Scheiden of bij elkaar blijven voor de kinderen?

Ik heb wat algemene opmerking en de persoonlijke ervaring waar je om vraagt.

Het komt op mij over dat er meer aan de hand is dan alleen maar dat je niet meer van hem houdt. Het klinkt alsof je bang bent voor hem en geen confrontatie met hem durft aan te gaan. Denk je dat je kinderen dat niet merken?
Idealiter leef je als ouders je kinderen een leven voor waarbij je relatie een voorbeeld is voor hoe jouw kinderen later zelf een relatie kunnen opbouwen met hun partner. Dus met liefde, genegenheid, respect. Ook al zijn er ruzies, de basis is goed. Dat is een veilig nest.
Kinderen voelen dingen aan... en het schrijnende daaraan is dat kinderen de schuld bij zichzelf neerleggen: "was ik maar lief, slim, etc, dan zouden pa en ma geen ruzie maken"
Maar ik denk dat scheiden voor de kinderen een slechte motivatie is. Je kunt de verantwoordelijkheid voor de scheiding niet bij de kinderen neerleggen: "ik heb het voor jou gedaan, dus het is eigenlijk jouw schuld".

Als partner en ouder hebben jullie beide de verantwoordelijkheid je huwelijk serieus te nemen, je kunt pas over scheiden praten als alle opties de revue zijn gepasseerd. Weet je zeker dat je huwelijk niet te redden is?
Je mening over therapeuten is kortzichtig, relatietherapie kan jullie helpen te ontdekken of het waard is om voor te vechten. Mocht blijken dat scheiden uiteindelijk het beste is, kunnen jullie beiden je kinderen later recht in de ogen kijken als je zegt dat jullie alles eraan gedaan hebben, maar dat scheiden onvermijdelijk was.

Wat voor man/vrouw wil je dat je kinderen later worden? Een man die zijn vrouw negeert en bang maakt? Een vrouw die niet voor haar mening uit durft te komen? Want kinderen doen wat je doet, niet wat je zegt.
Ik geloof dat gelukkige ouders gelukkige kinderen hebben, en miserabel zijn en denken dat je kinderen daar geen gestoord beeld van relaties en zelfbeeld van krijgen is naief.

Blijven tot nadat de kinderen uit huis zijn, dat "offer" brengen voor ze.... pfff... hoe moeten ze daarmee omgaan later? Daarbij, heb je zo weinig oog voor jezelf? Is dat alles wat je waard bent, een kutleven? Je bent meer dan alleen maar de moeder van je kinderen.... en je kids leren dat opoffering de juiste weg is, leert hun weinig goeds voor later.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was, mijn vader dronk en mijn moeder heeft ons uit die situatie gehaald. Wat ik me vooral kan herinneren van vlak na de verhuizing was de relaxte sfeer, geen spanning meer, geen ruzie meer.
Doordat de relatie met mijn vader niet aanwezig was, heb ik vast een verstoord man-beeld enzo maar dat is een gevolg van de niet-bestaande relatie, niet zozeer van de scheiding. Ook na een scheiding kunnen de kinderen een goede relatie hebben met beide ouders, zolang die daar allebei maar volwassen mee omgaan.

Wat ik wel heb geleerd is dat het oke is om gelukkig te willen zijn, dat je niet alles hoeft te accepteren, dat een relatie niet betekent spanning en ruzie.

Over bovenstaande negatieve gevolgen: ik en mijn zussen hebben allemaal gestudeerd, hebben allemaal een goede baan, relatie etc., zijn nooit crimineel ofzo geworden. En iedereen kent een heleboel mensen in zijn omgeving die uit een gescheiden nest komen.... en het merendeel komt goed terecht toch?

Ik heb enkele jaren geleden van dichtbij de scheiding van mijn zus meegemaakt (kids toen 8 en 6) en dat heeft een enorme positieve invloed gehad op alle betrokkenen. De kinderen doen het beter, minder gestresst en angstig en mijn zus is veel gelukkiger en dus een betere moeder. Ze hebben veel contact met hun vader omdat beide ouders daar volwassen mee omgaan.
Dus scheiden kan soms wel degelijk de beste keuze zijn.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt.....

En je man? Is hij de ruzies niet beu? Wil hij niet scheiden?

Waarom blijft hij bij je?

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 23:47 schreef DOCG het volgende:

Wat ik wel heb geleerd is dat het oke is om gelukkig te willen zijn, dat je niet alles hoeft te accepteren, dat een relatie niet betekent spanning en ruzie.

Presies. JIJ bent er ook nog. Je mag ook wel eens aan jezelf denken. Niet koste wat het kost maar aan blijven modderen, voor hoe lang? 5 jaar? 10? Ondertussen heb je voor jezelf het gevoel geen leven te hebben.

Het is "jouw" leven....

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:29 schreef steenbok1977 het volgende:
De liefde tussen ons is over. We hebben soms ruzie waar de kinderen ( 4 en 10 jaar) bij zijn.
<.......> Dus wat is beter. Bij hem blijven of scheiden?

Dat hangt helemaal van de ernst en aard van de situatie af. Als hij jou en/of de kinderen mishandelt, zou ik maken dat ik weg kom. Als jullie karakters onderling te veel botsen en/of de vonk is er niet meer, dan zou ik daar samen met hem een oplossing voor zoeken. Ik neem aan dat jullie relatie in het verleden veel beter was, anders hadden jullie toch ook geen kinderen genomen?

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:49 schreef steenbok1977 het volgende:
Ik ga ervan uit dat hij niets voor me voelt. waarom dan die ruzies, en dan soms ook nog waar de kinderen bij zijn.En het gaat om de stomste dingen. De ruzies maakt me niet zo veel uit maar niet waar onze kinderen bij zijn. Ben bang voor zijn reactie als ik zeg dat ik totaal niets meer voor hem voel.

Bang zijn voor je eigen partner, dat is niet gezond. Waarom ben je bang voor hem? Heeft hij alleen een opvliegend karakter, of dreigt hij met geweld richting jou? Het is toch wel belangrijk dat je voor jezelf durft op te komen. Het kan ook best zijn dat jullie beiden gefrustreerd zijn over zaken binnen en buiten de relatie en dat te veel op elkaar afreageren, zonder te zoeken naar oplossingen. Daarom is het belangrijk dat je ook voor jezelf opkomt, aangeeft dat het zo niet langer gaat.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:06 schreef steenbok1977 het volgende:
Nee dat dus niet. Ik durf niet omdat ik bang ben voor zijn reactie.
Denk wel aan scheiden, maar denk als het er op aan komt denk ik dat ik het niet durf alleen maar om zijn reactie.

Je kan ook op een rustig moment, als de kinderen er niet bij zijn, eens naar hem informeren hoe hij zich voelt in jullie relatie, hem te kennen geven dat je het niet meer trekt zoals het nu gaat, maar dat je zoekt naar een oplossing. Ik zou niet meteen met scheiden komen aanzetten, als je niet eerst de situatie goed met hem hebt doorbesproken.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:24 schreef steenbok1977 het volgende:
Ik ken hem en denk ook als ik ga scheiden van hem dat hij heel moeilijk gaat doen en dat de ruzies dan nog erger worden.

Wat is het voor iemand dat hij zo zou doen? En was hij altijd al zo, maar was jij verblind door verliefdheid, of is hij veranderd door dingen die zijn voorgevallen in jullie levens/relatie?

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:40 schreef steenbok1977 het volgende:
mijn probleem is dat ik niet meer van hem hou. een therapeut kan daar niets aan veranderen.
heb al veel op internet gelezen van therapeuten. en mijn conclusie daar is dat je voor de kinderen bij elkaar moet blijven en dat je zelf ongelukkig bent maakt niet uit.

Dat heb ik nog nergens gehoord of gelezen, klinkt me ook wel vreemd in de oren hoor. Tuurlijk zal een therapeut nagaan of jullie wel hard genoeg gewerkt hebben aan jullie relatie en of het nog zin heeft om te vechten voor je relatie, zeker als je kinderen hebt. Maar soms zal ook blijken dat het beter is uit elkaar te gaan.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

er is inderdaad een ander in het spel, maar wilde ik niet over hebben, schaam me ervoor.
de ruzies waren voordat ik met een ander begon ook al.
Ik ben verliefd geworden op een vrouw. de liefde tussen ons is erg sterk en geloof dat zij de ware voor me is. het heeft een paar maand geduurd en had haar beloofd om voor haar te kiezen. maar elke keer als ik naar mijn kinderen keek kon ik het niet. zij hebben het recht om bij hun vader te zijn. op een gegeven moment heb ik haar ook gezegd dat het over was en dat ik bij hem blijf voor de bestwil van mijn kinderen.
ik heb haar daar heel veel pijn meegedaan. en mezelf ook. ik hou van haar en wil heel graag met haar door maar kan het niet voor mijn kinderen. wij geloven echt dat we bij elkaar horen en houden ondanks alles nog steeds van elkaar. ik probeer het wel maar kan haar niet uit mijn gedachten krijgen en mijn liefde voor haar wordt alleen maar sterker. maar ik kan het mijn kinderen niet aan doen. sorry dat ik dit alles niet direct heb verteld, maar schaam me ervoor. ik wil namelijk niet degene die de schuld krijgt dat het huwelijk is gestrand.
de vrouw waar ik wat mee heb gehad zegt dat het tijd word dat ik een keer voor mezelf kies en dat de keuze die ik nu heb gemaakt ook niet goed is voor de kinderen, want die voelen het echt wel aan.
ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.
ik vind het wel heel erg moeiijk want ik zeg de liefde van mijn leven op voor mijn kinderen. die blijven voor mij altijd nummer 1 en hun geluk telt. en dat ik me ongelukkig voel is maar een bijzaak.

o wacht even. Dat maakt de zaak anders.

Wat je vriendin zegt is waar. Je moet ook aan jezelf denken. Want je houdt haar ook aan het lijntje. En je zal uiteindelijk toch maar ongelukkig voelen om in deze uitzichtloze situatie te zitten.

Ik ken genoeg stellen die in dezelfde situatie hebben gezeten zoals jij. En dat ze toch gescheiden zijn en dan toch leuk met de kinderen omgaan. Dat kan ook. Het is wel errrug makkelijk om af te wachten totdat hij een fout maakt.

Weet jouw man dat er iets aan de hand is? Of weet ie van niets?

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:

ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.

heilig boontje

neem eens wat verantwoordelijkheid... je verloedert je relatie, je kinderen en je toekomst zodat je straks comfortabel je man overal de schuld van kan geven?

Maar wat zegt jou dat die vriendin jouw liefde is? Ben je lesbisch? Of doe je het voor de kik?

Kijk, dat er hiervan pijn komt is onvermijdbaar. Wil je het hem niet zeggen omdat ie een kort lontje heeft? En om voor de kinderen bij elkaar te blijven, doe je jezelf te kort én de kinderen.
Nu ben je nog jong, maar years down the road zal je alleen maar spijt krijgen.

Vind je dat je te vroeg bent getrouwd?

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 12:35 schreef steenbok1977 het volgende:

...
maar mijn kinderen gaan voor en ik denk dat dit de beste keuze is om bij elkaar te blijven voor de kinderen.

totdat hij in de fout gaat toch?...

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:
de ruzies waren voordat ik met een ander begon ook al.
Ik ben verliefd geworden op een vrouw.
ik probeer het wel maar kan haar niet uit mijn gedachten krijgen en mijn liefde voor haar wordt alleen maar sterker. maar ik kan het mijn kinderen niet aan doen.

Dat je verliefd bent geworden op een ander, à la, het gaat erom wat je daarmee doet uiteindelijk: of je je eigen gezin daarmee op het spel wil zetten of toch voor je man kiest. Als je bij je gezin blijft zal je natuurlijk wel voor je man moeten kiezen. Je kinderen hebben niets aan een moeder die hun vader niets gunt.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:
ik wil namelijk niet degene die de schuld krijgt dat het huwelijk is gestrand.
ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.

Je bent dus eigenlijk heel hypocriet bezig en wacht alleen nog maar op een moment dat je de schuld van jouw falen op hem kan afschuiven. Je geeft duidelijk niks meer om je man, wil hem alleen nog maar kapot maken en zelf met de schone schijn ervandoor gaan.

Wat denk je als de kinderen daar later achter komen, hoe zij zullen reageren? Of ga je ze hun hele leven blijven voorliegen en hun vader onnodig zwartmaken bij hun? Nou lekkere moeder ben je dan.

Je kan natuurlijk ook zelf weg gaan met die 'liefde van je leven' en de kinderen bij hem laten! Jij gelukkig, kinderen gelukkig, je man gelukkig, want die is veel beter af zonder jou, als ik het zo hoor..

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 12:15 schreef Re het volgende:
heilig boontje

neem eens wat verantwoordelijkheid.

Precies. Volgens mij is het enige doel van dit topic ook om de verantwoordelijkheid voor de beslissing die ze allang genomen heeft te kunnen afschuiven. "Ja, ik maakte me heel erg zorgen om wat een scheiding zou doen met de kinderen en wilde eigenlijk daarom maar bij hem blijven, maar iedereen zei dat de kinderen onder de huidige situatie nog veel meer lijden en dat ik voor mezelf moest kiezen."

In principe denk ik over dit soort dingen net als Garrison hier post, maar omdat ik in dit geval een hevig geval van "geen verantwoordelijikheid willen nemen" vermoed ben ik blij dat er een hoop reacties van Scaurus en sigme tussen staan die niet zeggen wat TS wil horen. Zal ze toch zelfstandig haar eigen beslissing moeten nemen en daar de verantwoordelijkheid voor nemen en dat lijkt me ook het beste.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:08 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

is erg egoistisch van me, maar JA

Vind je ook dat hij het verdient om zo behandeld te worden?
En vind je dat de kinderen het verdienen om in zo'n leugen te leven?

Dan is er maar 1 oplossing: schuld bij jezelf erkennen, zelf weg gaan, kinderen bij hem laten, bezoekregeling treffen. Dat lijkt me nog de meest rechtvaardige oplossing in deze situatie.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

er is inderdaad een ander in het spel, maar wilde ik niet over hebben, schaam me ervoor.
de ruzies waren voordat ik met een ander begon ook al.
Ik ben verliefd geworden op een vrouw. de liefde tussen ons is erg sterk en geloof dat zij de ware voor me is. het heeft een paar maand geduurd en had haar beloofd om voor haar te kiezen. maar elke keer als ik naar mijn kinderen keek kon ik het niet. zij hebben het recht om bij hun vader te zijn. op een gegeven moment heb ik haar ook gezegd dat het over was en dat ik bij hem blijf voor de bestwil van mijn kinderen.
ik heb haar daar heel veel pijn meegedaan. en mezelf ook. ik hou van haar en wil heel graag met haar door maar kan het niet voor mijn kinderen. wij geloven echt dat we bij elkaar horen en houden ondanks alles nog steeds van elkaar. ik probeer het wel maar kan haar niet uit mijn gedachten krijgen en mijn liefde voor haar wordt alleen maar sterker. maar ik kan het mijn kinderen niet aan doen. sorry dat ik dit alles niet direct heb verteld, maar schaam me ervoor. ik wil namelijk niet degene die de schuld krijgt dat het huwelijk is gestrand.
de vrouw waar ik wat mee heb gehad zegt dat het tijd word dat ik een keer voor mezelf kies en dat de keuze die ik nu heb gemaakt ook niet goed is voor de kinderen, want die voelen het echt wel aan.
ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.
ik vind het wel heel erg moeiijk want ik zeg de liefde van mijn leven op voor mijn kinderen. die blijven voor mij altijd nummer 1 en hun geluk telt. en dat ik me ongelukkig voel is maar een bijzaak.

Dat is vuil zeg....dat is echt heel erg vuil...wachten tot hij een stap verkeerd zet om de schuld op hem te kunnen leggen.
Heb je zelf wel door hoe verschrikkelijk laag dat is, hoe oneerlijk tegenover je man en de kinderen?

En geloof me, je kinderen zullen het wel te weten komen als ze het niet al weten en zullen je dat zeker en vast kwalijk nemen.

Konkelspelletjes gaan het niet beter maken, wachten tot hij de fout ingaat, de relatie met haar langzaam opbouwen alsof het er nog niet was, denk je dat je kinderen gek zijn ofzo?

Als je echt met haar verder wil en op goede voet met je kinderen wil blijven zal je met de billen bloot moeten, eerlijk moeten zijn, ze zullen het je echt wel kwalijk nemen dat je er met een ander vandoor gaat, maar als je eerlijk bent kan dat helen, ga je konkelen, tegenover hun vader en tegenover hun dan is de schade onnoemelijk veel groter.

Ik geloof er steeds minder van.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:35 schreef steenbok1977 het volgende:
eigelijk niet nee. wat zij ook wel eens heeft gezegd dat dit oneerlijk is voor mijn man. ik hou niet meer van hem en zij vind dat ik wel van hem moet scheiden omdat hij ook iemand verdiend die wel van hem houdt.

Ben ik het mee eens.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:35 schreef steenbok1977 het volgende:
ik denk dat ik de schijn wel hoog kan houden en dat mijn kinderen er niets van merken. want eigenlijk denk ik dat als ik ga scheiden dat mijn kinderen er last van krijgen en zeker ook op latere leeftijd. dus eigenlijk is er maar 1 oplossing. bij elkaar blijven voor de kinderen. ze zijn 4 en 10 nog jong en denk dus echt niet dat zij merken dat ik niet meer van mijn man houdt.

Dan onderschat je volgens mij de zintuiglijke vermogens van kinderen. Kinderen voelen juist heel snel aan als iets niet lekker loopt, vooral als ze bij andere kinderen thuis komen, waar de ouders nog wel liefdevol met elkaar omgaan. Niets is voor kinderen belangrijker dan dat ze zien dat papa en mama van elkaar houden. Er mogen best wat probleempjes zijn, zolang ze maar zien dat hun ouders elkaar steunen en van elkaar houden is er niks aan de hand.

Probleem is dat jij niet meer van je man houdt. Je gaat je hierdoor toch anders gedragen in het gezin en jouw man natuurlijk ook. Je kan wel proberen de schijn op te houden, maar daarmee belazer je dus eigenlijk zowel je man als je kinderen, als ook jezelf. En dan zit je ook nog te wachten op een moment dat je man zo kapot is van alles, opdat hij iets doet, wat jij kan aangrijpen om er met de schone schijn vandoor te gaan. Walgelijke actie zou dat van je zijn, geen woorden voor, echt.

Je kan trachten stug vol te blijven houden dat jij het goede voorbeeld aan je kinderen wil doorgeven en op krampachtige wijze maar niet door de mand willen vallen. Wat denk je dat dat voor gevolgen heeft voor je kinderen als zij jouw gedragingen gaan overnemen? Misschien zullen zij later ook moeite gaan krijgen om hun gevoelens te uiten bij hun verkering, omdat daar thuis altijd zo'n taboe op heerste en er steeds maar irritaties waren.. Kinderen nemen daar zeker wel iets van mee voor hun verdere leven.

Dan kun je als ouders beter eerlijk zijn en aan ieders eigen geluk gaan werken, als het niet kan met elkaar, dan maar zonder elkaar, dat valt doorgaans veel beter te plaatsen voor de kinderen, dan in zo'n nephuwelijk grootgebracht worden.

[ Bericht 3% gewijzigd door Escaflowne op 11-10-2008 14:34:47 ]

Is er tussen jullie echt niks meer te lijmen? Praten jullie met elkaar?

Je moet gewoon nooit aan kinderen beginnen, heb je dat hele gezeur ook niet.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:22 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]


Ik weet dat mijn huwelijk op den duur toch stuk loopt en daar ben wacht ik op omdat ik niet de schuld wil krijgen. en ja is misschien wel hypocriet. Ik heb er wel alles voor over, want heb een punt gezet achter de relatie met de liefde van mijn leven omdat het geluk van mijn kinderen boven die van mij staat. mijn nu ex vriendin zegt dus dat als ik toch weet dat het huwelijk ooit strand waarom dan niet gewoon scheiden en dat wij dan wel bij elkaar komen. zij vind dat ik hier verkeerd aan doe. maar ik dus niet.

Laf rotwijf.
Je doet helemaal niks voor je huwelijk, geen enkele moeite, je laat het zelf doodbloeden. En dan hier nog een beetje de miskende huilie uithangen omdat je een relatie met "de liefde van je leven" laat gaan onder het mom alles voor je kinderen over hebben. Daar gebruik je zelfs je kinderen nog voor. . Doe je man een groot plezier en pak nu nog even je spullen dan. Wees dan zo dapper?

Het is heel simpel hoor, of je gaat nu wat van je huwelijk maken en daar eens heel hard je best voor doen of je kiest voor die vriendin. Maar geen smoesjes en maar wachten tot iemand anders het besluit voor je neemt zodat jij dat niet hoeft te doen om daarna te kunnen zeggen dat het je allemaal maar gebeurd is.

quote:

Op zondag 12 oktober 2008 01:35 schreef Stali het volgende:

[..]

Laf rotwijf.
Je doet helemaal niks voor je huwelijk, geen enkele moeite, je laat het zelf doodbloeden. En dan hier nog een beetje de miskende huilie uithangen omdat je een relatie met "de liefde van je leven" laat gaan onder het mom alles voor je kinderen over hebben. Daar gebruik je zelfs je kinderen nog voor. . Doe je man een groot plezier en pak nu nog even je spullen dan. Wees dan zo dapper?

Toen ik begon met lezen had ik sympathie en wilde graag een bemoedigend bericht posten, maar naar wat verder gelezen te hebben, was die sympathie zo goed als verdwenen. Ander in het spel, zelf niet de verantwoording willen nemen, en je relatie doelbewust laten doodbloeden.

Wat Stali zegt; doe je man een plezier en pak je spullen maar in, en vertel gewoon de waarheid aan je man. Ik denk overigens ook dat je nog op weinig sympathie van de mensen hier kan verwachtten. Naar mijn mening ben je zelf de oorzaak van het geheel (en ook die onruststoker van een vriendinnetje van je!)

[ Bericht 1% gewijzigd door Eliminator20 op 12-10-2008 06:42:35 ]

Dan zou ik gelijk in relatietherapie gaan... laat zien dat je het serieus meent tegen manlief...

Volgens mij had ze allang deze beslissing genomen, maar zocht hier bevestiging. We geven 5 bladzijden lang advies, maar wil daar niets van weten.

Ze doet haar zelf, haar kinderen én haar man tekort om in deze uitzichtloze situatie te bliven.

(isn't this very Oprah of me? )

TS, jij moet heel nodig eens eerlijk gaan praten met je man. Vertel hem wat je hier zegt, dat je van een ander houdt, dat je je kinderen voorop wil stellen en om die reden bij hem wil blijven.

Misschien is hij ook wel niet op z'n achterhoofd gevallen. In elk geval kunnen jullie dan proberen er beide het beste van te maken. Jullie huwelijk redden bijvoorbeeld, of juist met wederzijds goedvinden er een opener huwelijk van maken. In ken ook wel mensen die in goed overleg naast elkaar zijn gaan wonen.

Kinderen kunnen echt vanalles aan rare constructies prima aan - als hun ouders maar bij elkaar blijven (ook als dat naast elkaar levend is). Er zijn meer opties dan jij lijkt te zien. Maar dan moet je er wel de betrokken levenspartners in kennen. Jouw man verdient inderdaad beter dan dat jij dit allemaal voor jezelf houdt.

quote:

Op zondag 12 oktober 2008 06:35 schreef Eliminator20 het volgende:

Toen ik begon met lezen had ik sympathie en wilde graag een bemoedigend bericht posten, maar naar wat verder gelezen te hebben, was die sympathie zo goed als verdwenen. Ander in het spel, zelf niet de verantwoording willen nemen, en je relatie doelbewust laten doodbloeden.

Precies wat ik dacht; TS is echt the Spawn of Satan.

In het algemeen: goede relatie therapie waarbij je mekaar weer een kans gaat geven of scheiden.

ik ben opgegroeid bij ouders die alleen bij elkaar bleven voor de kinderen en dat heeft een enorme impact op mijn leven gehad.
Ze hadden nooit ruzie maar de sfer was om te snijden.

Wat betreft die relatie thereapie: soms kan het helpen om eens weer op een andere manier naar elkaar te gaan kijken, naar de positive kanten en je niet te verliezen in geruzie over klein geneuzel.

In geval van TS: scheiden

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:53 schreef Scaurus het volgende:

[..]

Dat is een zeer egoïstische en onzinnige oplossing, denken dat je kinderen wel gelukkig worden als jij ook gelukkig bent. Voor kinderen is het nooit leuk dat papa en mama niet meer in hetzelfde huis wonen, dat ze dan bij papa wonen, dan bij mama.

Dat is helemaal niet zo raar.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was want voor mijn ouders was de koek op. Op dat moment is dat uiteraard niet leuk, maar twee huizen hebben is niet vervelend hoor.

Het ligt er alleen aan hoe het geregeld wordt, gaan papa en mama de kinderen als pressiemiddel gebruiken, dan is het absoluut niet goed.

Mijn broertje en ik mochten zelf kiezen bij wie we gingen wonen en we mochten zelf weten hoe vaak we naar mijn vader gingen.

En als jij niet gelukkig bent, reken maar dat je kinderen dat merken.

quote:

Op zondag 12 oktober 2008 09:29 schreef steenbok1977 het volgende:
Allemaal bedankt voor jullie reacties.
Heb mijn beslissing genomen en ik vind dat het beter voor de kinderen is om bij hun vader te blijven.
Ben wel verdrietig voor het feit dat ik wel heel veel van haar hou en haar heel veel pijn heb gedaan met deze beslissing. Ik zie haar niet meer en ze zeggen, uit het oog, uit het hart. Dus dat moet toch lukken.
Ik kan het mijn kinderen niet aandoen om ze bij hun vader weg te halen. En ik hoop dat ze hier echt niets van mee krijgen. En misschien als ik er goed aan ga werken komt er misschien wel weer gevoelens voor hem terug.
Ik kies voor mijn gezin!!!

Dan hoop ik voor je dat het allemaal goed voor je uitpakt. Maar je hebt de schijn tegen.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:29 schreef steenbok1977 het volgende:
De liefde tussen ons is over. We hebben soms ruzie waar de kinderen ( 4 en 10 jaar) bij zijn. Voelen zij dit ik dat er niets meer is tussen ons? Ik weet het niet meer. Weet namelijk niet of ik dit vol kan houden. Het langs elkaar leven en af en toe ruzie. Doe ik mijn kinderen pijn door die ruzies? Of hebben ze niet door dat we niets meer voor elkaar voelen. Moet ik bij hem blijven omdat dat voor de kinderen beter is?
Of toch gaan scheiden. Zit met mn handen in het haar. Wie kan me helpen? wie heeft ook in zo`n situatie gezeten? En wat vinden de kinderen van gescheiden ouders? hebben jullie veel meegekregen omdat de ouders voor jullie bij elkaar zijn gebleven? Dus wat is beter. Bij hem blijven of scheiden?

Ken je je eigen kinderen wel?
Je weet toch zelf het beste of je kinderen reageren op de spanningen tussen jullie...

Ben zelf nu aantal jaren gescheiden en heb 2 dochters (8 en 4 jaar oud). In het begin was het heel erg moeilijk, maar kinderen zijn gelukkig erg flexibel.
Natuurlijk is het altijd beter als ze opgroeien in een gezin met papa en mama, maar wanneer dat niet gaat, moet je kiezen in het belang van jezelf en je kinderen. Onderlinge spanningen pikken ze altijd op. Dus net doen alsof alles goed is werkt echt niet.

quote:

Op zondag 12 oktober 2008 13:04 schreef WrineX-Joske het volgende:

[..]

Precies wat ik dacht; TS is echt the Spawn of Satan.

omg, overdrijven is ook een vak.

Ik heb niet alles gelezen, maar las wel een post ergens over een andere manier van samenleven, want deze situatie gaat zich waarschijnlijk weer voordoen. Er zit blijkbaar toch fundamenteel iets niet goed tussen jou en de vader van je kinderen, ondanks dat je wel om hem geeft als vader van je kinderen. Grote kans dat je weer verliefd wordt op iemand anders en het hele probleem herhaalt zich. Kunnen je inderdaad niet gaan latten en naast elkaar gaan wonen bijvoorbeeld.
Dat is eerlijk tegenover je man en jezelf en ik denk dat iedereen hier uit eindelijk gelukkiger van wordt, omdat je kinderen ook zien dat hun ouders respect hebben voor elkaar en eerlijk zijn tegen elkaar, juist omdat ze ooit heel close met elkaar waren.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

er is inderdaad een ander in het spel, maar wilde ik niet over hebben, schaam me ervoor.
de ruzies waren voordat ik met een ander begon ook al.
Ik ben verliefd geworden op een vrouw. de liefde tussen ons is erg sterk en geloof dat zij de ware voor me is. het heeft een paar maand geduurd en had haar beloofd om voor haar te kiezen. maar elke keer als ik naar mijn kinderen keek kon ik het niet. zij hebben het recht om bij hun vader te zijn. op een gegeven moment heb ik haar ook gezegd dat het over was en dat ik bij hem blijf voor de bestwil van mijn kinderen.
ik heb haar daar heel veel pijn meegedaan. en mezelf ook. ik hou van haar en wil heel graag met haar door maar kan het niet voor mijn kinderen. wij geloven echt dat we bij elkaar horen en houden ondanks alles nog steeds van elkaar. ik probeer het wel maar kan haar niet uit mijn gedachten krijgen en mijn liefde voor haar wordt alleen maar sterker. maar ik kan het mijn kinderen niet aan doen. sorry dat ik dit alles niet direct heb verteld, maar schaam me ervoor. ik wil namelijk niet degene die de schuld krijgt dat het huwelijk is gestrand.
de vrouw waar ik wat mee heb gehad zegt dat het tijd word dat ik een keer voor mezelf kies en dat de keuze die ik nu heb gemaakt ook niet goed is voor de kinderen, want die voelen het echt wel aan.
ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.
ik vind het wel heel erg moeiijk want ik zeg de liefde van mijn leven op voor mijn kinderen. die blijven voor mij altijd nummer 1 en hun geluk telt. en dat ik me ongelukkig voel is maar een bijzaak.

Dat jij je ongelukkig voelt is maar bijzaak??

Je maakt met je egoïstische gedrag het leven van 4 mensen kapot, zeikwijf!
Van je man, je kinderen en van de vrouw met wie je bent vreemdgegaan en die je hebt gedumpt na het doen van loze beloftes.

Hoe denk je overigeens je man tot een misstap over te halen? Want dat zal wel in je plannetje zitten?

Dit gaat zich ooit ongelooflijk tegen je keren.

Lafaard!

Dit is wel een beetje het paard achter de wagen spannen wat je nu doet.
Er zit blijkbaar al een hele tijd iets fundamenteels mis tussen jou en je partner, dan kom je hier op een internetforum even vragen of wij willen oordelen wat je het beste kunt doen in deze situatie terwijl wij daar erg beperkt kijk op hebben (plus dat je nog eens informatie achterhoudt). Daarnaast doe je therapeuten af als mensen die direct hun oordeel klaar hebben en jou niet kunnen helpen. Vervolgens kom je door je eigen kromme redenatie tot de 'oplossing' dat je maar bij je man moet blijven omdat je niet de schuld wilt krijgen van een scheiding.

Verder ben ik het met Scaurus eens dat scheiden je niet overkomt maar dat je daarvoor kiest, plus dat zoiets een proces is. Als ik het verhaal van TS lees lijkt het mij dat er al een hele tijd iets mis is, waar toen weinig of niks mee is gedaan en op die manier zijn beide partners verder uit elkaar gegroeid en ze lieten het beide maar gebeuren waardoor er nu eigenlijk nog weinig anders opzit dan van elkaar te scheiden.

Ik heb het topic niet gelezen. Maar ik zeg scheiden.
Je kinderen hebben er op de lange termijn meer aan dan dat jullie koek en ei spelen waar zij bij zijn.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:39 schreef Copycat het volgende:
Ik geloof er steeds minder van.

Ik vraag me af wanneer het boek wordt uitgebracht . het is een te mooi verhaal zo met steeds weer neiuwe spannende stukjes.

niet alles hoeft een fictief verhaal te zijn hoor, mocht je het gevoel hebben dat het wel zo is dan reageer je gewoon niet of stuur je een TR

Ik ben zelf een kind van ouders die bij elkaar bleven voor de kinderen en ik kan je zeggen dat je van al die spanningen en ruzies ook een flinke klap meekrijgt.
de enige reden dat ik denk dat we nog slechter af zouden zijn geweest als mijn ouders gescheiden waren. is omdat ik er van overtuigd ben dat mijn ouders het ieder afzonderlijk er nog beroerder vanaf hadden gebracht en erg op ons zouden zijn gaan leunen.
Als je er van overtuigd ben dat je de kinderen alleen wel en stabiel en fijn thuis kan bieden zonder teveel emo- toestanden dan zou ik daar voor kiezen. Voorzie je een drama als labiele bijstandsmoeder dan kan je maar beter bij je man blijven en in relatietherapie gaan.

TS, aan de ene kant denk ik te bespeuren dat je veel te weinig voor jezelf bent opgekomen de afgelopen jaren; je hebt te veel de sleur in je relatie toegelaten, zonder er iets van te durven zeggen of er ook maar iets serieus aan te willen doen en bent ondertussen al je hoop en motivatie helaas kwijtgeraakt. En dat doet pijn..

Je voelt je nu zo ellendig en miskend dat je in al je wanhoop zelfs bereid bent de situatie er doelbewust zodanig op aan te sturen, opdat anderen (je man, je "liefde van je leven", fokkers, etc.. ) maar bepaalde dingen gaan doen/zeggen, opdat je zelf maar niet de verantwoordelijkheid ervoor hoeft te nemen... En ondertussen vlucht je in je dromen weg van alle drama en bouw je luchtkastelen met je nieuwe liefde...

Aan de andere kant ben je wel heel erg egoïstich bezig. Niet eens om de kinderen, het is jouw eigen "ik" die je niet wil tegenkomen/erkennen (want dat geeft nog meer schuldgevoel), die jou nu doet besluiten om toch maar bij jouw man en kinderen te blijven. Dat is op zich begrijpelijk, je gevoelens van zelfmedelijden, onvermogen en teleurstelling moeten op een of andere manier gecompseerd worden en hoe kan dat gemakkelijker dan door je volledig en geheel toe te wijden aan de zorg voor jouw kinderen, om wie jij zo veel geeft?

Jouw kinderen behoren echter niet alleen aan jou toe. Jij deelt je kinderen met je man. Je man? Wie was dat ook alweer?.. Oh ja, dat was die goedzak die jij wel achter de wagen weet te spannen om al jouw vuile was even op te ruimen, alsof het niets is. Die heeft het zich maar uit te zoeken verder, interesseert je ook geen reet meer. Heb je er ooit (zelf) bij stil gestaan hoe verschrikkelijk rot hij zich zou voelen als jij er met zijn kinderen tussenuit zou knijpen??..

M.a.w. probeer de situatie ook eens vanuit jouw man zijn positie te bekijken. Het is allemaal niet gemakkelijk, maar niet alleen voor jou! Als je dan toch bij je man blijft, wees eerlijk, durf verantwoordelijkheid te nemen en geef hem ook nog een kans. Al zou het maar zijn omdat hij de vader van jouw kinderen is en jou nog steeds niet heeft verlaten, of het huis uit heeft gejaagd... En daar mag je hem best dankbaar voor zijn lijkt mij...

Ik sta versteld van het verhaal, de beslissing en het karakter van de TS, maar helaas is bijna alles wat ik zou willen zeggen al gezegd. Toch maar even dit: hoe heb je dit in godsnaam zo ver kunnen laten komen? Met welke insteek ben je de relatie ingestapt? Heb je ooit van hem gehouden, en zo ja, waarom? Wat voor gebrek aan ruggengraat heb je dat je beseft dat je bang bent om met je man te praten, maar je daar niet even met je man over praat omdat een relatie niet zo hoort? Waarom vertel je ons zo weinig over hoe je man is, wat hij van jou vindt, hoe hij met de kinderen omgaat? Waarom verwaarloos je je eigen levensgeluk? En tenslotte: waarom kies je na zoveel adviezen voor wat ongetwijfeld de slechtste oplossing is voor alle vijf betrokkenen? (jij, je man, je twee kinderen en je geliefde).

ik ben zelf van gescheiden ouders(was toen 7 jaar).
ik raad aan om te scheiden,maar de omgang wel goed te regelen.
zou eerst relatietherapie aanbevelen,maar daar sta je niet open voor.
in mijn geval ging moeder 250KM ver weg wonen,zo slecht was de relatie tussen mijn ouders,dat was achteraf ook geen goede beslissing, ik zag haar maar 1x in de 3 weken.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:39 schreef Copycat het volgende:
Ik geloof er steeds minder van.

Ze kan maar zo de waarheid zeggen.

Wat ben jij een naieve, laffe vrouw. Je bent zelf degene die naast de pot ( mooie woordspeling al zeg ik het zelf ) heeft gepiest, en vervolgens blijf je bij je man waar je niet van houdt, afwachtend totdat HIJ een fout maakt. Ondertussen blijf je ruzie schoppen met je man omdat de spanning bij jou abnormaal hoog is. Je kinderen nemen die spanning over en ze gaan minder goed presteren op school, maar dat is jouw schuld natuurlijk niet: HIJ is de bron van alle spanning, JIJ niet natuurlijk.

Bah, bah en nog eens bah. Wees eens echt sterk en zet een punt achter je schijnhuwelijk.

Relatietherapie gaat niet helpen als beide partijen er niet aan willen werken. In dat geval is scheiden de beste optie, ook voor de kinderen. Twee ouders die volslagen langs elkaar heen leven met alle onderhuidse spanningen van de onvermijdelijke wrijving combineert de eigenschappen van de slechtste gescheiden ouders (conflicten uitspelen via de kinderen) met de onmogelijkheid om je weer open te stellen voor nieuw geluk.

Ik heb net pas het hele stuk van het lesbische uitstapje gelezen. En volgens mij hè, volgens mij interesseert het je geen zak wat het beste is voor je kinderen.
Je wil immers maar al te graag scheiden als hij de keus maakt. Dat zou je voor de kinderen dan ook niet doen als het je echt om hen gaat.

Je gebruikt de kinderen gewoon als excuus omdat je bang bent voor jezelf te kiezen.

quote:

Op woensdag 15 oktober 2008 12:36 schreef Litpho het volgende:
Relatietherapie gaat niet helpen als beide partijen er niet aan willen werken. In dat geval is scheiden de beste optie, ook voor de kinderen. Twee ouders die volslagen langs elkaar heen leven met alle onderhuidse spanningen van de onvermijdelijke wrijving combineert de eigenschappen van de slechtste gescheiden ouders (conflicten uitspelen via de kinderen) met de onmogelijkheid om je weer open te stellen voor nieuw geluk.

Relatietherapie kan ook erg goed zijn om de boel af te sluiten en op een normale, vriendelijke manier uit elkaar te gaan, in dat opzicht is iets dergelijks als relatietherapie goed wat je ook doet.

Niets ergers voor de kinderen dan als ouders uit elkaar gaan dat ze met vette ruzie uit elkaar gaan en later nogsteeds ellende schoppen.

ik denk dat de TS, geen relatietherapie wil, omdat ze er dan verbaal van langs krijgt en met de waarheid geconfreteerd wordt.

Ik zit ook in een dilemma.

Blijven voor de kinderen, maar het gaat ten koste van mezelf, en van ons beiden, en dus ook de kinderen hebben er last van.

twee kinderen, van 6 en 4.
Nog jong he.

Complex. Ik zal hier eens wat rondlezen.

Groetjes

quote:

Op zondag 12 oktober 2008 09:29 schreef steenbok1977 het volgende:
Allemaal bedankt voor jullie reacties.
Heb mijn beslissing genomen en ik vind dat het beter voor de kinderen is om bij hun vader te blijven.
Ben wel verdrietig voor het feit dat ik wel heel veel van haar hou en haar heel veel pijn heb gedaan met deze beslissing. Ik zie haar niet meer en ze zeggen, uit het oog, uit het hart. Dus dat moet toch lukken.
Ik kan het mijn kinderen niet aandoen om ze bij hun vader weg te halen. En ik hoop dat ze hier echt niets van mee krijgen. En misschien als ik er goed aan ga werken komt er misschien wel weer gevoelens voor hem terug.
Ik kies voor mijn gezin!!!

En Co ouderschap? Scheiding betekent niet dat de vader de kinderen kwijt raakt.
Dat hoort niet zo te zijn.
In het gunstige geval raak jij ze ook kwijt, als ze een paar dagen in de week bij hun vader zijn.
Dus het is allebei loslaten. Ze zijn toch van jullie allebei.
Als ik jouw verhaal lees, raak ik meer overtuigd dat ik niet 'voor de kinderen' wil blijven.
Kinderen hebben mij nodig, een moeder die in balans is.
En als ik dit niet kan zijn in mijn huwelijk, zal ik hieruit moeten stappen. Ik wou dat ik iemand kende, of verliefd was of weet ik wat. Maar ik moet het helemaal alleen doen, wat het moeilijk maakt. Er is geen ander. Alleen brengt dit huwelijk geen geluk, het kost me energie. Hoe het verder gaat, geen idee, maar voor de kinderen blijven...nee dat niet.

Let op: hier is een enorme topickick gedaan!

oeps, ik zie dat de topic oud is...
sorry....

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:22 schreef Scaurus het volgende:

[..]

Bron

Voordat ik reageer op de kwestie, even los van mijn persoonlijke opinie, het volgende:
ik heb (een tijd) pedagogiek gestudeerd aan de uni en wij hadden een boek (Making Decisions About Children van Rudolp H. Schaffer) waarin meerdere, zowel kortdurende als longitudinale onderzoeken over de gevolgen van echtscheiding en huwelijksconflicten op kinderen met elkaar werden vergeleken en ook de foutjes die er altijd in een op zichzelf staan onderzoek zitten uit werden gehaald, en daaruit bleek het volgende:

- Kinderen uit een gezin met gescheiden ouders hebben over het algemeen een lager welbevinden dan kinderen van niet-gescheiden ouders, maar...

-... Het is niet zo dat kinderen per definitie diepe schadelijke gevolgen ondervinden als resultaat van de scheiding van de ouders.

Vele factoren in deze verschillen spelen een rol, waarbij de belangrijkste nog wel de kwaliteit van de (brede) familierelaties zowel voor als na de scheiding is. Wordt het kind voldoende gehoord en ondersteund? Is er sprake van een brede kring van familieleden waarin het kind zich veilig en gekoesterd voelt? Hoe zijn de ouders uit elkaar gegaan? Blijft de relatie van beide ouders met het kind intact na de scheiding? Deze factoren kunnen een groot verschil maken.

Kinderen van niet-gescheiden ouders die hun leven lang in constante ruzie opgroeien hebben het zelfs beduidend slechter dan kinderen waarvan de ouders op een goede manier uit elkaar zijn gegaan, net als kinderen waarvan 1 van de ouders de kinderen verlaat na de scheiding.

Dit is de staat van de brede wetenschappelijke opinie op dit moment.

Edit: ohw het topic is antiek
Nou ja wellicht zinvol voor de topickicker!

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:58 schreef DarkElf het volgende:
Ik hoor juist van mensen waarvan de ouders gescheiden dat die ouders dat jaren eerder hadden moeten doen... nee tis niet leuk maar er kwam wel veel meer rust hoor je dan vaak.. waardoor papa én mama ineens leukere mensen werden ook

en kinderen zijn ontzettend flexibel, vergis je niet. zolang mensen normaal met elkaar omgaan hoeft een kind helemaal geen trauma op te lopen.

niet elke scheiding is een vechtscheiding he?

precies, als je dat op een redelijke manier doet en het welzijn van jullie kinderen in acht neemt kun je er best samen goed uitkomen. Een huwelijk dat bol staat van de spanningen is echt niet goed voor de kids.

Je hebt ruzie met de man van de kinderen, zij zien dat jullie niet meer van elkaar houden, zij zien het verdriet (niet wetend (hopelijk) dat je liever bij een ander bent) Als dit al niet tijdens de ruzie wordt besproken.
Zij krijgen dit echt wel mee.

Scheiden is natuurlijk niet leuk, maar in dit geval volgens mij zeker het beste. Zolang het maar goed geregeld wordt en de kinderen zelf niet hoeven te kiezen tussen de ouders.

Ik heb geluk gehad met de scheiding van m'n ouders.. allemaal goed gegaan en geen trauma's aan over gehouden ofzo. Vind dat ze een goede keuze hebben gemaakt, ondanks ik destijds (12) nooit had verwacht dat ze uberhaupt zouden scheiden (nooit ruzies of wat dan ook)