Scheiden of bij elkaar blijven voor de kinderen?

Je kinderen leren van je dus als je als ouders het goede voorbeeld geeft door bij elkaar te blijven wanneer je een godshekel aan elkaar hebt gaat wel werken ja.

Mensen die zelf niet tot die conclusie kunnen komen zouden beter ook geen kinderen kunnen nemen.

[ Bericht 25% gewijzigd door fransbreda op 10-10-2008 18:38:08 ]

't is kiezen uit twee slechten natuurlijk.

Je zegt helemaal niets over jezelf --- wat wil JIJ? Want je kinderen hebben er al helemaal niets aan om jou (en hun vader ook, for that matter) totaal ongelukkig te zien (als dat het geval is, maar als je bij elkaar blijft zonder dat er nog liefde tussen jullie bestaat, dan is die kans behoorlijk reëel).

Samen, for the children.
Tenminste: als je nog normaal met elkaar om kan gaan.

Kinderen krijgen meer van onderhuidse spanningen mee dan je vermoedt.

Voelt hij ook niks meer voor jou? Of ga je daar maar gewoon vanuit?

Ik zou in elk geval niet bij elkaar blijven voor de kinderen. Maar mocht er nog mogelijkheid zijn om de relatie te redden, dan zou ik toch eerst dat proberen.

Scheiden, nooit bij elkaar blijven voor de kinderen.

quote:

We hebben soms ruzie waar de kinderen ( 4 en 10 jaar) bij zijn. Voelen zij dit ik dat er niets meer is tussen ons?

Enkele keren in het jaar ruzie --> bij elkaar blijven voor de kinderen.
Heel vaak knallende ruzie --> uitelkaar gaan voor jezelf EN voor je kinderen.

En wat is de reden dat je wilt gaan scheiden eigenlijk?

je eerste kind op 21? tering, jij was er vroeg bij.

Als het nu steeds constante ruzie is, kan je beter scheiden. Mijn ouders gingen ook scheiden toen ik klein was. Toen ze bij elkaar waren was het steeds ruzie. Sfeer was om te snijden. Na de scheiding is 'hun relatie' beter geworden. Op vriendschappelijke basis.

Maar is de relatie niet meer te redden? Mensen gaan om het minste geringste uit elkaar.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:39 schreef Copycat het volgende:
Kinderen krijgen meer van onderhuidse spanningen mee dan je vermoedt.

Bovendien lijkt het mij heel naar om je later te beseffen dat er altijd die spanning in huis geweest is en ruzies omdat jij /jullie (het kind/de kinderen) er was (waren)

moet een heerlijk gevoel geven.

Iedereen schreeuwt bij elkaar blijven of (in de meeste gevallen) scheiden. Er is echter een derde weg. Dat is bij elkaar blijven zonder ruzie te maken. Er zijn genoeg (vooral oudere) stellen die geen amoureuze liefde tussen elkaar meer voelen, maar wel een verbondenheid, desnoods in de vorm van een soort broer en zus relatie.

Hoewel niet ideaal kan dit een redelijke oplossing zijn. Niet de leukste, maar wel de beste voor de kinderen. Een scheiding is namelijk het slechtste wat een kind kan overkomen, soms nog slechter dan het overlijden van een ouder. Mensen wier ouders vroeger gescheiden zijn lijden dan ook vaker aan angststoornissen en bindingsangst.

hoe kan je een overlijden nou vergelijken met scheiden?

maar goed zal aan mij liggen

Bij elkaar blijven en dan gewoon voor de sex op het buurmeisje springen.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:45 schreef DarkElf het volgende:
hoe kan je een overlijden nou vergelijken met scheiden?

In beide gevallen wordt (vaak) de veilige leefwereld van een kind bruut uit elkaar gescheurd.

Ik ben dus geen fan van die oplossing die Scaurus biedt. Ook al lijkt het egoistisch, het lijkt mij het beste om voor je eigen geluk te gaan; als jij gelukkig bent, en je kinderen zien dat, ook al zijn jullie gescheiden, dan is dat een stuk waardevoller dan een stel ouders waar geen echte liefde tussen te bespeuren valt.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:47 schreef Scaurus het volgende:

[..]

In beide gevallen wordt (vaak) de veilige leefwereld van een kind bruut uit elkaar gescheurd.

ja tuurlijk maar dan zeggen dat het een erger is dan het anders snap ik niet.

sowieso geloof ik het niet maar goed nevermind...

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:44 schreef Scaurus het volgende:
Iedereen schreeuwt bij elkaar blijven of (in de meeste gevallen) scheiden. Er is echter een derde weg. Dat is bij elkaar blijven zonder ruzie te maken. Er zijn genoeg (vooral oudere) stellen die geen amoureuze liefde tussen elkaar meer voelen, maar wel een verbondenheid, desnoods in de vorm van een soort broer en zus relatie.

Hoewel niet ideaal kan dit een redelijke oplossing zijn. Niet de leukste, maar wel de beste voor de kinderen. Een scheiding is namelijk het slechtste wat een kind kan overkomen, soms nog slechter dan het overlijden van een ouder. Mensen wier ouders vroeger gescheiden zijn lijden dan ook vaker aan angststoornissen en bindingsangst.

Ik dank God echt op mijn knieeen dat mijn ouders gescheiden zijn hoor... wat nou slecht voor de kinderen, er zijn meerdere studies die aantonen dat scheiding een veel mindere invloed heeft op kinderen dan altijd is gedacht. Het is zelfs zo dat kinderen die opgroeien tussen ruziende ouders er later door in de problemen komen.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:41 schreef steenbok1977 het volgende:
Lees wel eens van die verhalen dat kinderen van gescheiden ouders er op latere leeftijd problemen mee krijgen. Dat wil ik ze dus niet aan doen.

Als mijn ouders eerder waren gescheiden, had ik er op latere leeftijd waarschijnlijk minder 'problemen' mee gehad. En die problemen had ik niet zozeer met de scheiding an sich, maar eerder met de zich jarenlang voortslepende weg ernaartoe.

Praten jullie überhaupt wel over de staat waar jullie huwelijk zich nu in verkeerd?

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:44 schreef Scaurus het volgende:


Hoewel niet ideaal kan dit een redelijke oplossing zijn. Niet de leukste, maar wel de beste voor de kinderen.

Heb je een linkje naar het betreffende onderzoek?

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:48 schreef Garisson72 het volgende:
Ik ben dus geen fan van die oplossing die Scaurus biedt. Ook al lijkt het egoistisch, het lijkt mij het beste om voor je eigen geluk te gaan; als jij gelukkig bent, en je kinderen zien dat, ook al zijn jullie gescheiden, dan is dat een stuk waardevoller dan een stel ouders waar geen echte liefde tussen te bespeuren valt.

Dat is een zeer egoïstische en onzinnige oplossing, denken dat je kinderen wel gelukkig worden als jij ook gelukkig bent. Voor kinderen is het nooit leuk dat papa en mama niet meer in hetzelfde huis wonen, dat ze dan bij papa wonen, dan bij mama.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:52 schreef Soempie het volgende:
Heb je een linkje naar het betreffende onderzoek?

Welk onderzoek? Ik baseer mij op ervaring (kinderen van gescheiden ouders in mijn omgeving) en oude opvoedingswijsheid.

Ik hoor juist van mensen waarvan de ouders gescheiden dat die ouders dat jaren eerder hadden moeten doen... nee tis niet leuk maar er kwam wel veel meer rust hoor je dan vaak.. waardoor papa én mama ineens leukere mensen werden ook

en kinderen zijn ontzettend flexibel, vergis je niet. zolang mensen normaal met elkaar omgaan hoeft een kind helemaal geen trauma op te lopen.

niet elke scheiding is een vechtscheiding he?

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:53 schreef Scaurus het volgende:
Voor kinderen is het nooit leuk dat papa en mama niet meer in hetzelfde huis wonen, dat ze dan bij papa wonen, dan bij mama.

Nee. Het besef dat de realiteit niet volledig strookt met je ideale droombeeld, is als kind nooit leuk. Dat is kut en jammer, maar wel part of life.
Als het echt niet meer gaat, als de spanning te snijden is of erger, dan hebben kinderen daar meer, en langer, last van wanneer er gescheiden wordt en beide ouders er nog steeds voor de kinderen zijn.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:58 schreef Copycat het volgende:
Nee. Het besef dat de realiteit niet volledig strookt met je ideale droombeeld, is als kind nooit leuk. Dat is kut en jammer, maar wel part of life.

Dat papa zelfmoord pleegt, kan je ook aan een kind verkopen als 'kut en jammer, maar wel part of life'. Echtscheiding is geen part of life. Het is niet iets wat je overkomt, het is iets waar de ouders voor kiezen. Het is het product van de cultuur waarin wij leven. In de meeste (gezonde) samenleving heb je geen echtscheiding op massale schaal. Echtscheiding is een part of culture.

nee vroeger bleven mensen bij elkaar die niet meer van elkaar hielden, die als broer en zus langs elkaar leefden of jaren knokten tot er een dood ging...

je moet niet zomaar opgeven en ik vind zelf scheiden iets wat je alleen doet als je al het andere geprobeerd hebt met hart en ziel... maar bij elkaar blijven zoals onze opa's en oma's deden omdat het nu eenmaal hoort met alle gevolge van dien??

nee lijkt me niet handig.

Een scheiding met een pa die zelfmoord pleegt vergelijken, slaat zo als kut op dirk.

Part of culture en dus part of life. Kun je wel heel hard gaan gillen dat het niet zo hoort in een gezonde samenleving, maar het is wel realiteit dat scheidingen binnen onze cultuur en ons leven relatief gemeengoed zijn.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:49 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

Ik ga ervan uit dat hij niets voor me voelt. waarom dan die ruzies, en dan soms ook nog waar de kinderen bij zijn.En het gaat om de stomste dingen. De ruzies maakt me niet zo veel uit maar niet waar onze kinderen bij zijn. Ben bang voor zijn reactie als ik zeg dat ik totaal niets meer voor hem voel. En denk niet dat de relatie te redden is.Het is gewoon dood gebloed. Ik voel totaal niets meer voor hem. Het is net of ik samenleef met een goede vriend.

Wees er maar niet zo zeker van dat hij niets mee rvoor jou voelt. In zeer veel relaties komt regelmatig ruzie voor, om de kleinste dingen. Ik zou er eerst maar eens gewoon met hem over communiceren en eens zien of jullie ergens iets kunnen terugvinden van wat jullie ooit bij elkaar bracht.

Soms heeft een relatie een dip. Dan moet je gewoon weer aandacht aan elkaar besteden, leuke dingen doen, opnieuw verliefd worden, etc.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:53 schreef Scaurus het volgende:
Dat is een zeer egoïstische en onzinnige oplossing, denken dat je kinderen wel gelukkig worden als jij ook gelukkig bent. Voor kinderen is het nooit leuk dat papa en mama niet meer in hetzelfde huis wonen, dat ze dan bij papa wonen, dan bij mama.

Mijn overtuiging is dat iedereen op deze planeet verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk. Ik denk dat het op de lange termijn voor die kinderen beter is als ze met één gelukkige ouder opgroeien dan met twee die niet gelukkig zijn en zelfs alleen maar vechten, want aangezien dat nu al gebeurt is die kans levensgroot.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:05 schreef Copycat het volgende:
Een scheiding met een pa die zelfmoord pleegt vergelijken, slaat zo als kut op dirk.

Waarom? Zowel echtscheiding als zelfmoord is iets waar je voor kiest. Het is niet iets dat je overkomt, zoals een hersentumor doet. Natuurlijk heb je niet alles in de hand (je kan bijv. depressief zijn), maar uiteindelijk is wel de mens die zelf het scheidingsformulier tekent.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:05 schreef Copycat het volgende:
Part of culture en dus part of life. Kun je wel heel hard gaan gillen dat het niet zo hoort in een gezonde samenleving, maar het is wel realiteit dat scheidingen binnen onze cultuur en ons leven relatief gemeengoed zijn.

Is betekent niet ought. Dat echtscheiding realiteit en gemeengoed is, ontslaat ons niet van de verantwoordelijkheid het aantal scheidingen terug te dringen zodat kinderen in een goede omgeving kunnen opgroeien.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:56 schreef Scaurus het volgende:

[..]

Welk onderzoek? Ik baseer mij op ervaring (kinderen van gescheiden ouders in mijn omgeving) en oude opvoedingswijsheid.

Dan moet je dat zeggen en het niet brengen als een wetenschappelijk aangetoond feit.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:06 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

Nee dat dus niet. Ik durf niet omdat ik bang ben voor zijn reactie.
Denk wel aan scheiden, maar denk als het er op aan komt denk ik dat ik het niet durf alleen maar om zijn reactie. Dus misschien is het toch beter om bij hem te blijven. Dan hebben de kinderen in ieder geval hun vader bij hun.Misschien krijgen ze alles wel niet eens mee?

Waarom vraag je het je kinderen niet, of ze soms merken dat papa en mama ruzie maken, en praat er met ze over, kom er achter hoe zij zich voelen.

Teveel mensen doen alsof kinderen complete idioten zijn, terwijl je dit prima op een normale manier kunt bespreken met ze. Natuurlijkw ele en goed moment uitzoeken, dus niet tijdens SPongebob ofzo, want dan moet mama haar kop houden en drinken en chips neerzetten

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:07 schreef Scaurus het volgende:

Waarom? Zowel echtscheiding als zelfmoord is iets waar je voor kiest. Het is niet iets dat je overkomt, zoals een hersentumor doet. Natuurlijk heb je niet alles in de hand (je kan bijv. depressief zijn), maar uiteindelijk is wel de mens die zelf het scheidingsformulier tekent.

dikke onzin, vind ik. Je moet wat doen met de dingen die je je overkomen tijdens je leven, ongeacht de aanleiding van datgeen gebeurt. Dat geldt ook gewoon voor die kinderen straks, die moeten gewoon leren leven met wat ze overkomt, en dat kan prima. Er hoeft ze niets in de weg te staan om gewoon een gelukkig leven te leiden met gescheiden ouders, als die hun zo goed mogelijk proberen op te voeden.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:11 schreef Yi-Long het volgende:

[..]

Waarom vraag je het je kinderen niet, of ze soms merken dat papa en mama ruzie maken, en praat er met ze over, kom er achter hoe zij zich voelen.

Teveel mensen doen alsof kinderen complete idioten zijn, terwijl je dit prima op een normale manier kunt bespreken met ze. Natuurlijkw ele en goed moment uitzoeken, dus niet tijdens SPongebob ofzo, want dan moet mama haar kop houden en drinken en chips neerzetten

Niet aan de kinderen vragen. Zij zijn 4 en 10 jaar. Je kan die druk niet bij hen neerleggen.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:14 schreef mike_hunt het volgende:

[..]

Niet aan de kinderen vragen. Zij zijn 4 en 10 jaar. Je kan die druk niet bij hen neerleggen.

Welke druk? Je legt geen enkele druk bij ze neer, wanneer je gewoon normaal vraagt of ze het vervelend vinden dat papa en mama soms ruzie hebben. Je kunt ook prima duidelijk maken dat je het zelf ook niet zo leuk vind, maar dat dat soms gebeurt bij mensen die samenleven, en dat papa en mama wel altijd van ze zullen blijven houden.

Je moet het gesprekje natuurlijk wel op een normale natuurlijke manier voeren, dus niet geforceerd, of overdreven met tranen ofzo. gewoon rustig en relaxed en eerlijk, zonder er een 'big deal' van te maken.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:06 schreef steenbok1977 het volgende:
Nee dat dus niet. Ik durf niet omdat ik bang ben voor zijn reactie.
Denk wel aan scheiden, maar denk als het er op aan komt denk ik dat ik het niet durf alleen maar om zijn reactie. Dus misschien is het toch beter om bij hem te blijven. Dan hebben de kinderen in ieder geval hun vader bij hun.Misschien krijgen ze alles wel niet eens mee?

Voor welke reactie ben je bang?

Vooral je kinderen voor gevoelloze gekken verslijten ...
Ga praten met je man.

quote:

Onder de meeste onderzoekers bestaat overeenstemming over het feit dat kinderen na een ouderlijke scheiding een verhoogd risico hebben op het ontwikkelen van problemen vergeleken met hun leeftijdsgenoten uit intacte gezinnen. In 1991 publiceerden Amato en Keith de eerste grote meta-analyse over de gevolgen van echtscheiding voor kinderen. In 2001 herhaalde Amato deze studie voor de onderzoekingen uit de jaren negentig, over 67 gepubliceerde artikelen. Tot zijn verbazing moest hij constateren dat de gemiddelde negatieve effecten voor kinderen in de jaren negentig niet kleiner maar juist groter waren geworden. Hij had dit niet verwacht in verband met de toegenomen acceptatie van echtscheiding in de samenleving (Thornton & Young-DeMarco, 2001). Achteraf vermoedt Amato dat de slechtere resultaten voor kinderen misschien worden veroorzaakt door het feit dat nu ook de matig
slechte huwelijken vaker worden ontbonden, wat voor kinderen moeilijker te begrijpen is. Een tweede reden is – paradoxaal genoeg - wellicht de economische vooruitgang. Hiervan profiteren vooral tweeoudergezinnen en eenoudergezinnen nauwelijks of niet. Kinderen uit tweeoudergezinnen scoren daardoor hoger, maar kinderen uit eenoudergezinnen niet. Amato concludeert dat het in elk geval belangrijk blijft om aandacht te besteden aan de negatieve effecten van scheiding voor kinderen.

Welke gevolgen voor kinderen worden meestal in onderzoek gevonden? Als men het totale onderzoek overziet, dan komen de volgende aspecten van het functioneren van kinderen aan de orde.

1. Schoolprestaties: kinderen die opgroeien in een gezin na scheiding doen het gemiddeld slechter op school dan hun leeftijdsgenoten uit intacte gezinnen (Amato, 2001). Het gaat dan niet alleen om slechtere schoolprestaties, maar ook om schoolgerelateerde gedragsproblemen zoals concentratieproblemen, wangedrag op school en spijbelen (o.a. Emery, 1999; Singendonk & Meesters, 2002). Dronkers (1996) vond in zijn onderzoek dat middelbare scholieren met gescheiden ouders slechter presteren dan scholieren uit intacte gezinnen, maar niet wanneer die intacte gezinnen bestaan uit heftig ruziënde ouders. Kaye (1989) vond na vijf jaar nog steeds verschillen in schoolprestaties tussen jongeren uit gescheiden en intacte gezinnen.

2. Externaliserend gedrag inclusief riskante gewoonten: kinderen uit gescheiden gezinnen vertonen gemiddeld wat meer gedragsproblemen zoals agressief, antisociaal en delinquent gedrag dan kinderen uit intacte gezinnen (o.a. Amato, 2001; Emery, 1999; Frost & Pakiz, 1990). Ook gebruiken zij gemiddeld meer en vaker alcohol en drugs (Amato, 2001; Frost & Pakiz, 1990; Spruijt, De Goede & VanderValk, 2001).

3. Psychologisch en emotioneel welbevinden: kinderen die een ouderlijke scheiding hebben meegemaakt hebben gemiddeld een wat lager welbevinden en iets meer last van stress, depressiviteit, angst en suïcidale gedachten dan kinderen uit traditionele intacte gezinnen (Amato, 2001; VanderValk e.a., in druk). (d) Zelfbeeld: de zelfwaardering van kinderen uit gezinnen na scheiding is gemiddeld lager dan dat van hun leeftijdsgenoten uit intacte gezinnen (Amato, 2001; Amato & Keith, 1991). (e) Sociale relaties: kinderen die een scheiding hebben meegemaakt hebben gemiddeld wat meer moeite bij het aangaan en instandhouden van relaties. Ook is bekend dat zij zelf gemiddeld vaker scheiden dan jongeren die zijn opgegroeid in traditionele gezinnen (o.a. Amato, 2001; Dronkers, 1997a). Alhoewel kinderen van gescheiden ouders op al deze aspecten significant slechter scoren dan kinderen uit intacte gezinnen, zijn de effecten over het algemeen klein (Amato, 2001).

Bron

als je bij elkaar blijft en t gaat over een paar jaar alsnog fout, gaat de 10-jarige die dan puber is het er een stuk zwaarder mee krijgen dan wanneer je nu gaat scheiden.. dat is wat ik uit mn omgeving heb meegekregen...

quote:

Onder de meeste onderzoekers bestaat overeenstemming over het feit dat kinderen na een ouderlijke scheiding een verhoogd risico hebben op het ontwikkelen van problemen vergeleken met hun leeftijdsgenoten uit intacte gezinnen.

Ik denk niet dat hier gezinnen worden bedoeld met ouders die met de moed der wanhoop bij elkaar zijn gebleven. Dit zijn de gewone, normale gezinnen incluis ouders die nog van elkaar houden, gok ik.

het is niet eens alleen een kwestie of ze het merken of niet... jullie zijn waarschijnlijk gewoon een stuk minder leuke ouders nu. Ik kan me goed voorstellen dat jullie niet meer zo vrolijk zijn als jullie samen waren en dat is ook niet leuk voor de kids

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:24 schreef steenbok1977 het volgende:
Ik ken hem en denk ook als ik ga scheiden van hem dat hij heel moeilijk gaat doen en dat de ruzies dan nog erger worden. Dus hoe gaat dat dan? Weet zeker dat als ik de kinderen naar hem breng of hij naar mii, dat hij ruzie gaat maken waar de kinderen bij zijn. En dat wil ik ze ook niet aan doen. Dus dan is het misschien toch beter om maar gewoon bij hem te blijven. Gewoon kijken hoe lang ik het kan rekken en misschien lukt het me wel tot de kinderen het huis uit zijn en dan gaan scheiden.

Ben je al naar een therapeut/psycholoog oid geweest? Misschien kan die bijdragen aan een oplossing voor jullie problemen.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:26 schreef Garisson72 het volgende:
Ik denk niet dat hier gezinnen worden bedoeld met ouders die met de moed der wanhoop bij elkaar zijn gebleven. Dit zijn de gewone, normale gezinnen incluis ouders die nog van elkaar houden, gok ik.

Dat laatste is natuurlijk het ideaal. Maar ik snap waar je heen wil: het is beter dat de ouders uit elkaar gaan dan dat ze ruziënd bij elkaar blijven. Maar is dat zo? Kan je een onderzoek geven die dat aantoont?

Mijn ouders zijn echt niet meer verliefde pubers. Omdat mijn vader van Mars komt en mijn moeder van Venus, is er wel eens wat onenigheid of onbegrip. Mijn ouders hebben echter nooit flinke ruzies gehad. (Die zijn namelijk niet te verbergen, kinderen ruiken dat.) Ik denk dat dit voor een deel ook komt omdat ze altijd het belang van de kinderen op de eerste plaats gezet hebben en niet hun neus achterna gegaan zijn. Dat zie je tegenwoordig vaak: papa krijgt wat met dat jonge ding van het werk, het huwelijk is toch al niet zo spannend meer, papa is weg. Natuurlijk is het zo dat de meeste scheidingen veel meer schrijnende oorzaken hebben, maar toch zie je dat de drempel om te scheiden lager wordt.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:22 schreef Scaurus het volgende:

[..]

Bron

veelal bullshit onderzoek omdat de vergelijking is met "intacte" families en niet met dysfunctionele gezinnen

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:33 schreef Re het volgende:
veelal bullshit onderzoek omdat de vergelijking is met "intacte" families en niet met dysfunctionele gezinnen

Tja. Je kan kinderen van gescheiden ouders ook gaan vergelijken met kinderen die seksueel zijn misbruikt of helemaal geen ouders hebben gekend.

@Re
Ik geloof best dat de scheiding van je ouders voor jou goed is geweest, maar je moet persoonlijke ervaring niet gaan projecteren op echtscheiding als sociaal fenomeen. Dat echtscheiding in een groot deel van de gevallen negatieve gevolgen heeft die niet mis zijn, kan je niet ontkennen.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:32 schreef Scaurus het volgende:

Dat laatste is natuurlijk het ideaal. Maar ik snap waar je heen wil: het is beter dat de ouders uit elkaar gaan dan dat ze ruziënd bij elkaar blijven. Maar is dat zo? Kan je een onderzoek geven die dat aantoont?

Nee heb ik niet. Mijn mening is gebaseerd op pure gut feeling.

quote:

Mijn ouders zijn echt niet meer verliefde pubers. Omdat mijn vader van Mars komt en mijn moeder van Venus, is er wel eens wat onenigheid of onbegrip. Mijn ouders hebben echter nooit flinke ruzies gehad. (Die zijn namelijk niet te verbergen, kinderen ruiken dat.) Ik denk dat dit voor een deel ook komt omdat ze altijd het belang van de kinderen op de eerste plaats gezet hebben en niet hun neus achterna gegaan zijn. Dat zie je tegenwoordig vaak: papa krijgt wat met dat jonge ding van het werk, het huwelijk is toch al niet zo spannend meer, papa is weg. Natuurlijk is het zo dat de meeste scheidingen veel meer schrijnende oorzaken hebben, maar toch zie je dat de drempel om te scheiden lager wordt.

Maar heb je nog wel het idee dat die mensen van elkaar houden? En ondanks die ruzies toch nog blij zijn dat ze elkaar hebben?

Overigens is leeftijd misschien ook nog wel een factor; er zijn denk ik legio uitgelulde echtparen van 50+ die al láng op elkaar uitgekeken zijn, maar zich bij de situatie hebben neergelegd. Die gewenning valt niet te onderschatten na al die tijd, dus dan liggen de kaarten toch anders denk ik.

TS is 31 als we de username mogen geloven, dat is te jong om daar genoegen mee te nemen, vind ik.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:38 schreef Garisson72 het volgende:
Maar heb je nog wel het idee dat die mensen van elkaar houden? En ondanks die ruzies toch nog blij zijn dat ze elkaar hebben?

Het is een ander soort 'houden van' dan gangbaar is. De liefde tussen ouders kan ook liggen in het gezin dat zij gesticht hebben, net zoals vroeger de liefde tussen de boer en boerin lag in de boederij die ze onderhielden. Geert Mak schrijft daar over in Hoe God verdween uit Jorwerd. Als mensen lang samen leven en iets bouwen wat puur uit henzelf voortkomt en waarin hun eigen levens nauw verweven zijn, dan vergroeien ze met elkaar. Misschien is dat geen pure liefde, maar wel een vorm van 'houden van'.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:43 schreef Scaurus het volgende:

Het is een ander soort 'houden van' dan gangbaar is. De liefde tussen ouders kan ook liggen in het gezin dat zij gesticht hebben, net zoals vroeger de liefde tussen de boer en boerin lag in de boederij die ze onderhielden. Geert Mak schrijft daar over in Hoe God verdween uit Jorwerd. Als mensen lang samen leven en iets bouwen wat puur uit henzelf voortkomt en waarin hun eigen levens nauw verweven zijn, dan vergroeien ze met elkaar. Misschien is dat geen pure liefde, maar wel een vorm van 'houden van'.

Een beetje zoals de uithuwelijkingsconstructie in veel culturen werkt, denk ik ja. Onze hedendaagse cultuur is toch wel een heel andere, en al zeker anders dan het leven van een boer en boerin uit Jorwerd.

Ik acht in TS' geval de slagingskans daarop vééél te laag in, vooral omdat ze praat over angst voor zijn reacties.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:36 schreef Scaurus het volgende:

[..]

Tja. Je kan kinderen van gescheiden ouders ook gaan vergelijken met kinderen die seksueel zijn misbruikt of helemaal geen ouders hebben gekend.

!

Re heeft natuurlijk een goed punt. Als je kinderen van gescheiden ouders vergelijkt met kinderen waarvan de ouders nog bij elkaar zijn, maar die totaal niet gelukkig met elkaar zijn, dan kan er wel iets heel anders uitkomen.

Naar dat onderzoek vroeg ik dan ook.

Echtscheiding is, statistisch gezien, erg slecht voor kinderen.
Als je het beste wil voor je kinderen blijf je bij je man en hou je op ruzie te maken, al lijden kinderen niet onder een beetje beschaafde ruzie.

Voor een beetje wetenschappelijke onder bouwing knip en plak ik wel even een alinea uit een studietje met veel voetnoten.

quote:

Echtscheiding of scheiding van ouders kan gezien worden als een “gebeurtenis”, op zichzelf van belang en omdat het leidt tot vele veranderingen. Scheiding kan ook gezien worden als onderdeel van een “proces” dat begint voor de scheiding en dat bekeken moet worden in die context. Er is zich een consensus aan het ontwikkelen dat al deze aspecten van belang zijn. (108) Hoe dan ook, echtscheiding en scheiding worden verschillend ervaren door volwassenen en kinderen. Wat een goede echtscheiding lijkt voor volwassenen kan heel anders voelen voor kinderen. In de afwezigheid van een hoog conflictniveau, zijn kinderen zich er vaak niet van bewust dat hun ouders moeilijkheden ervaren. Voor deze kinderen kan de echtscheiding of scheiding zelf problematisch zijn. Het kan zelfs zo zijn dat kinderen meer worden geraakt door het conflict ontstaan door de scheiding en dat nadien voortduurt, als toen hun ouders nog samen waren. (109) Er zijn twee soorten kinderen met hoge risico’s voor psychologische problemen in de toekomst: (1) degenen die opgroeien met ouders die getrouwd blijven, maar waarbij die ouders conflictueus en vijandig blijven, en (2) degenen met ouders in een huwelijk met weinig conflict, die desalniettemin gaan scheiden. (110) Meer dan de helft van de echtscheidingen betreft huwelijken met weinig conflict – wat “goed genoeg” genoemd zou kunnen worden – die een goede mogelijkheid hebben om gered te worden (in een studie rapporteerden 64 % van de paren die zeiden ongelukkig te zijn, maar die bij elkaar bleven en aan hun relatie werkten, vijf jaar later gelukkig te zijn). (111) Echtscheidingen in deze huwelijken met weinig conflict kunnen zeer schadelijk voor kinderen zijn. (112)

_{108 Furstenberg, F. and Kiernan, K. (2001), ‘Delayed parental divorce: How much do children benefit?’, Journal of Marriage and Family 63,
pp. 446–457.
109 Cockett and Tripp (1994), The Exeter Family Study: Family Breakdown and Its Impact on Children, pp. 55–58.
110 Booth A. and Amato P. (2001), ‘Parental predivorce relations and offspring postdivorce well-being’, Journal of Marriage and Family 63
(1), pp. 197–212.
111 Waite, L. and Gallagher, M. (2000), The Case for Marriage: Why Married People are Happier, Healthier, and Better off Financially, New
York: Doubleday.
112 Booth and Amato (2001), ‘Parental predivorce relations and offspring postdivorce well-being’, pp. 197–212.}

bron (pdf)

Overigens is men het er ook wel over eens dat als er gescheiden wordt, het voor de kinderen beduidend beter is als de ouders in enige harmonie de kinderen wel beide opvoeden (co-ouderschap etc).

Ten eerste wil ik even aangeven dat ik niet uit een gescheiden, maar wel uit een één oudergezin kom.
Ten tweede wil ik graag reageren op de reacties die de TS geeft, ik lees namelijk twee keer dat ze bang is voor zijn reacties. Wanneer (ik zeg dus niet dat dit zo is) je ook bang bent voor je man zijn reacties in allerlei andere dingen -keurt hij wel goed wat voor boodschappen ik heb gedaan -vind hij niet dat ik me verslons, of maakt hij me juist uit voor slet als ik me verzorg -ik ben wat opgehouden in de stad, als ik later thuis kom, krijg ik dan een preek... zulke kleine dingen.
Dan is dat volgens mij wel heel slecht voor de kinderen, omdat ze dan meekrijgen dat het -hoort- dat iemand altijd onder stress staat. Als ze dan zelf in een slechte relatie zitten, blijven ze denk ik ook eerder, omdat het toch zo hoort.
Verder heb ik zelf niet het idee dat ik eronder geleden heb door alleen bij mijn moeder op te groeien, alhoewel een psycholoog vast wel dingen aan mij kan merken die typisch zijn voor iemand die is opgegroeid zonder vader. Één van de voordelen die ik juist merk, is dat je snel leert dat bepaalde dingen nu eenmaal moeten gebeuren, grote zelfredzaamheid.

edit: Ik heb wel liefde gezien tussen man en vrouw, en dat zou ik zelf ook als belangrijkste mee willen geven aan een kind, verliefde blikken af en toe, een gestolen kus of omhelzing.
In dit geval, als je helemaal niet van je man houd, zou ik voor jezelf en je kind dus wél scheiden.

[ Bericht 6% gewijzigd door Panthera1984 op 10-10-2008 20:06:02 ]

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:54 schreef steenbok1977 het volgende:

maar moet ik mijn geluk boven die van mijn kinderen leggen? Daarom wil ik graag weten wat beter is. Ik doe alles om mijn kinderen gelukkig te maken.

Mijn standpunt moge inmiddels duidelijk zijn; dat vind ik inderdaad. Althans, ik kan me voorstellen dat je dat zo ziet, maar ik denk dat de káns dat je kinderen gelukkig opgroeien groter is als jullie zouden scheiden en jij lekker je eigen geluk achternajaagt, terwijl je hen opvoedt zo goed als de situatie mogelijk maakt.

Sigme, uit jouw stukje:

Er zijn twee soorten kinderen met hoge risico’s voor psychologische problemen in de toekomst: (1) degenen die opgroeien met ouders die getrouwd blijven, maar waarbij die ouders conflictueus en vijandig blijven

En zelfs als ouders niet vijandig met elkaar omgaan, dan nog is het misschien wel schadelijk voor een kind. Je merkt vast wel dat ouders niet meer van elkaar houden, langs elkaar leven, etcetera. Ik zou m'n kinderen zo'n beeld van een relatie niet mee willen geven. Ik kan hier alleen geen onderzoek bij vinden.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 20:07 schreef Soempie het volgende:
En zelfs als ouders niet vijandig met elkaar omgaan, dan nog is het misschien wel schadelijk voor een kind. Je merkt vast wel dat ouders niet meer van elkaar houden, langs elkaar leven, etcetera. Ik zou m'n kinderen zo'n beeld van een relatie niet mee willen geven. Ik kan hier alleen geen onderzoek bij vinden.

agree!

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:59 schreef Panthera1984 het volgende:
...
edit: Ik heb wel liefde gezien tussen man en vrouw, en dat zou ik zelf ook als belangrijkste mee willen geven aan een kind, verliefde blikken af en toe, een gestolen kus of omhelzing.
In dit geval, als je helemaal niet van je man houd, zou ik voor jezelf en je kind dus wél scheiden.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 20:04 schreef Soempie het volgende:
Sigme, uit jouw stukje:

Er zijn twee soorten kinderen met hoge risico’s voor psychologische problemen in de toekomst: (1) degenen die opgroeien met ouders die getrouwd blijven, maar waarbij die ouders conflictueus en vijandig blijven

en (2) degenen met ouders in een huwelijk met weinig conflict, die desalniettemin gaan scheiden. (110) Meer dan de helft van de echtscheidingen betreft huwelijken met weinig conflict – wat “goed genoeg” genoemd zou kunnen worden –() Echtscheidingen in deze huwelijken met weinig conflict kunnen zeer schadelijk voor kinderen zijn. (112)


Ouders die denken dat hun kinderen lijden onder de sores van de ouders en dat het zij hun eigen geluk moeten najagen voor het bestwil van de kinderen.. tsja. Die redeneren naar zichzelf toe, om het even heel vriendelijk uit te drukken.

Een huwelijk moet echt slecht een agressief zijn wil het de kinderen schaden. "Niet meer van elkaar houden" is niet schadelijk.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 20:13 schreef sigme het volgende:

[b]en (2) degenen met ouders in een huwelijk met weinig conflict, die desalniettemin gaan scheiden. (110) Meer dan de helft van de echtscheidingen betreft huwelijken met weinig conflict – wat “goed genoeg” genoemd zou kunnen worden –

'goed genoeg' ja, dat is wat je moet nastreven voor je kinderen.

Ook uit het stukje van Sigme:

Echtscheidingen in deze huwelijken met weinig conflict kunnen zeer schadelijk voor kinderen zijn.

Ik denk dat daar wel kanttekeningen bij te plaatsen zijn. Ik denk dat het uitmaakt hoe de scheiding geregeld wordt en of ouders elkaar al dan niet zwartmaken na de scheiding. Er staat dan ook: 'kunnen zeer schadelijk zijn.' Het hoeft dus niet.

Verder bedoelde ik dat ik nergens zie wat het met de relaties van de kinderen zelf doet op latere leeftijd als ze alleen maar ouders hebben gekend die geen liefde voor elkaar voelen.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 20:13 schreef sigme het volgende:


Een huwelijk moet echt slecht een agressief zijn wil het de kinderen schaden. "Niet meer van elkaar houden" is niet schadelijk.

Zo lees ik het niet en dat staat er ook niet.

Zie mijn post hierboven.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 20:17 schreef Soempie het volgende:
Ook uit het stukje van Sigme:

Echtscheidingen in deze huwelijken met weinig conflict kunnen zeer schadelijk voor kinderen zijn.

Ik denk dat daar wel kanttekeningen bij te plaatsen zijn. Ik denk dat het uitmaakt hoe de scheiding geregeld wordt en of ouders elkaar al dan niet zwartmaken na de scheiding. Er staat dan ook: 'kunnen zeer schadelijk zijn.' Het hoeft dus niet.

Nee, het hoeft niet schadelijk te zijn. Hoe rijker en goedgemanierder (beide) ouders zijn, hoe beter georganiseerd de rest van de familie (ooms tantes & grootouders), hoe minder erg het is.

Een scheiding kent verder een eigen dynamiek - meestal krijgen mensen tijdens & na de scheiding extra ruzies. Voor kinderen waarvoor de eerdere ruzies onopvallend waren, is het dat dan niet meer .

Maar als ouders er een nette breuk van kunnen maken, en daarna beide veel betrokken blijven bij de kinderen, en het financieel goed kunnen bolwerken, dan is het niet zo'n ramp.

Vandaar dat het statistisch gesproken errug slecht voor kindertjes is: de meeste ouders weten van een scheiding een hel te maken, met langdurig naijlende nadelen voor alle betrokkenen .

quote:

Verder bedoelde ik dat ik nergens zie wat het met de relaties van de kinderen zelf doet op latere leeftijd als ze alleen maar ouders hebben gekend die geen liefde voor elkaar voelen.

Ik kan me niet heugen ooit iets gelezen te hebben over nadelige gevolgen van verstandshuwelijken etc .

ik heb het zelf altijd als goed ervaren en een fijne herinnering dus ook dat mijn ouders wel genegenheid toonden naar elkaar.... kan me voorstellen dat als je dat niét ziet dat dat ook blijft hangen en je beeld van relaties en omgang met elkaar veranderd...

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:38 schreef Scaurus het volgende:
@Re
Ik geloof best dat de scheiding van je ouders voor jou goed is geweest, maar je moet persoonlijke ervaring niet gaan projecteren op echtscheiding als sociaal fenomeen. Dat echtscheiding in een groot deel van de gevallen negatieve gevolgen heeft die niet mis zijn, kan je niet ontkennen.

dat ligt helemaal aan de situatie, de leeftijd en de tijd dat het gezin dysfunctioneel is, dat is zeker waar. Of om ff om te draaien... kinderen uit dysfunctionele gezinnen hebben de grootste kans om later in de problemen te raken.

En ik heb niet zoveel vertrouwen in een echtpaar wat al jaren ruzie heeft om de strijdbijl maar te begraven, daar is men veels te egoistisch voor.

Is het alleen de ruzies of is er ook een ander in het spel?

Aangezien je vraagt om ervaringen van kinderen met gescheiden ouders..
... De liefde tussen mijn ouders was ook voorbij, iig vanuit mijn moeder dan. Er was sowieso al veel ruzie en onenigheid maar toen zij besloot te scheiden werd het helemaal erg. Mijn ouders gaan nu (10 jaar later) nog steeds op vijandelijke voet door het leven. Ik denk ook dat mijn ouders hun kinderen te veel bij ruzies en de scheiding betrokken hebben.

Toch is het ook zo dat ik ze niet bij elkaar had willen zien blijven voor de kids. Ik zie dat ze nu beiden een leven hebben opgebouwd waar ze gelukkig mee zijn en nooit zouden hebben als ze nog bij elkaar waren. De scheiding op zich was niet makkelijk en heeft zowel op mij als broers/zussen invloed. Het heeft bij mij persoonlijk ook invloed op de manier waarop ik relaties aan ga met andere mensen. Toch vraag ik me af wat de invloed zou zijn geweest als ze niet waren gaan scheiden, in een huis leven waar je altijd op je tenen moet lopen is ook verschrikkelijk.

Ik kan je hierin niks adviseren.... alleen maar dat je je kinderen zo veel mogelijk buiten alles moet houden. Hoe jong ze ook zijn, ze krijgen alles mee. En dan heb ik het niet over ruzies maar juist over blikken die gewisseld worden. Of juist niet gewisseld worden. Kinderen merken gebrek aan genegenheid ook op, en zullen vaak relaties baseren op hetgeen ze kennen en 'normaal' vinden.

Sorry voor de lange post, dit is puur een persoonlijk verhaal en ik weet dat hier geen feiten of goed/juist keuzes zijn. Sterkte

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:06 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

Nee dat dus niet. Ik durf niet omdat ik bang ben voor zijn reactie.
Denk wel aan scheiden, maar denk als het er op aan komt denk ik dat ik het niet durf alleen maar om zijn reactie. Dus misschien is het toch beter om bij hem te blijven. Dan hebben de kinderen in ieder geval hun vader bij hun.Misschien krijgen ze alles wel niet eens mee?

Heb je er alles aan gedaan om de relatie beter te krijgen, of gooi je zonder al teveel moeit de handdoek in de ring?

Ga eens met elkaar praten, kijk eens of je die vonk niet misschien gewoon terug kan krijgen, de eventuele problemen op kan lossen, overweeg relatietherapie en dat soort dingen eens.

Scheiden kan beter zijn, dat is als het echt niet meer gaat, kan je wel nog met elkaar door 1 deur, heb je nog amper wat geprobeert en heb je de boel maar gewoon dood laten bloeden dan is scheiden in mijn ogen niet ok.

Wat wil je je kinderen leren, dat problemen er zijn om opgelost te worden(ook al betekend dat na proberen en echt je schouders eronder zetten dat scheiden het beste is), of dat je de boel gewoon de boel laat en maar wegrent?

Scheiden terwijl je kinderen hebt is een noodoplossing, niet het eerste waar je aan moet denken, dus als er alleen nog maar kommer en kwel is, problemen niet opgelost kunnen worden, nare dingen zoals mishandeling of andere zaken die echt je zelfbeeld aantasten e.d., niet omdat de vonk er even niet meer is en je er geen reet aan wil doen om samen weer op het goede pad te komen, maar goed, dat is mijn mening.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:14 schreef mike_hunt het volgende:

[..]

Niet aan de kinderen vragen. Zij zijn 4 en 10 jaar. Je kan die druk niet bij hen neerleggen.

Kan gewoon vragen hoe zij zich eronder voelen hoor, of ze het niet te vervelend vinden, ze er niet teveel last van hebben en zo ja wat zij vinden dat eraan gedaan kan worden om het voor hen beter te maken.

Niet vragen of ze vinden of paps en mams moeten scheiden, dat is te zwaar voor ze, daar krijg je toch een nee op te horen(of een ja omdat ze de ouder naar de mind willen praten).

Maar op z'n minst een keertje sorry zeggen voor het maken van ruzie in hun aanwezigheid lijkt me verstandig, kinderen kunnen dat ook waarderen.
Vragen naar hun gevoelens daarbij is ook goed, laat ze dat maar kunnen uiten als ze daar behoefte aan hebben(als ze daar geen behoefte aan hebben ook genoegen nemen met geen of een erg vaag antwoord).

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:24 schreef steenbok1977 het volgende:
Ik ken hem en denk ook als ik ga scheiden van hem dat hij heel moeilijk gaat doen en dat de ruzies dan nog erger worden. Dus hoe gaat dat dan? Weet zeker dat als ik de kinderen naar hem breng of hij naar mii, dat hij ruzie gaat maken waar de kinderen bij zijn. En dat wil ik ze ook niet aan doen. Dus dan is het misschien toch beter om maar gewoon bij hem te blijven. Gewoon kijken hoe lang ik het kan rekken en misschien lukt het me wel tot de kinderen het huis uit zijn en dan gaan scheiden.

Kinderen via opa en oma naar elkaar brengen als het moet bv?
Tot de gemoederen bedaard zijn iig.

Maar hoe kan het dat je denkt dat hij echt niets meer om je geeft en tegelijkertijd denkt dat hij problemen zal geven als je weg gaat?
Als hij echt er neits meer om geeft dan zou dat weinig problemen op moeten leveren.

Relatietherapie, echt serieus, ook al ga je alsnog scheiden, zou helpen.
Of gewoon samen dingen uitpraten, maar dat zie ik niet snel gebeuren na jouw teksten.

Ik heb wat algemene opmerking en de persoonlijke ervaring waar je om vraagt.

Het komt op mij over dat er meer aan de hand is dan alleen maar dat je niet meer van hem houdt. Het klinkt alsof je bang bent voor hem en geen confrontatie met hem durft aan te gaan. Denk je dat je kinderen dat niet merken?
Idealiter leef je als ouders je kinderen een leven voor waarbij je relatie een voorbeeld is voor hoe jouw kinderen later zelf een relatie kunnen opbouwen met hun partner. Dus met liefde, genegenheid, respect. Ook al zijn er ruzies, de basis is goed. Dat is een veilig nest.
Kinderen voelen dingen aan... en het schrijnende daaraan is dat kinderen de schuld bij zichzelf neerleggen: "was ik maar lief, slim, etc, dan zouden pa en ma geen ruzie maken"
Maar ik denk dat scheiden voor de kinderen een slechte motivatie is. Je kunt de verantwoordelijkheid voor de scheiding niet bij de kinderen neerleggen: "ik heb het voor jou gedaan, dus het is eigenlijk jouw schuld".

Als partner en ouder hebben jullie beide de verantwoordelijkheid je huwelijk serieus te nemen, je kunt pas over scheiden praten als alle opties de revue zijn gepasseerd. Weet je zeker dat je huwelijk niet te redden is?
Je mening over therapeuten is kortzichtig, relatietherapie kan jullie helpen te ontdekken of het waard is om voor te vechten. Mocht blijken dat scheiden uiteindelijk het beste is, kunnen jullie beiden je kinderen later recht in de ogen kijken als je zegt dat jullie alles eraan gedaan hebben, maar dat scheiden onvermijdelijk was.

Wat voor man/vrouw wil je dat je kinderen later worden? Een man die zijn vrouw negeert en bang maakt? Een vrouw die niet voor haar mening uit durft te komen? Want kinderen doen wat je doet, niet wat je zegt.
Ik geloof dat gelukkige ouders gelukkige kinderen hebben, en miserabel zijn en denken dat je kinderen daar geen gestoord beeld van relaties en zelfbeeld van krijgen is naief.

Blijven tot nadat de kinderen uit huis zijn, dat "offer" brengen voor ze.... pfff... hoe moeten ze daarmee omgaan later? Daarbij, heb je zo weinig oog voor jezelf? Is dat alles wat je waard bent, een kutleven? Je bent meer dan alleen maar de moeder van je kinderen.... en je kids leren dat opoffering de juiste weg is, leert hun weinig goeds voor later.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was, mijn vader dronk en mijn moeder heeft ons uit die situatie gehaald. Wat ik me vooral kan herinneren van vlak na de verhuizing was de relaxte sfeer, geen spanning meer, geen ruzie meer.
Doordat de relatie met mijn vader niet aanwezig was, heb ik vast een verstoord man-beeld enzo maar dat is een gevolg van de niet-bestaande relatie, niet zozeer van de scheiding. Ook na een scheiding kunnen de kinderen een goede relatie hebben met beide ouders, zolang die daar allebei maar volwassen mee omgaan.

Wat ik wel heb geleerd is dat het oke is om gelukkig te willen zijn, dat je niet alles hoeft te accepteren, dat een relatie niet betekent spanning en ruzie.

Over bovenstaande negatieve gevolgen: ik en mijn zussen hebben allemaal gestudeerd, hebben allemaal een goede baan, relatie etc., zijn nooit crimineel ofzo geworden. En iedereen kent een heleboel mensen in zijn omgeving die uit een gescheiden nest komen.... en het merendeel komt goed terecht toch?

Ik heb enkele jaren geleden van dichtbij de scheiding van mijn zus meegemaakt (kids toen 8 en 6) en dat heeft een enorme positieve invloed gehad op alle betrokkenen. De kinderen doen het beter, minder gestresst en angstig en mijn zus is veel gelukkiger en dus een betere moeder. Ze hebben veel contact met hun vader omdat beide ouders daar volwassen mee omgaan.
Dus scheiden kan soms wel degelijk de beste keuze zijn.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt.....

En je man? Is hij de ruzies niet beu? Wil hij niet scheiden?

Waarom blijft hij bij je?

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 23:47 schreef DOCG het volgende:

Wat ik wel heb geleerd is dat het oke is om gelukkig te willen zijn, dat je niet alles hoeft te accepteren, dat een relatie niet betekent spanning en ruzie.

Presies. JIJ bent er ook nog. Je mag ook wel eens aan jezelf denken. Niet koste wat het kost maar aan blijven modderen, voor hoe lang? 5 jaar? 10? Ondertussen heb je voor jezelf het gevoel geen leven te hebben.

Het is "jouw" leven....

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:29 schreef steenbok1977 het volgende:
De liefde tussen ons is over. We hebben soms ruzie waar de kinderen ( 4 en 10 jaar) bij zijn.
<.......> Dus wat is beter. Bij hem blijven of scheiden?

Dat hangt helemaal van de ernst en aard van de situatie af. Als hij jou en/of de kinderen mishandelt, zou ik maken dat ik weg kom. Als jullie karakters onderling te veel botsen en/of de vonk is er niet meer, dan zou ik daar samen met hem een oplossing voor zoeken. Ik neem aan dat jullie relatie in het verleden veel beter was, anders hadden jullie toch ook geen kinderen genomen?

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:49 schreef steenbok1977 het volgende:
Ik ga ervan uit dat hij niets voor me voelt. waarom dan die ruzies, en dan soms ook nog waar de kinderen bij zijn.En het gaat om de stomste dingen. De ruzies maakt me niet zo veel uit maar niet waar onze kinderen bij zijn. Ben bang voor zijn reactie als ik zeg dat ik totaal niets meer voor hem voel.

Bang zijn voor je eigen partner, dat is niet gezond. Waarom ben je bang voor hem? Heeft hij alleen een opvliegend karakter, of dreigt hij met geweld richting jou? Het is toch wel belangrijk dat je voor jezelf durft op te komen. Het kan ook best zijn dat jullie beiden gefrustreerd zijn over zaken binnen en buiten de relatie en dat te veel op elkaar afreageren, zonder te zoeken naar oplossingen. Daarom is het belangrijk dat je ook voor jezelf opkomt, aangeeft dat het zo niet langer gaat.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:06 schreef steenbok1977 het volgende:
Nee dat dus niet. Ik durf niet omdat ik bang ben voor zijn reactie.
Denk wel aan scheiden, maar denk als het er op aan komt denk ik dat ik het niet durf alleen maar om zijn reactie.

Je kan ook op een rustig moment, als de kinderen er niet bij zijn, eens naar hem informeren hoe hij zich voelt in jullie relatie, hem te kennen geven dat je het niet meer trekt zoals het nu gaat, maar dat je zoekt naar een oplossing. Ik zou niet meteen met scheiden komen aanzetten, als je niet eerst de situatie goed met hem hebt doorbesproken.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:24 schreef steenbok1977 het volgende:
Ik ken hem en denk ook als ik ga scheiden van hem dat hij heel moeilijk gaat doen en dat de ruzies dan nog erger worden.

Wat is het voor iemand dat hij zo zou doen? En was hij altijd al zo, maar was jij verblind door verliefdheid, of is hij veranderd door dingen die zijn voorgevallen in jullie levens/relatie?

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:40 schreef steenbok1977 het volgende:
mijn probleem is dat ik niet meer van hem hou. een therapeut kan daar niets aan veranderen.
heb al veel op internet gelezen van therapeuten. en mijn conclusie daar is dat je voor de kinderen bij elkaar moet blijven en dat je zelf ongelukkig bent maakt niet uit.

Dat heb ik nog nergens gehoord of gelezen, klinkt me ook wel vreemd in de oren hoor. Tuurlijk zal een therapeut nagaan of jullie wel hard genoeg gewerkt hebben aan jullie relatie en of het nog zin heeft om te vechten voor je relatie, zeker als je kinderen hebt. Maar soms zal ook blijken dat het beter is uit elkaar te gaan.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

er is inderdaad een ander in het spel, maar wilde ik niet over hebben, schaam me ervoor.
de ruzies waren voordat ik met een ander begon ook al.
Ik ben verliefd geworden op een vrouw. de liefde tussen ons is erg sterk en geloof dat zij de ware voor me is. het heeft een paar maand geduurd en had haar beloofd om voor haar te kiezen. maar elke keer als ik naar mijn kinderen keek kon ik het niet. zij hebben het recht om bij hun vader te zijn. op een gegeven moment heb ik haar ook gezegd dat het over was en dat ik bij hem blijf voor de bestwil van mijn kinderen.
ik heb haar daar heel veel pijn meegedaan. en mezelf ook. ik hou van haar en wil heel graag met haar door maar kan het niet voor mijn kinderen. wij geloven echt dat we bij elkaar horen en houden ondanks alles nog steeds van elkaar. ik probeer het wel maar kan haar niet uit mijn gedachten krijgen en mijn liefde voor haar wordt alleen maar sterker. maar ik kan het mijn kinderen niet aan doen. sorry dat ik dit alles niet direct heb verteld, maar schaam me ervoor. ik wil namelijk niet degene die de schuld krijgt dat het huwelijk is gestrand.
de vrouw waar ik wat mee heb gehad zegt dat het tijd word dat ik een keer voor mezelf kies en dat de keuze die ik nu heb gemaakt ook niet goed is voor de kinderen, want die voelen het echt wel aan.
ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.
ik vind het wel heel erg moeiijk want ik zeg de liefde van mijn leven op voor mijn kinderen. die blijven voor mij altijd nummer 1 en hun geluk telt. en dat ik me ongelukkig voel is maar een bijzaak.

o wacht even. Dat maakt de zaak anders.

Wat je vriendin zegt is waar. Je moet ook aan jezelf denken. Want je houdt haar ook aan het lijntje. En je zal uiteindelijk toch maar ongelukkig voelen om in deze uitzichtloze situatie te zitten.

Ik ken genoeg stellen die in dezelfde situatie hebben gezeten zoals jij. En dat ze toch gescheiden zijn en dan toch leuk met de kinderen omgaan. Dat kan ook. Het is wel errrug makkelijk om af te wachten totdat hij een fout maakt.

Weet jouw man dat er iets aan de hand is? Of weet ie van niets?

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:

ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.

heilig boontje

neem eens wat verantwoordelijkheid... je verloedert je relatie, je kinderen en je toekomst zodat je straks comfortabel je man overal de schuld van kan geven?

Maar wat zegt jou dat die vriendin jouw liefde is? Ben je lesbisch? Of doe je het voor de kik?

Kijk, dat er hiervan pijn komt is onvermijdbaar. Wil je het hem niet zeggen omdat ie een kort lontje heeft? En om voor de kinderen bij elkaar te blijven, doe je jezelf te kort én de kinderen.
Nu ben je nog jong, maar years down the road zal je alleen maar spijt krijgen.

Vind je dat je te vroeg bent getrouwd?

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 12:35 schreef steenbok1977 het volgende:

...
maar mijn kinderen gaan voor en ik denk dat dit de beste keuze is om bij elkaar te blijven voor de kinderen.

totdat hij in de fout gaat toch?...

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:
de ruzies waren voordat ik met een ander begon ook al.
Ik ben verliefd geworden op een vrouw.
ik probeer het wel maar kan haar niet uit mijn gedachten krijgen en mijn liefde voor haar wordt alleen maar sterker. maar ik kan het mijn kinderen niet aan doen.

Dat je verliefd bent geworden op een ander, à la, het gaat erom wat je daarmee doet uiteindelijk: of je je eigen gezin daarmee op het spel wil zetten of toch voor je man kiest. Als je bij je gezin blijft zal je natuurlijk wel voor je man moeten kiezen. Je kinderen hebben niets aan een moeder die hun vader niets gunt.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:
ik wil namelijk niet degene die de schuld krijgt dat het huwelijk is gestrand.
ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.

Je bent dus eigenlijk heel hypocriet bezig en wacht alleen nog maar op een moment dat je de schuld van jouw falen op hem kan afschuiven. Je geeft duidelijk niks meer om je man, wil hem alleen nog maar kapot maken en zelf met de schone schijn ervandoor gaan.

Wat denk je als de kinderen daar later achter komen, hoe zij zullen reageren? Of ga je ze hun hele leven blijven voorliegen en hun vader onnodig zwartmaken bij hun? Nou lekkere moeder ben je dan.

Je kan natuurlijk ook zelf weg gaan met die 'liefde van je leven' en de kinderen bij hem laten! Jij gelukkig, kinderen gelukkig, je man gelukkig, want die is veel beter af zonder jou, als ik het zo hoor..

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 12:15 schreef Re het volgende:
heilig boontje

neem eens wat verantwoordelijkheid.

Precies. Volgens mij is het enige doel van dit topic ook om de verantwoordelijkheid voor de beslissing die ze allang genomen heeft te kunnen afschuiven. "Ja, ik maakte me heel erg zorgen om wat een scheiding zou doen met de kinderen en wilde eigenlijk daarom maar bij hem blijven, maar iedereen zei dat de kinderen onder de huidige situatie nog veel meer lijden en dat ik voor mezelf moest kiezen."

In principe denk ik over dit soort dingen net als Garrison hier post, maar omdat ik in dit geval een hevig geval van "geen verantwoordelijikheid willen nemen" vermoed ben ik blij dat er een hoop reacties van Scaurus en sigme tussen staan die niet zeggen wat TS wil horen. Zal ze toch zelfstandig haar eigen beslissing moeten nemen en daar de verantwoordelijkheid voor nemen en dat lijkt me ook het beste.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:08 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

is erg egoistisch van me, maar JA

Vind je ook dat hij het verdient om zo behandeld te worden?
En vind je dat de kinderen het verdienen om in zo'n leugen te leven?

Dan is er maar 1 oplossing: schuld bij jezelf erkennen, zelf weg gaan, kinderen bij hem laten, bezoekregeling treffen. Dat lijkt me nog de meest rechtvaardige oplossing in deze situatie.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

er is inderdaad een ander in het spel, maar wilde ik niet over hebben, schaam me ervoor.
de ruzies waren voordat ik met een ander begon ook al.
Ik ben verliefd geworden op een vrouw. de liefde tussen ons is erg sterk en geloof dat zij de ware voor me is. het heeft een paar maand geduurd en had haar beloofd om voor haar te kiezen. maar elke keer als ik naar mijn kinderen keek kon ik het niet. zij hebben het recht om bij hun vader te zijn. op een gegeven moment heb ik haar ook gezegd dat het over was en dat ik bij hem blijf voor de bestwil van mijn kinderen.
ik heb haar daar heel veel pijn meegedaan. en mezelf ook. ik hou van haar en wil heel graag met haar door maar kan het niet voor mijn kinderen. wij geloven echt dat we bij elkaar horen en houden ondanks alles nog steeds van elkaar. ik probeer het wel maar kan haar niet uit mijn gedachten krijgen en mijn liefde voor haar wordt alleen maar sterker. maar ik kan het mijn kinderen niet aan doen. sorry dat ik dit alles niet direct heb verteld, maar schaam me ervoor. ik wil namelijk niet degene die de schuld krijgt dat het huwelijk is gestrand.
de vrouw waar ik wat mee heb gehad zegt dat het tijd word dat ik een keer voor mezelf kies en dat de keuze die ik nu heb gemaakt ook niet goed is voor de kinderen, want die voelen het echt wel aan.
ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.
ik vind het wel heel erg moeiijk want ik zeg de liefde van mijn leven op voor mijn kinderen. die blijven voor mij altijd nummer 1 en hun geluk telt. en dat ik me ongelukkig voel is maar een bijzaak.

Dat is vuil zeg....dat is echt heel erg vuil...wachten tot hij een stap verkeerd zet om de schuld op hem te kunnen leggen.
Heb je zelf wel door hoe verschrikkelijk laag dat is, hoe oneerlijk tegenover je man en de kinderen?

En geloof me, je kinderen zullen het wel te weten komen als ze het niet al weten en zullen je dat zeker en vast kwalijk nemen.

Konkelspelletjes gaan het niet beter maken, wachten tot hij de fout ingaat, de relatie met haar langzaam opbouwen alsof het er nog niet was, denk je dat je kinderen gek zijn ofzo?

Als je echt met haar verder wil en op goede voet met je kinderen wil blijven zal je met de billen bloot moeten, eerlijk moeten zijn, ze zullen het je echt wel kwalijk nemen dat je er met een ander vandoor gaat, maar als je eerlijk bent kan dat helen, ga je konkelen, tegenover hun vader en tegenover hun dan is de schade onnoemelijk veel groter.

Ik geloof er steeds minder van.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:35 schreef steenbok1977 het volgende:
eigelijk niet nee. wat zij ook wel eens heeft gezegd dat dit oneerlijk is voor mijn man. ik hou niet meer van hem en zij vind dat ik wel van hem moet scheiden omdat hij ook iemand verdiend die wel van hem houdt.

Ben ik het mee eens.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:35 schreef steenbok1977 het volgende:
ik denk dat ik de schijn wel hoog kan houden en dat mijn kinderen er niets van merken. want eigenlijk denk ik dat als ik ga scheiden dat mijn kinderen er last van krijgen en zeker ook op latere leeftijd. dus eigenlijk is er maar 1 oplossing. bij elkaar blijven voor de kinderen. ze zijn 4 en 10 nog jong en denk dus echt niet dat zij merken dat ik niet meer van mijn man houdt.

Dan onderschat je volgens mij de zintuiglijke vermogens van kinderen. Kinderen voelen juist heel snel aan als iets niet lekker loopt, vooral als ze bij andere kinderen thuis komen, waar de ouders nog wel liefdevol met elkaar omgaan. Niets is voor kinderen belangrijker dan dat ze zien dat papa en mama van elkaar houden. Er mogen best wat probleempjes zijn, zolang ze maar zien dat hun ouders elkaar steunen en van elkaar houden is er niks aan de hand.

Probleem is dat jij niet meer van je man houdt. Je gaat je hierdoor toch anders gedragen in het gezin en jouw man natuurlijk ook. Je kan wel proberen de schijn op te houden, maar daarmee belazer je dus eigenlijk zowel je man als je kinderen, als ook jezelf. En dan zit je ook nog te wachten op een moment dat je man zo kapot is van alles, opdat hij iets doet, wat jij kan aangrijpen om er met de schone schijn vandoor te gaan. Walgelijke actie zou dat van je zijn, geen woorden voor, echt.

Je kan trachten stug vol te blijven houden dat jij het goede voorbeeld aan je kinderen wil doorgeven en op krampachtige wijze maar niet door de mand willen vallen. Wat denk je dat dat voor gevolgen heeft voor je kinderen als zij jouw gedragingen gaan overnemen? Misschien zullen zij later ook moeite gaan krijgen om hun gevoelens te uiten bij hun verkering, omdat daar thuis altijd zo'n taboe op heerste en er steeds maar irritaties waren.. Kinderen nemen daar zeker wel iets van mee voor hun verdere leven.

Dan kun je als ouders beter eerlijk zijn en aan ieders eigen geluk gaan werken, als het niet kan met elkaar, dan maar zonder elkaar, dat valt doorgaans veel beter te plaatsen voor de kinderen, dan in zo'n nephuwelijk grootgebracht worden.

[ Bericht 3% gewijzigd door Escaflowne op 11-10-2008 14:34:47 ]

Is er tussen jullie echt niks meer te lijmen? Praten jullie met elkaar?

Je moet gewoon nooit aan kinderen beginnen, heb je dat hele gezeur ook niet.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:22 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]


Ik weet dat mijn huwelijk op den duur toch stuk loopt en daar ben wacht ik op omdat ik niet de schuld wil krijgen. en ja is misschien wel hypocriet. Ik heb er wel alles voor over, want heb een punt gezet achter de relatie met de liefde van mijn leven omdat het geluk van mijn kinderen boven die van mij staat. mijn nu ex vriendin zegt dus dat als ik toch weet dat het huwelijk ooit strand waarom dan niet gewoon scheiden en dat wij dan wel bij elkaar komen. zij vind dat ik hier verkeerd aan doe. maar ik dus niet.

Laf rotwijf.
Je doet helemaal niks voor je huwelijk, geen enkele moeite, je laat het zelf doodbloeden. En dan hier nog een beetje de miskende huilie uithangen omdat je een relatie met "de liefde van je leven" laat gaan onder het mom alles voor je kinderen over hebben. Daar gebruik je zelfs je kinderen nog voor. . Doe je man een groot plezier en pak nu nog even je spullen dan. Wees dan zo dapper?

Het is heel simpel hoor, of je gaat nu wat van je huwelijk maken en daar eens heel hard je best voor doen of je kiest voor die vriendin. Maar geen smoesjes en maar wachten tot iemand anders het besluit voor je neemt zodat jij dat niet hoeft te doen om daarna te kunnen zeggen dat het je allemaal maar gebeurd is.