R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Of iets om over te discussieren.
Naar mijn mening heb je een stoornis als je er last van hebt en dus hulp bij wil.
Het is vreemd om te stellen dat er iets 'mis' is met mijn hersenen, want dan zou er dus een norm zijn voor hersenen waarmee niets 'mis' is. Ieders hersenen zijn anders.
Naar mijn mening heb je een stoornis als je er last van hebt en dus hulp bij wil.
Het is vreemd om te stellen dat er iets 'mis' is met mijn hersenen, want dan zou er dus een norm zijn voor hersenen waarmee niets 'mis' is. Ieders hersenen zijn anders.
Ik ken ook iemand waar de Asperger-eigenschappen aan alle kanten vanaf druipen, maar zij gaat echt hard lachend door het leven en heeft er geen problemen mee. Zij heeft er dus geen last van, zij heeft dus geen stoornis, en het zou gek zijn om te stellen dat er iets mis is met haar hersenen.
Ik snap de redenatie erachter, maar is dat niet een beetje net als zeggen 'ik heb een slecht geheugen, maar dat belemmert me niet erg in mijn functioneren, dus is er niks mis met mijn hersenen'? Ik denk wel dat er een bepaalde norm is van optimaal functioneren en iemand met autisme heeft nou eenmaal bepaalde tekortkomingen. Dat iemand gelukkig is en daarmee heeft leren omgaan, doet daar niets aan af.quote:Op zaterdag 14 januari 2012 10:34 schreef Feestkabouter het volgende:
Ik ken ook iemand waar de Asperger-eigenschappen aan alle kanten vanaf druipen, maar zij gaat echt hard lachend door het leven en heeft er geen problemen mee. Zij heeft er dus geen last van, zij heeft dus geen stoornis, en het zou gek zijn om te stellen dat er iets mis is met haar hersenen.
dat ligt er toch aan wat je met 'tekort'koming bedoelt.
ik begrijp absoluut wat jij bedoelt, mijn ex was zo'n voorbeeld: wel problemen hebben maar ze niet willen zien.
maar bij de persoon waar ik hierboven op doelde is het woord 'tekort'koming echt niet van toepassing.
in haar werk doet ze het juist goed dankzij haar asperger-eigenschappen (het is niet voor niets zo dat veel aspergers het goed doen in de automatisering), in het sociale contact is ze apart maar wel altijd opgewekt en vrolijk, en in die combinatie blijft het aparte opvallend, maar dan wel leuk opvallend.
af en toe komt haar savant-kant naar voren (een bijzonder fotografisch geheugen), maar ook dat is dan gewoon een bijzonder iets (weer op een positieve manier).
met haar partner communiceert ze ook makkelijk (maar dat is over het algemeen sowieso een voordeel als je als vrouw asperger hebt).
als het over gevoel gaat gaat ze (net als ik) heel snel analyseren (dus niet vanuit gevoel meepraten). qua haar eigen gevoel is er ook geen probleem: ze heeft veel lol, zit lekker in haar vel, en heeft een stabiele relatie.
tot het moment dat het met mij misging (een aantal jaar geleden) was ik ook gewoon iemand die apart was maar wel gewoon een hoop lol had.
maar er gebeurde iets wat bij mij de boel flink in de stress liet schieten
......
het ligt er dan maar net aan wat je als criteria neemt: had ik daarvoor ook al een stoornis, of heb je pas een stoornis op het moment dat blijkt dat je met bepaalde situaties echt niet om kunt gaan?
hopelijk gaat zij nooit die situaties meemaken.
ik begrijp absoluut wat jij bedoelt, mijn ex was zo'n voorbeeld: wel problemen hebben maar ze niet willen zien.
maar bij de persoon waar ik hierboven op doelde is het woord 'tekort'koming echt niet van toepassing.
in haar werk doet ze het juist goed dankzij haar asperger-eigenschappen (het is niet voor niets zo dat veel aspergers het goed doen in de automatisering), in het sociale contact is ze apart maar wel altijd opgewekt en vrolijk, en in die combinatie blijft het aparte opvallend, maar dan wel leuk opvallend.
af en toe komt haar savant-kant naar voren (een bijzonder fotografisch geheugen), maar ook dat is dan gewoon een bijzonder iets (weer op een positieve manier).
met haar partner communiceert ze ook makkelijk (maar dat is over het algemeen sowieso een voordeel als je als vrouw asperger hebt).
als het over gevoel gaat gaat ze (net als ik) heel snel analyseren (dus niet vanuit gevoel meepraten). qua haar eigen gevoel is er ook geen probleem: ze heeft veel lol, zit lekker in haar vel, en heeft een stabiele relatie.
tot het moment dat het met mij misging (een aantal jaar geleden) was ik ook gewoon iemand die apart was maar wel gewoon een hoop lol had.
maar er gebeurde iets wat bij mij de boel flink in de stress liet schieten
......
het ligt er dan maar net aan wat je als criteria neemt: had ik daarvoor ook al een stoornis, of heb je pas een stoornis op het moment dat blijkt dat je met bepaalde situaties echt niet om kunt gaan?
hopelijk gaat zij nooit die situaties meemaken.
als je de criteria zo neemt, denk ik dat veel meer mensen een stoornis hebben die gewoon nog niet aan het licht is gekomen.
en dan is de vraag weer wat dan nog afwijkend is van normaal.
en dan blijkt de tern 'normaal' dus weer een stuk breder te zijn dan we nu vinden.
en dan blijken dus veel minder mensen voor de term 'stoornis' in aanmerking te komen.
en dan is de vraag weer wat dan nog afwijkend is van normaal.
en dan blijkt de tern 'normaal' dus weer een stuk breder te zijn dan we nu vinden.
en dan blijken dus veel minder mensen voor de term 'stoornis' in aanmerking te komen.
Is iemand die op volwassen leeftijd ineens last krijgt van paniekaanvallen "normaal"?quote:
als je de criteria zo neemt, denk ik dat veel meer mensen een stoornis hebben die gewoon nog niet aan het licht is gekomen.
en dan is de vraag weer wat dan nog afwijkend is van normaal.
en dan blijkt de tern 'normaal' dus weer een stuk breder te zijn dan we nu vinden.
en dan blijken dus veel minder mensen voor de term 'stoornis' in aanmerking te komen.
Is iemand die het niet eens is met de stelling van een vriend/vriendin en haar daarom buiten haar leven schopt (alles of niets) "normaal"?
Is iemand die zichzelf snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
Enz enz, wat is in jouw optiek normaal?
Op zondag 13 april 2014 19:50 schreef Mss het volgende:
Kloonhommel is echt mijn held van de dag _O_ _O_ _O_
Kloonhommel is echt mijn held van de dag _O_ _O_ _O_
bij de vragen die je stelt vergeet je een onderdeel:quote:
[..]
Is iemand die op volwassen leeftijd ineens last krijgt van paniekaanvallen "normaal"?
Is iemand die het niet eens is met de stelling van een vriend/vriendin en haar daarom buiten haar leven schopt (alles of niets) "normaal"?
Is iemand die zichzelf snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
Enz enz, wat is in jouw optiek normaal?
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens last krijgt van paniekaanvallen "normaal"?
(op welke leeftijd dat gebeurt is niet relevant)
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens extreem onredelijk wordt (en als gevolg daarvan zijn omgeving wegjaagt) "normaal"?
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis zichzelf regelmatig snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
anders benaderd:
tot een paar jaar geleden had ik nergens last van, nu wel.
waar ik last van heb noem ik absoluut een stoornis.
maar had ik die stoornis volgens jou al mijn hele leven, of pas sinds het misging?
(bij mensen die al van jongs af aan bijzonder gedrag vertonen is de discussie anders natuurlijk)
en om even directer op jouw vraag te antwoorden: ik heb niet echt een beeld bij normaal, maar ik heb wel een duidelijke interpretatie bij het woord stoornis. namelijk: dat je er last van hebt tov de norm die we noemen 'gelukkig zijn'.quote:
Enz enz, wat is in jouw optiek normaal?
De aanleg is er al maar een bepaalde gebeurtenis triggert het . Je had het waarschijnlijk al in je maar is door moeilijke gebeurtenissen eruit gekomen .quote:
[..]
bij de vragen die je stelt vergeet je een onderdeel:
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens last krijgt van paniekaanvallen "normaal"?
(op welke leeftijd dat gebeurt is niet relevant)
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens extreem onredelijk wordt (en als gevolg daarvan zijn omgeving wegjaagt) "normaal"?
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis zichzelf regelmatig snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
anders benaderd:
tot een paar jaar geleden had ik nergens last van, nu wel.
waar ik last van heb noem ik absoluut een stoornis.
maar had ik die stoornis volgens jou al mijn hele leven, of pas sinds het misging?
(bij mensen die al van jongs af aan bijzonder gedrag vertonen is de discussie anders natuurlijk)
Het is een combinatie aanleg en traumatische ervaring .
helemaal mee eens.quote:
[..]
De aanleg is er al maar een bepaalde gebeurtenis triggert het . Je had het waarschijnlijk al in je maar is door moeilijke gebeurtenissen eruit gekomen .
Het is een combinatie aanleg en traumatische ervaring .
nu een stapje verder: is die aanleg al een stoornis?
of is er pas sprake van een stoornis na die traumatische gebeurtenis?
Ja want als die aanleg er niet had geweest dan was na die traumatische gebeurtenis het er niet uitgekomen .
Laten we er dan gewoon niet over praten, dan gaat het vanzelf overquote:
[..]
Zo wordt er niet door de therapeuten over gepraat. Dat doet de omgeving al. Maar ik vind therapie teveel gefocust op het gedrag, waarmee wordt geimpliceerd dat je je als borderliner niet normaal gedraagt. Dat is ook wel zo. Maar als je als therapeut je alleen maar daarop richt, komt er weinig verbetering denk ik. Waarom? De borderliner heeft nog steeds een laag gevoel voor eigenwaarde en dat is de basis waarom hij/zij zo extreem kan reageren.
Ik denk niet dat er veel mis is met de emoties van borderliners, maar dat ze in de loop der jaren in de war zijn geraakt wat betreft die emoties.
ok.quote:
Ja want als die aanleg er niet had geweest dan was na die traumatische gebeurtenis het er niet uitgekomen .
gaan we er nu gewoon een paar logische stapjes bij doen.
ik denk dat er veel mensen zijn die wel die aanleg hebben, maar niet die traumatische ellende meemaken (het is statistisch gezien onzinnig om te stellen dat iedereen die ergens aanleg voor heeft dat uiteindelijk ook meemaakt).
zij hebben dus ook de stoornis volgens jou. ook al hebben ze er mogelijk hun hele leven geen last van.
dat betekent dus dat het aantal mensen met een stoornis veel groter is.
dat betekent dus weer dat gemiddeld genomen 'normaal' een stuk meer afwijking in zich heeft dan we denken als we alleen de mensen met een diagnose als afwijkend zien (want we nemen de aanleg bij een hoop mensen niet mee).
dan wijzigt dus de 'norm', en hebben een hoop mensen die nu een (lichte) stoornis hebben ineens geen stoornis meer, omdat ze eigenlijk dus normaler zijn dan we oorspronkelijk dachten.
neemt niet weg dat ze dan last hebben van iets, maar dat is dan niet voldoende om te spreken over een stoornis.
Was het maar zo makkelijk.quote:Op zaterdag 14 januari 2012 22:23 schreef Life2.0 het volgende:
[..]
Laten we er dan gewoon niet over praten, dan gaat het vanzelf over
Als je jarenlang problemen hebt waar je niet uitkomt en wat veel mensen niet helemaal begrijpen en wat jij zelf ook niet helemaal begrijpt. Dan kan je hulp gaan zoeken bij personen die daar meer inzicht op hebben; je komt dan bij psychische hulpverleners terecht.
Die constateren dan dat je borderline hebt. Aan de ene kant vallen de puzzelstukjes op hun plaats en kan je gerichter werken aan je problemen.
Aan de andere kant maakt dat label het ook weer moeilijker om uit de problemen te komen. Als borderliner kan je daardoor je eigen verantwoordelijkheden op die stoornis afschuiven, maar je omgeving associeert ook meer menselijke eigenschappen die niet zo leuk zijn ook met die stoornis.
voor een deel kan het ook juist wel heel goed zijn om wat op de stoornis af te kunnen schuiven.quote:Op zondag 15 januari 2012 00:08 schreef Pulzzar het volgende:
....
Als borderliner kan je daardoor je eigen verantwoordelijkheden op die stoornis afschuiven
....
ik heb altijd gedacht dat ik lui was en geen discipline had....... terwijl ik tegelijk toch ook wel het idee had dat ik mijn best deed. wat dat betreft altijd negatief over mezelf gedacht.
totdat er een diagnose komt en ik dus ineens weet dat ik het mezelf helemaal niet kwalijk hoef te nemen! opluchting, voelt goed, ineens een beter beeld van mezelf!
niet dat ik dan heel makkelijk even 'lui' blijf zonder me er nog schuldig bij te voelen, maar uiteraard wel via therapie heb geleerd om er goed mee om te gaan (het lukt me nu op een betere manier om mezelf te motiveren voor dingen waar ik geen zin in heb en/of waar ik de mentale energie/concentratie moeilijk voor kan opbrengen)
ja een diagnose en therapie kunnen echt wel helpen hoor (voor die paar mafkezen die eerder in dit topic hebben gezegd dat je er niks aan hebt).
en als je dankzij je diagnose kunt uitleggen dat je er in het verleden weinig aan kon doen en er dankzij therapie tegenwoordig gelukkig wel beter mee kan omgaan...... dan is dat toch geweldig!?quote:
....
je omgeving associeert ook meer menselijke eigenschappen die niet zo leuk zijn ook met die stoornis.
Er is ook geen maatstaf voor goed functioneren, tenzij je een concreet doel voor ogen hebt waarvoor het van belang is. Wiens doelstelling is hier maatgevend?quote:
[..]
Ik snap de redenatie erachter, maar is dat niet een beetje net als zeggen 'ik heb een slecht geheugen, maar dat belemmert me niet erg in mijn functioneren, dus is er niks mis met mijn hersenen'? Ik denk wel dat er een bepaalde norm is van optimaal functioneren en iemand met autisme heeft nou eenmaal bepaalde tekortkomingen. Dat iemand gelukkig is en daarmee heeft leren omgaan, doet daar niets aan af.
The view from nowhere.
Je bedoelt dat een latente aandoening manifest wordt?quote:
Ja want als die aanleg er niet had geweest dan was na die traumatische gebeurtenis het er niet uitgekomen .
Dan hangt het ervan af wanneer het gebeurde. Bij volwassenen mag je ervan uitgaan dat het dan waarschijnlijk latent al aanwezig was. Maar bijvoorbeeld psychoses op tienerleeftijd kunnen ook langs andere weg ontstaan. Dus echt als iets nieuws wat mede veroorzaakt wordt door een gebeurtenis. De tienertijd is immers een tijd van grote fysieke veranderingen. Er kan wat fout gaan daarin door interne of externe oorzaken. Omgekeerd komen er defecten pas uit op oudere leeftijd. Ze waren niet opgevallen door beschermde kindertijd of ongemerkt gecoumfleerd door andere defecten, als bevattelijkheid door allergiën, verkeersongeluk met gevolgen enz. En bepaalde aanleg wordt pas gevonden als er gericht naar gezocht wordt, zoals borstkanker als meerdere gezinsleden het blijken te hebben.
Dat lijkt me inderdaad wel een dillemma. Voor jezelf heb je dan meer duidelijkheid en je kan gericht proberen om het beter te doen.quote:
[..]
Was het maar zo makkelijk.
Als je jarenlang problemen hebt waar je niet uitkomt en wat veel mensen niet helemaal begrijpen en wat jij zelf ook niet helemaal begrijpt. Dan kan je hulp gaan zoeken bij personen die daar meer inzicht op hebben; je komt dan bij psychische hulpverleners terecht.
Die constateren dan dat je borderline hebt. Aan de ene kant vallen de puzzelstukjes op hun plaats en kan je gerichter werken aan je problemen.
Aan de andere kant maakt dat label het ook weer moeilijker om uit de problemen te komen. Als borderliner kan je daardoor je eigen verantwoordelijkheden op die stoornis afschuiven, maar je omgeving associeert ook meer menselijke eigenschappen die niet zo leuk zijn ook met die stoornis.
Wat doe je met de buitenwereld, vertel je het of niet. Mag je het verzwijgen? Wanneer wel en wanneer niet. Wat eenmaal bekend gemaakt is, blijft hangen. Je weet niet wat ervan hangen blijft en hoe het geïnterpreteerd wordt. Maar ik dacht niet dat borderliners gezien worden als gevaarlijke gekken of als debielen.
Als je de aanleg begrijpt, de gebeurtenissen en de (emotionele daarvan) impact snapt en het ontwikkelen van de psychische toestand als een logisch proces in kaart kan brengen, is er dan wel sprake van een stoornis? Of kon het niet anders dan dat het geworden is zoals het is?quote:
nu een stapje verder: is die aanleg al een stoornis?
of is er pas sprake van een stoornis na die traumatische gebeurtenis?
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
goeie vraag.quote:
[..]
Als je de aanleg begrijpt, de gebeurtenissen en de (emotionele daarvan) impact snapt en het ontwikkelen van de psychische toestand als een logisch proces in kaart kan brengen, is er dan wel sprake van een stoornis? Of kon het niet anders dan dat het geworden is zoals het is?
omdat het nou eenmaal geen exacte wetenschap is, zullen we daar nooit een eensluidend antwoord op kunnen geven. maar het sterkt wel weer mijn stelling dat het niet logisch is om te zeggen dat iemand met een bepaalde aanleg die nog niet tevoorschijn is gekomen een stoornis heeft.
Denk dat je het beter kan bekijken in de zin of het iemand beperkt in het volledig vrij kunnen leven van zijn of haar leven.quote:
goeie vraag.
omdat het nou eenmaal geen exacte wetenschap is, zullen we daar nooit een eensluidend antwoord op kunnen geven. maar het sterkt wel weer mijn stelling dat het niet logisch is om te zeggen dat iemand met een bepaalde aanleg die nog niet tevoorschijn is gekomen een stoornis heeft.
Het is iets wat zich ontwikkelt en zich kan ontwikkelen tot de persoon zelf er last van heeft; een beperking. Net zoals een lichamelijk beperking zich kan ontwikkelen. Daarnaast hangt het van de persoon zelf af of die er last van ondervind.
Stoornis klinkt als het er iets mis is, alsof het anders zou moeten zijn dan het is, en dat is het niet want het is zoals het is. Andere versies van hoe het 'zou moeten zijn' bestaan alleen maar in gedachten en zij niet echt. Hoe het is is echt. Dat is dan in zo'n geval niet hoe iemand het wil hebben en iedereen heeft dan ook het recht daarmee aan de slag te gaan maar dat verandert niets aan het feit dat het op het moment is zoals het op het moment is.
Daarnaast kan je beter spreken van een verstoring dan een stoornis daar het gaat om aangeboren vermogen/talenten (die bedoeld zijn om de persoon volledig tot bloei te laten komen) die in beslag worden gelegd om een stoornis (beperkend gedrag) in stand te houden.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
dat eerste: dat is ook precies wat ik bedoel, heb ik reeds een paar keer aangegeven.quote:
[..]
Denk dat je het beter kan bekijken in de zin of het iemand beperkt in het volledig vrij kunnen leven van zijn of haar leven.
Het is iets wat zich ontwikkelt en zich kan ontwikkelen tot de persoon zelf er last van heeft; een beperking. Net zoals een lichamelijk beperking zich kan ontwikkelen. Daarnaast hangt het van de persoon zelf af of die er last van ondervind.
Stoornis klinkt als het er iets mis is, alsof het anders zou moeten zijn dan het is, en dat is het niet want het is zoals het is. Andere versies van hoe het 'zou moeten zijn' bestaan alleen maar in gedachten en zij niet echt. Hoe het is is echt. Dat is dan in zo'n geval niet hoe iemand het wil hebben en iedereen heeft dan ook het recht daarmee aan de slag te gaan maar dat verandert niets aan het feit dat het op het moment is zoals het op het moment is.
Daarnaast kan je beter spreken van een verstoring dan een stoornis daar het gaat om aangeboren vermogen/talenten (die bedoeld zijn om de persoon volledig tot bloei te laten komen) die in beslag worden gelegd om een stoornis (beperkend gedrag) in stand te houden.
en die beperking is ook precies wat ik bedoel met 'stoornis', het is storend, het veroorzaakt een storing in de normale gang van zaken.
maar dat ligt er misschien aan hoe zwaar je aan het woord 'stoornis' tilt. ik vind een stoornis over het algemeen lichter dan een ziekte, hoewel in sommige gevallen het denk ik allebei kan zijn.
wat dat betreft interpreteer ik 'stoornis' hetzelfde als wat jij met 'verstoring' bedoelt.
kijk ik dan naar jouw uitleg (het is zoals het is), dan vraag ik me af: wanneer kun je volgens jouw eigen uitleg het woord 'stoornis' dan nog WEL gebruiken?
alles is toch zoals het is?
je laatste alinea snap ik niet echt: ..... in beslag worden gelegd.... ???
als ik er vanuitga dat je bedoelt 'in beslag worden genomen' ben ik het nog niet met je eens. ja het komt voor, maar om dat nou zo algemeen te stellen gaat ten eerste ver en klopt ten tweede in mijn ogen vaak niet.
en het hoeft niet aangeboren te zijn.
Met in beslag gelegd bedoel ik dat het een permanente plek inneemt in de beleving van een persoon. Het is daar in dusdanige manier aanwezig dat het een beperking voor het vrije doen en laten vormt.quote:
je laatste alinea snap ik niet echt: ..... in beslag worden gelegd.... ???
als ik er vanuitga dat je bedoelt 'in beslag worden genomen' ben ik het nog niet met je eens. ja het komt voor, maar om dat nou zo algemeen te stellen gaat ten eerste ver en klopt ten tweede in mijn ogen vaak niet.
en het hoeft niet aangeboren te zijn.
De stoornis ontstaat niet zomaar en die ontstaat niet uit het niets, het is een overlevingsstrategie die zich vooral uit in het denken en daar horen bepaalde gevoelens bij. Het zijn die terugkerende gedachten en gevoelens, die patronen, waar de stoornis is uit opgebouwd. Wanneer je de bron/het probleem van de stoornis (de stoornis een symptoom van het probleem) heelt dan komt dat vermogen (wat door de stoornis gebruik werd om de beperking te creëren en in stand te houden) weer vrij om te doen waar het voor bedoelt was; de persoon zoals hij of zij is tot uiting te laten komen.
Daarom is het heling van een stoornis in de breedste zin een proces van iemand weer zichzelf laten worden en wat iemand in de kern is is een unieke verzameling vermogens.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
je taalgebruik blijft bijzonder (o.a. "in beslag gelegd", "het heling") en je verhaal volg ik wel een beetje, maar het is me niet duidelijk of je je nou wel een beetje aansluit (maar dan in wat andere woorden of met andere accenten) bij wat ik schrijf, of dat je juist positie neemt tegenover mijn teksten.quote:
[..]
Met in beslag gelegd bedoel ik dat het een permanente plek inneemt in de beleving van een persoon. Het is daar in dusdanige manier aanwezig dat het een beperking voor het vrije doen en laten vormt.
De stoornis ontstaat niet zomaar en die ontstaat niet uit het niets, het is een overlevingsstrategie die zich vooral uit in het denken en daar horen bepaalde gevoelens bij. Het zijn die terugkerende gedachten en gevoelens, die patronen, waar de stoornis is uit opgebouwd. Wanneer je de bron/het probleem van de stoornis (de stoornis een symptoom van het probleem) heelt dan komt dat vermogen (wat door de stoornis gebruik werd om de beperking te creëren en in stand te houden) weer vrij om te doen waar het voor bedoelt was; de persoon zoals hij of zij is tot uiting te laten komen.
Daarom is het heling van een stoornis in de breedste zin een proces van iemand weer zichzelf laten worden en wat iemand in de kern is is een unieke verzameling vermogens.
kun je wat meer ingaan op wat ik schrijf?
daarnaast denk ik niet dat een stoornis altijd ontstaat uit een overleving.
en wat je niet noemt (maar wat je waarschijnlijk wel met me eens bent): het veranderen/oplossen/wegnemen van de oorzaak/bron neemt niet meteen het ontstane patroon weg, daar is vaak wat hulp voor nodig.
