Bandnaam is een random wikipedia artikel
http://en.wikipedia.org/wiki/Special:Random
Albumnaam is de laatste 4 woorden van de laatste quote
http://www.quotationspage.com/random.php3
Plaatje op de voorkant is het 3e plaatje, no matter what!
http://www.flickr.com/explore/interesting/7days/
Gooi het geheel in paint of photoshop in elkaar en je hebt binnen 5 minuten de meest diepzinnige hits.
quote:Op donderdag 28 augustus 2008 16:32 schreef cerror het volgende:
[..]
Een leuke beschrijving van wat er op het album staat lijkt me ook wel charmant.
Vorige delen:
[Paint] Albumcovers
TS begint:
Eozostrodon - Not to give it.
[ Bericht 12% gewijzigd door WurM op 28-08-2008 17:21:15 ]
quote:Tip: CD-covers zijn vierkant
Ik kan zelf niet uitblijven natuurlijk
Met hits van onder andere Superman en Batman.
quote:Daar heeft het al maanden gestaan lolslof, en harstikke goed gedaan.Op donderdag 28 augustus 2008 14:18 schreef Roflpantoffel het volgende:
Dit hoort toch niet in onzin?
Het lijkt wel alsof jullie zeuren om het zeuren zeg.
quote:Nogal ja, graag ontopic nu. Painten of oprotten.Op donderdag 28 augustus 2008 16:28 schreef Maisnon het volgende:
Er komt geen enkel geluid aan heel het gebeuren te pas en de vorige keer was exact hetzelfde als dit.
Het lijkt wel alsof jullie zeuren om het zeuren zeg.
En ohja, een leuke beschrijving van wat er op het album staat lijkt me ook wel charmant.
Und eine neue:
[ Bericht 33% gewijzigd door Triforce_Courage op 28-08-2008 17:37:09 ]
Ik vind dit zo'n goed topic, sommige covers lijken zo ontzettend echt.
Nog even een TVP in de vorm van mijn laatste post in het vorige topic:
[ Bericht 23% gewijzigd door Manono op 28-08-2008 21:10:39 ]
Het nieuwste album van deze onbekende rapster zou wel eens haar break through kunnen zijn. Naast funky nummers met heftige beats, bevat het album ook rustige nummers, waarvan de title track, A man of thought, een serieuze uitblinker blijkt.
Dit is een kutband. En het is kutmuziek. Dat gezegd hebbende moet je dit album vooral kopen als je van nietszeggende loungemuziek zonder ook maar een enkel orgineel aspect houdt. Het nummer "Balloons for your birthday" slaat wel alles, het duurt 6 minuten 53 seconden waarin continu een loop van 20 seconden wordt herhaald. Dat past niet zul je zeggen en daar heb je gelijk in, want ze komen aan 713 seconden door een fade out te gebruiken, tevens het hoogtepunt van het nummer. Mijn god wat slaapverwekkend, ik hoop oprecht dat deze band een fataal ongeluk krijgt met hun bus tijdens de eerstvolgende tour.
quote:Op vrijdag 29 augustus 2008 02:36 schreef remlof het volgende:
Dit is een kutband. En het is kutmuziek. Dat gezegd hebbende moet je dit album vooral kopen als je van nietszeggende loungemuziek zonder ook maar een enkel orgineel aspect houdt. Het nummer "Balloons for your birthday" slaat wel alles, het duurt 6 minuten 53 seconden waarin continu een loop van 20 seconden wordt herhaald. Dat past niet zul je zeggen en daar heb je gelijk in, want ze komen aan 713 seconden door een fade out te gebruiken, tevens het hoogtepunt van het nummer. Mijn god wat slaapverwekkend, ik hoop oprecht dat deze band een fataal ongeluk krijgt met hun bus tijdens de eerstvolgende tour.
omg omschrijving is meesterlijk
Met "An apostrophe with fur" brengt Mandurah Road een album vol emorock zoals emorock moet zijn. Van "I'm gonna hit a train with my head" tot "Cut with a capital K" zijn alle tracks stuk voor stuk uit het hart gegrepen en zijn de lyrics waarschijnlijk zeer herkenbaar voor de labieleren onder ons. Ik verdenk de leden van deze Maastrichtse band er dan ook van dat ze topics uit het Relaties en Psychologie forum van de vermaarde jongerensite FOK! gebruiken als inspiratiebron. Of ze zijn zelf zo verknipt, dat kan natuurlijk ook.
Anyway, een aanrader!
Deze band is 5 jaar geleden opgericht en brengt een mengelmoes van ska, reggea, polka en de stem van Herman van Veen. Het nummer "Saviour of your own saffie", geschreven door de leadzanger, verhaalt over zijn voorgaande verslaving. "Dit nummer brengt mij terug naar die moeilijke tijd toen mijn moeder me nog spruitjes voorschotelde", is zijn reactie in Oor. Kortom, een album om te hebben en in de kast te zetten om hem er vervolgens nooit meer uit te halen.
quote:Welk lettertype is dat mirwai etc
Mooi album. CCD staat in dit album voor Christ Core Destruction!
quote:Enya Font, http://www.urbanfonts.com/fonts/Enya.htmOp vrijdag 29 augustus 2008 10:10 schreef Maisnon het volgende:
[..]
Welk lettertype is dat mirwai etc
Een Belgisch britpop genootschap wiens sound sterk op die van Oasis leunt. Na Franz Ferdinand en Arctic Monkeys is het zeer vefrissend weer eens een band te ontdekken die een andere uithoek van het genre uitmelkt. Op dit debut staan 9 ijzersterke nummers maar de nummers die er boven uitspringen zijn wel Don't Look Back To Take Me Out, Cigarettes & Dancing Shoes en Always Hardcore.
Live staat deze band ook als een huis. De fans roemen ze om hun gepaste arrogantie, hun automatische piloot en de ruzies met de andere bands uit de Belgische britpop underground die ze steevast winnen.
Zeker een band om in de gaten te houden, dit Felix de Muelenaere!
Het debuutalbum van deze rapper maakt gebruik van versen uit de Koran op een beat waar Run DMC nog een puntje aan kan zuigen. In de teksten wordt aangespoort tot terrorisme, maar de kicks en breakbeats doen je als westerling vergeten dat het gevaar om de hoek loert. Kopen die shit!
Het eerste solo-album van de bekende frontman van de nog bekendere Japanse band. Gohaku-Kai laat met dit album zien dat hij eigenlijk helemaal geen band nodig heeft. Op dit album worden typisch Japanse klanken gemixt met groovy ritmes in het slagwerk en scherpe teksten. Verrassend zijn de gitaren, die het geheel compleet, maar vooral lekker hard maken. Al met al zal dit album inderdaad 'Installed in your brain' zijn! Zeker een aanrader dus, maar vooral voor de liefhebber.
De cover sugereert weer gekwetst meisje met een gitaar, dat je zal laten delen in de problemen van de huidige tijd. Gelukkig kan ze ook heel aardig spelen, en zijn nummers als 'I was drunk what's your excuse' heel goed te pruimen. Als ze in 'Not enough for me' ook nog eens precies uitlegd waarom haar laatste vriendje er in bed weinig van bakte ben je als man maar om 1 ding dankbaar, namelijk dat het niet jouw ex was... Een aanrader voor iedereen die altijd al wilde dat Britney eens gekruisd werd met James Hetfield.
Na zijn verpletterende debut van 3 jaar geleden hoopte veel mensen dat Ashton niet zoals veel andere singer-songwriters ons jaren zou laten wachten, om dan met een teleurstellende opvolger te komen. Helaas doet hij dat wel. Nummers als ' The empty car seat next to me' zijn alleen maar iritant, en je gaat opeens begrijpen waarom hij zoveel nummers maakt over vrouwen die hem verlaten. Hij is gewoon een zeikerd. Op zijn debut maakte de melodien veel goed, en was er ook af en toe een sprankje humor te vinden, nu krijg je als luisteraar alleen maar een bak ellende over je heen gegooid waar maar 1 reaktie op mogelijk is. Eject CD, dubbel buigen tot hij in tweeen knapt. Of je geeft hem aan iemand die je echt haat. Dan heb tenminste nog wat lol gehad aan de aanschaf ervan.
Na jaren op de planken te hebben gestaan werd het weer eens tijd voor een album zullen The Detours gedacht hebben. Na maanden in de studio opgesloten te hebben gezeten is dit album eruit gekomen. Met hits als "My mom earns more than yours" en "A penny for you nigga" zijn ze weer helemaal terug. Deze licht erotische getinte gothic rock formatie weet weer helemaal waar het mee bezig is!
quote:Ik heb dit topic al eens verward met het laastgekochte cd topic in MUZ toen ik ze allebei in een andere tab open had staan.Op donderdag 28 augustus 2008 20:23 schreef Sabinee het volgende:
Jaaa WurM, bedankt voor het openen!
Ik vind dit zo'n goed topic, sommige covers lijken zo ontzettend echt.
OT:
De nieuwste band die meedoet aan de vogel-op-de-cover trend is een Canadees progrock viertal met de onuitspreekbare naam BD-10°3166 b. Over deze band doen de wildste geruchten de ronde. Zo zouden de heren een stel geflipte astronomiestudenten zijn die van hun opleiding werden geschopt nadat ze weigerden te stoppen met het aanbidden van buitenaardse beschavingen tijdens de colleges en zou de zanger, die overigens claimt geen naam te hebben, niet willen zingen zonder zijn rode badmuts.
Badmuts of niet, zingen kan hij wel. Alleen is het wel erg jammer dat de teksten niet te verstaan of te begrijpen zijn, zelf met het bijgeleverde tekstboekje. Aan afzonderlijke tracks doet deze vreemde band overigens ook niet, want -zo melden ze zelf- de muziek moet in z'n geheel door de luisteraar ondergaan worden en wel met zo min mogelijk afleiding. Gek genoeg wordt dit statement nog gerechtvaardigd ook, want het titelloze muziekstuk blijkt één grote ervaring vol verrassingen, die de luisteraar waarschijnlijk nog lang zal bijblijven.
Het wachten is op de eerste concerten van deze sensationele band die het helemaal kan gaan maken (mits we er nog op tijd achter komen hoe je die naam nou uitspreekt natuurlijk).
Nebraska AIDS Project, de darkcoreband uit de gelijknamige Amerikaanse staat, verrast met hun nieuwe album. Op too much accomplishes little. wordt het bekende gitaar-ragwerk aangevuld met een country-banjo, als verwijzing naar de roots van de bandleden. Dit levert een sfeervol palet van donkere klanktapijten op, dat dankzij het luchtige banjogetokkel nergens "too much" wordt.
May be Some Time had het kunnen zijn, is het niet. De single Before I left intrigeerde in elk geval voldoende om nieuwsgierig te zijn naar het album. Maar waar KD Lang nog enigszins luisterbaar kan voortborduren op een nazomerende autenticiteit en Texas kan bogen op de geweldige stem van Sharleen Spiteri laat Disambiguation elke gelegenheid achterwege om te verrassen. Dezelfde jengelende truc herhaalt zich sans gene en na de vijfde track zou zelfs mijn oma geirriteerd de kamer uit schuifelen.
Eén ster voor de moeite.
[ Bericht 3% gewijzigd door Manono op 30-08-2008 06:26:57 ]
Op de dansvloeren in Europa is er niet aan te ontkomen: 'Artic' van Loop Unwinding is een ongekende trancehit. Het ruim 8 minuten durende nummer is uiteraard aanwezig op hun eerste album 'From beneath your feet'. Het gevoel bij het draaien van deze plaat is dat van een buitengewoon dansbaar conceptalbum over de schoonheid en levendigheid van de aarde, waarbij de tracks naadloos in elkaar overlopen door natuur- en stadsgeluiden tussen de nummers door. De tracks zijn stuk voor stuk uitermate geschikt voor discotheken en grote trance events, maar door het afwisselende gebruik van o.a. echte drums, blaasinstrumenten, afrikaanse zang en percussie, oosterse klanken, verrassende samples en scheurende gitaren is het een belevenis om ook eens aandachtig naar dit kunstwerkje uit de dancewereld te luisteren. Het lijkt erop dat Loop Unwinding een gooi doet naar de 'Dark side of the moon' van de 21e eeuw.
Tracklisting:
01. Intro - From Beneath Your Feet (2:49)
02. Artic (8:36)
03. Intermission I - Interpolaroid (1:02)
04. Sahara (9:14)
05. Intermission II - Moonwatcher (1:48)
06. Canyon (8:07)
07. Intermission III - Equatorism (0:52)
08. Oriental Overdrive (7:19)
09. Intermission IV - Unlimited skies (1:46)
10. Monsoon (8:05)
11. Intermission V - Dolphinity (1:24)
12. Sightseeing (6:53)
13. Intermission VI - Oceanique (1:51)
14. Eternal Eclipse (10:16)
15. Outro - From Dusk Till Yawn (4:12)
Het nieuwe album van de metalsensatie Wolfenden. Deze keer heet het album To be a woman.
Ook dit album heeft weer de nodige gitaarsolo's, diepe grunds die afgewisseld worden met een opera zang en klassiek orkest.
Eigenlijk klinkt het of we het al eerder gehoort hebben.
USNS Mission Los Angeles brengt wederom een album vol met melodieuze scheetklanken. De manier waarop zij met alleen flantulente geluiden en een pitchboard deze nummers tot stand brengen is ongelofelijk. Zeker een collectors item!
Waarom de Belgische Sylvia Schoonderbeek, alias Sinister street, ooit heeft besloten muziek te gaan maken is een groot raadsel. Inspiratieloze Bagger, met een hoofdletter B. Pretentieus gejengel voor schizofrene intellectuelen met een masochistische inborst. Vooral kopen als u het geluid van een cirkelzaag die door roestig prikkeldraad gaat ook zo "apart en typisch scherp inspirerend" vindt.
Het debuutalbum van 1916 in Literature, de Zuid-Canadese rockers hebben hiermee een slim album in elkaar gedraaid. Het album getiteld "Angry at Being Undervalued" doet zijn naam eer aan, de band klinkt boos en gefrustreerd. Dit vertolkt zich door heftig gitaargeweld dat wordt aangevuld door de krachtige stem van zanger Jacob Bacon, dat Jacob ook kan schreeuwen horen we onder andere in de tracks "Sick of the Sickness" en "I Wish I Didn't Let My Guard Down When We Were Alone in the Back Room", wat tevens mijn persoonlijke favoriet is. Gelukkig worden deze lawines van geweld en boosheid afgewisselt met gevoelige liedjes, de band laat hiermee zijn veelzijdigheid zien, al hebben ze duidelijk de voorkeur voor de wat stevige 'Dillinger Escape Plan' achtige liedjes.
De veelzijdigheid van het album is misschien wel het grootste probleem van dit album, je kan de ene track geweldig vinden en de volgende weer niks vinden. Persoonlijk vind ik hem helemaal top, maar ik kan me voorstellen als veel mensen niet alle liedjes evengoed kunnen waarderen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Moozze op 02-09-2008 09:16:43 ]
quote:Ik vind het inderdaad een geweldig topic! Prachtig idee!Op donderdag 28 augustus 2008 20:23 schreef Sabinee het volgende:
Jaaa WurM, bedankt voor het openen!
Ik vind dit zo'n goed topic, sommige covers lijken zo ontzettend echt.
Nog even een TVP in de vorm van mijn laatste post in het vorige topic:
[ afbeelding ]
Mijn creatie:
Met dit splinternieuwe album van Cláudio Rogério Almeida Cogo zet hij zijn legendarische reeks van potentiele succesvolle albums voort. Met zijn unieke mix van folk en de typische Zuid-Amerikaanse muziek creëert hij een heerlijke lounge-sfeer. De naam van het album is geïnspireerd door Cláudio's jongste zoon, nu 4 jaar oud.
[ Bericht 9% gewijzigd door Darkestrah op 01-09-2008 23:04:25 ]
Na een lange stilte rondom het Australisch duo "Pineland Farms" staat het 3e album plotseling en onverwacht in de rekken. Na een luisterbeurt is het al duidelijk dat deze band met zijn tijd mee is gegaan. Na een prachtige sfeervolle intro van 9:30 en het nu al legendarische "Silver Skies Over Adelaide" worden de zoete geluiden van de dubbelvoudige elektrische zither ingeruild voor een portie snoeiharde distorted basedrums. Niet alleen is dit moment een ommekeer op deze plaat, maar tevens in de tot nu toe typerende "Pineland Farm formule" waaraan deze formatie zijn reputatie heeft te danken.
1. Intro (with Mr Bingo) [9:30]
2. Silver Skies over Adelaide [5:43]
3. Fuck tha Beatz [8:56]
4. Clap your handz [6:49]
5. Dark style survivor (feat. terrorteam) [7:35]
6. Dance Mothafackaz! [9:05]
7. Insanity [8:31]]
8. Protect your ears (For this ** Base!) [9:02]
9. Exploding Head [4:32]
10. Blood, Fights & Cocaine [1:45]
11. Only one Beat [0:01]
12. Sick sound of tha Speakerz [11:04]
dit album heeft 15 jaar op zich laten wachten omdat de bandleden vaker verwisseld werden dan hun ondergoed.
tijdens een interview kondigde zanger leif frederiksön nog mee dat tijdens het opnemen van dit album enkel Stag gitaren zijn gebruikt. ook voor de drums.
Pictures of dead babies word binnen enkele weken verwacht.
de special bönus editie bevat ook échte foto`s van dead babies en een limited editie T-Shirt gemaakt van herten huid.
quote:
Deze oude cowboy is na zijn laatst uitgebrachte album "Me and my golden retriever" 30 jaar geleden niet meer naar buiten getreden. Na al die jaren te hebben gewerkt bij de plaatselijke Diner heeft hij genoeg geld bijeen gespaard om een mondharmonica te kopen. Met dit instrument opent hij nieuwe deuren in de countryscene. Vergeet de hitsige mannen in leren broeken en cowboy hoeden, deze cowboy maakt het imago van cowboys na Brokeback Mountain weer stoer.
1. Intro [0:30]
2. This is my harmonica [4:56]
3. This is my harmonica (part II) [3:24]
4. Outro [60:66]
Na lang uitstellen is ie er dan, de nieuwe plaat van Equestrian Statue of William III!
Maar wie kent ze na al die tijd nog?
Dit tweede album van FFA staat, net als het vorige, weer bol van van onverwachte melodieuze kwinkslagen en verfrissende basloopjes. De vocalen van frontman Jeremy Jung zijn onmiskenbaar krachtig op Have You Ever Seen My Headlight Unit? maar toch ook ingetogen en gevoelig op Bitter Floccinaucinihilipilification. Only Evil is Ignorance heeft na even te kunnen rijpen een hoge graad van perfectie bereikt, waarbij in de songteksten zelfs het omstreden onderwerp bevermishandeling niet wordt gemeden. Het album is er met gebruik van muzikale en politieke statements in geslaagd een diepe indruk achter te laten.
Op het eerste gezicht lijkt het is dit weer een dertien in dozijn gospel plaat met meer aanbidding dan muzikale inhoud. Maar het enorme talent van Edward Gayer Andrews voorkomt dat. Hij mag dan gestopt zijn als frontman van Extremity/BrutalDeath nadat hij de heer ontdekte, maar zijn stem blijft je grijpen. Een nummer als 'My mountain is my faith' is textueel een vreselijk cliche 'la la la God is geweldig' nummer, maar de zang doet het je vergeten. Hier klinkt een ware gelovige, maar dan met prikkeldraad op zijn stembanden. Als Andrews het over de kruiziging heeft, is het geen plaatje uit een godsdienstlesboek waar je een snor op wil tekenen, maar een bloedig, rauw verslag van hoe iemand aan een kruis werd genageld.
Het blijft een gospelplaat en dus beter geschikt als onderzetter, maar als je even doet alsof je de teksten niet begrijpt, ligt hier wel de meest fantastische plaat van het jaar.
Jurgen Krauschwitz levert weer een plaat af die waarschijnlijk geen miljoen exemplaren zal verkopen. En dat is jammer, want zijn subtiele pianoloopjes, en de minimalistische begeleiding met drums, een vleugje bas en meesterlijk gedoseerde gitaarmomenten (van zijn broer Dieter) geven alle ruimte aan zijn peotische teksten, en geven zijn stem de ruimte om te schitteren. Massavoer is het niet, je moet je overgeven en luisteren, nog het liefst met een koptelefoon op, om niets te miseen van deze prachtige CD. Wie daar tijd voor maakt zal nooit meer hetzelfde zijn.
De jongens (en meid) van Milan, New Mexico komen weer met een plaat waar de beste straatmuzikant een puntje aan kan zuigen. De combinatie van orgel muziek met valse violen in een compositie geschreven in een kerk geven het magische gevoel van wanorde en ellende weer. Dit alles overgoten met een lichte caribische sfeer komt het geheel tot zijn recht in de eerste helft van dit album. De tweede helft kan met moeite magertjes actief genoemd worden. Het is te merken dat er geen tot weinig zin meer was in nog meer studiotijd en zo zijn de nummers naast dat ze erg kort zijn ook nog eens afgeraffeld. Of het budget was op...
quote:Nou wat je met tekenen niet doet maak je vet goed met schrijven, waar haal je het vandaan
quote:Voor me in woorden uitdrukken heb ik doorgeleerd, voor tekenen nietOp vrijdag 5 september 2008 17:06 schreef Manono het volgende:
[..]
Nou wat je met tekenen niet doet maak je vet goed met schrijven, waar haal je het vandaan
Het zijn geen vrolijkerds, van Kingfisher Country. En ze zijn ook niet erg gelukkig in de liefde. Nooit geweest, en ze hebben alle hoop opgegeven dat dit ooit zal veranderen. Waarschijnlijk maken ze daarom zulke fantastische nummers. Blues hoeft niet altijd om gillende gitaren te gaan. Met hun focus op akoestische instrumenten, en de viool van Aletta Dravers valt het je nauwelijks op dat er maar 1 nummer is met een echte electrische gitaarsolo. Maar die is dan ook zo perfect dat je begrijpt waarom ze alleen voor 'brethern of sadness' naar een elektriciteitssnoer hebben gezocht. Soms is minder meer. Hier is minder alles wat je nodig hebt.
quote:Welke studie als ik vragen mag?Op vrijdag 5 september 2008 17:46 schreef Captain_Fabulous het volgende:
[..]
Voor me in woorden uitdrukken heb ik doorgeleerd, voor tekenen niet
Het resultaat is een diepzinnige, ietwat grimmige, franstalige plaat die een paar luisterbeurten nodig heeft om gewaardeerd te kunnen worden. Als je de muziek een paar keer hebt gehoort dringt ineens de pracht van de eenvoud tot je door. Kristalheldere klanken afgewisseld met bombastische percussielijnen. Dit alles aangevuld door de stemmen van Frankrijks beste basketballers en je hebt een muzikaal meesterwerkje. Het enige nadeel is het feit dat de fransen de engelse taal niet geheel beheersen.
Het eerste album van vier muzikaal onderlegde studenten uit Edinburgh die elkaar voor het eerst ontmoetten op het Live at Loch Lomond festival in 2007. Ze claimen zelfs dat het openingsnummer "Lall" van dit album is ontstaan op de vroege ochtend van 5 augustus van dat jaar toen ze na een nacht van overmatig drankgebruik met z'n vieren een beetje zaten te lallen onder begeleiding van een gitaar.
Het is wel aardig allemaal, maar zeer studentikoos. Het nummer "Hair in my beer" deed me zelfs direct denken aan Van Binsbergen en co. van Jiskefet. Toch is het wel een aardig album, folkachtige ballads die af en toe ontaarden in raggende gitaarmuziek. Je moet er van houden, dat wel.
quote:Op vrijdag 5 september 2008 17:46 schreef Captain_Fabulous het volgende:
[..]
Voor me in woorden uitdrukken heb ik doorgeleerd, voor tekenen niet
Ik doelde op je fantasie
[ Bericht 2% gewijzigd door Manono op 09-09-2008 01:07:45 ]
quote:Op maandag 8 september 2008 23:17 schreef Moozze het volgende:
Het basketball seizoen is weer afgelopen en de mannen van de franse nationale ploeg hadden tijd voor iets nieuws. Coach Hendreaux was opgevallen dat veel van zijn spelers niet alleen kundig waren met ballen maar dat sommigen ook bekwaam waren met zingen. Met een paar van zijn beste spelers besloot hij een album uit te brengen, want "talent dat je hebt moet je gebruiken". Aldus de coach. Een maand na dit besluit was 'Every Evil It's Good' al klaar.
Het resultaat is een diepzinnige, ietwat grimmige, franstalige plaat die een paar luisterbeurten nodig heeft om gewaardeerd te kunnen worden. Als je de muziek een paar keer hebt gehoort dringt ineens de pracht van de eenvoud tot je door. Kristalheldere klanken afgewisseld met bombastische percussielijnen. Dit alles aangevuld door de stemmen van Frankrijks beste basketballers en je hebt een muzikaal meesterwerkje. Het enige nadeel is het feit dat de fransen de engelse taal niet geheel beheersen.
[ afbeelding ]
Deze is echt mooi@Manono : thanks, in zekere zin
qua tekenen heb ik nu eenmaal een voorkeur voor vrij cheesy onderwerpen en stijl...zal daar nooit een groot vernieuwer in worden. Heb ook geen ambities in die richting
Het uitgeven van een getekende Breezah kalender is zo'n beetje mijn hoogste ambitie 
quote:
Het is altijd weer een feestje als Business-Driven Development weer met een nieuw album komt. Ook dit keer geven de 2 braziliaanse muziektalenten weer reden voor een feest. Met hun nieuwe album "Would Be Intolerably Bearable" vernieuwen ze zichzelf op muzikaal gebied maar de sarcastische humor van het duo blijft als vanouds. Na 3 keer het hele album beluisterd te hebben heb ik er nog steeds geen genoeg van, de naadloos op elkaar aansluitende nummers lijken voorbij te vliegen. Zelfs de in totaal 15:34 minuten durende track "Too much for love, just a a little too few for hatred" is afgelopen voor je er erg in hebt.
Wie deze plaat in zijn cd speler hoeft niet bang te zijn dat er komende maanden een andere in hoeft, een echt topalbum.
BASI is terug! En hoe! Niet nadenken, gewoon kopen dit triphop album!
Dan krijg je bijvoorbeeld zoiets:
Stekelruwhaai, met het experimentele album Granaat.
1. Intro met zand en zout
2. Lachend
3. Granaat
4. Voet in de goot
5. Donkergroen gras
6. Het mos op de muur of hoe ik de wereld leerde kennen als astronaut
7. Ronnie Arriveert
8. Maken er Niks Van (inclusief Bonus Track: Voet in de goot Kypski Remix)
Spinvis meets the Chemical Brothers is eigenlijk de beste beschrijving van Stekelruwhaai, die met debuutalbum Rauwe Boterkoek al hoge ogen gooiden. Dit keer zijn ze terug met een album wat nogal eens leentje buur doet bij bands als dEUS, Grandaddy en 3 Day Adventure. Verwacht een zoete boventoon met een distinctief bass-spel door bassist Torko Onur, wiens gespeel het best als potgrond kan beschreven worden.
Groen als gras, Hollands als een koe, en met de verassende remix van turntable kampioen Kypski leveren Stekelruwhaai wederom een ijzersterk pareltje af
[ Bericht 0% gewijzigd door Maisnon op 10-09-2008 02:24:33 ]
quote:Hoeft niet, mag ook in het Engels, heb die linkjes geplaatst zodat men wat meer keus heeft
Lekker nog een beetje nazomeren met dit prima lounge album.
Meningo is terug en deze keer hebben de linkse rakkers wel iets heel speciaals gebakken. Zoals gewoonlijk weer allemaal politieke protestsongs, maar deze keer op de muziek van Britney Spears, Amy Winehouse en Christina Hoeheetzeookalweera. Zeker de moeite waard! Speciale aandacht verdient wel het nummer "Wijnand D." op de muziek van Amy's "Fuck Me Pumps". Gewoonweg hilarisch! Kopen hoeft niet, alles is gewoon te downloaden van hun website.
nog redelijk normaal dacht ik zo
Nu nieuw in de de FOK! shop
1. Intro met zand en zout:
Het schurend zand van tegenslag
Ging maar niet uit onze kleren
En ook al greep ik en
trok ze van je lijf. Nietemin
was ik te laat
Proef het zout van de tranen
die ik onzichtbaar voor je
uit mijn ogen heb gewist
Niet dat ik moest huilen maar
mijn wangen waren nat
Dit is het begin, van alles
Onze liefde of het einde
Ver weg zal ik zijn
van het gif van je wrok
zand en zout mengen op
dit stil verlaten strand
Waar de echoo's en verlangen
nog steeds vechten om de
troon van mijn toekomst
Dit is het begin, van alles
Onze liefde of het einde
Ver weg zal ik zijn
van het gif van je wrok
Met flink veel pathos te zingen door een zanger die z'n eigen onzin gigantisch serieus neemt. Dus, als nou iemand anders een muziekje maakt kunnen we beginnen, de zanger nomineert zich al...
Lachend als het mes
Van onvervulde liefde
door mijn ziel heen snijdt
Maar ik verwelkom
het koele zachte mes
Als een eind aan al gezeur
Vraag me zwart mijn levenskleur
Lachend als ik merk
Dat jij me hebt verlaten
en mijn maitresse hebt verleid
Lachend ga ik verder
Jouw foto op het vuur
Heb 23 voor elk uur
Maar ik verwelkom
het koele zachte mes
Als een eind aan al gezeur
Vraag me zwart mijn levenskleur
Lachend als het mes
Van onvervulde liefde
door mijn ziel heen snijdt
(Met alcohol gaat het stukken makkelijker)
Voet in de goot
Ik verdien waar ik lig
Tussen afval en frietzak
Beste vriend, kapotte fles
Ik moest hem wel gooien
Naar de poster van jou
Jouw glimlach kijkt op me neer
zoals jij altijd hebt gedaan
Koude witten tanden die ik
ooit zo heb gelikt
Mond op mond
waren wij nu ben ik
Slechts een voet in de goot
ijskoude perfectie jij
ooit was in mijn bed
Honing zoet, bevroren tong
Die nu weer spreken kan
Laster klinkt zo goed
Jouw glimlach kijkt op me neer
zoals jij altijd hebt gedaan
Koude witte tanden die ik
ooit zo heb gelikt
Mond op mond
waren wij nu ben ik
Slechts een voet in de goot
Niemand kan begrijpen
waarom een domme vraag
Antwoord is, slechts een waan
Zwijgen doe ik toe
Mijn schoenen zijn zo nat
Jouw glimlach kijkt op me neer
zoals jij altijd hebt gedaan
Koude witten tanden die ik
ooit zo heb gelikt
Mond op mond
waren wij nu ben ik
Slechts een voet in de goot
Als de mods dit zien wordt het vast verwijderd omdat ik dit topic kaap als ego voertuig...maar ik heb een schrijfbui. Wie plaats er eens iets nieuws?
quote:ga je ook nog wat paints posten, of blijft je deze bagger posten?Op donderdag 11 september 2008 23:01 schreef Captain_Fabulous het volgende:
Ook van het magnefieke album van Stekelruwhaai:
Voet in de goot
Ik verdien waar ik lig
Tussen afval en frietzak
Beste vriend, kapotte fles
Ik moest hem wel gooien
Naar de poster van jou
Jouw glimlach kijkt op me neer
zoals jij altijd hebt gedaan
Koude witten tanden die ik
ooit zo heb gelikt
Mond op mond
waren wij nu ben ik
Slechts een voet in de goot
ijskoude perfectie jij
ooit was in mijn bed
Honing zoet, bevroren tong
Die nu weer spreken kan
Laster klinkt zo goed
Jouw glimlach kijkt op me neer
zoals jij altijd hebt gedaan
Koude witte tanden die ik
ooit zo heb gelikt
Mond op mond
waren wij nu ben ik
Slechts een voet in de goot
Niemand kan begrijpen
waarom een domme vraag
Antwoord is, slechts een waan
Zwijgen doe ik toe
Mijn schoenen zijn zo nat
Jouw glimlach kijkt op me neer
zoals jij altijd hebt gedaan
Koude witten tanden die ik
ooit zo heb gelikt
Mond op mond
waren wij nu ben ik
Slechts een voet in de goot
Als de mods dit zien wordt het vast verwijderd omdat ik dit topic kaap als ego voertuig...maar ik heb een schrijfbui. Wie plaats er eens iets nieuws?
quote:Voorlopig lig ik een aantal paints op je voor in elk gevalOp donderdag 11 september 2008 23:04 schreef Het_hupt het volgende:
[..]
ga je ook nog wat paints posten, of blijft je deze bagger posten?
Nederlandse:
[ Bericht 2% gewijzigd door NeeEcht op 11-09-2008 23:49:19 ]
De Brits-Filipijnse band Pasay City komt met hun debuutalbum. Naast het al bekende "We die together", staat het album vol andere prachtige nummers. Zoals Chasing Cars (origineel van Snow Patrol), Well OK en Being in love. Being in Love is het perfecte voorbeeld van het talent van de band. Het originele nummer is namelijk Nederlands. De vertaling toont sprankeltjes van briljantie. Een voorbeeld van de tekst, willekeurig, maar o zo geniaal:
"Love is like a magicball in more than onethousand tastes."
De muziek is te beschrijven als een mix tussen terror en indie, inclusief een fijne xylofoon. Dit belooft wat voor de toekomst.
De volledige tracklist:
01. GombaGomba
02. We die together
03. I am not French
04. Actually I am
05. No you're not
06. Well OK
07. Thanks for confirming
08. Chasing Cars
09. Being in love
10. The Flash
11. Thank you for downloading our album because we know you did not buy it, you bastards.
12. Drugs and Indian Girls
quote:Ik vond die songteksten vet! Had ze nog niet gezienOp donderdag 11 september 2008 23:04 schreef Het_hupt het volgende:
[..]
ga je ook nog wat paints posten, of blijft je deze bagger posten?
was tof gedaan 
William Watson brengt met dit album de New Age klanken weer op de bühne. Het gebruik van xylofoon in combinatie met een kazoo is uitermate scherp neergezet. Dit natuurlijk, zoals we allemaal gewent zijn van William, op de zachtstrelende melodieën van het strijkorkest.
We kunnen er niet omheen, de nieuwe rock-hitsensatie uit de Verenigde Staten van Amerika heet Fear Itself. Hun debuutalbum Little kinder than necessary staat zowel in eigen land als in driekwart van de rest van de wereld op de eerste plaats van de albumhitlijsten. Dat de eerste single Nasty cough bovendien wekenlang op de eerste plaats van de hitparades heeft gestaan is slechts onopgemerkt gebleven voor holbewoners, aangezien het ritmische gehoest uit het refrein nog steeds door de halve wereldbevolking wordt nagedaan bij iedere hoestbui. De veelal grappige teksten, begeleid door scheurende gitaren en briljant aanstekelijke melodieën leveren een album op dat zeker gehoord mag worden, waarbij ook veelvuldig en vakkundig gebruik is gemaakt van samples en geluidseffecten.
Zo bevat het intro een gesamplede speech van Franklin D. Roosevelt met uiteraard de beroemde zin "The only thing we have to fear is fear itself", maar de rest van zijn woorden is zodanig gehusseld dat het een hilarische toespraak oplevert, die eindigt in een gigantische hoestbui en overgaat in het welbekende hoestnummer. De huidige single Roaarr! gaat over een lammetje dat net zo wil kunnen brullen als het leeuwtje uit een beroemde Disney tekenfilmklassieker. Shoplifting heeft een ritme dat mede wordt geproduceerd door het gerammel van een winkelwagentje op een stoep. De vorige single Cleavage rules is een lofzang op boezem-inkijk, terwijl Something's stuck in your braces het probleem van vastzittende spinazie in een meisjesbeugel behandelt. Still lazy after all these years is een knipoog naar het werk van Paul Simon, Helping hand is een erotische rockballad over vrouwelijke hulp bij mannelijke masturbatie. Dorothy and the hurricane is een geniaal sprookje waarin Dorothy uit The Wizard Of Oz deze keer in een orkaan verzeild raakt, terwijl DarkNess het spannende, zielige verhaal met een happy end vertelt over het Monster van Loch Ness. Nothing to fear is een serieuze afsluiter van het album, een schitterende rockballad die solliciteert naar een hoge notering in allertijden-lijstjes. Daarmee lijkt het album afgelopen, maar wat volgt is een toetje in de vorm van een hardrockversie van de Bolero, naar verluidt een klassiek nummer waarop prima de liefde kan worden bedreven. Ik ben benieuwd hoe ze het voor elkaar hebben gekregen, maar voor het gemak zijn de begeleidende genotsgeluiden alvast ingekreund door niemand minder dan Jennifer Love Hewitt, resulterend in een perfecte climax waarvan ik graag de videoclip gemaakt zou willen zien worden... Deze plaat smaakt naar meer!
Tracklisting:
1. Intro (feat. Franklin D. Roosevelt)
2. Nasty cough
3. Roaarr!
4. Shoplifting
5. Cleavage rules
6. Something's stuck in your braces
7. Best of the best
8. Still lazy after all these years
9. Counting sheep
10. Helping hand
11. Dorothy and the hurricane
12. Close your eyes
13. DarkNess
14. Nothing to fear
15. Intermission: Parental advisory
16. Bolerorgasm (feat. Jennifer Love Hewitt)
quote:Bedoel je die van mij? De meningen daarover waren verdeeld geloof ik....Op dinsdag 17 maart 2009 18:27 schreef Maisnon het volgende:
[..]
Ik vond die songteksten vet! Had ze nog niet gezien
quote:
1. Gates don't cross
2. Taxman
3. When you see me
4. Lies and you
5. Foreclosure
6. No tree
7. Cancelation
8. I'm not there if you are
9. Whatever
10.Smash the radio
Vrolijke jongens zijn het niet, voor blije liefdesliedjes koop je deze plaat niet echt. Het gaat allemaal net te diep, en hakt er te hard in om te denken, het is maar een liedje. De band wil mensen raken, en doet dat met balanceren op het scherpst van de snede. Hun pricipe om niets over te dubben, maar alleen muziek te maken die ze tegelijk kunnen spelen zorgt er op 'No tree' voor dat Mark Koda een gitaar laat vallen om een mandoline te kunnen grijpen...waardoor het halve nummer de snaren van het gevallen instrument meevibreren. Storend, welnee. Ter plekke wordt het onderdeel van het nummer.
quote:Op vrijdag 20 maart 2009 17:23 schreef Captain_Fabulous het volgende:
Hun pricipe om niets over te dubben, maar alleen muziek te maken die ze tegelijk kunnen spelen zorgt er op 'No tree' voor dat Mark Koda een gitaar laat vallen om een mandoline te kunnen grijpen...waardoor het halve nummer de snaren van het gevallen instrument meevibreren. Storend, welnee. Ter plekke wordt het onderdeel van het nummer.
Na het falen van 'No roses for your dog' leek Cedric Popkin een tijd van de aardbodem verdwenen. Afgezien van wat schaarse berichtjes op blogs leek die plaat het einde van een getalenteerde maar getormenteerd mens. Je zou verwachten dat Cedric op zijn nieuwe plaat terug zou kijken op die periode, maar het tegendel is waar. Geen songtitels, maar nummers. En ritmes die vaak opgebouwd zijn uit de klanken die hij over de hele wereld opneemt. Een fietsbel als voornaamste drijvende ritme instrument? Hij komt er mee weg, verbazend genoeg. In 1 klap is hij weer terug waar hij was na zijn debuut, alsof zijn laatste drie platen nooit hebben bestaan. Als je hebt genoten van 'Hases and Ashes' zul je dit een slecht bericht vinden. maar gezien de verkoopcijfers, zullen dat weinig mensen zijn.
Zet een strohoed op, trek een wijntje open, gooi een zak zand in je woonkamer om je voeten in te zetten, en geniet van de golfslag samples die heel subtiel door het hele nummer zitten. Een goeie strandvakantie hoeft niet duur te zijn op deze manier.
ReliRock? GospelGothic? Heaven's Hardcore? Hoe je het ook wilt noemen: de EO Jongerendag zal een dampende rocktempel worden als de omroep zou besluiten om de band Genealogy of the Bible op het podium te zetten. Ik vrees echter met grote vreze dat de trommelvliezen van Andries Knevel hier voorlopig nog een stokje voor zullen steken, want de liedteksten van Psalm 1 t/m 15 hebben nog nooit zo'n verwoestende muzikale begeleiding gekregen als op dit album. Beukende drums, gierende gitaren, heersende bassen en een zanger die afwisselend zingt, grunt, jodelt, kreunt en schreeuwt. Dit alles krijgt hier en daar nog eens begeleiding van een kerkorgel waarvan de toetsen in een dag meer moeten zijn afgesleten dan in de 200 jaar daarvoor. Als slotzang krijgen we nog een toegift in de vorm van het welbekende God is a DJ, getransformeerd tot een stadionhardrockstamper zonder weerga. De Arie Boomsma's van de muziekwereld zijn opgestaan, en afgaande op de 150 bestaande psalmen kunnen we nog minstens 9 albums verwachten. De Psalmen zijn inderdaad 'beyond what they were': muzikaal onherkenbaar, maar voor de Engelstalige kerkganger tekstueel probleemloos mee te blèren. Amen!
Tracklisting:
01. Psalm I
02. Psalm II
03. Psalm III
04. Psalm IV
05. Psalm V
06. Psalm VI
07. Psalm VII
08. Psalm VIII
09. Psalm IX
10. Psalm X
11. Psalm XI
12. Psalm XII
13. Psalm XIII
14. Psalm XIV
15. Psalm XV
(hidden track: God is a DJ)
toppertje!
Die random albumcovers lijken te spreken: "Wij willen muziek!"
TVP Kunst is fictie!
De filosofische diepgang komt vanzelf
De band gaat al een paar jaar mee, maar Transmigration of the Soul is nog steeds goed voor een uurtje wegdromen bij onweerstaanbare klokkenspelsolo´s gecombineerd met authentieke oerwoud-soundscapes.
Tracklist:
1. Mindtricks
2. Before you were born
3. Pretending to sleep
4. Cosmic exploration
5. Only at night
6. Evil panda's
7. The source
Achter de naam 'Welcome to Macintosh' gaat (ex)punkrocker Terrence Holder schuil. In 2003 verliet hij na het kopen van een iMac zijn voormalige band 'Fuck the System', om zich volledig te storten op het schrijven van bijna evangeliserende teksten over de wonderlijke producten van Apple Inc. Natuurlijk haal je de punker niet snel uit een zanger, dus de wervende teksten zijn niet altijd kindvriendelijk. Parental Advisory is hier geen overbodige luxe.
Tracklist:
1. i Welcome you
2. iPod=happiness
3. i Scream
4. i Need my fucking Timemachine
5. i Want my Nano
6. i Piss on Windows Vista
7. i Command you
8. Blue screen of Death (bonustrack)
quote:Ik wil best weer wat random teksten in elkaar gooien, als iemand de muziek maakt...maar dan moet eerst iemand zich serieus melden, ik heb geen zin weer dingen te schrijven die dan alleen maar worden afgekraakt in dit topic, het moet wel ergens om gaan.Op woensdag 27 mei 2009 11:59 schreef Jan_De_Nul het volgende:
Nu nog random muziek maken,
Die random albumcovers lijken te spreken: "Wij willen muziek!"
Kunst is fictie!
De filosofische diepgang komt vanzelf
De mooiste nummers tijdens het honkballen.
1.environmental lawsuits
2.Spectral leakage
3.Siantar
4.Congressman
5.Urniszewo
6.Morphou Bay
7.Sugarland
Kurumi Akino (15:00)
Uon Hakuron (15:00)
Lei Lan (15:00)
Kaafai (15:00)
Haou Airen is een groot artiest in China. Nu is het aan de rest van de wereld om te bepalen of dat in landen zonder zo’n patserige Muur ook gaat lukken. Met zijn vijfde album, Attribute Of The Strong getiteld, wordt namelijk een gooi gedaan naar internationale roem door de titel in het Engels op de hoes te vermelden.
Het opmerkelijke van de albums van Airen is dat hij alle nummers begint met een lange ademteug, vervolgens in typisch Chinese sneltreinvaart de titel zegt, en vervolgens losbarst in een lang uitgesponnen mix van bombast en stilte. Om de zoveel minuten wordt namelijk opgebouwd naar een climax die nooit eindigt op een moment dat je het verwacht, waarna hij heel hard “HAI!” roept, om het nummer met een luide gongslag te vervolgen richting de volgende climax. Ondanks deze vaste opbouw van zijn standaard 15 minuten durende hersenspinsels, verschillen deze muzikaal flink van elkaar waardoor geen nummer lijkt op de vorige.
De sport is om 60 minuten lang op het juiste moment keihard “HAI!” te roepen, wat uw recensent na tientallen draaibeurten nog steeds niet is gelukt. Ideaal om met een groep vrienden te proberen onder het genot van een krat pils met chips en pinda's, een hilarische avond is verzekerd. En mocht het uiteindelijk toch lukken, dan zijn er dus nog vier Chinese importalbums van Airen te bestellen om een nieuwe competitie te starten.
Conclusie: een opmerkelijke plaat, muzikaal interessant, en een prima alternatief voor het uitgekauwde avondje Trivianten.
[ Bericht 0% gewijzigd door Sequencial op 16-06-2009 14:40:42 ]
hulde voor de artiesten
quote:review van musicmeter.nl:
Na het veel belovende debuut 'to be corrupt, too' uit 2005 alweer, komt uit het gelijknamige Turkse plaatsje afkomstige Sargöl met een gloed nieuw album genaamd 'they agree with us'. Maar ik moet helaas bekennen dat ik nog niet helemaal 'eens' ben met hun op dit album. Waar op het vorige album vooral de nadruk lag op de vocalen van zanger Slănic Moldova, zullen we deze hier, na het droevige grasmaaier ongeluk in eind 2006, uiteraard moeten missen op dit album. Dit is dan ook waarschijnlijk de voornaamste reden waarom dit album geheel instrumentaal is geworden. Opener "Attercliffe Road railway station" begint vrij stevig, maar laat ook direct horen waarom drone en banjo's niet goed samen gaan. Dit nummer gaat wel weer heel subtiel over in 'Brantford Collegiate Institute' waarin ook violiste 'Sayeed Hassan Kanan' goed tot haar recht komt. Op het nummer 'Cichociemni' laat Sargöl zich eens van zijn vrolijke kant zien en de draaiorgels worden hier dan ook goed vertegenwoordigd. Het album eindigt in het nogal epische 'Deltora Quest 1' dit 49 minuten durende nummer begint sterk, bouwt op tot heuse orgy van lawaai. Het is dan wel weer jammer dat die banjo de andere 48 minuten volt pingelt.
Na een denderend laatste album brengt Thomas Spence opnieuw een statement met "on a Sunday morning". Compleet met nieuwe bandleden brengt hij euforische geluiden in combinatie met het gekwetter van de fuut.
1. Intro
2. on a Sunday morning
3. Killing the hangover
4. the Afternoon blues
5. Sunday morning, Sunday evening
6. Back to work
Stel: je bent producer, je hebt vanwege een erfenis zoveel geld dat je echt niet meer weet wat je er mee moet doen, en je woont in de villawijk Florida State waar je graag iedereen te vriend wilt houden. Wat doe je dan? Inderdaad, je stelt je studio aan huis ter beschikking aan wijkgenoten die graag eens een plaatje willen opnemen. Zie daar het concept van de beruchte Florida State Road serie, geproduceerd door de stinkend rijke Loot Rulez, die we zouden kunnen kennen als producer van verschillende dubieuze rap-, hardrock- en country-acts.
Dat de buren van Loot hier graag gebruik van maken, blijkt uit het feit dat we inmiddels toe zijn aan nummertje 444 binnen twee jaar. Het bedroevende is, dat deze voor het grootste gedeelte wanproducties via zijn label RuleRecordz wereldwijd de verkoopbakken mogen vervuilen. Toegegeven, de hoezen zijn vaak fraai (vooral die van 94 en 273 waren grafische kunststukjes) of hilarisch (de Smell the Glove-imitatie van 358!), maar voor de schijf zelf is het vaak nog te veel eer om onder je bierglas te geschoven te mogen worden.
Zo ook Florida State Road 444: Holy Enters The World, waarop de achterbuurvrouw met haar pasgeboren baby genaamd Holy (wtf) niet veel meer doet dan goegoe’en, gaga’en, huilen en krijsen op een monotone beat, met af en toe een verveeld ‘Yeah’ of ander onverstaanbaar gemompel van de producer er doorheen. Dieptepunt is ‘Holy shit’, een track waarop de beat wordt gevormd door de schijtende chihuahua van de buuf, die tijdens een intermezzo wanhopig piepend met pindakaas in de bek zit te smakken. Daar doorheen hoor je mams en Loot tevergeefs het kind aansporen om wat geluid voort te brengen, waarbij ik vermoed dat er uiteindelijk toch flink wat gekrijs uit komt omdat Junior even met z'n neus in de uitwerpselen van het keffertje wordt gedrukt. Dit in contrast tot de fraaie hoesfoto waarop moeder en kind smaakvol staan afgebeeld. Misschien voor haar een leuk aandenken van een middagje met een hulpeloos kind ploeteren in een studio, maar laat die geldverspillende man alsjeblieft ophouden met het ‘produceren’ en de wereldwijde verspreiding van deze, in dit geval zelfs kind- en hondonvriendelijke bagger. Welkom in de wereld, Holy.
Muzikale poging: smakeloos.
Hoesfoto: postermateriaal.
Eindoordeel: zonde van de pindakaas.
STRANDKORB - YOU APOLOGIZE FOR TRUTH
Wat is het?
Zomerse plaat met Duitse tongval over plezier en irritaties op het strand.
Hoe klinkt het?
'Allo 'Allo meets Ome Henk meets Bob Marley meets Beach Boys meets Scooter.
Hoogtepunten?
In het nummer Sandcastle bouwt onze Duitser zijn mini-Berlijnse muur van zand dwars door het kasteel van een verbouwereerde kleuter.
Is het wat?
Aanrader om mee te brullen in de file naar Zandvoort, en met z'n krap 40 minuten speelduur kan ie dan makkelijk een paar keer op de repeat.
dit plaatje: http://www.flickr.com/photos/boiworx/3653565570/
met deze quote: Sometimes you can't see yourself clearly until you see yourself through the eyes of others.
Ellen DeGeneres
verder wel mooi gedaan, maar het is juist zo leuk als het random gebeurt.
quote:Ik heb het originele topic geopendOp woensdag 24 juni 2009 18:26 schreef Dirty-Little-Monkey het volgende:
@maisnon: begrijp je wel dat het random plaatjes en quotes moeten zijn zoals in de OP geschreven is? Die ene heeft namelijk maar twee woorden ipv. vier en ik ben tussen die quotes nog nooit een nederlandse quote tegen gekomen.
verder wel mooi gedaan, maar het is juist zo leuk als het random gebeurt.
Halverwege de vorige pagina heeft remlof een Nederlandse versie geopperd, en de wiki artikelen en de quotes zijn van nederlandse websites
Estron is iets van een vrouwelijk hormoon, en Five Card Draw is nou eenmaal de naam voor een pokerspelletje
En die word count, achja, beetje artistieke vrijheid
anders is alles exact hetzelfde.quote:okOp woensdag 24 juni 2009 18:34 schreef Maisnon het volgende:
[..]
Ik heb het originele topic geopend
Halverwege de vorige pagina heeft remlof een Nederlandse versie geopperd, en de wiki artikelen en de quotes zijn van nederlandse websites
Estron is iets van een vrouwelijk hormoon, en Five Card Draw is nou eenmaal de naam voor een pokerspelletje
En die word count, achja, beetje artistieke vrijheid
. wat tof, jij bent de bedenker van dit alles!!! 
nou, wat een eer om met u gesproken te hebben 
De vrolijke spaanse muziek van onze Pablo is enthousiaster dan ooit. Liefhebbers van Pablo kennen zijn mix van punk en salsa al maar voor nieuwkomers was zijn vorige plaat moeilijk te begrijpen. Dit wordt geheel gecompenseert door dit album. Pablo is er in geslaagd er een zeer toegankelijke plaat van te maken waar zelfs een paar portentieële radiohits op staan.
quote:Op woensdag 10 september 2008 00:59 schreef remlof het volgende:
Het kan ook in het nederlands natuurlijk.
Kijk, dat hadden we nog niet: een volwaardige Rock-opera van Nederlandse bodem! De rockband Van Gilse doet een dappere poging om het concept van beroemde albums als Tommy, The Wall en War Of The Worlds in onze moerstaal om te smelten.
Het resultaat is een plaat die verhaalt over een zwervende verhalenverteller die zo fascinerend kan vertellen dat zijn toehoorders letterlijk het verhaal in worden gezogen. Dit verhaal speelt zich af in een duister en mysterieus bos, waarin de twee luisterende tieners Stef en Sara verdwalen en vervolgens afhankelijk zijn van elkaar en van de grillen van de Fantast om ooit weer levend uit het verhaal te komen.
Ondersteund door uitstekende rockmuziek en treffende geluidseffecten ontvouwt zich zo een spannend, naargeestig maar vooral uit-je-speakers-knallend sprookje dat van begin tot eind weet te boeien. Mooi wel!
1. Ouverture
2. De Fantast
3. Verlies Jezelf
4. De Boswandeling
5. Mosman
6. Takketakken
7. Mist
8. Het Hol
9. Stef
10. Radeloos
11. De Moesson
12. Daglicht
13. Rennen
14. Uitzichtloos
15. Lieve Sara
16. Vlammen
17. Bibber
18. Hel
19. Mooi Niet
20. Epiloog
quote:Nah, het idee komt niet origineel van mij hoorOp woensdag 24 juni 2009 19:46 schreef Dirty-Little-Monkey het volgende:
[..]
ok
ik mag geen credits er voor opstrijken. Heb het van een amerikaans forum 
Simone Ponzi wordt door haar platenmaatschappij gepositioneerd als de vrouwelijke Andrea Bocelli. Dat is in zoverre terecht dat ook zij wél een baard heeft en blind is, maar behalve zichtvermogen ontbreekt het haar ook aan ritmegevoel, de gave om zuiver te kunnen zingen en talent in het algemeen. Kansloos.
quote:Geweldig, met die tracklist erbijOp donderdag 9 juli 2009 16:34 schreef Sequencial het volgende:
[..]
[ afbeelding ]
Kijk, dat hadden we nog niet: een volwaardige Rock-opera van Nederlandse bodem! De rockband Van Gilse doet een dappere poging om het concept van beroemde albums als Tommy, The Wall en War Of The Worlds in onze moerstaal om te smelten.
Zelf ook maar weer eens een bijdrage leveren aan dit topic:
Het is lang stil geweest rond de band Thin-Film Thickness Monitor (kortweg: Thin-Film). De afgelopen jaren kwamen ze niet in het nieuws door hun muziek, maar dankzij de vele schandalen die zich achter de schermen afspeelden. De media hebben er uitgebreid aandacht aan besteed. Dat heeft ervoor gezorgd dat vele fans inmiddels afgehaakt zijn. Met 'Human: to forgive, infrequent' proberen zij die fans weer terug te krijgen. Het lijkt erop dat de bandleden nu hun excuses willen maken met teksten als "We're sorry" en "People make mistakes". Blijkbaar hebben ze al ondervonden dat het krijgen van een tweede kans niet gemakkelijk is.
We zullen zien of de fans hier in trappen. Die keren dat zij als grof vuil behandeld werden, staan immers nog vers in het geheugen...
Nathan Johnson is beter bekend als de vuilbekkende rapper The Krillitane Storm uit de rapformatie Mofo Roolaz. Misschien kent u die nog van het nummer "****" dat een hit werd omdat letterlijk ieder woord op de radio werd weggebliept vanwege te schunnig voor de ether.
The Krillitane Storm, bungelend aan de rand van de onderkant van de samenleving, kreeg het vervolgens voor elkaar om zijn zusje te batsen en haar daardoor te bezwangeren. Inmiddels is daaruit een oerlelijke dochter geboren, genaamd (je verzint het niet) Beautyfull. Om zijn frustraties als totaal ongeschikte vader (en tegelijkertijd oom) van zich af te werpen, heeft hij een album gemaakt waarop hij zichzelf, zijn zusje, zijn ouders en de rest van de wereld de huid volscheldt. Nieuwe hits zullen er wel niet uit geboren worden, maar misschien is het een aanrader voor gefrustreerde vaders die graag eens lekker in vuile woorden meerappen over hoe stom ze zijn geweest, en waarom die vette koe hun heeft weten te verleiden tot het verwekken van een gedrocht. Anders lekker laten liggen.
SP-323 is een Braziliaanse band die bestaat uit 17 muzikanten met een verstandelijke achterstand. Nog voor de eerste single was opgenomen was het voortbestaan van de band onzeker, er was ruzie over de naam. Uiteindelijk heeft de manager van de band gekozen voor de naam SP-323. Op deze Braziliaanse snelweg is één van de bandleden op de wereld gekomen. Bij de geboorte werd zijn moeder geschept door een vrachtwagen, ze heeft het niet overleefd. Dit komt terug in veel van de tracks, als we de songteksten mogen geloven, want niemand verstaat de leadzanger. Verassend genoeg zijn de teksten in het Engels, laat U zich ook niet afschrikken door de vreemde songtitels.
SP-323 zorgt voor een frisse, vrolijke sound, die het altijd goed zal doen op een zomers achtertuinfeestje. De naam van het album komt voort uit een uitspraak van de begeleider van de bandleden, wanneer ze weer eens tekeer gaan tegen elkaar, moeten ze zich uitrekken. En dan is alles weer goed. De trap op de cover van het album is de trap waar frontman Anderson Simões zijn beide benen heeft gebroken toen hij naar beneden viel. Een mooi verhaal, achter een mooi album.
TRACKLIST:
01. Dingdong (3:24)
02. Running Errands (1:27)
03. Rusty Carpetshark (4:11)
04. Stefan Klos (3:45)
05. Highway To Life, or Death (3:33)
06. La harpe de melodie (0:23)
07. Erwin Clausen (3:05)
08. British Federation of Roller Skating (6:55)
09. Danger at Dunwater (2:21)
10. Peripheral Sensor Interface 5 (8:43)
11. Carotenoid oxygenase (3:00)
12. Stadio Brianteo (5:56)
Bonus tracks
Brazil: Fitzgeralds Casino & Hotel (4:44)
Japan: Meteorological history of Hurricane Katrina (0:08)
Europe: Spinnaker Tower (2:01)
iTunes download: Thomas Christian (4:21)
Omdat die bandnaam zo lekker over de tong rolt!
tracklist:
1 - Intro (0:08)
2 - Hittin' Da Club With Ma Homies (4:02)
3 - Sippin' Sum Love Potion (3:53)
4 - Get Drunk (2:05)
5 - Girls Gone Wild (5:24)
6 - Boobies Everywhere (6:66)
7 - Da Hook-Up (1:53)
8 - Let's Make Love (0:54)
9 - Thank you, Come Again (12:03)
(De band bestaat overigens uit 5 Indische 'scientists' die alle chicks in de wereld kunnen krijgen omdat ze een elixer hebben uitgevonden dat ervoor zorgt dat chicks voor ze vallen. Het middel heet GHB.)
[ Bericht 4% gewijzigd door plus44 op 16-08-2009 13:25:57 ]
Zoals we van Hitcham gewend zijn, weer een enorm opzwepende, geile plaat, met dansbare nummers waarin af en toe zijn oosterse achtergrond naar voren komt. Opvallend is zijn ballad "lies in the doing", tevens de titelsong van dit album. Daarmee bewijst Hitcham dat hij méér is dan een dansvloer-vuller. hij schreef het nummer helemaal zelf, bewijst zo ook een tekstueel genie te zijn.
8/10
[ Bericht 69% gewijzigd door patatmetfriet op 16-08-2009 13:47:17 ]
Het derde album van The Gap is duister. Al bij het zien van de albumcover komt dat duidelijk naar voren. "Subject To Deminishing Returns" gaat voor een groot deel over de depressie die optrad bij leadzanger Keith Wortel, en de faalangst die hij ervaarde, tegenover alle muziekliefhebbers en critici, die minstens zo'n sterk album verwachtten als het vorige, "Very Probably Wrong".
"Subject To Deminishing Returns" is een prachtige plaat, maar erg vrolijk word je er niet van.
6/10
[ Bericht 74% gewijzigd door patatmetfriet op 16-08-2009 13:51:48 ]
De alternatieve rockband 'Where's my cow?' is met hun nieuwe album 'let them have it' een compleet andere richting ingeslagen. Het album is zeer gevarieerd. Met het nummer 'Diamonds 'n Stars' laat de band zijn gevoelige kant zien. Maar ook het vertrouwde gewaagde geluid van Tom Ryan's gitaar ontbreekt niet op dit album. Met het fantastische drum- en zangwerk van drummer Jason Fisher en de diepe basklanken van bassist Eric Thompson is dit album een echte klassieker, en kan het niet ontbreken in de kast van elke rock-liefhebber. Wij gaven hem een dikke 8!
Album: Let them have it
Artiest: Where's my cow?
Prijs: ¤20,95 (Special Limited Edition: ¤30,-)
Geef een enthousiaste Ethiopiër een oude 8-track recorder en de opdracht er in 12 maanden iets leuks mee te doen, en het resultaat is verbazend vermakelijk. Dat bleek toen de Belgische producer Sjef Klerckxsz zijn idee ook daadwerkelijk uitvoerde in 2008, en tijdens zijn zomervakantie in Ethiopië de recorder voor een jaar in bruikleen gaf aan straatmuzikant Tesfaye Jifar.
Jifar nodigde het afgelopen jaar al zijn vrienden, kennissen en dorpsgenoten uit om iets ritmisch met hem op te nemen, immer begeleid door zijn net niet zuiver gestemde speelgoedgitaartje. Het sfeertje heeft iets weg van Paul Simon's Graceland maar dan zonder Paul Simon en zonder Graceland, gecombineerd met de Buena Vista Social Club maar dan iets minder buena en iets meer social, gemengd met de Lion King zonder Elton John maar met extra Pumbaa.
Een beetje vreemd maar wel origineel, Only Survive Through Silence is nu verkrijgbaar via Klerckxsz Amai Recordskes.
Wederom een nieuw album van blueszangeres Melanie Yazzie. Een artiest die om de een of andere reden niet erg populair is. Het album 'Everything Will Be Well' bevat, net als haar 53 andere albums van 2009, 2 geimproviseerde nummers. Live gespeeld in Cafe 't Hertje en opgenomen met Melanie's nieuwe LG Viewty. Genieten dus! Vooral bij het laatste nummer 'Coffee taste lekker' mag de volumeknop wat verder opengezet worden want bij dit nummer raakt haar prachtige boerse stem je precies in je hart.
Verkrijgbaar bij: Snackbar Het Westen en bij Cafe 't Hertje (¤17)
De eerste 2 kopers ontvangen gratis oordopjes!
Totale speelduur: 05:34
Onverwacht is hij er dan ineens toch, een tweede plaat van The Beautiful and the Damned. Na het succesvolle titelloze debuut van drie jaar geleden verloren de toen nog tieners zichzelf genadeloos in drugs en drank. Vergeleken met de dames waren Britney en Amy nog engeltjes, en de heren leken een slecht voorbeeld te nemen aan de beroerdste dagen van Peppers-gitarist John Frusciante. Maar vorig jaar besloten ze collectief af te kicken, zich fysiek te laten 'oplappen' en helemaal clean nummers te schrijven en op te nemen voor een nieuw album, dat ze toepasselijk 'Normal state of consciousness' hebben genoemd.
Aan de bandfoto binnenin zou je ze trouwens niet meer herkennen. Ze lijken na hun plastische chirurgie inmiddels op een band die bestaat uit Lolo Ferrari, Michael Jackson, Mickey Rourke en Marijke Helwegen. En dat voor voorheen mooie meiden en jongens van begin 20 is met gevoel voor understatement jammer te noemen. De muziek staat echter weer als een huis met aangrijpende teksten over, hoe kan het ook anders: drugs, drank en nog meer drugs. De aangekondigde concerten zijn eigenlijk alleen al de moeite waard om te kunnen zien hoe ze in hun verbouwde velletjes uberhaupt nog fatsoenlijk kunnen bewegen en zingen, maar alle respect voor deze gedurfde en onwaarschijnlijke comeback.
Laat je niet misleiden door het guitige insect op de voorkant: Paddock Arcade stort ook op hun derde album 'Lives of noisy desperation' een flinke bak herrie en galspuwerij uit over de luisteraar. Handelden het debuut 'Unleashed anger' en opvolger 'Statements of revenge' over respectievelijk woede en wraak, op deze derde langspeler vormt wanhoop de rode draad. Er is dan ook opnieuw geen opbeurende tekst in de nummers te bespeuren, met name niet in het instrumentale openingsnummer. Wel is het opnieuw een stemmige plaat die van begin tot eind beklijft en indruk maakt, en klinkt als een geslaagde mix tussen het harde van Metallica en het beklemmende van Massive Attack's 'Mezzanine'.
1. Noisy desperation (9:52)
2. Hard time breathing (5:37)
3. Why (6:29)
4. No way out (5:48)
5. Useless (6:59)
6. Sucking even more (6:13)
7. How did it come to this (7:14)
8. Coda (8:29)
De directeur van de Carver High School in de Amerikaanse staat North Carolina voerde vorig jaar een drastische maatregel in voor de vele herrieschoppers, propjesschieters en spijbelaars die dagelijks na moesten blijven: verplicht meedoen met het op dat moment impopulaire en dus onderbezette schoolkoor. Deze maatregel keerde zich echter tegen hem, want met alle populaire tegendraadse jongens en meiden er in werd het juist een sport om ook in het koor terecht te komen. Er werd dus volop gespijbeld en geouwehoerd, met als resultaat dat momenteel de voltallige leerlingenpopulatie (minus de vijf uberbrave nerds van de schaakclub) dagelijks een uur lang popklassiekers verkracht. Om ze daarnaast ook weer aan de studie te krijgen, werd beloofd een cd op te nemen in ruil voor serieuzere deelname aan de lessen. Die cd 'The shame of art' is nu ook bij de platenboer verkrijgbaar, de opbrengst er van wordt verdeeld over alle verenigingen van Carver High, behalve de schaakclub.
1. School
2. I don't like mondays
3. Another brick in the wall
4. Wonderful world
5. Starfish and coffee
6. When I kissed the teacher
7. Live and learn
8. Don't stand so close to me
9. Baggy trousers
10. Teenage dirtbag
11. Everybody's gotta learn sometime
12. School's out
Op hun vierde album 'Mind drifts into randomness' keren Crook & Chase terug naar het vertrouwde geluid van hun debuutplaat, net zoals ze dat ook deden op hun tweede en derde album. Opnieuw klinkt het alsof je zit te luisteren naar een vreemde versmelting van de Chemical Brothers, Air, Rick Astley en een repetitie van de plaatselijke triangelvereniging in een willekeurig uitgestorven dorp. Bomvol met overdubs, meerstemmige vingerknippartijen en de subtiele toevoeging van een tegendraads pingelend Fisher-Price keyboardje blijft het album bij elke luisterbeurt verrassen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Sequencial op 07-10-2009 20:06:03 ]
AUDITORY DISPLAY - CLOUDS FROM MY MIND
Elektronische sfeerlandschappen gecombineerd met gitaarklanken en hier en daar een blatend schaap leveren een album op met een hoge chill-out factor. Deze plaat zal het goed doen zowel voor, tijdens als na een nacht stappen.
Traitor to his friend is alweer het 8e album van Bruno Bicocchi.
Met zijn vernieuwde geluid, wat het beste te omschrijven is als een mix van dubstep, funk, breakbeat en grindcore, laat hij ook deze keer weer keiharde protest liederen door je speakers galmen.
Deze plaat is vooral een aanklacht tegen de walvisvangst in de zee rond Japan.
Verwacht dan ook geen walvis geluiden op deze cd want met nummers als, Harpoon for your brain, die traitor die en Whale wars pt3 kun je dan wel eens voor een onaangename verrassing komen te staan.
In deze tijd dat het protest lied niet echt meer in de mode is laat Bruno Bicocchi zien dat er toch nog iets van te maken valt als je het genre maar kan vernieuwen en genoeg decibels kan produceren.
FLOTSAM AND JETSAM - DOSTOYEVSKY WITHOUT HIS EPILEPSY?
1. Dostoyevsky without his epilepsy?
2. Cocker without his spasms?
3. Anderson without her boobs?
4. Warhol without his art?
5. Bond without his car?
6. Hefner without his bunnies?
7. Monroe without her Mr President?
8. Powers without his mojo?
9. Nero without his Rome?
10. Hilton without her chihuahua?
11. Rain Man without his autistic disorder?
12. Wonder without his blindness?
13. Album without a final track?
quote:Op dinsdag 10 november 2009 14:42 schreef Sequencial het volgende:
[ afbeelding ]
FLOTSAM AND JETSAM - DOSTOYEVSKY WITHOUT HIS EPILEPSY?
1. Dostoyevsky without his epilepsy?
2. Cocker without his spasms?
3. Anderson without her boobs?
4. Warhol without his art?
5. Bond without his car?
6. Hefner without his bunnies?
7. Monroe without her Mr President?
8. Powers without his mojo?
9. Nero without his Rome?
10. Hilton without her chihuahua?
11. Rain Man without his autistic disorder?
12. Wonder without his blindness?
13. Album without a final track?
quote:Whehe, dat is een bestaande speedmetalband!Op dinsdag 10 november 2009 14:42 schreef Sequencial het volgende:
[ afbeelding ]
FLOTSAM AND JETSAM - DOSTOYEVSKY WITHOUT HIS EPILEPSY?
quote:Tja, als je willekeurige Wikipedia artikelen opvraagt, kunnen daar bestaande bands bij zitten...Op dinsdag 10 november 2009 18:02 schreef CloseToTheEdge het volgende:
[..]
Whehe, dat is een bestaande speedmetalband!
quote:Voor de volledigheid: dit was niet de wiki van de band, maar deze: http://en.wikipedia.org/wiki/Flotsam_and_jetsam.Op woensdag 11 november 2009 09:09 schreef Captain_Fabulous het volgende:
[..]
Tja, als je willekeurige Wikipedia artikelen opvraagt, kunnen daar bestaande bands bij zitten...
Zo, weet je ook waar de échte band z'n naam vandaan heeft gehaald, het wordt verdorie nog een educatief topic
Past nog redelijk bij elkaar.
Dromerige meisjes pop, van een dromerig meisje...voor wie er van houdt een redelijke plaat. Maar met nummers als 'je t'aime' en 'Love is mine yours to give' is het allemaal wel erg cliche...en daarbij is haar accent tenenkrommend. Maar zoals ik zei, in het genre geen slechte plaat, luistert lekker weg, en ik betrapte me erop dat ik net 'Tu es belle' zat te fluiten toen ik een omeletje aan het bakken was. Het is ook wel een pakkende plaat. Voor wie er van houdt gepakt te worden door dromerige Franse meisjes met een strohoed met margrietjes erop.
quote:Hihi, thanksOp woensdag 11 november 2009 16:05 schreef Captain_Fabulous het volgende:
[ afbeelding ]
Dromerige meisjes pop, van een dromerig meisje...voor wie er van houdt een redelijke plaat. Maar met nummers als 'je t'aime' en 'Love is mine yours to give' is het allemaal wel erg cliche...en daarbij is haar accent tenenkrommend. Maar zoals ik zei, in het genre geen slechte plaat, luistert lekker weg, en ik betrapte me erop dat ik net 'Tu es belle' zat te fluiten toen ik een omeletje aan het bakken was. Het is ook wel een pakkende plaat. Voor wie er van houdt gepakt te worden door dromerige Franse meisjes met een strohoed met margrietjes erop.
Ik had zelf ff geen inspiratie
quote:Ik kan vanhier geen foto's uploadeni dus ik moet andermans werk misbruiken...is ook leuk. Als we toch platen bijelkaar fantaseren kan de rest ook wel vind ik ;-)
The Associates - Before he cuts himself
1. Waiting for the rope
2. Kiss the seringe
3. The 56nd floor
4.1 Heading the barrel
4.2 The Russian
4.3 End Game
5. Millstone
6. Cars `n Trees
7. Last Note
*8 The brave coward
*Bonus track
De grondleggers van de depri-Punk nadert hun dieptepunt. Als er een "kleur" nog zwarter was dan zwart, dan zou het dit album moeten krijgen. Een vliegende duif in een trappenhuis, is zoekende naar de vrijheid, maar kan hem niet vinden, maar vindt de vrijheid door te sterven van de honger, aldus de frontman Terrence de Ville. Zo is dit halve concept album ontstaan. Donkere tonen, zware altsaxen en een rauwe doorgerookte stem galmt door de boxen. De cd boeit nauwelijks en is gedoemd tot kleiduif.
Terug naar de roots. Naar hun eerste stroming, de hell-jazz, dat waren nog eens tijden.
[ Bericht 21% gewijzigd door Teilrasiert op 13-11-2009 21:59:18 ]
quote:Op vrijdag 13 november 2009 21:48 schreef Teilrasiert het volgende:
[ afbeelding ]
The Associates - Before he cuts himself
1. Waiting for the rope
2. Kiss the seringe
3. The 56nd floor
4.1 Heading the barrel
4.2 The Russian
4.3 End Game
5. Millstone
6. Cars `n Trees
7. Last Note
*8 The brave coward
*Bonus track
De grondleggers van de depri-Punk nadert hun dieptepunt. Als er een "kleur" nog zwarter was dan zwart, dan zou het dit album moeten krijgen. Een vliegende duif in een trappenhuis, is zoekende naar de vrijheid, maar kan hem niet vinden, maar vindt de vrijheid door te sterven van de honger, aldus de frontman Terrence de Ville. Zo is dit halve concept album ontstaan. Donkere tonen, zware altsaxen en een rauwe doorgerookte stem galmt door de boxen. De cd boeit nauwelijks en is gedoemd tot kleiduif.
Terug naar de roots. Naar hun eerste stroming, de hell-jazz, dat waren nog eens tijden.
R E S P E C T !
Tharpa Publications - The more highly appreciated.
Hier kan ik zelf niks van breien...feel free om het zelf te recenseren.
Begonnen als Johnny Cash country-tributeband 'Ring Of Fire'. Totdat hun analfabetische en bovendien oostindisch dove manager hun naam verkeerd spelde als 'Ring Of Fear' op het aanplakbiljet voor een van hun eerste optredens. Een horde metalfans verwachtte die avond omver geblazen te worden door een beukende gitaarmuur vanwege die naam, maar tot hun ontsteltenis begon de band zouteloze Cash-covers te spelen. Toen de band na het eerste nummer doorweekt van het bier onder luid boegeroep op het podium stond, besloten ze dan maar de versterkers op 11 te zetten en de rest van hun repertoire met gierende gitaren te vertolken. De avond werd een groot succes.
Voor hun eerste album besloten ze hun originele bandnaam en hun moraal overboord te gooien, en als 'Ring Of Fear' metalversies op te nemen van Cash-klassiekers waarbij de zanger zichzelf omdoopte tot Johnny Thrash. Daarbij lieten ze de titels van de nummers opschrijven door hun manager, met als resultaat bizarre titels als I Walk The Lion, A Boy Named Shoe, Folsom Prison Blouse en Don't Take Your Cunts To Town.
Na een goed debut kon deze tweede plaat van Tharpa Publications eigenlijk alleen maar tegenvallen. 'The more highly appreciated.' is wel erg pompeus, en zou je op kunnen vatten als loze bluf die een gebrek aan inhoud moet verbergen. Maar voor de verandering is dat eens niet het geval. En als je bedenkt dat dit komt van een band wiens debuut ' The only album you'll buy this year' was, dan is het ook niet zo'n gekke titel voor een tweede plaat.
Ook moet je ze na geven, eindelijk eens een album hoes waarin wat te ontdekken valt, want met het blote oog zijn zo een paar titels op te merken, en waarschijnlijk zal bij de limited edition vinyl uitgave, met artwork op LP formaat meer duidelijk zijn. Nu zijn ' Aint no Beatle' , Price Fall (for fall)' en '10 pound poster' makkelijk te ontdekken...
Geluid als altijd, scherpe gitaar, cookie monster op de drums en een enkel piano partijtje...Goeie plaat kortom.
[ Bericht 3% gewijzigd door Captain_Fabulous op 26-11-2009 14:42:39 ]
Extended Copy Protection. Voor velen een naam die niet direct een belletje doet rinkelen, maar de liefhebbers van psychedelische acapella jazzmetal zullen weten dat we hier met een legendarische supergroep te maken hebben. Geformeerd uit bands als Pandemonium, Mockin' Snake en Vocalbulairy en Dirk and the Others, gingen ze eind jaren zestig een gouden carierre tegemoet.
De plotselinge tragische dood van frontman Dirk mcCormick slechts drie dagen na oprichting van de band zorgde echter voor een abrupt einde. Overige bandleden Dave West, Frans de Vries en Ngunu Nkoto hadden mcCornick slechts twee keer ontmoet maar wisten dat een verder voortbestaan van de band geen kans had. West vertelde: "Dirk was Extended Copright Protection, het was zijn levenswerk, zijn kindje. Bijzonder jammer dat we nooit de kans hebben gehad een nummer met hem op te nemen." Ngunu Nkoto zei ook nog wat trouwens.
De toedracht van het overlijden van mcCormick is tot de dag van vandaag in nevelen gehuld. Zo gonst het bijvoorbeeld van de geruchten dat Dirk nog in leven zal zijn en dat Dirk eind jaren tachtig de plaats van Ringo Starr heeft overgenomen in de Beatles. Pikante aan dit verhaal is dat de Beatles in de jaren zeventig opgeheven zijn. Ook heeft mcCormick nog nooit een drumstel aan geraakt en kan hij dus totaal niet drummen. Wat dat betreft zou hij dus goed in het profiel van Ringo Starr kunnen passen.
Ook gaat het gerucht dat hij de rol van Winnie Cooper in de serie "Wonder Years" heeft gespeeld, haar stemgeluid lijkt in ieder geval schrikbarend veel op dat van Dirk op de single "Sometimes i like trees" van Dirk and the Others. Als je het nummer "Paperback Muscle" achterstevoren draait hoor je na 1.12 Dirk "i am not Rock, i'm Winnie" zingen. Met "Rock" doelt hij waarschijnlijk op Rock Hudson, de acteur die aan aids overleden is, en gebruikt hij dit als synoniem mbt tot zijn overlijden.
De overige leden hebben zich na het trieste overlijden (?) van mcCormick volledig teruggetrokken uit de muziek. Alleen Frans de Vries heeft nog regelmatig iets van zich laten horen als assistent-roadie voor Bucks Fizz. Later was hij verantwoordelijk voor het op tijd instarten van de jingle van het onderdeel moppentoppers bij de Miniplaybackshow. Na het ontslag van Henny Huisman kwam ook aan zijn carriere een abrupt einde, de Vries raakte aan lager wal en wordt sindsdien af en toe zwervend gesignaleerd in Zwaagdijk-centrum.
Extra ongelooflijk dus dat we november 2009 weer wat van de Vries horen en mooier nog, met een cd met uniek repertoir van Extended Copy Protection verrast worden. De cd is samengesteld door Frans de Vries zelf en bevat naar eigen zeggen 12 fantastische nummers die de hele carriere van Extended Copy Protection samenvat. De Vries: "Dit is een schitterende compilatie van nummers die Extended Copy Protection gemaakt had kunnen hebben. Ik gebruik de computer bij het opvangcentrum soms en heb met Limewire willekeurig liedjes gedownload. Ik weet zeker dat Dirk op dat moment bij me was." Frans gaat verder: "Een keer probeerde ik te downloaden, maar toen startte de computer niet op, ik heb toen geroepen of er iemand was die een technisch persoon kon roepen. Toen was de titel van het album geboren. Somebody to get IT."
Het voelt voor mij als recensent toch niet helemaal goed, ik heb het gevoel dat nummers als "Womanizer" en "Geef de nacht maar de schuld" niet representatief zijn voor de jarenzestig feel van Extended Copy Protection. Ook de door Frans de Vries bepaalde verkoopprijs van 34 euro geeft bij mij vraagtekens. Ondergetekende laat deze cd voorlopig dus maar even in het schap liggen.
quote:Op woensdag 25 november 2009 17:35 schreef Captain_Fabulous het volgende:
[ afbeelding ]
Na een goed debut kon deze tweede plaat van Tharpa Publications eigenlijk alleen maar tegenvallen. 'The more highly appreciated.' is wel erg pompeus, en zou je op kunnen vatten als loze bluf die een gebrek aan inhoud moet verbergen. Maar voor de verandering is dat eens niet het geval. En als je bedenkt dat dit komt van een band wiens debuut ' The only album you'll buy this year' was, dan is het ook niet zo'n gekke titel voor een tweede plaat.
Ook moet je ze na geven, eindelijk eens een album hoes waarin wat te ontdekken valt, want met het blote oog zijn zo een paar titels op te merken, en waarschijnlijk zal bij de limited edition vinyl uitgave, met artwork op LP formaat meer duidelijk zijn. Nu zijn ' Aint no Beatle' , Price Fall (for fall)' en '10 pound poster' makkelijk te ontdekken...
Geluid als altijd, scherpe gitaar, cookie monster op de drums en een enkel piano partijtje...Goeie plaat kortom.
Thanks mate, had het niet beter kunnen doen.
Donum Vitea - Earth wishing me well (Dubbel CD)
Deze band is een mysterie. Je komt niet veel te weten over de leden, want ze staan niet genoemd in het boekje. Het boekje is dik van de nog mysterieuzere teksten. Ze schamen zich er niet voor om een song op drie pagina's te drukken. Volle zinnen als "The moon horizons over my life, unseen truth like the darkest road I've ever taken", wie weet wat het te zeggen heeft, maar de woorden kloppen gewoon samen met de muziek. Het album sleept je mee naar een wereld waarvan je het bestaan niet wist. De nummers zijn lang, maar gevarieerd. Subtiel gitaarwerk afwisselend met mooie scheurende solo's. De zang is perfect en doet me soms denken aan Peter Gabriel. Het is een progressief album met een Floyd, Rush sausje. Een minpuntje echter zijn de teksten, ze hadden op z'n minst een kleine uitleg kunnen geven waarover het ging.
1. Deprived Redemption (27.56)
2. White Haven called Darwin (18.12)
3. The Walk against Hell (21.42)
4. Stranger Madness (15.11)
5. Black Rumour (34.27)
6. Skelethunder (29,18)
7. Immortal Souls of Wales (19.01)
8. The Afterwar Prelude (6.14)
Enjoy!
[ Bericht 1% gewijzigd door Teilrasiert op 27-11-2009 07:54:46 ]
quote:Op donderdag 26 november 2009 14:24 schreef rk74 het volgende:
[ afbeelding ]
psychedelische acapella jazzmetal... Ngunu Nkoto zei ook nog wat trouwens... Winnie Cooper... verantwoordelijk voor het op tijd instarten van de jingle van het onderdeel moppentoppers bij de Miniplaybackshow... Limewire...
quote:Heb je een kamillendampbad gedronken?Op donderdag 26 november 2009 22:38 schreef Teilrasiert het volgende:
[ afbeelding ]
Donum Vitea - Earth wishing me well (Dubbel CD)
Deze band is een mysterie. Je komt niet veel te weten over de leden, want ze staan niet genoemd in het boekje. Het boekje is dik van de nog mysterieuzere teksten. Ze schamen zich er niet voor om een song op drie pagina's te drukken. Volle zinnen als "The moon horizons over my life, unseen truth like the darkest road I've ever taken", wie weet wat het te zeggen heeft, maar de woorden kloppen gewoon samen met de muziek. Het album sleept je mee naar een wereld waarvan je het bestaan niet wist. De nummers zijn lang, maar gevarieerd. Subtiel gitaarwerk afwisselend met mooie scheurende solo's. De zang is perfect en doet me soms denken aan Peter Gabriel. Het is een progressief album met een Floyd, Rush sausje. Een minpuntje echter zijn de teksten, ze hadden op z'n minst een kleine uitleg kunnen geven waarover het ging.
1. Deprived Redemption (27.56)
2. White Haven called Darwin (18.12)
3. The Walk against Hell (21.42)
4. Stranger Madness (15.11)
5. Black Rumour (34.27)
6. Skelethunder (29,18)
7. Immortal Souls of Wales (19.01)
8. The Afterwar Prelude (6.14)
Enjoy!
De band Desert Island Discs heeft zichzelf tot doel gesteld om ooit een plaat uit te brengen dat minstens vijf mensen in hun lijstje zetten als 'album-dat-je-graag-mee-zou-willen-nemen-naar-een-onbewoond-eiland-als-je-slechts-vijf-albums-mag-kiezen'. Na hun vorige twee releases hebben ze diverse enquetebureaus de straat op gestuurd om argeloze voorbijgangers te vloeren en te vragen naar hun persoonlijke top vijf. De eerste twee schijven van Desert Island Discs werden nul keer genoemd.
Vandaar dat een nieuwe poging wordt gewaagd met plaat nummer drie, 'Over all too soon'. Het is er echter te veel aan af te horen dat ze hun stinkende best doen om een klassieker af te leveren. Na afloop heb je het gevoel te hebben geluisterd naar een bizarre remix van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, Wish You Were Here, Achtung Baby, Ziggy Stardust, Thriller, A Night at the Opera, Pet Sounds, Who's Next, Electric Ladyland en David Hasselhoff's Greatest Hits.
Het probleem is dat we het allemaal al eens eerder en beter hebben gehoord, de som der delen kan in dit geval niet tippen aan de klassiekers die ze willen evenaren. Op zich knap gedaan en zeker niet vervelend om eens op te zetten, maar ik vrees dat er opnieuw nooit een eiland te vinden zal zijn waarvandaan dit wannabe-meesterwerk uit de toevallig aanwezige luidsprekers zal klinken.
Met hun debuutalbum 'mastery of his passions' stort de damesformatie Flight Surgeon Badge zich in de wereld van de obscure achterkamerbandjes. De leadzangeres (welke enigszins doet denken aan Alanis Morrisette in voorkomen) Amy Sainshand heeft in interviews te kennen gegeven dat ze nooit van haar leven op grote podia wil optreden; 'because I need to feel the intimacy of a crowd. I wanna be able to look each and every one of them in the eyes and tell them my story.' Een nobel streven voor een beginnende band, maar het lijkt er op alsof dat ook makkelijk haalbaar is wanneer je de muziek hoort.
De band bestaat uit vijf dames; een leadzangeres (tevens gitariste), een drumster, een bassist en een manusje-van-alles die de tweede stem voor zich neemt, evenals een variatie aan blaasinstrumenten. De liedjes zijn vaak klein en minimalistisch opgebouwd en hebben geen last van een teveel aan decibel (misschien is dat ook waarom ze niet voor groot publiek willen spelen, de achterste rij zou moeite hebben met het kunnen horen van de nummers), maar de kracht van deze band ligt vooral in de eigenzinnige teksten over vrouwen die mannen voor zich winnen (of voor een karretje spannen) door in te spelen op zijn verlangens. Met nummers als 'Maybe if you took the trash out' (over een trio'tje), en 'Kitchen sink' (over afrodisiaca bij het diner) belooft het een spannend ritje te worden, maar mannen opgelet, deze vrouwen zijn niet voor de poes.
(beoordeling: 4.2 / 5; 81 stemmen)
Stel je eens voor dat kapitein Cousteau op een avondje verzeild was geraakt in de Buena Vista Social Club, en daar spontaan een plaat had opgenomen, met teksten die ter plekke door Ernst Hemmingway waren bedacht. Dan had je zoiets gekregen als deze plaat...een dromerige schoonheid, ritmes als het ruisen van de zee, of de bubbels van een aqualong...Elke tekst is gelijk pakkend, ook al vraag je je wel eens af wat het nu betekend, maar ze zijn ook zo to the point dat je precies weet wat het zou moeten zijn.
Als je echt had gedaan waar je vroeger over droomde, en was weggelopen naar de zee, dan had je misschien net zo goed harmonica leren spelen als Madelone Estra, of zo gitaar leren spelen als Pablo Nuevas. dan had je nu een verzameling foto's gehad zoals deze hoes, van vrouwen en schepen van vroeger, die nu nog je hart verwarmen als het koud is en de sneeuw valt.
Het blijft alleen jammer dat Cousteau die avond de club was binnengelopen, en niet iemand die wel kon zingen. want de paar nummers waar Henke Savualjas niet zingt, zijn ook de enige nummers die je helemaal kan luisteren. Als deze band eens een echte zanger vindt...koop ik alles van ze.
(met dank aan patatmetfriet voor de hoes!)
St. Peter's episcopal church - Instincts Will Be Strengthened
Het is maart, en dan betekent dat het weer tijd is voor de jaarlijkse goede doelen-CD van de leden van de St. Peter's episcopal church in Milford, Connecticut. Alhoewel hun muziek grotendeels onbekend is bij het grote publiek, hebben ze in een aantal landen over de hele wereld inmiddels toch een trouwe schare fans veroverd, die geen genoeg kan krijgen van de platen vol akoestische koor-rock.
Dit jaar is de kerk niet over één nacht ijs gegaan met een rits standaard Praise The Lord-liedjes; nee, er is voor een kleine koerswijziging gekozen. Zo komt voor het eerst het dilemma van mensen die twijfelen aan het geloof aan bod, in het nummer 'Where is the Lord when you need him'.
De grootste wijziging zit hem echter in de toevoeging van enkele 'hardere' instrumenten. Na de opnames van het vorige album, zijn twee leden van de harde kern van het muziekgezelschap zich gaan verdiepen in elektrische gitaar, en drums. Het resultaat, met pater John O'Malley op de snaren en pater Archibald McLaren achter het slagwerk, is een sound die een stuk heviger is dan op die de voorgaande albums van de kerk. O'Malley laat zijn liefde voor de Heer zelfs duidelijk doorklinken in een aantal snerpende solo's, die ter plekke heel wat pijen zullen hebben doen opwaaien. Wanneer pater McLaren zijn double bass-pedalen laat spreken, trillen de glas-in-loodramen al helemaal in hun sponningen.
Toch blijft de kerkelijke sfeer erin zitten, eigenlijk vooral door de constante aanwezigheid van het zalvende koor-geluid (dat ditmaal zelfs op een aantal plekken met grunts is doorspekt). En aangezien dat precies is waar de doelgroep naar op zoek is, kan het niet anders dan dat deze plaat weer aardig wat succes zal gaan oogsten, wellicht zelfs onder een hele nieuwe groep Christus-aanhangers.
Tinypic maakt er weer wat leuks van..
Dit móet wel psychedelic rock zijn
quote:jawelOp vrijdag 5 maart 2010 17:06 schreef Hameren_Yzer het volgende:
Zou er potentie zitten in een [paint]boekomslagen-topic?, Ik heb dan wel ideeën nodig voor een op!
Met het album 'World begin to whisper' klimt East End Foods langzaam maar zeker naar de top. Nummers als "Rosepetals flew" en " Starlike eyes" heeft de Canadese band weer een rustig indiepop album erbij,die je doet denken aan een mix tussen Owl City, Enya en Katie Melua.
World begin to whisper ligt vanaf zaterdag zes maart overal in de winkel voor 16,99.
Dit is leuk als je je verveelt!
Mersing River - Do Make Me Sleepy
Een band met slaapliedjes; dat klinkt raar. Meet Mersing River.
1: No Longer Sleepless In Seattle (17:47)
2: Big Fluffy Clouds (3:54)
3: Wait They're Not Clouds But Sheep (2:68)
4: Big Fluffy Sheep (4:59)
5: I Count One (0:01)
6: Two (0:02)
7: Three (0:03)
8: Tired Yet (8:29)
9: Now Close Your Eyes (7:12)
10: And Sleep... (160:88)
Menig vrouwenhart van middelbare leeftijd zal sneller gaan kloppen bij het horen van 'A Little More Sincere', het nieuwste album van de warme Latin-stem Peter J. Gomes.
Oude rot John Dick (op de albumhoes rechts, naast zijn vaste componist Jack Cock) komt opnieuw met een CD boordevol op feestmuziek gezette schuine moppen, seksueel getinte opmerkingen en andere schunnigheden.
Een jaar na haar debuutalbum 'To violins, and whistles' komt de Noorse Anita Håkenstad met 'To music, and silence'. Waar de eerste plaat gedomineerd werd door violen en fluitconcerten (het laatste ook door het publiek tijdens haar optredens trouwens), heeft ze besloten om deze keer het contrast tussen muziek en stilte vast te leggen. En dat is dus ook wat we krijgen: een poging tot muziek met deze keer veel neusfluit, xylofoon en rammelende potten en pannen) afgewisseld met stiltes. Het album begint meteen gewaagd met het horen snuiten van Anita's neus, waaruit blijkt dat ze tijdens de opnames blijkbaar een beetje verkouden was want er komt nogal wat uit. Artistiek verantwoord? Vast. Volle zalen trekkend? Ik betwijfel het, al zijn de stiltes misschien handig om een biertje aan de tap te halen om vervolgens met natte lippen weer een fluitconcert in te kunnen zetten, begeleid door Håkenstad's neusfluit. Ze heeft al aangekondigd dat ze er een trilogie van gaat maken, we houden alvast ons hart vast voor het volgend jaar te verschijnen 'To screams, and hums'...
1. Cleaning of the Norwegian Nose
2. Symphony for Nose and Flute
3. The Silence of Sound
4. Here and There a Xylophone
5. Listen to Nothing
6. Rattling of the Pans
7. Hear Me Breathe In
8. Hear Me Breathe Out
9. Hear Me Breathe In pt. 2
10. Hear Me Breathe Out Again
11. (Haha) I Fooled You, NOW Hear Me Breathe Out Again
12. Noisenoisenoisenoisenoise, Followed by Music
13. Followed by Silence
14. Symphony for Nose and Flute pt. 2
15. Guess What... More Silence
16. Going out with a BANG!
16. (hidden track) Guess What... More Silence pt. 2
17. (hidden track after 18 minutes) Big BANG!
18. (hidden track) Guess What... More Silence pt. 3
Minimalistische trance met invloeden van jazz, klassieke sonates voor harp en een niet te negeren didgeridoo.
Tien jaar heeft het geduurd voordat Steve Clarkson, Anthony Sherman en Mark Fisher een opvolger voor hun veelgeprezen titelloze debuut uitbrachten. Maar vandaag is het zover, en wordt de vraag of ze het hoge niveau hebben kunnen handhaven beantwoord met een volmondig ja.
De afgelopen jaren heeft het supertrio slechts enkele uitverkochte optredens gegeven, waarna ze alledrie nieuw werk met hun eigen bands uitbrachten maar nooit hebben gesproken over een hernieuwde samenwerking voor een tweede plaat. Blijkbaar hebben ze toch weer tijd en inspiratie kunnen vinden, want ook 'New Order in Consciousness' staat bol van de sterke composities, oorstrelend samenspel en prachtige harmonieën. De vergelijking met het beste van Crosby Stills & Nash, Eagles, Dire Straits en Traveling Wilburys gaat nog steeds op, maar het is opnieuw onmiskenbaar een CSF album waarvoor de heren hun beste ideeën van de afgelopen jaren lijken te hebben bewaard.
De drie geplande optredens zijn alvast uitverkocht, voor de tandenknarsende thuisblijvers is deze keer een DVD-registratie aangekondigd. Dit is de Hell Freezes Over van dit decennium.
Niet zo spannend helaas..
De debuutcd van de oorspronkelijk Russische Tavernola is te omschijven als een plaat van uitersten. Waar de eerste nummers fluweelzachte luisterliedjes zijn, wordt het album halfverwege iets duister. De keuze om de begeleidende mondharmonica op dat punt om te wisselen voor een draaiorgel is op zijn zachts gezegd ook erg gewaagd. Maar door haar veelzijdige stem met autenthiek Russisch accent kan ze dit aan, en maakt haar stem dit tot een prachtige gevariaarde plaat. Een om op te zetten bij een diner zonder (kaars)licht.
1. Als importbruiden dansen
2. Huilende eendjes in een bad zonder schuim
3. De stofzuigerzak en ik
4. Zonder schoenen
5. Vodkagraf
6. Als sierlijke beren
7. Goud én een vrouw
8. Zompig
9. Lange haren in je mond
[ Bericht 74% gewijzigd door ParanoidEv op 14-05-2010 18:42:05 ]
De Britse house-pionier David West kon het grote succes begin jaren '90 niet aan. Avond aan avond werd van hem verwacht zijn onverwacht succesvolle single "U Make Me P.U.K.E." in discotheken te draaien, terwijl het publiek er zelf een populair zelfbedacht dansje met suggestieve handgebaren op uitvoerde. Hij leek na enkele maanden ineens van de aardbodem verdwenen, om jarenlang als kluizenaar in het Lake District rond te zwerven en een angst voor spionerende tuinkabouters te ontwikkelen.
Een groep nonnen kwam hem daar op een dag in het gebied tegen tijdens hun teamuitje, en ontfermde zich over hem. In het klooster keerde hij tot zichzelf en merkte dat hij liever een vrouw wilde zijn en ook non wilde worden. Na een in het klooster omstreden geslachtsverandering voelde Davina (voorheen David) zich als herboren, en begon bij het beluisteren van de door de nonnen aangeschafte CD van Enigma ook opnieuw zijn/haar liefde voor de housemuziek te ontdekken. Onder het alias Tecnun heeft zij in een tot studio omgebouwd biechthokje een heel album opgenomen, dat nu is uitgebracht op het label Hic et Nunc.
Het gerucht gaat dat zij tot afgrijzen van Moeder Overste stiekem ook nog wel eens "U Make Me P.U.K.E." door de gangen wil laten schallen, het is in ieder geval als hidden track opgenomen op dit album in een nonnenkoor-remix.
Mijn eerste, more to come later.
Ontdek het nu pas...
sorry voor de SC
Mijn eerste, ik vind em mooi, had alleen misschien beter de kleuren van het plaatje iets kunnen desaturaten, gezien de titel
Het Armeense zestal Khndzorut brengt met Something To Be Alive haar tweede studio-album uit. De rauwe post-punk die de nog relatief onbekende band ten gehore brengt is echter een verademing in vergelijking met het debuutalbum Downfall. Waar dit album grossierde in voorspelbaarheid en clichés, verrast STBA met scherpe teksten, venijnig gitaarwerk en meeslepende uptempo stukken. Ook is er plaats voor sfeervolle passages en melodieuze melancholie.
Hoewel bassist Petr Mastv af en toe compleet uit de maat speelt en zijn instrument voor het opnemen van zijn partij niet gestemd lijkt te hebben, voegt hij met zijn unieke sound veel toe aan de band. Wel staan de vocalen en de viool wat hard in de mix; voor de ongeoefende luisteraar zal het daarom lastig zijn de muziek goed te volgen.
Line up:
Anna Vlardov - Vocalen
Pjotr Petrov - Gitaar, vocalen
Erduk Nistru - Gitaar
Petr Mastrv - Basgitaar
Maria Munstr - Viool
Drom Daric - Drums
Tracklist:
1. Intro (0:22)
2. Something To Be Alive (4:18)
3. The Thruth In Lying (6:23)
4. Ghasly (2:12)
5. Interlude (1:34)
6. Sonnet (8:06)
7. Tearing (5:40)
8. As The Story Ends (5.45)
9. Outro (2:58)
De bestverkopende Bulgaarse act van dit moment staat op punt van doorbreken in de rest van Europa. Het in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum Absolute Rejection of Authority (zo genoemd omdat ze niet gebukt willen gaan onder het juk van een platenmaatschappij) van Bulgartabac is namelijk prima te pruimen.
De overeenkomsten met David Bowie's album Low zijn overduidelijk aanwezig in stijl en opzet (zeven korte nummers gevolgd door vier langere bijna instumentale), maar met een hedendaagse aanpak en misschien iets te overheersende Bulgaarse tongval. Dat de teksten nauwelijks te verstaan zijn omdat de zanger constant een sigaar in zijn mond heeft en af en toe moet hoesten, is een niet noemenswaardig minpuntje. Het magnum opus is de afsluiter Stara Zagora, dit gaan ze wellicht nooit meer overtreffen qua verbluffende bizarheid en onbevangen genialiteit.
Het zou mij niets verbazen als dit een hype wordt, ze er één wereldtournee tegenaan gooien en er dan op het hoogtepunt meteen maar mee stoppen om te gaan rentenieren. Volgens de geruchten zijn ze echter al gestrikt als de Bulgaarse inzending voor het Songfestival van 2011. Beetje jammer, mannen.
1. Victory (1:43)
2. Femina (1:58)
3. Prestige (2:14)
4. Slims (1:19)
5. MM (1:50)
6. Bridge (2:45)
7. Seven Hills (2:27)
8. Sofia (6:38)
9. Plovdiv (4:29)
10. Blagoevgrad (5:59)
11. Stara Zagora (40:04)
[ Bericht 2% gewijzigd door wiwalean op 01-06-2010 11:57:46 ]
quote:
De nieuwe plaat van Scott Gooch komt eigenlijk in het verkeerde seizoen uit, zijn introverte liedjes passen veel meer bij de herfst, maar aangezien we al twee jaar op deze plaat hebben gewacht zullen we dat maar over het hoofd zien. Na zijn vorige plaat 'It's my mind not yours but welcome to it' heeft Scott getoured met de legendarische Argentijnse zangeres Conchita Gabruelaz (zonder een live plaat uit te brengen, wat eeuwig zonde is, aangezien de concerten tot de top van 2009 hoorde), maar wie verwacht had dat er iets van te merken zou zijn op zijn nieuwe plaat komt bedrogen uit. Dit is vintage singer-songwriter materiaal, met een vleugje viool, snufje Hammond orgel en veel Scott en zijn gitaar. En het was goed. Al is het niet erg verrassend.
Dat de Griekse Alpheüs Dodekanesos een briljante poëet was, wist waarschijnlijk een ieder al. Daarentegen is het voor veel mensen verrassend dat deze man ook muzikant is. In zijn geboorteland is Alpheüs al jaren bekend als CED-12. Met zijn nieuwe CD "Come in Very Handy" probeert hij internationaal te gaan met Engelstalige nummers voor een breder publiek. De rauwe muziek en cynische teksten in "The 13th Month" zal een ieder verbazen, en de rockballad "When Stone Melts", waarin Dodekanesos zingt over het overlijden van zijn vrouw krijgt menig persoon aan het snotteren. Dat CED-12 van alle markten thuis is kunt u horen in "Chios Boulevard", een klassiek symphonische rocknummer, met sterke elektronische invloeden. Al met al zou dit het begin kunnen zijn van de doorbraak van CED-12. Een doorbraak die hem van harte gegund is.
ik was vergeten hope leuk het was om deze dingen te maken, hulde voor de kick
!![ Bericht 3% gewijzigd door AlchemistOfSorrows op 01-06-2010 13:57:07 ]
_!quote:Dat is de watermark van de uploader @ flickr.
Had geen zin om de watermark te verwijderen
Herbert River is een artiest die niets meer nodig heeft dan een piano en soms wat cello op de achtergrond. In de stijl van Ludovico Einaudi en Gonzales maakt deze pianist van de simpele melodieën ware meesterwerken. Als geen ander weet Herbert River een eenvoudige melodielijn te spelen en er steeds iets aan toe te voegen of af te halen. Kleine variaties op hetzelfde thema zorgen dat deze muziek nooit vervelend aanwezig is, maar toch enorm spannend blijft.
Anonymous was a woman vertelt het verhaal van alle vergeten vrouwen in de geschiedenis. Herbert eert de vrouwen in de geschiedenis die nergens genoemd worden. In interviews gaf hij te kennen dat de inspiratie voor de ongekende vrouw ontstaan is door zijn moeder, die op jonge leeftijd overleed. Herbert heeft het gevoel dat zij van onschatbare invloed is geweest op zijn leven; ze kocht een piano, dwong hem op les te gaan. Maar geen enkel boek kent haar naam. Dit album is een eerbetoon aan de moeders, de vrouwen en de minnaressen die ongezien groot waren.
Tracklist:
De 18-jarige Laura Restrepo probeert een plekje te veroveren tussen de Britneys, Rihanna's en Gaga's van de muziekindustrie. Ik vraag me af of dat met deze plaat gaat lukken, tenzij er puberende volksstammen zitten te wachten op een Minnie Mouse-stemmetje begeleid door bliepjes en beats van demoriedels op een My First Casio-keyboardje. Over de zelfgeschreven teksten zal ik niet eens beginnen. Dit leeghoofd presteert het bovendien om twee keer te struikelen over het "moeilijke" woord 'geometry' in het titelnumer, waarna ze de derde keer maar besluit om iets als la-la-tree te zingen om toch maar in de maat te blijven. Zwaar kansloos, met alleen een paar spannende foto's met bambi-ogen in het begeleidende boekje kom je er niet. Die vacature is immers al ingevuld door Britney.
quote:FraaiOp dinsdag 1 juni 2010 13:58 schreef Tha_Erik het volgende:
[ Herbert River - Anonymous was a woman ]
dat gaat me in Paint niet lukken.
De Toronto Film Critics Association Award for Best Documentary Film, of om het makkelijker te maken TFCAABDF, is een grootschalig project van de Britse muzikanten Mark Philips en John de l'Eau, beter bekend als het duo Mother's Darling. Gedurende de afgelopen drie jaar zijn ze bezig geweest met een muzikaal experiment, hetgeen het album And You're a Consultant geworden is. Het experimentele gebruik van verschillende ongebruikelijke instrumenten zoals de mandolin, het harmonium en doedelzakken, resulteert in een diep melancholische rockcompositie.
Klapstuk van het album is toch wel de titelsong, "And You're a Consultant". Dit nummer gaat over de verzonken mentaliteit van de mensheid, en de muziek vult de tekst tot in de laatste seconde perfect aan. Subtiel gitaarspel, en daarentegen een prachtige ingewikkeld doedelzaksolo, aangevuld met een elektrisch versterkte harp. Nog nooit in de geschiedenis van de muziek zijn dit soort combinaties gebruikt, en waarom dat zo is, is na het luisteren van dit nummer absoluut onduidelijk. De rest van het album bestaat uit tamelijk ingewikkelde nummers, waarbij het experiment centraal staat. Zo wordt er in het nummer "The Ocean is Raped" voor de bass niet gebruik gemaakt van een basgitaar, maar een 2 meter grote, en 80 kilo wegende blokfluit. Uniek! And You're a Consultant is een gigantische aanrader voor iemand die buiten het kader van normale muziek wil kijken.
Het alweer 23ste album van experimentele hardcore band Lesosibirsk uit Roelofarendsveen is er eentje om over naar huis te schrijven. De band, die ui 8 leden bestaat, laat op dit album hum veelzijdigheid horen door onder andere jazz, fusion, blues, afrobeat, synthesizer, klezmer, ska en polka invloeden te laten horen. De lage bariton stem van 95-jarige front vrouw Corrie van der Ven, die gek genoeg ook op de cover staat, mixt dit album tot een prachtig geheel, waar het experimentele weer centraal in staat. De heerlijke overgangen tussen ouderwetse stampbeats en de klassiekers als klezmer en polka zijn geweldig en het is moeilijk om stil te blijven zitten bij het horen van de geweldige triangel- en djembé-solo's. Ook is er ruimte van ontspanning tijdens de minutendurende stiltes in de nummers die vaak voorkomen. De band maakt de verwachtingen meer dan waar.
Tracklist:
1. Outro (21:56)
2. Hippopotomonstrosesquipedaliophobia (0:23)
3. Cholecystokinin (15:42)
4. Conraua goliath (14:23)
5. Intro (1:02)
6. Encore (3:05)
7. EncoreEncore/Hukum perbandingan berganda (43:01)
Was dat plaatje echt een toevalstreffer zoals in de OP staat. dat past wel zo goed bij elkaar, niet te geloven!
The way they are is het debutalbum van de opkomende Franse band La Va Bon Train. Dit project is opgestart door Didier LeFerme, de gitarist van onder andere Amy Balkin en The Pope's Children. Op dit album laat LeFerme een kant van zichzelf zien die in vooraf genoemde bands niet naar voren kwam: Het album is een zeer experimenteel psychedelic rock album, met hier en daar een vleugje Pink Floyd. Hoewel het album heel experimenteel is, is het album toch vol met catchy tunes, die toch sterk doen denken aan The Pope's Children. Desalniettemin is het een top album, en is het het zeker waard om deze band een kans te geven!
quote:Het was echt een toevalstrefferOp dinsdag 1 juni 2010 15:22 schreef Captain_Fabulous het volgende:
@Pinkerton:
Was dat plaatje echt een toevalstreffer zoals in de OP staat. dat past wel zo goed bij elkaar, niet te geloven!
Dat de naam Francis Beckman u niet veel zegt, kan misschien kloppen. Beckman werd geboren in 1912, en heeft zijn roem verkregen in de jaren '40 van de 20e eeuw. Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft hij een grote trouwe garde van fans verkregen met zijn protestliederen, die ook uitermate geschikt waren om op te dansen. Helaas is Beckman door de Duitsers gevangen genomen en geëxecuteerd. Vanwege het vieren van de bevrijding 65 jaar geleden is besloten om het meest succesvolle album van Beckman, genaamd "Carrying Away Little Stones" te remasteren en opnieuw uit te brengen.
Het openingsnummer "Dance Away That Stahlhelm" laat zien uit wat voor hout Beckman gesneden was. Een protestzanger in hart en nieren, niet bang om opgepakt te worden. Muzikaal was Carrying Away Little Stones niet de meest bijzondere plaat, maar de teksten van het album mogen een voorbeeld genoemd worden voor protestliederen. Aan de ene kant de humorische, maar aan de andere kant het bitter realistische beeld wat geschetst wordt over de oorlog. Voor iedereen die van puur protest houdt, is deze plaat een must. Ook beschikbaar als LP.
Tracklist:
01. Dance Away That Stahlhelm
02. The Man With the Moustache
03. Summer of '44
04. While My M1 Gently Weeps
05. Führers of Swing
06. SS Love
07. 99 Luftbommen
Waardering: 4.2/5
[ Bericht 0% gewijzigd door Pinkerton op 01-06-2010 16:36:11 ]
Met Enough to be lazy brengt Stateira II haar derde album uit. Een derde album dat traditiegetrouw een moeilijk album zou moeten zijn, klinkt zoals de titel doet vermoeden: Luilekkerland. Fluisterliedjes van een hoog kaliber met als hoogtepunt de titeltrack. De hoge noten zorgen voor kippenvel en de teksten stijgen met gemak ver boven de middelmaat van gedichtenalbums uit. Luister vooral ook naar Ambition en sluitstuk Having sense. Enig kritiekpunt is dat er maar 7 nummers op dit album staan.
Tracklist:
1. Enough to be lazy
2. Soon
3. Another world
4. Ambition
5. Untitled (If you were here)
6. Icecreams in spring
7. Having sense
4 sterren van de mogelijke 5.
Geen idee wat we met Graham Gedye's The Glare That Obscures aanmoeten. Is het experimentele jazz? Is het New Wave? Is het loungemuziek? Is het snoeiharde punk? Is het wereldmuziek? Is het rap? De Nieuw Zeelandse Graham heeft een rijk scala aan invloeden en is niet bang om deze te gebruiken op The Glare That Obscures. Obscuur is het in ieder geval zeker.
1. Spork
2. Foon
3. Shadows In Da Sun
4. Looking At You
5. Here I Am
6. Gone Again
7. Moving Trees
8. Bye Bye For Now
Met dit album laat Tibetaanse rockband Gongkwon Yusul een hele nieuwe kant zien. Bandleden Ran-Tian Mau, Sun-Tan Shen, Ma-Pei Kang en Bi-Tian Nun zijn duidelijk een ander pad opgestapt na de toevoeging van 5e bandlid Gerard Joling, die zijn ware talent op het glockenspiel laat doorschijnen op dit album. De band heeft een metamorfose ondergaan:
Ran-Tian Mau (eerst gitaar,zang): accordeon, bongo
Sun-Tan Shen (eerst basgitaar):viool
Ma-Pei Kang (tweede gitaar): banjo, mandolin
Bi-Tian Nun (drum): percussie/bassdrum
Gerard Joling: glockenspiel, zang
De band heeft zich voor het eerst in de tibetaanse rockgeschiedenis aan een coveralbum gewaagd waarop oude vogelhits in een Nederlands hoesje gestoken worden. Hiervoor zijn de nodige nederlandse volkszangers uit de kast gehaald als gastartiest (zelfs oude opnames van Ramses Shaffy en André Hazes werden gebruikt) en dat heeft geleid tot de volgende tracklist:
1. Una Paloma Blanca (ft. Sieneke)
2. Free as a Bird (ft. Jeroen van der Boom)
3. I'm Like a Bird
4. I Believe I Can Fly (ft. Zanger Rinus)
5. Free Bird (ft. Ramses Shaffy)
6. The Bird and the Worm (ft. Vader Abraham)
7. Blackbird (ft. André Hazes)
8. Little Bird (ft. Willeke Alberti)
9. I Like Birds
10. Surfin Bird (ft. Lange Frans, Ali B, Kimo & The Opposites)
No Witness Against Themselves, het nieuwe album van de Amerikaanse rockformatie Strategic Rocket Forces is een direct eerbetoon aan alle soldaten ter wereld, maar wel met een scherp randje. Bassist Robert DeLue is zelf naast zijn leven als muzikant een beroepsmilitair die onder andere in Afghanistan heeft gevochten. De albumtitel is door DeLue geïnspireerd, aangezien hij beweert dat er geen getuigen zijn tegen de daden die hij en andere geallieerden hebben gedaan.
De plaat laat zich direct kennen door de loeiharde gitaren die vanaf de eerste minuut de CD kenmerken. De teksten gaan vooral over de dingen die in Afghanistan zijn gebeurd, maar ook verhalen uit andere oorlogen zijn vertaald naar de muziek van Strategic Rocket Forces.
Tracklist:
1. Gunfight at Night
2. An Unknown Enemy
3. Mortar Blues
4. Deadly Manouvre
5. Honor the Fallen
6. Orders From Above
7. Trauma
8. Good to be Back Home
Dit topic. quote:Paint zelf wat of ga ergens anders de
uithangen, dit is zoals het zo mooi heet ' an aquired taste'.
Niet zo'n zin om er een beschrijving van te geven
.quote:Ik altijdOp dinsdag 1 juni 2010 22:15 schreef Tha_Erik het volgende:
[ afbeelding ]
Niet zo'n zin om er een beschrijving van te geven
Het laatste wat we op dit moment toch wel nodig hebben is een plaat met draaiorgels erop. Helaas heeft Barilius Barnoides daar geen boodschap aan, en brengt het deze plaat uit met draaiorgel, accordeon, doedelzak en mondharp als solo instrumenten. Het voorspelbare resultaat is een tuttige plaat, vol met melodietjes die in je hoofd blijven hangen...helaas. Een foto van BB blijft ons gelukkig gespaard, gezien het kapsel dat de band bij hun laatste optreden liet zien, is dat 1 ding om blij om te zijn. Er is gewoon niets positiefs te melden over dit wanproduct, tenzij je meeneemt dat de CD wanneer je hem in stukken slaat scherven met flink scherpe randen oplevert. Gezien de suicidale neigingen die de zangeres van de band oproept bij een beetje normale luisteraar, kan dat reuze handig zijn. Voor je polsen. Voor het beste resultaat, in bad gebruiken.
! Was een miskoop.quote:Wel een bazig vette coverOp dinsdag 1 juni 2010 22:15 schreef Tha_Erik het volgende:
[ afbeelding ]
Niet zo'n zin om er een beschrijving van te geven
zou zo van een designstudio af kunnen komen! quote:Ik had geluk met de random foto.Op dinsdag 1 juni 2010 22:35 schreef Pinkerton het volgende:
[..]
Wel een bazig vette cover
.
Sinds Lomas del Mirador de 75 inmiddels gepasseerd is, dachten veel fans dat "In Silent Unspeakable Memories" zijn laatste album zou zijn. Niks is echter minder waar. Deze van oorsprong Spaanse gitarist is na een lang, vermoeiend en pijnlijk ziektebed meteen de studio ingedoken om het album "Called Me a Quitter" op te nemen. De albumtitel verwijst naar een opmerking die Lomas' broer, Malvinas, maakte toen hij in het ziekenhuis lag. "Hij zei dat ik niet hard genoeg vocht, en hij noemde me een opgever" Deze woorden raakte Lomas zo hard, dat hij besloot te vechten tegen zijn ziekte, en met succes.
Called Me A Quitter beschrijft de dingen die Del Mirador meemaakte, van het begin tot het eind van zijn ziekte. De ondraaglijke pijnen die hij heeft geleden, maar ook wat de liefde van zijn vrouw Rosa voor hem betekende toen hij op sterven na dood was. Het gitaarspel op het album is in een woord doeltreffend: Door middel van het gitaarwerk van Del Mirador voelt de luisteraar haast de pijn die de gitarist ook heeft gevoeld. Niks dan hulde voor deze doorzetter!
Ik kom ff niet op goede beschrijvingen voor die twee. De laatste zou ik onder christelijke rock ofzo plaatsen, maarja, verder kom ik niet
Als iemand iets erbij weet, voel je vrij..
[ Bericht 27% gewijzigd door ParanoidEv op 01-06-2010 23:55:11 ]
Sinds het begin van de jaren '90 is Titus Annius Luscus al een begrip in de wereld van Jazz. Binnen het genre heeft het vijftal alle mogelijke variaties van Jazz al gespeeld. Er leek nog maar een mogelijke weg die de band kon begaan: stoppen. Dit was natuurlijk niet iets waar deze Noorse mannen zich in konden vinden, dus er moest een andere manier zijn waarop ze verder konden gaan. De zoektocht naar een nieuw subgenre begon.
Na 2,5 jaar lang ploeteren is er dan eindelijk resultaat: "Carpet the Whole World". Kunnen we stellen dat dit album het Jazzgenre heeft verreikt met iets nieuws? Ja, maar of we daar blij mee moeten zijn is de tweede vraag. Ruim een uur krijgt de luisteraar geluiden op zijn trommelvliezen, die hem/haar waarschijnlijk het meest doet denken aan een aan AIDS stervend slingeraapje die zijn laatste pijnkreten de wereld in gilt. De stem van zanger Rudolf Skevinski, die ooit bekend stond om zijn bitterzoete klank, klinkt nu meer als het geluid dat je op een bouwplaats verwacht. Geniet oprecht van de andere platen van Titus Annius Luscus, maar laat Carpet the Whole World lekker liggen.
Het eerste album Matter of Fact: It's All Dark van Solar Eclipse of November 15, 2096 ging de geschiedenisboeken in als het eerste album waarop een rapper een uur lang niet langer dan twee seconden z'n muil kon houden. Dat leverde hem naast die vermelding ook veel kritiek op, waarnaar hij getuige zijn nieuwe album The Pleasures of Others heeft geluisterd om anderen een plezier te doen.
Of dit een verbetering is, zal een ieder voor zichzelf moeten bepalen. Er zijn namelijk gezongen refreintjes toegevoegd waarvoor hij zijn zwager Rick Astley heeft gevraagd (lees: bedreigd met een pistool), en dat zal niet bij iedereen in even goede aarde vallen. Om de minuut heb je het gevoel gerickrolled te worden, waarna Solar weer een minuut lang zijn vuilbekkerij uitstort over de wereld, collega-rappers, zijn moddervette zus en alle vrouwen die hij nooit kon krijgen. Uiteindelijk zou dit onbedoeld wel eens de comeback voor Rick Astley kunnen betekenen waar niemand meer op hoopte.
1. Introducing (fo' Ya Pleasure)
2. Ma Sista
3. I'm Talking Here!
4. Give Ya Up
5. Let Ya Down
6. Run Around
7. Gonna Make Ya Cry
8. Rick Is Crying (interlude)
9. M&M's
10. We Against da World
11. Ya Know da Rulez (and So Do I)
12. Mofo
13. Shut Up!
14. Love Song fo' Ma Mum
[ Bericht 0% gewijzigd door Sequencial op 02-06-2010 14:40:55 ]
What you see is what you get is niet alleen het openingsnummer van deze cd maar slaat ook op de cover.
Mount Morgan is een stoere artiest de met behulp van een paar roestige pijpen en een een pistool een heel album tot stand heeft weten te brengen. Heo klinkt dat dan in hemelsnaam, hoor ik U vragen. Het antwoord is ontzagwekkend. Het album bestaat uit 2 nummer van elke 25 minuut 25, waarvan What you see is what you get het eerste nummer is en BANG! Bullets And a Nervous Girl het tweede.
Op de de intro en de outro horen we duidelijk met welke materialen kunstenares Mount Morgan werkt maar alles daar tussen klinkt als een hoog ritmische samensmelting van geluiden die sosm doet denken aan een fabriek maar vaker aan een hypnotiserende melodie die je doet vergeten dat de cd enkel met wat roestige pijpen en een pistool is gemaakt.
Complete Strangers to Kill is het comebackalbum van de Duitse gabberband Ettenhausen. Deze band was in de jaren 90 erg populair onder de gabberjeugd, maar is eind jaren 90 eigenlijk verdwenen uit de muziekwereld. Met hun nieuwe album willen ze een comeback maken en proberen zoals vroeger in de hitlijsten te komen. Deze plaat bevat vele geweldige nummers, zoals ''Wir Sind Wieder Zurück'' en als klapstuk ''Rofl Einz Zwei''. De band heeft voor volgend jaar een nieuwe tournee op het programma staan.
Bottom Live maakt Farmer Rap over hoe kan het ook het anders het moeilijke leven van een boer in deze tijden. Op People who anny me spuwen deze achterhoekers, in tegenstelling tot hun eerdere nederlandse werk foutloos engels, hun gal over het beleid van supermarkt concerns, de overheid, de eu.
Zeer verrassend is de milde toon tov stedelingen, daar waar Bottom Live normaal geen spaan heel laat van de satdse lui gaat het nu echt alleen tekeer tegen bedrijven overheid.
Na hun verrassend goede debuutplaat: Oogstmachine, levert Bottom Live een waardige opvolger. Strakke messcherpe teksten, lekkere flows en rauwe beats.
Hoogte punten zijn: SCAREcrow, Life stock, Pigs Ball en Corn, Peas and Cattle
Selim Nurdeen - What You Might Be
Deze week was het moment waar hiphopfans al maanden reikhalzend naar uitkeken dan eindelijk daar: het nieuwe album van de ongekroonde koning van onze vaderlandse gangstarappers Selim Nurdeen lag in de schappen. Dat dit album er zou komen, was verre van vanzelfsprekend. Nurdeen sloeg na het succes van zijn debuutalbum 'Inshallahhhhhhh' (2005) ietwat door in het gangstertje spelen: hij overviel een supermarkt, sloeg zijn vriendin het ziekenhuis in en werd uiteindelijk opgepakt door de politie, net toen hij gekleed in een verscheurd konijnenpak in een greppel bij lag te komen van een nacht feesten.
In interviews die Nurdeen eind 2009 gaf, vlak voordat hij vrij zou komen, bleek al dat de badboy een behoorlijke verandering had ondergaan. Hij sprak met de journalisten over heel serieuze onderwerpen, en zelfs het Marokkaanse accent dat hem voorheen volledig onverstaanbaar maakte, was vervangen door een vorm die nog best voor ABN door kon gaan.
Wat was het dan ook mooi geweest als deze nieuwe plaat een volwassen evolutie van zijn snoeiharde, over-the-top grove en platvloerse, maar niet minder briljante debuut was geweest. Maar helaas, helaas, helaas. We kunnen er vrij kort over zijn: Selim slaat in alle opzichten volledig de plank mis. Om te beginnen muzikaal: ieder nummer lijkt wel ondersteund te worden door dezelfde, fantasieloze, generieke beat. Maar dat is nog lang niet het ergste. Nee, de teksten van de nummers maken het album pas echt tot wat het is, namelijk een wedstrijdje wie het langst zijn tenen gekromd kan houden.
De opener valt dan nog mee, de titel 'I'm Back Yo' suggereert een nummer dat op safe speelt, en doet dan ook weinig verkeerd. Daarna slaat het noodlot toe: 'What You Might Be' is een standaard arme-kindertjes-in-afrika track; een Giro 555 oproep aan het einde is het enige dat nog ontbreekt. De rest van het album gaat door in die trend. Het ene na het andere zoetsappige, nietszeggende nummer vervuilt de lucht. De onderwerpen die aan bod komen (dierenleed, doodgeknuppelde zeehondjes, olierampen, naastenliefde) doen het glazuur bijkans van je tanden springen en zeggen eigenlijk al genoeg. Om het album dan tenslotte definitief de afgrond in te sleuren, heeft Selim er om één of andere onbegrijpelijke reden dan ook nog eens voor gekozen om gastrollen te geven aan Rob Geus, Ad Melkert en Olav Mol.
Slecht, slecht en nog eens slecht!
1/10
R134 ROAD is een hip-hop groep opgericht door B.A Baracus.
De naam is afgeleid van de straat waar de studio staat.
Het album bevat nummers als
Put a lock on Murdock
Face to Face
Hannibal aint no cannibal
enzovoorts.
De nieuwste plaat van de bij huisvrouwen immer populaire, Canadese folk-rock band Fort Strother wordt gekenmerkt door een constant op de achtergrond afspelende tape met kinder-en vogelgeluiden. Dit maakt het geheel ofwel tot een oase van rust, of een bron van onmetelijke irritatie; het hangt ervanaf hoe hoog je tolerantie voor vogels en kinderen is.
Ieder jaar krijgen ze het toch weer voor elkaar, de producers van Denmark's Next Top Model. Hun CD's vol met door de deelneemsters uitgevoerde nummers, veroveren keer op keer de hitlijsten in heel Europa.
Dit jaar heeft de CD een bijzonder randje. De eerste mannelijke deelnemer aan het programma, de homoseksuele Björn Tröndheim, overleed na een bizar ongeluk tijdens een liveshow, dat in heel Denemarken live op de TV te zien was. Tröndheim struikelde en viel van het podium, en net toen hij opkrabbelde, kwam één van de andere deelneemsters toegesneld. Hij kreeg op ongelukkige wijze haar stilettohak in zijn oog en stierf ter plekke.
A Tree At All is dan ook aan Tröndheim opgedragen, zoals onder andere te zien is aan zijn foto die de albumcover siert. Verder is de emotie goed te horen in de stemmen en het triangelspel van de modellen. Al met al de beste Denmark's Next Top Model plaat tot nu toe.
quote:Op dinsdag 26 oktober 2010 01:28 schreef Mr.Grant het volgende:
De eerste mannelijke deelnemer aan het programma, de homoseksuele Björn Tröndheim, overleed na een bizar ongeluk tijdens een liveshow, dat in heel Denemarken live op de TV te zien was. Tröndheim struikelde en viel van het podium, en net toen hij opkrabbelde, kwam één van de andere deelneemsters toegesneld. Hij kreeg op ongelukkige wijze haar stilettohak in zijn oog en stierf ter plekke.
Een heerlijk dromerige plaat weer van Steve Langdon, waarbij je af en toe het idee krijgt je verstand te verliezen. Dit is weer iets meer de Steve zoals we die gewend zijn, na zijn vorige, door velen toch te vrolijk bevonden album "High". Op "Have His Head Examined" gaat Langdon dieper. Een fijne plaat om even lekker van de wereld te raken. 8/10
Comes Naturally To Me is het debuutalbum van de Franse band Seismo. Broer Florian en zus Marielle schrijven poppy liedjes met een indie feel waar je vrolijk van wordt. Niet heel uitgesproken, op het Franstalige "Tu es moi" na. 6/10
'Of the other person' is alweer de 5e plaat van het eenmansproject 'Break.com'. Deze cd staat weer vol met breakbeatnummers, die eigenlijk nergens over gaan. Overbodige plaat 2/10
quote:goede band, photobucketOp dinsdag 26 oktober 2010 15:14 schreef ParanoidEv het volgende:
Weer eens een Nederlandse;
[ afbeelding ]
quote:Hm, hij werkt bij mij nog na F5..
quote:nu werkt ie ook weer, vaag
[..]
Hm, hij werkt bij mij nog na F5..
ik zal paint ook weer aanswengelen aangzien mijn kick goede resultaten heeft behaald
Dhanachandra Singh is een voetballer die na zijn prof carrière het nu als zanger probeert en gelukkig zingt hij beter dan hij voetbalt maar degene die ook maar een beetje bekend is met de i-League weet dat dit slechts een schrale troost is.
Net zoals zijn spel schiet zijn stijl op de pc van hot naar her zonder te scoren. Het dieptepunt is de cover van Queen wat geheel onterecht omgedoopt is to I am the campion.
Waardering: 0 van 5 sterren, een flop.
De muziekwereld kent weinig personen die zo kleurrijk zijn als Lee Grant. Grant, die door zijn fans ook wel de hedendaagse Leonardo Da Vinci wordt genoemd, blinkt niet zomaar ergens in uit. Nee, de man is goed in alles. Alweer drie jaar geleden won hij de nobelprijs voor de natuurkunde met zijn baanbrekend onderzoek op het gebied van quatumantideeltjes in een atmosfeer van heliofluxprotonen. Zijn eigen lijn auto's met motoren die lopen op gras vindt onder de Amerikanen inmiddels steeds meer aftrek. En wie kan zich niet Grant's legendarische prestaties op de Olympische Spelen van Atlanta in 1996 herinneren, toen hij goud pakte in het kleiduivenschieten, taekwondo en wildwaterkajakken.
In 2001 verbaasde Grant vriend en vijand door de muziek te betreden met een baanbrekend debuutalbum. Hij bespeelde alle instrumenten uiteraard zelf - tegelijk. Veel recensenten merkten het album (getiteld 'All You Can Eat') aan als misschien wel het beste dat ze ooit hadden gehoord. De daaropvolgende concerttour was de meest lucratieve tour uit de geschiedenis.
Na maanden van speculatie en geruchten is Grant nu dan eindelijk klaar met zijn tweede album: 'Work Is Terribly Important'. Opnieuw zal Grant zelf alle instrumenten simultaan voor zijn rekening nemen. Aan de pers heeft hij echter al door laten schemeren dat we dit keer bijzondere invloeden mogen verwachten. Zo schijnt er een nummer op de plaat te staan met uit een synthesizer afkomstige kippengeluiden, en een bijzonder originele interpretatie van de Dr. Phil tune.
Wij kunnen niet wachten tot het album volgende week in de winkel ligt!
Manon Melis, een welbekende Oegandese immigrant die tegenwoordig in Stadskanaal resideert, brengt een complete frisse wind in het noorden des lands met dit prachtige country album genaamd 'have to say it'.
Tevens is het een album voor het goede doel, namelijk de stotterstichting.
Manon stottert zelf en is noujuist om die reden uit Oeganda gevlucht gezien stotteraars daar gezien worden als seksslaven van demonen, maar in Nederland werd deze stotterende knuffelafrikaan met open armen ontvangen.
Zijn zachte kalmerende en sensueel stotterende stem doet het ideaal bij nummers als: 'C c come on m m make me hap p p py'. en 'J j j jesus l l loves every y one'.
af en toe neigt hij naar typisch Afrikaanse geluiden zoals klikken en tokken met zijn gehemelte maar dat valt verder niet erg op.
Het is een echte aanrader en nog voor het goede doel ook.
En we eindigen met een DVD-cover van de 'Not about the results', een schokkende DVD over het huidige uiterlijk van Prometheus.
Real Romance In Marriage, het debuutalbum van La Fortuna College! Uiteraard met de gelijknamige hitsingle!
LFC springt letterlijk uit zijn vel, de echte romantiek zit duidelijk van binnen. Het is een short-album, met maar 12 tracks, waaronder:
1. Real Romance In Marriage
2. Colors Of The World
3. Death Strikes Again
en ga zo maar door...