[Paint] Albumcovers #2

De Toronto Film Critics Association Award for Best Documentary Film, of om het makkelijker te maken TFCAABDF, is een grootschalig project van de Britse muzikanten Mark Philips en John de l'Eau, beter bekend als het duo Mother's Darling. Gedurende de afgelopen drie jaar zijn ze bezig geweest met een muzikaal experiment, hetgeen het album And You're a Consultant geworden is. Het experimentele gebruik van verschillende ongebruikelijke instrumenten zoals de mandolin, het harmonium en doedelzakken, resulteert in een diep melancholische rockcompositie.

Klapstuk van het album is toch wel de titelsong, "And You're a Consultant". Dit nummer gaat over de verzonken mentaliteit van de mensheid, en de muziek vult de tekst tot in de laatste seconde perfect aan. Subtiel gitaarspel, en daarentegen een prachtige ingewikkeld doedelzaksolo, aangevuld met een elektrisch versterkte harp. Nog nooit in de geschiedenis van de muziek zijn dit soort combinaties gebruikt, en waarom dat zo is, is na het luisteren van dit nummer absoluut onduidelijk. De rest van het album bestaat uit tamelijk ingewikkelde nummers, waarbij het experiment centraal staat. Zo wordt er in het nummer "The Ocean is Raped" voor de bass niet gebruik gemaakt van een basgitaar, maar een 2 meter grote, en 80 kilo wegende blokfluit. Uniek! And You're a Consultant is een gigantische aanrader voor iemand die buiten het kader van normale muziek wil kijken.

Het alweer 23ste album van experimentele hardcore band Lesosibirsk uit Roelofarendsveen is er eentje om over naar huis te schrijven. De band, die ui 8 leden bestaat, laat op dit album hum veelzijdigheid horen door onder andere jazz, fusion, blues, afrobeat, synthesizer, klezmer, ska en polka invloeden te laten horen. De lage bariton stem van 95-jarige front vrouw Corrie van der Ven, die gek genoeg ook op de cover staat, mixt dit album tot een prachtig geheel, waar het experimentele weer centraal in staat. De heerlijke overgangen tussen ouderwetse stampbeats en de klassiekers als klezmer en polka zijn geweldig en het is moeilijk om stil te blijven zitten bij het horen van de geweldige triangel- en djembé-solo's. Ook is er ruimte van ontspanning tijdens de minutendurende stiltes in de nummers die vaak voorkomen. De band maakt de verwachtingen meer dan waar.

Tracklist:

1. Outro (21:56)
2. Hippopotomonstrosesquipedaliophobia (0:23)
3. Cholecystokinin (15:42)
4. Conraua goliath (14:23)
5. Intro (1:02)
6. Encore (3:05)
7. EncoreEncore/Hukum perbandingan berganda (43:01)

@Pinkerton:
Was dat plaatje echt een toevalstreffer zoals in de OP staat. dat past wel zo goed bij elkaar, niet te geloven!

The way they are is het debutalbum van de opkomende Franse band La Va Bon Train. Dit project is opgestart door Didier LeFerme, de gitarist van onder andere Amy Balkin en The Pope's Children. Op dit album laat LeFerme een kant van zichzelf zien die in vooraf genoemde bands niet naar voren kwam: Het album is een zeer experimenteel psychedelic rock album, met hier en daar een vleugje Pink Floyd. Hoewel het album heel experimenteel is, is het album toch vol met catchy tunes, die toch sterk doen denken aan The Pope's Children. Desalniettemin is het een top album, en is het het zeker waard om deze band een kans te geven!

quote:

Op dinsdag 1 juni 2010 15:22 schreef Captain_Fabulous het volgende:
@Pinkerton:
Was dat plaatje echt een toevalstreffer zoals in de OP staat. dat past wel zo goed bij elkaar, niet te geloven!

Het was echt een toevalstreffer

Dat de naam Francis Beckman u niet veel zegt, kan misschien kloppen. Beckman werd geboren in 1912, en heeft zijn roem verkregen in de jaren '40 van de 20e eeuw. Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft hij een grote trouwe garde van fans verkregen met zijn protestliederen, die ook uitermate geschikt waren om op te dansen. Helaas is Beckman door de Duitsers gevangen genomen en geëxecuteerd. Vanwege het vieren van de bevrijding 65 jaar geleden is besloten om het meest succesvolle album van Beckman, genaamd "Carrying Away Little Stones" te remasteren en opnieuw uit te brengen.

Het openingsnummer "Dance Away That Stahlhelm" laat zien uit wat voor hout Beckman gesneden was. Een protestzanger in hart en nieren, niet bang om opgepakt te worden. Muzikaal was Carrying Away Little Stones niet de meest bijzondere plaat, maar de teksten van het album mogen een voorbeeld genoemd worden voor protestliederen. Aan de ene kant de humorische, maar aan de andere kant het bitter realistische beeld wat geschetst wordt over de oorlog. Voor iedereen die van puur protest houdt, is deze plaat een must. Ook beschikbaar als LP.

Tracklist:
01. Dance Away That Stahlhelm
02. The Man With the Moustache
03. Summer of '44
04. While My M1 Gently Weeps
05. Führers of Swing
06. SS Love
07. 99 Luftbommen

_{Waardering: 4.2/5}

[ Bericht 0% gewijzigd door Pinkerton op 01-06-2010 16:36:11 ]

Kom op jongens! Painten!

Met Enough to be lazy brengt Stateira II haar derde album uit. Een derde album dat traditiegetrouw een moeilijk album zou moeten zijn, klinkt zoals de titel doet vermoeden: Luilekkerland. Fluisterliedjes van een hoog kaliber met als hoogtepunt de titeltrack. De hoge noten zorgen voor kippenvel en de teksten stijgen met gemak ver boven de middelmaat van gedichtenalbums uit. Luister vooral ook naar Ambition en sluitstuk Having sense. Enig kritiekpunt is dat er maar 7 nummers op dit album staan.

Tracklist:
1. Enough to be lazy
2. Soon
3. Another world
4. Ambition
5. Untitled (If you were here)
6. Icecreams in spring
7. Having sense

4 sterren van de mogelijke 5.

Geen idee wat we met Graham Gedye's The Glare That Obscures aanmoeten. Is het experimentele jazz? Is het New Wave? Is het loungemuziek? Is het snoeiharde punk? Is het wereldmuziek? Is het rap? De Nieuw Zeelandse Graham heeft een rijk scala aan invloeden en is niet bang om deze te gebruiken op The Glare That Obscures. Obscuur is het in ieder geval zeker.

1. Spork
2. Foon
3. Shadows In Da Sun
4. Looking At You
5. Here I Am
6. Gone Again
7. Moving Trees
8. Bye Bye For Now

Met dit album laat Tibetaanse rockband Gongkwon Yusul een hele nieuwe kant zien. Bandleden Ran-Tian Mau, Sun-Tan Shen, Ma-Pei Kang en Bi-Tian Nun zijn duidelijk een ander pad opgestapt na de toevoeging van 5e bandlid Gerard Joling, die zijn ware talent op het glockenspiel laat doorschijnen op dit album. De band heeft een metamorfose ondergaan:

Ran-Tian Mau (eerst gitaar,zang): accordeon, bongo
Sun-Tan Shen (eerst basgitaar):viool
Ma-Pei Kang (tweede gitaar): banjo, mandolin
Bi-Tian Nun (drum): percussie/bassdrum
Gerard Joling: glockenspiel, zang

De band heeft zich voor het eerst in de tibetaanse rockgeschiedenis aan een coveralbum gewaagd waarop oude vogelhits in een Nederlands hoesje gestoken worden. Hiervoor zijn de nodige nederlandse volkszangers uit de kast gehaald als gastartiest (zelfs oude opnames van Ramses Shaffy en André Hazes werden gebruikt) en dat heeft geleid tot de volgende tracklist:

1. Una Paloma Blanca (ft. Sieneke)
2. Free as a Bird (ft. Jeroen van der Boom)
3. I'm Like a Bird
4. I Believe I Can Fly (ft. Zanger Rinus)
5. Free Bird (ft. Ramses Shaffy)
6. The Bird and the Worm (ft. Vader Abraham)
7. Blackbird (ft. André Hazes)
8. Little Bird (ft. Willeke Alberti)
9. I Like Birds
10. Surfin Bird (ft. Lange Frans, Ali B, Kimo & The Opposites)

No Witness Against Themselves, het nieuwe album van de Amerikaanse rockformatie Strategic Rocket Forces is een direct eerbetoon aan alle soldaten ter wereld, maar wel met een scherp randje. Bassist Robert DeLue is zelf naast zijn leven als muzikant een beroepsmilitair die onder andere in Afghanistan heeft gevochten. De albumtitel is door DeLue geïnspireerd, aangezien hij beweert dat er geen getuigen zijn tegen de daden die hij en andere geallieerden hebben gedaan.

De plaat laat zich direct kennen door de loeiharde gitaren die vanaf de eerste minuut de CD kenmerken. De teksten gaan vooral over de dingen die in Afghanistan zijn gebeurd, maar ook verhalen uit andere oorlogen zijn vertaald naar de muziek van Strategic Rocket Forces.

Tracklist:

1. Gunfight at Night
2. An Unknown Enemy
3. Mortar Blues
4. Deadly Manouvre
5. Honor the Fallen
6. Orders From Above
7. Trauma
8. Good to be Back Home

TS. Dit topic.

quote:

Op dinsdag 1 juni 2010 18:41 schreef Mankepoot het volgende:
TS. Dit topic.

Paint zelf wat of ga ergens anders de uithangen, dit is zoals het zo mooi heet ' an aquired taste'.

Niet zo'n zin om er een beschrijving van te geven .

quote:

Op dinsdag 1 juni 2010 22:15 schreef Tha_Erik het volgende:
[ afbeelding ]

Niet zo'n zin om er een beschrijving van te geven .

Ik altijd


Het laatste wat we op dit moment toch wel nodig hebben is een plaat met draaiorgels erop. Helaas heeft Barilius Barnoides daar geen boodschap aan, en brengt het deze plaat uit met draaiorgel, accordeon, doedelzak en mondharp als solo instrumenten. Het voorspelbare resultaat is een tuttige plaat, vol met melodietjes die in je hoofd blijven hangen...helaas. Een foto van BB blijft ons gelukkig gespaard, gezien het kapsel dat de band bij hun laatste optreden liet zien, is dat 1 ding om blij om te zijn. Er is gewoon niets positiefs te melden over dit wanproduct, tenzij je meeneemt dat de CD wanneer je hem in stukken slaat scherven met flink scherpe randen oplevert. Gezien de suicidale neigingen die de zangeres van de band oproept bij een beetje normale luisteraar, kan dat reuze handig zijn. Voor je polsen. Voor het beste resultaat, in bad gebruiken.

Dat is hele andere muziek dan dat ik dacht dat er op zou staan ! Was een miskoop.

quote:

Op dinsdag 1 juni 2010 22:15 schreef Tha_Erik het volgende:
[ afbeelding ]

Niet zo'n zin om er een beschrijving van te geven .

Wel een bazig vette cover zou zo van een designstudio af kunnen komen!

quote:

Op dinsdag 1 juni 2010 22:35 schreef Pinkerton het volgende:

[..]

Wel een bazig vette cover zou zo van een designstudio af kunnen komen!

Ik had geluk met de random foto. .

Sinds Lomas del Mirador de 75 inmiddels gepasseerd is, dachten veel fans dat "In Silent Unspeakable Memories" zijn laatste album zou zijn. Niks is echter minder waar. Deze van oorsprong Spaanse gitarist is na een lang, vermoeiend en pijnlijk ziektebed meteen de studio ingedoken om het album "Called Me a Quitter" op te nemen. De albumtitel verwijst naar een opmerking die Lomas' broer, Malvinas, maakte toen hij in het ziekenhuis lag. "Hij zei dat ik niet hard genoeg vocht, en hij noemde me een opgever" Deze woorden raakte Lomas zo hard, dat hij besloot te vechten tegen zijn ziekte, en met succes.

Called Me A Quitter beschrijft de dingen die Del Mirador meemaakte, van het begin tot het eind van zijn ziekte. De ondraaglijke pijnen die hij heeft geleden, maar ook wat de liefde van zijn vrouw Rosa voor hem betekende toen hij op sterven na dood was. Het gitaarspel op het album is in een woord doeltreffend: Door middel van het gitaarwerk van Del Mirador voelt de luisteraar haast de pijn die de gitarist ook heeft gevoeld. Niks dan hulde voor deze doorzetter!

Is het trouwens geen idee om wanneer dit topic vol is een contest te maken met voor de beste covers?

Ik kom ff niet op goede beschrijvingen voor die twee. De laatste zou ik onder christelijke rock ofzo plaatsen, maarja, verder kom ik niet

Als iemand iets erbij weet, voel je vrij..

[ Bericht 27% gewijzigd door ParanoidEv op 01-06-2010 23:55:11 ]

Mooi topic, morgen ga ik ook maar eens aan de slag

Sinds het begin van de jaren '90 is Titus Annius Luscus al een begrip in de wereld van Jazz. Binnen het genre heeft het vijftal alle mogelijke variaties van Jazz al gespeeld. Er leek nog maar een mogelijke weg die de band kon begaan: stoppen. Dit was natuurlijk niet iets waar deze Noorse mannen zich in konden vinden, dus er moest een andere manier zijn waarop ze verder konden gaan. De zoektocht naar een nieuw subgenre begon.

Na 2,5 jaar lang ploeteren is er dan eindelijk resultaat: "Carpet the Whole World". Kunnen we stellen dat dit album het Jazzgenre heeft verreikt met iets nieuws? Ja, maar of we daar blij mee moeten zijn is de tweede vraag. Ruim een uur krijgt de luisteraar geluiden op zijn trommelvliezen, die hem/haar waarschijnlijk het meest doet denken aan een aan AIDS stervend slingeraapje die zijn laatste pijnkreten de wereld in gilt. De stem van zanger Rudolf Skevinski, die ooit bekend stond om zijn bitterzoete klank, klinkt nu meer als het geluid dat je op een bouwplaats verwacht. Geniet oprecht van de andere platen van Titus Annius Luscus, maar laat Carpet the Whole World lekker liggen.

Het eerste album Matter of Fact: It's All Dark van Solar Eclipse of November 15, 2096 ging de geschiedenisboeken in als het eerste album waarop een rapper een uur lang niet langer dan twee seconden z'n muil kon houden. Dat leverde hem naast die vermelding ook veel kritiek op, waarnaar hij getuige zijn nieuwe album The Pleasures of Others heeft geluisterd om anderen een plezier te doen.

Of dit een verbetering is, zal een ieder voor zichzelf moeten bepalen. Er zijn namelijk gezongen refreintjes toegevoegd waarvoor hij zijn zwager Rick Astley heeft gevraagd (lees: bedreigd met een pistool), en dat zal niet bij iedereen in even goede aarde vallen. Om de minuut heb je het gevoel gerickrolled te worden, waarna Solar weer een minuut lang zijn vuilbekkerij uitstort over de wereld, collega-rappers, zijn moddervette zus en alle vrouwen die hij nooit kon krijgen. Uiteindelijk zou dit onbedoeld wel eens de comeback voor Rick Astley kunnen betekenen waar niemand meer op hoopte.

1. Introducing (fo' Ya Pleasure)
2. Ma Sista
3. I'm Talking Here!
4. Give Ya Up
5. Let Ya Down
6. Run Around
7. Gonna Make Ya Cry
8. Rick Is Crying (interlude)
9. M&M's
10. We Against da World
11. Ya Know da Rulez (and So Do I)
12. Mofo
13. Shut Up!
14. Love Song fo' Ma Mum

[ Bericht 0% gewijzigd door Sequencial op 02-06-2010 14:40:55 ]

Kick voor dit fantastische topic



What you see is what you get is niet alleen het openingsnummer van deze cd maar slaat ook op de cover.

Mount Morgan is een stoere artiest de met behulp van een paar roestige pijpen en een een pistool een heel album tot stand heeft weten te brengen. Heo klinkt dat dan in hemelsnaam, hoor ik U vragen. Het antwoord is ontzagwekkend. Het album bestaat uit 2 nummer van elke 25 minuut 25, waarvan What you see is what you get het eerste nummer is en BANG! Bullets And a Nervous Girl het tweede.

Op de de intro en de outro horen we duidelijk met welke materialen kunstenares Mount Morgan werkt maar alles daar tussen klinkt als een hoog ritmische samensmelting van geluiden die sosm doet denken aan een fabriek maar vaker aan een hypnotiserende melodie die je doet vergeten dat de cd enkel met wat roestige pijpen en een pistool is gemaakt.

Complete Strangers to Kill is het comebackalbum van de Duitse gabberband Ettenhausen. Deze band was in de jaren 90 erg populair onder de gabberjeugd, maar is eind jaren 90 eigenlijk verdwenen uit de muziekwereld. Met hun nieuwe album willen ze een comeback maken en proberen zoals vroeger in de hitlijsten te komen. Deze plaat bevat vele geweldige nummers, zoals ''Wir Sind Wieder Zurück'' en als klapstuk ''Rofl Einz Zwei''. De band heeft voor volgend jaar een nieuwe tournee op het programma staan.

Bottom Live maakt Farmer Rap over hoe kan het ook het anders het moeilijke leven van een boer in deze tijden. Op People who anny me spuwen deze achterhoekers, in tegenstelling tot hun eerdere nederlandse werk foutloos engels, hun gal over het beleid van supermarkt concerns, de overheid, de eu.

Zeer verrassend is de milde toon tov stedelingen, daar waar Bottom Live normaal geen spaan heel laat van de satdse lui gaat het nu echt alleen tekeer tegen bedrijven overheid.

Na hun verrassend goede debuutplaat: Oogstmachine, levert Bottom Live een waardige opvolger. Strakke messcherpe teksten, lekkere flows en rauwe beats.

Hoogte punten zijn: SCAREcrow, Life stock, Pigs Ball en Corn, Peas and Cattle

Selim Nurdeen - What You Might Be

Deze week was het moment waar hiphopfans al maanden reikhalzend naar uitkeken dan eindelijk daar: het nieuwe album van de ongekroonde koning van onze vaderlandse gangstarappers Selim Nurdeen lag in de schappen. Dat dit album er zou komen, was verre van vanzelfsprekend. Nurdeen sloeg na het succes van zijn debuutalbum 'Inshallahhhhhhh' (2005) ietwat door in het gangstertje spelen: hij overviel een supermarkt, sloeg zijn vriendin het ziekenhuis in en werd uiteindelijk opgepakt door de politie, net toen hij gekleed in een verscheurd konijnenpak in een greppel bij lag te komen van een nacht feesten.

In interviews die Nurdeen eind 2009 gaf, vlak voordat hij vrij zou komen, bleek al dat de badboy een behoorlijke verandering had ondergaan. Hij sprak met de journalisten over heel serieuze onderwerpen, en zelfs het Marokkaanse accent dat hem voorheen volledig onverstaanbaar maakte, was vervangen door een vorm die nog best voor ABN door kon gaan.

Wat was het dan ook mooi geweest als deze nieuwe plaat een volwassen evolutie van zijn snoeiharde, over-the-top grove en platvloerse, maar niet minder briljante debuut was geweest. Maar helaas, helaas, helaas. We kunnen er vrij kort over zijn: Selim slaat in alle opzichten volledig de plank mis. Om te beginnen muzikaal: ieder nummer lijkt wel ondersteund te worden door dezelfde, fantasieloze, generieke beat. Maar dat is nog lang niet het ergste. Nee, de teksten van de nummers maken het album pas echt tot wat het is, namelijk een wedstrijdje wie het langst zijn tenen gekromd kan houden.

De opener valt dan nog mee, de titel 'I'm Back Yo' suggereert een nummer dat op safe speelt, en doet dan ook weinig verkeerd. Daarna slaat het noodlot toe: 'What You Might Be' is een standaard arme-kindertjes-in-afrika track; een Giro 555 oproep aan het einde is het enige dat nog ontbreekt. De rest van het album gaat door in die trend. Het ene na het andere zoetsappige, nietszeggende nummer vervuilt de lucht. De onderwerpen die aan bod komen (dierenleed, doodgeknuppelde zeehondjes, olierampen, naastenliefde) doen het glazuur bijkans van je tanden springen en zeggen eigenlijk al genoeg. Om het album dan tenslotte definitief de afgrond in te sleuren, heeft Selim er om één of andere onbegrijpelijke reden dan ook nog eens voor gekozen om gastrollen te geven aan Rob Geus, Ad Melkert en Olav Mol.

Slecht, slecht en nog eens slecht!
1/10

R134 ROAD is een hip-hop groep opgericht door B.A Baracus.
De naam is afgeleid van de straat waar de studio staat.

Het album bevat nummers als

Put a lock on Murdock
Face to Face
Hannibal aint no cannibal

enzovoorts.

De nieuwste plaat van de bij huisvrouwen immer populaire, Canadese folk-rock band Fort Strother wordt gekenmerkt door een constant op de achtergrond afspelende tape met kinder-en vogelgeluiden. Dit maakt het geheel ofwel tot een oase van rust, of een bron van onmetelijke irritatie; het hangt ervanaf hoe hoog je tolerantie voor vogels en kinderen is.

Ieder jaar krijgen ze het toch weer voor elkaar, de producers van Denmark's Next Top Model. Hun CD's vol met door de deelneemsters uitgevoerde nummers, veroveren keer op keer de hitlijsten in heel Europa.

Dit jaar heeft de CD een bijzonder randje. De eerste mannelijke deelnemer aan het programma, de homoseksuele Björn Tröndheim, overleed na een bizar ongeluk tijdens een liveshow, dat in heel Denemarken live op de TV te zien was. Tröndheim struikelde en viel van het podium, en net toen hij opkrabbelde, kwam één van de andere deelneemsters toegesneld. Hij kreeg op ongelukkige wijze haar stilettohak in zijn oog en stierf ter plekke.

A Tree At All is dan ook aan Tröndheim opgedragen, zoals onder andere te zien is aan zijn foto die de albumcover siert. Verder is de emotie goed te horen in de stemmen en het triangelspel van de modellen. Al met al de beste Denmark's Next Top Model plaat tot nu toe.

quote:

Op dinsdag 26 oktober 2010 01:28 schreef Mr.Grant het volgende:
De eerste mannelijke deelnemer aan het programma, de homoseksuele Björn Tröndheim, overleed na een bizar ongeluk tijdens een liveshow, dat in heel Denemarken live op de TV te zien was. Tröndheim struikelde en viel van het podium, en net toen hij opkrabbelde, kwam één van de andere deelneemsters toegesneld. Hij kreeg op ongelukkige wijze haar stilettohak in zijn oog en stierf ter plekke.

Een heerlijk dromerige plaat weer van Steve Langdon, waarbij je af en toe het idee krijgt je verstand te verliezen. Dit is weer iets meer de Steve zoals we die gewend zijn, na zijn vorige, door velen toch te vrolijk bevonden album "High". Op "Have His Head Examined" gaat Langdon dieper. Een fijne plaat om even lekker van de wereld te raken. 8/10

Comes Naturally To Me is het debuutalbum van de Franse band Seismo. Broer Florian en zus Marielle schrijven poppy liedjes met een indie feel waar je vrolijk van wordt. Niet heel uitgesproken, op het Franstalige "Tu es moi" na. 6/10

'Of the other person' is alweer de 5e plaat van het eenmansproject 'Break.com'. Deze cd staat weer vol met breakbeatnummers, die eigenlijk nergens over gaan. Overbodige plaat 2/10

Weer eens een Nederlandse;

quote:

Op dinsdag 26 oktober 2010 15:14 schreef ParanoidEv het volgende:
Weer eens een Nederlandse;
[ afbeelding ]

goede band, photobucket

quote:

Op dinsdag 26 oktober 2010 15:16 schreef PeZu het volgende:

[..]



goede band, photobucket

Hm, hij werkt bij mij nog na F5..

quote:

Op dinsdag 26 oktober 2010 15:23 schreef ParanoidEv het volgende:

[..]


Hm, hij werkt bij mij nog na F5..

nu werkt ie ook weer, vaag

ik zal paint ook weer aanswengelen aangzien mijn kick goede resultaten heeft behaald

Dhanachandra Singh is een voetballer die na zijn prof carrière het nu als zanger probeert en gelukkig zingt hij beter dan hij voetbalt maar degene die ook maar een beetje bekend is met de i-League weet dat dit slechts een schrale troost is.

Net zoals zijn spel schiet zijn stijl op de pc van hot naar her zonder te scoren. Het dieptepunt is de cover van Queen wat geheel onterecht omgedoopt is to I am the campion.

Waardering: 0 van 5 sterren, een flop.

De muziekwereld kent weinig personen die zo kleurrijk zijn als Lee Grant. Grant, die door zijn fans ook wel de hedendaagse Leonardo Da Vinci wordt genoemd, blinkt niet zomaar ergens in uit. Nee, de man is goed in alles. Alweer drie jaar geleden won hij de nobelprijs voor de natuurkunde met zijn baanbrekend onderzoek op het gebied van quatumantideeltjes in een atmosfeer van heliofluxprotonen. Zijn eigen lijn auto's met motoren die lopen op gras vindt onder de Amerikanen inmiddels steeds meer aftrek. En wie kan zich niet Grant's legendarische prestaties op de Olympische Spelen van Atlanta in 1996 herinneren, toen hij goud pakte in het kleiduivenschieten, taekwondo en wildwaterkajakken.

In 2001 verbaasde Grant vriend en vijand door de muziek te betreden met een baanbrekend debuutalbum. Hij bespeelde alle instrumenten uiteraard zelf - tegelijk. Veel recensenten merkten het album (getiteld 'All You Can Eat') aan als misschien wel het beste dat ze ooit hadden gehoord. De daaropvolgende concerttour was de meest lucratieve tour uit de geschiedenis.

Na maanden van speculatie en geruchten is Grant nu dan eindelijk klaar met zijn tweede album: 'Work Is Terribly Important'. Opnieuw zal Grant zelf alle instrumenten simultaan voor zijn rekening nemen. Aan de pers heeft hij echter al door laten schemeren dat we dit keer bijzondere invloeden mogen verwachten. Zo schijnt er een nummer op de plaat te staan met uit een synthesizer afkomstige kippengeluiden, en een bijzonder originele interpretatie van de Dr. Phil tune.

Wij kunnen niet wachten tot het album volgende week in de winkel ligt!

Manon Melis, een welbekende Oegandese immigrant die tegenwoordig in Stadskanaal resideert, brengt een complete frisse wind in het noorden des lands met dit prachtige country album genaamd 'have to say it'.
Tevens is het een album voor het goede doel, namelijk de stotterstichting.

Manon stottert zelf en is noujuist om die reden uit Oeganda gevlucht gezien stotteraars daar gezien worden als seksslaven van demonen, maar in Nederland werd deze stotterende knuffelafrikaan met open armen ontvangen.

Zijn zachte kalmerende en sensueel stotterende stem doet het ideaal bij nummers als: 'C c come on m m make me hap p p py'. en 'J j j jesus l l loves every y one'.
af en toe neigt hij naar typisch Afrikaanse geluiden zoals klikken en tokken met zijn gehemelte maar dat valt verder niet erg op.

Het is een echte aanrader en nog voor het goede doel ook.

En we eindigen met een DVD-cover van de 'Not about the results', een schokkende DVD over het huidige uiterlijk van Prometheus.