PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 6

quote:

Op vrijdag 18 juli 2008 20:40 schreef Maeghan het volgende:
Ik ben nog nooit dronken geweest.

Ik ook niet... maar ik drink ook absoluut geen alcohol. Heb wel eensch een biertje geprobeerd maar dat was echt complete bagger. Ik hou het gewoon bij water... frisdrank enzo.

quote:

Op vrijdag 18 juli 2008 21:35 schreef cati het volgende:

[..]

Dit heb ik ook, ik ben voortdurend bang dat ik een 'obstakel' omver rij of er tegenaan bots of dat hun tegen mij aan botsen.
Vooral op kruispunten en op wegen waar meerdere rijvakken zijn raak ik soms lichtelijk in paniek. Heb ook alleen mijn automaat rijbewijs gehaald omdat ik niet in een schakel mocht rijden van het cbr.

Vooral kruispunten ja... sommige wegen zijn ook zo compleet bagger.. of de stoplichten zijn gewoon stom... dat maakt het dan nog even erger. Paniek zou ik 't niet kunnen noemen maar ik zie er altijd tegenop.

Alcohol
Blowen is veel fijner

Dus een deel gaat aan de alcohol/drugs/sex, maar doet dat gelijk in het extreem (als in: eigenlijk alleen maar)
En de rest niet, en ook dat in het extreem (als in: nagenoeg niet)

quote:

Op zaterdag 19 juli 2008 15:42 schreef Stupendous76 het volgende:
Dus een deel gaat aan de alcohol/drugs/sex, maar doet dat gelijk in het extreem (als in: eigenlijk alleen maar)
En de rest niet, en ook dat in het extreem (als in: nagenoeg niet)

Ik denk zelf dat er genoeg autisten zijn die hun alcohol- en of drugsgebruik en de hoeveelheid sex binnen beperking kunnen houden. Oftewel er zullen mensen zijn die deze dingen totaal niet doen en er zullen mensen zijn die het te veel doen. Dit zijn er maar een paar het overgrootte deel zal gewoon om kunnen met deze dingen net zoals "normale" mensen dat doen.

Ik zelf heb alcohol gedronken en kon goed maten houden alleen soms als ik veel stress had dronk ik te veel. Daarom ben ik anderhalf jaar geleden totaal gestopt met drinken. Misschien als ik mijn problemen heb opgelost ga ik weer drinken. Niet veel 2 a 3 whiskey als ik naar een concert toe ga. Gewoon omdat ik het lekker vind en verder niet.
Drugs heb ik nauwelijks gebruikt. Ik heb alleen wat geblowed maar ik vond dat nu niet echt bijzonder en ben al bijna twee jaar gestopt.
Sex heb ik nog niet gehad. Helaas.

quote:

Op zaterdag 19 juli 2008 15:42 schreef Stupendous76 het volgende:
Dus een deel gaat aan de alcohol/drugs/sex, maar doet dat gelijk in het extreem (als in: eigenlijk alleen maar)
En de rest niet, en ook dat in het extreem (als in: nagenoeg niet)

Jij leest iets anders dan ik.

Ik vind niet dat je jezelf voor lul zet, ik vind het juist helemaal niet raar klinken. Ik vind seks ook makkelijker als ik een paar glazen achter m'n kiezen heb.

Misschien zit het in het vormen van een geheel? Ik houd zelf niet van dansen. Ik vind dansende mensen ook heel raar. Normaalgesproken zie ik namelijk de beweging los van de muziek. Pas als ik (vrij veel) gedronken heb, kan ik die twee dingen samenvoegen en raakt het me op een bepaalde manier.

Ik heb wel gevoel voor ritme en zie wel of iemand op de maat beweegt bijvoorbeeld, maar als ik kijk naar dansende mensen in een disco, dan zie ik alleen maar een hoop spastische mensen heen en weer stuiptrekken. Ik vind het aan een kant lachwekkend, aan de andere kant brengt het mijn misantropische kant naar boven: wat zijn mensen ook een domme kuddedieren die als een stelletje debielen staan te huppelen als vermaak. Ik begrijp het plezier er niet van. Ik begrijp niet wat mensen ertoe zet om te dansen. Klassieke dans, daar kan ik dan nog wel wat mee. Dan zie ik wel de overeenkomst tussen bepaalde bewegingen en de 'beweging' van de muziek. Maar gewoon een hossende meute, dat betekent voor mij helemaal niks. Tenzij ik gezopen heb dus.

Even beter nagedacht: ik kan wel 'beoordelen' of dans mooi is, maar het raakt me niet. Misschien kan ik het zo het beste omschrijven. Dat is ook een van de (vele) redenen dat ik niet ga stappen in het weekend, ik heb niks te zoeken in zo'n club.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 00:00 schreef Maeghan het volgende:
Ik heb wel gevoel voor ritme en zie wel of iemand op de maat beweegt bijvoorbeeld, maar als ik kijk naar dansende mensen in een disco, dan zie ik alleen maar een hoop spastische mensen heen en weer stuiptrekken. Ik vind het aan een kant lachwekkend, aan de andere kant brengt het mijn misantropische kant naar boven: wat zijn mensen ook een domme kuddedieren die als een stelletje debielen staan te huppelen als vermaak. Ik begrijp het plezier er niet van. Ik begrijp niet wat mensen ertoe zet om te dansen. Klassieke dans, daar kan ik dan nog wel wat mee. Dan zie ik wel de overeenkomst tussen bepaalde bewegingen en de 'beweging' van de muziek. Maar gewoon een hossende meute, dat betekent voor mij helemaal niks. Tenzij ik gezopen heb dus.

Even beter nagedacht: ik kan wel 'beoordelen' of dans mooi is, maar het raakt me niet. Misschien kan ik het zo het beste omschrijven. Dat is ook een van de (vele) redenen dat ik niet ga stappen in het weekend, ik heb niks te zoeken in zo'n club.

Eens.

quote:

Op zaterdag 19 juli 2008 22:30 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Jij leest iets anders dan ik.

Ik zet het er bewust wat stevig neer
Zoals ik de verschillende posts lees, ontstaat bij mij de indruk dat sommigen zich overgeven aan de alcohol/drugs/sex. Dit gebeurt omdat ze dan of hun eigen remming kwijtraken of 'omdat anderen dat ook doen' en zij zich er prettig bij voelen. In ieder geval: in beide gevallen zijn zij even los van hun bewustzijn, hun verstand dat alles probeert te begrijpen of te controleren.
Maar ik zou graag horen hoe jij (of anderen) het lezen.

quote:

Op zaterdag 19 juli 2008 22:50 schreef SHE het volgende:

[..]

Nou nee, in mijn geval had ik drugs nodig om:

- rustig te worden. ( ik word heel kalmpjes en rustig van coke )
- normaal te functioneren/dingen te doen die mensen doen en ook leuk vinden. Zoals sex, eindeloos kletsen en socializen.

Om dan maar eens een voorbeeld te geven ( en hopend dat ik hiermee mezelf niet voor lul zet ):
Sex is voor mij iets heel verwarrends. Ik weet niet of ik me nu op de synergie of het resultaat ( orgasme ) moet concentreren. Sowieso lukt het me niet om me op allebei te focussen. Ik kan maar een ding tegelijk.
Daarnaast mis ik dat gevoel waar anderen het over hebben; de kers op de taart; de utopische symbiose en de spettertjes vuurwerk in de lucht.
Populistisch gesproken zie ik sex als niets meer dan een manier om te ontladen, bezig te zijn, of een orgasme te krijgen.
Ik kan mezelf heus wel verliezen in iemand hoor; maar dan word ik eerder nat van de manier waarop zijn hoofd werkt, dan de grootte van zijn geslacht, zijn aanraking of zijn voorkomen.

Drugs en overmatig drank gebruik zorgt ervoor dat ik al die factoren ondergeschikt maak en eigenlijk gewoon ordinaire, platte sex kan hebben, waarbij ik maar aan één ding denk en het me ook geen flikker kan schelen hoe het gebeurt. Dat maakt mij wel ineens een heel aantrekkelijke partner voor 'nietsvermoedende' mensen. Ze denken dat je een gezonde sexdrive hebt en niet zo moeilijk doet. Terwijl ze echt niet door hebben dat je geen idee hebt waar je mee bezig bent.

En dat is natuurlijk oneerlijk, en ergens ook best walgelijk. Zelf medicatie heb ik dus maar afgezworen en ik geniet van mijn rust met mate.

Vooropgesteld, je zet jezelf echt niet voor schut.
En dan nu mijn hartluchting:
Ik drink geen alcohol, gebruik geen drugs en heb geen sex (met anderen). Alledrie ook nooit gehad/gedaan.
Geen alcohol en drugs --> een zelfcontrole door mijn bewustzijn die probeert alles te regelen. Dat heeft voordelen (je komt zelden in gevaarlijke situaties o.i.d.), maar ook nadelen. Simpel gezegd: "trapped in safety is still trapped"
Die zelfcontrole zorgt er volgens mij ook voor dat ik maar heel erg moeilijk dieper contact leg met anderen, laat staan met vrouwen. Mensen die mij langer kennen weten aardig hoe ik functioneer en kunnen dan heel goed met mij opschieten (ik trouwens ook met hen) Maar als ik een leuke meid tegenkom, dan volgt een gesprek van 2 zinnen en ben ik weer alleen. Dus nog nooit een vriendin gehad, laat staan sex. Waar het aan ligt weet ik niet, maar ik heb sterk het vermoeden dat mijn eeuwig aanwezige bewustzijn de boel zwaar loopt te verkloten.
Datzelfde bewustzijn dat mij beschermt, beschermt ook zichzelf door alcohol en drugs niet toe te staan. Hierdoor zal het bewustzijn dus altijd 'bewust' blijven en dus controle houden -> vicieuze cirkel.

En eigenlijk is dat best raar, ik weet waarom mensen alcohol drinken of drugs gebruiken, ik weet waarom mensen sex hebben, kan mij dat allemaal uiterst goed voorstellen en begrijpen -> ik zie het allemaal gebeuren, ik weet het hoe en waarom, maar ik kan er zelf niet aan meedoen. En dat steekt behoorlijk. En dat is ook mede de reden dat ik mij aangemeld heb voor ASS, omdat die kenmerken ook bij mij voorkomen.

[ Bericht 9% gewijzigd door Stupendous76 op 20-07-2008 00:58:43 ]

Tja, ik vind dans gewoon niet interessant. Zoals iemand die niet van vis houdt, misschien best wel het verschil proeft tussen een verse, wildgevangen zalm en een stuk supermarktkweekzalm dat al dagen ligt, maar het hoe dan ook zelf nooit zal kopen.

Ik heb wel iets met muziek en wilde als kind graag een instrument leren bespelen, maar dat mocht van mijn ouders niet omdat het te veel herrie zou maken. Ik ben daar nog altijd teleurgesteld door, omdat ik voor m'n gevoel nu nooit meer zo goed zal kunnen worden als wanneer ik er toen al mee begonnen was. Ik ben er uiteindelijk nooit mee begonnen; toch kan ik het nooit helemaal van me afzetten. Helaas is het instrument van mijn keuze op dit moment nog even te duur, maar misschien begin ik er ooit nog eens mee. Maar het is wel iets waarbij ik het gevoel heb dat het een essentieel iets van mij is. Als ik mensen vertel dat ik dat altijd graag had gewild, voelt het alsof ik iets heel persoonlijks vertel.

Maar ach, eerlijkgezegd heb ik altijd het gevoel dat ik nooit echt ergens goed in ben. Alsof ik overal wel in mee kan komen, maar nergens in uitblink. Het enige waar ik wel goed in ben en waar ik ook iets van mezelf in kan leggen, is dan weer hetgene waar ik in zekere zin ook weer heel slecht in ben: ik heb een haat-liefdeverhouding met schrijven. Ik vind schrijven aan een kant iets moois, aan de andere kant ook iets wat je volledig in beslag neemt en consumeert en leegzuigt. Ik kan goed schrijven, alleen het ordenen van de informatie gaat heel slecht. Aan de andere kant merk ik aan reacties van anderen op wat ik schrijf (of zeg, tijdens m'n studie bij een discussie van literatuur bijvoorbeeld), dat ik meer en andere verbanden leg en dat ik dingen zeg waar ze zelf niet opgekomen waren. Ik krijg alleen mijn gedachten niet in een voor andere mensen zinnige structuur gegoten. Het voelt dan alsof ik Wikipedia moet samenvatten, een gigantische taak met veel te veel informatie die niet wil zoals ik het wil, waardoor ik genoodzaakt ben om veel relevante en interessante zaken (zijtakken, verwijzingen) weg te laten. Dat ging ook mis bij het schrijven van m'n scriptie, daardoor ben ik uiteindelijk dus gestopt met studeren. Het was gewoon té groot, te veel, te verwarrend. Sindsdien heb ik dus ook niks meer geschreven. Ik zat zo vast in m'n eigen gedachten en m'n faalangst bij schrijven werd nog groter dan ie al was. Ik probeer de blokkade te doorbreken, omdat ik denk dat dat het enige is waarin ik m'n ei echt kwijt kan.

Creatief ben ik ook niet echt. Mijn tekeningen zijn (en waren als kind altijd al) imitaties. Ik teken na wat ik zie, of ik maak een tekening in de stijl van iets wat ik net gezien of geleerd heb. Als kind schreef ik af en toe wat gedichtjes, maar daar was ik altijd slecht in en dat waren ook vaak imitaties, bijv. een vorm die ik afgekeken had - een sonnet, een gedicht waarbij iedere strofe met dezelfde regel begint, dat soort dingen. Verhalen schrijven heb ik nooit gekund. Ik herinner me nog levendig dat we voor geschiedenis in de brugklas een verhaal moesten schrijven over hoe het zou zijn in Egypte, mens wat was mijn verhaal slecht. Met dat soort dingen weet ik dus echt niet wat ik moet doen.

Het enige waar ik op dit moment een beetje voldoening uit haal en waar ik iets in kan leggen, is het kweken van m'n groente op balkon. Maar als ik niet lekker in m'n vel zit interesseert niks me en dan laat ik ze doodgaan, dus dan heb ik daarna niks meer om me mee bezig te houden. En ik vind het ook alleen interessant als ik dagelijks kan zien dat ze groeien of dat er een nieuw tomaatje of bloemetje aan de plant zit. Anders vind ik ze niet leuk meer en geef ik ze geen water meer. Kortom, ik vind ze alleen maar leuk zolang het goed gaat en ik resultaat zie zonder er al te veel voor te hoeven doen.

Alles bij elkaar zit ik mezelf gewoon erg in de weg, ben ik doelloos en weet ik niet wat ik wil, en als ik het eenmaal weet ga ik aan mezelf twijfelen, of ik er wel goed aan doe, en dan ben ik het helemaal kwijt. Mijn hoofd voelt soms alsof het vol zit met watten, m'n gedachten lopen als kluwen garen door elkaar heen, wat ik voel weet ik ondertussen ook niet meer en erover praten lukt maar beperkt. CTRL + ALT + DEL indrukken lijkt me nog steeds de beste oplossing eigenlijk.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 00:41 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Ik zet het er bewust wat stevig neer
Zoals ik de verschillende posts lees, ontstaat bij mij de indruk dat sommigen zich overgeven aan de alcohol/drugs/sex. Dit gebeurt omdat ze dan of hun eigen remming kwijtraken of 'omdat anderen dat ook doen' en zij zich er prettig bij voelen. In ieder geval: in beide gevallen zijn zij even los van hun bewustzijn, hun verstand dat alles probeert te begrijpen of te controleren.
Maar ik zou graag horen hoe jij (of anderen) het lezen.

Inderdaad. Je post suggereerde dat er maar twee mogelijkheden zijn; alcohol, seks en drugs tot in het extreme, of geen alcohol, seks en drugs. Terwijl Black Tulip en ik onder andere al hadden gezegd gewoon met mate te drinken.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 00:53 schreef Maeghan het volgende:
Tja, ik vind dans gewoon niet interessant. Zoals iemand die niet van vis houdt, misschien best wel het verschil proeft tussen een verse, wildgevangen zalm en een stuk supermarktkweekzalm dat al dagen ligt, maar het hoe dan ook zelf nooit zal kopen.

Ik heb wel iets met muziek en wilde als kind graag een instrument leren bespelen, maar dat mocht van mijn ouders niet omdat het te veel herrie zou maken. Ik ben daar nog altijd teleurgesteld door, omdat ik voor m'n gevoel nu nooit meer zo goed zal kunnen worden als wanneer ik er toen al mee begonnen was. Ik ben er uiteindelijk nooit mee begonnen; toch kan ik het nooit helemaal van me afzetten. Helaas is het instrument van mijn keuze op dit moment nog even te duur, maar misschien begin ik er ooit nog eens mee. Maar het is wel iets waarbij ik het gevoel heb dat het een essentieel iets van mij is. Als ik mensen vertel dat ik dat altijd graag had gewild, voelt het alsof ik iets heel persoonlijks vertel.

Maar ach, eerlijkgezegd heb ik altijd het gevoel dat ik nooit echt ergens goed in ben. Alsof ik overal wel in mee kan komen, maar nergens in uitblink. Het enige waar ik wel goed in ben en waar ik ook iets van mezelf in kan leggen, is dan weer hetgene waar ik in zekere zin ook weer heel slecht in ben: ik heb een haat-liefdeverhouding met schrijven. Ik vind schrijven aan een kant iets moois, aan de andere kant ook iets wat je volledig in beslag neemt en consumeert en leegzuigt. Ik kan goed schrijven, alleen het ordenen van de informatie gaat heel slecht. Aan de andere kant merk ik aan reacties van anderen op wat ik schrijf (of zeg, tijdens m'n studie bij een discussie van literatuur bijvoorbeeld), dat ik meer en andere verbanden leg en dat ik dingen zeg waar ze zelf niet opgekomen waren. Ik krijg alleen mijn gedachten niet in een voor andere mensen zinnige structuur gegoten. Het voelt dan alsof ik Wikipedia moet samenvatten, een gigantische taak met veel te veel informatie die niet wil zoals ik het wil, waardoor ik genoodzaakt ben om veel relevante en interessante zaken (zijtakken, verwijzingen) weg te laten. Dat ging ook mis bij het schrijven van m'n scriptie, daardoor ben ik uiteindelijk dus gestopt met studeren. Het was gewoon té groot, te veel, te verwarrend. Sindsdien heb ik dus ook niks meer geschreven. Ik zat zo vast in m'n eigen gedachten en m'n faalangst bij schrijven werd nog groter dan ie al was. Ik probeer de blokkade te doorbreken, omdat ik denk dat dat het enige is waarin ik m'n ei echt kwijt kan.

Creatief ben ik ook niet echt. Mijn tekeningen zijn (en waren als kind altijd al) imitaties. Ik teken na wat ik zie, of ik maak een tekening in de stijl van iets wat ik net gezien of geleerd heb. Als kind schreef ik af en toe wat gedichtjes, maar daar was ik altijd slecht in en dat waren ook vaak imitaties, bijv. een vorm die ik afgekeken had - een sonnet, een gedicht waarbij iedere strofe met dezelfde regel begint, dat soort dingen. Verhalen schrijven heb ik nooit gekund. Ik herinner me nog levendig dat we voor geschiedenis in de brugklas een verhaal moesten schrijven over hoe het zou zijn in Egypte, mens wat was mijn verhaal slecht. Met dat soort dingen weet ik dus echt niet wat ik moet doen.

Het enige waar ik op dit moment een beetje voldoening uit haal en waar ik iets in kan leggen, is het kweken van m'n groente op balkon. Maar als ik niet lekker in m'n vel zit interesseert niks me en dan laat ik ze doodgaan, dus dan heb ik daarna niks meer om me mee bezig te houden. En ik vind het ook alleen interessant als ik dagelijks kan zien dat ze groeien of dat er een nieuw tomaatje of bloemetje aan de plant zit. Anders vind ik ze niet leuk meer en geef ik ze geen water meer. Kortom, ik vind ze alleen maar leuk zolang het goed gaat en ik resultaat zie zonder er al te veel voor te hoeven doen.

Alles bij elkaar zit ik mezelf gewoon erg in de weg, ben ik doelloos en weet ik niet wat ik wil, en als ik het eenmaal weet ga ik aan mezelf twijfelen, of ik er wel goed aan doe, en dan ben ik het helemaal kwijt. Mijn hoofd voelt soms alsof het vol zit met watten, m'n gedachten lopen als kluwen garen door elkaar heen, wat ik voel weet ik ondertussen ook niet meer en erover praten lukt maar beperkt. CTRL + ALT + DEL indrukken lijkt me nog steeds de beste oplossing eigenlijk.

Een boel van deze post klinkt erg herkenbaar, een gevoel van lusteloosheid. Ik mis in mijn bezigheden altijd de interesse die anderen misschien willen tonen, ervaar altijd een bepaalde eenzaamheid; ben een einzelgänger, ben dat ook altijd geweest (terwijl ik ook vroeger best veel met vriendjes speelde)
Ik heb me voorgenomen om te beginnen met schilderen, gewoon, ogen dicht en met de kwast over het doek.
Maar dat voornemen heb ik al weer twee jaar zonder er wat mee te doen...

Jouw laatste opmerking roep ik al jaren: ik weet niet wat ik wil.
Standaard vraag van anderen: dus je hebt geen idee wat je wilt?
Ik: NEE, want als ik het wist zat ik hier niet.
En dan stopt het weer, blijf je weer alleen achter omdat ze het niet begrijpen

Wauw, wat een stelletje fucked-up freakos in deze topic! En dan ook nog geloven dat ze onder PDD gebukt gaan!

quote:

Op zondag 20 juli 2008 01:02 schreef SHE het volgende:

[..]

Woeii, daar zeg je iets heel intiems, en ik iets heel herkenbaars. Eng herkenbaar zelfs. Dat 'je precies, levendig' kunnen voorstellen hoe iets is en je er toch van weerhouden, zonder legitieme reden.
Freaky!

Ik heb mezelf wel aan die wetenschap overgegeven overigens, maar wederom , dat lukt mij alleen als ik onder invloed zou zijn. Nuchter is er precies die zelfcontrole.
Ghe...dit is de eerste keer dat ik iets lees hier wat ik echt 1 op 1 helemaal begrijp.

Dat herken ik ook. Ik voelde dit ook allemaal maar ik kon het nooit verwoorden.
Telkens als ik te veel had gedronken dan was ik bang om weer te gaan drinken omdat ik bang was om de controlen te verliezen. Daarom ben ik ook gestopt met drinken.
Toen ik met mij ex aan het zoenen en strelen was snapte ik het ook niet meer er gebeurde te veel te snel. Ik wil graag sex hebben maar het is gewoon te ingewikkeld voor mij.
Ik kan ook nergens echt van genieten omdat ik bang ben de controlen over mijzelf te verliezen.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 01:05 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Een boel van deze post klinkt erg herkenbaar, een gevoel van lusteloosheid. Ik mis in mijn bezigheden altijd de interesse die anderen misschien willen tonen, ervaar altijd een bepaalde eenzaamheid; ben een einzelgänger, ben dat ook altijd geweest (terwijl ik ook vroeger best veel met vriendjes speelde)
Ik heb me voorgenomen om te beginnen met schilderen, gewoon, ogen dicht en met de kwast over het doek.
Maar dat voornemen heb ik al weer twee jaar zonder er wat mee te doen...

Jouw laatste opmerking roep ik al jaren: ik weet niet wat ik wil.
Standaard vraag van anderen: dus je hebt geen idee wat je wilt?
Ik: NEE, want als ik het wist zat ik hier niet.
En dan stopt het weer, blijf je weer alleen achter omdat ze het niet begrijpen

Of je krijgt zo´n vraag waar zie jij jezelf over vijf jaar? Daar kan ik geen antwoord opgeven. Ik weet niet eens waar ik over een jaar ben laat staan vijf jaar.

Ik heb ook geen echte intresses. Maar daar heb ik ook nauwelijks energie voor na een dag werken. Het dagelijks leven (werken, huishouden enz) kost mij al mijn energie zodat ik 's avonds op ben en geen zin meer heb om iets te gaan doen. Ik wou dat, dat anders was.

Ik schrijf al jaren teksten over mij gevoels enz. Ik wil daar iets mee gaan doen. Ik zou in een bandje willen. Alleen ik weet nog niet eens precies wat voor muziek ik wil gaan maken. En ik wil alle touwtjes zelf in handen hebben zodat ik geen concessies hoef te doen.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 01:15 schreef RonaldRegen het volgende:
En dan ook nog geloven dat ze onder PDD gebukt gaan!

Heb jij een betere verklaring?

Ik vind het echt verbazingwekkend en ook wel verontrustend hoeveel moeite sommigen van jullie hebben met dans en seks. Ik kan me daar nauwelijks in vinden en moet dus wederom constateren dat ik er 'best goed vanaf kom'.

Ik was als kind al motorisch gestoord, dus hoewel mijn ouders toen nog lang niet wisten wat de oorzaak was, hebben ze me als de wiedeweerga op jazzballet gestuurd. Dat is de aanpak geweest van mijn ouders: Bij het gebrek aan kennis over de oorzaak van het 'anders' zijn deden ze aan symptoombestrijding. Zo ben ik ook op scouting gezet, omdat ik moest leren om te gaan met mijn leeftijdsgenoten. Achteraf ben ik er heel blij mee dat ze het zo hebben aangepakt, omdat ik zo vanaf het begin af aan geleerd om me aan te passen. Ik weet niet hoeveel zin het heeft gehad om op jazzballet en scouting te zitten, maar mijn ouders zeggen dat het enorm heeft geholpen en ik ben nu 'normaler' dan vroeger. Waar het precies aan gelegen heeft?

Anyway, ik heb negen jaar op jazzballet gezeten en het was, vooral de laatste jaren, een hel. Ik kon het niet vinden met de anderen in de groep en ik werd constant achteraan geplaatst, omdat ik, hoewel ik leerde dansen, nog steeds erg houterig was. Desondanks denk ik dat het daardoor komt dat ik de connectie tussen muziek en dans nooit raar heb gevonden. Ook de weinige keren dat ik in een discotheek ben geweest of iets dergelijks vond ik het helemaal niet vreemd wat ze daar deden, hoewel ik de meeste muziek die daar gedraaid wordt regelrecht kut vind. Ik kan alleen zelf niet zo goed dansen. Ik kan me los laten gaan op de muziek en ik kan ervaren waarom anderen dat zo prettig vinden. Ik doe het alleen zelf niet van harte, omdat het fijne gevoel van mezelf laten gaan wordt verdrongen door de angst dat het er niet uitziet. Alle pasjes van jazzballet heb ik verleerd en ik ben niet creatief genoeg om ze zelf te verzinnen. Ik dans niet meer en ik mis er niks aan.

Ik kan absoluut niet tekenen. Ik kan me best goed inbeelden hoe dingen eruitzien, maar ik zie de onderliggende structuren niet, dus ik kan het beeld niet van mijn hoofd naar mijn handen vertalen. Iets uit mezelf tekenen (dus niet iets natekenen, maar gewoon iets op papier verzinnen) vind ik al helemaal onmogelijk.

Verhalen verzinnen kan ik best goed, maar dan alleen als het moet voor een schoolopdracht bijvoorbeeld. Uit mezelf begin ik er niet aan. Daarom heb ik ondanks mijn schrijftalent maar geconstateerd dat ik geen kinderboekenschrijfster moest worden Ik haal voor essays bijna altijd goede cijfers, hoewel het voor mij toch wel een probleem is om er een te schrijven. Om te beginnen weet ik vaak weken niet waar ik het over moet schrijven en dat leidt soms tot blinde paniek, omdat de deadline nadert. Vervolgens heb ik soms het euvel dat er in de bibliotheek niets te vinden is over mijn uitgekozen onderwerp. Als ik eindelijk een goed onderwerp heb en beschik over literatuur volgt een schijnbaar eindeloze fase van boeken lezen en me oriënteren op het onderwerp, totdat (en dat gebeurt gelukkig meestal) op het gegeven moment het kwartje valt en ik ineens weet welke stelling ik wil verdedigen en hoe ik dat ga aanpakken. Op dat moment heb ik vaak nog maar een paar dagen over voor het schrijfproces Of dat nog niet eens. Ik ben echt gruwelijk slecht met deadlines. Ook het schrijven zelf wil soms nog moeizaam verlopen, maar op een gegeven moment is het klaar en dan komt er dus meestal wel een goed cijfer uit rollen.

Over seks, ik weet niet of ik die synergie en het 'houden van' tijdens de seks ervaar zoals anderen dat ervaren, maar daar maak ik me niet zo druk om. Ik geniet van het contact en ik geniet ervan om te zien hoe de ander geniet. Verder modderen we maar wat aan, maar ja, als je al zo lang met elkaar hebt, verval je steeds in een herkenbaar patroon.. En die kers op de taart waar SHE het over heeft, die ervaar ik wel. Het gelukzalige gevoel na een lekker potje vrijen als je uitgeteld, maar voldaan tegen elkaar ligt Het is ook niks meer dan een stofje dat door je hersenen wordt aangemaakt als een soort 'beloning'. Als je dat beseft, klinkt dat heel banaal, maar dat stofje merk ik dus wel. Het besef dat je je allebei zo voelt en dat je dat bij elkaar hebt gedaan uit liefde is wat het speciaal maakt.

Jazzballet... je ouders hebben smaak.

Weet je wat ik me gisteren besefte? Ik hecht mij niet aan anderen. Mijn familie mis ik nooit, mijn vrienden mis ik nooit. Ik weet ook niet zeker of ik wel in staat ben om te houden van iemand. Ik kan wel heel veel om iemand geven maar andermans verdriet doet me over het algemeen weinig. Ik lig alleen wakker om mijn eigen problemen. Herkennen jullie dat?

Wat ik het ergste vind:

Ik heb op een gymclubje gezeten voor kinderen met een motorische achterstand. Daar had ik het gevoel dat het allemaal wel meeviel als ik om me heen keek. Tijdens een opvoering voor de ouders zei de fysio die het clubje leidde dat je kon zien hoe goed de kinderen liepen. Goed was als de armen en de benen kruislings "liepen" (dus linkerarm, rechterbeen). Ik was de enige die zo liep en ook de enige die zo bleef lopen en ik weet nog dat ik dacht "jongens, horen jullie dat dan niet, ga toch anders lopen!"

Hetzelfde toen ik naar zo'n cursus ging voor communiceren. Heel fijn dat ik moet vragen waar de macaroni staat, maar daar heb ik geen moeite mee? Ik heb niets aan zo'n cursus. In tegenstelling tot iemand anders van de groep, die echt veel slechter was, maar dus niets heeft geleerd van de hele cursus, omdat de cursus voor twee mensen te simpel was en we dus heel leuke stukjes gingen opvoeren met heel veel extra onzin in plaats van alleen hetgeen we moesten doen

Wanneer komt er nou eens iets waarmee ik ECHT geholpen ben, waar ik ECHT wat aan heb en waar ik me ECHT beter door ga voelen.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 17:25 schreef MLI het volgende:
Weet je wat ik me gisteren besefte? Ik hecht mij niet aan anderen. Mijn familie mis ik nooit, mijn vrienden mis ik nooit. Ik weet ook niet zeker of ik wel in staat ben om te houden van iemand. Ik kan wel heel veel om iemand geven maar andermans verdriet doet me over het algemeen weinig. Ik lig alleen wakker om mijn eigen problemen. Herkennen jullie dat?

Ow, ik dus juist wel. Ken je dat liedje van Boudewijn de Groot "zonder vrienden kan ik niet?"
Ik kan nog steeds spontaan in huilen uitbarsten als ik bedenk dat ik zo ver van mijn vrienden afwoon. Ben in 2005 halsoverkop naar het midden des lands gegaan en heb me daarop nooit kunnen voorbereiden. Dat breekt me nog steeds erg regelmatig op.