R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Vader heeft kanker, ik heb moeite met de emoties.
Ik heb er al een tijdje over gedacht om een topic in R&P te openen over iets waar ik de laatste tijd veel moeite mee heb. Ik heb het tot nu toe niet gedaan omdat het mij kwetsbaar zou kunnen maken als (beginnend) moderator, en omdat er mensen in mijn directe omgeving zijn die het verhaal kunnen herkennen en zo zouden kunnen weten wie ik ben op FOK! en dat wil(de) ik niet.
Vandaag heb ik besloten om die twee mogelijke problemen opzij te zetten en gewoon mijn verhaal te doen. Zeikerds zullen er toch altijd blijven, of ik nu iets persoonlijks vertel of niet.
Ik zit de laatste tijd heel erg met mijn vader in mijn hoofd (figuurlijk).
Bij mijn vader is 4 jaar geleden darmkanker geconstateerd en daar is hij aan geopereerd en heeft hij chemo's voor gehad. Alles was weg op 1 vlekje op zijn long na maar dat zag er niet slecht uit, dus toen vond de arts het niet nodig om verder onderzoek naar te doen.
Mijn vader kreeg elke 6 maanden een onderzoek of de kanker nog weg was, en dat was elke keer gelukkig het geval. Er was ook geen reden om aan te nemen dat het vlekje dat er nog steeds zat iets met kanker te maken had.
Enige tijd geleden kreeg hij weer een onderzoek, en toen vroeg mijn vader aan de arts of het vlekje op zijn long echt geen kwaad kon. Aangezien mijn moeder zich toch ongerust maakte, zijn ze dat na flink aandringen van hun toch maar gaan onderzoeken, en na 2 bronchosopiën wisten ze nog niet zeker of het kanker was of misschien gewoon een litteken van een longontsteking. Na een onderzoek met radioactief contrastvloeistof bleek dat een aantal van zijn lymfeklieren vermoedelijk besmet waren met kanker. De lymfeklieren zijn verwijderd en er bleek geen kanker in te zitten. Na veel overleg is besloten om de mogelijk besmette long weg te halen (uitleg longoperaties, getekende uitleg longoperaties), omdat ze op geen enkele andere manier konden onderzoeken of het vlekje echt kanker was.
Nu is na het verwijderen van de long gebleken dat het een kwaadaardige tumor was en nu is de vraag welke kanker was er het eerst (darm of long) en waarom hebben ze 4 jaar geleden niets aan dat vlekje gedaan? Er zijn nergens uitzaaiingen voor zover te zien was dus dat is een pluspunt.
Na de operatie is mijn vader in een psychosomatisch delier terecht gekomen. Op zich is dat normaal gezien niet zo'n erg iets, maar er zijn wel meerdere infecties geweest na het verwijderen van de long, waardoor hij in het (na de operatie gekregen) delier is gebleven en nog is (al bijna 4 weken). Nu is het zoeken waar de infectie vandaan komt en wat men er aan kan doen om zo het delier te beëindigen. Hij is verward, agressief, handtastelijk, kinds, dement e.d. en dat is voor mij enorm zwaar omdat het plaatje dat ik in mijn hoofd heb van een geheel andere man lijkt te zijn, hij is gevoelsmatig mijn vader niet meer.
Ik ben 2 maal bij hem op bezoek geweest, en de laatste keer knapte er iets in mijn hoofd, ik kon de schijn niet meer ophouden en moest onder ogen zien dat ik niet zo sterk ben als ik mezelf altijd voorgehouden heb.
Mijn moeder kan veel zaken niet regelen, en mijn broer en schoonzus ook niet altijd dus doe ik de gesprekken e.d. met de artsen. Dit kost mij meer energie dan ik heb en dan raak ik overprikkeld en gefrustreerd (vaak ook snel agressief) en is van helder denken maar matig spraken. Het vervelende is dat mijn ouders op zo'n 1,5 uur rijden van ons wonen, en ik die afstanden niet vaak kan rijden vanwege de overprikkeling die ik dan auditief en visueel opdoe (openbaar vervoer is geen optie want dat is helemaal een prikkelhel). Mijn vrouw altijd auto laten rijden is ook geen optie.
Ik als autist heb moeite met het reguleren en begrijpen van bepaalde emoties, en zeker als het zo dichtbij komt als nu. Voor veel van de emoties is het "wat ik nog niet meegemaakt heb kan ik niet voelen", maar nu ik het meemaak is het dusdanig overweldigend dat ik het bijna niet kan hanteren en tevens moet ik die "nieuwe" emoties dan leren een plek te geven. Wat bij "normale" mensen automatisch gaat mbt het aanvoelen van bepaalde emoties, moet ik bewust bij nadenken omdat het niet automatisch gaat.
Ik neem veel rust en probeer zoveel mogelijk de dingen te relativeren, maar dat is moeilijk als ik zo moe ben.
Het vervelende is dat ik nu doodop ben en dus enorm veel moeite moet doen om mijn handvatten te blijven hanteren en niet terug te vallen in mijn kernautisme. Ik raak heel snel geïrriteerd en gefrustreerd en ben (als ik mijn handvatten niet kan hanteren) enorm star in mijn doen en laten.
Lastig allemaal
[ Bericht 0% gewijzigd door Juup© op 30-08-2008 12:04:07 (Link aangepast) ]
Vandaag heb ik besloten om die twee mogelijke problemen opzij te zetten en gewoon mijn verhaal te doen. Zeikerds zullen er toch altijd blijven, of ik nu iets persoonlijks vertel of niet.
Ik zit de laatste tijd heel erg met mijn vader in mijn hoofd (figuurlijk).
Bij mijn vader is 4 jaar geleden darmkanker geconstateerd en daar is hij aan geopereerd en heeft hij chemo's voor gehad. Alles was weg op 1 vlekje op zijn long na maar dat zag er niet slecht uit, dus toen vond de arts het niet nodig om verder onderzoek naar te doen.
Mijn vader kreeg elke 6 maanden een onderzoek of de kanker nog weg was, en dat was elke keer gelukkig het geval. Er was ook geen reden om aan te nemen dat het vlekje dat er nog steeds zat iets met kanker te maken had.
Enige tijd geleden kreeg hij weer een onderzoek, en toen vroeg mijn vader aan de arts of het vlekje op zijn long echt geen kwaad kon. Aangezien mijn moeder zich toch ongerust maakte, zijn ze dat na flink aandringen van hun toch maar gaan onderzoeken, en na 2 bronchosopiën wisten ze nog niet zeker of het kanker was of misschien gewoon een litteken van een longontsteking. Na een onderzoek met radioactief contrastvloeistof bleek dat een aantal van zijn lymfeklieren vermoedelijk besmet waren met kanker. De lymfeklieren zijn verwijderd en er bleek geen kanker in te zitten. Na veel overleg is besloten om de mogelijk besmette long weg te halen (uitleg longoperaties, getekende uitleg longoperaties), omdat ze op geen enkele andere manier konden onderzoeken of het vlekje echt kanker was.
Nu is na het verwijderen van de long gebleken dat het een kwaadaardige tumor was en nu is de vraag welke kanker was er het eerst (darm of long) en waarom hebben ze 4 jaar geleden niets aan dat vlekje gedaan? Er zijn nergens uitzaaiingen voor zover te zien was dus dat is een pluspunt.
Na de operatie is mijn vader in een psychosomatisch delier terecht gekomen. Op zich is dat normaal gezien niet zo'n erg iets, maar er zijn wel meerdere infecties geweest na het verwijderen van de long, waardoor hij in het (na de operatie gekregen) delier is gebleven en nog is (al bijna 4 weken). Nu is het zoeken waar de infectie vandaan komt en wat men er aan kan doen om zo het delier te beëindigen. Hij is verward, agressief, handtastelijk, kinds, dement e.d. en dat is voor mij enorm zwaar omdat het plaatje dat ik in mijn hoofd heb van een geheel andere man lijkt te zijn, hij is gevoelsmatig mijn vader niet meer.
Ik ben 2 maal bij hem op bezoek geweest, en de laatste keer knapte er iets in mijn hoofd, ik kon de schijn niet meer ophouden en moest onder ogen zien dat ik niet zo sterk ben als ik mezelf altijd voorgehouden heb.
Mijn moeder kan veel zaken niet regelen, en mijn broer en schoonzus ook niet altijd dus doe ik de gesprekken e.d. met de artsen. Dit kost mij meer energie dan ik heb en dan raak ik overprikkeld en gefrustreerd (vaak ook snel agressief) en is van helder denken maar matig spraken. Het vervelende is dat mijn ouders op zo'n 1,5 uur rijden van ons wonen, en ik die afstanden niet vaak kan rijden vanwege de overprikkeling die ik dan auditief en visueel opdoe (openbaar vervoer is geen optie want dat is helemaal een prikkelhel). Mijn vrouw altijd auto laten rijden is ook geen optie.
Ik als autist heb moeite met het reguleren en begrijpen van bepaalde emoties, en zeker als het zo dichtbij komt als nu. Voor veel van de emoties is het "wat ik nog niet meegemaakt heb kan ik niet voelen", maar nu ik het meemaak is het dusdanig overweldigend dat ik het bijna niet kan hanteren en tevens moet ik die "nieuwe" emoties dan leren een plek te geven. Wat bij "normale" mensen automatisch gaat mbt het aanvoelen van bepaalde emoties, moet ik bewust bij nadenken omdat het niet automatisch gaat.
Ik neem veel rust en probeer zoveel mogelijk de dingen te relativeren, maar dat is moeilijk als ik zo moe ben.
Het vervelende is dat ik nu doodop ben en dus enorm veel moeite moet doen om mijn handvatten te blijven hanteren en niet terug te vallen in mijn kernautisme. Ik raak heel snel geïrriteerd en gefrustreerd en ben (als ik mijn handvatten niet kan hanteren) enorm star in mijn doen en laten.
Lastig allemaal
[ Bericht 0% gewijzigd door Juup© op 30-08-2008 12:04:07 (Link aangepast) ]
Hoewel ik niet zo gek veel ervaring hiermee heb, kan ik wel bedenken hoe het voor je moet zijn..
Zorg goed voor je familie, ze hebben je nodig. Zoek troost bij hen, en probeer de momenten dat je bij je vader bent, goud te maken.
Laat hem het verleden herinneren, bekende dingen die jullie samen meegemaakt hebben, praat erover. Herleef het. Dit versterkt jullie band ongetwijfeld, en haalt wellicht een klein beetje van de last van je schouders.
Verder zou ik echt willen dat ik nog iets anders kon zeggen om te helpen, maar zoals ik al zei, ik heb hier niet zoveel ervaring mee...
Sterkte!
[ Bericht 95% gewijzigd door MindGym op 30-08-2008 00:49:48 ]
Zorg goed voor je familie, ze hebben je nodig. Zoek troost bij hen, en probeer de momenten dat je bij je vader bent, goud te maken.
Laat hem het verleden herinneren, bekende dingen die jullie samen meegemaakt hebben, praat erover. Herleef het. Dit versterkt jullie band ongetwijfeld, en haalt wellicht een klein beetje van de last van je schouders.
Verder zou ik echt willen dat ik nog iets anders kon zeggen om te helpen, maar zoals ik al zei, ik heb hier niet zoveel ervaring mee...
Sterkte!
[ Bericht 95% gewijzigd door MindGym op 30-08-2008 00:49:48 ]
Sterkte Juup. Als iemand hier je op zou aanvallen omdat je mod bent of iets dergelijks, dan zijn ze gewoon heel erg triest.
Veel meer woorden kan ik even niet vinden.
[ Bericht 10% gewijzigd door Strychnine op 30-08-2008 01:20:59 (ik gooide 2 uitdrukkingen door elkaar o|O) ]
Veel meer woorden kan ik even niet vinden.
[ Bericht 10% gewijzigd door Strychnine op 30-08-2008 01:20:59 (ik gooide 2 uitdrukkingen door elkaar o|O) ]
Vivre
Bedankt voor de reacties.
Het is gewoon erg moeilijk voor mij om mijn vader zo te zien, hij is voor mij de man die nooit echt ziek was, altijd sterk, mij steunend als ik hem nodig had, stond altijd voor mij klaar, en nu is het een zielig hoopje mens dat met een papieren zakdoekje zit te spelen met een blik op oneindig (doet mij denken aan een autist die volledig in zijn eigen wereld leeft en geen contact maakt met de buitenwereld).
Er zit geen leven meer in zijn ogen (door het delier), en dat maakt het allemaal voor mij zo moeilijk omdat ik hem niet meer herken vergeleken met het plaatje dat ik van hem in mijn hoofd heb.
Ik denk dat veel mensen het moeilijk zouden vinden om hun vader (die altijd de man was waar ze op terug konden vallen in geval van nood) zo te zien. Het geeft aan dat ook hij sterfelijk is en dat is iets dat ik wel wist natuurlijk maar nooit echt bij stil had gestaan, zelfs niet bij zijn vorige operaties.
Het is gewoon erg moeilijk voor mij om mijn vader zo te zien, hij is voor mij de man die nooit echt ziek was, altijd sterk, mij steunend als ik hem nodig had, stond altijd voor mij klaar, en nu is het een zielig hoopje mens dat met een papieren zakdoekje zit te spelen met een blik op oneindig (doet mij denken aan een autist die volledig in zijn eigen wereld leeft en geen contact maakt met de buitenwereld).
Er zit geen leven meer in zijn ogen (door het delier), en dat maakt het allemaal voor mij zo moeilijk omdat ik hem niet meer herken vergeleken met het plaatje dat ik van hem in mijn hoofd heb.
Ik denk dat veel mensen het moeilijk zouden vinden om hun vader (die altijd de man was waar ze op terug konden vallen in geval van nood) zo te zien. Het geeft aan dat ook hij sterfelijk is en dat is iets dat ik wel wist natuurlijk maar nooit echt bij stil had gestaan, zelfs niet bij zijn vorige operaties.
Heel veel sterkte Juup.
Ik ben nu ook in een situatie dat mijn ouders op mijn leunen in plaat van andersom.
Ik heb het hier erg moeilijk mee en ben tot nu toe niemand tegengekomen die zo denkt.
Ik ben nu ook in een situatie dat mijn ouders op mijn leunen in plaat van andersom.
Ik heb het hier erg moeilijk mee en ben tot nu toe niemand tegengekomen die zo denkt.
Het is heel erg als het moment komt dat je ouders op jou rekenen en je door hebt dat je ouders sterfelijk zijn.
Moeilijke situatie Juup, en goed dat je het van je af schrijft.
Een delier is dacht ik tijdelijk dus het is niet van blijvende aard. Je moet je blijven realiseren dat 'die man' je vader ook niet is, precies zoals je het zelf voelt. Jouw vader zit daar ergens achter verstopt en wat je nu ziet is een façade.
Je autisme helpt er natuurlijk niet bij. Is je moeder te oud om dergelijke gesprekken met dokters te hebben? En wonen je broer en schoonzus ook ver er vandaan?
Een delier is dacht ik tijdelijk dus het is niet van blijvende aard. Je moet je blijven realiseren dat 'die man' je vader ook niet is, precies zoals je het zelf voelt. Jouw vader zit daar ergens achter verstopt en wat je nu ziet is een façade.
Je autisme helpt er natuurlijk niet bij. Is je moeder te oud om dergelijke gesprekken met dokters te hebben? En wonen je broer en schoonzus ook ver er vandaan?
Tja waarom niet. Autisten kunnen soms heel georganiseerd denken en dat kan goed van pas komen op een forum als dit.quote:
Goed gezegdquote:Op zaterdag 30 augustus 2008 01:46 schreef Strani het volgende:
[..]
Tja waarom niet. Autisten kunnen soms heel georganiseerd denken en dat kan goed van pas komen op een forum als dit.
Toen mijn vader het aan zijn hart kreeg ben ik me kapot geschrokken. Ineens is alles waar je altijd blind op kon vertrouwen heel fragiel. Je hoeft geen autist te zijn om je in te leven bij een totale gedragsverandering van je vader of moeder. Het zo vertrouwde beeld is niet meer en een mens blijft toch altijd wel het kind. Maar deze narigheid in combinatie met het autisme maakt het natuurlijk nog eens extra moeilijk om ermee om te gaan.quote:Op zaterdag 30 augustus 2008 01:37 schreef Juup© het volgende:
Bedankt voor de reacties.
Het is gewoon erg moeilijk voor mij om mijn vader zo te zien, hij is voor mij de man die nooit echt ziek was, altijd sterk, mij steunend als ik hem nodig had, stond altijd voor mij klaar, en nu is het een zielig hoopje mens dat met een papieren zakdoekje zit te spelen met een blik op oneindig (doet mij denken aan een autist die volledig in zijn eigen wereld leeft en geen contact maakt met de buitenwereld).
Er zit geen leven meer in zijn ogen (door het delier), en dat maakt het allemaal voor mij zo moeilijk omdat ik hem niet meer herken vergeleken met het plaatje dat ik van hem in mijn hoofd heb.
Ik denk dat veel mensen het moeilijk zouden vinden om hun vader (die altijd de man was waar ze op terug konden vallen in geval van nood) zo te zien. Het geeft aan dat ook hij sterfelijk is en dat is iets dat ik wel wist natuurlijk maar nooit echt bij stil had gestaan, zelfs niet bij zijn vorige operaties.
Joh, ik wens je heel veel sterkte toe.
Mijn vader (Juup's schoonvader dus) heeft vorig jaar een hersenbloeding gehad, waardoor hij ook een hele tijd flink in de war was. Hij is nooit meer de oude geworden en daar heb ik veel verdriet van. We hebben het dus al eens meegemaakt, maar het is natuurlijk toch anders als het je schoonvader is en niet je eigen vader. Daarbij komt ook de zorg die je hebt voor de moeders, die het al helemaal niet trekken en waar je de ouderrol "moet" overnemen. 
Het erge in het geval van Juup's vader is dat we steeds even een beetje hoop krijgen als hij even een helder moment heeft maar die hoop wordt meestal bij het volgende bezoek weer onderuit gehaald en verandert dan weer in wanhoop. Het duurt nu al zo lang en het is zó pijnlijk om hem nu vastgebonden in een rolstoel in een hoekje te zien zitten. De hele dag alleen op een kamer. Wrs krijgt hij er zelf niks van mee maar de verandering van persoonlijkheid is voor de familie zó pijnlijk en bijna niet te bevatten... De man die zo vitaal was, alles deed en nog kon, nu zo eenzaam in zijn eigen wereld en totaal hulpbehoevend. Dat doet echt pijn ja.
Het erge in het geval van Juup's vader is dat we steeds even een beetje hoop krijgen als hij even een helder moment heeft maar die hoop wordt meestal bij het volgende bezoek weer onderuit gehaald en verandert dan weer in wanhoop. Het duurt nu al zo lang en het is zó pijnlijk om hem nu vastgebonden in een rolstoel in een hoekje te zien zitten. De hele dag alleen op een kamer. Wrs krijgt hij er zelf niks van mee maar de verandering van persoonlijkheid is voor de familie zó pijnlijk en bijna niet te bevatten... De man die zo vitaal was, alles deed en nog kon, nu zo eenzaam in zijn eigen wereld en totaal hulpbehoevend. Dat doet echt pijn ja.
#geen
quote:Op zaterdag 30 augustus 2008 01:50 schreef Stali het volgende:
[..]
Toen mijn vader het aan zijn hart kreeg ben ik me kapot geschrokken. Ineens is alles waar je altijd blind op kon vertrouwen heel fragiel. Je hoeft geen autist te zijn om je in te leven bij een totale gedragsverandering van je vader of moeder. Het zo vertrouwde beeld is niet meer en een mens blijft toch altijd wel het kind. Maar deze narigheid in combinatie met het autisme maakt het natuurlijk nog eens extra moeilijk om ermee om te gaan.
Joh, ik wens je heel veel sterkte toe.
Je komt ineens tot het besef dat je ouders sterfelijk zijn, dat ze niet het eeuwige leven hebben. Dat het ineens wel eens afgelopen kan zijn. Dat JIJ de sterkere moet zijn in plaats van dat dat de rol van je ouders was. En ook de verwarring en het verdriet bij de 'gezonde' ouder, is pijnlijk om te zien.
Is het wel weer in orde gekomen met je vader?
#geen
Misschien heb je dit topic al gezien, maar ander kun je mss ook daar je ei wel kwijt.
En verder heel veel sterkte, weet uit ervaring dat het heel moeilijk is.
En verder heel veel sterkte, weet uit ervaring dat het heel moeilijk is.
There are no Saviours, there are no Kings, the Power lies in your head
DeviantArt
DeviantArt
Ouders worden net als elk ander mens ouder, en gaan op een gegeven moment dood.
Ik heb er op zich niet zo'n moeite mee dat ze ouder worden, maar wel nu ik de sterfelijkheid onder ogen zie. Die twee dingen horen nu eenmaal bij elkaar, maar tot afgelopen week toe had ik die emotionele verbinding niet en nu ik die wel heb moet ik er mee leren omgaan en dat is zwaar.
Er zijn in mijn directe omgeving meer mensen overleden die erg dicht tot mij stonden, maar dat was voor mij feitelijk (een kenmerk van een autist, dingenfeitelijk bekijken) en ik heb er dus ook geen moeite mee gehad.
Alleen nu ik het zo met mijn vader mee maak is het ineens anders en ben ik gewoon bang dat hij doodgaat. Eigenlijk vind ik het erger dat hij misschien een zielig hoopje mens blijft, dan dat hij zou overlijden omdat ik het dan af kan sluiten ipv misschien nog vele jaren een man bezoeken die in mijn ogen mijn vader niet meer is. En dan heb ik het niet eens over het verdriet dat mijn moeder heeft en waar ik ook weer wat van mee krijg. Deze reactie zal voor veel mensen onbegrijpelijk en egoistisch zijn, maar zo is het nou eenmaal voor mij.
Het is soms moeilijk om het er met anderen over te hebben, want ik redeneer soms anders dan "normale" mensen. Mijn vrouw kent mij door en door dus daar kan ik gelukkig goed mee praten en die steunt mij zo goed als zij kan.
[ Bericht 4% gewijzigd door Juup© op 30-08-2008 02:12:28 ]
Ik heb er op zich niet zo'n moeite mee dat ze ouder worden, maar wel nu ik de sterfelijkheid onder ogen zie. Die twee dingen horen nu eenmaal bij elkaar, maar tot afgelopen week toe had ik die emotionele verbinding niet en nu ik die wel heb moet ik er mee leren omgaan en dat is zwaar.
Er zijn in mijn directe omgeving meer mensen overleden die erg dicht tot mij stonden, maar dat was voor mij feitelijk (een kenmerk van een autist, dingenfeitelijk bekijken) en ik heb er dus ook geen moeite mee gehad.
Alleen nu ik het zo met mijn vader mee maak is het ineens anders en ben ik gewoon bang dat hij doodgaat. Eigenlijk vind ik het erger dat hij misschien een zielig hoopje mens blijft, dan dat hij zou overlijden omdat ik het dan af kan sluiten ipv misschien nog vele jaren een man bezoeken die in mijn ogen mijn vader niet meer is. En dan heb ik het niet eens over het verdriet dat mijn moeder heeft en waar ik ook weer wat van mee krijg. Deze reactie zal voor veel mensen onbegrijpelijk en egoistisch zijn, maar zo is het nou eenmaal voor mij.
Het is soms moeilijk om het er met anderen over te hebben, want ik redeneer soms anders dan "normale" mensen. Mijn vrouw kent mij door en door dus daar kan ik gelukkig goed mee praten en die steunt mij zo goed als zij kan.
[ Bericht 4% gewijzigd door Juup© op 30-08-2008 02:12:28 ]
Hele mooie uitspraak, dekt voor mij de hele lading.quote:Op zaterdag 30 augustus 2008 01:50 schreef Stali het volgende:
[...Ineens is alles waar je altijd blind op kon vertrouwen heel fragiel...]
Dank je, ik ga het op mijn gemak doorlezen.quote:Op zaterdag 30 augustus 2008 02:04 schreef Hukkie het volgende:
Misschien heb je dit topic al gezien, maar ander kun je mss ook daar je ei wel kwijt.
En verder heel veel sterkte, weet uit ervaring dat het heel moeilijk is.
Onbegrijpelijk? Egoïstisch? Integendeel, juist niet. Het getuigt juist van zorg, bekommering en liefde voor de naasten die je dierbaar zijn.quote:Op zaterdag 30 augustus 2008 02:07 schreef Juup© het volgende:
Deze reactie zal voor veel mensen onbegrijpelijk en egoistisch zijn, maar zo is het nou eenmaal voor mij.
r_one in WGR / [WGR] Feedback
.
Op vrijdag 20 juni 2025 08:15 schreef VEM2012 het volgende:
Misschien moet je juridische discussies gewoon overlaten aan juristen. Want je begrijpt er overduidelijk niets van.
.
Op vrijdag 20 juni 2025 08:15 schreef VEM2012 het volgende:
Misschien moet je juridische discussies gewoon overlaten aan juristen. Want je begrijpt er overduidelijk niets van.
Ik heb het met mijn zus meegemaakt, die veranderde heel langzaam in 12 jaar tijd van een zeer actieve jonge vrouw in een kasplantje. God, wat heb ik gevloekt en gejankt, waarom juist zij en niet ik de losbol die het allemaal niet zo nauw neemt met gezondheid enzo. Maar daar gaat het hier niet om.
Mijn mannetje heeft borderline en een licht autistische neiging (of hoe zeg je dat), hij kon er niet mee omgaan en ook niet met mij en mijn emoties. Toch ben ik met hem blijven praten en ik hoop en denk dat jullie dat ook met elkaar doen. Het is enorm moeilijk weet ik nu voor iemand die moeite heeft met zich uitdrukken of emoties te plaatsen om met zulke grote veranderingen om te gaan. Het is voor iemand die dat wel kan al een hele opgave. Ik weet niet precies wat ik wil zeggen alleen dat ik jullie beide heel veel sterkte en kracht wens. Blijf praten of communiceren op jullie eigen manier
Mijn mannetje heeft borderline en een licht autistische neiging (of hoe zeg je dat), hij kon er niet mee omgaan en ook niet met mij en mijn emoties. Toch ben ik met hem blijven praten en ik hoop en denk dat jullie dat ook met elkaar doen. Het is enorm moeilijk weet ik nu voor iemand die moeite heeft met zich uitdrukken of emoties te plaatsen om met zulke grote veranderingen om te gaan. Het is voor iemand die dat wel kan al een hele opgave. Ik weet niet precies wat ik wil zeggen alleen dat ik jullie beide heel veel sterkte en kracht wens. Blijf praten of communiceren op jullie eigen manier
I used to work in a morgue........I am a people person
Only Human
Only Human
Ja. Dat is de realiteit.quote:Op zaterdag 30 augustus 2008 02:07 schreef Juup© het volgende:
Ouders worden net als elk ander mens ouder, en gaan op een gegeven moment dood.
Daar moet je je als kind mee proberen te verzoenen.
Ik weet, uit ervaring, dat het niet makkelijk is om je ouders dood te zien gaan, maar het is een natuurlijk proces.
Het degeneratie-proces bewust meemaken is niet leuk. De lichamelijke of geestelijke aftakeling al helemaal niet.
Toch zal je er op een gegeven moment vrede mee hebben.
Meestal een paar jaar na het overlijden van je ouders.
Ik wens jullie sterkte met het onherroepelijk te volgen vervolg.
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Ik denk ook dat het erg moeilijk is als je je vader niet meer herkent.Als hij lichaamelijk achteruitgaat kan je je enigszins voorbereiden maar als hij geestelijk verandert dan lijkt me dat een erg omdat je dan een andere binding hebt.Je hebt het gevoel met een vreemde te maken en dat maakt de situatie ook niet makkelijker.
Ik wens je in ieder geval veel sterkte!
Ik wens je in ieder geval veel sterkte!
Knap dat je je verhaal zo goed weet op te schrijven. Het moet ongetwijfeld erg zwaar en moeilijk zijn om je vader in zo'n slechte toestand mee te maken. Hopelijk lukt het je om er samen met je familieleden zo goed mogelijk mee om te gaan en elkaar te steunen. Je mag in elk geval nog hopen dat het goedkomt met je vader en dat hij zal herstellen. Het is goed om dat steeds voor ogen te houden. Ook is het niet erg als je eens een keertje huilt of je frustraties van je af praat; dat lucht op. Sterkte ermee.
Bedankt voor de meldingquote:Op zaterdag 30 augustus 2008 07:31 schreef henkway het volgende:
Je link pneumonectomie doet het niet dit is de juiste
sterkte Juup
Damn, als je dat zo leest dan besef je je weer dat alle dingen in het leven zo fragiel zijn.
Ik kan me er geen voorstelling maken over een zwakke vader. Zoals jij zei, het is de man waar je in je hele leven het meest tegen op kijkt. Vroeger als kleine jongen was er natuurlijk niemand zo "stoer" als je eigen vader. Het moet door merg en been gaan om hem zo te zien.
Toch vind ik het knap van je dat je het op durft te schrijven en ik hoop dat het je goed doet door het op te schrijven.
Heel veel sterkte Juup
Ik kan me er geen voorstelling maken over een zwakke vader. Zoals jij zei, het is de man waar je in je hele leven het meest tegen op kijkt. Vroeger als kleine jongen was er natuurlijk niemand zo "stoer" als je eigen vader. Het moet door merg en been gaan om hem zo te zien.
Toch vind ik het knap van je dat je het op durft te schrijven en ik hoop dat het je goed doet door het op te schrijven.
Heel veel sterkte Juup
Goed dat je het neerzet hier, iig van je afgeschreven. En als er mensen zijn die op dit niveau iemand gaan aanvallen, of het een mod is die aangevallen wordt, een user of een admin... die zouden allemaal perm-IP-ban moeten krijgen.
Erg veel sterkte.
Erg veel sterkte.
Lambo of Rekt
Alles wat ik zou willen zeggen is boven mij al gezegd dus ik hoef het niet te herhalen.
Juup en Duch, heel veel sterkte
Juup en Duch, heel veel sterkte
Today is the greatest day I've ever known
Can't live for tomorrow, tomorrow's much too long
Can't live for tomorrow, tomorrow's much too long
Is het, met de heldere uitleg die je hebt gegeven aan ons (en als wij het begrijpen, zal je familie dat zeker kunnen) niet mogelijk toch wat meer uit handen te geven aan je broer en schoonzus, Juup?
Als dit zo'n zware wissel op je leven trekt, dan moet er toch iemand zijn die de praktische zaken even van je over kan nemen?
De dood van iemand die je zo nabij staat is natuurlijk overweldigend, maar niet onoverkomelijk, hoe hard dat misschien klinkt.
Je kunt het gevoel krijgen dat je basis wordt weggeslagen, maar dat gevoel blijft niet.
Uiteindelijk zul je hier ook feitelijker tegenaan kunnen kijken, ook wat betreft het feit dat je vader misschien nog een tijdje blijft zoals hij nu is.
Het onverwachte, het onvoorspelbare, is dat wat het zo zwaar maakt ook?
Ik probeer het te zien vanuit het perspectief van mijn autistische zoontje, vandaar dat het voor de lezer misschien wat raar neergezet is.
Voor hem ben ik de basis, en als ik anders dan anders ben (bijv bij het overlijden van mijn vader), dan heeft dat een enorm effect op hem, want ik moet dat baken van veiligheid zijn, niet iemand die zelf ook verdrietig of 'hulpeloos' is.
De duidelijkheid, het afgebakende van alles is dan weg, en dus de veiligheid.
Ik hoop echt dat je familie je even een time-out kan geven, dat mag je best vragen, hoor.
Sterkte.
Als dit zo'n zware wissel op je leven trekt, dan moet er toch iemand zijn die de praktische zaken even van je over kan nemen?
De dood van iemand die je zo nabij staat is natuurlijk overweldigend, maar niet onoverkomelijk, hoe hard dat misschien klinkt.
Je kunt het gevoel krijgen dat je basis wordt weggeslagen, maar dat gevoel blijft niet.
Uiteindelijk zul je hier ook feitelijker tegenaan kunnen kijken, ook wat betreft het feit dat je vader misschien nog een tijdje blijft zoals hij nu is.
Het onverwachte, het onvoorspelbare, is dat wat het zo zwaar maakt ook?
Ik probeer het te zien vanuit het perspectief van mijn autistische zoontje, vandaar dat het voor de lezer misschien wat raar neergezet is.
Voor hem ben ik de basis, en als ik anders dan anders ben (bijv bij het overlijden van mijn vader), dan heeft dat een enorm effect op hem, want ik moet dat baken van veiligheid zijn, niet iemand die zelf ook verdrietig of 'hulpeloos' is.
De duidelijkheid, het afgebakende van alles is dan weg, en dus de veiligheid.
Ik hoop echt dat je familie je even een time-out kan geven, dat mag je best vragen, hoor.
Sterkte.
Als het pannen van daken waait
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Alles wat uit handen gegeven kon worden aan de rest van de familie is al gedaan. Ik hoef niet veel te doen maar hetgeen dat ik doe raakt en belast mij enorm veel, wederom omdat het op emotioneel vlak is en daar ligt mijn zwakke punt in deze situatie.quote:Op zaterdag 30 augustus 2008 12:46 schreef shmoopy het volgende:
Is het, met de heldere uitleg die je hebt gegeven aan ons (en als wij het begrijpen, zal je familie dat zeker kunnen) niet mogelijk toch wat meer uit handen te geven aan je broer en schoonzus, Juup?
Als dit zo'n zware wissel op je leven trekt, dan moet er toch iemand zijn die de praktische zaken even van je over kan nemen?
De dood van iemand die je zo nabij staat is natuurlijk overweldigend, maar niet onoverkomelijk, hoe hard dat misschien klinkt.
Je kunt het gevoel krijgen dat je basis wordt weggeslagen, maar dat gevoel blijft niet.
Uiteindelijk zul je hier ook feitelijker tegenaan kunnen kijken, ook wat betreft het feit dat je vader misschien nog een tijdje blijft zoals hij nu is.
Het onverwachte, het onvoorspelbare, is dat wat het zo zwaar maakt ook?
Ik probeer het te zien vanuit het perspectief van mijn autistische zoontje, vandaar dat het voor de lezer misschien wat raar neergezet is.
Voor hem ben ik de basis, en als ik anders dan anders ben (bijv bij het overlijden van mijn vader), dan heeft dat een enorm effect op hem, want ik moet dat baken van veiligheid zijn, niet iemand die zelf ook verdrietig of 'hulpeloos' is.
De duidelijkheid, het afgebakende van alles is dan weg, en dus de veiligheid.
Ik hoop echt dat je familie je even een time-out kan geven, dat mag je best vragen, hoor.
Sterkte.
Ik heb de komende week een gesprek met mijn begeleider/hulpverlener die mij helpt de dingen te relativeren door er samen met mij op een whiteboard een schematisch overzicht van te maken (soort van pictogram verhaal zeg maar), dus dat zit wel goed.
Ik ga niet naar het ziekenhuis toe om op bezoek te gaan bij mijn vader zolang hij nog niet helder genoeg is om normaal te reageren naar mij toe (hij zal er waarschijnlijk toch niets of niet veel van mee krijgen), en wij moeten elke keer toch weer 1,5 uur rijden om daar te komen en de combinatie van die 2 dingen is funest voor mijn energie en stabiliteit. Tevens ga ik er niet heem omdat ik dan telkens weer een knauw krijg. Mijn familie snapt het allemaal erg goed en neemt die taak van mij over.
Ik ben eigenlijk de enige die op een dusdanig niveau (en objectief, want ik laat mij niet meeslepen door mijn gevoelens) gesprekken met de artsen kan voeren om het later in een Jip en Janneke taal uit te kunnen leggen aan anderen, omdat ik daar nu eenmaal goed in ben en die contacten wil ik ook zo houden. Ook al kost het mij energie, het levert het ook weer op omdat ik mijn moeder en andere mensen duidelijk kan maken wat er precies aan de hand is en wat er aan gedaan wordt (ben perfectionist en MOET alles weten van de artsen om zo duidelijkheid te creëren voor mezelf zodat het plaatje in mijn hoofd compleet is) en als ik dat allemaal weet kan ik het ook duidelijk uitleggen naar anderen toe.
Het niet kunnen omgaan met het onverwachte en onvoorspelbare, is het zwaarste in dit hele gebeuren. Ik probeer nu die 2 dingen los te laten maar die zijn een onderdeel van mijn (autistische) persoonlijkheid en de handvatten die ik dagelijks hanteer om er mee om te gaan kan ik nu amper vasthouden door gebrek aan energie waardoor ik weer verval in mijn kernautisme.
Het is op zich niet erg om ASS te hebben vind ik, ik heb een dusdanige intelligentie die mij helpt om trucjes aan te leren om in het dagelijkse "normale" leven te kunnen functioneren en vaak merken mensen niet eens dat er een "Autist Inside" is.
Als mijn vader zo blijft als nu, dan zal op een gegeven moment mijn plaatje van hem langzaamaan aangepast worden naar de persoon die hij nu is ipv wie hij was. Maar het gevoel van "die meneer is mijn vader niet" dat zal blijven al weet ik verstandelijk dat hij natuurlijk wel mijn vader is. Ik laat de komende weken langzaam aan mij voorbij gaan en probeer het van mij af te zetten, omdat de kans zeker aanwezig is dat hij uit het delier gaat komen. Tevens heb ik mijn moeder aangegeven dat zij niet elke dag hoeft te bellen als zij op bezoek bij mijn vader is geweest en er zijn geen enorme veranderingen te vertellen, want dat trek ik simpelweg niet.
De dood is onoverkomelijk en voor mij ook een feit. Alleen is het nog nooit zo dichtbij gekomen als nu en dan ook nog eens in combinatie met een aandoening waardoor mijn vader eerst verandert in een zielig hoopje mens, en dat maakt het moeilijk. Ik zou er minder moeite mee hebben als hij een auto-ongeluk zou krijgen en dan acuut komt te overlijden.
Maar goed dit is puur een uitleg want ik ben er van overtuigd dat mijn vader nog lang niet dood gaat, en hopelijk uit zijn nu al 4 weken durende delier komt
Mijn basis is mijn gezin, zonder de steun en sturing van mijn vrouw zou mijn leven er heeeel anders uitgezien hebben (in negatieve zin) en gelukkig kan ik daar in principe altijd op terug vallen. Zij merkt vaak al aan mij voordat ik het zelf in de gaten heb dat het de verkeerde kant op gaat met mij en dan geeft zij ook aan dat ik NU op mijn grenzen moet gaan letten (soms ben ik eigenwijs, en dan is het wel eens een verhitte discussie).
Bedankt voor de reactie
[ Bericht 0% gewijzigd door Juup© op 30-08-2008 17:34:02 (Typefout aangepast) ]
Morgen gesprek met transferverpleegkundige. Wij gaan kijken waar mijn vader heen kan mbt revalidatie/verzorging als hij ontslagen wordt uit het ziekenhuis (is nog geen datum van bekend).
Dat gesprek is voor mij goed te doen aangezien ik daar feitelijk en zakelijk in kan zijn, alleen de gedachte dat ik in hetzelfde ziekenhuis ben als mijn vader en ik hem niet kan opzoeken omdat ik dat emotioneel niet trek doet mij pijn. Mijn vrouw gaat samen met mijn moeder morgen waarschijnlijk wel even op bezoek bij hem, en als hij ineens wel helder is dan komt mijn vrouw mij halen en wil ik hem toch zien.
Normaal gezien hadden mijn ouders vandaag op mijn verjaardag gekomen (bedankt voor de felicitaties alvast, mogen via PM horen niet in dit topic thuis
), maar logischerwijze gaat dat niet door. Ik probeer het te negeren maar ben er enorm gespannen door omdat ik het enorm pijnlijk vind.
Ik zie mijn vader nu als een "leeg" omhulsel waaruit de persoon "vader" verdwenen is. Dat is moeilijk voor mij omdat hij nu gevoelsmatig dus een vreemde is. Ik kan dat nog steeds niet koppelen aan elkaar, maar hopelijk gaat het snel beter met het "omhulsel" zodat mijn vader er weer plaats in kan nemen en het geheel weer compleet is.
Dat gesprek is voor mij goed te doen aangezien ik daar feitelijk en zakelijk in kan zijn, alleen de gedachte dat ik in hetzelfde ziekenhuis ben als mijn vader en ik hem niet kan opzoeken omdat ik dat emotioneel niet trek doet mij pijn. Mijn vrouw gaat samen met mijn moeder morgen waarschijnlijk wel even op bezoek bij hem, en als hij ineens wel helder is dan komt mijn vrouw mij halen en wil ik hem toch zien.
Normaal gezien hadden mijn ouders vandaag op mijn verjaardag gekomen (bedankt voor de felicitaties alvast, mogen via PM horen niet in dit topic thuis
), maar logischerwijze gaat dat niet door. Ik probeer het te negeren maar ben er enorm gespannen door omdat ik het enorm pijnlijk vind.Ik zie mijn vader nu als een "leeg" omhulsel waaruit de persoon "vader" verdwenen is. Dat is moeilijk voor mij omdat hij nu gevoelsmatig dus een vreemde is. Ik kan dat nog steeds niet koppelen aan elkaar, maar hopelijk gaat het snel beter met het "omhulsel" zodat mijn vader er weer plaats in kan nemen en het geheel weer compleet is.
eh juup opzich het is toch ook wel weer een mooie gedachte dat je vader nu gaat revalideren en hopelijk weer de goede kant op draait. Succes met de verjaardag nog 
Is het voor jou niet lastig Duchess, dat Juup zo'n topic open wat ie nu helemaal gevuld heeft met als sleutelwoorden "ik" en "mijn pijn"?quote:Op zaterdag 30 augustus 2008 01:57 schreef DuchessX het volgende:
...Wrs krijgt hij er zelf niks van mee maar de verandering van persoonlijkheid is voor de familie zó pijnlijk en bijna niet te bevatten... ...
Ik vond de OP een goeie post, maar het hele topic drijft wel erg op de pijn van Juup, waarbij hij aangeeft sterk/volledig op jou te leunen. En jij toont meer besef van het feit dat het voor iedereen een lastige situatie is, daar hoef je helemaal geen autist voor te zijn.
Dan kun je jezelf wel begraven in je eigen pijn, met een beroep op je autisme, maar datzelfde autisme heeft Juup er nu schijnbaar ook weer niet van weerhouden om een buitengewoon betekenisvolle relatie met jou aan te gaan.
Is autisme een excuus om jezelf te wentelen in je eigen pijn zonder je rekenschap te geven dat niet-autisten met precies dezelfde problematiek worstelen? Ben jij zo'n moeder Theresa dat je je eigen pijn opzij zet om Juup een schouder te geven? Heb jij feitelijk niet de lastigste positie van allemaal, als degene die de functie van rots in de branding zomaar in de schoenen geschoven krijgt?
(Dit leest vast als een rotpost in een klote-tijd, maar het is heel oprecht wat ik denk als ik het topic doorlees na mijn eerste reactie. )
twee violen en een trommel en een fluit
Hey Juup,
Ik vind het superknap van je dat je alles op hebt geschreven. Ik hoop dat je leert accepteren en omgaan met wat jij omhulsel noemt. En dat je papa je papa weer wordt in je ogen.
Ik wil je ook best een keer brengen naar je vader als je het niet trekt om zelf te rijden. Jouw regels! Dus als jij in de auto niet wil praten dan doen we dat niet
Sterkte in ieder geval! En ook voor Duch,
Ik vind het superknap van je dat je alles op hebt geschreven. Ik hoop dat je leert accepteren en omgaan met wat jij omhulsel noemt. En dat je papa je papa weer wordt in je ogen.
Ik wil je ook best een keer brengen naar je vader als je het niet trekt om zelf te rijden. Jouw regels! Dus als jij in de auto niet wil praten dan doen we dat niet
Sterkte in ieder geval! En ook voor Duch,
Indrukwekkend topic.
Lijkt me inderdaad een moeilijke situatie. Ik ga veel om met iemand met Ass, dus kan me een klein beetje inleven in de situatie en kan je alleen maar heel veel strekte wensen. Wel fijn dat je familie jou zoveel mogelijk uit handen probeert te nemen. Zij weten natuurlijk precies hoe jij in elkaar steekt en zullen het dus ook allemaal wel begrijpen.
En ik zie totaal niet in waarom zo'n topic als beginnend moderator een probleem zou zijn. Jouw situatie zegt niets over je kwaliteiten als mod. Laat juist zien dat de moderators ook gewoon mensen zijn met hun eigen problemen en emoties.
(nou heb ik niet veel van jou gezien als mod, maar ik denk dat er heel wat slechtere rondhangen op Fok)
Heel veel sterkte met de hele situatie verder, ook voor DuchessX.
Lijkt me inderdaad een moeilijke situatie. Ik ga veel om met iemand met Ass, dus kan me een klein beetje inleven in de situatie en kan je alleen maar heel veel strekte wensen. Wel fijn dat je familie jou zoveel mogelijk uit handen probeert te nemen. Zij weten natuurlijk precies hoe jij in elkaar steekt en zullen het dus ook allemaal wel begrijpen.
En ik zie totaal niet in waarom zo'n topic als beginnend moderator een probleem zou zijn. Jouw situatie zegt niets over je kwaliteiten als mod. Laat juist zien dat de moderators ook gewoon mensen zijn met hun eigen problemen en emoties.
(nou heb ik niet veel van jou gezien als mod, maar ik denk dat er heel wat slechtere rondhangen op Fok)
Heel veel sterkte met de hele situatie verder, ook voor DuchessX.
A mind with a heart of it's own
Ik heb alles doorgelezen en ik denk dat het goed is om alles van je af te schrijven. Ook denk ik dat er geen 'goede' of 'foute' reacties zijn in dit soort situaties: iedereen beleeft emoties op een andere manier. Ik wens je veel sterkte toe.
M.
M.
Hallon!
Het autisme is zeker geen excuus om mezelf te wentelen in pijn of zelfmedelijden, zo zijn mijn postings ook niet bedoeld. Wat ik bedoel aan te geven met de link naar mijn autisme, is dat ik met bepaalde emoties heel veel moeite heb ze te plaatsen. Ik krijg daar erg veel prikkels door en raak van die emoties in de war omdat ik ze niet kan plaatsen. Als ik overprikkeld raak dan raak ik in de war en verlies ik de controle over mijn handvatten die ik hanteer om "normaal" over te komen c.q. te zijn. Dat is sowieso moeilijk uit te leggen aan mensen die geen ASS hebben of er persoonlijk of beroepsmatig mee betrokken zijn.quote:Op zondag 31 augustus 2008 13:11 schreef Roquefort het volgende:
[..]
Is het voor jou niet lastig Duchess, dat Juup zo'n topic open wat ie nu helemaal gevuld heeft met als sleutelwoorden "ik" en "mijn pijn"?
Ik vond de OP een goeie post, maar het hele topic drijft wel erg op de pijn van Juup, waarbij hij aangeeft sterk/volledig op jou te leunen. En jij toont meer besef van het feit dat het voor iedereen een lastige situatie is, daar hoef je helemaal geen autist voor te zijn.
Dan kun je jezelf wel begraven in je eigen pijn, met een beroep op je autisme, maar datzelfde autisme heeft Juup er nu schijnbaar ook weer niet van weerhouden om een buitengewoon betekenisvolle relatie met jou aan te gaan.
Is autisme een excuus om jezelf te wentelen in je eigen pijn zonder je rekenschap te geven dat niet-autisten met precies dezelfde problematiek worstelen? Ben jij zo'n moeder Theresa dat je je eigen pijn opzij zet om Juup een schouder te geven? Heb jij feitelijk niet de lastigste positie van allemaal, als degene die de functie van rots in de branding zomaar in de schoenen geschoven krijgt?
(Dit leest vast als een rotpost in een klote-tijd, maar het is heel oprecht wat ik denk als ik het topic doorlees na mijn eerste reactie. )
Ik ben mij er van bewust dat ook mensen zonder ASS het moeilijk kunnen hebben in soortgelijke situaties als waar ik mij nu in bevind, maar hoe het voor een mij als ASSér is om met zo'n situatie om te gaan kun je niet vergelijken met "normale" mensen aangezien ik anders met (bepaalde) emoties omga.
Mijn vrouw is idd een soort moeder Theresa
, maar houd zeker rekening met haar eigen grenzen. Zij is mijn rots in de branding, maar tevens een rots die duidelijk afgebakend is. Het is niet zo dat ik de gehele dag zielig zit te zijn of klaag of zo, integendeel zo zit ik niet in elkaar.Mijn postings in dit topic zijn voor mij een uitlaatklep om op die manier mijn gedachten en gevoelens te kunnen ordenen, en ze met anderen te delen die misschien kunnen begrijpen wat er in mijn hoofd omgaat en op die manier feedback te krijgen of gewoon simpelweg steun.
Ik ben niet achterlijk o.i.d. en zwelg mezelf ook niet in medelijden om zo aandacht te krijgen, ik zit qua redenering en emoties gewoon net iets anders in elkaar dan de doorsnee mens, en heb ook zeker geen behoefte om dit constant te gaan zitten verdedigen c.q. uitleggen, want daar is een andere topicreeks in R&P voor waar ik ook regelmatig te vinden ben (momenteel niet want het is mij te druk).
Kritische postings heb ik geen probleem mee overigens hoor
, het ligt gevoelsmatig even wat zwaar.P.S.
DuchessX komt later nog op jouw post terug
Nu eerst taart eten[ Bericht 1% gewijzigd door Juup© op 31-08-2008 17:05:07 ]
quote:Op zondag 31 augustus 2008 13:20 schreef amaranta het volgende:
Hey Juup,
Ik vind het superknap van je dat je alles op hebt geschreven. Ik hoop dat je leert accepteren en omgaan met wat jij omhulsel noemt. En dat je papa je papa weer wordt in je ogen.
Ik wil je ook best een keer brengen naar je vader als je het niet trekt om zelf te rijden. Jouw regels! Dus als jij in de auto niet wil praten dan doen we dat niet
Sterkte in ieder geval! En ook voor Duch,
Heel verhaal, focus mag weer terug naar de TSquote:Op zondag 31 augustus 2008 13:11 schreef Roquefort het volgende:
[..]
Is het voor jou niet lastig Duchess, dat Juup zo'n topic open wat ie nu helemaal gevuld heeft met als sleutelwoorden "ik" en "mijn pijn"?
Nee, juist niet. Ik ben trots op hem dat hij zo sterk is dat hij hier kwetsbaar durft te zijn, dat hij in staat is zijn emoties te verwoorden. De meeste autisten zijn hier niet tot toe in staat. Ik vind het alleen maar fijn als hij een uitlaatklep heeft.
Ik vond de OP een goeie post, maar het hele topic drijft wel erg op de pijn van Juup, waarbij hij aangeeft sterk/volledig op jou te leunen. En jij toont meer besef van het feit dat het voor iedereen een lastige situatie is, daar hoef je helemaal geen autist voor te zijn.
Het gaat ook om hem, het is zijn vader. Maar zoals hij zelf ook al schrijft, is het verwerken en het een plaats geven van deze emoties moeilijk voor hem. Er wordt wel eens gezegd dat autisten geen emoties hebben, hetgeen niet klopt. Autisten hebben veel moeite met het verwerken van emoties omdat emoties sterke prikkels zijn voor hen. Prikkels kunnen weer allerlei soorten klachten geven, variërend van hoofdpijn, chaos, pijnprikkels van geluid en licht, tot somberheid etc. Omdat de verwerking niet verloopt als bij niet-ASS'ers, en er steeds meer prikkels bovenop komen, loopt iemand met autisme sneller vast. Wat ik wil zeggen is dat de beleving en verwerking van een autist toch wel wat afwijkt van wat als regulier aangenomen wordt.
Dan kun je jezelf wel begraven in je eigen pijn, met een beroep op je autisme, maar datzelfde autisme heeft Juup er nu schijnbaar ook weer niet van weerhouden om een buitengewoon betekenisvolle relatie met jou aan te gaan.
Ik denk dat je het andersom moet bekijken; juist vanwege het autist-zijn, is het extra moeilijk om met emoties om te gaan, en, ook niet onbelangrijk, veranderingen. Dus het is eerder het autisme dat extra moeilijkheden veroorzaakt.
Overigens; het aangaan van een relatie was geen enkel probleem
Ik denk dat wij wat dat betreft wel afwijken van de standaard niet-ass / ass-relatie omdat er heel veel gecommuniceerd wordt binnen ons gezin. Over alles maar met name emoties. Hoe beleef jij die, hoe beleef ik die. Hoe hou je rekening met elkaar. En dat is wederzijds. Het draait niet alleen om Juup in onze relatie, maar net zo goed om mij. Het is allemaal wederkerig. Ik doe het spontaan, Juup heeft dingen aangeleerd. En het werkt goed. Voor mij is Juup gewoon Juup. Een normaal mens met een paar dingen waar ik extra rekening mee hou. Net zo goed als dat hij rekening houdt met mij. Verder is hij heel normaal hoor.Hoog iq, heel lief, veel humor. Ik denk dat autisten zélf het meest last hebben van hun 'handicap'. Zij voelen zich anders, maar dat is aan de buitenkant bijna nooit te merken omdat zij proberen niet op te vallen.
Is autisme een excuus om jezelf te wentelen in je eigen pijn zonder je rekenschap te geven dat niet-autisten met precies dezelfde problematiek worstelen? Ben jij zo'n moeder Theresa dat je je eigen pijn opzij zet om Juup een schouder te geven? Heb jij feitelijk niet de lastigste positie van allemaal, als degene die de functie van rots in de branding zomaar in de schoenen geschoven krijgt?
Zoals ik al uitgelegd heb, ervaren en verwerken mensen met ASS prikkels op een andere manier en heeft het allemaal wat meer tijd nodig. Maar krijg je geen tijd voor verwerking, zoals in dit geval, loop je vast. Vandaar dat ik het alleen maar toejuich als hij zijn emoties van zich af kan schrijven, delen, reacties op terug krijgt. ASS'ers doen dit namelijk niet snel, vaak omdat ze niet in staat zijn te kunnen verwoorden wat zij voelen. Achter de schermen, hier thuis, wordt de aandacht verdeeld, als ik mijn man nodig heb, is hij er voor mij.
(Dit leest vast als een rotpost in een klote-tijd, maar het is heel oprecht wat ik denk als ik het topic doorlees na mijn eerste reactie. ) Nee juist niet, het is juist heel goed dat er openlijk gepraat wordt over autisme, heel veel mensen hebben een totaal verkeerd beeld (Ik zelf ook! Ik dacht ook dat autisten mensen waren die alleen maar heen en weer zaten te wiegen en een heel laag iq hadden - tot mijn eigen Juup vorig jaar die diagnose kreeg?!dat niet klopt met de realiteit).
PS Fijne reacties mensen!
Thanks.[ Bericht 1% gewijzigd door DuchessX op 01-09-2008 07:27:46 ]
#geen
Ik heb alleen ervaring met dementie maar dat vond ik verschrikkelijk, om iemand zo te zien aftakelen en dan heb jij de rest er nog bij. Sterkte Juup!
en dan heb jij de rest er nog bij. Sterkte Juup!
/edit
tis moeilijk om op te schrijven wat ik bedoel. Ik denk dat ik er ook niet echt uit ga komen maar wilde iig posten dat wat je voelt niet raar is... dat ondanks deze crisis ook jij je tijd moet hebben en nemen... iedereen heeft grenzen.. en iedereen heeft eigen ruimte en tijd nodig om op te laden en/of ontladen.
Iig kan je je uiten, dat is al heel wat.. en heb je een kei van een vrouw..
[ Bericht 18% gewijzigd door DarkElf op 02-09-2008 12:52:43 ]
tis moeilijk om op te schrijven wat ik bedoel. Ik denk dat ik er ook niet echt uit ga komen maar wilde iig posten dat wat je voelt niet raar is... dat ondanks deze crisis ook jij je tijd moet hebben en nemen... iedereen heeft grenzen.. en iedereen heeft eigen ruimte en tijd nodig om op te laden en/of ontladen.
Iig kan je je uiten, dat is al heel wat.. en heb je een kei van een vrouw..
[ Bericht 18% gewijzigd door DarkElf op 02-09-2008 12:52:43 ]
♥ ♥ 13-08-2002 ♥ ♥
Ik vind dat je heel mooi kunt verwoorden wat er in je om gaat Juup en wat een kracht spreekt er uit de relatie die je met je vrouw hebt.
M.b.t. je vader zou ik zeggen: schrijf van je af en maak een herinneringenboek waarin je alle mooie herinneringen aan je vader koestert. Misschien kun je hem dan soms nog even met die ogen zien. Herinneringen vervliegen snel.
M.b.t. je vader zou ik zeggen: schrijf van je af en maak een herinneringenboek waarin je alle mooie herinneringen aan je vader koestert. Misschien kun je hem dan soms nog even met die ogen zien. Herinneringen vervliegen snel.
quote:Op zondag 31 augustus 2008 16:55 schreef Juup© een uitgebreide reactie
[..]
Dankjewel luitjes.quote:Op zondag 31 augustus 2008 20:40 schreef DuchessX een uitgebreide reactie.
[..]
Goed stel zijn jullie.
twee violen en een trommel en een fluit
Goede tip, nadat ik hem vandaag weer heel even gezien heb (hield het niet langer dan 3 minuten uit) ben ik dat gaan doen. De positieve dingen benadrukken ipv de negatieve (oftewel kijken naar wat hij wel kan (of weer kan) ipv naar wat hij niet kan).quote:Op maandag 1 september 2008 00:47 schreef Xennia het volgende:
Ik vind dat je heel mooi kunt verwoorden wat er in je om gaat Juup en wat een kracht spreekt er uit de relatie die je met je vrouw hebt.
M.b.t. je vader zou ik zeggen: schrijf van je af en maak een herinneringenboek waarin je alle mooie herinneringen aan je vader koestert. Misschien kun je hem dan soms nog even met die ogen zien. Herinneringen vervliegen snel.
Dank je.
Vandaag enorm fijn gesprek met mijn hulpverlener gehad mbt emoties. Ik ben nu redelijk ontspannen en kijk er op een andere manier tegenaan.
Ik denk er over om morgen weer naar mijn vader te gaan, het is een leerproces voor mij en daar kan ik alleen wat mee als ik ook daadwerkelijk actie onderneem
Ik denk er over om morgen weer naar mijn vader te gaan, het is een leerproces voor mij en daar kan ik alleen wat mee als ik ook daadwerkelijk actie onderneem
Ik zie dit topic nu pas Juup en we hebben het er al even in PM over gehad.
Sterkte voor jou en DuchessX , ik denk aan jullie.
Volgens mij zijn jullie een heel sterk team.
Sterkte voor jou en DuchessX , ik denk aan jullie.
Volgens mij zijn jullie een heel sterk team.
And everything under the sun is in tune
But the sun is eclipsed by the moon.
And Prince is still here!
But the sun is eclipsed by the moon.
And Prince is still here!
Zijn wij ook gelukkigquote:Op dinsdag 2 september 2008 12:42 schreef ondeugend het volgende:
Ik zie dit topic nu pas Juup en we hebben het er al even in PM over gehad.
Sterkte voor jou en DuchessX , ik denk aan jullie.
Volgens mij zijn jullie een heel sterk team.
Dank je wel
Wat fijn dat je daar zo veel uit kunt halen. Ik ben beroepsmatig eigenlijk wel geinteresseerd hoe de hulpverlener dat aanpakt?quote:Op dinsdag 2 september 2008 12:33 schreef Juup© het volgende:
Vandaag enorm fijn gesprek met mijn hulpverlener gehad mbt emoties. Ik ben nu redelijk ontspannen en kijk er op een andere manier tegenaan.
Dat is een goede gedachte, hindernissen als mogelijkheden tot groei zien.quote:Ik denk er over om morgen weer naar mijn vader te gaan, het is een leerproces voor mij en daar kan ik alleen wat mee als ik ook daadwerkelijk actie onderneem
Als ik de energie kan vinden om het netjes te formuleren en op te schrijven zal ik dat doen, maar ik kan niets garanderen.quote:Op dinsdag 2 september 2008 13:22 schreef Xennia het volgende:
[..]
Wat fijn dat je daar zo veel uit kunt halen. Ik ben beroepsmatig eigenlijk wel geinteresseerd hoe de hulpverlener dat aanpakt?
[..]
Dat is een goede gedachte, hindernissen als mogelijkheden tot groei zien.
Kijk maar. Het heeft geen haast.quote:Op dinsdag 2 september 2008 13:39 schreef Juup© het volgende:
[..]
Als ik de energie kan vinden om het netjes te formuleren en op te schrijven zal ik dat doen, maar ik kan niets garanderen.
Voor die gesprekken met artsen...Is daar niet een soort van ziekenhuismaatschappelijk werker/ster voor?
Kan me voorstellen dat het moeilijk voor je is die gesprekken te moeten voeren...Het zijn sowieso zware gesprekken, zeker als het "als kind zijnde" over je vader gaat....
Kan me voorstellen dat het moeilijk voor je is die gesprekken te moeten voeren...Het zijn sowieso zware gesprekken, zeker als het "als kind zijnde" over je vader gaat....
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
If you long to meet again...
Van mij zul je, het zal je raar in de oren klinken, geen wanklank horen. Heel veel sterkte kerel!quote:Op zaterdag 30 augustus 2008 01:13 schreef Strychnine het volgende:
Sterkte Juup. Als iemand hier je op zou aanvallen omdat je mod bent of iets dergelijks, dan zijn ze gewoon heel erg triest.
Veel meer woorden kan ik even niet vinden.
live as if you'll die today
dream as if you'll live forever
- james 'jimmy' dean
dream as if you'll live forever
- james 'jimmy' dean
Ja die is er wel, maar aangezien in een behoorlijke controlefreak ben wil ik de regie zelf in handen houden. Ik kan goed met de artsen praten en overleggen en hun mijn vragen duidelijk maken, en als dat via een tussenpersoon moet gaan is het altijd maar de vraag of hetgeen dat ik wil weten duidelijk genoeg overgebracht wordt.quote:Op woensdag 3 september 2008 23:55 schreef vamperotica het volgende:
Voor die gesprekken met artsen...Is daar niet een soort van ziekenhuismaatschappelijk werker/ster voor?
Kan me voorstellen dat het moeilijk voor je is die gesprekken te moeten voeren...Het zijn sowieso zware gesprekken, zeker als het "als kind zijnde" over je vader gaat....
Dank je.quote:Op maandag 8 september 2008 08:59 schreef Lyzio het volgende:
[..]
Van mij zul je, het zal je raar in de oren klinken, geen wanklank horen. Heel veel sterkte kerel!
Ik wens je in elk geval veel sterkte.
Wordt als iemand die voortdurend dood is. De ware volgeling van bushidõ sterft elke ochtend en avond opnieuw. En wordt niet gehinderd door angst voor de dood. Yamamoto Tsunetomo's hagakure.
Kan ik me ook wel voorstellen hoor! Ik hoor ook altijd liever zelf hoe en wat ipv via via....quote:Op maandag 8 september 2008 11:28 schreef Juup© het volgende:
[..]
Ja die is er wel, maar aangezien in een behoorlijke controlefreak ben wil ik de regie zelf in handen houden. Ik kan goed met de artsen praten en overleggen en hun mijn vragen duidelijk maken, en als dat via een tussenpersoon moet gaan is het altijd maar de vraag of hetgeen dat ik wil weten duidelijk genoeg overgebracht wordt.
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
If you long to meet again...
Ik zie dit topic ook nu pas. Oprecht wens ik je veel sterkte en hopen dat het nog goed komt.
Op dinsdag 1 februari 2011 17:41 schreef ß het volgende:
11% per 25 gram? Dus er zit totaal 74,8% zout in?
11% per 25 gram? Dus er zit totaal 74,8% zout in?
Ik vind het treffend hoe je beschrijft dat je vader een lege omhulsel is van de man die het ooit was. Dat heb ik regelmatig met mijn moeder, en heb dan ook erg veel moeite om de ziekte van de mens te onderscheiden, zeg maar.
Iets als een gebroken been of suikerziekte is begrijpelijk, en tastbaar. Daarvan kan je zeggen, dit is mijn moeder, die heeft suikerziekte, daarom heeft ze af en toe een spuitje nodig. Maar als iemand die zo belangrijk voor je is zich zó anders gaat gedragen, is het verdomde lastig om te zeggen dat dat door de ziekte komt.
Het is voor mij alsof diegene eigenlijk al weg is, en er een totaal ander persoon tegenover me zit. Ik ken die persoon niet, en stiekem wil ik d'r ook niet kennen, ik wil gewoon de oude terug.
Het is dan de kunst om inderdaad te relativeren, en toch te kijken naar de goede dingen, en herkenningspunten zoeken.
Heel veel succes Juup, en de eerste die hierover durft te zeiken hangen we aan de hoogste boom op aan de ballen
.
Iets als een gebroken been of suikerziekte is begrijpelijk, en tastbaar. Daarvan kan je zeggen, dit is mijn moeder, die heeft suikerziekte, daarom heeft ze af en toe een spuitje nodig. Maar als iemand die zo belangrijk voor je is zich zó anders gaat gedragen, is het verdomde lastig om te zeggen dat dat door de ziekte komt.
Het is voor mij alsof diegene eigenlijk al weg is, en er een totaal ander persoon tegenover me zit. Ik ken die persoon niet, en stiekem wil ik d'r ook niet kennen, ik wil gewoon de oude terug.
Het is dan de kunst om inderdaad te relativeren, en toch te kijken naar de goede dingen, en herkenningspunten zoeken.
Heel veel succes Juup, en de eerste die hierover durft te zeiken hangen we aan de hoogste boom op aan de ballen
.
Sterkte Juup© en ook voor je vrouw. Dit was een goed ding van je om je zo te uiten op FOK! Uit ervaring weet ik dat dit een zware tijd voor jullie is. Maar zoals al eerder is gezegd: Hou je vast aan het positive beeld wat je van je vader hebt.
En als je de moed hebt, ga naar hem toe en hou z'n hand vast zoals hij dat vroeger bij jou deed. Je hoeft niets te zeggen want jou aanwezigheid is genoeg.
Ik ken je niet maar vind je nu al een toffe gozer omdat jij jezelf niet verloochend.
En als je de moed hebt, ga naar hem toe en hou z'n hand vast zoals hij dat vroeger bij jou deed. Je hoeft niets te zeggen want jou aanwezigheid is genoeg.
Ik ken je niet maar vind je nu al een toffe gozer omdat jij jezelf niet verloochend.
Ik probeerde de tijd te doden maar het was de tijd z'n tijd nog niet...
Relativeren is noodzaak.quote:Op dinsdag 9 september 2008 00:03 schreef clumsy_clown het volgende:
Ik vind het treffend hoe je beschrijft dat je vader een lege omhulsel is van de man die het ooit was. Dat heb ik regelmatig met mijn moeder, en heb dan ook erg veel moeite om de ziekte van de mens te onderscheiden, zeg maar.
Iets als een gebroken been of suikerziekte is begrijpelijk, en tastbaar. Daarvan kan je zeggen, dit is mijn moeder, die heeft suikerziekte, daarom heeft ze af en toe een spuitje nodig. Maar als iemand die zo belangrijk voor je is zich zó anders gaat gedragen, is het verdomde lastig om te zeggen dat dat door de ziekte komt.
Het is voor mij alsof diegene eigenlijk al weg is, en er een totaal ander persoon tegenover me zit. Ik ken die persoon niet, en stiekem wil ik d'r ook niet kennen, ik wil gewoon de oude terug.
Het is dan de kunst om inderdaad te relativeren, en toch te kijken naar de goede dingen, en herkenningspunten zoeken.
Heel veel succes Juup, en de eerste die hierover durft te zeiken hangen we aan de hoogste boom op aan de ballen
Lichamelijk gaat het op dit moment redelijk met mijn vader, hij kan weer zelfstandig lopen e.d.. Maar aangezien hij nog steeds verward is is dat tevens het grootste gevaar. Ze moeten hem nu vastbinden op bed of in de rolstoel, want anders loopt hij gewoon het ziekenhuis uit (is al bijna gebeurd, de portier kon hem nog net op tijd tegenhouden).
Dat is moeilijk om te zien, dus ik ga er deze week niet op bezoek. Hij zal er zelf toch niets van meekrijgen, aangezien hij na 10 seconden alweer vergeten is wie er op bezoek waren.
Ze hebben nog steeds de infectie in zijn lichaam niet gevonden. Als hij al uit het delier zal komen, denk ik dat hij er wel blijvende schade van al ondervinden.
quote:Op dinsdag 9 september 2008 00:33 schreef SpiekerJozef het volgende:
Sterkte Juup© en ook voor je vrouw. Dit was een goed ding van je om je zo te uiten op FOK! Uit ervaring weet ik dat dit een zware tijd voor jullie is. Maar zoals al eerder is gezegd: Hou je vast aan het positive beeld wat je van je vader hebt.
En als je de moed hebt, ga naar hem toe en hou z'n hand vast zoals hij dat vroeger bij jou deed. Je hoeft niets te zeggen want jou aanwezigheid is genoeg.
Ik ken je niet maar vind je nu al een toffe gozer omdat jij jezelf niet verloochend.
Dank je.
Het klinkt echt alsof je er heel erg goed mee om kan gaan, voor zover dat mogelijk is. Chapeau.quote:Op dinsdag 9 september 2008 00:37 schreef Juup© het volgende:
[..]
Relativeren is noodzaak.
Lichamelijk gaat het op dit moment redelijk met mijn vader, hij kan weer zelfstandig lopen e.d.. Maar aangezien hij nog steeds verward is is dat tevens het grootste gevaar. Ze moeten hem nu vastbinden op bed of in de rolstoel, want anders loopt hij gewoon het ziekenhuis uit (is al bijna gebeurd, de portier kon hem nog net op tijd tegenhouden).
Dat is moeilijk om te zien, dus ik ga er deze week niet op bezoek. Hij zal er zelf toch niets van meekrijgen, aangezien hij na 10 seconden alweer vergeten is wie er op bezoek waren.
Ze hebben nog steeds de infectie in zijn lichaam niet gevonden. Als hij al uit het delier zal komen, denk ik dat hij er wel blijvende schade van al ondervinden.
Je ouders zien verzwakken is als kind een onbegrijpelijk iets. Mijn eigen moeder heeft de afgelopen jaren leukemie en een hernia gehad, en een paar maand geleden moest er een eierstok worden weggesneden ivm kans op baarmoeder kanker. En dan te bedenken dat mijn moeder ook nog MS heeft.
Sterkte juup! Toch respect dat je als mod zijnde je verhaal hier zo vertelt!
Sterkte juup! Toch respect dat je als mod zijnde je verhaal hier zo vertelt!
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Bijkomend 'probleem' is dat Juup©'s moeder het bijna niet meer trekt, hetgeen ook heel verdrietig en pijnlijk is. In haar wanhoop heeft ze nu besloten dat ze haar man mee naar huis wilt nemen en dat zij alle zorg op zich zal nemen...
Wij zijn hier falikant tegen; zij is niet in staat om een verwarde man te verzorgen, te begeleiden, continue in de gaten te houden. Plus hij zal in een instelling therapie krijgen, dat is er thuis ook niet voor hem.
We zijn als de dood dat hij in zijn verwardheid gevaarlijke dingen zal doen. (Gas aansteken, gebruik maken van de elektrische zaag, autorijden, noem maar wat op.)
Buiten dat als zij hem in huis neemt, komt toch weer een deel van de zorg op Juup©'s broer en diens vrouw terecht en zij kunnen dat ook niet, want werk, gezin en eigen leven.
Juup© belt morgen een van de artsen om te overleggen, want wij zijn er tegen dat hij naar huis gaat. Dat is niet goed voor hem.
Ikzelf verwacht dat Juup©'s moeder binnenkort instort; ze gaat elke dag (met een taxi) naar het ziekenhuis om haar man te bezoeken, vaak zelfs 2 keer. Ze houdt zichzelf voor de gek door zichzelf voor te houden dat hij vooruit gaat, maar dit is 'slechts' lichamelijk. Hij ís gewoon na bijna 6 weken nog steeds niet uit zijn delier. Ik denk dat het te pijnlijk voor haar is om onder ogen te zien.
Juup© sluit zich af voor zijn moeder, ik ben erg geraakt door haar emoties en boos om haar voornemen. We konden niet tot haar doordringen, vandaar dat Juup©'s broer het nog eens gaat proberen...
Moeilijk dit. Een zware operatie, oké. Maar dat iemand vrijwel meteen na de operatie in een delier verdwijnt en daar vervolgens in blijft en te veranderen in een vreemde, helemaal vermagert, weinig tot geen contact maakt, dat is zó moeilijk te bevatten. Dat de artsen nog steeds niet achter de lichamelijke oorzaak van het delier zijn vind ik ook zorgwekkend. Het is telkens weer een onderzoek doen, kweekjes maken, afwachten. En ondertussen is er geen verbetering...
Juup© lijkt sterk, maar ik weet dat hij lichamelijke klachten heeft van de spanning, dat de chaos in zijn hoofd groot is en dat hij nauwelijks tegen prikkels kan. Emoties stopt hij weg, maar die komen er echt wel uit en dan is hij helemaal beroerd. Lastig, want aan de buitenkant is niks te zien en te merken, behalve als je hem héél, héél goed kent...
Anyway, ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn. Het is moeilijk allemaal.
Wij zijn hier falikant tegen; zij is niet in staat om een verwarde man te verzorgen, te begeleiden, continue in de gaten te houden. Plus hij zal in een instelling therapie krijgen, dat is er thuis ook niet voor hem.
We zijn als de dood dat hij in zijn verwardheid gevaarlijke dingen zal doen. (Gas aansteken, gebruik maken van de elektrische zaag, autorijden, noem maar wat op.)
Buiten dat als zij hem in huis neemt, komt toch weer een deel van de zorg op Juup©'s broer en diens vrouw terecht en zij kunnen dat ook niet, want werk, gezin en eigen leven.
Juup© belt morgen een van de artsen om te overleggen, want wij zijn er tegen dat hij naar huis gaat. Dat is niet goed voor hem.
Ikzelf verwacht dat Juup©'s moeder binnenkort instort; ze gaat elke dag (met een taxi) naar het ziekenhuis om haar man te bezoeken, vaak zelfs 2 keer. Ze houdt zichzelf voor de gek door zichzelf voor te houden dat hij vooruit gaat, maar dit is 'slechts' lichamelijk. Hij ís gewoon na bijna 6 weken nog steeds niet uit zijn delier. Ik denk dat het te pijnlijk voor haar is om onder ogen te zien.
Juup© sluit zich af voor zijn moeder, ik ben erg geraakt door haar emoties en boos om haar voornemen. We konden niet tot haar doordringen, vandaar dat Juup©'s broer het nog eens gaat proberen...
Moeilijk dit. Een zware operatie, oké. Maar dat iemand vrijwel meteen na de operatie in een delier verdwijnt en daar vervolgens in blijft en te veranderen in een vreemde, helemaal vermagert, weinig tot geen contact maakt, dat is zó moeilijk te bevatten. Dat de artsen nog steeds niet achter de lichamelijke oorzaak van het delier zijn vind ik ook zorgwekkend. Het is telkens weer een onderzoek doen, kweekjes maken, afwachten. En ondertussen is er geen verbetering...
Juup© lijkt sterk, maar ik weet dat hij lichamelijke klachten heeft van de spanning, dat de chaos in zijn hoofd groot is en dat hij nauwelijks tegen prikkels kan. Emoties stopt hij weg, maar die komen er echt wel uit en dan is hij helemaal beroerd. Lastig, want aan de buitenkant is niks te zien en te merken, behalve als je hem héél, héél goed kent...
Anyway, ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn. Het is moeilijk allemaal.
#geen
Hij had een kloon kunnen maken, maar dat wilde hij niet.quote:Op dinsdag 9 september 2008 00:47 schreef sitting_elfling het volgende:
Toch respect dat je als mod zijnde je verhaal hier zo vertelt!
Kwetsbaarheid durven delen/tonen, getuigt van moed.
#geen
Jeetje ja, naar huis gaan lijkt me niet echt een optie. Ik neem aan dat de artsen dat ook wel af zullen raden?
Ik denk het wel, maar dat merk ik vanmiddag wel als ik de psychiater en/of longarts ga bellen.quote:Op dinsdag 9 september 2008 01:18 schreef Xennia het volgende:
Jeetje ja, naar huis gaan lijkt me niet echt een optie. Ik neem aan dat de artsen dat ook wel af zullen raden?
quote:Op dinsdag 9 september 2008 01:07 schreef DuchessX het volgende:
[..]
Hij had een kloon kunnen maken, maar dat wilde hij niet.
Kwetsbaarheid durven delen/tonen, getuigt van moed.
Sterkte.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Ik ben hier even stil van. Respect voor jou, echtquote:
Ik weet nu 3 weken dat mijn moeder borstkanker heeft en ondanks de goeie vooruitzichten blijven
de emoties (ook voor mij als niet autist) heel moeilijk. Het liefste doe ik alsof er niets aan de hand is.
Ik word al geirriteerd als ik dingen aan mensen uit moet leggen en licht zoveel mogelijk mensen in via de mail.
Het is en blijft gewoon een sluimer' iets' in je hoofd wat niet weggaat en waar je iedere dag weer mee wakker wordt en naar bed gaat. En eigenlijk gaat het leven gewoon door zoals het was.
Net je OP en de rest van je topic gelezen en ik wil je bij deze heel veel sterkte wensen
Probeer een beetje rust te zoeken voor jezelf *schouderklopje*
Probeer een beetje rust te zoeken voor jezelf *schouderklopje*
Meer dan mijn steun betuigen kan ik niet. En blijf praten/schrijven over je gevoelens.
14 SHADES OF GREY
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Veel meer kan ik er niet over zeggen..quote:Op zaterdag 30 augustus 2008 00:47 schreef Roquefort het volgende:
Sterkte mén!
Goed dat je het opschrijft.
There is no rehab for stupidity.
Veel sterkte Juup© en DuchessX. Ik hoop dat het snel weer beter gaat met je vader. Voor de rest weet ik eigenlijk niet goed wat ik moet zeggen.
Wow, heftig verhaal.. normaal lees ik nooit zulke lange verhalen... Ik snap waarom je je zo voelt, als dat bij mijn pa zou gebeuren zou ik ook niet weten hoe ik zou moeten reageren. Ik zou het precies hetzelfde ervaren, gewoon je vader verliezen. Maar ik vind dat je het heel goed verwoord, mijn welverdiende respect en ik denk echt dat je het goed weet te verwerken. Maar ik zou wel zoveel mogelijk tegen je vader praten. Alles wat je denkt tegen hem zeggen. Uit ervaring weet ik dat het helpt. Sterkte en succes aan jou je vrouw en iedereen die eronder te leiden heeft
en ik denk echt dat je het goed weet te verwerken. Maar ik zou wel zoveel mogelijk tegen je vader praten. Alles wat je denkt tegen hem zeggen. Uit ervaring weet ik dat het helpt. Sterkte en succes aan jou je vrouw en iedereen die eronder te leiden heeft
Vandaag belde mijn moeder om te vertellen dat er een plek in een revalidatie/herstellingsoord/rusthuis is voor mijn vader en dat hij er morgenochtend al heengaat. Gelukkig gaat hij eindelijk het ziekenhuis uit, helaas alleen niet helder en naar huis.
Mijn moeder is mede door de gesprekken met mij en mijn broer) tot inzicht gekomen dat hij daar beter af is dan thuis bij haar. Het heeft mij wederom enorm veel energie gekost, en ik merk dat mij dat aan het opbreken is. Ik kan niet eens genieten van ons nieuwe huisdier
Hopelijk komt alles nu in een rustiger vaarwater terecht, zodat wij allen de rust kunnen nemen en krijgen die wij nodig hebben.
Het onderzoek naar de infectie in zijn lichaam heeft niets opgeleverd. De infectie is verdwenen en men weet ook niet waar die vandaan is gekomen. Het is nu afwachten of er geen uitzaaiingen zijn, maar dat zullen de komende controles wel aangeven hoop ik.
Mijn moeder is mede door de gesprekken met mij en mijn broer) tot inzicht gekomen dat hij daar beter af is dan thuis bij haar. Het heeft mij wederom enorm veel energie gekost, en ik merk dat mij dat aan het opbreken is. Ik kan niet eens genieten van ons nieuwe huisdier
Hopelijk komt alles nu in een rustiger vaarwater terecht, zodat wij allen de rust kunnen nemen en krijgen die wij nodig hebben.
Het onderzoek naar de infectie in zijn lichaam heeft niets opgeleverd. De infectie is verdwenen en men weet ook niet waar die vandaan is gekomen. Het is nu afwachten of er geen uitzaaiingen zijn, maar dat zullen de komende controles wel aangeven hoop ik.
Wat goed dat hij uit het ziekenhuis mag en de juiste zorg gaat krijgen zodat je moeder ontlast wordt.
Ik kan me voorstellen dat het je niet in de koude kleren gaat zitten. Heb je niet een hobby, sport, of fixatie die je rust in je hoofd kan geven?
Ik kan me voorstellen dat het je niet in de koude kleren gaat zitten. Heb je niet een hobby, sport, of fixatie die je rust in je hoofd kan geven?
Nee niet echt. Ik ga wel proberen te knutselen in en om het huis, want er zijn best dingen die nog gedaan kunnen worden en dat is op zich leuk werk. Verder ga ik tuinieren want daar krijg ik pas echt rust van, alleen dat is ook niet elke dag nodigquote:Op woensdag 10 september 2008 10:41 schreef Xennia het volgende:
Wat goed dat hij uit het ziekenhuis mag en de juiste zorg gaat krijgen zodat je moeder ontlast wordt.
Ik kan me voorstellen dat het je niet in de koude kleren gaat zitten. Heb je niet een hobby, sport, of fixatie die je rust in je hoofd kan geven?
Ik ga nu iig veel dingen loslaten en van mezelf af zetten, is hard nodig.
Wat fijn dat je vader in dat revalidatiecentrum terecht kan!! Toch uit het ziekenhuis, maar niet mét de zorgen dat het bij je moeder thuis niet goed gaat!! En fijn ook dat ze dat zelf ook inziet!!
Klein zorgje minder dus....
Nu inderdaad even weer wat meer aan je(jullie)zelf denken...Ff ontspannen enzo...
Klein zorgje minder dus....
Nu inderdaad even weer wat meer aan je(jullie)zelf denken...Ff ontspannen enzo...
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
If you long to meet again...
daar zeg je een waar woord.quote:
Sterkte.
When you're racing, it's life. Anything that happens before or after is just waiting.
Na langere tijd in het ziekenhuis te hebben doorgebracht ivm een pneumonectomie en het daarna krijgen van een longontsteking in de nog goede long, is mijn vader een aantal weken geleden naar een verpleegtehuis gegaan omdat hij nog steeds verward was.
Sinds dat hij in het verpleegtehuis zat is hij gigantisch vooruit gegaan en is de verwardheid voor 90% verdwenen. Door het contact met de andere mensen en door een beroep te doen op zijn zelfredzaamheid is het waarschijnlijk zo snel gegaan.
Als alles goed is mag hij vandaag naar huis, want hij heeft niets meer te zoeken in het verpleegtehuis volgens de arts en verpleging daar.
Het is voor mij een emotionele achtbaan geweest, maar nu kan ik die deels gaan afsluiten. Het enige waar ik nu nog bang voor ben is dat mijn vader zijn oude leven weer volledig gaat oppakken en dus ook weer bier gaat drinken. De kans op een delier is nu sterk vergroot door wat hij meegemaakt heeft, en logischerwijze ben ik dus bang dat hij weer een delier zal kunnen krijgen. Ik ga daarover nog gesprekken voeren met mijn ouders, en ik zal hen duidelijk maken dat als hij zijn oude patroon hervat, ik mijn handen volledig van hen afhaal (spreekwoordelijk gezien) en dus ook mijn emoties, dit puur uit zelfbescherming.
Dat het met de operatie toen niet goed is gegaan heeft mij destijds veel energie gekost, maar ook de longontsteking in zijn nog enige long heeft mij geen goed gedaan (en dan heb ik het niet eens over de vreemde man die hij voor mij was terwijl hij zo verward was).
Het ene hoofdstuk is nu bijna afgesloten, of het andere hoofdstuk ellende dient zich weer aan. Er is wederom iets enorm emotioneels aan de hand op dit moment waarvan ik niet weet waar ik de emoties moet plaatsen, maar daarover misschien meer in een nog te maken ander topic. MISSCHIEN.
Wat mij betreft mag dit topic nu dicht.
Voor alle mensen die mij een spreekwoordelijk hart onder de riem hebben gestoken, BEDANKT
[ Bericht 0% gewijzigd door Juup© op 08-10-2008 12:23:00 (Mening verandert) ]
Sinds dat hij in het verpleegtehuis zat is hij gigantisch vooruit gegaan en is de verwardheid voor 90% verdwenen. Door het contact met de andere mensen en door een beroep te doen op zijn zelfredzaamheid is het waarschijnlijk zo snel gegaan.
Als alles goed is mag hij vandaag naar huis, want hij heeft niets meer te zoeken in het verpleegtehuis volgens de arts en verpleging daar.
Het is voor mij een emotionele achtbaan geweest, maar nu kan ik die deels gaan afsluiten. Het enige waar ik nu nog bang voor ben is dat mijn vader zijn oude leven weer volledig gaat oppakken en dus ook weer bier gaat drinken. De kans op een delier is nu sterk vergroot door wat hij meegemaakt heeft, en logischerwijze ben ik dus bang dat hij weer een delier zal kunnen krijgen. Ik ga daarover nog gesprekken voeren met mijn ouders, en ik zal hen duidelijk maken dat als hij zijn oude patroon hervat, ik mijn handen volledig van hen afhaal (spreekwoordelijk gezien) en dus ook mijn emoties, dit puur uit zelfbescherming.
Dat het met de operatie toen niet goed is gegaan heeft mij destijds veel energie gekost, maar ook de longontsteking in zijn nog enige long heeft mij geen goed gedaan (en dan heb ik het niet eens over de vreemde man die hij voor mij was terwijl hij zo verward was).
Het ene hoofdstuk is nu bijna afgesloten, of het andere hoofdstuk ellende dient zich weer aan. Er is wederom iets enorm emotioneels aan de hand op dit moment waarvan ik niet weet waar ik de emoties moet plaatsen, maar daarover misschien meer in een nog te maken ander topic. MISSCHIEN.
Wat mij betreft mag dit topic nu dicht.
Voor alle mensen die mij een spreekwoordelijk hart onder de riem hebben gestoken, BEDANKT
[ Bericht 0% gewijzigd door Juup© op 08-10-2008 12:23:00 (Mening verandert) ]
Oh JUUP, wat een geweldig nieuws. Het zag er allemaal vrij somber uit, dit had ik niet verwacht. Ik geef je gelijk als je je handen van hem aftrekt wanneer hij weer drinkt. Misschien kan deze dreiging ook een stok achter de deur zijn (spreekwoordelijk ) voor je vader.
Sterkte met dat andere dat op je pad kwam.
) voor je vader.Sterkte met dat andere dat op je pad kwam.
Dank jequote:Op dinsdag 7 oktober 2008 14:25 schreef Xennia het volgende:
Oh JUUP, wat een geweldig nieuws. Het zag er allemaal vrij somber uit, dit had ik niet verwacht. Ik geef je gelijk als je je handen van hem aftrekt wanneer hij weer drinkt. Misschien kan deze dreiging ook een stok achter de deur zijn (spreekwoordelijk
Sterkte met dat andere dat op je pad kwam.
Ik heb een vraagje voor Duchess, als dat nog kan.
Kun je wat tips geven hoe je je vriend het beste kunt steunen?
Ik zit in een soortgelijke situatie en vind het moeilijk om aan te voelen wat hij van me verlangt
Kun je wat tips geven hoe je je vriend het beste kunt steunen?
Ik zit in een soortgelijke situatie en vind het moeilijk om aan te voelen wat hij van me verlangt
Sterkte Juup!
Op zondag 13 januari 2008 23:38 schreef remlof het volgende:
Je blijft me verbazen deepart, wat slik je in godsnaam?
Op maandag 27 december 2010 00:52[/url] schreef remlof het volgende:
Diepzinnige deepart.
Je blijft me verbazen deepart, wat slik je in godsnaam?
Op maandag 27 december 2010 00:52[/url] schreef remlof het volgende:
Diepzinnige deepart.
Je kunt het beste gewoon vragen wat je voor hem kunt doen. Waar heeft hij behoefte aan? Wat wil hij? En wat niet? Zo doen wij het tenminste wel en dat werkt goed. Oké de spontaniteit is soms weg, maar er is wel duidelijkheid en je weet waar je aan toe bent. Bovendien is het geleerde natuurlijk voor een volgende keer wél 'spontaan' toe te passen.quote:Op dinsdag 7 oktober 2008 18:49 schreef Hepburn het volgende:
Ik heb een vraagje voor Duchess, als dat nog kan.
Kun je wat tips geven hoe je je vriend het beste kunt steunen?
Ik zit in een soortgelijke situatie en vind het moeilijk om aan te voelen wat hij van me verlangt
Maar nogmaals, communicatie is het sterkste en meest belangrijke middel in een relatie.
Ik wens jullie sterkte met de situatie!
#geen
Wel ja, ik had besloten dat dit topic dicht mocht, maar deze muis heeft nog een staart(je) helaas
Mijn vader is dus gisteren ontslagen uit het verpleegtehuis en ik irriteer mezelf enorm aan de naíefheid (lees achterlijkheid) in mijn ogen van mijn moeder.
Mijn vader krijgt medicatie om de drang naar alcohol te stoppen, maar zij zegt tegen mij dat de arts gezegd heeft dat hij 1 flesje bier per dag mag. Dat kan niet kloppen want dat is volledig tegenstrijdig en ook compleet achterlijk als je zo redeneert. Je gaat een heroïne verslaafde die je naar huis stuurt na afgekickt te zijn ook niet zeggen, je hebt medicatie om de drang naar drugs te onderdrukken, maar je mag een maal per dag een shot heroïne tot je nemen
Ik ben al vanaf het moment dat ik wakker ben en de honden heb uitgelaten telefoontjes aan het plegen en wacht nu op antwoord van de arts die mijn vader ontslagen heeft mbt de medicatie van mijn vader.
Ik heb het gevoel dat mijn moeder niet eerlijk is naar mij en zichzelf toe en de situatie romantiseerd/bagetaliseerd en zo mijn vader de verkeerde kant op stuurt mbt zijn alcohol(mis)(ge)bruik.
Ik heb het idee dat mijn moeder zoiets heeft van "als ik mijn man weer de dingen laat doen die hij deed voor zijn delier, dan komt het allemaal goed en krijg ik weer dezelfde man terug
Dit is natuurlijk compleet achterlijk, want door zijn zware delier zal hij de rest van zijn leven enorm vatbaar blijven voor een nieuw delier. Dat kan zelfs ontstaan door extreme vermoeidheid, stress, alcohol-medicijn ge(mis)bruik.
Ik sta op het punt om alle contact met mijn ouders voorlopig te verbreken om mezelf te beschermen, maar ik moet eerst duidelijkheid hebben van de arts. Daarna ga ik contact met mijn broer opnemen om het hele gebeuren met hem te overleggen en samen bekijken wat wij gaan doen.
Ik had vandaag naar mijn ouders willen gaan om al mijn emoties eruit te gooien, maar na een goed gesprek met mijn vrouw vannacht ben ik een groot deel van mijn frustratie kwijt en kan ik dingen relativeren (wat zou ik toch zonder haar moeten)
Ik baal als een spreekwoordelijke stekker (al snap ik dat spreekwoord niet want hoe kan een stekker balen
) dat er weer eens iets is waardoor ik in korte tijd regelmatig weinig energie heb.
When does the hurting stop zeg maar.
Ik heb vandaag een spoedafspraak met mijn klaagmuur (hulpverlener) aangevraagd en daar ga ik vrijdag maar eens mee overleggen.
To be continued
[ Bericht 2% gewijzigd door Juup© op 08-10-2008 13:41:16 ]
Mijn vader is dus gisteren ontslagen uit het verpleegtehuis en ik irriteer mezelf enorm aan de naíefheid (lees achterlijkheid) in mijn ogen van mijn moeder.
Mijn vader krijgt medicatie om de drang naar alcohol te stoppen, maar zij zegt tegen mij dat de arts gezegd heeft dat hij 1 flesje bier per dag mag. Dat kan niet kloppen want dat is volledig tegenstrijdig en ook compleet achterlijk als je zo redeneert. Je gaat een heroïne verslaafde die je naar huis stuurt na afgekickt te zijn ook niet zeggen, je hebt medicatie om de drang naar drugs te onderdrukken, maar je mag een maal per dag een shot heroïne tot je nemen
Ik ben al vanaf het moment dat ik wakker ben en de honden heb uitgelaten telefoontjes aan het plegen en wacht nu op antwoord van de arts die mijn vader ontslagen heeft mbt de medicatie van mijn vader.
Ik heb het gevoel dat mijn moeder niet eerlijk is naar mij en zichzelf toe en de situatie romantiseerd/bagetaliseerd en zo mijn vader de verkeerde kant op stuurt mbt zijn alcohol(mis)(ge)bruik.
Ik heb het idee dat mijn moeder zoiets heeft van "als ik mijn man weer de dingen laat doen die hij deed voor zijn delier, dan komt het allemaal goed en krijg ik weer dezelfde man terug
Dit is natuurlijk compleet achterlijk, want door zijn zware delier zal hij de rest van zijn leven enorm vatbaar blijven voor een nieuw delier. Dat kan zelfs ontstaan door extreme vermoeidheid, stress, alcohol-medicijn ge(mis)bruik.
Ik sta op het punt om alle contact met mijn ouders voorlopig te verbreken om mezelf te beschermen, maar ik moet eerst duidelijkheid hebben van de arts. Daarna ga ik contact met mijn broer opnemen om het hele gebeuren met hem te overleggen en samen bekijken wat wij gaan doen.
Ik had vandaag naar mijn ouders willen gaan om al mijn emoties eruit te gooien, maar na een goed gesprek met mijn vrouw vannacht ben ik een groot deel van mijn frustratie kwijt en kan ik dingen relativeren (wat zou ik toch zonder haar moeten)
Ik baal als een spreekwoordelijke stekker (al snap ik dat spreekwoord niet want hoe kan een stekker balen
) dat er weer eens iets is waardoor ik in korte tijd regelmatig weinig energie heb. When does the hurting stop zeg maar.
Ik heb vandaag een spoedafspraak met mijn klaagmuur (hulpverlener) aangevraagd en daar ga ik vrijdag maar eens mee overleggen.
To be continued
[ Bericht 2% gewijzigd door Juup© op 08-10-2008 13:41:16 ]
Ik snap je boosheid hierover en ik denk dat je op het goede spoor zit met je houding en gedachten hierover
Vandaag de psychiater van mijn vader gebeld en die gaf door dat er de rest van zijn leven totaal GEEN DRUPPEL alcohol meer genuttigd mag worden door hem.
Met die informatie heb ik mijn broer gebeld en hem gevraagd wat de gesprekken met de artsen (hij speelde voor taxi) hebben opgeleverd. Het gaat op zich meer dan goed met mijn vader, elke dag is hij een stukje sterker en helderder. Ik heb daarna mijn vader aan de telefoon gehad en het was net alsof er nooit iets gebeurd was zo goed klonk hij. Ik heb hen gezegd dat ik idd hoop dat er geen alcohol meer genuttigd gaat worden door mijn vader, want ik heb de afgelopen periode teveel pijn gehad door het hele gebeuren, en mijn ouders zeiden dat mijn vader dat ook niet meer zou doen ook vanwege de pijn die het hun kinderen heeft opgeleverd
In overleg met mijn broer en de psychiater hebben mijn ouders besloten dat er geen druppel alcohol meer genuttigd gaat worden door mijn vader en hij krijgt daar de rest van zijn leven een ondersteunend medicijn voor (Acamprosaat).
Ik hoop natuurlijk dat het allemaal ook netjes nageleefd gaat worden, maar toch ben ik wantrouwend.
Ik weet hoe mijn moeder kan zijn en ook hoe mijn vader kan zijn (als is hij dus normaal gesproken wel de sterkste van hun 2 en ook degene die doet wat hij toegezegd heeft (is ook ooit na 25 jaar roken van de een op de andere dag gestopt en nooit meer begonnen). Een verslaving is niet zomaar iets, en ik ben gewoon bang dat als hij weer in zijn sociale functies en omgeving terecht komt dat het fout gaat.
Maar goed de tijd zal het leren en ik ga proberen om mezelf los te weken van hun leven op dit moment, heb nu genoeg gezorgd.
Ik heb alleen nu net zoveel moeite met het wennen aan en vader die weer betrekkelijk "normaal" aan het worden is, als dat ik heb moeten wennen aan een vader die ziek en in een delier was en dus voor mij een vreemde man was want dat is hij nu weer/nog steeds.
Gevoelsmatig houd ik afstand want hij is nu nog steeds die vreemde man, maar als ik hem b.v. aanraak dan voelt het toch heel erg vertrouwd en fijn. Ik ben verward op dit moment omdat ik mijn plaatje van hem weer moet bijstellen, en dat gaat tijd en energie kosten. Gelukkig kan ik enorm goed praten met mijn vrouw die voor mij de dingen kan relativeren en in jip en janneke taal (ik denk altijd te moeilijk) mij in het hier en nu kan houden
Ben benieuwd hoe het zich allemaal gaat ontwikkelen, maar ik baal gewoon dat ik niet net als andere mensen even kan omschakelen zo van "heej vader is weer redelijk normaal, daar ben ik leuk en blij mee". Nee bij mij moet het volgens een bepaald patroon lopen en als dat niet gebeurd dan is mijn plaatje niet compleet en moet ik het van de grond af aan opnieuw gaan opbouwen en dat kost tijd en energie (en dan moet er in de tussentijd niet weer iets met hem gebeuren, want dat mogen ze mij afvoeren naar een PAAZ of zo denk ik ).
[ Bericht 0% gewijzigd door Juup© op 09-10-2008 21:04:17 ]
Met die informatie heb ik mijn broer gebeld en hem gevraagd wat de gesprekken met de artsen (hij speelde voor taxi) hebben opgeleverd. Het gaat op zich meer dan goed met mijn vader, elke dag is hij een stukje sterker en helderder. Ik heb daarna mijn vader aan de telefoon gehad en het was net alsof er nooit iets gebeurd was zo goed klonk hij. Ik heb hen gezegd dat ik idd hoop dat er geen alcohol meer genuttigd gaat worden door mijn vader, want ik heb de afgelopen periode teveel pijn gehad door het hele gebeuren, en mijn ouders zeiden dat mijn vader dat ook niet meer zou doen ook vanwege de pijn die het hun kinderen heeft opgeleverd
In overleg met mijn broer en de psychiater hebben mijn ouders besloten dat er geen druppel alcohol meer genuttigd gaat worden door mijn vader en hij krijgt daar de rest van zijn leven een ondersteunend medicijn voor (Acamprosaat).
Ik hoop natuurlijk dat het allemaal ook netjes nageleefd gaat worden, maar toch ben ik wantrouwend.
Ik weet hoe mijn moeder kan zijn en ook hoe mijn vader kan zijn (als is hij dus normaal gesproken wel de sterkste van hun 2 en ook degene die doet wat hij toegezegd heeft (is ook ooit na 25 jaar roken van de een op de andere dag gestopt en nooit meer begonnen). Een verslaving is niet zomaar iets, en ik ben gewoon bang dat als hij weer in zijn sociale functies en omgeving terecht komt dat het fout gaat.
Maar goed de tijd zal het leren en ik ga proberen om mezelf los te weken van hun leven op dit moment, heb nu genoeg gezorgd.
Ik heb alleen nu net zoveel moeite met het wennen aan en vader die weer betrekkelijk "normaal" aan het worden is, als dat ik heb moeten wennen aan een vader die ziek en in een delier was en dus voor mij een vreemde man was want dat is hij nu weer/nog steeds.
Gevoelsmatig houd ik afstand want hij is nu nog steeds die vreemde man, maar als ik hem b.v. aanraak dan voelt het toch heel erg vertrouwd en fijn. Ik ben verward op dit moment omdat ik mijn plaatje van hem weer moet bijstellen, en dat gaat tijd en energie kosten. Gelukkig kan ik enorm goed praten met mijn vrouw die voor mij de dingen kan relativeren en in jip en janneke taal (ik denk altijd te moeilijk) mij in het hier en nu kan houden
Ben benieuwd hoe het zich allemaal gaat ontwikkelen, maar ik baal gewoon dat ik niet net als andere mensen even kan omschakelen zo van "heej vader is weer redelijk normaal, daar ben ik leuk en blij mee". Nee bij mij moet het volgens een bepaald patroon lopen en als dat niet gebeurd dan is mijn plaatje niet compleet en moet ik het van de grond af aan opnieuw gaan opbouwen en dat kost tijd en energie (en dan moet er in de tussentijd niet weer iets met hem gebeuren, want dat mogen ze mij afvoeren naar een PAAZ of zo denk ik
).[ Bericht 0% gewijzigd door Juup© op 09-10-2008 21:04:17 ]
Juup... Fijn dat je moeder nu ook inziet dat het heeeel belangrijk is dat je vader nooooit meer alcohol drinkt!!
Nou inderdaad hopen dat ie zich er ook aan houdt.
Tja...loslaten....Afstand nemen en alles een plekje geven...Moeilijk hoor!
Omschakelen is ook moeilijk!!
Pak elk puzzelstukkie geef er samen met je vrouw jouw interperdinges aan en bouw zo het verhaal op zodat het ook voor jou weer klopt....
Maar neem vooral ook even de tijd om het te laten rusten!
Nou inderdaad hopen dat ie zich er ook aan houdt.
Tja...loslaten....Afstand nemen en alles een plekje geven...Moeilijk hoor!
Omschakelen is ook moeilijk!!
Pak elk puzzelstukkie geef er samen met je vrouw jouw interperdinges aan en bouw zo het verhaal op zodat het ook voor jou weer klopt....
Maar neem vooral ook even de tijd om het te laten rusten!
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
If you long to meet again...
Ik kan dit topic niet lezen zonder te huilen... Ik wil je heel veel sterkte wensen. Mijn moeder heeft ook kanker en is nu bezig met chemo. Ik vind het op zoveel levels moeilijk. Maar vooral het besef dat mijn ouders, die altijd sterker waren, en alles wisten, en voor mij zorgden, mij ooit nodig zullen hebben om voor hun te gaan zorgen. En er ook niet altijd zullen zijn. Het is zo moeilijk, en tegelijk wil je kei sterk zijn want zij waren dat immers ook altijd. Ik hoop dat alles in stijgende lijn beter voor je gaat gaan.
Ik zal wrs. iedereen over me heen krijgen nu. Maar misschien is het beter voor TS om te kappen om de boel te willen regisseren en leer je ouders te accepteren zoals ze zijn.
Ik ben het met je eens.quote:Op woensdag 8 oktober 2008 20:45 schreef Stali het volgende:
Ik zal wrs. iedereen over me heen krijgen nu. Maar misschien is het beter voor TS om te kappen om de boel te willen regisseren en leer je ouders te accepteren zoals ze zijn.
Nou ja, ik vind dat Juup eigenlijk vrij goed inziet dat hij niet alles kan regisseren. Als hij dingen kan zeggen als 'ik wil het contact tijdelijk minderen als m'n vader blijft drinken', vind ik dat hij voor zichzelf hele duidelijke grenzen trekt. Natuurlijk baal je als kind als een stekker (ik snap het ook niet, Juup, nu je het zegtquote:
Ik zal wrs. iedereen over me heen krijgen nu. Maar misschien is het beter voor TS om te kappen om de boel te willen regisseren en leer je ouders te accepteren zoals ze zijn.
) als je ouders zichzelf de grond in werken, en het is niet meer dan logisch dat je dan gaat proberen te helpen, zéker bij zo'n ziekte. Accepteren zoals ze zijn is lastig, als het de dood van je vader als gevolg kan hebben. Nee, nogmaals, ik vind dat je goede grenzen voor jezelf trekt Juup, en het is erg fijn dat je vrouw ook kan helpen relativeren. Nog afgezien van je autisme is dat namelijk één van de moeilijkste dingen die er is, in jouw situatie.
Dat gezegd hebbende ben ik het trouwens wel met je eens Stali. Op een gegeven moment moet je het gewoon accepteren. Mijn punt is dat ik vind dat Juup dat al redelijk doet.quote:Op woensdag 8 oktober 2008 20:52 schreef clumsy_clown het volgende:
[..]
Nou ja, ik vind dat Juup eigenlijk vrij goed inziet dat hij niet alles kan regisseren. Als hij dingen kan zeggen als 'ik wil het contact tijdelijk minderen als m'n vader blijft drinken', vind ik dat hij voor zichzelf hele duidelijke grenzen trekt. Natuurlijk baal je als kind als een stekker (ik snap het ook niet, Juup, nu je het zegt
Er moest de laatste maanden ook veel geregisseerd worden maar nu is dat over, van daar ook mijn reactiequote:Op woensdag 8 oktober 2008 20:45 schreef Stali het volgende:
Ik zal wrs. iedereen over me heen krijgen nu. Maar misschien is het beter voor TS om te kappen om de boel te willen regisseren en leer je ouders te accepteren zoals ze zijn.
quote:Maar goed de tijd zal het leren en ik ga proberen om mezelf los te weken van hun leven op dit moment, heb nu genoeg gezorgd.
Ik wil wel wat verduidelijken hoe ik dingen zie en corrigeer me gerust waar ik fout zit he.
Bijna negen jaar geleden kreeg ik een kuiken en voor haar ben ik verantwoordelijk. Maar haar opgroeien omvat eigenlijk niets meer dan loslaten en te accepteren dat ze een eigen individu is. Daarin ben ik een tool die haar dingen meegeeft op grond van mijn eigen ervaringen, leringen en natuurlijk om haar te helpen bij de normale gang van zaken. Daarmee heb ik een heel vrolijk een vrij kuiken. Maar ieder mens maakt ook fouten en daarin ben ik als ouder verantwoordelijk voor mijn kuiken, maar het kuiken is niet verantwoordelijk voor mijn fouten. Terwijl ik die natuurlijk ook maak. Als ik eenmaal dement ben, tja dan hoop ik dat mijn kuiken mij waardeert als ouder en me kwijlend in het beste hoekje van de zaal wegzet.
Maar Juups ouders zijn niet dement laat staan "achterlijk". Probeer niet de ouder van je ouders uit te hangen. Laat als kind ook je ouders los en zie ze als individu en ook met in jouw ogen verkeerde keuzes. Het is ook het leven van de ouder en zolang ze in geestelijk welzijn verkeren... probeer dat te accepteren. Je hoeft echt geen autist te zijn om dat heel erg moeilijk te vinden.
Bijna negen jaar geleden kreeg ik een kuiken en voor haar ben ik verantwoordelijk. Maar haar opgroeien omvat eigenlijk niets meer dan loslaten en te accepteren dat ze een eigen individu is. Daarin ben ik een tool die haar dingen meegeeft op grond van mijn eigen ervaringen, leringen en natuurlijk om haar te helpen bij de normale gang van zaken. Daarmee heb ik een heel vrolijk een vrij kuiken. Maar ieder mens maakt ook fouten en daarin ben ik als ouder verantwoordelijk voor mijn kuiken, maar het kuiken is niet verantwoordelijk voor mijn fouten. Terwijl ik die natuurlijk ook maak. Als ik eenmaal dement ben, tja dan hoop ik dat mijn kuiken mij waardeert als ouder en me kwijlend in het beste hoekje van de zaal wegzet.
Maar Juups ouders zijn niet dement laat staan "achterlijk". Probeer niet de ouder van je ouders uit te hangen. Laat als kind ook je ouders los en zie ze als individu en ook met in jouw ogen verkeerde keuzes. Het is ook het leven van de ouder en zolang ze in geestelijk welzijn verkeren... probeer dat te accepteren. Je hoeft echt geen autist te zijn om dat heel erg moeilijk te vinden.
Juupster, heel veel sterkte aan jou en DuchessX en jouw ouders.quote:Op woensdag 8 oktober 2008 21:27 schreef Juup© het volgende:
[..]
Er moest de laatste maanden ook veel geregisseerd worden maar nu is dat over, van daar ook mijn reactie
[..]
Het is ook een hele grote zorg.
Ps. Het was zeker ook niet als aanval he.
Stali.... Ik snap je verhaal....
Maar toch even een vraagje...Vind je dat jouw kuiken jouw verantwoordelijk mag houden voor het verantwoordelijk zijn voor haar?
Maar toch even een vraagje...Vind je dat jouw kuiken jouw verantwoordelijk mag houden voor het verantwoordelijk zijn voor haar?
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
If you long to meet again...
Eens.quote:Op woensdag 8 oktober 2008 21:31 schreef Stali het volgende:
Ik wil wel wat verduidelijken hoe ik dingen zie en corrigeer me gerust waar ik fout zit he.
Bijna negen jaar geleden kreeg ik een kuiken en voor haar ben ik verantwoordelijk. Maar haar opgroeien omvat eigenlijk niets meer dan loslaten en te accepteren dat ze een eigen individu is. Daarin ben ik een tool die haar dingen meegeeft op grond van mijn eigen ervaringen, leringen en natuurlijk om haar te helpen bij de normale gang van zaken. Daarmee heb ik een heel vrolijk een vrij kuiken. Maar ieder mens maakt ook fouten en daarin ben ik als ouder verantwoordelijk voor mijn kuiken, maar het kuiken is niet verantwoordelijk voor mijn fouten. Terwijl ik die natuurlijk ook maak. Als ik eenmaal dement ben, tja dan hoop ik dat mijn kuiken mij waardeert als ouder en me kwijlend in het beste hoekje van de zaal wegzet.
Maar Juups ouders zijn niet dement laat staan "achterlijk". Probeer niet de ouder van je ouders uit te hangen. Laat als kind ook je ouders los en zie ze als individu en ook met in jouw ogen verkeerde keuzes. Het is ook het leven van de ouder en zolang ze in geestelijk welzijn verkeren... probeer dat te accepteren. Je hoeft echt geen autist te zijn om dat heel erg moeilijk te vinden.
Het autisme komt op dit moment alleen kijken bij het feit dat mijn vader in korte tijd weer verandert en dat is voor mij enorm moeilijk om te plaatsen en ondanks dat ik voel dat ik van hem hou is hij toch een vreemde voor mij en als ik hem dan aanraak voel ik tegenstrijdige gevoelens waar ik heel veel moeite mee heb.
Verder heb ik mijn ouders ook duidelijk gemaakt dat het voor mij ophoudt en wat hun gedrag voor mij betekend en dat snappen ze, ze willen zelfs niet dat ik nog meer energie in hun steek omdat ze dat nu zelf weer goed genoeg kunnen. Gelukkig hebben de gesprekken met mijn vrouw en broer mij veel ruimte gegeven in mijn hoofd, nu kan ik beginnen met het loslaten van mijn ouders. Vrijdag nog even een gesprek met mijn "klaagmuur" en dan hoop ik alles weer op een rijtje te hebben.
Bang voor het terugkomen van de kanker ben ik niet, en als het wel terugkomt dan is het zo dat kan ik toch niet beïnvloeden.
Nog wel 1 vervelend iets en dat is dat hij voor zijn operatie al enorm vergeetachtig aan het worden was, en dat is absoluut niet beter geworden. Hij krijgt nu medicatie tegen dementie en hopelijk zal hij niet slechter worden dan hoe hij nu is, maar wederom dat is niet te beïnvloeden en ik zie het wel. Verder merk ik dat hij steeds sterker aan het worden is en dat is alleen maar positief.
Tot zover
Zeker, daar blijf je kind voor. Als kind mag je je ouders verantwoordelijk houden voor fouten die ze naar jou toe gemaakt hebben. Maar wil je daar als volwassen kind zelf wel in blijven hangen?quote:Op woensdag 8 oktober 2008 21:41 schreef vamperotica het volgende:
Stali.... Ik snap je verhaal....
Maar toch even een vraagje...Vind je dat jouw kuiken jouw verantwoordelijk mag houden voor het verantwoordelijk zijn voor haar?
Ik wilde hier helemaal niet naar toe maar ik kan net zo goed zelf ook open zijn. Ik ben opgegroeid bij twee mensen die heel zwaar beschadigd zijn in hun jeugd. Voor mij heeft het wel z'n tijd nodig gehad, dingen in te zien en ze ook te accepteren. Dat loslaten heeft er wel voor gezorgd dat ik mijn ouders veel vaker en ook echt graag zie. Dat is jaren echt heel anders geweest. Er is nu niets meer onderhuids.
Zoiets kost ook tijd....Voor beide kanten!quote:Op woensdag 8 oktober 2008 22:06 schreef Stali het volgende:
[..]
Zeker, daar blijf je kind voor. Als kind mag je je ouders verantwoordelijk houden voor fouten die ze naar jou toe gemaakt hebben. Maar wil je daar als volwassen kind zelf wel in blijven hangen?
Ik wilde hier helemaal niet naar toe maar ik kan net zo goed zelf ook open zijn. Ik ben opgegroeid bij twee mensen die heel zwaar beschadigd zijn in hun jeugd. Voor mij heeft het wel z'n tijd nodig gehad, dingen in te zien en ze ook te accepteren. Dat loslaten heeft er wel voor gezorgd dat ik mijn ouders veel vaker en ook echt graag zie. Dat is jaren echt heel anders geweest. Er is nu niets meer onderhuids.
Maar als je kuiken zich de vernieling in wil helpen....
Laten we het maar "gewoon" op drank, drugs enz houden... Wat nou school/studie/wat dan ook....
Ook al is ze dan "volwassen" zou je dr dan neit het liefst op dr kamer op willen sluiten tot ze weer "normaal" kan doen?
Mijn vader dronk vroeger...T fijne weet ik er niet van, maar leuk was het niet....
Mijn moeder is in 1990 overleden, ik was 16 mn zusje 11....
Mn vader heeft jaaaaaren geen druppel alcohol aangeraakt.
Op een gegeven moment "durfde" hij aan een maltje...
Zusje en ik gingen beide 't huis uit en waren volwassen geworden, met een eigen leven.
Pa was maar alleen en zocht gezelschap...
Lang verhaal-kort...
Er ging weer gedronken worden.... Eerst een beetje maar op een gegeven moment was het zo dat met sinterklaas ( met véél kleine kinderen) de fles wijn al standaard bij ze voor de neus werd gezet....
Dat ik 'm wel eens niet op mijn kids op heb laten passen want hij vond ( en zij ook) dat als er iets was ze wel met een taxi naar het ziekenhuis konden....
Misschien zit er bij mij nog wel teveel oud zeer merk ik nu.
Maar iig ik vond een beetje dat ie het aan mij en mn zusje ( en zn kleinkinderen) verplicht was om de drank te laten staan....
Heel onredelijk misschien en ik wil trouwens ook dit topic niet kapen. Maar ik kan me de "ergenis" van Juup wel voorstellen.....
(of zoiets....ben mn punt een beetje kwijt.
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
If you long to meet again...
Ouders ziek zien worden, te zien veranderen dat is is ook zo ontzettend moeilijk om te accepteren.
Daar hoef je geen autist voor te zijn maar dat laatste maakt het natuurlijk wel veel moeilijker.
Heel veel sterkte, Juup..
En geen slotje he, posten over jouw gevoelens als jij daar behoefte aan hebt.
Daar hoef je geen autist voor te zijn maar dat laatste maakt het natuurlijk wel veel moeilijker.
Heel veel sterkte, Juup.
. En geen slotje he, posten over jouw gevoelens als jij daar behoefte aan hebt.
Zullen wij samen hierover een topic openen aankomend weekend, als jij er dan bent?quote:Op woensdag 8 oktober 2008 22:15 schreef vamperotica het volgende:
Misschien zit er bij mij nog wel teveel oud zeer merk ik nu.
Is goed...quote:Op woensdag 8 oktober 2008 22:21 schreef Stali het volgende:
[..]
Zullen wij samen hierover een topic openen aankomend weekend, als jij er dan bent?
Roep maar, ik val wel bij!
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
If you long to meet again...
|
|
Vader heeft kanker, ik heb moeite met de emoties.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |