[Paint] Albumcovers #2

De Toronto Film Critics Association Award for Best Documentary Film, of om het makkelijker te maken TFCAABDF, is een grootschalig project van de Britse muzikanten Mark Philips en John de l'Eau, beter bekend als het duo Mother's Darling. Gedurende de afgelopen drie jaar zijn ze bezig geweest met een muzikaal experiment, hetgeen het album And You're a Consultant geworden is. Het experimentele gebruik van verschillende ongebruikelijke instrumenten zoals de mandolin, het harmonium en doedelzakken, resulteert in een diep melancholische rockcompositie.

Klapstuk van het album is toch wel de titelsong, "And You're a Consultant". Dit nummer gaat over de verzonken mentaliteit van de mensheid, en de muziek vult de tekst tot in de laatste seconde perfect aan. Subtiel gitaarspel, en daarentegen een prachtige ingewikkeld doedelzaksolo, aangevuld met een elektrisch versterkte harp. Nog nooit in de geschiedenis van de muziek zijn dit soort combinaties gebruikt, en waarom dat zo is, is na het luisteren van dit nummer absoluut onduidelijk. De rest van het album bestaat uit tamelijk ingewikkelde nummers, waarbij het experiment centraal staat. Zo wordt er in het nummer "The Ocean is Raped" voor de bass niet gebruik gemaakt van een basgitaar, maar een 2 meter grote, en 80 kilo wegende blokfluit. Uniek! And You're a Consultant is een gigantische aanrader voor iemand die buiten het kader van normale muziek wil kijken.

Het alweer 23ste album van experimentele hardcore band Lesosibirsk uit Roelofarendsveen is er eentje om over naar huis te schrijven. De band, die ui 8 leden bestaat, laat op dit album hum veelzijdigheid horen door onder andere jazz, fusion, blues, afrobeat, synthesizer, klezmer, ska en polka invloeden te laten horen. De lage bariton stem van 95-jarige front vrouw Corrie van der Ven, die gek genoeg ook op de cover staat, mixt dit album tot een prachtig geheel, waar het experimentele weer centraal in staat. De heerlijke overgangen tussen ouderwetse stampbeats en de klassiekers als klezmer en polka zijn geweldig en het is moeilijk om stil te blijven zitten bij het horen van de geweldige triangel- en djembé-solo's. Ook is er ruimte van ontspanning tijdens de minutendurende stiltes in de nummers die vaak voorkomen. De band maakt de verwachtingen meer dan waar.

Tracklist:

1. Outro (21:56)
2. Hippopotomonstrosesquipedaliophobia (0:23)
3. Cholecystokinin (15:42)
4. Conraua goliath (14:23)
5. Intro (1:02)
6. Encore (3:05)
7. EncoreEncore/Hukum perbandingan berganda (43:01)

@Pinkerton:
Was dat plaatje echt een toevalstreffer zoals in de OP staat. dat past wel zo goed bij elkaar, niet te geloven!

The way they are is het debutalbum van de opkomende Franse band La Va Bon Train. Dit project is opgestart door Didier LeFerme, de gitarist van onder andere Amy Balkin en The Pope's Children. Op dit album laat LeFerme een kant van zichzelf zien die in vooraf genoemde bands niet naar voren kwam: Het album is een zeer experimenteel psychedelic rock album, met hier en daar een vleugje Pink Floyd. Hoewel het album heel experimenteel is, is het album toch vol met catchy tunes, die toch sterk doen denken aan The Pope's Children. Desalniettemin is het een top album, en is het het zeker waard om deze band een kans te geven!

quote:

Op dinsdag 1 juni 2010 15:22 schreef Captain_Fabulous het volgende:
@Pinkerton:
Was dat plaatje echt een toevalstreffer zoals in de OP staat. dat past wel zo goed bij elkaar, niet te geloven!

Het was echt een toevalstreffer

Dat de naam Francis Beckman u niet veel zegt, kan misschien kloppen. Beckman werd geboren in 1912, en heeft zijn roem verkregen in de jaren '40 van de 20e eeuw. Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft hij een grote trouwe garde van fans verkregen met zijn protestliederen, die ook uitermate geschikt waren om op te dansen. Helaas is Beckman door de Duitsers gevangen genomen en geëxecuteerd. Vanwege het vieren van de bevrijding 65 jaar geleden is besloten om het meest succesvolle album van Beckman, genaamd "Carrying Away Little Stones" te remasteren en opnieuw uit te brengen.

Het openingsnummer "Dance Away That Stahlhelm" laat zien uit wat voor hout Beckman gesneden was. Een protestzanger in hart en nieren, niet bang om opgepakt te worden. Muzikaal was Carrying Away Little Stones niet de meest bijzondere plaat, maar de teksten van het album mogen een voorbeeld genoemd worden voor protestliederen. Aan de ene kant de humorische, maar aan de andere kant het bitter realistische beeld wat geschetst wordt over de oorlog. Voor iedereen die van puur protest houdt, is deze plaat een must. Ook beschikbaar als LP.

Tracklist:
01. Dance Away That Stahlhelm
02. The Man With the Moustache
03. Summer of '44
04. While My M1 Gently Weeps
05. Führers of Swing
06. SS Love
07. 99 Luftbommen

_{Waardering: 4.2/5}

[ Bericht 0% gewijzigd door Pinkerton op 01-06-2010 16:36:11 ]

Kom op jongens! Painten!

Met Enough to be lazy brengt Stateira II haar derde album uit. Een derde album dat traditiegetrouw een moeilijk album zou moeten zijn, klinkt zoals de titel doet vermoeden: Luilekkerland. Fluisterliedjes van een hoog kaliber met als hoogtepunt de titeltrack. De hoge noten zorgen voor kippenvel en de teksten stijgen met gemak ver boven de middelmaat van gedichtenalbums uit. Luister vooral ook naar Ambition en sluitstuk Having sense. Enig kritiekpunt is dat er maar 7 nummers op dit album staan.

Tracklist:
1. Enough to be lazy
2. Soon
3. Another world
4. Ambition
5. Untitled (If you were here)
6. Icecreams in spring
7. Having sense

4 sterren van de mogelijke 5.

Geen idee wat we met Graham Gedye's The Glare That Obscures aanmoeten. Is het experimentele jazz? Is het New Wave? Is het loungemuziek? Is het snoeiharde punk? Is het wereldmuziek? Is het rap? De Nieuw Zeelandse Graham heeft een rijk scala aan invloeden en is niet bang om deze te gebruiken op The Glare That Obscures. Obscuur is het in ieder geval zeker.

1. Spork
2. Foon
3. Shadows In Da Sun
4. Looking At You
5. Here I Am
6. Gone Again
7. Moving Trees
8. Bye Bye For Now

Met dit album laat Tibetaanse rockband Gongkwon Yusul een hele nieuwe kant zien. Bandleden Ran-Tian Mau, Sun-Tan Shen, Ma-Pei Kang en Bi-Tian Nun zijn duidelijk een ander pad opgestapt na de toevoeging van 5e bandlid Gerard Joling, die zijn ware talent op het glockenspiel laat doorschijnen op dit album. De band heeft een metamorfose ondergaan:

Ran-Tian Mau (eerst gitaar,zang): accordeon, bongo
Sun-Tan Shen (eerst basgitaar):viool
Ma-Pei Kang (tweede gitaar): banjo, mandolin
Bi-Tian Nun (drum): percussie/bassdrum
Gerard Joling: glockenspiel, zang

De band heeft zich voor het eerst in de tibetaanse rockgeschiedenis aan een coveralbum gewaagd waarop oude vogelhits in een Nederlands hoesje gestoken worden. Hiervoor zijn de nodige nederlandse volkszangers uit de kast gehaald als gastartiest (zelfs oude opnames van Ramses Shaffy en André Hazes werden gebruikt) en dat heeft geleid tot de volgende tracklist:

1. Una Paloma Blanca (ft. Sieneke)
2. Free as a Bird (ft. Jeroen van der Boom)
3. I'm Like a Bird
4. I Believe I Can Fly (ft. Zanger Rinus)
5. Free Bird (ft. Ramses Shaffy)
6. The Bird and the Worm (ft. Vader Abraham)
7. Blackbird (ft. André Hazes)
8. Little Bird (ft. Willeke Alberti)
9. I Like Birds
10. Surfin Bird (ft. Lange Frans, Ali B, Kimo & The Opposites)

No Witness Against Themselves, het nieuwe album van de Amerikaanse rockformatie Strategic Rocket Forces is een direct eerbetoon aan alle soldaten ter wereld, maar wel met een scherp randje. Bassist Robert DeLue is zelf naast zijn leven als muzikant een beroepsmilitair die onder andere in Afghanistan heeft gevochten. De albumtitel is door DeLue geïnspireerd, aangezien hij beweert dat er geen getuigen zijn tegen de daden die hij en andere geallieerden hebben gedaan.

De plaat laat zich direct kennen door de loeiharde gitaren die vanaf de eerste minuut de CD kenmerken. De teksten gaan vooral over de dingen die in Afghanistan zijn gebeurd, maar ook verhalen uit andere oorlogen zijn vertaald naar de muziek van Strategic Rocket Forces.

Tracklist:

1. Gunfight at Night
2. An Unknown Enemy
3. Mortar Blues
4. Deadly Manouvre
5. Honor the Fallen
6. Orders From Above
7. Trauma
8. Good to be Back Home

TS. Dit topic.

quote:

Op dinsdag 1 juni 2010 18:41 schreef Mankepoot het volgende:
TS. Dit topic.

Paint zelf wat of ga ergens anders de uithangen, dit is zoals het zo mooi heet ' an aquired taste'.

Niet zo'n zin om er een beschrijving van te geven .

quote:

Op dinsdag 1 juni 2010 22:15 schreef Tha_Erik het volgende:
[ afbeelding ]

Niet zo'n zin om er een beschrijving van te geven .

Ik altijd


Het laatste wat we op dit moment toch wel nodig hebben is een plaat met draaiorgels erop. Helaas heeft Barilius Barnoides daar geen boodschap aan, en brengt het deze plaat uit met draaiorgel, accordeon, doedelzak en mondharp als solo instrumenten. Het voorspelbare resultaat is een tuttige plaat, vol met melodietjes die in je hoofd blijven hangen...helaas. Een foto van BB blijft ons gelukkig gespaard, gezien het kapsel dat de band bij hun laatste optreden liet zien, is dat 1 ding om blij om te zijn. Er is gewoon niets positiefs te melden over dit wanproduct, tenzij je meeneemt dat de CD wanneer je hem in stukken slaat scherven met flink scherpe randen oplevert. Gezien de suicidale neigingen die de zangeres van de band oproept bij een beetje normale luisteraar, kan dat reuze handig zijn. Voor je polsen. Voor het beste resultaat, in bad gebruiken.

Dat is hele andere muziek dan dat ik dacht dat er op zou staan ! Was een miskoop.

quote:

Op dinsdag 1 juni 2010 22:15 schreef Tha_Erik het volgende:
[ afbeelding ]

Niet zo'n zin om er een beschrijving van te geven .

Wel een bazig vette cover zou zo van een designstudio af kunnen komen!

quote:

Op dinsdag 1 juni 2010 22:35 schreef Pinkerton het volgende:

[..]

Wel een bazig vette cover zou zo van een designstudio af kunnen komen!

Ik had geluk met de random foto. .

Sinds Lomas del Mirador de 75 inmiddels gepasseerd is, dachten veel fans dat "In Silent Unspeakable Memories" zijn laatste album zou zijn. Niks is echter minder waar. Deze van oorsprong Spaanse gitarist is na een lang, vermoeiend en pijnlijk ziektebed meteen de studio ingedoken om het album "Called Me a Quitter" op te nemen. De albumtitel verwijst naar een opmerking die Lomas' broer, Malvinas, maakte toen hij in het ziekenhuis lag. "Hij zei dat ik niet hard genoeg vocht, en hij noemde me een opgever" Deze woorden raakte Lomas zo hard, dat hij besloot te vechten tegen zijn ziekte, en met succes.

Called Me A Quitter beschrijft de dingen die Del Mirador meemaakte, van het begin tot het eind van zijn ziekte. De ondraaglijke pijnen die hij heeft geleden, maar ook wat de liefde van zijn vrouw Rosa voor hem betekende toen hij op sterven na dood was. Het gitaarspel op het album is in een woord doeltreffend: Door middel van het gitaarwerk van Del Mirador voelt de luisteraar haast de pijn die de gitarist ook heeft gevoeld. Niks dan hulde voor deze doorzetter!

Is het trouwens geen idee om wanneer dit topic vol is een contest te maken met voor de beste covers?

Ik kom ff niet op goede beschrijvingen voor die twee. De laatste zou ik onder christelijke rock ofzo plaatsen, maarja, verder kom ik niet

Als iemand iets erbij weet, voel je vrij..

[ Bericht 27% gewijzigd door ParanoidEv op 01-06-2010 23:55:11 ]