Jonge moeders (<25)

quote:

Op maandag 4 januari 2010 14:20 schreef Cantare het volgende:
@bootje:
[..]

Goed lezen.

sorry; ik ben al oud ben namelijk 27 (over een week 28)... maar tegenwoordig schijnt men dat ook al jong te vinden

quote:

Op maandag 4 januari 2010 14:20 schreef Cantare het volgende:
@bootje:
[..]

Goed lezen.

Ik kwam even voor de discussie en heb heel de OP niet gelezen moet ik bekennen. Maar goed. Ik probeer hier niemand een rotgevoel aan te praten of iemand te veroordelen, maar hoor graag jullie mening. No hard feelings, all love

quote:

Op maandag 4 januari 2010 14:22 schreef Beessie-Jen het volgende:

[..]

sorry; ik ben al oud ben namelijk 27 (over een week 28)... maar tegenwoordig schijnt men dat ook al jong te vinden

Ouwe tak

quote:

Op maandag 4 januari 2010 14:30 schreef Cantare het volgende:

[..]

Okay het is op mij trouwens totaal niet overgekomen als veroordelen of een rotgevoel aanpraten, hoor.

Gelukkig

Persoonlijk moet ik er eigenlijk ook nog niet aan denken om papa te worden. Ben nog veel te jong daar voor.. Ik hou het wel op 3 nichtjes die ik af en toe heerlijk knuffel en mee speel. Eerst nog ff écht volwassen worden.. En van het leven genieten in alle vrijheid

Ik heb dus juist wèl heel erg het idee dat ik me moet bewijzen.

Ik werd op mijn 21e moeder, en hoewel het inderdaad ongepland was (het woord "ongelukje" gebruiken voor zoiets moois als een nieuw leven ) merk ik toch dat sommige mensen er een beetje veroordelend tegenover staan. Ergste vraag die ik ooit gehad heb: "Weet je wel wie de vader is?"
Dat vond ik echt verschrikkelijk

Hallo allemaal,

ik wil mij graag ' aanmelden' als jonge moeder to be; ik ben namelijk 24 jaar en samen met mijn vriend (31 jaar) verwachten wij in september ons eerste kind.

Ik ben de eerste binnen de directe familiekring die aan kinderen dacht en denkt. Alhoewel mijn beste vriendin en nichten van mijn vriends kant ook jong kinderen hebben gekregen (23, 23 en 25 jaar)

Het lijkt me leuk om zo andere 'leeftijdsgenootjes' in het zelfde schuitje te leren kennen en ervaringen te delen.

oh, ik ben 5 weken zwanger!

groetjes
kadwiel

quote:

Op woensdag 6 januari 2010 21:31 schreef kadwiel het volgende:
Hallo allemaal,

ik wil mij graag ' aanmelden' als jonge moeder to be; ik ben namelijk 24 jaar en samen met mijn vriend (31 jaar) verwachten wij in september ons eerste kind.

Ik ben de eerste binnen de directe familiekring die aan kinderen dacht en denkt. Alhoewel mijn beste vriendin en nichten van mijn vriends kant ook jong kinderen hebben gekregen (23, 23 en 25 jaar)

Het lijkt me leuk om zo andere 'leeftijdsgenootjes' in het zelfde schuitje te leren kennen en ervaringen te delen.

oh, ik ben 5 weken zwanger!

groetjes
kadwiel

Gefeliciiteerd!

Zwangerschap en geboorte deel 612
Dat is het topic waar nog meer zwangere meid (van allerlei leeftijden trouwens) over zwanger zijn enzo kletsen

Fijne zwangerschap

Gefeliciteerd Kadwiel!
en welkom

quote:

Op dinsdag 5 januari 2010 21:31 schreef Niglaw het volgende:
Ergste vraag die ik ooit gehad heb: "Weet je wel wie de vader is?"
Dat vond ik echt verschrikkelijk

Zulke vragen zijn toch om te huilen? Echt, het zou in mij niet opkomen om te vragen. Waarop baseer je dat? En alsof je zoiets alleen kan overkomen als je jong bent.

quote:

Op woensdag 6 januari 2010 21:55 schreef TeenageDirtbag het volgende:

[..]

En alsof je zoiets alleen kan overkomen als je jong bent.

Denk wel dat de kans groter is ja.

Zeker als je jong bent en nog niet zo lang samen bent met je partner.

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 08:07 schreef nummer_zoveel het volgende:

[..]

Denk wel dat de kans groter is ja.

Zeker als je jong bent en nog niet zo lang samen bent met je partner.

Dan mag je er toch voor het verhaal alsnog wel vanauit gaan dat diegene de vader is...?? Echt verbijsterend wat er mensen soms gevraagd wordt.

quote:

Op woensdag 6 januari 2010 21:36 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Gefeliciiteerd!

Zwangerschap en geboorte deel 612
Dat is het topic waar nog meer zwangere meid (van allerlei leeftijden trouwens) over zwanger zijn enzo kletsen

Fijne zwangerschap

Subtiel Miss! .
(Ben het trouwens met je eens hoor ).

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 08:41 schreef Pyttpytt het volgende:

[..]

Dan mag je er toch voor het verhaal alsnog wel vanauit gaan dat diegene de vader is...?? Echt verbijsterend wat er mensen soms gevraagd wordt.

Ja tuurlijk.
Sommige mensen zijn gewoon brutaal.

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 08:43 schreef Vivi het volgende:

[..]

Subtiel Miss! .
(Ben het trouwens met je eens hoor ).

ik dacht dat zij waarschijnlijk niet weet hoe en wat in OUD, dus ik zal even een handje helpen.
Tenzij het de bedoeling is dat dit Z&G <25 wordt, dan heb ik natuurlijk niets gezegd

Zwangerschap en geboorte <25
Zwangerschap en geboorte 25-35
Zwangerschap en geboorte 35 +

Zoiets? En dan overal ook weer van die mooie lijstjes. Hebben de mods ook weer eens wat te doen

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 09:03 schreef Estrys het volgende:
Zwangerschap en geboorte <25
Zwangerschap en geboorte 25-35
Zwangerschap en geboorte 35 +

Zoiets? En dan overal ook weer van die mooie lijstjes. Hebben de mods ook weer eens wat te doen

bijvoorbeeld
ben ik wel blij dat ik al zwanger geweest ben, want volgens mij gaat het in die laatste categorie heel rustig worden

Nee!

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 09:12 schreef Brighteyes het volgende:
Nee!

Wij mogen ook helemaaal niks

Nope!

Maar even zonder gekheid, dit is natuurlijk net zoiets als dat AP topic destijds, mensen zijn op zoek naar gelijkgestemden, of dat nou op leeftijd of op opvoedmethode/keuze is maakt natuurlijk niet uit.
Zolang het niet een enorme wildgroei gaat worden natuurlijk he!

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 09:22 schreef Brighteyes het volgende:
Maar even zonder gekheid, dit is natuurlijk net zoiets als dat AP topic destijds, mensen zijn op zoek naar gelijkgestemden, of dat nou op leeftijd of op opvoedmethode/keuze is maakt natuurlijk niet uit.
Zolang het niet een enorme wildgroei gaat worden natuurlijk he!

En dat is ook alweer doodgebloed..

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 09:24 schreef Ticootje het volgende:

[..]

En dat is ook alweer doodgebloed..

En zo zal dit wellicht ook wel doodbloeden.

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 09:24 schreef Ticootje het volgende:

[..]

En dat is ook alweer doodgebloed..

daarom, lekker laten gaan

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 09:03 schreef Estrys het volgende:
Zwangerschap en geboorte <25
Zwangerschap en geboorte 25-35
Zwangerschap en geboorte 35 +

Zoiets? En dan overal ook weer van die mooie lijstjes. Hebben de mods ook weer eens wat te doen

En als je op je 34e zwanger wordt en dan na een paar maanden 35 bent dan mag je van topic wisselen?

Ik heb hier wat indelingen voorbij zien komen, wanneer je jonge of wat oudere of oude moeder zou zijn. Ik voel me zeker geen jonge moeder (ben nu 34 en zwanger van de 3e) en ik heb weleens gedacht kwa lichaam was het voor mij waarschijnlijk wel wat beter geweest als ik 10 jaar eerder kinderen had gekregen. Maar dat 'argument' meer rust gaat voor mij wel degelijk op, dus voor mijn kindjes is het misschien toch maar beter zo. Maar ik krijg nu 3 kinderen vrij vlot achter elkaar, was ik jonger geweest dan hadden we er waarschijnlijk meer tijd tussen gelaten. Maar omdat we misschien nog wel meer kinderen willen, als het ons gegeven is, willen we er liever niet te veel tijd tussen laten. Ook omdat ik liever niet op mijn 40e zwanger wil zijn. Je weet nooit en wie weet loopt het zo dat ik dat wel ben, maar zoals ik er nu tegenaan kijk wil ik dat liever niet.

Wij zijn beiden wel "jonge" ouders, mits het allemaal een beetje vlot gaat lukken met de overdracht.
Iedereen heeft ook echt het idee dat het totaal niets zal worden omdat we nogal extravert zijn, veel op stap zijn, rijkelijk genieten van de alcohol, iedere dag wel wat te doen hebben, een gat in ons hand zouden hebben en niet volwassen genoeg zouden zijn.
Kortom, die hebben een lekker beeld van ons, wat we logischerwijs zelf wel neer gezet hebben, maar dat krijg je nou eenmaal als je maar een keer in de zoveel weken langs je schoonouders gaat en dan een update moet geven van dingen die je hebt gedaan en/of hebt meegemaakt en dan ga ik het niet hebben over die geweldig leuke kat die kopjes geeft aan de hond en de oma die op bezoek komt.

Anyway, wij hebben ons dus voorgenomen om aan de kid(s) te gaan en mocht het dit jaar nog lukken zijn we 22 (zij) en 26 bij de geboorte en dat wordt hier over het algemeen nogal nogal als jong beschouwd.
Mijn ouders vinden het prachtig en zien het al helemaal voor zich, haar ouders maken zich meer zorgen om het geld en alle dingen erbij komen kijken.

Zolang je er samen voor wilt gaan (en zij iig die alcohol laat staan ) zal het helemaal goedkomen toch?
Succes

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 18:08 schreef Lastpost het volgende:
Wij zijn beiden wel "jonge" ouders, mits het allemaal een beetje vlot gaat lukken met de overdracht.
Iedereen heeft ook echt het idee dat het totaal niets zal worden omdat we nogal extravert zijn, veel op stap zijn, rijkelijk genieten van de alcohol, iedere dag wel wat te doen hebben, een gat in ons hand zouden hebben en niet volwassen genoeg zouden zijn.
Kortom, die hebben een lekker beeld van ons, wat we logischerwijs zelf wel neer gezet hebben, maar dat krijg je nou eenmaal als je maar een keer in de zoveel weken langs je schoonouders gaat en dan een update moet geven van dingen die je hebt gedaan en/of hebt meegemaakt en dan ga ik het niet hebben over die geweldig leuke kat die kopjes geeft aan de hond en de oma die op bezoek komt.

Anyway, wij hebben ons dus voorgenomen om aan de kid(s) te gaan en mocht het dit jaar nog lukken zijn we 22 (zij) en 26 bij de geboorte en dat wordt hier over het algemeen nogal nogal als jong beschouwd.
Mijn ouders vinden het prachtig en zien het al helemaal voor zich, haar ouders maken zich meer zorgen om het geld en alle dingen erbij komen kijken.

Zouden jij en je vriendin dan niet eerst een beetje rustig aan doen, anders moet je dus echt van de ene op de andere dag in een totaal ander leven stappen.
Als je vriendin zwanger wilt worden is het sowieso beter te matigen met alcohol.

Ik had eerst ook wel een wat wilder leven, en ben met een hoop dingen toch echt verder gegaan dan de gemiddelde jongere.
En nu ben ik echt zo'n moeke die meestal voor 23.00 op bed ligt en na twee glazen wijn de volgende dag brak is.
Maar ik zou echt niet meer terugwillen naar m'n oude leventje!

Succes in ieder geval, en lukt het je vriendin snel zwanger te worden; geniet ervan.

Ik was 28 met de oudste en toen werd ik in de vkpraktijk al aangesproken dat ik echt wel een van de jongere was terwijl ik het eigenlijk wel een mooie leeftijd vond.

Mijn bijdrage was goed bedoeld hoor

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 17:48 schreef Cantare het volgende:
Ik ben wel heel benieuwd naar waarom jullie nu besluiten voor kinderen te gaan. Kan je daar wat meer over vertellen?

Daar kan ik helaas geen kort antwoord op geven, maar hét moment wat alles veranderde en er uiteindelijk voor zorgde dat m'n "Fuck alles, lang leve de lol en geen zorgen"-mentaliteit veranderde was toch echt het overlijden van m'n vorige vriendin.
Dat heeft me op veel fronten aan het denken gezet, veel veranderd in m'n doen en laten en me vooral doen laten beseffen dat 'iedere' dag aan de drank, zonder daadwerkelijk doel en constant genieten zonder verantwoordelijkheden écht niet alles is en zeker niet hetgeen wat ik mezelf rond me 30ste nog wil zien doen.

Ik ben gewoon toe aan een volgende stap en denk er niet over als een nieuwe hond of een leuk [vul maar iets in] waar je ineens alles voor over hebt natuurlijk.
En stiekem wil ik dat kindje gewoon al datgeen bieden wat mij ontnomen is in m'n eigen jeugd, en dat is nogal wat geweest en zal ook wel de reden zijn dat ik me ondertussen met m'n 25 jaar nog steeds iets te puberaal gedraag.

Snap dat bovenstaand eigenlijk alleen maar meer vragen oproept dan dat het antwoorden geeft, zal er later nog wel op reageren als ik het samengevat vanuit m'n koppie op deze pagina krijg.

Denk dat iedereen die papa of mama wordt het beter wilt doen dan zijn ouders.

Maar ik kan niet oordelen over wat je hebt meegemaakt in je jeugd.
Ik doe ik ieder geval m'n best, en perfect zal ik het natuurlijk nooit doen.

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 18:24 schreef Cantare het volgende:
Helemaal niet erg dat het geen kort antwoord is, in tegendeel! Ik vind het juist wel een begrijpelijk verhaal. Reageer er later uitgebreider op.

Dit was nog niet het uitgebreide verhaal hoor, dit was de beknopte samenvatting.

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 18:25 schreef nummer_zoveel het volgende:
Denk dat iedereen die papa of mama wordt het beter wilt doen dan zijn ouders.

Maar ik kan niet oordelen over wat je hebt meegemaakt in je jeugd.
Ik doe ik ieder geval m'n best, en perfect zal ik het natuurlijk nooit doen.

Dat snap ik, iedereen heeft wel het idee van te voren dat ze het beter kunnen doen als hun ouders en zéker dingen anders zullen aanpakken en daar ben ik er natuurlijk ook éen van en dat had ik ook gehad zonder die jeugdige problemen.

En ik kan dat best even toelichten hoor, ik ben samen met m'n moeder na meerdere malen mishandeld te zijn letterlijk ontsnapt uit het huis en hebben daarna ruim 2 jaar in een vrouwenopvang gezeten in Arnhem, terwijl we zelf uit Rotterdam kwamen.
Toen we eenmaal in een huis in de regio konden krijgen (nabij m'n oma) heb ik praktisch 5 jaar gewoont bij m'n oma aangezien m'n moeder toch moest werken voor de kost, zodoende was ik alleen in de ochtend thuis en in de avond mits m'n moeder geen nachtdiensten had.
En verder een hóop issues, fouten van moeders kant die achteraf bezien best goed zijn uitgepakt (veels te veel vrijheid, niet durven optreden enz. omdat ze het gevoel al had dat het haar schuld was), handicap waardoor ik de populairste van de klas was, als mikpunt wel te verstaan en nog wat zaken die allemaal wel relevant zijn maar ik niet ga opsommen.

Maar ik kan wel zeggen, het was niet bepaald de ideale jeugd en het heeft allemaal nogal voor wat issues gezorgd, o.a op sociaal vlak aangezien ik in m'n eerste relatie er al een date of 7 op had zitten voordat ik haar een kus (lees: niet zoenen) kon geven, ik blokkeerde gewoon uit angst, gebrek aan zelfvertrouwen en een compleet andere belevingswereld .. heb nog steeds medelijden met die schat van een meid.
Kleine toelichting werd ook iets groter geloof ik.

[ Bericht 68% gewijzigd door Lastpost op 08-01-2010 18:36:11 ]

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 18:18 schreef Lastpost het volgende:
En stiekem wil ik dat kindje gewoon al datgeen bieden wat mij ontnomen is in m'n eigen jeugd,

Dat is natuurlijk heel goed en lief bedoeld. Maar heel eerlijk gezegd lijkt het me verstandiger dat je die issues voor jezelf hebt opgelost/verwerkt/geaccepteerd, ipv jouw rotjeugd te willen compenseren. Daarmee ga je voorbij aan de eigenheid van je kind. Je belast het ahw met hetgeen jij hebt meegemaakt. Met het risico dat je overbeschermend, te tolerant, of whatever wordt omdat je jouw kind die geweldige jeugd wil geven die je zelf hebt gemist.

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 19:11 schreef Moonah het volgende:

[..]

Dat is natuurlijk heel goed en lief bedoeld. Maar heel eerlijk gezegd lijkt het me verstandiger dat je die issues voor jezelf hebt opgelost/verwerkt/geaccepteerd, ipv jouw rotjeugd te willen compenseren. Daarmee ga je voorbij aan de eigenheid van je kind. Je belast het ahw met hetgeen jij hebt meegemaakt. Met het risico dat je overbeschermend, te tolerant, of whatever wordt omdat je jouw kind die geweldige jeugd wil geven die je zelf hebt gemist.

Oeh Moonah, je haalt me de woorden uit de mond. Hoewel het natuurlijk alleen maar goed en lief bedoeld is vind ik het nogal een "last" om op de schouders van een kind te leggen... .

Ja, het woord 'belasten' had ik idd ook in mijn hoofd.

Je noemde het zelfs ook zo .

Maar het lijkt me niet goed om een kind als een soort "verwerkingstherapie" te "gebruiken" . Idd, eerst je eigen issues oplossen lijkt me een stuk beter en gezonder, voor zowel ouder, als kind.

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 20:12 schreef Vivi het volgende:
Je noemde het zelfs ook zo .

Maar het lijkt me niet goed om een kind als een soort "verwerkingstherapie" te "gebruiken" . Idd, eerst je eigen issues oplossen lijkt me een stuk beter en gezonder, voor zowel ouder, als kind.

En verder agree. Het klinkt heel lief maar het lijkt me niet de juiste aanpak als je écht nog last hebt van dingen uit je jeugd die je achtervolgen.
_{want op zich hebben heel veel mensen zo'n "ik ga het totaal anders aanpakken houding" maar het is niet de bedoeling dat echte issues daar aan ten grondslag liggen}

Precies, iets met een weg die geplaveid is met goede intenties .

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 20:12 schreef Vivi het volgende:
Je noemde het zelfs ook zo .

Oh ja!

Daar probeer ik ook achter te komen: is een kind voor mij niet een opvulling voor het gemis van mijn ouders, aangezien de kinderwens na hun overlijden ineens heel sterk werd. Er gebeurde toen erg veel, extreem verdrietige dingen en extreem blije dingen (ik leerde mijn vriend kennen en hups daar was ineens mijn toekomst, zeg maar). Veel extremen, waartussen ik nu mijn pure eigen ´wil´ in probeer te zoeken.

Vind ik erg lastig, want het is enerzijds logisch dat ik erg beïnvloed ben daardoor _{(je wordt snel volwassen, leert een hoop, leert jezelf kennen, maar vooral ook anderen, maar je leert ook dat het leven bijzonder kort kan zijn...)}, maar het mag geen reden zijn voor een kind. Daarom dwing ik mezelf te wachten en er wat tijd overheen te laten gaan, zodat ik er acher kom of voor mezelf bevestigd krijg dat ik zeg maar puur een kind wil, en niet ´iets om voor te zorgen´.

Ik denk echt wel dat mijn kinderwens puur is hoor, maargoed, wil gewoon de tijd nemen om daar voor mezelf echt nog meer duidelijkheid in te krijgen.

Klinkt verstandig Pytt goed doordacht zeg maar.

Cantare, is ook wel zo hoor, want al zou mijn kinderwens niet 100% puur zijn zeg maar (bij gebrek aan betere bewoording) en al zou het ook deels een ´op te vullen gemis´ zijn, dan nog zou ik geen milimeter minder van het kind houden, want waar die wens ook vandaan komt op het moment: een sterke kinderwens heb ik, die in eerste instantie voortkomt uit liefde. Zo´n wens zou voor mij ook nooit puur een opvulling kunnen zijn. Zeg maar :S
En het gemis van mijn ouders zal ook altijd blijven, dan kunnen zelfs 10 kinderen niet opvullen.

Zo! Wat een discussies in dit topic. En dat terwijl het er alleen omging reacties te horen van mensen die voor hun 25ste zwanger waren, en hoe dit gaat/is gegaan.

Allereerst ik heb de reactie van bootje gelezen. Ik was verbaasd hoe boos iedereen op hem was, terwijl ik het als hoogopgeleide jonge vrouw van 24 en zwanger van de eerste met hem eens was. Het punt zit in de definitie van carriere maken. In mijn ogen is carriere maken minimaal 60 uur per week werken en jezelf zo snel mogelijk omhoog werken. Als je kids hebt kan 1 van beide partners volgens mij voor de carriere gaan, bij ons wordt dat mn man. En in veel gevallen is dit ook de man. Als ik even kijk naar Femke Halsema, toch echt een voorbeeld van feminisme binnen de nederlandse politiek. Zij zegt hardop dat haar man haar carriere mogelijk maakt door verder nu de kinderen klein zijn geen carriere te hoeven maken. Verder zegt ze ook dat "er een moment zal zijn dat hij mijn dure jurken koopt", kortom dat haar carriere op een laag pitje zal gaan staan. Maar dat was even een reactie die ik moest geven.

Morgen vertel ik wel even wie ik ben, wat ik studeer en hoe ik dingen wil gaan doen. Het is bedtijd!

quote:

Op zaterdag 9 januari 2010 23:17 schreef pessie het volgende:
Zo! Wat een discussies in dit topic. En dat terwijl het er alleen omging reacties te horen van mensen die voor hun 25ste zwanger waren, en hoe dit gaat/is gegaan.

Allereerst ik heb de reactie van bootje gelezen. Ik was verbaasd hoe boos iedereen op hem was, terwijl ik het als hoogopgeleide jonge vrouw van 24 en zwanger van de eerste met hem eens was. Het punt zit in de definitie van carriere maken. In mijn ogen is carriere maken minimaal 60 uur per week werken en jezelf zo snel mogelijk omhoog werken. Als je kids hebt kan 1 van beide partners volgens mij voor de carriere gaan, bij ons wordt dat mn man. En in veel gevallen is dit ook de man. Als ik even kijk naar Femke Halsema, toch echt een voorbeeld van feminisme binnen de nederlandse politiek. Zij zegt hardop dat haar man haar carriere mogelijk maakt door verder nu de kinderen klein zijn geen carriere te hoeven maken. Verder zegt ze ook dat "er een moment zal zijn dat hij mijn dure jurken koopt", kortom dat haar carriere op een laag pitje zal gaan staan. Maar dat was even een reactie die ik moest geven.

Morgen vertel ik wel even wie ik ben, wat ik studeer en hoe ik dingen wil gaan doen. Het is bedtijd!

Ik ben het helemaal met je eens maar het vetgedrukte is precies wat de discussie veroorzaakt natuurlijk... dat is zo subjectief dat iedereen daar een andere mening over heeft. Mijn moeder was directrice (ok ok, met een adjunct erbij) van 4 kinderdagverblijven. Ik noem dat een carrière, maar ze heeft altijd maar 32 uur gewerkt Daar ga je al met je definitie.....

Maargoed, ik ben erg benieuwd naar de rest van je verhaal zoals gezegd ben ik ook bezig met overwegen hoe alles in elkaar gaat passen

Ik (stokoude moeder ) vind het altijd zo vervelend dat er bij vrouwen altijd wordt gesproken over "carriere maken" in plaats van gewoon 'werken'. De man met kinderen werkt, de vrouw met kinderen "moet zo nodig carriere maken", met altijd zo'n negatieve toon. Heel irritant en het vertroebelt ook de discussie.

Verder wil ik alleen nog even kwijt dat het mij juist in al die jaren die ik al in Z&G lurk zo vaak opviel dat zo veel jonge vrouwen juist lichamelijke klachten (zoals bijv. BI) hebben, of niet zo zeer klachten hebben maar wel veel klagen... , ik heb daar nog nooit uit kunnen concluderen dat het lichamelijk nou zo veel makkelijker is om 'jong' zwanger te zijn. Ik heb ook veel vriendinnen van mijn leeftijd die zwanger (geweest) zijn en niemand die ik ken klaagt zo veel als ik soms in Z&G lees... n

Maar dit terzijde

Wat is BI?

Ok nu kan ik even mn verhaal doen.

Mijn man en ik zijn beide 24, en hadden al enige tijd een kinderwens. Doordat we nogal planners zijn lieten we het niet zover komen "omdat het niet goed zou zijn". Dit maakte mij, en ook mijn man, op een gegeven moment zo ongelukkig dat we besloten de planning overboord te gooien, toen waren we binnen 2 maanden zwanger .

Mijn man heeft een full time baan en een vast contract in de technische sector. Ikzelf studeer, heb een bijbaantje als studentassistent, maak schoon bij mn zus en help vriendinnen als die een keer een probleempje hebben. Ik heb op dit moment nog een paar vakken af te ronden van mn bachelorfase, maar twijfel heel erg over het volgen van een master. Aangezien ik eind juli ben uitgerekend, zie ik het eigenlijk niet zitten om in september een zware master te gaan volgen. Vooral omdat het eerste half jaar met een kind zwaar kan zijn, en ik mijn kind niet langer dan 2 dagen ergens anders wil hebben dan thuis. Mijn man heeft zoiets van, je blijft maar lekker thuis bij de baby, en dan zien we daarna wel wat we gaan doen. Stiekem vind ik dit wel heel fijn. Kan ik eerst een half jaar voor de baby zorgen, en me daarna orienteren op wat te doen. Een master volgen, werken, of thuisblijfmoeder zijn.
Doordat ik al een tijdje geen stufi meer krijg en mijn salaris echt niet voldoende is om van te kunnen leven wordt ik feitelijk onderhouden door mn man. En dit is prima. Hij werkt hard en heeft bijvoorbeeld weinig tijd voor huishoudelijke taken. Terwijl ik daar juist wat meer tijd voor heb. We hebben dus ook 1 bankrekening waar al het geld op komt en dat is "ons geld". De een heeft gewoon meer tijd/energie voor het een, en de ander voor het andere. Dat vinden wij prima.

We hebben eigenlijk altijd tegen elkaar gezegd dat we graag jong ouders willen zijn. In de familie van mijn man slaat De Algehele Moeheid toe wanneer mannen 35 zijn. Dan willen we dus geen kids meer in luiers, en willen we het liefst de meeste kinderziektes ook de deur uit hebben. Daarnaast heb ik een moeder die alles is: jonge moeder, middel-moeder en oude moeder. Ze zegt dat ze het heel duidelijk merkt dat ze voor de jongste kinderen een oude moeder is. Ze had veel minder energie om actief te zijn tijdens schoolactiviteiten. En ikzelf vind de opvoeding van de jongsten een beetje een aanfluiting als ik kijk naar de rest van de kinderen.

Zoals ik al zei ben ik studentassistent op de faculteit, en zelfs binnen de vakgroep, waar ik studeer. Ik heb vorige week aan mijn directe baas verteld dat ik zwanger was. Ze reageerde erg blij. Ze is zelf van de feministische fase. Niet getrouwd en ook geen kinderen. Ze heeft altijd alle tijd in haar werk gestopt. Ze vind het bijzonder nu juist van iets dichterbij mee te maken dat iemand ervoor kiest jong moeder te worden.

Ik heb ook een paar keer de reactie gehad: "is het gepland?" Afhankelijk van wie het vraagt gaan we hier serieus of niet serieus op in. Maar het blijft een vervelende vraag.

Maar zo even een paar puntjes hoe wij erover denken. We zijn erg blij dat mn man een baan heeft waarmee we hier in Noord-Nederland een huis kunnen kopen. We willen eigenlijk toch nog wel graag verhuizen van ons flatje naar een grotere woning voordat de baby komt. Maar mocht dit niet lukken dan is het ook prima.

quote:

Op zondag 10 januari 2010 13:02 schreef nummer_zoveel het volgende:
Wat is BI?

BekkenInstabiliteit.

En wat betreft klagen. Voor sommige vrouwen is ZenG gewoon ook een beetje een afschrijfmogelijkheid. Dan klagen ze in "het echte leven" niet maar doen ze dat even in ZenG.

quote:

Op zondag 10 januari 2010 12:51 schreef Grunsfan het volgende:
Ik (stokoude moeder ) vind het altijd zo vervelend dat er bij vrouwen altijd wordt gesproken over "carriere maken" in plaats van gewoon 'werken'. De man met kinderen werkt, de vrouw met kinderen "moet zo nodig carriere maken", met altijd zo'n negatieve toon. Heel irritant en het vertroebelt ook de discussie.

Verder wil ik alleen nog even kwijt dat het mij juist in al die jaren die ik al in Z&G lurk zo vaak opviel dat zo veel jonge vrouwen juist lichamelijke klachten (zoals bijv. BI) hebben, of niet zo zeer klachten hebben maar wel veel klagen... , ik heb daar nog nooit uit kunnen concluderen dat het lichamelijk nou zo veel makkelijker is om 'jong' zwanger te zijn. Ik heb ook veel vriendinnen van mijn leeftijd die zwanger (geweest) zijn en niemand die ik ken klaagt zo veel als ik soms in Z&G lees... n

Maar dit terzijde

Het geklaag in Z&G is natuurlijk ook een klein beetje het sfeertje dat er hangt. Waarmee ik overigens niets wil bagetelliseren hoor, maar als er 5 klagen dan verval je als nummer 6 ook erg makkelijk in klaaggedrag. Het steekt aan zeg maar. Als men klaagt over misselijkheid bijvoorbeeld, wil dat ook niet zeggen dat er veel klachten zijn bij de zwangerschap, op wat gewone zwangerschaps´kwaaltjes´ na.

Verder ben ik het met je eens wat carrièremaken betreft. Alsof je, zonder carrière na te streven als vrouw, geen succes hebt ofzo. Carrière betekent loopbaan, en in de volksmond vaak met een zeker toekomstperspectief. Dat is dus ook je als parttime caissière opwerken tot teamleider. En dan nog, al blijf je je hele leven caissière, dan nog kun je op jouw manier succesvol zijn en een zekere carrière hebben.
Als ik straks een kind heb, afgestudeerd ben en me daarna op de arbeidsmarkt stort, dan zie ik wel wat er om me heen gebeurt en welke kansen in krijg en ga benutten. En als je je kansen goed benut, ben je mijns inziens per definitie succesvol, of je nou 10 uur of 60 werkt, of directeur of schoonmaakster bent.

Eigenlijk had ik niet moeten beginnen over het klagen in Z&G, ik wilde eigenlijk meer zeggen dat het mij opgevallen is dat (ook?) veel jongere vrouwen daar last hebben van echte klachten, zoals bijv. BI, slapeloosheid, moeheid etc. Dus ik kan vanuit de verhalen die ik daar lees niet echt opmaken dat het nou zo veel beter is om op jonge leeftijd zwanger te zijn.

quote:

Op zondag 10 januari 2010 13:06 schreef pessie het volgende:
En ikzelf vind de opvoeding van de jongsten een beetje een aanfluiting als ik kijk naar de rest van de kinderen.

Triest voor die kinderen. En suggereer je hiermee een verband tussen leeftijd en kwaliteit van opvoeding?

quote:

Op zondag 10 januari 2010 20:08 schreef Moonah het volgende:

[..]

Triest voor die kinderen. En suggereer je hiermee een verband tussen leeftijd en kwaliteit van opvoeding?

Nee, die suggereert mijn moeder.

quote:

Op zondag 10 januari 2010 20:11 schreef pessie het volgende:

[..]

Nee, die suggereert mijn moeder.

jij zegt dat jij het 'een beetje een aanfluiting' vindt; dat suggereert dat het jouw mening is, toch?

wat bedoel je met De Algehele Moeheid bij mannen?

quote:

Op zondag 10 januari 2010 20:11 schreef pessie het volgende:

[..]

Nee, die suggereert mijn moeder.

Oooh, maar die moet je niet meer serieus nemen joh. Die is immers al oud.

Ik kom in mijn omgeving juist veel stellen tegen die een veeleisende baan (het hoogleraarschap) prima kunnen combineren met het ouderschap. Daarmee bedoel ik dus dat ze allebei een veeleisende baan hebben en de kinderen toch altijd op de eerste plaats hebben staan. Ze koken voor de kinderen, zitten in oudercommissies, vertrekken direct uit een belangrijke vergadering als er iets is. Ik denk dat dit vooral mogelijk is door zoiets als 'bedrijfscultuur'. Als je een consultant bent bij bijvoorbeeld McKinsey kun je je privéleven ongetwijfeld vaarwel zeggen, maar dat is aan onze faculteit in ieder geval niet zo. De carrière van de een hoeft niet te wijken voor die van de ander.

_{Ik blijf maar in dit topic kijken omdat ik mezelf met 28 een jonge moeder vond, maar ik voldoe niet eens aan de definitie.}

quote:

Op zondag 10 januari 2010 20:14 schreef miss_sly het volgende:

[..]


wat bedoel je met De Algehele Moeheid bij mannen?

Dat vraag ik me ook af!!

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 19:11 schreef Moonah het volgende:

[..]

Dat is natuurlijk heel goed en lief bedoeld. Maar heel eerlijk gezegd lijkt het me verstandiger dat je die issues voor jezelf hebt opgelost/verwerkt/geaccepteerd, ipv jouw rotjeugd te willen compenseren. Daarmee ga je voorbij aan de eigenheid van je kind. Je belast het ahw met hetgeen jij hebt meegemaakt. Met het risico dat je overbeschermend, te tolerant, of whatever wordt omdat je jouw kind die geweldige jeugd wil geven die je zelf hebt gemist.

Je hebt hier ergens wel een punt, maar ik denk persoonlijk dat je nu iets téveel waarde hecht aan mijn eerdere posts hier.
Ik zie m'n leven tot nu toe niet als éen boek waarbij ik geregeld terugblader naar de zwarte bladzijdes, maar meer als twee compleet anders geschreven boeken.
Het eerste deel geschreven door de pessimist vol en het tweede door de optimist en dat laatste boek zal echt een never ending story worden.

Overigens lijkt het me toch ergens ook wel logisch/vanzelfsprekend dat je eigen ervaringen meeneemt en gebruikt bij het opvoeden van je eigen kind-to-be, of die ervaringen dan positief waren of negatief, dat lijkt me niet direct van doorslaggevend belang.
En ik ben echt niet het type dat m'n kind tot z'n 16e alcoholvrij door het leven laat gaan, púur omdat m'n echte vader alcoholist was of maar klampachtig binnen probeer te houden omdat er teveel verleidingen buiten de deur zijn.
Het is ook niet zo dat ik in m'n hoofd allerlei scenario's heb zitten van hoe het zou moeten gaan hoor, ieder kind is nou eenmaal anders en ik wil m'n ervaringen enkel gebruiken om hem/haar een zo goed mogelijke jeugd te geven, daar lijkt me weinig mis mee.
En dan heb je natuurlijk altijd nog de vrouw in het verhaal, die een heerlijke tegenpool van mij is.

Overigens wel leuk zo'n discussie.

Ik was zelf 23 toen ik van de eerste zwanger raakte, een bewuste keuze overigens ( voor zover je dat in de hand hebt)
In mijn omgeving kreeg ik heel weinig kritiek, eigenlijk alleen maar positieve reacties, mensen die me kennen die wisten al dat ik graag jong moeder wilde worden.
Wat ik wel erg vond waren de reacties van leeftijdsgenoten, dat mijn leven nu voorbij zaou zijn en het gedaan is met de pret.
Vind dat onzin, ben nu 29 ( nou ja, over een paar dagen) en heb 2 kinderen, ik geniet van het leven, we gaan nog wel eens stappen en hebben goede sociale contacten.
Toen mijn oudste 1 jaar was ben ik voor mezelf begonnen als freelance fotografe, geweldig te combineren met kinderen en het gaat allemaal goed, beter dan verwacht.

Toen mijn man een paar maanden terug bijna is overleden heeft me dat ook met beide benen op de grond gezet.
Dan pas besef je wat je kwijt kan raken en hoe fragiel het leven is, daardoor ben ik alles wel meer gaan waarderen.
Zo maakte ik me eerst vrij druk over het feit dat we niet in een woonwijk wonen en dat de kinderen geen tuin hebben, nu besef ik me dat dat er niet toe doet, de kinderen hebben stabiliteit, liefde, genegenheid en twee ouders die gek zijn op elkaar en op hun, dat lijkt me veel belangrijker.

Lastpost begrijp ik wel, ik heb zelf ook geen leuke jeugd gehad en voor mij is dat een extra motivatie om het beter te doen, ik ben bewuster bezig met de keuzes die we maken met betrekking tot opvoeding en wat voor effect dat kan hebben op hun levens.

De Algehele Moeheid in mn man's familie noem ik zo, omdat ze met hun 35 jaar geen energie meer hadden. Nu zijn de kinderen wat ouder en zijn de ooms dus 40+, maar de energie ontbreekt ze nog steeds. Mijn man heeft ook een jonge vader, en heeft dingen ondernomen als een fietstocht door Nederland in een paar dagen enzo, dingen die mn man echt zijn bijgebleven. De ooms van mn man hebben geen energie voor dit soort dingen terwijl ze toen ze jonger waren altijd zeiden het wel leuk te vinden activiteiten met hun eigen kids te ondernemen. Verder merk ik het ook aan hun eigen kinderen. Een oom heeft 2 zoons. De oudste is zo'n voorbeeldkindje, nooit druk altijd beleefd. De jongste is een echte robbedoes. Maar in plaats van dat ze de oudste wat actiever maken, willen beide ouders altijd iets gaan doen met de oudste, en zien ze beide de jongste niet zitten, omdat dat juist een actief kind is dat met zn vader wil stoeien, en ondernemen. Ik vind het jongste kind stiekem leuk. Hij is zo lekker actief, van het type komt-thuis-met-kletspoot.

quote:

Op zondag 10 januari 2010 12:51 schreef Grunsfan het volgende:
Ik (stokoude moeder ) vind het altijd zo vervelend dat er bij vrouwen altijd wordt gesproken over "carriere maken" in plaats van gewoon 'werken'. De man met kinderen werkt, de vrouw met kinderen "moet zo nodig carriere maken", met altijd zo'n negatieve toon. Heel irritant en het vertroebelt ook de discussie.

Verder wil ik alleen nog even kwijt dat het mij juist in al die jaren die ik al in Z&G lurk zo vaak opviel dat zo veel jonge vrouwen juist lichamelijke klachten (zoals bijv. BI) hebben, of niet zo zeer klachten hebben maar wel veel klagen... , ik heb daar nog nooit uit kunnen concluderen dat het lichamelijk nou zo veel makkelijker is om 'jong' zwanger te zijn. Ik heb ook veel vriendinnen van mijn leeftijd die zwanger (geweest) zijn en niemand die ik ken klaagt zo veel als ik soms in Z&G lees... n

Maar dit terzijde

Ja, als je ouder bent heb je al zoveel ongemakken, dan valt het niet meer op. Als je je jonge frisse lijf ineens krakkemikkig voelt worden is het wat anders natuurlijk.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 10:53 schreef pessie het volgende:
De Algehele Moeheid in mn man's familie noem ik zo, omdat ze met hun 35 jaar geen energie meer hadden. Nu zijn de kinderen wat ouder en zijn de ooms dus 40+, maar de energie ontbreekt ze nog steeds. Mijn man heeft ook een jonge vader, en heeft dingen ondernomen als een fietstocht door Nederland in een paar dagen enzo, dingen die mn man echt zijn bijgebleven. De ooms van mn man hebben geen energie voor dit soort dingen terwijl ze toen ze jonger waren altijd zeiden het wel leuk te vinden activiteiten met hun eigen kids te ondernemen. Verder merk ik het ook aan hun eigen kinderen. Een oom heeft 2 zoons. De oudste is zo'n voorbeeldkindje, nooit druk altijd beleefd. De jongste is een echte robbedoes. Maar in plaats van dat ze de oudste wat actiever maken, willen beide ouders altijd iets gaan doen met de oudste, en zien ze beide de jongste niet zitten, omdat dat juist een actief kind is dat met zn vader wil stoeien, en ondernemen. Ik vind het jongste kind stiekem leuk. Hij is zo lekker actief, van het type komt-thuis-met-kletspoot.

toch denk ik dat dat niet aan de leeftijd ligt, maar aan de personen. ik ken diverse oudere (ik blijf het raar vinden, 35 ouder te noemen ) papa's die wel met kun kinderen (erg onstuimige jongens) ravotten en rennen, die toertochten schaatsen en looptochten meedoen.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 11:14 schreef miss_sly het volgende:

[..]

toch denk ik dat dat niet aan de leeftijd ligt, maar aan de personen. ik ken diverse oudere (ik blijf het raar vinden, 35 ouder te noemen ) papa's die wel met kun kinderen (erg onstuimige jongens) ravotten en rennen, die toertochten schaatsen en looptochten meedoen.

Dat zegt Pessie toch ook, dat het gaat over de familie van haar man, die rond de leeftijd van 35 Algemene Moeheid vertoont, niet over alle mannen van 35 en ouder?

Dan zou ik die familie eens medisch laten doorlichten .

quote:

Op maandag 11 januari 2010 11:35 schreef Pyttpytt het volgende:

[..]

Dat zegt Pessie toch ook, dat het gaat over de familie van haar man, die rond de leeftijd van 35 Algemene Moeheid vertoont, niet over alle mannen van 35 en ouder?

Maar dan is het toch aan haar eigen man om te zorgen dat hij zelf niet zo is op die leeftijd? Dat is imo meer een keuze, dus kun je dat zelf ook in de hand houden.

Ik vind helemaal niet dat je als je jong(er) bent niet aan kinderen moet beginnen, maar ik vind het een beetje raar om zoiets als reden mee te nemen, terwijl dat iets is dat je zelf in de hand hebt

Mijn oom is op zijn 48ste nog voor de 3de keer vader geworden en hij is toch ook echt een hele actieve vader.
dus dat heb je inderdaad zelf in de hand en zou dat ook niet meenemen in mijn besluit.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 11:54 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Maar dan is het toch aan haar eigen man om te zorgen dat hij zelf niet zo is op die leeftijd? Dat is imo meer een keuze, dus kun je dat zelf ook in de hand houden.

Ik vind helemaal niet dat je als je jong(er) bent niet aan kinderen moet beginnen, maar ik vind het een beetje raar om zoiets als reden mee te nemen, terwijl dat iets is dat je zelf in de hand hebt

De ooms waren ontzettend actief tot ze 35 waren, toen stortten ze in. Dus het is niet echt een kwestie van "zelf iets aan doen" volgens mij.

En het was 1 van de redenen om liefst voor ons 30ste een gezin te hebben. Natuurlijk spelen er ook veel andere dingen mee. We zijn gewoon heel blij dat ik nu zwanger ben en dat het allemaal zo voorspoeding gaat. Voor hetzelfde geld hadden we 5 jaar moeten wachten totdat het was gelukt, dan waren we meer gemiddeld geweest dan jong. Maar waren we nog steeds absoluut heel blij en gelukkig geweest met een zwangerschap.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 09:32 schreef Lastpost het volgende:
Overigens lijkt het me toch ergens ook wel logisch/vanzelfsprekend dat je eigen ervaringen meeneemt en gebruikt bij het opvoeden van je eigen kind-to-be, of die ervaringen dan positief waren of negatief, dat lijkt me niet direct van doorslaggevend belang.

Uiteraard neemt iedereen zijn bagage mee. Maar juist in het geval van 'issues' lijkt het me belangrijk je daar bewust van te zijn. En eigenlijk denk ik dat dat verder gaat dan alleen hetgeen jij zegt in deze quote:

quote:

En ik ben echt niet het type dat m'n kind tot z'n 16e alcoholvrij door het leven laat gaan, púur omdat m'n echte vader alcoholist was of maar klampachtig binnen probeer te houden omdat er teveel verleidingen buiten de deur zijn.

Maar goed, dit gaat wat offtopic.
Ik wens jullie het beste.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 14:49 schreef pessie het volgende:

[..]

De ooms waren ontzettend actief tot ze 35 waren, toen stortten ze in. Dus het is niet echt een kwestie van "zelf iets aan doen" volgens mij.

Sorry...

quote:

En het was 1 van de redenen om liefst voor ons 30ste een gezin te hebben. Natuurlijk spelen er ook veel andere dingen mee.

Ja, je moeder die er niets meer van bakte toen ze eenmaal oud was.

Ik vind je posts wat merkwaardig eerlijk gezegd.