juist daardoor ga ik het doen.
Als ik kwaad op iemand ben, weet ik niet wat ik ermee aanmoet. Ik wil redelijk blijven en reageer dan helemaal maar niet. De stress loopt op en na verloop van tijd richt ik mijn woede op een ander persoon die dan een hele scheldtirade krijgt. En op zo'n moment ben ik er echt op uit om iemand helemaal de grond in te trappen.
Gelukkig heb ik daar nu iets meer vat op.
Ja, dat voel ik nog weleens, een soort oncontroleerbare woede lijkt het. Maar gelukkig heb ik dat nu onder controle. En dat scheelt een hoop onenigheid, ruzies etc met je omgeving.quote:
[..]
Merk je wel aan vaak als je zo'n impulsieve reactie wil gaan geven dan?
Ehm, hij is wel anders. Sorrie maar het is wel zo. Dit moet je niet negatief opvatten. Het is de kunst om weer wat "normaler" te zijn die ze moeten leren tijdens hun therapie.quote:
[..]
Je bent ook niet gek of anders... Je bent Pulzzar
[ Bericht 30% gewijzigd door Kloonhommel op 09-01-2012 01:59:48 ]
ik ben een hijquote:
[..]
Ehm, ze is wel anders. Sorrie maar het is wel zo. Dit moet je niet negatief opvatten. Het is de kunst om weer wat "normaler" te zijn die ze moeten leren tijdens hun therapie.
Ik geef mezelf niet de schuld, ik weet nu waarom ik zo reageerde. Jezelf een schuldgevoel aanpraten is wel het slechtste wat je kunt doen.quote:
[..]
Is ook niet goed, jezelf van alles de schuld geven. Hoewel het tegengesteld is, is dat vaak enorm met elkaar verweven.
Eh ja... sorriequote:
Iedereen is anders iedereen heeft wel iets soms zwaarder als de ander dat zeker, Niemand is perfect en men moet een ander respecteren zoals hij/zij is. Dat er vaak mensen zijn die er tegen aan kijken dat zo iemand gek is boeit me niet zo veel, Tenslotte iedereen heeft een rugzakjequote:
[..]
Ehm, ze is wel anders. Sorrie maar het is wel zo. Dit moet je niet negatief opvatten. Het is de kunst om weer wat "normaler" te zijn die ze moeten leren tijdens hun therapie.
Ik zie dingen heel anders schijnbaar maar dat mag ook wel vind ik zo
En dat is dus "normaler" zijn.quote:
Normaler worden is mijn streven niet. Mijn streven is meer grip op mezelf en mijn leven te krijgen.
wat is nou normaalquote:
[..]
En dat is dus "normaler" gedrag.
Ik denk dat je liever het voor jezelf op een rijtje hebt dan dat je voor andere normaal overkomt.dat is wat anders, dan leg je ze dus uit hoe hun gedrag overkomt op jou nadat je hetzelfde gedrag in omgekeerde richting hebt geuit.quote:
Oh echt wel want zo zien ze het wel vaak als je het zo doet in het is een stukje terugkoppelen van gedrag en daar ook een duidelijke uitleg bij geven.
daar kan ik me zeker wat bij voorstellen.
alleen weet ik niet of het bij veel borderliners die zich bewust zijn van hun eigen gedrag nodig is om hetzelfde gedrag terug te geven: ze er gewoon op aanspreken zou voldoende moeten zijn, ze WETEN immers al wat hun onfijne eigenschap is.
zoals je het eerder stelde kwam het op mij over alsof jij hetzelfde terug deed gewoon om ze terug te pakken, zonder uitleg erbij.
dankje, dat bedoelde ik dus eigenlijk (1 post hoger).quote:
[..]
normale mensen doen dat ook maar op een volwassen manier
door gewoon uit te leggen en te benoemen wat die ander doet
hoef je niet als een kleuter het zelfde gedrag voor te gaan vertonen
maar jij was 5 uur eerder
ik heb oa. ADHD. en ik heb inmiddels echt wel door wanneer ik aan het hyperen ben.quote:
[..]
En dan raken ze weer van slag.
Maar inderdaad, dat ze zelf niet door hebben hoe ver ze doorgedraafd zijn. Zie je ook bij hyperactiviteit en/of ADHD. Het is een oefening in geduld.
en ook al kan ik dan vaak het hyperen niet tegengaan op dat moment, ik kan wel even mijn omgeving laten blijken dat ik mezelf bewust ben van het hyperen en dat ik mijn best doe om er geen overlast mee te veroorzaken.
zo ken ik ook borderliners die zich op dezelfde manier bewust zijn van hun uitbarsting.
enerzijds ben ik het met je eens. hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor de vraag of Breivik toerekeningsvatbaar is. als je zoiets doet ben je toch per definitie heel ver van het padje?quote:
[..]
Ben ik de enige die zich afvraagt hoe mensen die zelfmoord plegen geen psychische stoornis kunnen hebben? Of valt euthanasie hier ook onder? Want het lijkt me toch niet echt normaal dat je met een gezonde bovenkamer uberhaupt zelfmoord overweegt?
toch wordt het niet altijd zo gezien.
en anderzijds kan ik me ook bij zelfmoord voorstellen dat er geen stoornis hoeft te spelen.
als je gewoon met gezond verstand besluit dat je het leven maar lastig vindt en je ziet in dat het hele menselijk bestaan volstrekt nutteloos en doelloos is, nergens over gaat en nergens toe leidt, en je hebt gewoon geen zin meer om eraan mee te doen, dan stop je ermee. dat komt voor. daar hoeft niet per se depressie bij te spelen of zo.
en ook ouderen wiens partner reeds is overleden en zich eenzaam voelen na 50 jaar met de ander samen. het komt heel vaak voor dat die zich verhangen. ik begrijp dat wel.
dat eerste: ik denk dat dat voor iedereen geldt.quote:
[..]
Borderliners verliezen vaak wel het overzicht als ze stress krijgen. Ze kunnen dan niet meer bedenken wat de gevolgen van iets op langere termijn zijn. In die zin is het wel begrijpelijk dat het aantal zelfmoorden bij borderliners zo hoog is. Ze willen op dat moment dood en bedenken zich niet meer dat ze zich over een paar weken weleens anders zouden kunnen voelen. Iemand met een depressie maar geen borderline, kan zich zoiets nog wel realiseren en zal om die reden meer geduld met zichzelf kunnen opbrengen.
By the way, ik heb het idee dat mensen tegenwoordig in het algemeen meer ontsporen. Mensen lijken steeds gekkere dingen te doen.
op het moment dat de stress/overspannenheid/depressie langer duurt en de dips met de suicidale gedachten/plannen dus vaker voorkomen, ga je het patroon wel inzien.
dat tweede: ik denk dat er alleen veel meer over wordt gesproken en dat het vroeger ook vaak voorkwam.
dat iedereen zich kan beheersen is echt giga-onzin.quote:
Iedereen kan zichzelf beheersen, ook een borderliner. Maar het is wel zo dat borderliners sneller toegeven aan zo'n drang.
iedereen heeft een grens waar ie overheen geduwd kan worden.
bij de een ligt de grens wat dichterbij, bij de ander wat verder weg.
maar het moment en de omstandigheden tellen ook zwaar mee.
als ik lekker in mijn vel zit en ik ben fit kan ik heel veel hebben, als ik me kut voel en moe ben kan ik weinig hebben. en dat werkt bij iedereen zo.
neemt niet weg dat bij bepaalde stoornissen bepaalde grenzen wel sneller worden bereikt. en dat geldt niet alleen voor borderline.
quote:
Normaler worden is mijn streven niet. Mijn streven is meer grip op mezelf en mijn leven te krijgen.
dat hoeft niet, denk ik.quote:
veel mensen die 'normaal' zijn hoeven zich in allerlei situaties niet bewust in de hand te houden.
ze gedragen zich vanzelf (intuitief, of gewoon goed opgevoed) op de juiste manier.
als iemand zich moet inhouden (grip hebben op zichzelf) en door dat inhouden hetzelfde uiterlijke (wenselijke) gedrag vertoont, dan lijkt die persoon vanuit het oogpunt van anderen dus 'normaal', omdat het gedrag normaal is.
maar intern bij die persoon werkt het dus heel anders dan bij een 'normaal' persoon.
Zolang je gelooft dat je hevige reacties ontstaan door iets wat er nu gebeurt dan blijf je erin zitten; het is namelijk niet waar.
[ Bericht 17% gewijzigd door Canillas op 09-01-2012 08:46:50 ]
Waarom ga je hier geen onderzoek naar doen dan, als je het zoveel beter weet? Misschien heb je wel een doorbraak en wordt je een internationale expert op het behandelen van borderliners...quote:
Zo wordt er niet door de therapeuten over gepraat. Dat doet de omgeving al. Maar ik vind therapie teveel gefocust op het gedrag, waarmee wordt geimpliceerd dat je je als borderliner niet normaal gedraagt. Dat is ook wel zo. Maar als je als therapeut je alleen maar daarop richt, komt er weinig verbetering denk ik. Waarom? De borderliner heeft nog steeds een laag gevoel voor eigenwaarde en dat is de basis waarom hij/zij zo extreem kan reageren.
Precies.quote:
[..]
Waarom ga je hier geen onderzoek naar doen dan, als je het zoveel beter weet? Misschien heb je wel een doorbraak en wordt je een internationale expert op het behandelen van borderliners...
Dr Pulzzar?quote:
Borderliners worden pas moeilijk in de omgang als ze gaan liegen en manipuleren. Niet elke borderliner is zo trouwens.
Ik vind het alleen jammer dat er heel bevooroordeeld naar wordt gekeken.
De eerste reactie was al meteen dat borderliners een stel aanstellerige krassers zijn. Ten eerste dat heb ik nog nooit gedaan. Ten tweede impliceert zoiets dat borderliners het leuk vinden.
Maar waar dit topic over gaat, is dat borderline teveel wordt beschouwd als een soort ziekte. Als ik er zo naar ga kijken, kan ik het beter opgeven, want het wordt dan toch nooit beter. Want dan ben ik ziek in mijn hoofd en ben ik niet in staat om op een gezonde manier naar de dingen te kijken.
Maar in hoeverre is het goed alles te belabelen en te beschouwen als gestoord? Volgens mij ga je je daar juist zieker door voelen.
Dat ligt er toch maar net aan hoe jij er mee om gaat?quote:
Ik weet het helemaal niet beter. Ik zeg gewoon wat ik denk en ik zeg helemaal niks nieuws.
Ik vind het alleen jammer dat er heel bevooroordeeld naar wordt gekeken.
De eerste reactie was al meteen dat borderliners een stel aanstellerige krassers zijn. Ten eerste dat heb ik nog nooit gedaan. Ten tweede impliceert zoiets dat borderliners het leuk vinden.
Maar waar dit topic over gaat, is dat borderline teveel wordt beschouwd als een soort ziekte. Als ik er zo naar ga kijken, kan ik het beter opgeven, want het wordt dan toch nooit beter. Want dan ben ik ziek in mijn hoofd en ben ik niet in staat om op een gezonde manier naar de dingen te kijken.
Maar in hoeverre is het goed alles te belabelen en te beschouwen als gestoord? Volgens mij ga je je daar juist zieker door voelen.
het maakt toch niet uit of het ziekte heet of niet? op het moment dat jij je er bij neer legt gaat er inderdaad niks veranderen
als jij besluit dat jij kunt verbeteren en daar aan gaat werken dan kun je ook prima verbeteren
Volgens mij val je nu over een woord en laat je jezelf daar door tegen houden
erg jammer
Ze krijgt toevallig vandaag haar eerste gesprek bij de psycholoog en over een paar weken beginnen die groepstrainingen.
Ik ben benieuwd hoe ze zich hier door heen gaat slaan.
Ik merk wel dat ze zichzelf heel goed begrijpt.
Dat als ik met mijn vrienden af spreek, en zij liever heeft dat ik bij haar ben, dat ze tegen zichzelf kan en ook zegt; ik vind het niet leuk, maar ik moet hem ook zijn ding laten doen (zo zegt ze het ook letterlijk tegen mij, dat ze mij de ruimte moet geven).
Wat ik ook merk is dat ze voor mijn gevoel het meest last heeft van verlatingsangst, en daarom is het bovenstaande voor mij nogal een pluspunt, dat ze dit zelf onder ogen ziet, nog voor die behandeling is begonnen.
Een ruzie kan nog wel eens uit monden in; kom je spullen maar halen die je hier nog hebt liggen, ik hoef je niet meer te zien.
Ook daarbij zegt ze; zoiets zeg ik dan, maar dat meen ik nooit en daar moet je ook geen aandacht aan geven.
Openheid is belangrijk. Je kan het aan de ander overlaten om te ondekken dat je borderliner hebt (voor hetzelfde geld plakken ze wanhopig een ander etiketje op je), maar het is de vraag of zij dat geduld wel hebben, of zan niet al lang afgehaakt zijn.quote:
[..]
Bij mijn weten heb ik de laatste maanden niemand gekwetst. Ik tel nu eerder tot 10 voordat ik impulsief reageer dat heb ik wel geleerd.
En ja, kwets ik iemand onnodig dan voel ik me daar later schuldig over en zal ik mijn excuses aanbieden. Ik zal me nooit meer verstoppen achter de diagnose ik heb borderline dus jullie begrijpen me niet.
Als je open bent, kant het natuurlijk erg vervelend voor de anderen zijn als je weer eens doorslaat. Maar zoals jij het zegt, vind ik het acceptabel, omdat de ander dan weet waardoor het komt (grotendeels buiten jou om) en omdat je het zelf erkend. Dat je dus aanspraakbaar bent en je eigen aandeel in misverstanden en ruzies erkent.
Dan moet je wel eerder uitspreken wat je dwars zit, zodat je niet tot die onredelijke uitvallen vervalt.quote:
Normaler worden is mijn streven niet. Mijn streven is meer grip op mezelf en mijn leven te krijgen.
Eigenlijk denk ik, dat je helemaal niet hoeft uit te leggen (bij de aanspreekbare borderliners). Als ze al weten hoe het in elkaar steekt, moet je niet telkens opnieuw uitleggen, maar alleen even tippen dat ze bezig zijn door te draven en even tijd geven om af te koelen.quote:
[..]
dat is wat anders, dan leg je ze dus uit hoe hun gedrag overkomt op jou nadat je hetzelfde gedrag in omgekeerde richting hebt geuit.
daar kan ik me zeker wat bij voorstellen.
alleen weet ik niet of het bij veel borderliners die zich bewust zijn van hun eigen gedrag nodig is om hetzelfde gedrag terug te geven: ze er gewoon op aanspreken zou voldoende moeten zijn, ze WETEN immers al wat hun onfijne eigenschap is.
zoals je het eerder stelde kwam het op mij over alsof jij hetzelfde terug deed gewoon om ze terug te pakken, zonder uitleg erbij.
Bij mij is het meer problemen met sociale contacten. Uit angst voor afwijzing hou ik contacten oppervlakkig, ook om te voorkomen dat ik claimerig ga worden, iets wat ik juist niet wil. Ik heb niet dagelijks onredelijke uitvallen en zeker de laatste jaren niet.quote:
[..]
Dan moet je wel eerder uitspreken wat je dwars zit, zodat je niet tot die onredelijke uitvallen vervalt.
Een paar jaar geleden was ik anders. Toen kon ik heel onvoorspelbaar reageren: de ene keer als een enorme goedzak om vervolgens te 'bewijzen' dat ik niet over mij heen wilde laten lopen. Ik vond dat toen vrij normaal om zo te reageren, maar ik ben er inmiddels achter dat mensen daar geen hoogte van krijgen en ook dat mensen scheldtirades niet waarderen. En zo wil ik inmiddels zelf ook niet meer zijn.
Het doet me denken aan een ADHD-neefje van me. Als kleuter had hij een vertekende kijk op contact. Was geen kind dat op schoot wou zitten, dat werd niet als gezellig, samen, contact ervaren. Voor contact maken had hij andere methodes: je kreeg een schop en dan schaterde hij. Het duurt wel even voor je doorhebt wat hij ermee bedoelde en natuurlijk werd het niet toegelaten.quote:
[..]
Het is niet leeg voelen want dan voelde je je vol van te voren. Het is het voortduren van de leegheid. Je verwacht dat het beter zou gaan maar ondanks de succes die je boekt voelt alles nog hetzelfde. Er is niet echt wat veranderd.
Ik weet trouwens niet zeker of alles wel klopt wat ik nu schrijf.
Er is sprake van afwijkende gevoelsfuncties. Jij noemt het leegte.
Omdat dit jongetje al snel therapie kreeg, zat hij niet zijn hele kinder- en tienertijd opgescheept met eindeloze reeksen misverstanden & mislukkingen. Omdat hij intelligent is, kon er een boel langs verstandelijke weg rechtgetrokken worden. En met een vol programma kon hij veel energie kwijt. Hij komt nu alleen als hyperactief over.
Is die leegte waar je het overhebt niet een onderdeel van alle persoonlijkheidsstoornissen? Een basis die bij de bijdraagt aan ADHD en bij de ander aan borderliner of schizofrenie of ... ?
Dagelijkse aanvallen lijkt me erg vermoeiend.quote:
[..]
Bij mij is het meer problemen met sociale contacten. Uit angst voor afwijzing hou ik contacten oppervlakkig, ook om te voorkomen dat ik claimerig ga worden, iets wat ik juist niet wil. Ik heb niet dagelijks onredelijke uitvallen en zeker de laatste jaren niet.
Een paar jaar geleden was ik anders. Toen kon ik heel onvoorspelbaar reageren: de ene keer als een enorme goedzak om vervolgens te 'bewijzen' dat ik niet over mij heen wilde laten lopen. Ik vond dat toen vrij normaal om zo te reageren, maar ik ben er inmiddels achter dat mensen daar geen hoogte van krijgen en ook dat mensen scheldtirades niet waarderen. En zo wil ik inmiddels zelf ook niet meer zijn.
Eigenlijk reageerde je vooral primair en wat je zegt over scheldtirades, doet me denken aan "gewone" reacties op Fok! Bijvoorbeeld dat vrouwen zo vaak met het minachtende wijven aangeduid worden, ik zag zelfs voor een intelligente vrouw de aanduiding mongolenwijf. Dit beschouw ik als een weggezakt omgevingsbesef: niet verder kijken dat het eigen gerief en de eigen pleziertjes. Bij borderliners is dat omgevingsbesef verminderd buiten hun eigen wil om, wat tot machteloze situaties leiden kan.
Jezus, wat een ellende was dat zeg 
Mijn ex heeft ook borderliner, net als ik. Kan je je voorstellen wat een feest dat geweest is de afgelopen 4 jaren.quote:
Mijn ex was een borderliner. Ik als boerenlul had daar destijds nog nooit van gehoord
Haha, ja daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Mijn ex had toen de diagnose nog niet gehad overigens, maar ik was er toen al redelijk klaar mee. Maar de ellende begon pas echt toen ik haar dumpte to be honest.quote:
[..]
Mijn ex heeft ook borderliner, net als ik. Kan je je voorstellen wat een feest dat geweest is de afgelopen 4 jaren.
De ellende begon al meteen aan het begin van onze relatie. De diagnose is bij haar halverwege 2011 gesteld en bij mij eind 2011.quote:
[..]
Haha, ja daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Mijn ex had toen de diagnose nog niet gehad overigens, maar ik was er toen al redelijk klaar mee. Maar de ellende begon pas echt toen ik haar dumpte to be honest.
Dus pas een paar weken?quote:
[..]
De ellende begon al meteen aan het begin van onze relatie. De diagnose is bij haar halverwege 2011 gesteld en bij mij eind 2011.
Als je ervoor kiest een relatie te hebben met iemand met een persoonlijkheidsstoornis, dan weet je dat er moeilijkheden gaan komen. Maar welke moeilijkheden dat zijn, hangt van die persoon af.
Het maakt wel verschil als je vriendin haar gedrag op den duur inziet en haar excuses aanbiedt als ze te ver is gegaan.
Voor hetzelfde geldt is jouw vriendin een borderliner die uiteindelijk weinig om je geeft en puur een relatie met je hebt, omdat ze niet alleen wilt zijn. Of ze gebruikt je als pispaal om haar frustraties op af te reageren.
Het is ook een ziekte, of een afwijking in je hersenen. Boeiend? Die hebben zoveel mensen. Als je weet wat je hebt kun je er makkelijker mee omgaan. Je hoeft het mensen echt niet perse te vertellen ofzo.quote:
Maar waar dit topic over gaat, is dat borderline teveel wordt beschouwd als een soort ziekte. Als ik er zo naar ga kijken, kan ik het beter opgeven, want het wordt dan toch nooit beter. Want dan ben ik ziek in mijn hoofd en ben ik niet in staat om op een gezonde manier naar de dingen te kijken.
Hoe ziek je je daardoor gaat voelen ligt aan jezelf. Als een arts zegt dat ik een infectie heb ga ik dat ook niet in twijfel trekken maar ben ik blij dat hij weet hoe hij dat moet behandelen.quote:Maar in hoeverre is het goed alles te belabelen en te beschouwen als gestoord? Volgens mij ga je je daar juist zieker door voelen.
Wil je nou hiermee zeggen dat ik pas een paar weken Borderliner heb? Ik neem toch aan dat je wel beter weet? Als je over de diagnose zelf heb, ja dat klopt. Maar ik wist het al heel lang al, vanaf het moment dat ik als volwassene ineens kennis maakte met paniekaanvallen. Ik zal de 1e keer nooit meer vergeten.quote:
[ Bericht 15% gewijzigd door Kloonhommel op 10-01-2012 17:17:11 ]
Damned, hoeveel spijkers kan je in 1 keer op zijn kop slaan met je post...quote:
Maar ik lees ook weleens hier dat bij mensen de diagnose was gesteld en dat het na de therapie vrij goed gaat.
Als je ervoor kiest een relatie te hebben met iemand met een persoonlijkheidsstoornis, dan weet je dat er moeilijkheden gaan komen. Maar welke moeilijkheden dat zijn, hangt van die persoon af.
Het maakt wel verschil als je vriendin haar gedrag op den duur inziet en haar excuses aanbiedt als ze te ver is gegaan.
Voor hetzelfde geldt is jouw vriendin een borderliner die uiteindelijk weinig om je geeft en puur een relatie met je hebt, omdat ze niet alleen wilt zijn. Of ze gebruikt je als pispaal om haar frustraties op af te reageren.
Sterker nog als ik een periode heb waarbij ik me niet lekker in mijn vel zit en dus eigenlijk al aanvoel dat ik een korter lontje heb geeft ik het aan in mijn omgeving, en doe ik zelf juist even een stapje terug om juist uitbarstingen te voorkomen.quote:
[..]
Eigenlijk denk ik, dat je helemaal niet hoeft uit te leggen (bij de aanspreekbare borderliners). Als ze al weten hoe het in elkaar steekt, moet je niet telkens opnieuw uitleggen, maar alleen even tippen dat ze bezig zijn door te draven en even tijd geven om af te koelen.
Ik kan mezelf daar dus in corrigeren.
Ervaring met andere borderliners.quote:
[..]
Damned, hoeveel spijkers kan je in 1 keer op zijn kop slaan met je post...
Ik ken een meisje die haar buien weleens heeft en onzeker over zichzelf is, maar over het algemeen is ze zeer relaxed. Een ander meisje is echt een nachtmerrie om daar een relatie mee te hebben. Voortdurend was ze aan het zeiken hoe lelijk ze wel niet was, maar als ze een eerlijk antwoord kreeg dat ze zich wat meer zou moeten verzorgen - en dan bedoel ik douchen, tanden poetsen, elke dag schone kleding aan - dan werd ze meteen hysterisch dat we geen rekening met haar borderline hielden en dat ze zelf wel bepaalt hoe ze eruitziet. Ze lijkt heel erg op Meg Griffin van Family Guy, maar dan onverzorgd en in legerkleding of gothic-kleding. En toch had ze elke keer een vriend, maar altijd iemand waar ze op aan het gifpissen was. En kreeg ze de bal teruggekaatst, dan kon ze zo hysterisch worden en lukte het haar om je alsnog een enorm schuldgevoel aan te praten omdat je een keer wat onaardigs zei.
Het eerste meisje was in het begin ook 'een moeilijk geval'. Ze had eetproblemen, was agressief, deed aan automutilatie en was suicidaal. Maar tijdens therapie veranderde ze. Ze wilde ervoor gaan om aan zichzelf te werken en ze had enorm veel bereikt. Het tweede meisje legde alles bij anderen neer. Ze kon soms ook wel aardig zijn en ze wilde andere mensen graag helpen, maar het lukte haar niet om te begrijpen dat haar eigen gedrag reacties bij anderen oproept. Ze wilde zeg maar graag in de slachtofferrol blijven. Ik had het idee dat ze daar haar identiteit aan ontleende.
[ Bericht 16% gewijzigd door Pulzzar op 10-01-2012 20:43:14 ]
Dat schijnt overigens een grote valkuil bij een boel mensen met borderline te zijn dat ze geen zelfinzicht hebben en dus heel moeilijk kunnen werken aan hun eigen situatie.quote:
[..]
Ervaring met andere borderliners.
Ik ken een meisje die haar buien weleens heeft en onzeker over zichzelf is, maar over het algemeen is ze zeer relaxed. Een ander meisje is echt een nachtmerrie om daar een relatie mee te hebben. Voortdurend was ze aan het zeiken hoe lelijk ze wel niet was, maar als ze een eerlijk antwoord kreeg dat ze zich wat meer zou moeten verzorgen - en dan bedoel ik douchen, tanden poetsen, elke dag schone kleding aan - dan werd ze meteen hysterisch dat we geen rekening met haar borderline hielden en dat ze zelf wel bepaalt hoe ze eruitziet. Ze lijkt heel erg op Meg Griffin van Family Guy, maar dan onverzorgd en in legerkleding of gothic-kleding. En toch had ze elke keer een vriend, maar altijd iemand waar ze op aan het gifpissen was. En kreeg ze de bal teruggekaatst, dan kon ze zo hysterisch worden en lukte het haar om je alsnog een enorm schuldgevoel aan te praten omdat je een keer wat onaardigs zei.
Het eerste meisje was in het begin ook 'een moeilijk geval'. Ze had eetproblemen, was agressief, deed aan automutilatie en was suicidaal. Maar tijdens therapie veranderde ze. Ze wilde ervoor gaan om aan zichzelf te werken en ze had enorm veel bereikt. Het tweede meisje legde alles bij anderen neer. Ze kon soms ook wel aardig zijn en ze wilde andere mensen graag helpen, maar het lukte haar niet om te begrijpen dat haar eigen gedrag reacties bij anderen oproept. Ze wilde zeg maar graag in de slachtofferrol blijven. Ik had het idee dat ze daar haar identiteit aan ontleende.
Dat is ook de reden waarom sommige therapieen dus bij mensen niet lukken en het hangt heel erg af van de gradatie en de bijkomende problemen af. Maar juist dus bij Borderline blijkt dat zelfinzicht er dus vaak niet te zijn.quote:
Zonder zelfinzicht heeft therapie geen zin, welke stoornis je ook hebt.
Maar soms wel dus.quote:
[..]
Dat is ook de reden waarom sommige therapieen dus bij mensen niet lukken en het hangt heel erg af van de gradatie en de bijkomende problemen af. Maar juist dus bij Borderline blijkt dat zelfinzicht er dus vaak niet te zijn.
als de therapie nou in eerste instantie gericht is op het inzicht...........quote:
Zonder zelfinzicht heeft therapie geen zin, welke stoornis je ook hebt.
een slechte behandelaar gaat meteen het gedrag aanpakken, zonder te checken of de client het gedrag/probleem erkent.
een goeie behandelaar heeft het eerst een tijd over het gedrag en wat het allemaal betekent en welke consequenties het heeft, waardoor het inzicht vanzelf komt.
is daar bijna altijd een meltdown voor nodig of wil dit ook nog wel eens gaande weg ontstaan?
In zoverre dat slechts een klein deel van de mensen het dus in zo'n dergelijke mate heeft dat het problematisch wordt. Zelfs als de reacties logisch te verklaren zijn, maakt dat ze niet minder buitensporig. Als je een keer extreem reageert, maakt dat je nog geen borderliner. Bij borderliners is het een patroon dat aanhoudt en dat zie je bij goed functionerende mensen niet zodanig.quote:Maar in hoeverre is het eigenlijk abnormaal? Zijn het niet gewoon menselijke reacties die optreden als je het gevoel hebt geen grip op jezelf of op je leven te hebben?
Hoe lang of gedetailleerd wil je het antwoord hebben?quote:
Even een vraag aan de ervaringsdeskundigen. Ik begrijp dat borderliners ook vaak moeite hebben met het herkennen en omgaan van/met gevoelens. In hoeverre zijn die gevoelens oprecht? Kunnen de meeste borderliners echt verliefd zijn of zijn dat fases waar ze andere personen in mee slepen? Of is dat echt bij iedereen anders?
Natuurlijk is dat echt, wat dat betreft zijn ze net echte mensen! (en natuurlijk zijn ze dat ook)
Qua werking een beetje a la Rihanna & Eminem in "when a vulcano meets a tornado".......als je hun passie bent is het warm en vochtig en intens, en als de bui overgetrokken is sta je er alleen voor en heb je niets me
Tuurlijk zijn borderliners ook wel echt verliefd , het is alleen dat ze niet altijd goed met die emoties om kunnen gaan. Het is niet zoals bij manische mensen dat de verliefdheid een manie is ( ik zeg dat omdat ik een paar manische mensen ken en die dus dat heel erg hadden in manische periode).quote:
Even een vraag aan de ervaringsdeskundigen. Ik begrijp dat borderliners ook vaak moeite hebben met het herkennen en omgaan van/met gevoelens. In hoeverre zijn die gevoelens oprecht? Kunnen de meeste borderliners echt verliefd zijn of zijn dat fases waar ze andere personen in mee slepen? Of is dat echt bij iedereen anders?
En dat is ook per persoon verschillend dus hoe het zich uit. De een is iemand die heel seksueel actief is met iedereen en de ander is meer daar heel voorzichtig in.
Natuurlijk. Borderliners voelen juist dingen intens. Maar de negatieve patronen zijn ook intens. Dus dat maakt het niet makkelijker voor JEZELF. (je omgeving ook, partner, ouders, sis en bros, zij staan machteloos) Het beste is zoveel mogelijk aan jezelf werken dat je beter op moeilijke situaties reageert en jezelf plaatsen in een mindere stressvolle situatie. Je hebt ook heel veel borderliners die op kamers gaan. Gewoon enkel omdat ze het thuis niet meer aan kunnen. Of ze gaan in een appartement. Het hoeft niet te betekenen dat ze elke dagen conflicten hebben, maar dat ze het thuis ''alleen'' gewoon veel rustiger vinden en alleen na kunnen denken over hun acties en gewoon lekker geen prikkels om je heen. En dat is wel lekker hoor, geloof me. Ik denk er ook over na.quote:
Even een vraag aan de ervaringsdeskundigen. Ik begrijp dat borderliners ook vaak moeite hebben met het herkennen en omgaan van/met gevoelens. In hoeverre zijn die gevoelens oprecht? Kunnen de meeste borderliners echt verliefd zijn of zijn dat fases waar ze andere personen in mee slepen? Of is dat echt bij iedereen anders?
Liefde is geen impuls, behalve als je het gebruikt voor je verlangens of lust. Of dat je troost seks nodig hebt of een lief vriendje/vriendinnetje die toevallig veel geld heeft om drugs te kopen of sigaretten of kleding. Nee! das belachelijk. Maar ook dat bestaat, ''hypomanie'.
bij borderliners zijn het de hyperactieve emoties die zo intens voelen, Het ligt veel dieper gegrond. De bps-er heeft een leegte en wanneer deze weer bevestigd wordt dan rent hij of zij weg voor zijn eigen problemen door zichzelf te pijnigen of kapot te gaan en juist door de confrontatie te worden geschokt en te overweldigend. Wel logisch na veel heftige dingen in het verleden, toch?
En elke afwijzing, of dat iemand je verlaat, ga je door de grond.
Borderliners moeten gewoon meer eigen waarde inderdaad kweken! Dat is precies de oplossing jongen. Want dan kunnen ze zeggen, als jij mij niet neemt zoals ik ben, ga dan maar weg, laat me maar. Of wanneer je vriendje zegt doei, zeg jij vaarwel en ik verdien wel beter geluk! En dat de bps-er verdriet durft te voelen en niet zo heftig meer reageert, dat is een basis van een gezonde stabiele omgeving vanuit zijn of haar eigen perspectief. Het is wel fijn als mensen daar een beetje op in spelen, rekening, is niks mee, juist goed om elkaar beter te begrijpen. (Y)
Ja ze kunnen wel degelijk verliefd worden maar kunnen bij impulsieve reacties ook dingen doen/zeggen die haaks op verliefdheid staan. vrijwel altijd gebeurd dit wanneer er externe factoren aanwezig zijn. Als je alleen met deze persoon bent. is er op dat moment geen verlatingsangst etc.quote:
Even een vraag aan de ervaringsdeskundigen. Ik begrijp dat borderliners ook vaak moeite hebben met het herkennen en omgaan van/met gevoelens. In hoeverre zijn die gevoelens oprecht? Kunnen de meeste borderliners echt verliefd zijn of zijn dat fases waar ze andere personen in mee slepen? Of is dat echt bij iedereen anders?
Mensen met Borderline (imo) kunnen heel extreem reageren als ze ergens grip op verliezen, of als situaties zich anders voordoen als ze van te voren hadden bedacht.
on the other side, kunnen ze ook ze ook dingen doen/zeggen waarvan ze niet eens doorhebben (en soms bij manipulatief gedrag, doen alsof ze het niet doorhebben) dat het voor iemand anders heel kwetsend is/kan zijn. en dat dan afdoen alsof ze er geen grip op hebben of er zich allang bij neergelegd hebben dat het gebeurd is.
Ik heb wel het idee dat Borderliners over het algemeen egoïstischer zijn. 't zou naar mijn mening al veel schelen als ze zich bij zoveel mogelijk situaties is zouden nagaan hoe het zou zijn als zij in de schoenen staan van de andere persoon. en dan antwoorden.
Ja, ik heb vaak dat ik gevoelens niet kan herkennen. Soms weet ik niet eens of ik me blij of verdrietig voel. De grens tussen de verschillende gevoelens lijkt te zijn vervaagd en ze lijken in elkaar over te lopen. Ik heb vaak dat ik me niet voel zoals ik me zou moeten voelen. Het gevoel past niet bij de situatie.quote:
Even een vraag aan de ervaringsdeskundigen. Ik begrijp dat borderliners ook vaak moeite hebben met het herkennen en omgaan van/met gevoelens. In hoeverre zijn die gevoelens oprecht? Kunnen de meeste borderliners echt verliefd zijn of zijn dat fases waar ze andere personen in mee slepen? Of is dat echt bij iedereen anders?
Wat verliefdheid betreft. Ook met die gevoelens heb ik moeite. Is het verliefdheid of toch iets anders? Het duurt wel een poos voordat ik daar uit ben. Er is ook een soort angst dat ik mezelf voor de gek hou.
Maar ik denk dat je vooral wilt weten of alle borderliners daar onoprecht over zijn. Of ik vanuit mijn eigen verwarring andere mensen ga kwetsen. Dat ik bijvoorbeeld tegen iemand zou zeggen "ik ben verliefd op je" en 3 maanden later "ik was toch niet verliefd op je en donder nu maar weer op. Ik heb borderline, dus ik ben zielig en daarom hou ik geen rekening met jouw gevoelens"
Ik heb vaak bij andere borderliners meegemaakt dat ze zo kunnen zijn. Ik was jarenlang goed bevriend met een borderliner. Ik dacht echt dat hij een leuke kerel was waarmee je leuk kon omgaan maar ook over serieuze dingen kon praten. Zegt hij opeens dat hij alleen met me om ging, omdat ik bij hem in therapie zat, maar dat er verder geen vriendschap bij zit. Hij wilde geen contact meer met me, omdat hij 'een nieuwe fase in zijn leven' begon. Ik stond altijd voor hem klaar. Hij kon me altijd bellen als hij zich suicidaal voelde of zich verschrikkelijk eenzaam. Dus ik vind hem ontzettend egocentrisch en dat hij zo is, had ik daarvoor never nooit achter hem gezocht. Ook begrijpp ik niet dat hij - omdat hij weet hoe heftig verlatingsangst kan zijn - mij dit had geflikt.
Maar kijk ik daar nu op terug, moet ik toegeven dat het bij mij ook zomaar kan omslaan. Maar ik zal nooit iemand willen kwetsen. Ik denk dat hij dat ook niet wilde en zo reageerde om zo snel mogelijk van de confrontatie af te zijn.
Dit is vooral hetgeen waarom borderliners moeite hebben met het in stand houden van sociale contacten. De gevoelens kunnen heel heftig zijn en opeens omslaan.
[ Bericht 7% gewijzigd door Pulzzar op 13-01-2012 15:58:40 ]
uit persoonlijke ervaring zeg ik ja, er zijn waarschijnlijk wel gevoelens maar die zijn dan misschien wel wat mooier gemaakt dan het in werkelijkheid misschien is.quote:
OK, iedereen bedankt voor de uitgebreide uitleg! Kan het ook zo zijn dat het manipulatieve gedrag zich uit in het aantrekken van personen om zo die leegte op te vullen, hoewel er eigenlijk van enige oprechte gevoelens geen sprake is?
dit kan wel per persoon verschillen! maar je kunt je er wel behoorlijk genaaid door voelen haha
Die onzekerheid leidt ook tot allerlei achterdochtige gedachten/uitspraken/reacties langs dat soort kronkelwegen.
Doet me denken aan de liefdescyclus bij een bl'er (jaja, niets is standaard)quote:
Mijn ervaring is, dat ze ook preventief deuren dichtslaan uit onzekerheid. Na een gewone gewone ruzie denken "ik heb het te bont gemaakt" (lees: nu word ik er misschien wel uitgeschopt), zodat ze alvast zelf over oprotten gaan schreeuwen.
Die onzekerheid leidt ook tot allerlei achterdochtige gedachten/uitspraken/reacties langs dat soort kronkelwegen.
Zodra ze echt c.q. teveel van iemand gaan houden kunnen ze de (verlatings-)angst niet meer onder controle houden, wat zich vertaalt in groeiende hevige achterdocht e.d.
Dat geeft nog veel meer angst maar gaat over in boosheid en woede omdat ze daar beter mee om weten te gaan.
Dat laatste uit zich dan tenslotte in een relatievernietigende woede waarbij niets meer is wat het lijkt en vanuit bizarre speculaties ineens allerlei 'feiten' ontstaan die niemand anders ziet.
Dát is het lullige van de hele situatie: de bl'er is overtuigd van zijn/haar gelijk. Zo laten ze omstanders compleet verbijsterd achter en raad eens? Ze zijn dan nog boos ook dat ze niet begrepen worden en dat ze geen excuses krijgen
Alle psychische ziektebeelden zijn menselijke eigenschappen die iedereen bezit, alleen zijn deze sterker aanwezig of juist minder bij iemand met een stoornis.quote:
Maar in hoeverre is het eigenlijk abnormaal? Zijn het niet gewoon menselijke reacties die optreden als je het gevoel hebt geen grip op jezelf of op je leven te hebben?
En omdat het afwijkt van de norm is het abnormaal ja. Als het normaal was had iedereen het.
Niet helemaal waar.quote:Op vrijdag 13 januari 2012 17:54 schreef badtripbob het volgende:
[..]
Alle psychische ziektebeelden zijn menselijke eigenschappen die iedereen bezit, alleen zijn deze sterker aanwezig of juist minder bij iemand met een stoornis.
En omdat het afwijkt van de norm is het abnormaal ja. Als het normaal was had iedereen het.
Ik heb nog nooit gedachtes in mijn hoofd tot waarheid verklaart en daar feiten bijgezocht die voor niemand anders als feit door kunnen gaan. Dit schijnt toch wel tot de bl-toolkit te horen.
Een voorbeeld van een beschuldiging die ik kreeg: "Je gaat vreemd, want je verplaatste mijn tampons van het benedentoilet naar het boventoilet en verstopte mij daarmee voor één of meerdere vrouwen"
(wel grappig; naast het benedentoilet hingen foto's van haar aan de muur maar dat is dan irrelevant voor haar
)Zelfde met een psychose, iedereen kan wel inbeelden dat het lijkt alsof je achtervolgt word of iets voor waar aanemen zonder direct bewijs. Echter ben je in een psychose hier extra vatbaar voor. Zelfde met andere stoornissen
Euhm....nu maak je van jouw mening een feit maar....quote:Op vrijdag 13 januari 2012 18:11 schreef badtripbob het volgende:
Dat is dus wat ik bedoel met dat een stoornis een menselijke eigenschap versterkt. Iedereen is weleens achterdochtig. Iedereen trekt weleens verkeerde conclusies.
Zelfde met een psychose, iedereen kan wel inbeelden dat het lijkt alsof je achtervolgt word of iets voor waar aanemen zonder direct bewijs. Echter ben je in een psychose hier extra vatbaar voor. Zelfde met andere stoornissen
Feit is dat niet iedereen van gedachten feiten maakt (het zgn magisch denken ed)
Het onderbouwt jouw stelling niet
Een feit is een waarneming niets meer of minderquote:
[..]
Euhm....nu maak je van jouw mening een feit maar....
Feit is dat niet iedereen van gedachten feiten maakt (het zgn magisch denken ed)
Het onderbouwt jouw stelling niet
Iemand die bijvoorbeeld een psychose heeft daardoor waarnemingen die voor hem/haar feiten zijn. Dat is niet de persoon die er een feit van maakt maar een deel van de hersenen waar je geen bewuste controle over hebt.
Natuurlijk is een feit niet hetzelfde als een waarneming. Ga naar ff Googlen en je vindt als definitie van feit "dat wat werkelijk gebeurd is".quote:
[..]
Een feit is een waarneming niets meer of minder
Iemand die bijvoorbeeld een psychose heeft daardoor waarnemingen die voor hem/haar feiten zijn. Dat is niet de persoon die er een feit van maakt maar een deel van de hersenen waar je geen bewuste controle over hebt.
Waar jij je mee verwart zijn waarheden. Ieder heeft zijn/haar eigen waarheden. En dat is dan weer een feit
Misschien is borderline wel de meest bekende persoonlijkheidsstoornis maar er zijn er meer het waren er ooit 10 maar met ingang van de DSM 5 zullen het er nog maar 5 zijn waaronder borderline en bovengenoemde.
Wat werkelijk interessant is, is de manier waarop mensen zo een stoornis kunnen oplopen. dit komt vaak door de jeugd en wel tot de 2e fase van ego ontwikkeling nadat het pasgeboren kind de wereld om zich heen heeft geobserveerd en zich vervolgens met die wereld identificeren. verschillende typen van opvoeding worden dan normaal alvorens ze met de latere wereld die het kind gaat leren kennen vanaf de basisschool, totaal als abnormaal worden ervaart. hierdoor komt het kind vroeg of in een later stadium voor Dillema's te staan (hij/zij is anders)denk even aan het feit dat mensen graag als normaal gezien worden en dus acceptatie willen vanuit de kudde. aan de ene kant staat de onvoorwaardelijke liefde naar zijn ouders en dus de normen en waarden die hij/zij van hen heeft mee gekregen tijdens de eerste levensjaren, en aan de andere kant staan zonder de voorwaardelijke liefde maar wel met grotere aantallen de klasgenoten en leraren.
Dit kind komt in een tweestrijd wat zich later kan vormen naar de persoonlijkheidsstoornis.
Nou is de vraag kun je een volwassene die al van baby af aan heeft meegekregen dat bijvoorbeeld spelen met het middelste van papa normaal is, therapie geven die dusdanig invloed heeft dat de persoon een soort van heropvoeding meemaakt of zijn de normen en waarden al dusdanig gekristalliseerd dat je niets meer kunt doen.
Ik vond het het wel interessant.. alleen vond ik het stukje: "middels van papa" wel dan weer beetje bagger.quote:
Hoeps ik had niet gezien dat deze toppic 7 pagina's aan reacties besloeg beetje overbodig deze reactie denk ik excuus
Ach iedereen heeft zijn eigen waarheid dat is waar maar als jij een psychose hebt en je ziet iets dan zie je dat met je eigen ogen en is dat dus voor jou een feit.quote:
[..]
Natuurlijk is een feit niet hetzelfde als een waarneming. Ga naar ff Googlen en je vindt als definitie van feit "dat wat werkelijk gebeurd is".
Waar jij je mee verwart zijn waarheden. Ieder heeft zijn/haar eigen waarheden. En dat is dan weer een feit
Tja dat was maar een voorbeeld kunnen er natuurlijk meer zijn, komt erop neer dat het kind meer prikkels heeft gehad van negatieve aard dan van positieve.quote:
[..]
Ik vond het het wel interessant.. alleen vond ik het stukje: "middels van papa" wel dan weer beetje bagger.
Goede stelling, is idd iets om over na te denken,quote:
En met name dat woord 'stoornis' impliceert dat er iets mis is in je hersenen en dat je er voor altijd aan vastzit, no matter wat je probeert en onderneemt.
Naar mijn mening heb je een stoornis als je er last van hebt en dus hulp bij wil.
Het is vreemd om te stellen dat er iets 'mis' is met mijn hersenen, want dan zou er dus een norm zijn voor hersenen waarmee niets 'mis' is. Ieders hersenen zijn anders.
Ik snap de redenatie erachter, maar is dat niet een beetje net als zeggen 'ik heb een slecht geheugen, maar dat belemmert me niet erg in mijn functioneren, dus is er niks mis met mijn hersenen'? Ik denk wel dat er een bepaalde norm is van optimaal functioneren en iemand met autisme heeft nou eenmaal bepaalde tekortkomingen. Dat iemand gelukkig is en daarmee heeft leren omgaan, doet daar niets aan af.quote:
Ik ken ook iemand waar de Asperger-eigenschappen aan alle kanten vanaf druipen, maar zij gaat echt hard lachend door het leven en heeft er geen problemen mee. Zij heeft er dus geen last van, zij heeft dus geen stoornis, en het zou gek zijn om te stellen dat er iets mis is met haar hersenen.
ik begrijp absoluut wat jij bedoelt, mijn ex was zo'n voorbeeld: wel problemen hebben maar ze niet willen zien.
maar bij de persoon waar ik hierboven op doelde is het woord 'tekort'koming echt niet van toepassing.
in haar werk doet ze het juist goed dankzij haar asperger-eigenschappen (het is niet voor niets zo dat veel aspergers het goed doen in de automatisering), in het sociale contact is ze apart maar wel altijd opgewekt en vrolijk, en in die combinatie blijft het aparte opvallend, maar dan wel leuk opvallend.
af en toe komt haar savant-kant naar voren (een bijzonder fotografisch geheugen), maar ook dat is dan gewoon een bijzonder iets (weer op een positieve manier).
met haar partner communiceert ze ook makkelijk (maar dat is over het algemeen sowieso een voordeel als je als vrouw asperger hebt).
als het over gevoel gaat gaat ze (net als ik) heel snel analyseren (dus niet vanuit gevoel meepraten). qua haar eigen gevoel is er ook geen probleem: ze heeft veel lol, zit lekker in haar vel, en heeft een stabiele relatie.
tot het moment dat het met mij misging (een aantal jaar geleden) was ik ook gewoon iemand die apart was maar wel gewoon een hoop lol had.
maar er gebeurde iets wat bij mij de boel flink in de stress liet schieten
......
het ligt er dan maar net aan wat je als criteria neemt: had ik daarvoor ook al een stoornis, of heb je pas een stoornis op het moment dat blijkt dat je met bepaalde situaties echt niet om kunt gaan?
hopelijk gaat zij nooit die situaties meemaken.
en dan is de vraag weer wat dan nog afwijkend is van normaal.
en dan blijkt de tern 'normaal' dus weer een stuk breder te zijn dan we nu vinden.
en dan blijken dus veel minder mensen voor de term 'stoornis' in aanmerking te komen.
Is iemand die op volwassen leeftijd ineens last krijgt van paniekaanvallen "normaal"?quote:
als je de criteria zo neemt, denk ik dat veel meer mensen een stoornis hebben die gewoon nog niet aan het licht is gekomen.
en dan is de vraag weer wat dan nog afwijkend is van normaal.
en dan blijkt de tern 'normaal' dus weer een stuk breder te zijn dan we nu vinden.
en dan blijken dus veel minder mensen voor de term 'stoornis' in aanmerking te komen.
Is iemand die het niet eens is met de stelling van een vriend/vriendin en haar daarom buiten haar leven schopt (alles of niets) "normaal"?
Is iemand die zichzelf snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
Enz enz, wat is in jouw optiek normaal?
bij de vragen die je stelt vergeet je een onderdeel:quote:
[..]
Is iemand die op volwassen leeftijd ineens last krijgt van paniekaanvallen "normaal"?
Is iemand die het niet eens is met de stelling van een vriend/vriendin en haar daarom buiten haar leven schopt (alles of niets) "normaal"?
Is iemand die zichzelf snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
Enz enz, wat is in jouw optiek normaal?
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens last krijgt van paniekaanvallen "normaal"?
(op welke leeftijd dat gebeurt is niet relevant)
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens extreem onredelijk wordt (en als gevolg daarvan zijn omgeving wegjaagt) "normaal"?
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis zichzelf regelmatig snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
anders benaderd:
tot een paar jaar geleden had ik nergens last van, nu wel.
waar ik last van heb noem ik absoluut een stoornis.
maar had ik die stoornis volgens jou al mijn hele leven, of pas sinds het misging?
(bij mensen die al van jongs af aan bijzonder gedrag vertonen is de discussie anders natuurlijk)
en om even directer op jouw vraag te antwoorden: ik heb niet echt een beeld bij normaal, maar ik heb wel een duidelijke interpretatie bij het woord stoornis. namelijk: dat je er last van hebt tov de norm die we noemen 'gelukkig zijn'.quote:
Enz enz, wat is in jouw optiek normaal?
De aanleg is er al maar een bepaalde gebeurtenis triggert het . Je had het waarschijnlijk al in je maar is door moeilijke gebeurtenissen eruit gekomen .quote:
[..]
bij de vragen die je stelt vergeet je een onderdeel:
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens last krijgt van paniekaanvallen "normaal"?
(op welke leeftijd dat gebeurt is niet relevant)
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens extreem onredelijk wordt (en als gevolg daarvan zijn omgeving wegjaagt) "normaal"?
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis zichzelf regelmatig snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
anders benaderd:
tot een paar jaar geleden had ik nergens last van, nu wel.
waar ik last van heb noem ik absoluut een stoornis.
maar had ik die stoornis volgens jou al mijn hele leven, of pas sinds het misging?
(bij mensen die al van jongs af aan bijzonder gedrag vertonen is de discussie anders natuurlijk)
Het is een combinatie aanleg en traumatische ervaring .
helemaal mee eens.quote:
[..]
De aanleg is er al maar een bepaalde gebeurtenis triggert het . Je had het waarschijnlijk al in je maar is door moeilijke gebeurtenissen eruit gekomen .
Het is een combinatie aanleg en traumatische ervaring .
nu een stapje verder: is die aanleg al een stoornis?
of is er pas sprake van een stoornis na die traumatische gebeurtenis?
Laten we er dan gewoon niet over praten, dan gaat het vanzelf overquote:
[..]
Zo wordt er niet door de therapeuten over gepraat. Dat doet de omgeving al. Maar ik vind therapie teveel gefocust op het gedrag, waarmee wordt geimpliceerd dat je je als borderliner niet normaal gedraagt. Dat is ook wel zo. Maar als je als therapeut je alleen maar daarop richt, komt er weinig verbetering denk ik. Waarom? De borderliner heeft nog steeds een laag gevoel voor eigenwaarde en dat is de basis waarom hij/zij zo extreem kan reageren.
Ik denk niet dat er veel mis is met de emoties van borderliners, maar dat ze in de loop der jaren in de war zijn geraakt wat betreft die emoties.
ok.quote:
Ja want als die aanleg er niet had geweest dan was na die traumatische gebeurtenis het er niet uitgekomen .
gaan we er nu gewoon een paar logische stapjes bij doen.
ik denk dat er veel mensen zijn die wel die aanleg hebben, maar niet die traumatische ellende meemaken (het is statistisch gezien onzinnig om te stellen dat iedereen die ergens aanleg voor heeft dat uiteindelijk ook meemaakt).
zij hebben dus ook de stoornis volgens jou. ook al hebben ze er mogelijk hun hele leven geen last van.
dat betekent dus dat het aantal mensen met een stoornis veel groter is.
dat betekent dus weer dat gemiddeld genomen 'normaal' een stuk meer afwijking in zich heeft dan we denken als we alleen de mensen met een diagnose als afwijkend zien (want we nemen de aanleg bij een hoop mensen niet mee).
dan wijzigt dus de 'norm', en hebben een hoop mensen die nu een (lichte) stoornis hebben ineens geen stoornis meer, omdat ze eigenlijk dus normaler zijn dan we oorspronkelijk dachten.
neemt niet weg dat ze dan last hebben van iets, maar dat is dan niet voldoende om te spreken over een stoornis.
Was het maar zo makkelijk.quote:
[..]
Laten we er dan gewoon niet over praten, dan gaat het vanzelf over
Als je jarenlang problemen hebt waar je niet uitkomt en wat veel mensen niet helemaal begrijpen en wat jij zelf ook niet helemaal begrijpt. Dan kan je hulp gaan zoeken bij personen die daar meer inzicht op hebben; je komt dan bij psychische hulpverleners terecht.
Die constateren dan dat je borderline hebt. Aan de ene kant vallen de puzzelstukjes op hun plaats en kan je gerichter werken aan je problemen.
Aan de andere kant maakt dat label het ook weer moeilijker om uit de problemen te komen. Als borderliner kan je daardoor je eigen verantwoordelijkheden op die stoornis afschuiven, maar je omgeving associeert ook meer menselijke eigenschappen die niet zo leuk zijn ook met die stoornis.
voor een deel kan het ook juist wel heel goed zijn om wat op de stoornis af te kunnen schuiven.quote:
....
Als borderliner kan je daardoor je eigen verantwoordelijkheden op die stoornis afschuiven
....
ik heb altijd gedacht dat ik lui was en geen discipline had....... terwijl ik tegelijk toch ook wel het idee had dat ik mijn best deed. wat dat betreft altijd negatief over mezelf gedacht.
totdat er een diagnose komt en ik dus ineens weet dat ik het mezelf helemaal niet kwalijk hoef te nemen! opluchting, voelt goed, ineens een beter beeld van mezelf!
niet dat ik dan heel makkelijk even 'lui' blijf zonder me er nog schuldig bij te voelen, maar uiteraard wel via therapie heb geleerd om er goed mee om te gaan (het lukt me nu op een betere manier om mezelf te motiveren voor dingen waar ik geen zin in heb en/of waar ik de mentale energie/concentratie moeilijk voor kan opbrengen)
ja een diagnose en therapie kunnen echt wel helpen hoor (voor die paar mafkezen die eerder in dit topic hebben gezegd dat je er niks aan hebt).
en als je dankzij je diagnose kunt uitleggen dat je er in het verleden weinig aan kon doen en er dankzij therapie tegenwoordig gelukkig wel beter mee kan omgaan...... dan is dat toch geweldig!?quote:
....
je omgeving associeert ook meer menselijke eigenschappen die niet zo leuk zijn ook met die stoornis.
Er is ook geen maatstaf voor goed functioneren, tenzij je een concreet doel voor ogen hebt waarvoor het van belang is. Wiens doelstelling is hier maatgevend?quote:
[..]
Ik snap de redenatie erachter, maar is dat niet een beetje net als zeggen 'ik heb een slecht geheugen, maar dat belemmert me niet erg in mijn functioneren, dus is er niks mis met mijn hersenen'? Ik denk wel dat er een bepaalde norm is van optimaal functioneren en iemand met autisme heeft nou eenmaal bepaalde tekortkomingen. Dat iemand gelukkig is en daarmee heeft leren omgaan, doet daar niets aan af.
Je bedoelt dat een latente aandoening manifest wordt?quote:
Ja want als die aanleg er niet had geweest dan was na die traumatische gebeurtenis het er niet uitgekomen .
Dan hangt het ervan af wanneer het gebeurde. Bij volwassenen mag je ervan uitgaan dat het dan waarschijnlijk latent al aanwezig was. Maar bijvoorbeeld psychoses op tienerleeftijd kunnen ook langs andere weg ontstaan. Dus echt als iets nieuws wat mede veroorzaakt wordt door een gebeurtenis. De tienertijd is immers een tijd van grote fysieke veranderingen. Er kan wat fout gaan daarin door interne of externe oorzaken. Omgekeerd komen er defecten pas uit op oudere leeftijd. Ze waren niet opgevallen door beschermde kindertijd of ongemerkt gecoumfleerd door andere defecten, als bevattelijkheid door allergiën, verkeersongeluk met gevolgen enz. En bepaalde aanleg wordt pas gevonden als er gericht naar gezocht wordt, zoals borstkanker als meerdere gezinsleden het blijken te hebben.
Dat lijkt me inderdaad wel een dillemma. Voor jezelf heb je dan meer duidelijkheid en je kan gericht proberen om het beter te doen.quote:
[..]
Was het maar zo makkelijk.
Als je jarenlang problemen hebt waar je niet uitkomt en wat veel mensen niet helemaal begrijpen en wat jij zelf ook niet helemaal begrijpt. Dan kan je hulp gaan zoeken bij personen die daar meer inzicht op hebben; je komt dan bij psychische hulpverleners terecht.
Die constateren dan dat je borderline hebt. Aan de ene kant vallen de puzzelstukjes op hun plaats en kan je gerichter werken aan je problemen.
Aan de andere kant maakt dat label het ook weer moeilijker om uit de problemen te komen. Als borderliner kan je daardoor je eigen verantwoordelijkheden op die stoornis afschuiven, maar je omgeving associeert ook meer menselijke eigenschappen die niet zo leuk zijn ook met die stoornis.
Wat doe je met de buitenwereld, vertel je het of niet. Mag je het verzwijgen? Wanneer wel en wanneer niet. Wat eenmaal bekend gemaakt is, blijft hangen. Je weet niet wat ervan hangen blijft en hoe het geïnterpreteerd wordt. Maar ik dacht niet dat borderliners gezien worden als gevaarlijke gekken of als debielen.
Als je de aanleg begrijpt, de gebeurtenissen en de (emotionele daarvan) impact snapt en het ontwikkelen van de psychische toestand als een logisch proces in kaart kan brengen, is er dan wel sprake van een stoornis? Of kon het niet anders dan dat het geworden is zoals het is?quote:
nu een stapje verder: is die aanleg al een stoornis?
of is er pas sprake van een stoornis na die traumatische gebeurtenis?
goeie vraag.quote:
[..]
Als je de aanleg begrijpt, de gebeurtenissen en de (emotionele daarvan) impact snapt en het ontwikkelen van de psychische toestand als een logisch proces in kaart kan brengen, is er dan wel sprake van een stoornis? Of kon het niet anders dan dat het geworden is zoals het is?
omdat het nou eenmaal geen exacte wetenschap is, zullen we daar nooit een eensluidend antwoord op kunnen geven. maar het sterkt wel weer mijn stelling dat het niet logisch is om te zeggen dat iemand met een bepaalde aanleg die nog niet tevoorschijn is gekomen een stoornis heeft.
Denk dat je het beter kan bekijken in de zin of het iemand beperkt in het volledig vrij kunnen leven van zijn of haar leven.quote:
goeie vraag.
omdat het nou eenmaal geen exacte wetenschap is, zullen we daar nooit een eensluidend antwoord op kunnen geven. maar het sterkt wel weer mijn stelling dat het niet logisch is om te zeggen dat iemand met een bepaalde aanleg die nog niet tevoorschijn is gekomen een stoornis heeft.
Het is iets wat zich ontwikkelt en zich kan ontwikkelen tot de persoon zelf er last van heeft; een beperking. Net zoals een lichamelijk beperking zich kan ontwikkelen. Daarnaast hangt het van de persoon zelf af of die er last van ondervind.
Stoornis klinkt als het er iets mis is, alsof het anders zou moeten zijn dan het is, en dat is het niet want het is zoals het is. Andere versies van hoe het 'zou moeten zijn' bestaan alleen maar in gedachten en zij niet echt. Hoe het is is echt. Dat is dan in zo'n geval niet hoe iemand het wil hebben en iedereen heeft dan ook het recht daarmee aan de slag te gaan maar dat verandert niets aan het feit dat het op het moment is zoals het op het moment is.
Daarnaast kan je beter spreken van een verstoring dan een stoornis daar het gaat om aangeboren vermogen/talenten (die bedoeld zijn om de persoon volledig tot bloei te laten komen) die in beslag worden gelegd om een stoornis (beperkend gedrag) in stand te houden.
dat eerste: dat is ook precies wat ik bedoel, heb ik reeds een paar keer aangegeven.quote:
[..]
Denk dat je het beter kan bekijken in de zin of het iemand beperkt in het volledig vrij kunnen leven van zijn of haar leven.
Het is iets wat zich ontwikkelt en zich kan ontwikkelen tot de persoon zelf er last van heeft; een beperking. Net zoals een lichamelijk beperking zich kan ontwikkelen. Daarnaast hangt het van de persoon zelf af of die er last van ondervind.
Stoornis klinkt als het er iets mis is, alsof het anders zou moeten zijn dan het is, en dat is het niet want het is zoals het is. Andere versies van hoe het 'zou moeten zijn' bestaan alleen maar in gedachten en zij niet echt. Hoe het is is echt. Dat is dan in zo'n geval niet hoe iemand het wil hebben en iedereen heeft dan ook het recht daarmee aan de slag te gaan maar dat verandert niets aan het feit dat het op het moment is zoals het op het moment is.
Daarnaast kan je beter spreken van een verstoring dan een stoornis daar het gaat om aangeboren vermogen/talenten (die bedoeld zijn om de persoon volledig tot bloei te laten komen) die in beslag worden gelegd om een stoornis (beperkend gedrag) in stand te houden.
en die beperking is ook precies wat ik bedoel met 'stoornis', het is storend, het veroorzaakt een storing in de normale gang van zaken.
maar dat ligt er misschien aan hoe zwaar je aan het woord 'stoornis' tilt. ik vind een stoornis over het algemeen lichter dan een ziekte, hoewel in sommige gevallen het denk ik allebei kan zijn.
wat dat betreft interpreteer ik 'stoornis' hetzelfde als wat jij met 'verstoring' bedoelt.
kijk ik dan naar jouw uitleg (het is zoals het is), dan vraag ik me af: wanneer kun je volgens jouw eigen uitleg het woord 'stoornis' dan nog WEL gebruiken?
alles is toch zoals het is?
je laatste alinea snap ik niet echt: ..... in beslag worden gelegd.... ???
als ik er vanuitga dat je bedoelt 'in beslag worden genomen' ben ik het nog niet met je eens. ja het komt voor, maar om dat nou zo algemeen te stellen gaat ten eerste ver en klopt ten tweede in mijn ogen vaak niet.
en het hoeft niet aangeboren te zijn.
Met in beslag gelegd bedoel ik dat het een permanente plek inneemt in de beleving van een persoon. Het is daar in dusdanige manier aanwezig dat het een beperking voor het vrije doen en laten vormt.quote:
je laatste alinea snap ik niet echt: ..... in beslag worden gelegd.... ???
als ik er vanuitga dat je bedoelt 'in beslag worden genomen' ben ik het nog niet met je eens. ja het komt voor, maar om dat nou zo algemeen te stellen gaat ten eerste ver en klopt ten tweede in mijn ogen vaak niet.
en het hoeft niet aangeboren te zijn.
De stoornis ontstaat niet zomaar en die ontstaat niet uit het niets, het is een overlevingsstrategie die zich vooral uit in het denken en daar horen bepaalde gevoelens bij. Het zijn die terugkerende gedachten en gevoelens, die patronen, waar de stoornis is uit opgebouwd. Wanneer je de bron/het probleem van de stoornis (de stoornis een symptoom van het probleem) heelt dan komt dat vermogen (wat door de stoornis gebruik werd om de beperking te creëren en in stand te houden) weer vrij om te doen waar het voor bedoelt was; de persoon zoals hij of zij is tot uiting te laten komen.
Daarom is het heling van een stoornis in de breedste zin een proces van iemand weer zichzelf laten worden en wat iemand in de kern is is een unieke verzameling vermogens.
je taalgebruik blijft bijzonder (o.a. "in beslag gelegd", "het heling") en je verhaal volg ik wel een beetje, maar het is me niet duidelijk of je je nou wel een beetje aansluit (maar dan in wat andere woorden of met andere accenten) bij wat ik schrijf, of dat je juist positie neemt tegenover mijn teksten.quote:
[..]
Met in beslag gelegd bedoel ik dat het een permanente plek inneemt in de beleving van een persoon. Het is daar in dusdanige manier aanwezig dat het een beperking voor het vrije doen en laten vormt.
De stoornis ontstaat niet zomaar en die ontstaat niet uit het niets, het is een overlevingsstrategie die zich vooral uit in het denken en daar horen bepaalde gevoelens bij. Het zijn die terugkerende gedachten en gevoelens, die patronen, waar de stoornis is uit opgebouwd. Wanneer je de bron/het probleem van de stoornis (de stoornis een symptoom van het probleem) heelt dan komt dat vermogen (wat door de stoornis gebruik werd om de beperking te creëren en in stand te houden) weer vrij om te doen waar het voor bedoelt was; de persoon zoals hij of zij is tot uiting te laten komen.
Daarom is het heling van een stoornis in de breedste zin een proces van iemand weer zichzelf laten worden en wat iemand in de kern is is een unieke verzameling vermogens.
kun je wat meer ingaan op wat ik schrijf?
daarnaast denk ik niet dat een stoornis altijd ontstaat uit een overleving.
en wat je niet noemt (maar wat je waarschijnlijk wel met me eens bent): het veranderen/oplossen/wegnemen van de oorzaak/bron neemt niet meteen het ontstane patroon weg, daar is vaak wat hulp voor nodig.
Wat je hier typte ''het is storend, het veroorzaakt een storing in de normale gang van zaken'' past het beste bij hoe ik het zie alleen ipv normale vind ik natuurlijke gang van zaken beter passen. Alles wat leeft heeft de natuurlijk drang om te groeien, om te ontplooien, een beperking (in de zin van een verstoring) kan dat beletten. Of iets normaal is of niet is altijd subjectief. Je kan dan beter een perspectief van welzijn innemen; komt het de persoon ten goede of niet.quote:
je taalgebruik blijft bijzonder (o.a. "in beslag gelegd", "het heling") en je verhaal volg ik wel een beetje, maar het is me niet duidelijk of je je nou wel een beetje aansluit (maar dan in wat andere woorden of met andere accenten) bij wat ik schrijf, of dat je juist positie neemt tegenover mijn teksten.
kun je wat meer ingaan op wat ik schrijf?
Het woord ''stoornis'' voor zoiets vind ik te kortzichtig en haast ouderwets, er is iets verstoord en dat kan recht gezet worden maar het is niet anders dan het op het moment is en vinden dat het anders zou moeten zijn dan het is is onzin, omdat het simpelweg niet zo is. Dat wil niet zeggen dat je je erbij neerlegt of het accepteert; het is accepteren dat het op dat moment zo is, zodat je geen energie verspild aan het vinden dat het anders zou moeten zijn dan het is, dat is energie die je kan gebruiken voor het werken naar hoe je het hebben wil.
Lang verhaal kort; ik sluit wel me aan bij wat je zegt wat betreft het woord ''stoornis''
Het is een wisselwerking tussen die 2 en veranderingen in het ontstane patroon aanbrengen is een manier om bij de kern te komen. Een verstoring is een manier van coping; er wordt op een beperkende manier geleefd, beperkend in de zin dat bepaalde vermogen worden gebruikt om bepaalde dingen vermeden moeten worden. Dan moet er wel eerst iets gebeuren waardoor de overtuiging dat het beter is een bepaald iets te mijden tot stand komt. Dingen beleven doe je in het huidige moment, dat is de enige plek waar je het leven kan ervaren, doe in het moment zijn geregeld pijn dan is in gedachten leven daar bijvoorbeeld een manier van coping voor. Overleven is de zwaarste vorm van coping.quote:daarnaast denk ik niet dat een stoornis altijd ontstaat uit een overleving.
en wat je niet noemt (maar wat je waarschijnlijk wel met me eens bent): het veranderen/oplossen/wegnemen van de oorzaak/bron neemt niet meteen het ontstane patroon weg, daar is vaak wat hulp voor nodig.
Als je kijkt naar de westerse samenleving en hoeveel men hier ''in het hoofd leeft'' is daar een goed voorbeeld van; je hoort vaak dat het leven zo snel gaat, of dat het leven aan iemand voorbij gaat, logisch, want het leven speelt zich niet af in je hoofd maar in het leven. Iemand kan echter geleerd hebben dat het veiliger is om het huidige moment, het nu, niet bewust mee te maken, je hoofd in gaan (leven in gedachten) is daar en strategie voor. De gedachten bepalen dan, niet de persoon. Al zal niemand dat een stoornis noemen, het wordt gezien als normaal, terwijl het in de kern, kwa basisprincipe, precies hetzelfde is als wat men ernstige stoornissen noemt. Het zal pas als stoornis gezien worden wanneer je niet voldoet aan een bepaalde gestelde norm van de omgeving.
Die miste ik nog.quote:
Het zal pas als stoornis gezien worden wanneer je niet voldoet aan een bepaalde gestelde norm van de omgeving.
wat betreft 'vinden of iets anders zou moeten zijn'..... ik denk dat persoon in kwestie juist graag WIL dat het anders is, daar gaat het volgens mij om.
en dan ligt vinden en willen volgens mij erg dicht bij elkaar.
qua energie: beetje erg theoretisch en ver vanaf de werkelijkheid. er is altijd eerst een tijd frustratie over iets dat niet lukt of tegenzit, voordat je tot de conclusie komt dat je er in je eentje geen verschil in kunt aanbrengen.
om even jou eigen woorden te gebruiken: het is zoals het is, zo werkt dit nou eenmaal.
sommige van je teksten sluiten in mijn ogen niet heel erg aan bij de processen die in de werkelijkheid plaatsvinden.
dat is erg beoordelend van buitenaf. kan ik me echt niet in vinden (maar ik oordeel dan zelf ook niet zo snel, geloof ik).quote:
Het zal pas als stoornis gezien worden wanneer je niet voldoet aan een bepaalde gestelde norm van de omgeving.
het is ook erg subjectief. als je zoiets echt vindt had je ook gewoon kunnen zeggen dat de term stoornis in jouw ogen erg subjectief is, dan hadden we nu geen energie verspild aan deze discussie.
Je gebruikt in het bovenstaande vrij statische begrippen, zoals: een stoornis, het natuurlijke. In een permanent veranderlijke omgeving (een proces) is de gang van zaken wel objectief, maar niet zo gemakkelijk te categoriseren.quote:
[..]
dat is erg beoordelend van buitenaf. kan ik me echt niet in vinden (maar ik oordeel dan zelf ook niet zo snel, geloof ik).
het is ook erg subjectief. als je zoiets echt vindt had je ook gewoon kunnen zeggen dat de term stoornis in jouw ogen erg subjectief is, dan hadden we nu geen energie verspild aan deze discussie.
Het ontstaan van de beperking, het vormen, gaat onbewust, in de zin dat het in je onbewuste nestelt. Het idee er iets aan te gaan doen, die beslissing, ontstaat bewust ''ik vind het zo niet te doen, dus wil het anders hebben''.quote:
normaal vs natuurlijk...... ben ik enerzijds met je eens, we bedoelen wel behoorlijk hetzelfde, maar anderzijds ben ik het ook weer niet met je eens omdat ons vermogen om te denken de gang van zaken kan laten afwijken van het natuurlijke (vandaar ook mijn mening dat het niet altijd om overleving of coping gaat).
Dat willen is de basis van de motivatie, het daadwerkelijk doen kost energie, accepteren dat het op het moment nog niet zo is zoals je wil en je daar dus ook niet rot/down/klote over te voelen zorgt ervoor dat alle energie kan worden besteed aan het werken naar het punt van welzijn.quote:wat betreft 'vinden of iets anders zou moeten zijn'..... ik denk dat persoon in kwestie juist graag WIL dat het anders is, daar gaat het volgens mij om.
en dan ligt vinden en willen volgens mij erg dicht bij elkaar.
Ontstaat frustratie niet uit het herhaalde van iets doen (tijd en energie besteden aan) wat niet het gewenste resultaat oplevert? Wat levert het actief vinden dat dingen anders zouden moeten zijn dan ze zijn op? Nog meer frustratie. Dan zal er (als het goed is) hulp van buitenaf ingeroepen worden; iemand komt er zelf niet meer uit. Hulp van buitenaf zal die pogingen tot verbetering in goede banen leiden, zodat de besteedde energie merkbaar iets oplevert; begin van het einde van de frustratie,.quote:qua energie: beetje erg theoretisch en ver vanaf de werkelijkheid. er is altijd eerst een tijd frustratie over iets dat niet lukt of tegenzit, voordat je tot de conclusie komt dat je er in je eentje geen verschil in kunt aanbrengen.
om even jou eigen woorden te gebruiken: het is zoals het is, zo werkt dit nou eenmaal.
Welke processen zijn dat?quote:sommige van je teksten sluiten in mijn ogen niet heel erg aan bij de processen die in de werkelijkheid plaatsvinden.
Ik kan me er ook niet vinden, had er bij moeten typen dat we in een maatschappij leven waar het zien als het hebben van een stoornis vooral bekeken wordt door of je aan de norm kan voldoen, kan je dat niet dan is er ''iets mis''. Zelf vind ik die redenatie onzin en onmenselijk, ook die zogeheten norm heb ik niks mee.quote:
dat is erg beoordelend van buitenaf. kan ik me echt niet in vinden (maar ik oordeel dan zelf ook niet zo snel, geloof ik).
het is ook erg subjectief. als je zoiets echt vindt had je ook gewoon kunnen zeggen dat de term stoornis in jouw ogen erg subjectief is, dan hadden we nu geen energie verspild aan deze discussie.
Zelfde geldt voor dit zien als een discussie, voor mij is het gewoon een dialoog en is er geen gelijk, slechts meningen. Wil je een gesprek voeren waar uit voor komt dat er een bepaald gelijk is of dat jij dat zou hebben daar kan ik je vrees ik niet aan helpen
Jullie zitten nu vooral over gedragsstoornissen te praten: in hoeverre de persoon zelf of de omgeving er last van heeft en dat het dan pas of helemaal niet een stoornis genoemd zou mogen worden.
De persoon zelf als uitgangspunt nemen, is bezwaarlijk omdat die persoon niet in zijn eentje op de wereld leeft. Maakt altijd deel uit van meerdere omgevingen.
In ieder prototype zouden dan latent alle mogelijke stoornissen zitten omdat iedereen wel een beperking kan ontwikkelden en het prototype doet dan in welk mogelijk geval dan ook precies waar het voor bedoelt is, er bestaan dan geen afwijkingen. Ook een stoornis is een logische ontwikkeling en in die zin gaat het ook ''goed'' en ''werkt'' alles; het werkt de persoon alleen tegen; beperking.quote:
Fysieke en mentale stoornissen zijn afwijkingen van het prototype, die maken dat de ontwerpfuncties niet goed gaan of helemaal niet gaan. Dat heeft niets met boordeling van de persoon te maken.
Lang verhaal kort; je vergelijking gaat niet op.
Dat is dan je eigen keus waar je meer waarde aan toe kent; de omgevingen of het individu.quote:Jullie zitten nu vooral over gedragsstoornissen te praten: in hoeverre de persoon zelf of de omgeving er last van heeft en dat het dan pas of helemaal niet een stoornis genoemd zou mogen worden.
De persoon zelf als uitgangspunt nemen, is bezwaarlijk omdat die persoon niet in zijn eentje op de wereld leeft. Maakt altijd deel uit van meerdere omgevingen.
Ontwerp? Geloof je in het creationalisme? Genetische variatie is van fundamenteel belang voor de evolutietheorie. Over welk prototype hebben we het dan?quote:
Fysieke en mentale stoornissen zijn afwijkingen van het prototype, die maken dat de ontwerpfuncties niet goed gaan of helemaal niet gaan. Dat heeft niets met boordeling van de persoon te maken.
nou volgens mij ging de discussie juist over de betekenis en het gebruik van het woord 'stoornis'.quote:
[..]
Je gebruikt in het bovenstaande vrij statische begrippen, zoals: een stoornis, het natuurlijke. In een permanent veranderlijke omgeving (een proces) is de gang van zaken wel objectief, maar niet zo gemakkelijk te categoriseren.
en jij was volgens mij degene die als eerste de term 'natuurlijke' erbij haalde.
dus de aangehaalde post van jou slaat als een tang op een varken.
edit: ik moet wel even goed kijken wie wat schrijft.
ik reageerde op de post van Canillas, die had het over wat 'natuurlijk' is.
[ Bericht 9% gewijzigd door Feestkabouter op 15-01-2012 19:46:57 ]
dialoog vind ik ook prima.quote:
[..]
Ik kan me er ook niet vinden, had er bij moeten typen dat we in een maatschappij leven waar het zien als het hebben van een stoornis vooral bekeken wordt door of je aan de norm kan voldoen, kan je dat niet dan is er ''iets mis''. Zelf vind ik die redenatie onzin en onmenselijk, ook die zogeheten norm heb ik niks mee.
Zelfde geldt voor dit zien als een discussie, voor mij is het gewoon een dialoog en is er geen gelijk, slechts meningen. Wil je een gesprek voeren waar uit voor komt dat er een bepaald gelijk is of dat jij dat zou hebben daar kan ik je vrees ik niet aan helpen
discussie is volgens mij een dialoog over een onderwerp waarin de deelnemers een verschillende mening hebben.
of dat tot een eensluidende conclusie moet leiden vind ik niet zo relevant, temeer daar ik dat ook echt niet verwacht in dit geval. maar ik ben wel benieuwd naar de gedachten over het onderwerp en ik geef en ontvang graag tegenargumenten.
[ Bericht 0% gewijzigd door Feestkabouter op 15-01-2012 19:49:36 ]
mooi geformuleerd.quote:
Nee, het is maar bij wijze van spreken. Als je hart niet doet wat het moet, dan heb je hartstoornis en als het in de bovenkamer fout gaat met de chemische uitwisselingen, dan heb je een bovenkamerstoornis. Epileptie is een stoornis en borderliner is een stoornis. Of een borderliner storend is, hangt vooral af van de persoon zelf (wil die erkennen een borderliner te zijn) en van de omgeving, hoe verdraagzaam ze zijn en hoe ze zich zelf gedragen.
alleen is bij het hart wat duidelijker wat 'fout' is dan bij de bovenkamer.
maar voor iets wat je 'bij wijze van spreken' bedoelt gaat het wel erg ver.quote:
Fysieke en mentale stoornissen zijn afwijkingen van het prototype, die maken dat de ontwerpfuncties niet goed gaan of helemaal niet gaan. Dat heeft niets met boordeling van de persoon te maken.
Je bekijkt hier alles puur technisch en maakt geen onderscheid tussen lichamelijk mechanismen en psychische mechanismen.quote:
Nee, het is maar bij wijze van spreken. Als je hart niet doet wat het moet, dan heb je hartstoornis en als het in de bovenkamer fout gaat met de chemische uitwisselingen, dan heb je een bovenkamerstoornis. Epileptie is een stoornis en borderliner is een stoornis. Of een borderliner storend is, hangt vooral af van de persoon zelf (wil die erkennen een borderliner te zijn) en van de omgeving, hoe verdraagzaam ze zijn en hoe ze zich zelf gedragen.
Bij iemand met borderline werkt het psychisch systeem zoals het hoort; er wordt een impuls/actiepotentiaal geproduceerd om in het heden te reageren alsof ze zich moeten verdedigen tegen wat vroeger gebeurt is wanneer er in een symbolisch situatie van het trauma wordt verkeerd, want dat ligt als bedreigend in het onbewuste opgeslagen. Dat zal het blijven doen tot dat alle dingen verwerkt zijn en dus niet meer als bedreigend ligt opgeslagen. Dat verwerken moet iemand zelf doen. Maar het systeem op zich doet precies waarvoor het bedoelt is; het heeft dingen die vroeger te pijnlijk waren verdrongen en doet z'n best om dat verdrongen te houden.
Dat is het verschil met iets als een hartritmestoornis, zo'n groot verschil dat het niet te vergelijken is.
dit is zo'n voorbeeld: deze theorie is nogal stellig en rechtlijnig, in de praktijk komt er meer bij kijken. vaak blijven patronen aanwezig terwijl de oorspronkelijke angst (of andere oorzaak) al verdwenen is.quote:
Bij iemand met borderline werkt het psychisch systeem zoals het hoort; er wordt een impuls/actiepotentiaal geproduceerd om in het heden te reageren alsof ze zich moeten verdedigen tegen wat vroeger gebeurt is wanneer er in een symbolisch situatie van het trauma wordt verkeerd, want dat ligt als bedreigend in het onbewuste opgeslagen. Dat zal het blijven doen tot dat alle dingen verwerkt zijn en dus niet meer als bedreigend ligt opgeslagen. Dat verwerken moet iemand zelf doen. Maar het systeem op zich doet precies waarvoor het bedoelt is; het heeft dingen die vroeger te pijnlijk waren verdrongen en doet z'n best om dat verdrongen te houden.
plus het feit dat er ook patronen kunnen ontstaan die bewust tegen de natuurlijke overlevingsreactie in gaan.
het is allemaal zo stellig en simpel niet samen te vatten als je steeds probeert.
en voor iemand die zo stellig en deskundig en overtuigend probeert over te komen helpt het als je in elk geval zorgt dat je de regels over d/t/dt goed gebruikt.
ik weet dat het zeikerig is, maar bij mij persoonlijk telt dit mee voor de geloofwaardigheid in serieuze intelligente discussies.
Een definitie van een stoornis geven is heel lastig vanwege het ontbreken van een maatstaf en het feit dat alles in beweging is (definities zijn altijd lastig).quote:
[..]
nou volgens mij ging de discussie juist over de betekenis en het gebruik van het woord 'stoornis'.
Er zijn prima voorbeelden te geven, waarin gestoord gedrag ook te zien is als gezond gedrag in een gestoorde omgeving (zoals opstandigheid in een autoritaire omgeving, of rouw in een lichtzinnig optimistische omgeving).
Er zijn prima voorbeelden te geven waarin afwijkend gedrag beschouwd wordt als een vorm van talent. Het hangt af van de doelstelling en of iemand er goed in is. Maar deze doelstellingen staan zelf ook weer in het teken van de dingen die komen en gaan. Is iemand geniaal of gestoord? Is de bedrijfscultuur in supercommerciele bedrijven een indicatie van talent of een vorm van een sektarische hersenspoeling?
Ook problemen uit het verleden zijn leerervaringen. Die kun je niet zomaar voor ongeldig verklaren, bv omdat de rest deze ervaringen niet kent. Je kunt het ook een verhoogd bewustzijn noemen. Probleemloos optimistisch hebben we een kredietcrisis gecreeerd. Waren we maar wat bezorgder en terughoudender geweest
Echte stoornissen, zoals blindheid, kunnen leiden tot een betere ontwikkeling van andere vermogens.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 15-01-2012 20:25:37 ]
Het zijn patronen zolang je erin meegaat, het is de bedoeling dat je zelf leert beslissen wat je doet, ook als psychisch systeem uit gewenning een andere impuls creëert, die impulsen kan je waarnemen en begrijpen en vervolgens zelf je handelen kiezen. Je psychisch systeem is er niet om dingen voor je te beslissen, dat is je eigen verantwoordelijkheid. De beste manier om patronen op te heffen is ze om te keren, keer op keer op keer, dan verdwijnen ze, maar alleen als je door zet zolang dat nodig is. Elke keer als je het omdraait maak je bewust een keus kwa handelen, dat sterkt de vaardigheid daarin.quote:
dit is zo'n voorbeeld: deze theorie is nogal stellig en rechtlijnig, in de praktijk komt er meer bij kijken. vaak blijven patronen aanwezig terwijl de oorspronkelijke angst (of andere oorzaak) al verdwenen is.
plus het feit dat er ook patronen kunnen ontstaan die bewust tegen de natuurlijke overlevingsreactie in gaan.
het is allemaal zo stellig en simpel niet samen te vatten als je steeds probeert.
Ik heb daar geen interesse in, het gaat mij om wat er gezegd wordt, daarnaast is het anderen op zulke kleine dingen willen veroordelen voor mij het teken van een niet-intelligent gesprekspartner, dan ben je denk ik teveel bezig met de manier waarop je met jezelf omgaat (afwijzend/afzeikend) op anderen te projecteren. Als je dat belangrijker vind dat hetgeen wat er staat dan is dat jouw zaak, ik maak dat niet de mijne, negativiteit is nooit intelligentquote:en voor iemand die zo stellig en deskundig en overtuigend probeert over te komen helpt het als je in elk geval zorgt dat je de regels over d/t/dt goed gebruikt.
ik weet dat het zeikerig is, maar bij mij persoonlijk telt dit mee voor de geloofwaardigheid in serieuze intelligente discussies.
met mijn bewustzijn probeer ik het geen rol te laten spelen, ik beoordeel of veroordeel je er dus niet op, maar ik merk aan mezelf dat het me toch steeds opvalt en dat het vraagtekens bij me oproept.quote:
Ik heb daar geen interesse in, het gaat mij om wat er gezegd wordt, daarnaast is het anderen op zulke kleine dingen willen veroordelen voor mij het teken van een niet-intelligent gesprekspartner, dan ben je denk ik teveel bezig met de manier waarop je met jezelf omgaat (afwijzend/afzeikend) op anderen te projecteren. Als je dat belangrijker vind dat hetgeen wat er staat dan is dat jouw zaak, ik maak dat niet de mijne, negativiteit is nooit intelligent
ik denk dat dat in het algemeen menselijk is..... ik wil je er alleen op wijzen, volgens mij is dat juist positief.
en ik ben me ervan bewust dat ik dat in een gezelligere sfeer had kunnen verwoorden, maar je bent halsstarrig (ja een oordeel) op een manier die bij mij geen vrolijkheid oproept.
je psychisch systeem en je eigen verantwoordelijkheid om te beslissen staan in jouw ogen helemaal los van elkaar, begrijp ik dat goed?quote:
Het zijn patronen zolang je erin meegaat, het is de bedoeling dat je zelf leert beslissen wat je doet, ook als psychisch systeem uit gewenning een andere impuls creëert, die impulsen kan je waarnemen en begrijpen en vervolgens zelf je handelen kiezen. Je psychisch systeem is er niet om dingen voor je te beslissen, dat is je eigen verantwoordelijkheid. De beste manier om patronen op te heffen is ze om te keren, keer op keer op keer, dan verdwijnen ze, maar alleen als je door zet zolang dat nodig is. Elke keer als je het omdraait maak je bewust een keus kwa handelen, dat sterkt de vaardigheid daarin.
wat bedoel jij precies met psychisch systeem?
ik snap wat je bedoelt over het doorbreken van patronen, dat hoefde je me niet uit te leggen. maar ik ben blij dat je het bestaan van die patronen in elk geval erkent. maar je gaat wederom niet echt in op wat ik zeg (zo lijkt het voor mij in elk geval).
Dus bewust wil je het geen rol laten spelen, dat probeer je zelfs, maar toch kan je het niet laten om erover te posten? Dat zou mij zorgen baren, dat bedoel ik niet verkeerd maar ik wil wel graag het idee hebben dat ik iets kan laten als ik dat wil.quote:
met mijn bewustzijn probeer ik het geen rol te laten spelen, ik beoordeel of veroordeel je er dus niet op, maar ik merk aan mezelf dat het me toch steeds opvalt en dat het vraagtekens bij me oproept
Je hebt gelijk, voor iets als een forum oid maakt het me niet uit maar voor dingen als brieven, verslagen etc wel, dus wat dat betreft goed dat je het zegt en ga ik er ook zeker iets mee doen, bedanktquote:ik denk dat dat in het algemeen menselijk is..... ik wil je er alleen op wijzen, volgens mij is dat juist positief.
Het is iig niet mijn bedoeling gevoelens van niet-vrolijkheid op te roepen, dus zal ook daar op lettenquote:en ik ben me ervan bewust dat ik dat in een gezelligere sfeer had kunnen verwoorden, maar je bent halsstarrig (ja een oordeel) op een manier die bij mij geen vrolijkheid oproept.
oeoeoeoe, Canillas is mentaal onmenselijk sterk!quote:
[..]
Dus bewust wil je het geen rol laten spelen, dat probeer je zelfs, maar toch kan je het niet laten om erover te posten? Dat zou mij zorgen baren, dat bedoel ik niet verkeerd maar ik wil wel graag het idee hebben dat ik iets kan laten als ik dat wil.
nou op jouw advies ga ik me hier dan ontzettend zorgen om maken!
en dat terwijl ik me de eerste paar keren al succesvol had ingehouden, en het nu alleen maar als feedback aan jou had bedoeld. oh wat heb ik dat enorm fout aangepakt en wat heb ik de consequenties ontzettend verkeerd ingeschat: Canillas maakt zich zorgen om me!
edit: ik zie nu je 2 positieve teksten die nog in je laatste post staan, maar ze zijn helaas een beetje te laat wat mij betreft.
Jij als mens hebt een psychisch systeem en daarvoor ben je verantwoordelijk. Als vanuit jouw psychisch systeem een impuls/een gedachte/een gevoel gecreëerd wordt dan is het fijn om de keuze te hebben om daarin mee te gaan of niet, zo'n impuls kan bijvoorbeeld op het verleden gebaseerd zijn, het kan iets zijn wat je nu niet meer wilt en als je altijd meegaat met die impulsen krijg je altijd wat je kreeg. En dat willen mensen met psychische beperking natuurlijk juist niet, die willen het anders doenquote:
je psychisch systeem en je eigen verantwoordelijkheid om te beslissen staan in jouw ogen helemaal los van elkaar, begrijp ik dat goed?
Als mens ben je verantwoordelijk voor jezelf en dus alles wat je hebt, daarmee dus ook verantwoordelijk voor je psychisch systeem en ook verantwoordelijkheid hoe je omgaat met de impulsen daarvan. Niks staat daarin los van elkaar.
De verzameling psychische mechanismen zoals die op dat moment zijn opgebouwd wat als functie heeft het verleden naar het heden en toekomst te projecteren met het achterliggende idee je een gevoel van houvast te geven. Liggen er pijnlijke dingen in je verleden dan worden die naar het heden en toekomst je projecteert als dingen die je beter kan mijden. Aan jezelf en aan je psychisch systeem laten zien dat je dat soort houvast niet nodig hebt door te bewijzen dat je aan kan wat het leven je geeft, zonder (of beter gezegd met zo min mogelijk) coping doet dit overkoepelende mechanisme beetje bij beetje zijn functie verliezen omdat het leert, op de ervaringen doe je opdoet, dat er ipv angst (dingen willen vermijden) vertrouwen mag zijn (je weet dat je het aan kan dus bescherming is niet nodig, gevolg; geen herhalende door angst aan gevuurde gedachten patronen, lekker in het ontspannen (waar vertrouwen is is ontspanning) moment zijn en niet in je hoofd leven).quote:wat bedoel jij precies met psychisch systeem?
Als ik iets overgeslagen heb of op iets niet voldoende op reageert dan hoor ik het graagquote:ik snap wat je bedoelt over het doorbreken van patronen, dat hoefde je me niet uit te leggen. maar ik ben blij dat je het bestaan van die patronen in elk geval erkent. maar je gaat wederom niet echt in op wat ik zeg (zo lijkt het voor mij in elk geval).
Het was oprecht niet verkeerd bedoelt maar snap niet goed waar dat '' terwijl ik me de eerste paar keren al succesvol had ingehouden'' vandaan komt, vooral vanwege dit:quote:
oeoeoeoe, Canillas is mentaal onmenselijk sterk!
nou op jouw advies ga ik me hier dan ontzettend zorgen om maken!
en dat terwijl ik me de eerste paar keren al succesvol had ingehouden, en het nu alleen maar als feedback aan jou had bedoeld. oh wat heb ik dat enorm fout aangepakt en wat heb ik de consequenties ontzettend verkeerd ingeschat: Canillas maakt zich zorgen om me!
edit: ik zie nu je 2 positieve teksten die nog in je laatste post staan, maar ze zijn helaas een beetje te laat wat mij betreft.
Maar als het je frustreert laten we het hierbij, dat is denk ik niet de bedoelingquote:
dialoog vind ik ook prima.
discussie is volgens mij een dialoog over een onderwerp waarin de deelnemers een verschillende mening hebben.
of dat tot een eensluidende conclusie moet leiden vind ik niet zo relevant, temeer daar ik dat ook echt niet verwacht in dit geval. maar ik ben wel benieuwd naar de gedachten over het onderwerp en ik geef en ontvang graag tegenargumenten.
Dat die persoon zo achterdochtig is, komt omdat mensen in het verleden misbruik hebben gemaakt van zijn vertrouwen. Hij is bijvoorbeeld financieel opgelicht, zijn vriendin had stiekem een verhouding met iemand anders, zijn vrienden gingen alleen met hem om omdat ze iets van hem wilden. Dus dat hij nu achterdochtiger is dan de meeste mensen, is gezien zijn verleden niet zo gek.
Als hulpverlener kan je denken: "Die jongen heeft zoveel vervelende dingen meegemaakt en hij is daar zo achterdochtig door geworden en zodoende houden zijn problemen met sociale contacten stand. Ik ga hem leren inzien dat mensen niet altijd tegen hem zijn en dat je mensen niet altijd hoeft te wantrouwen. Daardoor zullen zijn problemen met sociale contacten minder worden."
Maar hulpverleners denken soms ook zo: "Ik constateer dat deze persoon een verstoorde kijk heeft op de realiteit. Uit onderzoek blijkt dat hij achterdochtiger is dan de gemiddelde norm en daarom heeft hij een behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen nodig."
Zie je het verschil?
In het tweede voorbeeld wordt hij 'gestraft' voor het feit dat hij achterdochtiger is dan de meeste mensen. Hij wordt gestoord genoemd, zijn achterdochtigheid is gemaakt tot iets wat hij fout doet en daarom wordt hij 'verbannen' naar een minderheidsgroep.
Zal een behandeling effect hebben als de hulpverlener op zo'n manier naar hem kijkt?
als iemand's vertrouwen ooit flink beschaamd is en die persoon daardoor nu erg achterdochtig is (eerste scenario), dan implicieert dat toch een verstoorde kijk op de realiteit en achterdochtiger dan de gemiddelde norm (woorden uit het 2e scenario).
en iemand uit het 2e scenario krijgt toch naast zijn 'straf' ook hulp die er hetzelfde uitziet als de hulp in scenario 1?
ik snap wel een verschil in er tegenaan kijken, maar dat is ook erg afhankelijk van hoe de persoon in kwestie ermee omgaat, hoeveel last hij ervan heeft (en zijn omgeving als ie zelf zo verstoord is dat ie het niet kan inzien).
en het is ook erg afhankelijk van de persoon zelf of het als straf wordt ervaren, ik denk dat geen enkele hulpverlener het zo wil laten overkomen. maar de fase van schuldgevoel of zichzelf iets aanrekenen kan zich bij elke diagnose manifesteren, een goede hulpverlener begeleidt dat voorzichtig.
Leuk voorbeeld heb je getyped. Zoals ik jouw post lees, denk ik dat het tweede voorbeeld voortvloeit (constatering stoornis) uit jouw eerste voorbeeld (oorzaak stoornis).quote:
Stel, iemand is enorm achterdochtig en denkt dat iedereen tegen hem is. Op basis van die kenmerken krijgt hij de diagnose persoonlijkheidsstoornis. Men vindt dat hij de dingen niet in de juiste context kan zien.
Dat die persoon zo achterdochtig is, komt omdat mensen in het verleden misbruik hebben gemaakt van zijn vertrouwen. Hij is bijvoorbeeld financieel opgelicht, zijn vriendin had stiekem een verhouding met iemand anders, zijn vrienden gingen alleen met hem om omdat ze iets van hem wilden. Dus dat hij nu achterdochtiger is dan de meeste mensen, is gezien zijn verleden niet zo gek.
Als hulpverlener kan je denken: "Die jongen heeft zoveel vervelende dingen meegemaakt en hij is daar zo achterdochtig door geworden en zodoende houden zijn problemen met sociale contacten stand. Ik ga hem leren inzien dat mensen niet altijd tegen hem zijn en dat je mensen niet altijd hoeft te wantrouwen. Daardoor zullen zijn problemen met sociale contacten minder worden."
Maar hulpverleners denken soms ook zo: "Ik constateer dat deze persoon een verstoorde kijk heeft op de realiteit. Uit onderzoek blijkt dat hij achterdochtiger is dan de gemiddelde norm en daarom heeft hij een behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen nodig."
Zie je het verschil?
In het tweede voorbeeld wordt hij 'gestraft' voor het feit dat hij achterdochtiger is dan de meeste mensen. Hij wordt gestoord genoemd, zijn achterdochtigheid is gemaakt tot iets wat hij fout doet en daarom wordt hij 'verbannen' naar een minderheidsgroep.
Zal een behandeling effect hebben als de hulpverlener op zo'n manier naar hem kijkt?
En het woordje zelf 'stoornis' is geen verkeerd benoeming denk ik.
Iemand die ik ken heeft borderline en komt zonder professionele hulp op alle vlakken niet 'normaal' door het leven.
Maakt voor de rest niet uit, want ieder leeft op z'n eigen manier. Maar de persoon in kwestie zelf zou het zelf graag ook anders zien en beschouwt het bij zichzelf ook als een 'stoornis'.
Wat denk ik ook een voorwaarde is als iemand hulp gaat zoeken. Het bij jezelf erkennen van een stoornis.
Ik denk dat het de meeste mensen zal doen zeggen ''bekijk het maar'' omdat de reactie in het 2e voorbeeld niks meer is dan een kille diagnose, die aan het menselijke voorbij gaat.quote:
Stel, iemand is enorm achterdochtig en denkt dat iedereen tegen hem is. Op basis van die kenmerken krijgt hij de diagnose persoonlijkheidsstoornis. Men vindt dat hij de dingen niet in de juiste context kan zien.
Dat die persoon zo achterdochtig is, komt omdat mensen in het verleden misbruik hebben gemaakt van zijn vertrouwen. Hij is bijvoorbeeld financieel opgelicht, zijn vriendin had stiekem een verhouding met iemand anders, zijn vrienden gingen alleen met hem om omdat ze iets van hem wilden. Dus dat hij nu achterdochtiger is dan de meeste mensen, is gezien zijn verleden niet zo gek.
Als hulpverlener kan je denken: "Die jongen heeft zoveel vervelende dingen meegemaakt en hij is daar zo achterdochtig door geworden en zodoende houden zijn problemen met sociale contacten stand. Ik ga hem leren inzien dat mensen niet altijd tegen hem zijn en dat je mensen niet altijd hoeft te wantrouwen. Daardoor zullen zijn problemen met sociale contacten minder worden."
Maar hulpverleners denken soms ook zo: "Ik constateer dat deze persoon een verstoorde kijk heeft op de realiteit. Uit onderzoek blijkt dat hij achterdochtiger is dan de gemiddelde norm en daarom heeft hij een behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen nodig."
Zie je het verschil?
In het tweede voorbeeld wordt hij 'gestraft' voor het feit dat hij achterdochtiger is dan de meeste mensen. Hij wordt gestoord genoemd, zijn achterdochtigheid is gemaakt tot iets wat hij fout doet en daarom wordt hij 'verbannen' naar een minderheidsgroep.
Zal een behandeling effect hebben als de hulpverlener op zo'n manier naar hem kijkt?
De 1e reactie getuigt van inzicht en begrip, dat is een voorwaarde voor een sfeer van vertrouwen en dat iets wat voor mensen die veel achterdochtige gevoelens hebben ontzettend van belang voor een gevoel van veiligheid om zichzelf te kunnen laten zien. Het is namelijk iemand die pijn uit het verleden bij zich draagt en angst om daar weer op geraakt te worden. Daarom altijd een therapeut zoeken die bij je past.
Zoals ik al eerder poste en wat goed aansluit bij je post is dat wanneer iemand zulke dingen meemaakt het niet meer dan logisch is dat diegene zulke gevoelens heeft en het woord stoornis zo niet past.
Iemands psychisch systeem heeft bijvoorbeeld geleerd om op bepaalde situaties met angst en wantrouwen op gelijkvormige dingen te reageren om te zorgen dat de dingen uit het verleden zich niet weer herhalen, dat kunnen zulke sterke impulsen zijn dat iemand de stuurkracht over zichzelf krijgt raakt; daarmee raak je de grip op je eigen leven kwijt. Maar het blijft logisch. Dat iemand dat anders wil en moet leren hoe daarmee om te gaan (dat is niet anders als bijv het leren van een taal; heb jij nooit chinees geleerd dan kan je daar ook niks mee) is net zo logisch.
Je kan hier echter wel onderscheid maken in het zeggen dat iemand achterdochtig is of dat iemand in bepaalde (dat kunnen er veel zijn) situaties achterdochtige gevoelens heeft. Je kan leren bepaalde gevoelens te herkennen en dan leren met die gevoelens het contact aan te gaan om ze te gaan begrijpen; waarom zijn ze er op dat moment? Welke overtuigingen zitten daarachter? Hoe zou je nu kunnen handelen door het vertrouwen te vergroten dat wat eerder gebeurd is niet weer zal gebeuren?
Stoornis is maar een benoeming, niet meteen een oordeel of een persoon crimineel is of iets dergelijks.quote:
[..]
Zoals ik al eerder poste en wat goed aansluit bij je post is dat wanneer iemand zulke dingen meemaakt het niet meer dan logisch is dat diegene zulke gevoelens heeft en het woord stoornis zo niet past.
In de professionele hulpverlenings wereld noemen ze het ook gewoon borderline 'stoornis', net zoals het hebben van een griepje een 'ziekte' is.
Mensen die ik ken in de hulpverlening sector, noemen borderline ook wel eens 'emotie regulatie stoornis'. Dat is dan weer een preciezere aanduiding die de term borderline steeds vaker vervangt.
En als een borderliner zichzelf in de armen snijdt, dat kan ik toch moeilijk normaal noemen, ook al zou het een logisch gevolg zijn van iemand zijn verleden.
Feestkabouter, ik kon/kan het goede woord niet vinden en nam daarom prototype. Kom je bij een specialist binnen, dan zie je allerlei prototypes, hetzij op posters hetzij als modelletjes. Als bij jou de spieren andere kanten op groeien dan volgens de afbeeldingen, dan wijk je nogal af van het prototype van het menselijk lichaam.quote:
[..]
mooi geformuleerd.
alleen is bij het hart wat duidelijker wat 'fout' is dan bij de bovenkamer.
[..]
maar voor iets wat je 'bij wijze van spreken' bedoelt gaat het wel erg ver.
Blindheid kan ook cerebraal zijn en dus een hersenstoornis zijn. Net zo echt als de mentale hersenstoornis. Blindheid kan even goed leiden tot onderontwikkeling van ander vermogen. Het is maar net wat de kwaliteit èn de potentie ervan is. Zoveel blinden kunnen helemaal niet braille lezen, kunnen het niet leren. Je hebt het nu over kinderen die al meteen een goede training krijgen, waardoor de hersenen zich omstellen in de tijd waarin de functies uitgekristalliseerd & versterkt worden.quote:
[..]
Je bekijkt hier alles puur technisch en maakt geen onderscheid tussen lichamelijk mechanismen en psychische mechanismen.
Bij iemand met borderline werkt het psychisch systeem zoals het hoort; er wordt een impuls/actiepotentiaal geproduceerd om in het heden te reageren alsof ze zich moeten verdedigen tegen wat vroeger gebeurt is wanneer er in een symbolisch situatie van het trauma wordt verkeerd, want dat ligt als bedreigend in het onbewuste opgeslagen. Dat zal het blijven doen tot dat alle dingen verwerkt zijn en dus niet meer als bedreigend ligt opgeslagen. Dat verwerken moet iemand zelf doen. Maar het systeem op zich doet precies waarvoor het bedoelt is; het heeft dingen die vroeger te pijnlijk waren verdrongen en doet z'n best om dat verdrongen te houden.
Dat is het verschil met iets als een hartritmestoornis, zo'n groot verschil dat het niet te vergelijken is. /quote]
Nope, ik bekijk het niet puur technisch, maar er wordt nog al langs elkaar heen gepraat, zodat ik duidelijkheid probeer te scheppen, bv. door verschil tussen fysieke/mentale stoornissen en gedragshinderingen neer te zetten.
Hier schrijven mensen mee die bij het woord stoornis gaan steigeren. Elk lichaam dat niet werkt hoe het zou moeten werken, heeft een stoornis. Het verandert er niets aan dat je omtrekkende bewegingen naar bevinding gaat maken. Je krijgt daarmee alleen maar meer gespreksverwarring als je er niet bij zegt dat je het over een andere stoornis hebt. Dat is namelijk niet altijd duidelijk bij langs elkaar heen praten.
[quote]
[..]
Een definitie van een stoornis geven is heel lastig vanwege het ontbreken van een maatstaf en het feit dat alles in beweging is (definities zijn altijd lastig).
Er zijn prima voorbeelden te geven, waarin gestoord gedrag ook te zien is als gezond gedrag in een gestoorde omgeving (zoals opstandigheid in een autoritaire omgeving, of rouw in een lichtzinnig optimistische omgeving).
Er zijn prima voorbeelden te geven waarin afwijkend gedrag beschouwd wordt als een vorm van talent. Het hangt af van de doelstelling en of iemand er goed in is. Maar deze doelstellingen staan zelf ook weer in het teken van de dingen die komen en gaan. Is iemand geniaal of gestoord? Is de bedrijfscultuur in supercommerciele bedrijven een indicatie van talent of een vorm van een sektarische hersenspoeling?
Ook problemen uit het verleden zijn leerervaringen. Die kun je niet zomaar voor ongeldig verklaren, bv omdat de rest deze ervaringen niet kent. Je kunt het ook een verhoogd bewustzijn noemen. Probleemloos optimistisch hebben we een kredietcrisis gecreeerd. Waren we maar wat bezorgder en terughoudender geweest
Echte stoornissen, zoals blindheid, kunnen leiden tot een betere ontwikkeling van andere vermogens.
En nu je het over blindheid hebt, de cabarettier Vincent Bijlo is slechthorend. Hij heeft dus niet extreem goede oren gekregen als compensatie voor de snel optrekkende blindheid.
In sommige gevallen levert zoiets een karakterverandering op en dan heb je inderdaad een gestoorde figuur gekregen.quote:
Stel, iemand is enorm achterdochtig en denkt dat iedereen tegen hem is. Op basis van die kenmerken krijgt hij de diagnose persoonlijkheidsstoornis. Men vindt dat hij de dingen niet in de juiste context kan zien.
Dat die persoon zo achterdochtig is, komt omdat mensen in het verleden misbruik hebben gemaakt van zijn vertrouwen. Hij is bijvoorbeeld financieel opgelicht, zijn vriendin had stiekem een verhouding met iemand anders, zijn vrienden gingen alleen met hem om omdat ze iets van hem wilden. Dus dat hij nu achterdochtiger is dan de meeste mensen, is gezien zijn verleden niet zo gek.
Als hulpverlener kan je denken: "Die jongen heeft zoveel vervelende dingen meegemaakt en hij is daar zo achterdochtig door geworden en zodoende houden zijn problemen met sociale contacten stand. Ik ga hem leren inzien dat mensen niet altijd tegen hem zijn en dat je mensen niet altijd hoeft te wantrouwen. Daardoor zullen zijn problemen met sociale contacten minder worden."
Maar hulpverleners denken soms ook zo: "Ik constateer dat deze persoon een verstoorde kijk heeft op de realiteit. Uit onderzoek blijkt dat hij achterdochtiger is dan de gemiddelde norm en daarom heeft hij een behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen nodig."
Zie je het verschil?
In het tweede voorbeeld wordt hij 'gestraft' voor het feit dat hij achterdochtiger is dan de meeste mensen. Hij wordt gestoord genoemd, zijn achterdochtigheid is gemaakt tot iets wat hij fout doet en daarom wordt hij 'verbannen' naar een minderheidsgroep.
Zal een behandeling effect hebben als de hulpverlener op zo'n manier naar hem kijkt?
Het ligt er natuurlijk ook aan, waarom hij daar zit. Is het voor diagnosestelling, dan volgt er geen behandeling. Er wordt wel degelijk gekeken naar de achtergronden.
Gaat hij zelf naar een een psych, dan is er gewoon meer ruimte om naar ontwikkelingen te kijken en daar aan te werken.
Aangezien alles minder wordt door bezuinigingsreeksen, zullen er bij de diagnosevraag méér bochten afgesneden worden en zal er bij de persoonlijke behandeling minder tijd zijn om door te vragen, verhalen er uit te trekken en te oefenen. En dit staat dan los van de manier van diagnosteren. Alles wordt in steeds nauwere kaders en voorschriften gewrongen.
Overigens heb ik ook een hekel aan allerlei (schrijf)fouten, omdat het je op het verkeerde been zetten kan en omdat het vaak niet nodig is. Helaas bij mij wel vaker dan gewenst door dyslexie. Bij elke verbetering kan je weer ongemerkt nieuwe fouten invoeren.
Maar ik heb helaas meegemaakt - bij mezelf maar ook bij anderen - dat psychische hulpverleners er veel verder in kunnen gaan.
Er zat iemand in mijn therapiegroep die heel veel had meegemaakt en getraumatiseerd was. Het was voor haar heel moeilijk om het over die dingen te hebben, maar ze probeerde het wel. Het werd steeds moeilijker voor haar en dat gaf ze ook aan. Ze wilde op den duur persé een gesprek hebben met de hoofdbehandelaar, want ze wist niet hoe verder met de behandeling. Haar verzoek werd geweigerd: "het is de bedoeling van de behandeling dat je dat met je groepsgenoten bespreekt". Ze was daar heel teleurgesteld in en het ging slechter met haar. Kort daarna was ze weggelopen. Toen ze weer terugkwam, kreeg ze daarvoor een officiële waarschuwing. Dat houdt in dat als ze weer zou weglopen, haar behandeling zou worden beëindigd. Na een paar weken flipte ze opnieuw en liep weer weg. Daarna werd haar behandeling dus beëindigd. Ze snapte allemaal wel dat ze het aan zichzelf had te danken en aanvaardde sportief de consequenties. Twee maanden later hoorde ik dat ze zelfmoord had gepleegd. Ze had een briefje geschreven dat ze haar gevoelens niet meer aankon en daarom had besloten een einde aan haar leven te maken.
Niemand had die zelfmoord-actie aan zien komen. Waarschijnlijk had ze al langer geleden voor zichzelf besloten dat het allemaal niet meer hoeft voor haar. Maar het was tijdens de behandeling ten eerste duidelijk dat ze heel veel had meegemaakt en niet wist hoe ze met die ervaringen moest omgaan en ten tweede deed ze echt haar best.
Wat mij dwarszit, is dat ik niet het idee heb dat de behandelaars alles hebben gedaan wat ze konden. En ook omdat ze borderline had, alles daarop is geschoven.
het is duidelijk wat de regels van de groepsgesprekken waren, en ze ging akkoord met de consequenties die bij haar gedragingen hoorden.quote:
Ze snapte allemaal wel dat ze het aan zichzelf had te danken en aanvaardde sportief de consequenties.
maar dat betekent absoluut niet dat ze het aan zichzelf te danken had, want de regels waren erg beperkend, hielden geen rekening met de mogelijkheid dat een deelnemer zich vanwege oplopende spanning even wilde afzonderen.
maar goed, dat onderscheid is waarschijnlijk precies het punt dat je wil maken.
Er was geen trigger voor 1e van de reeks paniekaanvallen. Ik had er ineens last van en uiteraard wist ik me er geen raad mee. Ik heb jarenlang geworsteld om de paniekaanvallen onder controle te krijgen, ik kan zelfs zeggen wanneer de kans daarop heel groot is omdat ik nu dat gevoel herken wat ik voor paniekaanval voel. Juist omdat ik dat aanvoel weet ik dat ik weg moet gaan om alleen te zijn of me blijven focussen op het rustig blijven.quote:
[..]
bij de vragen die je stelt vergeet je een onderdeel:
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens last krijgt van paniekaanvallen "normaal"?
(op welke leeftijd dat gebeurt is niet relevant)
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens extreem onredelijk wordt (en als gevolg daarvan zijn omgeving wegjaagt) "normaal"?
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis zichzelf regelmatig snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
anders benaderd:
tot een paar jaar geleden had ik nergens last van, nu wel.
waar ik last van heb noem ik absoluut een stoornis.
maar had ik die stoornis volgens jou al mijn hele leven, of pas sinds het misging?
(bij mensen die al van jongs af aan bijzonder gedrag vertonen is de discussie anders natuurlijk)
Nou nou, dat is wel heel erg naief. Ik zag het al aankomen tijdens het lezen. Die behandelaars wilden niet van hun standaard afwerkmethode afwijken en hebben zelfs haar laten vallen en dat is fataal geworden voor deze dame. Fijne behandelaars hoor...quote:
[KNIP]
Niemand had die zelfmoord-actie aan zien komen.
[KNIP]
ik bedoelde niet te stellen dat er altijd een trigger moet zijn.quote:
[..]
Er was geen trigger voor 1e van de reeks paniekaanvallen. Ik had er ineens last van en uiteraard wist ik me er geen raad mee. Ik heb jarenlang geworsteld om de paniekaanvallen onder controle te krijgen, ik kan zelfs zeggen wanneer de kans daarop heel groot is omdat ik nu dat gevoel herken wat ik voor paniekaanval voel. Juist omdat ik dat aanvoel weet ik dat ik weg moet gaan om alleen te zijn of me blijven focussen op het rustig blijven.
ik was met iemand aan het discussieren over wanneer iemand normaal is en wanneer niet, en wilde dat met de post die je aanhaalde even bespreken voor mensen die (net als ik) wel een trigger hebben meegemaakt, omdat er dan een mogelijk onderscheid is tussen de periodes voor en na de trigger.
goed dat je je aanvallen nu ruim van tevoren voelt aankomen!
(op welke leeftijd dat gebeurt is niet relevant)
Ja, dat is zeker wel normaal. Paniekaanvallen worden vaak door het onbewuste opgeroepen.
Dus de angst voor de angst. Mensen die vroeger iets naars hebben meegemaakt krijgen dit vaak.
En mensen die gewoon sowieso al gevoelig zijn voor angst en prikkels. Die snel op nare gevoelens letten en daar van in paniek raken. (waaronder ik, paniekstoornis en ook bps:))
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens extreem onredelijk wordt (en als gevolg daarvan zijn omgeving wegjaagt) "normaal"?
Hmm.. Wat kan ik verstaan onder extreem onredelijk? Conflicten? Ligt eraan wat natuurlijk.
Zolang de persoon maar geen gevaar voor de omgeving is, of voor zichzelf.
Vaak zijn borderliners wel een gevaar voor zichzelf, dat is inderdaad niet goed en daar moeten ze dan wel hulp voor krijgen want ze moeten meer van zichzelf houden, jezelf pijnigen maakt het nog erger....
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis zichzelf regelmatig snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
Snijden is inderdaad een groot iets, vaak wordt het gezien als een dikke emo. Bij mij op school wordt dat vaak gezegd... Maar ik vind het logisch als iemand intens verdriet ervaart dat hij of zij dit eens heeft gedaan. Je hoort het heel vaak en ik vind niet dat iemand dat opeens gestoord is.
Het is absoluut niet goed dat iemand dat doet, je kunt jezelf heel wat aan doen en de omgeving schrikt zich rot. Maar daarom is een persoon niet abnormaal.
dank voor je reactie, maar dat is niet helemaal wat ik bedoelde.quote:
s iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens last krijgt van paniekaanvallen "normaal"?
(op welke leeftijd dat gebeurt is niet relevant)
Ja, dat is zeker wel normaal. Paniekaanvallen worden vaak door het onbewuste opgeroepen.
Dus de angst voor de angst. Mensen die vroeger iets naars hebben meegemaakt krijgen dit vaak.
En mensen die gewoon sowieso al gevoelig zijn voor angst en prikkels. Die snel op nare gevoelens letten en daar van in paniek raken. (waaronder ik, paniekstoornis en ook bps:))
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens extreem onredelijk wordt (en als gevolg daarvan zijn omgeving wegjaagt) "normaal"?
Hmm.. Wat kan ik verstaan onder extreem onredelijk? Conflicten? Ligt eraan wat natuurlijk.
Zolang de persoon maar geen gevaar voor de omgeving is, of voor zichzelf.
Vaak zijn borderliners wel een gevaar voor zichzelf, dat is inderdaad niet goed en daar moeten ze dan wel hulp voor krijgen want ze moeten meer van zichzelf houden, jezelf pijnigen maakt het nog erger....
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis zichzelf regelmatig snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
Snijden is inderdaad een groot iets, vaak wordt het gezien als een dikke emo. Bij mij op school wordt dat vaak gezegd... Maar ik vind het logisch als iemand intens verdriet ervaart dat hij of zij dit eens heeft gedaan. Je hoort het heel vaak en ik vind niet dat iemand dat opeens gestoord is.
Het is absoluut niet goed dat iemand dat doet, je kunt jezelf heel wat aan doen en de omgeving schrikt zich rot. Maar daarom is een persoon niet abnormaal.
dat die 3 scenario's voorkomen is wel duidelijk, daar is niks vreemds aan (dat het voorkomt is dus normaal).
de discussie eerder in dit topic ging erover of iemand met een bepaalde aanleg voor iets (bijv paniekaanvallen of borderline) normaal is of de stoornis al heeft als die stoornis zich nog niet heeft geuit.
dat is dus iets anders dan wat je interpreteerde uit mijn post.
overigens doelde ik met het extreem reageren en het snijden op borderline.
maar het waren slechts voorbeeldjes.
volgens mij is dat niet eens altijd zo (maar ik ben gelukkig niet heel erg thuis in de oncologie, dus ik kan ernaast zitten).quote:Op maandag 16 januari 2012 15:52 schreef kingmob het volgende:
Is dit niet zoiets als vragen waarom mensen met kanker altijd een tumor hebben
Het is minder storend om te zien dat iemand af en toe een d of t verkeerd heeft, dan om hele lappen tekst te lezen zonder goed gebruik van hoofdletters en interpunctie. Ik snap niet waar je het vandaan haalt om iemand aan te spreken op zijn spellingsfouten als je zelf niet perfect schrijft. Daarbij is het ook van vrij laag niveau om daar in een discussie over te beginnen. Je verdere gefrustreerde reacties op Canillas getuigen ook niet echt van een waardige gesprekspartner.quote:
en voor iemand die zo stellig en deskundig en overtuigend probeert over te komen helpt het als je in elk geval zorgt dat je de regels over d/t/dt goed gebruikt.
ik weet dat het zeikerig is, maar bij mij persoonlijk telt dit mee voor de geloofwaardigheid in serieuze intelligente discussies.
En hier val ik een beetje over Borderline is wel degelijk een echte stoornis, dat het niet lichamelijk of niet zichtbaar is aan de buitenkant maakt nog niet dat het niet echt is.quote:
[..]
Echte stoornissen, zoals blindheid, kunnen leiden tot een betere ontwikkeling van andere vermogens.
Ach het zegt meer over de beperkte kennis over dit onderwerp van diegene die post dan over het onderwerp zelfquote:
[..]
En hier val ik een beetje over Borderline is wel degelijk een echte stoornis, dat het niet lichamelijk of niet zichtbaar is aan de buitenkant maakt nog niet dat het niet echt is.
Kom kom loop niet zo te katten op Feestkabouter. Ok hij zet zichzelf te kijk met zijn t/d/dt gezemel terwijl hij er zelf ook een potje van maakt.quote:Op maandag 16 januari 2012 17:41 schreef Cactus1 het volgende:
Excuses alvast voor deze offtopic reactie.
[..]
Het is minder storend om te zien dat iemand af en toe een d of t verkeerd heeft, dan om hele lappen tekst te lezen zonder goed gebruik van hoofdletters en interpunctie. Ik snap niet waar je het vandaan haalt om iemand aan te spreken op zijn spellingsfouten als je zelf niet perfect schrijft. Daarbij is het ook van vrij laag niveau om daar in een discussie over te beginnen. Je verdere gefrustreerde reacties op Canillas getuigen ook niet echt van een waardige gesprekspartner.
Daarmee behoef je hem niet op inhoud af te rekenen. Een mening is een mening en dat heeft Feestkabouter. Niet fout, niet goed maar wel zijn mening.
Of hem dat nu meer- of minder waardig maakt? Kom op Cactus1.....
Slaat de verveling al zo toe dat je je moet bemoeien met andermans reacties? Ik heb ook een mening, zie hierboven. Ik zeg nergens dat hij meer of minder waardig is. Ik zeg alleen hoe ik hem zie als discussie partner op basis van zijn reacties. Wel schattig dat je denkt dat hij zijn eigen boontjes niet kan doppen en het voor hem opneemtquote:
Kom kom loop niet zo te katten op Feestkabouter. Ok hij zet zichzelf te kijk met zijn t/d/dt gezemel terwijl hij er zelf ook een potje van maakt.
Daarmee behoef je hem niet op inhoud af te rekenen. Een mening is een mening en dat heeft Feestkabouter. Niet fout, niet goed maar wel zijn mening.
Of hem dat nu meer- of minder waardig maakt? Kom op Cactus1.....
natuurlijk als je achteraf kijkt hadden er dingen anders gekund, maar op dat moment hebben ze de strikte regels van de groep aangehouden en dat is ook belangrijk voor de rust en de balans in de groep. Je wilt ook niet in een groep mensen met borderline uitzonderingen per persoon gaan maken, je weet zelf wel wat voor gevoelens dat weer op kan roepen....quote:
Wat mij dwarszit, is dat ik niet het idee heb dat de behandelaars alles hebben gedaan wat ze konden. En ook omdat ze borderline had, alles daarop is geschoven.
Je loopt iemand af te zeiken om niets. Niet jouw stijl dus doe dat dan ook niet.quote:
[..]
Slaat de verveling al zo toe dat je je moet bemoeien met andermans reacties? Ik heb ook een mening, zie hierboven. Ik zeg nergens dat hij meer of minder waardig is. Ik zeg alleen hoe ik hem zie als discussie partner op basis van zijn reacties. Wel schattig dat je denkt dat hij zijn eigen boontjes niet kan doppen en het voor hem opneemt
Ja, papaquote:
Je loopt iemand af te zeiken om niets. Niet jouw stijl dus doe dat dan ook niet.
Dank voor de feedback.quote:
Excuses alvast voor deze offtopic reactie.
[..]
Het is minder storend om te zien dat iemand af en toe een d of t verkeerd heeft, dan om hele lappen tekst te lezen zonder goed gebruik van hoofdletters en interpunctie. Ik snap niet waar je het vandaan haalt om iemand aan te spreken op zijn spellingsfouten als je zelf niet perfect schrijft. Daarbij is het ook van vrij laag niveau om daar in een discussie over te beginnen. Je verdere gefrustreerde reacties op Canillas getuigen ook niet echt van een waardige gesprekspartner.
Dat van de hoofdletters erken ik uiteraard (ontkennen heeft weinig zin).
Punt is dat ik vaak denk even 1 klein zinnetje als reactie te geven, dan maakt het missen van een hoofdletter volgens mij nog niet zoveel uit voor de leesbaarheid.
Dan nog is het altijd netter wel hoofdletters te gebruiken. Het is gewoon luiheid.
Meestal wordt de tekst altijd wel langer, en dan begint het wel z'n consequenties voor de leesbaarheid te krijgen, daar heb je gewoon gelijk in.
Qua interpunctie ben ik me niet bewust van enig gebrek. Ik gebruik wit-regels, komma's en (dubbele) punten.
Inhoudelijk:
Ik probeer in te gaan op wat wordt geschreven. Ik probeer mijn mening ook echt te presenteren als mijn mening of gedachte of idee, waarbij ik bewust probeer te vermijden dat het als gepresenteerde waarheid kan worden geinterpreteerd.
Misschien gaat Canillis naar z'n eigen mening wel in op mijn posts, maar zoals ik het lees herken ik dat er vaak niet in. Daarnaast komt ie erg stellig over op mij, dat bevordert de dialoog niet, en geeft een uitstraling alsof ie de waarheid in pacht heeft.
Daar waar ie mogelijk begrip heeft voor wat anderen schrijven, laat ie dat in dit topic niet echt blijken, mijn indruk is dat ie voornamelijk z'n eigen standpunt blijft verdedigen.
Door al die dingen heb ik het dan op een gegeven moment wel gehad met Canillis.
Wat betreft d/t/dt-fouten:
Het kost mij meer moeite om een zin te lezen als er fouten in de werkwoordsvormen staan.
En ik bleek niet de enige die er last van had.
Daarnaast komt het (zoals reeds genoemd) vreemd over in combinatie met de 'waarheid in pacht lijken te hebben'-manier van posten.
Maar er zal ook wel een stukje frustratie hebben meegespeeld toen ik op die fouten wees.....
[ Bericht 0% gewijzigd door Feestkabouter op 16-01-2012 23:56:48 ]
In elk geval een menselijke gesprekspartnerquote:
Je verdere gefrustreerde reacties op Canillas getuigen ook niet echt van een waardige gesprekspartner.
Edit: hoofdletter i
Erg mee eens, heb het zelf ook meegemaakt in een groep.quote:Op maandag 16 januari 2012 21:52 schreef littledrummergirl het volgende:
[..]
natuurlijk als je achteraf kijkt hadden er dingen anders gekund, maar op dat moment hebben ze de strikte regels van de groep aangehouden en dat is ook belangrijk voor de rust en de balans in de groep. Je wilt ook niet in een groep mensen met borderline uitzonderingen per persoon gaan maken, je weet zelf wel wat voor gevoelens dat weer op kan roepen....
Maar dan wordt er in een gesprek als het goed is aangegeven:
"Goh het lukt in onze ogen niet helemaal met jou in de groep, misschien ben je er nog niet klaar voor. Ons voorstel is om voorlopig persoonlijke gesprekken te hebben en dan later nog eens te kijken of je bij een volgende groep misschien kunt meedoen als je daar dan voor in bent."
En dan is er volgens mij weinig aan de hand.
Op het gebied van waardigheid is de enige relevantie op een forum als dit of ik een waardige discussie-partner ben, en uit je post kreeg ik de indruk dat je me minderwaardig vindt als discussie-partner.quote:
[..]
Slaat de verveling al zo toe dat je je moet bemoeien met andermans reacties? Ik heb ook een mening, zie hierboven. Ik zeg nergens dat hij meer of minder waardig is. Ik zeg alleen hoe ik hem zie als discussie partner op basis van zijn reacties. Wel schattig dat je denkt dat hij zijn eigen boontjes niet kan doppen en het voor hem opneemt
Daar zit ik niet mee, maar ga dan niet zeggen dat je me niet minderwaardig vindt, want dat vind
je duidelijk wel.
En persoonlijk had ik niet de indruk dat Wanderingwhy de indruk had dat ik mijn eigen boontjes niet kan doppen. 'Mijn eigen boontjes doppen' betekent in deze kwestie overigens niet meer dan: niet meer reageren op posts van Canillis. En dat lukt me prima.
Ik heb er over nagedacht of ik je nu moet bedanken voor deze post of niet........ maar toch welquote:
[..]
Kom kom loop niet zo te katten op Feestkabouter. Ok hij zet zichzelf te kijk met zijn t/d/dt gezemel terwijl hij er zelf ook een potje van maakt.
Daarmee behoef je hem niet op inhoud af te rekenen. Een mening is een mening en dat heeft Feestkabouter. Niet fout, niet goed maar wel zijn mening.
Of hem dat nu meer- of minder waardig maakt? Kom op Cactus1.....
[ Bericht 0% gewijzigd door Feestkabouter op 16-01-2012 23:55:50 (hoofdletter i) ]
Bedankt voor al je uitgebreide reacties. Ik denk dat mijn frustraties ook even de boventoon voerde toen ik mijn reactie naar jou schreef. Ik zie je niet als minderwaardigquote:
Op het gebied van waardigheid is de enige relevantie op een forum als dit of ik een waardige discussie-partner ben, en uit je post kreeg ik de indruk dat je me minderwaardig vindt als discussie-partner.
Daar zit ik niet mee, maar ga dan niet zeggen dat je me niet minderwaardig vindt, want dat vind
je duidelijk wel.
En persoonlijk had ik niet de indruk dat Wanderingwhy de indruk had dat ik mijn eigen boontjes niet kan doppen. 'Mijn eigen boontjes doppen' betekent in deze kwestie overigens niet meer dan: niet meer reageren op posts van Canillis. En dat lukt me prima.
Ik vind het wel echt tof van je dat je hoofdletters bent gaan gebruiken. Dat leest echt 10x fijner.
Dat is ook zo maar ik heb ook mensen dus meegemaakt die eigenlijk dus de groep en inviduele gesprekken stopzetten en dat is helemaal erg want dan hebben ze je geloof ik gewoon opgegeven en dat lijkt me toch heel moeilijk te verwerken voor iemand die al niet goed zit.quote:
[..]
Erg mee eens, heb het zelf ook meegemaakt in een groep.
Maar dan wordt er in een gesprek als het goed is aangegeven:
"Goh het lukt in onze ogen niet helemaal met jou in de groep, misschien ben je er nog niet klaar voor. Ons voorstel is om voorlopig persoonlijke gesprekken te hebben en dan later nog eens te kijken of je bij een volgende groep misschien kunt meedoen als je daar dan voor in bent."
En dan is er volgens mij weinig aan de hand.
Bij mij was het therapie was aangeslagen , je hebt je jaar volgemaakt en we denken dat je sterk genoeg bent om het alleen aan te kunnen, en dan ga je ook een stuk beter weg.
Dat de therapeuten de gesprekken stopzetten, bedoel je???quote:
[..]
Dat is ook zo maar ik heb ook mensen dus meegemaakt die eigenlijk dus de groep en inviduele gesprekken stopzetten en dat is helemaal erg want dan hebben ze je geloof ik gewoon opgegeven en dat lijkt me toch heel moeilijk te verwerken voor iemand die al niet goed zit.
Ik ga er vanuit dat als een therapeut (na overleg met collega's en/of psychiater) tot de conclusie komt dat de client aan het verkeerde adres is (dat ze hem niet kunnen helpen), de client wordt geholpen met het zoeken naar de juiste hulp (of hulp-route daarnaartoe).
Maar misschien ben ik heel naief........
Ja de hele behandeling maar ook geen nazorg dus . Een vriendin met een eetstoornis had dat groepsgesprekken werkten niet, en inviduele gesprekken ook niet volgens hun. Er werd eigenlijk dus meer gezegd wij denken niet dat we kunnen helpen en weten het ook niet meer dus we stoppen ermee. Ook de nazorg. Zij ging daarna nog niet goed en is toen opnieuw gaan inschrijven bij riagg toen want hun hebben niets meer gedaan.quote:
[..]
Dat de therapeuten de gesprekken stopzetten, bedoel je???
Ik ga er vanuit dat als een therapeut (na overleg met collega's en/of psychiater) tot de conclusie komt dat de client aan het verkeerde adres is (dat ze hem niet kunnen helpen), de client wordt geholpen met het zoeken naar de juiste hulp (of hulp-route daarnaartoe).
Maar misschien ben ik heel naief........
Dus eigenlijk word je dan dus heel hard verteld dat je eigenlijk opgegeven bent.
Soms kan professionele hulp goed werken maar soms pakken ze dingen ook gewoonweg heel erg fout aan.
Clienten het idee meegeven dat ze aan het verkeerde adres zijn: prima.
Maar als de clienten uiteindelijk het idee hebben dat ze zijn opgegeven, is er toch echt slecht gecommuniceerd door de behandelaars.
Dan ga je ervan uit dat ik iets aan het verdedigen ben, dat is niet zo want er valt niks te verdedigen, ik ben overtuigd van datgene waar ik op dat moment van overtuigd ben en dat is het verder dan ook, dat is voor mij niet stellig zijn dat is gewoon vinden wat ik vind. Ik heb een kijk ergens op, anderen hebben daar weer een andere kijk op, prima, volgens mij kan dat best naast elkaar bestaan. Ik heb op je posts gereageerd maar heb het niet gehad over iets als een gelijk of wat dan de waarheid zou zijn, misschien dat je dat ergens mistquote:
Daarnaast komt ie erg stellig over op mij, dat bevordert de dialoog niet, en geeft een uitstraling alsof ie de waarheid in pacht heeft.
Daar waar ie mogelijk begrip heeft voor wat anderen schrijven, laat ie dat in dit topic niet echt blijken, mijn indruk is dat ie voornamelijk z'n eigen standpunt blijft verdedigen.
Door al die dingen heb ik het dan op een gegeven moment wel gehad met Canillis.
Dat is zo'n vreselijke gang van zakenquote:
Ja de hele behandeling maar ook geen nazorg dus . Een vriendin met een eetstoornis had dat groepsgesprekken werkten niet, en inviduele gesprekken ook niet volgens hun. Er werd eigenlijk dus meer gezegd wij denken niet dat we kunnen helpen en weten het ook niet meer dus we stoppen ermee. Ook de nazorg. Zij ging daarna nog niet goed en is toen opnieuw gaan inschrijven bij riagg toen want hun hebben niets meer gedaan.
Dus eigenlijk word je dan dus heel hard verteld dat je eigenlijk opgegeven bent.
Soms kan professionele hulp goed werken maar soms pakken ze dingen ook gewoonweg heel erg fout aan.
Aan de ene kant goed dat ze erkennen dat zij niet in staat zijn om te helpen maar dan vervolgens zeggen ''wij trekken onze handen van je af'' en iemand (die zich natuurlijk al in een zeer moeilijke positie bevind) er dan alleen voor komt te staan is eigenlijk echt gewoon gemeen.Het is net als met bijv een taal leren, als jij om wat voor reden dan chinees voor gevorderden moet kennen om jezelf staande te houden in het leven dan kan een leraar chinees voor beginners je daar niet mee helpen, en zo is het met therapeuten natuurlijk ook, maar dan nog zouden ze je kunnen helpen met het actief mee zoeken van iemand die wel over de kennis en kunde beschikt om te kunnen helpen. Dat ben je als hulpverlener op z'n minst verplicht vind ik, dat je ieder geval iets van hulp verleend.
Nu graag nog het punt waar je inziet dat jouw posts dan misschien anders op mensen overkomen dan je bedoelt, en dat dat misschien (deels) door jouw manier van formuleren zou kunnen komen.....quote:
[..]
Dan ga je ervan uit dat ik iets aan het verdedigen ben, dat is niet zo want er valt niks te verdedigen, ik ben overtuigd van datgene waar ik op dat moment van overtuigd ben en dat is het verder dan ook, dat is voor mij niet stellig zijn dat is gewoon vinden wat ik vind. Ik heb een kijk ergens op, anderen hebben daar weer een andere kijk op, prima, volgens mij kan dat best naast elkaar bestaan. Ik heb op je posts gereageerd maar heb het niet gehad over iets als een gelijk of wat dan de waarheid zou zijn, misschien dat je dat ergens mist
Zonder twijfel, maar moet daarbij wel zeggen dat ik niet geloof dat je op een forum ooit garantie kan hebben dat iets wat je posts zal overkomen of (precies) begrepen zal worden zoals je het bedoelt, die garantie heb irl al vaak nietquote:
Nu graag nog het punt waar je inziet dat jouw posts dan misschien anders op mensen overkomen dan je bedoelt, en dat dat misschien (deels) door jouw manier van formuleren zou kunnen komen.....
In het tweede geval neemt de hulpverlener een professionele houding aan die een persoonlijke verhouding uitsluit. Personen worden behandeld als een object.quote:
Stel, iemand is enorm achterdochtig en denkt dat iedereen tegen hem is. Op basis van die kenmerken krijgt hij de diagnose persoonlijkheidsstoornis. Men vindt dat hij de dingen niet in de juiste context kan zien.
Dat die persoon zo achterdochtig is, komt omdat mensen in het verleden misbruik hebben gemaakt van zijn vertrouwen. Hij is bijvoorbeeld financieel opgelicht, zijn vriendin had stiekem een verhouding met iemand anders, zijn vrienden gingen alleen met hem om omdat ze iets van hem wilden. Dus dat hij nu achterdochtiger is dan de meeste mensen, is gezien zijn verleden niet zo gek.
Als hulpverlener kan je denken: "Die jongen heeft zoveel vervelende dingen meegemaakt en hij is daar zo achterdochtig door geworden en zodoende houden zijn problemen met sociale contacten stand. Ik ga hem leren inzien dat mensen niet altijd tegen hem zijn en dat je mensen niet altijd hoeft te wantrouwen. Daardoor zullen zijn problemen met sociale contacten minder worden."
Maar hulpverleners denken soms ook zo: "Ik constateer dat deze persoon een verstoorde kijk heeft op de realiteit. Uit onderzoek blijkt dat hij achterdochtiger is dan de gemiddelde norm en daarom heeft hij een behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen nodig."
Zie je het verschil?
In het tweede voorbeeld wordt hij 'gestraft' voor het feit dat hij achterdochtiger is dan de meeste mensen. Hij wordt gestoord genoemd, zijn achterdochtigheid is gemaakt tot iets wat hij fout doet en daarom wordt hij 'verbannen' naar een minderheidsgroep.
Zal een behandeling effect hebben als de hulpverlener op zo'n manier naar hem kijkt?
Problemen worden ook geindividualiseerd tot de vraag: en hoe ga jij daarmee om? Dat is gemakkelijk, want de hulpverlener kan het verleden niet ongedaan maken en hij kan de samenleving niet dwingen rekening te houden met de ontstane gevoeligheden van mensen. Hoe hufferig of veeleisend mensen zich ook mogen opstellen, het is aan jou om daarboven te staan en het te 'handelen'. Dat is voor mensen die zo worden behandeld en bevestiging dat de wereld geen boodschap aan ze heeft.
Omdat de hulpverlening niet gebaseerd is op solide kennis, maar behoord tot de beroepen die geteisterd worden door onduidelijkheid, houdt de hulpverlener zich liever vast aan de algemeen gangbare behandel technieken en methodes, dan in conflict te komen met de organisatie of opdrachtgevers. Alles draait om de vraag hoe de patient weer ingevoegd kan worden in de samenleving. Als de samenleving zelf onrechtvaardig is, dan zal de hulpverlener de kant van de samenleving kiezen.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 17-01-2012 14:00:50 ]
Je benadering is heel open en mensvriendelijk. Maar je absolute overtuiging dat je als mens boven je eigen psychologische systeem staat, is een geloof. Iemand kan alleen zijn eigen gedrag in goede banen leiden, als het gaat om een klein aspect van je leven waarin je jezelf wilt verbeteren. Dat lukt alleen als de rest staat als een huis en je voelt jezelf 'in control'. Maar deze controle over jezelf is in laatste instantie niet vanzelfsprekend.quote:
[..]
Dan ga je ervan uit dat ik iets aan het verdedigen ben, dat is niet zo want er valt niks te verdedigen, ik ben overtuigd van datgene waar ik op dat moment van overtuigd ben en dat is het verder dan ook, dat is voor mij niet stellig zijn dat is gewoon vinden wat ik vind. Ik heb een kijk ergens op, anderen hebben daar weer een andere kijk op, prima, volgens mij kan dat best naast elkaar bestaan. Ik heb op je posts gereageerd maar heb het niet gehad over iets als een gelijk of wat dan de waarheid zou zijn, misschien dat je dat ergens mist
Vergelijk het met een fysiek probleem. Als je een wond hebt die gehecht moet worden, kun je naar een medische post lopen. Als je je been hebt gebroken, kun je niet zelfstandig naar een medische post lopen. Als je in coma ligt kun je niet eens meer bedenken wat je het beste kan doen.
Het psychische is minder duidelijk. Daarom kun je gemakkelijk veronderstellen dat er altijd nog een punt bestaat van waaruit jij zelf de controle neemt en het oplost. Zonder dit idee van een absolute wezenskern als uitgangspunt wordt het lastiger.
Noch is het altijd duidelijk wat het probleem is en waarin de oplossing moet worden gezocht. In de psychologische wetenschap staat alles nog op losse schroeven en zijn er veel meer vragen dan antwoorden. In de hulpverlening kun je niet net doen alsof je beschik over de juiste behandeltechnieken en dat onsuccesvolle behandelingen het gevolg zijn van weerbarstige patienten.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 17-01-2012 12:52:15 ]
Lijkt me danig vervelend.
Je staat er niet boven, je kan echter wel waarnemen wat het doet, dat leren begrijpen en kiezen of erin meegaat of niet. Dan kan je spreken van doen wat je wilt, want er was een keus.quote:
Je benadering is heel open en mensvriendelijk. Maar je absolute overtuiging dat je als mens boven je eigen psychologische systeem staat, is een geloof. Iemand kan alleen zijn eigen gedrag in goede banen leiden, als het gaat om een klein aspect van je leven waarin je jezelf wilt verbeteren. Dat lukt alleen als de rest staat als een huis en je voelt jezelf 'in control'. Maar deze controle over jezelf is in laatste instantie niet vanzelfsprekend.
Je hebt het over controle; controle = angst. Je laten leiden door het idee ergens controle over te willen hebben (zoals bijv gedachtes en gevoelens) is je laten leiden door angst. Ook die angst mag er natuurlijk zijn, net zoals dat alles er mag zijn, het gaat erom dat je leert regie voeren over alles wat je hebt en niet de dingen die je hebt laten bepalen want daar zijn die dingen niet voor.
Door ergens controle over te willen voer je het angst mechanisme, net zoals je alles wat je aandacht geeft voert en daarmee groter maakt.
Neem aan dat je bedoelt dat iemand het in sommige gevallen het niet alleen aan kan Dat is absoluut waar, iemand kan zo gewend zijn aan het al lange tijd meegaan in de psychische mechanismen dat dat zo rigide is geworden en de persoon in kwestie in dat kooitje gevangen zit. Als iemands onbewuste bomvol zit met beperkende overlevingsstrategieën dan is daar niet tegen op te boksen, dat kan alleen in kleine stapjes. Er moet dan iemand van buitenaf komen om diegene te helpen daar van naar buiten te komen en dat is kan een ontzettend lang en ingewikkeld proces zijn. Maar het kan wel, want je maakt dan als het ware de weg terug, laag voor laag door al het gestapelde om zo laag voor laag vrij te worden. Zodat iemand helemaal zichzelf wordt, los van de psychische mechanismen, dat is namelijk niet wat je bent maar iets wat je hebt.quote:Vergelijk het met een fysiek probleem. Als je een wond hebt die gehecht moet worden, kun je naar een medische post lopen. Als je je been hebt gebroken, kun je niet zelfstandig naar een medische post lopen. Als je in coma ligt kun je niet eens meer bedenken wat je het beste kan doen.
Zelfde als hierboven, er zal iemand van buitenaf nodig zijn die de blinde plekken en vuilkuilen bij iemand leert zien en kennen om daar op een constructieve manier op wijzen en een andere richting op te werken. Voorwaarde is dan wel dat iemand onderscheid leert maken tussen dat wat iemand doet (een bewuste keuze) of wanneer iemand vast zit in een patroon.quote:Het psychische is minder duidelijk. Daarom kun je gemakkelijk veronderstellen dat er altijd nog een punt bestaat van waaruit jij zelf de controle neemt en het oplost. Zonder dit idee van een absolute wezenskern als uitgangspunt wordt het lastiger.
Alles staat op losse schroeven, neem als voorbeeld dat er 100 jaar geloofd is geweest dat er nooit deeltjes sneller zouden dan het licht zouden kunnen gaan, blijkt onzin. Daar wordt door ´de wetenschap´ wantrouwend op gereageerd, logisch; iets wat zij geloofden blijkt niet waar te zijn (tevens is dat een goed voorbeeld dat veel mensen het concept (want meer is het niet) van wetenschap gebruiken om een gevoel van zekerheid over iets te creëren ''het is zo wánt het is bewezen'', dat is precies hetzelfde wat religieuze mensen doen, die geloven ook in iets wat ze een gevoel van veiligheid en houvast geven; het is beide iets wat voortkomt uit angst en dwang).quote:Noch is het altijd duidelijk wat het probleem is en waarin de oplossing moet worden gezocht. In de psychologische wetenschap staat alles nog op losse schroeven en zijn er veel meer vragen dan antwoorden. In de hulpverlening kun je niet net doen alsof je beschik over de juiste behandeltechnieken en dat onsuccesvolle behandelingen het gevolg zijn van weerbarstige patienten.
Dingen staat niet vast en niets is zeker, daar gaat het denk ik ook niet om, het gaat om het beste maken van dat wat er op het moment is
In hoeverre er een keus was, is nog een openstaande vraag. Kijk maar eens naar alle discussies daarover in de filosofie en de psychologie. Daar stap je overheen.quote:
[..]
Je staat er niet boven, je kan echter wel waarnemen wat het doet, dat leren begrijpen en kiezen of erin meegaat of niet. Dan kan je spreken van doen wat je wilt, want er was een keus.
Je hebt het over controle; controle = angst. Je laten leiden door het idee ergens controle over te willen hebben (zoals bijv gedachtes en gevoelens) is je laten leiden door angst. Ook die angst mag er natuurlijk zijn, net zoals dat alles er mag zijn, het gaat erom dat je leert regie voeren over alles wat je hebt en niet de dingen die je hebt laten bepalen want daar zijn die dingen niet voor.
Door ergens controle over te willen voer je het angst mechanisme, net zoals je alles wat je aandacht geeft voert en daarmee groter maakt.
Een zekere mate aan controle is een levensvoorwaarde. Zoals jezelf zegt: "het gaat erom dat je leert regie voeren over alles wat je hebt en niet de dingen die je hebt laten bepalen". Dat is een vorm van controle zoeken. Vervolgens zeg je dat: "Door ergens controle over te willen voer je het angst mechanisme". Dat is tegenstrijdig.
Dat een gebrek aan controle angst oproept lijkt mij natuurlijk in een eisende omgeving die deze controle van je verwacht.
Hier gaat je ervan uit dat er een vrije versie van jezelf bestaat en dat je jezelf kunt worden. Ook dat is onduidelijk. Het is vaak onduidelijk wat een overlevingsstrategie is en wat een adequate response in op een situatie. De suggestie dat iemand die van buiten komt dat wel goed kan inschatten is ook niet overtuigend.quote:Neem aan dat je bedoelt dat iemand het in sommige gevallen het niet alleen aan kan Dat is absoluut waar, iemand kan zo gewend zijn aan het al lange tijd meegaan in de psychische mechanismen dat dat zo rigide is geworden en de persoon in kwestie in dat kooitje gevangen zit. Als iemands onbewuste bomvol zit met beperkende overlevingsstrategieën dan is daar niet tegen op te boksen, dat kan alleen in kleine stapjes. Er moet dan iemand van buitenaf komen om diegene te helpen daar van naar buiten te komen en dat is kan een ontzettend lang en ingewikkeld proces zijn. Maar het kan wel, want je maakt dan als het ware de weg terug, laag voor laag door al het gestapelde om zo laag voor laag vrij te worden. Zodat iemand helemaal zichzelf wordt, los van de psychische mechanismen, dat is namelijk niet wat je bent maar iets wat je hebt.
Zelfde als hierboven. De scheiding tussen patienten die het spoor bijster zijn, en de hulpverlener die dat allemaal wel op de juiste wijze kan beoordelen, is lichtzinnig.quote:Zelfde als hierboven, er zal iemand van buitenaf nodig zijn die de blinde plekken en vuilkuilen bij iemand leert zien en kennen om daar op een constructieve manier op wijzen en een andere richting op te werken. Voorwaarde is dan wel dat iemand onderscheid leert maken tussen dat wat iemand doet (een bewuste keuze) of wanneer iemand vast zit in een patroon.
Dat er deeltjes bestaan die sneller gaan dan het licht is nog niet duidelijk.quote:Alles staat op losse schroeven, neem als voorbeeld dat er 100 jaar geloofd is geweest dat er nooit deeltjes sneller zouden dan het licht zouden kunnen gaan, blijkt onzin. Daar wordt door ´de wetenschap´ wantrouwend op gereageerd, logisch; iets wat zij geloofden blijkt niet waar te zijn (tevens is dat een goed voorbeeld dat veel mensen het concept (want meer is het niet) van wetenschap gebruiken om een gevoel van zekerheid over iets te creëren ''het is zo wánt het is bewezen'', dat is precies hetzelfde wat religieuze mensen doen, die geloven ook in iets wat ze een gevoel van veiligheid en houvast geven; het is beide iets wat voortkomt uit angst en dwang). Dingen staat niet vast en niets is zeker, daar gaat het denk ik ook niet om, het gaat om het beste maken van dat wat er op het moment is
Het beste maken van het moment is een pragmatisch en relativistisch standpunt. Dat is in de menswetenschappen en veel voorkomend standpunt. Psychologische hulpverlening is een een beroep waar men te kampen heeft met een groot gebrek aan inzicht. Therapieen zijn vooral een vorm van veredelde huis-tuin-en-keuken psychologie. Dat maakt het lastig om jezelf neer te zetten als een deskundige professional. Door de complexiteit van de probleemstellingen hebben velen in de menswetenschappen het idee opgegeven dat echte kennis nodig of bestaanbaar is. Daarmee ontlopen ze het probleem dat ze zelf nog weinig begrijpen.
Als hulpverleners met een veel te grote stelligheid praten over dingen die ze zelf niet begrijpen, dan worden hulpverleners deel van het probleem ipv de oplossing.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 17-01-2012 15:01:31 ]
Daar stap ik niet overheen; voor mij is het geen openstaande vraag. Ik heb daar voor mezelf ideeën over gevormd en heb daar genoeg aan. Neemt niet weg dat bijleren altijd leuk en interessant kan zijn maar niks doen omdat iets niet zeker is (terwijl nooit iets zeker is) spreekt mij in ieder geval niet aan.quote:
In hoeverre er een keus was, is nog een openstaande vraag. Kijk maar eens naar alle discussies daarover in de filosofie en de psychologie. Daar stap je overheen.
Dan heb je misschien geen ervaring met het ervaren van het voeren van regie en het willen uit oefenen van controle, het zijn in deze zin namelijk 2 dingen die tegenovergesteld zijn.quote:Een zekere mate aan controle is een levensvoorwaarde. Zoals jezelf zegt: "het gaat erom dat je leert regie voeren over alles wat je hebt en niet de dingen die je hebt laten bepalen". Dat is een vorm van controle zoeken. Vervolgens zeg je dat: "Door ergens controle over te willen voer je het angst mechanisme". Dat is tegenstrijdig.
Dat is een heel natuurlijk en logisch mechanisme ja, met daarbij een keuze of je in die impuls mee gaat.quote:Dat een gebrek aan controle angst oproept lijkt mij natuurlijk in een eisende omgeving die deze controle van je verwacht.
Dat is voor jou onduidelijk, het is voor mij niet onduidelijk. Dat zegt verder niets over of het onduidelijk is of niet, zulke uitspraken kan je nooit doen, niemand niet. Iemand zou dan kunnen zeggen ''als het bewezen is is het duidelijk'' maar zelfs bewezen is een losse term en kan dus ook nooit dingen 100% duidelijk maken. Gelukkig hoeft dat ook niet.quote:Hier gaat je ervan uit dat er een vrije versie van jezelf bestaat en dat je jezelf kunt worden. Ook dat is onduidelijk.
Zelfde als hierboven; voor jou is het onduidelijk, voor mij is het niet onduidelijk, zegt verder niks over of het onduidelijk is of niet.quote:Het is vaak onduidelijk wat een overlevingsstrategie is en wat een adequate response in op een situatie. De suggestie dat iemand die van buiten komt dat wel goed kan inschatten is ook niet overtuigend.
Nogmaals zelfde als boven, als zou je kunnen redeneren dat iemand die uit een soort gelijke beperkende situatie is gekomen en uit dat proces en dat proces helemaal door bij een ander dingen kan zien en begrijpen die diegene nog moet leren, dat is dan puur een kwestie van verworven inzicht.quote:Zelfde als hierboven. De scheiding tussen patienten die het spoor bijster zijn, en de hulpverlener die dat allemaal wel op de juiste wijze kan beoordelen, is lichtzinnig.
Dat zou je kunnen zeggen als je wist hoeveel inzicht er in totaal zou zijn en welk percentage daarvan nu bekend is. Daarnaast zou het zomaar zo kunnen zijn dat de reguliere hulpverlening door alle regels en beperkingen bij lange na niet zou kunnen doen wat mogelijk is.quote:Psychologische hulpverlening is een een beroep waar men te kampen heeft met een groot gebrek aan inzicht.
Die mening kan je hebben, maar meer dan een mening is het niet, getuigt eerder aan niet weten wat er mogelijk is en wat dat voor een mensenleven kan betekenen, maar dat is dan ook meer een kwestie van ervaring.quote:Therapieen zijn vooral een vorm van veredelde huis-tuin-en-keuken psychologie. Dat maakt het lastig om jezelf neer te zetten als een deskundige professional.
Klopt, en daarom is het altijd goed om er vanuit te gaan dat je niet weet wat en of er iets mogelijk is, dan laat je je in ieder geval niet onnodig in met het idee dat iets niet kan of dat iets niet mogelijk is. Je weet het niet, dus is het mogelijk.quote:
Als hulpverleners met een veel te grote stelligheid praten over dingen die ze zelf niet begrijpen, dan worden hulpverleners deel van het probleem ipv de oplossing.
Jij kan je misschien veroorloven om daarover je eigen ideeen te hebben gevormd. Maar kan een hulpverlener zijn patienten dit soort ideeen aanpraten, als het slecht zijn eigen ideeen zijn?quote:
[..]
Daar stap ik niet overheen; voor mij is het geen openstaande vraag. Ik heb daar voor mezelf ideeën over gevormd en heb daar genoeg aan. Neemt niet weg dat bijleren altijd leuk en interessant kan zijn maar niks doen omdat iets niet zeker is (terwijl nooit iets zeker is) spreekt mij in ieder geval niet aan.
Niet weten impliceert niet nietsdoen. Het impliceert alleen dat er reden is voor twijfel of je ergens goed aan doet of niet. Wat je doet is dan een experiment ipv van een therapie.
Regie voeren zonder enige controle is best lastig. Jij bedoelt met controle een hele nauwe pathologische versie daarvan. Het handelen mensen bevindt zich altijd ergens tussen controle en proberen in. Het punt van controle dat jij volgens mij verondersteld, is dat het bewustzijn een vanzelfsprekende autonome zetel voor regie is. Maar gezonde mensen, die wel de regie voeren, weten meestal ook niet wat ze doen. En als ze gezamelijk de regie voeren dan zijn ze het zelden met elkaar eens.quote:Dan heb je misschien geen ervaring met het ervaren van het voeren van regie en het willen uit oefenen van controle, het zijn in deze zin namelijk 2 dingen die tegenovergesteld zijn.
Het mechanisme is logisch, maar het blijft toch een keuze.quote:Dat is een heel natuurlijk en logisch mechanisme ja, met daarbij een keuze of je in die impuls mee gaat.
Dat hoeft niet. Maar zelf beweer je voortdurend dat je het een bepaalde manier moet zien. Je moet uitgaan van jezelf (als je de regie voert) en ook niet (als je uitgaat van een oneigelijke impuls). En het verschil tussen beide is duidelijk en onduidelijk, en gelukkig hoeft je daar nooit uitspraken over te doen.quote:Dat is voor jou onduidelijk, het is voor mij niet onduidelijk. Dat zegt verder niets over of het onduidelijk is of niet, zulke uitspraken kan je nooit doen, niemand niet. Iemand zou dan kunnen zeggen ''als het bewezen is is het duidelijk'' maar zelfs bewezen is een losse term en kan dus ook nooit dingen 100% duidelijk maken. Gelukkig hoeft dat ook niet.
Dat werkt alleen als iedereen het voor zichzelf uitzoekt. Maar in de verhouding tussen behandelaar een patient kan dat niet meer.quote:Zelfde als hierboven; voor jou is het onduidelijk, voor mij is het niet onduidelijk, zegt verder niks over of het onduidelijk is of niet.
Het kan net zo goed een schijn inzicht zijn. Er zijn genoeg mensen die in crisissutaties de waarheid ontdekken in een godsdienst en binnen dat kader zichzelf hervinden, en vervolgens concluderen dat dit de oplossing is.quote:Nogmaals zelfde als boven, als zou je kunnen redeneren dat iemand die uit een soort gelijke beperkende situatie is gekomen en uit dat proces en dat proces helemaal door bij een ander dingen kan zien en begrijpen die diegene nog moet leren, dat is dan puur een kwestie van verworven inzicht.
Nee, de psychologie als wetenschap slaagt er niet in om therapieen te onderbouwen. Wel is het mogelijk om de effectiviteit van therapieen vast te stellen en die cijfers zijn dramatisch.quote:Dat zou je kunnen zeggen als je wist hoeveel inzicht er in totaal zou zijn en welk percentage daarvan nu bekend is. Daarnaast zou het zomaar zo kunnen zijn dat de reguliere hulpverlening door alle regels en beperkingen bij lange na niet zou kunnen doen wat mogelijk is.
Dat geldt ook voor allerlei bekeringen. Houvast vinden en weer in een goed spoor terecht komen, betekent niet dat de gevolgde route ook van toepassing is op anderen, of dat de gedachten erbij kloppen.quote:Die mening kan je hebben, maar meer dan een mening is het niet, getuigt eerder aan niet weten wat er mogelijk is en wat dat voor een mensenleven kan betekenen, maar dat is dan ook meer een kwestie van ervaring.
Ik geloof best dat mensen in patronen gevangen raken en er ook weer uit kunnen komen. Maar therapieen kunnen zelf ook voorbeelden zijn van patronen waar we in vastzitten. Net zoals de medische praktijk van aderlatingen een lange tijd gezien werd gezien als een effectieve behandeling. Ik vind het goed dat er met mensen wordt gewerkt aan een oplossing, maar de ideeen achter deze oplossingen zijn vaak vaag en berusten meer op geloof dan kennis.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 17-01-2012 16:04:41 ]
Het gaat ook niet om je eigen ideeën, het gaat om iemand leren zichzelf te zijn, de eigen ideeën en vooral ook zelfvertrouwen ontwikkelen. Dat kan je als therapeut (of als wie dan ook) nooit voor iemand doen, je kan wel iemand leren dat voor en met zichzelf te gaan doen.quote:
Jij kan je misschien veroorloven om daarover je eigen ideeen te hebben gevormd. Maar kan een hulpverlener zijn patienten dit soort ideeen aanpraten, als het slecht zijn eigen ideeen zijn?
Iemand heeft zich ontwikkelt zoals diegene zich tot nu toe ontwikkelt heeft, sommige delen daarvan zijn wenselijk, sommige misschien niet. Ook die niet wenselijke dingen hebben een logische ontwikkeling die je kunt begrijpen en, belangrijker, terug te draaien door te leren je de andere kant op te gedragen dan wat de tot dan toe opgebouwde mechanismen 'willen'.
Angst is de basis van veel psychisch leed, en daar waar vertrouwen is kan geen angst zijn, waar geen vertrouwen is kan niet anders dan dat angst verschijnt. Iemand kan leren zijn zelfvertrouwen op te leren bouwen maar dan wel op een manier die aansluit bij die persoon. De persoon is uniek en moet voor een succesvolle behandeling moet de behandeling zijn afgestemd op zijn unieke persoonlijkheid én psychisch systeem.
Het is nooit de bedoeling iemand iets aan te praten, het is de bedoeling dat iemand met zichzelf gaat praten en zichzelf leert kennen, in dat contact zit al het achterliggende en daarmee ook alle oplossingen; er zijn redenen, argumenten, waarom de dingen zijn gegaan en gevormd zoals ze zijn gegaan en gevormd.
Hoe wil je ooit een experiment doen om iets uit te vinden wat voor iedereen zou werken? Is dat überhaupt mogelijk? Het klinkt alsof je vind dat een experiment de voorkeur zou moeten krijgen, maar dat lijkt me nogal stug.quote:Niet weten impliceert niet nietsdoen. Het impliceert alleen dat er reden is voor twijfel of je ergens goed aan doet of niet. Wat je doet is dan een experiment ipv van een therapie.
Regie voeren is het tegenovergestelde van onder controle houden, er bestaat geen regie voeren met of zonder controle, regie voeren is zonder controle.quote:Regie voeren zonder enige controle is best lastig. Jij bedoelt met controle een hele nauwe pathologische versie daarvan. Het handelen mensen bevindt zich altijd ergens tussen controle en proberen in. Het punt van controle dat jij volgens mij verondersteld, is dat het bewustzijn een vanzelfsprekende autonome zetel voor regie is. Maar gezonde mensen, die wel de regie voeren, weten meestal ook niet wat ze doen. En als ze gezamelijk de regie voeren dan zijn ze het zelden met elkaar eens.
Proberen bestaat niet; je doet iets of je doet iets niet. Geeft het niet het resultaat wat je wilde dan leer je daarvan en doe je het volgende keer anders. ''Mensen die niet weten wat ze doen'' en ''gezond'' in dezelfde zin? Het is maar net wat je onder gezond verstaat.
Iemand die heel zijn leven aan iets vasthoudt en dat kwijt raakt kan een angst gevoel ervaren (het mechanisme) of je daar vervolgens naar handelt is de keuze.quote:Het mechanisme is logisch, maar het blijft toch een keuze.
Je voert de regie, dus ook over de impulsen van je psychisch systeem (die jij de oneigenlijke impuls noemt). Dat is iets wat je hebt, wie je bent is wie je bent.quote:Dat hoeft niet. Maar zelf beweer je voortdurend dat je het een bepaalde manier moet zien. Je moet uitgaan van jezelf (als je de regie voert) en ook niet (als je uitgaat van een oneigelijke impuls).
Kan je dat zo stellen of hangt dat van de behandelaar af? Kijk naar wat je hier typt, alsof het een waarheid is.quote:Dat werkt alleen als iedereen het voor zichzelf uitzoekt. Maar in de verhouding tussen behandelaar een patient kan dat niet meer.
Is het niet aan iedereen om uit te zoeken wie je bent om zo sterk en echt als jezelf in het leven te komen staan? Ongeacht of je in therapie bent of niet? Is dat iets waar je mee stopt wanneer je een behandelaar hebt?
Is het jouw idee dat een behandelaar mensen moet gaan vertellen wie ze zijn, waarom en wat ze met zichzelf moeten doen? Zo werkt dat toch niet?
Zijn die overal dramatisch of alleen in de reguliere (door de ziektekosten verzekeraars vergoede) hulp?quote:Nee, de psychologie als wetenschap slaagt er niet in om therapieen te onderbouwen. Wel is het mogelijk om de effectiviteit van therapieen vast te stellen en die cijfers zijn dramatisch.
Voorbeeld: 66% volledige genezing http://www.imet.nl/resultaten/statistieken.html
Nog 1, definitieve cijfers zijn nog niet bekend maar liggen naar verwachting nog hoger http://www.pastrealityintegration.com/nl/info-over-pri/onderzoek
Zo zijn er nog meer, je zal alleen wel verder moeten kijken dan naar alleen dat wat aan de oppervlakte komt en op zoek gaan naar mogelijkheden ipv te kijken naar wat er allemaal niet kan en waar beperkingen zitten.
Psychologie is een verouderd begrip omdat het begrijpen van de psyche slechts een begin is, en de leer of kunde om volledig mens te zijn is geen wetenschap want mens zijn is geen wetenschap.
[ Bericht 8% gewijzigd door deelnemer op 17-01-2012 18:09:01 ]
Borderline is wel heel wat meer dan een patroon hoorquote:
Ik begrijp je model. Mens raakt in een patroon. Patroon laat mens steeds op een wijze reageren die onwenselijke gevolgen heeft. Mens gaat in therapie. Daar wordt mens bewust van zijn patroon en leert hoe hij dat dat doorbreekt. Mens leert patroon af en is daarna vrijer in zijn handelen. Controle = patronen creeeren of in stand houden. Het is een model voor gelokaliseerde stoornissen, zoals eetstoornissen, angststoornissen of andere tics.
en stoornissen zijn ook geen tics .Het heet niet voor niks borderline.quote:Waarom reageren borderliners zo extreem?
Wow , zo kunnen sommige inderdaad zijn.quote:
Ik hoop iig niet dat ze allemaal zoals dit meisje in deze video zijn...
Lijkt me danig vervelend.
Als dit is wat jij eruit haalt is dat prima maar wil wel duidelijk erbij zeggen dat wat je hier typt absoluut niet is wat ik bedoel of hoe ik het ziet. Je hebt het namelijk over iets wat niet meer dan het uiterste deel van een symptoom is.quote:
Ik begrijp je model. Mens raakt in een patroon. Patroon laat mens steeds op een wijze reageren die onwenselijke gevolgen heeft. Mens gaat in therapie. Daar wordt mens bewust van zijn patroon en leert hoe hij dat dat doorbreekt. Mens leert patroon af en is daarna vrijer in zijn handelen. Controle = patronen creeeren of in stand houden. Het is een model voor gelokaliseerde stoornissen, zoals eetstoornissen, angststoornissen of andere tics. Het is een beperkt model voor een bepaald soort problemen. Hoe het model past in een groter plaatje en de vragen die dat met zich meebrengt, vallen buiten het kader. Je heb mijns inziens teveel de neiging dit model te generaliseren tot een volledig mensbeeld.
Dat wil ik wel aannemen, maar volgens Canillas zijn het patroontjes die je herhaald.quote:
[..]
Borderline is wel heel wat meer dan een patroon hoor
Nogmaals; dat is absoluut niet wat ik zeg.quote:
[..]
Dat wil ik wel aannemen, maar volgens Canillas zijn het patroontjes die je herhaald.
En dat is o.a. de reden dat veel hulpverlening bij mij niet werkte.quote:
In het tweede geval neemt de hulpverlener een professionele houding aan die een persoonlijke verhouding uitsluit. Personen worden behandeld als een object.
Problemen worden ook geindividualiseerd tot de vraag: en hoe ga jij daarmee om? Dat is gemakkelijk, want de hulpverlener kan het verleden niet ongedaan maken en hij kan de samenleving niet dwingen rekening te houden met de ontstane gevoeligheden van mensen. Hoe hufferig of veeleisend mensen zich ook mogen opstellen, het is aan jou om daarboven te staan en het te 'handelen'. Dat is voor mensen die zo worden behandeld en bevestiging dat de wereld geen boodschap aan ze heeft.
Omdat de hulpverlening niet gebaseerd is op solide kennis, maar behoord tot de beroepen die geteisterd worden door onduidelijkheid, houdt de hulpverlener zich liever vast aan de algemeen gangbare behandel technieken en methodes, dan in conflict te komen met de organisatie of opdrachtgevers. Alles draait om de vraag hoe de patient weer ingevoegd kan worden in de samenleving. Als de samenleving zelf onrechtvaardig is, dan zal de hulpverlener de kant van de samenleving kiezen.
Psychische problemen zijn erg persoonlijk. Je bespreekt met een psycholoog niet de dingen die je met je buurvrouw bespreekt. Ik verlang niet dat een psych mijn handje vasthoudt en mij vertroeteld en het altijd met mij eens is. Maar het andere uiterste is zo'n 'professionele' objectieve houding. Dat wekte bij mij altijd de indruk dat ik niet begrepen werd en dat psychologie niks meer is dan 'wetenschappelijk' naar menselijke emoties kijken. Ik raakte mijn motivatie dan al snel kwijt.
Het valt me trouwens wel op dat zo'n afstandelijke houding vaker is bij onervaren therapeuten dan bij therapeuten die al een tijd in het vak meedraaien.
Het is een valkuil voor een hulpverlener om een afstandelijk buitenstaanders perspectief aan te nemen, als hij het probleem niet van binnenuit kent.quote:
[..]
En dat is o.a. de reden dat veel hulpverlening bij mij niet werkte.
Psychische problemen zijn erg persoonlijk. Je bespreekt met een psycholoog niet de dingen die je met je buurvrouw bespreekt. Ik verlang niet dat een psych mijn handje vasthoudt en mij vertroeteld en het altijd met mij eens is. Maar het andere uiterste is zo'n 'professionele' objectieve houding. Dat wekte bij mij altijd de indruk dat ik niet begrepen werd en dat psychologie niks meer is dan 'wetenschappelijk' naar menselijke emoties kijken. Ik raakte mijn motivatie dan al snel kwijt.
Het valt me trouwens wel op dat zo'n afstandelijke houding vaker is bij onervaren therapeuten dan bij therapeuten die al een tijd in het vak meedraaien.
Je ontkomt er niet aan dat je gezamelijk een verhaal maakt dat recht doet aan de situatie, zijn geschiedenis en houvast biedt voor verandering. Dat verhaal maak je samen. Het kan geen objectief verhaal zijn, omdat de belevingswereld van een mens niet objectiveerbaar is. De behandelaar zal zich daarom moeten inleven. Het gaat erom de wisselwerking tussen je beleving en feitelijke situaties in kaart te brengen, zodat je meer inzicht krijgt in deze situaties, en meer grip door ermee te oefenen. Je benut zo de ruimte die er altijd zit in de interpretatie-, beoordelings- en reaktiemogelijkheden.
Ook situaties zouden enigsins afgestemd kunnen worden op de persoon. In therapieen is de hulpverlener meestal niet in staat of bereid om dat te doen, zodat de last eenzijdig bij de persoon komt te liggen die behandeld wordt. Zijn/haar coping komt centraal te staan, terwijl een stimulerende en/of accommoderende omgeving ook wonderen kan doen.
Dat het bij Pulzar niet werkte , hoeft niet te betekenen dat het voor andere niet werkt.
Het verhaal maakt wel gebruik van objectieve feiten en kennis, maar iemands belevingswereld is niet objectiveerbaar (hooguit herkenbaar / deelbaar). Het verhaal is dus niet volledig objectiveerbaar.quote:
Dat kan wel degelijk want die objectiviteit is nodig , om juist degene in behandeling is inzicht in zichzelf te krijgen.
Tuurlijk je hebt helemaal gelijk , wat zijn wij nou mensen die het persoonlijk meegemaakt hebben en in de behandeling hebben gezeten dus weten uit ervaring hoe de psychiatrie werktquote:
[..]
Het verhaal maakt wel gebruik van objectieve feiten en kennis, maar iemands belevingswereld is niet objectiveerbaar (hooguit herkenbaar / deelbaar). Het verhaal is dus niet volledig objectiveerbaar.
Ik snap wel dat een psycholoog een zekere afstand moet bewaren. En natuurlijk moet de cliënt het uiteindelijk zelf doen en dat gaat niet als iemand anders je gaat vertellen hoe je dit en dat moet gaan aanpakken.quote:
Dat kan wel degelijk want die objectiviteit is nodig , om juist degene in behandeling is inzicht in zichzelf te krijgen.
Dat het bij Pulzar niet werkte , hoeft niet te betekenen dat het voor andere niet werkt.
Maar veel cliënten zijn wanhopig en beginnen pas met hulp zoeken als ze er zelf echt niet meer uitkomen. Een té afstandelijke en objectieve houding kan wantrouwen en een gevoel van onbegrip bij de cliënt opwekken.
Ja maar een te betrokken houding werkt ook niet hoor en helemaal niet bij mensen met borderline.quote:
[..]
Ik snap wel dat een psycholoog een zekere afstand moet bewaren. En natuurlijk moet de cliënt het uiteindelijk zelf doen en dat gaat niet als iemand anders je gaat vertellen hoe je dit en dat moet gaan aanpakken.
Maar veel cliënten zijn wanhopig en beginnen pas met hulp zoeken als ze er zelf echt niet meer uitkomen. Een té afstandelijke en objectieve houding kan wantrouwen en een gevoel van onbegrip bij de cliënt opwekken.
Sterker sommige zitten er niet eens omdat ze hulp gezocht hebben maar ook juist omdat omgeving ingegrepen heeft en dat maakt het nog moeilijker.
Ik denk meer bij jou dat er geen goede passende therapie is gevonden die echt bij jou past. Waarschijnlijk moet je dan meer iets vinden wat wel bij je past dan
En hier laat je (voor de zoveelste keer) zien dat jij er geen ervaring mee hebt en alles puur theoretisch bekijkt (als wat als jij je daar prettig bij voelt helemaal prima is, het bevestigd alleen dat je bepaalde kennis mist).quote:
De behandelaar zal zich daarom moeten inleven.
Behandelaar zal zich niet moeten inleven, dat is nergens voor nodig, de behandelaar moet alleen kennis en inzicht genoeg hebben om te begrijpen in welk proces iemand zit, wat er bij diegene speelt en hoe dat zich bij diegene uit. Dat is professioneel bezig zijn; betrokken zijn, benodigde (passende!) steun geven en bij zichzelf blijven.
Een persoon die er zelf in zit heeft bijv een bepaalde houding tegenover de problematiek en kan zichzelf veroordelen en omlaag halen om hoe het gaat. De behandelaar heeft kennis en inzicht van de processen die er spelen en kan daar objectief (dus zonder oordeel) naar kijken en handvaten aanbieden over het hoe daarmee om te gaan.quote:
Het verhaal maakt wel gebruik van objectieve feiten en kennis, maar iemands belevingswereld is niet objectiveerbaar (hooguit herkenbaar / deelbaar). Het verhaal is dus niet volledig objectiveerbaar.
Het verhaal (en daarmee zichzelf) volledig begrijpen is iets wat voor behandelde van belang is, om te kunnen behandelen is dat voor een behandelaar geen voorwaarde. Daarnaast is het onmogelijk om te weten hoe het is om een ander te zijn of om te weten hoe het voor een ander was om een bepaald iets mee te maken, dat is voor iets als oprecht meeleven ook nooit een criteria; dat is iets wat vanuit gevoel komt.
Dan rust alles op de objectieve kennis van zaken en dan mag je verwachten dat de wetenschap daar gemakkelijk grip op krijgt. Dat is, bij mijn weten, niet het geval. De zinsnede "hoe dat zich bij diegene uit" geeft al aan dat de interpretatie zich voegt naar de casus. Is het wel falsificeerbaar?quote:
[..]
En hier laat je (voor de zoveelste keer) zien dat jij er geen ervaring mee hebt en alles puur theoretisch bekijkt (als wat als jij je daar prettig bij voelt helemaal prima is, het bevestigd alleen dat je bepaalde kennis mist).
Behandelaar zal zich niet moeten inleven, dat is nergens voor nodig, de behandelaar moet alleen kennis en inzicht genoeg hebben om te begrijpen in welk proces iemand zit, wat er bij diegene speelt en hoe dat zich bij diegene uit. Dat is professioneel bezig zijn; betrokken zijn, benodigde (passende!) steun geven en bij zichzelf blijven.
Maar wil je dan behandeld blijven worden met een verkeerde methode? Eentje waaruit je zelf telkens vertrekt, zoals dat meisje deed?quote:
[..]
Dat is zo'n vreselijke gang van zaken
(...)
Er is geen geld meer voor, maar ze zouden beter wat mentors aanstellen voor dolenden voor wie geen behandeling mogelijk is. Dan staan ze er niet meer helemaal alleen voor.
Dat is denk ik een kwestie van tijd & oefening. Een ook met veel weerwoorddialogen, zodat de discrepantie beter aan het licht komt.quote:
[..]
Nu graag nog het punt waar je inziet dat jouw posts dan misschien anders op mensen overkomen dan je bedoelt, en dat dat misschien (deels) door jouw manier van formuleren zou kunnen komen.....
Hier is trouwens een voorbeeld daarvan:
Dit is geen voorbeeld van controle en controle is ook helemaal geen angst.quote:Je hebt het over controle; controle = angst. Je laten leiden door het idee ergens controle over te willen hebben (zoals bijv gedachtes en gevoelens) is je laten leiden door angst. Ook die angst mag er natuurlijk zijn, net zoals dat alles er mag zijn, het gaat erom dat je leert regie voeren over alles wat je hebt en niet de dingen die je hebt laten bepalen want daar zijn die dingen niet voor.
Controledwang daarentegen is een stoornis en kan een uiting van angst zijn en komt vaak voor bij borderliners. Veel borderliners of misschien mensen met borderliner-trekken, slagen erin in een machtspositie te komen, bv. de chef zijn. Probeer maar eens om met zulke chefs te discussiëren.
Borderliner exposed, uiteraard weer een vrouw, het hele filmpje afkijken en let vooral op reactie van zijn ex..
Ps..ik heb niet alles gelezen, dus weet niet op deze al gepost is.
Nee, dat mag je niet verwachten want wetenschap is (hoe mooi en spectaculair de bevinden en nieuwe mogelijkheden ook mogen zijn) niets meer dan feiten verwerken. Mensen zijn geen feiten, mensen zijn niet falsifieerbaar; wetenschap kan daar nooit grip op krijgen; menselijkheid is groter dan de wetenschap, mensen zullen uiteindelijk wellicht de wetenschap kunnen omvatten, andersom kan daar nooit sprake van zijn.quote:
Dan rust alles op de objectieve kennis van zaken en dan mag je verwachten dat de wetenschap daar gemakkelijk grip op krijgt. Dat is, bij mijn weten, niet het geval. De zinsnede "hoe dat zich bij diegene uit" geeft al aan dat de interpretatie zich voegt naar de casus. Is het wel falsificeerbaar?
Jij gaat ervan dat wetenschap en leidraad zou moeten zijn en bekijkt alles daarvan uit, met zo'n beperkte visie zal je altijd tekort schieten. Je 'verheerlijkt' het concept van wetenschap en wordt daarmee blind voor de dingen die werkelijk spelen.
Nee, dan kan je je actief inzetten om iets te vinden wat wel werkt.quote:
Maar wil je dan behandeld blijven worden met een verkeerde methode? Eentje waaruit je zelf telkens vertrekt, zoals dat meisje deed?
Iemand die bijv een angst voor gevoel heeft vanuit het idee dat gevoelens teveel kunnen worden, dan kun je eerst daarmee aan de slag om op die manier ruimte te creëren voor verder herstel.
Onder dwang zit altijd angst en da geldt ook voor controle; waarom zou je ergens controle over willen hebben als je niet bang was voor wat zou gebeuren als je die controle niet had?quote:Dit is geen voorbeeld van controle en controle is ook helemaal geen angst.
Controledwang daarentegen is een stoornis en kan een uiting van angst zijn en komt vaak voor bij borderliners. Veel borderliners of misschien mensen met borderliner-trekken, slagen erin in een machtspositie te komen, bv. de chef zijn. Probeer maar eens om met zulke chefs te discussiëren.
quote:
[..]
Een persoon die er zelf in zit heeft bijv een bepaalde houding tegenover de problematiek en kan zichzelf veroordelen en omlaag halen om hoe het gaat. De behandelaar heeft kennis en inzicht van de processen die er spelen en kan daar objectief (dus zonder oordeel) naar kijken en handvaten aanbieden over het hoe daarmee om te gaan.
Deze twee quotes zijn met elkaar in tegenspraak. Wetenschap omschrijven als 'het verwerken van feiten' is erg kort door de bocht. Feiten zijn wel noodzakelijk om een model te verifieren/falsiceren. Als een behandelmethode zo objectief is als de eerste quote beschrijft, dan is het al een falcificeerbaar objectief model. Maar dat kan het inderdaad nooit zijn, zoals ik ook al aangaf.quote:
[..]
Nee, dat mag je niet verwachten want wetenschap is (hoe mooi en spectaculair de bevinden en nieuwe mogelijkheden ook mogen zijn) niets meer dan feiten verwerken. Mensen zijn geen feiten, mensen zijn niet falsifieerbaar; wetenschap kan daar nooit grip op krijgen; menselijkheid is groter dan de wetenschap, mensen zullen uiteindelijk wellicht de wetenschap kunnen omvatten, andersom kan daar nooit sprake van zijn.
Nee, maar omdat het zich moeilijk wetenschappelijk laat benaderen, is het ook vatbaar voor een gebrek aan objectiviteit. Dat maakt de rol van de behandelaar minder geloofwaardig. Het is een balanceer act tussen 1) de erkenning dat objectiviteit maar beperkt mogelijk is en 2) de meerwaarde van het oordeel van een professionele behandelaar.quote:Jij gaat ervan dat wetenschap en leidraad zou moeten zijn en bekijkt alles daarvan uit, met zo'n beperkte visie zal je altijd tekort schieten. Je 'verheerlijkt' het concept van wetenschap en wordt daarmee blind voor de dingen die werkelijk spelen.
Er is daar geen tegenspraak, want de behandelaar begrijpt het proces en de mogelijke valkuilen en blinde vlekken en kan daar op wijzen wanneer nodig, het model is iemand leren zichzelf te begrijpen, met zichzelf aan de slag te gaan om zo volledig zichzelf te worden; dat proces is dus elke keer voor iedereen anders. Het laat zich niet meten maar toch zijn de resultaten ernaar en die zijn wel falsifieerbaar. Wetenschappelijk gezien kun je het dus niet meten maar toch zijn erg verschillen, daar schiet wetenschap tekort, niet het proces want het proces is menselijk en daar kan wetenschap geen grip op krijgen; het menszijn gaat veel verder dan wat de wetenschap kan doen.quote:
Deze twee quotes zijn met elkaar in tegenspraak. Wetenschap omschrijven als 'het verwerken van feiten' is erg kort door de bocht. Feiten zijn wel noodzakelijk om een model te verifieren/falsiceren. Als een behandelmethode zo objectief is als de eerste quote beschrijft, dan is het al een falcificeerbaar objectief model. Maar dat kan het inderdaad nooit zijn, zoals ik ook al aangaf.
Hier redeneer je alsof dat wanneer iets wetenschappelijk moeilijk te benaderen is de waarde ervan ter discussie staat, dat is een ongelofelijk beperkende tusselvisie, die van geen 1 kant van intelligentie spreekt. Daarnaast denk je heel zwart/wit (het is óf objectief óf dat is het compleet niet) wat nog eens extra bekrompen is.quote:Nee, maar omdat het zich moeilijk wetenschappelijk laat benaderen, is het ook vatbaar voor een gebrek aan objectiviteit. Dat maakt de rol van de behandelaar minder geloofwaardig. Het is een balanceer act tussen 1) de erkenning dat objectiviteit maar beperkt mogelijk is en 2) de meerwaarde van het oordeel van een professionele behandelaar.
Leven is iets anders dan wetenschap. Leven staat in het teken van doelstellingen en die zijn ook niet objectief nastrevenswaardig.quote:
[..]
Er is daar geen tegenspraak, want de behandelaar begrijpt het proces en de mogelijke valkuilen en blinde vlekken en kan daar op wijzen wanneer nodig, het model is iemand leren zichzelf te begrijpen, met zichzelf aan de slag te gaan om zo volledig zichzelf te worden; dat proces is dus elke keer voor iedereen anders. Het laat zich niet meten maar toch zijn de resultaten ernaar en die zijn wel falsifieerbaar. Wetenschappelijk gezien kun je het dus niet meten maar toch zijn erg verschillen, daar schiet wetenschap tekort, niet het proces want het proces is menselijk en daar kan wetenschap geen grip op krijgen; het menszijn gaat veel verder dan wat de wetenschap kan doen.
Een behandelmethode, die door de behandelde niet ter discussie kan worden gesteld, maakt de behandelde ondergeschikt aan de zienswijze van de behandelaar.
De toetssteen van objectiviteit valt weg.quote:Hier redeneer je alsof dat wanneer iets wetenschappelijk moeilijk te benaderen is de waarde ervan ter discussie staat, dat is een ongelofelijk beperkende tussenvisie, die van geen 1 kant van intelligentie spreekt. Daarnaast denk je heel zwart/wit (het is óf objectief óf dat is het compleet niet) wat nog eens extra bekrompen is.
Joh hou eens op met je gewauwel je praat hier met mensen die zelf in behandeling zijn geweest , die weten heus wel hoe een behandeling werkt .En ten tweede je kan wel degelijk de behandeling in discussie stellen en dan kijk je verder naar een gepaste therapie . En je hoeft ook niet uit te leggen hoe het leven werkt .quote:
[..]
Leven is iets anders dan wetenschap. Leven staat in het teken van doelstellingen en die zijn ook niet objectief nastrevenswaardig.
Een behandelmethode, die door de behandelde niet ter discussie kan worden gesteld, maakt de behandelde ondergeschikt aan de zienswijze van de behandelaar.
[..]
De toetssteen van objectiviteit valt weg.
Serieus wil je nou gewoon je gelijk halen ofzo ???
Je gaf aan dat er géén oplossing mogelijk was en de clïenten dus daarom zonder behandeling op straat gezet worden.quote:
[..]
Nee, dan kan je je actief inzetten om iets te vinden wat wel werkt.
Actief inzetten om iets anders te vinden dan de niet-beschikbare psychiatrische behandelingen, valt zeer waarschijnlijk onder een andere dienstverlening. Alle behandelingen zijn immers in een bestek gedetailleerd vastgelegd en moeten binnen het doelkader blijven.
Het doel van het bedrijf is niet hetzelfde als het doel van de cliënt.
Net als andere reacties (niet alleen die van jou):quote:Iemand die bijv een angst voor gevoel heeft vanuit het idee dat gevoelens teveel kunnen worden, dan kun je eerst daarmee aan de slag om op die manier ruimte te creëren voor verder herstel.
[..]
Onder dwang zit altijd angst en da geldt ook voor controle; waarom zou je ergens controle over willen hebben als je niet bang was voor wat zou gebeuren als je die controle niet had?
# stoornis is een normaal gangbaar woord met normale betekenis, dat ook specifiek gebruikt kan worden.
# controle is een normaal gangbaar woord met normale betekenis, dat ook specifiek gebruikt kan worden.
Elk bedrijf heeft regels en er wordt (zou moeten worden) op naleving ervan gecontroleerd. Dat is normale bedrijfsvoering en heeft niets met angst en ziekelijke controledrang te maken. Zonder procesbeheersing (= controlevoering) kan het op talloze plekken uit de hand lopen.
Het is wel wat ik (en inmiddels ook verschillende andere mensen) in je posts lees.quote:
[..]
Nogmaals; dat is absoluut niet wat ik zeg.
Wanneer komt nou dat punt dat je tegenover jezelf je eigen manier van communiceren ter discussie gaat stellen?
Je vindt wat je vindt (en dat is prima), maar je vindt jezelf daarin niet stellig. Je komt echter wel zeer stellig op ons over: je laat geen ruimte voor discussie, je bent alleen aan het uitleggen wat jij vindt en reageert niet inhoudelijk op argumenten die jouw zienswijze afzwakken.
Wat dat laatste betreft heb je enerzijds gelijk dat je jezelf niet aan het verdedigen bent. Anderzijds is een aantal mensen het inmiddels met elkaar eens dat jouw zienswijze nogal rigide en beperkt is en daardoor los staat van de realiteit, en toch blijf jij je verhaal verkondigen. Dan is het dus weer wel verdedigen.
over 1 post, komt doordat het dan vol is. en nu is het dus vol.quote:
Waarom sluit dit topic automatisch over 4 posts?