PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 9

quote:

Op zaterdag 1 november 2008 22:26 schreef Maeghan het volgende:
Krabbelen op m'n hoofd doe ik heel veel. Ik heb de nare gewoonte om de talg er vanaf te gaan zitten krabbelen. Beetje ranzig, maar goed. Nu we het toch hebben over wondjes open krabben en pulken aan pukkels....

Dat bedoel ik inderdaad met krabben op m'n schedel. Het is iets van het laatste jaar. Heb heel veel verschillende shampoos geprobeerd, maar weet eigenlijk niet wat er eerder was, veel talg/schilfers of het krabben.

Klinkt inderdaad allemaal wel erg vies, als ik het zo teruglees. Had het ook nooit verteld als ik niet zo verbaasd was geweest dat blijkbaar veel meer mensen dat doen.

quote:

Op zondag 2 november 2008 08:53 schreef Innocence het volgende:

[..]

Dat bedoel ik inderdaad met krabben op m'n schedel. Het is iets van het laatste jaar. Heb heel veel verschillende shampoos geprobeerd, maar weet eigenlijk niet wat er eerder was, veel talg/schilfers of het krabben.

Klinkt inderdaad allemaal wel erg vies, als ik het zo teruglees. Had het ook nooit verteld als ik niet zo verbaasd was geweest dat blijkbaar veel meer mensen dat doen.

Misschien heb je baat bij een tijdje wassen met Selsun (vrij verkrijgbaar bij de apotheek) en anders even bij de huisarts, misschien iets als Nizoral of Denorex. Je zou ook kunnen proberen om even te minderen met zuivel en suikerrijke producten.

Het krabben kan bij mij wel voortkomen uit jeukaanvallen die ik vroeger had (ruim tien jaar geleden al). Achteraf blijk ik te reageren op conserveermiddelen in cosmetica (dus ook shampoo), maar de dermatoloog kon niks vinden (geen verkleuringen of abnormale hoeveelheden schilfers) en ik reageerde niet op de prikkentest. Sindsdien krabbelde ik me een ongeluk, tot een jaar of vier geleden; toen kwam ik erachter wat het probleem was. Ik heb nu veel minder last van jeuk en schilfers. Toch krabbel ik nog steeds op bepaalde plekjes, uit gewoonte denk ik. Maar goed, op zich wel een genante gewoonte, constant aan je hoofd krabbelen vinden mensen toch wel een beetje raar soms.

quote:

Op zaterdag 1 november 2008 13:50 schreef childintime het volgende:

[..]

Veelal zijn het de ouders die hun kinderen wijzen op het "anders" zijn van een ander. Mijn dochter heeft tot haar 10e ofzo op een speciale 3 wielfiets gefietst omdat ze omviel met een gewone fiets. De kinderen hier in de buurt vonden het helemaal geweldig en maakten zowat ruzie met elkaar wie er mee mocht op de fiets , maar op school werd mijn dochter erom uitgelachen door kinderen, terwijl de moeders van die kinderen ernaast stonden en net deden of ze niets in de gaten hadden.

Bij zwemles net zo. Toen ze 6 was en al 2 jaar op zwemles zat maar er nog steeds niet in durfde te springen en ging huilen, vonden die andere kinderen dat helemaal niet gek. Het waren de moeders die naast mij zaten (en niet wisten dat dat mijn kind was) die zaten te lachen en lullige opmerkingen te maken.

Te herkenbaar...

quote:

Op zondag 2 november 2008 12:21 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Misschien heb je baat bij een tijdje wassen met Selsun (vrij verkrijgbaar bij de apotheek) en anders even bij de huisarts, misschien iets als Nizoral of Denorex. Je zou ook kunnen proberen om even te minderen met zuivel en suikerrijke producten.

Zoals ik ook al heb proberen uit te leggen toen het over m'n huid ging: het is geen lichamelijk probleem. Ik heb geen ontzettend acne of roos en kom ook niet in dit topic om daar oplossingen voor te zoeken.

Vind de tips heel aardig van je, maar het is nu eenmaal niet zo.
En ik ben eigenlijk bang dat de dokter het ook zo gaat proberen op te lossen...

Krabben aan pukkels: feest van herkenning.

Ondertussen ben ik al een keer of 7 naar de psycholoog geweest. Al veel inzichten over mezelf verworven maar zij rept met geen woord over PDD-NOS of wat dan ook. Ik kamp met heel veel onverwerkt verdriet en zelfverwijt. En dát komt dan wel weer voort uit mijn jeugd, waarvan ik altijd dacht dat die alleen ongelukkig was omdat ík een raar kind was.

quote:

Op zondag 2 november 2008 18:40 schreef Innocence het volgende:
Zoals ik ook al heb proberen uit te leggen toen het over m'n huid ging: het is geen lichamelijk probleem. Ik heb geen ontzettend acne of roos en kom ook niet in dit topic om daar oplossingen voor te zoeken.

Vind de tips heel aardig van je, maar het is nu eenmaal niet zo.
En ik ben eigenlijk bang dat de dokter het ook zo gaat proberen op te lossen...

Dan maak je de huisarts duidelijk dat het een psychologische en niet een lichamelijke oorzaak heeft.

Wat een leuke ondertitel .

quote:

Op zondag 2 november 2008 18:21 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Te herkenbaar...

Het doet vaak pijn he, zien hoe zij worstelen en eigenlijk niet meer kunnen doen dan wat je doet. Ik voel me vaak zo machteloos en tekort schieten. Het is zo'n lief mens maar ze krijgt extra hard op haar donder van het leven en snapt zelf niet waarom. Normaal gesproken ga je ze steeds meer loslaten naarmate ze ouder worden, maar ik merk juist dat mijn angst en zorgen groter worden naarmate zij ouder wordt. Omdat ze nou eenmaal niet kan voldoen aan dat "plaatje" wat er in de maatschappij verwacht wordt van haar. Juist omdat je aan de buitenkant niet aan ze ziet dat er van binnen van alles anders gaat worden ze snel verstoten en raar gevonden, wat ze vervolgens steeds onzekerder en faalangstiger maakt.

nog ff extra onder de aandacht brengen...

reactie van de school:

Autist van school gepest

Gezien, te triest voor woorden......

quote:

Op maandag 3 november 2008 00:32 schreef Re het volgende:
nog ff extra onder de aandacht brengen...

reactie van de school:

Autist van school gepest

Don't start me talking
Met name mijn oudste zoon is op de (gewone) basisschool letterlijk kapot gepest.

quote:

Op zondag 2 november 2008 20:56 schreef Deliah het volgende:
Wat een leuke ondertitel .

Van wie?

quote:

Op zondag 2 november 2008 18:41 schreef MLI het volgende:
Krabben aan pukkels: feest van herkenning.

Ondertussen ben ik al een keer of 7 naar de psycholoog geweest. Al veel inzichten over mezelf verworven maar zij rept met geen woord over PDD-NOS of wat dan ook. Ik kamp met heel veel onverwerkt verdriet en zelfverwijt. En dát komt dan wel weer voort uit mijn jeugd, waarvan ik altijd dacht dat die alleen ongelukkig was omdat ík een raar kind was.

Probeer eens te doen wat ik morgen ga doen, ga naar haar toe en vraag het. Of kom met een lijst van kenmerken van autisme onderstreep wat je in jezelf herkend en laat het haar lezen.

quote:

Op zondag 2 november 2008 00:11 schreef Stupendous76 het volgende:
Nee, was die er dan?

Eh, ja.

Grrr.

Iemand nog zinnige ervaring met medicatie? Van de -diverse- antidepressiva word ik niet blij. Eerder suf en ikvoergeenflikkeruit achtig.

quote:

Op zondag 2 november 2008 18:40 schreef Innocence het volgende:

[..]

Zoals ik ook al heb proberen uit te leggen toen het over m'n huid ging: het is geen lichamelijk probleem. Ik heb geen ontzettend acne of roos en kom ook niet in dit topic om daar oplossingen voor te zoeken.

Vind de tips heel aardig van je, maar het is nu eenmaal niet zo.
En ik ben eigenlijk bang dat de dokter het ook zo gaat proberen op te lossen...

Je had het over veel talg/schilfers. Die middelen kunnen daar tegen werken. Dat het niet helpt tegen de psychische oorzaken van het krabben begrijp ik ook wel.

quote:

Op maandag 3 november 2008 01:54 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Van wie?

Van mij?

quote:

Op maandag 3 november 2008 02:03 schreef sweetlady-o het volgende:

[..]

Probeer eens te doen wat ik morgen ga doen, ga naar haar toe en vraag het. Of kom met een lijst van kenmerken van autisme onderstreep wat je in jezelf herkend en laat het haar lezen.

Ik hoef niet zo nodig een diagnose. Eigenlijk wil ik sowieso eerst dat verdriet verwerken. Als ik daarna niet anders om kan gaan met bepaalde zaken, dan kijk ik weer eens verder. Maar voorlopig merk ik nu al wel verandering in mijn dagelijks leven.

quote:

Op maandag 3 november 2008 22:40 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Je had het over veel talg/schilfers. Die middelen kunnen daar tegen werken. Dat het niet helpt tegen de psychische oorzaken van het krabben begrijp ik ook wel.

Belangrijk is idd wel om alles wat eventueel jeuk kan veroorzaken aan te pakken. Ook de huid kan bij sommige mensen extra gevoelig zijn. Mijn dochter heeft als kind ook veel last gehad van eczeem. Ze heeft een dunne, erg gevoelige huid. Dus iig zorgen dat je alle risico's op problemen zo veel mogelijk vermindert, zodat je niet onbewust in de verleiding komt en daardoor steeds verder in een kringetje ronddraait.

quote:

Op maandag 3 november 2008 06:35 schreef Nairua het volgende:
Iemand nog zinnige ervaring met medicatie? Van de -diverse- antidepressiva word ik niet blij. Eerder suf en ikvoergeenflikkeruit achtig.

Gelukkig gebruikt mijn dochter tot op heden geen medicatie, dus heb geen advies voor je. Maar heb zelf ooit een kort AD geslikt (een jaar of 20 geleden) en moet zeggen dat ik er idd ook niet bepaald een happy mens van werd. Nu was het bij mij kortdurend voorgeschreven ivm depressie na overlijden van een dierbaar iemand, dus niet als langdurige ondersteuning in het dagelijks leven. Ben er na 2 weken mee gestopt, want had het gevoel dat ik "naast" mezelf stond ofzo, ik voelde me heel eng. Maar nee, dus geen ervaring in de combi ASS/AD.

wat een hoop mongeaultjes hier zeg...en het zijn bijna allemaal vrouwen, op tijnbrein na dan....

is het niet zo dat jullie overreageren op bepaalde karaktertrekjes? ik zit ook aan mijn puisten, maar ik ben geen autist (toch?)

ik snap ook niet waarom meteen de psycholoog of de huisarts erbij gehaald moeten worden. Problemen moet je uiteindelijk toch zelf oplossen?

quote:

Op maandag 3 november 2008 23:10 schreef MLI het volgende:

[..]

Ik hoef niet zo nodig een diagnose. Eigenlijk wil ik sowieso eerst dat verdriet verwerken. Als ik daarna niet anders om kan gaan met bepaalde zaken, dan kijk ik weer eens verder. Maar voorlopig merk ik nu al wel verandering in mijn dagelijks leven.

Maar MLI, het is denk ik wel zo, dat als je weet wat er aan de hand is (eventueel), je misschien een heel andere insteek kunt vinden om met je problemen/verdriet om te gaan. Als ik naar mijn dochter kijk, zie ik toch echt dat zij dingen heel anders ervaart en verwerkt dan dat ik en ws de doorsnee niet ASS'er doen. Zij kan dwanggedachten/ideeen/angsten hebben die nauwelijks te doorbreken zijn. Daar heeft ze echt iemand bij nodig die haar helpt met relativeren van dingen want anders blijft ze er helemaal in vast zitten. Wat dus depressiviteit, angst, onzekerheid met zich meebrengt.

quote:

Op maandag 3 november 2008 23:53 schreef childintime het volgende:

[..]

Gelukkig gebruikt mijn dochter tot op heden geen medicatie, dus heb geen advies voor je. Maar heb zelf ooit een kort AD geslikt (een jaar of 20 geleden) en moet zeggen dat ik er idd ook niet bepaald een happy mens van werd. Nu was het bij mij kortdurend voorgeschreven ivm depressie na overlijden van een dierbaar iemand, dus niet als langdurige ondersteuning in het dagelijks leven. Ben er na 2 weken mee gestopt, want had het gevoel dat ik "naast" mezelf stond ofzo, ik voelde me heel eng. Maar nee, dus geen ervaring in de combi ASS/AD.

Gebaseerd op veel lezen over AD en veel 'ervaringen' van anderen kan ik wel zeggen dat het in die situatie idd gewoon niet helpt. Daar zijn ze ook gewoon niet voor gemaakt en die pillen vullen de leegte niet op, om het heel simpel te zeggen. Overigens waren de medicijnen 20 jr geleden natuurlijk ook nog erg anders.

Ik heb zelf wel ervaring met AD, maar weet nog helemaal niet zeker of ik onder de ASS paraplu mag, dus wat dat betreft kan ik ook niet veel zeggen. Ik had vanaf het begin van de puberteit last van ernstige depressieve klachten en die zijn pas jaren later behandeld met paroxetine (Seroxat). Ik heb daarbij geen therapie gehad, maar was wel zelf heel actief bezig om m'n leven te verbeteren. Dat werkte heel erg goed en ik had nauwelijks bijwerkingen. Het heeft m'n leven veranderd. Maar goed, mijn idee over AD is, alleen maar gebruiken als het écht nodig zijn. Dat wil zeggen, dat je zo ver heen bent dat je echt niet meer zonder kunt of wilt (bijv. bij suicidaliteit). AD zijn best zwaar spul en de meeste mensen hebben veel meer last van bijwerkingen en afkicken dan ik. Mijn 'richtlijn' is dat de bijwerkingen niet zwaarder zouden moeten kunnen zijn dan je klachten, dat stel ik vrij algemeen, ongeacht de stoornis die eraan ten grond ligt - de AD werken tenslotte niet tegen een stoornis op zich.