PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 9

quote:

Op zondag 26 oktober 2008 13:58 schreef Pandora73 het volgende:
PGB = PersoonsGebondenBudget. Dan krijg je een bedrag waarmee je zelf hulp kunt betalen, bijvoorbeeld schoonmaakster, of in geval van een kind extra begeleiding op/na school of zo. Of wanneer je een behandeling ondergaat die niet officieel erkend is maar wel helpt of zo. Je moet het alleen wel allemaal verantwoorden.

Dat klinkt op zich wel handig.

quote:

Heb er zelf serieus over nagedacht te proberen PGB te vragen, omdat ik echt het huishouden niet aankan... Ik klap dicht als ik eraan denk, begin van binnen te trillen en raak helemaal in de war... Serieus!
Het enige wat ik doe is de was: voor mij is dat een typisch "autistisch" klusje: eerst de was sorteren, dan het juiste programma met het juiste soort wasmiddel, en als het klaar is alles netjes geordend ophangen, met altijd dezelfde kleuren knijpers aan dingen die bij elkaar horen enzo, en dan a;s het droog is weer netjes opvouwen (alle shirts moeten wel even breed zijn natuurlijk) en netjes stapelen... Of ben ik de enige die zich hierop uitleeft?
Maar voor de rest... Ik krijg het letterlijk benauwd als ik denk aan het huishouden. O afwassen doe ik ook nog wel, uit noodzaak (dus als alle borden/bestek/glazen gebruikt zijn dan moet ik wel), en stofzuigen met grote tegenzin als ik bezoek krijg. Maar badkamer schoonmaken? Ramen lappen? Afstoffen? Nope...

Oh, ik zou ook wel een schoonmaakster willen, maar dat is meer omdat ik gewoon lui ben Ik maak in mijn hoofd gewoon nooit tijd vrij voor het huishouden en ik kan me best voorstellen dat als ik dat wel zou doen, ik best elke week wat in het huishouden zou kunnen doen. Maar ik denk dat ik dan heel streng voor mezelf zou moeten zijn, zo van, op die dag ga ik van dan tot dan dat schoonmaken, en ik heb geen zin om me mezelf dat op te leggen

Voor zo ver ik weet, kunnen autisten slecht liegen en vinden ze het ook niet leuk om de werkelijkheid zo te verdraaien. Daar val ik zelf ook onder overigens. Dat wat jij noemt, Maes, klinkt als compulsief liegen en dat is iets heel anders.

Ik houd er ook van om dingen aan te raken. Daarentegen heb ik er een hekel aan om mijn nagels te knippen, dus dat stel ik zo lang mogelijk uit (en als ik ze knip, dan ook heel kort ) . Maar als ik dan mijn nagels heb geknipt en mijn vingertoppen weer kunnen voelen is dat echt genieten Ik heb alleen absoluut niet het idee dat ik in een fantasiewereld leef hoor, en het is ook niet zo dat aanraking mijn contact met de werkelijkheid 'herstelt' of zo

quote:

Op zondag 26 oktober 2008 19:47 schreef Troel het volgende:

[..]

Grin, jij vertelt iets compleet anders dan wat ik veel orthopedagogen en psychologen en dergelijke heb horen vertellen

Een van de beste uitleggen die ik gehad heb was "weet je waarom autisten heel vaak dingen voelen en vastpakken? Omdat ze vaak in een fantasiewereld leven en zo weten dat het echt is"

Het leven in een fantasiewereld is wat anders dan bewust liegen... Als je fantasie en werkelijkheid door elkaar haalt, dan wéét je niet beter zeg maar. Dan hoef je het ook niet extra te onthouden ("Tegen die persoon heb ik dit gezegd, hoewel het eigenlijk dat was"), omdat het in jouw hoofd gewoon zo was als je het gezegd hebt. Terwijl bewust liegen voor veel autisten toch wel lastig is.
Zo bedoelde ik het...

Zijsprongetje:
Ik heb zelf heel vaak last van mijn dromen. Ik droom zo levensecht (dus met alle zintuigen, niet alleen beeld en geluid maar ik ruik en proef ook dingen, en ik voel ook echt dingen als vermoeidheid, pijn, angst, boosheid enzovoorts) dat ik heel vaak niet meer weet wat waar gebeurd is en niet waar gebeurd. Oke, als ik weer voor de zoveelste keer ben vermoord of achtervolgd dan weet ik het wel als ik wakker word dat het niet echt was, maar als ik in een droom een heftig telefoongesprek met mijn moeder heb gehad, of ruzie met een collega, dan is het toch altijd even afwachten hoe die ander op mij reageert om te zien of het nou een droom was of echt... Mijn droomherinneringen komen ook tussen de echte herinneringen terecht zeg maar, pas als ik kan achterhalen dat een bepaalde gebeurtenis niet echt was maar gedroomd, kan ik de droomherinneringen die bij die "gebeurtenis" horen eruit filteren...
Wat dat betreft ken ik inderdaad wel heel sterk het fenomeen van iets willen "onderzoeken" om te weten of het echt is... Maar in mijn gevoel wás het ook echt echt, tot ik kan herleiden dat het niet echt was.

Over liegende aspergers...

Het is geen liegen, maar "normale" mensen ervaren het wel als liegen. Hier is mijn huwelijk met een asperger op kapot gelopen, en ik heb er ook heel veel problemen mee gehad met mijn beide aspergerkinderen.

Inmiddels weet ik dat het geen liegen is, maar paniek. Er volgt nu een lang verhaal, en ik vind het verschrikkelijk moeilijk om uit te leggen... Alsjeblieft, pak me niet op enkele onhandige zinnen...

Aspergers hebben hun eigen veilige wereld, die nogal eens botst met de wereld van niet-auti's (ofwel "normale" mensen... hoewel "normaal" ook maar een relatief begrip is).

Het belangrijkste is: zorg ervoor dat de "liegende" asperger zich veilig voelt. Ik heb geleerd dat ik hen de ruimte moet geven om zonder consequenties of gevolgen de waarheid te vertellen.
In de praktijk betekent dat: "Ik geef je nu de enige kans om de waarheid te zeggen. Ik zal geen straf geven als die waarheid niet zo mooi is. Ik ben mogelijk niet blij met de waarheid, maar ik zal je niet straffen. Ik wil er wel SAMEN met jou over praten, en ik wil jouw point of view leren kennen. Samen komen we er wel uit."

Dat klinkt voor veel "normale" mensen nogal zweverig. Immers, wij hebben geleerd: een kind dat een fout maakt, moet gestraft worden.
Maar... Maakt een aspergerkind een fout, of is dit een typisch voorbeeld van werelden die botsen? De kloof tussen asperger en "normaal"?

Ik heb mijn kinderen de ruimte gegeven om eerlijk te zijn. En oef... dat was flink oefenen. Immers, ik als "normale" ouder had de neiging om boos te roepen "WAAROM deed je dat!" Terwijl het aspergerkind vanuit zijn eigen wereld handelde, een wereld die voor hem normaal was...!

Door een flinke stap terug te doen (iets wat "de normale buitenwereld" niet begreep... ik zou een softie en een slechte opvoeder zijn) en mijn kinderen de ruimte te geven zichzelf te kunnen verklaren zonder straf te krijgen, heb ik een beetje meer inzicht gekregen in de aspergerwereld.

We botsen nog te vaak, helaas... maar ik heb wel geleerd dat ik als "normale" ouder héél erg schijt moet krijgen aan wat buren, vrienden, oma's, opa's, exen en zo vinden over "kinderopvoeding" en echt moet LUISTEREN naar mijn kinderen... maar tegelijk moet ik ook heel scherp mijn opvoedgrenzen in de gaten houden.

Een heel lastige combinatie, dat wel...

quote:

Op zondag 26 oktober 2008 19:47 schreef Troel het volgende:

[..]
Een van de beste uitleggen die ik gehad heb was "weet je waarom autisten heel vaak dingen voelen en vastpakken? Omdat ze vaak in een fantasiewereld leven en zo weten dat het echt is"

Ik zou "fantasiewereld" liever een andere wereld dan de "normale wereld" willen noemen. Fantasiewereld klinkt alsof het niet serieus genomen hoeft te worden... En daar gaat het dus al mis.

De "normale wereld" is niet beter of slechter dan de "auti-wereld". Alleen anders. En dat is verrekte moeilijk, voor beide partijen. Helaas voor de auti's is de "normale" wereld standaard. En dat botst enorm...


By the way: ik ben een "normale" moeder van twee "asperger" kinderen. Ik voel me continu in spagaat hangen tussen beide werelden... Gelukkig heb ik af en toe goede gesprekken met mijn kinderen waardoor ik af en toe een beetje lijk te snappen...

quote:

Op zondag 26 oktober 2008 18:48 schreef Maes het volgende:
Van verzinnen wat ze gedaan heeft tot bedenken wat ze gegeten heeft. Of ik vraag of ze de hond uit wil laten en dan volhouden dat ze het gedaan heeft terwijl ik kan zien dat de riem niet van zijn plaats is geweest. Ik maak er meestal geen ophef over alleen dan het wijzen op fout gedrag.

Soms lijkt het wel of ze liegt om iedereen te vriend te houden.

Bang voor "straf", reprimandes, zelfs een simpele negatieve opmerking, als ze betrapt wordt? Ik herken dit dus echt heel erg, ook bij mijn ex.

"Marietje, het zou kunnen dat één van ons zich vergist. Laat de hond nog maar even snel uit voor de zekerheid... Als je zeker weet dat je hem al uitgelaten hebt, is een snel rondje genoeg, en anders doe je het normale rondje. Degene die verantwoordelijk is voor de hond uitlaten is ook verantwoordelijk voor ongelukjes: als de hond straks op de mat piest mag jij dweilen. Vanavond laat ik hem weer uit, en als hij vannacht op de mat piest ben ik de pineut."

Vermijd de "ik weet het beter dan jij, ik ben superieur" houding. Je bent namelijk niet superieur, alleen anders.
Wijs haar simpel op het feit dat die hond haar verantwoording is, tot de volgende de hond heeft uitgelaten.

quote:

Op maandag 27 oktober 2008 02:35 schreef dutch-mamma het volgende:
Over liegende aspergers...

Het is geen liegen, maar "normale" mensen ervaren het wel als liegen. Hier is mijn huwelijk met een asperger op kapot gelopen, en ik heb er ook heel veel problemen mee gehad met mijn beide aspergerkinderen.

Inmiddels weet ik dat het geen liegen is, maar paniek. Er volgt nu een lang verhaal, en ik vind het verschrikkelijk moeilijk om uit te leggen... Alsjeblieft, pak me niet op enkele onhandige zinnen...

<uitleg>

Ik vind dat je het hartstikke goed uitlegt dutch-mama... Goede houding ook van je, met voldoende duidelijkheid voor Aspergertjes. "Nu 1 kans, en dan dus geen consequenties, en anders wel consequenties." En inderdaad dat je aangeeft dat je bereid bent om hun standpunt te bekijken, ook als dat anders is dan het jouwe... Daardoor (lijkt mij in ieder geval) leren ze wel gelijk dat "de wereld" er misschien toch anders tegenaan kijkt dan zijzelf. Immers, jij, hun moeder, gezagsfiguur dus, vertegenwoordigt in zekere zin "de wereld" en zo weten ze dat dus ook gelijk. Prima aanpak!

quote:

Op zondag 26 oktober 2008 19:40 schreef Oxymoron het volgende:
Hebben jullie autisten ook, een vreemde manier van lopen?
Ik heb nl. al voor de zoveelste keer fysio, therapie omdat ik op mijn tenen loop (habutele tenenloop) of erg ''dansend''.
Daaarbij gebruik ik mijn armen ook niet (die houd ik stil).
Als ik veel spanning heb dan wordt het rare loopje, erger.

Hoe zit dit bij jullie?

Mijn dochter heeft een erg "houterige" motoriek. Ze is niet flexibel in bewegen en heeft snel "ongelukjes". In tijden dat ze veel spanning heeft krijgt ze dwangmatige tics. Dat kan varieeren van haar achter haar oren doen, kuchen tot "fladderen".

quote:

Op zondag 26 oktober 2008 19:46 schreef Troel het volgende:

[..]

Herkenbaar
Tips? Nee. Bij mij was het zo dat het eigenlijk altijd om dingen ging waar helemaal geen leugen voor nodig was

Heb ook altijd veel gelogen over onzindingen, omdat het best waar had kunnen zijn of omdat het zo had moeten zijn. Volgens m'n moeder had ik gewoon een enorme fantasie als kind. Weet ook niet of dat wel iets met autisme te maken heeft.
Ik maak nu nog verhalen mooier dan ze zijn, terwijl ik dan al heel snel opbiecht dat het eigenlijk niet zo was, omdat het wel voelt als liegen.

Lopen kan ik trouwens wel goed/normaal, hardlopen weer niet, tot vervelens van gymleraren toe. Die snapten ook niet hoe ze dat uit moesten leggen.
Maar doe het nu als hobby en merk dat ik na lange afstanden vanzelf zo ga lopen als m'n lichaam het beste aanvoelt. Heel fijn en natuurlijk, hoef je er helemaal niet meer over na te denken.

[ Bericht 14% gewijzigd door Innocence op 27-10-2008 09:58:40 ]

@ dutch- mama, heel mooi geschreven. Ik "betrap" mijn kind nauwelijks op leugens. Sterker nog, veelal wordt ze in de maling genomen door anderen, omdat zij leugens niet doorziet (kent het niet), trapt ze dus vaak in de leugens, smoesjes, "mooie"/sterke verhalen van anderen.

Herkent iemand dit: Na een week vakantie begon school vandaag weer. Vanmorgen was ze niet lekker, alles ging verkeerd en uiteindelijk rende ze op het laatste moment de deur uit en heeft haar bus gemist. Ze is dus thuis....Dit gebeurt zo vaak na een vrije periode en ik vind het zo'n moeilijk iets om mee om te gaan. Terwijl ik al een aantal dagen van te voren zeg dat Maandag school weer begint, is het net alsof het haar overvalt op de dag zelf.

quote:

Op maandag 27 oktober 2008 09:48 schreef childintime het volgende:

Herkent iemand dit: Na een week vakantie begon school vandaag weer. Vanmorgen was ze niet lekker, alles ging verkeerd en uiteindelijk rende ze op het laatste moment de deur uit en heeft haar bus gemist. Ze is dus thuis....Dit gebeurt zo vaak na een vrije periode en ik vind het zo'n moeilijk iets om mee om te gaan. Terwijl ik al een aantal dagen van te voren zeg dat Maandag school weer begint, is het net alsof het haar overvalt op de dag zelf.

Misschien weet ze het wel en probeert ze vervelende vooruitzichten zo ver mogelijk voor zich uit te schuiven?

Dat herken ik namelijk wel. Terwijl je er dan toch de hele tijd mee bezig bent en je er alleen maar rot door gaat voelen.

quote:

Op maandag 27 oktober 2008 09:56 schreef Innocence het volgende:

[..]

Misschien weet ze het wel en probeert ze vervelende vooruitzichten zo ver mogelijk voor zich uit te schuiven?

Dat herken ik namelijk wel. Terwijl je er dan toch de hele tijd mee bezig bent en je er alleen maar rot door gaat voelen.

Ja dat heb ik ook... Rotklussen zo lang mogelijk uitstellen, in de hoop dat ze vanzelf voorbij gaan of zo. Je weet dat het niet gebeurt, maar toch... Uitstel uitstel uitstel... Ik moet echt harde "deadlines" hebben, en iemand die het controleert, anders gebeurt er bizar weinig bij me. Tenzij ik iets echt leuk vind, dan is het geen probleem!

quote:

Op maandag 27 oktober 2008 10:25 schreef Pandora73 het volgende:

[..]

Ja dat heb ik ook... Rotklussen zo lang mogelijk uitstellen, in de hoop dat ze vanzelf voorbij gaan of zo. Je weet dat het niet gebeurt, maar toch... Uitstel uitstel uitstel... Ik moet echt harde "deadlines" hebben, en iemand die het controleert, anders gebeurt er bizar weinig bij me. Tenzij ik iets echt leuk vind, dan is het geen probleem!

Geloof dat iedereen dat wel kent

Ik ben ook nogal houterig. Daarbij heb ik altijd veel moeite gehad met rechtop staan en rechtop lopen en ik schijn op een zeer lachwekkende manier te rennen. Ik heb eigenlijk pas pasgeleden bij zangles geleerd hoe ik rechtop moet staan Dat mijn rug niet helemaal recht is (scoliose) maakt het niet veel makkelijker overigens.

Wat betreft tics valt het bij mij best mee, maar ik ben zelfdestructief. Ik heb de neiging om puistjes open te krabben en dat worden dan lelijke wondjes en dan kan ik weer niet van de korstjes af blijven, godzijdank zitten ze nu eens niet op mijn gezicht. Ook bijt ik mijn lippen kapot als ze droog worden door de kou. Dat alles steekt vooral op als ik veel stress heb.

In groep 8 had ik veel bloedneuzen, maar dan vooral omdat ik het niet kon laten om de korstjes los te peuteren waardoor ik weer een bloedneus ontketende. Volgens mij heb ik daarmee mijn reukzin aardig verneukt

quote:

Op maandag 27 oktober 2008 10:32 schreef Innocence het volgende:

[..]

Geloof dat iedereen dat wel kent

Hahaha ja in zekere zin wel natuurlijk... Maar bedoelde meer dat dat uitwijk-/vluchtgedrag bij Aspies misschien wat sterker is... "zo lang mogelijk" ligt bij mij in ieder geval aanzienlijk verder dan bij de mensen om me heen... Die komen toch wat eerder de realiteit ("zucht, het moet toch maar eens gaan gebeuren") onder ogen dan ik.

[ Bericht 0% gewijzigd door Re op 30-11-2008 12:34:39 ]

quote:

Op maandag 27 oktober 2008 11:17 schreef Black_Tulip het volgende:
Ik ben ook nogal houterig. Daarbij heb ik altijd veel moeite gehad met rechtop staan en rechtop lopen en ik schijn op een zeer lachwekkende manier te rennen. Ik heb eigenlijk pas pasgeleden bij zangles geleerd hoe ik rechtop moet staan Dat mijn rug niet helemaal recht is (scoliose) maakt het niet veel makkelijker overigens.

Wat betreft tics valt het bij mij best mee, maar ik ben zelfdestructief. Ik heb de neiging om puistjes open te krabben en dat worden dan lelijke wondjes en dan kan ik weer niet van de korstjes af blijven, godzijdank zitten ze nu eens niet op mijn gezicht. Ook bijt ik mijn lippen kapot als ze droog worden door de kou. Dat alles steekt vooral op als ik veel stress heb.

In groep 8 had ik veel bloedneuzen, maar dan vooral omdat ik het niet kon laten om de korstjes los te peuteren waardoor ik weer een bloedneus ontketende. Volgens mij heb ik daarmee mijn reukzin aardig verneukt

Jaaa ook allemaal weer herkenbaar!

Rennen? Pfff nooit gekund. Fietsen wel, maar ja, ik moest per week 200 km naar en van school dus dat gaat vanzelf dan dat je dat sneller gaat doen. Zo'n polder waar je doorheen moet met 14 km kaarsrechte weg gaat toch wel vervelen namelijk. O mijn gymleraar heeft het me ngo eens geprobeerd uit te leggen: "Het doel van hardlopen, dat is dus *hard* lopen..." Ach, ieder zijn ding, en dit is niet het mijne

Puistjes, ook herkenbaar! Ik vind ze vies, dus wil ze weghebben, en dat moet dan met grof geweld. Wat natuurlijk niet helpt. Zit momenteel weer met drie lelijke bekorste dingen op mijn kin. En maar peuteren...

Haha en bloedneuzen, als ik een korstje in mijn neus voel, dan irriteert dat zodanig dat ik ze altijd wegpeuter. Maar ja, daarmee wordt het probleem natuurlijk alleen maar groter...

Maar jullie lijken er helemaal niet zo mee te zitten?

quote:

Op donderdag 16 oktober 2008 11:08 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Hey Ferrobar!
[..]

Laat je testen Je klinkt alsof je het inderdaad zou kunnen hebben, maar wij kunnen je niet diagnosticeren. Maar ik weet dat het een grote stap is. Ik moet nu ook nog steeds een huisarts opzoeken in Rotterdam voor een verwijzing naar het SARR voor een second opinion (en nu broodnodige begeleiding) en ik had dat me een maand of twee maanden geleden voorgenomen
[..]

quote:

Op woensdag 22 oktober 2008 20:30 schreef childintime het volgende:
[..]
Ferrobar, waarom laat je jezelf niet eens testen? Als je zelf twijfels hebt dan zou ik dat zeker doen. Het kan je veel inzicht in jezelf geven, waarom je dingen zo doet/ervaart. Het kan er ook voor zorgen dat je meer "vrede" hebt met de manier waarop je dingen doet, ipv dat je jezelf het kwalijk neemt of je blijft verzetten/dwingen tegen/ tot iets wat misschien niet haalbaar is.
[..]

Ik heb nog wat koudwatervrees, vrees ik...

quote:

Op vrijdag 24 oktober 2008 21:09 schreef Black_Tulip het volgende:
Ik ga maandag naar de huisarts voor een verwijzing naar het SARR. Wish me luck.

Bij deze! (als ik niet te laat ben).

Overige zaken:
- liegen: ik vrees dat ik dat best veel doe, maar dat is in veel gevallen ook sociaal wenselijke antwoorden geven of omdat ik geen zin heb om in detail in te gaan op mijn obsessies.
- pulken: doe ik ook!

M.b.t. obsessies: ik weet inmiddels best veel van voeding en sporten af, maar als iemand in mijn omgeving iets vraagt op dit terrein (of eigenlijk op alle terreinen waar ik verstand (kuch) van heb), dan geef ik nauwelijks antwoord. Alsof ik zelf al teveel op de rem ga staan om te voorkomen dat ik al mijn kennis in een keer over iemand uit stort.

quote:

Op maandag 27 oktober 2008 09:56 schreef Innocence het volgende:

[..]

Misschien weet ze het wel en probeert ze vervelende vooruitzichten zo ver mogelijk voor zich uit te schuiven?

Dat herken ik namelijk wel. Terwijl je er dan toch de hele tijd mee bezig bent en je er alleen maar rot door gaat voelen.

Vaak weet ze niet eens welke dag van de week het is of nog erger, hoe laat het is Als ik haar na een kwartier zeg dat er 2 uur voorbij is (of andersom), neemt ze dat direkt aan. Buiten de vakanties om krijgt ze een aardig gevoel van de dagen van de week, doordat ze natuurlijk naar school gaat en iedere dag er anders uitziet. Maar in vakanties heeft ze geen idee welke dag het is, zo vraagt ze me regelmatig op Zondag of we even naar de winkel gaan........

quote:

Op maandag 27 oktober 2008 12:31 schreef childintime het volgende:

[..]

Vaak weet ze niet eens welke dag van de week het is of nog erger, hoe laat het is Als ik haar na een kwartier zeg dat er 2 uur voorbij is (of andersom), neemt ze dat direkt aan. Buiten de vakanties om krijgt ze een aardig gevoel van de dagen van de week, doordat ze natuurlijk naar school gaat en iedere dag er anders uitziet. Maar in vakanties heeft ze geen idee welke dag het is, zo vraagt ze me regelmatig op Zondag of we even naar de winkel gaan........

Dit herken ik wel, ook na een tijd van vakantie of geen colleges dat ik dan ná de vrije dagen een of twee vrije dagen moet nemen om weer zover te komen om te gaan. Ik denk dat het aan het wegvallen van structuur ligt, misschien dat je dochter daarom in vakanties die dingen niet weet, omdat er geen (minder) vaste terugkerende dingen zijn op die dagen.
Ook toen ik full-time werkte had ik na een vrije week vaak een tijd nodig om weer op te laden, lijkt wel wanneer de dagen dichterbij komen de stress opbouwt en dan op de dag (en avond ervoor) komt ineens alles in een keer. Dan natuurlijk moet je gaan verklaren waarom je er niet was, dat probeer je zolang mogelijk uit stellen, dus alles duurt langer en wordt steeds lastiger, waardoor je 'moet' gaan liegen om het recht te breien in een wanhoopspoging

Misschien dat (kunstmatige) structuur in vakanties kan helpen, bijvoorbeeld 9 uur opstaan, 10 uur (gezamelijk) ontbijt, 13uur thee, 17uur avondeten, 19uur wat drinken en dan 21uur bedtijd (ik zeg maar wat).
Het kan misschien helpen, maar als ik dat zie bij sommige gezinnen die dat op die manier doen werkt dat bij mij alleen maar verstikkend (net als "huisregels" die op de koelkast hangen e.d.)

Ik kan daar zelf ook niet zo goed tegen. Ik heb juist enorme behoefte aan geen regels ed. Maar misschien is het idd voor haar wel handig. Ik merk ook wel aan haar dat het dagelijks leven haar best zwaar valt. Lijkt me ook lastig, als je vrijwel geen tijdsbesef hebt om dan wel mee te moeten doen in een maatschappij waar alles om tijd draait.

quote:

Op maandag 27 oktober 2008 11:17 schreef Black_Tulip het volgende:


Wat betreft tics valt het bij mij best mee, maar ik ben zelfdestructief. Ik heb de neiging om puistjes open te krabben en dat worden dan lelijke wondjes en dan kan ik weer niet van de korstjes af blijven, godzijdank zitten ze nu eens niet op mijn gezicht. Ook bijt ik mijn lippen kapot als ze droog worden door de kou. Dat alles steekt vooral op als ik veel stress heb.

In groep 8 had ik veel bloedneuzen, maar dan vooral omdat ik het niet kon laten om de korstjes los te peuteren waardoor ik weer een bloedneus ontketende. Volgens mij heb ik daarmee mijn reukzin aardig verneukt

Dacht dat ik de enige was die dat deed Heb vanalles geprobeerd om ervan af te komen, in combinatie met ecceem is heeft het er namelijk voor gezorgt dat ik de lelijkste benen op deze planeet heb.

tvp

Ik loop overigens niet vreemd, maar vroeger misschien wel wat (niet echt geheel rechtop denk ik), wat ook een reden van wat scheldpartijen kan zijn geweest, maar helemaal zeker weet ik dat ook niet.

Ik blijf hier graag meelezen. Zeer verhelderend. Bedankt