Bevallingsverhalen deel 9

Wat een verhaal huupje!!

ik zag ook al dat er geen nieuwe kwam, heb er ook eentje aangemaakt...

applaus voor jezelf huupje Je verhaal maakte dat ik moest lachen en huilen.

Prachtbevalling, huup. Beleeft en verteld door een dame met een nuchtere kijk op het leven.
Mooi

Jeetje huupje wat een bevallig en mooi geschreven

wow wat een prachtig verhaal !! Mooie bevalling ! Geniet van je meisje !

had ik ook nog niet gezegd Huup, maar ik vond je bevallingsverhaal ook heel speciaal!

Huup, dat laatste stuk van de persweeen is net of ik mijn eigen 1e bevalling lees. Dat ging ook niet vlot, moest toen ook van het bed op de baarkruk en daarna weer terug op bed voor een knip. En ik wou ook niet op die kruk en toen er eenmaal op zat was ik niet van plan om terug op bed te gaan, maar ben er opgetild zonder instemming. Heel heftig hoor, 3 keer knippen. Maar je meisje is er en je hebt het top gedaan.

_{overigens over die hele volksstammen etc, naar mijn idee zijn dit vaak de mannen die het roepen. En laten die nou nog nooit een kind op de wereld hebben gezet}

Wow Huup Wat mooi Lief met tranen in de ogen en een pruttelend meisje met heel veel haar.
Wel fijn dat je het zelf niet als ontzettend naar ervaren hebt

Mooi verhaal Huup! En wat een omschakeling zeg, van turbostand naar slakkentempo.. Maar toch fijn dat je het zelf achteraf met een goed gevoel op terug kunt kijken

Huup, wat een verhaal. Echt, ik heb de tranen in m'n ogen staan, zeker over het laatste stuk. Je lief blij dat het voor jou over is, jij knuffelend met je meisje...

Huupske, mooi verhaal! Lekker op z'n huups geschreven ook, met gnorf en nomnom en weetikwat tussendoor Fijn dat je er zelf geen naar gevoel aan over hebt gehouden, terwijl het objectief bekeken toch niet zo'n prettige bevalling geweest is.

heerlijk verhaal huup! ik heb 't in één ruk (nou ja ) uitgelezen. en wat is 't toch spannend, bevallen. super dat ze er is!

Huup, wat een mooie bevalling, zeg! Wel balen van het knippen en zo, maar hopelijk heelt dat snel en herstel jij oko goed!

vghuuu vghuuuu vghuuu, heel herkenbaar! Mooi verhaal van een heftige bevalling!

Huups wat een maf einde dan na zo'n begin!

Mooi beschreven joh! En het is een hele klus, maar ze is er

Mooi beschreven Huup. Heb je veel last van de hechtingen?

Huup, echt op zn huups geschreven. Hopelijk niet teveel last van de hechtingen.

Wow wat een verhaal Huup! Echt op zn Huups geschreven

ooh mn verhaal in de OP wat gek
ik zag het staan en dacht van ohja ik ben bevallen. Het voelt echt alsof het alweer een tijd geleden is. Gevoelsmatig dan, fysiek voelt het nog wel als gister

bedankt voor de lieve reacties

Ingrid, en iemand eerder vroeg het ook al; ik heb eigenlijk geen last van de hechtingen. Uiteraard voel ik het zitten en voel ik me enigszins beurs van onder *understatement maar het is -nog- niet pijnlijk. Plassen poepen gaat gewoon goed zoals het altijd geweest is, geen pijn, geen moeite dus dat is erg fijn. Wel ben ik merk ik vrij obsessief met de boel beneden schoonhouden voor, tijdens en na toiletbezoek. Ik ben als de dood dat er een infectie inslaat ofzo. Gelukkig ziet er allemaal heel 'mooi' uit volgens de kraam. Ze heeft het me laten zien maar ik had mn bril niet op dus het zal wel

En Faja, tsja over die verdoving. Het gaat mij nooit zo om of het een man is of een vrouw die het over die verdovingen heeft eigenlijk. Ik vind het trouwens opvallend vaak vrouwen die vinden dat je het maar zonder moet kunnen ofzo! Maar ik vind het altijd zo'n dooddoener, en toch voelde het een beetje als joh kom op, verman jezelf een beetje ofzo toen ik aan een verdoving begon te denken. Ik was stiekem ook serieus blij dat de vk zei dat ik er 3 cm bij had in een uur. Ik had dus wel echt pijn en stelde me niet aan op het moment. Idioot hoe je je daar druk om kunt maken.

Overigens over verdovingen, ik heb het zonder moeten stellen dus en kreeg achteraf van een aantal dames (!) uit mijn omgeving gelijk de "nou meid, goed gedaan, je hebt het netjes op de echte manier gedaan" (vervang "echte" door beste, ouderwetse of doorzetters- voor de variaties.) Ik ben hier de laatste keer wel een beetje bozig om geworden want kom op zeg. Het is vast lief bedoelt als compliment ofzo, maar ik vind het geen prestatie om het zonder verdoving te doen als jullie snappen wat ik bedoel. Het is dat ik gewoon niet meer kon en mocht, maar ik had zo enorm graag gewild.

Ohw Huup, wat schrijf je mooi

Ik zie nu vrij neutraal tegen de bevalling aan. Er zijn zoveel verschillende versies. Ik ben blij dat ik er zoveel mag meelezen, zo weet ik wat me over een poos 'zo ongeveer' te wachten staat

Bedankt dames!

De vghuuu vghuuu vghuuu kan ik niet plaatsen hoor

Heb je voor mij de jip en janneke uitleg?

Verder inderdaad mooi beschreven

Jeumig Huup, mooi verhaal hoor... had ook op het laatste stukje tekst... klinkt zwaar maar oh zo lief hoe je het allemaal omschrijft... top!

Mooi Huup, ik vind het zo knap, uit hoe je het omschrijft kun je al helemaal merken dat je er geen naar gevoel aan hebt overgehouden. Fijn. Het klinkt inderdaad behoorlijk heftig! Wel mooi hoe je de eerste momenten met jullie meiske omschrijft, zó schattig

Ennuhm, al die mensen die beginnen over 'op de natuurlijke manier' en blabla, tja.. Bij mij moeten ze nu al niet aankomen hoor, als iemand met een blinde darmontsteking ligt te creperen ga je toch ook geen verhaal afsteken over dat de pijn heel natuurlijk is enzo, yadda yadda? Ah well, je hebt het echt geweldig gedaan, je bent een held Net als de andere dames van wie de verhalen hier te lezen zijn, trouwens

@Troel, het is al jip & janneke eigenlijk
dat vghuuu geluid is gewoon eigenlijk letterlijk het geluid wat er toen uit me kwam. Ik hoorde zuchten nu! enzo omdat het hoofdje blijkbaar stond en instinctief was dat het geluid wat er uit me kwam. Ik dacht nog bij mezelf van jeumig wat klinkt dit belachelijk hahaha

Huup wat een mooi verhaal. Goh wat klinkt dat stom, mooi verhaal, maar hopelijk begrijp je wat ik bedoel. En bij veel gedeelten ook zo herkenbaar sinds ik het zelf meegemaakt heb.

Binnenkort zal ik ook eens de tijd nemen om alles op papier te zetten. Veel mensen vragen of het is meegevallen en dan zeg ik altijd: achteraf wel, maar op het moment zelf soms niet. Soms dan had ik zo'n pijn (rugweeen ) en het idee dat dat nog uren en uren kon gaan duren (3 cm ontsluiting....) was dan zo ontmoedigend. Maar achteraf is het niet zo lang geweest, heb ik ze eerst een uur de baas gekund in bad, daarna nog staand bij het bed met een masserende verpleegkundige en toen eindelijk de zalige ruggeprik. Oke, hij deed het wel niet helemaal (mijn halve buik voelde nog wel weeen) maar van die klote-rugpijn was ik even af. Oh gats, zo wordt het toch nog bijna een heel bevallingsverhaal. Wat ik bedoel te zeggen is dat van te voren, als je niet weet hoe lang het gaat duren, alles best beangstigend kan zijn. Maar als je achteraf terugdenkt het gevoel overheerst van oke, dat heb ik kunnen klaren, dat was te doen. Herkennen jullie dat een beetje?

Huup wat een mooi verhaal! Ik herken er heel veel in (scheef ingedaald, snel begin en traag einde)!
Jullie hebben een prachtig meisje gemaakt!

Laat ik eens een poging wagen...

Vrijdagavond gaat het hier op het forum weer eens lekker onsmakelijk over dunne afscheiding. Ik lees mee maar herken er weinig in. Ik heb wel een klein beetje meer afscheiding gemerkt tijdens de zwangerschap, maar als het niet bij het lijstje 'dingen die horen bij een zwangerschap' had gestaan dan was het me waarschijnlijk niet eens opgevallen. Boven in bed gaan we nog wat liggen lezen, en het is alweer 2 uur als we de lamp uit doen. Beetje dom, want we hebben veel op de agenda staan voor morgen. We moeten nog naar de stad, dan thuis nog wat poetsen en 's avonds komen mijn ouders en schoonmoeder barbecuen.

Om een uur of zeven wil ik me lekker nog even omdraaien, wat met wat geworstel gepaard gaat tegenwoordig. Lang leve het walvis-schap Ineens voel ik wat nats langs mijn billen lopen. Ik besluit om vooral niet in de stress te schieten en ga naar de wc om de boel af te drogen. Ik doe de 'blaastest' op mijn hand. Er komt verder niks, dus voor de zekerheid met een handdoekje onder de billen weer terug naar bed. Die ochtend post ik nog op het forum dat het zo frappant is, dat het 's avonds nog gaat over dunne afscheiding en dat ik dat dan de volgende ochtend heb. Daarbij meld ik ook wel mijn kleine twijfeltjes, het-zal-toch-geen-vruchtwater-zijn-he-hihi.
Poppedein geeft me de tip om een kraamverbandje in te doen, dan is de hoeveelheid e.d. beter te beoordelen dan met een maandverbandje. Dat bleek achteraf een goede tip!

De rest van de dag doen we gewoon ons ding. Tegen een uur of vier staat V nog even te stofzuigen als ik hem meld dat ik toch heel even met de verloskundige ga bellen, voor de zekerheid. Ik voel zo nu en dan een klein gutsje en het zal toch niet?
De verloskundige vind het verhaal toch aardig richting gebroken vliezen klinken, en zegt dat ze er zo aankomt om te controleren. Ik meld me nog even op het forum in de tussentijd, en dat is het laatste wat jullie in lange tijd van me zullen horen. Wel heb ik naderhand nog jullie succeswensen gelezen, waarvoor nog dank!

De verloskundige test mijn kraamverbandje en ja, vruchtwater. We bellen snel de ouders af: sorry jongens, geen barbecue vanavond. Gaan jullie maar naar de chinees! Dan pakken we snel een tasje in voor in het ziekenhuis. Ik had nog niks klaar staan, en V moppert een beetje op me.

De verpleegster in het ziekenhuis koppelt me aan het CTG. Terwijl ze de hartsonde goed doet vraag ik nog: en wat nou als dat andere ding dadelijk niks registreert? Maar ze doet hem op mijn buik en ik heb gewoon al om de drie minuten een harde buik. Ik was er gewoon al zo aan gewend geraakt de afgelopen maanden dat ik ze helemaal niet meer voelde. Maar als ik me nu concentreer dan voel ik ze wel duidelijk. De hartslag van de kleine gaat iedere keer voor de harde buik omhoog en V kijkt mee op de monitor: kijk, daar komt er weer een aan.

Na een uurtje worden we even vrijgelaten, en we krijgen wat te drinken en broodjes in de koffiehoek. We bellen even met de ouders, de harde buiken beginnen nu toch wat wee-ig aan te voelen. Na het eten mag ik weer terug aan het CTG, en de weetjes blijven braaf komen om de 3 minuten. Ze duren echter consequent 30 seconden en volgens de gyn is het nu 'wachten tot je echt goede weeen gaat krijgen die een minuut duren'. Ik weet al van mijn moeder dat zij weeen van 45 seconden had, dus ik vraag me af of ik die minuut ooit ga halen.
De verpleegsters schuiven een bed bij voor V en hij gaat een boekje lezen. Mijn zogenaamd-niet-effectieve weeen beginnen toch wel pijn te doen en ik kruip onder de douche. Lekker, ontspannen, en ik voel ze nog wel maar het warme water dempt de pijn goed. Na een uurtje ofzo heb ik het wel gehad en kruip weer naast V in het bed. Langzaam moet ik toch een beetje zuchten en puffen.

Onder de douche was achteraf gezien toch lekkerder. Ik zeg tegen V dat hij maar wat moet gaan slapen, we hebben een lange nacht voor de boeg en later kan ik zijn steun waarschijnlijk goed gebruiken. Ik zit tot een uur of een 's nachts onder de douche en bezorg het ziekenhuis zo een flinke waterrekening. Langzamerhand krijg ik ook weeen in mijn rug, en het blijft met de douche twijfelen: of de buik, of de rug besproeien. Ik bel de verpleegster en vraag of ze me toch kunnen toucheren. Dat hebben ze tot nu toe nog niet gedaan in verband met de gebroken vliezen, maar ik wil graag weten of mijn gedoe ook zoden aan de dijk zet. De gyn voelt, 3 centimeter. Ik ga weer terug onder de douche.

De heftigheid groeit langzaam en ik red het niet goed meer onder de douche. De verpleegster overlegt, en ik mag in bad. Dat is een uur lang zaligheid, maar dan word ik toch weer steeds gemener geplaagd. Het vervelende van de rugweeen is ook dat de pijn nog na blijft ijlen als de echte wee al weg is. Ondertussen heb ik 8 tot 9 weeen in een kwartier, met een klein minuutje adempauze ertussen.
Ik ga het bad uit en de verpleegster helpt me door mijn rug te masseren als er een wee komt. Heerlijk. Maar het gaat nu snel harder en ik wordt een beetje bang. Ik heb eerder zo veel uur gedaan over die drie centimeter, hoe lang moet ik dit volhouden?
De gyn komt me weer toucheren, inmiddels is het 5 centimeter. Dat is voor mij de doorslag: weer een paar uur lang gewerkt, maar zo weinig opgeschoten. Ik kan het nog wel volhouden, maar ben bang dat ik dan zo uitgeput ben tegen de tijd dat ik moet persen. We overleggen en ik mag naar beneden voor de ruggenprik. Dan kan ik een beetje slapen en energie opdoen voor de rest van de bevalling.

De eerste naald zit er niet goed in en ik mag nog een vervelende wee wegzuchten tot de volgende gezet kan worden. Maar de anesthesisten zijn heel lief en geven me rustig de tijd. Dan zit de naald en zakt de pijn langzaam.
De rugweeen zijn helemaal weg, en rechts is mijn buik ook verdoofd. Links blijft alles in volle hevigheid doorgaan. Maar toch ben ik al zo blij, dit kan ik wegpuffen. Ik moet een half uur liggen om te kijken of de prik ook links gaat pakken. Anders kunnen ze het buisje ietsjes terugtrekken, dat zou moeten helpen.

V zit aan mijn bed en houdt de CTG in de gaten. Ik zak tussen de weeen weg, en schrik wakker om te puffen. Het wordt toch wel weer erg gemeen, ook al is het maar een halve buik die pijn doet. Slapen is er dus niet bij. We bellen de verpleegkundige. De wisseling van de wacht is geweest en mijn lieve masseuse is naar huis. Haar opvolgster weigert iets te doen aan mijn ruggenprik. Ik puf verder.

Weer vraag ik V om te bellen, ik ben bang en verward en het doet zo'n pijn. Hij zegt dat de verpleegster toch niks wil doen, dus dat we beter nog even kunnen wachten als ik het kan. De volgende wee weet ik het zeker: druk op dat knopje, ik wil iemand anders, ik wil dat iemand zorgt dat deze pijn weggaat. Weer probeert hij met me te redeneren. Halverwege zijn verhaal gil ik: oh mijn god hij komt er aan, hij komt er aan! Druk NU op dat knopje! V drukt, de verpleegster komt meteen (die moet me al hebben horen gillen) en de gyn staat ook aan mijn bed. Ik ervaar echt de oerkracht waar je wel over leest, mijn lijf perst vanzelf terwijl ik lig te jammeren oh hij kom hij komt.

Ik mag mijn benen vastpakken en meepersen. Gek genoeg verdwijnt het oerkracht gevoel en ik moet goed concentreren om de wee te voelen. Ik kan vier keer persen op een wee, maar het voelt alsof er niks gebeurt. Er wordt me van alle kanten verzekerd dat ik het goed doe, dat ik goed pers. Kom op meid, flinke hap lucht en duw hem eruit.
Het voelt veel te groot, dit past niet door mijn lijf heen. Iedereen moedigt me aan en ik geef de hoop bijna op. Ik durf niet! En dan zegt V dat hij de haartjes al ziet, kom op schat nog even hij is er bijna. Ik grijp al mijn moed bij elkaar en de volgende wee zet ik door. En daar glipt zo ineens een klein mensje mijn buik uit. Hij is blauw en zit onder het witte huidsmeer. Een slap lijfje wordt op mijn buik gelegd. Ik schrik, maar nog geen seconde later begint hij te huilen en te bewegen. Ik kan alleen maar kijken en voelen en naar V kijken en zeggen oh kijk daar is hij dan. Een grote guts geluk die door je lijf heen gaat, ongelofelijk. Nog even mag hij bij me liggen, en dan is de kinderarts er. Hij wordt meegenomen voor controle en V gaat kijken.
Ik krijg een spuitje in mijn been en samen met de gyn probeer ik de placenta eruit te werken. Met wat duwen en trekken komt ook die, oh gatsie dat vind ik een vies gevoel. Maar dan krijg ik mijn mannetje weer op mijn borst en is alles goed. Hij is nog zo mager, maar heeft al wel een gigantische bos donker haar. Met zijn grote ogen ligt hij om zich heen te kijken. Daar is hij dan, ons zondagskindje. Ik ben mama, en de wereld is mooi.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ca.ra op 28-08-2009 08:00:44 ]

Cara, ook jouw verhaal heb ik weer met tranen in mijn ogen gelezen. Het blijft bijzonder!

zucht zwijmel... als dat kindje er dan is, is het weer helemaal mooi en goed...
prachtig Ca.ra!

Nu heb ik wel tranen in mijn ogen Dank je voor het delen

Cara, ook al zo´n mooi verhaal!

quote:

Op vrijdag 28 augustus 2009 09:26 schreef Vlindur het volgende:
Nu heb ik wel tranen in mijn ogen Dank je voor het delen

Hier ook weer tranen..

Wow Huup en Ca.Ra..ben er ff stil van

Nou Huup en Cara bedankt, zit ik hier een potje te janken!! Veul te mooi

Hmm, dit is duidelijk geen topic om in de rustige uurtjes op je werk te lezen... Ben blij dat mijn collega's achter
me zitten en niet in mijn gezicht kijk ;') supermooi omschreven cara!

Mooie verhalen ca.ra en huup!

Ca.ra, je ruggeprik-verhaal is exact zoals het bij mij ging.
Weg rug-weeen, rechts verdoofd, links niet, even wachen, buisje terugtrekken etc. Wat toevallig zeg.

Ik heb alleen nog maar een lijstje met bullet-points om dingen niet te vergeten. Ik zal er binnenkort eens een verhaaltje van maken...

Huup, allereerst nog gefeliciteerd met jullie mooie dochter, met een prachtige naam.
Na het lezen van het knipgedeelte in je bevallingsverhaal, werden met de drie knippen ook visueel duidelijk. Had al visioenen van een soort figuur knippen , maar het was dus anders dan dat, dus....

Wauw Ca.ra wat een verhaal. Mooi maar heftig en wat zul jij je overvallen hebben gevoeld zeg door het geheel. Pfoe. Wat idioot van die ruggeprik, naar ook.
het gevoel wat jij omschrijft van die persweeen, die oerkracht die wegvalt klinkt enorm bekend! ik dacht dat het aan mij lag, dat ik het daarom niet goed deed en ze maar niet kwam. Maar de vk zei dat het zo hoorde te voelen. Gek is dat toch.

Je laatste regeltje is zo mooi je zondagskindje

quote:

Op vrijdag 28 augustus 2009 23:11 schreef Smikke het volgende:
Huup, allereerst nog gefeliciteerd met jullie mooie dochter, met een prachtige naam.
Na het lezen van het knipgedeelte in je bevallingsverhaal, werden met de drie knippen ook visueel duidelijk. Had al visioenen van een soort figuur knippen , maar het was dus anders dan dat, dus....

figuurknippen hahahaha omg
zuster! ik wil graag een ster in mn ster kan dat?

Wilde eigenlijk alleen ff inhaken met een dikke voor jullie bevallingsverhalen. Mooi omschreven dames.

Maar een mental picture van een geknipte ster doet me toch wel weer erg hard lachen!

Huupske, ik heb af en toe hartelijk moeten lachen om je verhaal. Vghhuuuuu!
En Cara, wat vreemd van die ruggenprik...
_{En wat stom van die tweede verpleegkundige.}

Huup en Cara. Wat een heftige bevalling hebben jullie gehad zeg.
En idd Huup zoals jij iets kan vertellen. Meesterlijk gewoon.
Ik zal hier mijn beide bevallingen even neerzetten.
Niet zo'n lang verhaal, want ze waren beide erg kort.

21 november 1995.
Ik wordt wakker met wat weeen die niet echt pijnlijk aanvoelen, maar die wel regelmatig om de 5 min komen.
Dus besloten we de VK te bellen. Helaas was mijn favo vk al reeds bezet en was het die ochtend al erg druk met bevallingen.
De deurbel gaat en natuurlijk staat zij voor de deur waar ik de minste klik mee heb.
Ze checked me en denkt dat het geen weeen zijn en adviseert me om onder de douche te gaan staan.
Daarna gaat ze weer weg en braaf doe ik wat ze zegt, maar na een minuut of 10 wordt de pijn wel heel erg heftig en voel ik dat ik moet poepen.
Ik droog me af en ga op de wc zitten waar ik volkomen leegloop aan beide kanten (god zij dank hadden we een wasbakje in de wc ) In de tussentijd werden de weeen echt onuithoudbaar. Er zat praktisch geen tijd meer tussen en gewoon zoiets simpels als ademhalen ging bijna niet meer laat staan puffen. Ik dacht echt dat ik doodging van de pijn. Kon het met geen mogelijkheid opvangen.
Dus Hubbie belt de vk nog eens. De vk twijfeld nog steeds of het wel weeen zijn aangezien dit m'n eerste is en ik 3 dagen voor de uitgerekende datum zit. Bovendien zou het zo'n vaart niet lopen, maar na hevig aandringen besluit ze toch te komen.
Terwijl ik alles bij elkaar gil en in paniek raak komt zij daar aan. Ik geef aan dat ik al hevige persdrang heb. Ze gaat kijken 4cm volgens haar was het onmogelijk dat ik persdrang had en moest ook maar gewoon beter door m'n neus ademen. Ik had het idee dat ze maar vond dat ik mezelf aanstelde. Maar ik voelde toch echt dat m'n zoon eruit wilde. Opeens veranderde ik in een zeer agressief en vloekend persoon en trek me halfsleepend de deur uit om naar het ziekenhuis te gaan. Daarop besluit ze me toch zelf in haar fiat pinda te proppen en me naar het ziekenhuis te brengen. Nadat we 6 trappen naar beneden moesten en in de auto gepropt te zijn voel ik dat ik de persdrang bijna niet kan ophouden en gil het dan ook uit met de nodige verwensingen richting vk en trek dat hendeltje wat boven de deur hangt stuk en kan me wazig een vertrapt automatje herinneren.
Eenmaal bij het ziekenhuis wordt ik in de rolstoel gezet en besluit mevrouw dat ik eerst nog een ponskaartje moet laten maken. Dus gewoon in de rij bij de receptie, want he 1 cm per uur. We hadden nog ruim 6 uur dus. Erg leuk al die mensen die naar je staren terwijl je dood lijkt te gaan van de pijn.
Daarna eindelijk naar de verloskamers. eenmaal aan bed wilde ze eerst nog het ctg apparaat aansluiten, maar ik kon niet meer ver genoeg naar voren buigen om de band aan te laten brengen. (nee gek he als het hoofdje er al uit komt, maar tegengehouden wordt door m'n broek. )
Gelukkig komt er een gynecoloog langs trekt m'n broek uit en vangt me zoon op.
Pff wat een opluchting. Ik krijg me zoon op m'n buik en de vk een berisping.


25 july 2009

Na twee weken wat voorween te hebben gehad bestede ik er deze keer ook niet echt veel aandacht aan. Ik had zoiets van het word vast een slapeloze nacht en aangezien ik erge poetsdrang had daar maar aan toe gegeven. Na zo'n 3 uur als een bezetene gepoetst/gestreken te hebben was ik ineens erg moe en besluit niet meer naar bed boven te gaan, maar om beneden op het kraambed te gaan liggen. Hubbie komt weer eens bij me checken, want vind al het gepoets om 3 uur s'nachts vreemd en gaat op de bank bij me slapen. Rond 6 uur wordt ik wakker met een gigantische pijn. Uit reflex spring ik maast m'n bed en m'n vliezen braken. Ik voelde ook een gigantische persdrang en dus probeerde bij de wc te komen. Eenmaal op de wc had ik het gevoel echt naar beneden geduwt te worden. De pijn was constant en kon bijna niet meer ademen alleen maar wat oerkreten kwamen uit m'n mond. Ik wilde graag hubbie op de hoogte stellen wat er gebeurde, maar praten kon niet meer. Hubbie had gelukkig de vk gebeld en omdat de bevalling de vorige keer vrij snel ging kwam ze direct. Ondertussen kroop ik van de wc af. Ik kan me nog herinneren dat Hubbie druk in de weer is met de mop en allerlei doeken en ik sta dan ineens voor het bed en voel het hoofdje er al uitkomen. Hubbie schreewt dat ik in bed moet gaan liggen, maar het stomme ding staat op klossen en is veels te hoog, dus blijf ik half hangend op het bed staan en probeer ik met m'n andere hand beeb op te vangen. Er was geen houden aan.
De deurbel ging en vk stormt naar binnen Zwiept me op bed. Ik weet niet eens meer hoe. En ik hoor in de verte nog een Neeee Hooo stop (vk had haar handschoentjes nog niet aan ), maar daar was ze. M'n dochter.
Bevalling duurde in totaal 25 min, maar ik had zeker een dag nodig om te beseffen dat ik bevallen was.
Ik heb nu ook het stempeltje portiekbevalling gekregen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Urla op 31-08-2009 09:34:18 ]

Urla Wat een verhalen

Jeeeeumig Urla wat een turbobevallingen zeg

en wat vervelend zijn dat soort dingen toch zoals bij jouw eerste bevalling. Je bent van iemand anders afhankelijk die voor jou in moet schatten hoeveel pijn je hebt. En helaas gaat dat idd niet altijd goed

Urla, mijn god zeg

Oh tering Urla!
Wat een snelle bevallingen heb je gehad!
Die eerste VK, die is toch wel ontslagen hoop ik? Want ik vind een berisping niet echt op zn plaats hoor!

Woaahh Urla dat zijn echt turbobevallingen!! Die VK wat een stom wijf!!

Cara erg mooi geschreven je verhaal.

Urla, mensen lief wat een turbo bevallingen heb jij gehad zeg. Dat is nog niet eens tussen het eten en de afwas door zo snel.

jeutje Urla wat een bevallingen!!

Jeetje Urla wat turbo.

Halleluja Urla

En dan te bedenken dat ik die middag nog in de Appie en c&a rondliep. Ik had vast de krant gehaald of de frontpage.
Ergens had ik eigenlijk op een iets langere bevalling gehoopt, want dit overdonderd me zo en geen manier ook om het op te vangen, maar ipv ging het nog sneller.
Wel geen hechtingen of uitgescheurd. Da's dan wel weer fijn.

De desbetreffende vk uit de eerste bevalling werkte toevallig in de praktijk waar ik bij zat, maar 8 vk's daar dus heb ik na overleg haar niet meer gehad ook niet bij controle.
Het punt was dat zij net klaar was met de opleiding en nog nooit een bevalling als de mijne had meegemaakt.

Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die dit meegemaakt hebben. Ken alleen mijn oma en zij kreeg er 11 idd tussen het eten en de afwas door. , maar zij is helaas overleden.
Voor evt toekomstige bevalling zijn tips welkom. En hoe doen anderen dat? Gewoon op het einde van de zwangerschap de deur niet meer uit?

mijn moeder had zowel bij mij als bij mijn broertje van die turbobevallingen. broertje is op vrijdag geboren. 's ochtends nog bij de gyn geweest, echo gemaakt: "nou mevrouw, komend weekend zou het wel eens kunnen hoor!", om half 11 waren we thuis, om kwart voor 11 zegt ma: "oeh! volgens mij was dat een wee!", half 12 waren we trug in het ziekenhuis en 1 uur was hij er bij mij heeft ze anderhalf uur oid perweeen tegen moeten houden omdat de gyn er nog niet was (en blijkbaar op zn gemakkie deed). ik kan me niet herinneren dat ze met broertje speciaal thuisgebleven is.

Klinkt idd als m'n eerste bevalling, maar de tweede viel het niet meer op te houden. Ik heb zelf niet actief hoeven mee te persen. Ziekenhuis had ik niet meer gehaald.

Urla waaaah Dat is nog eens lanceren!

Ik kan me die eerste vlos nog ergens wel voorstellen ook onervaren, net van school, ziet jou de eerste keer nog met gemakt wegpuffen, komt terug, 4 CM 'och, dat valt nog wel mee, maar ze piept wel behoorlijk zeg!'
Zoiets

Neemt niet weg dat het onjuist en behoorlijk kut was trouwens!

quote:

Op maandag 31 augustus 2009 14:21 schreef Urla het volgende:
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die dit meegemaakt hebben. Ken alleen mijn oma en zij kreeg er 11 idd tussen het eten en de afwas door. , maar zij is helaas overleden.
Voor evt toekomstige bevalling zijn tips welkom. En hoe doen anderen dat? Gewoon op het einde van de zwangerschap de deur niet meer uit?

Een collega van me had zo'n zelfde verhaal.
De baby werd gewoonweg tegengehouden door de broek die ze nog aanhad.

Maar je hoort het niet vaak, vind ik

Oh Urla, wat bijzonder. Bij je tweede verhaal schoot ik wel even vol, het heeft ook wel iets heel moois...
En over die VK bij de eerste bevalling. Tja, als je net van de opleiding komt moet je natuurlijk ervaring krijgen. Maar het lullige van bevallingen is dat het meteen zo ingrijpend is als je een beginnersfout/-inschatting maakt... Mijn hemel, je zoon die binnen wordt gehouden omdat je je broek nog aanhebt...

Mijn hemel Urla!
Ergens lijkt dat zo ideaal zo snel ipv dat ge-emmer van mij, maar ik geloof dat ik echt volledig in paniek zou zijn.

Urla, wat een snelheid... oef

Sorry, het is lang... ik kan dat niet kort blijkbaar.

Zaterdag 22 augustus, ergens een uur of 4-5 's nachts.
Het rommelt een beetje, maar ja... dat had ik al een paar keer gehad... het zal wel dacht ik.
Maar dan voel ik ineens een knakje, met daarop gelijk een iets steviger krampje.
Ik lig nog een beetje te mijmeren over dat het me zo heerlijk zou lijken als mijn vliezen spontaan zouden breken. Want dan weet je gewoon, over een x-aantal uur is hij er, niks afwachten wanneer het gaat beginnen...
Maar ja... zoveel mazzel heb ik vast niet.
Tot ik me omdraai en denk 'hmmmm... het is toch wel wat nattig tussen mijn benen'. Ik pers een klein beetje en voel een golfje. Ik vraag aan F. of hij een handdoek wil pakken en stap met die handdoek tussen mijn benen mijn bed uit, jawel hoor, vruchtwater, kan niet missen! Woei! Het gaat beginnen!

Dachten we...
Ik hyper uiteraard gelijk mijn bed uit, gewapend met kraamverbanden in mijn onderbroek weet ik van pure opwinding niet wat ik met mezelf aan moet en dus ga ik maar de was opvouwen... om half 6 's ochtends. F. verklaart me voor gek en gaat weer slapen....

Ik bel om een uur of 9 de vk en die komt later die dag even kijken en voelen. Idd gebroken vliezen en dan is het een kwestie van wachten op de weeen. De vk komt 's avonds nog een keertje terug om het hartje van de baby te luisteren (dit ivm infectie-gevaar) en ik moet een aantal keer per dag even mezelf temperaturen om ook weer te kijken of ik niet koorts (en dus een infectie) heb.

Zondag 23 augustus
Er gebeurt die dag en nacht verder niks en dus komt de vk zondagochtend nog een keertje controleren.
Dan mogen we naar het ziekenhuis voor een ctg, echo en een kweekje (ivm infectiegevaar).
Als alles daar in orde blijkt mogen we weer naar huis om verder af te wachten.
's Avonds komt de vk nog een keer langs om weer het hartje te controleren en als zij er is zeg ik dat het een klein beetje aan het rommelen is. Het is dan 23.00.
Ze zegt me lekkier te gaan slapen, want als het niet door zet moeten we ons de volgende ochtend om 7 uur melden in het ziekenhuis om ingeleid te worden.

Maandag 24 augustus
Het gerommel zette wel door en het lijkt zowaar op een gegeven moment regelmatig te zijn.
Eerst een uurtje om de 10-7 minuten en dan vanaf 1 uur gaat het over naar om de 5 minuten en ze houden ook nog 1 minuut aan. Tsjonge...zou het dan echt zo soepel gaan? Als het zo door blijft gaan kan ik om 3 uur- half 4 de vk wel gaan bellen dacht ik nog hoopvol.
Maar helaas, na een uurtje die weeen om de 5 minuten (niet al te sterk overigens) gaat het over in onregelmatig gedoe. Soms wel 5 minuten-1 minuut, maar soms zit er ineens 7 minuten tussen en dan is de wee veel feller weer dan die daarvoor. Er is geen peil op te trekken en na nog eens douchen lijkt het helemaal wel weg te ebben.
Maar ja... inmiddels is het 4 uur en mijn wekker zou om 6 uur gaan om ons klaar te maken voor het ziekenhuis.
Ik bel toch de vk (zoals ze me had gezegd, mede ook gezien het gedoe de vorige keer met niet vorderende ontsluiting) en ze komt langs.
Ze toucheert me en helaas blijk ik maar 1 cm te hebben... zeg maar niks dus. Dat was even een flinke tegenvaller wel...
Ze besluit het ziekenhuis te bellen en een klein beetje te bluffen zodat we dan al terecht kunnen ipv om 7 uur aan te moeten sluiten in de rij voor een inleidings-infuus.
En het mag! Om 5.15 zijn we in het ziekenhuis, precies 48 uur na het breken van de vliezen.

Ik word eerst aan het ctg gelegd en om 6 uur komt de gyn om me te toucheren. Ik blijk 3-4cm ontsluiting te hebben en op basis daarvan besluiten we nog even te wachten met het infuus, want het lijkt erop dat mijn lichaam het wel gewoon zelf kan en doet.
Om 8 uur komt ze nog eens terug en is er nog een cm bij gekomen, 5 cm dus. Dus geen infuus, want dit gaat wel goedkomen. Dachten we, hoopten we...
Tussen 8 en 9 uur heb ik heel regelmatig weeen, weliswaar vnml rug-weeen weer, maar zo regelmatig dat we allebei wel denken dat het echt goed bezig is.

Maar na 9 uur zakt de boel weer als een pudding in en begin ik de moed te verliezen...Om kwart voor 10 jammer ik tegen F. dat ik het niet meer trek, dat ze moeten komen kijken/voelen... ik moet weten hoe het er voor staat.
Helaas zijn de artsen op dat moment bezig met een bevalling, dus ik moet wachten.
Om half 11 komt mijn eigen vk kijken hoe het er mee gaat en zij wil me wel even toucheren om te zien hoe het er voor staat. Helaas... 4cm zegt ze, niks 5... weer eentje eraf dus. Toen zonk de moed me echt in de schoenen en kon ik alleen nog maar huilen. 4 uur in het ziekenhuis aan het klooien geweest voor niks...
De vk gaat op zoek naar de artsen en geeft aan dat ik toch echt hulp nodig ga hebben om de ontsluiting te laten vorderen en dat ik het niet echt meer trek zelf.

De arts komt om 11 uur. Ik kan alleen maar huilend knikken en jammeren. De arts is het eens met een infuus en ik weet aan te geven dat ik ook pijnstilling wil.
Ik krijg de keuze tussen een ruggeprik en pethidine en ik vraag om een ruggeprik in de hoop dat het deze keer wel gaat lukken. Als het mislukt kan de pethidine altijd nog.

We mogen gelijk komen, de anaestesist heeft tijd en we worden naar boven, naar de verkoeverkamer, gebracht. (Bij Sasha prikten ze me op de verloskamer zelf, dit uitje was nieuw dus. )
Na een beetje geprik en getest en gevoel zit de prik niet alleen in mijn rechter- maar ook in mijn linkerbeen en kunnen we weer naar beneden.
Om 12.45 zijn we weer terug in de verloskamer. Het infuus met de weeen-opwekkers gaat erop en dan is het wachten tot de boel een beetje vordert.
Wat een zaligheid is die ruggeprik zeg! Inmiddels waren F. en ik allebei aan het tollen van het slaapgebrek dus we zakken allebei weg. Ik op het bed, F. op een soort van slaapbankje.

Om 14.30 zeg ik tegen F. dat ik de tijd zo langzaam vind gaan. Toen ik druk bezig was met weeen opvangen leek het allemaal veel sneller te gaan. Ik vertel ook dat ik nu ineens weer zo af en toe weeen voel, echt bij de uitgang van mijn vagina en mijn anus. Ik mopper nog wat over 'ze zeggen toch dat je niks meer voelt met een ruggeprik'.

Om 14.45 krijg ik ineens persdrang met daarbij ook gelijk het gevoel dat ik ook echt MOET persen.
De arts komt en vraagt of de co even mag toucheren... en ach, ik ben de rotste niet, welja joh...
Ze toucheert me en dan vraagt de arts 'wat denk je', de co moet er nog even over nadenken en ondertussen lig ik echt als een kind te jammeren op dat bed dat het zo'n zeer doet en dat ik het niet meer hou.
De co zegt dat ze 8cm denkt en de arts gaat het even controleren... helemaal goed, idd 8 cm! Het einde is in zicht dus!
Ik put me uit in verontschuldigingen omdat ik het persen niet tegen kan houden en de arts zegt dat ik idd wel een beetje mee mag duwen als het echt niet anders kan.
Ik lig te draaien en te kronkelen in bed om die persdrang tegen te gaan, maar het gaat dus echt niet. Ik richt het zo goed als ik kan op de achterkant om dan maar daar te onlasten.

Op een gegeven moment trek ik het echt-echt-echt niet meer en geef een soort van gil...
Er komt iemand van de verpleging vragen of ik dat was.
De arts is in de kamer ernaast ook met een bevalling bezig dus het is ineens spitsuur. Gelukkig komt er een andere gyn van de kraamafdeling om mij te begeleiden.
Ze komt binnen om 15.00, voelt, zegt dat ik 10cm ontsluiting heb en dat ik mee mag gaan persen. Heerlijk, eindelijk kan ik los!
In mijn hoofd gaat het echt nog wel even duren, maar al snel hoor ik 'je kan het hoofdje nu voelen'.
Ja, dat zal wel, mag ik nu doorpersen?
Wil je een spiegel?
Weet ik niet, mag ik nu doorpersen?
Zuchten-zuchten-zuchten, het hoofdje staat!
Auwauwauwauwaaaaaaaaauwauwauwaaaaaah! _{(Dat vond ik echt het allerergeste dat ik ooit gevoeld heb. )}
Zuchten-zuchten-persen-persen-zuchten-zuchten, ja, je kan hem aanpakken, toe maar.
Nee! Haal hem eruit! Nu!

15.14
Een heel warm, glibberig en krijsend lijfje wordt op mijn buik gelegd... Daar is ie! Nu al! Wat ging het snel ineens! Hij is er! De opluchting! Het is over, hij is er!
Ik kijk opzij en zie F. zijn gezicht, rode ogen van de emoties... hij is er, we zijn met z'n viertjes vanaf nu!

Daarna is het nog even lastig omdat de placenta niet wil komen. Ik krijg een prik en later nog iets extra's in mijn infuus om het wat te stimuleren en na wat wachten en masseren en voorzichtig trekken laten ze me even met rust. Ze gaan eerst Oscar wegen en controleren. 4520 gram! Weer zo'n lekkere beer!

En dan uiteindelijk na nog een paar keer persen is de placenta er.
Ik heb 1 hechtinkje nodig en vanwege dat infuusspul krijg ik nu nog 5 tabletten van iets in mijn kont gestopt om de baarmoeder sneller te laten samentrekken omdat het best aardig bloedt. Gelukkig was daar verder niks ernstigs mee.

Oh, en bij deze nog een hele dikke voor de verpleegkundige die op zoek ging naar neusspray voor mij.
Ik was nog steeds superverkouden en had het op een gegeven moment zo benauwd. Kon de weeen niet opvangen doordat ik niet netjes door mijn neus in kon ademen en zo'n stomme zoutspray werkte natuurijk niet. Er werd overlegd met de arts en ik mocht idd echte neusspray gebruiken, maar waar haal je die vandaan om 7 uur 's ochtends. F. was al van plan om zsm een apotheek te gaan zoeken maar de verpleegkundige dacht dat er mss op de kraamafdeling nog wel spray te vinden zou zijn. En idd, dat was zo...
Zo stom, zoiets kleins, maar dat scheelde zo veel... ik kon weer normaal ademhalen en puffen.

_{F. heeft spijt dat hij niet de camera had laten lopen, want ik heb echt een paar keer gejammerd dat ik dit echt nooit meer wilde, dan maar geen derde etc. etc. Ik heb (en had dat toen ik bezig was ook al) het idee dat ik me echt vreselijk aan heb liggen stellen, maar het deed echt zo vreselijk veel pijn allemaal steeds, ik kon het totaal niet opvangen. De vk zei me gisteren dat dat wel kan kloppen, echte regelmatige weeen hebben een duidelijk begin en een eind en zijn daardoor veel makkelijker te behappen dan dat gefladder van mij. Dus dat het goed kon dat ik het heel zwaar had gevonden.}

Anyway... hij is er!
En het was het waard... echt wel.

_{Omdat Oscar bijna 60 uur na het breken van de vliezen geboren is moesten we 24u in het ziekenhuis blijven om er zeker van te zijn dat hij of ik geen infectie hebben. 's Nachts bleek onze bullie toch zijn suikerpeil niet helemaal zelf te kunnen reguleren en werd hij opgenomen op de kinderafdeling voor een glucose infuus om hem wat te helpen. Ik ging zelf woensdag naar huis en donderdag-ochtend mochten we Oscar ook mee naar huis nemen.}

[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 01-09-2009 22:37:07 ]

Mooi BE

Wat een mooi verhaal BE. En in mijn ogen lijkt me dat echt superlang duren.
Het steeds moeten afwachten en dat uren lang lijkt me ook erg naar.
Wel heel fijn dat je een ruggeprik hebt kunnen krijgen, maar wat gek dat die niet volledig pijnloos bleef zeg.
Super gedaan en je hebt echt iets heel moois geproduceerd.

Hier was idd de paniek toegeslagen trouwens. Ik ging van helemaal niks naar ineens een mega weeenstorm inc persweeen en het ergste vond ik dat ik het gevoel had dat ik stikte en niet eens om hulp kon vragen.
Maar goed als het kindje er eenmaal is en die tijd erna maakt het allemaal zo goed.
Ik heb bij beide keren achteraf ook geroepen dat ik het nooit meer zou doen, maar rammel alweer.

BE dat 'ik ben helemaal niks opgeschoten, dit kan ik niet nog 3 dagen volhouden' rotgevoel is zo bekend knap vervelend! En het is ook een flinke man zeg

maar nu... Hij is er

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 08:25 schreef Urla het volgende:

Ik heb bij beide keren achteraf ook geroepen dat ik het nooit meer zou doen, maar rammel alweer.

Echt?
L. is geboren om 19:25 en diezelfde avond heb ik al gezegd dat ik er op deze manier nog wel 10 wilde

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 08:39 schreef freecell het volgende:

[..]

Echt?
L. is geboren om 19:25 en diezelfde avond heb ik al gezegd dat ik er op deze manier nog wel 10 wilde

Jah Erg he. Ik heb me wel voorgehouden dat m'n meisje eerst moet kunnen lopen, maar mocht ik en hubbie er dan nog zo over denken dan Hoppa.

Mooi verhaal BE

_{Ik word er wel bloednerveus van, kijkend naar mijn dikke buikje.
Je verteld het zo beeldend en het is niet nieuw voor me, en ik ga dat ook weer meemaken en ... dus...ieh}

Mooi BE wat fijn dat het laatste stuk het persen zo snel is gegaan. Maar allemachtig wat een gedoe en heftigheid zeg die eerste 10 cm...
hij is er idd gelukkig.

mooi geschreven Be

Wat je vk zei over regelmatige weeën dat klopt ook wel, ik voelde duidelijk de weeën opkomen, naar de piekhoogte komen, en daarna weer webebben.
en dat kon ik echt heel goed hebben deze keer.
vooral de combinatie zittend op de skippybal was heel erg fijn.

Wauw BE erg beeldend geschreven en het lijkt heel erg veel op de bevalling van Q.
Het niet op kunnen vangen, geen begin en eind aan een wee, inleiden en dan nog lang erover doen.
Alleen de ruggeprik is nieuw voor mij, doen ze dat tegenwoordig vaker? Dat was echt out of the question in 'mijn tijd', wat lijkt me dat 'heerlijk' na zoveel zolang pijn.
En dat staan vh hoofjde, doet altijd afgrijselijk pijn, heel hevig, maar heel even (gelukkig )

Wat een mooie verhalen. En wat een mengeling van angst maar anderzijds van, ik wil ook (want dan ben ik er vanaf) bekruipt me dan.

Be, ik dacht dat je het staan van het hoofdje niet kon voelen met een ruggenprik. Of heeft dat te maken met de verdoving die je (ik ook) krijgt ivm inknippen?
Ik kan me niet herinneren dat ik de weeen zo heftig voelde dwars door de ruggenprik heen namelijk.

Ik bleef dat stukje bij mijn vagina/anus eig. vanaf het begin voelen, maar dat was prima te behappen Amaranta. Maar daardoor voelde ik dus prima die persdrang aankomen.
De verdoving zat ook maar in de helft van mijn bil, ik kon de grens precies zelf voelen.
Eig. geen idee of dat zo hoort. En dus ook niet van dat staan van het hoofdje.
Ik dacht eig. dat ze de ruggenprik sowieso uit zetten als je mag gaan persen toch? Omdat je anders niks voelt en niet goed mee kan werken dan?

Bluezz, godzijdank is dat tegenwoordig dus gewoon allemaal mogelijk. Zelfs 's nachts is het tegenwoordig mogelijk als ik het goed heb.

Ik weet het niet meer. Ik heb de vorige bevalling in ieder geval niks gevoeld van de geboorte zelf. De persweeen wel overigens.

Ooko weer zo'n mooi verhaal, wow BE!

Wow wat een verhaal BE! Mooi geschreven.

BE, wat een verhaal! Ik vind het knap van je en je hebt je zo te lezen kranig gehouden!
En je bent zeker 'de beroerdste niet'

quote:

Op maandag 31 augustus 2009 22:02 schreef Brighteyes het volgende:

De arts komt en vraagt of de co even mag toucheren... en ach, ik ben de rotste niet, welja joh...

Ja, gek is dat he, elke vreemde met een witte jas aan mag zo maar in je doos voelen!
Maar wat een op- en af-gedoe BE. Jeutje! En een verademing he, zo'n ruggenprik.
Goed gedaan dame!

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 21:19 schreef Brighteyes het volgende:
Bluezz, godzijdank is dat tegenwoordig dus gewoon allemaal mogelijk. Zelfs 's nachts is het tegenwoordig mogelijk als ik het goed heb.

Ik heb bij de eerste ook uiteindelijk een ruggeprik gekregen ( zalig zalig zalig) en dat was op een zondag.

en amaranta, ik heb de persweeen en het staan van het hoofdje ook duidelijk gevoeld verder, mijn prik was toen al uitgewerkt denk ik?

dubbel

ik heb de persween nauwelijks gevoeld. dat ging heel vaag en intuitief. op de een of andere manier wist ik wel dat er een perswee aankwam, maar echt voelen? nee. dus we oefenden eerst een paar keertjes voordat alles losgekoppeld werd.

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 08:25 schreef Urla het volgende:
Wel heel fijn dat je een ruggeprik hebt kunnen krijgen, maar wat gek dat die niet volledig pijnloos bleef zeg.

Op het moment dat je lichaam naar persweeen overstapt schijnt dat vrij normaal te zijn. Maar dat vertellen ze er niet bij (ik hoorde dat ook pas achteraf)

Hier werd de ruggenprik uitgezet voor de persweeen die er nooit kwamen...

Urla een derde hoe ga je die op de wereld deponeren? Vanaf 39 weken op bed blijven liggen en dan hopen dat je haar hem daar krijgt hihihi... Maar ik kan me voor stellen dat het wel een impact heeft zo'n bevalling.

BE wat heb je het mooi beschreven en jullie zijn nu echt met z'n viertjes.

BE wat mooi en beeldend beschreven, ik had helemaal gemist dat Oscar geboren was! Alsnog gefeliciteerd en ook voor stinkie, en wat een mooie namen

quote:

Op woensdag 2 september 2009 11:38 schreef Books het volgende:

Urla een derde hoe ga je die op de wereld deponeren? Vanaf 39 weken op bed blijven liggen en dan hopen dat je haar hem daar krijgt hihihi... Maar ik kan me voor stellen dat het wel een impact heeft zo'n bevalling.

Ha Ha Zoiets jah. Of een hele strakke broek aan.

Dan krijgt de term "Drollenvanger" een heel andere betekenis

Wat een mooie verhalen weer
Zelf heb ik ook wat opgeschreven, is ook een beetje lang geworden...

Het is 26 augustus, 5 dagen na mijn uitgerekende datum. Sinds ik ben opgestaan verlies ik bloederig slijm en na de kraamverband-test blijkt al gauw dat het geen vruchtwater is.
Al 3 weken heb ik zowel overdag als ’s nachts veel gerommel maar kan het nog niet echt serieus nemen. Wel al 1 cm ontsluiting wat vrij normaal is bij een 2e. Maar hey, da’s toch alvast 1 cm in de goede richting!
Ik zit te lunchen bij mijn moeder en ineens voelde ik een wee. Een echte wee! Ik weet het zeker, kwam me zo bekend voor, en ik puf hem weg, helemaal giechelig en blij dat het nu echt aan het beginnen lijkt te zijn. Oooh, wat spannend! 10 minuten later weer een, 5 minuten daarop ook en ineens werd ik onrustig, wilde ik perse naar huis om wat laatste dingetjes in orde te maken.
Als ik het ziekenhuis bel en vertel dat het volgens mij misschien wel aan het beginnen lijkt te zijn word ik niet echt serieus genomen. Wanneer ik uitleg GBS-draagster te zijn en dus aan een antibiotica-infuus te moeten voor het liefst 2 giften en me zorgen maak dat daar misschien niet genoeg tijd voor zal zijn straks zeggen ze “Nou ja, kom dan maar even langs, als het niks is sturen we je gewoon weer naar huis toe.” Dank u!
Ik heb met M. afgesproken dat hij nog niet hoeft te komen, hij zit op zijn werk wat niet om de hoek is, en ik hem op de hoogte zou houden. In het ziekenhuis word ik getoucheerd door de gyn en zijn co: nog altijd 1 cm maar de baarmoedermond is in ieder geval wel goed week. 2 uur lang lig ik aan de CTG en die registreert wel degelijk weeën, maar ze zijn erg onregelmatig en niet krachtig genoeg. En helaas, de frequentie lijkt steeds meer af te nemen, tussen de weeën door kan ik dus alsnog mijn middagslaapje doen…
Na 2 uur komt de gyn weer kijken en zoals verwacht ben ik niks opgeschoten en word ik naar huis gestuurd. In de lift naar beneden moet ik een pijnlijke wee wegpuffen, tot grote hilariteit van de andere aanwezigen. Zelf staat het huilen me nader dan het lachen, ben best teleurgesteld.

De rest van de middag en avond blijf ik weeën houden met de ene keer 10, dan weer 6 , dan weer 20 minuten ertussen… Geen touw aan vast te knopen en dat maakt het best zwaar omdat ik niet goed voorbereid ben om ze op te vangen. Bovendien is Devin thuis en ik doe mijn uiterste best te voorkomen dat hij ziet dat ik af en toe flinke pijn heb. Ik zit dus ook gewoon aan tafel met mijn mannen hoewel mee-eten niet lukt.
Onze kleine slimmerik heeft toch in de gaten dat er iets speelt en weigert in zijn bed verder te slapen nadat hij huilend is wakker geworden , hij wil bij mama slapen en ik smelt , de laatste tijd trekt hij immers zo naar zijn vader toe.
Aangezien ik toch al in en om ons superhoge bed aan het rommelen was neem ik Devin lekker bij me waar hij direct in slaap valt. Huilend van ontroering, angst, pijn en zo ontzettend veel liefde voor mijn ventje lig ik hem kusjes te geven, onderwijl weeën wegpuffend, en ik hoop dat zijn broertje niet al te lang meer op zich zal laten wachten. En dat hij gezond zal zijn.
Middernacht geweest en de weeën komen steeds sneller, elke 5 minuten! Ik duik nog even Z&G in, vooral omdat ik de tijd wil doden en het nog even wil uitstellen om het ziekenhuis te bellen. Ben veel te bang dat het weer niks is.
Als snel bel ik toch, krijg aan de telefoon weer een wee en ik moet direct komen.
M. wakker gemaakt, Devin uit bed gehaald en naar mijn ouders gebracht en door naar het ziekenhuis. Bij de EHBO-ingang weiger ik een rolstoel, staand en heupwiegend kan ik de weeën beter opvangen. Om de opmerking van M. dat het er best sexy uitziet als je mijn gezicht wegdenkt kan ik niet lachen
Bij aankomst op de verloskamer is het 1:30 uur en ben ik nog steeds bang weer weggestuurd te worden, ben dan ook door het dolle als blijkt dat ik al 3 cm ontsluiting heb! Yeah, het is allemaal niet voor niks geweest dus!! Ik krijg tot mijn opluchting direct een antibiotica-infuus aangelegd en ga aan de CTG. Regelmatige krachtige weeën en het wegpuffen gaat me prima af. Verbazingwekkend hoe geconcentreerd en beheerst ik ben, ik sta er zelf nog het meest van te kijken
M. en ik hebben het best gezellig. En ik voel me goed, dit valt me zo ontzettend mee vergeleken met de vorige bevalling! We zitten te mijmeren dat we tegen de middag vast al onze baby zullen kunnen vasthouden.
Om 3:30 uur komt de gyn weer langs. 4 cm, het schiet niet echt op en mijn vliezen worden gebroken. Groen vruchtwater, ook deze jongen vond het weer nodig in het vruchtwater te poepen. De lieve gyn, haar co en een schat van een verpleegkundige leggen matjes voor me neer op de grond en een stoel zodat ik kan gaan staan. Van nu af aan zou het best snel kunnen gaan en ze hadden bij binnenkomst al gezien dat ik liever staand de weeën opving. Zo lief dat ze meedenken!
Volgens de pleeg zal ik nog binnen haar dienst bevallen. “Jemig, tot hoe laat moet je dan nog?” “half 8” M. en ik staren elkaar stomverbaasd aan, dat KAN toch helemaal niet??? Da’s al over een paar uurtjes!

De weeën komen nu heel snel, zijn superkrachtig, ook in mijn rug en ik moet bijna elke keer overgeven. Ik sta (beter gezegd: hang) nog steeds aan het bed en de pleeg en M. lopen af en aan met natte washandjes en kotsbakjes. Wat ben ik aan het zweten, ik voel het uit mijn lijf gutsen. Ben dan ook hard aan het werk hoewel het me op dit punt een stuk moeilijker afgaat mijn ademhaling onder controle te houden en ik het mezelf dus ook onnodig zwaarder maak. Dan voel ik een drukkend gevoel, kunnen dit persweeën zijn? Ik besluit het nog even aan te kijken maar bij de eerstvolgende wee hou ik het al niet meer en schreeuw tegen M. dat hij moet drukken. De lieve schat geeft weer tegendruk op mijn rug, zoals hij eerder ook steeds deed, maar ik bedoelde natuurlijk dat hij op het knopje moest drukken en raak in paniek.
De gyn komt, het is 5:15 uur en ik word op het bed gehesen. 9 cm ontsluiting! Ik ben helemaal in shock dat het zo snel gegaan is. Nog even het laatste stukje afwachten en ik mag persen. De vorige bevalling spookt door mijn hoofd, toen ik na 2 uur persen alsnog flink werd ingeknipt en Devin met de vacuüm pomp gehaald werd. Het mannetje zat vast, het deed zo ontzettend veel pijn en ik ben bang dat de geschiedenis zich zal herhalen. En dat is duidelijk, ik kan de angst en de nare herinneringen moeilijk loslaten en dat uit zich in halfslachtig persen, ik durf op de een of andere manier niet en werk tegen. Bij elke wee overstrek ik, ik probeer ze te negeren en ontken keihard dat ik aan het bevallen ben. “Dit gaat niet zo, je moet meewerken, persen!”
Ik huil dat ik het niet kan en voel me z’n mislukking
Dit kind gaat nooit geboren worden, ik kan hem er niet eens uitpersen… God, wat een pijn, waarom lukt het me niet die weg te denken? Ik ben bezig met verwijten en alles behalve bevallen, ik zit in mijn eigen cocon van pijn en angst en ik wil zo graag dat dit voorbij is, dat die mensen aan mijn voeteneind me gewoon met rust laten en niet meer zo naar me roepen steeds. Wat willen ze toch van me?? Ik merk dat ik binnensmonds heb overgegeven en moet er enorm om huilen. Spaar je krachten zeggen ze tegen me.
“Ik wil een time-out” “Nee, je kindje is er bijna, persen nou, kom op!”
Persen op de automatische piloot, ik vind de hele situatie belachelijk en ben er van overtuigd dat het me toch niet gaat lukken maar doe inmiddels wel wat beter mee.
De co pakt mijn been en plant hem in zijn zij, de pleeg doet hetzelfde met mijn andere been en M. houdt mijn hoofd vast. Ik doe mijn best, krijg te horen dat het hoofdje er al bijna is!
Als het hoofdje staat is er pijn en paniek, Paniek! De navelstreng zit om zijn nekje gewikkeld en ik mag niet persen. Ha, alsof ik dit kan stoppen, nou ben ik op dreef, er is geen houden meer aan!!
De navelstreng wordt doorgeknipt nog voordat onze zoon geboren is en nu mag de rest komen. Weer moet ik stoppen, mag ik niet persen en moet ik wegpuffen. De kleine zit vast met zijn schouder en moet inwendig gedraaid worden. Mijn god, de pijn als de gyn daarbinnen aan het wroeten is… dit is onbeschrijflijk
Het draaien is gelukt. De volgende wee is daar dan eindelijk onze 2e zoon die op mijn borst wordt gelegd. Aaaah, hier deed ik het dus allemaal voor! Alle pijn is verdwenen en vergeten, nu is er liefde

Toby is geboren na slechts 34 helse minuten persen (al dan niet actief) en is gelukkig helemaal gezond. De kinderarts heeft nog extra goed gekeken naar zijn schouder omdat die klem gezeten heeft maar heeft gelukkig niks afwijkend kunnen ontdekken. Hij heeft 2 antibioticagiften ontvangen via mijn infuus, de kans dat hij ernstig ziek wordt van de GBS (groep B srtreptokok) is daardoor minimaal. Mama is blij

Ik krijg een spuit in mijn infuus voor de placenta die er al gauw komt uitglibberen en omdat ik toch ben ingescheurd word ik gehecht. Nog even wachten met de beschuit met muisjes want ik verlies behoorlijk wat bloed en moet nuchter blijven voor het geval dat. Gelukkig valt het uiteindelijk mee en hoef ik niet naar de ok. Ik krijg nog wel een catheter omdat het me niet lukt te plassen.

Al met al heb ik het ondanks al het voorwerk toch ervaren als een snelle bevalling. Het laatste stuk ging als een speer, iets wat ik van te voren niet had durven hopen!
De verlammende angst tijdens het persen, toch een soort trauma van de vorige keer, vond ik verschrikkelijk. Alsof ik van buitenaf naar mezelf aan het kijken was en mezelf zo zag stuntelen en aanstellen maar niks kon doen, niet kon ingrijpen om iets te veranderen en mezelf wakker te schudden en vermanend toe te spreken. Dat vond ik heel erg

Bevallen is heftig, hoe dan ook. Een 3e kindje zou theoretisch gezien welkom zijn, maar nog een keer zwanger zijn en daarna nog eens moeten bevallen… Pffff, mij niet gezien!

Pfoe Kersjes. Klinkt heftig en intensief en toch ook mooi. Mooi beschreven.

Alleen die passages over pijn enzo die negeer ik even hoor

Dus... Kersjes wat een bevalling zeg?! Echt RESPECT weer... ik weet dat dergelijke dingen ook hier te wachten kkunnen staan, maar voorlopig doe ik even flink aan struisvogelpolitiek als ik dit soort verhalen lees.
Maar goed, Toby is er, gezond en wel... en daar deed je het wel allemaal voor.

Kers heftig zeg. Goed gedaan, moet je zien "maar" 34 minuten ondanks je angst.

Kersjes

Pfoeh Kersjes Dat laatste stuk klinkt echt akelig

In bed liggen met je zoontje en overspoeld worden door liefde is echt wel Daardoor kon je vast ook meer ontspannen.

Mooi BE

Jeetje Kersjes, wat heftig. En wat naar dat die herinneringen aan je eerste bevalling weer zo boven kwamen. Maar gelukkig is Toby er nu! En ik vind dat je je verhaal heel mooi hebt opgeschreven, en ik moest er weer van huilen.

Kersjes, wat heftig joh, dat einde!
Maar wat heerlijk dat hij er, gezond en wel, is!

Jeetje kersjes wat heftig allemaal

Kersjes heftig hoor!

Kersjes zei:

quote:

Aaaah, hier deed ik het dus allemaal voor! Alle pijn is verdwenen en vergeten, nu is er liefde

Ow, deze zin, na je hele verhaal, ik zit gewoon met tranen in mn ogen.
Gelukkig is alles ok met Toby

Ik zit de laatste tijd een beetje met m'n bevallings verhaal (sinds ik in OUD lees en af en toe meepost ), maar weet niet of het wel gepast is, t'is tenslotte al 16 jaar geleden.

Ik heb toendertijd wel een heel relaas dr over op A-viertjes neergepend (want een pc hadden we toen nog niet , maar waar dat epistel ligt Joost mag het weten, ik ga morgen zoeken)), maar ik merk dat ik er nu steeds meer over nadenk hoe het allemaal gegaan is toen, en, naar mijn idee, vergeleken met hoe het nu kan gaan, ik toch wel een beetje verdriet heb over hoe het had kunnen zijn als ze toen bepaalde opties hadden voorgelegd. (ruggeprik bijvoorbeeld).
Dit klinkt een beetje warrig misschien maar ik ben er op het moment veel mee bezig.

Alle mamma's hier zijn kanjers vind ik, jullie hebben het toch maar mooi geflikt, ondanks de pijn , de angst en de wanhoop soms van, "hoe moet ik dit klaren?"....

Kan ik mijn verhaal hier doen, 16 jaar na dato?

natuurlijk Fannie! _{ik vind van wel iig}

zeker als jij aangeeft dat er voor jou toch nog wel wat oud zeer zit lijkt me geen kwaad kunnen om het nog eens op papier te zetten, of nouja, uit te tikken. Wie weet kun je het dan nog eens goed overdenken ofzo.

Tuurlijk Fannie, lijkt me leuk om te lezen. Ik vond het ook heel leuk om mijn moeders bevallingsverhalen te horen en haar kraamlogboek te lezen enzo, bevallen blijft toch voor het grootste gedeelte hetzelfde. Gelukkig moderniseren we wel een beetje met z'n allen maar het kernverhaal blijft toch altijd het krijgen van een kind. Zo bijzonder!

Oh kersjes, wat een aanloop, middenmoot en einde... Ik ben zo blij voor je dat hij er nu is.

Hoe groot en zwaar waren je kindjes nu eigenlijk bij geboorte?

Fannie, kom maar op
Ik vond het zelf een beetje eng om mijn verhaal te plaatsen, maar toch ook fijn om te delen. Lucht toch wel op om zoiets van je af te schrijven.

Rocka, Devin was geboren met 42 weken: 4100 gram en 52 cm.
Toby geboren met 40+6 weken: 4060 gram en 54 cm.

Flinke ventjes

OK , ik ga morgen op de vlonder zoeken naar die map waar ik mn hele relaas opgeschreven heb toen. Heb het er net ook nog met hubby over gehad, die kwam ook nog met anekdotes die ik allang weer vergeten was......ikke --- >
Ik kan het hele verhaal nu nog niet optypen want ik ben gewoon de helft kwijt

Maar fijn om te lezen dat het niet heel gek is, na zo'n lange tijd....thnx

Kersjes, inderdaad flinke kerels!

Kersjes wat een heftige bevalling Qua tijd misschien korter, maar nog niet heel makkelijk hoor, als ik het zo lees.

BE, wat een pracht verhaal. Klinkt wel heftig hoor. Niet niks wat je hebt meegemaakt.

BE en Kersjes, heftig allebei. En zo mooi geschreven.

wat ik graag vantevoren had geweten, is dat het gevoel dat het niet lukt, dat je dit (bevallen) niet kan, heel vaak voorkomt. ik voelde me zo'n watje, een loser, een nepmoeder, dat ik dat gevoel had. en achteraf hoor en lees ik dat heel veel vrouwen dat hebben. schoonzusje zei zelfs tegen haar man dat het haar niet lukte, dat hij het maar moest doen

Mijn meisjes zijn 7 en 8 inmiddels en ik heb echt fijne bevallingen gehad, bij allebei.

Ik wist bij allebei op zondag dat ze er de volgende dag zouden zijn (geen idee hoe, dat was gewoon een gevoel) en bij de een kreeg ik smiddags weeën en zou de verloskundige 'savonds terug komen om een uur of acht. Uiteindelijk is ze eerder gekomen en had ik in een paar uur tijd tien cm ontsluiting. Zonder al te veel pijn of moeite, wat erg prettig was.

Ik was echt totaal niet zenuwachtig, maakte me geen zorgen (baalde alleen van al die horrorverhalen die je te horen krijgt als je zwanger bent op de een of andere manie, tis alsof moeders denken: Ik heb een rotbevalling gehad, zal jou eens even de stuipen op het lijf jagen ofzo )
En uiteindelijk is de oudste in de avond geboren.

De jongste is een jaar later (een dag voordat de oudste 1 werd) 'sochtends geboren. Toen ging ook alles heel soepel en vanzelf. De verloskundige zei dat ik gemaakt was om te bevallen Toch zonde dat ik er niet meer heb

quote:

Op zondag 6 september 2009 10:45 schreef miss_sly het volgende:
BE en Kersjes, heftig allebei. En zo mooi geschreven.

wat ik graag vantevoren had geweten, is dat het gevoel dat het niet lukt, dat je dit (bevallen) niet kan, heel vaak voorkomt. ik voelde me zo'n watje, een loser, een nepmoeder, dat ik dat gevoel had. en achteraf hoor en lees ik dat heel veel vrouwen dat hebben. schoonzusje zei zelfs tegen haar man dat het haar niet lukte, dat hij het maar moest doen

Dat heb ik ook wel gezegd trouwens, dat ik het niet kon. Dat dacht ik echt zeker op een gegeven moment, maar ja, je moet wel he

quote:

Op zondag 6 september 2009 10:57 schreef JaniesBrownie het volgende:

[..]

Dat heb ik ook wel gezegd trouwens, dat ik het niet kon. Dat dacht ik echt zeker op een gegeven moment, maar ja, je moet wel he

Dat dacht ik dus ook heel echt. En daarom vond ik mezelf ook zo'n loser, want echte moeders hadden dat gevoel vast niet, dat ze het niet kunnen. NU weet ik beter.

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Hoe ver kun je heen zijn op zo'n moment

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:09 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dat dacht ik dus ook heel echt. En daarom vond ik mezelf ook zo'n loser, want echte moeders hadden dat gevoel vast niet, dat ze het niet kunnen. NU weet ik beter.

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Hoe ver kun je heen zijn op zo'n moment

Zo ver was ik niet...

Ik ben wel bij de tweede heel kwaad geworden op mn ex, die wilde even naar beneden gaan terwijl ik daar lag te persen Echt, ik was zo kwaad! Hij zei: ja, dat heb ik toch al gezien?


Tis niet voor niks mn ex natuurlijk he

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:09 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dat dacht ik dus ook heel echt. En daarom vond ik mezelf ook zo'n loser, want echte moeders hadden dat gevoel vast niet, dat ze het niet kunnen. NU weet ik beter.

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Hoe ver kun je heen zijn op zo'n moment

net zoals mijn navelsleutel

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:14 schreef JaniesBrownie het volgende:


Ik ben wel bij de tweede heel kwaad geworden op mn ex, die wilde even naar beneden gaan terwijl ik daar lag te persen Echt, ik was zo kwaad! Hij zei: ja, dat heb ik toch al gezien?

Zo hé!

Sly, idd, ik voelde me ook zo zwak. ik was zó op. En dan realiseer je je dat je móet, je hebt geen keus. Toen heb ik wel een moment gedacht: "Laat mij maar doodgaan."

Kersjes, dát lijkt me zo naar, dat het schoudertje klem zit. Ik had het al eens bij een vriendin van me gehoord. Vreselijk. Tnx voor je verhaal.

Zo, eindelijk heb ik het verslag af, het is wel lang geworden ben ik bang

Donderdagavond 20 augustus en vrijdag 21 augustus verlies ik stukjes van de slijmprop en zaterdagochtend 22 augustus bij het opstaan dacht ik dat mijn vliezen waren gebroken. We zijn toen naar het ziekenhuis gegaan voor een CTG en inwendig onderzoek. Uit de CTG bleek dat alles nog steeds prima in orde was met Evi en uit het inwendige onderzoek bleek dat mijn vliezen niet gebroken waren maar dat ik wel veel slijm verlies had. Dus mocht ik weer naar huis.

In de loop van de middag, ik zat met mijn laptop in de tuin, kreeg ik steeds meer buikpijn en buikkrampen en voelde ik me helemaal niet lekker. Misselijk, pijn in mijn rug...dus ben ik naar bed gegaan om wat proberen te slapen.

's Avonds aten we lekker makkelijk; pannenkoeken. Echter had ik later op de avond hartstikke veel zin in knapperige speklapjes van de BBQ... Dus is Juup© deze nog gaan kopen bij de Albert Heijn en rond een uur om 10 zaten we lekker geBBQ-de speklapjes te eten

Tegen elf uur waren de krampen weer wat pijnlijker en kwamen ze steeds regelmatiger. We hebben de tijd tussen de krampen opgenomen maar die was toch nog wel onregelmatig.

Ik vond het erg lastig om te bepalen of dit nu echt weeën waren of dat dit gewone krampen waren. Ze waren pijnlijk maar 'goed te doen'. Na aandringen van een vriendin, heb ik rond 1 uur toch maar de verloskundige gebeld. Tegen half 2 was zij hier en heeft ze mij getoucheerd. Toen bleek dat ik 'al' 2 centimeter ontsluiting had. Daar was ik toch wel erg door verrast .

De verloskundige heeft de verloskamer van het ziekenhuis gebeld dat wij er aan kwamen en vervolgens zijn Juup© en ik op ons gemakje naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen (2:45) werden we meteen naar de verloskamer gebracht.

Er kwam een extra bed voor Juup©, zodat we beiden nog even wat uurtjes konden slapen voor de bevalling echt zou beginnen. Ik werd aangesloten op de CTG, om te kijken of met Evi alles in orde was. Om 3.15 werd ik getoucheerd, ik zat nog steeds op 2 centimeter ontsluiting. Men dacht dat het nog wel even zou gaan duren allemaal, en ik kreeg een spuitje in mijn bovenbeen (pethedine) tegen de pijn en een slaapdrankje zodat ik nog wat kon slapen en energie opdoen voor de bevalling zou beginnen.

Nadat we vijf minuten in bed gelegen hadden werden de weeën snel pijnlijker en kon ik niet meer in bed blijven liggen. Ik ben toen maar weer uit bed gegaan met mijn suffe hoofd en heb staand geprobeerd om de weeën op te vangen. Juup© probeert mij zoveel mogelijk te steunen. Het opvangen van de weeën lukte niet voor lang, maar 20 minuten of zo en toen móést ik weer terug naar bed omdat ik misselijk en duizelig was en bijna van mijn stokje ging. Ik raak steeds meer en meer in een soort 'roes', de pijn beneemt me de adem en de omgeving om me heen vervaagt. Achteraf hoor ik dat dit een 'weeënstorm' is geweest; van 2cm naar 7cm ontsluiting in 2 uur tijd...

Ik twijfel of ik mijn doula moet bellen, om naar het ziekenhuis te komen ter ondersteuning. Maar omdat ik dacht dat ik nog niet veel ontsluiting had besloot ik dat ze nog even lekker mocht blijven slapen. Juup© houdt intussen mijn hand vast en knijpt nog harder dan dat ik zelf doe...

Om 5.30 word ik weer getoucheerd en dan blijkt dat ik 'ineens' al op 7 centimeter ontsluiting zit. Dat is erg snel gegaan! De weeën zijn inmiddels erg hevig en ik vraag om pijnstilling. Dit moet eerst met de gynaecoloog overlegd worden en ik moet wachten op wat komen gaat. We besluiten om onze doula te waarschuwen zodat ze naar het ziekenhuis kan komen.

Ondertussen wordt me verteld dat een ruggenprik niet meer wordt gedaan omdat ik zo snel van 2 naar 7 centimeter ontsluiting ben gegaan. De verwachting is dat de overige 3 centimeters ook wel heel snel zullen gaan. Een tegenvaller, want naast buikweeën heb ik ook flinke beenweeën en die kan ik niet opvangen. Bij elke wee heb ik mijn benen niet meer onder controle, ze schudden en shaken alle kanten op en de pijn is behoorlijk intens...

Om 6.30 arriveert mijn doula, ik ben erg blij dat zij er is.

Ik ben bang dat ik het allemaal niet kan en niet goed doe, ik heb geen idee wat me nog te wachten staat en 'hoe het allemaal moet'. Ik voel me erg onzeker Er wordt mij verzekerd dat ik het wel kan en dat ik het allemaal heel goed doe...

Om 7 uur zit ik nog steeds op 7 centimeter ontsluiting en wordt er besloten om mijn vliezen te breken. Ik hoor nog dat de verloskundige zegt dat ze 'toch geen nut meer hebben'. Door het breken van de vliezen zullen er meer en hevigere weeën komen in verband met de hormonen die dan vrijkomen. Evi's hoofdje kan dan beter zakken en gehoopt wordt dat de ontsluiting dan wel sneller zal vorderen.

Ik heb het gevoel dat ik in bed lig te plassen als er een stortvloed aan vruchtwater op het bed plenst. De verloskundige kijkt ervan op dat het zo veel vruchtwater is. Intussen wordt er een sensor op het hoofdje van Evi geplaatst om haar hartslag te meten. Dit moet drie keer opnieuw gedaan worden omdat de sensor steeds van haar hoofdje afschiet. Tussen de vliezen en het hoofdje van Evi wordt nog een sensor geplaatst om de weeënactiviteit te meten.

Om 8.10 is de ontsluiting nog steeds maar 7 centimeter en de pijn is bijna ondraaglijk. Ook ben ik doodmoe en val ik tussen de weeën door steeds bijna in slaap. Bíjna, want telkens komt er weer zo'n gemene wee en dat schreeuw ik het uit van de pijn. Iemand houdt mijn benen vast want die schudden ongecontroleerd het bed door, de pijn van die beenweeën is niet te harden. Ook worden er koude washandjes op mijn hoofd gelegd en worden er geruststellende dingen tegen me gezegd. Echter dringt het allemaal niet echt tot me door, ik word gewoon geleefd door de pijn van de buik- en beenweeën.

Telkens als ik tussen de weeën door aan het bijkomen ben en in slaap dreig te vallen hoor ik mijn doula en Juup© tegen elkaar zeggen 'jaaa daar komt er weer een!' en een seconde later voelde ik die rot-wee inderdaad...en dan dacht ik hou je mond, laat me slapen, ik wil helemaal niet weten dat er weer zo'n wee aankomt...

De verloskundige vindt dat ik meer pijnstilling nodig heb en gaat contact opnemen met de gynaecoloog en de anesthesist. Ondertussen krijg ik een katheter en om 5 voor 9 word ik in mijn bed naar een operatiekamer gebracht. Juup© mag mee, dit vind ik erg fijn.

Op de operatiekamer moet ik zitten in bed en dan komt er weer een vloedgolf vruchtwater uit me stromen. Het interesseert me op dat moment helemaal niks. Dat ik een ruggenprik krijg interesseert me ook helemaal niks terwijl ik het voor de bevalling echt nog wel erg eng vond... Ik kan me niet herinneren of ik iets gevoeld heb van die ruggenprik, ik denk het niet want de weeën waren zo overheersend...

Gelukkig werkt de ruggenprik snel; mijn benen worden langzaam aan steeds gevoellozer en de pijn trekt voor een groot deel weg. Ik krijg weer praatjes en maak foto's van Juup© die operatiekleding aan heeft, en er uitziet als een bakker

Eenmaal terug boven in de verloskamer klets ik mijn doula haar oren van het hoofd. Om de ontsluiting sneller te laten vorderen heeft men bedacht dat ik aan de weeënopwekkers wordt gelegd; nou dit heb ik geweten hoor! Na een krappe 20 minuten voel ik de pijn weer heel erg hevig, nog heviger dan voor de ruggenprik!!!

Intussen begin ik de moed te verliezen en roep ik dingen als 'ik doe dit nooit meer', 'ik wil naar huis, lekker in mijn eigen bed slapen', 'ik wil dit nooit meer', 'snij me maar open'.

Om 10.40 is de ontsluiting gevorderd tot 8 centimeter maar Evi is nog steeds niet helemaal ingedaald. De moed zakt me helemaal in de schoenen...

Om 11.30 worden de weeënopwekkers eindelijk teruggebracht naar een lager niveau omdat de pijn echt niet meer te houden is. Inmiddels heb ik ook last van rugweeën, maar gelukkig kan de doula me ondersteunen door heel hard in mijn onderrug te duwen.

Intussen heb ik het gevoel dat ik heel nodig moet poepen, maar ik heb niet in de gaten dat dit persweeën zijn. Kan ook niet anders, want ik heb ze nog nooit gevoeld, en ik herken ze dus niet... Pas als het mij gevraagd wordt denk ik van hé dus dat zijn persweeën... Om 12 uur mag ik meepersen, wel voorzichtig want 'er staat nog een randje'. Nou dat randje interesseert me niks, dat kind moet eruit, ik wil van de pijn af!

Ik had verwacht dat ik intussen dat 'oergevoel' waar iedereen het toch steeds over had wel zou moeten gaan voelen, maar ik voel niks. Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben en hóe ik het moet doen, dus dit zeg ik ook. Oh ik moet persen, euhm oké...nou toen probeerde ik maar iets met veel geluid erbij, maar dat was dus niet de bedoeling, geen geluid maken maar de kracht naar beneden sturen, dat was de bedoeling...

Voor mijn gevoel 'deed ik maar wat' maar waarschijnlijk deed ik het goed want ik werd aangemoedigd door te gaan (pfieuw, vermoeiend!) "ga door ga door ga door ga door ga door ga door ga door" (Het leek wel een marktkoopvrouw in plaats van een verloskundige) en nog meer van dat soort kreten en bemoedigingen. Ergens tussen het persen door gaf ik aan dat ik dacht te stikken, ik heb nl. astma en kreeg het erg benauwd. De verloskundige antwoordde doodleuk dat ik nu géén astma had en dat ik door moest gaan (ga door ga door ga door ga doorrrr)... Pff wat is dat zwaar! Ik vroeg me continue af wat er nou allemaal gebeurde en of het hoofdje al te zien was...
Eindelijk wordt 12.26 onze dochter Evi Mare geboren.

Ik mocht haar aanpakken en op mijn buik leggen. Dat was een heel bijzondere ervaring. Ze was warm en nat, eindelijk kon ik haar voelen en zien...! Ik heb heel vaak gedacht en gezegd dat ik droomde, dat het niet echt was en ik kon maar niet geloven dat ik haar op de wereld gezet had...! Het voelde allemaal zo ontzettend onwerkelijk... Maar wat vond ik haar meteen mooi en lief...zo'n klein mensje, mijn vlees en bloed... Ik heb haar naam genoemd en haar welkom geheten. Ze was helemaal mooi schoon en had bijna geen huidsmeer op haar lijfje. Donkere haartjes en oh wat voelt ze zacht en lief aan! En die übercute babyspekkies... Zo vertederend!!!

Juup© heeft de navelstreng doorgeknipt, dat vond ik toch een emotioneel moment, want daarna was ze niet meer met mij verbonden. De eerste keer 'los laten' dus.

Evi mocht maar heel kort bij me liggen omdat ze blauw was en niet goed ademde. Er werd een couveuse besteld en ondertussen werd Evi onderzocht door een kinderarts. Haar Apgarscore was de eerste twee maal 9 en de derde maal een 10. Evi woog bij haar geboorte 3455 gram en was 48,5 centimeter lang.

Al heel snel vertrok de couveuse met Evi erin naar boven, Juup© ging met Evi mee en de doula bleef bij mij.
Ondanks dat het logisch was dat ze aan de beademing moest vond ik het toch een tegenvaller dat ik maar zo weinig tijd met haar kon doorbrengen...nu moest ik wachten tot na de geboorte van de placenta, het hechten en wassen tot ik haar weer kon zien...

Ik kreeg een spuitje in mijn been om het loslaten van de placenta te versnellen en om 12.40 is de placenta geboren. Geheel tegen mijn eigen verwachtingen in wilde ik deze wél zien. Ik was erg benieuwd naar 'het huisje' van mijn meisje, waar ze al die maanden in gewoond heeft. Ik vond het niet eng om te zien, juist heel mooi.

Nadat de placenta geboren is, werd ik gehecht, omdat Evi om haar as draaide tijdens haar geboorte, was ik ingescheurd. Na het hechten werd ik gewassen en kreeg ik mijn pyjama aan...mijn buik was al voor een groot deel weg en voelde behoorlijk blubberig...heel vreemd.
Daarna mocht ik in mijn bed naar de couveuse-afdeling en kon ik eindelijk Evi in mijn armen sluiten, haar bekijken, bewonderen, genieten
Ongelooflijk, ik was mama geworden!

[ Bericht 3% gewijzigd door DuchessX op 18-09-2009 01:10:12 ]

Jee Duchess, wat een verhaal. Ik kan me voorstellen dat het je even tijd gekost heeft dit onder woorden te brengen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik zo vlak voor mijn eigen bevalling wel een beetje zenuwachtig van wordt, maar toch vind ik het mooi om te lezen. Ook uit jouw verhaal blijkt dat het alle pijn en ellende waard is uiteindelijk. Daar vertrouw ik dan maar op.

Bedankt voor je verhaal!

Wow Duchess, wat ontzettend heftig zeg. En ook zo herkenbaar, dat persen, je weet echt niet wat je aan het doen bent en of je het wel goed doet, en die vk die maar ga door ga door ga door blijft roepen (dat ze dat de hele tijd volhouden, zo snel en zo vaak dat zeggen he )
Ik vond het ook wel weer een heel mooi verhaal hoor, weer traantjes hier. Sinds ik het zelf meegemaakt hebt, kan ik deze verhalen geloof ik niet meer lezen zonder traantjes.

Duchess, wat een heftige bevalling. Dat het eerst zo vlot gaat en dan ineens de laatste centimeters zo lang duurt en zo pijnlijk is. En wat beschrijf je het mooi

Sorbootje, logisch toch dat je zenuwwachtig wordt? Het is ook een hele belevenis, zowel lichamelijk als emotioneel. En ook voor jou komt het goed, echt waar

tessie, dat heb ik dus ook, dat ik tegenwoordig altijd traantjes voel bij deze verhalen. Ik ben niet heel erg hormonaal meer en ook niet superemotioneel, maar bevallingsverhalen raken me telkens weer.

Ik ben trouwens bij jullie ook benieuwd hoe Juup het ervaren heeft, Duchess. Natuurlijk is het voor de vaders ook altijd spannend en moeilijk, maar voor Juup is dat nog een beetje meer, lijkt me.

Duchess, wat mooi geschreven! In Z&G schreef je over donderdagavond je slijmprop verliezen en zondag had je Evi in je armen. Toen dacht ik: "Daar teken in voor" Maar nu weet ik het zo net niet. Wat goed gedaan dappere

Duchessx, dat was wel effe herkenbaar. 'Even rustig aan met persen want er staat nog een randje'
Randje, randje? Wat nou randje!

Ben je er achteraf vrede mee met hoe het gegaan is? Tuurlijk, het kan heel anders, maar kun je je hier makkelijk overheen zetten

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:09 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Dat idee had ik dus over weeën. Ik snapte maar niet waarom niemand echt goed kon uitleggen hoe die voelen. Ik schaarde dat ook onder "alle vrouwen die ooit bevallen waren het wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden", omdat het een soort groot geheim was ofzo.
Maar nu weet ik dat je het gewoon niet goed in woorden kunt vatten.

Sorbootje, dáárom las ik hier nooit toen ik nog zwanger was...

Het heeft me idd even wat tijd gekost alles op te kunnen schrijven, maar nu ben ik wel blij dat ik alles op papier heb.

Ik ben overigens zó blij dat het grootste deel van de bevalling in een (natuurlijke) roes verloopt...zonder lijkt me echt een bijna onmogelijke klus!

Ja ik ben wel tevreden, sommige dingen heb je toch niet in de hand of ziijn niet te voorzien. Het personeel was heel vriendelijk, ze deden zo veel mogelijk hun best, ik had mijn man en doula bij me die er helemaal voor mij waren... Het enige dat misschien wel jammer is is dat ik tijdens de bevalling op een gegeven moment wel even kwijt was wáárvoor ik het allemaal deed. Ik had het helemaal gehad, had zelfs ergens het gevoel 'als het zo moet hoef ik dat kind helemaal niet meer'

Ik heb Juup© op dit topic gewezen, mss wil hij er nog wel wat over kwijt.

quote:

Op vrijdag 18 september 2009 08:51 schreef miss_sly het volgende:


Ik ben trouwens bij jullie ook benieuwd hoe Juup het ervaren heeft, Duchess. Natuurlijk is het voor de vaders ook altijd spannend en moeilijk, maar voor Juup is dat nog een beetje meer, lijkt me.

Hoe ik het ervaren heb.

Toen DuchessX 's avonds steeds meer last van pijn kreeg zijn wij gaan timen en vond ik het enorm spannend worden. Aangezien DuchessX hard is voor zichzelf had zij niet echt in de gaten dat het echt weeën waren, al zijn wij wel gaan timen. Maar het was allemaal onregelmatig dus echt het idee van "nu is het begonnen" had ik nog niet. Toen de pijn echter iets heviger werd en DuchessX het advies kreeg om de verloskundige te bellen kwam het allemaal erg dichtbij ineens en dat maakte het enorm spannend voor mij. Ik heb dus de verloskundige gebeld en die begreep ons niet helemaal en zag in eerste instantie de noodzaak er niet van in om te komen. Op dat moment sloeg ik dicht en moest ik enorm veel moeite doen om in het hier en nu te blijven omdat ik nog net niet in paniek raakte door de afwijzing, DuchessX heeft toen het gesprek overgenomen en toen werd het de verloskundige duidelijk dat zij wel moest komen en dat deed zij ook (ik was dus niet duidelijk genoeg aan de telefoon doordat ik niet wist wat ik moest vertellen omdat ik de pijn e.d. niet kan voelen een dus niet weet hoe ik het allemaal moest omschrijven).

Toen bleek dat DuchessX al 2 cm ontsluiting had en wij naar het ziekenhuis moesten gaan werd het allemaal best wel spannend voor mij, DuchessX hielp mij om rustig te blijven want ik raakte redelijk overprikkeld door het hele gebeuren. Ik heb rustig aan de spullen in de auto gefrot, en de honden voldoende water gegeven en 1 lamp aan gelaten en toen de voordeur achter ons op slot gedaan. Ik ben enorm relaxed naar het ziekenhuis gereden (wat een wonder want eigenlijk wilde ik er redelijk snel zijn maar ik moest natuurlijk rekening houden met DuchessX die weeën had), en daar heb ik een rolstoel gehaald en zijn wij naar de verlosafdeling gegaan.

Eenmaal op de kamer aangekomen vond ik het allemaal erg vreemd, DuchessX had nog geen regelmatige weeën en verder kon zij het goed verdragen allemaal dus ik had echt het idee van "wat doen wij hier?" en "houden wij nu niet een kamer bezet voor iemand die echt aan het bevallen is?"
De verpleegster (die ik overigens moeilijk kon uitstaan omdat zij naar mijn gevoel zo ongevoelig als een dooie pier was, maar wat zij dus blijkbaar niet was) hielp ons met de basis dingen en gaf goed uitleg.
Toen DuchessX aan de CTG gelegd werd, had ik nog steeds zoiets van "maandag zijn wij hier ook geweest en konden wij na 2 uur weer naar huis, dus het zal nu ook wel zo gaan" en het was dus nog niet echt tot mij doorgedrongen dat de bevalling eigenlijk al begonnen was.
Er werd een bed voor mij op de kamer bijgezet waar ik ook op kon rusten, maar daar is niets van terecht gekomen want nog geen 5 minuten nadat wij op bed lagen begonnen de weeën pas echt door te zetten.
Nog steeds was het niet "echt" voor mij omdat ik geen kind zag, maar heb DuchessX wel geholpen met het opvangen van de weeën e.d..

Nadat DuchessX 2 uur later ineens 7 cm ontsluiting had en de vliezen op een gegeven moment doorgeprikt werden was het wel spannend maar nog steeds niet "echt" voor mij (want ik zag geen kind). Toen vond ik het erg lastig worden want DuchessX kreeg steeds meer pijn maar geen ruggenprik, en ik kon niets doen om haar pijn te verminderen. Ik voelde mezelf enorm machteloos (en dat is een van mijn 'triggers" dus ik raakte bijna geheel overprikkeld) en heb al mijn energie moeten aanwenden om er voor te zorgen dat ik niet in mezelf terugtrok. Maar dat is dus goed gelukt en zo kon ik DuchessX zo goed en kwaad als ik het kon steunen.

Om 05:30 uur heb ik de doula gebeld en die was er om 06:30 uur dus kon ik even een stukje gaan wandelen om zo wat rust in mijn hoofd te creëren. Op een gegeven moment werd de pijn zo hevig dat er dus besloten werd dat DuchessX toch nog een ruggenprik kon krijgen en ben ik samen met haar naar de OK gereden en is er daar een ruggenprik gezet. Nog steeds was het enorm spannend maar nog niet "echt" want ik zag geen kind. Gelukkig kon DuchessX nu was uitrusten omdat de pijn veel minder was, en aangezien de doula bij haar was ben ik even een rondje gaan wandelen buiten en even mijn ouders gaan bellen dat de bevalling aan de gang was.

Nadat ik wat tot rust was gekomen ben ik weer naar binnen gegaan, en geen moment te vroeg eigenlijk want op het moment dat ik de lift in ging kreeg ik een dringende sms van DuchessX waarin zij vroeg waar ik nou bleef De weeën kwamen steeds heftiger (mede door de weeënopwekkers die zij kreeg) en het zou waarschijnlijk niet lang meer duren.
Het heeft vanaf toen toch nog ruim 1 uur geduurd en eindelijk was het "echt" want ik zag onze dochter geboren worden en mocht ik haar tuinslang (want zo voelde de navelstreng aan vond ik) doorknippen en en kon onze dochter eindelijk vrij van mama gaan leven. Ik heb nagenoeg de gehele bevalling gefilmd terwijl ik ook nog eens samen met de doula DuchessX aan het ondersteunen was , en nadat Evi geboren was moest de placenta er ook nog uit. Dat op zich vond ik mooi om te zien, en ik zag de verloskundige duwen op de buik van DuchessX om de placenta naar buiten te werken en dat vond ik toch best wel eng omdat ik het gevoel had dat het enorm pijn moest doen voor vrouwlief, maar dat was dus niet het geval.

Al vlak na de geboorte bleek dat Evi veel slijm in haar longen had en moeilijk ademde, dus kreeg zij zuurstof toegediend maar ook dat was onvoldoende dus moest zij in een couveuse en naar de neonatale afdeling. Ik heb mijn vrouw in goede handen achtergelaten en ben met Evi naar de andere afdeling gegaan alwaar ze haar aansloten op diverse apparatuur, en ik met een gerust hart weer naar DuchessX toe kon gaan. DuchessX was ondertussen al gewassen e.d. en toen namen wij afscheid van de doula en zijn naar Evi toe gegaan. Nog steeds was het onwerkelijk voor mij want ik durfde haar niet vast te houden ivm al die bedrading en mijn overprikkeling waardoor ik motorisch gestoord was en dus bang was om haar te laten vallen.

Ik moet zeggen dat ik vanaf de bevalling in een roes heb gefunctioneerd en niet alles bewust heb meegemaakt, maar achteraf toen ik alles kon gaan verwerken merkte ik wel dat het geboren worden van onze dochter een enorm mooi moment was voor mij.
Ik ben nu 3,5 week later nog steeds bezig met het verwerken van de prikkels en dat zal zeker nog wel een paar maanden duren omdat er elke dag weer prikkels bijkomen (gehuil en het niet weten wat er precies aan de hand is als Evi huilt). Maar goed ik zou het allemaal zo weer overdoen, en zeker de steun van de doula was ideaal voor mij omdat ik zo een paar maal de rust had om even "uit de bevalling" te stappen zeg maar en tot mezelf te komen.

Ik heb nu een bevalling meegemaakt van dichtbij (letterlijk en figuurlijk) en heb weer een paar emoties geleerd. Die emoties moet ik nu gaan verwerken en inpassen in mijn "bibliotheek van emoties en gegevens" maar ik ben blij dat ik die emoties heb meegemaakt want het verrijkt mijn persoon vind ik.

Ik zal vast nog wel het een en ander vergeten zijn in dit bericht, maar dat zijn dan dingen die ik zelf eerst een plek moet geven.

Oh ja, wat ik een gekke ervaring vond was dat nadat Evi geboren was de buik van DuchessX ineens weg was

[ Bericht 65% gewijzigd door Juup© op 18-09-2009 15:57:34 ]

Ook ik heb er even over gedaan voor mijn verhaal op papier stond, maar vandaag, met mijn meiske op mn arm, is het gelukt... Het is erg lang geworden volgens mij. Nu kan ik ook eindelijk rustig de tijd nemen om jullie verhalen door te lezen. Hoeveel bevallingen ik ook bijgewoond heb, dat heb ik tijdens mijn zwangerschap stomgenoeg toch steeds een beetje geschuwd....

40 volle weken heb ik ongelooflijk genoten van het zwanger zijn, van alles voor het eerst zelf ervaren, van het moment dat we hoorden dat je een meisje zou zijn, van het gewenst dikker worden en het in bikini paraderen met mijn bolle buik op het strand tijdens onze laatste vakantie met z’n tweetjes. Van het knutselen aan het kamertje en het fantaseren over hoe zij en wij zouden zijn samen. Nog niet eerder was ik er aan toe om te bevallen, ik voelde me lichamelijk prima op wat kleine ongemakjes na en kon eigenlijk nog geen afscheid nemen van die voor mij heerlijke status van het zwanger zijn. Maar dan is het 24 augustus, de dag dat ik uitgerekend ben en al heeft die datum me vanaf het begin af aan weinig gezegd omdat we allebei steeds het vermoeden hadden dat je wat later zou komen, toch is vanaf dat moment de knop om en overwint mijn nieuwsgierigheid, die inmiddels aanvoelt als heimwee, het van de zwangerschap… ik wil je zien, voelen, ik wil je verse geur diep in me op kunnen snuiven, ik wil je zo ongelooflijk graag ontdekken en leren kennen… De week die volgt vind ik elke dag wat moeilijker. Ik verlies mijn verloskundige realiteitszin en ben ’s ochtends verdrietig als de dag begint zonder dat jij er bent. Dat wil ik niet dus ik geef mezelf een schop onder mijn kont en besluit in de auto te stappen en de rit van 3 kwartier naar mijn moeder te rijden. Samen met mijn zusje vullen we de dag volledig met de wanhopige zoektocht naar een tweedehands kastje. Mijn moeder vindt het maar spannend om met haar hoogzwangere dochter op pad te zijn, maar zo voel ik me niet, ik voel me niet anders dan anders en nog niets wijst erop dat ons meisje zich een dezer dagen aan zal dienen. Eenmaal in alle rust weer thuis laten lief en ik ’s avonds in een slakkentempo de honden uit. Het is nog heerlijk weer buiten, ik voel me veel beter na vandaag. Ik grap dat we vroeg naar bed moeten omdat t morgen gaat gebeuren, morgen is het namelijk de 30e, de dag die lief vanaf het begin af aan met grote stelligheid heeft aangewezen als dé datum waarop ons meisje geboren zal gaan worden. En met al zijn stelligheid en mijn vertrouwen in hem is mijn gevoel hem blind gaan geloven. Als hij op dat moment dan ook als antwoord geeft dat t bij nader inzien toch niet zal gebeuren morgen, omdat er dan nu vast al iets aan de gang had moeten zijn, voelt het dan ook heel eventjes alsof hij de grond onder me wegtrapt…

Het is 30 augustus en mijn collega heeft me eerder al gevraagd of ze iets voor me kan betekenen. Ik heb voor het weekend al besloten dat als ik zondagavond nog niet bevallen zou zijn dat ik graag wilde dat ze me zou strippen. Naarmate het tijdstip nadert dat ze zal komen wordt ik steeds zenuwachtiger. Niet voor het strippen, maar voor het nieuws dat er nog niets te strippen valt en ik maar uit mijn hoofd moet zetten dat ik de komende week zal gaan bevallen. Na wat getreuzel van mijn kant is het 20.00 uur als we zover zijn. Tot mijn grote verbazing blijk ik zonder enig merkbaar voorwerk al een verweekte, met 2 vingers toegankelijke baarmoedermond te hebben, lukt het strippen goed al is t dan geen pretje en zit er wat bloed aan N’s handschoen…en bloed, bloed geeft moed in dit geval! Daar wil ik me aan vast houden! N wenst me heel veel succes en ik beloof haar dat ik t haar morgen zal laten weten als in de loop van de nacht blijkt dat t het een en ander in gang heeft gezet. Als ik de deur achter haar dicht doe merk ik al dat t flink zeurt in mijn onderbuik, vast als te verwachten reactie op t strippen. Ik besluit in alle rust even lekker te gaan douchen om vroeg op bed te kunnen. Het zeurderige gevoel blijft, maar neemt al gauw een patroon aan, om de 3-4 minuten voelt t kramperig, maar dit kunnen nog lang geen weeën zijn, het is steeds maar kortdurend en absoluut niet pijnlijker dan vervelend te noemen. Ik besluit eens even te gaan kijken hoe ver mijn lief is met zijn bezigheden. Als laatste naschok op mijn nesteldrang is hij vandaag het riool gaan verleggen zodat we ook in de garage warm water hebben, hij is al de hele avond onder de vloer bezig. Ik dribbel wat om ‘m heen en merk dat ik meer en meer ook moet gaan zuchten tegen de krampjes. Het is 22.00 uur als het in mijn hoofd langzaam begint te dagen dat de bevalling misschien wel heel voorzichtig is begonnen, maar omdat ik gestript ben durf ik er nog niet op te hopen dat t ook daadwerkelijk door zal gaan zetten. Ik zeg tegen mijn lief dat er in ieder geval “iets” gebeurt en dat hij zo maar moet stoppen met zijn werkzaamheden en de honden uit moet gaan laten, zodat we zo kunnen gaan slapen. Ik zodat ik niet zo op de hoop en krampjes gefixeerd ben, van echte weeën word ik immers wel weer wakker en hij zodat hij de eerste uurtjes van de bevalling nog even wat slaap kan pakken om er later als ik m echt nodig heb helemaal voor me te kunnen zijn. Het is 22.30 uur als de krampen voorzichtig weeën durf te gaan noemen, omdat ze nu wel heel regelmatig om de 2-3 minuten komen en venijnig beginnen te worden. Ik ben in de weer om een kersenpitkussen op te warmen. Het is voor t eerst dat ik dat ding gebruik en na een verwoede poging om m warm te houden gooi ik m in de prullenbak, wat stinkt dat ding ongelooflijk! Om 23.00 uur blijken de weeën echt een flinke minuut aan te houden… dit is t, dit is de bevalling, en die is zowaar begonnen op de 30e. Als mn lief terugkomt van het wandelen sta ik een beetje bangig te jammeren op de babykamer, ik voel me ineens heel onzeker en kan niet helemaal een weg vinden in het half verloskundige, half barende zijn. Mijn beste vriendin M zal mijn bevalling gaan begeleiden, iets waar we samen over gefantaseerd hebben en ik wens haar aanwezigheid met heel mijn hart, maar ze zal 5 kwartier moeten rijden, dus wanneer bel ik haar? Het voelt allemaal al zo heftig, maar het is nog maar net écht begonnen. De angst dat ik haar te vroeg bel en bij haar aankomst nog maar 2 cm blijk te hebben is ineens zo aanwezig… Mn lief knuffelt me en spreekt me streng toe dat ik de verloskundige in mij uit moet schakelen. Ik besluit de weeën onder de douche op te vangen en t nog een half uurtje aan te kijken. Nog geen 5 minuten later roep ik dat M gebeld moet worden, het voelt ineens alsof het wel eens snel zou kunnen gaan. Om 23.42 uur krijgt M het telefoontje waar ze al vanaf de dag dat ik 37 weken zwanger was vol spanning op zit te wachten. Ze stelt mn lief op de automatische piloot een aantal informatieve vragen, maar vertelt later geen enkel antwoord gehoord te hebben. In minder dan een uur tijd hoor ik haar auto de straat in rijden… gelukkig! Inmiddels ben ik de douche allang weer uit, ik word duizelig van de warmte en weet geen fijne houding te vinden. Als M binnenkomt ziet ze me in innige omhelzing met de verwarmingsbuizen in de badkamer, die zijn goed fijn te knijpen zonder dat er protest uit komt. Ze zit een tijdje op de trap naar me te kijken en probeert ondertussen een rol te vinden tussen vriendin en verloskundige zijn… het maakt mij niets uit, ik vind het fijn dat ze er is. En lief is ook blij, want M heeft opdrachten voor hem, waardoor hij zich wat nuttiger voelt. Voor mij is hij nuttig genoeg, want ondertussen heb ik verschrikkelijke rugweeën, het voelt af en toe alsof mijn rug openscheurt en terwijl mijn lief tijdens elke wee met zijn volle gewicht op mijn rug moet hangen, moet ik mezelf echt inwendig toespreken dat mijn rug écht niet zal scheuren, dat dat bij al die bevallingen die ik begeleid heb nog nooit gebeurd is en dat dat dus ook mij niet zal overkomen. Zodra de wee wegebt ben ik ook weer helemaal bij en klets ik vrolijk met mn lief, M en T, onze kraamverzorgster die inmiddels ook gearriveerd is. Ik sta een kaarsje aan te steken en kan nog net op tijd de lucifer uitblazen voor ik weer compleet overvallen word door de heftigheid van de volgende wee. Om 01.15 uur weet M me op bed te praten om te kijken hoe het ervoor staat en het is zoals het voelt; ik heb al 7 cm. Maar het hoofdje staat nog hoog en zal om problemen te voorkomen nog flink naar beneden moeten zakken voor ik kan gaan persen. M besluit mijn vliezen nog niet te breken en ik neem mijn positie bij de verwarming weer in. Die voelt ineens heet aan, want de temperatuur in de slaapkamer moest opgekrikt worden, maar ik wil m uit, dit is mijn weeënplek en ik heb t te warm voor die extra hitte. Om 02.00 uur begint de druk naar onder zo ontzettend toe te nemen dat ik M vraag om toch de vliezen te breken, ze voelde nog een flinke vochtblaas, dus wie weet dat het breken wat verlichting geeft. Om 02.15 uur heb ik 8 cm en ook wat toenemend bloedverlies. Als M mijn vliezen breekt blijft het stil, M zegt niets, T zegt niets en ik voel die warme stroom vruchtwater lopen en denk alleen maar ‘shit, meconiumhoudend vruchtwater”. Doemscenario’s over een rit naar het ziekenhuis beginnen al door mijn hoofd te spoken als M de verlossende woorden uitspreekt dat het vruchtwater helder is. “Gelukkig!!”. Wel staat het hoofdje nog steeds erg hoog en M stelt voor dat ik op mijn zij ga liggen. Die houding voelt echt niet fijn, maar ik weet hoe die houding kan helpen om het hoofdje wat dieper in te laten dalen dus doe mijn best om door te zetten. Mn lief drukt nog steeds volop in mijn rug en T biedt me haar handen aan om in te knijpen. Heel bewust probeer ik niet té hard te knijpen, maar bij het afzakken van de wee zie ik T met een rood hoofd haar trouwring van haar rechter naar haar linkerhand schuiven. Ik heb t 10 minuten volgehouden als ik om 02.25 uur écht weer van het bed af wil omdat ik moet plassen, eigenlijk wil ik alleen maar even zitten en plassen lukt dan ook niet meer, maar ik voel hoe mijn meisje dieper naar beneden zakt. Langzaam begin ik dan ook af en toe wat persdrang te voelen. Om 02.40 uur is de druk dusdanig dat M besluit nogmaals een VT te doen en alleen nog een dun randje voelt. Het hoofdje blijkt toch nog steeds wat hoog te staan en ik moet proberen de weeën nog heel even weg te blijven zuchten, als dat enkele minuten later al écht niet meer gaat. Ik word overvallen door een intens gevoel van mee moeten drukken, ik kan het niet tegenhouden, mijn lijf wil persen. M voelt niet meer, maar zegt dat ik voorzichtig mag proberen wat mee te persen. Maar goed ook, want in die luttele seconden heb ik me al voorgenomen om op te stappen en ergens verstopt in een hoekje in mijn eentje te gaan persen als het nog niet had gemogen. Persen plat op mijn rug voelt verschrikkelijk, in mijn hoofd weet ik precies wat ik moet doen, maar het lukt me niet, het is te overweldigend. Na afloop van de wee zeg ik dat ik best wil persen, maar dan wel op de baarkruk, ik MOET zitten en mn lief MOET in mn rug drukken! Binnen no time staat de kruk in de kamer en om 02.50 uur begin ik officieel met persen. De opluchting die de meeste mensen hierbij vaak ervaren en die ik mensen tijdens de ontsluitingsfase altijd voorspiegel is compleet afwezig, persen voelt helemaal niet fijn. Het voelt of haar hoofdje via de achterkant geboren wil worden en tijd om even bij te komen is er niet. In mijn hoofd probeer ik mezelf te vertellen dat ik drie keer op een wee moet persen, maar ik doe het volledig op gevoel, dan weer rustig, dan weer met kracht die vanuit mijn tenen komt en niet te stoppen is. Het voelt een beetje ongecoördineerd en als 1 lange wee, maar het voelt wel goed. Met mijn ogen dicht hoor ik M op de achtergrond na een kwartiertje al enthousiaste kreten slaken dat ze al een segmentje van het hoofdje ziet. Ik geloof haar niet, ik kén die aanmoedigingstechniek, maar tegelijkertijd voel ik t…ik voel hoe het hoofdje van ons meiske heel hard op weg is om geboren te worden en na nog een klein kwartiertje voel ik zonder dat er nog een wee is dat haar hoofdje heel langzaam uit mij zakt. Ik pers niet en kan het ook niet tegenhouden, ze wordt heel rustig geboren. Als haar schoudertjes geboren moeten worden volgt de laatste krachtige wee en nog heel even moet ik flink mn best doen. In mijn hoofd heb ik het stappenplan al klaar om M zo veel mogelijk te kunnen helpen als de schoudertjes niet vloeiend volgen, maar het is niet nodig. Met een dubbelgeslagen armpje glibberen haar schoudertjes om 03.20 uur ineens heel gemakkelijk achter haar hoofdje aan, ik voel haar lijfje uit mij glijden, mijn buik verdwijnt…

En terwijl de handen van mijn beste vriendin haar glibberige lijfje opvangen en haar aan mij overgeven omklem ik dat natte wezentje met al mijn liefde en realiseer me vanuit t diepst van mijn tenen…ik ben moeder, met héél mijn hart…ze is er, mijn lief klein hoopje mens, ons meisje…Met lange bibberige snikken hou ik haar heel stevig vast en achter mij voel ik hoe mijn lief vader wordt….hoe de voorgaande zwangere maanden, die voor hem wel eens spannend en onzeker waren omdat alles voor zijn gevoel nog zo ontastbaar was en de band die hij op wilde bouwen nog moest ontstaan, als sneeuw voor de zon verdwijnen en plaatsmaken voor het gevoel dat hij een dochter heeft… ZIJN dochter, volledig tastbaar en om nooit meer los te laten…

Oooh Poppedein, tranen hier, wat een prachtig mooi verslag!
Ik ben er gewoon even helemaal stil van. Mooi beschreven hoe je je hebt gevoeld als bevallende vrouw en verloskundige. Wat prachtig ook dat je beste vriendin erbij kon zijn en dat zij je meisje heeft opgevangen en aan jou overgegeven heeft

*zucht*

Poppedein, ook hier tranen! Zo wil ik het ook, dat gevoel van liefde voor je meiske! En dat stuk over je Lief enenen...gewoon

Juup, wat een goed verslag! Ik had al het idee dat de doula ingeschakeld was om jou wat te ontlasten en toch te zorgen dat DuchessX wel de steun had die ze nodig had. Wat ontzettend goed geregeld! Ik weet van schaap dat hij het ook wel onwerkelijk vond en soms erg moeilijk om te zien dat ik pijn had, maar dat moet voor jou nog moeilijker in te passen zijn. Wel fijn dat je achteraf kunt weten dat de geboorte van Evi een mooi moment was.

Van wat ik zo van je lees, kan ik me voorstellen dat het een moeilijke tijd is qua prikkels, want er komen er zo natuurlijk echt heel erg veel bij. Maar samen met je Duchess komt dat vast helemaal in orde. Ik vind jullie zo'n ontzettend fijn stel en ik hoop dat jullie erg gelukkig zijn met z'n drietjes

Poppedein, jouw verhaal lees ik straks.

DuchessX, wat een ontzettend heftig verhaal, maar wat omschrijf je het goed, en helder, en mooi..

Juup, ook heel erg bijzonder om jouw belevingen omtrent de bevalling te kunnen lezen, wat fijn dat jullie beiden zo veel profijt hebben gehad van de aanwezigheid van de Doula! Mooi verhaal, en op de één of andere manier vind ik wat je zegt over de nieuwe ervaringen en emoties inpassen in je bibliotheek echt heel mooi, op en top een verse vader die iets heel bijzonders heeft meegemaakt

En Poppedein, ach ach, na het verhaal van DuchessX dat al tranen in mijn ogen bracht moet ik van jouw verhaal echt heel hard huilen, wat mooi Het gevoel niet meer te weten welke kant je opmoet wanneer jou zelf iets overkomt waar je dagelijks mee werkt ken ik in iets andere vorm, en volgens mij heb je het echt supergoed gedaan!

Poppedein, wat mooi

Poppedein wat heb je ontzettend mooi geschreven!

Kersjes en Duchess wat een heftige verhalen, maar wat blijft het toch mooi om het te lezen, die ontlading uiteindelijk, toen was alles goed inderdaad

Lieve lieve poppedein, wat heb je het ontzettend mooi opgeschreven
Wat fijn dat het, voor zover je een bevalling in de hand hebt, gegaan is zoals je gewild had. Maar wat lijkt het me ontzettend moeilijk om een midden te vinden tussen het vk zijn en het zelf bevallen. Geconfronteerd worden met alle kennis en ervaring die je hebt op zo'n manier. moeilijk, maar ook gewoon raar.
Het laatste stukje wat je schrijft, over hoe je je moeder voelt worden en vooral over hoe je je lief vader voelt worden, god wat mooi en wat een fijn gevoel is dat inderdaad. Puzzelstukjes waarvan je niet wist dat ze bestonden vallen op hun plek.

Ik vind alle verhalen op hun eigen manier mooi, maar poppedein ik moest bij jou verhaal toch even een traantje wegpinken...

Mooi poppedein geweldig geschreven en ook ik zit met een brok in mijn keel.

Wat een bevalling Duch!

Poppedeintje, ik moet huilen van jouw verhaal!! Heel mooi geschreven.

Mooi verhalen weer. Soms een traantje weg gepinkt.

Heel mooi Poppedein! Gek lijkt me dat om dat wat je geleerd en al zo vaak gezien hebt zelf in de praktijk te brengen. Maar het is je gelukt, met schitterend resultaat

_{O en ik kan het niet nalaten om te vragen: komt je vriendin M. uit Groningen?}

Juup

Poppedein, heel bijzonder het verhaal van jou te lezen. Je hebt zo duidelijk verstand van zaken en ondanks dat deed je het op veel eigen gevoel. Volgens mij maakt deze ervaring jou een supervrloskundige!

zucht...dank voor al jullie lieve reacties, ik moet er om huilen...

Jore, M. komt nu niet uit Groningen, maar heeft daar wel net als ik haar opleiding gevolgd!

Juup, wat leuk om ook te lezen hoe jij het beleefd hebt!

Poppedein, wat een super mooi verhaal

Wat een mooie verhalen weer.
Juup heel bijzonder om eens 'de andere kant' van een bevalling te lezen, dankje en succes met alles weer op een rijtje krijgen

Poppedein wat ontzettend mooi opgeschreven

Duchess en Juup, bijzonder om jullie verhalen samen te lezen. Mooi.

Poppedein, wat een mooie bevalling heb je gehad, zo met je lief en M.

quote:

Op vrijdag 18 september 2009 15:54 schreef Poppedein het volgende:
Ook ik heb er even over gedaan voor mijn verhaal op papier stond, maar vandaag, met mijn meiske op mn arm, is het gelukt... [...]

Wat een mooi verhaal

Ook eindelijk mijn verhaal, hopelijk maakt het jullie die nog moeten bevallen wat minder bang voor de bevalling want het is mij erg meegevallen.

Ik heb het verhaal al ingekort maar het is nog steeds erg lang. Ik moest de spoiler weghalen van jullie, dus ok

Op woensdagmiddag merkte ik dat ik wel erg vaak harde buiken had waarvan sommige ook lichtjes pijnlijk waren. Ik dacht "eindelijk! nu gaan ze vast snel over in voorweeen". 's Avonds zijn ML en ik nog naar de borstvoedingscursus geweest en ook daar had ik af en toe een krampje. Na de cursus vroeg ik de VK die de cursus gegeven had of ze even wilde voelen hoe de baby lag omdat ik bovenin twee grote bobbels voelde, ook had ik de baby minder duidelijk gevoeld dan anders die dag. Ze luisterde naar het hartje en voelde dat hij goed ingedaald lag. Toen we naar de auto liepen had ik een paar keer een kramp waar ik even voor stil moest staan maar het kwam nog steeds niet in me op dat dat misschien wel een wee kon zijn.
Die nacht, van woensdag op donderdag, had ik kramp onder in mijn buik. Ik dacht dat het darmkrampen waren. Ik kon er niet van slapen en ben beneden gaan internetten. Uiteindelijk ben ik 's morgens wel weer eventjes in slaap gevallen.
's Morgens verloor heel veel roze slijm, de slijmprop. "Uhm, dus........" Ik vertelde het ML maar zei dat ik echt niet verwachtte dat het begonnen was want ik voelde alleen wat lichtje krampjes, minder erg dan heftige menstruatiekrampen, dus ML kon best wel naar zijn werk gaan.
Na een tijdje merkte ik dat er regelmaat in de krampjes kwam. Ik begon te timen en merkte dat de krampjes toch wel 45 seconden tot 2.30 minuten aanhielden en ze om de 1 tot 2 minuten kwamen. Waarbij de weeen van 2.30 minuten bestonden uit twee weeen die direct op elkaar volgden.
Om half 12 heb ik de VKnpraktijk gebeld, de VK zou met ongeveer een half uurtje langskomen. Ze zei dat ik het beste even kon gaan douchen. Hierna belde ik ML op zijn werk dat hij het beste naar huis kon komen. De VK arriveerde rond 12 uur, ze toucheerde me en ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben en de baarmoedermond was al bijna verstreken. We spraken af dat ze om 15 uur weer terug zou komen maar dat we moesten bellen als de vliezen zouden breken, als het bloedverlies heftig zou worden of wanneer er wat anders aan de hand zou zijn. Ook zei ze dat het nog af zou kunnen zwakken in dit stadium.
We gingen op bed zitten, ML hield de weeen bij op een Excel-sheet, ondertussen hadden we rustige Indie rock aanstaan. De weeen werden sterker en ik ving ze op met een warme kruik op mijn buik en door mijn hoofd in het dekbed te verbergen en me zo af te sluiten van de buitenwereld.
Om 16.00 uur was de VK er weer en had ik 4 cm uitsluiting, nu zou het echt doorzetten.Twee uur later zou ze weer terug komen.
De weeen begonnen echt heftig te worden en kwamen heel snel achter elkaar maar het opvangen ging erg goed. Ik kon niet meer op bed liggen tijdens het opvangen maar hing over de ladenkast, die had precies de goede hoogte om op te leunen. De tijd vloog om, al heel snel was het 18.00 uur. Ik moest nu echt puffen. De VK toucheerde me en ik had al 7-8 cm ontsluiting, nu zou ze niet meer weggaan. Dit had ze niet verwacht omdat ik erg rustig was, nog praatjes had en volgens haar de weeen opving alsof we nog in het beginstadium waren. De VK ging achter me op bed zitten en masseerde mijn rug, dat was erg fijn.
Na een tijdje vroeg de VK of ik al een drukgevoel had, ik dacht van niet. Ik moest plassen en vroeg aan de VK of ik wel naar de wc mocht, want misschien zou ze bang zijn dat ik zou gaan persen. Maar het mocht. Toen voelde ik wel wat druk maar niet heftig, niet zoals men omschrijft dat je persdrang absoluut niet kunt onderdrukken. Toen ik klaar was vertelde de VK dat ik op de baarkruk mocht en dat ze de vliezen zou breken, daar schrok ik heel erg van want ik had gehoord dat je daar een weeenstorm van kunt krijgen. Maar volgens haar was het nu al op zijn heftigst. Ik ging zitten en moest nog even een wee wegpuffen, als ik wilde mocht ik al zachtjes meedrukken, maar hoe moest dat, ik deed maar wat. De VK brak de vliezen en zei "alles gaat goed maar, het vruchtwater is wel bruin..., dat betekend dat we naar het ziekenhuis gaan". De VK reed voorop naar het ziekenhuis en ML en ik erachteraan. Ik vond het erg moeilijk de weeen weg te puffen in de auto omdat ik moest zitten en ik voelde ieder hobbeltje en bochtje. Ik hing aan de hoofdsteun van ML en pufte soms echt te snel, dan bracht ML me weer op het juiste ritme.
In de verloskamer aangekomen nam de VK van het ziekenhuis het over. In de kamer waren verder ook een verpleegkundige en een co-assistente met grote bange ogen. Toen ze even weg was vroeg ik waarom ze me steeds zo aankeek, maar blijkbaar was dit haar eerste bevalling. Ik moest eerst op bed liggen zodat een electrode op het hoofdje van de baby aangebracht kon worden om zijn hartslag te controleren, op mijn been kreeg ik een ontvanger geplakt. Daarna moest ik weer op de baarkruk, maar ik had zo'n honger, ik kreeg een bakje vla waar ik denk ik twee happen van gehad heb. Ik probeerde te persen maar ik had het idee dat ik maar wat deed, maar de VK zei dat ze het hoofdje al kon voelen net achter mijn schaamlippen. Op iedere perswee perste ik drie keer, de verpleegkundige maakte mijn gezicht tussendoor steeds vochtig met een washandje want ik had het zo heet. Na 3 kwartier persen moest ik op bed gaan liggen want anders zou ik veel te veel opzwellen van onderen. Volgens de VK en de VK van het ziekenhuis zou het opstaan en lopen ook zorgen dat het hoofdje nog dieper zou zakken. Ik voelde daar niets van, ik had verwacht wijdbeens te zullen moeten lopen. Toen ik op bed lag hield de VK een spiegel vast zodat ik kon zien wat er gebeurde. Dat vond ik heel fijn, nu wist ik precies waar ik naartoe moest persen. Ik perste zo hard als ik kon, drie of vier keer op een perswee, terwijl de VK's mij enthousiast aanmoedigde. Ondertussen hield ik me bezig met het bezorgde gezicht van de co-assistente, ik kon me helemaal indenken hoe zij zich zou voelen en lette ik erop dat ik mijn ogen openhield tijdens het persen. En toen stond het hoofdje, oh-wat-deed-dat-vreselijk-pijn. Tijdens het persen voelde ik het niet, maar tussen het persen door brandde het zo. Drie persweeen heeft het hoofdje gestaan, tijdens de laatste perswee hield ik het persen zelfs even tegen omdat de VK de spiegel vergat. En toen ineens lag er een glibberig kindje op mijn buik. Niels!! Geboren om 21.51 uur. Wat was hij groot en blauwig en er zat nog gelig huidsmeer op zijn benen. ML probeerde zijn emoties te bedwingen. Ik voelde me vooral erg verbaasd. Vijftien minuten heeft hij bij me gelegen en toen werd Niels meegenomen... "hij moet toch wat extra zuurstof" Al bij mijn bed werd een zuurstofmaskertje voor zijn gezicht gehouden. Niels kreunde, trok zijn ribbenkast erg in tijdens het ademen en werd niet mooi roze. Langzaam aan kleurde hij bij. Zijn Apgar score was 8/8/8, zijn gewicht 3690 en zijn lengte 51,5 cm, dat laatste was een grapje van de verpleegkundige omdat ze tegenwoordig de kinderen niet meer uitstrekken om te meten. De kinderarts werd erbij gehaald en er werd besloten dat het toch het verstandigste was hem een nachtje voor observatie te houden. Iedere 3 uur zouden ze zijn temperatuur en andere lichaamsfuncties controleren. Gelukkig mocht ML ook blijven slapen omdat ik in mijn eentje op een kamer lag met Niels, met de notie dat hij naar huis moest zodra een andere kraamvrouw bij mij op de kamer zou komen. De verdoving voordat ik gehecht werd deed nogal pijn en tijdens het hechten voelde ik nog steeds wat pijn. De score was 9 inwendige en 2 uitwendige hechtingen waarvan de laatste een twijfelgeval was "Ik denk dat ik hier ook nog maar een hechting zet op dit binnenstebuiten flubbertje", en een kleine aambei. Niels werd weer bij mij gelegd, hij rook vreemd vond ik, zurig, pasgeboren baby's hoorden toch zoet te ruiken? Later bleek hij naar het wasmiddel van het ziekenhuis te ruiken omdat hij een mutsje op en een doek om had van het ziekenhuis. De verpleegkundige hielp mij Niels aan te leggen, hij wilde wel happen maar snapte nog niet dat hij ook moest zuigen, maar na een tijdje had hij het door. Wat een zuigkracht! Hierna werd ik op bed gewassen door een nachtverpleegkundige en werden we verplaatst naar de ziekenhuiskamer, Niels werd in een bedje naast mij gelegd. Daar hebben we onze moeders gebeld. 's Morgens bleek helemaal niet aan de nachtdienst doorgegeven te zijn dat ik hechtingen had, ze dachten dat mijn pijn van de aambei kwam. Toen pas kreeg ik ijspacks: papieren zakjes met daarin een zakje met ijs voor bovenop het maandverband, heel prettig. Maar het allerergste was dat ze het gewicht van Niels ook verkeerd genoteerd hadden, 3960 gram in plaats van 3690 gram, hierdoor had de kraamhulp op zondag het idee dat Niels veel te veel afgevallen was en werd de VKpraktijk en het ziekenhuis gebeld. Op vrijdag kwam er opnieuw een kinderarts naar Niels kijken en die vond Niels nog zo prikkelbaar en zijn ademhaling zo snel dat hij nog een nachtje ter observatie moest blijven. Zaterdag werd Niels opnieuw onderzocht en werd geconcludeerd dat er niets mis leek te zijn maar dat zijn snelle ademhaling gewoon bij hem hoort en mochten naar huis. Daar werden we na een half uurtje opgevangen door de kraamhulp die mij resoluut naar bed stuurde want ik was veel te hyper. Zij was hartstikke lief en enthousiast en heeft ons tijdens de kraamtijd heel goed begeleid.

- Het viel mij erg tegen hoe bejaard ik me voelde na de bevalling, ik had zelfs moeite om rechtop te gaan zitten in bed, terwijl ik me tijdens de bevalling zo sterk voelde. Het was net of mijn spieren niet meer werkten.
- De pijn van de bevalling viel me heel erg mee, ik had het me veel erger voorgesteld, als ik menstrueer heb ik ook zulke heftige krampen maar dan niet zo vaak achter elkaar.
- Het bloedverlies viel heel erg mee, terwijl mijn baarmoeder niet eens zo snel slonk. Ik heb maar enkele stolsels verloren en echt niet ter grote van een vuist, het vloeien houdt wel lang aan maar dat kan ik me wel voorstellen met zo'n grote wond.
- Hechtingen zijn niet fijn en ik heb nu nog steeds een heel zwaar gevoel in mijn bekkenbodem bij lang lopen, staan en dragen van Niels.

[ Bericht 0% gewijzigd door Twinkly op 15-11-2009 20:18:08 ]

Twinkly, wat een prachtig verhaal! Dit hoeft helemaal niet onder een spoiler hoor! Je mag gewoon laten zien hoe het was! het was een prachtige bevalling, je klinkt heel tevreden erover! alleen jammer van de laatste foutjes, maar verder helemaal goed gegaan!

Twinkly wat een mooi verhaal! Zit hier met tranen in mijn ogen...
Haal die spoiler maar snel weg, je doet jezelf te kort hoor.

Veel geluk met Niels gewenst
_{Ben maar heel weinig op Fok, ik heb jouw bevalling gemist}

quote:

Op zondag 15 november 2009 19:21 schreef mijsje het volgende:
Twinkly, wat een prachtig verhaal! Dit hoeft helemaal niet onder een spoiler hoor! Je mag gewoon laten zien hoe het was! het was een prachtige bevalling, je klinkt heel tevreden erover! alleen jammer van de laatste foutjes, maar verder helemaal goed gegaan!

_{Mijsje, ik heb je een tijd terug een lange mail gestuurd (of was het via Hyves?), is die niet aangekomen?}

Twinkly wat een mooi verhaal
en herkenbaar ook, het is mij ook alles meegevallen maar wat je zegt over dat het je tegenviel over hoe bejaard je je voelde achteraf dat was hier idd ook. Dat vond ik zo'n domper!
Mooi!

jeetje ik had hier nog niet eerder gelezen, omdat ik niet zo goed durfde... maar ik heb net het verhaal van Poppedein gelezen en zit hier helemaal te sniffen...
wat een onwijs mooi, puur geschreven verhaal.....wordt er helemaal van en krijg ook zoveel zin om ons kleintje te mogen ontvangen.....

*gaat nu aan het verhaal van Twinkly beginnen*

en nog zo;n mooi verhaal......

Mooi Twinkly!

Wow, mooi verhaal hoor Twinkly, en inderdaad geen reden om te spoileren..! Vind ook dat je het mooi verwoord en als aanstaande bevaller word ik ook bijna gerust voor wat nadert.

Twinkly, mooi verhaal!
_{Ik zal de mijne hier binnenkort ook eens neerzetten, moet em alleen nog op papier krijgen en daar moet ik even tijd voor vinden.}

quote:

Op zondag 15 november 2009 19:59 schreef DuchessX het volgende:

[..]

_{Mijsje, ik heb je een tijd terug een lange mail gestuurd (of was het via Hyves?), is die niet aangekomen?}

_{hyves... ben ik al een tijd niet geweest ivm dat ik steeds geconfronteerd wordt met het overlijden van m'n moeder... ik zal morgen even op m'n gemak kijken en je een lekker lange mail terugsturen... je bent lief!}

sorry, verder ontopic...
Mefke, ik ben heel benieuwd naar je verhaal, maar neem alle tijd die je nodig hebt om je verhaal neer te zetten...