Over precies een maand wordt er in Falkirk om 12:30 afgetrapt voor een nieuw seizoen SPL. Voor mij dus het ideale moment om met "Haggis, Kilts & Bagpipes" te beginnen. Hierin wil ik de Schotse competities (met nadruk op de SPL) een jaartje gaan volgen. Hoe ik het allemaal precies ga invullen weet ik nog niet precies, maar reken maar op een combinatie van hedendaags nieuws, achtergronden en historische feitjes. De nadruk zal op voetbal liggen, maar dat ik zo nu en dan een uitstapje naar Schotland als land ga maken sluit ik niet uit. De komende maand zal ik vooral vooruitblikken naar het komende seizoen. Helaas ben ik bij de daadwerkelijke start van de SPL op vakantie, dus dan zal er een weekje geen nieuws zijn. Als eerste post de twaalf hoofd- en de dertig bijrolspelers.
Scottish Premier League:
Aberdeen
Celtic
Dundee United
Falkirk
Hamilton Academical
Heart of Midlothian
Hibernian
Inverness Caledonian Thistle
Kilmarnock
Motherwell
Rangers
St Mirren
Scottish First Division:
Airdrie United
Clyde
Dundee
Dunfermline
Greenock Morton
Livingston
Partick Thistle
Queen of the South
Ross County
St Johnstone
Scottish Second Division:
Alloa Athletic
Arbroath
Ayr United
Brechin City
Cowdenbeath
East Fife
Peterhead
Queen's Park
Raith Rovers
Stirling Albion
Scottish Third Division:
Albion Rovers
Annan Athletic
Berwick Rangers
Dumbarton
East Stirlingshire
Elgin City
Forfar Athletic
Montrose
Stenhousemuir
Stranraer
[ Bericht 0% gewijzigd door Barnet_Bee op 10-07-2008 20:45:57 ]
De eerste speelronde:
Saturday, 09 August 2008
Aberdeen v Inverness CT, 15:00
Falkirk v Rangers, 12:30
Hearts v Motherwell, 15:00
Kilmarnock v Hibernian, 15:00
________________________________________
Sunday, 10 August 2008
Celtic v St Mirren, 12:30
________________________________________
Monday, 11 August 2008
Hamilton v Dundee Utd, 19:45
Up the Hibees!!
24 april trouwens oefenwestrijd Hibernian - Barcelona in Murrayfield.
The Gothenburg Greats: Part I
Aberdeen wint de Europa Cup. Het klinkt alsof ik erg veel heb gedronken en tegenwoordig is dat even onwaarschijnlijk als het winnen van de Jackpot van de Staatsloterij. Celtic of Rangers dat zou nog wel kunnen, maar Aberdeen? Die draaien tegenwoordig ergens mee in de middenmoot van de Minnie Mouse competitie, de SPL? Toch staat in de prijzenkast een Europa Cup. Het is de helaas verdwenen Europa Cup II die 25 jaar geleden werd veroverd door Real Madrid in de finale te verslaan op een koude, natte avond in Gothenburg. Een verrassing van formaat die het team van destijds de naam de “Gothenburg Greats” opleverde. Omdat komende zaterdag een benefietwedstrijd ter ere van deze wedstrijd wordt gespeeld op Pittodrie tussen Aberdeen en Manchester United een drieluik over deze bijzondere gebeurtenis.
Dat de benefietwedstrijd juist tegen Manchester United wordt gespeeld is logisch. De manager van Aberdeen in Gothenburg was namelijk Alex Ferguson, de kauwgom knauwende Schot. Nadat bleek dat een re-match tegen Real Madrid onbetaalbaar was (wat een walgelijk poenerige club is dat Real toch) werd er een belletje gepleegd naar Ferguson. Die hapte meteen toe, want Aberdeen blijft toch de plek waar zijn managerscarričre echt begonnen is. Daarbij komt nog dat Ferguson als een van de weinige levende mensen de “Freedom of the City of Aberdeen” heeft. Dit houdt in dat hij gewapend door Aberdeen mag lopen en deze wapens mag gebruiken als de stad wordt aangevallen. Nelson Mandela en Mikhail Gorbatsjov mogen dit ook, dus Ferguson is in een goed gezelschap.
Terugkijkend begon de opmars van Aberdeen in 1978, een goed jaar want mijn geboortejaar. Aberdeen besloot om Ferguson aan te stellen, die bij East Stirlingshire en St. Mirren goede resultaten had behaald. Aberdeen behoorde dat moment al bij de top, want het was het seizoen ervoor op plek twee geëindigd. De manager, Celtic legende Billy McNeill, had echter een aanbieding van zijn grote liefde gekregen en kon die niet weigeren. Aan Alex Ferguson dus de taak om dat te overtreffen en dat ging moeizaam in het eerste jaar. Ferguson had namelijk spelers in zijn team die ouder waren dan hijzelf was en zijn onbeschofte gedrag schoot veel spelers in het verkeerde keelgat. Achter zijn rug om kreeg hij de bijnaam “Furious Fergie” en het bestuur twijfelde of ze er wel goed aan hadden gedaan om een relatief kleine naam als Ferguson aan te stellen. Fergie’s geluk was dat destijds managers minder snel werden ontslagen dan tegenwoordig en hij mocht, ondanks een ietwat teleurstellende vierde plek, toch blijven.
Dat bleek een uitstekende keuzen, want Ferguson ging verder bouwen aan zijn team en begon respect af te dwingen bij zijn spelers. Aberdeen steeg na grote hoogten en op de laatste speeldag pakten Ferguson en zijn mannen de titel in de SPL. Voor het eerst sinds 1955 ging de schaal naar het noordoosten van Schotland en voor het eerst in vijftien jaar was er een andere club dan Celtic of Rangers kampioen geworden. Het zou het begin zijn van de “New Firm”, een periode waarin Aberdeen en Dundee United de rollen van de “Old Firm” overnam en de Schotse prijzen verdeelden. Lang zou het niet duren, maar het is een periode waar menig neutraal toeschouwer in Schotland graag over praat. Ferguson voedde het New Firm gevoel ook heel erg door flink af te geven op de Old Firm (Ferguson was een grote Rangers fan) en de media te beschuldigen de andere clubs te negeren. De grote vijand waar Fergie en zijn mannen zich tegen konden afzetten was gevonden.
Ferguson zou uiteindelijk tot 1986 blijven, waarna hij de scepter overnam bij Manchester United. In 1984 en 1985 werd nogmaals de Schotse titel gepakt. Ook Schotse bekers nam hij gretig in beslag. De Scottish Cup werd in 1982, 1983, 1984 en 1986 gewonnen, terwijl de League Cup in 1986 werd gewonnen. Het ultieme moment zat hier echt nog niet bij, dat vond namelijk plaats op die bewuste avond in Gothenburg. Daar zou Ferguson een prestatie leveren die misschien wel de grootste was in zijn hele leven. Later zou hij daarover zeggen: "I had done something worthwhile with my life". Een heel beladen uitspraak voor iemand die ondermeer driemaal de Champions League zou winnen en elf Premier League titel. Het maakt duidelijk dat de winst van de Europa Cup II wel een heel bijzondere prestatie is geweest.
De route naar de Europa Cup II liep via de nationale beker en als je een ding kan zeggen is dat Aberdeen die in 1982 meer dan verdiende. Iedere ronde stond er een zware wedstrijd op het programma, onder meer in de vierde ronde tegen Celtic. In de finale was Rangers de tegenstander. Rangers, een team dat in Aberdeen meer gehaat wordt dan welk ander team dan ook. Sommige fans van de Rangers zeggen dat de haat van Aberdeen richting Rangers groter is dan die van Celtic richting de Rangers. Overbodig om te zeggen dat Hampden Park goed vol zat voor deze finale. Op de bank van Rangers zat als manager de grootste speler die ze ooit hebben gehad in het blauwe gedeelte van Glasgow: John Greig. Wat had Ferguson dat graag willen zijn, maar zijn carričre bij Rangers was onmogelijk gemaakt door fanatieke supporters die het niet konden uitstaan dat Fergie met een katholiek was getrouwd. Gedesillusioneerd was Ferguson dan ook na twee seizoenen naar Falkirk vertrokken, ondanks dat zij goalgemiddelde ver boven de 1 op 2 liep. Met winst in deze finale kon Ferguson zijn gram halen op die sektarische fans, en wraak is de olie waarop Fergie loopt.
Greig was geen tactisch wonder als manager en Ferguson wist dat hij een goede kans maakte om hem af te troeven. Toch kwam Rangers als eerste op voorsprong, maar die werd weer ongedaan gemaakt dor Alex McLeish, de huidige manager van Birmingham City. Met een 1-1 stand na negentig minuten kwam het aan op verlengen. Hierin deed Ferguson enkele geniale omzettingen en via drie mensen die nu alle drie als manager aan de slag zijn in Schotland (zou het toeval zijn dat veel ex-spelers van Fergie nu manager zijn) werd het 4-1. Mark McGhee (nu Motherwell), Gordon Strachan (nu Celtic) en Neale Cooper (nu Peterhead) brachten deze stand op het bord en Ferguson kon buiten de Cup ook een lange neus trekken naar de fans van Rangers die hem hadden verketterd. Aberdeen ging dus in juli ook weer de grote bak in voor Europees voetbal, maar had de pech een van de vier clubs te zijn die voorrondes moest spelen.
Behalve Aberdeen moesten ook de bekerwinnaars van Zwitserland, Wales en Portugal deze voorronde spelen. Aberdeen moest uiteindelijk afreizen naar Sion om het tegen de plaatselijke FC op te nemen. Op papier een tegenstander die ze moesten kunnen hebben, maar die zeker niet onderschat mocht worden. Ferguson motiveerde zijn team tot op het bot en Aberdeen speelde zijn beste wedstrijd tot dan toe. De Zwitsers werden werkelijk afgeslacht en mochten gelukkig zijn dat er na negentig minuten slechts 7-0 op het scorebord van Pittodrie stond. In Zwisterland zelf deed Aberdeen het nog eens dunnetjes over en wonnen de Schotten met 1-4. De eerste en tweede ronde werden daarna ook gewonnen van respectievelijk Dinamo Tirana en Lech Poznan. Ferguson was tevreden, want vooraf was zijn doel geweest om minimaal de laatste acht te halen en daar waren zijn mannen in geslaagd.
The Gothenburg Greats: Part II
Aberdeen zat dus in de kwartfinale met enkele heel grote namen als mogelijke tegenstander. De club kon namelijk loten tegen Barcelona (die de Europa Cup II een jaar eerder wonnen), Real Madrid, Internazionale, Paris Saint-Germain en Bayern München. Het werd uiteindelijk de laatste club en de hele stad was in rep en roer, want zo’n grote naam komt niet iedere dag op bezoek. Bayern München had in de tien jaar daarvoor driemaal de Europa Cup I gewonnen en had net naast de Duitse titel gegrepen, waardoor ze in het EC II toernooi terecht waren gekomen. Overigens pakte de Duitse kampioen HSV de EC I in 1983, wat nogmaals bewees dat Bayern niet van zomaar een ploeg de titelstrijd had verloren. In Aberdeen keek iedereen erg tegen de Duitsers op en er waren weinig fans die hun team een kans gaven, maar ze zouden er hoe dan ook een feest van maken.
Bayern was in de kwartfinale terecht gekomen via overwinningen op Torpedo Moskou en Tottenham Hotspur. Vooral tegen die tweede tegenstander maakten de Duitsers veel indruk. In het Olympiastadion werd de club uit Noord-Londen op een hoopje gespeeld. Maar liefst 4-1 werd het en 5-2 over twee wedstrijd gezien. Erg indrukwekkend, aangezien de Spurs vooraf werden gezien als een van de favorieten voor de eindzege in de EC II. Gelukkig was er destijds nog geen sprake van geplaatste en ongeplaatste teams, waardoor deze twee favorieten elkaar al in de tweede ronde hadden getroffen. Nu mochten de Münchenaren dus opnieuw naar het Britse eiland, maar eerst was er de wedstrijd in München waar opvallend weinig fans op af kwamen. Het Britse vak was natuurlijk wel uitverkocht, maar de Duitse toeschouwers zagen deze wedstrijd als een formaliteit. Aberdeen had namelijk nog nooit wat gepresteerd in Europa.
In München miste Aberdeen zijn sterspeler Gordon Strachan en Ferguson besloot daarom erg verdedigend te starten. Bayern zette meteen druk en zowat de hele wedstrijd werd doorgebracht op de helft van de Schotten. Die gaven echter geen krimp en bij de rust stond het nog steeds 0-0. De grote vedetten van Bayern, Paul Breitner, Uli Hoeness and Karl-Heinz Rummenigge, wisten niet wat ze meemaakten en gaven in de tweede helft extra gas. Jim Leighton, de keeper zonder voortanden, had echter een superavond in München en hield alles eruit. De Duitse showboys raakten steeds meer gefrustreerd, want met een 0-0 naar de Schotse oliestad afreizen was geen aantrekkelijk vooruitzicht. Er werd nog een tandje bij geschakeld, maar de mannen van Fergie hielden het vol. 0-0 en “everything to play for” in Schotland.
Het was een koude, mistige nacht in maart en Aberdeen en Bayern München stonden voor de tweede maal in korte tijd tegenover elkaar. Pittodrie was stampensvol met 24.000 fans en in de verte huilden de misthoorns van de schepen. Deze wedstrijd had vooraf al alles in zich om legendarisch te worden en dat werd hij dan ook. Strachan was er weer bij en die kon de ploeg net dat tikje extra geven wat nodig kon zijn om de Duitsers uit hun ritme te brengen. Ferguson had zijn spelers opgedragen om fel van start te gaan en de sterspelers van de Duitsers hard aan te pakken. Zo wilde hij laten blijken aan de tegenstander dat er niets te halen zou zijn in Aberdeen.
Zo gezegd, zo gedaan. De Duitsers werden met enige regelmaat onder de graszoden gestopt en voelden zich erg onwennig op het intimiderend Pittodrie. In de eerste minuten kreeg Aberdeen een aantal goede kansen, maar het was Bayern dat tegen de verhouding in op 0-1 kwam. Klaus Augenthaler was de gevierde man en ineens leek kwalificatie ver weg. Met klassiek “kick & rush” probeerde Aberdeen de Duitse muur te ontregelen en het had uiteindelijk succes. Eerst kopte Alex McLeish de bal snoeihard op de lat, maar vlak voor de rust had Neil Simpson meer succes en met 1-1 gingen beide clubs de kleedlokalen weer in. De sfeer op de tribune werd beter en beter, want al 135 minuten lang was Aberdeen gelijkwaardig aan het grote Bayern. Enige vrees was dat de ploeg zich in de eerste helft al had leeggespeeld in het fysieke gevecht, maar dat was een zorg voor later.
De tweede helft was geen verwennerij voor de liefhebber van goed voetbal, want het was opnieuw een fysieke slijtageslag. Via Hans Pfügler kwam Bayern opnieuw op voorsprong en Aberdeen stond voor de moeilijke opgave om twee doelpunten te maken om nog door te gaan. Ferguson zette er nog een spits in om alles of niets te spelen. Het doel van de Duitsers werd flink onder vuur genomen en de verdediging kraakte in al zijn voegen. Met overtredingen hield Bayern zich overeind, maar overtredingen betekenden ook gevaarlijke vrije trappen. Via een van die vrije trappen werd McLeish bereikt die de bal vol op zijn plaat nam. Snoeihard vloog de bal langs Muller in de touwen. Het was weer gelijk en met nog een klein kwartiertje op de klok zat Aberdeen weer volop in de race.
Een van de spelers die Ferguson had ingebracht was John Hewitt. Hewitt was een redelijke speler bij Aberdeen, maar flopte daarna bij Celtic. Daarna werd hij een soort antiheld, die veel blunders maakte in zijn carričre. Hij probeerde het nog als manager, maar zelfs bij Dundalk en Cove Rangers lukte het niet. Tegenwoordig is hij werkzaam in, hoe kan het ook anders in Aberdeen, de olie-industrie. In 1983 had hij echter zijn topjaar en een van zijn hoogtepunten dat jaar vond plaats in die wedstrijd tegen Bayern. Slechts twee minuten was Hewitt op het veld toen hij de bal voor zijn voeten kreeg. Hewitt dacht niet na en tikte de bal door de benen van Muller. 3-2 en Pittodrie ontplofte. Nog elf minuten was de club af van de halve finale en op de tribune werden ze helemaal gek van geluk en de zenuwen.
Uiteraard werd de boel dichtgegooid door Ferguson om die elf minuten ongeschonden door te komen. Dat leek te lukken totdat Rummenigge de 3-3 op zijn voeten had. Jim Leighton maakte echter een van zijn mooiste en belangrijkste reddingen uit zijn leven. Het cliché luidt dat Duitsers pas verslagen zijn als ze in de bus zitten, dus het was nog even billenknijpen voor de fans van Aberdeen. De tijd tikte nog nooit zo sloom weg al op die avond en er werd wat afgescholden op de tribune. Men vermoedde een complot tussen de Duitsers en de UEFA, maar die gedachten verdwenen in de ijskoude mist toen de scheidsrechter affloot. Aberdeen in de halve finale van een Europese Beker. Het is een understatement om te stellen dat het nog lang onrustig bleef in Aberdeen.
The Gothenburg Greats: Part III
In de halve finale had Aberdeen veel geluk, ze mochten het namelijk opnemen tegen Waterschei. Waterschei? Inderdaad, niet echt een bekende naam vandaag de dag. Tegenwoordig staat Waterschei, na de fusie met stadsgenoot Winterslag, namelijk bekend als Racing Genk en is het een redelijk grote naam in België. Destijds was Waterschei ook best een ploeg waar rekening mee werd gehouden. De Limburgers wonnen in zowel 1980 als 1982 de "Beker van België" en na redelijke resultaten in het eerste Europese avontuur, ging het nu helemaal fantastisch. Vooral thuis, tussen de dampen uit de mijnschachten, was de ploeg onverslaanbaar. De eerste drie rondes werd er met 7-1, 4-1 en 3-0 gewonnen. Aberdeen was dus gewaarschuwd, maar had het geluk eerst thuis te mogen spelen.
Waar tegen Bayern in de eerste wedstrijd erg verdedigend werd begonnen, besloot Ferguson nu meteen de tegenstander bij de strot te grijpen en niet meer los te laten. De Belgen, toch ook geen kleintjes, werd compleet overdonderd. Dougie Bell speelde zijn beste wedstrijd in zijn carričre op het Schotse middenveld, zonder te scoren. Black, Simpson en McGhee scoorden voordat de Belgen wat terugdeden. Aberdeen was echter niet tevreden met de 3-1, gezien de thuisvorm van Waterschei en via Weir en McGhee kwam de 5-1 op het scorebord. Aberdeen had zo goed gespeeld dat de return slechts een formaliteit was. De 1-0 nederlaag zal dan ook niemand wat geďnteresseerd hebben. Aberdeen stond in de finale en mocht het in Gothenburg opnemen tegen Real Madrid.
Real Madrid dus, de grootste naam in het Europese voetbal. Vooraf was de club al de grote favoriet voor de beker en ze waren al een eind op weg door de finale te halen. Veel hadden gehoopt dat de finale tussen de Spaanse grootheden Barcelona en Real Madrid zou gaan, maar Barcelona vloog er eerder uit. Aberdeen werd dus de tegenstander en weinig mensen gaven de Schotten een kans. Goed, de stunt tegen Bayern was uniek, maar een tweede keer zoiets uithalen zou wel erg lastig worden. Alleen al door dat maagdelijk witte shirt en de aanwezigheid van Alfredo di Stefano als coach op de bank van Real Madrid zou Aberdeen zou in de war raken dat de beker wel naar Madrid moest gaan, was de algemene opinie.
Op 11 mei 1983 zou de wedstrijden worden gespeeld en die dag was er geen plek op een boot of vliegtuig meer te krijgen vanuit Schotland naar Zweden. Gothenburg zag rood van de Schotten, die de taxfreeshops op de boten helemaal hadden leeg gekocht. De hele dag was het dan ook feest in Gothenburg. Spanjaarden, famous for not travelling, waren maar met een paar honderd man aanwezig en zagen het met gefronste wenkbrauwen aan. Ze snapten niet dat de Schotten al zo aan het feesten waren, terwijl de wedstrijd nog gespeeld moest worden. Misschien dat de fans van Aberdeen wel een regendans aan het doen waren, want een slecht veld zou in het voordeel zijn van hun club. Of het een regendans was of niet, het werkte, want het ging de rest van de dag gieten in de Zweedse stad. Het veld in het Ullevi stadion was zompig en loodzwaar geworden. De gladde, Spaanse vedetten keken al geďrriteerd bij de warming-up, terwijl Ferguson met een grote grijns stond te kijken.
Ferguson had, voor het psychologische effect, Jock Stein uitgenodigd voor deze wedstrijd. Stein, de grootste Schotse manager ooit, die ondermeer de Europa Cup I in 1967 had gewonnen met Celtic gaf de spelers advies en vertelde over zijn ervaringen met Europese finales. Verder gaf hij Ferguson het advies om een goede fles whiskey te kopen voor Di Stefano en hem wat te paaien, om zo een beetje een onderdanige indruk te wekken. Op die manier zou Di Stefano misschien kunnen denken dat Aberdeen allang blij was met het bereiken van de finale en zichzelf weinig kans gaf in de finale. Of “De Blonde Pijl” dat heeft gedacht na het krijgen van de fles whiskey is onbekend, maar het zou zomaar kunnen dat het heeft geholpen.
Behalve dat Real Madrid een grotere naam had in het voetbal spraken ook de statistieken in het voordeel van de Spanjaarden. De vier jaar voor deze finale was er namelijk drie maal een Spaanse winnaar geweest. In 1980 was Valencia dat de finale won van Arsenal. De coach van Valencia op dat moment was… Di Stefano. Real Madrid zelf had ook al ervaring met Europa Cup II finales, want in 1971 stond de club ook al in de finale. Deze ging, na penalty’s, verloren tegen Chelsea. Real Madrid had een team dat barste van de sterren en achterin stonden enkele slagers, ondermeer het scheermes Camacho. Aan Real Madrid zat toen, net als tegenwoordig een Nederlands tintje, want John Metgod was centrale verdediger in dat team.
Voor de wedstrijd zat Ferguson weer flink te dubben of hij moest starten zoals tegen Bayern, dus erg behoudend, of zoals tegen Waterschei, vol op de aanval. Hij liet een bal op het veld vallen en die bleef doodstil liggen in het gras. De tactiek was dus snel bepaald, er zou hoofball worden gespeeld. Dat het een succesvolle keuze was bleek al in het begin. Binnen de vijf minuten was er een bal op de lat geweest na een schitterende volley van Black en, veel belangrijker, had diezelfde Black al een doelpunt gemaakt. De spits van Aberdeen was er als de kippen bij toen McLeish een hoge bal doorkopte. Het vervelende aan de voorsprong was dat niemand die verwacht had en er ineens twijfel ontstond bij de Schotten. Ferguson ging daarom, zoals we van hem gewend zijn, als een Tokkie staan schreeuwen langs de kant, maar de twijfel bleef en Real Madrid kwam langzaamaan in de wedstrijd.
De Madrilenen kregen enkele kansen en in de vijftiende minuut zelfs eentje die niet te missen was in de vorm van een penalty. Leighton kon hem niet stoppen en Juanito maakte de 1-1. Misschien wel een geluk bij een ongeluk, want hierdoor kon Aberdeen weer zijn fysieke spelletje spelen. Een doelpunt zat er helaas niet meer in voor ze en in de 87e minuut moest ook nog spits Eric Black eruit. Ferguson besloot Hewitt, de held tegen Bayern, erin te zetten. Die speelde echter zo waardeloos, dat Fergie hem in de verlenging er alweer uit wilde halen. Achteraf een geluk, want via een counter in de 112e minuut kwam de bal vrij op de linkerkant voor Aberdeen. Hewitt deed zijn eerste goede actie van de wedstrijd door goed mee te lopen. McGhee gaf hem perfect voor en Hewitt kopte hem langs Agustin.
De spelers van Real Madrid, die erbij liepen als verzopen katten, waren er zo door van slag dat ze in de laatste acht minuten niet echt meer een uitgespeelde kans kregen. Aberdeen won dus de cup en de 14.000 meegereisde fans werden helemaal gek. Ook in Aberdeen zelf ging het helemaal los en Union Street veranderde in een openlucht disco. De volgende dag kregen de Gothenburg Greats een parade in een open bus aangeboden door de stad en maar liefst 100.000 mensen stonden langs de kant om hun helden eer te bewijzen. Zelfs tijdens de eerste landstitel stonden er niet zoveel mensen langs de kant en dit aantal zou ook nooit meer bereikt worden. Met het winnen van de Europese beker was de club ineens naast de beide Old Firm clubs gekomen, was het gevoel van de mensen. Aberdeen was definitief een van de topclubs geworden en van een tweestrijd zou geen sprake meer zijn. Helaas voor hen is dat sinds eind jaren tachtig toch weer het geval.
Aberdeen zou een seizoen later ook de Europese Supercup winnen. Het is de enige Schotse club die daarin geslaagd is. HSV werd in Duitsland op 0-0 gehouden met de “Bayern-taktiek”. In Aberdeen speelde Aberdeen een schitterende wedstrijd en won met 2-0 dankzij goals van Simpson en McGhee. In de lijst van “Best European Games at Pittodrie” staat deze wedstrijd als derde geklasseerd, na de Bayern en Waterschei. Zo succesvol als in 1983 zou de club niet meer zijn in Europa. Landelijk bleef de club tot eind jaren tachtig top en tegenwoordig is de club een van de vele clubs die bij de subtop behoort. Een serieuze aanval op de top zit er niet echt in als je spelers als Dave Bus en Jeffrey de Visscher haalt. Toch denk ik dat Aberdeen de enige club is die het potentieel heeft om de Old Firm te bedreigen. De Edinburgh clubs zitten toch teveel in elkaars vaarwater en er de stad is minder voetbal-minded dan een Aberdeen. De toekomst zal uitwijzen of we nog ooit een topclub krijgen in Aberdeen. Stiekem zou het wel mooi zijn, als was het maar voor de spanning in de Schotse competitie
Aberdeen: Euro Giants
Aberdeen v Manchester United 0-2
En gisteren was dan eindelijk de benefietwedstrijd tussen Aberdeen en Manchester United. Het werd 0-2 voor de Mancunians via een penalty van Carrick en een doelpunt van de goed spelende Rooney. Ferguson had een sterk team opgesteld ter ere van de wedstrijd die in het kader stond van de “Gothenburg Greats”. Voor het eerst in jaren was Pittodrie weer eens stijf uitverkocht en die zagen vlak voor de rust Carrick de 0-1 maken en rond de 60e minuut Rooney 0-2. Na deze wedstrijd kan de echte voorbereiding beginnen voor Aberdeen met ondermeer een trainingsstage in Nederland.
Scottish Clubs in Europe 2008/2009, Part I
We zijn niet eens halverwege de maand juli en de eerste Schotse club ligt er al uit in Europa. Hibernian heeft de twijfelachtige eer om deze club te zijn. De club uit Edinburgh mocht, na de vierde plek vorig seizoen, uitkomen in de zeer prestigieuze Intertoto Cup. Tegenwoordig is die Cup aardig uitgekleed wat dan weer als voordeel heeft dat je amper wedstrijden hoeft te winnen om al in de UEFA Cup terecht te komen. Aangezien Schotland redelijk hoog staat op de Europese ranglijst zou het voor Hibs betekenen dat ze slechts twee rondes hoefden te winnen om in de (voorronde) UEFA Cup terecht te komen. De loting bepaalde dat de eerste tegenstander Elfsborg was uit Zweden en dat een eventuele overwinning zou uitmonden in een wedstrijden tegen Riga of een watertandende wedstrijd tegen de Ieren van Bohemians. Het zou natuurlijk wel een droomaffiche zijn om het door Ieren opgerichte Hibernian te zien spelen tegen de Bohemians.
Ondanks dat de Zweedse competitie geen flikker meer voorstelt (de kampioen moet al in de eerste voorronde van de Champions League uitkomen, samen met kampioenen uit Luxemburg, Albanië en Moldavië) bleek Elfsborg geen misselijke tegenstander. De club stond namelijk tweede in de competitie, die al in volle gang was. De manager van Hibs, Mixu Paatelainen, was er dan vooraf ook niet gerust op, terwijl veel fans het al over de clash tegen Bohemians hadden. De ongerustheid van de Fin bleek terecht, want op Easter Road werd Hibernian al met 0-2 overklast. Zweeds international Anders Svensson (ex-Southampton) was de grote man en eigenlijk was het al over na een wedstrijd. De wedstrijd in Zweden werd opnieuw een teleurstelling voor de Hi-Bees, want wederom werd er met 2-0 verloren. De conclusie is dat er nog veel werk aan de winkel is in het groene deel van Edinburgh.
quote:Dat kan gebeuren, Utrecht is er vorig seizoen ook uitgegaan tegen Hammarby.Op maandag 14 juli 2008 19:49 schreef Barnet_Bee het volgende:
14/07/2008
[ afbeelding ] [ afbeelding ]
Scottish Clubs in Europe 2008/2009, Part I
We zijn niet eens halverwege de maand juli en de eerste Schotse club ligt er al uit in Europa. Hibernian heeft de twijfelachtige eer om deze club te zijn. De club uit Edinburgh mocht, na de vierde plek vorig seizoen, uitkomen in de zeer prestigieuze Intertoto Cup. Tegenwoordig is die Cup aardig uitgekleed wat dan weer als voordeel heeft dat je amper wedstrijden hoeft te winnen om al in de UEFA Cup terecht te komen. Aangezien Schotland redelijk hoog staat op de Europese ranglijst zou het voor Hibs betekenen dat ze slechts twee rondes hoefden te winnen om in de (voorronde) UEFA Cup terecht te komen. De loting bepaalde dat de eerste tegenstander Elfsborg was uit Zweden en dat een eventuele overwinning zou uitmonden in een wedstrijden tegen Riga of een watertandende wedstrijd tegen de Ieren van Bohemians. Het zou natuurlijk wel een droomaffiche zijn om het door Ieren opgerichte Hibernian te zien spelen tegen de Bohemians.
Ondanks dat de Zweedse competitie geen flikker meer voorstelt (de kampioen moet al in de eerste voorronde van de Champions League uitkomen, samen met kampioenen uit Luxemburg, Albanië en Moldavië) bleek Elfsborg geen misselijke tegenstander. De club stond namelijk tweede in de competitie, die al in volle gang was. De manager van Hibs, Mixu Paatelainen, was er dan vooraf ook niet gerust op, terwijl veel fans het al over de clash tegen Bohemians hadden. De ongerustheid van de Fin bleek terecht, want op Easter Road werd Hibernian al met 0-2 overklast. Zweeds international Anders Svensson (ex-Southampton) was de grote man en eigenlijk was het al over na een wedstrijd. De wedstrijd in Zweden werd opnieuw een teleurstelling voor de Hi-Bees, want wederom werd er met 2-0 verloren. De conclusie is dat er nog veel werk aan de winkel is in het groene deel van Edinburgh.
Annan Athletic: A New Face in the League
De een zijn dood is de ander zijn brood, luidt het cliché. In Schotland ging dit cliché afgelopen seizoen zeker op met het verdwijnen van Gretna. De club, die in drie jaar van de laagste naar de hoogste divisie was gepromoveerd, bleek een luchtbel van jewelste. Even leek het er nog op dat de club weer werd teruggezet naar de laagste divisie, maar zelfs dat bleek er niet in te zitten. In juni werd de stekker uit Gretna FC getrokken en over een paar jaar zal het stadje weer alleen bekend zijn vanwege de Las Vegas-achtige trouwerijen en niet meer vanwege de voetbalclub. Er zal ooit wel weer een club in Gretna worden opgericht, maar die zal (net zoals Gretna tot aan 2002) in de lagere regionen van het Engelse voetbal gaan uitkomen.
Het verdwijnen van Gretna opende wel perspectieven voor andere club. Schotland heeft namelijk, evenals Nederland tot aan dit seizoen, een gesloten competitie. Promotie naar en degradatie uit de profcompetitie is niet mogelijk. Vandaar dat je niet bij de 42 clubs kunt komen zonder dat er eentje failliet gaat. Dat was nu het geval met Gretna en veel ambitieuze clubs dienden een aanvraag in. Zelf hoopte ik dat enkele illustere namen uit het verleden zouden proberen gekozen te worden. De naam van Third Lanark zong rond, maar helaas bleek deze legendarische club uiteindelijk toch geen verzoek in te dienen.
Uiteindelijk waren er vijf clubs die een verzoek indienden: Annan Athletic, Spartans, Edinburgh City, Cove Rangers en Preston Athletic. Een beetje teleurstellend was dat wel, want als stadionfreak kan ik van vier van de vijf clubs niet echt wild worden. Alleen Edinburgh City heeft een apart stadion. Die spelen namelijk in het Meadowbank Stadium, ooit gebouwd voor de Commonwealth Games en een stadion dat lange tijd ex-profclub Meadowbank Thistle als bespeler had. Ik hoopte dus heel erg dat deze club gekozen zou worden, maar uiteindelijk werd het Annan Athletic, een club die ironisch genoeg vlakbij Gretna speelt (op zo’n acht miles afstand).
Annan Athletic dus, een club die mij weinig tot niets zegt. Het stadion, Galabank Stadium, is een nieuwbouw gevalletje onder enig origineel element. Er kunnen 3.500 mensen in, waarvan er maar liefst 500 kunnen zitten. Lichtmasten heeft het stadion niet, maar een van de voorwaarden om mee te mogen doen in de League was dat de club die zou laten aanleggen. De planning is dan ook om dat te gaan doen in de komende maanden, want in de winter kan het nogal eens donker zijn in Schotland. Positief aan het stadion zijn de faciliteiten, die zijn dik in orde en mede daardoor heeft de club de stemming gewonnen.
Rondneuzend in de geschiedenis van de club valt me vooral het oprichtingsjaar er op. Dat is namelijk 1942, middenin WO II. Een raar moment om een club op te richten, maar in Annan deden ze het. De club kwam wisselend uit in de lagere divisies van Schotland en Engeland, dat laatste is makkelijk te verklaren door de ligging van Annan vlak bij de Engelse grens. Pas in 1987 werd kwam de club terecht in de East of Scotland League, een van de vier regionale divisies net onder de League. In die competitie was Annan erg succesvol met titels in 1990 en 2000 en twee Cup Finals in de East of Scotland Cup. Op sportief vlak is het dus zeker geen verkeerde club.
Doordat het sportief erg aardig op de rails stond besloot de club in 2000 een gooi te doen naar een plek in de Scottish League. De Schotse FA had besloten de League van 40 clubs uit te breiden naar 42 en Annan had wel oren naar een van die twee plekken. Er werd echter gekozen voor twee clubs uit de Highland League: Elgin City en Peterhead. In 2002 was er opnieuw een plekje vacant en Annan hoopte dat zij ditmaal wel zouden worden gekozen, maar ook ditmaal ging de plek aan hun neus voorbij. De poenerige rivaal Gretna werd gekozen en ondanks het treurige einde van die club hebben ze wel voor spektakel gezorgd.
Door dat einde was er dit seizoen weer een kans. Annan had eigenlijk op sportief vlak een erg matig seizoen doorgemaakt. Waar de club in 2007 voor de derde, en waarschijnlijk laatste, keer de East of Scotland League won, werd de club afgelopen seizoen slechts zevende. Achter de drie andere kandidaten voor de League uit de EoS League (Cove Rangers was de enige kandidaat uit een andere divisie). Voor de League clubs was dit echter geen reden om niet te stemmen op Annan. Grote favoriet Spartans lag er al snel uit door het arrogante gedrag van de club vooraf aan de verkiezing, terwijl Edinburgh City toch een probleem had door zijn Oostblokstadion. Preston was nooit echt serieus kandidaat, en Annan versloeg in de laatste stemronde Cove Rangers in een rechtstreeks duel. Komend seizoen maar eens afwachten wat de Galabankies laten zien in de Third Division. Ik ben in ieder geval benieuwd.
A Scheidt Player
“Shittu slaat bod van de Rangers af”, was de afgelopen dagen te lezen in de Schotse kranten. Danny Shittu, een verdediger van Watford die buiten zijn verdedigende kwaliteiten, in Engeland vooral bekend om zijn rare achternaam. Op het moment dat Shittu aan Rangers werd gelinkt moest ik meteen denken aan de slechtste aankoop die Celtic ooit heeft gedaan: die van Rafael Scheidt. Buiten het feit dat het een dramatische speler was en hij een vermogen kostte aan transfersom en loon, viel hij vooral op door zijn achternaam die makkelijk te verbasteren is tot ‘Shit’. Scheidt is eigenlijk exemplarisch voor de periode John Barnes. Deze ex-vedette van Liverpool kwam onervaren naar Celtic en deed het er zo dramatisch dat hij nergens meer een kans heeft gekregen. Een van de redenen waarom hij weg moest was het aankopen van deze Scheidt voor maar liefst vijf miljoen en dat terwijl Barnes Scheidt alleen maar op videoband had gezien. Niet erg slim dus om als beginnend manager al je geld om een aankoop te zetten die je nog nooit hebt zien spelen.
Rafael Scheidt is een van de zogenaamde “Luxemburgo internationals”. In de tijd dat Luxemburgo bondscoach was van Brazilië werden de meest onbekende namen opgeroepen voor het Braziliaanse elftal. Deze spelers werden daarna door hun zaakwaarnemers aangeboden bij Europese clubs en een Braziliaans international doet het altijd goed. Deze zaakwaarnemers bleken later weer lijntjes te hebben naar Luxemburgo, die weer een aardig bedragje kreeg voor het opstellen van deze spelers. Corrupt natuurlijk, maar ook enorm dom van de Europese clubs om deze spelers te kopen op basis van een videobandje en het feit dat de desbetreffende speler interlands had gespeeld voor Brazilië. Onbegrijpelijk dat er voor zulke grote bedragen niet even naar Brazilië wordt gevlogen om de speler te bekijken. Zo’n vliegticket moet er dan toch ook wel afkunnen?
Bij Scheidt was dit dus niet het geval. Scheidt speelde bij Gremio, een club die vooral Ajacieden zich nog wel kunnen heugen. Het was ook de club waar hij zijn jeugdopleiding had genoten. Eenmaal in de selectie bleek Scheidt niet mee te kunnen en werd verkocht aan een Japanse club. Daar deed hij het redelijk en Gremio haalde hem terug, waar hij uitgroeide tot international en drie onbelangrijke oefenwedstrijden speelde. De speler werd blind door Barnes gekocht voor vijf miljoen pond en is nog steeds een van de allerduurste transfers die Celtic ooit heeft gemaakt. In totaal heeft Rafael Scheidt bijna zes miljoen pond gekost, een bedrag dat Celtic in die tijd wel erg goed kon gebruiken. Het was zowat het hele transferbudget wat Barnes tot zijn beschikking had.
In Glasgow kwamen ze er achter dat Scheidt eigenlijk niet zoveel kon en na drie matige wedstrijden verdween hij op de bank. In de pers werd hij omschreven als een: “slow, unskillful, and lazy player”. Een miskoop pur sang en zijn naam zorgde voor veel woordspellingen in de Schotse tabloids. De makkelijkste is natuurlijk “A Scheidt Player”. Barnes vloog er na minder dan een jaar uit en Martin O ‘Neill kwam. Hij wilde Scheidt wel een kans geven, maar schrok zich kapot toen hij hem zag spelen in een oefenwedstrijd. De Braziliaan kon namelijk niet mee in een oefenwedstrijd tegen Bray Wanderers (een semi-profclub uit Ierland) en werd aan alle kanten voorbij gespeeld. Uiteindelijk werd er met Scheidt een regeling getroffen en mocht hij transfervrij vertrekken. Tegenwoordig speelt hij voor de club Shaanxi Boarong uit China. Dat zal meer zijn niveau zijn voor deze speler die in ieder geval nooit meer hoeft te werken aan het eind van zijn loopbaan.
quote:En vergeet vooral Heerenveen niet tegen Helsingborgs, al was dat meer vanwege een off-day want de eerste wedstrijd werd overtuigend gewonnen als ik me niet vergis.Op maandag 14 juli 2008 20:14 schreef Plato1980 het volgende:
[..]
Dat kan gebeuren, Utrecht is er vorig seizoen ook uitgegaan tegen Hammarby.
Mooi initiatief trouwens, ik ben altijd wel geďnteresseerd in de Schotse competities, het heeft allemaal iets onbedorvens dat in veel landen niet meer te zien is, relatief weinig commercie en des te meer van die nostalgische 'modder en nat gras' voetbalsfeer. En ondanks dat het voetbal zelf vaak niet om aan te gluren is wordt er wél gegarandeerd geknokt voor de winst!
Dat het zo obscuur is maakt het overigens wel moeilijk om te volgen, da's minder. Maar goed, daar is nu mooi dit topic voor.
[ Bericht 20% gewijzigd door Kriegel op 16-07-2008 22:23:34 ]
Waar haal je al die info trouwens weg Barnet Bee? Erg leuke stukjes.
Aberdeen
Opgericht: 1903
Stadion: Pittodrie Stadium (22.199)
Gemiddeld aantal toeschouwers seizoen 2006-2007:
12.475
Bekende spelers: Scott Severin, Karim Touzani, Jeffrey de Visscher, Jimmy Calderwood (trainer)
Aberdeen Football Club is geen kleine naam in het Schotse voetbal. Onder leiding van Alex Ferguson waren The Dons in 1985 de laatste club buiten de Old Firm die de nationale titel veroverde. Daarnaast is Aberdeen één van de slechts drie Schotse clubs die ooit een Europese prijs in de wacht sleepten. Dat gebeurde in 1983 toen Real Madrid werd verslagen in de finale van de Europa Cup II. Later dat jaar moest ook Hamburg SV in de Schotse club zijn meerdere erkennen in de strijd om de Super Cup. Het zijn prestaties die tegenwoordig niet meer worden neergezet in het winderige Pittodrie Stadium aan de Noordzee, al zullen de fans van de noordelijke club zich vorig seizoen voor even hebben teruggewaand in de glorieuze jaren’80. Door een klinkende 4-0 zege op FC Kopenhagen behaalde het team van Jimmy Calderwood de tweede ronde, waarin Bayern München uiteindelijk te sterk was.
Celtic
Opgericht: 1887, eerste wedstrijd in 1888
Stadion: Celtic Park (60.832)
Gemiddeld aantal toeschouwers seizoen 2006-2007:
57.928
Bekende spelers: Artur Boruc, Jan Vennegoor of Hesselink, Evander Sno, Thomas Gravesen, Shunsuke Nakamura, Stephen MacManus, Georgios Samaras
Niet veel clubs op deze planeet hebben een aanhang zo omvangrijk als die van Glasgow Celtic. Vanaf het moment dat de club in 1887 werd opgericht is Celtic Football Club bij uitstek het symbool van het Ierse nationale bewustzijn. Als gevolg van de Ierse diaspora heeft de topclub supporters in alle delen van de wereld. Hoewel de vereniging in eerste instantie is opgericht uit het oogpunt van liefdadigheid – de Ierse katholieke Broeder Walfrid stichtte de club om geld in te zamelen voor de verarmde bevolking van Glasgow – ontwikkelde Celtic ook een ander gezicht. Als de vertolking van de Ierse en katholieke identiteit, werd Celtic niet lang na de oprichting de vlag waaronder de Ierse nationalisten zich schaarde binnen het sektarische conflict tussen katholieken en protestanten in Schotland en Noord-Ierland. Gezien de religieuze achtergrond is de derby tegen ‘het protestantse’ Rangers één van de meest beladen voetbalwedstrijden ter wereld. Buiten de sektarische tegenstelling wordt de rivaliteit gevoed door de sportieve concurrentie, Celtic en Rangers zijn met afstand de meest succesvolle clubs in Schotland. The Bhoys wonnen afgelopen seizoen voor de 42e keer de nationale titel, legde 34 keer beslag op de FA Cup, 13 keer op de League Cup en wonnen als enige Schotse club ooit de Europa Cup I, in 1967.
Dundee United
Opgericht:
Stadion:
Gemiddeld aantal toeschouwers seizoen 2006-2007:
7147
Bekende speler: Mark de Vries
Falkirk
Gemiddeld aantal toeschouwers seizoen 2006-2007:
5387
Hamilton Academical
Gemiddeld aantal toeschouwers seizoen 2006-2007:
1715 (in First Division)
The Accies werden vorig jaar met zeven punten voorsprong op Dundee FC kampioen van de First Division en zijn dit seizoen dus de nieuwkomer op het hoogste niveau. Hamilton Academical Football Club werd in 1874 opgericht door James Blacklock, de toenmalige rector van Hamilton Academy. Daarmee is de club de enige professionele vereniging op het Britse eiland die voortkomt uit een school.
Heart of Midlothian
Gemiddeld aantal toeschouwers seizoen 2006-2007:
16.937
Hibernian
Gemiddeld aantal toeschouwers seizoen 2006-2007:
14.587
Inverness Caledonian Thistle
Gemiddeld aantal toeschouwers seizoen 2006-2007:
4879
Kilmarnock
Gemiddeld aantal toeschouwers seizoen 2006-2007:
7564
Motherwell
Gemiddeld aantal toeschouwers seizoen 2006-2007:
5877
Rangers
Gemiddeld aantal toeschouwers seizoen 2006-2007:
49.955
Saint Mirren
Gemiddeld aantal toeschouwers seizoen 2006-2007:
5609
quote:Nee, geen beslissingswedstrijd. Er was een beslissende stemronde tussen beide clubs. Op het veld zou Cove dik winnen. Annan was afgelopen jaar sportief de slechtste club van de vijf. De ligging (vlakbij Gretna) en de faciliteiten hebben de doorslag gegeven. De eigenlijke favoriet Spartans gedroeg zich vooraf zo arrogant, dat de clubs die club daarom niet hebben gekozen.Op woensdag 16 juli 2008 22:36 schreef Cruoninga het volgende:
Annan en Cove Rangers hebben uiteindeijk een beslissingswedstrijd moeten spelen om deelname in the league?? Waar is die wedstrijd gespeeld? Jammer dat Edinburh City het niet werd. Dat is vanwege Meadowbank? Zo gaan het ook afbreken toch binnenkort?
Waar haal je al die info trouwens weg Barnet Bee? Erg leuke stukjes.
Meadowbank gaat inderdaad platgegooid worden en ze willen er dan een kleiner stadion voor in de plaats zetten.
De info is een combinatie van eigen kennis, websites van clubs en als ik ergens niet uitkom mail ik de club.Ik heb ook een flink aantal boeken over Schots voetbal en Celtic in het bijzonder. Daar kan ik ook veel informatie uit halen. In tegenstelling tot Engelse clubs, krijg je in Schotland bijna altijd antwoord. Dat heb ik ook gemerkt als ik stadions ga bekijken, in Engeland doen ze erg moeilijk, terwijl ze je in Schotland erg hartelijk ontvangen. Geweldig land. Het is dat het eigenlijk alleen per vleigtuig bereikbaar is, anders zou ik vaker naar Schotland gaan dan naar Engeland.
[ Bericht 3% gewijzigd door Barnet_Bee op 17-07-2008 10:03:37 ]
quote:Ik zou het juist leuk vinden als je dit zou afmaken. Hoe meer Schots nieuws, hoe beter. Misschien ook wel mooi om dat als OP te gebruiken.Op woensdag 16 juli 2008 22:46 schreef Cruoninga het volgende:
Dit was trouwens de OP waar ik mee bezig was, had alleen nog wat geschreven over Celtic, Aberdeen en een beetje Hamilton, maar misschien ben jij meer de persoon om dit (af) te maken. Misschien is een kopje ' fans op fok' ook leuk, waarbij bij elke club wordt vermeld welke fokkers sympathie voor die club koesteren. De Old Firm zal wel overheersen, maar ook Hibs, Hearts en Aberdeen zullen wel een paar user achter hun naam krijgen.
Dat van die fans op Fok is ook een leuk idee’tje voor de OP. Mijn club in Schotland is Celtic en ik heb sympathie voor Greenock Morton.
quote:Ze komen uit Edinburgh. Zover ik weer hebben die altijd in de East of Scotland League gespeeld en nooit op profniveau. Het is zo'n universiteitsploeg.Op donderdag 17 juli 2008 12:11 schreef Cruoninga het volgende:
Is Spartans die club uit Edinburgh die voeger ook op profniveau actief was? Of waar komen ze anders vandaan?
The First Black Player in Scotland
Waar in Engeland Viv Anderson eind jaren zeventig pas de eerste gekleurde speler was in het nationale elftal, had Schotland zijn eerste donkere international al in 1881. Om een of andere onverklaarbare reden is kleur nooit een issue geweest in het Schotse voetbal, want na 1881 zijn er nog diverse andere donkere spelers geweest die het donkerblauwe Schotse shirt hebben aangetrokken. Er kan er echter maar een de eerste zijn en voor de Schotten was dat Andrew Watson. Watson werd in 1857 geboren in Brits Guyana (een buurland van Suriname) als zoon van een Schotse suikerplantage-eigenaar en een lokale vrouw. Watson werd nooit verstoten door zijn vader en genoot daardoor enkele topopleidingen in Londen en Glasgow. Hij bleek erg slim te zijn en maar liefst drie studies tegelijk te kunnen volgen. Daarnaast deed hij aan sport in zijn vrije tijd en met name in voetbal blonk hij uit.
Naast het voetballen voor het universiteitsteam, besloot hij ook bij een lokale club te gaan spelen. Via de Glasgowse clubs Maxwell FC en Parkgrove FC kwam hij terecht bij de sterkste club ter wereld van dat moment: Queen’s Park, eveneens uit Glasgow. Er was nog geen echte competitie (de Scottish League werd pas in 1990 opgericht), waardoor de Scottish FA Cup de hoogst haalbare prijs was. Deze cup werd regelmatig gewonnen door Queen's Park, wat op dat moment echt een droomteam had. Watson werd door die SFA Cup winst de eerste donkere speler die een grote prijs won. Ook de Charity Cup, een andere prestigieuze cup, ging geregeld naar Queen’s Park, wat in Watson een waardevolle rechtsback had. De club deed zelfs een aantal keer mee aan de Engelse FA Cup, op dat moment de belangrijkste prijs ter wereld aangezien er in Engeland ook nog geen competitievoetbal was. Queen's Park behaalde in 1884 en 1885 de finale en is daarmee naast Cardiff de enige niet-Engelse club die de FA Cup Final heeft bereikt.
Met Watson ging het ondertussen ook erg goed. Hij werd uitgenodigd voor het Schotse elftal en bij zijn debuut in 1881 stond er meteen een uitwedstrijd tegen de Auld Enemy op het programma. De Kennington Oval in Londen was de plaats van handeling en de Schotten lieten daar nogmaals zien dat zij het sterkste voetballand ter wereld waren. Maar liefst 1-6 werd het en de Schotten lieten de Engelsen verbijsterd achter. Watson deed het erg goed als rechtsback in die wedstrijd. In 1880-1881 schreef Scottish Football Association Annual het volgende over Watson: "Watson, Andrew: One of the very best backs we have; since joining Queen's Park has made rapid strides to the front as a player; has great speed and tackles splendidly; powerful and sure kick; well worthy of a place in any representative team." Maar ook buiten het veld maakte Watson veel indruk en hij werd player-secretary van de club (een zeer belangrijke, eervolle baan).
In Engeland had hij erg veel indruk gemaakt en na een 5-1 overwinning van de Schotten op de Engelsen op Hampden Park kreeg hij een uitnodiging van Londen Swifts uit Engeland. Watson kon bij deze club een aardig zakcentje verdienen en ging in op het aanbod. Hiermee was meteen zijn interlandloopbaan afgelopen, want de Schotse FA nodigde geen spelers uit die in het buitenland speelden. Na twee jaar in Engeland, besloot Watson in 1884 te gaan spelen voor Corinthians. Deze prestigieuze club was het Engelse antwoord op Queen's Park. Ze waren ook zuivere amateurs en geloofden in de puurheid van de sport. Via de Liverpoolse club Bootle, kwam Watson weer terecht in Glasgow, bij zijn geliefde Queen’s Park. Daar sloot hij zijn loopbaan af, waarna hij emigreerde naar India. Daar stierf Watson in 1902 aan een onbekende ziekte. In 1926 werd zijn naam toch weer genoemd in Schotland. Watson werd namelijk gekozen als rechtsback in het Schotse Elftal allertijden (dat ging destijds over de eerste vijftig jaar van het team). Door alleen te stellen dat hij de eerste donkere voetballer in Schotland was doe je hem dan ook flink tekort, want dit bewijst dat het een geweldige voetballer was.
Andrew Watson, staand in het midden
En wat is dat met die malle petjes erbij? Gevangenis elftal?
Dat zijn zogenaamde caps. Je kreeg zo'n petje als je een interland speelde. In de UK noemen ze het aantal interlands dat iemand heeft gespeeld daarom nog steeds 'caps'.
quote:Wat moet ik me daar dan bij voorstellen? Een speelstijl zoals bijvoorbeeld totaalvoetbal of eerder een van de verschillende vormen van pre- Association Football, dus met andere regels e.d.?In Engeland was bijvoorbeeld de rugbystijl van voetballen nog erg populair.
quote:Met de bal lopen totdat een tegenstander hem afpakte of de lange bal naar voren. Overspelen werd in de beginjaren van het voetbal in Engeland als laf gezien. Pas toen de Schotten, die de bal wel naar elkaar overspeelden, keer op keer de Engelsen versloegen gingen de Engelsen ook overspelen.Op donderdag 17 juli 2008 20:19 schreef Kriegel het volgende:
Grappig van die caps, nooit geweten dat dat daar vandaan kwam.
[..]
Wat moet ik me daar dan bij voorstellen? Een speelstijl zoals bijvoorbeeld totaalvoetbal of eerder een van de verschillende vormen van pre- Association Football, dus met andere regels e.d.?
Geweldig stukje weer, trouwens. Dit topic gaat zo precies de sfeer uitademen die het Schots voetbal aantrekkelijk maakt. Ik zal eens kijken wat ik kan doen met die OP in spe. Ben in het buitenand en blijf daar nog wel even, maar misschien vind ik nog wel gnoeg tijd.
Kan je trouwens wat titels noemen die gaan over het Schotse voetbal?
quote:De ultieme vorm van vechtvoetbal dus!Op donderdag 17 juli 2008 20:33 schreef Barnet_Bee het volgende:
[..]
Met de bal lopen totdat een tegenstander hem afpakte of de lange bal naar voren. Overspelen werd in de beginjaren van het voetbal in Engeland als laf gezien. Pas toen de Schotten, die de bal wel naar elkaar overspeelden, keer op keer de Engelsen versloegen gingen de Engelsen ook overspelen.
Tactisch wel achterlijk natuurlijk.
quote:Sterker nog, Celtic heeft de meeste fanclubs wereldwijd en heeft ook de meeste buitenlandse seizoenkaarthouders (20% woont in Ierland)Op woensdag 16 juli 2008 22:46 schreef Cruoninga het volgende:
Niet veel clubs op deze planeet hebben een aanhang zo omvangrijk als die van Glasgow Celtic.
Dit seizoen voor nr. 43
quote:Queen's Park is inderdaad lange tijd even groot geweest als Celtic en Rangers. Met Third Lanark en Clyde had je nog twee clubs die tienduizenden toeschouwers trokken. Partick Thistle was dan weer wat kleiner, maar had zo nu en dan ook meer dan 40.000 man op de tribune.Op donderdag 17 juli 2008 20:52 schreef Cruoninga het volgende:
Queens Park, legendarische club. Nog altijd de bespeler van wat 's werelds oudste voetbalstadion heet te zijn: Hampden Park. In de jaren 50 was Queens Park met enkele tienduizenden vaste bezoekers toch ongeveer net zo groot als Celtic en Rangers? Weet jij hoe het zat met die oude verhoudingen in Glasgow, Barnet?
De verhouding zijn/waren vooral geografisch. Celtic is Oost-Glasgow (waar veel Ierse immigranten woonden), Rangers is Zuidwest-Glasgow (hoewel Rangers de enige club is die ook uit andere delen van Glasgow veel fans trekt) en Queen's Park was Zuid-Glasgow (het chique gedeelte van Glasgow, de club was dan ook erg upperclass). Partick Thistle is Noord-Glasgow is trekt tegenwoordig veel studenten en mensen die niets met de Old Firm of het chique Queen's Park hebben. Clyde is verhuist naar Cumbernauld, een voorstadje van Glasgow en Third Lanark is in 1967 verdwenen (door een zeer malafide eigenaar die huizen op de plek van het stadion wilde zetten). Veel fans zijn daarna Pollok FC (een Junior club) of Queen's Park gaan volgen.
quote:John Rafferty met "One Hunderd Years of Scottish Football" en Bob Crampsey met "The Scottish Football League" zijn absolute aanraders.Op donderdag 17 juli 2008 20:52 schreef Cruoninga het volgende:
Geweldig stukje weer, trouwens. Dit topic gaat zo precies de sfeer uitademen die het Schots voetbal aantrekkelijk maakt. Ik zal eens kijken wat ik kan doen met die OP in spe. Ben in het buitenand en blijf daar nog wel even, maar misschien vind ik nog wel gnoeg tijd.
Kan je trouwens wat titels noemen die gaan over het Schotse voetbal?
In "The Rivals Game" van Douglas Beattie staat een hoop geschreven over de Old Firm en de Edinburgh Derby. Erg boeiend, want hij gaat erg diep in op de materie. Best boek specifiek over de Old Firm vind ik "Glasgow's Giants" van Bill Murray. Het is geschreven in 1988, maar nog steeds erg goed. Gelukkig staat de 9-in-a-row van de Huns er dus niet in.
De Rejected FC serie van Dave Twydell is ook een aanrader en gaat vooral over verdwenen clubs, waaronder Third Lanark. Niet specifiek Schotland, maar er staan wel een hoop verhalen in over Schotse stadions is "Engineering Archie" van Simon Inglis. Gaat over Archibald Leitch, dé stadionontwerper van de UK. Het was een Schot en zowat alle stadion die wat voorstellen in de UK heeft hij ontworpen.
Voor de rest heb ik ook nog een hoop Celtic gerelateerde boeken, maar dat zal je minder interesseren. Ik heb er ook eentje over een Hibsfan die een seizoen lang Heartsfan is: "Heartfelt" van Aidan Smith. Misschien is dat iets voor je? Ook "Hunting Grounds" van Gary Sutherland is een leuke. Hij bezoekt in dat boek de 42 Schotse Leaguegrounds in een seizoen (gaat over het seizoen 2006/2007).
quote:Such was the club's dominance in the early days of football that it did not concede a goal until January 16, 1875, 8 years after the club's formation.
Wat de OP betreft heb ik de stukjes tekst meer even gelaten voor wat ze waren. Als iemand nog suggesties heeft voor 'Bekende spelers' of zich als fan aan een club wil verbinden dan hoor ik het graag.
ABERDEEN
Opgericht: 1903
Stadion: Pittodrie Stadium (22.199)
Bijnamen: The Dons, The Reds, The Dandies
Bekende spelers: Scott Severin, Jeffrey de Visscher, Jimmy Calderwood (trainer)
Fans op fok: pfaf
CELTIC
Opgericht: 1887, eerste wedstrijd in 1888
Stadion: Celtic Park (60.832)
Bijnamen: The Bhoys, The Hoops, The Celts
Bekende spelers: Artur Boruc, Jan Vennegoor of Hesselink, Evander Sno, Thomas Gravesen, Shunsuke Nakamura, Stephen MacManus, Georgios Samaras
Fans op fok: Barnet_Bee, DIGGER
DUNDEE UNITED
Opgericht: 1909
Stadion: Tannadice Park (14.209)
Bijnamen: The Arabs, The Terrors
Bekende spelers: Mark de Vries
Fans op fok:
FALKIRK
Opgericht: 1876
Stadion: Falkirk Stadium (7200)
Bijnamen: The Bairns
Bekende spelers: Gerard Aafjes, Russell Latapy
Fans op fok:
HAMILTON ACADEMICAL
Opgericht: 1874
Stadion: New Douglas Park (5300)
Bijnamen: The Accies
Bekende spelers:
Fans op fok:
HEART OF MIDLOTHIAN
Opgericht: 1874
Stadion: Tynecastle Stadium (18.008)
Bijnamen: The Hearts, The Maroons, The Jam Tarts, The Jambos
Bekende spelers:
Fans op fok:
HIBERNIAN
Opgericht: 1875
Stadion: Easter Road (17.500)
Bijnamen: The Hibs, The Hibees, The Cabbage
Bekende spelers: Zbigniew Malkowski
Fans op fok: Cruoninga
INVERNESS CALEDONIAN THISTLE
Opgericht: 1994
Stadion: Caledonian Stadium (7512)
Bijnamen: Caley Thistle
Bekende spelers:
Fans op fok: Urquhart
KILMARNOCK
Opgericht: 1869
Stadion: Rugby Park (18.128)
Bijnamen: Killie
Bekende spelers:
Fans op fok:
MOTHERWELL
Opgericht: 1886
Stadion: Fir Park (13.742)
Bijnamen: The Well, The Steelmen
Bekende spelers:
Fans op fok:
RANGERS
Opgericht: 1872, officieel in 1873
Stadion: Ibrox Stadiun (51.082)
Bijnamen: The Gers, The Teddy Bears, The Light Blues
Bekende spelers: David Weir, Barry Ferguson, Kris Boyd, DaMarcus Beasley, Nacho Novo
Fans op fok: DutchGooner, DiegoArmandoMaradona
SAINT MIRREN
Opgericht: 1877
Stadion: Love Street (10.800)
Bijnamen:The Buddies, The Saints
Bekende spelers:
Fans op fok:
[ Bericht 0% gewijzigd door Cruoninga op 20-07-2008 10:31:53 ]
Scots in the Lowlands
Schotten hebben blijkbaar iets met Nederland, want zowat ieder jaar is er wel een Schotse club die naar Nederland trekt in de voorbereiding. Dit jaar mogen we Aberdeen, Celtic en Falkirk verwelkomen. De Rangers zitten ook in Nederland, maar spelen slechts tegen Duitse clubs. Helaas voor de Huns, maar ze komen dus niet voor op mijn overzichtslijstje. Voor de liefhebbers die wel eens een Schotse club live willen zien hieronder een overzichtje:
24/07/08: DZC v Aberdeen
27/07/08: FC Zwolle v Aberdeen
30/07/08: Vitesse v Aberdeen
30/07/08: Cambuur v Falkirk
01/08/08: Veendam v Falkirk
01/08/08: Celtic v Tottenham (in De Kuip)
02/08/08: Go Ahead Eagles v Aberdeen
02/08/08: Heerenveen v Falkirk
03/08/08: Feyenoord v Celtic
Leuke club met dat mooie stadionnetje aan dat loch. Ik kijk altijd even wat ze gespeeld hebben.quote:DAM is ook een Hun. Zag voor de rest in dit topic dat Pfaff iets met Aberdeen heeft.
El Pájaro in Dundee
Het was ergens in oktober 2000 toen ik thuiskwam van weer een dag lanterfanten op school. Destijds was ik verslaafd aan teletekst, dus meteen gooide ik de tv aan om pagina 601 op te zetten, terwijl ik wat drinken uit de koelkast ging halen. Bij terugkeer dacht ik even dat de tv kapot was, want er stond een zeer onwaarschijnlijk bericht op. Meteen ging ik de teletekst van de VRT opzoeken, die nog iets hoger in mijn aanzien stond. Pagina 500 was snel gevonden en ook daar stond het. Ik kreeg een trillende onderlip, want het medium waar ik het meeste vertrouwen in had begon voortaan ook onzin te verkondigen. Of zou het misschien toch waar zijn? De computer werd aangezet, maar destijds ging dat internetten nog met telefoontikken. Minutenlang duurde het voor ik verbinding had, maar uiteindelijk was het zover. Mijn startpagina, de voetbalsectie van de BBC, kwam langzaam tevoorschijn. Het nieuws bleek dus toch waar te zijn, want ook hier stond het: “Claudio Caniggia signs up at Dundee”.
Dundee FC, een relatief kleine club uit Schotland, had een grote naam uit het mondiale voetbal aangetrokken. Totaal onbegrijpelijk, maar pas als je wat verder kijkt zie je wat meer overeenkomsten tussen Dundee FC en Caniggia. Beide hadden namelijk hun glorietijd achter zich liggen, maar wilden zich weer oprichten. Bij Dundee was die glorietijd al wel wat langer geleden dan bij Caniggia. De Dees werden namelijk voor de eerste en enige keer kampioen van Schotland, toen Claudio nog niet geboren was. 1962 en 1963 zijn de jaren waar de oudere fans van Dundee het nog graag over hebben. In het eerste jaar werd de club kampioen, terwijl in het jaar erop de halve finale in de Europa Cup I werd gehaald. Sporting Lissabon en Anderlecht verloren van de mannen uit het oosten van Schotland, alvorens AC Milan de weg naar de finale versperde.
Caniggia had zijn hoogtijdagen eind jaren tachtig en, vooral, begin jaren negentig. De blonde aanvaller stond samen met Maradona symbool voor het Argentijnse voetbal. Op de WK’s van 1994 en 1998 mocht hij het prachtige wit-lichtblauwe shirt aantrekken. In 1990 maakte hij ook zijn belangrijkste goal. Door het zwakke begin van wereldkampioen Argentinië moesten ze het in de 1/16e finale opnemen tegen aartsrivaal Brazilië. Caniggia maakte de enige goal en werd een volksheld in zijn geboorteland. In 1994 maakte Caniggia nog twee doelpunten, maar die waren niet voldoende om ver te komen in het toernooi. Vier jaar later mocht Caniggia niet mee. Niet doordat hij slecht voetbalde, maar doordat coach Passarella niet wilde dat er spelers met lange haren meededen. Claudio weigerde ze af te knippen en bleef thuis. In 2002 was hij er, al 35 jaar, weer bij. Spelen deed de oude vos niet, maar toch slaagde hij erin een rode kaart te krijgen door de scheidsrechter vanaf de bank de huid vol te schelden. Een typisch einde.
Op clubniveau kwam Caniggia voor zijn periode bij Dundee uit voor diverse topclubs. El Pájaro, oftewel de Vogel, begon zijn carričre bij topclub River Plate. Via Hellas Verona en een zeer succesvolle periode bij Atalanta kwam hij terecht bij zijn eerste Europese topclub: AS Roma. Claudio kon echter niet van de lijntjes coke afblijven en werd hij voor meer dan een jaar geschorst. Bij Boca blies hij zijn carričre weer nieuw leven in door geweldig te voetballen. Samen met Maradona draaiden ze ieder tegenstander dol. In deze periode is ook de befaamde kus van Maradona geweest die, na een geweldige actie en goal, Caniggia vol op de mond kuste. Caniggia wilde het toch nog een keer proberen in Europa en ging terug naar Atalanta in 1999. Blessures en vormverlies zorgde ervoor dat het helemaal niets werd in Bergamo en na de zomer van 2000 zat Caniggia zonder club, totdat zijn vriend Ivano Bonetti (manager van Dundee FC destijds die hij nog kende uit zijn Italiaanse periode) aanklopte bij hem. Caniggia hapte toe, tot ieders verbazing.
Een vogel in Dundee, toch een rare combinatie. Was het nu een vis geweest, dan was de combinatie bij voorbaat al geslaagd, maar nu was het afwachten. Kon Caniggia het nog? Was hij, met zijn 33 jaar, niet te oud? Zou hij alleen maar zijn zakken komen vullen? Allemaal vragen die sommige Dundeefans zich stelden, maar over het algemeen was er alleen maar euforie. Met Bonetti waren er diverse spelers van naam meegekomen en het kon allemaal niet op in Oost-Schotland. De stadsheerschappij van Dundee United leek te wankelen en de aankoop van Caniggia leek het laatste zetje te kunnen geven. Er werd al over Europees voetbal gesproken, want een aanval met Caniggia en Ketsbaia was op papier geweldig. Nu maar afwachten of het in werkelijkheid ook zo goed zou zijn.
Aberdeen uit. Een wedstrijd die niemand in Schotland vrolijk maakt. Zelfs beide Old Firm clubs hebben het vaak erg lastig op Pittodrie. Voor de beide clubs uit Dundee was het nog specialer dan voor de overige clubs, want in Aberdeen haten ze alles wat uit Dundee komt. Goed, Dundee United is degene die ze het meeste verachten daar in de oliestad (doordat het in de jaren tachtig de grote rivaal was), maar ook Dundee FC zal nooit de populariteitsprijs winnen in Aberdeen. Voor Caniggia was het die 14e oktober ook meteen zijn eerste kennismaking met Schotse voetbal. El Pájaro was pas een paar dagen bij Dundee, dus hem opstellen leek Bonetti onverstandig. Toch wilde hij hem wel meenemen om te laten zien wat het voetballen in de SPL zou inhouden. Caniggia was onderweg vooral onder de indruk van de harde wind. Het leek hem erg koud om nu buiten te staan.
Tijdens de warming-up viel het veel spelers op dat er nog nooit zoveel fans van Dundee FC waren meegereisd naar Pittodrie dan deze dag. Maar liefst 3000 mensen hadden de trip naar het noorden ondernomen en dat allemaal om Caniggia te zien. Dundee startte erg goed en kwam zelfs op een 0-1 voorsprong door player-manager Bonetti. Het liep zelfs zo lekker dat hij Caniggia erin durfde te zetten vlak voor de rust. Een domme overtreding in het begin van de tweede helft zorgde er echter voor de Dundee met tien man kwam te spelen en Aberdeen ging druk zetten. Keeper Rob Douglas van Dundee moest vaak handelend optreden. In de negentigste minuut werd Caniggia onderuit geschopt en rood voor Aberdeen. Even later kreeg Caniggia zijn eerste grote kans en hij rondde die uitstekend af. Claudio had laten zien dat hij het nog steeds had en mocht na afloop voor de camera wat clichés over Schots voetbal zeggen.
Zo’n 7500 mensen kwamen naar Dens Park voor de volgende wedstrijd, thuis tegen Motherwell. Veel meer dan normaal en allemaal kwamen ze voor een man: Claudio Caniggia. Alles werd uit de kast gehaald door de fans van Dundee. Argentijnse vlaggen, voetbalshirts van Argentinië met Caniggia achterop en fans die een pruik van blond stro hadden opgezet met een haarbandje erin om op Caniggia te lijken. De focus van Schotland lag die dag niet op een van de grootmachten uit Glasgow, maar op Dundee. De teleurstelling was dan ook groot toen Motherwell al na vijf minuten met 0-2 voorstond. Daarna begon echter de Caniggiashow met als hoogtepunt een wereldgoal. Van buiten de zestien lobt hij de bal perfect over de keeper van Motherwell heen. Zelfs de grootste criticasters van de aankoop zijn nu om: de club heeft een wereldster in huis. Dit is de speler waar iedereen het over vijftig jaar nog steeds zal hebben. Hier een [url= filmpje]http://www.veoh.com/videos/v552509jAxdwztp]filmpje[/url][/url] van zijn debuut tegen Aberdeen en zijn eerste thuiswedstrijd tegen Motherwell.
Caniggia begint zich langzaamaan steeds meer thuis te voelen bij Dundee en prijst de gemoedelijkheid van de Schotten, maar dan is het derbyday in Dundee. Amper een maand in Schotland, mag Caniggia al meedoen in een van de grootste derby’s in Schotland: Dundee United v Dundee FC. De situatie in Dundee is sowieso bizar, want beide stadions liggen in dezelfde straat minder dan 200 meter van elkaar vandaan. Nergens in de UK liggen de stadions van twee profclubs zo dicht bij elkaar. Caniggia begreep het belang van deze wedstrijd en ging dan ook helemaal los op het veld. Zijn directe tegenstanders (hij zou er drie krijgen die wedstrijd) draaide hij helemaal tureluurs. Achteraf gezien is dit misschien wel zijn beste wedstrijd geweest bij Dundee, want wat was hij in vorm. Zelf scoorde hij de 0-1 en gaf de assist voor de 0-2, wat tevens de eindstand zou zijn. Na afloop werd er nog net geen standbeeld voor hem opgericht, maar het scheelde niet veel.
De week erop scoorde Caniggia weer twee goals, ditmaal was St. Mirren de tegenstander. In deze wedstrijd kreeg hij ook voor de eerste maal een publiekswissel. Er werd na afloop al hardop gesproken over Europees voetbal, want Dundee was op dat moment de sensatie van de SPL met Claudio als stralend middelpunt. Helaas raakte hij geblesseerd en zakte Dundee wat weg. Toch was hij op tijd terug voor de return van de Dundee derby op Dens Park. Het werd een heroďsch gevecht, met opnieuw een briljante Caniggia die scoorde en een assist gaf. Helaas was het niet genoeg, want Dundee United won met 2-3. De Dees konden echter wel pochen met het feit dat zij de beste speler van de stad Dundee hadden. Dat bleek wel in maart, toen Dundee af moest reizen naar Ibrox. Tegen de Rangers werd het opnieuw een show van Caniggia met een geniaal doelpunt en een prachtige assist. De Rangers bleven verbijsterd achter, want Caniggia sneed als een warm mes door de boter genaamd de Rangers verdediging. Door deze 0-2 was Celtic eigenlijk zo goed als zeker kampioen. Caniggia had weer de headlines gehaald.
Die headlines haalde hij ook toen hij zijn eenjarig contract met 2,5 jaar verlengde. Bijna niemand had namelijk verwacht dat Caniggia nog langer op Dens Park te zien zou zijn na dit geweldige seizoen. Hij bleek het echter zo naar zijn zin te hebben, dat hij graag zijn carričre afsloot bij Dundee. Dankzij Caniggia werd de “cut” gehaald (eerste zes van de SPL) en mocht Dundee uitkomen in de kampioenscompetitie. Helaas raakte Caniggia vlak daarvoor geblesseerd in een wedstrijd tegen Celtic, waardoor hij niet kon spelen in die laatste wedstrijden. Achteraf zou blijken dat het doelpunt tegen de Rangers zijn laatste zou zijn voor Dundee. De club had namelijk veel schulden en moest spelers verkopen. Caniggia voelde zich verraden, want die wilde bij Dundee blijven, terwijl de eigenaar met hem aan het luren was. Hij had Claudio alleen maar het contract laten tekenen om een hogere transfersom te bedingen. Met pijn in het hart moest Caniggia vertrekken. Rangers betaalde 1,5 miljoen pond voor hem en daar bleek hij nog twee goede jaren te hebben. Toch zou Dundee voor altijd zijn club in Schotland blijven en de fans zullen hem nooit vergeten, want in dat ene jaar zette hij Dundee in vuur en vlam.
Ik heb de OP in spe gewijzigd. Opzich mogen er nog wel wat meer ' bekende spelers' bij, maar zelfs bij Hearts kan ik niemand vinden die in aanmerking zou komen. Misschien dat een Caniggia-achtige transfer deze zomer nog wat extra's bied.
quote:Er was flink wat gemor, maar Dundee bleek een aantal jaar later 23 miljoen pond schuld te hebben. De fans zijn blij dat de club nog bestaat. Het was wel een enorme tegenvaller dat hij verdween, vooral omdat hij het bij de Rangers ook nog goed heeft gedaan.Op zondag 20 juli 2008 10:48 schreef Cruoninga het volgende:
Is de aanhang van Dundee niet in opstand gekomen tegen de voorzitter toen die tegen zijn zin verkocht werd? Moet wel bizar geweest zijn. De fans van de Rangers waren al onder de indruk toen Ronald de Boer naar Ibrox kwam, laat staan Caniggia naar Dundee.
Ik heb de OP in spe gewijzigd. Opzich mogen er nog wel wat meer ' bekende spelers' bij, maar zelfs bij Hearts kan ik niemand vinden die in aanmerking zou komen. Misschien dat een Caniggia-achtige transfer deze zomer nog wat extra's bied.
Je hebt bij ICT die Roemeense international, Marius Niculae. Die Berra is wel een goede speler bij Hearts.
) Phill O'Donnell.Voeg mij trouwens maar toe aan Aberdeen, mooie club vind ik dat, moet ik eens wat meer gaan volgen. Pittodrie zou ik sowieso nog wel eens heen willen, ben echt een fan van dat soort krakkemikkige houtenpalenstadions. En dan ineens zo'n heerlijk lompe bakstenen hoofdtribune (Richard Donald Stand) die 25 meter boven de rest uitsteekt.
Caley Thistle is ook wel vet, vooral om wat ze de afgelopen jaren geflikt hebben, een beetje dezelfde soort charme als VVV afgelopen jaar, met net zo'n apart stadion trouwens. Club in opmars, zie ze graag ver komen.
[ Bericht 2% gewijzigd door Kriegel op 20-07-2008 16:57:58 ]
Die donkere Nederlander die later naar NEC is gegaan deed toen nog mee. Ben zijn naam even kwijt.
The Birth of the Scottish League
Waar de Engelsen in 1888 voor het eerst een competitie opstarten (op initiatief van de Schot William McGregor) deden de Schotten er iets langer over. Toch kon het daar niet uitblijven, want zowat alle goed spelers vertrokken zuidwaarts. In 1890 was het dan zover en was er ook een Scottish League met het rare aantal van elf deelnemers. Opvallend was dat er in Schotland werd gekozen voor een amateurcompetitie, in tegenstelling tot de Engelse League. De beste Schotse club van die tijd, Queen’s Park, deed niet mee. Zij vonden Leaguevoetbal verderfelijk, want de verwachting van de club was dat uiteindelijk ook de Schotse League professioneel zou worden. Een juiste gedachte, want in 1893 zou dat inderdaad gaan gebeuren. Toch besloot Queen’s Park, zij het als pure amateurs, in 1900 deel te gaan nemen aan de League.
Het eerste wat opvalt is dat er relatief veel clubs zijn verdwenen. Maar liefst vijf van de elf clubs bestaan niet meer. Als je dat vergelijkt met Engeland, waar slechts een van de twaalf oprichters is verdwenen, is dat erg opvallend. Wat nog meer opvalt is dat tien van de elf clubs uit het westen van Schotland kwamen en dan met name Glasgow en omgeving. Hearts is de enige uitzondering. Bij die Glasgowse clubs zaten ook al beide Old Firm clubs. Eigenlijk hebben die vanaf het begin af aan gedomineerd, op de eerste twee jaar na. Toen was er namelijk een andere club die heerste: Dumbarton FC, nu een kleine club in de laagste Schotse profdivisie. De eerste titel was nog een gedeelde met de Rangers. Het jaar erop won Dumbarton hem wel alleen. Daarna was het echter over met de pret voor de andere clubs en verdeelden Celtic en Rangers de meeste titels onder elkaar.
Hieronder de elf clubs en waar ze vandaag de dag uithangen:
Abercorn (Paisley)
Failliet in 1920
Cambuslang (Cambuslang)
Failliet in 1897
Celtic (Glasgow)
SPL
Cowlairs (Glasgow)
Failliet in 1896
Dumbarton (Dumbarton)
Third Division
Heart of Midlothian (Edinburgh)
SPL
Rangers (Glasgow)
SPL
Renton
Failliet in 1921
St. Mirren (Paisley)
SPL
3rd Lanarkshire VR (Glasgow)
Failliet in 1967
Vale of Leven (Alexandria)
Junior League
quote:Snoyl?Op zondag 20 juli 2008 17:09 schreef Cruoninga het volgende:
Ik kan die post niet meer wijzigen, maar bij het volgende topic zal je wel worden toegevoegd. Pittodrie is het enige Schotse stadion waar ik ooit een wedstrijd heb gezien (1-0 winst op Hibs). De omgeving is ook bijzonder. Vlakbij de Noordzee (In de rug van die grote tribune waardoor de fanatieke aanhang van Aberdeen daar uit de wind zit, in tegenstelling tot het uitvak) en verder omgeven door enkel met gras begroeide heuvels met een kerkhof erop. Mooie ervaring.
Die donkere Nederlander die later naar NEC is gegaan deed toen nog mee. Ben zijn naam even kwijt.
quote:Die inderdaad.
Kunnen we trouwens ook aanvragen voor verhalen doen? De opoffering van Meadowbank Thistle voor Livingston FC en de verhuizingen van Clyde lijken mij wel interessant. Vooral hoe de fans daar op gereageerd hebben.
Je ziet het trouwens vaker dat elite-clubs van oorsprong tegen profvoetbal waren, zoals bij Queens Park. Als je betaald moest worden om te ballen was je immes een arme sloeber. Om die reden is Feyenoord als arbeidersclub ook groter geworden dan het elitaire Sparta, die langer als amateurs bleven spelen.
quote:Dat geldt niet zo zeer voor Sparta denk ik aangezien Sparta direct betaald voetbal is gaan spelen en zeker in de beginperiode van het betaald voetbal niet minder dan Feyenoord was. Het gaat echter wel op voor elitaire amateurclubs zoals bijvoorbeeld HVV, dat er bewust voor gekozen heeft om geen betaald voetbal te spelen.Op maandag 21 juli 2008 12:42 schreef Cruoninga het volgende:
[..]
Die inderdaad.
Kunnen we trouwens ook aanvragen voor verhalen doen? De opoffering van Meadowbank Thistle voor Livingston FC en de verhuizingen van Clyde lijken mij wel interessant. Vooral hoe de fans daar op gereageerd hebben.
Je ziet het trouwens vaker dat elite-clubs van oorsprong tegen profvoetbal waren, zoals bij Queens Park. Als je betaald moest worden om te ballen was je immes een arme sloeber. Om die reden is Feyenoord als arbeidersclub ook groter geworden dan het elitaire Sparta, die langer als amateurs bleven spelen.
quote:Ik heb al een heel stukje over Meadowbank Thistle geschreven, dus die komt zeker langs. Verder heb ik al een gedeelte klaar over de clubs uit Glasgow, waaronder Clyde en zijn verhuizing. Het komt dus allemaal nog zeker langs.Op maandag 21 juli 2008 12:42 schreef Cruoninga het volgende:
[..]
Die inderdaad.
Kunnen we trouwens ook aanvragen voor verhalen doen? De opoffering van Meadowbank Thistle voor Livingston FC en de verhuizingen van Clyde lijken mij wel interessant. Vooral hoe de fans daar op gereageerd hebben.
Komende dagen (zo vanaf de 24e) ga ik dagelijks de clubs uit de SPL behandelen. Daarna ben ik zelf even op vakantie, maar daarna komen er zeker weer achtergrondverhalen.
Scotland's Worst Football Club
Je hebt slechte clubs, heel slechte clubs en clubs die zo slecht zijn dat het je voorstellingsvermogen te boven gaat. Tot die laatste categorie behoort Fort William FC. Vaak wordt East Stirlingshire genoemd als het om slechte Schotse clubs gaat. Goed, die zijn inderdaad erg slecht. Zo slecht zelfs dat er een journalist is geweest die de club een jaar lang heeft gevolgd en er het boek "Pointless – A Season With Britain 's Worst Football Club’ " over heeft geschreven. Toch behaalt East Stirlingshire regelmatig dubbele cijfers in een seizoen, iets waar Fort William de laatste jaren zelden in slaagt. Als die er ooit in slagen om tien punten in een seizoen te halen is het daar dagenlang feest. Nu is het ook meteen duidelijk over wat voor soort niveau ik het hier ga hebben.
Fort William komt uit in de Highland League, een competitie die wordt gezien als de sterkste buiten de Scottish League. Een soort Schotse Conference, maar dan zonder promotie/degradatie Veel clubs zouden makkelijk kunnen wedijveren met de clubs uit de Third Division en dat bewijzen ze regelmatig door die clubs te verslaan in de SFA Cup. Als de Schotse Leagues er nieuwe ploegen bij krijgen vanwege een uitbreiding zijn het ook meestal clubs uit die Highland League die worden gekozen. Het bekendste voorbeeld is Inverness Caledonian Thistle, die tegenwoordig zelfs al jaren in de SPL spelen. Ook Ross County is een geslaagd voorbeeld. Redelijk veel fans en sportief gaat het ook redelijk met een plekje in de First Division.
De Highland League is een van de alleroudste competitie ter wereld. Al sinds 1893 bestaat deze competitie en opvallend is dat hij gesloten is. Je kunt er niet uit promoveren of degraderen. In de competitie kom je ook de mooiste namen tegen, zowel in het verleden als het heden. Clachnacuddin, Buckie Thistle, King's Own Scottish Borderers en Forres Mechanics zijn enkele van de mooie namen in deze competitie hebben gespeeld. Sinds 1985 maakt ook Fort William FC deel uit van deze League. De club diende in dat jaar een verzoek in om uit te komen in de Highland League en werd meteen toegelaten, 'The Fort', zoals de bijnaam van de club luidt, had veel ambities en leek een zekere toevoeging te zijn.
De club begon nog wel redelijk in de uit 17 clubs bestaande competitie. Ze werden twaalfde en dat was een redelijk resultaat voor de debutant. Het jaar erop ging het ook nog redelijk, maar in 1988 werd de club zeventiende (Highland League bestond ondertussen uit achttien clubs) en dat was toch een fikse tegenvaller. Het jaar erop werd de club zelfs laatste met slechts dertien punten. De enige toevoeging die Fort William had aan de Highland League was het prachtige stadion. Op zich als stadion weinig bijzonders, maar de ligging maakt het toch wel erg speciaal met de Ben Nevis (de hoogste berg van Groot-Brittannië) zowat naast het veld. Je kijkt vanaf het stadion Claggan Park, waar 4.000 mensen in kunnen. recht de Highlands in en dat is wel een erg mooi gezicht. Met name ’s winters als er sneeuw op de toppen ligt.
In de eerste helft van de jaren 90 slaagde Fort William er ook niet in om in het linkerrijtje te komen, maar onderaan eindigde de club ook niet meer. Dat gebeurde pas weer in 1997. 'The Fort' behaalde het schandalige aantal van negen punten, een diepterecord voor de club. Gelukkig voor Fort William was er nog een club die er weinig van bakte, Nairn County, en in 1998 lukte het 'The Fort' om met dertien punten een-na-laatste te worden. Bij Fort William begonnen ze zelfs te denken dat ze goed waren, maar die gedachten werden afgestraft in 1999. Tijdens 28 wedstrijden kwam de club tot welgeteld vier punten en met een doelsaldo van -103. Het dieptepunt was bereikt.
Een nieuw Millennium, en dus nieuwe kansen voor Fort William FC. Helaas ging dat niet op, want opnieuw werd er slechts eenmaal gewonnen in het seizoen 1999/2000. Ditmaal zorgde vier gelijke spelen wel voor acht punten in totaal. Het bleef barslecht en in de jaren erop werd Fort Williams zowat zonder uitzondering laatste. Enige positivisme werd er geput uit de dertiende plek van 2005. Zou 'The Fort' nu eindelijk een afstand kunnen doen van die eeuwige laatste plaats? Het antwoord laat zich raden, nee dus. In 2006 evenaarde de club zijn ongenaakbare geachte record door opnieuw slechts vier punten te halen. Het doelsaldo was ditmaal wel beter met slechts -86. In 2007 volgde weer een laatste plaats en opnieuw werden de dubbele cijfers niet gehaald met negen punten.
De reden waarom Fort William zo slecht is, is eigenlijk vrij simpel te verklaren. De club ligt enorm afgelegen en kan dus eigenlijk alleen spelers uit de nabije omgeving halen. Dat hoeft geen probleem te zijn ware het niet dat voetbal niet sport nummer één is in de stad die vernoemd is naar de Nederlandse stadshouder William of Orange, een man die erg populair is in Ierland. Fort William ligt namelijk in de Highlands en daar hebben ze zo hun eigen gebruiken, zoals een eigen taal (het Scottish Gaelic) en eigen sporten. Een van die sporten is een combinatie tussen hockey en hurling, het zogenaamde shinty. De lokale club, Fort William Shinty Club, is zelfs Schots kampioen. Veel lokale kinderen kiezen dus voor die sport in plaats van voor het voetbal, dat ook vaak als iets ‘Engels’ wordt gezien. Fort William FC heeft het dus erg lastig om goede spelers te vinden en heeft dan ook maar één team. Iedereen die zich aanmeldt bij de club komt dan ook meteen bij de selectie.
Afgelopen seizoen lukte het Fort William zich om zichzelf te overtreffen. De club won slechts één wedstrijd, 4-2 tegen het eveneens waardeloze Rothes ergens in september, en daarvoor en daarna werd er alleen maar verloren. Rothes nam ook wraak op Fort William door thuis met 7-0 te winnen. Het diepterecord van vier punten werd dus nog wat scherper gesteld naar drie. Ook het record van het slechtste doelsaldo werd verbeterd naar -142 (16-158). Al met al een knappe prestatie van de club. Ik ben benieuwd of het ze komend seizoen gaat lukken om met nul punten te eindigen en een doelsaldo van -200 te produceren. Het zou erg knap zijn van ‘The Fort’. Dus ben je volgend jaar in de buurt van Fort William, ga dan eens naar Claggan Park. Je heb een schitterend uitzicht op Ben Nevis en de garantie dat je veel goals gaat zien.
Claggan Park, de thuishaven van Fort William FC, tussen hoogste Britse bergen
De Main Stand van Claggan Park, waarschijnlijk niet de meest luxe in de Highland League
Het episch centrum van de voetbalclub, de 'social club'
Even buiten Fort William sta je tussen gigantische bergen. 's Winters kun je hier ook skiën
Fort William zelf gezien vanaf een bergrug
Nogmaals Fort William. Let op de besneeuwde bergtoppen
Het stadje in de zomer. Rustig liggend in een baai van een 'Loch'
En omdat winterse plaatjes van Fort William zo leuk zijn nog eentje om het af te leren
Accies in Wonderland
De naam van de club heb ik altijd intrigerend gevonden. Was de club gelieerd aan een universiteit of zit er een andere verklaring achter het opvallend bijvoegsel van de club? Het blijkt vrij simpel te zijn; James Blacklock, rector van de Hamilton Academy, besloot dat zijn leerlingen meer aan sport moesten doen en richtte de club op in 1874. De club kreeg de naam Hamilton Academical en Blacklock wilde de club eigenlijk in de kleuren van de school laten spelen, namelijk blauwwit. Dat was echter buiten Hamilton FC gerekend, de oudste voetbalclub van de stad. Deze club speelde namelijk al in het blauwwit. Blacklock besloot daarom maar om een andere kleurencombinatie te kiezen; het rood-wit. Om de shirts toch wat speciaal te maken, besloot hij om de strepen niet verticaal te laten lopen (zoals zoveel clubs hadden), maar horizontaal (zogenaamde hoops). Zo nu en dan werden er wat andere patronen aangebracht, zoals na WO II. Destijds was stof erg schaars en besloot de club in wat oude, geheel rode, vodjes te gaan lopen. Gelukkig kwam de economie weer op gang en ging de club weer in zijn oude vertrouwde shirt spelen, waarmee ze tot de dag van vandaag en opvallende verschijning zijn in de Schotse League.
De geschiedenis van de Accies is erg boeiend, maar ik zal die niet helemaal gaan beschrijven want in principe heeft de club amper iets bereikt in al deze jaren. De club werd dan al wel in 19e eeuw gekozen in de League, maar wereldprestaties werden er niet geleverd. De jaren dat ze op het hoogste niveau speelden, waren ze slechts een zéér grijze middenmotor. Na WO II kwamen ze nog maar sporadisch op het hoogste niveau uit. Als je een Accie vraagt naar de hoogtepunten van zijn club, komt hij met twee nederlagen. Zeer typisch voor deze club. De hoogtepunten waren namelijk twee verloren FA Cup finales, tegen Celtic (in 1911) en Rangers (in 1935). Tsja, als nederlagen je hoogtepunten zijn dan heb je weinig successen gekend. Ik zal daarom starten in 1986, een van de meest succesvolle jaren van de club.
Zoals ik al schreef was het na WO II allemaal kommer en kwel voor de club. In 1953 en 1965 werden er tweede plekken gehaald in de Second Division, waardoor de club weer mocht uitkomen tegen de grote jongens van het Schotse voetbal. Beide keren waren het harde ontmoetingen, want de Accies werden in allebei de gevallen keihard laatste. Vooral in 1966 was het een drama voor de loyale volgers van de clubs, niet alleen werd de Auld Enemy Engeland wereldkampioen, maar de club moest in 34 wedstrijden liefst 117 tegengoals toestaan. Dieptepunt werd bereikt in een thuiswedstrijd tegen de Hibernian. Het werd maar liefst 1-11 voor de Hibs en menig fan verliet met tranen in de ogen het stadion. Promoveren was mooi, maar liever waren ze in de Second Division gebleven dan de wekelijkse vernedering te ondergaan. Na 29 nederlagen in 34 wedstrijden was de horror eindelijk voorbij en mocht de club weer terugkeren naar de veilige Second Division.
Maar ik had dus beloofd om met het seizoen 1985/1986 te starten en daar is een goede reden voor. De club werd namelijk voor het eerst in zijn bestaan kampioen. Gepromoveerd werd er wel in het verleden, maar dat gebeurde dan altijd via tweede plekken of na herstructureringen. Dat was dit keer niet het geval en op de platte kar werd het team door Hamilton rondgereden. Verrassend was het wel, want de club was drie jaar eerder bijna voor het eerst in zijn bestaan naar het derde niveau gezakt en nu stond iedereen te hossen en te zingen. De oude mannetjes, die de laatste promotie nog hadden meegemaakt, knepen hem el een beetje en hoopten dat er nu niet wekelijks een afstraffing zou volgen. Dat bleek mee te vallen; de club werd dan wel laatste (de plek waar de Accies een abonnement op hebben als ze op het hoogste niveau spelen), maar slaagde erin om het aantal tegendoelpunten onder de honderd te houden. De 93 werden daarom met veel gejuich ontvangen. Een jaar later werd er weinig verwacht van het team, maar waar Nederland en PSV verrassend de Europese titels opeisten, verbaasden Willem II (vierde in de eredivisie na promotie) en Hamilton (voor de tweede maal in drie jaar, en tevens in haar geschiedenis, kampioen worden) ook de voetbalwereld. Opnieuw mochten de Accies het gaan proberen op het hoogste niveau, met als voornaamste doel eindelijk eens niet laatste te worden.
In een jaar waarin het Schotse voetbal op zijn kop stond, omdat de Rangers voor het eerst in zijn geschiedenis een katholieke speler aantrok en Theo Snelders van Aberdeen doelman van het jaar werd in Schotland, mocht Hamilton opgaan voor zijn vierde poging om niet laatste te worden in het Schotse voetbalwalhalla. Dat lukte nét niet. Viertien punten behaalden de academici, ongeveer de helft van nummer één-na-laatst Motherwell. De dappere mannen kregen iets meer dan twee doelpunten per wedstrijd om de oren, ruim genoeg om niet in de buurt van het honderdtal te komen. De eer was gered en nu vond men het tijd om eens rustig een paar jaartjes in de Second Division te vegeteren.
Dat lukte goed, want de Accies kwamen niet meer in de buurt van de eerste plek. In 1996 ging het zelfs iets te rustig en zakte de club voor het eerst in zijn bestaan naar het derde niveau, waar ze naar een jaar weer uitwaren door een tweede plek. De donkere wolken begonnen zich wel boven de club te pakken, want sinds 1994 had de club geen stadion meer. Het oude Douglas Park (waar ze al sinds 1888 speelden) was verkocht aan projectontwikkelaars (het afval der samenleving) die er een retail park gingen bouwen. De club moest nu gaan groundsharen en pas in 2002 keerden ze weer terug naar Hamilton, wat ervoor heeft gezorgd dat een hele generatie jongeren naar Rangers en Celtic is gegaan en niet naar hun lokale club, die ergens in Glasgow rondzwierf. De club speelde namelijk in die zwarte jaren bij Partick Thistle, Albion Rovers en opnieuw bij Partick Thistle.
Groundsharing is vaak dodelijk voor een club. Wimbledon FC is verdwenen door groundsharing en daardoor het vervreemden van de achterban, ook Gretna is het niet goed bevallen dit jaar en ik zal verbaasd zijn als die nog bestaan na dit jaar. Voor Hamilton heeft het er ook vaak slecht uitgezien en bijna had de club niet meer bestaan. Er is zelfs een punt geweest waarop de club de macht wilde geven aan een lottomiljonair, zonder enige kennis van zaken. Deze John McGuinness won in 1996 de jackpot en had tien miljoen pond in de zak. Zijn droom was ooit een voetbalclub besturen en Hamilton hapt maar al te graag toe, toen ze dat hoorden. Uiteindelijk koos McGuinness voor Livingston en ondanks het snelle succes liet hij de club achter met zeven miljoen pond schuld en is het de vraag of die club binnenkort nog bestaat. Ook voor McGuinness zelf is het slecht afgelopen; hij staat nu meer dan twee miljoen pond in het rood en is vorig maand zijn huis uitgezet. In tegenstelling tot veel eigenaren zat er bij McGuinness weinig slechts in de zin, hij is gewoon naďef geweest. Veel van zijn fortuin heeft hij weggeven aan goede doelen en familie en uiteindelijk zit hij nu zelf flink in de nesten. Hamilton mag achteraf dus erg blij zijn dat ze niet de macht aan deze ex-nachtportier bij een ziekenhuis hebben gegeven, hoewel ze zelf ook nog een hele gifbeker zouden gaan leegdrinken.
In 1999 degradeerde de club opnieuw naar de Second Division en men hoopte weer meteen terug te keren. Ditmaal was er echter geen geld. Zo weinig zelfs dat er nooit serieus werd meegedaan om de titel. De club leek langzaam uit te gaan bollen en vooruit te kijken naar het volgende seizoen, totdat die vreselijke dag in Stenhousemuir. Deze dag, op 1 april 2000, staat bij iedere fan van de Accies nog in het geheugen gegrift. De spelers waren al weken niet meer betaald en dreigden in staking te gaan. De bestuurders dachten dat dit wel zou meevallen en vertrokken richting Ochilview, het stadion van Stenhousemuir. Er bleek alleen geen speler te zijn. Deze waren gaan staken en dus werd er geen wedstrijd gespeeld. De voorzitter van Stenhousemuir was razend en eiste een verplichte degradatie voor Hamilton. Die kwam er dan ook, maar niet rechtstreeks. De club werd veroordeeld tot het betalen van alle onkosten die Stenhousemuir had geleden, de spelerssalarissen moesten onmiddellijk worden uitgekeerd en de club kreeg 15 minpunten, waardoor ze ineens onderaan stonden. Het bestuur kwam nog met een smoesje over de bank die het geld per ongeluk had achtergehouden, maar dat werd niet gepikt. Het dieptepunt werd aan het eind van het seizoen bereikt, toen de Accies degradeerden naar de Third Division, het allerlaagste niveau in Schotland. De club had geen geld, geen stadion en kon niet lager zinken op sportief niveau. Er werd zelf getwijfeld of de club het jaar erop nog zou bestaan.
Soms moet je helemaal aan de grond zitten om weer omhoog te krabbelen en dat gold ook voor Hamilton. In de zomer werd er eindelijk begonnen met de bouw van het stadion en er kwam weer wat geld beschikbaar. De club werd meteen kampioen en in mei 2003 werd de club overgenomen door Ronnie McDonald, een fan van de club. Hij besloot dat de weg omhoog verder moest worden ingezet, want de Accies waren in de Second Division slechts een grijze middenmotor en dat moest anders. Dat lukte, want de club promoveerde via de playoffs, door Forfar met 4-0 te verslaan. McDonald maakte van de club een fulltime club en stelde een nieuwe manager aan in de persoon van Billy Reid, een voormalige terrace legend van de Accies. Bij Clyde had hij ook uitstekend werk verricht en was hij bijna naar de SPL gepromoveerd en McDonald hoopte dat hoopte op hetzelfde effect bij de Accies. Er volgde een uitstekende derde plaats in 2006 en vorig jaar deed de club het opnieuw uitstekend en werd vierde.
Afgelopen jaar moest dan de definitieve stap naar boven worden gezet. De club werd vooraf niet bij de favorieten genoemd, dat was Dunfermline, Dundee en St. Johnstone, maar had toch een erg sterke kern van jonge spelers. Vooral thuis bleken de Accies onverslaanbaar, met slechts drie tegengoals. Tegenstanders klaagden veel over het kunstgras, maar gezien het vele aantal punten wat ook buitenshuis werd gepakt is dit een drogreden. Hamilton werd meer dan terecht kampioen en ik had het voorrecht om er live bij te zijn. Ik ben dan ook erg benieuwd wat ze er van gaan bakken in de SPL. Ik heb wel sympathie voor het beleid van de club, dat zich vooral richt op de eigen jeugdopleiding. Van mij mogen ze er dus wel inblijven.
Ik ga daar gewoon wonen en kan me dus meteen aansluiten bij het eerste elftal. Haal ik ook nog het topic 'Nederlandse spelers in het buitenland'.
quote:Wel in een heel bepaald deel van Ierland.in de stad die vernoemd is naar de Nederlandse stadshouder William of Orange, een man die erg populair is in Ierland.
[ Bericht 31% gewijzigd door Cruoninga op 22-07-2008 20:35:31 ]
quote:En zelfs daar maar bij een deel van de bevolking.Op dinsdag 22 juli 2008 20:09 schreef Cruoninga het volgende:
Wel in een heel bepaald deel van Ierland.
Overigens is Willem III in het Verenigd Koninkrijk niet bekend als stadhouder, maar als koning van Engeland. Indien hij niet kinderloos overleden was zou Nederland wellicht ook deel van het VK zijn, maar dit geheel ter zijde.
quote:Het was ook ironisch bedoeldOp dinsdag 22 juli 2008 20:09 schreef Cruoninga het volgende:
Wel in een heel bepaald deel van Ierland.
Scottish First Division Preview
De competities gaan beginnen, dus tijd voor previews. Aangezien ik van de Second en Third Division te weinig weet om een preview over te schrijven, laat ik deze twee schieten. Van de First Division weet ik wel het een en andere, dus daar trap ik mee af. Vanaf morgen ga ik aan de slag met de SPL-clubs, maar nu dus eerst de clubs die hopen daarvan volgend jaar deel uit te maken. Hieronder tel ik af van nummer tien tot een. Achteraf zal blijken dat ik er soms flink naast heb gezeten, maar ja verrassingen heb je altijd. Vorig jaar waren er drie teams die zouden strijden om de titel, Dundee, Dunfermline en St. Johnstone, maar het was het onverwachte Hamilton wat uiteindelijk kampioen werd. Dit jaar zijn het de drie zelfde teams die als favoriet worden gezien, maar misschien gaat een leuke club als Queen of the South wel met de eer strijden. Wie weet.
De Degradatiekandidaten:
Voor mij is Airdrie United dé kandidaat om rechtstreeks te degraderen. De club speelt dit jaar slechts in de First Division doordat Gretna uit de competitie werd gegooid. De “Diamonds” spelen ook niet echt met een veel sterker elftal dan vorig jaar en het zal een strijd worden tussen hen en Clyde om die onderste plek. Met Clyde heb ik meteen de tweede club genoemd waar ik weinig van verwacht. Ooit kwamen er meer dan 50.000 mensen naar deze van oorsprong Glasgowse club kijken, maar tegenwoordig trekken ze amper duizend mensen in Cumbernauld. Toch waren de resultaten de afgelopen jaren niet eens zo beroerd, maar vorig jaar was een drama en ik zie weinig redenen om aan te nemen dat het dit jaar anders is. Als derde kandidaat voor een treetje lager zie ik Livingston. Deze club, een paar jaar geleden nog derde in de SPL en winnaar van de League Cup, was eigenlijk zo goed als failliet. De club is nu in handen van een dubieuze buitenlandse eigenaar. Het is er een komen en gaan van tester en de keeper die ze pas hadden aangetrokken is alweer vertrokken na zes dagen. Een en al onrust dus bij de franchisers, maar het zou zomaar kunnen dat het ineens gaat lopen en de club en makkelijk seizoen gaat hebben, want tussen al die vage testers kunnen best wel eens goede voetballers zitten.
De Middenmotors:
Nu zijn we aangekomen bij de clubs voor wie het waarschijnlijk een vlees noch vis seizoen gaat worden als alles verloopt zoals ik denk. Ross County promoveerde vorig jaar als kampioen uit de Second Division en maakt een solide indruk. Ik denk dat ze zich dit jaar relatief makkelijk gaan handhaven. De club heeft genoeg potentie, zowel qua spelers als achterban, om uit te groeien tot een solide club in de First Division. Greenock Morton zet ik op zes en dat is ook een beetje een keuze met het hart. Het is de club die ik, na Celtic, het meeste gun. Hoe wij daar vorig jaar zijn ontvangen was echt geweldig. Het stadion is ook super en die club hoort gewoon in de First Division. Ze hebben een voorzitter die, buiten een enorme ouwehoer, ook een echt clubhart heeft. Up the Ton voor komend jaar. Partick Thistle, de derde club van Glasgow, zal dit jaar het grijste zijn. Er is weinig mogelijk, maar degraderen zullen ze zeker niet doen. Daarvoor is er nog teveel kwaliteit, zoals er ook te weinig kwaliteit is om mee te doen om de promotie. Queen of the South, zouden de Doonhamers het Hamilton van dit jaar worden? Eerlijk gezegd denk ik het van niet. Vorig jaar deed de club het fantastisch door de bekerfinale te halen die ze helaas nipt verloren van de Huns, maar als beloning mogen ze nu wel Europa in. Hopelijk een mooie tegenstander voor deze mannen en genieten maar.
De Promotiekandidaten:
Evenals vorig jaar zijn er weer drie clubs die er vooraf bovenuit steken. Toen werden ze het alledrie niet. Dunfermline, dé kandidaat, begon zo slecht dat ze zelfs meer moesten kijken naar beneden dan naar boven. Toch lijkt de club uit Fife het allemaal wat op de rails te hebben. Ik denk nog niet genoeg om daadwerkelijk mee te strijden om de titel, maar wie weet wat er kan gebeuren als het even gaat lopen daar. De club heeft, van alle clubs in de First Division, ook de meeste seizoenen in de SPL gespeeld in de recente geschiedenis. Het stadion is er klaar voor, de fans ook, maar nu de spelers nog. St. Johnstone is mijn nummer twee. Ik zag ze afgelopen jaar twee keer spelen, eenmaal live en eenmaal op televisie, en ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk van ze was. Ze speelden uitstekend voetbal, maar hadden evenals Dunfermline een slechte start. Uiteindelijk werd nog wel de Challenge Cup gewonnen en de halve finale van de Scottish Cup bereikt (evenals in 2007). Dit keer zullen de mannen uit Perth niet tevreden zijn met alleen resultaten in de bekers. Promoveren willen ze, want al sinds 2002 speelt de club niet meer op het hoogste niveau. Mijn favoriet voor de titel is Dundee FC. De club, die in 2004 zo goed als failliet was, miste afgelopen seizoen net de titel. In 2006 nam Alex Rae de leiding over bij de club en hij had een driejarenplan. Aan het eind van die drie jaar moest Dundee promoveren, anders zou het verblijf in de lagere divisies weleens erg lang kunnen duren. Het eerste jaar behaalden de Dees de halve finale van de beker en werden ze derde, vorig jaar werden ze tweede, dus als dit rijtje zich voortzet worden ze nu kampioen. Dit seizoen zal ook het laatste zijn dat er flink wordt geďnvesteerd. Promoveert Dundee niet, dan zullen er veel spelers verdwijnen en zal de club verdergaan met jeugdspelers. Het is dus ‘now or never’ op Dens Park dit jaar en ik verwacht een now.
Mijn voorspelling:
1. Dundee FC
2. St. Johnstone
3. Dunfermline
4. Queen of the South
5. Partick Thistle
6. Greenock Morton
7. Ross County
8. Livingston
9. Clyde FC
10. Airdrie United
Number 12: St. Mirren
Who are you?
Wij zijn St. Mirren oftewel The Buddies uit Paisley. Opgericht in 1877, dus al een oudje. Wij waren een van de elf oprichters van de Scottish League. Dat ligt vlakbij Glasgow waardoor we veel last hebben van de Old Firm. Veel mensen uit Paisley gaan liever daar kijken dan bij ons op Love Street. Met Love Street is ook meteen ons stadion genoemd. Dat stadion, wat officieel eigenlijk St. Mirren Park heet, gaan we in januari verlaten. Vlakbij Love Street is namelijk een nieuw stadion gebouwd waar we gaan spelen. Het is een stukje kleiner dan Love Street, maar de faciliteiten zijn er uitstekend. We hopen door dat nieuwe stadion een vaste bespeler te worden in de SPL, want nu zijn we een beetje een jojo-club, terwijl we door ons verleden toch echt op het hoogste niveau thuishoren. Onze traditionele rivaal is Greenock Morton, maar die uitkeringstrekkers spelen mooi een treetje lager. Vandaar dat we dit jaar er op hopen dat we een van de twee Old Firm clubs kunnen verslaan.
What did you win?
Het meest trots zijn we op onze drie Scottish Cups. De laatste wonnen we niet eens zo lang geleden in 1987. Op de andere twee cups zit wat meer stof, want die wonnen we in 1959 en in 1926. Tijdens die finale in 1959 kwamen er overigens 108.000 mensen kijken op Hampden Park. Dat lijkt me niet verkeerd voor een zogenaamd kleine club. Helaas wonnen we nog nooit de landstitel, maar op onze vier titels op het tweede niveau zijn we ook erg trots. Twee van die titels werden gewonnen in het nieuwe Millennium, dus we zijn de nieuwe eeuw goed begonnen. Verder hebben we in 2005 nog de Challenge Cup gewonnen, maar daar mogen we dit jaar niet aan mee doen omdat we op het hoogste niveau spelen. De League Cup wonnen we nog nooit, maar dat is ook zo’n Mickey Mouse Cup.
What do you think of next season?
Afgelopen jaar werden we tiende en met die positie zouden we dit jaar erg tevreden zijn. Het was vooral knap dat we boven Kilmarnock eindigden. Voor hen zijn we namelijk de lokale rivaal doordat hen rivaal Ayr ook niet op hetzelfde niveau speelt. Eigenlijk nemen we ze niet serieus, maar het is toch leuk dat we een plekje hoger eindigden. Boven Gretna eindigen was geen prestatie, want die nepclub was wel erg slecht vorig jaar. Voor dit jaar zien veel mensen ons eruit gaan, doordat we amper goals maken. In totaal scoorden we vorig jaar slechts 26 maal, nog minder dan Gretna. Dat moet dit jaar verbeteren als we niet laatste willen eindigen. Een ander probleem is dat onze aanvoerder, David van Zanten (nee, geen Nederlander), is vertrokken. Hibernian heeft hem overgenomen en we vrezen nu dat onze verdediging een stuk zwakker is geworden. Veel mensen hebben ons onderaan gezet, maar wij zullen bewijzen dat we de SPL waard zijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Barnet_Bee op 24-07-2008 18:57:48 ]
quote:Ja, maar deze stukjes zijn vrij rap geschreven. Ik volg de Schotse competitie best fanatiek, dus over de meeste clubs weet ik wel wat. Alleen de jaartallen waarin clubs prijzen halen moet ik opzoeken, want dat weet ik niet precies als het wat langer geleden is.Op donderdag 24 juli 2008 19:18 schreef Kriegel het volgende:
Schrijf je dit allemaal zelf? Gaat nog best wat werk in zitten, wow.
Ik kan er gigantisch naastzitten met mijn voorspelling, maar vorig jaar zat ik redelijk in de buurt wat de club betreft. Alleen Motherwell had ik niet zo hoog verwacht. Dit jaar schaal ik ze wel hoog in, zul je zien dat ze erg laag gaan eindigen.
quote:Als ik me niet vergis is Gretna inmiddels failiet verklaard en opgeheven.Groundsharing is vaak dodelijk voor een club. Wimbledon FC is verdwenen door groundsharing en daardoor het vervreemden van de achterban, ook Gretna is het niet goed bevallen dit jaar en ik zal verbaasd zijn als die nog bestaan na dit jaar.
quote:Zo zie je maar dat ik een vooruitziende blik hadOp donderdag 24 juli 2008 20:40 schreef Kriegel het volgende:
Aha. Ik kan trouwens zien dat sommige stukjes al een tijd geleden zijn geschreven, hehe...
[..]
Als ik me niet vergis is Gretna inmiddels failiet verklaard en opgeheven.
Dit stukje is inderdaad afkomstig uit mijn reisverslag naar de kampioenswedstrijd van Hamilton afgelopen seizoen. Ik heb alleen de laatste alinea erbij gevoegd.
Scottish Challenge Cup 2008/2009: First Round
In 1990 bestond de Schotse League 100 jaar. Ter ere van dat feit besloot de Scottish Football League (waar alle Schotse profclubs buiten de SPL onder vallen) een beker in te stellen om dat heugelijke feit te vieren. De beker kreeg de naam “Scottish Challenge Cup” en aangezien de kans erg klein is dat een niet-SPL club een beker gaat winnen, is het toch een leuke beker om te winnen voor de SFL-clubs. Hij wordt altijd gespeeld in de eerste helft van het seizoen, zodat de teams niet hoeven te spelen in de beslissende weken van de competitie. Vorig jaar was St. Johnstone de winnaar. Recordhouders zijn Falkirk en Airdrieonians (eigenlijk een voorloper van Airdrie United) met driemaal winst. De mooiste finale vond plaats in 2000, toen Alloa Athletic en Inverness Caledonian Thistle penalty’s mochten gaan nemen nadat het 4-4 stond na 120 minuten. Uiteindelijk won Alloa met 5-4 na de strafschoppen. Hopelijk dit jaar weer zoveel spektakel. Hieronder de loting voor de wedstrijden die op 26 juli worden gespeeld. Boeiendste wedstrijden zijn de kleine Glasgow derby tussen Partick Thistle en Queen’s Park en het debuut van Annan Athletic in een profcompetitie op het veld van Clyde.
North/East draw:
Ross County v St. Johnstone
Alloa Athletic v Dundee
Arbroath v Forfar Athletic
Brechin City v East Fife
Dunfermline Athletic v Stirling Albion
Peterhead v Montrose
Elgin City v Cowdenbeath
Bye: Raith Rovers
South/West draw:
East Stirlingshire v Ayr United
Clyde v Annan Athletic
Stenhousemuir v Albion Rovers
Partick Thistle v Queen's Park
Berwick Rangers v Queen of the South
Livingston v Stranraer
Airdrie United v Dumbarton
Bye: Greenock Morton
Scottish Challenge Cup 2008/2009: First Round, the results
De kop is eraf in Schotland nu de eerste wedstrijden in het kader van de Challenge Cup gespeeld zijn. De grootste verrassing vond plaats in Alloa waar de plaatselijk FC te sterk was voor Dundee FC, een van de kanshebbers voor de titel in de First Division. Ook kanshebber nummer twee in die competitie en titelverdediger, St. Johnstone, vloog er al snel uit. Zij hadden wel het nadeel een lastige wedstrijd in Dingwall te spelen, waardoor de surprise minder groot is. De derde verrassing vond plaats in een stadion wat bijna in de Noordzee ligt: Gayfield Park van Arbroath. Tijdens de Angus Derby won de slechtste ploeg uit de League van vorig jaar, Forfar, met 1-2. Annan Athletic sloeg geen modderfiguur tijdens zijn eerste wedstrijd als Leagueclub. Waar vooraf werd gevreesd voor een dikke nederlaag tegen Clyde bleef de schade beperkt tot 2-0. Enige opvallend tijdens de kleine Glasgow derby was dat Partick Thistle beide doelpunten in de negende minuut scoorde. Binnenkort de loting voor ronde twee.
North/East draw:
Ross County v St. Johnstone 2-1
Alloa Athletic v Dundee 2-1
Arbroath v Forfar Athletic 1-2
Brechin City v East Fife 0-1
Dunfermline Athletic v Stirling Albion 3-0
Peterhead v Montrose 6-0
Elgin City v Cowdenbeath 0-2
Bye: Raith Rovers
South/West draw:
East Stirlingshire v Ayr United
Clyde v Annan Athletic 2-0
Stenhousemuir v Albion Rovers 0-1
Partick Thistle v Queen's Park 2-1
Berwick Rangers v Queen of the South 1-5
Livingston v Stranraer 4-0
Airdrie United v Dumbarton 3-2
Bye: Morton
Op het oefenvlak trouwens enige opvallende uitslagen. Barcelona toerde namelijk, evenals vorig jaar, door Schotland. Hibernian en Dundee United mochten als kanonnenvoer dienen, maar dat het zo erg zou zijn was niet verwacht. Hibernian verloor namelijk met 0-6, terwijl Dundee United het vandaag niet veel beter deed met een 1-5 nederlaag. Voor Hibs begint het aardig dramatisch eruit te zien, want die draaien een werkelijk schandalig slechte voorbereiding. Gelukkig is er dan nog altijd het cliché dat de oefenpotjes niets zeggen. Ook goed voor Celtic, want tijdens de Algarve Cup is er nipt gelijkgespeeld tegen Middlesbrough en verloren van Cardiff City. Ik ben benieuwd hoe ze het volgende week doen tijdens het Rotterdam Tournament waar ik naartoe ga. Ondertussen liet Kilmarnock zien dat ze misschien toch weer een dramajaar tegemoet gaan, want Killie ging met 0-3 ten onder tegen de Wolves. Enige positieve punt viel te noteren in Falkirk, waar met 2-0 werd gewonnen van QPR.
Op het transfervlak is het allemaal opvallend rustig. Inverness is afgelopen week zijn opvallendste speler kwijt, omdat Marius Niculea ervoor koos om terug te keren naar Roemenië. Jammer, want de man was een attractie op de Schotse velden. Voor ons Nederlanders komt er misschien weer een bekende keeper naar Falkirk. Waar het doel van de Bairns de afgelopen jaren ondermeer is verdedigd door Jeroen Lambers en Tim Krul is er nu een mogelijkheid dat Khalid Sinouh naar de club toegaat. Hij zal komende week gaan testen bij Falkirk en zal hoogstwaarschijnlijk meespelen tijdens hun oefenwedstrijden in Nederland. De beide grootmachten uit Glasgow zijn ondertussen erg rustig. Ze zijn er momenteel nog niet in geslaagd om hun grootste transfertargets te halen, want zowel de jacht van Rangers op Davis als die van de Bhoys op Tamas lijkt muurvast te zitten.
Number 11: Hamilton Academical
Who are you?
Dat zal ik je eens vertellen, knulletje. Wij zijn Hamilton Academical oftwel The Accies. Opgericht in 1874 door de rector van de Hamilton Academy. Zelf vind ik dat we de mooiste naam van de SPL hebben, hoewel sommige aankomen zetten met Inverness Caledonian Thistle. Ik denk dat mensen die dat zeggen dezelfde zijn die ons Hamilton AcademicalS noemen. Walgelijke figuren dus. We spelen op New Douglas Park. Vervelend voor ons is dat we vlakbij Glasgow spelen, waardoor bijna iedereen in Hamilton voor een van die twee Old Firm clubs is, bah. Afgelopen jaar zijn we kampioen geworden in de First Division. We zijn dus de nieuwkomer dit jaar. Overigens speelden we in 2001 nog in de allerlaagste divisie: de Third Division. We hebben dus al een lange rit achter de rug. Het mooiste aan de promotie is dat we nu tegen dat walgelijke Motherwell mogen spelen. Dat is onze aartsrivaal en we hebben elkaar al te lang niet gezien in de competitie. Reken maar op een aantal schitterende wedstrijden tussen ons beide.
What did you win?
Wat is dat nou weer voor een gloryhuntersvraag? Okay, een hoofdprijs hebben we nog nooit gewonnen, maar in 1911 en 1935 stonden we wel in de finale van de Schotse beker. Helaas moesten we in allebei de finales tegen een van de *ld F*rm clubs waardoor we verloren. Wel succesvol zijn we in de Challenge Cup geweest, die we in zowel 1992 als 1993 wonnen. Buiten afgelopen jaar hebben we de First Division nog driemaal gewonnen en ook de Third Division hebben we een keer gewonnen. De League Cup zeg je? Die ken ik niet, alleen de Mickey Mouse Cup en daarvan ben ik blij dat we die nooit hebben gewonnen. We zijn geen filiaal van Disney. We hebben wel tienmaal de Lanarkshire Cup gewonnen en dat kunnen weinig clubs ons nazeggen.
What do you think of next season?
Tsja, als promovendus wordt je altijd als degradatiekandidaat nummer één gezien. Ik durf echter te wedden dat we erin blijven. Met Richard Offiong hebben we een topspits, dat moet jij hebben gezien toen je ons bezocht. Als partner voor in de aanval hebben we Derek Lyle van Dundee gehaald, ook een goede aanvaller. Ook hebben we met Sean Murdoch een nieuwe keeper gehaald. Na de afgelopen twee promoties naar het hoogste niveau vlogen we er meteen uit, maar we hebben ditmaal een geheim wapen en dat is ons kunstgras. Dat zijn ze niet gewend in de SPL. Vorig jaar kregen we op ons eigen kunstgras slechts drie goals tegen, dat zegt toch wel genoeg. Oh ja, nog een tip: let op James McCarthy. Deze jongen gaat international worden in de toekomst. Hopelijk wil hij nog even bij ons blijven en trapt hij niet in de grote geld. Bij ons kan hij namelijk groeien doordat hij altijd in de basis staat.
Number 10: Falkirk
Who are you?
Falkirk FC uit Falkirk. We zijn in 1876 opgericht en onze bijnaam is The Bairns. Falkirk, wat zoveel betekend als ‘gespikkelde kerk’ ligt tussen Edinburgh en Glasgow in, iets of wat naar het noorden. Er hebben zich belangrijke veldslagen afgespeeld bij Falkirk, zoals die van William Wallace tegen de Engelsen, maar we zijn toch vooral bekend door de plaatselijke FC. Oh ja, buiten ons is er nog een club in Falkirk, het onvolprezen East Stirlingshire. Die zijn echter zo slecht dat we onze rivaliteitspijlen maar richten op Dunfermline, maar die klunzen spelen ook al niet in onze divisie dit jaar. Zijn wij nu zo goed of onze rivalen zo slecht? Ach ja, nu gaan we maar proberen een van de twee Old Firm clubs te verslaan. Altijd leuk voor wat spectaculaire krantenkoppen. We hebben trouwens een connectie met jullie land, want Gerard Aafjes zit bij ons in de selectie. Afgelopen jaar speelde er met Tim Krul er nog een Nederlander bij ons, maar die zal waarschijnlijk weer teruggaan naar Nederland.
What did you win?
Waar zal ik beginnen? Toch maar met de belangrijkste prijzen. We hebben namelijk tweemaal de Scottish Cup gewonnen. Zowel in 1913 als in 1957 namen we dat kleinood mee naar Brockville. Voor de rest staan er ook nog drie Challenge Cups in onze prijzenkast. Ook kampioenschappen vieren we graag in Falkirk. Maar liefst zeven keer hebben we de titel gepakt op het tweede niveau, voor een club als ons het hoogst haalbare. Ook de Second Division hebben we een keer gewonnen. Over de League Cup wil ik het niet hebben. Goed, we hebben tweemaal in de finale gestaan, maar als je de ene keer verliest omdat je minder corners hebt gekregen en de andere keer verlies je van East Fife dan is daar niets over te zeggen. Klote Mickey Mouse Cup.
What do you think of next season?
We hebben drie bejaarde Schotse ex-international aangetrokken met Lee Bullen (37), Jackie McNamara (34) en Neil McCann (33). Tel daarbij Russell Latapy (40) op en je kunt niet zeggen dat we geen ervaring hebben. Blijven zij heel dan kan er best iets leuks gaan ontstaan bij ons, maar als ze gaan piepen en kraken hebben we een probleem. Ik denk dat we sowieso St. Mirren en Hamilton wel voor kunnen blijven en dat we met Inverness en Kilmarnock gaan knokken om plaats acht. Ons grote probleem is goals maken, dus daarom is het vreemd dat onze manager nog geen goede spits heeft aangetrokken. Wel veel verdedigers, maar vorig jaar waren we verdedigend gezien al de beste ploeg van het rechterrijtje. Ook de creativiteit van onze Portugees Pedro Moutinho zullen we gaan missen. De al eerder genoemde McCann moet dat opvangen, maar ik ben benieuwd of hij dat kan na bijna een heel seizoen uit de roulatie te zijn geweest met een beenbreuk.
quote:De mooiste namen van de SPL zijn natuurlijk die van de Edinburgh-clubs.Op zondag 27 juli 2008 14:30 schreef Barnet_Bee het volgende:
27/07/2008
Zelf vind ik dat we de mooiste naam van de SPL hebben, hoewel sommige aankomen zetten met Inverness Caledonian Thistle. Ik denk dat mensen die dat zeggen dezelfde zijn die ons Hamilton AcademicalS noemen. Walgelijke figuren dus.
David van Zanten is een Ier met één Nederlandse ouder, dus na 'de verdwijning' van Shalton Martis (grote, donkere centrumverdediger die afgelopen seizoen vooral opviel door 3 keer in eigen doel te scoren, enig idee waar die heen is?) nog wel een klein Nederlands tintje bij de Hibs. Waarom denk je dat Celtic Killen heeft gehaald? Verwacht je dat die veel gaat spelen? Fletcher ga ik inderdaad goed in de gaten houden. Voor de SPL toch wel aardig koppel met 'Benji' lijkt me toch?
quote:Martis speelt volgens mij nog gewoon bij WBA. Is vorig jaar wel een tijdje uitgeleend (aan Scunthorpe als ik me niet vergis).Op dinsdag 29 juli 2008 13:06 schreef Cruoninga het volgende:
[..]
De mooiste namen van de SPL zijn natuurlijk die van de Edinburgh-clubs.
David van Zanten is een Ier met één Nederlandse ouder, dus na 'de verdwijning' van Shalton Martis (grote, donkere centrumverdediger die afgelopen seizoen vooral opviel door 3 keer in eigen doel te scoren, enig idee waar die heen is?) nog wel een klein Nederlands tintje bij de Hibs. Waarom denk je dat Celtic Killen heeft gehaald? Verwacht je dat die veel gaat spelen? Fletcher ga ik inderdaad goed in de gaten houden. Voor de SPL toch wel aardig koppel met 'Benji' lijkt me toch?
Killen is een grote miskoop geweest. Ik had er meer van verwacht, aangezien hij het bij Hibs goed heeft gedaan. Misschien dat Hibs hem terug gaat kopen? Ik verwacht dat Celtic nog een spits gaat bijkopen en dan met Vennegoor, McDonald, Samaras
en die vierde man ruim in de spitsen zit. Killen zal vertrekken evenals Riordan. Zullen wel naar The Championship gaan, aangezien ze daar meer geld hebben dan in Schotland. Riordan vind ik trouwens jammer, want daar zie ik het (itt Killen) wel in zitten. Probleem is alleen dat hij en Strachan absoluut niet door een duur kunnen.Ik heb allemaal het idee dat Fletcher nog gaat vertrekken. Die was vorig jaar bij tijd en wijle toch wel erg goed.
Number 9: Inverness Caledonian Thistle
Who are you?
Wij zijn de club met de langste naam in het Schotse voetbal en daarom krijgen wij wel eens de naam ICT, maar hier in Inverness prefereren we Inverness Caldeonian Thistle Footbal Club. We hebben verschillende bijnamen als “Caley”, maar ook hier prefereren we de langere naam "The Pride of the Highlands". We bestaan pas sinds 1994, toen beide Higland Leagueclubs Caledonian FC en Inverness Thistle FC fuseerden. Dat deden we omdat we toen gekozen werden om in de League uit te komen en samen sta je sterker, hoewel sommige diehard fans van beide clubs weigeren te komen en ons “Plastic FC” noemen. Laat ze maar, want zelf hebben ze nu geen club meer. Buiten ons zijn de belangrijkste attracties van Inverness het “Inverness Castle” en de “Highland Games”. Ook Loch Ness ligt in de buurt en het zou dus zomaar kunnen dat “Nessie” eens een wedstrijd van ons heeft gezien. Onze aartsrivaal is Ross County, maar die spelen in een andere divisie. Vandaar dat we dit jaar het meest hopen op een overwinning tegen Aberdeen. Evenals ons een noordelijke club. Enig nadeel is dat zij ons niet zo serieus nemen.
What did you win?
We zijn jonge honden met onze veertien jaar. Toch hebben we wel wat zilverwerk binnengehaald en we zijn, samen met Celtic en Rangers, de enige club in de SPL die nog nooit is gedegradeerd. Na ons debuut in 1994 duurde het drie jaar voordat we promoveerden, door de titel in de Third Division. In 1999 werden we tweede in de Second Division, wat ons opnieuw promotie opleverde. Vanaf toen zijn we gaan bouwen aan een team wat mee kon gaan doen om de strijd voor het ticket naar de SPL. In ons eerste jaar waren we verantwoordelijk voor een van de grootste cupshock in de historie van de Scottish Cup. We versloegen Celtic met 1-3 op Celtic Park op de achtste februari van 2000. ‘Super Caley Go Ballistic, Celtic Are Antrocious’ kopte The Scottish Sun de volgende dag. Sinds die dag kende iedereen in Schotland ons en het blijft onze mooiste prestatie tot de dag van vandaag, hoewel het seizoen 2003/2004 in de buurt komt.
Dat seizoen wonnen wij onze eerste beker door de Challenge Cup te winnen, maar belangrijker was de titel in de First Division, waardoor we nu al vier seizoenen uitkomen in de SPL. Tsja, de League Cup. Die nemen we hier niet serieus in de Highlands, dus daar beantwoordt ik geen vragen over.
What do you think of next season?
Zoals bijna ieder jaar worden we weer ingeschat als een van de belangrijkste degradatiekandidaten. Schandalig, want de afgelopen vier jaren werden we negende, achtste, zevende en achtste. Eigenlijk zijn we nooit echt meegezogen in het degradatiebal en ik verwacht ons dit jaar daar ook niet. Het doel is om uiteindelijk eens een keer bij de bovenste zes te eindigen, zodat we na de “cut” nog wat topwedstrijden voor de boeg hebben. Goed, ik verwacht niet dat het dit jaar het geval zal zijn, maar we blijven bouwen. Erg vervelend trouwens dat we onze vedette Marius Niculea zijn kwijtgeraakt aan Dinamo Boekarest. We hebben er wel wat centjes voor ontvangen en hopen een of twee echte versterkingen daarvoor te halen. Met Andy Barrowman hebben we de topscorer van onze vrienden Ross County gehaald. Hij scoorde er vorig jaar 24, dus met een beetje geluk maakt hij de helft van die doelpunten in de SPL. Ik heb al een beetje zitten rekenen en als beide Edinburgh clubs dit seizoen spelen zoals in de voorbereiding, dan kan zie ik ineens perspectieven voor de zesde plek.
Number 8: Kilmarnock
Who are you?
Wij zijn Kilmarnock uit Kilmarnock. Maar noem ons gemakshalve maar Killie. In tegenstelling tot de vorig club zijn wij wel een oudje, want al in 1869 werden we opgericht. Daarmee zijn we meteen de oudste professionele club van Schotland en er staan al wat activiteiten op de rol voor volgend jaar als we onze 140ste verjaardag vieren. Afgelopen seizoen waren we dramatisch en hadden we geluk dat Gretna erbij was, want een elfde plaats is ver onder onze stand. Ons slechtste resultaat sinds we in 1993 promoveerden naar de SPL. Oh ja, die vraag weer. Ik zal het nog een keer uitleggen, ons stadion heet Rugby Park omdat we vroeger zowel rugby als voetbal speelden. Simpel toch? Onze aartsrivaal is Ayr United, maar net zoals bij de vorige ploegen die zich hier voorstelden speelt ook onze rivaal niet in dezelfde competitie dan wij. Vandaar dat wij, hoe onorigineel ook, maar onze pijlen gaan richten op een Old Firm scalp. Het liefst die van Celtic, want door onze protestantse achtergrond en onze bijnaam “The Ayrshire Huns” verslaan we die groenwitte figuren met veel plezier. Nee hoor, die 1-9 nederlaag in 1938 speelt hier helemaal geen rol in.
What did you win?
1964-1965, een seizoen dat iedere Killiefan in zijn geheugen heft gegraveerd. Dat jaar werden we namelijk voor de enige keer kampioen van Schotland. Het mocht ook wel een keertje, want in de vijf jaar daarvoor waren we viermaal tweede geworden. Tsja, de jaren zestig dat waren de mooiste jaren voor onze club. In 1967 bereikten we bijvoorbeeld ook de halve finale van de UEFA Cup. Ooit zullen die dagen weer terugkomen houd ik me maar voor. Voor de rest stonden we achtmaal in de finale van de Scottish Cup en wonnen die drie keer. Dat had je niet verwacht hč, dat wij zo succesvol zijn geweest in het verleden. Buiten die ene landstitel zijn we ook nog tweemaal kampioen geworden op het tweede niveau, maar dat is eigenlijk geen prestatie want wij horen eigenlijk gewoon thuis op het hoogste niveau. Nee, over de League Cup wil ik helemaal niets kwijt. Dat we alle vijf de keer dat we de finale hebben bereikt die ook verloren hebben speelt hierin geen rol. Ik vind het gewoon een Mickey Mouse Cup.
What do you think of next season?
Het is afwachten. Ik blijf erbij dat we vorig jaar gewoon pech hebben gehad. Onze vedette Steven Naismith werd verkocht aan de Rangers en dat heeft ons toch wel een knauw gegeven. Daarbij kwam ook nog eens dat we onze andere aanvallende ster Colin Nish, in januari verkochten aan Hibs. Dat waren toch twee shocks voor het team en daarom denk ik dat we dit jaar beter voor de dag zullen komen. Met Jim Jefferies hebben we een ervaren manager die bij Hearts al eens de Scottish Cup heeft gewonnen en met Danny Invincible hebben we in ieder geval iemand onder contract met een coole naam. Er zal echter nog wel wat bij moeten komen aanvallend gezien, want eigenlijk hebben we nu niemand die een doelpuntje kan maken. Goed, Allan Russell maakte er vorig jaar 26, maar dat was op het derde niveau en om nou alle hoop op zo’n jongen te zetten gaat ook wel weer ver. Maar ik verwacht nog wel een goede aanvaller erbij en dan kunnen we, met veel geluk en wijsheid, misschien wel de “cut” halen en dan zal iedereen zien dat afgelopen jaar een foutje was, niets meer en niets minder.
Number 7: Heart of Midlothian
Who are you?
Wij zijn Heart of Midlothian opgericht in 1874 en vernoemd naar een dansclub uit Edinburgh, die op zijn beurt weer vernoemd is naar een roman van Sir Walter Scott, die op zijn beurt weer vernoemd is naar een gevangenis in Edinburgh. Maar om het simpel te houden je mag wel Hearts zeggen hoor. Wij zijn de meest succesvolle club uit Edinburgh. Zet je dat er goed in? Qua prijzen hoeven we, buiten de Old Firm natuurlijk, alleen Aberdeen voor ons te deulen. We hebben dus meer gewonnen dan Hibernian. Soms noemen mensen onze rivaliteit in Edinburgh een Old Firm in het klein, aangezien Hibs door katholieke Ieren is opgericht en wij door pro-Britse leden. Zelf houden we niet zo van die vergelijking, want de Old Firm rivaliteit is voor ons wat té fanatiek. We haten elkaar wel, maar gaan in het normale leven gewoon met elkaar om. Probeer daar in Glasgow maar een mee te komen. Daar steken ze elkaar dood als je een verkeerd sjaaltje aan hebt. Nee, geef mij dan maar onze rivaliteit. Toch blijft het mooi dat we meer prijzen hebben gewonnen dan die groensels. Het meest opvallende aan ons is, helaas, onze excentrieke eigenaar Vladimir Roman. Sinds hij de club heeft overgenomen zijn we niet meer uit het nieuws geweest. Helaas is het tegenwoordig vaak slecht in het nieuws komen.
What did you win?
Pfff, waar moet ik beginnen. Tsja, jij hebt net die "Wee diddy teams" behandeld en dan ben je snel klaar. Bij ons ligt dat even wat anders, want we hebben veel prijzen gewonnen. Meer dan Hibs bijvoorbeeld. Maar ik zal eens een opsomming voor je maken. We hebben vier landstitels gewonnen, alleen de beide Old Firm clubs hebben er meer en Aberdeen en Hibs hebben er ook vier. Twee in de 19e eeuw (1895 en 1897) en twee na WO II (1958 en 1960). Sindsdien zijn we er nog enkele keren dichtbij geweest, maar hem winnen is niet meer gelukt. De Scottish Cup hebben we nog wel pas geleden gewonnen, in 2006. Buiten die keer mochten we hem nog zes keer omhoog tillen. De mooiste Cupfinal was die van 1896 toen we onze groene vriendjes uit Leith versloegen met 3-1. Daar herinneren we ze nog graag aan tijdens onze derby's. Ik las trouwens dat de "Wee diddy teams" de League Cup niet serieus namen. Wij wel hoor en van de zes keer dat we de finale hebben bereikt hebben we het vier keer gewonnen. Voor het laatst in 1962, dus het wordt tijd dat er nog eens eentje bijkomt.
What do you think of next season?
Wij zijn bijna niet in te schatten. Romanov ontslaat managers als het hem niet aanstaat en we krijgen vaak de gekste figuren hier over de vloer. Csaba László is onze nieuwe manager voor komend seizoen. Wij hebben hem overgenomen van de nationale ploeg van Oeganda, het land waar de laatste koning van Schotland leefde. László is dus niet echt een bekende naam en het is afwachten wat hij allemaal voor elkaar kan krijgen. Ik zie dat jij ons als zevende hebt ingeschaald. Dat zou kunnen, maar we kunnen net zo goed derde of twaalfde worden. We hebben al een speler aangetrokken. David Obua, een Oegandese international, gaat onze verdediging versterken. Of hij goed is? Geen idee, want ik volg het Oegandese voetbal niet zo, maar onze manager zal hem niet voor niets hebben aangetrokken. Onze verdediging is trouwens ook de plek waar onze beste speler staat: Christophe Berra. Sinds kort een Schots international. Hopelijk kunnen we hem, en mede-verdediger Robbie Neilson, behouden, want anders kan het er wel eens heel somber gaan uitzien voor ons. We hebben per slot van rekening al onze beste aanvaller, Roman Bednar, voor 2,3 miljoen verkocht aan WBA. Ik durf het woord degradatie nog niet in de mond te nemen, maar wie weet.
Misschien alle speler die voorbij komen in je clubbeschrijvingen maar opnemen als ' bekende spelers' in de OP?
Hoe zit dat trouwens precies met de cut. Na hoeveel wedstrijden wordt er gesplitst? Vroeger speelde je 4 keer tegen elke club en nu is dat soms slechts 3 keer? Waar zijn die andere wedstrijden gebleven of is de competitie ingekort?
Wat betreft promotie/degradatie is het toch zo dat er in elke divisie één club rechtstreeks degradeert en de kampioen uit de divisie daaronder promoveert? Geen play-offs of iets erbij?
quote:Vroeger bestond de SPl uit 10 clubs. Toen was er geen cut en speelde je 36 wedstrijden in totaal (4x tegen elkaar). Nu zijn ze met 12-en en speel je 3x tegen elkaar. Na die 33 wedstrijden is er de cut en spelen de bovenste 6 en de onderste 6 tegen elkaar. In totaal zijn er dan 38 wedstrijden. De SFA probeert ervoor te zorgen da het niet gebeurt dat sommige clubs 3x thuisspelen tegen een bepaalde ploeg, maar dat is soms niet te voorspellen. Celtic en Rangers spelen sowieso 2x thuis en uit tegen elkaar en ik geloof de beide Edinburgh clubs ook (als ze tenminste allebei de cut halen).Op donderdag 31 juli 2008 20:05 schreef Cruoninga het volgende:
Goede stukjes. Ik blijf ze lezen
Misschien alle speler die voorbij komen in je clubbeschrijvingen maar opnemen als ' bekende spelers' in de OP?
Hoe zit dat trouwens precies met de cut. Na hoeveel wedstrijden wordt er gesplitst? Vroeger speelde je 4 keer tegen elke club en nu is dat soms slechts 3 keer? Waar zijn die andere wedstrijden gebleven of is de competitie ingekort?
Wat betreft promotie/degradatie is het toch zo dat er in elke divisie één club rechtstreeks degradeert en de kampioen uit de divisie daaronder promoveert? Geen play-offs of iets erbij?
Een promovendus en een rechtstreekse degradant. Helaas geen po. Ik ben daar wel voor, want dat maakt de First Division wat boeiender.
Matches
Morgen wordt er in de lagere divisies gestart met de volgende wedstrijden in de lagere divisies. Volgende week gaat de SPL pas van start, hoewel ik vanavond alvast een voorproefje daarop krijg met de wedstrijd Celtic v Tottenham. Ik ben erg benieuwd hoe de Bhoys ervoor staan, want de voorbereiding verloopt tot nu toe niet echt constant. In de competitiewedstrijden van morgen steekt er een wedstrijd bovenuit: Cowdenbeath v Annan Athletic. Het is voor Annan de eerste wedstrijd ooit in de League. Ik ben erg benieuwd hoe dat gaat aflopen. Voor de rest is Partick v Dunfermline wel een boeiende wedstrijd, want promotiekandidaat Dunfermline heeft best een lastige start zo met een uitwedstrijd tegen de Jags.
FIRST DIVISION
Clyde v. Morton
Partick Thistle v. Dunfermline Athletic
Queen of the South v. Airdrie United
Ross County v. Dundee
St. Johnstone v. Livingston
SECOND DIVISION
Arbroath v. Alloa Athletic
Ayr United v. Raith Rovers
Brechin City v. Stirling Albion
East Fife v. Peterhead
Queen's Park v. Stranraer
THIRD DIVISION
Albion Rovers v. Forfar Athletic
Berwick Rangers v. East Stirlingshire
Cowdenbeath v. Annan Athletic
Dumbarton v. Montrose
Stenhousemuir v. Elgin City
Number 6: Hibernian
Who are you?
Wij zijn Hibernian oftwel de famous “Hi-Bees”. In 1875 werden we opgericht door Ierse immigranten. Die kozen voor de naam "Hibernian", omdat Hibernia de Romeinse naam was voor Ierland. Onze Ierse roots zie je tegenwoordig nog terug in onze clubkleuren en ons logo. We hebben in de beginjaren, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Celtic, een sektarisch beleid gevoerd. Niet-katholieken waren niet welkom bij ons. Pas later, na onze herstart, hebben we dat omgezet en tegenwoordig hebben we eigenlijk nog maar weinig met Ierland. Bij ons zul je niet zo snel het Ierse volkslied horen vanaf de tribunes, wat je op Celtic Park wel hoort. Dat is ook de reden waarom mensen ons niet op religieuze redenen kiezen om te supporteren, maar om geigrafische redenen. Hibernian is tegenwoordig de club van het noorden en oosten van Edinburgh. Onze erfvijand is trouwens Farts ofwel de Mini-Huns. Walgelijke club die in de jaren tachtig nog hebben geprobeerd ons over te nemen, zodat er een grote Edinburghse club kwam die, uiteraard, Hearts zou heten en op Tynecastle zou spelen. Gelukkig mislukte dit en kunnen we ze nog altijd pakken op die ene wedstrijd in 1973 op Nieuwjaarsdag. We wonnen met 7-0, een jaar was nog nooit zo goed begonnen.
What did you win?
We behoren tot de "Other Four" samen met de New Firm (Dundee United en Aberdeen) en ons stadsgenootje. Behalve Dundee United hebben we allemaal vier landstitels. Helaas ziet het ernaar uit dat er niet snel een nieuwe bij zal komen. De eerste werd gewonnen in 1903, terwijl de andere drie allemaal rondom 1950 zijn gewonnen (we werden in die jaren ook nog eens driemaal tweede). Dat waren echt onze topjaren met de "Famous Five" in de aanval. Goh, wat zou ik die dagen hier weer graag zien. De League Cup hebben we driemaal gewonnen, waaronder die van 2007. Killie maakten we die dag met 5-1 in. Echt jammer dat we noodgedwongen veel van die spelers van dat elftal hebben moeten verkopen. Ik denk dat als we veel talenten hadden kunnen houden we, met Tony Mowbray als manager, het de OF flink lastig hadden kunnen maken. Helaas is het ons lot dat we altijd moeten verkopen. Eigenlijk al sinds de beginjaren van ons bestaan. Over de Scottish Cup heb ik het liever niet. Dat is namelijk het stokpaardjes van de Fartsfans. Oké dan, die hebben we slechts tweemaal gewonnen en de laatste keer was in 1902. Wij nemen die beker gewoon niet zo serieus, dat kan toch?
What do you think of next season?
Het rommelt nogal. Er gaan zelfs al geruchten dat onze manager, Mixu Paateleinen, eruit wordt geschopt. Vorig jaar draaiden we een goede tweede seizoenshelft onder hem, maar dit jaar blameren we ons keer op keer. We hebben al tweemaal met 2-0 verloren van Elfsborg in de Intertoto en ook de 0-6 nederlaag tegen Barcelona kwam hard aan. Volgens het geruchtencircuit zouden er nog enkele befaamde Finnen komen, zoals Anti Niemi en Jonathan Johansson. Helaas blijfven het nog steeds geruchten. Daardoor is David van Zanten nog steeds onze enige aankoop dit jaar. Goede verdediger en een van de beste spelers van St. Mirren, maar daarmee ben je er natuurlijk niet. We knijpen nu onze handjes dicht dat Steven Fletcher gaat blijven. Hij is onze levensverzekering en vorig jaar ook topscorer. Hij werd uitgeroepen tot “Young Player of the Year” en zelfs Real Madrid zit achter hem aan. Als we hem kunnen houden en er nog enkele leuke versterkingen bijkomen dan zouden we wel eens mee kunnen gaan strijden om plek drie. Raken we hem kwijt dan moeten we uitkijken dat we niet de “cut” missen.
Moet er ook niet bij worden vermeld dat Hibs de inspiratie voor Celtic is geweest en dat de groen-witte hoops ook zijn afgekeken van het oorspronkelijke Hibernian-shirt?
quote:Nish is al in de winter gekocht door Hibs. Hij heeft zelfs al gescoord voor de club. Ze hebben trouwens ook ex-Willem II'er Joe Keenan gehaald.Op zaterdag 2 augustus 2008 12:40 schreef Cruoninga het volgende:
Naast Van Zanten is Nish toch ook nieuw bij Hibs? Over dat Iers-zijn van de club, daar wordt nogal over gepraat volgens mij. In hoeverre het uitdragen van die identiteit gepast is. Je ziet wel redelijk veel oude Ierse vlaggen op Easter Road. Die groene met gouden harp en het 'Erin go Bragh' als motto.
Moet er ook niet bij worden vermeld dat Hibs de inspiratie voor Celtic is geweest en dat de groen-witte hoops ook zijn afgekeken van het oorspronkelijke Hibernian-shirt?
Hibernian had zijn Hoops al afgeschaft voordat Celtic werd opgericht, dus daarover bestaan veel verschillende versies. Celtic heeft overigens wel een hoop spelers overgenomen van Hibs, waardoor die laatste binnen twee jaar failliet ging na de oprichting van Celtic.
Edinburgh heeft ook het nadeel dat ze veel minder Ierse immigranten hadden dan Glasgow, waardoor het op zich logisch is dat juist in Glasgow de meest succesvolle "Ierse" club ontstond.
Ik denk, van wat ik hoor en lees, dat Hearts eerder pro-Brits is dan Hibs pro-Iers. De harp in het logo is ook pas sinds een paar jaar weer terug. Hiervoor hadden ze zo'n heel lelijk logo. In oktober ga ik overigens naar Hibs v Hearts, een van de wedstrijden die erg hoog op mijn verlanglijstje staat.
Results
De uitslagen van gisteren. De wedstrijden die ik vooraf aanmerkte als de meest interessante hebben hun reputatie waargemaakt. Partick Thistle gaf de titelambities van Dunfermline meteen een knauw door met 1-0 te winnen. De andere twee titelkandidaten wonnen wel, waardoor de Pars al op achtervolgen zijn aangewezen. In de Third Division zorgde Annan Athletic voor een gigantische verrassing. Er werd met maar liefst 1-4 gewonnen van Cowdenbeath, vooraf ingeschat als een van de sterkere clubs in de laagste divisie.
FIRST DIVISION
Clyde v. Morton 1-1
Partick Thistle v. Dunfermline Athletic 1-0
Queen of the South v. Airdrie United 0-0
Ross County v. Dundee 1-2
St. Johnstone v. Livingston 2-0
SECOND DIVISION
Arbroath v. Alloa Athletic 4-1
Ayr United v. Raith Rovers 0-0
Brechin City v. Stirling Albion 2-1
East Fife v. Peterhead 0-2
Queen's Park v. Stranraer 2-2
THIRD DIVISION
Albion Rovers v. Forfar Athletic 1-3
Berwick Rangers v. East Stirlingshire 2-1
Cowdenbeath v. Annan Athletic 1-4
Dumbarton v. Montrose 1-1
Stenhousemuir v. Elgin City 3-0
quote:Ja, al die goede spelers (veelal Schotten met een mening) zijn verkocht (weggestuurd).Op zondag 3 augustus 2008 16:13 schreef DeVinger het volgende:
Hearts leek even mee te gaan doen, maar is alweer afgehaakt toch? (met die rijke rus)
Number 5: Dundee United
Who are you?
Dundee United oftewel "The Arabs"of "the Terrors", niet echt bijnamen die tegenwoordig erg populair zijn vandaag de dag. Vooral niet de combinatie van beide, maar daar kunnen wij niets aan doen natuurlijk. We spelen op Tannadice in het pittoreske Dundee. Onze rivaal speelt op 150 meter in Dens Park en draagt de naam Dundee FC. Dat is het Rangers/Hearts van onze stad, terwijl wij Celtic/Hibernian zijn. Wij zijn namelijk ook opgericht door Onze originele naam verwees ook naar Ierland, want oorspronkelijk heten wij Dundee Hibernian. In 1923 werd die naam veranderd in Dundee United, want de eigenaren hoopten op die manier meer mensen uit de stad aan te kunnen trekken. Dundee heeft namelijk lang niet zo'n grote Ierse gemeenschap dan Edinburgh en Glasgow. Dat plan is gelukt, want wij zijn nu de grootste club van Dundee. Buiten Dundee FC, die we dit jaar helaas niet gaan tegenkomen in de competitie, is Aberdeen ook wel een rivaal van ons. In de jaren tachtig werden we samen de "New Firm" genoemd. Op dat moment waren wij tweeën namelijk de grootste clubs van Schotland en niet die twee uit Glasgow. Helaas zijn die dagen voorbij.
What did you win?
Eigenlijk niet eens zo gek veel. We worden altijd wel als grote club gezien, maar ten tijde van de New Firm was Aberdeen eigenlijk superieur aan ons. We hebben, en dat durf ik niet zo goed te zeggen, minder hoofdprijzen gewonnen dan Dundee FC. Qua landstitels (één) en Scottish Cups (ook één) lopen we gelijk, maar zij hebben een League Cupje (drie om twee) meer gewonnen. Daarom doen wij hier vaak minderwaardig over de League Cup, totdat we afgelopen jaar weer in de finale stonden. Helaas was Mike McCurrie de scheidsrechter en die slaapt in een Rangerspyama. Diverse gekke beslissingen zorgden ervoor dat het gelijk bleef. Uiteindelijk won "Scotland's Shame" na de penalty's en McCurry zal ook flink hebben gefeest door dat resultaat. Werkelijk een schande. In de jaren tachtig sidderde Europa voor ons. Het jaar na onze titel haalde we de halve finale van de Europa Cup I, maar AS Roma bleek te sterk. In 1987 haalde we wel een Europese finale, maar helaas bleek IFK Göteborg met Eriksson op de bank te sterk met 2-1. Het blijft jammer, want anders hadden we ook in het rijtje Schotse Europa Cup winnaars gestaan.
What do you think of next season?
Vorig jaar streden we lang met Motherwell om de derde plek, maar op het laatst zakte het wat in elkaar. Zelfs Aberdeen haalde ons nog in door hun verrassende overwinning op de laatste speeldag tegen de Rangers. Dit jaar hopen we die vijfde plek te verbeteren, want we willen Europa weer in. Met Graig Levein hebben we misschien wel de beste manager van de SPL onder contract. Zowel bij ons als bij Hearts heeft hij goede resultaten behaald. Vorig jaar wonnen we zelfs bijna een prijs onder hem, maar helaas bleek Mike McCurry niet neutraal te kunnen fluiten. Die nederlaag heeft ons een serieuze knauw gegeven. Wat ook een knauw heeft gegeven is het vertrek van Barry Robson naar Celtic. Hij was onze leider en topscorer tot op dat moment en eigenlijk hebben we zijn vertrek nooit kunnen opvangen. Ook het vertrek van topscorer Noel Hunt zal niet bijdragen aan het succes van onze club. Gelukkig hebben we Willo Flood nog wel een jaartje kunnen huren, want dat was ook een belangrijke pion voor ons. Als aankopen hebben we twee jongens gehaald van onze rivaal Dundee FC. Nu maar hopen dat ze het niveau aankunnen.
quote:Strike threat may delay SPL start
The start of the Scottish Premier League this weekend could be delayed because of a strike threat from the country's Referees' Association.
A senior referee told BBC Scotland there was a real threat of a strike as the SRA have yet to agree a financial deal ahead of the new season.
The referees met with the SPL on Monday without agreement and have further meetings planned for later in the week.
"We expect the matter to be resolved soon," said an SPL spokesman.
According to reports in Scotland, the referees have been promised Ł600 a match - which is an increase of Ł25 - but they are holding out for Ł800 immediately, rising to Ł1000.
"There is more to this than extra finance," Daily Record head of sport Jim Trainer told BBC Radio 5 Live.
"They do believe they are worth more money because of the pressure they are under now but they want the authorities to understand they need to be protected from chairman and managers who question their honesty and integrity.
We are at the stage where referees are pilloried far too often now. It's unfair. When managers start saying openly that a referee has cheated, then we need to sit down and think again.
"The referees are attempting to flex some muscle because they feel, and have done for a number of seasons, that they are not given the proper support and backing from the Scottish Football Association and the people who run the SPL.
"There is the real threat that they will not do the games this Saturday and I think there are a lot of fans that do support referees on this.
"The SPL will have to come to some sort of compromise because they cannot delay the start of the season."
The SPL kicks off this Saturday, with Rangers travelling to Falkirk in the opening game at 1230 BST.
Number 4: Aberdeen
Who are you?
Aberdeen a.k.a. "the Dons". Onze clubnaam verraadt het eigenlijk al, maar we komen dus uit Aberdeen: de oliehoofdstad van de UK. We zijn een relatief jonge club, want we zijn pas in 1903 opgericht. Als je dat vergelijkt met sommige oude knarren in de SPL komen we pas net kijken. Onze thuishaven is Pittodrie Stadium, het eerste stadion in Groot-Brittannië met dug-outs. Mede door onze ligging, niet ver van de Noordzee, kan het erg spoken. Weinig clubs komen met plezier naar ons toe. Doordat we vrij geďsoleerd liggen hebben we niet echt een lokale rivaal. In de jaren tachtig vormden we samen met Dundee United de "New Firm". Sindsdien zijn wedstrijden tussen ons beide beladen. Met Hibernian hebben we op het sportieve vlak geen rivaliteit, maar op het hooliganvlak ging het in de jaren tachtig regelmatig los. Er is echter een club die we tot op het bot haten en dat zijn de Huns uit Glasgow. Er wordt soms gezegd dat wij hen nog meer haten dan dat Celtic dat doet. Goed, dat is misschien overdreven, maar de haat zit diep. Wij zingen ook regelmatig politieke incorrecte liedjes als ze langskomen. We genoten dan ook met volle teugen toen ze afgelopen seizoen bij ons hun laatste wedstrijd verloren. Geen titel voor de Huns is een goed jaar voor ons.
What did you win?
Een heleboel. Buiten die twee uit Glasgow zijn wij de club met de meeste prijzen in Schotland. De landstitel wonnen we viermaal, waarvan drie keer in de jaren tachtig onder Alex Ferguson. Overigens zijn we maar liefst twaalf keer tweede geworden, ook geen geringe prestatie. We stonden verder vijftien keer in de finale van de Scottish Cup en daarvan wonnen we zeven. Vier daarvan werden in onze glorietijd onder Ferguson gewonnen. Ook de League Cup wonnen we diverse malen. Twaalf finales leverden vijf bekers op. Tevens is dat onze meest recente prijs, want die wonnen we nog in 1996. Hetgeen waar we het meest trots op zijn is onze Europa Cup II uit 1983 waarvoor we Real Madrid versloegen. Het jaar erop wonnen we ook de Europese Supercup, waardoor we de enige Schotse clubs zijn met twee Europese prijzen. Dat doet de Old Firm ons niet na.
What do you think of next season?
Er hebben dit seizoen veel mutaties plaatsgevonden in onze selectie. Met Barry Nicholson zijn we onze belangrijkste speler kwijt geraakt en het zal lastig zijn om hem te vervangen. We hopen dat Gary McDonald het kan. Vorig jaar deed hij het goed bij Oldham, maar de SPL is toch wat anders dan de Engelse League One. We hebben vorig jaar door onze goede eindsprint nog mooi de vierde plek behaald. Als we op dat elan doorkunnen gaan kan er wel eens wat moois groeien. Vorig jaar was ook het jaar van de grote teleurstelling toen we in de halve finale van de beker verloren van Queen of the South. Erg zonde, want een ronde eerder hadden we Celtic al uitgeschakeld en een finale tegen de Huns had ons opnieuw een Europese plek bezorgd. Ons Nederlandse contigent is overigens flink uitgedund voor komend seizoen. Dave Bus en Karim Touzani (die het hier erg goed deed) zijn vertrokken, waardoor alleen Jeffrey de Visscher nog over is. Goed, met Jimmy Calderwood staat er nog wel een manager met banden met Nederland langs de lijn. Hij moet ons komend seizoen weer Europees voetbal brengen, anders kan het er weleens somber uit gaan zien voor zijn carričre bij ons.
Zo'n ploegje uit Litouwen man, dat plaatst die Europese blunders van Ajax ineens in een heel ander perspectief.
Number 3: Motherwell
Who are you?
Wij zijn Motherwell, maar "The Steelmen" mag ook. Onze rivalen noemen ons trouwens ook "Murderwell". Ik denk niet dat er snel een slechtere bijnaam te verzinnen is. In 1886 werden we opgericht en we speelden meteen onze eerste wedstrijd tegen rivaal Hamilton. Graag wil ik de uitslag noemen, want we wonnen met 3-2. Gelukkig wordt dit jaar de derby weer gespeeld en we zullen ze graag herinneren aan die wedstrijd. Wel erg leuk dat die wedstrijd dit jaar weer gespeeld wordt, want het is al lang geleden dat we bij elkaar in de competitie zaten. Voor de laatste overwinning van hen tegen ons moeten we teruggaan naar 1986. Haha, dus echt serieus nemen we ze niet. Andersom is dat wel anders. Als de Accies niet bij ons in de League zitten, en dat is vaak, richten we onze pijlen op de OF. Glasgow ligt dichtbij, dus we hebben veel last van ze. Veel potentiële fans uit Motherwell trekken naar ze toe. Erg jammer, maar daarom genieten we extra als we ze verslaan. We staan dan wel bekend als vriendjes van de Rangers, maar dat zien wij anders. Onze thuishaven is trouwens Fir Park en niet Firs Park, zoals dat LEGO stadion van East Stirnlingshire heet. Dit seizoen zijn we weer de enige bespeler van het stadion, want Gretna (onze gasten van vorig seizoen) zijn failliet.
What did you win?
In 1932 wonnen we onze enige landstitel. Daar zijn we natuurlijk nog steeds erg trots op, want het is moeilijk voor een club als de onze om je te handhaven tussen die grootmachten uit Glasgow. De Scottish Cup wonnen we in zowel 1952 als 1991. Ook het kleine bekertje, de League Cup, wonnen we een keer. Dat was in 1950, het wordt dus weer eens tijd voor een nieuwe prijs, want er begint allemaal stof op te komen. Vorig seizoen werden we derde, onze beste prestatie sinds 1995, toen we tweede werden. Dat waren sowieso geweldige jaren. Alex McLeish was toen onze manager en het jaar ervoor waren we onder hem al derde geworden. Hopelijk kunnen we onder Mark McGhee ook zo'n reeks neerzetten. We zijn in ieder geval goed begonnen met een derde plek dit jaar.
What do you think of next season?
De verwachtingen zijn hooggespannen. We hopen dat we de derde plek van vorig jaar weer kunnen herhalen. Op papapier zijn alle subtoppers in Schotland verzwakt. Wij zijn bijvoorbeeld Ross McCormack kwijtgeraakt. Goed, we hadden ermee kunnen leven als hij naar de Premier League was gegaan of een van de Old Firm clubs, maar Cardiff City? Zijn die nu zoveel beter dan wij? Buiten hem hebben we ons grootste verlies vorig jaar geleden toen onze aanvoerder en belangrijkste speler Phil O'Donnell stierf. De jongens hebben het uitstekend opgepakt, maar kan dat nog een seizoen? Hetgeen waar wij het van moeten hebben is onze jeugd. Wij hebben een uitstekende jeugdopleiding en hopen dat die komend seizoen weer talentjes gaat overleveren. Een van de exponenten van die jeugdopleiding is Paul McQuin, 22 jaar, uitstekende centrale verdediger en onze aanvoerder. Het is nu maar hopen dat hij niet voor het sluiten van de transfermarkt wordt weggekaapt.
quote:Thanks. Vanaf morgen ligt het alleen even stil, want ik ben een weekje op vakantie. Jammer genoeg net nu de SPL gaat starten.Op woensdag 6 augustus 2008 19:58 schreef Maravilla het volgende:
Goede stukjes Barnet_Bee! Erg leuk om te lezen.
Number 2: Rangers
Who are you?
Wij zijn de Rangers, dus niet de Glasgow Rangers! Buiten een heel scala aan scheldnamen hebben we ook een officiële bijnaam en dat is de "Teddy Bears". Die naam is ironisch bedoeld, want wij zijn helemaal geen lieve teddybeertjes waarmee je kunt knuffelen. Wij slaan je in elkaar, pissen en kotsen je oorlogsmonumenten vol en slopen daarna de rest van je stad. Afgelopen seizoen hebben Lyon, Barcelona, Bremen en Manchester kennis kunnen maken met ons teddybeertjes. Helaas gaat dat dit jaar niet gebeuren door die Litouwse maffia. Ach ja, het is een hunnentraditie sinds 1969 om dat te doen (remember Newcastle). Wijzelf zijn natuurlijk al veel ouder dan 1969. In 1873 zagen wij het levenslicht in Glasgow. Onze clubnaam is afkomstig van een Engels rugbyteam. Wij zijn de lievelingen van het Schotse etablissement door onze protestantse en unionistische uitstraling. Wij waren de enige die daadwerkelijk wat konden doen tegen die Ierse overmacht in de 19e eeuw. Daarmee weet je ook meteen wie onze rivalen zijn. Dat zijn die "Tims" uit Oost-Glasgow. Buiten hen is een overwinning op Aberdeen ook altijd mooi, maar dat blijft altijd in de schaduw staan van het vernederen van Celtic.
What did you win?
Domme vraag. Wij zijn de meest succesvolle club ter wereld. Alleen ons kleine broertje uit Belfast kan ons nog een beetje bijhouden, maar voor de rest is er geen club ter wereld die een prijzenkast ter grootte van de onze heeft. Zet je schrap, want hier komen onze prijzen. In Schotland hebben we gewonnen: 51 landstitels, 32 Scottisch Cups en 25 League Cups. Dat maakt bij elkaar 108 Schotse hoofdprijzen. Tsja, geen wonder dat er geen club bij ons in de buurt komt. In Europa stonden we driemaal in de Europa Cup II finale en wonnen we er een van. Daarna sloopten we het stadion zodat er geen huldiging plaatsvond, maar we hadden tenminste wel plezier. Afgelopen seizoen stonden we ook weer in een Europese finale. Ditmaal van de UEFA Cup. Hoe we die finale hebben kunnen halen weet niemand, maar we stonden er toch maar. We zijn hiermee de laatste Schotse club die in een Europese finale stond. Wat zeg je? Of wij ooit iets in de Europa Cup I hebben gepresteerd? Dat commerciële gedrocht zegt ons helemaal niets en daar willen we ook niets mee te maken hebben.
What do you think of next season?
Vorig jaar hebben we de Quadruple op een haar na gemist, maar dat is wel waar we dit jaar voor gaan. In ieder geval moeten we de landstitel winnen. Dat is vorig jaar de mist in gegaan doordat we zoveel wedstrijden hadden. Tenminste, dat blijven we stug volhouden. Ach ja, twee bekers winnen is ook mooi ook al hadden we voor de League Cup een iets te opzichtige hulp nodig van Mike McCurry. We hebben tot nu toe drie spitsen bijgekocht, waarbij vooral de aankoop van Kenny Miller een opvallende is. Het is de eerste speler die van de ene OF club naar de andere gaat en dan uiteindelijk weer terugkeert naar de eerste OF club. Onze fans spugen hem nu uit, maar zodra hij een aantal doelpunten heeft gemaakt zal dat snel over zijn. Enig probleem is dat doepunten maken juist iets is wat hij niet zo vaak doet. Het probleem is dat onze duurste aankoop, Kyle Lafferty, dat ook niet echt frequent doet. Maar dat maakt niets uit, want Septic wilde hem hebben dus hebben we hem snel voor hun neus weggekocht. Schrijf dus maar op, Schots Kampioen 2008/2009: Rangers. Nee, over de CL wil ik het niet hebben. Kaunas is gewoon een erg goede club.
Number 1: Celtic
Who are you?
Celtic, “The Hoops”, “The Bhoys” of “The Celts”. What’s in a name? We zijn in 1888 officieel opgericht door een Ierse broeder met als doel geld in te zamelen voor de arme bevolking van Oost-Glasgow. De club werd echter zo goed dat we al snel professioneel gingen spelen met goede resultaten tot gevolg. We spelen als sinds 1892 op “Paradise”, waarmee meteen het grootste stadion van Schotland is genoemd. Opvallend aan ons is de link met Ierland. Waar je bij Dundee United en, in mindere mate, Hibernian, niet zoveel meer tegenkomt wat herinnert aan de Ierse roots zie je bij ons volop vlaggen, sjaals en shirts die een link hebben met het eiland. Er komen ook tweewekelijks bijna 10.000 Ieren over met boot en vliegtuig om in ons stadion te zitten. Door onze Iers-katholieke achtergrond is het logisch dat onze grootste rivalen de “Huns” zijn. Met die figuren zijn we al ontelbare keren gebotst en dat zal ook nog wel jaren zo doorgaan.
What did you win?
De Europa Cup I in 1967. Eigenlijk hoeven we voor de rest niets meer te zeggen, want dit is belangrijker dan al die kermisprijzen van de Rangers bij elkaar, maar vooruit dan maar ik zal de rest ook even opnoemen. In Schotland wonnen we 42 landstitels, ondanks dat we rond WO II een periode van veertig jaar hebben gekend met daarin maar drie titel. Qua Scottisch Cups zijn we wel recordhouder in Schotland met 34 bekers. De League Cup ligt ons op een of andere manier niet. We wonnen die "slechts" dertien keer. Belangrijker zijn de hoofdprijzen die we hebben gewonnen op de enige twee echt belangrijke Schots-Engelse toernooien. In 1938 mochten we de Empire Exhibition Trophy bijzetten en in 1953 wonnen we de Coronation Cup, ter ere van de inzegening van Queen Elisabeth. Erg ironisch dat juist een club die niet echt bekend staat om zijn pro-Brits gezindheid die beker won. Voor de rest hebben we nog tweemaal een Europese finale gehaald, maar zowel die in 1970 (de EC I) als die in 2003 (de UEFA Cup) verloren we. Maakt niets uit, we hebben nog altijd die Cup met de Grote Oren uit 1967 en die pakt niemand ons meer af.
What do you think of next season?
Het doel is duidelijk: opnieuw kampioen worden. strachan krijgt veel kritiek, en het voetbal is inderdaad niet om aan te gluren zo nu en dan, maar de naakte feiten liggen er wel: drie seizoenen Strachan hebben drie landstitels opgeleverd, een Scottish Cup, een League Cup en tweemaal overwintering in de Champions League. Wat dat betreft doet de "Wee Ginger Man" het uitstekend. Toch is een beetje aantrekkelijker voetbal wel een must. En het zou mooi zijn om buiten de titel tenminste een van de twee cups te kunnen winnen. Voor wat betreft de Champions League zou opnieuw de laatste zestien halen geweldig zijn, maar daarvoor zijn we erg afhankelijk van de loting. Het zal wel weer hetzelfde liedje zijn: thuis winnen we bijna alles en uit verliezen we alles. Qua aankopen hebben we tot nu toe weinig bijzonders gedaan. We hebben een breedteaankoop uit de Ierse competitie gehaald en de loonovereenkomst met Samaras omzet in een echte overeenkomst. Echt geweldig deed Samaras het niet, maar als invaller was hij erg waardevol.
FT Aberdeen 0 - 2 Inverness C.T.
FT Hearts 3 - 2 Motherwell
FT Kilmarnock 1 - 0 Hibernian
morgen Celtic - St. Mirren maandag dan nog Hamilton - Dundee United
quote:Had die hetgisteren maar gedaan.Op zaterdag 2 augustus 2008 14:04 schreef Barnet_Bee het volgende:
[..]
Nish is al in de winter gekocht door Hibs. Hij heeft zelfs al gescoord voor de club. Ze hebben trouwens ook ex-Willem II'er Joe Keenan gehaald.
quote:Geweldig begin voor Inverness trouwens, 0-2 winst op Pittodrie.Kilmarnock 1-0 Hibernian
Jamie Hamill scored a late winning goal for Kilmarnock five minutes after coming on as a substitute.
The midfielder drilled in a sweet strike from 20 yards to settle a low quality game packed full of endeavour.
Colin Nish wasted a great early chance for Hibs, shooting tamely at Killie goalkeeper Alan Combe.
quote:Hibernian worstelt inderdaad een beetje met zijn identiteit. De club heeft onmiskenbaar en Iers verleden, maar wil graag niet teveel gelinkt worden met sektarische sentimenten. Of Hibs 'pro-ierser' is dan Hearts 'pro-brits' is niet te zeggen aangezien er niet een enkel eenduidig standpunt over de Ierse roots wordt ingenomen door de club als geheel. Het oorspronkelijke clubmotto was 'Erin go Bragh' en in de jaren '80 werd de IRA nog bezongen op Easter Road, maar nadien heeft de Hibs-aanhang zich er grotendeels van gedistantieerd. De laatste jaren is er sprake van een kleine renaissance met inderdaad o.a. het nieuwe (veel mooiere) logo. Die Erin Go Bragh-vlaggen zie je trouwens nog steeds vrij regelmatig bij Hibs-wedstrijden.Ik denk, van wat ik hoor en lees, dat Hearts eerder pro-Brits is dan Hibs pro-Iers. De harp in het logo is ook pas sinds een paar jaar weer terug. Hiervoor hadden ze zo'n heel lelijk logo.
Scotland - Premier League
Falkirk 0 - 1 Rangers
Aberdeen 0 - 2 Inverness C.T.
Hearts 3 - 2 Motherwell
Kilmarnock 1 - 0 Hibernian
Celtic 1 - 0 St. Mirren
Hamilton ? - ? Dundee United
Scotland - Division I.
Airdrie 0 - 1 Partick Thistle
Dunfermline 2 - 1 Queen of the South
FC Dundee 1 - 0 Clyde
Greenock Morton 2 - 2 St. Johnstone
Livingston 2 - 0 Ross County
Scotland - Division II.
Alloa Athletic 0 - 2 Ayr United
Peterhead 1 - 1 Arbroath
Raith Rovers 2 - 0 Queen's Park
Stirling Albion 1 - 1 East Fife
Stranraer 1 - 2 Brechin City
Scotland - Division III
Annan Athletic 1 - 1 Stenhousemuir
East Stirling 1 - 0 Albion Rovers
Elgin City 1 - 1 Dumbarton
Forfar Athletic 0 - 1 Cowdenbeath
Montrose 1 - 1 Berwick
Loovens naar Celtic. Toch al de derde Nederlander daar.
Bij Hibs is er een flink conflict tussen Mixu en een aantal spelers. Ik verwacht dat de Fin binnenkort eruit gegooid gaat worden.
Met Loovens ben ik half tevreden. Zijn aankoop betekent dat Tamas niet komt en die had ik toch wel erg graag gezien. Nu nog een creatieve middenvelder en de selectie is rond.
League Preview #1
Weer terug van vakantie kan ik me weer op het Schotse voetbal gaan storten. Er is veel gebeurd in de week dat ik weg ben geweest. Twee competitierondes zijn gespeeld en er is door de teams uit de lagere divisies bekervoetbal gespeeld. Maar eerst terug naar de SPL, toch de belangrijkste competitie. Wat het eerste opvalt is de koploper. Promovendus Hamilton verbaasde alles en iedereen door in de eerste wedstrijd Dundee United te verslaan. Nog groter was de verbazing toen de mannen van Billy Reid Inverness CT versloegen in eigen huis. ICT had namelijk een ronde eerder voor het eerst in zijn geschiedenis lokale rivaal Aberdeen verslagen en nog wel op Pittodrie. ICT was dus de grote favoriet tegen de Accies, maar die wonnen en staan nu, op doelsaldo op plek één. Buiten Hamilton is er nog een club die nog geen punt verloor en dat zijn de Rangers. Ze spelen weer eens betonvoetbal en mochten hun handjes dichtknijpen nadat ze met geluk wonnen bij Falkirk. De overwinning tegen Hearts ging een stukje soepeler en doordat de club geen Europese beslommeringen heeft kan het best een tijdje gaan duren voordat ze punten gaan verspelen.
Waar aan de bovenkant Hamilton de positieve verrassing is, is aan de onderkant lokale rivaal Motherwell de negatieve verrassing. De Steelmen, vorig jaar nog knap derde en binnenkort bekend met zijn Europese tegenstander, verloren allebei de wedstrijden. De 3-2 nederlaag in en tegen Hearts kon dan nog, maar de 0-1 thuisnederlaag tegen Aberdeen, een team waar Motherwell heel vaak van wint, was onverteerbaar. Er is nog wat geld in kas en de verwachting is dat de club toch op zoek gaat naar een vervanger voor Ross McCormack, die toch wel heel erg wordt gemist. Buiten Motherwell staat ook Falkirk nog op nul punten, maar die club had met een thuiswedstrijd tegen Rangers (die nog bijna werd gewonnen) en een uitwedstrijd tegen Hibs een zware start.
Dundee United is een andere club die zijn eerste wedstrijd negatief verraste met de nederlaag tegen de Accies. Gisteren namen de Arabs wraak door een punt te pakken tegen Celtic. Deze wedstrijd heb ik gezien en het was een terecht punt. Bij Celtic ontbrak de nodige creativiteit, hoewel Scott McDonald het allang had moeten beslissen gezien de kansen die hij kreeg. Jammer dat Celtic nu alweer aangewezen is op achtervolgen. Misschien dat er nog een broodnodige aanvallende aankoop bijkomt, waarbij de standaardnamen Maloney en McFadden weer rondzingen. Met beide spelers zou ik tevreden zijn. Komend weekend weer een speelronde, waarbij Aberdeen v Rangers eruit steekt, maar ook de wedstrijd tussen Motherwell en Dundee United erg interessant is om te volgen. De verliezer van deze wedstrijd zal namelijk wel een erg slechte seizoensstart hebben.
Ik zal ook iedere keer proberen een kleine update te geven van de andere Schotse clubs. In de First Division was gisteren namelijk de topper tussen St. Johnstone en Dunfermline. Door de nederlaag van Dunfermline op de eerste speeldag moest er gewonnen worden in Perth en dat gebeurde dan ook. Na negentig minuten stond het 0-3 en daarmee stijgen de Pars ineens gigantisch bij de Bookies als titelfavoriet, ondanks een huidige tweede plek. Bovenaan staat momenteel nog steeds Dundee FC, met zeven punten uit drie wedstrijden. Voor de rest staat alles nog dicht bij elkaar en is er geen club meer met nul punten. Ross County pakte namelijk zijn eerste punt in Cumbernauld tegen Clyde. Blij zullen de Highlanders er niet mee zijn geweest, want na negentien minuten stond het nog 0-2. Toch verwacht ik niet dat Ross County uiteindelijk onderaan zal staan, daarvoor hebben ze een te lastig begin gehad en heeft de club teveel kwaliteit.
quote:Toch verrassend, die 1-1.Op zondag 17 augustus 2008 14:27 schreef Barnet_Bee het volgende:
Zometeen maar eens Dundee United v Celtic gaan kijken.
My Scotland Trips #1
Heart of Midlothian v Celtic 2-1 (06/08/2006)
49e Bednar 1-0
65e Petrov 1-1
87e Bednar 2-1
Toeschouwers: 16822
Aangezien ik binnenkort weer eens naar Schotland ga om wat voetbal te bekijken en ik van plan ben om de verslagen daarvan ook hier te plaatsen, ga ik alvast wat oudjes plaatsen. Dit eerste verslag is van Hearts v Celtic, mijn ontgroening in Schotland en de eerste keer dat ik Celtic weer live zag sinds 2001.
Na Celtic jarenlang via internet en consorten te hebben gevolgd, was het in 2006 eindelijk zover. Ik ging de Bhoys voor het eerst aan het werk zien in Schotland. Niet in een thuiswedstrijd, maar in Edinburgh op Tynecastle. Na de Old Firm eigenlijk de mooiste wedstrijd, want Hearts wordt in Schotland gezien als de kleine broer van de Rangers. De club is ook lange tijd antikatholiek geweest en de BNP kwam graag flyers uitdelen bij het stadion na wedstrijden. Sektarische gezangen zijn ook regelmatig te horen in het westen van Edinburgh, dus de naam Mini-Huns is niet meer dan terecht. Voor ons was dit natuurlijk ook extra leuk, want het zou de sfeer alleen maar ten goede kunnen komen.
Persoonlijk heb ik niet echt een hekel aan Hearts. Ik heb meer op met de stadsgenoot Hibernian, maar Hearts heeft ook zijn aantrekkelijke punten. De naam bijvoorbeeld, Heart of Midlothian, is geweldig. Via een dansclub en een roman, die ook zo heten, kom je uiteindelijk terecht bij een gevangenis met de naam Heart of Midlothian die in Edinburgh stond. Op de plek waar eens de gevangenis stond, ligt nu gedenksteen. Deze gedenksteen heeft grote gelijkenissen met het huidige logo van Hearts, waar de Hibs-fans graag van profiteren. De traditie wil namelijk dat voorbijgangers op het logo spugen, aangezien het eerst een gevangenis was. Een fan van Hearts zal dat niet snel doen, maar de Hi-Bees die passeren laten zich dat geen twee keer zeggen. Onder het mom van traditie hooghouden worden er met regelmaat groene (zelfs dat nog) rochels op het logo gespuugd.
Hearts wordt, samen met Hibernian en Aberdeen, gezien als de grootste club na de Old Firm. Alledrie de ploegen maken aanspraak op de titel "Derde club van het land". Alledrie wonnen ze vier landstitels. Wat betreft Schotse FA Cup loopt Hibernian (tot vreugde van de Heartsfans) met tweemaal winst achter op Hearts en Aberdeen, die hem zeven maal wonnen. Qua League Cups is Aberdeen wel de sterkste met zesmaal winst, tegenover Hearts en Hibs vier. Wat dat betreft kun je eigenlijk Aberdeen als derde club van het land zien (mede ook door de winst in de EC II), maar bij Hearts zijn ze het daar niet mee eens. Zij wijzen op het feit dat veel van de prijzen werden gewonnen onder Ferguson en dat de club geen grote traditie heeft. Ook de stad Aberdeen wordt als minder gezien, want wat heb je daar nu behalve olie? Nee, dan Edinburgh met zijn kastelen, monumenten en historische "Royal Mile". Glasgow wordt dan ook nog een beetje serieus genomen (hoewel niet al te veel), maar Aberdeen? Nee, dat kan echt niet en daarom is Hearts groter dan Aberdeen is de beredenering.
Met die traditie koketteren ze graag bij Hearts. De club was een van de founder members van de Scottish League in 1890 en tijdens de “Great War” stierven er in de Franse modder veel spelers voor het vaderland. Er is zelfs een monument opgericht voor deze gevallen strijders. Dit is overigens ook een punt wat veel stof doet opwaaien tussen Hearts en Rangers, want waar de Hearts spelers zich vrijwillig opgaven voor de oorlog, zijn er relatief weinig Gers naar het front gegaan. Bill Struth, destijds manager van de Rangers, zorgde ervoor dat zijn spelers makkelijke baantjes kregen in het leger of helemaal niet gingen. Voor een zo Britsgezinde club is dat belachelijk, vonden ze bij Hearts en zo nu en dan wordt er nog aan gerefereerd tijdens wedstrijden tussen de twee Protestantse ‘broeders’. Vooral het feit dat er meer spelers van Celtic zijn gegaan en gestorven wordt regelmatig aangehaald in spreekkoren.
Met Celtic is ook meteen de tegenstander genoemd op deze zesde augustus. Het was de tweede speeldag in de Schotse competitie en achteraf bleek deze wedstrijd tussen de nummer een en twee te gaan. De Rangers hadden een dramatisch slecht jaar en zouden slechts als derde eindigen. Celtic werd relatief simpel kampioen, maar naar aanleiding van deze wedstrijd hadden we dat niet verwacht. Verzachtende omstandigheden waren er ook, want Celtic had een paar dagen voor deze wedstrijd een lucratieve, maar vermoeiende, trip naar Japan gemaakt. Nakamura is daar een halfgod bleek wel, want er zaten in ons vak ook Japanners de wedstrijd te filmen. Dat ze puur voor Naka kwamen bleek wel doordat ze verdwenen nadat hij gewisseld was, maar dat is voor later. Eerst nog even een stapje terug in de tijd.
Dat we naar Tynecastle gingen was eigenlijk toeval, maar wel een erg mooi toeval. We wilden namelijk naar Preston North End gaan, aangezien die oude Main Stand zou gaan verdwijnen. Het was het eerste weekend van het seizoen en er werd nog niets gespeeld in de Premier League. Vandaar dat er ook amper iets werd gespeeld op zondag. Slechts Derby County speelde thuis, maar daar was een van ons al geweest en om hem nog een keer naar Pride Park te laten gaan was onmenselijk. Een blik naar het noorden leerde ons dat daar Hearts v Celtic werd gespeeld. Buiten het feit dat het een zeer aantrekkelijke wedstrijd was, was een extra pluspunt dat we Tynecastle konden zien. Dat stadion werd ook bedreigd door de sloophamer, dus was het mooi dat we dat nog konden zien voordat het weg zou gaan.
Tynecastle heeft ook nadelen. Het stadion ligt namelijk midden in een woonwijk aan de ene kant en industrie aan de andere kant. Dat zorgt voor een enorm parkeerprobleem, ondanks dat we vrij vroeg waren. Alle bedrijven in de buurt hadden al dreigborden opgehangen tegen het parkeren. Met wielklemmen, parkeerbonnen en wegslepen werd gedreigd. Gelukkig is er dan nog altijd de foute Amerikaanse multinational McDonalds. Het vreten daar is niet weg te krijgen, maar de gratis wc's en parkeerplekken zijn wel goed te doen. De Mac was op korte afstand van het stadion, dus we waren er zo. Het standaardrondje lopen rondom het stadion was helaas niet mogelijk doordat het stadion zo in zijn omgeving zit opgesloten. Dan maar de andere standaarddingen doen, zoals programmaboekje kopen en de tickets ophalen.
Bij het ticket ophalen (erg mooi ticketoffice trouwens daar bij Hearts) was het nog even peentjes zweten. De club zou de tickets eigenlijk op sturen, maar dat was niet gebeurd. Er was ook iets mis gegaan met de seizoenskaarten, waardoor veel mensen nu gingen klagen waarom die nog niet binnen waren. Problemen, problemen en nog eens problemen. Gelukkig kregen we wel de kaartjes mee, maar de naam "Vrijheidsstraat" was niet echt goed gespeld. Er stond iets van Vrityystttrstts. Ach ja, we hadden in ieder geval de tickets en konden op zoek naar onze turnstiles. We kwamen tijdens het lopen veel Bhoys tegen. Er was opvallend weinig animositeit tussen beide supportersgroeperingen. Iets wat ik wel verwacht had, maar het was wel lekker rustig zo. De turnstiles bleken nog dicht, dus het was nog even wachten voordat we naar binnen konden.
Uiteindelijk konden we Tynecastle betreden en het bleek dat we superplaatsen hadden. We zaten zowat tegen het scheidingsdoek aan wat de beide supportersgroeperingen uit elkaar hield. Om ons heen zat de fanatieke aanhang, terwijl aan de andere kant van het doek de fanatieke aanhang van Celtic stond. Dit kon wel eens een wedstrijdje worden met suizende oren, dachten we vooraf. Het bleek er al meteen fanatiek aan toe te gaan bij de warming-up en dat kwam mede door Neil Lennon. Deze katholieke Noord-Ier is namelijk niet de meest populaire speler bij protestantse clubs in Schotland. De anti-IRA liedjes begonnen al vrij snel de kop op te steken wat ervoor zorgde dat de Celticaanhang het Ierse volkslied “The Soldiers Song” begon te zingen. De toon was al snel gezet, want het zou de hele wedstrijd doorgaan met liedjes die op het randje waren.
We hadden trouwens wel geluk dat het op de tribune knetterde, want op het veld ontspon zich een erg matig duel. Hearts vond ik iets beter, maar ook die maakten eigenlijk weinig indruk. Celtic viel vooral op door zijn opvallende uitrusting: groen-zwarte verticale strepen. De eerste helft eindigde dan ook met 0-0, maar over de wedstrijd hadden we het amper in de rust. De sfeer was hetgeen waar we van genoten. Sommige mensen waren alleen maar bezig met elkaar uit te dagen en amper met de wedstrijd. Eigenlijk onbegrijpelijk, maar voor ons erg vermakelijk. De meest fanatieke zat gelukkig vlak voor ons. Het was een oude hooligan (tussen de veertig en de vijftig zal hij zijn geweest) vol met de tattoo's, waaronder een van Chelsea. Logisch, want Chelsea is een van de "Blues Brothers", de clubs die anti-Iers en pro-Brits zijn. Een Chelsea wordt dus wel gewaardeerd bij Hearts, vandaar dat deze oude hoolie die tattoo had. Voor de rest was hij erg opvliegend en maakte hij continue keelsnijdgebaren. Altijd leuk om achter zo iemand te zitten.
In de tweede helft werd het voetbal iets beter en na vier minuten scoorde Bednar, een van de spitsen van Hearts, de 1-0. Met pijn en moeite stonden Chocovla en ik op, om niet teveel op te vallen als Celticfans, maar juichen deden we niet. Uiteraard kwam daarna het eerste sektarische lied. Het verboden “Billy Boys” werd gezongen door de Heartsaanhang, die ineens sterk in mijn achting daalde. Het werd wat onvriendelijker en de "Heartsman met Chelsea-tattoo" begon zich op te werpen als de üuberprovocateur. Dat was dan weer wel leuk. Op het veld werd ondertussen het verschil tussen de Engelse competitie en de Schotse competitie duidelijk. Lennon en Hartley ging in een stevig duel en beide spelers schuurden over het gravel buiten het veld. Waar in de Engelse competitie tegenwoordig met een hoop gehuil om een vrije trap zou worden gevraagd, gingen hier beide spelers gewoon door alsof er niets was gebeurd. Hulde.
Celtic begon op het veld ook wat meer te presteren en Petrov trapte de 1-1 erin. Ik kon me niet meer inhouden en ging, zij het niet overdreven, juichen. Gelukkig zag de "Heartsman met Chelsea-tattoo" me niet, want dan was ik waarschijnlijk het haasje geweest. Helaas bleef het niet bij 1-1 en scoorde drie minuten voor tijd, echte Duitsers dus, Hearts de 2-1. Opnieuw die Bednar. De "Heartsman met Chelsea-tattoo” werd helemaal gek. Buiten schelden en wankergebaren maken ging hij helemaal uit zijn plaat. Hij stapte over de afscheiding heen en wilde de duizenden Celticfans te lijf gaan. Bizar genoeg werd hij niet verwijderd uit het vak, maar mocht hij gewoon zijn gang gaan. Hij werd even toegesproken door de stewards en mocht weer gaan zitten. Op zijn plek bleef hij doorgaan met provoceren. Wat een figuur.
Helaas bleef het 2-1 en zag ik voor het eerst in mijn leven Celtic live verliezen. Buiten het resultaat om was het wel een geweldige dag. Stadion was fantastisch, de sfeer was super en de randverschijnselen mochten er ook zijn. Nadat het stadion was leeggelopen maakten we nog wat foto's en viel het ons pas goed op hoe stijl de tribunes waren. Ondanks dat alleen de Main Stand authentiek was, waren de drie nieuwe tribunes ook echt heel mooi. Maroonkleurige stoeltjes zie je niet vaak en met het logo in het midden waren de tribunes helemaal af. Het is jammer dat er plannen zijn om die Main Stand te slopen, want momenteel is dit toch wel een van de mooiere stadions in Groot-Brittannië. Er zijn vervelendere plekken om ontgroend te worden op stadiongebied in Schotland.
Ik ben een beetje te lam om allemaal linkjes te maken naar de foto’s, maar voor de liefhebber staan ze hier
The Thisle
Inverness Caledonian Thistle, Partick Thistle, Meadowbank Thistle, Buckie Thistle, Bathgate Thistle en ga zo maar door. Schotse voetbalclubs lijken een obsessie te hebben met de distel. Goed, die paarse bloem zit er wel leuk uit, maar die doorns maken het plantjes niet echt knuffelbaar. Waarom dan toch die keuze voor die naam en het opnemen van het plantje in het logo van de verschillende clubs? De verklaring is erg simpel, want de distel is het nationale symbool van Schotland. En deze club willen zich duidelijk uiten als Schots, vandaar dat er voor de distel gekozen is als tweede naam in plaats van standaardtoevoegingen als “United”, “City” of “Town”. Maar hoe die gekke Schotten erbij komen om het plantje uit te roepen tot een nationaal symbool is ook weer een vraag.
Voor een verklaring daarvoor moeten we terug naar de elfde eeuw. De tijd waarin Europa zuchtte onder aanvallen van Vikingen. Schotland, wat erg dicht bij Scandinavië lag, was daarop zeker geen uitzondering. Sterker nog, het land werd zowat het meest geteisterd door de Noormannen. In de elfde eeuw werd Schotland zowat ieder jaar binnengevallen en daarna werd er flink geplunderd, gemoord en verkracht. De Schotse adel probeerden hun kastelen daarom steeds beter te beschermen, waar de Vikingen dan weer een list op moest verzinnen. Een van die listen was om ’s nachts in het donker aan te vallen. Ze deden dit blootsvoets om zo min mogelijk geluid te maken. Een van de Vikingen trapte echter op een distel en schreeuwde het uit van de pijn. De Schotten waren meteen gealarmeerd en konden de aanval afslaan.
Sindsdien is de distel een belangrijk symbool. Later kwam er ook nog een belangrijke ridderorde in Schotland die, ter ere van het plantje, de “Order of the Thistle” werd genoemd. Een zeer prestigieuze ridderorde, want ridders (16 maximaal) die daar lid van werden stonden boven de overige Schotse ridders. Als je in Schotland loopt zie je ook overal spullen met daarop een distels en vaak zit hij ook verwerkt in hekwerken. Tegenwoordig zijn er nog maar twee profclubs met de “Thistle”, Inverness Caledonian Thistle en Partick Thistle. De laatste wil hiermee extra zijn Schots zijn accentueren. Vooral omdat de beide grootmachten uit de stad meer dwepen met Ierland en Groot-Brittannië. Buiten deze twee clubs heeft ook Livingston een distel in zijn logo. Dit omdat de club destijds de licentie heeft overgenomen van Meadowbank Thistle, een club uit Edinburgh die daardoor in 1994 verdween. Het enige aandenken aan die club is nog die distel in het logo van de franchiseclub.
36-0
Vroeger had je nog geen internet, mobiele telefoons of andere moderniteiten. Zodoende konden er wel eens een misverstand ontstaan. Zo ook in de Scottish Cup van 1885/1886. De Schotse bond schreef een aantal clubs aan om ze er op attent te maken dat de inschrijving voor de beker weer startte. Een van de clubs die zo’n brief kreeg was Orion uit Aberdeen. Het was echter niet Orion FC, maar Orion Cricket Club toevallig ook uit Aberdeen. Een klein misverstandje, maar dat moet kunnen. De cricketers vonden het wel grappig en schreven zich in onder de naam Bon Accord FC. Deze naam ter ere van de wachters van het Aberdeen Castle ten tijde van de Schotse onafhankelijkheidsoorlog. De Schotse bond zag er weinig kwaads in om ze mee te laten doen en zodoende ging de naam Bon Accord FC in de grote pot voor de eerste ronde van de Scottish Cup. De tegenstander was meteen een mooie, want Arbroath FC speelt ook in Angus en met een beetje fantasie kun je het echte derby noemen.
De cricketers reisden op twaalf september 1885 vol goede moed af naar het vissersplaatsje waar het altijd koud is en regent. Arbroath was destijds een goede ploeg in Schotland en die vroegen zich af tegen wie nu moesten uitkomen,. Van Bon Accord FC hadden ze nog nooit gehoord. De spelers van Arbroath namen de wedstrijd dan ook erg serieus en bereidde zich er goed op voor. In Schotland was destijds nog geen voetbal in een competitie en de Scottish Cup was het hoogste haalbare voor Schotse clubs. De goede voorbereiding wierp zijn vruchten af, want bij rust stond het al 15-0. Na de rust werd er nog een tandje bijgeschakeld en na negentig minuten stond het 36-0 met ondermeer dertien goals van John “Jocky” Petrie. Tot op de dag van vandaag een wereldrecord bij een wedstrijd op het hoogste niveau. Het is een paar jaar geleden wel geëvenaard door Archie Thompson (de ex-PSV’er) voor Australië dat toen tegen Samoa won met 31-0.
Een van de meest opmerkelijke momenten vond plaats toen het ging regenen. De keeper van Arbroath, Jim Milne, vroeg aan een van de toeschouwers een paraplu, want hij kreeg geen schot op doel te verwerken en was flink aan het verkleumen. Eigenlijk was de 36-0 nog te weinig, want de scheidsrechter had zo’n medelijden met de cricketers dat zeven goals van Arbroath afkeurde. Na afloop kreeg scheidrechter Stormont zelfs een beetje spijt van die actie, want hij verklaarde: “My only regret was that I chalked off seven goals, for while they may have looked doubtful from an offside point of view, so quickly did the Maroons carry the ball from midfield, and so close and rapid was their passing, that it was very doubtful whether they could be offside.” 43-0 was dan wel imponerender geweest, het wereldrecord staat nog steeds getuigde de volgende link: http://news.bbc.co.uk/spo(...)arbroath/1060462.stm
Aan aantal kilometer zuidelijker speelde Dundee Harp op dat moment met Tom O’Kane in de gelederen. Deze O’Kane was een ex-speler van Arbroath en woonde nog altijd in datzelfde plaatsje. Dundee Harp had ook een tegenstander uit Aberdeen die dag: de Aberdeen Rovers. Dit was wel een voetbalteam, maar bestond uit even grote prutsers als Bon Accord. De wedstrijd eindigde in 37-0, volgens de scheidsrechter. Volgens de secretaris van Dundee Harp notabene klopte dit niet, want hij had “slechts” 35 doelpunten geteld. Na driftig overleg werd besloten om 35-0 op het formulier in te vullen. De secretaris van Dundee Harp wist namelijk dat ze met die uitslag het record in handen hadden. O’Kane stuurde via de telegraaf een berichtje naar zijn oude club om te zeggen dat hij met 35-0 had gewonnen en dat zijn transfer dus een slimme zet was. Vanuit Arbroath stuurde zijn ex-ploeggenoten meteen een berichtje terug dat zij met 36-0 hadden gewonnen. Bij Dundee Harp moesten ze hier smakelijk om lachen, want dit moest wel een grap zijn…
Na nog even wat pints te hebben weggewerkt om de 35-0 te vieren besloot O’Kane om terug te gaan naar zijn huis in Arbroath. Het was al laat in de avond toen hij op het station aankwam en overal werd hij, bekend als hij was als ex-speler van Arbroath, aangesproken op de 36-0 van Bon Accord. O’Kane kon het niet geloven en spoedde zo snel als hij kon naar huis. Zodra het licht werd de volgende ochtend sprintte hij vanuit Arbroath naar Dundee (toch zo’n 28 kilometer verderop) om bij zijn nieuwe club te gaan vertellen dat Arbroath daadwerkelijk met 36-0 had gewonnen. Een bepaalde secretaris van Dundee Harp kon zich op dat moment wel door zijn kop schieten. Had hij zijn mond gehouden en niet zo eerlijk gedaan, dan had Dundee Harp het record gehad. Zoals verwacht kreeg O’Kane iedere keer weer de uitslag te horen als hij voetbalfans tegenkwam. Er is niets over bekend of hij snel uit Arbroath is verhuisd, maar ik heb zo’n vermoeden van wel.
Arbroath FC won dat jaar de Cup niet. Ze overtuigden nog wel in de volgende twee ronde’s door Forfar Athletic (tegenwoordig ook profclub) met 9-1 te verslaan en de ronde daarop Dundee East End met 7-1 en de mededeling dat ze de groeten moesten doen aan Dundee Harp. In de vierde ronde was Hibernian echter met 5-3 te sterk, maar Arbroath had zeker voor kleur gezorgd dat jaar in de beker. Bizar genoeg heeft Arbroath vier seizoenen gekend waarin ze in totaal onder de 36 goal uitkwamen, voor het laatste in 02/03. Dat de 36-0 het belangrijkste wapenfeit van de club is blijkt wel uit de naam van de supportersvereniging “The 36-0 Club”. Overigens is Bon Accord ook niet vergeten, want er is een Juniorclub (zeg hoofdklasser) uit het plaatsje Shotts die zich, ter ere van de onfortuinelijke cricketers “Shots Bon Accord FC” heeft genoemd. Buiten de uitslag van Dundee Harp vind ik het meest bizarre aan dit verhaal dat Arbroath twee jaar na de 36-0 in de eerste ronde van de beker lootte tegen Orion FC. Ditmaal was het niet de cricketclub, die nooit meer meedeed, maar de voetbalclub. Het werd overigens maar liefst 20-0…
Preview Speelronde #3
Wedstrijd van de week:
Aberdeen v Rangers
Veruit de lekkerste wedstrijd van deze speelronde voor de neutrale liefhebber. Sommige mensen beweren zelfs dat Aberdeen een grotere hekel heeft aan Rangers dan Celtic aan de Huns. Dat lijkt me nu overdreven, hoewel in de jaren tachtig dit een kraker van jewelste was. Tussen 1980 en 1988 speelden beide clubs 33x tegen elkaar en in de Rangers wonnen slechts drie van die wedstrijden. Een bizarre statistiek. De laatste jaren zijn de Dons minder succesvol tegen de Ibroxmen, maar afgelopen seizoen was er weer een van die avonden in Pittodrie. Celtic en Rangers hadden evenveel punten toen de laatste speelronde moest aanvangen. Aberdeen maakte op die laatste speeldag een einde aan de titelambities van de Rangers door met 2-0 te winnen. Ditmaal zie ik Aberdeen niet winnen. David Murray, de voorzitter van de Rangers, heeft geëist dat dit jaar de titel wordt gewonnen. Ondanks het missen van de CL is er voor 17 miljoen pond aan spelers gehaald, terwijl er slechts voor 8 miljoen is verkocht. Een groot risico, want de club stond er financieel al niet zo goed voor. De titel, en zekerheid op CL-voetbal, moet dit jaar dus gewonnen worden. Momenteel is er een voorsprong van twee punten op Celtic en die willen de Rangers graag meenemen naar Celtic Park volgende week als de eerste Old Firm plaats gaat vinden.
Laatste onderlinge ontmoeting: Aberdeen v Rangers 2-0 (22/05/2008)
Overige wedstrijden:
Celtic v Falkirk
Op papier is dit een makkelijke wedstrijd voor de Bhoys. Falkirk heeft nog geen punt gehaald deze competitie en achterin ziet het er erg instabiel uit, ondanks de karrenvracht aan ervaring daar. Ik verwacht ook wel dat Celtic gaat winnen, maar wat verliepen de wedstrijden moeizaam de afgelopen weken. Tegen St. Mirren werd slechts gewonnen na een penalty en tegen Dundee United werd het, terecht, een gelijkspel. Het gekke is dat er onder Strachan veel gewonnen wordt, maar nooit met een echt groot verschil, zoals onder Martin O’Neill vaak het geval was. Aan de andere kant is een 1-0 ook drie punten en volgende week kan de achterstand op de Rangers weer worden goedgemaakt tijdens de eerste onderlinge ontmoeting. Ik ben overigens benieuwd of verloren zoon Shaun Maloney speelminuten gaat maken. De gisteren gekochte speler is in mijn ogen de eerste echte versterking dit jaar.
Laatste onderlinge ontmoeting: Falkirk v Celtic 0-1 (27/01/2008)
Hearts v St. Mirren
Dit is een andere wedstrijd die op papier makkelijk te voorspellen is. Hearts moet dit makkelijk kunnen winnen. Bij St. Mirren ontbreekt iedere technische kwaliteit en scoren hebben de Saints nog niet gedaan dit seizoen. Bij Hearts lukt het scoren wel, maar is er weer volop hommeles door de excentrieke eigenaar Romanov. Meneer was ontevreden over keeper Banks en die mocht van hem meteen vertrekken en werd gedegradeerd tot jeugdtrainer. Altijd leuk voor een trainer als je zo’n stoorzender boven je hebt. Ik ben dan ook benieuwd hoe lang Laszlo het gaat volhouden op Tynecastle.
Laatste onderlinge ontmoeting: Hearts v St. Mirren 3-2 (19/04/2008)
Inverness CT v Hibernian
Inverness begon uitstekend door voor het eerst in zijn geschiedenis Aberdeen te verslaan en dan nog wel op Pittodrie. Meteen ging er een golf van optimisme door Inverness. Zou dit jaar ICT voor het eerst de “cut” kunnen halen? Het optimisme werd meteen afgestraft door Hamilton, dat in Inverness won vorige week. Tegenstander Hibs had de meeste dramatische voorbereiding die mogelijk was en na het verlies op de eerste speeldag leken de dagen van Paatelainen geteld. Een leuke 3-2 overwinning op Falkirk heeft zijn baan nog even gered, maar nog steeds staat de Fin op een bij de bookmakers als het gaat om de eerste manager die zijn koffers moet pakken.
Laatste onderlinge ontmoeting: Hibernian v Inverness CT 2-0 (23/02/2008)
Kilmarnock v Hamilton Acadamical
Een wedstrijd tussen twee teams die boven hun kunnen presteren. Hamilton doet het echt geweldig met twee overwinningen tot nu toe. Goed, ik verwacht ze eind september weer gewoon in de middenmoot, maar momenteel verdienen de jonge spelers en manager Billy Reid alle lof. Vandaag moeten ze tegen het team zonder spits, dus het best wel eens kunnen dat ze opnieuw met de drie punten aan de haal gaan. Kilmarnock zelf heeft slechts eenmaal gescoord in 180 minuten voetbal. Toch staan ze op vier punten, omdat de club betonvoetbal van het zuiverste soort speelt. Op zich logisch, want de club heeft amper aanvallende krachten onder contract staan. Leuk is het dus niet, maar wel effectief. Killie zal er alles aan doen om het rampscenario van vorig jaar te verkomen, vooral omdat er dit jaar geen zwakke broeder als Gretna meedoet.
Laatste onderlinge ontmoeting: Hamilton Acadamical v Kilmarnock 2-0 (25/09/2007)
Motherwell v Dundee United
Waar de vorige wedstrijd gaat tussen twee teams die veel beter presteren dan verwacht is dit er een tussen twee underachievers. Lange tijd speelden beide clubs vorig jaar om de derde plek, maar dit jaar loopt het nog niet echt. Goed, Dundee United pakte vorige wedstrijd een knap punt tegen Celtic, maar de nederlaag tegen Hamilton is nog niet verteerd. Tegenstander Motherwell doet het helemaal dramatisch. Nul punten hebben de mannen van Mark McGhee tot nu toe. Goed, een uitwedstrijd tegen Hearts kun je altijd verliezen, maar thuis tegen een zwak Aberdeen had er toch echt gewonnen moeten worden. De verliezer van deze wedstrijd gaat zware tijden tegemoet. Vooral Motherwell moet winnen, want de komende twee wedstrijden zijn een uitpot tegen Hibs en een thuiswedstrijd tegen Celtic. Niet echt makkelijke wedstrijden op papier.
Laatste onderlinge ontmoeting: Motherwell v Dundee United 2-2 (26/04/2008)
Nu maar hopen dat Celtic niet zelf punten laat liggen tegen Falkirk.
quote:Celtic won met 3-0 van Falkirk.Op zaterdag 23 augustus 2008 16:11 schreef Barnet_Bee het volgende:
Haha, de Rangers hebben punten laten liggen. Wat zijn die mannen uit Aberdeen toch sympathiek
Nu maar hopen dat Celtic niet zelf punten laat liggen tegen Falkirk.
Weer samen met Rangers (en Kilmarnock) aan kop.
Review Speelronde #3
Aangezien mijn school weer start en ik dus minder tijd heb, ga ik het aantal stukjes voor Haggis, Kilts & Bagpipes wat minderen. De planning is om iedere vrijdag met een vooruitblik te komen op het komende voetbalweekend, terwijl ik maandag met een terugblik zal komen over de gespeelde wedstrijden. Woensdag zal ik dan met een achtergrond- of historisch verhaal komen over het Schotse voetbal.
Wedstrijd van de week:
Aberdeen v Rangers 1-1
En de Dons hebben het opnieuw gedaan, punten pakken van de Huns. Echt terecht was het niet, want de Rangers domineerden. Vooral in de eerste helft hadden ze al flink afstand kunnen nemen, maar ondanks het aantrekken van drie nieuwe spitsen zit het in dat compartiment nog niet goed. Het zegt eigenlijk genoeg dat de bejaarde verdediger David Weir het doelpunt moest maken in de 24e minuut. Vlak voor rust maakte Derek Young gelijk en dat zorgde meteen voor een mentale knak bij de Rangers, want die kwamen na de rust amper in hun spel. Pas op het laatst kreeg Rangers weer een grote kans, maar het doelpunt van Beasley werd afgekeurd vanwege discutabel buitenspel. Altijd mooi als die figuren zelf een keertje geflest worden. De Rangers hebben hierdoor een kans gemist om de koppositie van Hamilton over te nemen en is de druk voor volgende week groot om niet te verliezen.
Overige wedstrijden:
Celtic v Falkirk 3-0
Na twee matige wedstrijden was het eindelijk eens goed wat Celtic liet zien. Het geluk hielp hierbij wel mee, want door de blessure van Vennegoor kwam verloren zoon Maloney erin. Wat een voetballers is dat toch, want zowat eigenhandig rolde hij Falkirk op. Technisch gezien is er geen speler in Schotland die in de buurt komt van Maloney. Keer op keer sneed hij door de verdediging van de Bairns heen, die blij mochten zijn dat het 3-0 bleef. Maloney kan weleens de sleutel zijn na een vierde titel op rij. Ik kan me bijna niet voorstellen dat hij er volgende week niet instaat tegen de Huns in de eerste Old Firm van het seizoen. O ja, de doelpunten werden gescoord door aanvoerder McManus (32e) en twee goals van Samaras (44e en 68e) die eindelijk eens langer dan een uur goed speelde. Loovens wil ik ook nog even apart benoemen, want die speelde een heel aardige wedstrijd. Ik was niet zo kapot van zijn aankoop, maar als die zo doorgaat zie ik hem zo in de basis komen.
Hearts v St. Mirren 2-1
Eindelijk scoorde St. Mirren dan eens. Het was niet genoeg voor de punten, maar de hatelijk nul is eindelijk weg. Billy Mehmet was de doelpuntenmaker, maar zijn doelpunt was waardeloos door de goals Mole en een penalty van Stewart. Hearts wint dus opnieuw een thuiswedstrijd, maar soepel gaat het nog steeds niet. St. Mirren heeft ondertussen alles tegen. Deze wedstrijd was er buiten de penalty tegen ook nog een discutabele rode kaart. Ik vind de club eigenlijk alles zich heen hebben van een degradatant.
Inverness CT v Hibernian 1-1
Toen ik de tussenstanden bekeek en zag dat Caley met 1-0 voorstond vreesde ik voor het lot van Paatelainen. Uiteindelijk zal de gelijkmaker van Nish, wat toch een erg goede aankoop in de winter is gebleken, hem nog wat tijd geven. De komende weken moeten er toch echt punten worden gehaald en nu de club twee thuiswedstrijden achter elkaar gaat krijgen zijn die mogelijkheden er ook. Bij Caley snappen ze er ondertussen niets van; tegen Aberdeen en Hibs ging het geweldig, maar tegen het kleine Hamilton juist niet. Ze zullen daar in het hoge noorden dus uitkijken naar de wedstrijden tegen de twee uit Glasgow.
Kilmarnock v Hamilton Acadamical 1-0
Killie slaagt er al weken in om de ogen van de kijkers te pijnigen en deze wedstrijd was het niets anders. Terwijl de jonkies van Hamilton aanvielen had Jim Jefferies zijn opstelling in beton gegoten. Kilmarnock deed werkelijk niets en na de lucky goal vlak voor rust werden ze er ook nog eens voor beloond. The Accies bleven strijden tot de 80e minuut, toen ze met tien kwamen te staan. Jammer dat ze geen punten hebben gepakt, want de nu staan de mannen van Billy Reid op plaats vier. Toch zal de koppositie na twee speeldagen worden gekoesterd door de jonge ploeg en zijn fans.
Motherwell v Dundee United 1-1
Met een gelijkspel schieten beide clubs helemaal niets op. De smaakmakers van vorig jaar zijn tot nu toe de teleurstellingen van dit jaar. Vooral voor Motherwell begint het dramatische vormen aan te nemen. Waar Dundee United nog kan wijzen op een zware thuiswedstrijd tegen Celtic en een uitwedstrijd tegen Motherwell, de nummer drie van vorig jaar, zijn er voor Motherwell geen excuses. Van alle subtoppers is Motherwell het minst verzwakt en ze hebben al twee thuiswedstrijden achter de rug, zonder daarbij de Old Firm te treffen. De komende drie wedstrijden zijn loodzwaar voor de Steelmen met uitwedstrijden tegen Hibs en Rangers en een thuispot tegen Celtic. Een punt uit zes wedstrijden is dan niet eens zo’n gekke gedachte.
The First Old Firm
Doordat ik komende zondag weer naar de Old Firm ga wilde ik wel eens uitzoeken wanneer de eerste wedstrijd was gespeeld en of er wat achtergrond van te vinden waren. Ik weet dat het 5-2 voor Celtic is geworden, dus het is ook nog eens leuk om het uit te zoeken. Komende zondag trappen Celtic en Rangers af voor de 380e keer in de Glasgowse Derby. Tot nu toe wonnen de Rangers 151 maal en Celtic 136 maal. De goede rekenaars weten dan dat het 92 keer een gelijkspel was. De balans slaat mede door naar de Rangers door de dramatische veertig jaren van Celtic van 1927 tot de komst van Jock Stein in 1966, toen Celtic slechts driemaal kampioen werd door wanbeleid aan de top van de club. Maar nu eerst terug naar de allereerste Old Firm.
In 1887 zag Brother Walfrid, een Ierse geestelijke, wat het effect was van Hibernian op de Ierse gemeenschap in Edinburgh. Hij besloot dat er ook een voetbalclub in Glasgow moest komen met als doel geld in te zamelen voor de armen uit Oost-Glasgow. De club bestond dus al in 1887, maar speelde in 1888 pas zijn eerste wedstrijd. Vaak wordt dit jaartal dan ook als officiële oprichtingsjaar gezien. In het stadionnetje Celtic Park, op een steenworp afstand van het huidige Celtic Park wat in 1892 werd betrokken, zou op 28 mei 1888 de eerste wedstrijd worden gespeeld. De tegenstander werd Rangers, een goede club uit Glasgow, maar ook weer niet zo goed dat Celtic zou worden weggeblazen in zijn eerste wedstrijd. Dat zou wel het geval zijn geweest als het destijds oppermachtige Queen’s Park zou zijn uitgenodigd
Aangezien Celtic nog niet genoeg spelers had om een volledig sterk team op te stellen werden er maar liefst zeven geleend van Hibernian. Hibernian was in die jaren echt een topteam, dus met die spelers erbij stond er een team dat de Rangers goed partij zou kunnen bieden. Zoals ik al schreef was Rangers een goed team, maar geen superteam. De beste graadmeter is om te kijken naar de Scottish Cup, want de League zou pas in 1890 starten. De Cup was nog geen enkele maal door Rangers gewonnen, slechts twee verloren finales prijkten op het palmares. Een goed team dus, maar destijds zeker geen topteam. De opstellingen van die dag luidden als volgt:
Celtic: Dolan, Pearson, McLaughlin, W Maley, Kelly, Murray, McCallum, T Maley, Madden, Dunbar, Gorevin
Rangers: Nicol, McIntyre, Muir, McPherson, McFarlane, Meikle, Robb, McLaren, McKenzie, Souter, Wilson
Er kwamen uiteindelijk 2.000 nieuwsgierige toeschouwers op de wedstrijd af en die zagen Celtic met 5-2 winnen. Celtic had meteen indruk gemaakt en zou die blijven maken. De club zou in de jaren erop uitgroeien tot de grootste en meest succesvolle club in Schotland, dit tot ongenoegen van veel mensen. Celtic was namelijk de club van de armen immigranten (niet alleen Ieren overigens) en het kon toch niet zo zijn dat deze “buitenlandse” club de grootste zou blijvenen van Schotland. Queen’s Park was eigenlijk voorbestemd om de grote rivaal te worden van Celtic, maar die besloten amateur te blijven. Rangers vulde dat gat op en maakte zich in de 20e eeuw nog populairder door alleen spelers aan te nemen die protestants waren. Misschien wel de grootste rivaliteit van Europa was geboren.
Overigens is een van de verklaringen voor de naam van de “Old Firm” een stuk uit een krantenartikel wat verscheen na deze eerste wedstrijd op 28 mei. In dat artikel stond dat de spelers "got on so well that you would believe that they were old firm friends." Een andere verklaring is dat beide clubs elkaar nodig hebben om groot te zijn. Zonder Celtic of Rangers is de Schotse competitie een one-team show, dus als er ooit eentje zal overstappen naar de Engelse competitie dan zal de andere meteen volgen. De wedstrijden tussen beide zijn een van de redenen waarom er aardig wat tv-geld wordt betaald voor de competitierechten van de SPL. De beide clubs zijn dus als het ware een firma en omdat ze dat al zo lang zijn een is het een oude firma.
Overigens leuk om te noemen. Vandaag precies acht jaar geleden werd er ook een vroege Old Firm gespeeld. Martin O’Neill was net manager geworden na het rampjaar onder John Barnes. Het meest pijnlijke moment was dat de Rangers kampioen waren geworden op Celtic Park. Zowel Advocaat als O’Neill hadden flink geďnvesteerd in de selectie en wat volgde was een van de mooiste wedstrijden tussen beide clubs in de geschiedenis. Zelf zat ik op deze dag in de Irish Pub op de Korte Heuvel in Tilburg en ik kon amper geloven wat ik zag. Na twaalf minuten stond het al 3-0 en uiteindelijk werd het 6-2. Bobby Petta was die dag zo geniaal dat ik verwachtte dat die binnen een half jaar bij een van de Engelse topclubs zou zitten. Het liep wat anders, want Bobby kon niet van de verdovende middelen afblijven. Ik teken voor weer zo’n resultaat de komende wedstrijd.
quote:
quote:Dank, mooie sfeer iigOp zondag 31 augustus 2008 13:30 schreef Dos37 het volgende:
Even een kick voordat mensen het vergeten.
.quote:VOH zit op de bank is licht geblesseerd.Op zondag 31 augustus 2008 14:17 schreef DeVinger het volgende:
Samaras is niet verkeerd bezig daaro, VOH nog niet gescoord of wel?
een streep van mendes
1411: This is the first time Rangers have scored four goals at Celtic Park since 1894.
quote:Het was dan ook het weekend van de uitploegen in Schotland:Op zondag 31 augustus 2008 15:20 schreef borisz het volgende:
Voor de stats
1411: This is the first time Rangers have scored four goals at Celtic Park since 1894.
Dundee United - Kilmarnock 0-2
Hibernian - Motherwell 0-1
Hamilton - Hearts 1-2
St Mirren - Aberdeen 0-1
Falkirk - Inverness CT 1-2
Celtic - Rangers 2-4
De stand:
1 Rangers 4 - 10
2 Kilmarnock 4 - 10
--------------------------------------------------------------------------------
3 Hearts 4 - 9
--------------------------------------------------------------------------------
4 Celtic 4 - 7
5 Inverness CT 4 - 7
6 Aberdeen 4 - 7
--------------------------------------------------------------------------------
7 Hamilton 4 - 6
8 Hibernian 4 - 4
9 Motherwell 4 - 4
10 Dundee Utd 4 -2
11 St Mirren 4 - 1
--------------------------------------------------------------------------------
12 Falkirk 4 - 0
Kilmarnock herpakt zich vooralsnog erg goed na het dramaseizoen van vorig jaar.
[ Bericht 18% gewijzigd door Cruoninga op 31-08-2008 18:49:05 ]
quote:Er zijn de afgelopen jaren toch wel meer nederlagen geweest? Aangezien ze elkaar regelmatig tegenkomen staan daar al snel genoeg overwinningen tegenover, lijkt me. Als het nou 0-5 was geworden ofzo.Op maandag 1 september 2008 19:48 schreef Barnet_Bee het volgende:
Wat een hel. Een van de zwaarste nederlagen van de laatste jaren en dat heb ik moeten ondergaan
Maar kom maar op met de verhalen.
Jammer dat Riordan weg is? Voor Hibs van grote waarde gisteren. Killen speelt ook nooit toch? De Old Firm zou de rest van de competitie alleen moeten verzwakken als ze een basisplaats voor een bepaalde speler voor ogen hebben.
Motherwell trouwens slechts met 1-0 verloren bij Nancy. Zou tof zijn als er nog een vertegenwoordiger van het Schotse voetbal de poulefase zou halen.
quote:Thuis 2-4 verliezen komt niet vaak voor. Slechte zaak, maar nationaal is het herstel weer wat ingezet. Gisteren vond ik zelfs de uitwedstrijd bij Villarreal vrij goed, daarbij in het achterhoofd houdend dat Celtic nog nooit een CL-uitwedstrijd heeft gewonnen. De derde plek lijkt me het maximale. Ik ga overigens zlef naar Man United v Celtic, maar heb weinig vertrouwen erin dat er daar punten gaan worden gehaald.Op zondag 21 september 2008 17:04 schreef Cruoninga het volgende:
[..]
Er zijn de afgelopen jaren toch wel meer nederlagen geweest? Aangezien ze elkaar regelmatig tegenkomen staan daar al snel genoeg overwinningen tegenover, lijkt me. Als het nou 0-5 was geworden ofzo.
Maar kom maar op met de verhalen.
Jammer dat Riordan weg is? Voor Hibs van grote waarde gisteren. Killen speelt ook nooit toch? De Old Firm zou de rest van de competitie alleen moeten verzwakken als ze een basisplaats voor een bepaalde speler voor ogen hebben.
Motherwell trouwens slechts met 1-0 verloren bij Nancy. Zou tof zijn als er nog een vertegenwoordiger van het Schotse voetbal de poulefase zou halen.
Ik vond Riordan best een aardige voetballer, maar hij en Strachan lagen elkaar niet. Ik zie Riordan liever spelen dan Killen die veel tekort komt, maar in ieder geval goed dat Riordan nu weer aan spelen toekomt.
Ik duim morgen ook voor Motherwell, want dat is alleen maar goed voor het Schotse voetbal.
Empire Exhibition Trophy
In 1938 denkt Groot-Brittannië nog steeds de wereldmacht te zijn, maar in werkelijkheid zijn ze allang voorbijgestreefd door landen als de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie en Duitsland. Dit alles door de erfenis van de Eerste Wereldoorlog, waar Engeland zware verliezen leed en een soort gevoel van defaitisme aan overhield. Om dit maar niet onder ogen te hoeven komen deed Prime Minister Neville Chamberlain alles wat in zijn macht lag om een oorlog met Duitsland te verkomen en laat Duitsland zijn gang gaan in Europa. Achteraf zou dat toegeeflijke gedrag tevergeefs blijken te zijn, want Hitler’s plannen behelsden meer dan Sudetenland alleen. Toch leek in 1938 een wereldoorlog nog ver weg en Groot-Brittannië wilde laten zien dat ze nog serieus te nemen waren als grootmacht. Een van de manieren die ze daarvoor hadden was de British Empire Exhibition, een soort Expo voor alle landen die bij het British Empire hoorden.
In 1938 was Glasgow de stad die deze expositie mocht organiseren. Dit had twee redenen. De eerste was dat Glasgow de expositie voor het laatste in 1888 georganiseerd en men het wel mooi vond om het vijftig jaar later opnieuw aan die stad te schenken. Tweede reden was dat Glasgow langzaam aan het opkrabbelen was van de crisis die in de jaren twintig en dertig. De stad had te maken met hoge werkloosheidcijfers, overbevolking en sektarisch geweld. Men hoopte dat dit evenement, dat zes maanden zou duren, voor een positieve boost zou kunnen zorgen. Glasgow was per slot van rekening nog altijd, in naam, de “Second City of the Empire”. De plek waar de expositie zou plaatsvinden was Bellahouston Park, een gigantisch park in het zuidwesten van Glasgow in de buurt van Ibrox, het stadion van de Rangers. Het hoogtepunt van de expositie moest de “Tait Tower” worden, een toren van bijna 100 meter hoog van waaruit je over heel Glasgow kon uitkijken. Uiteindelijk zouden er maar liefst twaalf miljoen mensen de Empire Exhibition bezoeken in de acht maanden dat hij bestond.
Een van de evenementen die tot de speerpunten van de “Empire Exhibition” zou worden gerekend was het voetbaltoernooi dat door de leiding van de tentoonstelling werd georganiseerd. Het plan was om vier Schotse en vier Engelse clubs tegen elkaar te laten spelen tijdens een toernooi wat zou plaatsvinden tijdens de tentoonstelling. Even werd nog overwogen om een nieuw stadion te laten bouwen in Bellahouston Park, maar was natuurlijk gekkenwerk in een stad waar al zoveel gigantische stadion stonden en dat beseften ze zelf ook. Als locatie werd daarom gewoon voor het dichtbijliggende Ibrox gekozen. Het toernooi zelf zou een ruime twee weken in beslag nemen en er werd gekozen voor een knock-out systeem waarbij in de 1e ronde de Schotse clubs elkaar niet konden loten. Er zouden dus vier “Battle of Britains” gaan plaatsvinden, een term die twee jaar later een heel andere betekenis zou krijgen, toen de Luftwaffe en de R.A.F. elkaar bestreden in luchtgevecht dat zijn weerga niet zou kennen.
De organisatoren schreven vier clubs uit Schotland aan om deel te nemen aan het toernooi. Deze vier clubs waren op dat moment de vier beste clubs van Schotland. Als eerste was daar Celtic, dat net kampioen was geworden. Een extra motivatie voor Celtic om deze Cup te pakken was dat ze in 1938 precies vijftig jaar bestonden. De Rangers waren als gastheer natuurlijk ook aanwezig. Zo vlak voor de oorlog stonden de Gers bekend als de grootste club ter wereld: ze trokken de meeste toeschouwers en ook qua prijzen was er geen club die zo succesvol was. De Rangers zouden een jaar later, in 1939, ook weer kampioen worden. Als derde Schotse club werd Aberdeen aan het deelnemersveld toegevoegd. Deze club, die ook bekend stond als "De plaag uit het Noorden", was cijfermatig de nummer drie van Schotland geweest in de voorbije jaren en was dus een logische deelnemer. In 1937 was de club nog tweede geworden, vóór Celtic, en geen enkele club uit Glasgow of Edinburgh reisde graag af naar het hoge noorden waar de Noordzee op de rotsen beukte, er meer schapen waren dan inwoners en waar Aberdeen FC speelde. De vierde en laatste Schotse club kwam uit de hoofdstad Edinburgh en luisterde naar de mooie naam Heart of Midlothian. Hearts had net een superprestatie geleverd door tweede te worden in de League, slechts 3 punten achter de Celts. Dit was de hoogste eindpositie van de club sinds zijn laatste kampioenschap in 1897. Al met al stond er dus een geweldig sterk deelnemersveld uit Schotland, waar de Engelsen angstig naar keken.
In Engeland was ondertussen ook bekend geworden dat er een Engeland-Schotland toernooi zou worden gehouden in Glasgow en veel clubs hoopten op een uitnodiging. Een club wilde er zelfs voor betalen en ondanks dat de club niet zo'n grote naam had op dat moment mochten ze mede daardoor toch komen. Deze club was Chelsea, op dat moment niet meer dat een middenmotor op het hoogste niveau in Engeland. Ze waren in 1938 maar net in het linkerrijtje geëindigd, maar toch waren de hoofdstedelingen optimistisch. Schotten vonden ze in Londen maar rauwe, lompe mensen en die zouden ze wel met pure voetbalklasse opzij kunnen zetten. Toch was Chelsea vooraf op papier de minste club van de acht. De club had wel een bepaalde uitstraling doordat er altijd wel veel mensen met geld op de tribune te vinden waren, maar op het veld was het allemaal niet zo denderend wat de mannen uit West-Londen lieten zien.
Behalve Chelsea, kwam er nog een deelnemer uit Londen. Helaas voor de organisatie niet het gedroomde Arsenal, dat een enorme reputatie had opgebouwd onder Herbert Chapman en in 1938 kampioen van Engeland was geworden. De vervanger van de Gunners was Brentford, nu misschien een kleine naam, maar destijds een club met veel faam. De club had twee kampioenschappen gehaald in de voorbije vijf jaar, in 1933 werd de Third Division South gewonnen en in 1935 werd de club kampioen van de Second Division en liet daarbij clubs als Manchester United, West Ham en Newcastle achter zich. De Bees verbaasde in het eerste jaar op het hoogste niveau ook vriend en vijand door vijfde te eindigen, slechts twee punten achter de nummer twee. De club liet zien dat het geen toeval was en in zowel 1937 als 1938 werden de West-Londenaren zesde. Achteraf gezien zouden dit de gouden jaren blijken te zijn geweest voor de club.
Brentford en Chelsea zijn natuurlijk leuk en aardig, maar de organisatie zocht ook echte toppers uit Engeland. Kampioen Arsenal kwam helaas niet voor ze en de kampioen van 1937, Manchester City was gedegradeerd (ondanks dat ze van alle clubs op het hoogste niveau de meeste doelpunten hadden gemaakt, een bizarre statistiek). Een degradant uit Engeland zou niet echt serieus genomen worden door de Schotse pers en dus ging de zoektocht verder. De kampioen uit 1936 was natuurlijk wel een mooie aanvulling met als extraatje dat de club in de buurt van Schotland speelde. Sunderland had op dat moment een recordaantal Engelse kampioenschappen (zes maar liefst) in zijn prijzenkast staan en had in 1937 de meest prestigieuze beker van allemaal gewonnen, de FA Cup. Tel daarbij op de vele Schotse immigranten in Sunderland en daardoor de sterke banden tussen die club en Schotland en een publiekstrekker van jewelste was gevonden.
Als vierde club slaagde de organisatie er ook in om een topper aan te trekken. Men wilde graag een club uit Liverpool (wegens de gelijkenis tussen die stad en Glasgow) en had de keuze uit Everton en Liverpool. Beide waren vier keer kampioen geworden, maar waar Liverpool nog nooit de FA Cup had gewonnen waren de Toffees al twee keer succesvol geweest in die competitie. Dat gaf de doorslag en de uitnodiging werd verstuurd naar Goodison Park en gretig geaccepteerd. Everton zou overigens het jaar na deze Empire Exhibition Cup kampioen van Engeland worden, waardoor het toernooi met terugwerkende kracht nog meer glans kreeg.
De loting zorgde voor twee droomlotingen voor de organisatie (laten we het op toeval houden en niet op warme en koude balletjes): Celtic mocht het opnemen tegen Sunderland in de openingswedstrijd, terwijl de kwartfinales werden afgesloten met het blauwe treffen tussen Everton en Rangers. De andere paringen zorgden ervoor dat het chique Chelsea het mocht opnemen tegen de rauwdouwers uit Aberdeen en Hearts v Brentford was de laatste wedstrijd die uit de koker kwam rollen. Op 25 mei waren het Celtic en Sunderland die het toernooi mochten openen op Ibrox. Vooraf was de organisatie bang dat er weinig mensen op deze wedstrijd zouden afkomen, omdat ze dachten dat weinig Bhoys zin hadden om op Ibrox de wedstrijd te komen kijken. Dat was een misrekening en 40.000 Celticfans zakten af naar het zuidwesten van de stad om hun club te gaan aanmoedigen. Sunderland had ook zo’n 10.000 fans meegenomen en de club werd bovendien gesteund door fans van de Rangers, die het niet prettig vonden dat de groen-witten hun tempel hadden overgenomen. Dit zorgde voor en na de wedstrijd voor kleine relletjes, maar over het algemeen verliep het vrij rustig. De wedstrijd zelf was erg evenwichtig en na 90 minuten stond de beginscore nog steeds op het scorebord.
Dat betekende een replay de volgende dag, want er stonden maar twee weken voor dit toernooi. Opnieuw stroomde Ibrox vol met Celtic- en Sunderland-fans (aangevuld met wat fans van de Rangers). Celtic was ditmaal de sterkere en na 90 minuten stond het 3-1 voor de club uit Glasgow. Celtic had op dat moment twee uitstekende aanvaller, Crum en Divers, en die zorgde in deze wedstrijd voor het verschil. Crum maakte het openingsdoelpunt, terwijl Divers, na de gelijkmaker van Sunderland, met twee goals de zaak vakkundig afmaakte. Ondanks de constante stroom van Schotse talenten (zeker ook van Celtic) naar de rijkere zuiderburen, was een Schots team er toch in geslaagd om een van de Engelse topteams te verslaan. De Schotse kranten genoten ervan om de Engelsen eens goed te kakken te zetten met deze, toch wel verrassende, overwinning van Celtic.
Een iets minder grote verrassing vond de dag erop plaats. Aberdeen was namelijk zwaar favoriet in de wedstrijd tegen Chelsea, op papier toch veruit de minste van de acht deelnemende clubs. Dat het echter zo makkelijk zou gaan als op deze middag had niemand verwacht. Aberdeen won met maar liefst 4-0 en liet Chelsea toch wel met de mond vol tanden achter. Iedere spelers van Chelsea verdiende namelijk een veelvoud aan salaris in vergelijking met de spelers van Aberdeen. De voorzitter van Chelsea had het liefst het hele elftal van Aberdeen een contract aangeboden en meegenomen naar Londen, maar hield zijn chequeboekje toch maar op zak voor de verandering. In plaats daarvan droop Chelsea met de staart tussen de benen af naar Engeland en opnieuw stonden de Schotse kranten vol met patriottische teksten over de overwinning van een Schotse club op een Engelse club.
Twee dagen na de afdroogpartij van Aberdeen, op 29 mei, stond de derde Schotland-Engeland ontmoeting op het programma. Het kleine, maar sterke, Brentford moest het opnemen tegen Hearts. Hearts kon in Ibrox rekenen op de steun van het publiek, want waar Aberdeen nog een beetje werd gezien als een raar clubje uit het noorden was Hearts een soort zustervereniging van Rangers. Het publiek ging dan ook vol achter Hearts staan, die het erg moeilijk hadden tegen Brentford. De Londenaren lieten namelijk hun spelletje zien waar ze in Engeland veel lof mee oogsten; het balletje snel rond laten gaan over de grond. Pas ver in de tweede helft begon de wedstrijd richting de Schotten te kantelen. Uiteindelijk was dat net op tijd. De Edinburghse spits Briscoe scoorde het enige doelpunt en ook de derde Schotse club was door naar de halve finales.
Everton was de aangewezen club om de eer van Engeland te redden. Zij hadden echter de pech het op te moeten nemen tegen Rangers. Ondanks dat die club niet de regeerde Schotse kampioen was, was er geen twijfel over mogelijk dat dit de sterkste club van Schotland was. Celtic was al jaren aan zijn beste spelers aan het verkopen (Celtic werd tussen 1926 en 1954 slechts tweemaal kampioen van Schotland) en zou na WO II een erg marginale rol gaan spelen in het Schotse voetbal. De Rangers waren daarentegen oppermachtig en werden gezien als de grootste club van de wereld. Het was de enige Schotse club die geen spelers verkocht aan de Engelse clubs, want ze hadden geld (en politieke steun) genoeg. Everton was dus gewaarschuwd en was ook zeker niet de favoriet. De Rangers speelden thuis en vooral na de overwinning van Celtic moesten zij deze wedstrijd, en het toernooi, winnen.
De media in Schotland hadden het ondertussen zoveel over het toernooi dat iedere club graag een landstitel of drie had opgeofferd om dit te winnen. Het was meer dan een toernooi geworden; het was een echte Engeland-Schotland strijd. Zelfs de Engelse pers begon zich de nederlagen van de Engelse clubs aan te trekken en Everton werd de bijna heilige taak opgelegd om te winnen, om zo het Engelse blazoen te redden. Het was dan ook geen verrassing dat de wedstrijd spijkerhard was. De spelers van Everton werden door het publiek net zo hard aangepakt als de Celtic-spelers normaal kregen te voorduren. Even was Rangers geen Britse club meer, maar een echte Schotse club. Everton liet zich echter niet van de wijs brengen en kwam op voorsprong. Die werd in de tweede helft nog verdubbeld. De spelers werden bespuugd na het laatste fluitsignaal, maar ze hadden de Engelse eer gered.
De loting voor de halve finales paarden Celtic en Hearts aan elkaar, waardoor logischerwijs Aberdeen en Everton de andere halve finale gingen spelen. Celtic v Hearts was geen genot voor het oog. Beide clubs wilden erg graag in de finale komen en durfden geen risico te nemen. Voor Celtic was dit de kans om populair te worden in Schotland. De club werd nog steeds als een vreemde, Ierse, eend in de bijt gezien. Ze hadden echter de kans om in de finale, die ze zeer waarschijnlijk tegen Everton gingen spelen, het grootste deel van de natie achter zich te krijgen. Engelsen waren (en zijn) namelijk een stuk onpopulairder dan Ieren in Schotland. Hearts wist zich in deze wedstrijd gesteund door veel “neutrale” Rangers-fans die alles behalve Celtic in de finale wilden hebben. Zij vonden zich namelijk dé club van Schotland en als de rivaal in de finale zou komen van zo’n prestigieus toernooi zou dat onverteerbaar zijn. Helaas voor hen won Celtic met 1-0 door, opnieuw, een doelpunt van Johnny Crum. De eerste finalist was dus bekend.
De andere halve finale leek vooraf minder spannend. Everton was, na de geweldige overwinning op de Rangers, huizenhoog favoriet. Aberdeen had dan wel met 4-0 gewonnen van Chelsea, maar dat werd toch een beetje als toeval gezien. Chelsea werd ook een beetje weggezet als een veredeld amateurteam, maar dat bleek onterecht. Aberdeen liet namelijk zien wel degelijk goed te kunnen voetballen. Everton had dan wel de beste spelers, maar door de enorme inzet van de spelers van Aberdeen hadden ze het nog erg moeilijk. De wedstrijd was een waar spektakelstuk. Vooral in vergelijking met de dag ervoor, toen er een soort schaakvoetbal werd gespeeld. Everton, met spelers als Tommy Lawton (die later nog een recordtransfer zou maken naar Chelsea), Joe Mercer (een van de beste linkshalf ooit in Engeland), Thomas Jones (die bijna bij AS Roma had getekend, ware het niet dat er geen buitenlandse transfers mochten plaatsvinden) en Alex Stevenson (ex-Rangers en technisch een geweldige voetballer) speelde Aberdeen bij tijd en wijle helemaal zoek, maar op karakter scoorden de noordelingen nog twee goals. Dat was niet genoeg, aangezien Everton er drie maakte. De favoriet voor de finale was ook al meteen bekend.
Er was sprake van een geweldige build-up voor de finale door de kranten aan beide kanten van de Hadrian Wall. Celtic werd ineens neergezet als de redder van Schotland, terwijl in Engeland Everton ineens de nationale trots was. Voor de fans van de Rangers was het erg lastig kiezen, want beide teams waren eigenlijk de vijand. Uiteindelijk kozen ze toch maar voor Everton, want Celtic met deze prijs zien was ondragelijk. De meeste fans kozen er echter voor om gewoon niet naar de finale te gaan, waardoor ze deze finale (waar ze zichzelf vooraf al in zagen acteren) niet hoefden te bekijken. De organisatie was even bang voor een leeg stadion, maar toen er uiteindelijk 82.000 betaalde mensen (er waren er ook nog duizenden en duizenden die zonder te betalen naar binnen kwamen) in Ibrox zaten bleek dat die vrees ongegrond was. Het toernooi zou de uitsmijter krijgen die het verdiende, ondanks het ontbreken van de thuisploeg en topfavoriet Rangers.
Op een zonnige 10 juni komen beide teams uit de catacomben. Everton in zijn blauwe shirt met witte broek en Celtic in het karakteristieke shirt met groene en witte banen. Alle spelers staan strak van de spanning, want dit is de belangrijkste clash tussen teams uit Schotland en Engeland tot dan toe. De 22 spelers weten dat er in het land veel mensen meekijken en op hen rekenen om de eer van het land te verdedigen. Het voelt toch vreemd aan, want de wedstrijd Engeland v Schotland is dan al vaak gespeeld, maar dat zijn landenteams. Ditmaal zijn het clubs die voor het land strijden, terwijl bij Everton twee Noord-Ierse, een Welshe en, zeer pikant, een Schotse international meespeelden. Celtic had dan weer enkele Ierse internationals en ook een Engelsman, waardoor de wedstrijd meer was dan alleen de door de pers gepropagandeerde Schotland-Engeland clash. Ook op de tribunes zijn niet-Schotse vlaggen te zijn, zoals de Ierse tricolore. Celtic heeft, ondanks dat het op Ibrox is, duidelijk het thuisvoordeel.
Aan de andere kant had Everton weer de betere spelers. Dit team, dat in 1938-1939 dus kampioen zou worden, wordt wel eens omschreven als het beste Everton ooit. Misschien is het waar, misschien niet, maar het team heeft wat tragisch doordat de oorlog ervoor heeft gezorgd dat het nooit helemaal tot bloei heeft kunnen komen. Celtic had enkele fantastische spelers in het team, maar ook enkele spelers die het niveau niet aankonden. Destijds zat er echter een bestuur die als doel hadden zoveel mogelijk winst maken. De jeugdopleiding van Celtic was ongeëvenaard en zorgde continue voor nieuwe toppers. Die speelden dan een aantal jaar in het eerste elftal, voordat ze werden aangeboden door het bestuur bij Engelse clubs. Een beleid dat tot 1965 zou duren, toen ene Jock Stein daar een einde aan maakte en sportief succes voor economisch succes stelden.
De wedstrijd zelf kenmerkte zich door een afwachtende houding in het begin. Pas in de tweede helft ging het helemaal los, waar vooral Celtic veel kansen creëerde met zijn vijf aanvallers die continue van plek switchen. Everton leek wat minder scherp dan in de voorgaande wedstrijden en ze mochten van geluk spreken dat het eindsignaal werd gehaald met een 0-0 stand. Ditmaal volgde er geen replay, maar een verlenging van tweemaal een kwartier. In de verlenging maakte het fittere Celtic het af. Opnieuw was daar Johnny Crum, evenals Lawton een speler die een groot deel van zijn carričre in de rook op zag gaan door WO II, die het doelpunt maakte. Celtic kon de 1-0 voorsprong vasthouden, ondanks enkele goede kansen van Tommy Lawton en mocht na afloop de zilveren uitvoering van de “Tait Tower” in ontvangst nemen. Een prijs die nog altijd erg prominent in het museum van Celtic te zien is.
Celtic was dus het sterkst gebleken op dit toernooi en werd meteen door de pers uitgeroepen tot beste team van de wereld. Er werd namelijk er vanuit gegaan dat het Britse voetbal het beste ter wereld was en dan moest de winnaar van dit toernooi wel de sterkste ploeg ter wereld zijn. Ironisch genoeg ging het de verliezer van de finale een stuk beter af dan de winnaar. Everton werd kampioen van Engeland, terwijl Celtic tot 1954 moest wachten voor een nieuwe landstitel. Het bestuur besloot namelijk om veel van de spelers, die erg gewild waren na de Cupwinst, te verzilveren in Engeland. De grootste verliezer van het toernooi, Rangers, zou de jaren na deze finale domineren als nooit te voren. Samen met Celtic liep het ook met het British Empire niet goed af, want dat viel helemaal uiteen na WO II (die iets meer dan een jaar na de finale zou uitbreken). Het allerzuurste liep het af voor de Tait Tower, hét pronkstuk van de tentoonstelling. De toren, gebouwd om de honderd jaar na de tentoonstelling uit te groeien tot het gezicht van Glasgow, werd in 1939 afgebroken. Dit omdat de toren teveel opviel en een makkelijk doelwit zou kunnen vormen voor de Duitse luchtmacht. Eigenlijk deed de Schotse regering hetzelfde met de toren als het op geldbeluste bestuur van Celtic: een meesterwerk vernietigen.
Een overzichtje van de resultaten:
Kwartfinales:
25/05: Celtic v Sunderland 0-0
26/05: Celtic v Sunderland 3-1 (replay)
27/05: Aberdeen v Chelsea 4-0
29/05: Hearts v Brentford 1-0
30/05: Rangers v Everton 0-2
Halve finales
03/06: Celtic v Hearts 1-0
04/06: Aberdeen v Everton 2-3
Finale
10/06: Celtic v Everton 1-0 [82.000]
95e Crum
Opstelling Celtic: Kennaway, Hogg, Morrison, Geatons, Lyon, Paterson,
Delaney, MacDonald, Crum, Divers, Murphy.
Opstelling Everton: Sagar, Cook, Greenhalgh, Mercer, Jones, Thomson,
Geldard, Cunliffe, Lawton, Stevenson, Boyes.
Greyhounds Chasing Away the Gypsy Army
Bij de vraag welke voetbalclubs er allemaal in Glasgow zijn komen de meeste mensen met Celtic en Rangers als antwoord. Heel soms komt er iemand met Partick Thistle als derde club, maar een monument als Queen's Park is voor velen al onbekend. Wat helemaal onbekend is, is dat tot halverwege de jaren tachtig er een vijfde profclub in Glasgow speelde. Deze club bestaat op de dag van vandaag nog steeds, maar is helaas vertrokken uit Glasgow doordat ze hun stadion uitgegooid zijn. Tegenwoordig spelen ze in Cumbernauld, een zogenaamde "new town". De naam van de club? Clyde FC. Misschien nu geen grootmacht meer, maar in het verleden kwamen er tienduizenden mensen kijken naar deze club en ze mochten met recht een tijd lang de titel "Third Club of Glasgow" dragen.
Eerlijk gezegd was het tot een paar jaar geleden een club die me ook weinig zei. Ik had wel eens een keertje ergens gelezen dat ze oorspronkelijk uit Glasgow kwamen en een aantal keer de Scottish Cup hadden gewonnen, maar voor de rest zei het me helemaal niets. Dat veranderde toen ik erachter kwam dat het oude stadion van ze, waar ze in de jaren tachtig dus uitgesmeten waren, nog steeds bestond. Mijn interesse was meteen gewekt, want hoe zou dat stadion er nu bijliggen? Er konden ooit meer dan 50.000 man in, dus het moest wel gigantisch zijn. Zouden er nog herinneringen aan Clyde te zien zijn of zou het helemaal omgebouwd zijn tot een gedrocht? Genoeg reden om eens een bedevaart te ondernemen naar Shawfield, de naam van het voormalige stadion van Clyde.
Globaal kende ik de geschiedenis van Clyde FC wel. Uit het logo kon ik opmaken dat ze 1877 zijn opgericht en ook dat ze driemaal de Scottish Cup hebben gewonnen wist ik wel. Toch wilde ik eens wat meer weten over de club. Van de zes Leagueclubs uit Glasgow na WO II is dit degene waar ik het minst van wist. Het logo bleek inderdaad niet te liegen en Clyde is inderdaad opgericht in 1877. De club speelde op de oevers van de rivier de Clyde, vandaar de clubnaam. De club werd in 1891 lid van de League en is daar sinds de dag van vandaag niet meer uit verdwenen. Clyde begon tegen het einde van de 19e eeuw vrij populair te worden en het stadion aan de oevers van de Clyde voldeed niet meer. Niet ver weg, op de grens van Glasgow en Rutherglen, werd een stuk land gekocht en een nieuw stadion neergezet. Het kreeg de naam Shawfield en zou bijna negentig jaar de thuishaven van Clyde FC blijven.
Op Shawfield werden ook de grote successen gehaald. De club werd er in 1905 voor het eerst kampioen van de Second Division en groeide daarna hard. Zowel in 1910 als in 1912 werd de finale van de Schotse beker gehaald. Helaas werd er ook beide malen verloren. Vooral de nederlaag in 1910 was zuur. Maar liefst driemaal moest Clyde het opnemen tegen Dundee FC. De eerste keer stonden ze lang met 2-0 voor, maar zagen 60.000 man Dundee uiteindelijk nog terugkomen tot 2-2. De eerste replay werd 0-0 en pas in de tweede replay moest Clyde zich gewonnen geven. Twee jaar later was Ibrox opnieuw het toneel van de finale. Ditmaal was Celtic de tegenstander, die veel te sterk bleken te zijn. Pas in 1939 kwam het eerst de Scottish Cup naar Shawfield. Hampden zat met 94.000 mensen goed vol en Clyde liet zijn fans niet in de steek. Motherwell, een grote naam in die tijd en zeven jaar eerder nog landskampioen, werd met 4-0 weggevaagd. Clyde had zijn eerste grote prijs te pakken.
In de competitie was Clyde een vaste gast in de hoogste klasse, maar echt succesvol waren ze daarin niet. Ze draaiden aardig mee, maar daar was alles mee gezegd. Echt meestrijden om de bovenste plekken deden ze nooit, hoewel de beide Old Firm clubs nooit graag naar Shawfield gingen voor een derby tegen Clyde. Ondertussen zocht de voorzitter naar extra geld om echt de aansluiting te kunnen vinden met de top en dacht dat het een goed idee was om het stadion te verkopen. Hij bood het aan voor veel geld aan “The Shawfield Greyhound Racing Company Limited”. Die waren in 1932 in het stadion gekomen en huurde het stadion vaak af. De voorzitter dacht slim te zijn door het stadion voor veel geld te verkopen en het dan tweewekelijks te huren van de hondenracers. Zo’n vijftig jaar later zou de club zich dit bezuren, maar destijds waren de verhoudingen tussen beide partijen erg goed.
Tien jaar na de bekerwinst stond Clyde opnieuw in de bekerfinale. Ditmaal zakten 108.435 mensen kwamen naar Hampden om Clyde het te zien opnemen tegen de Rangers. Nooit zouden er meer mensen naar een wedstrijd komen waarin Clyde was betrokken en de kans is klein dat dit nog ooit gebroken gaat worden. Clyde was in de finale veel te zwak voor de Rangers, die met 4-1 wonnen. De wraak kwam echter in 1955, toen Celtic in de Cupfinale werd verslagen. Na een 1-1 in de eerste wedstrijd, won Clyde de replay met 1-0. De jaren vijftig en zestig waren sowieso de hoogtijdagen voor Clyde. De club streed mee bovenin en haalden vaak de laatste ronden van de Scottish Cup. In 1958 werd bijvoorbeeld voor de derde en laatste maal de Cup gewonnen. Hibernian, dat in 1902 zijn laatste Cup won, werd met 1-0 verslagen. Niet slecht, want de Hibs waren een echte topclub in die tijd.
In 1960 werd nog een keer de halve finale gehaald, maar daarna waren de successen in de Cup toch wel op. In de competitie kwam daarentegen pas toen het hoogtepunt. Werd in 1958 met een vierde plek een voorlopig hoogtepunt bereikt, het bleek nog beter te kunnen. In 1967, inderdaad het jaar waarin Celtic als eerste en enige Schotse club de EC I won, werd Clyde derde. Aangezien Celtic kampioen werd en Rangers tweede, was het hele erepodium Glaswegian. Clyde kon dat echter niet meer volhouden en begon weg te zakken. Vaak deden ze mee om de onderste plaatsen, maar na degradatie volgde ook weer snel promotie. In 1974 kwam de club voor het laatst uit op het hoogste niveau en sindsdien jojode de club op en neer tussen het tweede en derde niveau. Wedstrijden tegen de echte toppers werden zo nu en dan in de beker gespeeld, ooit het terrein voor Clyde, maar ook daar waren ze nu niet meer dan opvulling geworden.
In 1986 kwam er echter de grootste shock voor de club en de fans, iets dat zelfs degradatie nog nooit had veroorzaakt. De club moest aanpassingen aan het stadion doen van de bond, maar dat wilden de eigenaren (de hondenracers) niet doen. Er zat dus niets anders op dan te vertrekken en op 28 april 1986 was Alloa Athletic (kan het onaantrekkelijker) de laatste tegenstander op Shawfield. Clyde won met 4-2, maar het was een overwinning die alleen maar tranen veroorzaakte. Clyde was zijn huis kwijt en moest gaan zwerven in de buurt van Glasgow. Er was namelijk geen geld voor een nieuw stadion en er werd aangeklopt bij het gehate Partick Thistle. De club en de fans werden erg slecht behandeld bij die club en mochten met moeite “Come on, Clyde” roepen op de tribune, want voor de rest waren uitingen dat Clyde daar speelde verboden. Na vijf jaar kwam er een einde aan die hel, toen de club verhuisde naar Hamilton, om daar bij de plaatselijke club te gaan spelen. Clyde was definitief vertrokken uit Glasgow om er nooit meer terug te keren.
Bij Hamilton werd de club met meer respect behandeld. Ondertussen was er geld gevonden om een nieuw stadion te bouwen. Vreemd genoeg werd er niet gekozen om opnieuw in Glasgow te gaan zitten, maar in de “new town” Cumbernauld. Dat is nog altijd een heel vreemde beslissing (ondanks dat Cumbvernauld best een som geld hiervoor aan Clyde heeft gegeven), want Cumbernauld ligt ten noordoosten van Glasgow, terwijl East Kilbride (een andere new town en nog wel een grotere) ten zuidoosten van Glasgow ligt. En in zuidoost Glasgow liggen juist de roots van Clyde. Het was dus veel logischer geweest om daar een stadion te gaan bouwen, want tegenwoordig zijn zowat alle oude fans verdwenen, omdat Cumbernauld best een eindje van het oude Shawfield afligt. Het clubbestuur ging er echter van uit dat de mensen in Cumbernauld warm zouden lopen voor de club en ze zodoende veel nieuwe fans zouden kunnen trekken. Veel mensen in Cumbernauld hadden echter al een favoriete voetbalclub en het zal niemand verbazen dat dit in de meeste gevallen Celtic of Rangers is.
Opnieuw dus een verhuizing voor Clyde FC, die daarmee de bijnaam “The Gypsy Army” verwerven. De eerste wedstrijd in het Broadwood Stadium, ironisch genoeg tegen Hamilton, trok maar liefst 6000 man, maar daarna ging het snel bergafwaarts tot ongeveer de duizend man die vandaag de dag komen. Sportief gaat het redelijk met de club. Waar ze in 1998 bijna, voor echt eerst in de geschiedenis, afdaalden naar de Third Division, werd later het herstel ingezet. In 2004 was Clyde bijna weer gepromoveerd naar de SPL, maar drie wedstrijden voor het einde werd de voorsprong op Inverness uit handen gegeven. Het jaar ervoor was de club ook al als tweede geëindigd en het jaar erop zou de club derde worden. Afgelopen seizoen was het echter weer kommer en kwel en de club redde zich via de playoffs en mag dit seizoen weer in de First Division uitkomen. Ik ben echter bang dat de club snel meer publiek moet gaan trekken of ze gaan binnen een paar jaar weer degraderen.
Het Broadwood Stadium trekt me nu niet om een keer te gaan bezoeken, maar Shawfield des te meer. Doordat ik vrijdagavond al in Glasgow was, was het nu het ideale moment om eens een kijkje te gaan nemen bij het hondenrennen. Overdag bezocht ik het Scottish Football Museum en kreeg ik een rondleiding op Hampden Park. Ik kon op het gemakje richting de bushalte lopen en de bus naar Shawfield nemen. Het hondenrennen begon pas om 19 uur en ik was er al om 18 uur. Genoeg tijd om het stadion eens rond te lopen. De buurt rondom Shawfield was erg onguur. Veel industrie en vervallen gebouwen. De ongure types die er rondliepen (incl. mezelf) waren ook niet op een hand te tellen. Dit was tenminste een echte rauwe voetbalbuurt. Eeuwig zonde dat de voetbalclub hier niet meer speelt. De meeste mensen hier waren nu voor een van de Old Firm clubs of hadden weinig meer met voetbal.
Van buiten zag Shawfield er ook lekker rauw uit. Graffiti tegen de muren, ingetrapte deuren, dichtgespijkerde turnstiles, kapotte verlichting en planten die op het dak van de tribune groeiden. Zo hoort een stadion in verval eruit te zien. De mannetjes van het hondenrennen hadden blijkbaar geen interesse om dit bij te houden. Er was helaas niets meer te zien wat herinnerde aan de voetbalclub. Nergens een bordje met Clyde FC of iets dergelijks. Erg jammer, want dat had het helemaal afgemaakt. Doordat ik nog niet naar binnen kon ontdekte ik naast het stadion een erg zoetsappig parkje. Erg vreemd om dat ineens te zien in zo'n rauwe omgeving. Ik verwachte er veel junks, maar er stonden alleen enkele Chinezen foto's van elkaar te maken. Dat was bezig toen ik het parkje binnenkwam en toen ik er twintig minuten later vertrok waren ze nog steeds bezig. Vreemd.
Ondertussen was het zeven uur geworden. Eindelijk kon ik dan Shawfield, waar zelfs op internet weinig tot geen actuele foto’s van te vinden zijn, betreden. Ik kocht een programmaboekje met daarin allerlei informatie over de honden. Ik begreep er niets van, maar dat terzijde. Eindelijk kon ik naar binnen. Shawfield bleek echt geweldig te zijn. De terracing stond er nog precies zo bij als op het moment dat Clyde het stadion moest verlaten. Er groeiden planten door het beton heen en de treden zelf waren flink aan het vergaan. Het stadion heeft erg aparte crushbarriers die waarschijnlijk al helemaal doorgeroest zijn. De staantribunes waren helaas wel afgesloten, maar ik kon er genoeg van zien. Mijn avond was in een klap al geslaagd, want dit was precies waar ik op hoopte.
Ik besloot wat geld in te zetten op de eerste drie hondenraces, want nu ik het geluk aan mijn zijde had moest ik dat toch gaan verzilveren. Daarna ging ik wat foto’s maken en werd door een man aangesproken. Die vroeg zich af waarom ik van die oude troep foto’s aan het maken was. Toen ik uitlegde dat ik speciaal voor het stadion hier naartoe was gegaan verklaarde hij me voor gek. We raakten wat aan de praat over Clyde, het stadion en het hondenrennen. Hij bleek zelf ook een fan te zijn van Clyde, maar was na de verhuizing afgehaakt. Een aantal keer is hij zelfs nog naar Cumbernauld gegaan, maar dat was het toch niet voor hem. Tegenwoordig keek hij amper meer naar voetbal, hoewel hij soms weleens naar Celtic ging. Ik had dus een maat gevonden en samen gingen we nog even schelden op de Rangers en nagenieten van hun nederlaag tegen Kaunas.
Ik kreeg nog wat adviezen over de honden en daarna vertrok hij richting de gokbazen om zelf wat in te zetten. De windhonden werden ondertussen helemaal gek van het wachten en begonnen flink te blaffen. Maar de redding kwam nabij, want de eerste race kon beginnen. Er kwamen drie scharminkels aan die in de eerste heat zaten. Ze zagen er zwaar ondervoedt uit. Uiteraard werd mijn hond, Silverdale Sting, laatste. De tweede race kon niet misgaan, want ik had mijn geld op Moorfoot Uncle gezet. Uiteraard werd ook die laatste. Dan maar hopen op de derde heat, waarbij ik Silver Smirnof als winnaar had getipt. Onnodig om te zeggen dat die ook laatste werd. Wat een Hunnen waren die honden. Ik had het wel gezien op Shawfield en besloot naar het hotel te gaan. Nog een keer keek ik goed rond. Wat een stadion was dit en wat is het toch jammer dat Clyde hier niet meer speelt. Ik kan me goed voorstellen dat veel fans van vroeger zijn afgehaakt, want dit is toch wel iets anders dan dat moderne ding waar ze nu in spelen ver weg van Rutherglen.
Main Stand anno 2008
Main Stand anno 1986
[url= Meer]http://www.doingthe116.com/shawfield.htm]Meer foto’s voor de freaks[/url]
The Edinburgh Derby
“Tell all the Hearts you know, Wallace Mercer is dead an we’re no”, schreeuwden fans van Hibs op Tynecastle tijdens de Edinburgh Derby van 28 januari 2006. De Hi-Bees riepen het zo hard, dat het boven de minuut applaus uitstijgt. Deze minuut applaus was bedoeld om ex-Heartsvoorzitter Mercer te herdenken, die een week eerder is overleden. De fans van Hibernian hebben hier echter geen boodschap aan en gaan ook nog eens met hun rug naar het veld staan. Disrespectvol? Ja. Begrijpelijk? Stiekem wel een beetje. Wallace Mercer was namelijk niet alleen van 1981 tot 1994 voorzitter van Hearts, hij probeerde in 1990 Hibernian over te kopen om de club te laten verdwijnen. Officieel was zijn plan om te fuseren om zo tot een grote club uit Edinburgh te komen, met als doel met die club te kunnen concurreren met de twee clubs uit Glasgow. In de praktijk zou het er echter gewoon op neer komen dat Hibs zou verdwijnen na 115 jaar voetbal. De nieuwe club zou namelijk Heart of Midlothian heten en op Tynecastle spelen.
Behalve de fans gedroegen ook de spelers van Hibs zich erg “disrespectful”, volgens de Schotse tabloids die de dag erop verschenen. In plaats van te klappen voor de overledene stonden ze met hun armen over elkaar glazig te kijken. Toenmalig manager Tony Mowbray ontkende echter dat dit het geval was. Overigens is de “fusie” die Mercer voor ogen had nooit doorgegaan. Hij slaagde er namelijk niet in om een meerderheidsbelang in Hibs te krijgen, uiteindelijk kwam hij 10% tekort. De reden was een enorme mobilisatie van alle fans van Hibernian in Schotland. Er werd een grote campagne opgericht “Save Our Hibs”, die ervoor moest zorgen dat Mercer niet een meerderheidsbelang kon krijgen. Zelfs spelers en fans van Hearts steunden dit initiatief, want die waren bang dat ook hun club onder de fusie zou lijden. Ondanks het mislukken van het plan bleef Mercer gehaat en kreeg hij regelmatig hate-mail en doodsbedreigingen van fans van Hibernian.
De Edinburgh derby bleef dus bestaan en dat is maar goed ook, want buiten de Old Firm is er geen wedstrijd die meer beladen is in Schotland dan deze pot voetbal. Goed, een Aberdeen v Rangers is sinds een jaar of dertig ook geen gewone wedstrijd meer, maar kan qua historie nog lang niet tippen aan deze derby. De clubs zijn ook opvallend gewaagd aan elkaar. Hearts werd in 1874 opgericht, terwijl Hibernian een jaar later het levenslicht zag. Beide clubs pakten viermaal de landstitel. In beker zit er wel een verschil, want Hearts won zevenmaal de Scottish Cup, tegenover Hibs tweemaal. De League Cup won Hearts ook vaker, viermaal, terwijl Hibernian genoegen moest nemen met drie League Cups. Hearts heeft dus meer prijzen gewonnen, maar Hibs kan hier tegenover zetten dat ze de eerste Schotse club in de Europa Cup waren en de grootste derbyoverwinning (0-7 op Tynecastle) staat ook op naam van de groene club.
Opvallend is de gelijkenis met die andere grote derby in Schotland, de Old Firm. Waar Celtic zijn eerste wedstrijd tegen de grote rivaal Rangers speelde, was de eerste wedstrijd van Hibernian tegen Hearts. In het begin waren beide clubs ook erg close met elkaar, net zoals de twee uit Glasgow. Hibernian was namelijk, in tegenstelling tot Celtic, een club die een sektarische politiek voerde. Alleen katholieken waren welkom bij de club. Dit zorgde ervoor dat de Schotse bond de club niet erkende als een Schotse club. Andere clubs werd dan ook gewaarschuwd niet tegen ze te spelen, en er werd zelfs gedreigd met sancties voor clubs die dat wel deden. Hearts trok zich daar niets van aan en op Eerste Kerstdag 1875 speelden beide clubs hun eerste derby tegen elkaar. Hearts won met 1-0 en sancties zijn er nooit gekomen, mede doordat Hearts al een erg grote club was die men niet durfde aan te pakken.
Het jaar erop werd Hibernian toch erkend en de clubs speelden met enige regelmaat wedstrijden tegen elkaar, hetzij vriendschappelijk of voor de Edinburgh Cup. Hearts was meestal de bovenliggende partij en van enige rivaliteit was nog geen sprake. Dat veranderde in 1878, toen beide clubs tegenover elkaar stonden in de finale van de Edinburgh Cup (er was nog geen competitievoetbal, dus dit was een erg belangrijke beker). Doordat de finales nog niet met verlengingen of strafschoppen werden beslist als het na negentig minuten gelijk stond kon het gebeuren dat er replays nodig waren. Dat was bij deze finale ook het geval en van begin februari tot eind april namen beide clubs het tegen elkaar op om te bepalen wie de beker zou winnen. Telkens eindigde het gelijk en pas bij de vijfde finale won er een club. Hearts won de beker, maar relletje op en naast het veld hadden de goede sfeer tussen beide clubs danig verziekt. Ineens was de sympathie van Hearts richting Hibs over en waren het die “Ieren”.
In die dagen was Hibernian ook erg Iers. De club was opgericht in een deel van Edinburgh dat bekend stond als “Little Ireland”, de spelers waren allemaal katholieken met Ierse roots, de clubkleuren waren groen-wit, het clublogo was de harp (een oud Iers instrument) en de naam Hibernian was afgeleid van ”Hibernia”, de Romeinse naam voor Ierland. Om het helemaal af te maken had de club ook een motto dat niets aan de verbeelding overliet, namelijk “Erin Go Bragh”, Gaelic voor “Ireland For Ever”. Pas na de herstart in 1891 (in 1890 ging de club namelijk failliet) mocht iedereen, ongeacht geloof, lid worden van de club. Iets dat ervoor zorgde dat Hibernian echt de club van de wijk Leith werd, in plaats van een club voor de katholieken van die wijk. Het initiatief van de oprichters van Hibernian zorgde overigens overal in Schotland voor clubs met een Ierse achtergrond. De twee bekendste clubs met Ierse oprichters zijn Dundee United en natuurlijk Celtic. De clubs zorgden ervoor dat de Ierse immigranten (vaak behorend tot de armste bevolkingsgroep) ergens trots op konden zijn en ze brachten ook geld in het laatje, dat terugvloeide naar de Ierse gemeenschap.
Bij Hearts was er frustratie dat ze door deze immigrantenclub werden dwarsgezeten. Hearts was namelijk de club van het establishment. Alleen de volledige naam al, Heart of Midlothian, moest genoeg zijn om potentiële tegenstander ineen te doen krimpen. Als je dieper gaat graven is de naam helemaal niet zo bijzonder, want het is vernoemd naar een oude gevangenis op de “Royal Mile”. Deze gevangenis inspireerde Sir Walter Scott weer tot het schrijven van een boek met de naam Heart of Midlothian. Een dansclub in Edinburgh nam de naam dan weer over van het boek, waardoor er al drie betekenissen waren voor de naam. In deze dansclub kwamen regelmatig een aantal mannen bijeen die het wel mooi vonden om te gaan voetballen. Over een naam hoefde niet lang te worden nagedacht, want Heart of Midlothian Football Club leek ze wel wat. Als logo werd gekozen voor het stenen hart dat destijds, en tegenwoordig nog steeds, te vinden is op de Royal Mile. Dat hart is namelijk een gedenkteken op de plek waar ooit de gevangenis stond. Het schijnt geluk te brengen om er op te spugen, iets dat fans van Hibernian natuurlijk graag doen.
Al na drie jaar was het dus duidelijk dat beide clubs zouden gaan strijden om de heerschappij van Edinburgh. Dat werd een in 1879, een jaar na die vijf finalewedstrijden, helemaal duidelijk. Hibernian won toen namelijk voor het eerst de Edinburgh Cup. In de finale werd er gewonnen van, geen verrassing, Hearts. Bij Hearts werd het nog afgedaan als een incident, maar toen het jaar erop opnieuw de beker naar Hibernian ging en in 1881 opnieuw, was het genoeg geweest. Hearts diende een klacht in bij de Schotse bond om te klagen over het ruwe spel van de spelers van Hibernian. Verder stond er in de officiële klacht dat de spelers van Hearts zich geďntimideerd voelden door de fans van Hibernian die, volgens het document, ongeletterd en ruw waren. Conclusie van de klacht was dat het bestuur van Hearts voorstelde om Hibernian te verbannen uit de FA van Edinburgh, waardoor Hibernian geen officiële wedstrijden zou kunnen spelen. Het spande erom, want Hearts had een flinke vinger in de pap bij de commissie die deze zaak moest behandelen, maar uiteindelijk mocht Hibernian blijven. De verhoudingen waren vanaf nu echter helemaal verziekt.
De wraak voor Hibernian zou echter zoet zijn, want in 1887 waren het de Hi-Bees die als eerste een belangrijke landelijk prijs wonnen. De competitie zou pas in 1890 beginnen, vandaar dat de Scottish Cup de heilige graal was. De eerste dertien jaar was deze beker gewonnen door clubs uit Glasgow en omgeving dat veel meer een voetbalgebied was dan het wat chiquere Edinburgh. Dumbarton (dat vier jaar eerder de beker nog had gewonnen en drie jaar later de eerste Schotse titel zou pakken) was dan ook zwaar favoriet, toen ze het in de finale moesten opnemen tegen Hibernian. Saillant detail is dat in de derde ronde Hibernian op Easter Road tegenover Hearts stond en met maar liefst 5-1 won. Ondanks de rol als underdog stuntte de club uit Edinburgh stuntte en won met 2-1 van Dumbarton. Het was niet alleen een overwinning voor Edinburgh, maar ook voor de Ierse gemeenschap in Schotland. Hibernian ging dan ook op tournee en kwam de beker showen in het stukje Schotland waar de meeste Ierse immigranten woonden: Oost-Glasgow. Na afloop van het feest gaf een van de bestuursleden aan dat hij het onbegrijpelijk vond dat er geen Ierse club in Glasgow was. Had hij dat maar nooit gezegd, zullen veel Hi-Bees denken.
De opmerking van de official werd namelijk erg serieus genomen en niet veel later werd Celtic opgericht. Celtic werd eigenlijk een soort kopie van Hibernian, met groen-witte kleuren, de Shamrock (een Iers symbool) als logo en een Ierse naam. Enig verschil was dat de club voor iedereen toegankelijk was, dus ook protestanten. Voor de eerste wedstrijd, tegen de Rangers, had Celtic niet genoeg spelers en leenden ze er vijf van Hibernian. Deze bevielen erg goed en Celtic, dat al snel een grotere achterban (en dus geld) had dan de Hibs, nam ze meteen definitief over. Dit zorgde voor een enorm kwaliteitsverlies bij Hibernian en drie succesloze jaren later ging de club failliet. Waar iedereen op het moment van de bekerwinst dacht dat Hibernian een serieuze aanval op de clubs uit Glasgow en omgeving kon doen, was de bekerwinst indirect de doodsteek voor de club. In 1891 werd de club opnieuw opgericht en, in navolging van Celtic, voor iedereen opgesteld. Het sektarische element was dus verdwenen, maar dé club van Edinburgh waren ze niet meer. Waar Hibernian in de tweede divisie ronddobberde in 1891 won Hearts zijn eerste Scottish Cup.
Na een aantal jaar herstelde Hibernian zich en in 1896 stonden ze voor de tweede maal in de geschiedenis in de bekerfinale. De tegenstander van die dag stond ook voor de tweede maal in de finale en luisterde naar de naam Heart of Midlothian… De Schotse FA besloot om de Cup Final voor deze keer, en tot de dag van vandaag de enige keer, niet in Glasgow te laten plaatsvinden. In een neutraal stadion in Edinburgh, Logie Green, zou de finale plaatsvinden. Qua belangen is dit tot op de dag van vandaag de belangrijkste Edinburgh Derby die ooit gespeeld is. Nooit meer hebben de clubs tegenover elkaar gestaan in de finale van de beker en daarom blijft de finale van 1896 de belangrijkste derby uit de historie. Hearts won met 3-1 en deze uitslag en finale wordt nog wel eens bezongen op de tribunes van Tynecastle als Hibernian op bezoek komt. Hearts stond in die tijd bekend als de sterkste club van Edinburgh en behield deze titel door deze overwinning.
De beker is sowieso iets dat heel erg leeft onder de fans van beide clubs. Hibernian heeft namelijk weinig succes behaald in deze competitie. Qua titels staan beide clubs gelijk en daarmee kunnen beide supportersgroepen elkaar niet mee aftroeven, maar het falen van de Hi-Bees in de Scottish Cup is een dankbaar onderwerp van spot. In 1902 won Hibernian namelijk zijn tweede en tevens laatste beker. Het is dus nu al 106 jaar geleden dat Hibernian de beker won en dat wordt ze iedere derby weer ingewreven. Het zuurste voor de fans is dat er in 2006 een uitstekende kans was om die “jinx” eindelijk te doorbreken. Gretna had namelijk de finale gehaald en als Second Division team waren die natuurlijk geen favoriet. Hibernian stond in de andere halve finale en moest uitgerekend tegen Hearts. De winnaar van deze wedstrijd was eigenlijk zo goed als zeker van de beker. Voor Hibs was het van levensbelang om die te winnen om eindelijk van die spreekkoren af te zijn, terwijl de fans van Hearts de winst in deze wedstrijd vooral belangrijk vonden zodat ze nog langer door konden gaan met het treiteren van de Hi-Bees. Hearts was destijds nog een erg goede ploeg, die het jaar erop zelfs tweede zou worden in de SPL. Het werd uiteindelijk 4-0 voor Hearts en de Hi-Bees hadden het de volgende dag zwaar op het werk.
Aan de andere kant hebben de Hi-Bees ook enkele stokpaardjes die ze graag tevoorschijn halen als de derby in aantocht is. De grootste overwinning ooit in een Edinburgh Derby staat op naam van Hibernian. Voor de Millenniumwisseling was het traditie om op Nieuwjaarsdag zowel de Edinburgh Derby als de Old Firm te spelen, de zogenaamde “Ne’erday” wedstrijden. In 1973 stond er dus ook een op het programma. Hibernian deed het goed in de competitie en stond op een nette tweede plek, achter het ongenaakbare Celtic van Jock Stein. Met veel vertrouwen werd dus de reis naar Tynecastle gemaakt, waar de wedstrijd gespeeld zou worden. Hibernian had namelijk een uitstekende staat van dienst in Ne’erday wedstrijden. Van 1966 tot 1986 zou er geen enkele verloren worden. Ook deze dag niet, een wedstrijd die onder de Hi-Bees bekend staat als "Greatest Game in History". Hearts werd namelijk vernietigd en na negentig minuten stond het 0-7. In 2003 stond er opnieuw een Edinburgh Derby op het programma en de aanvoerder van Hibernian had speciaal voor deze gelegenheid 1973 in zijn kapsel geschoren. De hint werd door de Jambos begrepen en Murray kreeg allerlei rotzooi naar zich toegegooid, waaronder een fles die hem bijna raakte.
Waar Murray sinds die dag een held is onder de fans van Hibernian, hebben de Jambos natuurlijk ook hun favorieten. De grootste van allemaal is John Robertson, een spits met de bijnaam “The Hammer of Hibs”. Deze Robertson stond van 1983 tot 1998 onder contract bij Hearts en scoorde maar liefst 27 doelpunten in Edinburgh Derbies. Een gigantisch aantal als je beseft dat de nummers twee van deze lijst Bobby Walker (Hearts) en Gordon Smith (Hibs) er allebei vijftien maakten. Het meest ironische aan de karrenvracht doelpunten van Robertson is dat hij in zijn jeugd fan was van Hibernian. Op zijn vijftiende mocht hij eindelijk bij zijn favoriete club op proef. Helaas voor de jonge John Robertson was niet iedereen overtuigd van zijn kwaliteiten en moest hij nogmaals op proef komen. Ook werd hij gedwongen om meteen een waardeloos contract te tekenen, iets dat hij weigerde zonder eerst te hebben overlegd met zijn vader. Robertson kon meteen vertrekken en ging uiteindelijk bij Hearts spelen, waar hij uitgroeide tot de beste spits die de club ooit heeft gehad. En bijna iedere derby scoorde hij opnieuw, tot afgrijzen van de mensen die hem destijds afwijzen. Een van de grootste fouten die Hibernian ooit heeft gemaakt.
Tot slot wat statistieken voor de liefhebber. Er zijn tot de dag van vandaag 292 Edinburgh Derbies gespeeld, waarvan Hearts er 128 won, Hibernian 82 en er ook 82 gelijk eindigden. Opvallend is dat Hibernian het liefst de derbies op nieuwjaarsdag weer terug heeft, want van de 88 Ne’erdag derbies won Hibernian er 31 tegenover 28 voor Hearts. De best bezochte Edinburgh Derby was die van 2 januari 1950, toen 65.860 mensen naar Easter Road kwamen. Dit aantal is tevens het grootste aantal mensen in Schotland dat een voetbalwedstrijd bezocht buiten Glasgow. De grootste overwinning van Hibs is de 0-7, terwijl Hearts daar een 5-0 overwinning tegenover kan zetten. De meest doelpuntrijke versie van deze wedstrijd was in 1935, toen Hearts met maar liefst 8-3 won van zijn stadsgenoot. Persoonlijk vind ik de meest opvallende statistiek dat geen van beide clubs er ooit in geslaagd is vier competitiewedstrijden tegen de rivaal in een seizoen te winnen. Sinds 1975, toen de SPL er kwam met het kleine aantal teams, spelen de clubs op het hoogste niveau viermaal tegen elkaar. Hibernian won eenmaal drie wedstrijden en verloor de vierde (in 1994-1995), terwijl Hearts er bijna wel in slaagde om de rivaal viermaal een hak te zetten. In zowel 1996-1997 en 2006-2007 wonnen de Jambos drie wedstrijden en speelden er eentje gelijk. Misschien dat dit jaar een van de clubs het wel kan gaan doen. Het zou een historische prestatie zijn, die in de analen van deze roemrijke wedstrijd kan worden bijgeschreven.
Irn Bru
“Whiskey” is het antwoord wat zowat iedereen je zal geven als je vraagt wat de nationale drank van Schotland is. Toch is er een drank van eigen bodem die veel vaker wordt gedronken dan whiskey. De naam van het drankje? Irn Bru, de oranje frisdrank die je werkelijk overal ziet in Schotland. Het meest verbazend wat ik tegenkwam was dat Irn Bru door de Schotten als hun best merk wordt gezien. Maar liefst 30% stemde op Irn Bru, terwijl The Famous Grouse (17%) en The Royal Bank of Scotland (11%) pas op gepaste afstand volgen. Dit Irn Bru is tevens de sponsor van de lagere Schotse divisies en de legendarische club Queen’s Park en aangezien ikzelf ook graag een Irn Bru of vijf wegtik als ik in Schotland ben is er genoeg reden om met “Haggis, Kilts & Bagpipes” eens wat onderzoek te gaan doen naar dit cafeďnerijke drankje. Laat het alsjeblieft geen enkele connectie hebben met de Rangers, want dan moet k in Schotland toch weer over gaan schakelen op Coca Cola.
Irn Bru blijkt al sinds 1901 te worden gemaakt. Uiteraard in Glasgow. Het drankje had eerst de ruige naam Iron Brew, maar aangezien iedere Schot het uitsprak als “Irn Bru” besloot de fabrikant die naam ook op het flesje te gaan zetten. Vandaar dat het sinds 1946 ook officieel Irn Bru is. De belangrijkste zet van het bedrijf is misschien wel zijn reclamestrategie. In de reclames wordt het “Schots zijn” van het drankje erg benadrukt. Ook wordt er gebruik gemaakt van veel zelfspot en worden concurrenten Coca Cola en Pepsi vaak op de hak genomen. Minpuntje aan Irn Bru is E124, een kleurstof die in de VS verboden is en kan zorgen voor hyperactiviteit. Eigenlijk is Irn Bru gewoon een soort XTC, maar dan vermomd als frisdrank. Ik heb in Schotland al gevallen gezien van mensen die helemaal gingen flippen nadat ze flink wat Irn Bru ophadden en uit eigen ervaring weet ik ook dat je niet teveel van het spul moet drinken, want je komt absoluut niet meer in slaap. Leve de E124.
De Schotten zijn erg trots op het drankje en het wordt ook als een soort statement gezien als je Irn Bru drinkt in plaats van het geijkte Coca Cola. Er zijn zelfs jaren geweest dat Irn Bru beter verkocht dan Coca Cola. Tegenwoordig is het ongeveer gelijk aan elkaar, maar een andere foute Amerikaanse multinational heeft kennisgemaakt met de obsessie van Schotten met Irn Bru. Toen McDonalds zijn eerste vestiging in Glasgow opende werden er alleen dranken van de Coca Cola Company verkocht. Daar was de lokale bevolking het niet mee eens en McDonalds werd helemaal bedolven onder de brieven van Glaswegians die klaagden over het feit dat er geen Irn Bru te koop was bij de foute clown. McDonalds zag wel in dat ze maar beter konden meewerken als ze geen ontevreden klanten wilden hebben en binnen een paar weken was de McDonalds in Glasgow de eerste die Irn Bru verkocht.
Als Schots instituut was de keuze voor Irn Bru niet zo lastig toen het management besloot in 2000 een voetbalclub te gaan sponsoren. Het kon eigenlijk geen enkele andere club worden dan Queen’s Park. De grootste schotse club uit de beginjaren van het voetbal en nog altijd zuivere amateurs. Goed, de club bevond zich destijds wel in de kelder van het Schotse voetbal, maar had nog altijd meer uitstraling dan diverse clubs op hogere niveaus. Op zich staat het wel, dat typische Schotse merk op de shirts van Queen’s Park. Enige waar wat op aan te merken is zijn de uitshirts, want die zijn oranje-blauw en de spelers lijken op flesjes Irn Bru als ze daar is spelen. In 2007 besloot Irn Bru zijn voetbalactiviteiten nog verder uit te breiden en de gehele Schotse Football League te gaan sponsoren (alle divisies, behalve de SPL) voor drie miljoen pond per jaar. Irn Bru heeft het Schotse voetbal dus helemaal omarmd en dat is alleen maar goed, want echt veel geld is er niet in de lagere divisies.
Scottish Oktober Review
Een nieuwe maand, dus nieuwe voornemens. Mijn plan is om iedere eerste woensdag van de maand een korte review te schrijven over de voorafgaande maand. Vandaag dus de eerste aflevering van dit maandelijkse spektakel. Deze maand is het meteen een erg positieve, want Celtic staat weer alleen aan kop in de SPL. Ik was op school druk met de Amerikaanse verkiezingen en ik heb weinig meegekregen van de wedstrijd zelf, maar het was een erg aangename verrassing toen ik zag dat Dundee United 3-3 had gespeeld tegen de Rangers. Goed, toen ik het scoreverloop zag was het wel een kleine tegenvaller (Rangers scoorde de gelijkmaker in de 90e minuut), maar al met al is nederlaag in de Old Firm door Celtic nu wel verwerkt. Met Scott Brown hebben de Bhoys ook meteen de speler van de maand oktober in de gelederen. De middenvelder lijkt eindelijk zijn verwachtingen waar te maken. Anderhalf jaar geleden kwam hij binnen als de grote belofte en Celtic betaalde dan ook graag 4,4 miljoen pond voor hem (het hoogste bedrag dat een Schotse club ooit aan een andere Schotse club betaalde).
Over de Old Firm gesproken, die zijn weer net zo dominant als de afgelopen jaren. Ik voorspelde het voor het seizoen al, want waar Celtic en Rangers zich versterkten in de zomerstop raakten alle subtoppers belangrijke spelers kwijt. Eigenlijk jammer, want waar had Motherwell kunnen staan als Ross McCormack (vorig jaar speler van het jaar van Motherwell en nu al goed voor elf goals in vijftien wedstrijden) niet transfervrij was vertrokken naar Cardiff City? Nu begint het daar wel een beetje te draaien, maar het is te laat om nog echt een aanval te kunnen doen op de eerste twee plekken. De andere revelatie van afgelopen seizoen, Dundee United, had eveneens een zeer matige start. Ook daar lijkt nu het lek boven te zijn, gezien de resultaten van de laatste weken. Maar ook hier is het te laat om echt een aanval op de top te kunnen doen.
Die top, Celtic en Rangers, draaien eigenlijk weer als vanouds. Beide clubs spelen niet echt geweldig, maar winnen wel bijna alles. Goed, de eerste helft van Celtic in en tegen Motherwell en de eerste helft van de Rangers tegen Inverness waren vrij imponerend, maar daarmee houdt het eigenlijk wel op met de goede wedstrijden van de beide grootmachten uit Glasgow. Maar echt verrassend is dat niet met managers als Walter Smith en, in mindere mate, Gordon Strachan op de bank. Beide mannen staan nu niet echt bekend als de meest aanvallende managers in de voetballerij. De tijden van Celtic onder Martin O'Neill, toen het team echt swingde, zijn wat dat betreft al lang voorbij. Toch is de voorsprong van beide clubs weer gigantisch, want het gat tussen nummer 2 Rangers en nummer 3 Dundee United is na elf wedstrijden alweer tien punten. Waar in Nederland de verschillen tussen de topclubs en subtoppers kleiner worden lijkt er in Schotland nog geen sprake van te zijn.
Daarmee is het gat tussen 2 en 3 groter dan tussen 3 en 12, want Hamilton heeft negen punten behaald tot op dit moment. Dat Hamilton onderaan staat is geen verrassing (de club degradeerde de laatste twee keer ook meteen nadat ze naar het hoogste niveau waren gepromoveerd), maar door de goede start had ik niet verwacht dat ze nu al onderaan zouden staan. Jammer, want bij Hamilton wordt echt met beleid gewerkt waarbij de jeugdwerking het speerpunt is. Het zou dan ook mooi zijn als dat beleid beloond zou worden. Voor dit seizoen had ik zelf Hamilton niet op de laatste plek gezet. Daar verwachtte ik St. Mirren, maar die doen het sinds een paar weken erg goed. Een overwinning op Rangers (de eerste sinds 1986!) werd gevolgd door een 1-2 winst in Hamilton. Gus MacPherson werd voor deze prestaties beloond met de "Manager of the Month" award. Ook werd bekend dat St. Mirren op 3 januari zijn laatste wedstrijd op Love Street zal spelen, want daarna is de nieuwe blokkendoos klaar.
Het is echt bizar dat er eigenlijk geen club in slaagt om een goede reeks neer te zetten. De clubs uit Edinburgh leken een paar weken geleden ineens weg te lopen van de rest, maar zijn weer hard geland op aarde na enkele slechte resultaten. Ook Kilmarnock was, ondanks betonvoetbal, erg succesvol. Maar ook bij die club zit de klad er wat in met drie nederlagen op rij. Er is altijd baas boven baas en de club waar echt iets mis lijkt te zijn is bij de Highlanders uit Inverness. Alle vijf de wedstrijden in oktober werden verloren met als dieptepunt de 5-0 op Ibrox, een stand die al bij rust bereikt was. Zoals het er nu naar uitziet lijkt Caley het samen met Hamilton te moeten uitvechten om die laatste plaats. Het bejaardenhuis van Falkirk lijkt net taai genoeg om het gevecht wel te kunnen winnen. Het is niet voor niets dat ze juist de winst pakten in de onderlinge duels tegen Caley en Hamilton.
Even een stapje naar beneden waar St. Johnstone, naar een moeizame start, de koppositie heeft overgenomen. Eindelijk staat dus een van de favorieten op plek één, want Queen of the South en Livingston behoorden bepaald niet tot die categorie. Buiten St. Johnstone werden voorag Dundee en Dunfermline getipt voor plek één. Dunfermline begon ook matig, maar staat nu op plek drie en doet het naar behoren. Voor Dundee geldt dit echter niet. De club begon geweldig, maar daarna ging het helemaal mis en toen de clubleiding ineens zag dat Dundee in de buurt van de laatste plek stond mocht manager Rae vertrekken. Met nieuwe manager Jocky Scott op de bank (voor de derde keer overigens) hoopt de leiding dat ze toch nog een gooi naar het kampioenschap kunnen doen. Het kan natuurlijk allemaal nog, want het verschil tussen de nummer één en laatst (helaas is dat Greenock Morton) is slechts 13 punten. Het is, in tegenstelling tot vorig jaar, ongemeen spannend in de First Division.
The Most Sectarian Town in Scotland
Larkhall was afgelopen week weer eens negatief in het nieuws. Afgelopen week las ik in de Schotse pers dat ASDA (een grote supermarktketen in Groot-Brittannië) overleg voerde met enkele vertegenwoordigers van de lokale gemeenschap over de kleur groen. Het logo en het interieur van ASDA zijn namelijk groen en wit en laat dat nu net erg gevoelig liggen in het stadje ten zuidenoosten van Glasgow. ASDA dacht er namelijk over na om misschien speciaal voor Larkhall andere kleuren te gaan gebruiken. ASDA zou dan, na Subway en Moss Pharmacy, het derde bedrijf zijn dat zijn bedrijfskleuren speciaal voor Larkhall zou aanpassen. De reden is vrij simpel: Larkhall is de meest sektarische plaats van Schotland en groen (een kleur die geassocieerd wordt met Celtic en Ierland) wordt hier niet getolereerd. Welkom in 2008.
De afgelopen jaren had ik al vaker met verbazing artikelen gelezen over Larkhall. In 2002 besloot namelijk de grote apothekersketen Moss Pharmacy zijn kleuren groen en wit te veranderen in rood, wit en blauw. Op zich niet schokkend, maar wel dat het alleen in Larkhall gebeurde. De winkel werd namelijk regelmatig beklad en volgegooid met blauwe verf. Vooral als de Rangers verloren moest de apotheker eraan geloven. Beveiliging bleek duurder te zijn dan overschilderen, dus de keuze was snel gemaakt en sindsdien heeft de apotheker nergens meer last van als de Rangers onverhoopt een wedstrijd verliezen. Hetzelfde geldt voor de telefooncellen van Telewest, die ook veranderd zijn van groen naar blauw. In de groene tijd werden ze overgeschilderd, gesloopt of in de fik gezet. Sinds ze blauw zijn is dat probleem verdwenen.
De Amerikaanse broodjeszaak Subway was blijkbaar op de hoogte van de problemen van de lokale bevolking met de kleur groen en besloot om zijn logo al op voorhand te veranderen. Waar normaal groen wordt gebruikt is het nu zwart in Larkhall. De Subway is nooit slachtoffer geworden van enig vandalisme en waarschijnlijk heeft de kleurenkeuze daar veel mee te maken. Een woordvoerder van Subway ontkent echter dat de keuze voor zwart gedaan is vanwege angst voor vernielingen. Zwart stond gewoon beter dan groen in de omgeving, volgens deze Pinokkio. Toch heeft hij wel een punt, want groen zie je gewoon amper in Larkhall en als Subway zijn gewone kleur had gekozen waren ze wel erg uit de toon gevallen. Maar waarom dan zwart en niet rood, wit en blauw?
Voor alles is een reden en dus ook voor de antipathie van de Larkhallians tegen de kleur groen. Goed bijna iedereen in het stadje is voor Rangers, maar de haat zit nog dieper. Daarvoor moeten we terug gaan naar de 19e eeuw, toen Ierland werd geteisterd door hongersnoden. Veel Ieren vluchtten daarop naar Schotland voor werk en een beter bestaan. Aangezien de meeste Ieren ongeschoold waren moest er vooral gezocht worden naar zwaar werk en laat de mijnindustrie net een sector zijn waar ongeschoolde arbeiders wel terecht konden. Larkhall was een en al steenkool en veel Ieren trokken daar naartoe. De mijneigenaren zagen dit wel zitten, want een Ier hoefde je veel minder te betalen dan een Schot en zodoende werden er veel lokale Schotten ontslagen ten faveure van de Ierse immigranten en die haat zich nog altijd diep. Alles dat ook maar iets met Ierland, Celtic of de Katholieke kerk te maken heeft wordt daarom veracht in Larkhall en dat uit zich vooral tegen de kleur groen.
Niet alleen bedrijven passen zich aan, maar ook de gemeente zelf. In de jaren negentig was een raadslid niet aan het nadenken en bestelde groene verf om de verroeste hekken van het Glenview Memorial Park eens te schilderen. Slechte actie natuurlijk, want nadat overdag alle hekken waren geschilderd kwamen de groenhaters ’s avonds met een tegenactie. De volgende dag waren de hekken overgoten met blauwe verf. Het gemeentebestuur ging overdag en de week erop werden de hekken overgeschilderd in de Britse kleuren rood, wit en blauw. Volgens de landelijke media een teken dat de gemeente zijn oren liet hangen naar het kwaadwillende, sektarische tuig in de stad.
Een andere aanpassing die de gemeente heeft gedaan is het plaatsen van beschermingskapjes voor de groene lamp van de stoplichten. Het is dat ze de kleur groen niet konden veranderen, want anders was dat waarschijnlijk gebeurd. De groene lichten werden namelijk stelselmatig gesloopt door vandalen. Tussen 2004 en 2007 waren er 205 lampen het slachtoffer van gefrustreerde Larkhallians, die hun woede koelden op de lichten als de Rangers verloren hadden. Vooral na een verloren Old Firm hadden de stoplichten het zwaar te verduren en in totaal was de stad 17.000 pond kwijt aan het continue repareren van de groene lampen. Met het plaatsen van de ijzeren beschermingskapjes hopen ze dat de groene lichten voortaan met rust worden gelaten.
Het enige dat nog niet is aanpast is het gras in Larkhall, aangezien dat erg moeilijk is. Een aantal keer zijn er wel hele stukken gras in parkjes aangestoken, maar om nu overal tegels neer te leggen gaat ook de gemeente iets te ver. Bij de Rangers, waar de Larkhallians bijna allemaal fan van zijn, dachten ze ooit de oplossing te hebben door de grassoort “Kentucky Bluegrass” te bestellen. Het bleek echter dat die grassoort ook gewoon groen was en alleen maar de naam “Bluegrass” had doordat er blauw bloemen tussengroeiden. Helaas zullen de sektarische Larkhallians moeten leven dat er nog iets in hun stad groen is, totdat de wetenschap gras kan ontwikkelen met een andere kleur. Het liefst rood, wit en blauw natuurlijk.
Squirrels in Killie
Soms heb je van die dingen die je dag en nacht bezig houden. Je kunt er niet van slapen, je eetlust bederft erdoor en je hebt continue een zwaar gemoed. Op een gegeven moment is er nog maar een oplossing en dat is de pil van Drion nemen, omdat je maar niet uit die depressie kunt komen. Dat zijn vervelende dingen en met een beetje geluk maak je die niet teveel mee in je leven. Mijn zoektocht naar de eekhoorn van Kilmarnock valt niet onder die zware problemen, maar dat ik er maar niet achterkwam wat die twee eekhoorns in het logo van Kilmarnock deden heeft me toch wel een half dagje beziggehouden. Vandaar nu de grote onthulling achter het grote geheim van misschien wel het vreemdste logo van Schotland: dat van Kilmarnock FC met zijn twee voetballende eekhoorns.
Kilmarnock zelf is een club die me helemaal niets doet. Waar ik de meeste Schotse clubs in de SPL nog wel wat vind hebben, heb ik met “Killie” helemaal niets. Van mij mogen ze dan ook direct degraderen. Ze vallen voor mij een beetje in de categorie Falkirk, ook zo’n nietszeggende club. Toch heeft Kilmarnock nog best een indrukwekkend verleden. De club is de oudste profclub van Schotland, won eenmaal het landskampioenschap en drie Schotse Cups (de laatste keer in 1997). In de League Cup hebben ze ook een unieke prestatie geleverd door vijfmaal de finale te halen en al die finales te verliezen. Best een knappe prestatie. Hét hoogtepunt vond echter plaats in 1967 (sowieso een goed jaar voor Schotten in Europa), toen Kilmarnock de halve finale van de Inter-Cities Fairs Cup (voorloper van UEFA Cup) haalde en daarin verloor van Leeds United. Indrukwekkendste resultaat in die cuprun was een 7-2 overwinning op Antwerp FC.
Tegenwoordig is het allemaal niet meer zo spectaculair in Kilmarnock. Nadat de club in 1993 promoveerde naar de SPL is de club daar eigenlijk tot het meubilair gaan behoren. Nooit echt in degradatiegevaar, maar ook een echte aanval op de top is ze nooit gelukt. Een vierde plek is de hoogste positie die de club sinds de promotie heeft behaald. Vorig jaar draaide de club echt vierkant en werd elfde, de laagste positie die de club heeft behaald sinds de promotie. Gelukkig voor de mannen uit Ayrshire was er vorig jaar een team genaamd Gretna, dat zou weinig punten sprokkelde zodat degradatie nooit echt een issue was. Het enige waarin Kilmarnock wel het beste is was, en dat zijn ze al jaren, is de catering en dan met name de Scotch Pie. Er is zelfs een eigen slogan ontwikkeld voor de pie die ze bij Kilmarnock verkopen: “Say Aye, to the Killie Pie.”
Enfin, we dwalen af. Op zoek naar de eekhoorn van Kilmarnock. Als je even gaat grasduinen in de geschiedenis van de eekhoorn in Schotland is dat geen verhaal om vrolijk van te worden. De eekhoorn werd namelijk gezien als een symbool van het kwaad. De eekhoorn is namelijk een handlanger van Donar, een mythologische Noorse God, en daar moesten de eerste Christenen natuurlijk niets van hebben. Waar ze tegenwoordig op jacht gaan naar coffeeshops, waren in vroege tijden eekhoorns het spreekwoordelijke haasje. Dit heidens dier moest namelijk verdwijnen en zo zijn er in het oude Schotland veel eekhoorns aan hun einde gekomen door religieuze fanatici. Dit maakt het echter nog vreemder dat Kilmarnock juist twee van zulke kwaadaardige duivels heeft gekozen als symbool voor de club en tegenwoordig, misschien wel nog erger, als mascotte. Kinderen worden dus blootgesteld aan een Noors, heidens wezen. Schandalig!
Een inwoner van Kilmarnock die niet zoveel moeite had met eekhoorns was Robert Boyd, de Graaf van Kilmarnock. Toen deze graaf in de 16e eeuw op jacht ging naar een lekker everzwijntje of fazant, nam hij altijd twee mascottes mee. Deze mascottes waren toevallig twee eekhoorns. Waar zijn staf angstig ineen dook als ze deze duivelse wezens zagen, vond de Graaf het wel leuke beestjes en ze brachten hem geluk met de jacht. Robert Boyd was zelfs zo gesteld op zijn eekhoorns dat hij ze op de “Coat of Arms” van Kilmarnock liet zetten. Waar er normaal leeuwen, valken of adelaars op dit soort doeken worden gezet om andere adelmannen te imponeren, staan er op die van Kilmarnock sinds die dag twee eekhoorns. En die eekhoorns waren in de beginjaren voor veel mensen een stuk angstaanjagender dan leeuwen.
Toen de voetbalclub in de negentiende eeuw het levenslicht zag, was het eigenlijk vanzelf sprekend dat het wapen van Kilmarnock ook in het logo werd verwerkt. Waar in het begin eigenlijk het hele wapen werd overgenomen veranderde dat in de loop der jaren. In 1992 mochten snelle reclamejongens zich op het logo storten. Ze hadden al een heel plan om een snel, hip en zielloos logo te ontwerpen. Helaas voor deze foute figuren moesten de eekhoorn, de hand met twee vingers en de tekst “confidemus” gehandhaafd blijven. Het enige dat ze nu nog konden veranderen was het wapenschild en dat werd dan ook vervangen door een jaren zeventig voetbal. Dat is tot op de dag van vandaag nog steeds het logo. Niet echt lelijk, maar je ziet dat die twee eekhoorns liever dat wapenschild in handen hadden in plaats van die voetbal.
Iedereen in Kilmarnock lijkt dus tegenwoordig fan van eekhoorns. Ze vertegenwoordigen de stad, het district en de voetbalclub. Daarom ging er een golf van ongeloof door Kilmarnock heen toen men erachter kwam wat 69-jarige Jack Hamish nu ongeveer een maand geleden had gedaan. Deze man had namelijk meer dan 200 eekhoorns doodgeschoten en nog meer gevangen in kooitjes en daarna verzopen in een emmer water. In de pers werd Hamish afgeschilderd als de “Squirrel Serial Killer” en hij vertelde dat hij geen moment spijt had van zijn daden. De eekhoorns zaten namelijk in zijn tuin en aten zijn groenten op. Hamish was dus niet een of andere Ayr United fan die zijn haat tegenover Kilmarnock koelde door eekhoorns te vermoorden. Gelukkig voor Hamish leeft Robert Boyd niet meer, want deze jager had met één enkele kogel een einde gemaakt aan de praktijken van deze eekhoornmoordenaar.
Hoe dan ook, blijven doorgaan Barnet, wat mij betreft wordt dit topic uiteindelijk gearchived zodat iedereen die het wil er later nog zijn informatie uit kan halen.
quote:Ik schrijf het voor mijn site, dus het is maar een kleine moeite om het even te knippen en te plakkenOp donderdag 20 november 2008 03:09 schreef Kriegel het volgende:
Ben ik dan de enige die dit interessant en leerzaam vind?
Hoe dan ook, blijven doorgaan Barnet, wat mij betreft wordt dit topic uiteindelijk gearchived zodat iedereen die het wil er later nog zijn informatie uit kan halen.
Evil Scotsman
Ik wilde eigenlijk een stukje schrijven over de belachelijk slechte resultaten van Celtic in CL-uitwedstrijden, maar de motivatie was er niet. Daarom maar het liedje dat meteen gedraaid werd na de 2-1 in Aalborg: Evil Scotsman van Billy Connolly (ironisch genoeg een fan van Celtic).
De tekst van de typisch Schotse lied (dus met lekker veel gescheld):
If your looking for trouble,
Your in the right place,
Don't look at me like that, or i'll headbutt your face
i'm a mean motherfucker,
i was born that way,
and just because i wear a skirt don't think i'm fuckin' gay.
Cause i'm an evil scotsman,
and Jimmy is my name,
i'm a sheep shagger from Aberdeen,
and causing pain is my game.
Now if your a woman,
married or not,
al take all your kit off and i'll dive in your mot,
i'll take your legs and spread them wide,
and then i'll put a wet suit on and shag you from inside,
I'm an evil scotsman,
and My name is Jock
and the girls are all gaggin' for a portion of my 10" cock,
Yes i'm an evil Scotsman
and my name is Jock
I've got one hand in my pocket
and i'm playing with my 10" cock
I don't care where you come from,
if your big or your small,
i've fought the best,
and i beat them all.
If your english or irish,
you wont have to die,
but if you are a German you can kiss your arse goodbye.
I'm an evil scotsman,
and Jock is my name,
if you don't like the rules don't play the fuckin' game,
yes, i'm an evil Scotsman
my name is Jock!
and the girls are just dying for a portion of my 10" cock.
OH Yeah,
Fucker,
Wankers,
Knob Heads.
Thank you.
Scottish November Review
November is ook weer voorbij en het meest opvallende is dat Celtic de voorsprong op de Rangers flink heeft uitgebreid. Momenteel staan de Bhoys, die al twaalf wedstrijden op rij wonnen, zeven punten los van de Rangers. Het is dat de Rangers in augustus de Old Firm wonnen, want had Celtic gewonnen dan was de voorsprong al dertien punten geweest en had de rest van de titelstrijd schriftelijk kunnen worden afgedaan. Nu is het nog steeds helemaal open, want deze maand staat er opnieuw een Old Firm op het programma. Plaats van handeling is ditmaal Ibrox, waar op 27 december beide topclubs elkaar weer gaan bestrijden. De Gers moeten hopen dan wel wat beter in vorm te zijn, want afgelopen maand werd er niet gewonnen van Dundee United, Motherwell en Hearts.
Met Hearts is ook meteen de ploeg genoemd die het de laatste tijd op de heupen heeft. Vijf van de zes wedstrijden in november werden gewonnen door de ploeg van manager Laszlo. Alleen Celtic was op 2 november met 0-2 te sterk, maar sindsdien lijkt de ploeg niet meer te houden. De overwinning op de Rangers ontlokte zelfs enkele spelers de uitspraak dat ze best wel eens mee konden gaan doen om de CL-plaatsen. Momenteel is de achterstand op de Rangers zeven punten, dus het is best mogelijk dat Hearts de stunt uit 2006 gaat herhalen. Stadsgenoot Hibs doet het de laatste tijd een stuk minder. In november werd er slechts een van de zes wedstrijden gewonnen en manager Paatelainen staat, net zoals in het begin van het seizoen, weer flink onder druk.
Dundee United lijkt momenteel de enige club die nog met Hearts kan gaan strijden om plek drie. De mannen van Craig Levein staan drie punten achter op Hearts en vijf punten voor op nummer vijf Aberdeen. Goede resultaten (zoals een 3-3 tegen Rangers, die slechts in de laatste minuut gelijkkwamen) worden afgewisseld met draken van wedstrijd, zoals de 1-1 thuis tegen Hamilton. De Arabs zijn echter op een goede dag in staat om het iedereen lastig te maken, vandaar dat ze bij de Rangers bij waren dat Falkirk uit de koker rolde voor de halve finale van de League Cup. Celtic mag het nu opnemen tegen de enige ploeg die (buiten de Rangers) punten afpakte van ze. Iets waar ze bij de Hoops niet zo blij mee zijn, want Dundee United is fysiek een ijzersterke ploeg.
Voor de rest behoren de ploegen bijna allemaal tot de middenmoot. Er leek zich een paar weken geleden een duidelijke degradant af te tekenen, maar Hamilton heeft de geest weer gekregen. De ploeg van Billy Reid staat niet meer op de laatste plek en staat maar drie punten achter nummer acht Falkirk. Afgelopen zaterdag werd Kilmarnock verslagen, nadat de Accies al een paar weken dicht bij een overwinning waren. Zowel Dundee United, Hearts als Celtic hadden het enorm moeilijk tegen de roodwitte hoops. Het leverde de club uit Lanarkshire slechts één punt op, maar ook veel vertrouwen. Ik blijf dus nog steeds bij mijn voorspelling dat St. Mirren gaat degraderen in zijn nieuwe stadion. Die club behaalde op 1 november zijn laatste punt en verloor sindsdien zijn volgende vijf wedstrijden. Geen nieuwe “Manager of the Month-award” voor Gus McPherson deze maand.
Wie die trofee ook kan vergeten is de manager van Motherwell; Mark McGhee. Een punt uit de laatste vijf wedstrijden, ook al was dit punt tegen de Rangers, is geen goede prestatie voor de ploeg die vorig jaar nog derde werd. Het spel is ook niet om naar huis te schrijven, maar de spelers geloven er nog steeds in. David Clarkson gaf aan dat een nieuwe derde plek er wel inzit. Hij wijt de slechte klassering (10e!) aan pech. In december zullen we zien of het klopt, want het programma is de Steelmen goed gezind. Drie van de vier wedstrijden zijn in eigen huis en Old Firmloos, terwijl de enige uitwedstrijd tegen lokale rivaal Hamilton is. Voor die wedstrijd zullen de spelers van Motherwell zich extra gaan opladen, vooral door de nederlaag in de Leaguecup eerder dit seizoen. Daarin kregen twee spelers een rode en tien spelers een gele kaart. Een derby dus zoals een derby hoort te zijn.
Uiteraard ook deze maand een blik naar de First Division. St. Johnstone heeft een gaatje van vier punten geslagen met Dunfermline. De Saints lijken de vorm al een tijdje te pakken te hebben en het is niet voor niets dat de Rangers balen dat ze een uitwedstrijd naar Perth moeten maken voor de SFA Cup. De verrassing van het begin van de competitie, Queen of the South en Livingston, zijn ondertussen flink weggezakt. Ze staan nu op plek vijf en zes en voor de Italiaanse eigenaren van Livingston is dat onverteerbaar, waardoor manager Landi zijn koffers mocht pakken. Onderin is mijn ‘soft spot’ Greenock Morton gelukkig van de laatste plek af. Ze staan nu op plek acht, gevolgd op drie punten door Clyde en op vijf punten door Airdrie United. De laatste club won overigens wel de SFA Challenge Cup, een (teletoeter-)beker voor alle Leagueclubs onder de SPL.
The Biggest Cup Shock in Scottish History
De Scottish Cup is niet echt een competitie die uitblinkt in verrassingen. Als het over grote verrassingen gaat wordt vaak de Cupwinst van East Fife in 1938 genoemd. De club uit Methil is tot de dag van vandaag de enige die de Cup won zonder dat ze op het hoogste niveau uitkwamen. Gretna was in 2006 dicht bij een evenaring van die prestatie, maar uiteindelijk werd er in de finale na penalty’s verloren van Hearts. Het verdwenen Gretna zette wel een unieke prestatie neer door als eerste club die uitkwam op het derde niveau de finale te bereiken. Toch moet ook hierbij een kleine aantekening worden gemaakt, want ten tijde van East Fife waren er maar twee divisies en als je alles je een ranglijst zou maken de van de hoogste naar de laagste divisie zou lopen, zou Gretna (als kampioen van de Second Division) 23e zijn geworden. East Fife deed het slechter door op een 25e plaats te eindigen
Gretna en East Fife schakelden onderweg echter geen van de Old Firm clubs uit en als we het over verrassingen hebben moet er toch echt een van deze twee clubs bij betrokken zijn. Celtic heeft bijvoorbeeld driemaal een modderfiguur gestaan. De nederlaag tegen Arthurlie (1897) zorgde voor een rigoureuze verandering van het beleid om spelers te kopen. In plaats daarvan werden ze voortaan zelf opgeleid. In 2000 werd er thuis verloren van Inverness, wat meteen het einde betekende van de managercarričre van John Barnes. De laatste sof van Celtic was in 2006. Roy Keane debuteerde met een 2-1 nederlaag in Cumbernauld tegen Clyde. Een debuut wat hij niet snel zal vergeten. Toch vallen deze nederlagen in het niets bij wat er op 28 januari 1967 in Berwick-Upon-Tweed gebeurde en wat tot op de dag van vandaag bekend staat als “The Biggest Cup Shock in Scottish History”.
Berwick-Upon-Tweed is niet zomaar een plaatsje. Het ligt namelijk in “Englandshire”, zoals de Schotten Engeland graag smalend noemen. Dat is niet altijd zo geweest, want de Engelsen en de Schotten hebben veel oorlogen gevoerd om dit plaatsje. Berwick ligt namelijk strategisch perfect aan de zee en de rivier de Tweed. Tussen 1147 en 1482 wisselde het stadje maar liefst veertien keer van land, om uiteindelijk in de handen van de Engelsen te vallen. Doordat de inwoners nogal op Schotland gericht waren besloot de toenmalige Engelse koning dat Berwick-Upon-Tweed niet bij Engeland ging horen, maar als neutrale stad onder bestuur van Engeland. Pas sinds 1836 behoort het stadje officieel tot Engeland. Toch is dat niet van harte, want een peiling in 2006 wees uit dat 60% van de inwoners liever bij Schotland zou horen.
De lokale voetbalclub, Berwick Rangers, behoort al sinds 1905 tot Schotland. De club werd in 1881 opgericht, maar ligt zo noordelijk in Engeland dat het iedere keer lange reizen moest maken voor uitwedstrijden. Komt nog eens bij dat de wegen in de negentiende eeuw een stuk slechter waren dan tegenwoordig en dat bij elkaar opgeteld zorgde ervoor dat het bestuur besloot om aan de Schotse FA te vragen om in Schotland te mogen uitkomen. Zodoende speelt deze Engelse club al meer dan honderd jaar in Schotland. Sinds 1951 speelt de club zelfs Leaguevoetbal in Schotland, maar echt heel goed ging dat niet. De Berwick Rangers behoorden dan ook tot tien clubs die volgens de Glasgow Rangers in 1963 moesten verdwijnen om het Schotse voetbal weer gezond te krijgen (Henk Kesler praktijken). Het voorstel van de Gers werd echter niet overgenomen door de overige club en de bond en Berwick Rangers bleef een profclub.
De actie van de Glasgow Rangers was nog niet vergeten, toen de grootmacht uit Glasgow als tegenstander uit de koker rolde voor de eerste ronde van de Scottish Cup. Berwick had al tweede rondes achter de rug voor deze ronde In de eerste voorronde werd Vale of Leithen met 1-8 verslagen (recordzege voor Berwick Rangers) en de ronde daarna moest Forfar Athletic er met 2-0 aan geloven. Een mooie beloning voor de club, want dat leverde gegarandeerd een volle bak op en geld kunnen de kleine clubs altijd gebruiken. De dagen voorafgaande aan deze wedstrijd stonden de lokale kranten vol met anti-Rangers artikelen, waarin vooral werd verwezen naar het plan van de Rangers om de tien kleinere Schotse clubs te laten verdwijnen uit de League.
Voorafgaand aan deze wedstrijd was Berwick Rangers een middenmotor in de Second Division (destijds waren er slechts twee divisies in Schotland), terwijl de Rangers een niveau hoger bovenin meedraaien. De Rangers zouden in 1967 geen enkele prijs pakken, aangezien de groenwitte stadsgenoot dat jaar alles won waaraan ze meededen (inclusief de Europa Cup I). Toch was het geen slecht jaar voor de Rangers, want de finale van de Europa Cup II werd gehaald (0-1 nederlaag tegen Bayern München). Ook was Rangers de bekerhouder doordat ze het jaar ervoor het Celtic van Jonk Stein in de finale hadden verslagen. Er was dus vooraf weinig vrees bij Glasgow Rangers voor Berwick Rangers. De meeste spelers vonden de wedstrijd in Engeland zelfs wel leuk, omdat ze nu sommige artikelen goedkoop konden aanschaffen. De enige die zich wel zorgen maakte was manager Scot Symon. Hij besloot dan ook om het A-elftal op te stellen, ondanks de zwakke tegenstand.
De manager van Berwick Rangers, Jock Wallace jr., stelde sowieso zijn A-elftal op, want hij had niet meer spelers. Wallace, die ten tijde van deze wedstrijd 31 was en buiten het managen van het team ook in het veld stond als keeper, zou later bij de Glasgow Rangers uitgroeien tot een van de succesvolste managers uit de historie van die club. Wallace, zoon van de legendarische keeper Jock Wallace sr., was zelf niet zo getalenteerd. Hij keepte in zijn carričre voor veel kleine clubs en zijn opvallendste wapenfeit vond plaats in 1966/1967. Wallace begon dit seizoen namelijk voor Hereford United en keepte voor die club wedstrijden in de FA Cup en de Welsh Cup (clubs uit de grensstreek met Wales mochten ook daarin uitkomen). Met zijn transfer naar Berwick Rangers (in november 1966) zou hij tegen de Glasgow Rangers ook zijn opwachting maken in de Scottish Cup. Tot dusver is hij de enige speler die in alledrie die cups is uitgekomen in één seizoen.
Eind januari zijn er prettigere bestemmingen te verzinnen dan het noordelijkste puntje van Engeland. Dat dachten de spelers van de Glasgow Rangers ook, toen ze op het drassige veld van Shielfield Park stonden. Van het veld was weinig anders over dan modder en de regen die door de wind keihard tegen ze aan werd geblazen maakte het nog minder aangenaam om een lekker potje te voetballen. Shielfield Park zat stampensvol met, officieel, 13.600 fans. De Huns werden uitgescholden en weggehoond, een erfenis van de actie van het bestuur in 1963. Wallace had zijn spelers/teamgenoten ook flink op scherp gezet voor de wedstrijd en Symon begon hem nog meer te knijpen op de bank van de Glasgow Rangers. Hij had vooraf in de kleedkamer alle clichés boven gehaald: van “er bestaan geen kleintjes meer” tot “een wedstrijd is pas afgelopen na negentig minuten”. Symon betwijfelde echter of ze waren overgekomen, want echt enthousiast gingen de spelers het veld niet op.
De aanvallers van de Rangers hadden indrukwekkende statistieken: George MacLean (82 goals in 117 wedstrijden voor de Rangers) en Jim Forrest (145 goals in 164 wedstrijden) scoorden eigenlijk altijd wel. Deze twee Schotse internationals vormden deze dag de aanvallinie van de Gers. Bij Berwick stonden allemaal onbekende spelers in de basis op een man na: Sammy Reid. Reid, een fan van de Rangers, was ooit een groot talent bij Motherwell en was de eerste speler die Bill Shankly kocht toen hij het roer overnam bij Liverpool. Reid kon het echter nooit waarmaken in zijn drie seizoenen in Engeland en ging terug naar Schotland. Bij Falkirk groeide bij uit tot een goede aanvaller en nadien speelde hij ook nogal voor Clyde en Dumbarton. Zijn laatste jaren als actieve voetballer wilde Reid op een lager niveau doorbrengen en Berwick Rangers hapte meteen toe. Reid, die in Glasgow woonde, zag het wel zitten, ondanks de lange reis iedere keer. Voor uitwedstrijden hoefde Reid niet eerst af te reizen naar Berwick en vaak reisde hij voor thuiswedstrijden mee met de bus van de tegenstander, als die uit de buurt van Glasgow kwam. Zo ook deze wedstrijd, want Glasgow Rangers speelde bij hem op de hoek. Eigenlijk een heel gekke situatie.
Ondanks het slechte weer waren er duizenden fans van de Rangers meegereisd met de ploeg. Ze kregen in de eerste minuten een beloning voor hun moeite, want Glasgow Rangers kreeg meteen enkele goede kansen. Jock Wallace ranselde ze er allemaal uit, maar Symon was toch tevreden. De lamlendigheid die hij voor de wedstrijd zag bleek toch verdwenen. Daarna zakte het echter wat in en kon Berwick makkelijk stand houden. Echt grote kansen kregen de Engelsen niet, maar Wallace had het een stuk rustiger in goal en kon beginnen met tactische aanwijzingen geven aan zijn spelers. De eerste kansen begonnen te komen voor Berwick en in de 32e minuut gebeurde het onmogelijke: Sammy Reid kreeg de bal en scoorde. Berwick Rangers 1 Glasgow Rangers 0. Manager Symon werd helemaal gek en schold zijn spelers helemaal verrot. Dit was nu zijn dertiende seizoen als manager van Glasgow Rangers en hij kwam steeds meer onder druk te staan door zijn slechte communicatie met zijn spelers. Ook het feit dat Celtic heer en meester was in Schotland maakte zijn positie er niet sterker op, vandaar dat hij het niet kon gebruiken dat Berwick Rangers nu op 1-0 kwam.
Na de 1-0 leken de spelers van de club uit Glasgow weer wakker, maar Jock Wallace leek ineens gezegend met het keeperstalent van zijn vader en stopte alles. Met 1-0 gingen beide clubs de kleedkamers in om thee te drinken en sinaasappels te eten. Waar de spelers van Berwick Rangers vol adrenaline hun kleedkamer ingingen, gingen de andere Rangers met lood in hun schoenen naar binnen. Daar stond namelijk een vloekende en tierende Scot Symon die zijn spelers voor alles uitmaakte wat lelijk was. Vooral zijn twee spitsen kregen veel kritiek, want die twee lukte het maar niet om de bal langs Wallace te krijgen. Goed, uiteindelijk zou er wel gewonnen worden, maar een 1-0 achterstand bij rust was al een vernedering op zich. De tussenstand was zelfs zo bizar dat de BBC het resultaat weigerde te noemen op de radio, want ze dachten dat ze in de maling werden genomen door een of andere lolbroek.
Symon wist niet wat hij zag in de tweede helft, want ondanks het fellere spel van zijn spelers, lukte het maar niet om de gelijkmaker te scoren. “Wallace Played a Blinder” stond er de volgende dag met chocoladeletters in de kranten en terecht, want Wallace leek wel bezeten tegen zijn jeugdliefde. Werkelijk alles hield hij eruit. Symon kon het niet geloven en werd steeds roder. De Rangersfans die buiten het stadion stonden, omdat het helemaal uitverkocht was, werden ook steeds onrustiger en de politie moest zelfs optreden tegen gewelddadige Huns. Twee jaar later zou het overigens iets zuidelijker in Newcastle helemaal uit de hand lopen in wat de ergste rellen zouden zijn die Engeland ooit gezien had. Deze dag viel het gelukkig nog mee, maar Wallace had het wel lastig met de fans van de Rangers achter zijn goal. Buiten scheldwoorden vlogen er ook allerlei attributen in zijn richting. Erg ironisch, want acht jaar later zouden dezelfde fans hem op handen dragen, toen hij als manager de Rangers kampioen maakte en daarmee de reeks van Celtic (negen titels op rij) stopte.
De wedstrijd was ondertussen aanbeland in de laatste tien minuten en Symon stuurde al zijn lange spelers naar voren om toch maar die gelijkmaker te scoren. In een overwinning geloofde Symon al niet meer en ondanks dat een replay een grote vernedering was, zou Symon er nu voor tekenen. Wallace bleef echter een te groot obstakel voor de spelers van Glasgow Rangers. Het bleef 1-0 en een pitch-invasion was het gevolg. Berwick Rangers had zojuist zijn mooiste resultaat ooit behaald en dat mocht gevierd worden. Tot in de late uurtjes stroomde het bier uit de tapkranen in Berwick-Upon-Tweed en omgeving. Alle spelers bleven mee feesten met de fans op een man na: doelpuntenmaker Sammy Reid moest terug naar Glasgow en ging mee met de spelersbus van de Glasgow Rangers. Het zal daar gezellig zijn geweest, vermoed ik. De superspitsen MacLean en Forrest werden meteen door Symon op de transferlijst gezet en zouden nooit meer spelen, ondanks dat ze bijna een-op-een liepen met hun doelpuntenmoyenne. Beide spelers zijn daar nog jaren gefrustreerd over geweest.
De gevolgen waren groot voor beide clubs. Berwick had ineens geld om aanpassingen te doen aan het stadion en mocht in de ronde daarna het opnemen tegen Hibernian. Jock Wallace keepte opnieuw geweldig, maar een nieuwe verrassing zat er niet in. Op Easter Road werd het 1-0 voor Hibernian. Wallace had echter genoeg naam gemaakt om in 1970 een transfer naar zijn ware liefde Glasgow Rangers te verdienen, waar hij eerst als coach aan de slag ging en in 1972 als manager. Daar groeide hij uit tot een legende, ondermeer door in 1975 de reeks van Celtic te stoppen en in 1976 en 1978 de “Treble” te winnen met de club. Na problemen met het bestuur vertrok hij in 1978 naar Leicester City waar hij ene Gary Lineker groot maakte. In 1983 smeekte Glasgow Rangers hem echter om weer terug te keren en dat deed hij dan ook. Het werd niet zo’n groot succesverhaal, vooral vanwege de dominantie van de “New Firm” in die tijd. Een avontuur bij Sevilla volgde, waarna Wallace besloot het voor gezien te houden. In 1996 overleed Wallace aan de gevolgen van een spierziekte.
Voor de Rangers waren de gevolgen nog groter. Destijds was het niet gebruikelijk om een manager te ontslaan, maar de onvrede over Symon was erg groot. Hij was pas de derde manager in zeventig jaar en normaal besloot een manager zelf wanneer het tijd was om op te stappen. De nederlaag in Berwick-Upon-Tweed deed echter zoveel pijn dat het vertrouwen in Symon helemaal weg was. Daar kwam ook nog eens bij dat Celtic een paar maanden later de Europa Cup I won, terwijl Glasgow Rangers een week later de Europa Cup II finale verloor. Symon werd niet gezien als de juiste persoon die Celtic het moeilijk kon maken en in november 1967, tien maanden na de smadelijke nederlaag in Englandshire, kreeg Symon de zak. Ironisch genoeg op het moment dat Rangers één punt voor Celtic stond in de competitie. De managers volgden daarna in rap tempo, want Symon’s opvolger David White mocht na drie jaar al opkrassen. William Waddell kwam daarna aan het roer te staan en ondanks het winnen van de Europa Cup II in 1972 was het voor hem na drie jaar over (hij stapte wel zelf op, want als speler was Waddell zo’n legende dat hij niet kon worden ontslaan) aangezien ook hij de titelreeks van Celtic niet kon onderkregen. Dat lukte pas zijn opvolger… Jock Wallace.
Nu bijna 42 jaar later is de winst op de Glasgow Rangers nog steeds het beste resultaat dat Berwick Rangers ooit heeft behaald. In 2002 waren ze echter dicht bij een nieuwe stunt. Opnieuw lootte Berwick Rangers de Rangers uit Glasgow en opnieuw werd het ze erg moeilijk gemaakt. Opnieuw was de wedstrijd op een koude Januaridag en vooraf ging het alleen maar over de 1-0 uit 1967. De verwachtingen waren dus dat Glasgow Rangers nu een dikke overwinning zou halen om de spoken voor eens en altijd te verjagen en dat zat er dik in. Celtic had namelijk vier jaar eerder ook een uitwedstrijd tegen Berwick geloot (in de League Cup) en met 0-7 gewonnen. Dat lukte de stadsgenoot niet en het bleef bij 0-0. Berwick De replay op Ibrox verliep ook alles behalve soepel, want bij rust stond het nog steeds 0-0. Een nog grotere cupshock leek zich aan te dienen, maar Amoruso, Konterman en Arveladze wilde daar niet aan meewerken en het werd 3-0. Toch waren de Engelsen met eer ten onder gegaan en Wallace zal best wel een glimlach op zijn gezicht hebben getoverd vanaf zijn wolk.
Broken Hearts
Zoals eigenlijk altijd de laatste jaren is er ook nu weer volop gezeik rondom Hearts. Sinds “Mad Vlad” (Vladimir Romanov) de club heeft gekocht zijn ze de media niet uit te slaan. In het begin kwamen de mannen uit Edinburgh vooral positief in het nieuws. Qua voetbal ging het uitstekend met de beste seizoensstart in de historie en uiteindelijk een tweede plek in de SPL. Ook buiten het veld waren er allerlei goede actie van Romanov, zoals het veiligstellen van Tynecastle. De laatste jaren is dat echter helemaal omgeslagen: de club zit diep in de schulden (30 miljoen pond staan ze in het rood) en regelmatig worden de salarissen niet uitbetaald. Er zijn zelfs verhalen dat de club nog tijdens dit seizoen zal verdwijnen en daarmee verdwijnt er ook een stukje voetbalhistorie, want Hearts is toch een van de grootste clubs in Schotland.
Voor de fans van Hearts zijn het zware tijden, maar die zijn wel wat gewend en gehard in de loop der jaren. Als het over dramatische titelstrijdontknopingen gaat, denk ik zelf vaak aan 2003 en 2005. Tijdens die twee seizoenen verloor Celtic op de laatste speelronde de titel. Eenmaal op doelsaldo in 2003 en in 2005 was een nederlaag van Celtic bij Motherwell genoeg om de titel te verliezen aan Rangers (die met 1-0 wonnen bij Hibernian). Beide gevallen zijn natuurlijk dramatiek ten top, maar Celtic won in beide gevallen de titel het jaar erop. Wat dat betreft zijn 1965 en 1986 een stuk pijnlijker. In die twee seizoenen was het op de laatste speeldag slechts een formaliteit dat Hearts de titel zou pakken. Het liep echter anders…
Hearts is, samen met Aberdeen en Hibernian, de club met de meeste titels na de onvermijdelijke Old Firm. Viermaal mocht de club uit Edinburgh zich de sterkste van het land noemen. In 1895, 1897, 1958 en 1960 ging de kampioensschaal naar Gorgie Road. Best knap, maar het hadden er dus zes kunnen zijn. Daarmee zou dan meteen duidelijk zijn wie de derde club van Schotland nu eigenlijk is, want zowel Hearts als stadsgenoot Hibernian en Aberdeen menen recht te hebben op die titel. De eerste maal dat de fans van frustratie naar de fles grepen was in 1965. De club was vijf jaar ervoor nog kampioen geworden en startte het seizoen 1964/1965 als een van de favorieten. Grote concurrenten vooraf leken Rangers en Kilmarnock te zijn, met Dunfermline (getraind door Jock Stein) als grote outsider.
Verrassend genoeg haakten de Rangers vrij snel af (uiteindelijk werden ze vijfde), terwijl Celtic al helemaal nergens te vinden was (ze werden achtste). De laatste maand waren er nog vier clubs die voor de titel gingen (Hearts, Kilmarnock, Dunfermline en Hibernian). Een voor een vielen de clubs af. Hibernian was de eerste die de ratrace niet meer kon volgen, tot genoegen van de fans van Hearts natuurlijk. Voor Dunfermline was het een speelronde voor het einde ook over. Door een nederlaag in eigen huis werd de achterstand op Hearts drie punten en destijds kreeg je maar twee punten voor een overwinning. Conclusie: Dunfermline deed niet meer mee voor de titel. Jammer voor de mannen uit Fife, want nooit waren ze zo dicht bij de titel gekomen en nooit zouden ze er dichterbij komen.
De mannen van de Schotse bond die het speelschema in elkaar draaiden hadden een vooruitziende blik, want op de laatste speeldag stond de wedstrijd Heart of Midlothian v Kilmarnock op het programma. Hearts had niet alleen het thuisvoordeel, maar ook het voordeel dat ze twee punten voorstonden. Qua doelsaldo stond Hearts er ook superieur voor, met +43, terwijl Kilmarnock slechts +27 had voorafgaand aan deze wedstrijd. Destijds werd er echter doelpuntengemiddelde gerekend. Een systeem dat erg in het voordeel was van de ploeg die weinig doelpunten tegen kreeg. Zodoende hoefde Kilmarnock niet met 0-9 te winnen op Tynecastle, maar met 0-2 om de titel te winnen. Op zich nog moeilijk genoeg, maar niet onmogelijk.
Kilmarnock reisde af naar Tynecastle met in het achterhoofd dat ze bekend stonden als de losers van Schotland. De club uit Ayrshire werd nog nooit kampioen, maar werd in zowel 1960 (achter Hearts!), 1961, 1963 als 1964 tweede. Ook nu zag het er weer somber uit voor de club, want Hearts had een geduchte thuisreputatie. Er was nu tenminste nog wel een kans om te winnen, want in de andere jaren dat ze tweede waren geworden was de achterstand vrij groot geweest. Alleen in 1961 waren de Rangers nog in zicht gebleven, maar in de andere jaren was de achterstand vrij groot geweest. De twee jaren hiervoor waren de Rangers namelijk met respectievelijk negen en zeven punten voorsprong kampioen geworden. Van een echte titelstrijd was dan ook geen sprake geweest.
Op die 24e april in 1965 was Tynecastle stampensvol met 36.346 toeschouwers op de tribune, waaronder enkele dapperen uit Kilmarnock. Eerder dit seizoen had Kilmarnock de onderlinge ontmoeting in eigen huis met 3-1 gewonnen, een herhaling van die uitslag was genoeg om de titel te pakken. Er waren er echter weinig die daar in geloofden. De kampioensbeker had zelfs al linten in de clubkleuren van Hearts om zijn oren gekregen. Allemaal dingen die de Killie-spelers extra motiveerden. Op de bank van Kilmarnock zat Willie Waddell die vooraf voor zichzelf al had besloten dat dit zijn laatste zou zijn als manager van Kilmarnock. In 1957 had hij het stokje overgenomen bij de kleine provincieclub Kilmarnock en de club omgeturnd tot een van de beste clubs van Schotland. Vier maal de tweede plek in vijf jaar was natuurlijk een prestatie van jewelste, maar Waddell wilde maar een ding en dat was de titel. Hij wist dat het deze dag moest gebeuren, want anders zou het nooit meer lukken. Hij kon het team niet verder brengen dan hier, dus het was echt de dood of de gladiolen voor hem.
Hearts begon hautain aan de wedstrijd en kreeg daarvoor de rekening snel gepresenteerd. David Sneddon (later nog manager van Kilmarnock) en Brian McIlroy zorgden ervoor dat Kilmarnock bij de rust met 0-2 voorstond, precies genoeg voor de titel dus. In de tweede helft begon Hearts aan zijn offensief en Killie kwam eigenlijk amper van zijn eigen helft af. Het geluk voor Killie was dat ze Bobby Ferguson op doel hadden staan, een van de beste keepers van Groot-Brittannië op dat moment. Hij was ook de reden waardoor Kilmarnock in de competitie zo weinig doelpunten had tegen gekregen. Iedere bal ranselde hij eruit tot zes minuten voor tijd. Ferguson lag verslagen op de grond, maar bovennatuurlijke krachten zorgden ervoor dat het schot van Ronald Jenson (ironisch genoeg een ex-Killie speler) op de paal ging. Kilmarnock was kampioen en Hearts had een zeker kampioenschap uit handen gegeven.
Terwijl het feest was in Ayrshire vonden ze het bij de SFA wel erg zuur voor Hearts. Hearts was het hele seizoen de meest aanvallende ploeg geweest en qua doelsaldo waren ze superieur aan Kilmarnock. Hearts eindigde met een doelsaldo van 90-49 (+41) tegenover Kilmarnock met 62-33 (+29). In een normaal land was Hearts dan kampioen geworden, maar doordat men in Schotland werkte met dat vermaledijde doelpuntengemiddelde werd Kilmarnock het door het mindere aantal tegendoelpunten. Het uiteindelijk verschil in doelpuntengemiddelde was 0.04%. (1.88 voor Killie tegenover 1.84 voor Hearts). Zuurder kan bijna niet voor de spelers van Hearts en de SFA besloot om vanaf het seizoen 1965/1966 ook gewoon met doelsaldo te werken. Deze beslissing zou echter ironisch genoeg Hearts had hardste treffen, maar daarvoor moeten we 21 jaar vooruitgaan in de tijd.
In 1985/1986 staan we aan de vooravond van de “Souness Revolution” bij de Rangers die dan al tijden slecht presteren en gaat de titelstrijd tussen de New Firm (Aberdeen & Dundee United die de drie jaar daarvoor de titels onderling hebben verdeeld), Hearts en Celtic. Aberdeen moet verrassend genoeg als eerste afhaken en in de laatste weken valt ook Dundee United weg. Celtic en Hearts gaan de laatste maand in om de plek van de New Firm over te nemen. Celtic leek tot aan het nieuwe jaar eigenlijk geen serieuze kandidaat, maar na de nederlaag op 4 januari tegen Dundee United is de ploeg helemaal getransformeerd. Er wordt geen wedstrijd meer verloren en op de laatste speeldag reizen de Bhoys af naar Paisley om het tegen St. Mirren op te nemen met twee punten achterstand op Hearts. De Jambos hebben ook een uitwedstrijd voor de boeg tegen Dundee FC, dat zesde staat en nergens meer om speelt.
Op Love Street kwamen er 17.557 mensen bijeen om Celtic te zien winnen en maar te hopen dat er een wonder gebeurde in Dundee. Celtic moest niet alleen winnen van St. Mirren, het moest ook nog ruim gebeuren. Hearts had namelijk een doelsaldo van +28 tegenover de +24 van Celtic. Stel dat Hearts met 1-0 zou verliezen, dan moest Celtic met 3-0 winnen om de titel te binnen te halen. Ondertussen stroomde Dens Park in Dundee vol met fans van Hearts. Velen hadden de verschrikkingen van 1977, 1979 en 1981 meegemaakt, toen Hearts degradeerde uit de SPL. Nu waren ze terug en hoe! Voor het eerst sinds 1960 zou de “League Flag” meegaan naar Gorgie Road en iedereen wilde daar natuurlijk bij zijn. Eindelijk zou de pijn van die drie degradaties kunnen worden vergeten.
Celtic deed in Paisley wat het moest doen; scoren, scoren en nog eens scoren. Achterin was het al het hele jaar gekloot geweest, maar de spitsen Maurice Johnston en Brian McClair hadden goed gedraaid terwijl Paul McStay de vedette op het middenveld was. Bij de rust stond het al 0-4 en na de rust scoorde McClair er nog eentje om de 0-5 op het scorebord te brengen. Daarbij zou het ook blijven, maar nog altijd waren de Hoops afhankelijk van de score in Dundee. Daar stond het bij rust 0-0, maar Hearts domineerde wel. Het balletje wilde er alleen maar niet in. De Jambos op de tribune begonnen zich wel wat zorgen te maken, toen ze hoorden dat Celtic met 0-4 voorstond. Een goaltje van Dundee was nu namelijk genoeg om de titel kwijt te raken. Aan de andere kant had Hearts al sinds 28 september 1985 niet meer verloren, dus waarom zou dat nu wel gebeuren?
Het spel bleef maar wat voortkabbelen in Dundee en Dundee-manager Archie Knox bracht spits Albert Kidd in het veld. Kidd was een luie, wat vadsige spits die het hele seizoen nog niet had gescoord en dat in de rest van zijn carričre ook niet meer zou doen. Hij zat nu al vijf seizoenen bij Dundee en had daarin tien doelpunten gemaakt, dramatische cijfers voor een spits natuurlijk. Het was dan ook geen verrassing dat Kidd een aantal weken voorafgaand aan deze wedstrijd te horen had gekregen dat hij mocht vertrekken bij de club. Hij had zelfs al een nieuwe club: Falkirk, dat een niveau’tje lager speelde. Voor deze invalbeurt was Kidd wel flink gemotiveerd, want hij was een Celticfan. De kans dat hij ooit voor de Bhoys zou spelen was nul, maar nu had hij de kans om zijn favoriete club toch de titel te schenken.
De eerste duels verloor Albert Kidd, want eigenlijk was het een erg matige voetballer. Tot de 83e minuut kon hij eigenlijk helemaal niets uitrichten, totdat hij ineens de bal voor zijn voeten kreeg uit een corner. Kidd dacht niet na en snoeide de bal langs de keeper van Hearts. 1-0 en zowel Dens Park, Love Street als Ibrox explodeerde. Ibrox? Ja, want daar dachten ze dat Walter Kidd (speler van Hearts) had gescoord en Hearts de titel binnen had. Hearts ging nu aanvallen en er kwam ruimte in de verdediging. In de 89e minuut kreeg Albert Kidd de bal rond de middellijn in zijn voeten, speelde enkele Jambos zoek, deed een een-tweetje en legde de bal opnieuw in het netje. Niemand bij Dundee had dit Kidd ooit eerder zien doen, maar het stond 2-0 en Hearts had opnieuw de titel verloren op de laatste speeldag.
Uit frustratie probeerde enkele fans van Hearts de wedstrijd te laten stilleggen door het veld te bestormen, maar ze werden snel in de kraag gevat. Ondertussen was het feest in Paisley, want Celtic had zijn meest onverwachtste titel ooit gepakt. Op Easter Road was er op dat moment een vergelijkbaar feest aan de gang, want ondanks dat Hibernian achterstond tegen Dundee United was de vreugde over het missen van de titel door Hearts groter. De sfeer op Ibrox was weer anders, want daar waren ze er ondertussen achter dat het Albert, en niet Walter, Kidd was die had gescoord. Misschien was het allerzuurste voor de Jambos dat ze de titel hadden gepakt als in 1965 de regels niet veranderd waren om het doelsaldo voortaan leidend te laten zijn. Ironisch, want was dat nog wel het geval geweest dan had Hearts de titel gewonnen, aangezien het doelpuntengemiddelde van 1.78 superieur was tegenover de 1.76 van Celtic...
Rangers: McGregor, Whittaker, Broadfoot, Weir, Papac, Davis, Mendes, Ferguson, Adam, Miller, Boyd. Subs: Alexander, Novo, McCulloch, Dailly, Lafferty, Niguez, Fleck.
Celtic: Boruc, Hinkel, Caldwell, McManus, Naylor, Mizuno, Scott Brown, Hartley, Robson, McDonald, Samaras. Subs: Mark Brown, Vennegoor of Hesselink, Loovens, Wilson, Crosas, O'Dea, Hutchinson.
Oja, Poelmann
, denk niet zo hardop, zeg liever niks.
.VoH loopt warm.
quote:Dat weet ik, maar toch hoop ik er iedere nieuwe Old Firm weer opOp zaterdag 27 december 2008 14:24 schreef Dos37 het volgende:
Schots voetbal is sowieso nooit om aan te zien
.MacDonald
. Go Celtic!
quote:Op zaterdag 27 december 2008 14:41 schreef Plato1980 het volgende:
[..]
Dat weet ik, maar toch hoop ik er iedere nieuwe Old Firm weer op
Tegen beter weten in. . FT 0-1.quote:
quote:En traditiegetrouw valt het elke keer weer tegen...Op zondag 15 februari 2009 11:45 schreef Dos37 het volgende:
Traditiegetrouw even kicken voor "The Old Firm" straks om 13:30
VoH in de basis?
. Ditmaal voor de league cup.quote:Denk je echt dat dat de sfeer gaat bepalen? Sinds de coalitieregering tussen katholieken en protestanten zijn de scherpste kantjes er toch wel vanaf? Misschien dat ik het verkeerd zie, maar ik heb het idee dat deze aanslagen eerder tragische incidenten zijn en dat ze over de hele linie (van katholiek tot protestant) worden afgekeurd.Op zaterdag 14 maart 2009 23:20 schreef Barnet_Bee het volgende:
Voor het eerst sinds zes jaar weer een Old Firm final op Hampden. Met in het achterhoofd de gebeurtenissen in N-Ierland, kan dit best erg beladen gaan worden.
Over een andere (voorheen) seculiere derby gesproken: Hibernian - Hearts 1-0
Mocht ook wel weer eens want Hibs speelt verder wel een redelijk kleurloos seizoen en moet nog maar zien de kampioensgroep te halen. Het doelpunt was van Fletcher. Ik las op de BBC-site dat die in januari had aangestuurd op een tranfer, maar uiteindelijk niet weg kwam. Weet jij daar iets van Barnet_Bee?
quote:0-0 na 90 minutenOp zaterdag 14 maart 2009 16:13 schreef borisz het volgende:
Morgen weer een old Firm
.quote:1-0 net wanneer ik de stream aan zet
.... Morgen een old firm
.
Zie je Bossen dat al doen?quote:Ik zag het ook. Toch wel een heel mooie wedstrijd, die Edinburgh derby. Komend seizoen ga ik proberen de versie op Tynecastle te bezoeken. Hopelijk kan ik dat dan combineren met een wedstrijd van Celtic, want dan is het helemaal goed.Op vrijdag 8 mei 2009 15:35 schreef Cruoninga het volgende:
Nog even aanstippen dat Hibernian het matige seizoen heeft opgeleukt met een 0-1 overwinning bij Hearts. Na de beslissende penalty van Riordan (ex-Celtic) tien minuten voor tijd kwamen enkele Hearts-fans het veld op om de speler aan te vliegen, waarop de scheidsrechter zich tussen de fan en Riordan wierp
quote:1212: TEAM LINE-UPS:
Rangers: Alexander, Dailly, Bougherra, Weir, Whittaker, Davis, Mendes, Edu, Steven Smith, Boyd, Miller. Subs: McGregor, Novo, McCulloch, Lafferty, Velicka, Fleck, Wilson.
Celtic: Boruc, Hinkel, Loovens, Caldwell, O'Dea, Nakamura, Hartley, Crosas, Maloney, Vennegoor of Hesselink, McDonald. Subs: Mark Brown, Naylor, Samaras, Misun, Flood, Robson, McGeady.
quote:Jammer.
Was wel spannend de laatste minuten.
En nu stonden er belangrijke punten op het spel.
Maar goed, de titel is nog niet binnen, nog drie potjes te gaan.
Eens zien wie hier ongeveer voor welke club is?
Ik heb vooral Celtic en Dundee United als favo's.
The Dons hiero.quote:Dure misstap Celtic in titelrace
GLASGOW - Glasgow Rangers heeft weer de beste papieren in de strijd om de Schotse voetbaltitel. De Rangers wonnen zaterdag zelf met 2-1 van Aberdeen en zagen een dag later concurrent Celtic bij Hibernian niet verder komen dan 0-0. Glasgow Rangers voert met nog één wedstrijd op het programma de ranglijst aan met twee punten voorsprong op Celtic.
Bij Celtic, de laatste drie seizoenen kampioen, begon Glenn Loovens in de basis. Jan Vennegoor of Hesselink zat op de bank. De lange spits viel na 62 minuten in.
Hij verving Georgios Samaras. Celtic had het betere van het spel, maar slaagde er niet in het overwicht in veel kansen en doelpunten om te zetten. Een kwartier voor het einde was Vennegoor of Hesselink met een kopbal nog in de buurt van de 1-0. De bal ging net over.
Celtic krijgt volgende week in de slotronde Hearts op bezoek en moet hopen dat Glasgow Rangers in de fout gaat bij nummer vier Dundee United.
quote:Wat maakt het uit? Het ene seizoen moet je bezuinigen, het andere seizoen moet je inleveren.
Iets minder wollig uitdrukt: Celtic en Rangers blijven de landstitels onder elkaar verdelen. Het miljoenenproject van de puissant rijke bankier uit Litouwen is nagenoeg mislukt: Hearts nog meer in de financiële zorgen in plaats van een geduchte tegenstander van de Old Firm.
quote:Jammer inderdaad. Ik ben eind augustus waarschijnlijk op vakantie in de Schotse hooglanden en had gehoopt daar een Premier League wedstrijd van Inverness te kunnen bezoeken.
quote:Kan toch nog spannend worden aangezien Dundee Utd nog een punt nodig heeft voor Europees Voetbal.Op zondag 24 mei 2009 13:17 schreef Dos37 het volgende:
vandaag de ontknoping op sport1
quote:Ach ja, ik blijf wel fan van die luiOp zondag 24 mei 2009 13:21 schreef Plato1980 het volgende:
[..]
Jammer inderdaad. Ik ben eind augustus waarschijnlijk op vakantie in de Schotse hooglanden en had gehoopt daar een Premier League wedstrijd van Inverness te kunnen bezoeken.
.quote:Celtic heeft het voordeel dat hun tegenstander nergens meer om speelt.Op zondag 24 mei 2009 13:42 schreef BliksemSchigt het volgende:
Ik las op de BBC site dat 4 seizoenen geleden het precies andersom was, en Celtic toen verloor en Rangers won
Staat 'mijn' Dundee United achter.
En Celtic gelijk.
Kortom: Fuck de Huns.
.quote:
Gefeliciteerd aan iedereen hier die huns een warm hart toedraagt.
Ik ben mijn verdriet verdrinken met Ierse Whiskey...
quote:rangers heeft Champions leagueOp zondag 24 mei 2009 15:19 schreef Drizzt_DoUrden het volgende:
Waarom heeft Falkirk vEL en Hibernian niet? Hibernian staat toch hoger?
Falkirk staat ook in de finale FA cup
quote:Rangers bedoel je
.quote:Ja, dat is meestal wel zo.
quote:Was al weer een tijdje inderdaad. Felicitaties aan het protestantse kamp dan maar.Op zondag 24 mei 2009 16:03 schreef mcyodogg het volgende:
werd wel weer eens tijd dat de Rangers hem pakten.
quote:Aberdeen met Sir Alex was de laatste keer dat zegt genoegOp zondag 24 mei 2009 18:17 schreef Drizzt_DoUrden het volgende:
Hoe vaak is het in de laatste jaren voorgekomen dat een ander team dan Celtic en Rangers wonnen?
quote:Keer op keer sinds 84/85...
quote:Eigenlijk dezelfde situatie als in Nederland tot dit jaar dus, maar dan met twee clubs i.p.v. drie en Aberdeen voor AZ.Op zondag 24 mei 2009 18:20 schreef Dos37 het volgende:
[..]
Aberdeen met Sir Alex was de laatste keer dat zegt genoeg
quote:Zo slecht vond ik het hem toch niet doen.Op maandag 25 mei 2009 17:36 schreef Prosac het volgende:
Strachan ontslag genomen/gekregen bij Celtic.
* HairyArsedIrishman vindt het tijd om Blessed Martin terug te halen
Vermeld in deze PM in elk geval je username, leeftijd, motivatie en e-mailadres
quote:
Hooligans Rangers vermoorden fan Celtic
In het Noord-Ierse stadje Coleraine hebben aanhangers van de protestantse voetbalclub Glasgow Rangers een fan van het katholieke Celtic Glasgow doodgeslagen. Het drama vond zondagavond plaats net nadat de Rangers tegen Celtic de Schotse titel hadden binnengerijfd. Een troepje raddraaiers trok na de triomf van hun club een spoor van vernieling doorheen de Noord-Ierse straten. Ze trokken naar het katholieke deel van Coleraine en vielen de 49-jarige Kevin McDaid en zijn vrouw aan. Hij overleefde de aanval niet.
De hooligans maakten zich snel uit de voeten, maar de politie kon al enkele verdachten aanhouden. Katholieke politici hebben de burgers nu opgeroepen om geen wraakacties te ondernemen tegen protestanten. Burgers hebben intussen sjaals en groen-witte truitjes in de kleuren van Celtic neergelegd op de plek waar McDaid werd vermoord. De onfortuinlijke man laat vier kinderen na.
Jammergenoeg blijven de Noord Ierse problemen altijd verbonden met The Old Form.
quote:Ik heb ook altijd het idee dat de haat bij de Rangers jegens de katholieken en Celtic dieper zit dan andersom. Dat blijkt ook uit het feit dat Rangers heel lang consequent geweigerd heeft om katholieke Schotse spelers aan te trekken, terwijl het bij Celtic nooit echt een probleem is geweest om Schotse protestanten op te stellen.Op woensdag 27 mei 2009 15:52 schreef Barnet_Bee het volgende:
Typisch Rangers. In Glasgow liepen ze ook overal door de straten de boel uit te dagen en te vervuilen. Foute club met nog foutere "fans".
quote:Dat zijn weer van die momenten dat je beseft dat ook het christendom zijn zwarte randjes heeft
De clubs aan de onderkant kunnen daardoor zeker in de problemen komen.
Aberdeen v Celtic, 15:00
Dundee Utd v Hearts, 15:00
Hibernian v St Mirren, 15:00
Kilmarnock v Hamilton, 15:00
Rangers v Falkirk, 15:00
St Johnstone v Motherwell, 15:00
Saturday, 22 August 2009
Celtic v St Johnstone, 15:00
Falkirk v Hibernian, 15:00
Hamilton v Aberdeen, 15:00
Motherwell v Kilmarnock, 15:00
St Mirren v Dundee Utd, 15:00
Sunday, 23 August 2009
Hearts v Rangers, 15:00
Saturday, 29 August 2009
Aberdeen v Motherwell, 15:00
Dundee Utd v Falkirk, 15:00
Hibernian v Celtic, 15:00
Kilmarnock v St Mirren, 15:00
Rangers v Hamilton, 15:00
Sunday, 30 August 2009
St Johnstone v Hearts, 15:00
En de rest: klik.
quote:Enorme devaluatie gaande de laatste jaren. Alleen Celtic en Rangers zijn 100% levensvatbaar, de rest...Op dinsdag 23 juni 2009 14:23 schreef BliksemSchigt het volgende:
Het seizoen is nog niet eens begonnen, maar enorm slecht nieuws dat Setanta failliet is verklaard of gegaan in de UK. Die hadden de rechten van de Schotse competitie en het is nu maar afwachten hoeveel die gaan opbrengen bij een nieuwe verkoop.
De clubs aan de onderkant kunnen daardoor zeker in de problemen komen.
quote:Thanks. Zo te zien ben ik net op de verkeerde momenten in de steden en gaat het daarom niet lukken om een wedstrijd te bezoeken.Op dinsdag 23 juni 2009 15:47 schreef BliksemSchigt het volgende:
Saturday, 15 August 2009
Aberdeen v Celtic, 15:00
Dundee Utd v Hearts, 15:00
Hibernian v St Mirren, 15:00
Kilmarnock v Hamilton, 15:00
Rangers v Falkirk, 15:00
St Johnstone v Motherwell, 15:00
Saturday, 22 August 2009
Celtic v St Johnstone, 15:00
Falkirk v Hibernian, 15:00
Hamilton v Aberdeen, 15:00
Motherwell v Kilmarnock, 15:00
St Mirren v Dundee Utd, 15:00
Sunday, 23 August 2009
Hearts v Rangers, 15:00
Saturday, 29 August 2009
Aberdeen v Motherwell, 15:00
Dundee Utd v Falkirk, 15:00
Hibernian v Celtic, 15:00
Kilmarnock v St Mirren, 15:00
Rangers v Hamilton, 15:00
Sunday, 30 August 2009
St Johnstone v Hearts, 15:00
En de rest: klik.
Komende zaterdag om 13:45 (Nederlandse tijd) barst het geweld in de SPL weer los. Aberdeen v Celtic is het smakelijke affiche. Voor de Bhoys is het zaak om dit jaar het kampioenschap weer terug te halen naar Paradise, terwijl de Dons na de vernedering in Europa wat recht te zetten hebben. Om 16:00 worden dan nog vier wedstrijden gespeeld, terwijl op maandagavond Dundee United en Hearts de eerste speelronde afsluiten. Dan zal ook meteen duidelijk zijn wat er allemaal uit is gekomen van de bespiegelingen vooraf. Enfin, zo ver zijn we nog niet. Ik kan dus zelf nog even meedoen aan de borrelpraat vooraf. Hier mijn voorspellingen voor het komende seizoen.
We beginnen met de degradatiekandidaten. Het blijft jammer dat er maar één degradant is uit de SPL. Dat haalt een stuk spanning weg, zoals twee jaar geleden toen met de Kerst al duidelijk was dat Gretna eruit zou gaan. Afgelopen jaar was het dan wel weer heel spannend, met drie clubs die op de laatste speeldag nog er uit konden vliegen. Extra mooi was dat er zelfs een rechtstreekse degradatiekraker in Inverness was. Hopelijk dit jaar weer zo’n ontknoping.
Als promovendus hoort St. Johnstone daar natuurlijk bij. Voor de club uit Perth zal het wennen zijn, nu ze na zeven jaar weer terug zijn in de SPL. Een divisie lager waren The Saints namelijk een van de grote namen, die veel vaker wonnen dan verloren. Nu zal dat andersom zijn. Het zal afwachten zijn hoe het team daar op gaat reageren. De statistieken spreken wel in het voordeel van St. Johnstone, want sinds de oprichting van de SPL (in 1998) degradeerde de promovendus slechts tweemaal. En bij die twee zat ook Gretna, dat eigenlijk al failliet was. Ik verwacht eerlijk gezegd ook niet dat ze degraderen. De club wordt uitstekend geleid en is een van de weinige clubs die nooit schulden heeft. De afgelopen jaren waren er mooie resultaten in de verschillende bekercompetities (zowel in 2007 als 2008 een halve finaleplek in de Scottish Cup) en de club is eigenlijk helemaal klaar voor de SPL. Enige nadeel is de publieke belangstelling, die is namelijk altijd erg matig in Perth. In de stad - ondanks dat ze toch nog een eindje van Glasgow ligt – wonen namelijk enorm veel seizoenkaarthouders van de Old Firm. Dit gaat natuurlijk ten koste van de publiek belangstelling in het eigen McDiarmid Park. Weet deze club echt een fatsoenlijke fansbase op te bouwen, dan kunnen ze makkelijk een vaste waarde worden in de SPL. Voor dit seizoen kijken ze bij St. Johnstone vooral uit naar de confrontaties met de Old Firm en de Tayside derby tegen Dundee United.
Een andere degradatiekandidaat is Falkirk. Vorig jaar stonden The Bairns op de laatste speeldag onderaan en met een uitwedstrijd tegen concurrent Inverness Caledonian Thistle op het programma leek het een mission impossible te worden voor het team van John Hughes. Het onmogelijke gebeurde echter: Falkirk won en de Highlanders vlogen eruit. Zo werd het uiteindelijk nog een mooi jaar voor Falkirk, want de bekerfinale werd ook gehaald (helaas verloren tegen Rangers). De club werd ook overladen met complimenten voor het spel dat op de mat werd gelegd. Ondanks dat er niet echt goede spelers onder contract stonden, was Falkirk een van de weinige clubs in de SPL die aanvallend durfde te spelen. Voor dit jaar zie ik het veel somberder in. Manager John Hughes is naar Hibs vertrokken en heeft twee van de beste spelers meegenomen, de club werd in Europa uitgeschakeld door een tegenstander uit Liechtenstein en het voetbal ziet er tot nu toe niet echt aantrekkelijk uit. Positieve punten zijn er ook, want eindelijk staat er weer een nieuwe tribune in het Falkirk stadium. Zo ziet het er tenminste niet zo kil en leeg meer uit.
Het is altijd mooi om te zien dat er zekerheden zijn in het leven. Johan Derksen die altijd de kampioen verkeerd voorspelt, Rangers-fans die steden slopen en vol pissen en St. Mirren dat in de kelder van de SPL bivakeert. Dit jaar zal het niet anders zijn. The Buddies werden elfde en bleven er slechts op doelsaldo in. Het hele jaar telde slechts twee hoogtepunten: de winst op Celtic in de kwartfinale van de Scottish Cup (nadat ze een week eerder nog van datzelfde Celtic met 7-0 hadden verloren) en de 1-0 winst op de Rangers. Achteraf gezien waren die drie punten genoeg voor de redding. Naast het veld werd de grootste verandering doorgevoerd. Het knusse Love Street werd ingeruild voor een stadion van LEGO: St. Mirren Park, waar 8000 man in kunnen. Manager Gus MacPherson veranderde weinig aan het team deze zomer, dus het doel is hetzelfde als het afgelopen seizoen. Handhaving en het liefst zo snel mogelijk.
Als ik op dit moment een club zou moeten aanwijzen die ik er uit zie vliegen is het Hamilton Academical. Afgelopen seizoen werden de Accies knap negende. Het nieuwe lijkt er nu alleen wel af en de verkoop van twee van de drie grote talenten (SFL Young Player of the Year James McCarthy naar Wigan en Brian Easton naar Burnley) doet de club ook geen goed. Alleen James McArthur is nu nog over en ik verwacht eerlijk gezegd dat die ook nog gaat vertrekken naar de Premier League. Jammer voor The Accies, die als een van de weinige clubs in Schotland echt veel tijd en energie steekt in de jeugdopleiding. Het voetbal was bij tijd en wijle ook erg leuk om te zien. Positief punt is dat loan keeper Tomas Cerny definitief is overgenomen. Erg belangrijk, want vorig jaar pakte de Tsjech veel punten tijdens cruciale wedstrijden. Dat zal hij dit jaar weer moeten doen, want anders denk ik dat er na dit seizoen een einde komt aan het SPL-avontuur van Hamilton.
Nu we de vier - in mijn ogen - degradatiekandidaten hebben gehad gaan we door met de aantrekkelijkste categorie: de drie grijze middenmotors. Het zijn de clubs die gaan strijden om die zesde plek, die nog wat lucratieve wedstrijden gaat opleveren. Voor de rest is het voor deze clubs hopen op leuke cuprun of op een stuntje in de competitie tegen Celtic of Rangers.
De eerste club die ik daar verwacht is Motherwell. De Steelman zijn al weken aan het voetballen. doordat ze in de eerste ronde van de Europa League moesten aantreden. Daarin deden ze het redelijk. Wedstrijden tegen clubs uit Wales en Albanië werden gewonnen. In de derde ronde bleek Steaua Boekarest te sterk, maar echt een verrassing was dat ook weer niet. Motherwell is namelijk afgelopen zomer helemaal leeggeplukt. De vijf beste spelers vertrokken en ook manager Mark McGhee stopte. Hij vertrok naar Aberdeen, waar hij als speler veel successen behaalde. Zijn vervanger is Jim Gannon, de Ierse manager van Stockport County. Bij die club haalde hij geweldige resultaten, ondanks het feit dat er geen cent te makken was. Een betere manager lijkt er dus niet te passen bij Motherwell. De aankopen zijn voornamelijk afkomstig uit de Engelse League One en League Two. Het is even afwachten hoe die zich aanpassen. Vandaar dat ik Motherwell het meest moeilijke vind om in te schatten. Gaat het draaien met al die nieuwe spelers en de manager, dan kan Motherwell wel eens gaan stunten. Aan de andere kant kan het ook ineens zo zijn dat The Steelmen onderin gaan bungelen, omdat het niveau voor de Engelse aankopen te hoog ligt.
Een van de minst spectaculaire clubs in de SPL is Kilmarnock in mijn ogen. Een veel te groot, wat klinisch stadion en al jarenlang betonvoetbal. Dat is ook logisch, want Killie heeft in Jim Jefferies (sinds februari 2002) de langstzittende manager in de SPL. De man weet met een klein budget toch vaak goede resultaten te halen. Dat het voetbal er niet uitziet zal hem een worst wezen. Degradatie kan namelijk de doodsteek betekenen voor de club. Ook in de zomerstop kon Jefferies weinig uitrichten. De oude Allan Johnston (ex-Rangers en Sunderland) moest vertrekken, maar met Mark Burchill (ex-Celtic en voormalig Schots international) van Rotherham United werd er wel ervaring teruggehaald. Als Burchill zich nog een keer kan tonen heeft Jefferies een topaankoop gedaan. De spits werd namelijk tien jaar geleden als een supertalent gezien. Hij zou het Schotse antwoord op Michael Owen worden, maar dat is er nooit uitgekomen.
De laatste club waar ik een grijs seizoen voor voorspel is misschien wel de meest verrassende: Dundee United. De afgelopen seizoenen draaiden The Arabs goed mee in de subtop en het was de enige club waartegen de beide grootmachten uit Glasgow het structureel moeilijk hadden. Manager Craig Levein heeft namelijk de club veranderd in een vechtmachine, net zoals hij eerder deed bij Hearts. Het ziet er niet uit, maar het is wel effectief. De fans klagen niet, want de tien seizoenen voor Levein werd slechts eenmaal het linkerrijtje gehaald, terwijl hij ze tweemaal naar plek vijf loodste. Een zure plek, want één plaatsje hoger had Europees voetbal opgeleverd. Nog zuurder is dat in beide gevallen die plek op de laatste speeldag in eigen huis uit handen werd gegeven en dat in allebei de gevallen de tegenstander die dag wel een feestje mocht vieren door het behalen van de titel. Ik heb echter het gevoel dat de Levein alles uit zijn spelers heeft geperst en er weinig ruimte is voor verbetering. Komt nog eens bij dat met Lukasz Zaluska de beste speler naar Celtic vertrok. De keeper was een essentieel onderdeel in het team en het is voor Dundee United te hopen dat zijn vervangers Steve Banks en Nicky Weaver hetzelfde presteren, anders zal het halen van de split nog best een opgave kunnen worden.
De titel gaat in Schotland al jaren tussen twee clubs. Het hoogst haalbare voor de rest is dus plek drie en proberen een van de twee bekers te winnen. Stiekem wil er wel eens een club ineens meestrijden om plek twee, maar dat gebeurt slechts bij hoge uitzondering. Ik zie eerlijk gezegd dit jaar er geen enkele club in slagen, dus blijft Hearts voorlopig de laatste in die erin geslaagd is dankzij een tweede plek in 2006.
Om maar meteen met Heart of Midlothian te beginnen. De club was, in vergelijking met de jaren ervoor, een oase van rust. Doordat eigenaar Romanov het te druk had met de bankencrisis, had hij geen tijd om zich met het voetbal te bemoeien. Manager Csaba László kon daardoor in alle rust bouwen aan zijn ploeg. Waar vooraf door de aanhang werd gevreesd dat de split opnieuw niet werd gehaald, werd de ploeg knap derde. László zag deze zomer drie belangrijke krachten vertrekken uit Edinburgh. Middenvelder Aguiar en verdediger Karapidis kozen voor het geld op Cyprus. Geld dat er bij Hearts niet meer is. Het pijnlijkste was toch het vertrek van aanvoerder Robbie Neilson naar Leicester City. Niet alleen was de back een belangrijke speler; het betekent ook het einde van 'de drie baarden' (naast Neilson waren dat Paul Hartley en Steven Pressley. Hearts wordt hierdoor steeds minder Schots en dat is eigenlijk wel jammer. Nieuwe aankopen Jesus Manuel Santana Abreu, Ismael Bouzid en Dawid Kucharski zullen namelijk niet dat gevoel voor de club hebben, iets dat 'de drie baarden' wel hadden.
Iedere subtopper raakte belangrijke spelers kwijt, zo ook Aberdeen. De motor van het middenveld, Scott Severin, ging namelijk naar Watford. Daarvoor in de plaats kwamen wat B-spelers uit de Engelse lagere divisies. Het is dan ook geen wonder dat de nieuwe manager Mark McGhee continue bij het bestuur aanklopt voor nieuwe spelers. De nummer één op zijn lijstje, Stephen Hughes net als McGhee vorig jaar bij Motherwell, bleek financieel onhaalbaar. Aberdeen moest het namelijk afleggen tegen Norwich City (uit League One nota bene) in de strijd om deze middenvelder. Het zegt eigenlijk alles over de financiële mogelijkheden in de SPL. Aberdeen mocht, dankzij de vierde plek van afgelopen seizoen, ook meedoen aan de voorrondes van de Europa League. Het Tsjechische Sigma Olomouc leek een haalbare kaart, maar na een 1-5 thuisnederlaag en een 0-3 in Tsjechië werd meteen duidelijk dat de tijden van Alex Ferguson en de Europa Cup II winst heel ver vervlogen zijn. Dit jaar is het voor de club zaak om weer mee te strijden om plek drie, maar dat er dan nog veel moet veranderen is wel duidelijk.
Ooit stond Hibernian voor leuk voetbal en excentrieke spelers. Rond de Millenniumwisseling was daar weinig meer van over. Bij Hibs waren ze allang blij dat ze weer terug waren in de SPL, na de onverwachte degradatie in 1998. In 2004 kwam daar echter Tony Mowbray en die bezorgde Hibs meteen een derde plek, zichzelf de titel 'Manager of the Year' en Hibernian had zijn predikaat van aanvallend voetballende ploeg weer terug. Een paar jaar was het genieten in Easter Road, maar met het vertrek van Mowbray ging het onder John Collins al iets minder (er werd echter met de League Cup wel een prijs gepakt) en onder legende Mixu Paatelainen was er helemaal niets meer over van het fast-flowing, passing football onder Mowbray. Mixu verdween aan het eind van het seizoen en voor hem in de plaats kwam ex-speler John Hughes. Hij liet Falkirk lekker voetballen en in Edinburgh hopen ze dat hij dat ook de Hi-Bees laat doen. Dit alles wel zonder topspeler Darren Fletcher, die voor het recordbedrag van Ł3 miljoen pond naar Burnley vertrok. Ook Rob Jones, de rots in de branding achterin, vertrok naar Engeland. Voor hen in de plaats kwamen vooral Schotse talenten. Het jeugdteam van Hibernian is namelijk erg goed (ze wonnen de landstitel en de beker) en doet zelfs internationaal mee. Een unicum voor Schotland.
Het aantal kanshebbers op titel in Schotland is vrij klein. Het zijn er namelijk maar twee en het verschil lijkt steeds groter te worden tussen deze twee clubs en de rest. In 1985 was het Aberdeen van Alex Ferguson de laatste niet-Old Firm kampioen en we moeten terug tot 1965 (het laatste jaar voor Celtic's 9-in-a-row) dat we zowel Celtic als Rangers niet in de top 2 zagen. Dit jaar moeten er heel gekke dingen gebeuren wil dat veranderen. Er is een grotere kans dat je de 27.5 miljoen wint in de Staatsloterij.
Volkomen onverwachts werd Rangers ineens kampioen. Op twee punten in het seizoen stonden ze zeven punten achter en in de winter werd er meer gepraat over de financieel penibele situatie dan over de titel. De chemie tussen Strachan en de spelersgroep was echter helemaal uitgewerkt aan de andere kant van Glasgow. Zonder zelf echt goed te spelen werd de titel binnengehaald en ook nog eens de beker. De Huns vierden het in stijl door de stad te slopen en te vervuilen. Dankzij de miljoenen uit de Champions League (ze kunnen zelfs al het tv-geld krijgen als Celtic zich niet plaatst) is een totale implosie afgewend. Er kon echter niets worden gekocht, want met 30 miljoen schuld in de nek is het zaak die eerst af te lossen. Aanvoerder Barry Ferguson vertrok voor een klein bedrag naar Birmingham City, terwijl ook van Christian Dailly, Brahim Hemdani, Dean Furman, Graeme Smith, Andy Webster en Charlie Adam afscheid werd genomen. Er wordt echter verwacht dat dit niet de laatsten zullen zijn. Gekocht werd er nog niets, want Walter Smith is van mening dat het huidige team goed genoeg is om opnieuw de titel binnen te halen.
Afgelopen zomer zag alles er goed uit bij Celtic. Voor de derde keer op rij waren The Bhoys kampioen geworden, iets dat voor het laatst gebeurde onder legende Jock Stein. De vierde titel leek slechts een formaliteit, ondanks dat er geluiden kwamen dat de meeste spelers en fans het hadden gehad met Gordon Strachen. Een manager die net driemaal op rij kampioen is geworden en tweemaal de laatste zestien heeft gehaald in de Champions League ontsla je echter niet. Achteraf een kapitale fout, want het team draaide enorm stroef. Het was dat Rangers er nog minder van bakte, want anders was de titelstrijd in maart al beslist. Twee wedstrijden voor tijd kreeg Celtic ineens een cadeau uit Edinburgh, waar dankzij een gelijkspel van Hibernian tegen Rangers de Hoops de titelkansen weer in eigen hand hadden. Dat er niets meer in de groep zat bleek echter wel in die twee afsluitende duels. 0-0 tegen Hibs en 0-0 tegen Hearts. De titel en de jackpot genaamd Champions League-voetbal gingen naar Ibrox. Strachan mocht vertrekken en is vervangen door Mowbray. Die mocht aardig wat investeren en het lijkt erop dat hij het elftal al een beetje naar zijn hand heeft gezet. Een 0-2 overwinning in Moskou (de eerste Europese uitzege sinds 2003) heeft een plek in de vierde voorronde opgeleverd. Wint Celtic deze tweestrijd met Arsenal en gaat daarna het seizoen soepel van start, dan denk ik dat er in mei weer groenwitte linten om de kampioensbokaal hangen.
Ik zit zelf vanaf volgende week zondag drie weken in Schotland, maar waarschijnlijk net op de verkeerde momenten in de steden, dus ik kan helaas geen wedstrijd meepikken.
quote:Op vrijdag 14 augustus 2009 20:26 schreef Barnet_Bee het volgende:
SPL Preview 2009/2010
Zal het later lezen
Zometeen Celtic - Rangers
Kom op Rangers, kick some ass!
checkquote:
quote:Glasgow Rangers en Celtic herdenken zondag de Ibrox-ramp. Dat doen de twee clubs voor ze hun derby spelen. Precies veertig jaar eerder, op 2 januari 1971, vonden 66 mensen tijdens de 'Old Firm' de dood toen hekken op een trap in het stadion van Glasgow Rangers het begaven terwijl de fans het stadion verlieten.
heerlijke manier om zo je doelpunt te vierenquote:
Op Ik was even bang dat de hekken het begaven.quote:Op zondag 2 januari 2011 15:08 schreef SjaakVilleneuve het volgende:
[..]
heerlijke manier om zo je doelpunt te vieren
Glasgow Rangers en Celtic herdenken zondag de Ibrox-ramp. Dat doen de twee clubs voor ze hun derby spelen. Precies veertig jaar eerder, op 2 januari 1971, vonden 66 mensen tijdens de 'Old Firm' de dood toen hekken op een trap in het stadion van Glasgow Rangers het begaven terwijl de fans het stadion verlieten.
Inderdaad. Die gele kaart voor uitbundig juichen slaat echt nergens op.quote:Op zondag 2 januari 2011 15:08 schreef SjaakVilleneuve het volgende:
[..]
heerlijke manier om zo je doelpunt te vieren
Ik heb het zitten kijken, was dat serieus zo ja?quote:
Inderdaad. Die gele kaart voor uitbundig juichen slaat echt nergens op.
Fucking treurig