R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Het ligt er wel aan of je huisarts een beetje bekend is met dit soort dingen. Wij gingen eens naar de huisarts om wat problemen ivm dochter voor te leggen. Gaat'ie een heel verhaal ophangen tegen haar en vraagt vervolgens wat zij ervan vindt. Zegt ze "ik snap er niks van", zegt hij "hoe oud ben je nou eigenlijk"...... Ik dacht ik mep hem straks een oog dichtquote:Op donderdag 30 oktober 2008 11:35 schreef Black_Tulip het volgende:
[..]
Toen ik een afspraak maakte bij de huisarts, gaf ik bij de assistente op dat ik het wilde hebben over mijn verkoudheid/keelontsteking en over een verwijzing naar een psychiater i.v.m. autisme en eenmaal bij de huisarts heb ik het daarover gehadHet is heel simpel eigenlijk, de dokter weet al waar je over wil praten en wacht alleen totdat je daarover begint. Als hij het kent, zal hij misschien zelf de naam noemen, misschien rinkelt er een belletje als je zelf de naam noemt, en anders moet je misschien inderdaad de Wikipediapagina en je rode vlekken onder zijn neus duwen zodat hij begrijpt wat er aan de hand is... Hopelijk is dat laatste niet nodig natuurlijk
Nieuwe huisarts gezocht en daar ben ik eerst zelf wezen praten en heb info meegenomen over NLD en geprobeerd uit te leggen wat het allemaal inhoudt. Deze huisarts neemt de tijd voor haar en spreekt in heldere taal en vraagt vervolgens of ze heeft begrepen wat'ie verteld heeft, zo niet dan herhaalt hij in een kort verhaaltje, met steekwoorden wat'ie vertelde.
Lijkt mij handig om zowieso een printje mee te nemen. Als je zelf "vastloopt" in het gesprek dan heb je altijd je printje nog
Ja, dat je een huisarts hebt, die van autisme weet, is erg belangrijk. En dan niet alleen, het sociale wat moeilijk gaat, maar ook bijv hoge of lage pijngrens, proprioceptische over of ondergevoeiligheid ed.
Ik had eerst een huisarts, die zei: ja ik zie meteen dat er iets is, maar autisme, kan het toch niet zijn want je kan praten... 
Nu heb ik via de instelling waar ik woon een AVG (Arts Verstandelijk Gehandicapten) en hoewel, ik dat laatste niet echt ben, is het wel een opluchting..
Ik had eerst een huisarts, die zei: ja ik zie meteen dat er iets is, maar autisme, kan het toch niet zijn want je kan praten...
Nu heb ik via de instelling waar ik woon een AVG (Arts Verstandelijk Gehandicapten) en hoewel, ik dat laatste niet echt ben, is het wel een opluchting..
Er is geen land over dat ik nog ontdekken kan. Er is alleen het eiland dat ik heet. - Ted van Lieshout
OUD Gouden Toetsenbord Award 2010!
OUD Gouden Toetsenbord Award 2010!
Kan je niet gewoon je huisarts uitleggen dat je vermoedt dat je autisme hebt zonder al te veel uitleg, en dan gelijk een doorverwijzing krijgen?
Volgens mij zijn er maar weinig huisartsen met verstand van autisme, dat kunnen ze toch beter laten uitzoeken door iemand die er verstand van heeft.
Volgens mij zijn er maar weinig huisartsen met verstand van autisme, dat kunnen ze toch beter laten uitzoeken door iemand die er verstand van heeft.
'If the doors of perception were cleansed everything would appear to man as it is, infinite.'
Je kan pratenquote:Op vrijdag 31 oktober 2008 10:01 schreef Oxymoron het volgende:
Ja, dat je een huisarts hebt, die van autisme weet, is erg belangrijk. En dan niet alleen, het sociale wat moeilijk gaat, maar ook bijv hoge of lage pijngrens, proprioceptische over of ondergevoeiligheid ed.
Ik had eerst een huisarts, die zei: ja ik zie meteen dat er iets is, maar autisme, kan het toch niet zijn want je kan praten...
Nu heb ik via de instelling waar ik woon een AVG (Arts Verstandelijk Gehandicapten) en hoewel, ik dat laatste niet echt ben, is het wel een opluchting..
Ja helaas hebben veel artsen nog antieke, standaard ideeen hieromtrent, ik denk omdat ze er misschien niet zo veel mee te maken hebben? Onze vorige huisars wilde haar naar de aan de praktijk verbonden psycholoog sturen, alsof ze "het er dan wel uit zou praten" ofzo
(terwijl we met een heel andere vraag kwamen....).Meestal hebben AVG's er veel en veel meer verstand van, omdat je deze stoornissen nou eenmaal vaak ziet bij de doelgroep waarmee deze artsen te maken hebben. Zo gaat mijn dochter ook naar een speciale tandarts; een tandarts voor gehandicaptenzorg. Sinds ze daar zit kan ze normaal behandelt worden, voor die tijd was het echt een drama omdat zij nou eenmaal haar angsten niet goed kan reguleren en er geen begrip voor was bij gewone tandartsen. Gevolg; een kind wat over de rooie ging en een boze tandarts die het alleen maar erger maakte met zijn gedrag
Nee wat dan gaat hij/zij met jouw in discussie over het waarom je geen autisme kan hebben. Het feit alleen al dat je aangeeft dat je denkt autisme te hebben is al genoeg om voor je huisarts te concluderen dat je geen autisme hebt. Aangezien autisten zelf niet kunnen aangeven dat ze problemen hebben. Althans dat denkt de huisarts.quote:Op vrijdag 31 oktober 2008 10:15 schreef -Mellow- het volgende:
Kan je niet gewoon je huisarts uitleggen dat je vermoedt dat je autisme hebt zonder al te veel uitleg, en dan gelijk een doorverwijzing krijgen?
Volgens mij zijn er maar weinig huisartsen met verstand van autisme, dat kunnen ze toch beter laten uitzoeken door iemand die er verstand van heeft.
Ik dacht dat doktoren geleerd werd verder te kijken dan hun neus lang is. En niet voorbarig conclusies trekken. Huisartsen maken veel meer fouten en niet alleen omtrent autisme.
Mijn moeder had last van haar buik en dacht dat ze een blindendarmonsteking had de huisarts zei nee het is buikgriep wat dat heerst. Aangezien niemand zelf een dokter is geloof je hem. Maar dat moet je niet doen wat anders kan het weleens verkeerd met je aflopen.
14 SHADES OF GREY
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
quote:Op vrijdag 31 oktober 2008 10:31 schreef tijnbrein het volgende:
[..]
Nee wat dan gaat hij/zij met jouw in discussie over het waarom je geen autisme kan hebben. Het feit alleen al dat je aangeeft dat je denkt autisme te hebben is al genoeg om voor je huisarts te concluderen dat je geen autisme hebt. Aangezien autisten zelf niet kunnen aangeven dat ze problemen hebben. Althans dat denkt de huisarts.
Ik dacht dat doktoren geleerd werd verder te kijken dan hun neus lang is. En niet voorbarig conclusies trekken. Huisartsen maken veel meer fouten en niet alleen omtrent autisme.
Mijn moeder had last van haar buik en dacht dat ze een blindendarmonsteking had de huisarts zei nee het is buikgriep wat dat heerst. Aangezien niemand zelf een dokter is geloof je hem. Maar dat moet je niet doen wat anders kan het weleens verkeerd met je aflopen.
Zo gaat dat ja. 2 Jaar geleden liep ik 3 maanden met een kaakholte ontsteking rond omdat de huisarts bleef volhouden dat het een virusje was.Als je al in discussie gaat, zal het merendeel van de huisartsen aannemen dat omdat je in discussie gaat er dus geen sprake kan zijn van een ASS. Ik ben eerlijk gezegd een beetje bang dat hoe beter je je mening onderbouwt, hoe meer een huisarts ervan overtuigd zal zijn dat dat niet ter sprake is.
quote:Op vrijdag 31 oktober 2008 10:31 schreef tijnbrein het volgende:
[..]
Nee wat dan gaat hij/zij met jouw in discussie over het waarom je geen autisme kan hebben. Het feit alleen al dat je aangeeft dat je denkt autisme te hebben is al genoeg om voor je huisarts te concluderen dat je geen autisme hebt. Aangezien autisten zelf niet kunnen aangeven dat ze problemen hebben. Althans dat denkt de huisarts.
Dat is ook precies wat ik bedoelde met informatie voeren, dokters hebben een beetje een hekel aan mensen die zelf nadenken ofzo
Maar ik wil in eerste instantie dus voor dat krabben ed gaan. Dat is ook wat duidelijker te vertellen met al die littekens erbij. Dan kijk ik bij een psycholoog wel of ik ook wil beginnen over mogelijk autisme.
Gelukkig heeft ie net een nieuwe assistente. Vind het toch makkelijker om een afspraak te maken bij een volkomen onbekende.
Maar wat een ellende bij iedereen zeg. Zo'n huisarts is er toch om je te helpen
Sweet and innocent...
Nee, de huisarts is er om de farmaceutische industrie te ondersteunen =P
(Ik overdrijf, maar je zou het soms denken).
Ik denk dat ik toch maar ook een afspraak ga maken bij de huisarts. Ooit, als ik moed verzameld heb.
(Ik overdrijf, maar je zou het soms denken).
Ik denk dat ik toch maar ook een afspraak ga maken bij de huisarts. Ooit, als ik moed verzameld heb.
Sanity is (not) statistical
Geldt ook voor ouders die iets vermoeden bij hun kind. Ik ben 10 jaar met een kluitje in het riet gestuurd. Het zou allemaal aan mij liggen natuurlijk... Nou ja, dat lange verhaal zal ik jullie besparen.quote:Op vrijdag 31 oktober 2008 10:31 schreef tijnbrein het volgende:
[..]
Nee wat dan gaat hij/zij met jouw in discussie over het waarom je geen autisme kan hebben. Het feit alleen al dat je aangeeft dat je denkt autisme te hebben is al genoeg om voor je huisarts te concluderen dat je geen autisme hebt. Aangezien autisten zelf niet kunnen aangeven dat ze problemen hebben. Althans dat denkt de huisarts.
We hebben nu geweldige begeleiding, ze hadden er alleen 10 jaar eerder moeten zijn. Dan hadden mijn jongens en ik toch een iets minder zwaar rugzakje (oudste heeft een trauma vanwege het vele pesten op school en op straat, ik heb jarenlang ten onrechte antidepressiva geslikt want "moeder is wat depressief" en kwam daar 30 kilo van aan ("moeder ziet er onverzorgd uit").
Maar goed. Ik heb eindelijk de diagnoses voor de jongens, ze zitten eindelijk op de juiste school, en krijgen eindelijk de goede begeleiding.
Ik ben bang dat je vol moet blijven houden. Een zeur vinden ze je toch wel
maar JIJ zit met de vragen!Als je het kan betalen (ik niet) kan je het proberen bij een instelling of psycholoog/psychiater die niet eerstelijns is.
Heel veel sterkte, en vooral: geef niet op!!!
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
Oh ja... Dat ik uiteindelijk toch een verwijzing kreeg van de huisarts, was vooral omdat er eindelijk een leerkracht was die zei "ik maak me zorgen, ga eens naar de huisarts voor een verwijzing". Toen was ik niet meer die overbezorgde moeder, maar werd ik wel serieus genomen omdat juf me had gestuurd.
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
Ik heb (voor iets heel anders) van een vervanger wel eens te horen gekregen "mevrouw, wat denkt u zelf..."quote:Op vrijdag 31 oktober 2008 12:00 schreef Innocence het volgende:
[..]
Dat is ook precies wat ik bedoelde met informatie voeren, dokters hebben een beetje een hekel aan mensen die zelf nadenken ofzo
Ja, duh!
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
ik ben werkloos, ik vind van mezelf dat ik in staat moet zijn te werken maar heb een angst om te solliciteren, een heel slecht zelfbeeld (Dat ik tegenover mezelf heel goed kan relativeren maar tegenover anderen niet)
jullie gaan toch niet vertellen dat dat pulken normaal is, ik houd het nooit langer dan 2 dagen vol om niet te pulken, heb zoveel plekjes op me lichaam dat er altijd wel een plek is om te pulken
en als er ergens een pukkel zit, dan weet ik dat instinctief, en vooral als je er niet goed bij kan dan kan je hem alleen wegkrabben wat in vieze wonden resulteerd
ik had laatst een pukkel op mijn rug, daar had ik gekrabt en vroeg mijn moeder een week later er naar te kijken ze gilde het uit zon grote wond zei ze dat het was (zo groot als een hand)
jullie gaan toch niet vertellen dat dat pulken normaal is, ik houd het nooit langer dan 2 dagen vol om niet te pulken, heb zoveel plekjes op me lichaam dat er altijd wel een plek is om te pulken
en als er ergens een pukkel zit, dan weet ik dat instinctief, en vooral als je er niet goed bij kan dan kan je hem alleen wegkrabben wat in vieze wonden resulteerd
ik had laatst een pukkel op mijn rug, daar had ik gekrabt en vroeg mijn moeder een week later er naar te kijken ze gilde het uit zon grote wond zei ze dat het was (zo groot als een hand)
it was not a good game
Jaquote:
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
Vind het eigenlijk erger dat volwassen mensen die gemakkelijk over alle kennis zouden kunnen beschikken zich zo uitlaten, dan dat kinderen pesten.Mensen die niet kunnen accepteren dat niet voor iedereen de wereld hetzelfde werkt als voor hen. Heel eng, niet alleen in deze situatie...
Sweet and innocent...
Veelal zijn het de ouders die hun kinderen wijzen op het "anders" zijn van een ander. Mijn dochter heeft tot haar 10e ofzo op een speciale 3 wielfiets gefietst omdat ze omviel met een gewone fiets. De kinderen hier in de buurt vonden het helemaal geweldig en maakten zowat ruzie met elkaar wie er mee mocht op de fietsquote:Op zaterdag 1 november 2008 13:16 schreef Innocence het volgende:
Mensen die niet kunnen accepteren dat niet voor iedereen de wereld hetzelfde werkt als voor hen. Heel eng, niet alleen in deze situatie...
, maar op school werd mijn dochter erom uitgelachen door kinderen, terwijl de moeders van die kinderen ernaast stonden en net deden of ze niets in de gaten hadden.Bij zwemles net zo. Toen ze 6 was en al 2 jaar op zwemles zat maar er nog steeds niet in durfde te springen en ging huilen, vonden die andere kinderen dat helemaal niet gek. Het waren de moeders die naast mij zaten (en niet wisten dat dat mijn kind was) die zaten te lachen en lullige opmerkingen te maken.
Maar er zijn dus veel meer mensen die van hetzelfde last hebben als ik en het lijkt ook iets met autisme van doen te hebben: http://www.wrongplanet.net/postxf50239-0-15.html&sid=dda76d8db9ad1a5348ef9360cc9a7ea3
Of zou er gewoon een groot gedeelte van de mensheid hier last van hebben, maar er niet bekennen totdat het in een topic over stoornissen naar voren komt?
Besef nu pas dat het kapotbijten van m'n wangen en lippen en het krabben op m'n schedel en schouders er ook mee te makem hebben. Heb echt gedacht dat ik het eerste deed als ik honger had
Of zou er gewoon een groot gedeelte van de mensheid hier last van hebben, maar er niet bekennen totdat het in een topic over stoornissen naar voren komt?
Besef nu pas dat het kapotbijten van m'n wangen en lippen en het krabben op m'n schedel en schouders er ook mee te makem hebben. Heb echt gedacht dat ik het eerste deed als ik honger had
Sweet and innocent...
Op mijn wangen bijten doe ik ook. Dochter ook, maar of dat nou komt omdat ze het van mij heeft overgenomen of door haar NLD weet ik niet...... Wat ze wel erg doet is genezende wondjes kapotmaken. Als ze s'zomers verbrandt is en ze gaat vervellen, trekt ze dat eraf tot het echt gaat bloeden en het heel lang duurt voordat de huid er weer een beetje uitziet (want ze blijft eraan zitten).
Krabbelen op m'n hoofd doe ik heel veel. Ik heb de nare gewoonte om de talg er vanaf te gaan zitten krabbelen. Beetje ranzig, maar goed. Nu we het toch hebben over wondjes open krabben en pulken aan pukkels....
Sanity is (not) statistical
Zoveel om op te reageren...
Dutch-mamma, ik weet niet of je het tegen mij had, maar natuurlijk besef ik dat iedere PDD'er weer anders is.
Innocence, ik was er waarschijnlijk niet duidelijk genoeg over, maar ik raadde je aan om naar de huisarts te gaan voor dat pulken. Je hoeft het in principe niet tegen hem over autisme te hebben. Deze klacht heeft op zichzelf al een naam en verdient aandacht en een behandeling.
Ik vind dat topic erg interessant. Ik vermoedde wel dat pulken een connectie had met autisme, omdat het obsessief-compulsief is en zo is autisme soms, maar dit verbaast me toch wel. En het is alweer iets wat andere mensen erger hebben dan ik Ik heb nu twee open wondjes op mijn armen, en eentje op mijn schouder en een op mijn rug die pas genezen zijn. De laatste keer dat ik er een op mijn gezicht had, is maanden geleden, maar ik had ze vroeger altijd op mijn gezicht. Maar het zijn altijd maar kleine wondjes geweest en ik zit alleen maar aan puistjes en soms muggenbulten. En zoals ik al zei, bijt ik mijn lippen kapot als de huid droog wordt omdat het koud is (en het is november, oh joy ) Verder bijt ik nooit mijn nagels, ik trek niet aan mijn haar, en ik krab alleen op mijn hoofdhuid/nek/schouders omdat het soms jeukt daar, en ik krab nooit tot bloedens toe.
Ik vind het erg schokkend om te horen hoe onwetend sommige huisartsen zijn
Ik hoop dat jouw huisarts er iets meer van weet. Mijn nieuwe huisarts bleek aardig goed op de hoogte te zijn en het verbaasde hem geenszins om te horen dat ik de diagnose Asperger heb terwijl het nu juist zo goed gaat met me (afgezien van die klachten waarvoor ik naar hem toe ging dan..) Hij zei dat in Rotterdam autisme een soort modediagnose is geworden omdat tweeverdieners vergeten hun kinderen op te voeden, maar hij erkende ook dat autisme toch wel degelijk echt bestaat en dat er allerlei gradaties zijn.
Maeghan, ik wens je heel veel succes bij het moed verzamelen om naar een huisarts te gaan.
rasor1, kennelijk is pulken in autistische kringen behoorlijk normaal... Maar als je ervan af wil, niets houdt je tegen om behandeling te zoeken.
Innocence, ik heb mensen gezien die ook aan hun huid zitten die volgens mij van hun lang zal ze leven geen autisme hebben. Maar dat is meer reden waarom het mogelijk zou moeten zijn om naar de huisarts te gaan om daarvoor behandeling te krijgen.
Dutch-mamma, ik weet niet of je het tegen mij had, maar natuurlijk besef ik dat iedere PDD'er weer anders is.
Innocence, ik was er waarschijnlijk niet duidelijk genoeg over, maar ik raadde je aan om naar de huisarts te gaan voor dat pulken. Je hoeft het in principe niet tegen hem over autisme te hebben. Deze klacht heeft op zichzelf al een naam en verdient aandacht en een behandeling.
Ik vind dat topic erg interessant. Ik vermoedde wel dat pulken een connectie had met autisme, omdat het obsessief-compulsief is en zo is autisme soms, maar dit verbaast me toch wel. En het is alweer iets wat andere mensen erger hebben dan ik
Ik heb nu twee open wondjes op mijn armen, en eentje op mijn schouder en een op mijn rug die pas genezen zijn. De laatste keer dat ik er een op mijn gezicht had, is maanden geleden, maar ik had ze vroeger altijd op mijn gezicht. Maar het zijn altijd maar kleine wondjes geweest en ik zit alleen maar aan puistjes en soms muggenbulten. En zoals ik al zei, bijt ik mijn lippen kapot als de huid droog wordt omdat het koud is (en het is november, oh joy ) Verder bijt ik nooit mijn nagels, ik trek niet aan mijn haar, en ik krab alleen op mijn hoofdhuid/nek/schouders omdat het soms jeukt daar, en ik krab nooit tot bloedens toe.Ik vind het erg schokkend om te horen hoe onwetend sommige huisartsen zijn
Ik hoop dat jouw huisarts er iets meer van weet. Mijn nieuwe huisarts bleek aardig goed op de hoogte te zijn en het verbaasde hem geenszins om te horen dat ik de diagnose Asperger heb terwijl het nu juist zo goed gaat met me (afgezien van die klachten waarvoor ik naar hem toe ging dan..) Hij zei dat in Rotterdam autisme een soort modediagnose is geworden omdat tweeverdieners vergeten hun kinderen op te voeden, maar hij erkende ook dat autisme toch wel degelijk echt bestaat en dat er allerlei gradaties zijn.Maeghan, ik wens je heel veel succes bij het moed verzamelen om naar een huisarts te gaan.
rasor1, kennelijk is pulken in autistische kringen behoorlijk normaal...
Maar als je ervan af wil, niets houdt je tegen om behandeling te zoeken.Innocence, ik heb mensen gezien die ook aan hun huid zitten die volgens mij van hun lang zal ze leven geen autisme hebben. Maar dat is meer reden waarom het mogelijk zou moeten zijn om naar de huisarts te gaan om daarvoor behandeling te krijgen.
Ooowww.....vergeten....dochter zit obsessief op haar hoofd te krabben. Zgn "schilfers" (roos) weg te halen. Ze heeft echter niet de link gelegd dat als zij niet krabt, er ook geen schilfers zijn; door het krabben veroorzaakt ze het juist. In periodes dat ze er nauwelijks aan denkt en niet krabt, gaat het dus heel goed.quote:Op zaterdag 1 november 2008 22:26 schreef Maeghan het volgende:
Krabbelen op m'n hoofd doe ik heel veel. Ik heb de nare gewoonte om de talg er vanaf te gaan zitten krabbelen. Beetje ranzig, maar goed. Nu we het toch hebben over wondjes open krabben en pulken aan pukkels....
* Stupendous76 meld zichquote:Op zondag 26 oktober 2008 20:15 schreef Deliah het volgende:
[..]
Dát doe ik graag, voelen aan dingen (dingen in de supermarkt, hout, stenen, stoffen enz), ik wist helemaal niet dat autisten dat vaak doen.
Heel veel ruiken, als ik in de supermarkt ben, als er wordt gekookt, als er een mooie vrouw langs loopt
Ik probeer mijn geurvermogen ook telkens te verbeteren: hoe ruikt dit, waaraan kan ik dat herkennen, etc.
Daarnaast kan ik redelijk goed horen en kan ik helemaal 'wegzweven' van mooie muziek of mooie beelden.
Ik heb een hekel aan liegen, de waarheid verdraaien daarentegen... Overigens moet ik wel zeggen dat ik het maar zo noem om aan anderen uit te leggen. Voor mijzelf wordt er niets verdraaid, ik probeer alleen datgene wat gezegd is te koppelen aan hetgeen het moet zijn.quote:Op zondag 26 oktober 2008 20:26 schreef Black_Tulip het volgende:
Voor zo ver ik weet, kunnen autisten slecht liegen en vinden ze het ook niet leuk om de werkelijkheid zo te verdraaien. Daar val ik zelf ook onder overigens. Dat wat jij noemt, Maes, klinkt als compulsief liegen en dat is iets heel anders.
[knip]
Regels? Jawel, zo lang ik ze maar niet hoef te volgen. Zodra er enige vorm van goedbedoelde/noodzakelijke/etc drang bij komt gaan de hakken twee meter het zand in. Gelijk zo met tijd: ik vind het belangrijk om op tijd te zijn, maar kan het maar niet voor elkaar krijgen. Op mijn werk misbruik ik daar outlook voor, maar privé is het echt hopeloos.quote:Op maandag 27 oktober 2008 14:13 schreef childintime het volgende:
Ik kan daar zelf ook niet zo goed tegen. Ik heb juist enorme behoefte aan geen regels ed. Maar misschien is het idd voor haar wel handig. Ik merk ook wel aan haar dat het dagelijks leven haar best zwaar valt. Lijkt me ook lastig, als je vrijwel geen tijdsbesef hebt om dan wel mee te moeten doen in een maatschappij waar alles om tijd draait.
Feest der herkenning: ik heb voldoende tijd, ik weet hoe ik dat ga doen om er dan achter te komen dat de rest nog niet klaar is en daarmee bezig zijnde het hoofdonderdeel ook nog eventjes vergeet... Heeft me al heel wat uren extra gekost.quote:Op dinsdag 28 oktober 2008 13:42 schreef Maeghan het volgende:
[..]
*steekt handje op*
Ik weet ook nooit de datum, soms zelfs de maand niet of ik ga twijfelen over het jaar, vergeet m'n leeftijd ook soms, vraag regelmatig aan collega's welke dag het is, klok op m'n werk op de verkeerde dag in, etc. en het verschil tussen ochtend, middag en avond merk ik ook vaak niet en ik kan ook nooit inschatten hoe lang ik ergens mee bezig ben, met als gevolg dat ik niet goed kan plannen. Behalve dat ik alles uitstel, moet alles dus nog eens extra gehaast op het laatste moment omdat ik altijd denk dat ik het nog wel haal, wat dan dus niet zo is.
Het kan ook wat anders zijn dan spinnenwebben is mijn ervaring. Het gebeurt regelmatig dat ik als zoveelste persoon ergens doorheen loop en als enige spinnenwebben tegenkom, althans, zo omschrijf ik het maar, je ziet het namelijk nauwelijks maar het is er dus welquote:Op donderdag 30 oktober 2008 00:06 schreef childintime het volgende:
[knip]
Mijn dochter kan niet tegen het gevoel van spinnenwebben. Maar dat grenst echt aan het neurotische (in andermans ogen).
[knip]
[ Bericht 23% gewijzigd door Stupendous76 op 02-11-2008 00:56:36 ]
Repent, Pray, Forgive
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Nee, was die er dan?quote:Op dinsdag 28 oktober 2008 14:52 schreef Nairua het volgende:
Was er trouwens zaterdag nog iemand naar Brussel geweest? Autisme conferentie?
Ben er nu eindelijk eens achter dat epilepsie, depressie, automutilatie onder de paraplu van autisme schuilen. Dacht altijd dat er 'nog meer' mis met me was, dus het is ergens wel een geruststelling dat ik dat ook richting ASS kan sturen.
Ik wil graag veel meer te weten komen over die 'paraplu', een hele goede vriend heeft epilepsie en vermoedelijk ook autisme, maar veel informatie heb ik er helaas nog niet over gevonden.
Repent, Pray, Forgive
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
http://www.hoak.be/aanverwant.html
Hier staat er iets over. Als je op zoek bent naar info kun je misschien bij stichting Balans terecht of bij 1 van de vele site's over ASS?
De medicatie, gebruikt bij epilepsie kan ook eventueel zorgen voor "persoonsverandering". En ja, of er echt sprake is van autisme kan alleen uitgezocht worden bij een deskundige, maar vreemd is de combi niet.
Hier staat er iets over. Als je op zoek bent naar info kun je misschien bij stichting Balans terecht of bij 1 van de vele site's over ASS?
De medicatie, gebruikt bij epilepsie kan ook eventueel zorgen voor "persoonsverandering". En ja, of er echt sprake is van autisme kan alleen uitgezocht worden bij een deskundige, maar vreemd is de combi niet.
Dat bedoel ik inderdaad met krabben op m'n schedel. Het is iets van het laatste jaar. Heb heel veel verschillende shampoos geprobeerd, maar weet eigenlijk niet wat er eerder was, veel talg/schilfers of het krabben.quote:Op zaterdag 1 november 2008 22:26 schreef Maeghan het volgende:
Krabbelen op m'n hoofd doe ik heel veel. Ik heb de nare gewoonte om de talg er vanaf te gaan zitten krabbelen. Beetje ranzig, maar goed. Nu we het toch hebben over wondjes open krabben en pulken aan pukkels....
Klinkt inderdaad allemaal wel erg vies, als ik het zo teruglees. Had het ook nooit verteld als ik niet zo verbaasd was geweest dat blijkbaar veel meer mensen dat doen.
Sweet and innocent...
Misschien heb je baat bij een tijdje wassen met Selsun (vrij verkrijgbaar bij de apotheek) en anders even bij de huisarts, misschien iets als Nizoral of Denorex. Je zou ook kunnen proberen om even te minderen met zuivel en suikerrijke producten.quote:Op zondag 2 november 2008 08:53 schreef Innocence het volgende:
[..]
Dat bedoel ik inderdaad met krabben op m'n schedel. Het is iets van het laatste jaar. Heb heel veel verschillende shampoos geprobeerd, maar weet eigenlijk niet wat er eerder was, veel talg/schilfers of het krabben.
Klinkt inderdaad allemaal wel erg vies, als ik het zo teruglees. Had het ook nooit verteld als ik niet zo verbaasd was geweest dat blijkbaar veel meer mensen dat doen.
Het krabben kan bij mij wel voortkomen uit jeukaanvallen die ik vroeger had (ruim tien jaar geleden al). Achteraf blijk ik te reageren op conserveermiddelen in cosmetica (dus ook shampoo), maar de dermatoloog kon niks vinden (geen verkleuringen of abnormale hoeveelheden schilfers) en ik reageerde niet op de prikkentest. Sindsdien krabbelde ik me een ongeluk, tot een jaar of vier geleden; toen kwam ik erachter wat het probleem was. Ik heb nu veel minder last van jeuk en schilfers. Toch krabbel ik nog steeds op bepaalde plekjes, uit gewoonte denk ik. Maar goed, op zich wel een genante gewoonte, constant aan je hoofd krabbelen vinden mensen toch wel een beetje raar soms.
Sanity is (not) statistical
quote:Op zaterdag 1 november 2008 13:50 schreef childintime het volgende:
[..]
Veelal zijn het de ouders die hun kinderen wijzen op het "anders" zijn van een ander. Mijn dochter heeft tot haar 10e ofzo op een speciale 3 wielfiets gefietst omdat ze omviel met een gewone fiets. De kinderen hier in de buurt vonden het helemaal geweldig en maakten zowat ruzie met elkaar wie er mee mocht op de fiets
Bij zwemles net zo. Toen ze 6 was en al 2 jaar op zwemles zat maar er nog steeds niet in durfde te springen en ging huilen, vonden die andere kinderen dat helemaal niet gek. Het waren de moeders die naast mij zaten (en niet wisten dat dat mijn kind was) die zaten te lachen en lullige opmerkingen te maken.
Te herkenbaar...
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
Zoals ik ook al heb proberen uit te leggen toen het over m'n huid ging: het is geen lichamelijk probleem. Ik heb geen ontzettend acne of roos en kom ook niet in dit topic om daar oplossingen voor te zoeken.quote:Op zondag 2 november 2008 12:21 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Misschien heb je baat bij een tijdje wassen met Selsun (vrij verkrijgbaar bij de apotheek) en anders even bij de huisarts, misschien iets als Nizoral of Denorex. Je zou ook kunnen proberen om even te minderen met zuivel en suikerrijke producten.
Vind de tips heel aardig van je, maar het is nu eenmaal niet zo.
En ik ben eigenlijk bang dat de dokter het ook zo gaat proberen op te lossen...
Sweet and innocent...
Krabben aan pukkels: feest van herkenning.
Ondertussen ben ik al een keer of 7 naar de psycholoog geweest. Al veel inzichten over mezelf verworven maar zij rept met geen woord over PDD-NOS of wat dan ook. Ik kamp met heel veel onverwerkt verdriet en zelfverwijt. En dát komt dan wel weer voort uit mijn jeugd, waarvan ik altijd dacht dat die alleen ongelukkig was omdat ík een raar kind was.
Ondertussen ben ik al een keer of 7 naar de psycholoog geweest. Al veel inzichten over mezelf verworven maar zij rept met geen woord over PDD-NOS of wat dan ook. Ik kamp met heel veel onverwerkt verdriet en zelfverwijt. En dát komt dan wel weer voort uit mijn jeugd, waarvan ik altijd dacht dat die alleen ongelukkig was omdat ík een raar kind was.
Dan maak je de huisarts duidelijk dat het een psychologische en niet een lichamelijke oorzaak heeft.quote:Op zondag 2 november 2008 18:40 schreef Innocence het volgende:
Zoals ik ook al heb proberen uit te leggen toen het over m'n huid ging: het is geen lichamelijk probleem. Ik heb geen ontzettend acne of roos en kom ook niet in dit topic om daar oplossingen voor te zoeken.
Vind de tips heel aardig van je, maar het is nu eenmaal niet zo.
En ik ben eigenlijk bang dat de dokter het ook zo gaat proberen op te lossen...
.
Het doet vaak pijn he, zien hoe zij worstelen en eigenlijk niet meer kunnen doen dan wat je doet. Ik voel me vaak zo machteloos en tekort schieten. Het is zo'n lief mens maar ze krijgt extra hard op haar donder van het leven en snapt zelf niet waarom. Normaal gesproken ga je ze steeds meer loslaten naarmate ze ouder worden, maar ik merk juist dat mijn angst en zorgen groter worden naarmate zij ouder wordt. Omdat ze nou eenmaal niet kan voldoen aan dat "plaatje" wat er in de maatschappij verwacht wordt van haar. Juist omdat je aan de buitenkant niet aan ze ziet dat er van binnen van alles anders gaat worden ze snel verstoten en raar gevonden, wat ze vervolgens steeds onzekerder en faalangstiger maakt.quote:
quote:Op maandag 3 november 2008 00:32 schreef Re het volgende:
nog ff extra onder de aandacht brengen...
reactie van de school:
Autist van school gepest
Don't start me talking
Met name mijn oudste zoon is op de (gewone) basisschool letterlijk kapot gepest.
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
quote:
Van wie?
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
Probeer eens te doen wat ik morgen ga doen, ga naar haar toe en vraag het. Of kom met een lijst van kenmerken van autisme onderstreep wat je in jezelf herkend en laat het haar lezen.quote:Op zondag 2 november 2008 18:41 schreef MLI het volgende:
Krabben aan pukkels: feest van herkenning.
Ondertussen ben ik al een keer of 7 naar de psycholoog geweest. Al veel inzichten over mezelf verworven maar zij rept met geen woord over PDD-NOS of wat dan ook. Ik kamp met heel veel onverwerkt verdriet en zelfverwijt. En dát komt dan wel weer voort uit mijn jeugd, waarvan ik altijd dacht dat die alleen ongelukkig was omdat ík een raar kind was.
Gefeliciteerd ik heb in je topic gepost.
Iemand nog zinnige ervaring met medicatie? Van de -diverse- antidepressiva word ik niet blij. Eerder suf en ikvoergeenflikkeruit achtig.
Je had het over veel talg/schilfers. Die middelen kunnen daar tegen werken. Dat het niet helpt tegen de psychische oorzaken van het krabben begrijp ik ook wel.quote:Op zondag 2 november 2008 18:40 schreef Innocence het volgende:
[..]
Zoals ik ook al heb proberen uit te leggen toen het over m'n huid ging: het is geen lichamelijk probleem. Ik heb geen ontzettend acne of roos en kom ook niet in dit topic om daar oplossingen voor te zoeken.
Vind de tips heel aardig van je, maar het is nu eenmaal niet zo.
En ik ben eigenlijk bang dat de dokter het ook zo gaat proberen op te lossen...
Sanity is (not) statistical
Ik hoef niet zo nodig een diagnose. Eigenlijk wil ik sowieso eerst dat verdriet verwerken. Als ik daarna niet anders om kan gaan met bepaalde zaken, dan kijk ik weer eens verder. Maar voorlopig merk ik nu al wel verandering in mijn dagelijks leven.quote:Op maandag 3 november 2008 02:03 schreef sweetlady-o het volgende:
[..]
Probeer eens te doen wat ik morgen ga doen, ga naar haar toe en vraag het. Of kom met een lijst van kenmerken van autisme onderstreep wat je in jezelf herkend en laat het haar lezen.
Belangrijk is idd wel om alles wat eventueel jeuk kan veroorzaken aan te pakken. Ook de huid kan bij sommige mensen extra gevoelig zijn. Mijn dochter heeft als kind ook veel last gehad van eczeem. Ze heeft een dunne, erg gevoelige huid. Dus iig zorgen dat je alle risico's op problemen zo veel mogelijk vermindert, zodat je niet onbewust in de verleiding komt en daardoor steeds verder in een kringetje ronddraait.quote:Op maandag 3 november 2008 22:40 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Je had het over veel talg/schilfers. Die middelen kunnen daar tegen werken. Dat het niet helpt tegen de psychische oorzaken van het krabben begrijp ik ook wel.
Gelukkig gebruikt mijn dochter tot op heden geen medicatie, dus heb geen advies voor je. Maar heb zelf ooit een kort AD geslikt (een jaar of 20 geleden) en moet zeggen dat ik er idd ook niet bepaald een happy mens van werd. Nu was het bij mij kortdurend voorgeschreven ivm depressie na overlijden van een dierbaar iemand, dus niet als langdurige ondersteuning in het dagelijks leven. Ben er na 2 weken mee gestopt, want had het gevoel dat ik "naast" mezelf stond ofzo, ik voelde me heel eng. Maar nee, dus geen ervaring in de combi ASS/AD.quote:Op maandag 3 november 2008 06:35 schreef Nairua het volgende:
Iemand nog zinnige ervaring met medicatie? Van de -diverse- antidepressiva word ik niet blij. Eerder suf en ikvoergeenflikkeruit achtig.
wat een hoop mongeaultjes hier zeg...en het zijn bijna allemaal vrouwen, op tijnbrein na dan....
is het niet zo dat jullie overreageren op bepaalde karaktertrekjes? ik zit ook aan mijn puisten, maar ik ben geen autist (toch?)
ik snap ook niet waarom meteen de psycholoog of de huisarts erbij gehaald moeten worden. Problemen moet je uiteindelijk toch zelf oplossen?
is het niet zo dat jullie overreageren op bepaalde karaktertrekjes? ik zit ook aan mijn puisten, maar ik ben geen autist (toch?)
ik snap ook niet waarom meteen de psycholoog of de huisarts erbij gehaald moeten worden. Problemen moet je uiteindelijk toch zelf oplossen?
Maar MLI, het is denk ik wel zo, dat als je weet wat er aan de hand is (eventueel), je misschien een heel andere insteek kunt vinden om met je problemen/verdriet om te gaan. Als ik naar mijn dochter kijk, zie ik toch echt dat zij dingen heel anders ervaart en verwerkt dan dat ik en ws de doorsnee niet ASS'er doen. Zij kan dwanggedachten/ideeen/angsten hebben die nauwelijks te doorbreken zijn. Daar heeft ze echt iemand bij nodig die haar helpt met relativeren van dingen want anders blijft ze er helemaal in vast zitten. Wat dus depressiviteit, angst, onzekerheid met zich meebrengt.quote:Op maandag 3 november 2008 23:10 schreef MLI het volgende:
[..]
Ik hoef niet zo nodig een diagnose. Eigenlijk wil ik sowieso eerst dat verdriet verwerken. Als ik daarna niet anders om kan gaan met bepaalde zaken, dan kijk ik weer eens verder. Maar voorlopig merk ik nu al wel verandering in mijn dagelijks leven.
Gebaseerd op veel lezen over AD en veel 'ervaringen' van anderen kan ik wel zeggen dat het in die situatie idd gewoon niet helpt. Daar zijn ze ook gewoon niet voor gemaakt en die pillen vullen de leegte niet op, om het heel simpel te zeggen. Overigens waren de medicijnen 20 jr geleden natuurlijk ook nog erg anders.quote:Op maandag 3 november 2008 23:53 schreef childintime het volgende:
[..]
Gelukkig gebruikt mijn dochter tot op heden geen medicatie, dus heb geen advies voor je. Maar heb zelf ooit een kort AD geslikt (een jaar of 20 geleden) en moet zeggen dat ik er idd ook niet bepaald een happy mens van werd. Nu was het bij mij kortdurend voorgeschreven ivm depressie na overlijden van een dierbaar iemand, dus niet als langdurige ondersteuning in het dagelijks leven. Ben er na 2 weken mee gestopt, want had het gevoel dat ik "naast" mezelf stond ofzo, ik voelde me heel eng. Maar nee, dus geen ervaring in de combi ASS/AD.
Ik heb zelf wel ervaring met AD, maar weet nog helemaal niet zeker of ik onder de ASS paraplu mag, dus wat dat betreft kan ik ook niet veel zeggen. Ik had vanaf het begin van de puberteit last van ernstige depressieve klachten en die zijn pas jaren later behandeld met paroxetine (Seroxat). Ik heb daarbij geen therapie gehad, maar was wel zelf heel actief bezig om m'n leven te verbeteren. Dat werkte heel erg goed en ik had nauwelijks bijwerkingen. Het heeft m'n leven veranderd. Maar goed, mijn idee over AD is, alleen maar gebruiken als het écht nodig zijn. Dat wil zeggen, dat je zo ver heen bent dat je echt niet meer zonder kunt of wilt (bijv. bij suicidaliteit). AD zijn best zwaar spul en de meeste mensen hebben veel meer last van bijwerkingen en afkicken dan ik. Mijn 'richtlijn' is dat de bijwerkingen niet zwaarder zouden moeten kunnen zijn dan je klachten, dat stel ik vrij algemeen, ongeacht de stoornis die eraan ten grond ligt - de AD werken tenslotte niet tegen een stoornis op zich.
Sanity is (not) statistical
Ik wil er wat dochter betreft ook niet aan. Gelukkig werk ik zelf in een "branche" waar ik er dagelijks mee te maken krijg, dus hoop door mijn ervaring haar te kunnen ondersteunen als dat nodig is. Zij heeft idd periodes met depressies gehad (en alle gevolgen van dien), maar tot nog toe hebben we dat zelf kunnen ondervangen. Naarmate ze ouder wordt (nu 16) merk ik dat ze wat stabieler wordt (gebruikt nu ook AC en dat helpt natuurlijk ook bij hormoonveranderingen). En misschien ook door de manier waarop ik haar begeleidt kan ze er nu wat beter mee omgaan.
De eerste keer dat zij een echte depressie had, heb ik dat onderschat, maar nu ik er alert op ben en er "bovenop" zit, moet ik zeggen dat het redelijk gaat. Alleen ik ben degeen die moet signaleren en haar ermee moet confronteren, want vanuit haar zelf komt geen signaal....Ja, als het "te laat" is zeg maar en het echt al diep gaat.
De eerste keer dat zij een echte depressie had, heb ik dat onderschat, maar nu ik er alert op ben en er "bovenop" zit, moet ik zeggen dat het redelijk gaat. Alleen ik ben degeen die moet signaleren en haar ermee moet confronteren, want vanuit haar zelf komt geen signaal....Ja, als het "te laat" is zeg maar en het echt al diep gaat.
Zestien is ook nog jong. Ik kon toen ook nog niet zo goed inschatten hoe het met mezelf ging. Soms had ik hele goede periodes, voor m'n gevoel, en dan bleek ik nog steeds ruimschoots te voldoen aan de 'eisen' voor een zware depressie.quote:Op dinsdag 4 november 2008 00:30 schreef childintime het volgende:
Ik wil er wat dochter betreft ook niet aan. Gelukkig werk ik zelf in een "branche" waar ik er dagelijks mee te maken krijg, dus hoop door mijn ervaring haar te kunnen ondersteunen als dat nodig is. Zij heeft idd periodes met depressies gehad (en alle gevolgen van dien), maar tot nog toe hebben we dat zelf kunnen ondervangen. Naarmate ze ouder wordt (nu 16) merk ik dat ze wat stabieler wordt (gebruikt nu ook AC en dat helpt natuurlijk ook bij hormoonveranderingen). En misschien ook door de manier waarop ik haar begeleidt kan ze er nu wat beter mee omgaan.
De eerste keer dat zij een echte depressie had, heb ik dat onderschat, maar nu ik er alert op ben en er "bovenop" zit, moet ik zeggen dat het redelijk gaat. Alleen ik ben degeen die moet signaleren en haar ermee moet confronteren, want vanuit haar zelf komt geen signaal....Ja, als het "te laat" is zeg maar en het echt al diep gaat.
Wat is AC?
Sanity is (not) statistical
Anti conceptie. Bij haar doet het echt wonderen! De hormoonschommelingen zijn zodoende verleden tijd en ze is veel stabieler
Dit is de wel de leeftijd waarop je problemen gaat "ontwikkelen". Dat werd mij al meegedeelt toen ze 9 was en door een orthopedagoog was gezien. Kinderen met NLD lopen ook de grootste kans op het ontwikkelen van allerlei psychiatrische problematiek in de pubertijd. Pubertijd is sowieso voor iedereen stormachtig, maar helemaal voor jongeren die dat dan ook nog eens niet kunnen reguleren.
De eerste keer dat ze echt depressief was was toen ze 13 was. Echt geen leuke tijd. Het lijkt wel alsof ze het verbergt. Dat vind ik trouwens best lastig; het geeft mij het gevoel alsof ik continu met een soort kruitvat leef. Ze heeft al een tijd een vriendje en dat loopt vaak niet zo lekker. Ik ben bang dat als het uitgaat ze helemaal doorschiet.
Ik ben haar aan het leren dat ze dingen moet vertellen. En dat hoeft niet per se tegen mij te zijn (liever niet), maar kan ook tegen leeftijdsgenoten. Nu heeft ze met iemand afgesproken dat ze binnenkort komt en gaat praten (over haar relatie). Maar dat is dan wel iets, waar ik haar in moet leiden. Het liefst zou ze dat allemaal met mij bespreken. Het komt niet in haar op dat ze dat met iemand van haar leeftijd kan bespreken.
Dit is de wel de leeftijd waarop je problemen gaat "ontwikkelen". Dat werd mij al meegedeelt toen ze 9 was en door een orthopedagoog was gezien. Kinderen met NLD lopen ook de grootste kans op het ontwikkelen van allerlei psychiatrische problematiek in de pubertijd. Pubertijd is sowieso voor iedereen stormachtig, maar helemaal voor jongeren die dat dan ook nog eens niet kunnen reguleren.
De eerste keer dat ze echt depressief was was toen ze 13 was. Echt geen leuke tijd. Het lijkt wel alsof ze het verbergt. Dat vind ik trouwens best lastig; het geeft mij het gevoel alsof ik continu met een soort kruitvat leef. Ze heeft al een tijd een vriendje en dat loopt vaak niet zo lekker. Ik ben bang dat als het uitgaat ze helemaal doorschiet.
Ik ben haar aan het leren dat ze dingen moet vertellen. En dat hoeft niet per se tegen mij te zijn (liever niet), maar kan ook tegen leeftijdsgenoten. Nu heeft ze met iemand afgesproken dat ze binnenkort komt en gaat praten (over haar relatie). Maar dat is dan wel iets, waar ik haar in moet leiden. Het liefst zou ze dat allemaal met mij bespreken. Het komt niet in haar op dat ze dat met iemand van haar leeftijd kan bespreken.
Ik was nog niet eens twaalf toen het begon dus ik weet wat een kutperiode het is voor dit soort dingen. Je weet ook zelf niet meer wat nou 'normaal' is in de puberteit en wat niet. Overigens was ik vanaf m'n 14e aan de pil en dat heeft volgens mij totaal geen effect gehad... Och en over dat vriendje, het kan fout gaan, maar het hoeft niet. Ik heb toen m'n eerste vriendje het uitmaakte eerst even keihard staan gillen (echt, gillen) van woede en daarna moest ik naar m'n werk en toen moest ik mezelf toch maar bij elkaar rapen. De volgende dag was ik er toch wel weer overheen. Terwijl het daarvoor allemaal heel intens aanvoelde. Da's dan weer het voordeel van wisselvalligheid, denk ik. Als je het me van tevoren had gevraagd, had ik ongetwijfeld gezegd dat ik zou sterven aan een gebroken hart.quote:Op dinsdag 4 november 2008 00:51 schreef childintime het volgende:
Anti conceptie. Bij haar doet het echt wonderen! De hormoonschommelingen zijn zodoende verleden tijd en ze is veel stabieler
Dit is de wel de leeftijd waarop je problemen gaat "ontwikkelen". Dat werd mij al meegedeelt toen ze 9 was en door een orthopedagoog was gezien. Kinderen met NLD lopen ook de grootste kans op het ontwikkelen van allerlei psychiatrische problematiek in de pubertijd. Pubertijd is sowieso voor iedereen stormachtig, maar helemaal voor jongeren die dat dan ook nog eens niet kunnen reguleren.
De eerste keer dat ze echt depressief was was toen ze 13 was. Echt geen leuke tijd. Het lijkt wel alsof ze het verbergt. Dat vind ik trouwens best lastig; het geeft mij het gevoel alsof ik continu met een soort kruitvat leef. Ze heeft al een tijd een vriendje en dat loopt vaak niet zo lekker. Ik ben bang dat als het uitgaat ze helemaal doorschiet.
Ik ben haar aan het leren dat ze dingen moet vertellen. En dat hoeft niet per se tegen mij te zijn (liever niet), maar kan ook tegen leeftijdsgenoten. Nu heeft ze met iemand afgesproken dat ze binnenkort komt en gaat praten (over haar relatie). Maar dat is dan wel iets, waar ik haar in moet leiden. Het liefst zou ze dat allemaal met mij bespreken. Het komt niet in haar op dat ze dat met iemand van haar leeftijd kan bespreken.
Ik belde veel met de kindertelefoon. Was ook niet echt een oplossing, want die vonden mijn problemen te heftig en kapten dan het gesprek af, of ze zeiden simpelweg dat ik maar contact moest zoeken met het riagg, of ze begonnen net over de dingen waar ik het niet over wilde hebben. Maar goed, alles bij elkaar... Ik had in ieder geval iemand om tegen te praten, want dat had ik toen in het geheel niet.
Sanity is (not) statistical
Ik weet niet of ik de wereld zo anders ervaar dan anderen. Ik heb alleen andere denkbeelden dan anderen en met sommige dingen heb ik moeite. Maar ik functioneer prima, hoewel ik nu een kleine terugval heb qua blowen. Als kind/puber had ik wel heel veel overeenkomsten met aan autisme verwante stoornissen maar als volwassene juist helemaal niet. Angsten zijn mij totaal vreemd en ik leg bij voorbeeld heel makkelijk contact.quote:Op dinsdag 4 november 2008 00:03 schreef childintime het volgende:
[..]
Maar MLI, het is denk ik wel zo, dat als je weet wat er aan de hand is (eventueel), je misschien een heel andere insteek kunt vinden om met je problemen/verdriet om te gaan. Als ik naar mijn dochter kijk, zie ik toch echt dat zij dingen heel anders ervaart en verwerkt dan dat ik en ws de doorsnee niet ASS'er doen. Zij kan dwanggedachten/ideeen/angsten hebben die nauwelijks te doorbreken zijn. Daar heeft ze echt iemand bij nodig die haar helpt met relativeren van dingen want anders blijft ze er helemaal in vast zitten. Wat dus depressiviteit, angst, onzekerheid met zich meebrengt.
Oppervlakkig of ook diepgaand? Ik praat zelf tegen alles wat lang genoeg stilstaat, maar 'echt' contact is dat niet.quote:Op dinsdag 4 november 2008 01:00 schreef MLI het volgende:
[..]
Ik weet niet of ik de wereld zo anders ervaar dan anderen. Ik heb alleen andere denkbeelden dan anderen en met sommige dingen heb ik moeite. Maar ik functioneer prima, hoewel ik nu een kleine terugval heb qua blowen. Als kind/puber had ik wel heel veel overeenkomsten met aan autisme verwante stoornissen maar als volwassene juist helemaal niet. Angsten zijn mij totaal vreemd en ik leg bij voorbeeld heel makkelijk contact.
Sanity is (not) statistical
Trouwens, nu we toch bezig waren met genante onthullingen en zo, ik heb ook nog iets waarvan ik me afvraag of iemand hier er iets van herkent. Ik praat namelijk constant tegen mezelf. Constant. Tot het punt dat mijn collega's me uitlachten omdat ze dachten dat ik tegen een pak sinaasappelsap zat te praten en dat mijn vriend komt kijken met wie ik in de keuken sta te praten als ik 's avonds laat z'n werkboterhammen smeer. Ook als ik niet hardop praat, ziet hij constant dat m'n mond beweegt. Hij vraagt dan soms waar ik het dan over heb, maar dat kan ik me soms niet herinneren. Ik weet op zich dat ik het doe, soms ben ik me ervan bewust. Ik dacht dat ik me er altijd van bewust was, maar blijkbaar niet, want hij ziet het me doen als ik er totaal geen erg in heb.
Sanity is (not) statistical
Ligt eraan. Ik heb niet met iedereen direct zo'n klik. Ik heb ook niet zoveel moeite meer met vriendschappen sluiten, onderhouden is soms iets lastiger.quote:
[..]
Oppervlakkig of ook diepgaand? Ik praat zelf tegen alles wat lang genoeg stilstaat, maar 'echt' contact is dat niet.
Ik merk het aan mijn ex: die doet dat ook. Begint vrolijk met iedereen een praatje. Maar bestaande vriendschappen onderhouden kan hij niet. Uit het oog, uit het hart.quote:Op dinsdag 4 november 2008 01:06 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Oppervlakkig of ook diepgaand? Ik praat zelf tegen alles wat lang genoeg stilstaat, maar 'echt' contact is dat niet.
Dat herken ik ook enigszins bij mijn oudste, die kletste vroeger ook tegen iedereen aan, maar was niet goed in staat bestaande vriendschappen te onderhouden.
Maar die maakt vanwege een pest-trauma nu ook niet meer makkelijk contact, hij is veel minder onbevangen geworden
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
En het onderhouden van vriendschappen? Ik merk dat zij dat moeilijk vindt. Het eerste contact is idd snel gelegd, maar een vriendschap onderhouden is niet haar ding. Het initiatief komt bij de ander vandaan. Het lijkt net alsof ze vergeet dat er dan ook nog zoiets als een vriendin bestaat.quote:Op dinsdag 4 november 2008 01:06 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Oppervlakkig of ook diepgaand? Ik praat zelf tegen alles wat lang genoeg stilstaat, maar 'echt' contact is dat niet.
En dat tegen jezelf praten, ja, dat zie (of hoor
) ik hier ook. De orthopedagoog waar zij destijds was, zei dat ze zich letterlijk "door de dag heen praat" om zodoende enigszins overzicht te houden.
Zoiets, het 'gewoon' niet in de gaten hebben. Waar je dan wel mee bezig bent, tsja, dat is moeilijk te zeggen.quote:Op dinsdag 4 november 2008 09:18 schreef childintime het volgende:
[..]
En het onderhouden van vriendschappen? Ik merk dat zij dat moeilijk vindt. Het eerste contact is idd snel gelegd, maar een vriendschap onderhouden is niet haar ding. Het initiatief komt bij de ander vandaan. Het lijkt net alsof ze vergeet dat er dan ook nog zoiets als een vriendin bestaat.
Intern heb ik hele discussies met mijzelf, maar dat blijft gelukkig (?) intern, anderen krijgen daar niets van mee.quote:En dat tegen jezelf praten, ja, dat zie (of hoor
Repent, Pray, Forgive
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Ik heb even niet de tijd om alle quotes erbij te zoeken, maar:
- ook ik heb last van krabbel / pulken; ben ook erg fanatiek met het verwijderen van haartjes uit mijn neus en oren
- ook ik ben tijdens mijn pubertijd en tijdens mijn studie erg depressief geweest, had een laag zelfbeeld en had last van faalangst. Nu zit ik een stuk beter in mijn vel, maar zie er bv. best tegen op om weer een opleiding te gaan doen (omdat het me leuk lijkt en om bij te blijven qua werk)
- vriendschappen: ik kan hele intense vriendschappen aangaan, maar kan mensen ook "keihard laten vallen"; op een gegeven moment zie ik er enorm tegenop om contact te zoeken / onderhouden en laat dan maar niks van me horen.
- in mezelf praten: doe ik ook veel. Veel standaard zinnetjes ook, met name als ik iets "fout doe" of als er iets niet goed gaat; een overblijfsel uit mijn depressieve/laag zelfbeeld tijd, denk ik.
- ook ik heb last van krabbel / pulken; ben ook erg fanatiek met het verwijderen van haartjes uit mijn neus en oren
- ook ik ben tijdens mijn pubertijd en tijdens mijn studie erg depressief geweest, had een laag zelfbeeld en had last van faalangst. Nu zit ik een stuk beter in mijn vel, maar zie er bv. best tegen op om weer een opleiding te gaan doen (omdat het me leuk lijkt en om bij te blijven qua werk)
- vriendschappen: ik kan hele intense vriendschappen aangaan, maar kan mensen ook "keihard laten vallen"; op een gegeven moment zie ik er enorm tegenop om contact te zoeken / onderhouden en laat dan maar niks van me horen.
- in mezelf praten: doe ik ook veel. Veel standaard zinnetjes ook, met name als ik iets "fout doe" of als er iets niet goed gaat; een overblijfsel uit mijn depressieve/laag zelfbeeld tijd, denk ik.
jupjup doe ik ook alleen dan in mijn hoofd, bijna nooit hardop want ik zou doodgaan ( van schaamte) als ik betrapt zou worden.quote:Op dinsdag 4 november 2008 01:11 schreef Maeghan het volgende:
Trouwens, nu we toch bezig waren met genante onthullingen en zo, ik heb ook nog iets waarvan ik me afvraag of iemand hier er iets van herkent. Ik praat namelijk constant tegen mezelf. Constant. Tot het punt dat mijn collega's me uitlachten omdat ze dachten dat ik tegen een pak sinaasappelsap zat te praten en dat mijn vriend komt kijken met wie ik in de keuken sta te praten als ik 's avonds laat z'n werkboterhammen smeer. Ook als ik niet hardop praat, ziet hij constant dat m'n mond beweegt. Hij vraagt dan soms waar ik het dan over heb, maar dat kan ik me soms niet herinneren. Ik weet op zich dat ik het doe, soms ben ik me ervan bewust. Ik dacht dat ik me er altijd van bewust was, maar blijkbaar niet, want hij ziet het me doen als ik er totaal geen erg in heb.
Gefeliciteerd ik heb in je topic gepost.
Ik doe het ook niet echt 'hardop' meestal, maar ik mompel of alleen m'n mond beweegt. Eigenlijk kan ik er niet zo heel erg mee zitten. Als mensen vragen tegen wie ik praat, zeg ik ook gewoon dat ik tegen mezelf liep te praten. Iedereen doet het weleens, dus meestal wordt het niet gek gevonden. Hoe vaak ik het doe hoeven ze niet te weten. En als ze me vreemd aankijken, zeg ik zelf al meteen "laat maar, spoort niet".
Sanity is (not) statistical
Niet jezelf naar beneden halen, al bedoel je het niet zo...quote:Op dinsdag 4 november 2008 16:04 schreef Maeghan het volgende:
Ik doe het ook niet echt 'hardop' meestal, maar ik mompel of alleen m'n mond beweegt. Eigenlijk kan ik er niet zo heel erg mee zitten. Als mensen vragen tegen wie ik praat, zeg ik ook gewoon dat ik tegen mezelf liep te praten. Iedereen doet het weleens, dus meestal wordt het niet gek gevonden. Hoe vaak ik het doe hoeven ze niet te weten. En als ze me vreemd aankijken, zeg ik zelf al meteen "laat maar, spoort niet".
Je kan bijvoorbeeld zeggen "ik praat graag met iemand van mijn eigen niveau/iemand van hoog niveau" of zo...! Werkt altijd!
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
Van mijzelf weet ik dat ik vaak niet graag ergens over praat, omdat ik eerst een hele uitleg moet geven aan de ander wat mij dus dubbel zoveel werk kost. Heb jij dat ook?quote:Op dinsdag 4 november 2008 16:04 schreef Maeghan het volgende:
Ik doe het ook niet echt 'hardop' meestal, maar ik mompel of alleen m'n mond beweegt. Eigenlijk kan ik er niet zo heel erg mee zitten. Als mensen vragen tegen wie ik praat, zeg ik ook gewoon dat ik tegen mezelf liep te praten. Iedereen doet het weleens, dus meestal wordt het niet gek gevonden. Hoe vaak ik het doe hoeven ze niet te weten. En als ze me vreemd aankijken, zeg ik zelf al meteen "laat maar, spoort niet".
Repent, Pray, Forgive
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Hoe bedoel je dat? Met wat voor onderwerpen? Ik doe wel altijd dingen graag zelf omdat ik geen zin heb om ze uit te leggen.
Sanity is (not) statistical
Eigenlijk met alles: als ik iets vraag, zeg of beantwoord moet er bijna altijd uitleg bij, ook als het een exact antwoord is op een vraag van hen zelf. En dat bij bijna iedereen (familie, vrienden, collega's)quote:Op woensdag 5 november 2008 00:15 schreef Maeghan het volgende:
Hoe bedoel je dat? Met wat voor onderwerpen?
Dit ongeveer.quote:Ik doe wel altijd dingen graag zelf omdat ik geen zin heb om ze uit te leggen.
Repent, Pray, Forgive
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Nou ja, dat op zich ook weer niet. Met normale vragen gaat het wel goed.
(Ik moet denken aan zo'n strip die ik eens gelezen heb, weet niet meer waar of van wie; een man zit bij de psych op de bank en zegt "niemand begrijpt me", waarop de psych zegt "hoe bedoelt u?")
Wel als ik collega's dingen uit moet leggen, maar ik denk dat dat (voor het grootste deel) een andere achtergrond heeft (combinatie van verschil in intelligentie, opleiding en ervaring en daarnaast een gebrek aan geduld). Aan de universiteit merkte ik wel dat mensen me niet goed begrepen of dat ik zelf moeite had om duidelijk uit te leggen wat ik bedoelde.
(Ik moet denken aan zo'n strip die ik eens gelezen heb, weet niet meer waar of van wie; een man zit bij de psych op de bank en zegt "niemand begrijpt me", waarop de psych zegt "hoe bedoelt u?")
Wel als ik collega's dingen uit moet leggen, maar ik denk dat dat (voor het grootste deel) een andere achtergrond heeft (combinatie van verschil in intelligentie, opleiding en ervaring en daarnaast een gebrek aan geduld). Aan de universiteit merkte ik wel dat mensen me niet goed begrepen of dat ik zelf moeite had om duidelijk uit te leggen wat ik bedoelde.
Sanity is (not) statistical
Ik ben bezig met een cursus opkomen voor jezelf En ik kreeg een opdracht beeld een emotie uit aan de hand van een blaadje met smilely´s. Als er niet onder had gestaan welke smiley bij welke emotie hoort dan had het net zo goed Chinees kunnen. En ik kan dus niks met zulke dingen. Hoe moet ik nu weer een emotie van een gezicht van een ander aflezen? Zelfs al heb ik dat bewuste blaadje erbij dan zie ik er maar een paar en dat zijn de meest duidelijke emoties zoals: blij en boos.
Verder hebben de overige cursisten andere problemen dan ik. Ik hoop nog steeds dat ik iets heb aan die cursus.
Verder ben ik vanaf maandag aan een nieuwe baan begonnen. En dat is best spannend en nieuw maar het is wel beter dan mijn vorige baan.
Verder hebben de overige cursisten andere problemen dan ik. Ik hoop nog steeds dat ik iets heb aan die cursus.
Verder ben ik vanaf maandag aan een nieuwe baan begonnen. En dat is best spannend en nieuw maar het is wel beter dan mijn vorige baan.
14 SHADES OF GREY
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Dit is een van de meest basale dingen van sociaal contact en het is heel, heel belangrijk dat je dat leert. Je weet wel wat de woorden blijdschap, angst, verdriet, woede, enz. betekenen? Ik raad je aan om in de spiegel te kijken als je je zo voelt en te kijken op welke smiley je het meeste lijkt. Je zult zien dat mensen hun gezicht op dezelfde manier plooien wanneer ze die bijpassende emotie voelen.quote:Op woensdag 5 november 2008 15:55 schreef tijnbrein het volgende:
Ik ben bezig met een cursus opkomen voor jezelf En ik kreeg een opdracht beeld een emotie uit aan de hand van een blaadje met smilely´s. Als er niet onder had gestaan welke smiley bij welke emotie hoort dan had het net zo goed Chinees kunnen. En ik kan dus niks met zulke dingen. Hoe moet ik nu weer een emotie van een gezicht van een ander aflezen? Zelfs al heb ik dat bewuste blaadje erbij dan zie ik er maar een paar en dat zijn de meest duidelijke emoties zoals: blij en boos.
Hey TheHamsterSlayer! Jouw ken ik nog wel. Inmiddels al ontmaagd?quote:Op dinsdag 4 november 2008 00:03 schreef TheHamsterSlayer het volgende:
wat een hoop mongeaultjes hier zeg...en het zijn bijna allemaal vrouwen, op tijnbrein na dan....
is het niet zo dat jullie overreageren op bepaalde karaktertrekjes? ik zit ook aan mijn puisten, maar ik ben geen autist (toch?)
ik snap ook niet waarom meteen de psycholoog of de huisarts erbij gehaald moeten worden. Problemen moet je uiteindelijk toch zelf oplossen?
Dat weet ik het grootste deel van communicatie is nonverbaal. En ik weet wat de woorden betekenen. Ik kan ze alleen niet altijde plaatsen en al helemaal niet als gezichtuitdrukking. Zowel bij mijzelf als andere.quote:Op woensdag 5 november 2008 18:11 schreef Black_Tulip het volgende:
[..]
Dit is een van de meest basale dingen van sociaal contact en het is heel, heel belangrijk dat je dat leert. Je weet wel wat de woorden blijdschap, angst, verdriet, woede, enz. betekenen? Ik raad je aan om in de spiegel te kijken als je je zo voelt en te kijken op welke smiley je het meeste lijkt. Je zult zien dat mensen hun gezicht op dezelfde manier plooien wanneer ze die bijpassende emotie voelen.
Ik kijk alleen niet graag naar mijn spiegelbeeld of foto's van mijzelf. Maar ik zal dit wel moeten doen. Dus ga ik dit proberen.
14 SHADES OF GREY
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Negeer THS. AUB.quote:Op woensdag 5 november 2008 19:34 schreef F04 het volgende:
[..]
Hey TheHamsterSlayer! Jouw ken ik nog wel. Inmiddels al ontmaagd?
14 SHADES OF GREY
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
