Wat is het heftigste wat je hebt meegemaakt?

Als ik dit allemaal lees heb ik niks heftigs meegemaakt. Het enige wat er misschien een beetje bij in de buurt komt, is die keer dat ikzelf aangereden werd. Ik fietste door rood op een kruispunt, schatte de snelheid van een auto echt compleet verkeerd in, en werd geschept. Mooie vlucht, salto in de lucht en plat op mn rug op het asfalt.

Niks aan overgehouden behalve wat schaafwonden en gekneusde ribben, maar tijdens die paar seconden vliegen gaat je hele leven aan je voorbij. je bedenkt wie je nog de groeten had willen doen, en ik kan me nog goed herinneren dat ik letterlijk dacht: "Oei, dat gaat zometeen pijn doen bij het landen. Ik hoop dat ik niet doodga"
En heel raar: ik heb nog nooit zo helder en duidelijk ieder glaskruimeltje van zijn voorruit afzonderlijk op het asfalt horen tikkelen. Kennelijk staan tijdens zo'n moment al je zintuigen op scherp

Beetje dom was het natuurlijk wel.

Wat ik echt disturbing vind is dat ik als klein 7 jarig mannetje naar huis liep van school met een vriendje. Ik was op de fiets en hij niet, dus ik liep naast m'n fietsje. Elke keer gaven we die fiets een zet zodat 'ie uit zichzelf een stukje over de stoep reed en dan renden we er achteraan om hem weer te pakken.
Totdat ik te hard duwde en die fiets van de stoep af reed en op een auto klapte die daar net de bocht om kwam met een gangetje of 50 km/h.

Die man keek uit z'n auto, zag een kinderfietsje liggen en ging er als een haas vandoor.

Toen was ik reuze opgelucht dat ik geen gezeik kreeg, maar jaaaaren later besefte ik dat die man bewust is doorgereden na een ongeluk met een kind, in een lege straat.

En wat ik misschien nog wel erger vind is dat die man misschien wel z'n hele leven met het idee rondloopt een kind aangereden te hebben.

quote:

Op donderdag 6 januari 2011 10:25 schreef VaalNL het volgende:
-knip-
En wat ik misschien nog wel erger vind is dat die man misschien wel z'n hele leven met het idee rondloopt een kind aangereden te hebben.

En dat heeft ie dan aan zichzelf te danken.
Immers, als ie gestopt had, had hij geweten dat er geen kind bij betrokken was geweest.

Op reis midden in de nacht wakker geworden door een aardbeving, wel effe eng als je de kasten uit elkaar ziet vallen ...
Mijn arm gebroken tijdens het communiefeest van mijn zus

Eén dag voor ik op reis vertrok mijn voet gebroken. Was blootvoets aan het voetballen en in duel mijn voet serieus omgeslaan. Uiteindelijk met gips en rolstoel op reis geweest...

quote:

Op donderdag 6 januari 2011 10:05 schreef Gripper het volgende:
Als ik dit allemaal lees heb ik niks heftigs meegemaakt. Het enige wat er misschien een beetje bij in de buurt komt, is die keer dat ikzelf aangereden werd. Ik fietste door rood op een kruispunt, schatte de snelheid van een auto echt compleet verkeerd in, en werd geschept. Mooie vlucht, salto in de lucht en plat op mn rug op het asfalt.

Niks aan overgehouden behalve wat schaafwonden en gekneusde ribben, maar tijdens die paar seconden vliegen gaat je hele leven aan je voorbij. je bedenkt wie je nog de groeten had willen doen, en ik kan me nog goed herinneren dat ik letterlijk dacht: "Oei, dat gaat zometeen pijn doen bij het landen. Ik hoop dat ik niet doodga"
En heel raar: ik heb nog nooit zo helder en duidelijk ieder glaskruimeltje van zijn voorruit afzonderlijk op het asfalt horen tikkelen. Kennelijk staan tijdens zo'n moment al je zintuigen op scherp

Beetje dom was het natuurlijk wel.

Gut! Door jouw post herinner ik me weer dat ik ook aangereden ben op mijn motor door een auto midden in Amsterdam. (*Ting ting* - tram vol japanners die kiekjes van me trokken terwijl ik daar in de kreukels lig - )

Maar kennelijk vond ik het oprapen van tanden van een vriend heftiger.

quote:

Op donderdag 6 januari 2011 02:04 schreef Keselo het volgende:
Mijn neefje van 7 op bed zien liggen met botkanker. Het was ongeneeslijk en zijn ouders weigerden hem enige vorm van medicatie te laten innemen, dus geen pijnstillers, niets (extreem gelovige christenen). Af en toe kwam er ziekenhuispersoneel langs (hij hoefde niet in het ziekenhuis te blijven als de ouders het liever hadden, omdat er niets meer gedaan kon worden) die dan medicatie achterlieten (voornamelijk enorm sterke pijnstillers). Wanneer zij wegwaren gooiden die ouders de medicijnen gelijk weg, hoe erg dat jongetje ook smeekte.
Dat joch lag helemaal te trillen en te snikken in zijn bed, en toen hij weer een pijnaanval kreeg moesten we weg. We hebben hem tot 2 straten verder op horen gillen. Dat heeft me echt mijn hele leven niet los kunnen laten.

Krijg er de rillingen van... Hoe kun je een jongetje trillend en gillend in bed laten liggen En dan ook nog je eigen zoon

Mijn lievelingsopa die stierf. Hij lag ineens in het ziekenhuis en had kanker overal in zijn lichaam. Hij slikte al jaren homeopatische middelen, stiekem zodat niemand hem naar het ziekenhuis zou brengen want daar was hij bang voor. Hij is uiteindelijk in het ziekenhuis gestorven, een kleine week nadat ze erachter waren gekomen dat het kanker was.

Mijn lievelingsoma. Ik kwam thuis van werk en mijn ouders gingen net de poort uit. Ik vroeg waar ze naar toe gingen. Ja naar je oma in het verpleegtehuis. Ik zeg wacht even ik ga wel mee. Wij gaan het verpleeghuis, en daar lag ze. Mijn moeder liep huilend de kamer uit en mijn vader en ik blijven, ze kneep nog in mijn hand en zei iets onverstaanbaars en stierf. De tranen schieten nog in mijn ogen nu ik dit type. Het is zo iets aparts om mee te maken, echt een apart gevoel en sfeer.

quote:

Op donderdag 6 januari 2011 00:34 schreef Feestkabouter het volgende:

[..]

was zij ook op de fiets?

Ja, zij was ook met de fiets. Een beetje onduidelijk, sorry daarvoor.

Er schiet me nog iets te binnen. Een paar jaar geleden gebeurd. Ik kom thuis van mijn werk, allemaal politie voor mijn portiek, alles afgezet.

De agente die er stond liet me naar binnen gaan (maar ze wilde niet vertellen wat er aan de hand was). Binnen in het halletje lag overal bloed. Bleek dat de buurman schuin boven mij was neergestoken door zijn zoon

De buurman woont er nog, die jongen heb ik nooit meer gezien, zal wel in de gevangenis zitten of zo.

quote:

Op donderdag 6 januari 2011 02:04 schreef Keselo het volgende:
Mijn neefje van 7 op bed zien liggen met botkanker. Het was ongeneeslijk en zijn ouders weigerden hem enige vorm van medicatie te laten innemen, dus geen pijnstillers, niets (extreem gelovige christenen). Af en toe kwam er ziekenhuispersoneel langs (hij hoefde niet in het ziekenhuis te blijven als de ouders het liever hadden, omdat er niets meer gedaan kon worden) die dan medicatie achterlieten (voornamelijk enorm sterke pijnstillers). Wanneer zij wegwaren gooiden die ouders de medicijnen gelijk weg, hoe erg dat jongetje ook smeekte.
Dat joch lag helemaal te trillen en te snikken in zijn bed, en toen hij weer een pijnaanval kreeg moesten we weg. We hebben hem tot 2 straten verder op horen gillen. Dat heeft me echt mijn hele leven niet los kunnen laten.

Verschrikkelijk. Dat zn ouders hem een pijnloze(re) dood zomaar kunnen weigeren, kan ik met mn verstand niet bij.

ik ben gevlucht van afghanistan naar belgie te voet/vrachtwagen
veel moord gezien ergste was toen iemand zijn hoofd was opengeslaan
en de bloed in mijn gezicht vloog

quote:

Op donderdag 6 januari 2011 10:05 schreef Gripper het volgende:
Als ik dit allemaal lees heb ik niks heftigs meegemaakt. Het enige wat er misschien een beetje bij in de buurt komt, is die keer dat ikzelf aangereden werd. Ik fietste door rood op een kruispunt, schatte de snelheid van een auto echt compleet verkeerd in, en werd geschept. Mooie vlucht, salto in de lucht en plat op mn rug op het asfalt.

Niks aan overgehouden behalve wat schaafwonden en gekneusde ribben, maar tijdens die paar seconden vliegen gaat je hele leven aan je voorbij. je bedenkt wie je nog de groeten had willen doen, en ik kan me nog goed herinneren dat ik letterlijk dacht: "Oei, dat gaat zometeen pijn doen bij het landen. Ik hoop dat ik niet doodga"
En heel raar: ik heb nog nooit zo helder en duidelijk ieder glaskruimeltje van zijn voorruit afzonderlijk op het asfalt horen tikkelen. Kennelijk staan tijdens zo'n moment al je zintuigen op scherp

Beetje dom was het natuurlijk wel.

Nu je het zegt - Als jochie van tien ben ik ook een keer geschept door een auto omdat ik niet oplette. Had hetzelfde als jij, door de lucht vliegen wat voor je gevoel eeuwig duurt. Raar is dat. Had overigens niks, behalve schaafwonden en een gedeukt ego.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 01:20 schreef iplaynaked het volgende:
ik ben gevlucht van afghanistan naar belgie te voet/vrachtwagen
veel moord gezien ergste was toen iemand zijn hoofd was opengeslaan
en de bloed in mijn gezicht vloog

Heftig verhaal zeg...

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 01:20 schreef iplaynaked het volgende:
ik ben gevlucht van afghanistan naar belgie te voet/vrachtwagen
veel moord gezien ergste was toen iemand zijn hoofd was opengeslaan
en de bloed in mijn gezicht vloog

Na zoveel moeite in Belgie belanden.

quote:

Op donderdag 6 januari 2011 02:04 schreef Keselo het volgende:
Mijn neefje van 7 op bed zien liggen met botkanker. Het was ongeneeslijk en zijn ouders weigerden hem enige vorm van medicatie te laten innemen, dus geen pijnstillers, niets (extreem gelovige christenen). Af en toe kwam er ziekenhuispersoneel langs (hij hoefde niet in het ziekenhuis te blijven als de ouders het liever hadden, omdat er niets meer gedaan kon worden) die dan medicatie achterlieten (voornamelijk enorm sterke pijnstillers). Wanneer zij wegwaren gooiden die ouders de medicijnen gelijk weg, hoe erg dat jongetje ook smeekte.
Dat joch lag helemaal te trillen en te snikken in zijn bed, en toen hij weer een pijnaanval kreeg moesten we weg. We hebben hem tot 2 straten verder op horen gillen. Dat heeft me echt mijn hele leven niet los kunnen laten.

Dit is wel de ergste geloof ik .

quote:

Op woensdag 5 januari 2011 00:06 schreef Feestkabouter het volgende:

[..]

http://nl.wikipedia.org/wiki/Fred_Spijkers

Zit wel erg heftige dingen bij, 1 van weinige topics die ik vrijwel in zijn geheel heb gelezen.

Zelf ook wat dingen meegemaakt als kind, maar dat viel gelukkig nog best mee. Een van de dingen die me nog wel goed bij blijft was de dood van een van onze katten. Was paar jaartjes terug dus weet dat nog wel goed. Klinkt misschien wat suf, de dood van een kat. Maar hield stiekem meer van dat beest dan ik dacht en toen ik ik em in de tuin aan het zoeken was schrok ik me kapot van een soort doodskreet (voor zover een kat dat kan maken). Lag die daar helemaal vies, in de regen en met een rare knik in zijn nek (wss lag die daar al een een tijdje). Zo goed en stabiel mogelijk naar binnen gebracht waarna die binnen een paar minuten zen laatste adem uitblies. Raar om het leven echt weg te zien gaan uit een levend wezen.Denk dat vooral dat erg veel impact had toen.
Kort daarna begonnen onze honden te huilen wat ze normaal nooit doen, net zolang totdat men moeder thuis kwam (die ik had gebeld). Nog zo'n vreemd moment.

Een familiedrama. Niet mijn familie, maar ik fietste met een vriend langs een flat waar ik allemaal gegil hoorde. Ik keek naar boven en zag een man zijn vriendin en haar kind naar beneden gooien. Hij sprong er zelf achteraan. Alle 3 overleden. Het jongetje was 8.

ook behoorlijk heftig waren voetbalrellen. Ik was in polen, in warschau, en daar waren supporters van warschau op de vuist gegaan met supporters van wisla krakow en de politie. Echt een idioot grimmige sfeer.

Een van m'n beste maten 24 uur kwijt geweest op vakantie, die in een psychose terecht was gekomen (niet door alcohol ofzo hoor. Maar wel een combinatie van weinig slaap, alcohol en aanleg er voor hebben. En we zouden de volgende dag vertrekken).
Politie geweest, zelf de hele dag gezocht in de brandende zon, overal flyers op gehangen met een foto van hem en ons telefoonnummer.
Ner-gens een teken van hem, tot savonds toen een maat van ons hem ineens zag lopen op de boulevard toen ze (hij en reisorganisatie begeleider) flyers aan het uitdelen waren.

Toen meegenomen (hij verzette zich hevig) naar het hotel waar een andere maat en ik aan het wachten waren in de hoop dat hij bij zinnen zou komen en terug zou gaan naar ons hotel.
Z'n benen zaten tot aan z'n knieën onder de smeurie, zwaar uitgedroogd, verbrand van top tot teen, z'n stem had een heel ander geluid (alsof hij bezeten was), herkende ons niet.
Achteraf vertelde hij dus dat hij stemmen hoorde die hem bevelen gaven om van rotsen af te springen enzo.

Dat zal me m'n leven bij blijven.
Maar ik moet er niet aan denken als we hem nooit meer hadden gevonden (z'n ouders hadden stiekem de hoop al opgegeven in Nederland, die zullen ons ook eeuwig dankbaar zijn denk ik).

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 15:24 schreef LePoo het volgende:
Een van m'n beste maten 24 uur kwijt geweest op vakantie, die in een psychose terecht was gekomen...

....z'n ouders hadden stiekem de hoop al opgegeven in Nederland, die zullen ons ook eeuwig dankbaar zijn denk ik).

Dude, wat zijn dat voor ouders?! Binnen 24 uur de hoop al opgeven, wtf .

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 04:48 schreef MotorCitySoul het volgende:

[..]

Na zoveel moeite in Belgie belanden.

idd na anderhalve jaar lopen door bos

Geen heel heftige dingen zoals hier al gepost zijn, maar wel een vrij recente;

De post bezorgen in een vreemde wijk en een rare, doordringende stank opmerken in een portiekje. Mezelf voorgenomen even aan te bellen/kijken als het de volgende dag nog zo rook.
Was niet meer nodig, de volgende dag wisten de buren te vertellen dat die man al twee weken dood in huis lag.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 15:38 schreef Cerbie het volgende:
Geen heel heftige dingen zoals hier al gepost zijn, maar wel een vrij recente;

De post bezorgen in een vreemde wijk en een rare, doordringende stank opmerken in een portiekje. Mezelf voorgenomen even aan te bellen/kijken als het de volgende dag nog zo rook.
Was niet meer nodig, de volgende dag wisten de buren te vertellen dat die man al twee weken dood in huis lag.

Wel alsnog de krant bezorgd?

quote:

Op donderdag 6 januari 2011 02:04 schreef Keselo het volgende:
Mijn neefje van 7 op bed zien liggen met botkanker. Het was ongeneeslijk en zijn ouders weigerden hem enige vorm van medicatie te laten innemen, dus geen pijnstillers, niets (extreem gelovige christenen). Af en toe kwam er ziekenhuispersoneel langs (hij hoefde niet in het ziekenhuis te blijven als de ouders het liever hadden, omdat er niets meer gedaan kon worden) die dan medicatie achterlieten (voornamelijk enorm sterke pijnstillers). Wanneer zij wegwaren gooiden die ouders de medicijnen gelijk weg, hoe erg dat jongetje ook smeekte.
Dat joch lag helemaal te trillen en te snikken in zijn bed, en toen hij weer een pijnaanval kreeg moesten we weg. We hebben hem tot 2 straten verder op horen gillen. Dat heeft me echt mijn hele leven niet los kunnen laten.

ik hoop dat je oom en tante dezelfde ziekte krijgen en niemand ze ook helpt.
wat een smerig tuig

Vriendin na 3 jaar relatie overleden.
Ging naar bed en werd niet meer wakker, ze was toen 23.

Een man neergeschoten zien worden, hij liep iets van 50 meter voor me, komt er een andere man aan van de overkant van de straat, schiet 2x en rent dan weer weg.

Gelukkig had die kerel het overleefd, was niet eens ernstig gewond, 1 kogel miste ook.