Scheiden of bij elkaar blijven voor de kinderen?

Ik heb wat algemene opmerking en de persoonlijke ervaring waar je om vraagt.

Het komt op mij over dat er meer aan de hand is dan alleen maar dat je niet meer van hem houdt. Het klinkt alsof je bang bent voor hem en geen confrontatie met hem durft aan te gaan. Denk je dat je kinderen dat niet merken?
Idealiter leef je als ouders je kinderen een leven voor waarbij je relatie een voorbeeld is voor hoe jouw kinderen later zelf een relatie kunnen opbouwen met hun partner. Dus met liefde, genegenheid, respect. Ook al zijn er ruzies, de basis is goed. Dat is een veilig nest.
Kinderen voelen dingen aan... en het schrijnende daaraan is dat kinderen de schuld bij zichzelf neerleggen: "was ik maar lief, slim, etc, dan zouden pa en ma geen ruzie maken"
Maar ik denk dat scheiden voor de kinderen een slechte motivatie is. Je kunt de verantwoordelijkheid voor de scheiding niet bij de kinderen neerleggen: "ik heb het voor jou gedaan, dus het is eigenlijk jouw schuld".

Als partner en ouder hebben jullie beide de verantwoordelijkheid je huwelijk serieus te nemen, je kunt pas over scheiden praten als alle opties de revue zijn gepasseerd. Weet je zeker dat je huwelijk niet te redden is?
Je mening over therapeuten is kortzichtig, relatietherapie kan jullie helpen te ontdekken of het waard is om voor te vechten. Mocht blijken dat scheiden uiteindelijk het beste is, kunnen jullie beiden je kinderen later recht in de ogen kijken als je zegt dat jullie alles eraan gedaan hebben, maar dat scheiden onvermijdelijk was.

Wat voor man/vrouw wil je dat je kinderen later worden? Een man die zijn vrouw negeert en bang maakt? Een vrouw die niet voor haar mening uit durft te komen? Want kinderen doen wat je doet, niet wat je zegt.
Ik geloof dat gelukkige ouders gelukkige kinderen hebben, en miserabel zijn en denken dat je kinderen daar geen gestoord beeld van relaties en zelfbeeld van krijgen is naief.

Blijven tot nadat de kinderen uit huis zijn, dat "offer" brengen voor ze.... pfff... hoe moeten ze daarmee omgaan later? Daarbij, heb je zo weinig oog voor jezelf? Is dat alles wat je waard bent, een kutleven? Je bent meer dan alleen maar de moeder van je kinderen.... en je kids leren dat opoffering de juiste weg is, leert hun weinig goeds voor later.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was, mijn vader dronk en mijn moeder heeft ons uit die situatie gehaald. Wat ik me vooral kan herinneren van vlak na de verhuizing was de relaxte sfeer, geen spanning meer, geen ruzie meer.
Doordat de relatie met mijn vader niet aanwezig was, heb ik vast een verstoord man-beeld enzo maar dat is een gevolg van de niet-bestaande relatie, niet zozeer van de scheiding. Ook na een scheiding kunnen de kinderen een goede relatie hebben met beide ouders, zolang die daar allebei maar volwassen mee omgaan.

Wat ik wel heb geleerd is dat het oke is om gelukkig te willen zijn, dat je niet alles hoeft te accepteren, dat een relatie niet betekent spanning en ruzie.

Over bovenstaande negatieve gevolgen: ik en mijn zussen hebben allemaal gestudeerd, hebben allemaal een goede baan, relatie etc., zijn nooit crimineel ofzo geworden. En iedereen kent een heleboel mensen in zijn omgeving die uit een gescheiden nest komen.... en het merendeel komt goed terecht toch?

Ik heb enkele jaren geleden van dichtbij de scheiding van mijn zus meegemaakt (kids toen 8 en 6) en dat heeft een enorme positieve invloed gehad op alle betrokkenen. De kinderen doen het beter, minder gestresst en angstig en mijn zus is veel gelukkiger en dus een betere moeder. Ze hebben veel contact met hun vader omdat beide ouders daar volwassen mee omgaan.
Dus scheiden kan soms wel degelijk de beste keuze zijn.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt.....

En je man? Is hij de ruzies niet beu? Wil hij niet scheiden?

Waarom blijft hij bij je?

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 23:47 schreef DOCG het volgende:

Wat ik wel heb geleerd is dat het oke is om gelukkig te willen zijn, dat je niet alles hoeft te accepteren, dat een relatie niet betekent spanning en ruzie.

Presies. JIJ bent er ook nog. Je mag ook wel eens aan jezelf denken. Niet koste wat het kost maar aan blijven modderen, voor hoe lang? 5 jaar? 10? Ondertussen heb je voor jezelf het gevoel geen leven te hebben.

Het is "jouw" leven....

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:29 schreef steenbok1977 het volgende:
De liefde tussen ons is over. We hebben soms ruzie waar de kinderen ( 4 en 10 jaar) bij zijn.
<.......> Dus wat is beter. Bij hem blijven of scheiden?

Dat hangt helemaal van de ernst en aard van de situatie af. Als hij jou en/of de kinderen mishandelt, zou ik maken dat ik weg kom. Als jullie karakters onderling te veel botsen en/of de vonk is er niet meer, dan zou ik daar samen met hem een oplossing voor zoeken. Ik neem aan dat jullie relatie in het verleden veel beter was, anders hadden jullie toch ook geen kinderen genomen?

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:49 schreef steenbok1977 het volgende:
Ik ga ervan uit dat hij niets voor me voelt. waarom dan die ruzies, en dan soms ook nog waar de kinderen bij zijn.En het gaat om de stomste dingen. De ruzies maakt me niet zo veel uit maar niet waar onze kinderen bij zijn. Ben bang voor zijn reactie als ik zeg dat ik totaal niets meer voor hem voel.

Bang zijn voor je eigen partner, dat is niet gezond. Waarom ben je bang voor hem? Heeft hij alleen een opvliegend karakter, of dreigt hij met geweld richting jou? Het is toch wel belangrijk dat je voor jezelf durft op te komen. Het kan ook best zijn dat jullie beiden gefrustreerd zijn over zaken binnen en buiten de relatie en dat te veel op elkaar afreageren, zonder te zoeken naar oplossingen. Daarom is het belangrijk dat je ook voor jezelf opkomt, aangeeft dat het zo niet langer gaat.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:06 schreef steenbok1977 het volgende:
Nee dat dus niet. Ik durf niet omdat ik bang ben voor zijn reactie.
Denk wel aan scheiden, maar denk als het er op aan komt denk ik dat ik het niet durf alleen maar om zijn reactie.

Je kan ook op een rustig moment, als de kinderen er niet bij zijn, eens naar hem informeren hoe hij zich voelt in jullie relatie, hem te kennen geven dat je het niet meer trekt zoals het nu gaat, maar dat je zoekt naar een oplossing. Ik zou niet meteen met scheiden komen aanzetten, als je niet eerst de situatie goed met hem hebt doorbesproken.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:24 schreef steenbok1977 het volgende:
Ik ken hem en denk ook als ik ga scheiden van hem dat hij heel moeilijk gaat doen en dat de ruzies dan nog erger worden.

Wat is het voor iemand dat hij zo zou doen? En was hij altijd al zo, maar was jij verblind door verliefdheid, of is hij veranderd door dingen die zijn voorgevallen in jullie levens/relatie?

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 19:40 schreef steenbok1977 het volgende:
mijn probleem is dat ik niet meer van hem hou. een therapeut kan daar niets aan veranderen.
heb al veel op internet gelezen van therapeuten. en mijn conclusie daar is dat je voor de kinderen bij elkaar moet blijven en dat je zelf ongelukkig bent maakt niet uit.

Dat heb ik nog nergens gehoord of gelezen, klinkt me ook wel vreemd in de oren hoor. Tuurlijk zal een therapeut nagaan of jullie wel hard genoeg gewerkt hebben aan jullie relatie en of het nog zin heeft om te vechten voor je relatie, zeker als je kinderen hebt. Maar soms zal ook blijken dat het beter is uit elkaar te gaan.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

er is inderdaad een ander in het spel, maar wilde ik niet over hebben, schaam me ervoor.
de ruzies waren voordat ik met een ander begon ook al.
Ik ben verliefd geworden op een vrouw. de liefde tussen ons is erg sterk en geloof dat zij de ware voor me is. het heeft een paar maand geduurd en had haar beloofd om voor haar te kiezen. maar elke keer als ik naar mijn kinderen keek kon ik het niet. zij hebben het recht om bij hun vader te zijn. op een gegeven moment heb ik haar ook gezegd dat het over was en dat ik bij hem blijf voor de bestwil van mijn kinderen.
ik heb haar daar heel veel pijn meegedaan. en mezelf ook. ik hou van haar en wil heel graag met haar door maar kan het niet voor mijn kinderen. wij geloven echt dat we bij elkaar horen en houden ondanks alles nog steeds van elkaar. ik probeer het wel maar kan haar niet uit mijn gedachten krijgen en mijn liefde voor haar wordt alleen maar sterker. maar ik kan het mijn kinderen niet aan doen. sorry dat ik dit alles niet direct heb verteld, maar schaam me ervoor. ik wil namelijk niet degene die de schuld krijgt dat het huwelijk is gestrand.
de vrouw waar ik wat mee heb gehad zegt dat het tijd word dat ik een keer voor mezelf kies en dat de keuze die ik nu heb gemaakt ook niet goed is voor de kinderen, want die voelen het echt wel aan.
ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.
ik vind het wel heel erg moeiijk want ik zeg de liefde van mijn leven op voor mijn kinderen. die blijven voor mij altijd nummer 1 en hun geluk telt. en dat ik me ongelukkig voel is maar een bijzaak.

o wacht even. Dat maakt de zaak anders.

Wat je vriendin zegt is waar. Je moet ook aan jezelf denken. Want je houdt haar ook aan het lijntje. En je zal uiteindelijk toch maar ongelukkig voelen om in deze uitzichtloze situatie te zitten.

Ik ken genoeg stellen die in dezelfde situatie hebben gezeten zoals jij. En dat ze toch gescheiden zijn en dan toch leuk met de kinderen omgaan. Dat kan ook. Het is wel errrug makkelijk om af te wachten totdat hij een fout maakt.

Weet jouw man dat er iets aan de hand is? Of weet ie van niets?

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:

ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.

heilig boontje

neem eens wat verantwoordelijkheid... je verloedert je relatie, je kinderen en je toekomst zodat je straks comfortabel je man overal de schuld van kan geven?

Maar wat zegt jou dat die vriendin jouw liefde is? Ben je lesbisch? Of doe je het voor de kik?

Kijk, dat er hiervan pijn komt is onvermijdbaar. Wil je het hem niet zeggen omdat ie een kort lontje heeft? En om voor de kinderen bij elkaar te blijven, doe je jezelf te kort én de kinderen.
Nu ben je nog jong, maar years down the road zal je alleen maar spijt krijgen.

Vind je dat je te vroeg bent getrouwd?

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 12:35 schreef steenbok1977 het volgende:

...
maar mijn kinderen gaan voor en ik denk dat dit de beste keuze is om bij elkaar te blijven voor de kinderen.

totdat hij in de fout gaat toch?...

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:
de ruzies waren voordat ik met een ander begon ook al.
Ik ben verliefd geworden op een vrouw.
ik probeer het wel maar kan haar niet uit mijn gedachten krijgen en mijn liefde voor haar wordt alleen maar sterker. maar ik kan het mijn kinderen niet aan doen.

Dat je verliefd bent geworden op een ander, à la, het gaat erom wat je daarmee doet uiteindelijk: of je je eigen gezin daarmee op het spel wil zetten of toch voor je man kiest. Als je bij je gezin blijft zal je natuurlijk wel voor je man moeten kiezen. Je kinderen hebben niets aan een moeder die hun vader niets gunt.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:
ik wil namelijk niet degene die de schuld krijgt dat het huwelijk is gestrand.
ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.

Je bent dus eigenlijk heel hypocriet bezig en wacht alleen nog maar op een moment dat je de schuld van jouw falen op hem kan afschuiven. Je geeft duidelijk niks meer om je man, wil hem alleen nog maar kapot maken en zelf met de schone schijn ervandoor gaan.

Wat denk je als de kinderen daar later achter komen, hoe zij zullen reageren? Of ga je ze hun hele leven blijven voorliegen en hun vader onnodig zwartmaken bij hun? Nou lekkere moeder ben je dan.

Je kan natuurlijk ook zelf weg gaan met die 'liefde van je leven' en de kinderen bij hem laten! Jij gelukkig, kinderen gelukkig, je man gelukkig, want die is veel beter af zonder jou, als ik het zo hoor..

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 12:15 schreef Re het volgende:
heilig boontje

neem eens wat verantwoordelijkheid.

Precies. Volgens mij is het enige doel van dit topic ook om de verantwoordelijkheid voor de beslissing die ze allang genomen heeft te kunnen afschuiven. "Ja, ik maakte me heel erg zorgen om wat een scheiding zou doen met de kinderen en wilde eigenlijk daarom maar bij hem blijven, maar iedereen zei dat de kinderen onder de huidige situatie nog veel meer lijden en dat ik voor mezelf moest kiezen."

In principe denk ik over dit soort dingen net als Garrison hier post, maar omdat ik in dit geval een hevig geval van "geen verantwoordelijikheid willen nemen" vermoed ben ik blij dat er een hoop reacties van Scaurus en sigme tussen staan die niet zeggen wat TS wil horen. Zal ze toch zelfstandig haar eigen beslissing moeten nemen en daar de verantwoordelijkheid voor nemen en dat lijkt me ook het beste.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:08 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

is erg egoistisch van me, maar JA

Vind je ook dat hij het verdient om zo behandeld te worden?
En vind je dat de kinderen het verdienen om in zo'n leugen te leven?

Dan is er maar 1 oplossing: schuld bij jezelf erkennen, zelf weg gaan, kinderen bij hem laten, bezoekregeling treffen. Dat lijkt me nog de meest rechtvaardige oplossing in deze situatie.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

er is inderdaad een ander in het spel, maar wilde ik niet over hebben, schaam me ervoor.
de ruzies waren voordat ik met een ander begon ook al.
Ik ben verliefd geworden op een vrouw. de liefde tussen ons is erg sterk en geloof dat zij de ware voor me is. het heeft een paar maand geduurd en had haar beloofd om voor haar te kiezen. maar elke keer als ik naar mijn kinderen keek kon ik het niet. zij hebben het recht om bij hun vader te zijn. op een gegeven moment heb ik haar ook gezegd dat het over was en dat ik bij hem blijf voor de bestwil van mijn kinderen.
ik heb haar daar heel veel pijn meegedaan. en mezelf ook. ik hou van haar en wil heel graag met haar door maar kan het niet voor mijn kinderen. wij geloven echt dat we bij elkaar horen en houden ondanks alles nog steeds van elkaar. ik probeer het wel maar kan haar niet uit mijn gedachten krijgen en mijn liefde voor haar wordt alleen maar sterker. maar ik kan het mijn kinderen niet aan doen. sorry dat ik dit alles niet direct heb verteld, maar schaam me ervoor. ik wil namelijk niet degene die de schuld krijgt dat het huwelijk is gestrand.
de vrouw waar ik wat mee heb gehad zegt dat het tijd word dat ik een keer voor mezelf kies en dat de keuze die ik nu heb gemaakt ook niet goed is voor de kinderen, want die voelen het echt wel aan.
ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.
ik vind het wel heel erg moeiijk want ik zeg de liefde van mijn leven op voor mijn kinderen. die blijven voor mij altijd nummer 1 en hun geluk telt. en dat ik me ongelukkig voel is maar een bijzaak.

Dat is vuil zeg....dat is echt heel erg vuil...wachten tot hij een stap verkeerd zet om de schuld op hem te kunnen leggen.
Heb je zelf wel door hoe verschrikkelijk laag dat is, hoe oneerlijk tegenover je man en de kinderen?

En geloof me, je kinderen zullen het wel te weten komen als ze het niet al weten en zullen je dat zeker en vast kwalijk nemen.

Konkelspelletjes gaan het niet beter maken, wachten tot hij de fout ingaat, de relatie met haar langzaam opbouwen alsof het er nog niet was, denk je dat je kinderen gek zijn ofzo?

Als je echt met haar verder wil en op goede voet met je kinderen wil blijven zal je met de billen bloot moeten, eerlijk moeten zijn, ze zullen het je echt wel kwalijk nemen dat je er met een ander vandoor gaat, maar als je eerlijk bent kan dat helen, ga je konkelen, tegenover hun vader en tegenover hun dan is de schade onnoemelijk veel groter.

Ik geloof er steeds minder van.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:35 schreef steenbok1977 het volgende:
eigelijk niet nee. wat zij ook wel eens heeft gezegd dat dit oneerlijk is voor mijn man. ik hou niet meer van hem en zij vind dat ik wel van hem moet scheiden omdat hij ook iemand verdiend die wel van hem houdt.

Ben ik het mee eens.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:35 schreef steenbok1977 het volgende:
ik denk dat ik de schijn wel hoog kan houden en dat mijn kinderen er niets van merken. want eigenlijk denk ik dat als ik ga scheiden dat mijn kinderen er last van krijgen en zeker ook op latere leeftijd. dus eigenlijk is er maar 1 oplossing. bij elkaar blijven voor de kinderen. ze zijn 4 en 10 nog jong en denk dus echt niet dat zij merken dat ik niet meer van mijn man houdt.

Dan onderschat je volgens mij de zintuiglijke vermogens van kinderen. Kinderen voelen juist heel snel aan als iets niet lekker loopt, vooral als ze bij andere kinderen thuis komen, waar de ouders nog wel liefdevol met elkaar omgaan. Niets is voor kinderen belangrijker dan dat ze zien dat papa en mama van elkaar houden. Er mogen best wat probleempjes zijn, zolang ze maar zien dat hun ouders elkaar steunen en van elkaar houden is er niks aan de hand.

Probleem is dat jij niet meer van je man houdt. Je gaat je hierdoor toch anders gedragen in het gezin en jouw man natuurlijk ook. Je kan wel proberen de schijn op te houden, maar daarmee belazer je dus eigenlijk zowel je man als je kinderen, als ook jezelf. En dan zit je ook nog te wachten op een moment dat je man zo kapot is van alles, opdat hij iets doet, wat jij kan aangrijpen om er met de schone schijn vandoor te gaan. Walgelijke actie zou dat van je zijn, geen woorden voor, echt.

Je kan trachten stug vol te blijven houden dat jij het goede voorbeeld aan je kinderen wil doorgeven en op krampachtige wijze maar niet door de mand willen vallen. Wat denk je dat dat voor gevolgen heeft voor je kinderen als zij jouw gedragingen gaan overnemen? Misschien zullen zij later ook moeite gaan krijgen om hun gevoelens te uiten bij hun verkering, omdat daar thuis altijd zo'n taboe op heerste en er steeds maar irritaties waren.. Kinderen nemen daar zeker wel iets van mee voor hun verdere leven.

Dan kun je als ouders beter eerlijk zijn en aan ieders eigen geluk gaan werken, als het niet kan met elkaar, dan maar zonder elkaar, dat valt doorgaans veel beter te plaatsen voor de kinderen, dan in zo'n nephuwelijk grootgebracht worden.

[ Bericht 3% gewijzigd door Escaflowne op 11-10-2008 14:34:47 ]

Is er tussen jullie echt niks meer te lijmen? Praten jullie met elkaar?

Je moet gewoon nooit aan kinderen beginnen, heb je dat hele gezeur ook niet.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:22 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]


Ik weet dat mijn huwelijk op den duur toch stuk loopt en daar ben wacht ik op omdat ik niet de schuld wil krijgen. en ja is misschien wel hypocriet. Ik heb er wel alles voor over, want heb een punt gezet achter de relatie met de liefde van mijn leven omdat het geluk van mijn kinderen boven die van mij staat. mijn nu ex vriendin zegt dus dat als ik toch weet dat het huwelijk ooit strand waarom dan niet gewoon scheiden en dat wij dan wel bij elkaar komen. zij vind dat ik hier verkeerd aan doe. maar ik dus niet.

Laf rotwijf.
Je doet helemaal niks voor je huwelijk, geen enkele moeite, je laat het zelf doodbloeden. En dan hier nog een beetje de miskende huilie uithangen omdat je een relatie met "de liefde van je leven" laat gaan onder het mom alles voor je kinderen over hebben. Daar gebruik je zelfs je kinderen nog voor. . Doe je man een groot plezier en pak nu nog even je spullen dan. Wees dan zo dapper?

Het is heel simpel hoor, of je gaat nu wat van je huwelijk maken en daar eens heel hard je best voor doen of je kiest voor die vriendin. Maar geen smoesjes en maar wachten tot iemand anders het besluit voor je neemt zodat jij dat niet hoeft te doen om daarna te kunnen zeggen dat het je allemaal maar gebeurd is.