R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
wat je (Pulzzar) schrijft is toch beide altijd van toepassing?
als iemand's vertrouwen ooit flink beschaamd is en die persoon daardoor nu erg achterdochtig is (eerste scenario), dan implicieert dat toch een verstoorde kijk op de realiteit en achterdochtiger dan de gemiddelde norm (woorden uit het 2e scenario).
en iemand uit het 2e scenario krijgt toch naast zijn 'straf' ook hulp die er hetzelfde uitziet als de hulp in scenario 1?
ik snap wel een verschil in er tegenaan kijken, maar dat is ook erg afhankelijk van hoe de persoon in kwestie ermee omgaat, hoeveel last hij ervan heeft (en zijn omgeving als ie zelf zo verstoord is dat ie het niet kan inzien).
en het is ook erg afhankelijk van de persoon zelf of het als straf wordt ervaren, ik denk dat geen enkele hulpverlener het zo wil laten overkomen. maar de fase van schuldgevoel of zichzelf iets aanrekenen kan zich bij elke diagnose manifesteren, een goede hulpverlener begeleidt dat voorzichtig.
als iemand's vertrouwen ooit flink beschaamd is en die persoon daardoor nu erg achterdochtig is (eerste scenario), dan implicieert dat toch een verstoorde kijk op de realiteit en achterdochtiger dan de gemiddelde norm (woorden uit het 2e scenario).
en iemand uit het 2e scenario krijgt toch naast zijn 'straf' ook hulp die er hetzelfde uitziet als de hulp in scenario 1?
ik snap wel een verschil in er tegenaan kijken, maar dat is ook erg afhankelijk van hoe de persoon in kwestie ermee omgaat, hoeveel last hij ervan heeft (en zijn omgeving als ie zelf zo verstoord is dat ie het niet kan inzien).
en het is ook erg afhankelijk van de persoon zelf of het als straf wordt ervaren, ik denk dat geen enkele hulpverlener het zo wil laten overkomen. maar de fase van schuldgevoel of zichzelf iets aanrekenen kan zich bij elke diagnose manifesteren, een goede hulpverlener begeleidt dat voorzichtig.
Leuk voorbeeld heb je getyped. Zoals ik jouw post lees, denk ik dat het tweede voorbeeld voortvloeit (constatering stoornis) uit jouw eerste voorbeeld (oorzaak stoornis).quote:Op zondag 15 januari 2012 21:34 schreef Pulzzar het volgende:
Stel, iemand is enorm achterdochtig en denkt dat iedereen tegen hem is. Op basis van die kenmerken krijgt hij de diagnose persoonlijkheidsstoornis. Men vindt dat hij de dingen niet in de juiste context kan zien.
Dat die persoon zo achterdochtig is, komt omdat mensen in het verleden misbruik hebben gemaakt van zijn vertrouwen. Hij is bijvoorbeeld financieel opgelicht, zijn vriendin had stiekem een verhouding met iemand anders, zijn vrienden gingen alleen met hem om omdat ze iets van hem wilden. Dus dat hij nu achterdochtiger is dan de meeste mensen, is gezien zijn verleden niet zo gek.
Als hulpverlener kan je denken: "Die jongen heeft zoveel vervelende dingen meegemaakt en hij is daar zo achterdochtig door geworden en zodoende houden zijn problemen met sociale contacten stand. Ik ga hem leren inzien dat mensen niet altijd tegen hem zijn en dat je mensen niet altijd hoeft te wantrouwen. Daardoor zullen zijn problemen met sociale contacten minder worden."
Maar hulpverleners denken soms ook zo: "Ik constateer dat deze persoon een verstoorde kijk heeft op de realiteit. Uit onderzoek blijkt dat hij achterdochtiger is dan de gemiddelde norm en daarom heeft hij een behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen nodig."
Zie je het verschil?
In het tweede voorbeeld wordt hij 'gestraft' voor het feit dat hij achterdochtiger is dan de meeste mensen. Hij wordt gestoord genoemd, zijn achterdochtigheid is gemaakt tot iets wat hij fout doet en daarom wordt hij 'verbannen' naar een minderheidsgroep.
Zal een behandeling effect hebben als de hulpverlener op zo'n manier naar hem kijkt?
En het woordje zelf 'stoornis' is geen verkeerd benoeming denk ik.
Iemand die ik ken heeft borderline en komt zonder professionele hulp op alle vlakken niet 'normaal' door het leven.
Maakt voor de rest niet uit, want ieder leeft op z'n eigen manier. Maar de persoon in kwestie zelf zou het zelf graag ook anders zien en beschouwt het bij zichzelf ook als een 'stoornis'.
Wat denk ik ook een voorwaarde is als iemand hulp gaat zoeken. Het bij jezelf erkennen van een stoornis.
Ik denk dat het de meeste mensen zal doen zeggen ''bekijk het maar'' omdat de reactie in het 2e voorbeeld niks meer is dan een kille diagnose, die aan het menselijke voorbij gaat.quote:
Stel, iemand is enorm achterdochtig en denkt dat iedereen tegen hem is. Op basis van die kenmerken krijgt hij de diagnose persoonlijkheidsstoornis. Men vindt dat hij de dingen niet in de juiste context kan zien.
Dat die persoon zo achterdochtig is, komt omdat mensen in het verleden misbruik hebben gemaakt van zijn vertrouwen. Hij is bijvoorbeeld financieel opgelicht, zijn vriendin had stiekem een verhouding met iemand anders, zijn vrienden gingen alleen met hem om omdat ze iets van hem wilden. Dus dat hij nu achterdochtiger is dan de meeste mensen, is gezien zijn verleden niet zo gek.
Als hulpverlener kan je denken: "Die jongen heeft zoveel vervelende dingen meegemaakt en hij is daar zo achterdochtig door geworden en zodoende houden zijn problemen met sociale contacten stand. Ik ga hem leren inzien dat mensen niet altijd tegen hem zijn en dat je mensen niet altijd hoeft te wantrouwen. Daardoor zullen zijn problemen met sociale contacten minder worden."
Maar hulpverleners denken soms ook zo: "Ik constateer dat deze persoon een verstoorde kijk heeft op de realiteit. Uit onderzoek blijkt dat hij achterdochtiger is dan de gemiddelde norm en daarom heeft hij een behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen nodig."
Zie je het verschil?
In het tweede voorbeeld wordt hij 'gestraft' voor het feit dat hij achterdochtiger is dan de meeste mensen. Hij wordt gestoord genoemd, zijn achterdochtigheid is gemaakt tot iets wat hij fout doet en daarom wordt hij 'verbannen' naar een minderheidsgroep.
Zal een behandeling effect hebben als de hulpverlener op zo'n manier naar hem kijkt?
De 1e reactie getuigt van inzicht en begrip, dat is een voorwaarde voor een sfeer van vertrouwen en dat iets wat voor mensen die veel achterdochtige gevoelens hebben ontzettend van belang voor een gevoel van veiligheid om zichzelf te kunnen laten zien. Het is namelijk iemand die pijn uit het verleden bij zich draagt en angst om daar weer op geraakt te worden. Daarom altijd een therapeut zoeken die bij je past.
Zoals ik al eerder poste en wat goed aansluit bij je post is dat wanneer iemand zulke dingen meemaakt het niet meer dan logisch is dat diegene zulke gevoelens heeft en het woord stoornis zo niet past.
Iemands psychisch systeem heeft bijvoorbeeld geleerd om op bepaalde situaties met angst en wantrouwen op gelijkvormige dingen te reageren om te zorgen dat de dingen uit het verleden zich niet weer herhalen, dat kunnen zulke sterke impulsen zijn dat iemand de stuurkracht over zichzelf krijgt raakt; daarmee raak je de grip op je eigen leven kwijt. Maar het blijft logisch. Dat iemand dat anders wil en moet leren hoe daarmee om te gaan (dat is niet anders als bijv het leren van een taal; heb jij nooit chinees geleerd dan kan je daar ook niks mee) is net zo logisch.
Je kan hier echter wel onderscheid maken in het zeggen dat iemand achterdochtig is of dat iemand in bepaalde (dat kunnen er veel zijn) situaties achterdochtige gevoelens heeft. Je kan leren bepaalde gevoelens te herkennen en dan leren met die gevoelens het contact aan te gaan om ze te gaan begrijpen; waarom zijn ze er op dat moment? Welke overtuigingen zitten daarachter? Hoe zou je nu kunnen handelen door het vertrouwen te vergroten dat wat eerder gebeurd is niet weer zal gebeuren?
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Stoornis is maar een benoeming, niet meteen een oordeel of een persoon crimineel is of iets dergelijks.quote:
[..]
Zoals ik al eerder poste en wat goed aansluit bij je post is dat wanneer iemand zulke dingen meemaakt het niet meer dan logisch is dat diegene zulke gevoelens heeft en het woord stoornis zo niet past.
In de professionele hulpverlenings wereld noemen ze het ook gewoon borderline 'stoornis', net zoals het hebben van een griepje een 'ziekte' is.
Mensen die ik ken in de hulpverlening sector, noemen borderline ook wel eens 'emotie regulatie stoornis'. Dat is dan weer een preciezere aanduiding die de term borderline steeds vaker vervangt.
En als een borderliner zichzelf in de armen snijdt, dat kan ik toch moeilijk normaal noemen, ook al zou het een logisch gevolg zijn van iemand zijn verleden.
Feestkabouter, ik kon/kan het goede woord niet vinden en nam daarom prototype. Kom je bij een specialist binnen, dan zie je allerlei prototypes, hetzij op posters hetzij als modelletjes. Als bij jou de spieren andere kanten op groeien dan volgens de afbeeldingen, dan wijk je nogal af van het prototype van het menselijk lichaam.quote:
[..]
mooi geformuleerd.
alleen is bij het hart wat duidelijker wat 'fout' is dan bij de bovenkamer.
[..]
maar voor iets wat je 'bij wijze van spreken' bedoelt gaat het wel erg ver.
Blindheid kan ook cerebraal zijn en dus een hersenstoornis zijn. Net zo echt als de mentale hersenstoornis. Blindheid kan even goed leiden tot onderontwikkeling van ander vermogen. Het is maar net wat de kwaliteit èn de potentie ervan is. Zoveel blinden kunnen helemaal niet braille lezen, kunnen het niet leren. Je hebt het nu over kinderen die al meteen een goede training krijgen, waardoor de hersenen zich omstellen in de tijd waarin de functies uitgekristalliseerd & versterkt worden.quote:
[..]
Je bekijkt hier alles puur technisch en maakt geen onderscheid tussen lichamelijk mechanismen en psychische mechanismen.
Bij iemand met borderline werkt het psychisch systeem zoals het hoort; er wordt een impuls/actiepotentiaal geproduceerd om in het heden te reageren alsof ze zich moeten verdedigen tegen wat vroeger gebeurt is wanneer er in een symbolisch situatie van het trauma wordt verkeerd, want dat ligt als bedreigend in het onbewuste opgeslagen. Dat zal het blijven doen tot dat alle dingen verwerkt zijn en dus niet meer als bedreigend ligt opgeslagen. Dat verwerken moet iemand zelf doen. Maar het systeem op zich doet precies waarvoor het bedoelt is; het heeft dingen die vroeger te pijnlijk waren verdrongen en doet z'n best om dat verdrongen te houden.
Dat is het verschil met iets als een hartritmestoornis, zo'n groot verschil dat het niet te vergelijken is. /quote]
Nope, ik bekijk het niet puur technisch, maar er wordt nog al langs elkaar heen gepraat, zodat ik duidelijkheid probeer te scheppen, bv. door verschil tussen fysieke/mentale stoornissen en gedragshinderingen neer te zetten.
Hier schrijven mensen mee die bij het woord stoornis gaan steigeren. Elk lichaam dat niet werkt hoe het zou moeten werken, heeft een stoornis. Het verandert er niets aan dat je omtrekkende bewegingen naar bevinding gaat maken. Je krijgt daarmee alleen maar meer gespreksverwarring als je er niet bij zegt dat je het over een andere stoornis hebt. Dat is namelijk niet altijd duidelijk bij langs elkaar heen praten.
[quote]
[..]
Een definitie van een stoornis geven is heel lastig vanwege het ontbreken van een maatstaf en het feit dat alles in beweging is (definities zijn altijd lastig).
Er zijn prima voorbeelden te geven, waarin gestoord gedrag ook te zien is als gezond gedrag in een gestoorde omgeving (zoals opstandigheid in een autoritaire omgeving, of rouw in een lichtzinnig optimistische omgeving).
Er zijn prima voorbeelden te geven waarin afwijkend gedrag beschouwd wordt als een vorm van talent. Het hangt af van de doelstelling en of iemand er goed in is. Maar deze doelstellingen staan zelf ook weer in het teken van de dingen die komen en gaan. Is iemand geniaal of gestoord? Is de bedrijfscultuur in supercommerciele bedrijven een indicatie van talent of een vorm van een sektarische hersenspoeling?
Ook problemen uit het verleden zijn leerervaringen. Die kun je niet zomaar voor ongeldig verklaren, bv omdat de rest deze ervaringen niet kent. Je kunt het ook een verhoogd bewustzijn noemen. Probleemloos optimistisch hebben we een kredietcrisis gecreeerd. Waren we maar wat bezorgder en terughoudender geweest
Echte stoornissen, zoals blindheid, kunnen leiden tot een betere ontwikkeling van andere vermogens.
En nu je het over blindheid hebt, de cabarettier Vincent Bijlo is slechthorend. Hij heeft dus niet extreem goede oren gekregen als compensatie voor de snel optrekkende blindheid.
In sommige gevallen levert zoiets een karakterverandering op en dan heb je inderdaad een gestoorde figuur gekregen.quote:
Stel, iemand is enorm achterdochtig en denkt dat iedereen tegen hem is. Op basis van die kenmerken krijgt hij de diagnose persoonlijkheidsstoornis. Men vindt dat hij de dingen niet in de juiste context kan zien.
Dat die persoon zo achterdochtig is, komt omdat mensen in het verleden misbruik hebben gemaakt van zijn vertrouwen. Hij is bijvoorbeeld financieel opgelicht, zijn vriendin had stiekem een verhouding met iemand anders, zijn vrienden gingen alleen met hem om omdat ze iets van hem wilden. Dus dat hij nu achterdochtiger is dan de meeste mensen, is gezien zijn verleden niet zo gek.
Als hulpverlener kan je denken: "Die jongen heeft zoveel vervelende dingen meegemaakt en hij is daar zo achterdochtig door geworden en zodoende houden zijn problemen met sociale contacten stand. Ik ga hem leren inzien dat mensen niet altijd tegen hem zijn en dat je mensen niet altijd hoeft te wantrouwen. Daardoor zullen zijn problemen met sociale contacten minder worden."
Maar hulpverleners denken soms ook zo: "Ik constateer dat deze persoon een verstoorde kijk heeft op de realiteit. Uit onderzoek blijkt dat hij achterdochtiger is dan de gemiddelde norm en daarom heeft hij een behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen nodig."
Zie je het verschil?
In het tweede voorbeeld wordt hij 'gestraft' voor het feit dat hij achterdochtiger is dan de meeste mensen. Hij wordt gestoord genoemd, zijn achterdochtigheid is gemaakt tot iets wat hij fout doet en daarom wordt hij 'verbannen' naar een minderheidsgroep.
Zal een behandeling effect hebben als de hulpverlener op zo'n manier naar hem kijkt?
Het ligt er natuurlijk ook aan, waarom hij daar zit. Is het voor diagnosestelling, dan volgt er geen behandeling. Er wordt wel degelijk gekeken naar de achtergronden.
Gaat hij zelf naar een een psych, dan is er gewoon meer ruimte om naar ontwikkelingen te kijken en daar aan te werken.
Aangezien alles minder wordt door bezuinigingsreeksen, zullen er bij de diagnosevraag méér bochten afgesneden worden en zal er bij de persoonlijke behandeling minder tijd zijn om door te vragen, verhalen er uit te trekken en te oefenen. En dit staat dan los van de manier van diagnosteren. Alles wordt in steeds nauwere kaders en voorschriften gewrongen.
Overigens heb ik ook een hekel aan allerlei (schrijf)fouten, omdat het je op het verkeerde been zetten kan en omdat het vaak niet nodig is. Helaas bij mij wel vaker dan gewenst door dyslexie. Bij elke verbetering kan je weer ongemerkt nieuwe fouten invoeren.
Automutilatie (snijden in je armen), zelfmoordpogingen, agressie en verslaving zijn niet normaal en het is belangrijk dat je daar zo snel mogelijk mee ophoudt als je weer stabiel in het leven wilt staan. Als je zulk gedrag bij jezelf normaal vindt, heb je inderdaad een verstoorde kijk op de dingen.
Maar ik heb helaas meegemaakt - bij mezelf maar ook bij anderen - dat psychische hulpverleners er veel verder in kunnen gaan.
Er zat iemand in mijn therapiegroep die heel veel had meegemaakt en getraumatiseerd was. Het was voor haar heel moeilijk om het over die dingen te hebben, maar ze probeerde het wel. Het werd steeds moeilijker voor haar en dat gaf ze ook aan. Ze wilde op den duur persé een gesprek hebben met de hoofdbehandelaar, want ze wist niet hoe verder met de behandeling. Haar verzoek werd geweigerd: "het is de bedoeling van de behandeling dat je dat met je groepsgenoten bespreekt". Ze was daar heel teleurgesteld in en het ging slechter met haar. Kort daarna was ze weggelopen. Toen ze weer terugkwam, kreeg ze daarvoor een officiële waarschuwing. Dat houdt in dat als ze weer zou weglopen, haar behandeling zou worden beëindigd. Na een paar weken flipte ze opnieuw en liep weer weg. Daarna werd haar behandeling dus beëindigd. Ze snapte allemaal wel dat ze het aan zichzelf had te danken en aanvaardde sportief de consequenties. Twee maanden later hoorde ik dat ze zelfmoord had gepleegd. Ze had een briefje geschreven dat ze haar gevoelens niet meer aankon en daarom had besloten een einde aan haar leven te maken.
Niemand had die zelfmoord-actie aan zien komen. Waarschijnlijk had ze al langer geleden voor zichzelf besloten dat het allemaal niet meer hoeft voor haar. Maar het was tijdens de behandeling ten eerste duidelijk dat ze heel veel had meegemaakt en niet wist hoe ze met die ervaringen moest omgaan en ten tweede deed ze echt haar best.
Wat mij dwarszit, is dat ik niet het idee heb dat de behandelaars alles hebben gedaan wat ze konden. En ook omdat ze borderline had, alles daarop is geschoven.
Maar ik heb helaas meegemaakt - bij mezelf maar ook bij anderen - dat psychische hulpverleners er veel verder in kunnen gaan.
Er zat iemand in mijn therapiegroep die heel veel had meegemaakt en getraumatiseerd was. Het was voor haar heel moeilijk om het over die dingen te hebben, maar ze probeerde het wel. Het werd steeds moeilijker voor haar en dat gaf ze ook aan. Ze wilde op den duur persé een gesprek hebben met de hoofdbehandelaar, want ze wist niet hoe verder met de behandeling. Haar verzoek werd geweigerd: "het is de bedoeling van de behandeling dat je dat met je groepsgenoten bespreekt". Ze was daar heel teleurgesteld in en het ging slechter met haar. Kort daarna was ze weggelopen. Toen ze weer terugkwam, kreeg ze daarvoor een officiële waarschuwing. Dat houdt in dat als ze weer zou weglopen, haar behandeling zou worden beëindigd. Na een paar weken flipte ze opnieuw en liep weer weg. Daarna werd haar behandeling dus beëindigd. Ze snapte allemaal wel dat ze het aan zichzelf had te danken en aanvaardde sportief de consequenties. Twee maanden later hoorde ik dat ze zelfmoord had gepleegd. Ze had een briefje geschreven dat ze haar gevoelens niet meer aankon en daarom had besloten een einde aan haar leven te maken.
Niemand had die zelfmoord-actie aan zien komen. Waarschijnlijk had ze al langer geleden voor zichzelf besloten dat het allemaal niet meer hoeft voor haar. Maar het was tijdens de behandeling ten eerste duidelijk dat ze heel veel had meegemaakt en niet wist hoe ze met die ervaringen moest omgaan en ten tweede deed ze echt haar best.
Wat mij dwarszit, is dat ik niet het idee heb dat de behandelaars alles hebben gedaan wat ze konden. En ook omdat ze borderline had, alles daarop is geschoven.
het is duidelijk wat de regels van de groepsgesprekken waren, en ze ging akkoord met de consequenties die bij haar gedragingen hoorden.quote:
Ze snapte allemaal wel dat ze het aan zichzelf had te danken en aanvaardde sportief de consequenties.
maar dat betekent absoluut niet dat ze het aan zichzelf te danken had, want de regels waren erg beperkend, hielden geen rekening met de mogelijkheid dat een deelnemer zich vanwege oplopende spanning even wilde afzonderen.
maar goed, dat onderscheid is waarschijnlijk precies het punt dat je wil maken.
Er was geen trigger voor 1e van de reeks paniekaanvallen. Ik had er ineens last van en uiteraard wist ik me er geen raad mee. Ik heb jarenlang geworsteld om de paniekaanvallen onder controle te krijgen, ik kan zelfs zeggen wanneer de kans daarop heel groot is omdat ik nu dat gevoel herken wat ik voor paniekaanval voel. Juist omdat ik dat aanvoel weet ik dat ik weg moet gaan om alleen te zijn of me blijven focussen op het rustig blijven.quote:
[..]
bij de vragen die je stelt vergeet je een onderdeel:
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens last krijgt van paniekaanvallen "normaal"?
(op welke leeftijd dat gebeurt is niet relevant)
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens extreem onredelijk wordt (en als gevolg daarvan zijn omgeving wegjaagt) "normaal"?
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis zichzelf regelmatig snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
anders benaderd:
tot een paar jaar geleden had ik nergens last van, nu wel.
waar ik last van heb noem ik absoluut een stoornis.
maar had ik die stoornis volgens jou al mijn hele leven, of pas sinds het misging?
(bij mensen die al van jongs af aan bijzonder gedrag vertonen is de discussie anders natuurlijk)
Op zondag 13 april 2014 19:50 schreef Mss het volgende:
Kloonhommel is echt mijn held van de dag _O_ _O_ _O_
Kloonhommel is echt mijn held van de dag _O_ _O_ _O_
Nou nou, dat is wel heel erg naief. Ik zag het al aankomen tijdens het lezen. Die behandelaars wilden niet van hun standaard afwerkmethode afwijken en hebben zelfs haar laten vallen en dat is fataal geworden voor deze dame. Fijne behandelaars hoor...quote:
[KNIP]
Niemand had die zelfmoord-actie aan zien komen.
[KNIP]
Op zondag 13 april 2014 19:50 schreef Mss het volgende:
Kloonhommel is echt mijn held van de dag _O_ _O_ _O_
Kloonhommel is echt mijn held van de dag _O_ _O_ _O_
ik bedoelde niet te stellen dat er altijd een trigger moet zijn.quote:
[..]
Er was geen trigger voor 1e van de reeks paniekaanvallen. Ik had er ineens last van en uiteraard wist ik me er geen raad mee. Ik heb jarenlang geworsteld om de paniekaanvallen onder controle te krijgen, ik kan zelfs zeggen wanneer de kans daarop heel groot is omdat ik nu dat gevoel herken wat ik voor paniekaanval voel. Juist omdat ik dat aanvoel weet ik dat ik weg moet gaan om alleen te zijn of me blijven focussen op het rustig blijven.
ik was met iemand aan het discussieren over wanneer iemand normaal is en wanneer niet, en wilde dat met de post die je aanhaalde even bespreken voor mensen die (net als ik) wel een trigger hebben meegemaakt, omdat er dan een mogelijk onderscheid is tussen de periodes voor en na de trigger.
goed dat je je aanvallen nu ruim van tevoren voelt aankomen!
s iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens last krijgt van paniekaanvallen "normaal"?
(op welke leeftijd dat gebeurt is niet relevant)
Ja, dat is zeker wel normaal. Paniekaanvallen worden vaak door het onbewuste opgeroepen.
Dus de angst voor de angst. Mensen die vroeger iets naars hebben meegemaakt krijgen dit vaak.
En mensen die gewoon sowieso al gevoelig zijn voor angst en prikkels. Die snel op nare gevoelens letten en daar van in paniek raken. (waaronder ik, paniekstoornis en ook bps:))
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens extreem onredelijk wordt (en als gevolg daarvan zijn omgeving wegjaagt) "normaal"?
Hmm.. Wat kan ik verstaan onder extreem onredelijk? Conflicten? Ligt eraan wat natuurlijk.
Zolang de persoon maar geen gevaar voor de omgeving is, of voor zichzelf.
Vaak zijn borderliners wel een gevaar voor zichzelf, dat is inderdaad niet goed en daar moeten ze dan wel hulp voor krijgen want ze moeten meer van zichzelf houden, jezelf pijnigen maakt het nog erger....
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis zichzelf regelmatig snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
Snijden is inderdaad een groot iets, vaak wordt het gezien als een dikke emo. Bij mij op school wordt dat vaak gezegd... Maar ik vind het logisch als iemand intens verdriet ervaart dat hij of zij dit eens heeft gedaan. Je hoort het heel vaak en ik vind niet dat iemand dat opeens gestoord is.
Het is absoluut niet goed dat iemand dat doet, je kunt jezelf heel wat aan doen en de omgeving schrikt zich rot. Maar daarom is een persoon niet abnormaal.
(op welke leeftijd dat gebeurt is niet relevant)
Ja, dat is zeker wel normaal. Paniekaanvallen worden vaak door het onbewuste opgeroepen.
Dus de angst voor de angst. Mensen die vroeger iets naars hebben meegemaakt krijgen dit vaak.
En mensen die gewoon sowieso al gevoelig zijn voor angst en prikkels. Die snel op nare gevoelens letten en daar van in paniek raken. (waaronder ik, paniekstoornis en ook bps:))
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens extreem onredelijk wordt (en als gevolg daarvan zijn omgeving wegjaagt) "normaal"?
Hmm.. Wat kan ik verstaan onder extreem onredelijk? Conflicten? Ligt eraan wat natuurlijk.
Zolang de persoon maar geen gevaar voor de omgeving is, of voor zichzelf.
Vaak zijn borderliners wel een gevaar voor zichzelf, dat is inderdaad niet goed en daar moeten ze dan wel hulp voor krijgen want ze moeten meer van zichzelf houden, jezelf pijnigen maakt het nog erger....
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis zichzelf regelmatig snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
Snijden is inderdaad een groot iets, vaak wordt het gezien als een dikke emo. Bij mij op school wordt dat vaak gezegd... Maar ik vind het logisch als iemand intens verdriet ervaart dat hij of zij dit eens heeft gedaan. Je hoort het heel vaak en ik vind niet dat iemand dat opeens gestoord is.
Het is absoluut niet goed dat iemand dat doet, je kunt jezelf heel wat aan doen en de omgeving schrikt zich rot. Maar daarom is een persoon niet abnormaal.
always shoot for the moon.
dank voor je reactie, maar dat is niet helemaal wat ik bedoelde.quote:
s iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens last krijgt van paniekaanvallen "normaal"?
(op welke leeftijd dat gebeurt is niet relevant)
Ja, dat is zeker wel normaal. Paniekaanvallen worden vaak door het onbewuste opgeroepen.
Dus de angst voor de angst. Mensen die vroeger iets naars hebben meegemaakt krijgen dit vaak.
En mensen die gewoon sowieso al gevoelig zijn voor angst en prikkels. Die snel op nare gevoelens letten en daar van in paniek raken. (waaronder ik, paniekstoornis en ook bps:))
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis ineens extreem onredelijk wordt (en als gevolg daarvan zijn omgeving wegjaagt) "normaal"?
Hmm.. Wat kan ik verstaan onder extreem onredelijk? Conflicten? Ligt eraan wat natuurlijk.
Zolang de persoon maar geen gevaar voor de omgeving is, of voor zichzelf.
Vaak zijn borderliners wel een gevaar voor zichzelf, dat is inderdaad niet goed en daar moeten ze dan wel hulp voor krijgen want ze moeten meer van zichzelf houden, jezelf pijnigen maakt het nog erger....
Is iemand die na een bepaalde gebeurtenis zichzelf regelmatig snijdt voor zijn of haar genoegdoening "normaal"?
Snijden is inderdaad een groot iets, vaak wordt het gezien als een dikke emo. Bij mij op school wordt dat vaak gezegd... Maar ik vind het logisch als iemand intens verdriet ervaart dat hij of zij dit eens heeft gedaan. Je hoort het heel vaak en ik vind niet dat iemand dat opeens gestoord is.
Het is absoluut niet goed dat iemand dat doet, je kunt jezelf heel wat aan doen en de omgeving schrikt zich rot. Maar daarom is een persoon niet abnormaal.
dat die 3 scenario's voorkomen is wel duidelijk, daar is niks vreemds aan (dat het voorkomt is dus normaal).
de discussie eerder in dit topic ging erover of iemand met een bepaalde aanleg voor iets (bijv paniekaanvallen of borderline) normaal is of de stoornis al heeft als die stoornis zich nog niet heeft geuit.
dat is dus iets anders dan wat je interpreteerde uit mijn post.
overigens doelde ik met het extreem reageren en het snijden op borderline.
maar het waren slechts voorbeeldjes.
Is dit niet zoiets als vragen waarom mensen met kanker altijd een tumor hebben 
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
volgens mij is dat niet eens altijd zo (maar ik ben gelukkig niet heel erg thuis in de oncologie, dus ik kan ernaast zitten).quote:Op maandag 16 januari 2012 15:52 schreef kingmob het volgende:
Is dit niet zoiets als vragen waarom mensen met kanker altijd een tumor hebben
Excuses alvast voor deze offtopic reactie.
Het is minder storend om te zien dat iemand af en toe een d of t verkeerd heeft, dan om hele lappen tekst te lezen zonder goed gebruik van hoofdletters en interpunctie. Ik snap niet waar je het vandaan haalt om iemand aan te spreken op zijn spellingsfouten als je zelf niet perfect schrijft. Daarbij is het ook van vrij laag niveau om daar in een discussie over te beginnen. Je verdere gefrustreerde reacties op Canillas getuigen ook niet echt van een waardige gesprekspartner.quote:
en voor iemand die zo stellig en deskundig en overtuigend probeert over te komen helpt het als je in elk geval zorgt dat je de regels over d/t/dt goed gebruikt.
ik weet dat het zeikerig is, maar bij mij persoonlijk telt dit mee voor de geloofwaardigheid in serieuze intelligente discussies.
En hier val ik een beetje over Borderline is wel degelijk een echte stoornis, dat het niet lichamelijk of niet zichtbaar is aan de buitenkant maakt nog niet dat het niet echt is.quote:
[..]
Echte stoornissen, zoals blindheid, kunnen leiden tot een betere ontwikkeling van andere vermogens.
Ach het zegt meer over de beperkte kennis over dit onderwerp van diegene die post dan over het onderwerp zelfquote:
[..]
En hier val ik een beetje over Borderline is wel degelijk een echte stoornis, dat het niet lichamelijk of niet zichtbaar is aan de buitenkant maakt nog niet dat het niet echt is.
Als de wereld een groot vraagteken voor je is ?
Strek je eens uit !
Strek je eens uit !
Kom kom loop niet zo te katten op Feestkabouter. Ok hij zet zichzelf te kijk met zijn t/d/dt gezemel terwijl hij er zelf ook een potje van maakt.quote:Op maandag 16 januari 2012 17:41 schreef Cactus1 het volgende:
Excuses alvast voor deze offtopic reactie.
[..]
Het is minder storend om te zien dat iemand af en toe een d of t verkeerd heeft, dan om hele lappen tekst te lezen zonder goed gebruik van hoofdletters en interpunctie. Ik snap niet waar je het vandaan haalt om iemand aan te spreken op zijn spellingsfouten als je zelf niet perfect schrijft. Daarbij is het ook van vrij laag niveau om daar in een discussie over te beginnen. Je verdere gefrustreerde reacties op Canillas getuigen ook niet echt van een waardige gesprekspartner.
Daarmee behoef je hem niet op inhoud af te rekenen. Een mening is een mening en dat heeft Feestkabouter. Niet fout, niet goed maar wel zijn mening.
Of hem dat nu meer- of minder waardig maakt? Kom op Cactus1.....
Als de wereld een groot vraagteken voor je is ?
Strek je eens uit !
Strek je eens uit !
Slaat de verveling al zo toe dat je je moet bemoeien met andermans reacties? Ik heb ook een mening, zie hierboven. Ik zeg nergens dat hij meer of minder waardig is. Ik zeg alleen hoe ik hem zie als discussie partner op basis van zijn reacties. Wel schattig dat je denkt dat hij zijn eigen boontjes niet kan doppen en het voor hem opneemtquote:Op maandag 16 januari 2012 20:34 schreef Wanderingwhy het volgende:
Kom kom loop niet zo te katten op Feestkabouter. Ok hij zet zichzelf te kijk met zijn t/d/dt gezemel terwijl hij er zelf ook een potje van maakt.
Daarmee behoef je hem niet op inhoud af te rekenen. Een mening is een mening en dat heeft Feestkabouter. Niet fout, niet goed maar wel zijn mening.
Of hem dat nu meer- of minder waardig maakt? Kom op Cactus1.....
natuurlijk als je achteraf kijkt hadden er dingen anders gekund, maar op dat moment hebben ze de strikte regels van de groep aangehouden en dat is ook belangrijk voor de rust en de balans in de groep. Je wilt ook niet in een groep mensen met borderline uitzonderingen per persoon gaan maken, je weet zelf wel wat voor gevoelens dat weer op kan roepen....quote:
Wat mij dwarszit, is dat ik niet het idee heb dat de behandelaars alles hebben gedaan wat ze konden. En ook omdat ze borderline had, alles daarop is geschoven.
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Je loopt iemand af te zeiken om niets. Niet jouw stijl dus doe dat dan ook niet.quote:Op maandag 16 januari 2012 21:52 schreef Cactus1 het volgende:
[..]
Slaat de verveling al zo toe dat je je moet bemoeien met andermans reacties? Ik heb ook een mening, zie hierboven. Ik zeg nergens dat hij meer of minder waardig is. Ik zeg alleen hoe ik hem zie als discussie partner op basis van zijn reacties. Wel schattig dat je denkt dat hij zijn eigen boontjes niet kan doppen en het voor hem opneemt
Als de wereld een groot vraagteken voor je is ?
Strek je eens uit !
Strek je eens uit !
Ja, papaquote:
Je loopt iemand af te zeiken om niets. Niet jouw stijl dus doe dat dan ook niet.
Dank voor de feedback.quote:
Excuses alvast voor deze offtopic reactie.
[..]
Het is minder storend om te zien dat iemand af en toe een d of t verkeerd heeft, dan om hele lappen tekst te lezen zonder goed gebruik van hoofdletters en interpunctie. Ik snap niet waar je het vandaan haalt om iemand aan te spreken op zijn spellingsfouten als je zelf niet perfect schrijft. Daarbij is het ook van vrij laag niveau om daar in een discussie over te beginnen. Je verdere gefrustreerde reacties op Canillas getuigen ook niet echt van een waardige gesprekspartner.
Dat van de hoofdletters erken ik uiteraard (ontkennen heeft weinig zin).
Punt is dat ik vaak denk even 1 klein zinnetje als reactie te geven, dan maakt het missen van een hoofdletter volgens mij nog niet zoveel uit voor de leesbaarheid.
Dan nog is het altijd netter wel hoofdletters te gebruiken. Het is gewoon luiheid.
Meestal wordt de tekst altijd wel langer, en dan begint het wel z'n consequenties voor de leesbaarheid te krijgen, daar heb je gewoon gelijk in.
Qua interpunctie ben ik me niet bewust van enig gebrek. Ik gebruik wit-regels, komma's en (dubbele) punten.
Inhoudelijk:
Ik probeer in te gaan op wat wordt geschreven. Ik probeer mijn mening ook echt te presenteren als mijn mening of gedachte of idee, waarbij ik bewust probeer te vermijden dat het als gepresenteerde waarheid kan worden geinterpreteerd.
Misschien gaat Canillis naar z'n eigen mening wel in op mijn posts, maar zoals ik het lees herken ik dat er vaak niet in. Daarnaast komt ie erg stellig over op mij, dat bevordert de dialoog niet, en geeft een uitstraling alsof ie de waarheid in pacht heeft.
Daar waar ie mogelijk begrip heeft voor wat anderen schrijven, laat ie dat in dit topic niet echt blijken, mijn indruk is dat ie voornamelijk z'n eigen standpunt blijft verdedigen.
Door al die dingen heb ik het dan op een gegeven moment wel gehad met Canillis.
Wat betreft d/t/dt-fouten:
Het kost mij meer moeite om een zin te lezen als er fouten in de werkwoordsvormen staan.
En ik bleek niet de enige die er last van had.
Daarnaast komt het (zoals reeds genoemd) vreemd over in combinatie met de 'waarheid in pacht lijken te hebben'-manier van posten.
Maar er zal ook wel een stukje frustratie hebben meegespeeld toen ik op die fouten wees.....
[ Bericht 0% gewijzigd door Feestkabouter op 16-01-2012 23:56:48 ]
In elk geval een menselijke gesprekspartnerquote:
Je verdere gefrustreerde reacties op Canillas getuigen ook niet echt van een waardige gesprekspartner.
Edit: hoofdletter i
Erg mee eens, heb het zelf ook meegemaakt in een groep.quote:Op maandag 16 januari 2012 21:52 schreef littledrummergirl het volgende:
[..]
natuurlijk als je achteraf kijkt hadden er dingen anders gekund, maar op dat moment hebben ze de strikte regels van de groep aangehouden en dat is ook belangrijk voor de rust en de balans in de groep. Je wilt ook niet in een groep mensen met borderline uitzonderingen per persoon gaan maken, je weet zelf wel wat voor gevoelens dat weer op kan roepen....
Maar dan wordt er in een gesprek als het goed is aangegeven:
"Goh het lukt in onze ogen niet helemaal met jou in de groep, misschien ben je er nog niet klaar voor. Ons voorstel is om voorlopig persoonlijke gesprekken te hebben en dan later nog eens te kijken of je bij een volgende groep misschien kunt meedoen als je daar dan voor in bent."
En dan is er volgens mij weinig aan de hand.
