Waarom reageren borderliners zo extreem?2

De bedoeling is dat iedereen van elkaar kan leren. Zowel van praktijk als theorie. In beide zitten waardevolle inzichten.

Sowieso hou ik niet van dat een post in tig stukjes wordt opgesplitst. Schrijf toch gewoon 1 of 2 inhoudelijke stukjes ipv op elk regel van de ander in te gaan.

Ik heb ook grote problemen om die lange lappen met reacties te volgen, laat staan om erop te reageren.

Het zou jammer zijn als Deelnemer niet meer meepraatte. Wie zijn teksten niet verteren kan, kan ze toch gewoon bij voorbaat negeren ipv hem een pleister op de mond te plakken? Wel is het dan nuttig om te laten weten dat je te veel problemen met zijn bijdragen hebt en er daarom niet meer verder op in gaat.

Een behandelaar die zich inleeft in de cliënt, moet goed opletten dat hij niet gaat invullen voor de clieënt. Lang geleden was ik bij een klassiek homeopathisch arts en die zoekt niet naar bepaalde ziektes, maar naar het homeopatische type dat je bent en welk versterkend middel je daarvoor krijgen moet.
Hij was alles aan in het invullen voor me. Nare ziekte gehad => hij leed de grootste pijnen die ik helemaal niet gehad heb. Tentamen gehaald => hij vierde al vast het feestje dat ik niet voor een vrij onbelangrijk tentamen gevierd heb. Na de zoveelste ontkenning (en het werd dus steeds moeilijker om zijn overhaast reageren te ontkennen) voelde hij zich nogal belachelijk en werd daardoor aggressief.
Voor een borderliner moet zo'n situatie een nachtmerrie zijn. Het is belachelijk dat je een dienstverlener terug moet begeleiden naar een normale situatie.

Meeleven is helemaal uit den boze, dan raakt hij zelf totaal het overzicht en de verhoudingen kwijt.
Inleven op neutralere manieren is inderdaad belangrijk: begrijpen dat gewone acties terecht als moeilijk beschouwd worden en dat gewone reacties zomaar als aanvallend ervaren kunnen zijn. Die zaken begrijpen en weten dat juist daarom therapie nodig is.

quote:

Op woensdag 18 januari 2012 12:19 schreef zuipuzuipu het volgende:

[..]

Goed dat het goed gaat
Is het nu zo dat je dingen onderdrukt of in andere goede banen leidt, wat vroeger tot negatieve gebeurtenissen zou zorgen.
Of zijn de symptomen echt verdwenen?

quote:

Op woensdag 18 januari 2012 12:25 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Ik kan mezelf nu corrigeren, bepaalde gedachtes heb ik totaal niet meer, zoals dus zelfmoordgedachtes ben ik door de therapie eigenlijk van afgestapt . Bepaalde symptonen zoals een kort lontje heb ik nog wel maar ik kan mezelf daarin dus leren minder impulsief te reageren en ook mezelf en de kijk op de situatie corrigeren.

Dat is meer door van mezelf dus aan leren de situatie van een afstandje te bekijken of het rationeel is of niet en dat helpt ook al een heleboel.

Cool nogmaals dat het goed gaat
Dit vroeg ik omdat ik ooit iemand kende, waarvan ik nooit zeker wist of ze iets in bedwang hield. Of dat ze echt een persoonlijkheidsverandering had ondergaan (ze was ook in therapie)

Maar heb je dan als je vanuit het onbewuste handelt, b.v. als je wat biertjes hebt gedronken dat sommige dingen toch bovenkomen?

Ik heb een aantal stukken in dit topic gelezen, en wil ook even reageren. Ik heb zelf 'borderline trekken', hetgeen zich vooral uit in bindings- en verlatingsangst, stemmingswisselingen en heftige emoties, vooral in stress-situaties. Ik maak wel dingen af en kan langere relaties hebben, maar als ik verliefd ben ga ik me extra kwetsbaar voelen en komt de verlatingsangst sterk naar voren. Gelukkig werkt bij mij een lichte dosis seroquel en een medium (20 mg) dosis antidepressiva; toen ik hier echter mee gestopt was (in overleg met mijn psychiater en psychotherapeut, aangezien het heel goed ging) kwamen de verschijnselen weer in alle hevigheid terug. Helaas heeft dit geleid tot een verbroken relatie, maar die was dan blijkbaar ook niet zo sterk als ik had gehoopt: een aantal huilbuien en depressieve episodes bleken toch teveel.

Voor mij is nu dus gebleken dat ik medicatie nodig heb, en dat psychotherapie en aan mezelf werken niet genoeg is: mijn therapeut was erg tevreden en ik ook, maar als mijn gevoelens weer de vrije loop krijgen raak ik er zodanig door overspoeld dat het misgaat. Ik krijg dan echt een soort van onweer in mijn hoofd en lichaam, hartkloppingen etc., en mezelf kalmeren lukt dan nauwelijks. Dat is erg frustrerend, geloof me.

Verder weet ik maar al te goed hoe naar het is om een relatie met een 'echte' borderliner te hebben die juist niks aan zijn probleem wil doen, het ontkent en blijft vluchten in drank en drugs. En daarbij uiteraard jou altijd de schuld overal van geeft en je niet vertrouwt :-( Ik begrijp het dus zeker wel, die overspoelende emotie, maar ik vind wel dat je de verantwoordelijkheid moet nemen om hulp te zoeken. Psychotherapie zal je iig inzicht in jezelf geven, en medicijnen kunnen je net dat steuntje in de rug geven. Mét medicatie gaat het met mij behoorlijk goed iig!

quote:

Op woensdag 18 januari 2012 00:24 schreef Maanvis het volgende:
Ik vind het overigens wel raar dat de behandeling stop wordt gezet als je jezelf herhaaldelijk snijdt, ze zetten de behandeling voor longkanker toch ook niet stop als je herhaaldelijk hoest?

Ik heb de rest van de reacties even niet gelezen, maar zag alleen deze:

Soms stopt een behandeling dan omdat het niet in een bepaalde setting past. Soms heeft een therapeut bepaalde specialisatie en gaat snijden dan "buiten z'n boekje". Mij lijkt wel dat je dan je client nog helpt zoeken naar een passende therapeut die je wel verder kan helpen..

quote:

Op zondag 6 mei 2012 13:00 schreef silliegirl het volgende:
Mij lijkt wel dat je dan je client nog helpt zoeken naar een passende therapeut die je wel verder kan helpen..

Helaas gebeurt dat in de praktijk niet altijd. Dat wordt dan een doorverwijsbriefje naar Altrecht of de GGZ en vervolgens zit de persoon weer verwikkeld in lange wachtlijsten en kastje-naar-de-muur-toestanden.