Omgaan met het overlijden van een dierbare #3

Nja nog even een update dan maar.
Zojuist bij mn vader geweest. Plan A is mislukt, en er zijn nu tumoren in zn lever, darmen en nu zelf ook uitzaaiingen naar zn longen. Chemo heeft niets gedaan. Plan B is nog een chemo, een zeer agressieve waarbij hij ook kaal gaat worden. Deze heeft hij woensdag voor het eerst gehad en hij moest iedere keer overgeven zodat de sonde er weer uit kwam en deze weer opnieuw gezet moest worden. Het vervelendste is misschien dat het maar 40% kans van slagen heeft. Als het in dit tempo door gaat heeft hij maximaal 4 maanden nog te gaan.

Hij wil het er niet over hebben, als ik vraag of hij nog iets wil doen zegt hij alleen dat hij zich wil focussen op zijn herstel. Als je het hebt over dat dat misschien wel een kleine kans is dan gaat hij er verder niet op in. Praat verder alleen over koetjes en kalfjes en is heel erg teruggetrokken, staart veel voor zich uit. Met zn partner praat hij ook niet. Weet ook niet zo goed hoe ik het verder aan moet pakken. Denk dat ik weinig meer kan doen.

Soms wou ik dat ik kon toveren......
Soms wou ik dat ik iets kon zeggen wat helpt
Soms is er zijn het enige wat je doen kunt
Soms is dat genoeg.

Jolene22, mijn vader gaat hopelijk ook die agressievere chemo krijgen. Tenminste dat krijgen we volgende week te horen want hij is herstellende van een darmoperatie (geperforeerd door nog meer kanker ). Hij wil het ook niet over de dood hebben maar wij hebben volgende week toch een afspraak gemaakt bij de notaris voor het testament.

De psychologe uit het ziekenhuis vertelde ons dat je hem gewoon moet laten nadenken (dat doet hij terwijl hij staart! Wij hebben gemerkt dat je hem dan beter niet kan storen) en dat hij er zelf wel over "de dood" begint.

Jolene, ik weet niet of het iets is wat je gemakkelijk doet bij jullie, maar de volgende keer als je weer naar huis gaat, neem hem dan een keer goed vast ipv gewoon "tot ziens" of een kus op de wang. Misschien dat je op die manier wel wat in beweging zet.

Natuurlijk moet je dat niet doen als je daar geen zin in hebt, maar als je dat graag eens wil doen, gewoon doen.

@Lastpost: zet nog even een linkje naar het nieuwe topic in de laatste post van #2

quote:

Op zondag 18 juli 2010 01:14 schreef shiftknop het volgende:
Jolene22, mijn vader gaat hopelijk ook die agressievere chemo krijgen. Tenminste dat krijgen we volgende week te horen want hij is herstellende van een darmoperatie (geperforeerd door nog meer kanker ). Hij wil het ook niet over de dood hebben maar wij hebben volgende week toch een afspraak gemaakt bij de notaris voor het testament.

De psychologe uit het ziekenhuis vertelde ons dat je hem gewoon moet laten nadenken (dat doet hij terwijl hij staart! Wij hebben gemerkt dat je hem dan beter niet kan storen) en dat hij er zelf wel over "de dood" begint.

Bedankt voor je reactie en sterkte met je vader.

Toen hij met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen doordat ze hem laxeermiddelen hadden meegegeven om de volgende dag een onderzoek te kunnen doen (kon er niet uit want die tumor zat er met helse pijnen van dien) heeft hij een paar dagen later in het ziekenhuis een gesprek met ons gehad. Heel plastisch over wat er met zn bezittingen moest gebeuren. Wie wat kreeg enzo. Heeft zelfs de vader van zijn echtgenoot gevraagd om erbij te komen zitten omdat hij veel van belastingen afweet. Weten wat hij na zn dood wil is wel belangrijk en gelukkig in hele grote lijnen geregeld hoewel dat een verschrikkelijke klus gaat worden gezien al zn wensen.

Als hij zo in zichzelf is gekeerd laten we hem ook gewoon maar dit is praktisch heel de dag. Naar het apatische toe. Hij wil niks, praat een beetje over de dagelijkse dingen en verder komt er maar heel weinig uit. Op wat voor manier je het dan ook doet.Heel frustrerend. Weet dat ik het hem niet kwalijk mag nemen en dat dit zijn manier is maar hij maakt het voor ons zo alleen maar moeilijker en het is al lastig genoeg.

Vandaag op bezoek bij de longarts in het ziekenhuis. Die agressievere chemo helpt volgens de arts niet meer, hij heeft nu maximaal een paar maanden te leven. Mijn vader wil toch doorzetten maar de arts zei al tegen hem dat hij na 2 of 3 chemo's daarop terug zou komen. Maar toch, volgende week dinsdag begint die chemo ellende weer

Naja, als hij het zelf wilt moet hij het zelf weten. Maar als ik dat vermagerde lichaam zie (alsof hij uit Auschwitz komt ) lijkt een chemo mij eigenlijk niet handig, naar mijn mening kan hij beter proberen flink aan te komen en nog wat leuke dingen doen.

Shiftknop, ik denk persoonlijk dat het wel positief is dat je vader er nog voor wil vechten, ook al is het voor de dokters een uitgemaakte zaak. Dat laat zien dat hij toch nog levenslust in zich heeft, en dat is volgens mij nog altijd aangenamer dan iemand die zelf ook alle hoop opgegeven heeft. Die fase zal er wellicht ook nog aankomen, en dan ga je misschien terug verlangen naar deze periode, dus probeer er toch nog het beste van te maken en te genieten van de momenten dat hij geen last heeft van chemo.

Sterkte!

Deel 3 alweer, zo blijkt dan toch dat er veel behoefte is aan een topic als deze. Helaas, moet ik zeggen

Ik heb gisteren heel lang gepraat met broer van vriendlief, over hoe we er nu aan toe zijn 2,5 jaar later. Met zijn moeder gaat het gewoon echt niet goed, dat arme mens Ik moet er zelf ook niet aan denken om een van mijn kinderen te verliezen en zij is er 2 verloren (vriendliefs tweelingbroertje is dood geboren).

Verder ben ik omringt door zieke mensen.. Een collega is zeer ernstig ziek, hij gaat hard achteruit. Een vriendin zal haar volgende verjaardag niet meer vieren, ze is pas 34. De man van een vriendin is 36 en vroeg me of ik zijn vrouw kon steunen tegen die tijd omdat ik weet wat het is om mee te maken.. Zo triest allemaal

Sterkte voor iedereen die het nodig heeft..

Wat een verdriet allemaal.
Ik leef met jullie mee.
Voel mijn eigen verdriet wat ik heb van de mensen die ik missen moet.
Na een lange tijd krijgt het een plaatsje, gaan de scherpe randjes er een beetje vanaf.
Verdwijnen doet t nooit.

Ik kan me weer opnieuw aanmelden in deze reeks. Vannacht is m'n grootmoeder overleden....

Gecondoleerd..

Ik droom soms wel eens over die vriend van me die zelfmoord heeft gepleegd.
We fietsen dan samen naar huis vanuit de kroeg, het is ook heel bizar voor me want het voelt aan als een bezoekje , om te kijken of alles ok is............
Zo kende ik hem trouwens ook en dat mis ik ook van hem als we uitgingen kwam ik hem tegen en dan dronken we weleens wat bij hem thuis of hij fietste mee gewoon.

Half jaar terug toen het net gebeurde had ik een hyves memoriamsite ter gedachtenis aan hem opgericht omdat ik gewoon vond en nog steeds vind dat die niet vergeten mag worden.
Gisteren stond er een krabbel tussen van zijn nichtje , die me daarvoor bedankte dat ze het lief vond dat dit gedaan was.
Daar ben ik ook blij mee want daar deed ik het ook voor, en ik denk heel vaak aan zijn familie ook al ken ik ze niet en dan is het toch prettig om te horen hoe het daar mee is.

quote:

Op maandag 26 juli 2010 14:05 schreef Jack. het volgende:
Ik kan me weer opnieuw aanmelden in deze reeks. Vannacht is m'n grootmoeder overleden....

Inderdaad gecondoleerd

Wat een triest topic. Helaas moet ik me hier ook melden. Ik heb jaren geleden een topic geopend over mijn vader die te horen heeft gekregen dat hij kanker heeft. Na een heleboel ups en downs (waarbij het wel steeds bekend is geweest vanaf het begin dat hij hieraan gaat overlijden) is dan nu toch bijna het moment aangebroken dat hij zal komen te overlijden.

Hij ligt in bed vanaf afgelopen week eigenlijk. Hij kan niet eens zelf meer naar de wc of douchen. Mijn moeder wast en scheert 'm in bed. Zijn behoefte doet ie daar ook in een fles of een po. Hij is al veel afgevallen en eet eigenlijk nauwelijks meer. Een beschuit opeten kost enorm veel moeite.

Hij heeft door zn hele lichaam uitzaaiingen. We wisten dat dit moment er aan zat te komen maar omdat hij tot een 2 maanden geleden vanaf 2005 zo goed is gegaan is het makkelijk dat te negeren. Toch komt dat moment nu snel naderbij. Hij heeft pijn, kan niet meer op 1 zij liggen en bewegen gaat ook nauwelijks. Hij is nog niet aan de morfine, maar dat zal snel gebeuren.

Hij ligt eigenlijk vooral stil voor zich uit te staren en hij is er gewoon beroerd aan. Afgelopen zaterdag ben ik met mijn vriendin bij mn ouders geweest, omdat mijn moeder even weg ging, dus zij en ik bleven bij hem. Hij ligt boven in bed, en wij zaten beneden. Ik ben elke 20 min gaan kijken of ie wat wilde of wat dan ook, maar hij zegt nauwelijks iets.

Mijn moeder heeft het heel zwaar. Ik heb het heel zwaar. Ik kwam zaterdag weer terug beneden en barstte gewoon in tranen uit. Mijn vriendin was er gelukkig wel dus ik heb op de bank gelegen en gehuild. Maar ik heb 't moeilijk. Hij is er nog, maar als je 'm zo ziet liggen denk ik van 'het is beter als je snel gaat'. Hij is op, mn moeder is op, ik ben op.

Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik kan niks doen, dat weet ik. Soms steekt een blinde paniek de kop op, en dan krijg ik nauwelijks adem, figuurlijk dan. Ik zie de tijd nadat hij overleden is als een zwart gat. Ik zie het als dat ik apathisch ben, laat staan dat ik een samenhangende post kan plaatsen als wat ik hier iemand zag doen, terwijl zijn vader 'afgelopen zondag' is overleden.

Smerige vieze hoerige kutklotekolereschijtziekte is 't ook.

quote:

Op maandag 26 juli 2010 14:34 schreef CoolGuy het volgende:
Wat een triest topic. Helaas moet ik me hier ook melden. Ik heb jaren geleden een topic geopend over mijn vader die te horen heeft gekregen dat hij kanker heeft. Na een heleboel ups en downs (waarbij het wel steeds bekend is geweest vanaf het begin dat hij hieraan gaat overlijden) is dan nu toch bijna het moment aangebroken dat hij zal komen te overlijden.

Hij ligt in bed vanaf afgelopen week eigenlijk. Hij kan niet eens zelf meer naar de wc of douchen. Mijn moeder wast en scheert 'm in bed. Zijn behoefte doet ie daar ook in een fles of een po. Hij is al veel afgevallen en eet eigenlijk nauwelijks meer. Een beschuit opeten kost enorm veel moeite.

Hij heeft door zn hele lichaam uitzaaiingen. We wisten dat dit moment er aan zat te komen maar omdat hij tot een 2 maanden geleden vanaf 2005 zo goed is gegaan is het makkelijk dat te negeren. Toch komt dat moment nu snel naderbij. Hij heeft pijn, kan niet meer op 1 zij liggen en bewegen gaat ook nauwelijks. Hij is nog niet aan de morfine, maar dat zal snel gebeuren.

Hij ligt eigenlijk vooral stil voor zich uit te staren en hij is er gewoon beroerd aan. Afgelopen zaterdag ben ik met mijn vriendin bij mn ouders geweest, omdat mijn moeder even weg ging, dus zij en ik bleven bij hem. Hij ligt boven in bed, en wij zaten beneden. Ik ben elke 20 min gaan kijken of ie wat wilde of wat dan ook, maar hij zegt nauwelijks iets.

Mijn moeder heeft het heel zwaar. Ik heb het heel zwaar. Ik kwam zaterdag weer terug beneden en barstte gewoon in tranen uit. Mijn vriendin was er gelukkig wel dus ik heb op de bank gelegen en gehuild. Maar ik heb 't moeilijk. Hij is er nog, maar als je 'm zo ziet liggen denk ik van 'het is beter als je snel gaat'. Hij is op, mn moeder is op, ik ben op.

Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik kan niks doen, dat weet ik. Soms steekt een blinde paniek de kop op, en dan krijg ik nauwelijks adem, figuurlijk dan. Ik zie de tijd nadat hij overleden is als een zwart gat. Ik zie het als dat ik apathisch ben, laat staan dat ik een samenhangende post kan plaatsen als wat ik hier iemand zag doen, terwijl zijn vader 'afgelopen zondag' is overleden.

Smerige vieze hoerige kutklotekolereschijtziekte is 't ook.

Sterkte

Weer zoveel herkenbaars in het verhaal dat hierboven staat

Gisteren rare dingen meegemaakt; we moesten naar het ziekenhuis. Door de spanning en morfinepleisters is hij helemaal de weg kwijt! Hij moest naar het toilet, boven was vrij maar hij liep naar beneden (naja strompelen is het meer). Later mopperde hij dat ik boven op de plee zat en dat hij dus helemaal naar beneden moet lopen maar er zat dus helemaal niemand boven, de deur stond zelfs open en het licht uit

Later stond hij in de keuken leunend tegen het aanrecht en buiten adem van het lopen chocolademelk te drinken (vette druppels gemorst over zijn schone shirt.. naja). Hij zette zijn choco even weg en trok de vaatwasser open om zijn haarborstel te zoeken (!?!?! ). Mijn moeder zou die daar dus in hebben gedaan volgens hem . Ik dus snel de borstel gehaald van boven en hij dus borstelen. Daarna strompelde hij zijn kantoor binnen (4 meter verderop, weer buiten adem) om zijn afneembare zonneglazen op zijn bril te monteren... echter, hij kon zijn bril niet vinden! "WAAR IS MIJN BRIL NOU VERDOMME" schalde door het huis. "Op je neus!" was mijn antwoord Dus hij dat ding op zijn bril monteren met veel gevloek en getier. Naja; 10minuten verder moesten we dus gaan anders kwamen we te laat. Maar hij wilde snel nog even een slok chocomelk. Blijkbaar was hij alweer vergeten dat hij nog een half glas had staan en schold ons weer verrot "JULLIE ZOUDEN TOCH CHOCOLADEMELK INSCHENKEN!?! ", "Ja die heb je net gedronken, kijk maar de vlek zit in je shirt!"
Dit was niet mogelijk volgens hem maar hij was weer moe dus snel de auto in.

Twee uur later zat hij als een kind van 5jaar, vermagerd tot een hoopje ellende op het ziekenhuisbed met een infuus aan de chemo...

Bleh wat een kut periode

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 00:59 schreef shiftknop het volgende:
Weer zoveel herkenbaars in het verhaal dat hierboven staat

Gisteren rare dingen meegemaakt; we moesten naar het ziekenhuis. Door de spanning en morfinepleisters is hij helemaal de weg kwijt! Hij moest naar het toilet, boven was vrij maar hij liep naar beneden (naja strompelen is het meer). Later mopperde hij dat ik boven op de plee zat en dat hij dus helemaal naar beneden moet lopen maar er zat dus helemaal niemand boven, de deur stond zelfs open en het licht uit

Later stond hij in de keuken leunend tegen het aanrecht en buiten adem van het lopen chocolademelk te drinken (vette druppels gemorst over zijn schone shirt.. naja). Hij zette zijn choco even weg en trok de vaatwasser open om zijn haarborstel te zoeken (!?!?! ). Mijn moeder zou die daar dus in hebben gedaan volgens hem . Ik dus snel de borstel gehaald van boven en hij dus borstelen. Daarna strompelde hij zijn kantoor binnen (4 meter verderop, weer buiten adem) om zijn afneembare zonneglazen op zijn bril te monteren... echter, hij kon zijn bril niet vinden! "WAAR IS MIJN BRIL NOU VERDOMME" schalde door het huis. "Op je neus!" was mijn antwoord Dus hij dat ding op zijn bril monteren met veel gevloek en getier. Naja; 10minuten verder moesten we dus gaan anders kwamen we te laat. Maar hij wilde snel nog even een slok chocomelk. Blijkbaar was hij alweer vergeten dat hij nog een half glas had staan en schold ons weer verrot "JULLIE ZOUDEN TOCH CHOCOLADEMELK INSCHENKEN!?! ", "Ja die heb je net gedronken, kijk maar de vlek zit in je shirt!"
Dit was niet mogelijk volgens hem maar hij was weer moe dus snel de auto in.

Twee uur later zat hij als een kind van 5jaar, vermagerd tot een hoopje ellende op het ziekenhuisbed met een infuus aan de chemo...

Bleh wat een kut periode

Dat verwarde heeft mijn vader ook. De huisarts komt vaak langs, zo ook gisteren. Ik was daar niet bij, mn moeder vertelde dat. De arts vroeg aan 'm of hij morfine pleisters wilde, maar dat wil hij niet. Toen vroeg hij hem of hij ook met zn vrouw (dus mijn moeder) erover praatte. Zijn reactie was "nee, als ik nou doodziek was..". De arts zei toen "Maar U bent heel erg ziek" en daarop zei mn vader niks meer.

Hij hoort ook al een paar nachten een deurbel, weet niet hoe laat het is, of het dag of nacht is. Gisteren liep ik naar boven, zegt ie tegen me "wat hoor ik, geen goed nieuws gekregen?" Ik wist van niks dus ik vraag 'waar heb je 't over?'. Ja, zegt ie, je hebt geen promotie gemaakt? Ik zeg nee hoor, daar is niks van waar wat je nu zegt. Oh ja, zegt ie, ik ben een beetje verward. Toen hoorde ie mijn moeder beneden praten, die was aan de telefoon. Vraagt hij "wie is er beneden bij mam?" Ik zeg niemand, die is aan de telefoon. "Oh ja". 5 seconden later... hey, ik hoor mam praten? Wie is daar? Oh nee, was telefoon he, sjonge, ik ben de weg kwijt.

Hij kijkt ook met zulke grote ogen rond, het is bijna eng. Ik vroeg aan em "Weet je wie ik ben?". Hij kijkt me aan, en zegt, ja, en zei hoe ik heette. Dus ik zeg ja dat klopt, maar weet je wie ik ben..? Kijkt me aan, nee...nee, dat weet ik niet.. Ik zeg je bent mn vader, ik ben je zoon. Oooow ja, ja, natuurlijk, dat weet ik wel.
Ik heb m geknuffeld daarna, en gezegd dat ik van 'm hou. "Ik ook" was zijn reactie.

Ik ben daarna naar beneden gegaan en begon op de trap al te huilen. Kwam er later een zus van mn vader vragen wat de dokter had gezegd, weer huilen. Mn moeder heeft de hele dag zon beetje gehuild. Ik reed naar huis toe, dacht onder de douche te gaan staan, ben ik in mn straat, kom ik er achter dat ik mn laptop daar heb gelaten en die heb ik nodig voor mn werk. Zoiets simpels, maar ik er zo kwaad om. Dus ik ben terug gereden, laptop gepakt, maar toen was mn vader weer wakker (hij sliep toen ik weg ging) en toen zei hij uit zichzelf dat ie van me houdt. Weer huilen. Tijdje later naar huis gereden weer, rijdt er een auto voor me die te langzaam reed. Gescholden dat ik heb. Belt een vriend van me dus ik parkeer thuis weer, hang op, stap uit...en zie de auto van m'n vriendin staan. Bleek dat ze naar me toe was gekomen en al bij mij binnen zat. Dat had ik echt even nodig. 's Avonds in bed, weer huilen.

Maar...dit kan niet meer lang zo doorgaan. Ik hoop echt dat het snel gaat. De man die daar in bed ligt is niet mijn vader. Alles wat mijn vader mijn vader maakt is weg. Ik kan niet geloven dat dit in nog geen week tijd is gebeurd. Een week geleden was hij nog mn moeder voor de gek aan 't houden, en nu weet ie niet eens meer zeker wie ik ben.

Het liefst zou ik alles in elkaar schoppen. Schreeuwen, schelden, slaan, maar wat schiet ik er mee op? Huilen lucht niet echt op, dus waarom zou dat wel opluchten? Ik wil ook niet huilen. Ik mag ook niet huilen van mezelf. Ik moet sterk zijn. Voor mijn moeder. Zij heeft het zo moeilijk hiermee. Ik ook, maar toch mag ik niet huilen waar zij bij is eigenlijk. Het is gewoon niet eerlijk. Hij heeft zn hele leven hard gewerkt, nooit ziek geweest, nooit geklaagd, en dan is ie net 60, en hij wordt ziek. Nu is hij 5 jaar ouder, en hij heeft helemaal niks gehad aan dat harde werken wat ie altijd gedaan heeft.

Andere mensen roken en zuipen hun hele leven, en krijgen niks en leven gewoon door. Het is niet eerlijk. Hij heeft 't niet verdiend. Niemand, maar zeker hij niet. Niemand verdiend het om op deze manier dood te gaan. Het is niet menselijk. Het is gewoon niet eerlijk.

Shiftknop, dat herken ik van m'n vader. Toen gebeurde het ook dat we eens z'n kamer in het ziekenhuis binnenkwamen en dat hij vroeg of we de vis al uit de oven gehaald hadden enzo. Hij was hobbykok, dus wellicht dat er dan eoa herinnering boven kwam en hij totaal niet meer wist waar/wanneer hij was. Het schijnt vaker voor te komen bij kankerpatienten in die fase.

Zaterdag wordt m'n grootmoeder begraven. 87 jaar, dus wel een respectabele leeftijd. Het ziekenhuis binnengegaan omdat ze gevallen was en heup/pols gebroken. En 4 weken later mag je een begrafenis voorbereiden... Ze ging sterk achteruit de laatste weken, had het helemaal gehad en nergens nog zin in, wilde niet eten/drinken enz. Ze was gewoon helemaal op. Ik heb er vrede mee, want haar levenskwaliteit zou er alleen maar op achteruit gegaan zijn mocht ze het ziekenhuis verlaten. Dan zou het richting rusthuis gaan waar ze totaal niet van wilde weten. Dus ik denk dat ze zelf ook wel wilde dat het gewoon allemaal ophield, en daar kan ik mee leven. Ik merk dat ik deze keer een heel stuk vlotter er overheen werk dan bv het overlijden m'n buurman waar ik een jaar de weg door ben kwijtgeraakt. Zal vast ook wel met het verschil maken dat de ene nog vol strijd/levenslust zat en de andere gewoon op was. Misschien dat er nog een klap volgt, dat weet ik niet.

Heb gisteren wat muziek bij elkaar gezocht om te spelen op de afscheidsdienst. Dat is behoorlijk lastig, omdat het nederlandstalig moet zijn, en ook nog een keertje moet passen bij de gelegenheid. Veel nummers gaan over het verlies van een partner oid, maar nooit over het verlies van een oma. En het maakt toch ook wel wat emoties los als je telkens die nummers moet beluisteren om te kijken of het mooie nummers zijn en of de tekst ok is...

Zal blij zijn als zaterdag voorbij is en het allemaal weer tot rust kan komen.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:
Hij kijkt ook met zulke grote ogen rond, het is bijna eng. Ik vroeg aan em "Weet je wie ik ben?". Hij kijkt me aan, en zegt, ja, en zei hoe ik heette. Dus ik zeg ja dat klopt, maar weet je wie ik ben..? Kijkt me aan, nee...nee, dat weet ik niet.. Ik zeg je bent mn vader, ik ben je zoon. Oooow ja, ja, natuurlijk, dat weet ik wel.
Ik heb m geknuffeld daarna, en gezegd dat ik van 'm hou. "Ik ook" was zijn reactie.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:
... Dus ik ben terug gereden, laptop gepakt, maar toen was mn vader weer wakker (hij sliep toen ik weg ging) en toen zei hij uit zichzelf dat ie van me houdt.

Kijk, dat zijn toch mooie momenten? Koester dit en denk er later ook weer aan terug als je het moeilijk krijgt.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:Maar...dit kan niet meer lang zo doorgaan. Ik hoop echt dat het snel gaat. De man die daar in bed ligt is niet mijn vader. Alles wat mijn vader mijn vader maakt is weg. Ik kan niet geloven dat dit in nog geen week tijd is gebeurd. Een week geleden was hij nog mn moeder voor de gek aan 't houden, en nu weet ie niet eens meer zeker wie ik ben.

Hij blijft je vader, ook al is hij niet meer zoals vroeger, en diep van binnen weet hij wel wie er voor hem staat, hij kan het enkel niet zo snel meer terugvinden om het te plaatsen. Dat hij uit zichzelf zegt dat hij van je houdt als je wat later even terugkomt om je laptop op te halen is het beste bewijs dat hij wel degelijk weet wie je bent en dit ook wil laten merken.

Sterkte.

.....Het liefst zou ik alles in elkaar schoppen. Schreeuwen, schelden, slaan, maar wat schiet ik er mee op? Huilen lucht niet echt op, dus waarom zou dat wel opluchten? Ik wil ook niet huilen. Ik mag ook niet huilen van mezelf. Ik moet sterk zijn. Voor mijn moeder. Zij heeft het zo moeilijk hiermee. Ik ook, maar toch mag ik niet huilen waar zij bij is eigenlijk.......

Waarom niet?
Samen huilen lost niets op, maar lucht wél op.
Zeker jullie, de dierbaarste mensen van je vader, met het grootste verdriet.
Wees sterk als je sterk moet zijn, maar laat je verdriet de vrije loop als het kan.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 09:53 schreef KarinJ. het volgende:
.....Het liefst zou ik alles in elkaar schoppen. Schreeuwen, schelden, slaan, maar wat schiet ik er mee op? Huilen lucht niet echt op, dus waarom zou dat wel opluchten? Ik wil ook niet huilen. Ik mag ook niet huilen van mezelf. Ik moet sterk zijn. Voor mijn moeder. Zij heeft het zo moeilijk hiermee. Ik ook, maar toch mag ik niet huilen waar zij bij is eigenlijk.......

Waarom niet?
Samen huilen lost niets op, maar lucht wél op.
Zeker jullie, de dierbaarste mensen van je vader, met het grootste verdriet.
Wees sterk als je sterk moet zijn, maar laat je verdriet de vrije loop als het kan.

Nee, dat is 't em nou net. Ik heb al wel vaker gehuild. Maar het lucht niet op. Die hand om m'n keel zit er dan nog steeds. Mijn vader huilt ook niet. Dat zegt mn moeder. Zij huilt wel veel. Ik ben in staat om haar te troosten als zij huilt, maar direct daarna huil ik zelf ook als zij er niet meer bij is. Behalve gisteren dan, toen moest ik wel huilen waar zij bij was.

Jongen, ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen.
En denk terug aan de laatste maanden van mijn moeders leven, bijna 10 jaar geleden.
Ze heeft 1 keer gehuild waar ik bij was, we huilden samen. Er zijn dan geen woorden die kunnen troosten,alleen elkaars armen om te schuilen.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 10:08 schreef KarinJ. het volgende:
Jongen, ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen.
En denk terug aan de laatste maanden van mijn moeders leven, bijna 10 jaar geleden.
Ze heeft 1 keer gehuild waar ik bij was, we huilden samen. Er zijn dan geen woorden die kunnen troosten,alleen elkaars armen om te schuilen.

Het ergste is, de moeder van mijn vader, dus mijn oma, heb ik nooit gekend. Zij was al overleden toen ik geboren werd. Zij is ook overleden aan kanker. Ik weet nog dat mijn vader altijd heeft gezegd nooit als haar te willen eindigen, het moet echt verschrikkelijk geweest zijn.

Toen zij na haar overlijden opgebaard lag heeft mn vader de schrik van zn leven gekregen. Hij heeft het er nooit echt over willen hebben. Ze lag er blijkbaar niet...goed...bij ofzo. Ik weet het ook niet. In ieder geval, dat heeft zoveel indruk gemaakt op mn vader dat hij, toen mijn andere oma (moeder van mijn moeder) een jaar geleden overleed, en opgebaard lag, niet naar haar is gaan kijken. Hij heeft alleen maar dat beeld van zn eigen moeder in zn hoofd.

En nu, nu eindigt hij exact zoals zijn moeder. Liggend, met veel pijn, een lange lijdensweg. Dit kan gewoon niet waar zijn. Het lijkt zo onwerkelijk, maar het is heel echt. Ik ben zelfs al aan 't nadenken wat ik moet zeggen over hem in de kerk, maar het lijkt zo...raar. Zo vreemd.

De man die mij altijd met alles hielp, alles voor me heeft gedaan, altijd luisterde, altijd een advies had, altijd IETS wist te zeggen wat hout sneedt, op wat dan ook, die ligt nu in bed, op sterven na dood, en weet niet eens meer of het dag of nacht is. En ik kan helemaal niks voor hem doen.

Ik herken mijn vader ook niet meer echt als mijn vader. Het lijkt een ander persoon te zijn geworden. Huilen doe ik niet, soms tranende ogen en dan denk ik; ow nu komt het. Maar het zet nooit echt door. Er lijkt wel iets uit te moeten en heb inderdaad ook zin om te slaan en te schoppen. Binnenkort ga ik met een vriend een keer boksen, eens kijken of dat wat oplucht.
Vanochtend was mijn vader ervan overtuigd dat hij moest werken op een beurs (hij stond regelmatig op technologiebeurzen). We hebben maar gezegd dat dat niet kan omdat het vakantie is en toen zei hij; "Oja, dat is dan over een paar weken". Toevallig lees ik in één van de bovenstaande verhalen dat iemand ook zoiets zei over een vis in de oven terwijl hij hobbykok was. Hij denkt zijn leven over vermoedt ik.

Waar ik nou een hekel aan begin te krijgen is de goedbedoelde visite en vooral een oom die hem zijn kist in praat . Gek van het telefoongerinkel wordt ik ook; is het niet een dokter dan is het wel familie met altijd hetzelfde soort gesprek: "He shiftknop hoe is het met jouw?" "Oh wel goed dus" "en met je vader?"
Allemaal goed bedoeld natuurlijk maar lees je mail dan even (mijn moeder stuurt iedere dag een mail met wat we meegemaakt hebben naar familie/vrienden).

Het douchen wordt hem te zwaar en hij wil niet op bed gewassen worden door mijn moeder. De koppige vent had vanochtend nog zelf gedoucht maar kwam niet ver omdat hij na 2minuten uitgeput in het bad lag en we hem eruit gehesen hebben. De verpleger in het ziekenhuis (die hem zijn chemo gaf en zo) zag aan mijn moeder dat ze het gehad had en helemaal op is. Ook had ze wel door dat mijn vader er niet helemaal meer bij is dus adviseerde ze een maatschappelijkwerker, dit wil mijn vader niet omdat ze daar slechte ervaringen mee hebben toen mijn broer slecht lerend was (lag uiteindelijk aan een kleurstof allergie). Dus de verpleger adviseerde om een verpleger thuis langs te laten komen, die kan hem dan wassen, letten op doorlig plekken e.d. en met hem praten zodat er toch stiekem een maatschappelijkwerker aanwezig is. Ben heel benieuwd hoe dat bevalt!
Dit is misschien ook wat voor Coolguy?

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 13:37 schreef shiftknop het volgende:

Dit is misschien ook wat voor Coolguy?

Dat gaat gebeuren, vanuit het Groene Kruis. Je hebt ook Thuiszorg, maar dat wil mn moeder absoluut niet, omdat dat vaak jonge mensen zijn, en mn moeder wil graag een wat ouder iemand, dus Groene Kruis.

Net mn moeder gesproken. Pap gaat hard achteruit. Hij krijgt iets van Tramadol ofzo, wat bijdraagt aan zijn verwardheid, dus die krijgt ie niet meer, maar nu krijgt ie morfinepleisters. Dat is het laatste. Morfine is de laatste stap.

Hoeveel microgram? Hij begint erg laag waarschijnlijk.

Ruim twee weken geleden dat ik hier weer berichtte over de situatie.

Nu is het voorbij, hij is in de nacht van donderdag op vrijdag overleden. Ineens ging het zo snel, ongelooflijk. Gelukkig waren we erbij. Veel gehuild maar wat een opluchting. Het klinkt raar maar ik ben eigenlijk heel blij dat hij uit zijn lijden verlost is. Het was een man die zo ontzettend nuchter en rechtdoorzee was maar eerder op de avond raakte hij in paniek want hij zag zijn (dode) vader naast hem. Hij schreeuwde dat hij snel zou gaan en zo is het ook gebeurd.

Shiftknop, ik herken de opluchting. Eindelijk is dat lijden over, voor zowel je vader als voor jullie. Ik ervaarde toen het onvermijdelijke gebeurd was vooral opluchting, ook al was het heel erg onwerkelijk. Je zit er zo lang op te wachten, terwijl je je niet voor kan stellen waarop eigenlijk.

Ik heb in de vorige delen veel gepost, in December is mijn moeder overleden. Donderdag wordt de urn bijgezet in het graf van mijn opa. 8 Maanden verder al weer, de tijd gaat hard. Intussen heb ik meer op eigen benen leren staan, al was het erg moeilijk. Heb veel moeten verliezen om te worden wie ik nu ben, toch ondanks alle pijn en verdriet, ben ik er wel dankbaar om. Het zijn heel belangrijke lessen in mijn leven geweest, die me voorgoed anders naar het leven laten kijken.

Het gemis is te merken in grote en kleine dingen, maar wat ik het meeste mis eigenlijk is praten met haar. Niet dat we dat veel deden, maar dat zou ik graag willen. Zij heeft ook jong haar moeder verloren, er zijn zoveel dingen die ik nu anders kan bekijken, meer kan waarderen... Nu leer ik mijn moeder pas kennen om wie ze echt was. Tijdens het opgroeien sta je er eigenlijk niet bij stil

Een tip voor iedereen, ik heb een boek gelezen van Maxine Harris: Een verlies voor altijd. Een boek over de levenslange invloed de vroege dood van een ouder. Het gaf mij een hoop verhelderende ervaringen, niet alleen over het verliezen van mijn moeder maar ook andere verliezen.

Voor allemaal sterkte, ik lees hier mee

shiftknop, veel sterkte en hopelijk keert de rust nu weer terug voor je

Cocktailprikker: bedankt voor de tip ik ga het een keer opzoeken en kijken of het wat is.

quote:

Op maandag 28 juni 2010 09:17 schreef Jack. het volgende:
Hey Cocktailprikker,

Ik kan me voorstellen dat het een zware relatietest is om zo'n periode door te komen. Ik was vrijgezel destijds, en toen dacht ik dat het misschien wel handiger was geweest om wel in een relatie te zitten om steun te vinden in moeilijke momenten, maar nu denk ik dat het misschien ook wel goed was om met niemand rekening te moeten houden en op mijn eigen tempo alles te verwerken.
Ik weet niet wat er allemaal speelt en gebeurd is tussen jullie waardoor de relatie geëindigd is. Misschien dat een tijdje weg van elkaar goed is en dat je er nadien over kan praten om te kijken of je weer samen verder kan? Een overlijden verandert je leven sowieso, met of zonder relatieperikelen. Dat is bij mij zo en wellicht de anderen die hier posten ook. In mijn geval ben ik er alleen nog niet uit of het iets positiefs heeft zoals jij het stelt. Ik had graag een hoop dingen anders zien evolueren, maar dat zal bij jou ook wel zijn aangezien je relatie er onderdoor is gegaan.

Iig goed dat je niet bij de pakken bent blijven zitten en hulp zoekt omdat je voelt dat je dat nodig hebt. Ik hoop voor je dat je er de nodige antwoorden/steun in zal vinden en dat je er weer bovenop komt!
En als je wat dingen kwijt wil dan kan je altijd in dit topic terecht

k ga er toch nog op reageren..

Jack ik weet ook niet wat het "juiste" antwoord hier op is. Dat is er ook niet denk ik, er zijn alleen keuzes elk met hun eigen gevolg. Toen mijn relatie een klein half jaar oud was, hebben we een paar dipjes al gehad. Mijn verliefdheid werd wat minder, het houden van begon ik te leren. Toen ik te horen kreeg dat mijn moeder kanker had en dat de prognose slecht was, heb ik ook overwogen om een punt te zetten achter de relatie.

Ook al had ik geen ervaring nog met de dood zó dichtbij, ik wist dat het mijn leven voorgoed zou gaan veranderen, alsmede mijn eigen karakter. Toch ben ik blij dat mijn vriendin bij mij gebleven is en dat ik toch door heb gezet. Dat ik niet mijn relatie zomaar opgaf.

Een jaar verder ben ik nu. Een jaar sinds de boodschap die mijn leven toen al veranderde, al wist ik niet wat mij te wachten stond. Al die tijd heeft mijn vriendin enorm voor mij klaar gestaan, iets waar ik nauwelijks woorden voor heb zo enorm fijn als ik dat vind.

Er heeft zich heel veel afgespeeld tussen mijn vriendin en mij. Het is echt een samenloop van omstandigheden, allebei nog vrij jong, weten niet goed hoe we er mee om moeten gaan, gigantische veranderingen, en een afstand tussen ons + aantal andere dingen dat het er ook niet makkelijker op maakt.

In de vorige maanden is er met mij ook veel veranderd. Ik heb hulp gezocht en heb echt heel hard aan mijzelf gewerkt. Dit kon ik pas op het moment, dat ik zo’n beetje alles verloren was wat ik had. Daarvoor kreeg ik het niet voor elkaar. In 1 maand tijd is er meer veranderd met mij dan in de afgelopen jaren.

Mijn vriendin en ik hebben een maandje terug voor het eerst weer afgesproken, na 1.5 maand bijna geen contact. Die dag was enorm fijn, als vanouds, zoals het liefste iedereen heeft, alleen maar geluk. Even geen gedoe aan je kop, alleen maar blij zijn met elkaar. Toen hebben we een klein beetje gepraat over ons, en besloten dat we nog steeds enorm van elkaar houden en door wilden. Samen, ook al is het moeilijk af en toe.

Ik heb echt hard geknokt naar mijn idee. Te hard? Voor mijn gevoel niet. Mijn vriendin kon mijn veranderingen echter niet goed volgen. Eigenlijk ook wel logisch, zij heeft niet direct meegemaakt wat ik wel heb, zij is niet alles verloren. Hoe dicht ik haar ook probeerde te betrekken bij alles, ze zal er altijd naast staan.

Enerzijds is daar de verandering over een jaar tijd naar de put gaan door het overlijden van men moeder, en anderzijds ben ik binnen 1.5 maand enorm veranderd in een veel sterker persoon, die weet wat hij wilt, genieten van het leven en gaan voor wat je wilt bereiken.

“Normaal” lijkt me dat al lastig te volgen, maar zeker als je elkaar vrijwel alleen in het weekend ziet.
Zij is 1 week een aantal dagen bij mij geweest, zomerfeesten samen meegemaakt was hartstikke leuk. De 2 weekenden daarna was ik bij haar thuis. Het is erg lastig als je in zo’n relatief korte tijd leuke dingen wilt doen, maar ook minder leuke dingen wilt bespreken. Het blijft moeilijk om goed met elkaar te praten, elkaar te willen begrijpen zonder je eigen ding te ver door te drammen.

Zij voelde zich niet echt lekker en toch wilde ik wat op mijn hart lag kwijt. Zij voelde zich beledigd en gekwetst doordat ik een aantal dingen genoemd heb die me dwars zitten. Dat is iets wat ik juist nou niet bedoelde… Het enige wat ik wil is dat zij ook gelukkig kan zijn, dat leek ze mij de laatste tijd minder. Ik wil er voor haar zijn, ik zie in dat je er aan kan werken, maar je moet het wel willen.

Het is lastig om als je zelf zo gegroeid bent, ziet dat het kan als je het maar wilt, dat niet te verwachten van een ander. Dat is echter wel een heel erg belangrijk iets, iemand veranderd pas als daar zelf aan toe bent. Dat kun je niet afdwingen…

En nu zijn we dan daar aangekomen dat mijn vriendin niet goed kan benoemen waarom ze niet verder zou willen. Ze houd wel van me, maar het is niet meer als voorheen. Ik ben enorm veranderd ( in veel ogen positief) en ze snapt niet hoe dat zo snel kan. Voor mij nogal logisch na alles wat er gebeurd is. Voor haar echter niet want ze weet niet hoe het is om zoveel kwijt te raken.

Ik heb zo geknokt, zo veel moeite gedaan, zij wil of kan dat blijkbaar niet (meer?) Eergister ben ik bij haar geweest en hebben we dit besproken, wat is het moeilijk om dan weg te gaan. Nu ben k degene die niet begrijpen kan waarom je niet zou knokken. Ik hou zo veel van haar, ze zit echt diep in mijn hart. Maar ik kan haar niet duidelijk maken waarom dingen gelopen zijn zoals dat is, daar moet ze zelf achter komen denk ik.

Hoe moeilijk het ook is, ik ga voorlopig geen contact opnemen. Ze komt haar spullen maar halen als ze daar zelf aan toe is. Ik durf niks te zeggen over de toekomst, ze zal niet zomaar uit mijn hart verdwenen zijn. Over een week begint voor mij de introweek van school, de week daarna de opleiding zelf. Genoeg om me op te focussen dus komende tijd, ik zie wel hoe het verder loopt.

Ik heb meer dan genoeg verdriet, maar daar kom ik uiteindelijk wel weer bovenop heb ik geleerd.

quote:

Op donderdag 22 juli 2010 09:19 schreef Jack. het volgende:
Shiftknop, ik denk persoonlijk dat het wel positief is dat je vader er nog voor wil vechten, ook al is het voor de dokters een uitgemaakte zaak. Dat laat zien dat hij toch nog levenslust in zich heeft, en dat is volgens mij nog altijd aangenamer dan iemand die zelf ook alle hoop opgegeven heeft.

Niet geheel
Met je eens. Als het afgelopen is kan het zeer frustrerend zijn voor de omgeving als de persoon in kweste weigert op te geven. Je ziet iemand vechten om uit eindelijk niet het doel te behalen.

Op het moment dat de persoon in kwestie niet meer vecht maar het accepteerd kan hij/zij de energie gebruiken om nog te doen wat ze zelf wil. Leuke dingen, afschijt nemen. Begravenis regelen noem maar op.

Dat geeft de omgeving ook de kans om langzaam afschijt te nemen en dus ook genieten van de waarde volle momenten.

Vechtlust is altijd goed maar het moet wel realisties zijn.

Ja wellicht dat ik het te positief stel.
Ik bedoel dat het leuker is dat iemand niet alle moed opgeeft en als een verwelkt bloempje godganse dagen in bed ligt, te wachten tot het onvermijdelijke gebeurd. Het is leuker als die persoon nog opgewekt kan zijn, nog kan genieten als vrienden/familie op bezoek komt e.d. Een voorbeeld eerder in dit topic (of vorige topics) waar iemand zei dat haar vader geen interesse meer toonde in z'n kleinkind. Het is toch veel leuker als hij helemaal opfleurt bij het zien van z'n kleinkind?

Ik denk dat het beste een beetje in het midden van jouw visie en mijn visie zit.

Iemand die z'n lot aanvaard kan idd nog leuke dingen doen, afscheid nemen en zaken regelen, maar kan net zo goed erg depressief worden en echt alles opgeven en zitten wachten.

Persoonlijk denk ik dat ik dan liever iem koppig zie blijven vechten, positief blijven en het niet wil aanvaarden dan dat iemand het aanvaard en alles opgeeft. Maar uiteraard nog het liefst iemand die het aanvaard en positief blijft zoals jij het stelt

Blijft moeilijk, en ik denk dat een omstaander weinig invloed kan uitoefenen op de manier waarop iemand het wel of niet aanvaard.

Precies laat voor op staan dat ik met het accepteren noet bedoel dat de persoon in kwestie als een dood bloempje gaat wachten op het einden.

Maar juist die vechtlust omzet in enargie om leuke dingen te doen!

Vandaag was mooi

Van tevoren verzameld bij een oom, met +- 10 personen. Vervolgens door naar de begraafplaats waar we te horen kregen dat we het zo mochten doen als we zelf wilden Gat was al gegraven.

We hebben nog wat muziek geluisterd, gepraat, en daarna hebben mijn zus en ik de urn in de grond gelegd. Vervolgens ieder een hand zand er over, het helpt je een stuk ellende af te sluiten. Daarna hebben mijn zus en ik de boel dicht geschept en netjes gemaakt

Toen kregen we honger en zijn wat wezen eten met de familie, weer bij men oom en tante thuis. Vandaag was echt heel erg mooi, gepast verdriet met een mooie afsluiting, mooi

Mooi dat je het zo kan afsluiten Cocktailprikker!

Ik heb op me 23e ook al meerdere dierbaren verloren, mijn broertje,exvriendin, 2 opa's,1 oma, een vriend, een oom en en een tante. Ik merk dat ik tegenwoordig me sneller over zulke dingen heen zet. Al die woede,verdriet en onbegrip kan je het best achter je laten en proberen je eroverheen te zetten dat mensen nu eenmaal overlijden. Het verliezen van een dierbare doet pijn maar anderzijds kunnen we ons lijden niet accepteren. Dit is dan ook de reden dat we op den duur wreder en hartelozer ogen in de ogen van mensen die niet soortgelijke pijn hebben gevoeld. Je bouwt immers toch een bescherming op.
Toch biedt dit soort veiligheidsdrang op lange termijn weinig uitkomst, mensen krijgen meer moeite zich met anderen te binden,bang verlaten te worden, eenzaam in je eigen angst en verdriet. Mensen gaan ook niet graag met verdrietige mensen om omdat het hen herinnert aan de pijn en het geeft ze de realisatie dat hen hetzelfde kan overkomen.
Het beste om te doen is de dood aanvaarden, weten dat het leven kort is en je zoveel mogelijk van elk moment moet genieten. Iedereen verwerkt rouw op zijn eigen manier, het is dan ook het beste de leegte op je eigen manier op te vullen en proberen een gelukkig leven te lijden

Even helemaal off topic, maar:

quote:

Op donderdag 19 augustus 2010 18:49 schreef Cesare-Borgia het volgende:
... het is dan ook het beste de leegte op je eigen manier op te vullen en proberen een gelukkig leven te lijden leiden

Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen . Na zo'n verschrikkelijke condoleance zijn we naar huis gegaan en hebben we nagebabbeld met de familie. Rond een uur of 19.00 was iedereen weg en zijn we na het drinken van een flinke borrel naar bed gegaan.

Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.

Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk De laatste week leken we wel allemaal verdoofd door de klap maar nu begint het echte besef

Iedereen hier heel veel sterkte!

helaas heb ik vorig jaar in een jaar tijd 4 dierbaren moeten verliezen achter elkaar, waaronder mijn moeder. Het kan je leven zwaar aantasten en uiteraard zal er veel verdriet zijn.

Goed dat er een topic voor is en er over gepraat wordt!

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 10:03 schreef shiftknop het volgende:
Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen . Na zo'n verschrikkelijke condoleance zijn we naar huis gegaan en hebben we nagebabbeld met de familie. Rond een uur of 19.00 was iedereen weg en zijn we na het drinken van een flinke borrel naar bed gegaan.

Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.

Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk De laatste week leken we wel allemaal verdoofd door de klap maar nu begint het echte besef

Gecondoleerd en sterkte met het verwerken.

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 10:03 schreef shiftknop het volgende:
Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen . Na zo'n verschrikkelijke condoleance zijn we naar huis gegaan en hebben we nagebabbeld met de familie. Rond een uur of 19.00 was iedereen weg en zijn we na het drinken van een flinke borrel naar bed gegaan.

Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.

Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk De laatste week leken we wel allemaal verdoofd door de klap maar nu begint het echte besef

veel sterkte in deze komende tijd...
De leegte zal nooit opgevuld worden, moet ook niet want hij was uniek!
Maar wellicht worden de negatieve herinneringen mooie herinneringen die je wel altijd zult onthouden!

Ik was dit topic al weer even uit het oog verloren, maar ik heb het nu weer nodig. Sorry dat ik niet reageer op verhalen van iedereen hier die het ook nodig hebben. Maar ik denk dat bij mij nu de klap pas komt ( 11 maanden na de dood van mijn vader ) ik heb me op me werk gestort sinds dien, en daar gaat het erg goed..

Nu heb ik een week vakantie ( vorige week vakantie eigenlijk voornamelijk thuis zitten werken ) en heb sinds maandag echt uitgerust... Gisteren en vandaag ben ik bezig geweest om de garage op te ruimen, zodat ik weer een echte werk/hobby/klus plek heb. Na de dood van mijn vader ben ik samen met mijn vriendin bij me moeder gaan wonen. De garage daar was altijd nog mijn werkplek samen met die van mijn vader. Nu is alles daar van mij, de scheur kalender hangt symbolisch op zijn dag van overlijden. ( Ik heb er zelf een paar dagen afgescheurd, me pa had hem een weekje niet bijgehouden )

Alles wat ik tegenkom, en aanraak heeft met me vader te maken, hij was dan ook vaak in de garage aan het klussen of prutsen met het een of het ander. Ik kon er nog wel eens kwaad om worden als hij wat gereedschap van mij had geleend, aangezien hij soms niet de voorzichtigste was, of de zorgvuldigste met welke schroevendraaier hij wat los moest maken. Ik heb zelf duur gereedschap, maargoed al het gereedschap is nu van mij. Ik heb alles "geërfd" als is dit niet formeel, maar ik ben toch de enige die het gebruikt. Ook heb ik een paar keer alleen een sigaret zitten roken onder ons prieeltje, waar vroeger ik vaak met me vader een sigaretje rookte.

Gelukkig was ik het laatste jaar voor zijn door veranderd, ik trok veel meer met me vader op dan ik de jaren daarvoor deed. Ik heb uren met hem zitten praten terwijl we zo nu en dan een sigaret rookte.
Ik hoorde later ook van mijn moeder dat me pa het erg fijn vond dat ik weer zo vaak thuis kwam en weer aan het klussen was in de garage, datzelfde heeft hij ook tegen een goede vriend van me verteld waar ik dat ook van hoorde. Dat heeft me wel goedgedaan, ik ben blij dat we nog zoveel gepraat hebben. Het stomme is we hebben het ook over de dood gehad, me pa was dan wel katholiek opgevoed en opgegroeid maar hij geloofde er niet meer in. En hij zag wel wat er kwam na de dood...

De afgelopen 11 maanden zijn omgevlogen, het lijkt zo lang geleden maar ook zo kort. Het leven is gewoon doorgegaan ook al is er veel veranderd. Ik ben gelukkig, maar soms even niet. Het mooiste vind ik dat ik soms droom over me pa. Hij is dan terug gekomen uit de dood en daar ben ik me dan tijdens de droom bewust van. Ik kan hem dan niet loslaten, knuffel hem helemaal plat... En maak grapjes dat alleen hem het lukt om terug te komen uit de dood.

Zoals ik al eens eerder schreef geloof ik niet in een hemel. En ik ga er vanuit dat me pa ondertussen is gereïncarneerd. Oftewel hij is een baby nu, ik hoop hem in dit leven nog eens tegen te komen. Al zal hij me dan niet herkennen, en de kans is erg groot dat ik hem ook niet herken of überhaupt tegenkom. Ondertussen blijft zijn "vorige" gedaante, voortleven in alle verhalen, de foto's en de mooie dromen die ik over hem heb.

Maar verdomme.. wat is het toch zwaar...

Wat haat ik die verdomde momenten/dagen waar verdriet overheerst

En spijtig genoeg gaan er nog veel komen

quote:

Op donderdag 2 september 2010 23:21 schreef Kielse het volgende:
Wat haat ik die verdomde momenten/dagen waar verdriet overheerst

En spijtig genoeg gaan er nog veel komen

Er zullen altijd van die dagen zijn, dat gaat nooit weg, maar ze worden wel minder frequent.
Dat lijkt in het begin misschien onzin, maar op een bepaald moment zal je beseffen dat je weer dagen hebt dat je er mee om kan gaan zonder dat het problemen geeft, misschien zelfs dagen dat je er eens niet aan denkt, afgewisseld met dagen dat je het er moeilijk mee hebt. En die laatste dagen zullen minder en minder voorkomen, maar gaan nooit weg.

Het moment waarop de frequentie afneemt is verschillend, bij mij heeft het zo'n anderhalf jaar geduurd. En nu nog denk ik er dagelijks aan, maar het beinvloed mijn gemoed veel minder. Er zijn nog wel van die dagen of momenten, maar minder dus.

Mijn vader is inmiddels ook overleden. Het is is gebeurd op 1 augustus, dus een maand geleden nu. Ik dacht dat ik voorbereid was een klein beetje, doordat hij al bijna 5 jaar ziek was. Maar nee, je hebt werkelijk geen idee wat je overkomt.

Die laatste zondag dat hij overleed zat ik bij 'm. Ik kon niet langer dan 5 min op de slaapkamer zijn, want ik vond het verschrikkelijk om hem zo te zien liggen. Toch ging ik geregeld boven kijken. Ik zat daar, en hij was van de wereld. Op een gegeven moment deed hij zijn ogen open, en hij zag mij, en hij zei 'waarom doe je je schoenen niet even uit?' Daarmee bedoelend dat ik bij m op bed moest komen liggen. Dat heb ik gedaan. Mijn moeder was ook boven, maar die heb ik naar beneden gestuurd, alsof ik aanvoelde wat er ging komen.

Dus ik lag bij 'm, en hij aaide over mn hoofd. Op een gegeven moment deed ie zn ogen open, en hij was weer even heel helder, zoals hij altijd is geweest, gewoon, mijn vader. Hij heeft afscheid van me genomen, me oa bedankt voor alles, gezegd dat hij trots was mij als zoon te hebben gehad en nog wat dingen. Daarna ging het licht weer uit bij 'm.

Ik hield me goed toen ik de kamer uitliep, maar op weg naar beneden hield ik 't niet meer. Ik strompelde de kamer in en heb heel hard gehuild. Een uur later begon hij bloed over te geven. Hij is met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan rond een uur of 17u. Ik heb gewacht tot mijn moeder belde, en daarna ben ik met mijn vriendin naar het ziekenhuis gegaan.

Het werd me toen duidelijk dat hij zou overlijden binnen afzienbare tijd. Het was verschrikkelijk om 'm zo te zien. Hij had duidelijk pijn, kon niets meer zeggen maar lag wel de hele tijd te bewegen, en probeerde wat te zeggen, maar er was niks van te maken. Ik werd misselijk toen ik 'm zo zag, en kon er niet bij zijn. De familie is van mn vader is toen naar het ziekenhuis gekomen. Niet iedereen was er, maar op een gegeven moment werd duidelijk dat het niet meer lang zou duren. Ik heb daarop een van zijn broers gebeld, de enige die er nog niet was, en die zijn toen ook gekomen.

Iets na half 10 's avonds is hij overleden. Ik kon er niet bij zijn, ik kon me er niet toe dwingen erbij te zijn. Ik heb letterlijk om het hoekje van de deur van die kamer gezeten met mijn vriendin, te wachten op het moment. Op een gegeven moment kwam een oom van me met tranen de kamer uit, en zei tegen mij 'het is voorbij'. Ik wist niet wat me overkwam. Ik wist dat het er aan zat te komen, maar...het is onbeschrijflijk. Ik ben naar binnen gegaan, en hij lag daar, met z'n mond open. Hij was misschien 1 minuut dood toen. Helemaal verkleurd, daar was ik niet op voorbereid. Een verschrikkelijk beeld, wat ik niet uit mn hoofd krijg.

Dit alles was op een zondag. De zaterdag daarna is hij gecremeerd. Op donderdag vond mn moeder te snel, op vrijdag zouden ze 43 jaar getrouwd zijn. Dus zaterdag. Een prachtige kerkdienst, de kerk zat bom en bomvol. Mensen stonden achterin omdat er geen plaats meer was.

Maar ja, mijn vader is niet meer. Hij heeft rust nu, geen pijn meer, maar ik des te meer. De eerste weken na zijn overlijden voelde ik alleen maar opluchting, dat het voorbij was. Nu is dat weg, en voel ik het gemis, en de pijn.

Ik mis 'm.

CoolGuy met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen.

Wat herken ik veel.

Weet niets te schrijven wat je zou kunnen helpen.

Sterkte

Jemig Coolguy, sterkte...

Waarom ik hier post weet ik (nog) niet.. wel weet ik dat we onlangs te horen hebben gekregen dat mijn lieve geweldige positieve en alles wat niet meer ik op kan noemen schoonmoeder officieel terminaal is.

Vorig jaar is er borstkanker geconstateerd. Ze was er vroeg bij en de borst is weggehaald. Daarna bestralingen en chemo, 'voor de zekerheid'. Alles was weg, helemaal goed, ze zag er weer beter uit, haar was mooi terug en ze had overal steeds meer energie voor. Tot deze vakantie, toen ze erg veel last kreeg van haar benen en op een gegeven moment niet meer kon lopen van de pijn.. iedereen deed 't af als bijwerkingen van de medicijnen, maar bij terugkomst bleek dat ze uitzaaiingen in haar rugwervel heeft, die nooit meer weg gehaald kunnen worden. Wel ingedamd, maar er komt een moment dat dat niet meer werkt en het dus verder zal gaan...

Ze is 61.. en we weten nu al dat ze niet ontzettend oud zal worden. Of ze nog jaren of een jaar heeft, alles is afhankelijk van hoe de behandelingen aanslaan en of ze nog veel uitzaaiingen zal krijgen.

En het is eng.. en dan ga ik de verhalen hier zitten lezen en word ik alleen nog maar banger, terwijl de familie zelf zo positief en 'nuchter' is... en ergens vind ik het 'fijn' om me voor te bereiden op wat mogelijk komen gaat, daar houd ik van, weten wat er komt, maar ik vrees dat dat in deze onmogelijk is..

quote:

Op vrijdag 3 september 2010 10:07 schreef Jack. het volgende:

[..]

Er zullen altijd van die dagen zijn, dat gaat nooit weg, maar ze worden wel minder frequent.
Dat lijkt in het begin misschien onzin, maar op een bepaald moment zal je beseffen dat je weer dagen hebt dat je er mee om kan gaan zonder dat het problemen geeft, misschien zelfs dagen dat je er eens niet aan denkt, afgewisseld met dagen dat je het er moeilijk mee hebt. En die laatste dagen zullen minder en minder voorkomen, maar gaan nooit weg.

Het moment waarop de frequentie afneemt is verschillend, bij mij heeft het zo'n anderhalf jaar geduurd. En nu nog denk ik er dagelijks aan, maar het beinvloed mijn gemoed veel minder. Er zijn nog wel van die dagen of momenten, maar minder dus.

Ik kan dat inderdaad beamen. Mijn moeder is nu 7 en half jaar geleden plots overleden aan een long embolie. Zij was pas 45 en had nog nooit gerookt en dronk sporadisch een biertje (dat heet eens in de 2 á 3 maanden). De laatste tijd toch veel dingen gebeurd waar ik haar toch weer steeds meer mis. Ik ben getrouwd en vader geworden het afgelopen jaar. Ik weet hoe ontzettend gek mijn moeder was met kindertjes en ze zou niets liever willen dan zo'n kleine van haar eigen kinderen vast te houden. Helaas heeft ze dit nooit mogen meemaken en dat zet me dan toch telkens weer aan het denken. Er gaat geen dag voorbij dat ze niet eventjes in mijn gedachten voorkomt.

De dag dat het gebeurde was ik als enige bij haar in de ochtend, ze was weggevallen en ik heb van schrik uiteraard de ambulance gebeld die haar is komen ophalen. In principe is toen de hele ochtend goed gegaan, maar is de bloedprop (wat ze op dat moment dus nog niet wisten) weggeschoten en voor de toevoer van de zuurstof naar de longen geschoten. Ze is dus letterlijk gestikt voor onze ogen. Ik ben altijd bang geweest nachtmerries te krijgen over het gebeurde, maar gek genoeg is dat nooit voorgevallen, Mijn dromen over haar waren louter fijn en maakte me wakker met een goed gevoel.

Sorry voor het beetje onsamenhangende verhaaltje, maar moest het opeens ff kwijt toen ik dit topic doorlas !

Voor diegene die afscheid hebben moeten nemen of in dat traject zijn, ik wens jullie super veel sterkte !

quote:

Op zaterdag 17 juli 2010 16:43 schreef KarinJ. het volgende:
Soms wou ik dat ik kon toveren......
Soms wou ik dat ik iets kon zeggen wat helpt
Soms is er zijn het enige wat je doen kunt
Soms is dat genoeg.

niet alles in het leven is even mooi,
niet alles in het leven is even goed
maar bedenkt altijd maar,jezelf zijn is
je enige troost in een tijd waar 1 ding
namelijk telt : moed!

quote:

Op vrijdag 3 september 2010 10:46 schreef KarinJ. het volgende:
CoolGuy met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen.

Wat herken ik veel.

Weet niets te schrijven wat je zou kunnen helpen.

Sterkte

Dat

Verder CoolGuy, ik heb 't idee dat je een ontzettend mooi afscheid hebt gekregen van je vader.
Ik heb een gelijksoortig afscheid gehad, en aan die herinnering haal ik erg veel steun uit op moeilijke momenten.
Ik hoop dat je het beeld toen hij net overleden was uit je hoofd kan zetten. Het is een moment waar je op zich niets aan hebt, en ik hoop dat de herinnering van jullie afscheid thuis de bovenhand zal krijgen.

Veel sterkte de komende tijd!

Motorbloempje, het is inderdaad erg moeilijk om je erop voor te bereiden en wellicht zal je merken dat je er alsnog niet volledig op voorbereid was. Dat hoort er ook bij en daar kan je niet omheen. Mochten we daartoe in staat zijn was er wellicht ook geen topic als dit geweest.
Ik hoop dat je nog veel mooie momenten met haar mag beleven en dat je de dingen die je graag wil zeggen of doen nog kan doen/zeggen. Jij ook veel sterkte de komende tijd!

27-08-2010 is mijn moeder overleden op 53 jarige leeftijd. Het is allemaal heel mooi gegaan en ze heeft een perfecte dood gekregen. Hoe stom dat ook klinkt. Na een nacht vol met verhalen over vroeger en alles dwars door elkaar. Ze wist wel dat wij er waren en ze reageerde ook op vragen van ons of ze pijn had BV en dat was niet zo. Beetje kramp meer niet. Maar een goed gesprek was niet meer mogelijk. Wel pakte ze je hand of arm goed stevig vast en dan voelde je haar aaien over je hand of arm. En dan kwamen er weer stukken van haar leven voorbij.

Na een zeer actieve nacht van verhalen, thee drinken is ze gaan slapen en is ze in haar slaap overleden. Heel rustig in haar slaap. Beter kan niet.

Iets meer dan 5 jaar geleden was er zweer zware vorm van borstkanker gevonden, borst afgezet kliere verwijderd veel hele zware chemo heeft ze toch 4 jaar prima kunnen leven. Ze was niet zo fit meer als vroeger maar kon wel alles doen.

Tot ze in mei te horen kreeg te horen dat de kanker terug was en deze keer in haar lever. Ze zou nog 6 a 12 maanden te leven hebben. Na weer chemo gehad te hebben had ze op een gegeven moment zo iets van nee ik ben nu zo vaak dood en dood ziek door die kut chemo dit schiet niet op en is ze ook direct gestopt.

Na een nacht lang overgeven is ze in de ochtend naar het ziekenhuis gegaan en is ze zoals hier boven beschreven overleden. Dit alles binnen 24uur gegaan. Heel snel dus.

Gelukkig was mijn moeder niet bang om dood te gaan en was ze er ook wel klaar voor.
Vlak voor haar overleiden zei ze nog het volgende.

Het leven is nog zo mooi en zo leuk. Ik geniet nog elke dag maar het is niet anders. En tot die tijd geniet ik van alle kleine dingen intens

Wat ook mooi is, is het feit dat mijn moeder al de hele begrafenis had geregeld en dat ze een brief had getypt die moest worden voorgelezen als laatst op de crematie. Ze wilde altijd het laatste wordt hebben. En dat was een hele mooie brief. Dat is wel iets heel speciaals als je zo iets nog hebt. Iedereen was zeer onder de indruk betreft de brief. Zoals ze zelf al zei. Mijn crematie zal veel indruk gaan maken let maar op mijn woorden.

Nu heb ik geen zin om het hele verhaal hier te gaan schrijven. Dat is te prive vind ik.

Wat ik nu merk is dat ik nog altijd over mijn ouders hun huis spreek, of als ik iets op tv zie dat ik me moeder wil bellen van kijk RTL4 of hey garnalen lekker zeg neem ik mee voor mijn moeder. Maar ja dat heeft weinig zin. Ik belde mijn moeder elke dag en we deden heel erg veel samen. En dat mis ik nog het meeste.

En natuurlijk het gemist elke dag keer op keer.

op de crematie zei mijn zusje iets heel moois.

Iemand is pas dood als die geen niet meer in je hart voort leeft. En zo zie ik het ook!

Mooi geschreven.
I.d.d. je bent pas echt dood als je vergeten bent.

Sterkte jongen.

Inderdaad erg mooi geschreven. Voor mijn opa's en oma's heb ik online een gedenkplaats gemaakt. Kijk maar eens op ememori.nl. Bij mijn opa Ruud Buissink heb ik een geluidsfragment ingevoegd. Dat is voor mij ontzettend mooi om naar te luisteren, alsof hij er nog gewoon is.
Iedereen kan nu ook gratis zo'n site op ememori aanmaken. Neem gerust een kijkje en probeer het zelf maar. Als je vragen hebt hoor ik het wel.

Groeten,
Mark

Ziet er leuk uit
Zelf heb ik geen behoefte om online een gedenkplaats te maken. Ik heb wel een geluidsopname op mijn gsm staan toen hij de opnamefunctie aan het uittesten was (wat onnozele dingen zeggen en lachen enzo). Op moeilijke momenten of als ik gewoon even z'n stem wil horen dan speel ik dat af. Het handige is dat ik het overal en altijd bij me heb, is ook wel een soort geruststelling om op eender welk moment naar z'n stem te kunnen luisteren.

quote:

Op vrijdag 17 september 2010 23:24 schreef KarinJ. het volgende:
Mooi geschreven.
I.d.d. je bent pas echt dood als je vergeten bent.

Sterkte jongen.

idd
Er bestaat ook een mooie quote van, door Thomas Campbell:
"To live in hearts we leave behind is not to die."

quote:

Op zaterdag 18 september 2010 20:50 schreef Jack. het volgende:
Ziet er leuk uit
Zelf heb ik geen behoefte om online een gedenkplaats te maken. Ik heb wel een geluidsopname op mijn gsm staan toen hij de opnamefunctie aan het uittesten was (wat onnozele dingen zeggen en lachen enzo). Op moeilijke momenten of als ik gewoon even z'n stem wil horen dan speel ik dat af. Het handige is dat ik het overal en altijd bij me heb, is ook wel een soort geruststelling om op eender welk moment naar z'n stem te kunnen luisteren.

ik heb inderdaad het zelfde, we gaan binnen kort ook mijn moeder haar hyves verwijderen.
En ik heb dan geen geluid opnamen maar wel die brief. En ik hoor het haar zeggen als ik die lees.

Vandaag/morgen ( 30 september ) 1 jaar geleden.
Wat gebeurt er toch veel in een jaar. Zo raar, het lijkt zo ver weg. En toch lijkt het zo dichtbij....

Eigenlijk had ik vrij genomen van me werk straks, maar ik heb besloten toch te gaan werken, anders zal het helemaal niets worden vandaag.

Ik mis hem enorm, veel meer dan in het begin.. Het is al meer dan een jaar geleden dat ik hem voor het laatst sprak, en wat zijn die laatste dingen de we tegen elkaar zeiden toch dom als je er aan terug denkt. Gewoon, iets over sleutels en nog een houdoe er achteraan.. Niet realiserend dat dat het laatste is wat je ooit tegen elkaar zegt...


Stiekem hoop ik dat ik morgen wakker wordt en het 2009 is...
En dit alles een slechte droom was... Ik zou daar alles voor op willen geven. Maar helaas weet ik beter...

Voor mij zijn er nu bijna 2 maanden voorbij sinds het overlijden van mijn vader. Waar ik eerst opluchting voelde dat het hele verhaal voorbij was na bijna 5 jaar ziekte, heeft dat nu plaats gemaakt voor verdriet. Het hem missen, hem nooit meer spreken, zien, horen, voelen, helemaal niks. Nooit meer. En ik ben pas 29. Dat is nog een lange tijd te gaan zonder vader.

Ik verwacht nog steeds dat hij ineens achter een boom uitkomt en dat het allemaal een grote macabere grap is, maar ik weet dat dat niet zo is. Ik heb inmiddels 2 foto's van hem in huis staan. Eentje waarbij mijn moeder er af geknipt is. Het is een vakantiefoto in landschapsmodus waarbij mijn ouders naast elkaar zitten. Daar is een portretfoto van gemaakt en die staat ingelijst op mijn bureau.

De ander is een foto van een beetje van de zijkant, waarbij hij met zn hand onder zn hoofd zit. Dat was kenmerkend voor hem, zo zat hij eigenlijk heel vaak. Die foto staat beneden. Daar heb ik een waxinelichthoudertje bij gekocht. Daarnaast staat een klein doosje waarin een beetje van zijn as zit. Ik wil er geen compleet altaar van maken, dus dit vond ik wel subtiel.

Een paar weken geleden hebben we zijn as gekregen. Mijn oom bouwt al 20 jaar aan een zeiljacht van bijna 15 meter lang, en daar hebben ze al heel regelmatig mee gevaren. Daarop zijn we mee geweest en hebben we de as uitgestrooid op de Maas. Dat was wel een emotioneel moment. Toen de as weg was heeft mn moeder er een boeket bloemen achteraan gegooid. Dat vond ik wel heel erg moeilijk. Wij voeren natuurlijk vooruit, dus we lieten hem achter voor mijn gevoel. Ik weet wel dat dat niet zo is, maar zo voelde 't wel.

Het is moeilijk. Het is kut zonder hem.

CoolGuy ik lees het nu pas. Gecondoleerd met het verliezen van je pa, ik wens je heel veel sterkte met het een plaats geven van je verdriet. Wat heb je alles verschrikkelijk mooi beschreven!

quote:

Op donderdag 30 september 2010 08:54 schreef twentemeisje het volgende:
CoolGuy ik lees het nu pas. Gecondoleerd met het verliezen van je pa, ik wens je heel veel sterkte met het een plaats geven van je verdriet. Wat heb je alles verschrikkelijk mooi beschreven!

Dank je. Ja, ik weet nog niet hoe ik dat een plekje moet geven, al ben ik daar natuurlijk in werkelijkheid al lang mee bezig. Het voelt alleen steeds als een...taak ofzo, die ik moet uitvoeren, waarvan ik geen flauw idee heb hoe ik er aan moet beginnen.

Laatst zat ik met mijn vriendin bij haar oma wat vakantiefoto's van ons van afgelopen zomer te kijken. Bij het zien van sommige foto's voelde ik nog de zon op me, de wind die waaide, water wat ik op me kreeg van een waterval en de verzengende hitte. Maar ook het gevoel dat toen die foto werd gemaakt, mijn vader nog leefde. Ik hem nog kon bellen als ik dat wilde. Het is alsof het zien van zo'n foto een moment heeft vastgelegd waarop alles nog 'goed' was. Dat is wrang, maar tegelijkertijd ergens ook wel prettig.

De tijd gaat snel voorbij.. Hier is het ook een klein jaar geleden sinds duidelijk werd dat mama niet lang meer zou leven. Intussen gaat het leven gewoon door, en ook de dood. Vorige week heeft een bekende van mij, maar vooral goed bevriend met wat andere vrienden van mij zelfmoord gepleegd. Zomaar van de brug af gedoken.

Niemand weet waarom, nergens signalen dat het slecht ging bij niemand. Avond er voor nog leuke avond gehad, zelfs 15 min van tevoren toen hij een vriend tegen kwam leek er niks aan de hand.

Heb er zelf geen moeite mee, maar als ik zie wat de omgeving is aangedaan dan ben ik daar toch wel bedroefd om. Wat een ongelofelijke pijn doe je er mensen mee

CoolGuy ik vind het een heel mooi iets om die as zo in de Maas uit te strooien

quote:

Op donderdag 30 september 2010 00:36 schreef Bill_E het volgende:
Vandaag/morgen ( 30 september ) 1 jaar geleden.
Wat gebeurt er toch veel in een jaar. Zo raar, het lijkt zo ver weg. En toch lijkt het zo dichtbij....

Eigenlijk had ik vrij genomen van me werk straks, maar ik heb besloten toch te gaan werken, anders zal het helemaal niets worden vandaag.

Ik mis hem enorm, veel meer dan in het begin.. Het is al meer dan een jaar geleden dat ik hem voor het laatst sprak, en wat zijn die laatste dingen de we tegen elkaar zeiden toch dom als je er aan terug denkt. Gewoon, iets over sleutels en nog een houdoe er achteraan.. Niet realiserend dat dat het laatste is wat je ooit tegen elkaar zegt...


Stiekem hoop ik dat ik morgen wakker wordt en het 2009 is...
En dit alles een slechte droom was... Ik zou daar alles voor op willen geven. Maar helaas weet ik beter...

Idd, tijd gaat ontzettend snel, maar je gevoel/emoties gaan een stuk trager. Bij mij is het straks 6 jaar geleden dat m'n vader overleden is en 2 jaar dat m'n buurman overleden is.
Het gevoel dat je hoopt dat je in een erg slechte droom zit en straks wakker wordt en alles weer ok is heb ik ook een lange tijd gehad. Zelfs nu zou ik er ook nog alles voor opgeven om de tijd gewoon te kunnen terugdraaien.

quote:

Op donderdag 30 september 2010 08:32 schreef CoolGuy het volgende:
Voor mij zijn er nu bijna 2 maanden voorbij sinds het overlijden van mijn vader. Waar ik eerst opluchting voelde dat het hele verhaal voorbij was na bijna 5 jaar ziekte, heeft dat nu plaats gemaakt voor verdriet. Het hem missen, hem nooit meer spreken, zien, horen, voelen, helemaal niks. Nooit meer. En ik ben pas 29. Dat is nog een lange tijd te gaan zonder vader.

Ik verwacht nog steeds dat hij ineens achter een boom uitkomt en dat het allemaal een grote macabere grap is, maar ik weet dat dat niet zo is. Ik heb inmiddels 2 foto's van hem in huis staan. Eentje waarbij mijn moeder er af geknipt is. Het is een vakantiefoto in landschapsmodus waarbij mijn ouders naast elkaar zitten. Daar is een portretfoto van gemaakt en die staat ingelijst op mijn bureau.

De ander is een foto van een beetje van de zijkant, waarbij hij met zn hand onder zn hoofd zit. Dat was kenmerkend voor hem, zo zat hij eigenlijk heel vaak. Die foto staat beneden. Daar heb ik een waxinelichthoudertje bij gekocht. Daarnaast staat een klein doosje waarin een beetje van zijn as zit. Ik wil er geen compleet altaar van maken, dus dit vond ik wel subtiel.

Een paar weken geleden hebben we zijn as gekregen. Mijn oom bouwt al 20 jaar aan een zeiljacht van bijna 15 meter lang, en daar hebben ze al heel regelmatig mee gevaren. Daarop zijn we mee geweest en hebben we de as uitgestrooid op de Maas. Dat was wel een emotioneel moment. Toen de as weg was heeft mn moeder er een boeket bloemen achteraan gegooid. Dat vond ik wel heel erg moeilijk. Wij voeren natuurlijk vooruit, dus we lieten hem achter voor mijn gevoel. Ik weet wel dat dat niet zo is, maar zo voelde 't wel.

Het is moeilijk. Het is kut zonder hem.

Ik was 24 toen m'n vader overleed. Dat is zo'n periode dat je net beter naar elkaar toegroeit omdat je het huis uitgaat enzo, dus veel te vroeg om je vader te moeten afgeven.
Ik kan me voorstellen dat het een moeilijk moment was om z'n as uit te strooien. Zelf zou ik het niet kunnen denk ik, omdat je dan naar mijn gevoel het laatste tastbare van hem wegstrooit. Wellicht dat je daarom nog een klein doosje hebt. Ik ben blij dat ik naar een muurtje kan gaan, wetende dat daarachter een urne staat met al z'n as erin.

Leuk wat je gedaan hebt met de foto's trouwens. Ik wil ook iets in die trend doen in m'n nieuwe woonst binnenkort. Een bijzettafeltje met allemaal foto's van mensen die belangrijk voor me zijn ofzo.

quote:

Op donderdag 30 september 2010 09:17 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Dank je. Ja, ik weet nog niet hoe ik dat een plekje moet geven, al ben ik daar natuurlijk in werkelijkheid al lang mee bezig. Het voelt alleen steeds als een...taak ofzo, die ik moet uitvoeren, waarvan ik geen flauw idee heb hoe ik er aan moet beginnen.

Laatst zat ik met mijn vriendin bij haar oma wat vakantiefoto's van ons van afgelopen zomer te kijken. Bij het zien van sommige foto's voelde ik nog de zon op me, de wind die waaide, water wat ik op me kreeg van een waterval en de verzengende hitte. Maar ook het gevoel dat toen die foto werd gemaakt, mijn vader nog leefde. Ik hem nog kon bellen als ik dat wilde. Het is alsof het zien van zo'n foto een moment heeft vastgelegd waarop alles nog 'goed' was. Dat is wrang, maar tegelijkertijd ergens ook wel prettig.

Heel herkenbaar. Ik heb het dan vooral met muziek. Ik kan een nummer horen op de radio en dan weten uit welk jaar/periode het nummer ongeveer datteert en gelijk erachteraan denken dat hij er toen nog was en dat we toen nog allerlei leuke dingen samen deden enzo en hoeveel jaar hij nog te leven had op dat moment.
Momenteel ben ik aan het verhuizen (trek het ouderlijke huis uit), en had zo graag gewild dat hij dat nog meemaakte en dat ik voor bepaalde werkzaamheden zijn raad kon vragen. Ik heb sinds kort ook weer een vriendin en ook daar heb ik het moeilijk mee dat hij haar nooit zal gekend hebben. Dat zijn van die momenten in je leven waarop je ze het meeste mist en dat de moeilijke momenten toch vaker om de hoek komen kijken...

Nog geen week na mijn 30ste verjaardag is mijn moeder overleden. Ik begrijp volledig de situatie als je 29 bent. Ik heb zelf geen idee hoe dit gaat worden in de toekomst voor mij zelf.

De maand is zo snel gegaan, en je mist je moeder op hele gekke momenten heb ik gemerkt. Maar het gemis is groot!

Wij gaan ook het as van mijn moeder uitstrooien. En nu zullen velen van jullie gaan lachen

Toen mijn moeder ziek werd kon ze niet meer werken. Dus ging ze heerlijk in de zomer op terasjes zitten. Wilde je een leuk terrasje weten dan kon mijn moeder je verder helpen!

Toen duidelijk werd dat ze niet meer lang te leven had ga je toch dingen bespreken van crematie, muziek, uitstrooien. En daar kwam heel veel harde zwarte humor kijken. Een manier van verwerken op dat moment.

Op een gegeven moment kwamen we op het uitstrooien. Tja wat is nou een belangrijke plaats geweest de laatste jaren... Zo prettig gestoord als mijn moeder is riep ze opeens. Op alle terasjes! Strooi mij maar uit op alle terasjes! Bij elk terrasje een klein beetje.

Op dat moment hebben we daar erg om kunnen lachen. Maar we hebben dat eigelijk altijd vol gehouden.

Dus tja jullie kunnen wel raden wat er naar alle waarscheinelijkheid gaat gebeuren

De dood is iets verdrietigs. Maar je moet wel de humor er in houden. Dat was en is en blijft bij ons een manier van verwerken!

ook_gek MOOI ! ! ! ! ! ! !

Haha leg eens uit wat vind je mooi?

Baas P was groot, in lichaam en geest. De directeur van Het Burgerweeshuis. En een roeimaat van me. En overleden, februari 2008. Na een bizar kort ziektebed van precies een week overleed hij aan de gevolgen van kanker. Alleen wisten er er weinig mensen dat hij dat had. Ik niet. En ondanks dat het 2010 is, mis ik hem stiekem nog steeds. De dag voor de condoleance schreef ik aan iemand op FOK! via PM het volgende ( Hij is opgebaart geweest in Het Burgerweeshuis ):


Baas P wordt woensdag gecremeerd. Morgen is er een condoleance in het burgerweeshuis. Zijn kist komt in het cafe te staan. Daar kan je via de voordeur in, en via de zijdeur er weer uit. Daarna kan je de zaal in ( staat los van het cafe, via de binnenplaats) voor een biertje of 10. Twee dj's komen draaien: eentje van Fields of Rock, de ander van de Melkweg. Allebei kennen ze hem goed, en weten welke muziek hij gedraaid zou hebben.
De condoleance wordt behalve door familie ook door mij en de bedrijfsleider geleid. Twee medewerkers van het rouwcentrum komen assisteren bij de kist in het cafe, E en ik "draaien" de zaal, met drie barkeepers. Ik laat die gozer namelijk niet alleen draaien, hij heeft het net zo moeilijk als ik op dit moment.
Het is inderdaad onvoorstelbaar geweest, maar zaterdag ochtend kreeg ik de klap. Ik had donderdag avond en vrijdag overdag en 's avonds met mensen gepraat en daardoor mijzelf voorbij gerend. Totdat ik het register las, toen besefte ik mij pas dat ik hem nooit meer zal spreken. En dat ik de roeiboot opnieuw moet gaan uitlijnen, omdat ik nu 125 kg kadaver mis in de boot. En dat ik zijn telefoonnummer uit mijn telefoon moet halen. En zijn email adres moet wissen. En dat hij niet thuis is als ik langs zijn huis loop. En dat hij niet binnenkomt als de kroegdeur openzwaaid, dus stop maar met hoopvol kijken iedere keer als de deur open gaat. En het is niet zijn lach die je hoort, dat zit in je hoofd. En dat het klopt dat je hem nu al mist. En dat je altijd kutgrapjes kan maken. Dat het woord doodstil wel erg van toepassing is. Doodschrikken ook trouwens. En wie niet springt, is een homo.
De grote klap is voorbij nu, dat is over. Het gat ( enorm gat ook, hij was 2.07m en 125 kg, blond lang haar tot aan zijn kont en had een stem waarmee je de fundering van een betonnenbunker kan doen laten trillen) is groot, het gemis ook. Maar ik kom er wel over heen. Het leven gaat door, daar doe je niks aan. Hij is dood, klote, maar het zij zo.

Ik had zo gehoopt dat ik er zo over dacht: 'het leven gaat door, je doet er niks aan'. Niets is minder waar. Nu, twee-en-een-half-jaar later, mis ik hem soms nog. Bij de meest stomme dingen: Een concert waarvan ik weet dat hij dat leuk vind bijvoorbeeld. Hij is niet vergeten, door niemand. En door zijn beste vriend al helemaal niet. Daar heb ik mij zorgen om gemaakt, maar nu lijkt hij zich te redden. Godzijdank.

Mooi omdat je de wens van je moeder om haar as op alle terrassen te verstrooien gaat uitvoeren
Dat je je niet laat afschrikken door "misschien is het wel gek
Elke keer dat je daarna op zo'n terrasje gaat zitten, zal je glimlachen en proosten op je moeder die daar zo dicht bij je is.

Mijn moeder is nu 10 jaar dood.....ik mis haar nog steeds.
Je bent pas echt dood als je vergeten bent.
Zo te zien blijven er hier heel veel mensen doorleven in de gedachten van anderen.
Een troostende gedachte.

Ach wij zijn prettig gestoord en doen vaak dingen anders dan gebruikelijk. Alles kan als je maar wil. Zo was mijn moeder ook.

Eten met kerst thuis met 40man aan 1 tafel? Kan prima alles opzij tafels aan elkaar en gaan. Om maar een voorbeeld te geven.

Dus uitstrooien stiekem op een teras past perfect bij mijn moeder en bij ons.

Dus daar zijn we echt niet bang voor. Bij het idee alleen al krijgen we een grote grijns op ons gezicht!

Ik ook maar ik ben dan ook net als jij, prettig gestoord

quote:

Op vrijdag 1 oktober 2010 13:22 schreef KarinJ. het volgende:
Ik ook maar ik ben dan ook net als jij, prettig gestoord

Ik vind me zelf meer dan normaal

Ik ook volgens mij is de rest van de wereld gestoord haha

En alweer mag ik me melden in dit topic

Gisteravond is mijn grootvader (88) overleden. Hij was niet ziek ofzo, gewoon "stilgevallen" zeg maar. Hij had het al enkele dagen wat moeilijker met eten en veel slapen, maar niemand had verwacht dat het op z'n einde liep. Ik zag hem zo ontzettend graag en na het overlijden van m'n grootmoeder afgelopen zomer had ik hem zelfs nog gezegd dat ik hoopte dat ik hem nog een tijdje mocht houden. Ik knuffelde hem ook vaak als ik weer naar huis vertrok, en ik zou dat zo graag nog een laatste keer willen doen. Hij was de laatste van m'n grootouders, en godverdomme dat valt zwaar om hem nu ook te moeten afgeven

sterkte!

3 jaar gelden ben ik geëmigreerd. Ik kende hier niemand. Om te integreren ben ik op de plaatselijke club gegaan.
Een zangkoor, en ik kan dus echt niet zingen haha.
Zo leerden mijn "dorpsgenoten"mij kennen, en ik hun.
Ik werd met open armen ontvangen en mede door hun voelde ik me hier al snel echt thuis.
Een van hun Tuta, was de enthousiast haarzelf. Lief ,open, spontaan.......Vanavond hoorde we dat ze op sterven ligt.........

Ja ik weet het, ze is "maar"een buurvrouw.....maar toch ook een vriendin geworden .

Vanavond hadden we repetitie, en er kwam een discussie of we zondag wel of niet zouden optrreden.
Het programma voor zondag is "tenn et lys"( steek een kaarsje aan)
Een door het koor verzorgde avond met zang en gedichten met het aansteken van kaarsjes voor iedereen die een beetje licht kan gebruiken.
Ondanks dat we weten dat het een moeilijke avond voor ons gaat worden gaan we t toch doen.
Zo is het koor niet alleen voor de leuke dingen, maar ook even samen in het verdriet.

[ Bericht 40% gewijzigd door KarinJ. op 27-10-2010 23:14:49 ]

quote:

Op woensdag 27 oktober 2010 22:08 schreef KarinJ. het volgende:
Ja ik weet het, ze is "maar"een buurvrouw.....maar toch ook een vriendin geworden .

Een buurvrouw hoeft niet perse minder te zijn dan een familielid. Ik had een heel goeie band met mijn buurman, die is in januari 2009 overleden en daar heb ik het tot begin dit jaar (2010 dus) heel erg moeilijk mee gehad en zelfs een periode dat het me allemaal niets meer kon schelen omdat ik hem zo hard miste. Nu heb ik het er nog steeds moeilijk mee, maar minder, omdat ik mensen heb waarbij ik terecht kan als het een keer te veel wordt.

Ik vind het thema voor zondag erg passend in je huidige situatie, en ik denk dat je vriendin het ook wel leuk zou vinden als jullie dat doen. Misschien dat je de avond hier en daar wat kan toespitsen op haar in het bijzonder om het wat persoonlijker te maken.

Nu zaterdag is de begrafenis voor m'n grootvader, en ik kijk er zó ontzettend tegenop... Ik heb nu m'n avonden gevuld met gezelschap om samen wat te drinken en te babbelen (over vanalles en nog wat) en m'n gedachten te verzetten, maar ik vrees dat ik zaterdag gewoon keihard op een muur van realiteit ga botsen. Ik heb mijn vriendin gezegd dat ik zonder haar zou gaan, aangezien ik haar nog niet heb voorgesteld aan de familie en ik dit ook niet wil doen op een begrafenis. Daar maakte ze geen probleem van en voor haar komt het ook wel beter uit aangezien ze moet werken op zaterdag en een cursus moet volgen. Ik heb het er ook erg moeilijk mee dat ik haar nu nooit zal kunnen voorstellen aan m'n grootvader en dat ze hem nooit zal gekend hebben. Ik weet zeker dat hij in de wolken zou geweest zijn als ik haar een keer meenam... iets wat ik binnenkort had willen doen.

Hmm mißchien wel juist goed als ze mee gaat zou ik zeggen? ik wens jullie veel sterkte doe wat je denkt dat goed is

Begrafenis is achter de rug, het was een mooie dienst en al bij al heb ik mezelf sterk kunnen houden.
Vriendin is niet meegegaan en achteraf gezien was dat wellicht het beste ook.
Ik heb de hele week gezorgd dat ik 's avonds (overdag werken) ofwel zelf de deur uit was, of mensen op bezoek had om de week door te komen zonder veel problemen. Vrijdagavond had ik gereserveerd voor haar en gevraagd of ze zou blijven slapen. Ging ze doen, maar ze kon er pas 21u30 zijn ivm andere verplichtingen voordien. Geen probleem, dus de moeilijkste avond was ook gevuld met gezelschap. Ik had gezegd dat ik dan de tijd vooraf een biertje zou drinken in m'n stamkroeg en dat we dan samen naar huis konden gaan om te gaan slapen als ze arriveerde.
Krijg ik om 21u20 een sms dat ze niet meer kwam omdat ze te moe was... Daar heb ik dus wel een probleem van gemaakt dat ik vond dat ze dat niet kon maken op zo'n avond. Snapte ze niet, want ze was toch wel moe enzo. Ben dan maar in de kroeg blijven zitten samen met m'n beste vriend en nog wat extra bier achterover geslagen om zo de avond door te komen (maar ook niet te veel, wilde nog fris voor de dag komen zaterdagochtend).

Dag nadien stuurde ze nog sms dat ze me graag zag enzo, waarop ik m'n telefoon heb uitgezet en 's avonds had ze nog wat ingesproken op m'n voicemail dat ze het gevoel had dat ik wel wat kwaad of iig teleurgesteld was in haar. Heb sms gestuurd dat ik ze vanavond wel zou zien (dansles) en de komende week thuis blijf en rust wil, dus dat ik ze niet hoefde te zien.

Begin me vragen te stellen of deze relatie het wel allemaal waard is als ik zelfs op zo'n moment niet op haar kan rekenen. Dus voel me behoorlijk kut nu, niet alleen omdat ik m'n grootvader heb begraven, maar ook door haar houding daarbij.

Ergens heb ik ook wel gevoel van opluchting dat de begrafenis voorbij is, en dat ik nu kan beginnen met het een plaats te geven. Ik ben ook nog gaan kijken toen ze de kist net in het graf hadden laten zakken, en dat was de laatste keer dat ik hem (z'n kist dan iig) heb gezien. Familie is na de koffietafel nog gaan kijken (als alles weer dichtlag), maar ik ben naar huis gereden omdat het voor mij afgerond was die dag. Volgend weekend ga ik nog wel een keer langs denk ik, om een bloemetje van mezelf op het graf te leggen. En dan wil ik misschien ook een keer langs de broer van m'n grootvader gaan. Hij is de laatste van 3 broers die nu nog overblijft, voor hem was het gisteren ook een erg zware dag.

Vervelend Jack dat je vriendin je niet snapt, wellicht heeft ze het zelf nog nooit meegemaakt?

Jack, wellicht heeft je vriendin niet de ervaring met de dood zoals jij die nu hebt. Het kan zomaar dat ze niet begrijpt wat de impact is, en de manier waarop jij je gedraagt is begrijpelijk voor mij, maar voor haar misschien niet

Vertel gewoon dat je er teleurgesteld door was, en dat je het erg jammer vind dat ze blijkbaar niet goed snapt hoe jij je voelt. Is ook moeilijk om te delen... Maar door niks zeggen gaat het vanzelf kapot

En ik spreek uit ervaring

Ik heb duidelijk gemaakt dat ik erg teleurgesteld was in haar die avond en dat ik dus echt wel rekende op haar aanwezigheid toen. Ze heeft er sorry voor gezegd maar meer ook niet eigenlijk.

En zelf ben ik iemand die zulke dingen moeilijk kan vergeten/achter me laten. Sinds die vrijdag zit ik erg te twijfelen of het allemaal nog wel de energie waard is. Deze week smste me of ik ook niet vond dat we elkaar wat meer moeten zien, en ergens stoorde me dat enorm. Ik heb op korte tijd m'n 2 overblijvende grootouders moeten afgeven, m'n grootvader is zaterdag pas begraven. Ik zit momenteel echt niet op zo'n gedoe te wachten. Maar ik denk dat ik er ook zwaarder aan til dan het eigenlijk is. Vanmorgen is ze langsgekomen met koffiekoeken en croissants om samen te ontbijten, dus dat was dan weer wel leuk, maar ik was ook wel blij toen ze weer naar huis ging en ik weer op mezelf was. Ik kijk het voorlopig wel aan hoe het verder loopt en of m'n gevoel weer verandert in positieve zin. Misschien dat het sowieso al niet heel goed zat en dat het nu door mijn situatie versterkt wordt ofzo, dus we zien wel.

Vrijdag hebben we Tuta begraven.
Wat een verdriet.
Het koor heeft ook gezongen.Terwijl de tranen over onze wangen biggelden.
1 lied (Gabriellas sång) ging over dat je je leven echt moest leven ( wat zij ook echt gedaan heeft) en 1 over de hemel.
Na de begrafenis is het hele koor in ons clubhuis bij elkaar gekomen voor koffie en een broodje.
Mooie verhalen over wat Tuta voor een ieder had betekend.
Nee vergeten zal ze nooit worden.
Wel mooi zoals het koor verenigd was in het verdriet. Mensen werden "geklemd"en geknuffeld, of kregen een aai over hun bol.Iedereen troosten iedereen.
Maar zoals ze hier zeggen....het leven gaat door.

Ik heb een beetje zitten neuzen op dit forum en zit iedere keer weer met een brok in mijn keel te lezen., Mijn moeder is op 2 november jl overleden aan kanker. Ze had al 2 keer borstkanker overleefd (na amputaties) maar afgelopen augustus bleek de kanker toch weer terug. Het was uitgezaaid in d'r botten, lever en longen. Ondanks dat bleef haar arts heel positief en adviseerde haar zelfs om de geplande vakantie voor januari 2011 gewoon te boeken.

Helaas kreeg ze al snel helse pijnen en van de chemo werd ze alleen maar zieker en zieker. Na een paar weken was ze zo ziek dat ze amper meer kon eten en lag ze de hele dag in een bed in de huiskamer. Praten ging na een tijdje ook niet meer en ze kreeg ontstekingen in d'r mond waardoor ze helemaal stopte met eten en ook geen medicijnen (morfine) meer wilde. Ik kon helaas niet vaak naar haar toe omdat ze ver weg woonde maar de laatste keer dat ik haar levend zag was ongeveer een week voor haar overlijden. Ik schrok enorm wat ik toen aantrof. Ze was in 8 weken tijd meer dan 20 kilo afgevallen, Ze had haar ogen bijna continue dicht en gilde alleen maar van de pijn. Echt verschrikkelijk om zo je moeder te zien ! De vriend van mijn moeder heeft zo goed mogelijk voor haar gezorgd en kreeg ook hulp van verpleegsters en de huisarts maar het was zo loodzwaar.

Een week later op dinsdagochtend 2 november is ze in haar slaap overleden. We zijn direct in de auto gestapt en er naar toe gegaan. We hebben haar gezien zoals ze is ingeslapen en gek genoeg was dat mooi om te zien. Ze is in haar slaap overleden en lag op haar zij alsof ze gewoon lag te slapen, heel vredig en rustig zonder die helse pijnen. Even later is ze dan opgehaald en naar het uitvaartcentrum gebracht. God, wat heb ik gejankt ! Ik heb echt wel wat meegemaakt in mijn leven maar dit verdriet was zo enorm !!!

De dag na haar overlijden was nog steeds een en al huilen en verdriet. De dagen erna leek het er even op dat ik er steeds meer vrede mee had. De crematie op zaterdag 6 november was vervolgens weer een lood loodzware dag waarin al het verdriet nog eens voorbijkwam. Je ziet die kist met de bloemen er om heen, je hoort haar favoriete muziek en ineens besef je dat het echt allemaal definitief is.... En nu? Nu is het 11 november en ben ik sinds afgelopen maandag ziekgemeld door mijn chef. Ik moest maar eens even rustig aan doen en zeker niet te vroeg willen beginnen werd me verteld. Natuurlijk heel lief maar aan de ene kant wil ik eigenlijk dat alles"weer normaal" wordt. Laat mij maar werken en lol hebben met mijn collega's en zo. Aan de andere kant ben ik bang dat ik het niet kan en dat ik continue in huilen uitbarst. Ook voel ik me schuldig als ik "leuke" dingen doe. Gisteren ben ik bijvoorbeeld voor de afleiding bij de kerstshow van een tuincentrum geweest. Toen ik daar rondliep tussen alle mooie dingen voelde ik me ineens heel klote. Hoe kon ik hier nou toch iets "gezelligs" doen terwijl mijn moeder net dood is !!!
Ik weet het gewoon even niet meer !!! Ik heb mijn chef verteld dat ik volgende week weer wil gaan werken maar hij vond dat dat misschien wel te snel was. Ik moest eerst alles maar eens rustig verwerken en aan mezelf denken. Super dat ik zo'n sociale chef heb maar aan de andere kant wil zo graag dat alles weer normaal is en wil ik helemaal geen extra aandacht en medelijden. Maar twijfel ik dus enorm aan me zelf of ik het normale leven wel al aankan.

Djemigera, gecondoleerd

Er zijn veel dingen die ik kan zeggen want het is oh zo herkenbaar. Ik had dat gevoel ook, bij de kist van vriendlief. 'Hoe kan dit nou? Wat moet ik nu?'. Mijn hart, ik dacht serieus dat het zou bezwijken onder het verdriet..

Het is ontzettend aardig van je chef dat hij je verlof geeft. Maar als je wilt gaan werken, zeker doen. Ikzelf heb geen dag vrijgenomen, vriend overleed op 1 januari en tot de begrafenis had ik toch al vrij. Ik heb geen dag vrijgenomen tot augustus. Toen ik bij het zwembad zat viel ik in een groot gat. Mijn werk was eigenlijk mijn houvast. Geen idee of dat een goede beslissing was, maar op dat moment zeker wel.

Iets gezelligs doen, ik denk dat je nog verbijsterd bent. Ze is nu écht weg, ze komt nooit meer terug. Hoe kan je nou doorgaan met leven? Mijn beste vriend zei, 'life goes on'. De broer van vriendlief antwoorde, 'well no, life doesn't go on'. Het heeft vrij lang geduurd voordat we allebei besefden dat het leven inderdaad stil stond, maar uiteindelijk toch verder ging. En dat geeft niet, dat kost tijd. Voor de een een maand, voor de ander een jaar.

Ik heb geen passend advies voor je want het is voor iedereen anders. Het enige wat ik je kan zeggen is, vertrouw op je intuitie. Ga werken als je dat wilt. Ga shoppen als je dat wilt. Huil, lach, schreeuw als je dat wilt. Want ik denk dat anderen nooit weten wat je meemaakt, ook al hebben ze het zelf wél meegemaakt. Immers, zoals ik al zei, is het voor iedereen anders. Je moet doen waarvan je zelf het idee hebt dat het goed is.

Heel veel sterkte.

Iets dwingen om normaal te worden gaat niet lukken. Pas als jij het een plekje gegeven hebt gaan dingen weer normaal worden.

Ik denk dat niemand, en dus ook jouw moeder niet wilt dat jij de hele dag huilt en niets meer doet. Geniet van het leven, maak plezier doe je ding. Niks om schuldig over te voelen.

Jij zal nooit je moeder vergeten maar dan ook echt nooit! En dat weet ke zelf ook! Dus maak dat plezier en geniet! En er komen momenten dat je opeens aan je moeder terug denkt. En dat zijn vaak hele leuke momenten!

Luister goed naar je lichaam en neem rust als je dat nodig hebt en ga niet leuke dingen doen om je gevoel te verdrukken.

Mijn moeder is ook pas geleden overleden. En ik heb er weinig problemen mee, iets wat ik nooit verwacht had. Alleen op de stomste momenten denk je oh effe mama bellen. Mar jah dat gaat niet meer.

Heel veel sterkte!

Recentelijk was een kerkdienst waarin alle mensen die in het afgelopen jaar waren overleden werden opgenoemd. Achter in de kerk lagen dan houten kruisjes voor elke overledene met daarop de naam en de geboorte- en sterfdatum.

Ik heb er gisteren nog hard om gehuild. Soms is het een gegeven dat hij er niet meer is. Direct daarna ben ik kwaad op mezelf omdat ik dat zo ervaar. Andere momenten snap ik er helemaal niks van dat hij er niet meer is, dat hij niet 'ergens' fysiek is zeg maar. Dan kan ik het gewoon niet bevatten dat hij echt weg weg is.

Als ik ga slapen is dat het laatste wat ik denk, en als ik wakker word is dat het eerste wat ik denk. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet elke 10 minuten aan 'm denk. Het rare is dat ik dan van die filmpjes in mn hoofd heb van wat dingen die ik tegen hem zeg, en hoe hij reageert, lacht, etc. Daarna besef ik me dat ik hem nooit meer zal zien. Dat doet veel pijn.

Het gekke is, tijdens die gedachten kan ik me precies voorstellen hoe hij kijkt, etc, hoe zijn gezichtsuitdrukkingen waren, dat soort dingen. Tijdens andere momenten kan ik dat totaal niet. Ik heb 2 foto's van hem ingelijst thuis staan, dat zie ik vaak voor me, en hoe hij erbij lag, de laatste weken. Ik moest van de week op mn pc foto's op mn pc opzoeken om hem met andere gezichtsuitdrukkingen te zien dan die ik steeds zie, omdat ik het me niet kan herinneren. Na 3,5 maand. Ik werd daar zo kwaad van op mezelf.

Na die kerkdienst ben ik naar de Maas gereden, daar hebben we hem uitgestrooid. Toen heb ik daar wat gestaan, en tegen hem gepraat in mn hoofd. Op weg naar huis zag moest ik terug de brug over, en zag ik de flat waar een zus van mijn vader woont. In beide gevallen dacht ik hoe makkelijk het zou zijn. Het is maar 1 stapje...1 klein stapje, en ik ben bij hem. Die gedachten kwamen bij me op. Maar ik had geen enkel gevoel van daadwerkelijk willen omkeren om bv naar die flat toe te rijden en daadwerkelijk naar boven te gaan en daadwerkelijk...

Het besef dat ik pas 29 ben en nog de hele rest van mijn leven moet, zonder dat ik hem nog ooit zal zien is...om het uit te schreeuwen. Een tijdje geleden zaten ik bij mn moeder, en er waren nog wat mensen, en uit de la kwam toen ineens een boekje waarin mijn vader moest bijhouden hoe hij zich voelde. Dat maakte deel uit van het medische traject waaraan hij deelnam qua behandelingen. Ik keek daar in, en ik zag staan hoe hij zich voelde op verschillende datums, in zijn handschrift. En dan denk ik van 'ja, dat heeft hij ooit in dit boekje geschreven. en nu is hij weg, en zal hij nooit meer iets opschrijven'. Het is raar, ik kan 't niet precies uitleggen.

Dit is ongetwijfeld het meest droevige topic op Fok, maar ook het mooiste.

Mooie herinneringen aan overledenen zijn als pareltjes voor de ziel, ze troosten.
Als ik vroeger dacht verrek ik lijk m'n moeder wel vond ik dat niet leuk.......als ik dat nu denk, glimlach ik en maakt het me blij.
Ze leeft voort in mij.

Afgelopen dinsdag is het onvoorstelbare gebeurd: mijn lieve moeder is totaal onverwacht overleden

De afgelopen 3 jaar heeft ze zo ongelofelijk veel moeten doorstaan tijdens haar gevecht tegen kanker. En wat waren we trots op haar vechtlust en haar kracht. En het leek het allemaal waard te zijn: begin dit jaar werd ze helemaal "schoon" bevonden. Natuurlijk wel nog regelmatig op controle enzo, maar hey.. ze was niet meer ziek

Een maand of 3/4 geleden viel ze en bleek haar heup gebroken. Met een hoop gedoe (gepruts door artsen enzo) werd ze geopereerd en kreeg ze een nieuwe heup. En damn.. wat kon ze foeteren op dat gedoe met fysiotherapie, rollators en krukken. Ze was de medische molen meer dan zat. Maar ook nu weer: ze knokte door en in een fantastisch tempo liep ze weer rond. Natuurlijk: nog niet helemaal de oude, maar toch... .mijn stoere, trotse en oh zo lieve moeder knokte zich er weer bovenop.

Afgelopen zondag had ik haar aan de telefoon. Ze was niet lekker en lag in bed en ze belde om te vertellen dat de grafrechten van het graf van mijn oma bijna verliepen en dat ze in principe besloten hadden het graf te laten ruimen, tenzij wij het wilden verlengen. Ik heb nog gevraagd hoe zij zich voelde. Ze vertelde dat de dag ervoor de arts nog langs was geweest omdat ze zich zo beroerd voelde. Het bleek dat ze een stevige blaasontsteking te pakken had en met een antibioticakuurtje zou ze snel weer op de been moeten zijn. Ik zei nog dat ik later deze week wel ff langs zou komen.

Dinsdagochtend vertelde ze mijn vader dat ze pijn op de borst had. Omdat ze veel had overgegeven, dacht ze zelf dat het last van haar slokdarm was, maar mijn vader vond het verstandiger om toch even de huisarts te laten komen. Die is langsgekomen, heeft mama onderzocht en vond dat het slim was om even bij het ziekenhuis langs te gaan om met een scan een longembolie te kunnen uitsluiten.
In het ziekenhuis is een hartfilmpje gemaakt dat er goed uit zag en ze is in de scan geweest. Ze heeft nog gemopperd dat ze altijd zo misselijk werd van die contrastvloeistof

Terwijl mijn ouders in de wachtkamer zaten te wachten op de uitslag van de scan, kreeg ze een hevige pijn op de borst. Pap heeft meteen iemand erbij gehaald en een nieuw hartfilmpje wees uit dat ze op dat moment een hartinfarct had.
Zonder aarzelen is er ingegrepen en is ze richting hartbewaking gesjeesd. Daar hebben ze haar gestabiliseerd en werd besloten dat ze naar het ziekenhuis in Maastricht zou gaan om te worden gedotterd.
En op dat moment heeft mama een acute hartstilstand gekregen . Terwijl mijn vader er in shock naar keek, hebben de artsen en verpleegkundigen kei- en keihard geknokt voor haar leven. Na 45 minuten vruchteloos reanimeren, is - na overleg met mijn vader- besloten om te stoppen met reanimeren.

Pap stond op het punt om ons te bellen toen ze die stilstand kreeg en heeft machteloos staan toekijken hoe zijn vrouw waar hij zo intens veel van hield, na een huwelijk van meer dan 40 jaar op de veel te jonge leeftijd van 66 is overleden.
Hij heeft ons direct gebeld en alleen gezegd dat we naar het ziekenhuis moesten komen. "rijd maar rustig" zei hij nog, terwijl zijn stem brak. En natúúrlijk weet je dan al dat het goed mis is, maar je wilt het niet geloven. Tot we op de EHBO aankwamen en pap ons bij de deur al opving.

Gisteren hebben we de crematie voorbereid en hebben mijn zus en vrouw haar verzorgd en opgebaard. En terwijl ik dit schrijf denk ik nog steeds alleen maar "nee, niet mama... dat kan helemaal niet".

maar het is wel zo

Zaterdag gaan we afscheid van haar nemen in een heel persoonlijke sfeer. Mijn zus, haar zoon, hele goede vrienden en ikzelf zullen spreken.

mama... ik mis je....

Arme jongen....sterkte.

teamlead!

sterkte!

Ik lees hier nog steeds mee, wat een verhalen af en toe Ik wens jullie heel veel sterkte toe. Een verlies veranderd je leven echt voorgoed... Vandaag is het al weer 11 maanden geleden dat mijn moeder overleed, de tijd die voorbij is gegaan, alles wat er gebeurd is, het gaat in een veel te snel tempo voorbij.

Sterkte teamlead Heftig verhaal ..

Weer even bijbenen hier

quote:

Op dinsdag 9 november 2010 11:53 schreef Lastpost het volgende:
...

En Jack, ik herken mezelf wel in jou, ik heb er op dat soort momenten ook moeite mee dat een ander zich totaal niet in lijkt te leven en geen begrip toont waardoor je het gevoel hebt dat het allemaal maar oppervlakkig is, laat staan toekomstmuziek.
Maar je moet niet vergeten dat zij niet in jouw koppie kan kijken en goed op waarde kan schatten wat je denkt, wilt en verwacht van een ander op dat soort momenten.
Begrijpelijk dat je zo denkt hoor, maar helemaal fair naar de ander is het niet denk ik, ik lijk ook weleens een waardeloze vriend voor een ander doordat ik gewoon niet weet hoe ik ermee om moet gaan, wat ik kan/moet zeggen en juist niet en wat de ander verwacht.

Misschien moet ik dat wel een keer doen ja. Ik ben van nature niet iemand die z'n ziel opengooit, en ik ben altijd geneigd om dingen op te kroppen en zelf te verwerken. Ik weet niet of dat komt omdat ik er niemand mee wil lastig vallen, of dat ik gewoon niet verwacht dat iemand het zal begrijpen en dus de moeite niet wil doen. Bij buren waar ik erg goed mee opschiet heb ik begin dit jaar wel alles eruit gegooid omdat ik het op dat moment niet meer trok en dingen die ik opgekropt had moesten eruit. Ze luisteren wel en doen hun uiterste best om raad te geven enzo, maar je merkt ook wel dat ze er toch wel ver vanaf staan en dus "maar" een buitenstaander zijn. Ze geven raad, maar ze hoeven er ook niet van wakker te liggen als jij naar huis gaat en alle last ook weer meeneemt. Misschien dat ik daarom m'n vriendin er ook niet mee lastig val, de relatie is nog pril en wil er ook geen zware last op leggen in deze fase. Misschien is dat verkeerd, misschien ook niet, ik weet het niet.

quote:

Op donderdag 11 november 2010 09:12 schreef djemigera het volgende:
...
En nu? Nu is het 11 november en ben ik sinds afgelopen maandag ziekgemeld door mijn chef. Ik moest maar eens even rustig aan doen en zeker niet te vroeg willen beginnen werd me verteld. Natuurlijk heel lief maar aan de ene kant wil ik eigenlijk dat alles"weer normaal" wordt. Laat mij maar werken en lol hebben met mijn collega's en zo. Aan de andere kant ben ik bang dat ik het niet kan en dat ik continue in huilen uitbarst. Ook voel ik me schuldig als ik "leuke" dingen doe. Gisteren ben ik bijvoorbeeld voor de afleiding bij de kerstshow van een tuincentrum geweest. Toen ik daar rondliep tussen alle mooie dingen voelde ik me ineens heel klote. Hoe kon ik hier nou toch iets "gezelligs" doen terwijl mijn moeder net dood is !!!
...

M'n vader is op een dinsdag overleden, en ik heb de rest van die week vrij genomen (op zaterdag werd hij begraven) en de week nadien gewoon gaan werken omdat ik afleiding wilde en niet wilde thuis zitten in die droevige sfeer. M'n buurman is op woensdagochtend overleden, en de buurvrouw belde me op m'n werk op om dat te melden. Ik heb toen m'n werkdag uitgedaan, omdat ik toch weinig kon doen op dat moment, en dan donderdag/vrijdag wel vrij genomen (mocht mee helpen om begrafenis voor te bereiden e.d.), week nadien ook weer gaan werken om afleiding te hebben. Bij m'n grootmoeder en grootvader heb ik enkel de dag van het overlijden vrij genomen, maar nadien telkens weer gaan werken om afleiding te hebben. Dus als je terug aan de slag wilt, moet je dat gewoon doen, wat je chef ook zegt. Leg hem uit dat je nood hebt om in een andere omgeving te zitten, weg van al het droevige thuis. Je zal misschien niet 100% functioneren, maar dat zal je chef ook wel begrijpen als ik het zo lees. Ik vond het iig wel fijn om weg te zijn, bij collega's die over dagdagelijkse dingen praten, grapjes maken etc.
Soms had ik ook het gevoel dat ik niet blij mocht zijn, niet mocht genieten van dingen, maar het helpt als je jezelf de vraag stelt wat (in jouw geval) jouw moeder zou willen. Ik denk dat ze net zou willen dat je blij/opgewekt/gelukkig bent en geniet van alle dingen die je meemaakt. Je denkt aan haar op al die momenten, en ik denk dat ze daar blij mee zou zijn.

quote:

Op donderdag 11 november 2010 10:02 schreef CoolGuy het volgende:
Ik heb er gisteren nog hard om gehuild. Soms is het een gegeven dat hij er niet meer is. Direct daarna ben ik kwaad op mezelf omdat ik dat zo ervaar. Andere momenten snap ik er helemaal niks van dat hij er niet meer is, dat hij niet 'ergens' fysiek is zeg maar. Dan kan ik het gewoon niet bevatten dat hij echt weg weg is.

Als ik ga slapen is dat het laatste wat ik denk, en als ik wakker word is dat het eerste wat ik denk. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet elke 10 minuten aan 'm denk. Het rare is dat ik dan van die filmpjes in mn hoofd heb van wat dingen die ik tegen hem zeg, en hoe hij reageert, lacht, etc. Daarna besef ik me dat ik hem nooit meer zal zien. Dat doet veel pijn.

Het gekke is, tijdens die gedachten kan ik me precies voorstellen hoe hij kijkt, etc, hoe zijn gezichtsuitdrukkingen waren, dat soort dingen. Tijdens andere momenten kan ik dat totaal niet. Ik heb 2 foto's van hem ingelijst thuis staan, dat zie ik vaak voor me, en hoe hij erbij lag, de laatste weken. Ik moest van de week op mn pc foto's op mn pc opzoeken om hem met andere gezichtsuitdrukkingen te zien dan die ik steeds zie, omdat ik het me niet kan herinneren. Na 3,5 maand. Ik werd daar zo kwaad van op mezelf.

Dat gemis heb ik nog steeds bij m'n buurman, straks 2 jaar na z'n overlijden. Ik ben vlak na z'n overlijden erg bang geweest dat er een moment zou komen dat ik me zijn gezicht niet meer zou herinneren, z'n stem, z'n lach niet meer zou kunnen horen in gedachten, niet meer zou herinneren hoe zijn bewegingen waren etc. Vandaag kan ik me dat nog steeds goed inbeelden, en daar ben ik wel blij om. Ik zeg niet dat het haarscherp is, maar scherp genoeg om tot rust te kunnen komen op moeilijke momenten. Ik heb thuis ook foto's staan van hem, en op m'n GSM staat nog een geluidsopname die hij destijds maakte waarop hij lacht en praat, dus wellicht dat die wel helpen om het beeld levendig te houden.

quote:

Op donderdag 11 november 2010 10:02 schreef CoolGuy het volgende:
Na die kerkdienst ben ik naar de Maas gereden, daar hebben we hem uitgestrooid. Toen heb ik daar wat gestaan, en tegen hem gepraat in mn hoofd. Op weg naar huis zag moest ik terug de brug over, en zag ik de flat waar een zus van mijn vader woont. In beide gevallen dacht ik hoe makkelijk het zou zijn. Het is maar 1 stapje...1 klein stapje, en ik ben bij hem. Die gedachten kwamen bij me op. Maar ik had geen enkel gevoel van daadwerkelijk willen omkeren om bv naar die flat toe te rijden en daadwerkelijk naar boven te gaan en daadwerkelijk...

Ik heb zelf een half jaar rondgelopen met dat gevoel. Ik reed naar m'n werk (rit van ruim een uur), begon na te denken en de moed zakte in m'n schoenen bij de gedachte dat ik nu alleen verder moest. Er zijn ontelbare keren geweest dat ik mezelf de vraag stelde waarom ik m'n auto niet tegen een van de brugpeilers onderweg zou rijden, en dan zou ik weer bij hem zijn en dat loodzware gevoel niet meer moeten meedragen elke dag opnieuw. Er is een moment geweest dat ik in staat was om dat ook daadwerkelijk te doen, maar gelukkig heb ik toen heel m'n gevoel eruit kunnen gooien bij goeie buren van mij die me ontzettend goed hebben opgevangen en gesteund.
Ik denk dat het ergens wel normaal is dat je zo'n gevoel hebt bij momenten, maar laat het nooit te sterk worden. En mocht het toch sterker worden, praat dan op tijd met mensen die je kunnen opvangen en steunen.

quote:

Op donderdag 11 november 2010 10:02 schreef CoolGuy het volgende:
Het besef dat ik pas 29 ben en nog de hele rest van mijn leven moet, zonder dat ik hem nog ooit zal zien is...om het uit te schreeuwen. Een tijdje geleden zaten ik bij mn moeder, en er waren nog wat mensen, en uit de la kwam toen ineens een boekje waarin mijn vader moest bijhouden hoe hij zich voelde. Dat maakte deel uit van het medische traject waaraan hij deelnam qua behandelingen. Ik keek daar in, en ik zag staan hoe hij zich voelde op verschillende datums, in zijn handschrift. En dan denk ik van 'ja, dat heeft hij ooit in dit boekje geschreven. en nu is hij weg, en zal hij nooit meer iets opschrijven'. Het is raar, ik kan 't niet precies uitleggen.

Ik heb ook een verzameling briefjes die m'n buurman geschreven heeft. Echt de stomste dingen bewaar ik nu. Een enveloppe waar geld in stak, met een briefje om me te bedanken om de brievenbus te legen tijdens hun vakantie destijds enzo. Ik kan zulke dingen gewoon niet weggooien, omdat ik dan het gevoel heb dat ik hem ook in de vuilbak gooi. Ik kijk graag naar z'n handschrift, ook al krijg ik het dan soms moeilijk. Vorige week was ik wat aan het rommelen in papieren van het appartementsgebouw (ik ben beheerder, eerst deed ik samen met m'n buurman), en kwam uit op bewijsjes van ontvangst van het huisreglement van bewoners die inmiddels ergens anders wonen. Daarop staat ook zijn handtekening, maar ik heb ze toch maar weggegooid, omdat ik dat toch wel wat vergaand vond om bij te houden. Aan zulke dingen zie je dat ik het nog steeds niet geaccepteerd heb, nog steeds geen plaats heb kunnen geven dat hij er niet meer is, terwijl ik dat bij andere mensen veel gemakkelijker achter me kon laten.

quote:

Op donderdag 11 november 2010 21:32 schreef teamlead het volgende:
Afgelopen dinsdag is het onvoorstelbare gebeurd: mijn lieve moeder is totaal onverwacht overleden

...

Teamlead, toen ik je post las kreeg ik het zelf ook weer een krop in de keel. Heel dat onverwachte, niet willen geloven dat die persoon er niet meer is is zó herkenbaar.
Heel veel sterkte gewenst de komende tijd!

quote:

Op donderdag 11 november 2010 21:50 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik lees hier nog steeds mee, wat een verhalen af en toe Ik wens jullie heel veel sterkte toe. Een verlies veranderd je leven echt voorgoed... Vandaag is het al weer 11 maanden geleden dat mijn moeder overleed, de tijd die voorbij is gegaan, alles wat er gebeurd is, het gaat in een veel te snel tempo voorbij.

Tijd vliegt ontzettend snel voorbij. Straks is het al 2 jaar geleden dat m'n buurman overleed, m'n grootmoeder is al bijna 6 maanden weg, m'n grootvader al bijna een maand. Als ik daaraan denk dan krijg ik telkens zo'n zwaar gevoel. Tijdens de laatste maanden van het jaar heb ik het sowieso al lastiger dan anders, maar sinds daar ook 2 sterfdatums in vallen is het nog veel moeilijker om die maanden door te komen. Ik heb sinds een paar weken veel meer last van dagen dat ik het gewoon niet meer trek, dat ik gewoon nergens zin in heb, maar tegelijkertijd ook mezelf irriteer doordat ik zo'n gevoel heb. Van mij mogen ze gerust 4 maanden doorspoelen nu... Als de zon schijnt is het toch net iets makkelijker om moeilijke momenten/dagen door te komen.

Nog maar een paar uur en we gaan voor het laatst naar mama. Gisteren samen met mijn zus en haar zoon de kist gesloten. Heftig, maar wel "goed" om te doen. Nu de tekst die ik straks wil uitspreken in mijn hoofd 1000 keer aan het nalopen. Is het wel goed wat ik ga zeggen? Heb ik dan wel alles gezegd? En vooral: hoe ga ik dit in vredesnaam mijn strot uitkrijgen?

Idioot om oo zo'n dag op fok rond te hangen eigenlijk, maar ach... Het is even afleiding

ook daar is FOK! voor..

sterkte en ga niet aan jezelf twijfelen.. doe je ding en maak er een mooi afscheid van.

quote:

Op zaterdag 13 november 2010 11:06 schreef motorbloempje het volgende:
sterkte en ga niet aan jezelf twijfelen.. doe je ding en maak er een mooi afscheid van.

Een mooi afscheid was het zeker.. We hebben allemaal op onze eigen manier van haar afscheid kunnen nemen. Wat wel heel mooi was.. Ik heb haar (ze was mijn schoonmoeder) samen met schoonzus verzorgd en aangekleed en in de kist gelegd. Dat was voor mij al een manier om afscheid te kunnen nemen. Teamlead en zijn zus hebben gisteren op de crematie al 2 een stukje verteld. Het was precies goed, de juiste woorden. Een waardig en mooi afscheid. En dat had ze ook verdient..
Vandaag the day after.. Een dag waar je eindelijk niks hoeft.. Alle andere dagen werden we zo geleefd en er moest elke keer wel weer wat geregeld worden. Best bizar zo'n dag dat je niks meer hoeft.. Nu kan het echte verwerken beginnen..