OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
En als je op je 34e zwanger wordt en dan na een paar maanden 35 bent dan mag je van topic wisselen?quote:Op donderdag 7 januari 2010 09:03 schreef Estrys het volgende:
Zwangerschap en geboorte <25
Zwangerschap en geboorte 25-35
Zwangerschap en geboorte 35 +
Zoiets?En dan overal ook weer van die mooie lijstjes. Hebben de mods ook weer eens wat te doen
Ik heb hier wat indelingen voorbij zien komen, wanneer je jonge of wat oudere of oude moeder zou zijn. Ik voel me zeker geen jonge moeder (ben nu 34 en zwanger van de 3e) en ik heb weleens gedacht kwa lichaam was het voor mij waarschijnlijk wel wat beter geweest als ik 10 jaar eerder kinderen had gekregen. Maar dat 'argument' meer rust gaat voor mij wel degelijk op, dus voor mijn kindjes is het misschien toch maar beter zo. Maar ik krijg nu 3 kinderen vrij vlot achter elkaar, was ik jonger geweest dan hadden we er waarschijnlijk meer tijd tussen gelaten. Maar omdat we misschien nog wel meer kinderen willen, als het ons gegeven is, willen we er liever niet te veel tijd tussen laten. Ook omdat ik liever niet op mijn 40e zwanger wil zijn. Je weet nooit en wie weet loopt het zo dat ik dat wel ben, maar zoals ik er nu tegenaan kijk wil ik dat liever niet.
Wij zijn beiden wel "jonge" ouders, mits het allemaal een beetje vlot gaat lukken met de overdracht. 
Iedereen heeft ook echt het idee dat het totaal niets zal worden omdat we nogal extravert zijn, veel op stap zijn, rijkelijk genieten van de alcohol, iedere dag wel wat te doen hebben, een gat in ons hand zouden hebben en niet volwassen genoeg zouden zijn.
Kortom, die hebben een lekker beeld van ons, wat we logischerwijs zelf wel neer gezet hebben, maar dat krijg je nou eenmaal als je maar een keer in de zoveel weken langs je schoonouders gaat en dan een update moet geven van dingen die je hebt gedaan en/of hebt meegemaakt en dan ga ik het niet hebben over die geweldig leuke kat die kopjes geeft aan de hond en de oma die op bezoek komt.
Anyway, wij hebben ons dus voorgenomen om aan de kid(s) te gaan en mocht het dit jaar nog lukken zijn we 22 (zij) en 26 bij de geboorte en dat wordt hier over het algemeen nogal nogal als jong beschouwd.
Mijn ouders vinden het prachtig en zien het al helemaal voor zich, haar ouders maken zich meer zorgen om het geld en alle dingen erbij komen kijken.
Iedereen heeft ook echt het idee dat het totaal niets zal worden omdat we nogal extravert zijn, veel op stap zijn, rijkelijk genieten van de alcohol, iedere dag wel wat te doen hebben, een gat in ons hand zouden hebben en niet volwassen genoeg zouden zijn.
Kortom, die hebben een lekker beeld van ons, wat we logischerwijs zelf wel neer gezet hebben, maar dat krijg je nou eenmaal als je maar een keer in de zoveel weken langs je schoonouders gaat en dan een update moet geven van dingen die je hebt gedaan en/of hebt meegemaakt en dan ga ik het niet hebben over die geweldig leuke kat die kopjes geeft aan de hond en de oma die op bezoek komt.
Anyway, wij hebben ons dus voorgenomen om aan de kid(s) te gaan en mocht het dit jaar nog lukken zijn we 22 (zij) en 26 bij de geboorte en dat wordt hier over het algemeen nogal nogal als jong beschouwd.
Mijn ouders vinden het prachtig en zien het al helemaal voor zich, haar ouders maken zich meer zorgen om het geld en alle dingen erbij komen kijken.
Zolang je er samen voor wilt gaan (en zij iig die alcohol laat staan 
) zal het helemaal goedkomen toch?
Succes
) zal het helemaal goedkomen toch? Succes
Zouden jij en je vriendin dan niet eerst een beetje rustig aan doen, anders moet je dus echt van de ene op de andere dag in een totaal ander leven stappen.quote:Op donderdag 7 januari 2010 18:08 schreef Lastpost het volgende:
Wij zijn beiden wel "jonge" ouders, mits het allemaal een beetje vlot gaat lukken met de overdracht.
Iedereen heeft ook echt het idee dat het totaal niets zal worden omdat we nogal extravert zijn, veel op stap zijn, rijkelijk genieten van de alcohol, iedere dag wel wat te doen hebben, een gat in ons hand zouden hebben en niet volwassen genoeg zouden zijn.
Kortom, die hebben een lekker beeld van ons, wat we logischerwijs zelf wel neer gezet hebben, maar dat krijg je nou eenmaal als je maar een keer in de zoveel weken langs je schoonouders gaat en dan een update moet geven van dingen die je hebt gedaan en/of hebt meegemaakt en dan ga ik het niet hebben over die geweldig leuke kat die kopjes geeft aan de hond en de oma die op bezoek komt.
Anyway, wij hebben ons dus voorgenomen om aan de kid(s) te gaan en mocht het dit jaar nog lukken zijn we 22 (zij) en 26 bij de geboorte en dat wordt hier over het algemeen nogal nogal als jong beschouwd.
Mijn ouders vinden het prachtig en zien het al helemaal voor zich, haar ouders maken zich meer zorgen om het geld en alle dingen erbij komen kijken.
Als je vriendin zwanger wilt worden is het sowieso beter te matigen met alcohol.
Ik had eerst ook wel een wat wilder leven, en ben met een hoop dingen toch echt verder gegaan dan de gemiddelde jongere.
En nu ben ik echt zo'n moeke die meestal voor 23.00 op bed ligt en na twee glazen wijn de volgende dag brak is.
Maar ik zou echt niet meer terugwillen naar m'n oude leventje!
Succes in ieder geval, en lukt het je vriendin snel zwanger te worden; geniet ervan.
Ik was 28 met de oudste en toen werd ik in de vkpraktijk al aangesproken dat ik echt wel een van de jongere was terwijl ik het eigenlijk wel een mooie leeftijd vond.
Oh, het ging weer over het sneue hokjesdenkgehalte van dit topic, zie ik. Leuk joh, topics openen in OUD.
Maar wel lief dat het gewoon mag blijven bestaan van jullie, tot de tijd dat het straks een langzame pijnlijke dood sterft en het onder meewarige blikken naar de onderste regionen van de topiclist zakt.
Anywayz, er waren ook nog ontopic posts.
Kan je daar wat meer over vertellen?
Maar wel lief dat het gewoon mag blijven bestaan van jullie, tot de tijd dat het straks een langzame pijnlijke dood sterft en het onder meewarige blikken naar de onderste regionen van de topiclist zakt.
Anywayz, er waren ook nog ontopic posts.
Ik ben wel heel benieuwd naar waarom jullie nu besluiten voor kinderen te gaan.quote:Op donderdag 7 januari 2010 18:08 schreef Lastpost het volgende:
Wij zijn beiden wel "jonge" ouders, mits het allemaal een beetje vlot gaat lukken met de overdracht.
Iedereen heeft ook echt het idee dat het totaal niets zal worden omdat we nogal extravert zijn, veel op stap zijn, rijkelijk genieten van de alcohol, iedere dag wel wat te doen hebben, een gat in ons hand zouden hebben en niet volwassen genoeg zouden zijn.
Kan je daar wat meer over vertellen?
Twijfel ik niet aan dat "quote:
" is vanwege het commentaar op het topic an sich, jouw post behoorde daar imho niet toe Ik vind het fijn om ieders overwegingen te lezen m.b.t. wanneer je kinderen krijgt, en de jouwe zeker ook.
Daar kan ik helaas geen kort antwoord op geven, maar hét moment wat alles veranderde en er uiteindelijk voor zorgde dat m'n "Fuck alles, lang leve de lol en geen zorgen"-mentaliteit veranderde was toch echt het overlijden van m'n vorige vriendin.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 17:48 schreef Cantare het volgende:
Ik ben wel heel benieuwd naar waarom jullie nu besluiten voor kinderen te gaan.
Dat heeft me op veel fronten aan het denken gezet, veel veranderd in m'n doen en laten en me vooral doen laten beseffen dat 'iedere' dag aan de drank, zonder daadwerkelijk doel en constant genieten zonder verantwoordelijkheden écht niet alles is en zeker niet hetgeen wat ik mezelf rond me 30ste nog wil zien doen.
Ik ben gewoon toe aan een volgende stap en denk er niet over als een nieuwe hond of een leuk [vul maar iets in] waar je ineens alles voor over hebt natuurlijk.
En stiekem wil ik dat kindje gewoon al datgeen bieden wat mij ontnomen is in m'n eigen jeugd, en dat is nogal wat geweest en zal ook wel de reden zijn dat ik me ondertussen met m'n 25 jaar nog steeds iets te puberaal gedraag.
Snap dat bovenstaand eigenlijk alleen maar meer vragen oproept dan dat het antwoorden geeft, zal er later nog wel op reageren als ik het samengevat vanuit m'n koppie op deze pagina krijg.
Helemaal niet erg dat het geen kort antwoord is, in tegendeel! Ik vind het juist wel een begrijpelijk verhaal. Reageer er later uitgebreider op.
Denk dat iedereen die papa of mama wordt het beter wilt doen dan zijn ouders.
Maar ik kan niet oordelen over wat je hebt meegemaakt in je jeugd.
Ik doe ik ieder geval m'n best, en perfect zal ik het natuurlijk nooit doen.
Maar ik kan niet oordelen over wat je hebt meegemaakt in je jeugd.
Ik doe ik ieder geval m'n best, en perfect zal ik het natuurlijk nooit doen.
Dit was nog niet het uitgebreide verhaal hoor, dit was de beknopte samenvatting.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 18:24 schreef Cantare het volgende:
Helemaal niet erg dat het geen kort antwoord is, in tegendeel! Ik vind het juist wel een begrijpelijk verhaal. Reageer er later uitgebreider op.
Dat snap ik, iedereen heeft wel het idee van te voren dat ze het beter kunnen doen als hun ouders en zéker dingen anders zullen aanpakken en daar ben ik er natuurlijk ook éen van en dat had ik ook gehad zonder die jeugdige problemen.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 18:25 schreef nummer_zoveel het volgende:
Denk dat iedereen die papa of mama wordt het beter wilt doen dan zijn ouders.
Maar ik kan niet oordelen over wat je hebt meegemaakt in je jeugd.
Ik doe ik ieder geval m'n best, en perfect zal ik het natuurlijk nooit doen.
En ik kan dat best even toelichten hoor, ik ben samen met m'n moeder na meerdere malen mishandeld te zijn letterlijk ontsnapt uit het huis en hebben daarna ruim 2 jaar in een vrouwenopvang gezeten in Arnhem, terwijl we zelf uit Rotterdam kwamen.
Toen we eenmaal in een huis in de regio konden krijgen (nabij m'n oma) heb ik praktisch 5 jaar gewoont bij m'n oma aangezien m'n moeder toch moest werken voor de kost, zodoende was ik alleen in de ochtend thuis en in de avond mits m'n moeder geen nachtdiensten had.
En verder een hóop issues, fouten van moeders kant die achteraf bezien best goed zijn uitgepakt (veels te veel vrijheid, niet durven optreden enz. omdat ze het gevoel al had dat het haar schuld was), handicap waardoor ik de populairste van de klas was, als mikpunt wel te verstaan en nog wat zaken die allemaal wel relevant zijn maar ik niet ga opsommen.
Maar ik kan wel zeggen, het was niet bepaald de ideale jeugd en het heeft allemaal nogal voor wat issues gezorgd, o.a op sociaal vlak aangezien ik in m'n eerste relatie er al een date of 7 op had zitten voordat ik haar een kus (lees: niet zoenen) kon geven, ik blokkeerde gewoon uit angst, gebrek aan zelfvertrouwen en een compleet andere belevingswereld .. heb nog steeds medelijden met die schat van een meid.
Kleine toelichting werd ook iets groter geloof ik.
[ Bericht 68% gewijzigd door Lastpost op 08-01-2010 18:36:11 ]
Dat is natuurlijk heel goed en lief bedoeld. Maar heel eerlijk gezegd lijkt het me verstandiger dat je die issues voor jezelf hebt opgelost/verwerkt/geaccepteerd, ipv jouw rotjeugd te willen compenseren. Daarmee ga je voorbij aan de eigenheid van je kind. Je belast het ahw met hetgeen jij hebt meegemaakt. Met het risico dat je overbeschermend, te tolerant, of whatever wordt omdat je jouw kind die geweldige jeugd wil geven die je zelf hebt gemist.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 18:18 schreef Lastpost het volgende:
En stiekem wil ik dat kindje gewoon al datgeen bieden wat mij ontnomen is in m'n eigen jeugd,
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Oeh Moonah, je haalt me de woorden uit de mond. Hoewel het natuurlijk alleen maar goed en lief bedoeld is vind ik het nogal een "last" om op de schouders van een kind te leggen...quote:Op vrijdag 8 januari 2010 19:11 schreef Moonah het volgende:
[..]
Dat is natuurlijk heel goed en lief bedoeld. Maar heel eerlijk gezegd lijkt het me verstandiger dat je die issues voor jezelf hebt opgelost/verwerkt/geaccepteerd, ipv jouw rotjeugd te willen compenseren. Daarmee ga je voorbij aan de eigenheid van je kind. Je belast het ahw met hetgeen jij hebt meegemaakt. Met het risico dat je overbeschermend, te tolerant, of whatever wordt omdat je jouw kind die geweldige jeugd wil geven die je zelf hebt gemist.
.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ja, het woord 'belasten' had ik idd ook in mijn hoofd.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Je noemde het zelfs ook zo 
.
Maar het lijkt me niet goed om een kind als een soort "verwerkingstherapie" te "gebruiken" . Idd, eerst je eigen issues oplossen lijkt me een stuk beter en gezonder, voor zowel ouder, als kind.
.Maar het lijkt me niet goed om een kind als een soort "verwerkingstherapie" te "gebruiken" . Idd, eerst je eigen issues oplossen lijkt me een stuk beter en gezonder, voor zowel ouder, als kind.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
quote:Op vrijdag 8 januari 2010 20:12 schreef Vivi het volgende:
Je noemde het zelfs ook zo
Maar het lijkt me niet goed om een kind als een soort "verwerkingstherapie" te "gebruiken" . Idd, eerst je eigen issues oplossen lijkt me een stuk beter en gezonder, voor zowel ouder, als kind.
En verder agree. Het klinkt heel lief maar het lijkt me niet de juiste aanpak als je écht nog last hebt van dingen uit je jeugd die je achtervolgen.
want op zich hebben heel veel mensen zo'n "ik ga het totaal anders aanpakken houding" maar het is niet de bedoeling dat echte issues daar aan ten grondslag liggen
Precies, iets met een weg die geplaveid is met goede intenties .
.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ik kan me goed voorstellen dat zo'n gebeurtenis een enorme impact hebt op hoe je het leven ziet. Het zijn van die momenten waarop je stil wordt gezet bij wat echt belangrijk is, en hoe relatief alles eigenlijk is.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 18:18 schreef Lastpost het volgende:
Daar kan ik helaas geen kort antwoord op geven, maar hét moment wat alles veranderde en er uiteindelijk voor zorgde dat m'n "Fuck alles, lang leve de lol en geen zorgen"-mentaliteit veranderde was toch echt het overlijden van m'n vorige vriendin.
Dat heeft me op veel fronten aan het denken gezet, veel veranderd in m'n doen en laten en me vooral doen laten beseffen dat 'iedere' dag aan de drank, zonder daadwerkelijk doel en constant genieten zonder verantwoordelijkheden écht niet alles is en zeker niet hetgeen wat ik mezelf rond me 30ste nog wil zien doen.
Wat ik me n.a.v. je opmerking dat je verantwoordelijkheden wilt nemen wel afvraag, is of je daar een kind voor "nodig" hebt. Ik denk dat het goed is éérst te leren omgaan met verantwoordelijkheden, in plaats van je daar door een kind door te laten dwingen. De overgang van jullie huidige levensstijl naar een kind is nogal groot. Je zou kunnen denken aan een tussenstap.
Dat is fijn, als je daar op een gegeven moment samen aan toe ben. En je er de middelen (financiën, ruimte) voor hebt. Ik ging ook wel wat harder rammelen op het moment dat we gesettled (*ril*) waren.quote:Ik ben gewoon toe aan een volgende stap en denk er niet over als een nieuwe hond of een leuk [vul maar iets in] waar je ineens alles voor over hebt natuurlijk.
Maar kun je dat, heel eerlijk? Jouw jeugd was heftig en je hebt bepaald niet het goede voorbeeld gekregen. Die gebeurtenissen liggen al weer jaren achter je, maar hebben je wel gevormd tot de persoon die je nu bent. Je geeft daar ook voorbeelden van, bijvoorbeeld over je lage zelfbeeld. Daarom vraag ik je, net als de mensen hiervoor: ben je er echt klaar mee? Durf je het aan om daarachter te komen op het moment dat je al een kind hebt? Want het kind is er in eerste instantie niet voor jóu, het heeft nodig dat jij er voor hem (of haar) bent. Dat jij naar zijn wensen luistert, meer dan je eigen wensen op hem te projecteren.quote:En stiekem wil ik dat kindje gewoon al datgeen bieden wat mij ontnomen is in m'n eigen jeugd, en dat is nogal wat geweest en zal ook wel de reden zijn dat ik me ondertussen met m'n 25 jaar nog steeds iets te puberaal gedraag.
Ik hoop dat dit niet negatiever overkomt dan ik het bedoel. Je eerlijkheid en kritische blik geven namelijk de indruk dat je niet over één nacht ijs gaat. En toch he, ik heb het gevoel dat je de reflectie kunt gebruiken. Hopelijk kun je er iets mee. En hoe dan ook: succes en wijsheid gewenst met het nemen van de juiste beslissingen!
Daar probeer ik ook achter te komen: is een kind voor mij niet een opvulling voor het gemis van mijn ouders, aangezien de kinderwens na hun overlijden ineens heel sterk werd. Er gebeurde toen erg veel, extreem verdrietige dingen en extreem blije dingen (ik leerde mijn vriend kennen en hups daar was ineens mijn toekomst, zeg maar). Veel extremen, waartussen ik nu mijn pure eigen ´wil´ in probeer te zoeken.
Vind ik erg lastig, want het is enerzijds logisch dat ik erg beïnvloed ben daardoor (je wordt snel volwassen, leert een hoop, leert jezelf kennen, maar vooral ook anderen, maar je leert ook dat het leven bijzonder kort kan zijn...), maar het mag geen reden zijn voor een kind. Daarom dwing ik mezelf te wachten en er wat tijd overheen te laten gaan, zodat ik er acher kom of voor mezelf bevestigd krijg dat ik zeg maar puur een kind wil, en niet ´iets om voor te zorgen´.
Ik denk echt wel dat mijn kinderwens puur is hoor, maargoed, wil gewoon de tijd nemen om daar voor mezelf echt nog meer duidelijkheid in te krijgen.
Vind ik erg lastig, want het is enerzijds logisch dat ik erg beïnvloed ben daardoor (je wordt snel volwassen, leert een hoop, leert jezelf kennen, maar vooral ook anderen, maar je leert ook dat het leven bijzonder kort kan zijn...), maar het mag geen reden zijn voor een kind. Daarom dwing ik mezelf te wachten en er wat tijd overheen te laten gaan, zodat ik er acher kom of voor mezelf bevestigd krijg dat ik zeg maar puur een kind wil, en niet ´iets om voor te zorgen´.
Ik denk echt wel dat mijn kinderwens puur is hoor, maargoed, wil gewoon de tijd nemen om daar voor mezelf echt nog meer duidelijkheid in te krijgen.
Het lijkt mij ook goed en belangrijk om goed na te denken over een kinderwens. Aan de andere kant vraag ik me wel af of je bij jezelf niet altíjd een of andere dubieuze emotionele reden kunt vinden, en of dat erg is. Ik kan me zo voorstellen dat je dan namelijk tot je dood toe kunt blijven twijfelen. Niemand is tenslotte ideaal, en op de timing of situatie is ook altijd wel wat aan te merken. Niet dat dat voor jou geldt, hoor, Pytttpytt, dit is meer een persoonlijke mijmering.
Cantare, is ook wel zo hoor, want al zou mijn kinderwens niet 100% puur zijn zeg maar (bij gebrek aan betere bewoording) en al zou het ook deels een ´op te vullen gemis´ zijn, dan nog zou ik geen milimeter minder van het kind houden, want waar die wens ook vandaan komt op het moment: een sterke kinderwens heb ik, die in eerste instantie voortkomt uit liefde. Zo´n wens zou voor mij ook nooit puur een opvulling kunnen zijn. Zeg maar :S
En het gemis van mijn ouders zal ook altijd blijven, dan kunnen zelfs 10 kinderen niet opvullen.
En het gemis van mijn ouders zal ook altijd blijven, dan kunnen zelfs 10 kinderen niet opvullen.
Zo! Wat een discussies in dit topic. En dat terwijl het er alleen omging reacties te horen van mensen die voor hun 25ste zwanger waren, en hoe dit gaat/is gegaan.
Allereerst ik heb de reactie van bootje gelezen. Ik was verbaasd hoe boos iedereen op hem was, terwijl ik het als hoogopgeleide jonge vrouw van 24 en zwanger van de eerste met hem eens was. Het punt zit in de definitie van carriere maken. In mijn ogen is carriere maken minimaal 60 uur per week werken en jezelf zo snel mogelijk omhoog werken. Als je kids hebt kan 1 van beide partners volgens mij voor de carriere gaan, bij ons wordt dat mn man. En in veel gevallen is dit ook de man. Als ik even kijk naar Femke Halsema, toch echt een voorbeeld van feminisme binnen de nederlandse politiek. Zij zegt hardop dat haar man haar carriere mogelijk maakt door verder nu de kinderen klein zijn geen carriere te hoeven maken. Verder zegt ze ook dat "er een moment zal zijn dat hij mijn dure jurken koopt", kortom dat haar carriere op een laag pitje zal gaan staan. Maar dat was even een reactie die ik moest geven.
Morgen vertel ik wel even wie ik ben, wat ik studeer en hoe ik dingen wil gaan doen. Het is bedtijd!
Allereerst ik heb de reactie van bootje gelezen. Ik was verbaasd hoe boos iedereen op hem was, terwijl ik het als hoogopgeleide jonge vrouw van 24 en zwanger van de eerste met hem eens was. Het punt zit in de definitie van carriere maken. In mijn ogen is carriere maken minimaal 60 uur per week werken en jezelf zo snel mogelijk omhoog werken. Als je kids hebt kan 1 van beide partners volgens mij voor de carriere gaan, bij ons wordt dat mn man. En in veel gevallen is dit ook de man. Als ik even kijk naar Femke Halsema, toch echt een voorbeeld van feminisme binnen de nederlandse politiek. Zij zegt hardop dat haar man haar carriere mogelijk maakt door verder nu de kinderen klein zijn geen carriere te hoeven maken. Verder zegt ze ook dat "er een moment zal zijn dat hij mijn dure jurken koopt", kortom dat haar carriere op een laag pitje zal gaan staan. Maar dat was even een reactie die ik moest geven.
Morgen vertel ik wel even wie ik ben, wat ik studeer en hoe ik dingen wil gaan doen. Het is bedtijd!
|
|
