PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 7

quote:

Op zondag 20 juli 2008 12:58 schreef Black_Tulip het volgende:
Ik vind het echt verbazingwekkend en ook wel verontrustend hoeveel moeite sommigen van jullie hebben met dans en seks. Ik kan me daar nauwelijks in vinden en moet dus wederom constateren dat ik er 'best goed vanaf kom'.

Ik was als kind al motorisch gestoord, dus hoewel mijn ouders toen nog lang niet wisten wat de oorzaak was, hebben ze me als de wiedeweerga op jazzballet gestuurd. Dat is de aanpak geweest van mijn ouders: Bij het gebrek aan kennis over de oorzaak van het 'anders' zijn deden ze aan symptoombestrijding. Zo ben ik ook op scouting gezet, omdat ik moest leren om te gaan met mijn leeftijdsgenoten. Achteraf ben ik er heel blij mee dat ze het zo hebben aangepakt, omdat ik zo vanaf het begin af aan geleerd om me aan te passen. Ik weet niet hoeveel zin het heeft gehad om op jazzballet en scouting te zitten, maar mijn ouders zeggen dat het enorm heeft geholpen en ik ben nu 'normaler' dan vroeger. Waar het precies aan gelegen heeft?

Anyway, ik heb negen jaar op jazzballet gezeten en het was, vooral de laatste jaren, een hel. Ik kon het niet vinden met de anderen in de groep en ik werd constant achteraan geplaatst, omdat ik, hoewel ik leerde dansen, nog steeds erg houterig was. Desondanks denk ik dat het daardoor komt dat ik de connectie tussen muziek en dans nooit raar heb gevonden. Ook de weinige keren dat ik in een discotheek ben geweest of iets dergelijks vond ik het helemaal niet vreemd wat ze daar deden, hoewel ik de meeste muziek die daar gedraaid wordt regelrecht kut vind. Ik kan alleen zelf niet zo goed dansen. Ik kan me los laten gaan op de muziek en ik kan ervaren waarom anderen dat zo prettig vinden. Ik doe het alleen zelf niet van harte, omdat het fijne gevoel van mezelf laten gaan wordt verdrongen door de angst dat het er niet uitziet. Alle pasjes van jazzballet heb ik verleerd en ik ben niet creatief genoeg om ze zelf te verzinnen. Ik dans niet meer en ik mis er niks aan.

Ik kan absoluut niet tekenen. Ik kan me best goed inbeelden hoe dingen eruitzien, maar ik zie de onderliggende structuren niet, dus ik kan het beeld niet van mijn hoofd naar mijn handen vertalen. Iets uit mezelf tekenen (dus niet iets natekenen, maar gewoon iets op papier verzinnen) vind ik al helemaal onmogelijk.

Verhalen verzinnen kan ik best goed, maar dan alleen als het moet voor een schoolopdracht bijvoorbeeld. Uit mezelf begin ik er niet aan. Daarom heb ik ondanks mijn schrijftalent maar geconstateerd dat ik geen kinderboekenschrijfster moest worden Ik haal voor essays bijna altijd goede cijfers, hoewel het voor mij toch wel een probleem is om er een te schrijven. Om te beginnen weet ik vaak weken niet waar ik het over moet schrijven en dat leidt soms tot blinde paniek, omdat de deadline nadert. Vervolgens heb ik soms het euvel dat er in de bibliotheek niets te vinden is over mijn uitgekozen onderwerp. Als ik eindelijk een goed onderwerp heb en beschik over literatuur volgt een schijnbaar eindeloze fase van boeken lezen en me oriënteren op het onderwerp, totdat (en dat gebeurt gelukkig meestal) op het gegeven moment het kwartje valt en ik ineens weet welke stelling ik wil verdedigen en hoe ik dat ga aanpakken. Op dat moment heb ik vaak nog maar een paar dagen over voor het schrijfproces Of dat nog niet eens. Ik ben echt gruwelijk slecht met deadlines. Ook het schrijven zelf wil soms nog moeizaam verlopen, maar op een gegeven moment is het klaar en dan komt er dus meestal wel een goed cijfer uit rollen.

Over seks, ik weet niet of ik die synergie en het 'houden van' tijdens de seks ervaar zoals anderen dat ervaren, maar daar maak ik me niet zo druk om. Ik geniet van het contact en ik geniet ervan om te zien hoe de ander geniet. Verder modderen we maar wat aan, maar ja, als je al zo lang met elkaar hebt, verval je steeds in een herkenbaar patroon.. En die kers op de taart waar SHE het over heeft, die ervaar ik wel. Het gelukzalige gevoel na een lekker potje vrijen als je uitgeteld, maar voldaan tegen elkaar ligt Het is ook niks meer dan een stofje dat door je hersenen wordt aangemaakt als een soort 'beloning'. Als je dat beseft, klinkt dat heel banaal, maar dat stofje merk ik dus wel. Het besef dat je je allebei zo voelt en dat je dat bij elkaar hebt gedaan uit liefde is wat het speciaal maakt.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 17:25 schreef MLI het volgende:
Weet je wat ik me gisteren besefte? Ik hecht mij niet aan anderen. Mijn familie mis ik nooit, mijn vrienden mis ik nooit. Ik weet ook niet zeker of ik wel in staat ben om te houden van iemand. Ik kan wel heel veel om iemand geven maar andermans verdriet doet me over het algemeen weinig. Ik lig alleen wakker om mijn eigen problemen. Herkennen jullie dat?

quote:

Op zondag 20 juli 2008 17:31 schreef Troel het volgende:
Wat ik het ergste vind:

Ik heb op een gymclubje gezeten voor kinderen met een motorische achterstand. Daar had ik het gevoel dat het allemaal wel meeviel als ik om me heen keek. Tijdens een opvoering voor de ouders zei de fysio die het clubje leidde dat je kon zien hoe goed de kinderen liepen. Goed was als de armen en de benen kruislings "liepen" (dus linkerarm, rechterbeen). Ik was de enige die zo liep en ook de enige die zo bleef lopen en ik weet nog dat ik dacht "jongens, horen jullie dat dan niet, ga toch anders lopen!"

Hetzelfde toen ik naar zo'n cursus ging voor communiceren. Heel fijn dat ik moet vragen waar de macaroni staat, maar daar heb ik geen moeite mee? Ik heb niets aan zo'n cursus. In tegenstelling tot iemand anders van de groep, die echt veel slechter was, maar dus niets heeft geleerd van de hele cursus, omdat de cursus voor twee mensen te simpel was en we dus heel leuke stukjes gingen opvoeren met heel veel extra onzin in plaats van alleen hetgeen we moesten doen

Wanneer komt er nou eens iets waarmee ik ECHT geholpen ben, waar ik ECHT wat aan heb en waar ik me ECHT beter door ga voelen.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 17:32 schreef Troel het volgende:

[..]

Ow, ik dus juist wel. Ken je dat liedje van Boudewijn de Groot "zonder vrienden kan ik niet?"
Ik kan nog steeds spontaan in huilen uitbarsten als ik bedenk dat ik zo ver van mijn vrienden afwoon. Ben in 2005 halsoverkop naar het midden des lands gegaan en heb me daarop nooit kunnen voorbereiden. Dat breekt me nog steeds erg regelmatig op.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 17:46 schreef Innocence het volgende:

[..]

Verdriet van anderen doet me wel wat, maar ik maak me meestal zo druk over de gepaste reactie, dat ik niet eens aan inleven toekom. Heb een vriendin die dat heerlijk vindt, vertelt me alles als eerste, omdat ik zo lekker nuchter reageer. Heerlijk, want dan hoef je ook minder moeite te doen om het anders te brengen, maar heb het idee dat ze me daarom waardeert om de verkeerde redenen. Ik bedoel het allemaal juist wél warm en behulpzaam, maar het komt er een beetje rot uit en dat is ontzettend frustrerend.

Hetzelfde van die gepaste reactie geldt voor seks, zoals ook eerder hier al gezegd. Als ik eenmaal begin met piekeren, dan kan ik me er niet meer in verliezen. Ik moet een manier vinden om niet na te denken, drank en drugs zijn daar inderdaad een mooi middel voor. Al lukt het ondertussen ook vaak genoeg zonder hoor!

Heb wel zoals andere vrouwen in dit topic juist veel foute one night stands gehad. Het is niet bedoeld als smoes, want ik heb nergens spijt van, maar gewoon omdat het zo makkelijk was. Als iedereen je 'raar' vindt en iemand waar je maar een keer naar knipoogt, vind je gelijk helemaal fantastisch, dan is dat een verademing. Je hoeft niets uit te leggen of te verantwoorden, het is toch maar voor een keer.
Denk dat ik altijd de meeste vrienden heb gemaakt, met jongens die me eigenlijk in bed wilden krijgen. Dat valt je achteraf pas op, want het zijn allemaal ook geen langdurige vriendschappen geweest.
Wat dat betreft hebben vrouwen het toch wat makkelijker

Maar mag ik nogmaals de vraag stellen wat iedereen eigenlijk gehad heeft aan de diagnose. Konden jullie anders echt niet meer verder of heeft het door gepaste hulp jullie leven verbeterd?

quote:

Op zondag 20 juli 2008 18:02 schreef MLI het volgende:

[..]

Nuchterheid herken ik ook. Gek genoeg.
[..]

Dat herken ik.
[..]

Heel herkenbaar. Al heb ik toch wel mannelijke vrienden die way back gaan. Maar je kent de regel, mannen zijn alleen bevriend met vrouwen die ze zouden doen als ze de kans krijgen.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 18:15 schreef Innocence het volgende:
Schrik wel dat die belabberde motoriek van me ook een kenmerk is van autisme? Hoe zit dat precies?

Heb namelijk jaren bij een therapeut gelopen, leren touwtjespringen, op rare wiebelbankjes moeten kleuren en meer rare oefeningen.
Dat was wel al snel verklaard met een te lage basisspierspanning. Doordat het blijkbaar zoveel meer moeite kost om m'n spieren te gebruiken, kan ik me slecht op twee inspannende dingen tegelijk concentreren. Daardoor ook altijd erg snel moe geweest en geen evenwicht gehad. Heb bijvoorbeeld pas op m'n 8e leren fietsen en ben zo ontzettend onhandig.
Maar wel toevallig dus...

quote:

Comorbiditeit is het tegelijkertijd hebben van twee of meer stoornissen of aandoeningen bij een patiënt. Dit gebeurt in het algemeen met het gelijktijdig hebben van lichamelijke, geestelijke en vaak de daaropvolgende sociale problemen bij een persoon.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 18:15 schreef Innocence het volgende:
[edit]Schrik me sowieso dood van die lijst met kenmerken van Asperger. (http://www.autsider.net/spectrum/dsmiv.htm)
Zit hier met kippenvel tot in m'n nek. Ben pas bij 57 het eerste punt tegengekomen dat niet klopt. Maar dat gebrek aan naiviteit is dan ook het enige.
Had stiekum juist gehoopt veel dingen tegen te komen die niet klopten

quote:

Op zondag 20 juli 2008 18:23 schreef Innocence het volgende:

[..]

Dat van die horoscopen had ik zelf eerder ook al opgemerkt
Maar deze lijst was wel heel bizar. Aan de andere kant, misschien geldt 't wel voor iedereen die gewoon niet zo goed is in sociale contacten...

Weet niet of en hoe ik naar m'n huisarts moet stappen. Heb niet het idee dat ik 'echt' een probleem heb. Het is meer dat ik het mezelf vaak zo verdomde lastig maak.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 23:56 schreef Xennia het volgende:

[..]

Niks mis met zijn fijne motoriek. Grove motoriek is vaak een ander verhaal. Goed om hem nauwkeurig in de gaten te houden.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 00:10 schreef Xennia het volgende:

[..]

Uit mijn hoofd is vooral grofmotorische onhandigheid een kenmerk van Asperger, maar het is alweer enige tijd geleden dat ik met mijn neus in de studieboeken zat.

Heeft je man ook aan autistische stoornis, dat wist ik niet?