R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dat bedoel ik inderdaad met krabben op m'n schedel. Het is iets van het laatste jaar. Heb heel veel verschillende shampoos geprobeerd, maar weet eigenlijk niet wat er eerder was, veel talg/schilfers of het krabben.quote:Op zaterdag 1 november 2008 22:26 schreef Maeghan het volgende:
Krabbelen op m'n hoofd doe ik heel veel. Ik heb de nare gewoonte om de talg er vanaf te gaan zitten krabbelen. Beetje ranzig, maar goed. Nu we het toch hebben over wondjes open krabben en pulken aan pukkels....
Klinkt inderdaad allemaal wel erg vies, als ik het zo teruglees. Had het ook nooit verteld als ik niet zo verbaasd was geweest dat blijkbaar veel meer mensen dat doen.
Sweet and innocent...
Misschien heb je baat bij een tijdje wassen met Selsun (vrij verkrijgbaar bij de apotheek) en anders even bij de huisarts, misschien iets als Nizoral of Denorex. Je zou ook kunnen proberen om even te minderen met zuivel en suikerrijke producten.quote:Op zondag 2 november 2008 08:53 schreef Innocence het volgende:
[..]
Dat bedoel ik inderdaad met krabben op m'n schedel. Het is iets van het laatste jaar. Heb heel veel verschillende shampoos geprobeerd, maar weet eigenlijk niet wat er eerder was, veel talg/schilfers of het krabben.
Klinkt inderdaad allemaal wel erg vies, als ik het zo teruglees. Had het ook nooit verteld als ik niet zo verbaasd was geweest dat blijkbaar veel meer mensen dat doen.
Het krabben kan bij mij wel voortkomen uit jeukaanvallen die ik vroeger had (ruim tien jaar geleden al). Achteraf blijk ik te reageren op conserveermiddelen in cosmetica (dus ook shampoo), maar de dermatoloog kon niks vinden (geen verkleuringen of abnormale hoeveelheden schilfers) en ik reageerde niet op de prikkentest. Sindsdien krabbelde ik me een ongeluk, tot een jaar of vier geleden; toen kwam ik erachter wat het probleem was. Ik heb nu veel minder last van jeuk en schilfers. Toch krabbel ik nog steeds op bepaalde plekjes, uit gewoonte denk ik. Maar goed, op zich wel een genante gewoonte, constant aan je hoofd krabbelen vinden mensen toch wel een beetje raar soms.
Sanity is (not) statistical
quote:Op zaterdag 1 november 2008 13:50 schreef childintime het volgende:
[..]
Veelal zijn het de ouders die hun kinderen wijzen op het "anders" zijn van een ander. Mijn dochter heeft tot haar 10e ofzo op een speciale 3 wielfiets gefietst omdat ze omviel met een gewone fiets. De kinderen hier in de buurt vonden het helemaal geweldig en maakten zowat ruzie met elkaar wie er mee mocht op de fiets, maar op school werd mijn dochter erom uitgelachen door kinderen, terwijl de moeders van die kinderen ernaast stonden en net deden of ze niets in de gaten hadden.
Bij zwemles net zo. Toen ze 6 was en al 2 jaar op zwemles zat maar er nog steeds niet in durfde te springen en ging huilen, vonden die andere kinderen dat helemaal niet gek. Het waren de moeders die naast mij zaten (en niet wisten dat dat mijn kind was) die zaten te lachen en lullige opmerkingen te maken.
Te herkenbaar...
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
Zoals ik ook al heb proberen uit te leggen toen het over m'n huid ging: het is geen lichamelijk probleem. Ik heb geen ontzettend acne of roos en kom ook niet in dit topic om daar oplossingen voor te zoeken.quote:Op zondag 2 november 2008 12:21 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Misschien heb je baat bij een tijdje wassen met Selsun (vrij verkrijgbaar bij de apotheek) en anders even bij de huisarts, misschien iets als Nizoral of Denorex. Je zou ook kunnen proberen om even te minderen met zuivel en suikerrijke producten.
Vind de tips heel aardig van je, maar het is nu eenmaal niet zo.
En ik ben eigenlijk bang dat de dokter het ook zo gaat proberen op te lossen...
Sweet and innocent...
Krabben aan pukkels: feest van herkenning.
Ondertussen ben ik al een keer of 7 naar de psycholoog geweest. Al veel inzichten over mezelf verworven maar zij rept met geen woord over PDD-NOS of wat dan ook. Ik kamp met heel veel onverwerkt verdriet en zelfverwijt. En dát komt dan wel weer voort uit mijn jeugd, waarvan ik altijd dacht dat die alleen ongelukkig was omdat ík een raar kind was.
Ondertussen ben ik al een keer of 7 naar de psycholoog geweest. Al veel inzichten over mezelf verworven maar zij rept met geen woord over PDD-NOS of wat dan ook. Ik kamp met heel veel onverwerkt verdriet en zelfverwijt. En dát komt dan wel weer voort uit mijn jeugd, waarvan ik altijd dacht dat die alleen ongelukkig was omdat ík een raar kind was.
Dan maak je de huisarts duidelijk dat het een psychologische en niet een lichamelijke oorzaak heeft.quote:Op zondag 2 november 2008 18:40 schreef Innocence het volgende:
Zoals ik ook al heb proberen uit te leggen toen het over m'n huid ging: het is geen lichamelijk probleem. Ik heb geen ontzettend acne of roos en kom ook niet in dit topic om daar oplossingen voor te zoeken.
Vind de tips heel aardig van je, maar het is nu eenmaal niet zo.
En ik ben eigenlijk bang dat de dokter het ook zo gaat proberen op te lossen...
.
Het doet vaak pijn he, zien hoe zij worstelen en eigenlijk niet meer kunnen doen dan wat je doet. Ik voel me vaak zo machteloos en tekort schieten. Het is zo'n lief mens maar ze krijgt extra hard op haar donder van het leven en snapt zelf niet waarom. Normaal gesproken ga je ze steeds meer loslaten naarmate ze ouder worden, maar ik merk juist dat mijn angst en zorgen groter worden naarmate zij ouder wordt. Omdat ze nou eenmaal niet kan voldoen aan dat "plaatje" wat er in de maatschappij verwacht wordt van haar. Juist omdat je aan de buitenkant niet aan ze ziet dat er van binnen van alles anders gaat worden ze snel verstoten en raar gevonden, wat ze vervolgens steeds onzekerder en faalangstiger maakt.quote:
quote:Op maandag 3 november 2008 00:32 schreef Re het volgende:
nog ff extra onder de aandacht brengen...
reactie van de school:
Autist van school gepest
Don't start me talking
Met name mijn oudste zoon is op de (gewone) basisschool letterlijk kapot gepest.
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
quote:
Van wie?
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
Probeer eens te doen wat ik morgen ga doen, ga naar haar toe en vraag het. Of kom met een lijst van kenmerken van autisme onderstreep wat je in jezelf herkend en laat het haar lezen.quote:Op zondag 2 november 2008 18:41 schreef MLI het volgende:
Krabben aan pukkels: feest van herkenning.
Ondertussen ben ik al een keer of 7 naar de psycholoog geweest. Al veel inzichten over mezelf verworven maar zij rept met geen woord over PDD-NOS of wat dan ook. Ik kamp met heel veel onverwerkt verdriet en zelfverwijt. En dát komt dan wel weer voort uit mijn jeugd, waarvan ik altijd dacht dat die alleen ongelukkig was omdat ík een raar kind was.
Gefeliciteerd ik heb in je topic gepost.
Iemand nog zinnige ervaring met medicatie? Van de -diverse- antidepressiva word ik niet blij. Eerder suf en ikvoergeenflikkeruit achtig.
Je had het over veel talg/schilfers. Die middelen kunnen daar tegen werken. Dat het niet helpt tegen de psychische oorzaken van het krabben begrijp ik ook wel.quote:Op zondag 2 november 2008 18:40 schreef Innocence het volgende:
[..]
Zoals ik ook al heb proberen uit te leggen toen het over m'n huid ging: het is geen lichamelijk probleem. Ik heb geen ontzettend acne of roos en kom ook niet in dit topic om daar oplossingen voor te zoeken.
Vind de tips heel aardig van je, maar het is nu eenmaal niet zo.
En ik ben eigenlijk bang dat de dokter het ook zo gaat proberen op te lossen...
Sanity is (not) statistical
Ik hoef niet zo nodig een diagnose. Eigenlijk wil ik sowieso eerst dat verdriet verwerken. Als ik daarna niet anders om kan gaan met bepaalde zaken, dan kijk ik weer eens verder. Maar voorlopig merk ik nu al wel verandering in mijn dagelijks leven.quote:Op maandag 3 november 2008 02:03 schreef sweetlady-o het volgende:
[..]
Probeer eens te doen wat ik morgen ga doen, ga naar haar toe en vraag het. Of kom met een lijst van kenmerken van autisme onderstreep wat je in jezelf herkend en laat het haar lezen.
Belangrijk is idd wel om alles wat eventueel jeuk kan veroorzaken aan te pakken. Ook de huid kan bij sommige mensen extra gevoelig zijn. Mijn dochter heeft als kind ook veel last gehad van eczeem. Ze heeft een dunne, erg gevoelige huid. Dus iig zorgen dat je alle risico's op problemen zo veel mogelijk vermindert, zodat je niet onbewust in de verleiding komt en daardoor steeds verder in een kringetje ronddraait.quote:Op maandag 3 november 2008 22:40 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Je had het over veel talg/schilfers. Die middelen kunnen daar tegen werken. Dat het niet helpt tegen de psychische oorzaken van het krabben begrijp ik ook wel.
Gelukkig gebruikt mijn dochter tot op heden geen medicatie, dus heb geen advies voor je. Maar heb zelf ooit een kort AD geslikt (een jaar of 20 geleden) en moet zeggen dat ik er idd ook niet bepaald een happy mens van werd. Nu was het bij mij kortdurend voorgeschreven ivm depressie na overlijden van een dierbaar iemand, dus niet als langdurige ondersteuning in het dagelijks leven. Ben er na 2 weken mee gestopt, want had het gevoel dat ik "naast" mezelf stond ofzo, ik voelde me heel eng. Maar nee, dus geen ervaring in de combi ASS/AD.quote:Op maandag 3 november 2008 06:35 schreef Nairua het volgende:
Iemand nog zinnige ervaring met medicatie? Van de -diverse- antidepressiva word ik niet blij. Eerder suf en ikvoergeenflikkeruit achtig.
wat een hoop mongeaultjes hier zeg...en het zijn bijna allemaal vrouwen, op tijnbrein na dan....
is het niet zo dat jullie overreageren op bepaalde karaktertrekjes? ik zit ook aan mijn puisten, maar ik ben geen autist (toch?)
ik snap ook niet waarom meteen de psycholoog of de huisarts erbij gehaald moeten worden. Problemen moet je uiteindelijk toch zelf oplossen?
is het niet zo dat jullie overreageren op bepaalde karaktertrekjes? ik zit ook aan mijn puisten, maar ik ben geen autist (toch?)
ik snap ook niet waarom meteen de psycholoog of de huisarts erbij gehaald moeten worden. Problemen moet je uiteindelijk toch zelf oplossen?
Maar MLI, het is denk ik wel zo, dat als je weet wat er aan de hand is (eventueel), je misschien een heel andere insteek kunt vinden om met je problemen/verdriet om te gaan. Als ik naar mijn dochter kijk, zie ik toch echt dat zij dingen heel anders ervaart en verwerkt dan dat ik en ws de doorsnee niet ASS'er doen. Zij kan dwanggedachten/ideeen/angsten hebben die nauwelijks te doorbreken zijn. Daar heeft ze echt iemand bij nodig die haar helpt met relativeren van dingen want anders blijft ze er helemaal in vast zitten. Wat dus depressiviteit, angst, onzekerheid met zich meebrengt.quote:Op maandag 3 november 2008 23:10 schreef MLI het volgende:
[..]
Ik hoef niet zo nodig een diagnose. Eigenlijk wil ik sowieso eerst dat verdriet verwerken. Als ik daarna niet anders om kan gaan met bepaalde zaken, dan kijk ik weer eens verder. Maar voorlopig merk ik nu al wel verandering in mijn dagelijks leven.
Gebaseerd op veel lezen over AD en veel 'ervaringen' van anderen kan ik wel zeggen dat het in die situatie idd gewoon niet helpt. Daar zijn ze ook gewoon niet voor gemaakt en die pillen vullen de leegte niet op, om het heel simpel te zeggen. Overigens waren de medicijnen 20 jr geleden natuurlijk ook nog erg anders.quote:Op maandag 3 november 2008 23:53 schreef childintime het volgende:
[..]
Gelukkig gebruikt mijn dochter tot op heden geen medicatie, dus heb geen advies voor je. Maar heb zelf ooit een kort AD geslikt (een jaar of 20 geleden) en moet zeggen dat ik er idd ook niet bepaald een happy mens van werd. Nu was het bij mij kortdurend voorgeschreven ivm depressie na overlijden van een dierbaar iemand, dus niet als langdurige ondersteuning in het dagelijks leven. Ben er na 2 weken mee gestopt, want had het gevoel dat ik "naast" mezelf stond ofzo, ik voelde me heel eng. Maar nee, dus geen ervaring in de combi ASS/AD.
Ik heb zelf wel ervaring met AD, maar weet nog helemaal niet zeker of ik onder de ASS paraplu mag, dus wat dat betreft kan ik ook niet veel zeggen. Ik had vanaf het begin van de puberteit last van ernstige depressieve klachten en die zijn pas jaren later behandeld met paroxetine (Seroxat). Ik heb daarbij geen therapie gehad, maar was wel zelf heel actief bezig om m'n leven te verbeteren. Dat werkte heel erg goed en ik had nauwelijks bijwerkingen. Het heeft m'n leven veranderd. Maar goed, mijn idee over AD is, alleen maar gebruiken als het écht nodig zijn. Dat wil zeggen, dat je zo ver heen bent dat je echt niet meer zonder kunt of wilt (bijv. bij suicidaliteit). AD zijn best zwaar spul en de meeste mensen hebben veel meer last van bijwerkingen en afkicken dan ik. Mijn 'richtlijn' is dat de bijwerkingen niet zwaarder zouden moeten kunnen zijn dan je klachten, dat stel ik vrij algemeen, ongeacht de stoornis die eraan ten grond ligt - de AD werken tenslotte niet tegen een stoornis op zich.
Sanity is (not) statistical
Ik wil er wat dochter betreft ook niet aan. Gelukkig werk ik zelf in een "branche" waar ik er dagelijks mee te maken krijg, dus hoop door mijn ervaring haar te kunnen ondersteunen als dat nodig is. Zij heeft idd periodes met depressies gehad (en alle gevolgen van dien), maar tot nog toe hebben we dat zelf kunnen ondervangen. Naarmate ze ouder wordt (nu 16) merk ik dat ze wat stabieler wordt (gebruikt nu ook AC en dat helpt natuurlijk ook bij hormoonveranderingen). En misschien ook door de manier waarop ik haar begeleidt kan ze er nu wat beter mee omgaan.
De eerste keer dat zij een echte depressie had, heb ik dat onderschat, maar nu ik er alert op ben en er "bovenop" zit, moet ik zeggen dat het redelijk gaat. Alleen ik ben degeen die moet signaleren en haar ermee moet confronteren, want vanuit haar zelf komt geen signaal....Ja, als het "te laat" is zeg maar en het echt al diep gaat.
De eerste keer dat zij een echte depressie had, heb ik dat onderschat, maar nu ik er alert op ben en er "bovenop" zit, moet ik zeggen dat het redelijk gaat. Alleen ik ben degeen die moet signaleren en haar ermee moet confronteren, want vanuit haar zelf komt geen signaal....Ja, als het "te laat" is zeg maar en het echt al diep gaat.
Zestien is ook nog jong. Ik kon toen ook nog niet zo goed inschatten hoe het met mezelf ging. Soms had ik hele goede periodes, voor m'n gevoel, en dan bleek ik nog steeds ruimschoots te voldoen aan de 'eisen' voor een zware depressie.quote:Op dinsdag 4 november 2008 00:30 schreef childintime het volgende:
Ik wil er wat dochter betreft ook niet aan. Gelukkig werk ik zelf in een "branche" waar ik er dagelijks mee te maken krijg, dus hoop door mijn ervaring haar te kunnen ondersteunen als dat nodig is. Zij heeft idd periodes met depressies gehad (en alle gevolgen van dien), maar tot nog toe hebben we dat zelf kunnen ondervangen. Naarmate ze ouder wordt (nu 16) merk ik dat ze wat stabieler wordt (gebruikt nu ook AC en dat helpt natuurlijk ook bij hormoonveranderingen). En misschien ook door de manier waarop ik haar begeleidt kan ze er nu wat beter mee omgaan.
De eerste keer dat zij een echte depressie had, heb ik dat onderschat, maar nu ik er alert op ben en er "bovenop" zit, moet ik zeggen dat het redelijk gaat. Alleen ik ben degeen die moet signaleren en haar ermee moet confronteren, want vanuit haar zelf komt geen signaal....Ja, als het "te laat" is zeg maar en het echt al diep gaat.
Wat is AC?
Sanity is (not) statistical
Anti conceptie. Bij haar doet het echt wonderen! De hormoonschommelingen zijn zodoende verleden tijd en ze is veel stabieler 
Dit is de wel de leeftijd waarop je problemen gaat "ontwikkelen". Dat werd mij al meegedeelt toen ze 9 was en door een orthopedagoog was gezien. Kinderen met NLD lopen ook de grootste kans op het ontwikkelen van allerlei psychiatrische problematiek in de pubertijd. Pubertijd is sowieso voor iedereen stormachtig, maar helemaal voor jongeren die dat dan ook nog eens niet kunnen reguleren.
De eerste keer dat ze echt depressief was was toen ze 13 was. Echt geen leuke tijd. Het lijkt wel alsof ze het verbergt. Dat vind ik trouwens best lastig; het geeft mij het gevoel alsof ik continu met een soort kruitvat leef. Ze heeft al een tijd een vriendje en dat loopt vaak niet zo lekker. Ik ben bang dat als het uitgaat ze helemaal doorschiet.
Ik ben haar aan het leren dat ze dingen moet vertellen. En dat hoeft niet per se tegen mij te zijn (liever niet), maar kan ook tegen leeftijdsgenoten. Nu heeft ze met iemand afgesproken dat ze binnenkort komt en gaat praten (over haar relatie). Maar dat is dan wel iets, waar ik haar in moet leiden. Het liefst zou ze dat allemaal met mij bespreken. Het komt niet in haar op dat ze dat met iemand van haar leeftijd kan bespreken.
Dit is de wel de leeftijd waarop je problemen gaat "ontwikkelen". Dat werd mij al meegedeelt toen ze 9 was en door een orthopedagoog was gezien. Kinderen met NLD lopen ook de grootste kans op het ontwikkelen van allerlei psychiatrische problematiek in de pubertijd. Pubertijd is sowieso voor iedereen stormachtig, maar helemaal voor jongeren die dat dan ook nog eens niet kunnen reguleren.
De eerste keer dat ze echt depressief was was toen ze 13 was. Echt geen leuke tijd. Het lijkt wel alsof ze het verbergt. Dat vind ik trouwens best lastig; het geeft mij het gevoel alsof ik continu met een soort kruitvat leef. Ze heeft al een tijd een vriendje en dat loopt vaak niet zo lekker. Ik ben bang dat als het uitgaat ze helemaal doorschiet.
Ik ben haar aan het leren dat ze dingen moet vertellen. En dat hoeft niet per se tegen mij te zijn (liever niet), maar kan ook tegen leeftijdsgenoten. Nu heeft ze met iemand afgesproken dat ze binnenkort komt en gaat praten (over haar relatie). Maar dat is dan wel iets, waar ik haar in moet leiden. Het liefst zou ze dat allemaal met mij bespreken. Het komt niet in haar op dat ze dat met iemand van haar leeftijd kan bespreken.
Ik was nog niet eens twaalf toen het begon dus ik weet wat een kutperiode het is voor dit soort dingen. Je weet ook zelf niet meer wat nou 'normaal' is in de puberteit en wat niet. Overigens was ik vanaf m'n 14e aan de pil en dat heeft volgens mij totaal geen effect gehad... Och en over dat vriendje, het kan fout gaan, maar het hoeft niet. Ik heb toen m'n eerste vriendje het uitmaakte eerst even keihard staan gillen (echt, gillen) van woede en daarna moest ik naar m'n werk en toen moest ik mezelf toch maar bij elkaar rapen. De volgende dag was ik er toch wel weer overheen. Terwijl het daarvoor allemaal heel intens aanvoelde. Da's dan weer het voordeel van wisselvalligheid, denk ik. Als je het me van tevoren had gevraagd, had ik ongetwijfeld gezegd dat ik zou sterven aan een gebroken hart.quote:Op dinsdag 4 november 2008 00:51 schreef childintime het volgende:
Anti conceptie. Bij haar doet het echt wonderen! De hormoonschommelingen zijn zodoende verleden tijd en ze is veel stabieler
Dit is de wel de leeftijd waarop je problemen gaat "ontwikkelen". Dat werd mij al meegedeelt toen ze 9 was en door een orthopedagoog was gezien. Kinderen met NLD lopen ook de grootste kans op het ontwikkelen van allerlei psychiatrische problematiek in de pubertijd. Pubertijd is sowieso voor iedereen stormachtig, maar helemaal voor jongeren die dat dan ook nog eens niet kunnen reguleren.
De eerste keer dat ze echt depressief was was toen ze 13 was. Echt geen leuke tijd. Het lijkt wel alsof ze het verbergt. Dat vind ik trouwens best lastig; het geeft mij het gevoel alsof ik continu met een soort kruitvat leef. Ze heeft al een tijd een vriendje en dat loopt vaak niet zo lekker. Ik ben bang dat als het uitgaat ze helemaal doorschiet.
Ik ben haar aan het leren dat ze dingen moet vertellen. En dat hoeft niet per se tegen mij te zijn (liever niet), maar kan ook tegen leeftijdsgenoten. Nu heeft ze met iemand afgesproken dat ze binnenkort komt en gaat praten (over haar relatie). Maar dat is dan wel iets, waar ik haar in moet leiden. Het liefst zou ze dat allemaal met mij bespreken. Het komt niet in haar op dat ze dat met iemand van haar leeftijd kan bespreken.
Ik belde veel met de kindertelefoon. Was ook niet echt een oplossing, want die vonden mijn problemen te heftig en kapten dan het gesprek af, of ze zeiden simpelweg dat ik maar contact moest zoeken met het riagg, of ze begonnen net over de dingen waar ik het niet over wilde hebben. Maar goed, alles bij elkaar... Ik had in ieder geval iemand om tegen te praten, want dat had ik toen in het geheel niet.
Sanity is (not) statistical
Ik weet niet of ik de wereld zo anders ervaar dan anderen. Ik heb alleen andere denkbeelden dan anderen en met sommige dingen heb ik moeite. Maar ik functioneer prima, hoewel ik nu een kleine terugval heb qua blowen. Als kind/puber had ik wel heel veel overeenkomsten met aan autisme verwante stoornissen maar als volwassene juist helemaal niet. Angsten zijn mij totaal vreemd en ik leg bij voorbeeld heel makkelijk contact.quote:Op dinsdag 4 november 2008 00:03 schreef childintime het volgende:
[..]
Maar MLI, het is denk ik wel zo, dat als je weet wat er aan de hand is (eventueel), je misschien een heel andere insteek kunt vinden om met je problemen/verdriet om te gaan. Als ik naar mijn dochter kijk, zie ik toch echt dat zij dingen heel anders ervaart en verwerkt dan dat ik en ws de doorsnee niet ASS'er doen. Zij kan dwanggedachten/ideeen/angsten hebben die nauwelijks te doorbreken zijn. Daar heeft ze echt iemand bij nodig die haar helpt met relativeren van dingen want anders blijft ze er helemaal in vast zitten. Wat dus depressiviteit, angst, onzekerheid met zich meebrengt.
Oppervlakkig of ook diepgaand? Ik praat zelf tegen alles wat lang genoeg stilstaat, maar 'echt' contact is dat niet.quote:Op dinsdag 4 november 2008 01:00 schreef MLI het volgende:
[..]
Ik weet niet of ik de wereld zo anders ervaar dan anderen. Ik heb alleen andere denkbeelden dan anderen en met sommige dingen heb ik moeite. Maar ik functioneer prima, hoewel ik nu een kleine terugval heb qua blowen. Als kind/puber had ik wel heel veel overeenkomsten met aan autisme verwante stoornissen maar als volwassene juist helemaal niet. Angsten zijn mij totaal vreemd en ik leg bij voorbeeld heel makkelijk contact.
Sanity is (not) statistical
Trouwens, nu we toch bezig waren met genante onthullingen en zo, ik heb ook nog iets waarvan ik me afvraag of iemand hier er iets van herkent. Ik praat namelijk constant tegen mezelf. Constant. Tot het punt dat mijn collega's me uitlachten omdat ze dachten dat ik tegen een pak sinaasappelsap zat te praten en dat mijn vriend komt kijken met wie ik in de keuken sta te praten als ik 's avonds laat z'n werkboterhammen smeer. Ook als ik niet hardop praat, ziet hij constant dat m'n mond beweegt. Hij vraagt dan soms waar ik het dan over heb, maar dat kan ik me soms niet herinneren. Ik weet op zich dat ik het doe, soms ben ik me ervan bewust. Ik dacht dat ik me er altijd van bewust was, maar blijkbaar niet, want hij ziet het me doen als ik er totaal geen erg in heb.
Sanity is (not) statistical
Ligt eraan. Ik heb niet met iedereen direct zo'n klik. Ik heb ook niet zoveel moeite meer met vriendschappen sluiten, onderhouden is soms iets lastiger.quote:
[..]
Oppervlakkig of ook diepgaand? Ik praat zelf tegen alles wat lang genoeg stilstaat, maar 'echt' contact is dat niet.
Ik merk het aan mijn ex: die doet dat ook. Begint vrolijk met iedereen een praatje. Maar bestaande vriendschappen onderhouden kan hij niet. Uit het oog, uit het hart.quote:Op dinsdag 4 november 2008 01:06 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Oppervlakkig of ook diepgaand? Ik praat zelf tegen alles wat lang genoeg stilstaat, maar 'echt' contact is dat niet.
Dat herken ik ook enigszins bij mijn oudste, die kletste vroeger ook tegen iedereen aan, maar was niet goed in staat bestaande vriendschappen te onderhouden.
Maar die maakt vanwege een pest-trauma nu ook niet meer makkelijk contact, hij is veel minder onbevangen geworden
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
En het onderhouden van vriendschappen? Ik merk dat zij dat moeilijk vindt. Het eerste contact is idd snel gelegd, maar een vriendschap onderhouden is niet haar ding. Het initiatief komt bij de ander vandaan. Het lijkt net alsof ze vergeet dat er dan ook nog zoiets als een vriendin bestaat.quote:Op dinsdag 4 november 2008 01:06 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Oppervlakkig of ook diepgaand? Ik praat zelf tegen alles wat lang genoeg stilstaat, maar 'echt' contact is dat niet.
En dat tegen jezelf praten, ja, dat zie (of hoor
) ik hier ook. De orthopedagoog waar zij destijds was, zei dat ze zich letterlijk "door de dag heen praat" om zodoende enigszins overzicht te houden.
Zoiets, het 'gewoon' niet in de gaten hebben. Waar je dan wel mee bezig bent, tsja, dat is moeilijk te zeggen.quote:Op dinsdag 4 november 2008 09:18 schreef childintime het volgende:
[..]
En het onderhouden van vriendschappen? Ik merk dat zij dat moeilijk vindt. Het eerste contact is idd snel gelegd, maar een vriendschap onderhouden is niet haar ding. Het initiatief komt bij de ander vandaan. Het lijkt net alsof ze vergeet dat er dan ook nog zoiets als een vriendin bestaat.
Intern heb ik hele discussies met mijzelf, maar dat blijft gelukkig (?) intern, anderen krijgen daar niets van mee.quote:En dat tegen jezelf praten, ja, dat zie (of hoor
Repent, Pray, Forgive
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Ik heb even niet de tijd om alle quotes erbij te zoeken, maar:
- ook ik heb last van krabbel / pulken; ben ook erg fanatiek met het verwijderen van haartjes uit mijn neus en oren
- ook ik ben tijdens mijn pubertijd en tijdens mijn studie erg depressief geweest, had een laag zelfbeeld en had last van faalangst. Nu zit ik een stuk beter in mijn vel, maar zie er bv. best tegen op om weer een opleiding te gaan doen (omdat het me leuk lijkt en om bij te blijven qua werk)
- vriendschappen: ik kan hele intense vriendschappen aangaan, maar kan mensen ook "keihard laten vallen"; op een gegeven moment zie ik er enorm tegenop om contact te zoeken / onderhouden en laat dan maar niks van me horen.
- in mezelf praten: doe ik ook veel. Veel standaard zinnetjes ook, met name als ik iets "fout doe" of als er iets niet goed gaat; een overblijfsel uit mijn depressieve/laag zelfbeeld tijd, denk ik.
- ook ik heb last van krabbel / pulken; ben ook erg fanatiek met het verwijderen van haartjes uit mijn neus en oren
- ook ik ben tijdens mijn pubertijd en tijdens mijn studie erg depressief geweest, had een laag zelfbeeld en had last van faalangst. Nu zit ik een stuk beter in mijn vel, maar zie er bv. best tegen op om weer een opleiding te gaan doen (omdat het me leuk lijkt en om bij te blijven qua werk)
- vriendschappen: ik kan hele intense vriendschappen aangaan, maar kan mensen ook "keihard laten vallen"; op een gegeven moment zie ik er enorm tegenop om contact te zoeken / onderhouden en laat dan maar niks van me horen.
- in mezelf praten: doe ik ook veel. Veel standaard zinnetjes ook, met name als ik iets "fout doe" of als er iets niet goed gaat; een overblijfsel uit mijn depressieve/laag zelfbeeld tijd, denk ik.
jupjup doe ik ook alleen dan in mijn hoofd, bijna nooit hardop want ik zou doodgaan ( van schaamte) als ik betrapt zou worden.quote:Op dinsdag 4 november 2008 01:11 schreef Maeghan het volgende:
Trouwens, nu we toch bezig waren met genante onthullingen en zo, ik heb ook nog iets waarvan ik me afvraag of iemand hier er iets van herkent. Ik praat namelijk constant tegen mezelf. Constant. Tot het punt dat mijn collega's me uitlachten omdat ze dachten dat ik tegen een pak sinaasappelsap zat te praten en dat mijn vriend komt kijken met wie ik in de keuken sta te praten als ik 's avonds laat z'n werkboterhammen smeer. Ook als ik niet hardop praat, ziet hij constant dat m'n mond beweegt. Hij vraagt dan soms waar ik het dan over heb, maar dat kan ik me soms niet herinneren. Ik weet op zich dat ik het doe, soms ben ik me ervan bewust. Ik dacht dat ik me er altijd van bewust was, maar blijkbaar niet, want hij ziet het me doen als ik er totaal geen erg in heb.
Gefeliciteerd ik heb in je topic gepost.
Ik doe het ook niet echt 'hardop' meestal, maar ik mompel of alleen m'n mond beweegt. Eigenlijk kan ik er niet zo heel erg mee zitten. Als mensen vragen tegen wie ik praat, zeg ik ook gewoon dat ik tegen mezelf liep te praten. Iedereen doet het weleens, dus meestal wordt het niet gek gevonden. Hoe vaak ik het doe hoeven ze niet te weten. En als ze me vreemd aankijken, zeg ik zelf al meteen "laat maar, spoort niet".
Sanity is (not) statistical
Niet jezelf naar beneden halen, al bedoel je het niet zo...quote:Op dinsdag 4 november 2008 16:04 schreef Maeghan het volgende:
Ik doe het ook niet echt 'hardop' meestal, maar ik mompel of alleen m'n mond beweegt. Eigenlijk kan ik er niet zo heel erg mee zitten. Als mensen vragen tegen wie ik praat, zeg ik ook gewoon dat ik tegen mezelf liep te praten. Iedereen doet het weleens, dus meestal wordt het niet gek gevonden. Hoe vaak ik het doe hoeven ze niet te weten. En als ze me vreemd aankijken, zeg ik zelf al meteen "laat maar, spoort niet".
Je kan bijvoorbeeld zeggen "ik praat graag met iemand van mijn eigen niveau/iemand van hoog niveau" of zo...! Werkt altijd!
Never explain; your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway. (Elbert Hubbard, US author, 1856 - 1915)
Van mijzelf weet ik dat ik vaak niet graag ergens over praat, omdat ik eerst een hele uitleg moet geven aan de ander wat mij dus dubbel zoveel werk kost. Heb jij dat ook?quote:Op dinsdag 4 november 2008 16:04 schreef Maeghan het volgende:
Ik doe het ook niet echt 'hardop' meestal, maar ik mompel of alleen m'n mond beweegt. Eigenlijk kan ik er niet zo heel erg mee zitten. Als mensen vragen tegen wie ik praat, zeg ik ook gewoon dat ik tegen mezelf liep te praten. Iedereen doet het weleens, dus meestal wordt het niet gek gevonden. Hoe vaak ik het doe hoeven ze niet te weten. En als ze me vreemd aankijken, zeg ik zelf al meteen "laat maar, spoort niet".
Repent, Pray, Forgive
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Hoe bedoel je dat? Met wat voor onderwerpen? Ik doe wel altijd dingen graag zelf omdat ik geen zin heb om ze uit te leggen.
Sanity is (not) statistical
Eigenlijk met alles: als ik iets vraag, zeg of beantwoord moet er bijna altijd uitleg bij, ook als het een exact antwoord is op een vraag van hen zelf. En dat bij bijna iedereen (familie, vrienden, collega's)quote:Op woensdag 5 november 2008 00:15 schreef Maeghan het volgende:
Hoe bedoel je dat? Met wat voor onderwerpen?
Dit ongeveer.quote:Ik doe wel altijd dingen graag zelf omdat ik geen zin heb om ze uit te leggen.
Repent, Pray, Forgive
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Overzicht privacy-inperkende maatregelen/wetten/voorstellen
Mensen doen niet dingen omdat ze dat willen, maar omdat het kan.
Nou ja, dat op zich ook weer niet. Met normale vragen gaat het wel goed.
(Ik moet denken aan zo'n strip die ik eens gelezen heb, weet niet meer waar of van wie; een man zit bij de psych op de bank en zegt "niemand begrijpt me", waarop de psych zegt "hoe bedoelt u?")
Wel als ik collega's dingen uit moet leggen, maar ik denk dat dat (voor het grootste deel) een andere achtergrond heeft (combinatie van verschil in intelligentie, opleiding en ervaring en daarnaast een gebrek aan geduld). Aan de universiteit merkte ik wel dat mensen me niet goed begrepen of dat ik zelf moeite had om duidelijk uit te leggen wat ik bedoelde.
(Ik moet denken aan zo'n strip die ik eens gelezen heb, weet niet meer waar of van wie; een man zit bij de psych op de bank en zegt "niemand begrijpt me", waarop de psych zegt "hoe bedoelt u?")
Wel als ik collega's dingen uit moet leggen, maar ik denk dat dat (voor het grootste deel) een andere achtergrond heeft (combinatie van verschil in intelligentie, opleiding en ervaring en daarnaast een gebrek aan geduld). Aan de universiteit merkte ik wel dat mensen me niet goed begrepen of dat ik zelf moeite had om duidelijk uit te leggen wat ik bedoelde.
Sanity is (not) statistical
Ik ben bezig met een cursus opkomen voor jezelf En ik kreeg een opdracht beeld een emotie uit aan de hand van een blaadje met smilely´s. Als er niet onder had gestaan welke smiley bij welke emotie hoort dan had het net zo goed Chinees kunnen. En ik kan dus niks met zulke dingen. Hoe moet ik nu weer een emotie van een gezicht van een ander aflezen? Zelfs al heb ik dat bewuste blaadje erbij dan zie ik er maar een paar en dat zijn de meest duidelijke emoties zoals: blij en boos.
Verder hebben de overige cursisten andere problemen dan ik. Ik hoop nog steeds dat ik iets heb aan die cursus.
Verder ben ik vanaf maandag aan een nieuwe baan begonnen. En dat is best spannend en nieuw maar het is wel beter dan mijn vorige baan.
Verder hebben de overige cursisten andere problemen dan ik. Ik hoop nog steeds dat ik iets heb aan die cursus.
Verder ben ik vanaf maandag aan een nieuwe baan begonnen. En dat is best spannend en nieuw maar het is wel beter dan mijn vorige baan.
14 SHADES OF GREY
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Dit is een van de meest basale dingen van sociaal contact en het is heel, heel belangrijk dat je dat leert. Je weet wel wat de woorden blijdschap, angst, verdriet, woede, enz. betekenen? Ik raad je aan om in de spiegel te kijken als je je zo voelt en te kijken op welke smiley je het meeste lijkt. Je zult zien dat mensen hun gezicht op dezelfde manier plooien wanneer ze die bijpassende emotie voelen.quote:Op woensdag 5 november 2008 15:55 schreef tijnbrein het volgende:
Ik ben bezig met een cursus opkomen voor jezelf En ik kreeg een opdracht beeld een emotie uit aan de hand van een blaadje met smilely´s. Als er niet onder had gestaan welke smiley bij welke emotie hoort dan had het net zo goed Chinees kunnen. En ik kan dus niks met zulke dingen. Hoe moet ik nu weer een emotie van een gezicht van een ander aflezen? Zelfs al heb ik dat bewuste blaadje erbij dan zie ik er maar een paar en dat zijn de meest duidelijke emoties zoals: blij en boos.
Hey TheHamsterSlayer! Jouw ken ik nog wel. Inmiddels al ontmaagd?quote:Op dinsdag 4 november 2008 00:03 schreef TheHamsterSlayer het volgende:
wat een hoop mongeaultjes hier zeg...en het zijn bijna allemaal vrouwen, op tijnbrein na dan....
is het niet zo dat jullie overreageren op bepaalde karaktertrekjes? ik zit ook aan mijn puisten, maar ik ben geen autist (toch?)
ik snap ook niet waarom meteen de psycholoog of de huisarts erbij gehaald moeten worden. Problemen moet je uiteindelijk toch zelf oplossen?
Dat weet ik het grootste deel van communicatie is nonverbaal. En ik weet wat de woorden betekenen. Ik kan ze alleen niet altijde plaatsen en al helemaal niet als gezichtuitdrukking. Zowel bij mijzelf als andere.quote:Op woensdag 5 november 2008 18:11 schreef Black_Tulip het volgende:
[..]
Dit is een van de meest basale dingen van sociaal contact en het is heel, heel belangrijk dat je dat leert. Je weet wel wat de woorden blijdschap, angst, verdriet, woede, enz. betekenen? Ik raad je aan om in de spiegel te kijken als je je zo voelt en te kijken op welke smiley je het meeste lijkt. Je zult zien dat mensen hun gezicht op dezelfde manier plooien wanneer ze die bijpassende emotie voelen.
Ik kijk alleen niet graag naar mijn spiegelbeeld of foto's van mijzelf. Maar ik zal dit wel moeten doen. Dus ga ik dit proberen.
14 SHADES OF GREY
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Negeer THS. AUB.quote:Op woensdag 5 november 2008 19:34 schreef F04 het volgende:
[..]
Hey TheHamsterSlayer! Jouw ken ik nog wel. Inmiddels al ontmaagd?
14 SHADES OF GREY
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
