Nog wat IFFR films van afgelopen week:
Jûsan-nin no shikaku (13 Assassins) (2010, Jap, Takashi Miike)Een vergelijking met de samurai klassieker Seven Samurai is snel gemaakt. De titels lijken op elkaar, het plot is min of meer gelijk; een kleine groep die het opneemt in een afgesloten dorp tegen een overmacht en er is zelfs een Mifune-achtig karakter. De hoogte van dat meesterwerk haalt de film natuurlijk niet. (Dat is dan ook één van mijn favoriete films allertijden) Maar het is wel een ontzettend goede samurai film geworden. De beste samurai film sinds Kitano's Zatoichi. De 40 minuten lange eindstrijd is puur genieten.
Voor Miike's begrippen is de film tamelijk braaf. Natuurlijk vloeit het nodige bloed en rollen er hoofden over straat, maar het is niet zo extreem en bizar als soms bij Miike. Daardoor laat Miike met deze film zien toch gewoon een erg goede regisseur te zijn en meer te kunnen dan te leunen op gore en shock effecten.
cijfer: 8.5
Zeburâman: Zebura Shiti no gyakushû (Zebraman 2: Attack on Zebra City) (2010, Jap, Takashi Miike)Matig vervolg op het goede en leuke eerste deel. Omdat het plot te onsamenhangend. De film haalt het vooral niet bij z'n voorganger omdat het hart, de ziel, de warmte ervan weg is. Ook de tongue-in-cheek humor en de subtekst ontbreken.
Het is nog steeds soms grappig door de bizarheid. Waardoor het naast een superheldenfilm ook een parodie is daarop.
Deze review zegt eigenlijk precies wat ik ook vind:
http://goninmovieblog.wordpress.com/2010/12/18/zebraman-2/cijfer: 6.5
Le Grand'Tour (2011, Bel, Jérôme le Maire)Een film over een groepje mannen van een carnavalsband, die na het carnavalsfeest in hun dorp nog niet genoeg hebben en besluiten door te trekken naar het volgende feest. Dat bevalt zo goed dat ze weken, zelfs maanden lang laveloos door de bossen wandelen van het ene feest naar het andere. Na een tijd zweert de leider echter alle drank en drugs af en verandert de wandeltocht van een feest in een zoektocht naar hunzelf.
De film is ontzettend grappig, vooral het eerste deel als ze constant bezopen zijn levert veel leuke momenten op. Daarnaast is de film ook erg herkenbaar voor elke man die wel eens met vrienden op een zuipvakantie is geweest.
Zo'n film die het midden houdt tussen docu en fictie. De amateur acteur spelen zichzelf, het is gebaseerd op echte ervaring, maar ook voor een groot gedeelte gescript.
cijfer: 8
Fleurs du mal (2010, Fr, David Dusa)Een jongen in Parijs wordt verliefd op een Iraans meisje, Anahita, tijdens de opstand in 2009. Het is een leuk liefdesverhaal. Wat de film echter echt de moeite waard maakt is de manier waarop het de effecten van nieuwe sociale media toont. Anahita probeert namelijk constant op de hoogte te blijven van wat er gebeurd via twitter, facebook, youtube enz. Dit levert bijvoorbeeld een pracht scene op waarin ze haastig afwezig loopt door de Parijse straten terwijl ze op haar iphone youtubes film kijkt, die er voor de kijker doorheen worden geëdit. Je krijgt hierdoor echt het gevoel van hoe het is om erbij horen, maar toch ergens anders te zijn. Ergens te zijn, maar toch ergens anders te zijn met je hart. Hoe verslavend die nieuwe media kan zijn.
cijfer: 7.5
Black Swan (2010, VS, Darren Aronofsky)Eerlijkheid geliefd me te zeggen dat ik in het begin de film wat vond tegenvallen. Vond hem toen wel goed, maar niet heel bijzonder. Maar na de befaamde sexscene tussen Portman en Kunis en de steeds verder gaande verandering, waaronder de rode ogen, werd ik steeds meer gegrepen door de film. Na de overdonderdende finale zat ik bevend van emoties in mijn bioscoopstoel. En kon ik alleen maar concluderen naar een pracht film te hebben gekeken. Terugdenkend aan de film besef ik pas hoe goed de film al vanaf het begin was, hoe goed Aronfsky de film heeft opgebouwd. Hoe de kijker wordt meegenomen in waanwereld van iemand die de greep op de realiteit verliest/verloren heeft door de gigantische prestatiedrang waaronder ze lijdt. Want volgens mij lijdt Nina al vanaf het begin aan realiteitzinsverlies. Door in het begin veelvuldig Nina te volgen van achter haar schouders stelt Aronofsky vast dat de kijker haar en haar beleveniswereld volgt
Natalie Portman is sowieso al een favoriete actrice van me, maar hier is ze nog beter dan ze ooit is geweest. Laat die oscar maar komen. De grote verrassing was Mila Kunis, die hierin bewijst veel meer aan te kunnen dan simpele komedie series en romcomtjes.
cijfer: 8.5
Rabbit Hole (2010, VS, John Cameron Mitchell)Degelijk drama in het "ouders verwerken dood van kind" genre. Niet de beste in z'n soort, maar nog steeds erg goed. Het grootste probleem met de film dat de film in het begin te onduidelijk is over wat er is gebeurd (ik ging zonder enige kennis de film in. Het was de surprise film) en bijvoorbeeld wie die jongen is die Kidman volgt. Waarschijnlijk om arthouse achtig intrigerend over te komen. Maar de film imo juist door wat meer duidelijkheid in het begin een grote emotionele lading zou kunnen hebben. Kidman en Eckhart overacteren soms te veel naar mening. Eckharts rol vond ik sowieso te klein vergeleken met Kidman. Grootste pluspunt van de film vond ik Diane Wiest als de moeder van Kidman. Mede door een mooi einde, waarin goed wordt uitgelegd hoe je na groot verdriet als dit stapje voor stapje je leven weer oppakt, verliet ik toch emotioneel en voldaan de bioscoopzaal.
cijfer: 7.5
Wasted Youth (2011, Gr, Argyris Papadimitropoulos & Jan Vogel)Op 6 december 2008 werd in Griekenland een jongen doodgeschoten door de politie waarna er grote rellen ontstonden. Deze film probeert volgens mij te tonen dat die politieke gebeurtenis ook een persoonlijk heeft, door het verzonnen verhaal te vertellen van die jongen en de politieman op die dag.
De film was jammer genoeg alleen weinig boeiend. Het verhaallijn over de jongen is verrassend weinig plezierig om naar te kijken voor een verhaaltje over skaters. In het verhaallijn over de politieman komen zijn depressiviteit en angsten maar matigjes over op de kijker. Dat
SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt. viel me helemaal tegen.
cijfer: 5.5
Passuggun (Bleak Night) (2011, ZK, Yoon Sung-Hyun)De vriendschap van drie hartsvrienden valt langzaam steeds verder uit elkaar met een uiteindelijk een fatale afloop voor één van hen. De film toont de duistere complexiteiten van macht, pikorde, vriendschap, loyaliteit en fysieke drift. Het is zeer aangrijpend. Door de flashback structuur van een vader die uitzoekt wat er gebeurd is met z'n zoon weet de film ook constant de aandacht vast te houden.
Dat de jongens bijna niet te onderscheiden zijn van elkaar met hetzelfde uniform en kapsel zorgt dat ik veel tijd kwijt was om te bedenken wie wie was en niet vanaf het begin totaal kon worden opgezogen door de film.
Met zo'n sterk debuut is Yoon Sung-Hyun een regisseur om in de gaten te houden komende jaren.
cijfer: 8
Gesher (2010, Iran, Vahid Vakilifar)Hele mooie sfeer beelden in semi-documentaire stijl van het leven van drie immigranten die proberen te leven van hun lage loon in Zuid Iran. De film weet de sfeer heel mooi neer te zetten. Maar er gebeurt net iets te weinig om te onderhouden voor de kleine anderhalf uur dat de film duurt.
cijfer: 7
Kantai (Hospitalité) (2010, Jap, Koji Fukada)Film die tegelijkertijd een satirisch kritiek is op de Japanse over beleefdheid, over gastvrijheid en onmogelijkheid om nee te zeggen als op de kleinburgerlijke xenofobe geslotenheid.
cijfer: 6
[ Bericht 0% gewijzigd door Lonewolf2003 op 08-02-2011 15:19:40 ]