Scheiden of bij elkaar blijven voor de kinderen?

quote:

Op zondag 12 oktober 2008 01:35 schreef Stali het volgende:

[..]

Laf rotwijf.
Je doet helemaal niks voor je huwelijk, geen enkele moeite, je laat het zelf doodbloeden. En dan hier nog een beetje de miskende huilie uithangen omdat je een relatie met "de liefde van je leven" laat gaan onder het mom alles voor je kinderen over hebben. Daar gebruik je zelfs je kinderen nog voor. . Doe je man een groot plezier en pak nu nog even je spullen dan. Wees dan zo dapper?

Toen ik begon met lezen had ik sympathie en wilde graag een bemoedigend bericht posten, maar naar wat verder gelezen te hebben, was die sympathie zo goed als verdwenen. Ander in het spel, zelf niet de verantwoording willen nemen, en je relatie doelbewust laten doodbloeden.

Wat Stali zegt; doe je man een plezier en pak je spullen maar in, en vertel gewoon de waarheid aan je man. Ik denk overigens ook dat je nog op weinig sympathie van de mensen hier kan verwachtten. Naar mijn mening ben je zelf de oorzaak van het geheel (en ook die onruststoker van een vriendinnetje van je!)

[ Bericht 1% gewijzigd door Eliminator20 op 12-10-2008 06:42:35 ]

Dan zou ik gelijk in relatietherapie gaan... laat zien dat je het serieus meent tegen manlief...

Volgens mij had ze allang deze beslissing genomen, maar zocht hier bevestiging. We geven 5 bladzijden lang advies, maar wil daar niets van weten.

Ze doet haar zelf, haar kinderen én haar man tekort om in deze uitzichtloze situatie te bliven.

(isn't this very Oprah of me? )

TS, jij moet heel nodig eens eerlijk gaan praten met je man. Vertel hem wat je hier zegt, dat je van een ander houdt, dat je je kinderen voorop wil stellen en om die reden bij hem wil blijven.

Misschien is hij ook wel niet op z'n achterhoofd gevallen. In elk geval kunnen jullie dan proberen er beide het beste van te maken. Jullie huwelijk redden bijvoorbeeld, of juist met wederzijds goedvinden er een opener huwelijk van maken. In ken ook wel mensen die in goed overleg naast elkaar zijn gaan wonen.

Kinderen kunnen echt vanalles aan rare constructies prima aan - als hun ouders maar bij elkaar blijven (ook als dat naast elkaar levend is). Er zijn meer opties dan jij lijkt te zien. Maar dan moet je er wel de betrokken levenspartners in kennen. Jouw man verdient inderdaad beter dan dat jij dit allemaal voor jezelf houdt.

quote:

Op zondag 12 oktober 2008 06:35 schreef Eliminator20 het volgende:

Toen ik begon met lezen had ik sympathie en wilde graag een bemoedigend bericht posten, maar naar wat verder gelezen te hebben, was die sympathie zo goed als verdwenen. Ander in het spel, zelf niet de verantwoording willen nemen, en je relatie doelbewust laten doodbloeden.

Precies wat ik dacht; TS is echt the Spawn of Satan.

In het algemeen: goede relatie therapie waarbij je mekaar weer een kans gaat geven of scheiden.

ik ben opgegroeid bij ouders die alleen bij elkaar bleven voor de kinderen en dat heeft een enorme impact op mijn leven gehad.
Ze hadden nooit ruzie maar de sfer was om te snijden.

Wat betreft die relatie thereapie: soms kan het helpen om eens weer op een andere manier naar elkaar te gaan kijken, naar de positive kanten en je niet te verliezen in geruzie over klein geneuzel.

In geval van TS: scheiden

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:53 schreef Scaurus het volgende:

[..]

Dat is een zeer egoïstische en onzinnige oplossing, denken dat je kinderen wel gelukkig worden als jij ook gelukkig bent. Voor kinderen is het nooit leuk dat papa en mama niet meer in hetzelfde huis wonen, dat ze dan bij papa wonen, dan bij mama.

Dat is helemaal niet zo raar.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was want voor mijn ouders was de koek op. Op dat moment is dat uiteraard niet leuk, maar twee huizen hebben is niet vervelend hoor.

Het ligt er alleen aan hoe het geregeld wordt, gaan papa en mama de kinderen als pressiemiddel gebruiken, dan is het absoluut niet goed.

Mijn broertje en ik mochten zelf kiezen bij wie we gingen wonen en we mochten zelf weten hoe vaak we naar mijn vader gingen.

En als jij niet gelukkig bent, reken maar dat je kinderen dat merken.

quote:

Op zondag 12 oktober 2008 09:29 schreef steenbok1977 het volgende:
Allemaal bedankt voor jullie reacties.
Heb mijn beslissing genomen en ik vind dat het beter voor de kinderen is om bij hun vader te blijven.
Ben wel verdrietig voor het feit dat ik wel heel veel van haar hou en haar heel veel pijn heb gedaan met deze beslissing. Ik zie haar niet meer en ze zeggen, uit het oog, uit het hart. Dus dat moet toch lukken.
Ik kan het mijn kinderen niet aandoen om ze bij hun vader weg te halen. En ik hoop dat ze hier echt niets van mee krijgen. En misschien als ik er goed aan ga werken komt er misschien wel weer gevoelens voor hem terug.
Ik kies voor mijn gezin!!!

Dan hoop ik voor je dat het allemaal goed voor je uitpakt. Maar je hebt de schijn tegen.

quote:

Op vrijdag 10 oktober 2008 18:29 schreef steenbok1977 het volgende:
De liefde tussen ons is over. We hebben soms ruzie waar de kinderen ( 4 en 10 jaar) bij zijn. Voelen zij dit ik dat er niets meer is tussen ons? Ik weet het niet meer. Weet namelijk niet of ik dit vol kan houden. Het langs elkaar leven en af en toe ruzie. Doe ik mijn kinderen pijn door die ruzies? Of hebben ze niet door dat we niets meer voor elkaar voelen. Moet ik bij hem blijven omdat dat voor de kinderen beter is?
Of toch gaan scheiden. Zit met mn handen in het haar. Wie kan me helpen? wie heeft ook in zo`n situatie gezeten? En wat vinden de kinderen van gescheiden ouders? hebben jullie veel meegekregen omdat de ouders voor jullie bij elkaar zijn gebleven? Dus wat is beter. Bij hem blijven of scheiden?

Ken je je eigen kinderen wel?
Je weet toch zelf het beste of je kinderen reageren op de spanningen tussen jullie...

Ben zelf nu aantal jaren gescheiden en heb 2 dochters (8 en 4 jaar oud). In het begin was het heel erg moeilijk, maar kinderen zijn gelukkig erg flexibel.
Natuurlijk is het altijd beter als ze opgroeien in een gezin met papa en mama, maar wanneer dat niet gaat, moet je kiezen in het belang van jezelf en je kinderen. Onderlinge spanningen pikken ze altijd op. Dus net doen alsof alles goed is werkt echt niet.

quote:

Op zondag 12 oktober 2008 13:04 schreef WrineX-Joske het volgende:

[..]

Precies wat ik dacht; TS is echt the Spawn of Satan.

omg, overdrijven is ook een vak.

Ik heb niet alles gelezen, maar las wel een post ergens over een andere manier van samenleven, want deze situatie gaat zich waarschijnlijk weer voordoen. Er zit blijkbaar toch fundamenteel iets niet goed tussen jou en de vader van je kinderen, ondanks dat je wel om hem geeft als vader van je kinderen. Grote kans dat je weer verliefd wordt op iemand anders en het hele probleem herhaalt zich. Kunnen je inderdaad niet gaan latten en naast elkaar gaan wonen bijvoorbeeld.
Dat is eerlijk tegenover je man en jezelf en ik denk dat iedereen hier uit eindelijk gelukkiger van wordt, omdat je kinderen ook zien dat hun ouders respect hebben voor elkaar en eerlijk zijn tegen elkaar, juist omdat ze ooit heel close met elkaar waren.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 11:57 schreef steenbok1977 het volgende:

[..]

er is inderdaad een ander in het spel, maar wilde ik niet over hebben, schaam me ervoor.
de ruzies waren voordat ik met een ander begon ook al.
Ik ben verliefd geworden op een vrouw. de liefde tussen ons is erg sterk en geloof dat zij de ware voor me is. het heeft een paar maand geduurd en had haar beloofd om voor haar te kiezen. maar elke keer als ik naar mijn kinderen keek kon ik het niet. zij hebben het recht om bij hun vader te zijn. op een gegeven moment heb ik haar ook gezegd dat het over was en dat ik bij hem blijf voor de bestwil van mijn kinderen.
ik heb haar daar heel veel pijn meegedaan. en mezelf ook. ik hou van haar en wil heel graag met haar door maar kan het niet voor mijn kinderen. wij geloven echt dat we bij elkaar horen en houden ondanks alles nog steeds van elkaar. ik probeer het wel maar kan haar niet uit mijn gedachten krijgen en mijn liefde voor haar wordt alleen maar sterker. maar ik kan het mijn kinderen niet aan doen. sorry dat ik dit alles niet direct heb verteld, maar schaam me ervoor. ik wil namelijk niet degene die de schuld krijgt dat het huwelijk is gestrand.
de vrouw waar ik wat mee heb gehad zegt dat het tijd word dat ik een keer voor mezelf kies en dat de keuze die ik nu heb gemaakt ook niet goed is voor de kinderen, want die voelen het echt wel aan.
ik wacht gewoon tot hij een misstap zet zodat het zijn schuld is dat het huweljik is gestrand en niet de mijne.
ik vind het wel heel erg moeiijk want ik zeg de liefde van mijn leven op voor mijn kinderen. die blijven voor mij altijd nummer 1 en hun geluk telt. en dat ik me ongelukkig voel is maar een bijzaak.

Dat jij je ongelukkig voelt is maar bijzaak??

Je maakt met je egoïstische gedrag het leven van 4 mensen kapot, zeikwijf!
Van je man, je kinderen en van de vrouw met wie je bent vreemdgegaan en die je hebt gedumpt na het doen van loze beloftes.

Hoe denk je overigeens je man tot een misstap over te halen? Want dat zal wel in je plannetje zitten?

Dit gaat zich ooit ongelooflijk tegen je keren.

Lafaard!

Dit is wel een beetje het paard achter de wagen spannen wat je nu doet.
Er zit blijkbaar al een hele tijd iets fundamenteels mis tussen jou en je partner, dan kom je hier op een internetforum even vragen of wij willen oordelen wat je het beste kunt doen in deze situatie terwijl wij daar erg beperkt kijk op hebben (plus dat je nog eens informatie achterhoudt). Daarnaast doe je therapeuten af als mensen die direct hun oordeel klaar hebben en jou niet kunnen helpen. Vervolgens kom je door je eigen kromme redenatie tot de 'oplossing' dat je maar bij je man moet blijven omdat je niet de schuld wilt krijgen van een scheiding.

Verder ben ik het met Scaurus eens dat scheiden je niet overkomt maar dat je daarvoor kiest, plus dat zoiets een proces is. Als ik het verhaal van TS lees lijkt het mij dat er al een hele tijd iets mis is, waar toen weinig of niks mee is gedaan en op die manier zijn beide partners verder uit elkaar gegroeid en ze lieten het beide maar gebeuren waardoor er nu eigenlijk nog weinig anders opzit dan van elkaar te scheiden.

Ik heb het topic niet gelezen. Maar ik zeg scheiden.
Je kinderen hebben er op de lange termijn meer aan dan dat jullie koek en ei spelen waar zij bij zijn.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:39 schreef Copycat het volgende:
Ik geloof er steeds minder van.

Ik vraag me af wanneer het boek wordt uitgebracht . het is een te mooi verhaal zo met steeds weer neiuwe spannende stukjes.

niet alles hoeft een fictief verhaal te zijn hoor, mocht je het gevoel hebben dat het wel zo is dan reageer je gewoon niet of stuur je een TR

Ik ben zelf een kind van ouders die bij elkaar bleven voor de kinderen en ik kan je zeggen dat je van al die spanningen en ruzies ook een flinke klap meekrijgt.
de enige reden dat ik denk dat we nog slechter af zouden zijn geweest als mijn ouders gescheiden waren. is omdat ik er van overtuigd ben dat mijn ouders het ieder afzonderlijk er nog beroerder vanaf hadden gebracht en erg op ons zouden zijn gaan leunen.
Als je er van overtuigd ben dat je de kinderen alleen wel en stabiel en fijn thuis kan bieden zonder teveel emo- toestanden dan zou ik daar voor kiezen. Voorzie je een drama als labiele bijstandsmoeder dan kan je maar beter bij je man blijven en in relatietherapie gaan.

TS, aan de ene kant denk ik te bespeuren dat je veel te weinig voor jezelf bent opgekomen de afgelopen jaren; je hebt te veel de sleur in je relatie toegelaten, zonder er iets van te durven zeggen of er ook maar iets serieus aan te willen doen en bent ondertussen al je hoop en motivatie helaas kwijtgeraakt. En dat doet pijn..

Je voelt je nu zo ellendig en miskend dat je in al je wanhoop zelfs bereid bent de situatie er doelbewust zodanig op aan te sturen, opdat anderen (je man, je "liefde van je leven", fokkers, etc.. ) maar bepaalde dingen gaan doen/zeggen, opdat je zelf maar niet de verantwoordelijkheid ervoor hoeft te nemen... En ondertussen vlucht je in je dromen weg van alle drama en bouw je luchtkastelen met je nieuwe liefde...

Aan de andere kant ben je wel heel erg egoïstich bezig. Niet eens om de kinderen, het is jouw eigen "ik" die je niet wil tegenkomen/erkennen (want dat geeft nog meer schuldgevoel), die jou nu doet besluiten om toch maar bij jouw man en kinderen te blijven. Dat is op zich begrijpelijk, je gevoelens van zelfmedelijden, onvermogen en teleurstelling moeten op een of andere manier gecompseerd worden en hoe kan dat gemakkelijker dan door je volledig en geheel toe te wijden aan de zorg voor jouw kinderen, om wie jij zo veel geeft?

Jouw kinderen behoren echter niet alleen aan jou toe. Jij deelt je kinderen met je man. Je man? Wie was dat ook alweer?.. Oh ja, dat was die goedzak die jij wel achter de wagen weet te spannen om al jouw vuile was even op te ruimen, alsof het niets is. Die heeft het zich maar uit te zoeken verder, interesseert je ook geen reet meer. Heb je er ooit (zelf) bij stil gestaan hoe verschrikkelijk rot hij zich zou voelen als jij er met zijn kinderen tussenuit zou knijpen??..

M.a.w. probeer de situatie ook eens vanuit jouw man zijn positie te bekijken. Het is allemaal niet gemakkelijk, maar niet alleen voor jou! Als je dan toch bij je man blijft, wees eerlijk, durf verantwoordelijkheid te nemen en geef hem ook nog een kans. Al zou het maar zijn omdat hij de vader van jouw kinderen is en jou nog steeds niet heeft verlaten, of het huis uit heeft gejaagd... En daar mag je hem best dankbaar voor zijn lijkt mij...

Ik sta versteld van het verhaal, de beslissing en het karakter van de TS, maar helaas is bijna alles wat ik zou willen zeggen al gezegd. Toch maar even dit: hoe heb je dit in godsnaam zo ver kunnen laten komen? Met welke insteek ben je de relatie ingestapt? Heb je ooit van hem gehouden, en zo ja, waarom? Wat voor gebrek aan ruggengraat heb je dat je beseft dat je bang bent om met je man te praten, maar je daar niet even met je man over praat omdat een relatie niet zo hoort? Waarom vertel je ons zo weinig over hoe je man is, wat hij van jou vindt, hoe hij met de kinderen omgaat? Waarom verwaarloos je je eigen levensgeluk? En tenslotte: waarom kies je na zoveel adviezen voor wat ongetwijfeld de slechtste oplossing is voor alle vijf betrokkenen? (jij, je man, je twee kinderen en je geliefde).

ik ben zelf van gescheiden ouders(was toen 7 jaar).
ik raad aan om te scheiden,maar de omgang wel goed te regelen.
zou eerst relatietherapie aanbevelen,maar daar sta je niet open voor.
in mijn geval ging moeder 250KM ver weg wonen,zo slecht was de relatie tussen mijn ouders,dat was achteraf ook geen goede beslissing, ik zag haar maar 1x in de 3 weken.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 13:39 schreef Copycat het volgende:
Ik geloof er steeds minder van.

Ze kan maar zo de waarheid zeggen.

Wat ben jij een naieve, laffe vrouw. Je bent zelf degene die naast de pot ( mooie woordspeling al zeg ik het zelf ) heeft gepiest, en vervolgens blijf je bij je man waar je niet van houdt, afwachtend totdat HIJ een fout maakt. Ondertussen blijf je ruzie schoppen met je man omdat de spanning bij jou abnormaal hoog is. Je kinderen nemen die spanning over en ze gaan minder goed presteren op school, maar dat is jouw schuld natuurlijk niet: HIJ is de bron van alle spanning, JIJ niet natuurlijk.

Bah, bah en nog eens bah. Wees eens echt sterk en zet een punt achter je schijnhuwelijk.

Relatietherapie gaat niet helpen als beide partijen er niet aan willen werken. In dat geval is scheiden de beste optie, ook voor de kinderen. Twee ouders die volslagen langs elkaar heen leven met alle onderhuidse spanningen van de onvermijdelijke wrijving combineert de eigenschappen van de slechtste gescheiden ouders (conflicten uitspelen via de kinderen) met de onmogelijkheid om je weer open te stellen voor nieuw geluk.

Ik heb net pas het hele stuk van het lesbische uitstapje gelezen. En volgens mij hè, volgens mij interesseert het je geen zak wat het beste is voor je kinderen.
Je wil immers maar al te graag scheiden als hij de keus maakt. Dat zou je voor de kinderen dan ook niet doen als het je echt om hen gaat.

Je gebruikt de kinderen gewoon als excuus omdat je bang bent voor jezelf te kiezen.

quote:

Op woensdag 15 oktober 2008 12:36 schreef Litpho het volgende:
Relatietherapie gaat niet helpen als beide partijen er niet aan willen werken. In dat geval is scheiden de beste optie, ook voor de kinderen. Twee ouders die volslagen langs elkaar heen leven met alle onderhuidse spanningen van de onvermijdelijke wrijving combineert de eigenschappen van de slechtste gescheiden ouders (conflicten uitspelen via de kinderen) met de onmogelijkheid om je weer open te stellen voor nieuw geluk.

Relatietherapie kan ook erg goed zijn om de boel af te sluiten en op een normale, vriendelijke manier uit elkaar te gaan, in dat opzicht is iets dergelijks als relatietherapie goed wat je ook doet.

Niets ergers voor de kinderen dan als ouders uit elkaar gaan dat ze met vette ruzie uit elkaar gaan en later nogsteeds ellende schoppen.

ik denk dat de TS, geen relatietherapie wil, omdat ze er dan verbaal van langs krijgt en met de waarheid geconfreteerd wordt.