Haggis, Kilts & Bagpipes: Schots voetbal in 2009/2010.

09/07/2008



Over precies een maand wordt er in Falkirk om 12:30 afgetrapt voor een nieuw seizoen SPL. Voor mij dus het ideale moment om met "Haggis, Kilts & Bagpipes" te beginnen. Hierin wil ik de Schotse competities (met nadruk op de SPL) een jaartje gaan volgen. Hoe ik het allemaal precies ga invullen weet ik nog niet precies, maar reken maar op een combinatie van hedendaags nieuws, achtergronden en historische feitjes. De nadruk zal op voetbal liggen, maar dat ik zo nu en dan een uitstapje naar Schotland als land ga maken sluit ik niet uit. De komende maand zal ik vooral vooruitblikken naar het komende seizoen. Helaas ben ik bij de daadwerkelijke start van de SPL op vakantie, dus dan zal er een weekje geen nieuws zijn. Als eerste post de twaalf hoofd- en de dertig bijrolspelers.


Scottish Premier League:

Aberdeen
Celtic
Dundee United
Falkirk
Hamilton Academical
Heart of Midlothian
Hibernian
Inverness Caledonian Thistle
Kilmarnock
Motherwell
Rangers
St Mirren


Scottish First Division:

Airdrie United
Clyde
Dundee
Dunfermline
Greenock Morton
Livingston
Partick Thistle
Queen of the South
Ross County
St Johnstone


Scottish Second Division:

Alloa Athletic
Arbroath
Ayr United
Brechin City
Cowdenbeath
East Fife
Peterhead
Queen's Park
Raith Rovers
Stirling Albion


Scottish Third Division:

Albion Rovers
Annan Athletic
Berwick Rangers
Dumbarton
East Stirlingshire
Elgin City
Forfar Athletic
Montrose
Stenhousemuir
Stranraer

[ Bericht 0% gewijzigd door Barnet_Bee op 10-07-2008 20:45:57 ]

10/07/2008



The Gothenburg Greats: Part I

Aberdeen wint de Europa Cup. Het klinkt alsof ik erg veel heb gedronken en tegenwoordig is dat even onwaarschijnlijk als het winnen van de Jackpot van de Staatsloterij. Celtic of Rangers dat zou nog wel kunnen, maar Aberdeen? Die draaien tegenwoordig ergens mee in de middenmoot van de Minnie Mouse competitie, de SPL? Toch staat in de prijzenkast een Europa Cup. Het is de helaas verdwenen Europa Cup II die 25 jaar geleden werd veroverd door Real Madrid in de finale te verslaan op een koude, natte avond in Gothenburg. Een verrassing van formaat die het team van destijds de naam de “Gothenburg Greats” opleverde. Omdat komende zaterdag een benefietwedstrijd ter ere van deze wedstrijd wordt gespeeld op Pittodrie tussen Aberdeen en Manchester United een drieluik over deze bijzondere gebeurtenis.

Dat de benefietwedstrijd juist tegen Manchester United wordt gespeeld is logisch. De manager van Aberdeen in Gothenburg was namelijk Alex Ferguson, de kauwgom knauwende Schot. Nadat bleek dat een re-match tegen Real Madrid onbetaalbaar was (wat een walgelijk poenerige club is dat Real toch) werd er een belletje gepleegd naar Ferguson. Die hapte meteen toe, want Aberdeen blijft toch de plek waar zijn managerscarrière echt begonnen is. Daarbij komt nog dat Ferguson als een van de weinige levende mensen de “Freedom of the City of Aberdeen” heeft. Dit houdt in dat hij gewapend door Aberdeen mag lopen en deze wapens mag gebruiken als de stad wordt aangevallen. Nelson Mandela en Mikhail Gorbatsjov mogen dit ook, dus Ferguson is in een goed gezelschap.

Terugkijkend begon de opmars van Aberdeen in 1978, een goed jaar want mijn geboortejaar. Aberdeen besloot om Ferguson aan te stellen, die bij East Stirlingshire en St. Mirren goede resultaten had behaald. Aberdeen behoorde dat moment al bij de top, want het was het seizoen ervoor op plek twee geëindigd. De manager, Celtic legende Billy McNeill, had echter een aanbieding van zijn grote liefde gekregen en kon die niet weigeren. Aan Alex Ferguson dus de taak om dat te overtreffen en dat ging moeizaam in het eerste jaar. Ferguson had namelijk spelers in zijn team die ouder waren dan hijzelf was en zijn onbeschofte gedrag schoot veel spelers in het verkeerde keelgat. Achter zijn rug om kreeg hij de bijnaam “Furious Fergie” en het bestuur twijfelde of ze er wel goed aan hadden gedaan om een relatief kleine naam als Ferguson aan te stellen. Fergie’s geluk was dat destijds managers minder snel werden ontslagen dan tegenwoordig en hij mocht, ondanks een ietwat teleurstellende vierde plek, toch blijven.

Dat bleek een uitstekende keuzen, want Ferguson ging verder bouwen aan zijn team en begon respect af te dwingen bij zijn spelers. Aberdeen steeg na grote hoogten en op de laatste speeldag pakten Ferguson en zijn mannen de titel in de SPL. Voor het eerst sinds 1955 ging de schaal naar het noordoosten van Schotland en voor het eerst in vijftien jaar was er een andere club dan Celtic of Rangers kampioen geworden. Het zou het begin zijn van de “New Firm”, een periode waarin Aberdeen en Dundee United de rollen van de “Old Firm” overnam en de Schotse prijzen verdeelden. Lang zou het niet duren, maar het is een periode waar menig neutraal toeschouwer in Schotland graag over praat. Ferguson voedde het New Firm gevoel ook heel erg door flink af te geven op de Old Firm (Ferguson was een grote Rangers fan) en de media te beschuldigen de andere clubs te negeren. De grote vijand waar Fergie en zijn mannen zich tegen konden afzetten was gevonden.

Ferguson zou uiteindelijk tot 1986 blijven, waarna hij de scepter overnam bij Manchester United. In 1984 en 1985 werd nogmaals de Schotse titel gepakt. Ook Schotse bekers nam hij gretig in beslag. De Scottish Cup werd in 1982, 1983, 1984 en 1986 gewonnen, terwijl de League Cup in 1986 werd gewonnen. Het ultieme moment zat hier echt nog niet bij, dat vond namelijk plaats op die bewuste avond in Gothenburg. Daar zou Ferguson een prestatie leveren die misschien wel de grootste was in zijn hele leven. Later zou hij daarover zeggen: "I had done something worthwhile with my life". Een heel beladen uitspraak voor iemand die ondermeer driemaal de Champions League zou winnen en elf Premier League titel. Het maakt duidelijk dat de winst van de Europa Cup II wel een heel bijzondere prestatie is geweest.

De route naar de Europa Cup II liep via de nationale beker en als je een ding kan zeggen is dat Aberdeen die in 1982 meer dan verdiende. Iedere ronde stond er een zware wedstrijd op het programma, onder meer in de vierde ronde tegen Celtic. In de finale was Rangers de tegenstander. Rangers, een team dat in Aberdeen meer gehaat wordt dan welk ander team dan ook. Sommige fans van de Rangers zeggen dat de haat van Aberdeen richting Rangers groter is dan die van Celtic richting de Rangers. Overbodig om te zeggen dat Hampden Park goed vol zat voor deze finale. Op de bank van Rangers zat als manager de grootste speler die ze ooit hebben gehad in het blauwe gedeelte van Glasgow: John Greig. Wat had Ferguson dat graag willen zijn, maar zijn carrière bij Rangers was onmogelijk gemaakt door fanatieke supporters die het niet konden uitstaan dat Fergie met een katholiek was getrouwd. Gedesillusioneerd was Ferguson dan ook na twee seizoenen naar Falkirk vertrokken, ondanks dat zij goalgemiddelde ver boven de 1 op 2 liep. Met winst in deze finale kon Ferguson zijn gram halen op die sektarische fans, en wraak is de olie waarop Fergie loopt.

Greig was geen tactisch wonder als manager en Ferguson wist dat hij een goede kans maakte om hem af te troeven. Toch kwam Rangers als eerste op voorsprong, maar die werd weer ongedaan gemaakt dor Alex McLeish, de huidige manager van Birmingham City. Met een 1-1 stand na negentig minuten kwam het aan op verlengen. Hierin deed Ferguson enkele geniale omzettingen en via drie mensen die nu alle drie als manager aan de slag zijn in Schotland (zou het toeval zijn dat veel ex-spelers van Fergie nu manager zijn) werd het 4-1. Mark McGhee (nu Motherwell), Gordon Strachan (nu Celtic) en Neale Cooper (nu Peterhead) brachten deze stand op het bord en Ferguson kon buiten de Cup ook een lange neus trekken naar de fans van Rangers die hem hadden verketterd. Aberdeen ging dus in juli ook weer de grote bak in voor Europees voetbal, maar had de pech een van de vier clubs te zijn die voorrondes moest spelen.

Behalve Aberdeen moesten ook de bekerwinnaars van Zwitserland, Wales en Portugal deze voorronde spelen. Aberdeen moest uiteindelijk afreizen naar Sion om het tegen de plaatselijke FC op te nemen. Op papier een tegenstander die ze moesten kunnen hebben, maar die zeker niet onderschat mocht worden. Ferguson motiveerde zijn team tot op het bot en Aberdeen speelde zijn beste wedstrijd tot dan toe. De Zwitsers werden werkelijk afgeslacht en mochten gelukkig zijn dat er na negentig minuten slechts 7-0 op het scorebord van Pittodrie stond. In Zwisterland zelf deed Aberdeen het nog eens dunnetjes over en wonnen de Schotten met 1-4. De eerste en tweede ronde werden daarna ook gewonnen van respectievelijk Dinamo Tirana en Lech Poznan. Ferguson was tevreden, want vooraf was zijn doel geweest om minimaal de laatste acht te halen en daar waren zijn mannen in geslaagd.

11/07/2008



The Gothenburg Greats: Part II

Aberdeen zat dus in de kwartfinale met enkele heel grote namen als mogelijke tegenstander. De club kon namelijk loten tegen Barcelona (die de Europa Cup II een jaar eerder wonnen), Real Madrid, Internazionale, Paris Saint-Germain en Bayern München. Het werd uiteindelijk de laatste club en de hele stad was in rep en roer, want zo’n grote naam komt niet iedere dag op bezoek. Bayern München had in de tien jaar daarvoor driemaal de Europa Cup I gewonnen en had net naast de Duitse titel gegrepen, waardoor ze in het EC II toernooi terecht waren gekomen. Overigens pakte de Duitse kampioen HSV de EC I in 1983, wat nogmaals bewees dat Bayern niet van zomaar een ploeg de titelstrijd had verloren. In Aberdeen keek iedereen erg tegen de Duitsers op en er waren weinig fans die hun team een kans gaven, maar ze zouden er hoe dan ook een feest van maken.

Bayern was in de kwartfinale terecht gekomen via overwinningen op Torpedo Moskou en Tottenham Hotspur. Vooral tegen die tweede tegenstander maakten de Duitsers veel indruk. In het Olympiastadion werd de club uit Noord-Londen op een hoopje gespeeld. Maar liefst 4-1 werd het en 5-2 over twee wedstrijd gezien. Erg indrukwekkend, aangezien de Spurs vooraf werden gezien als een van de favorieten voor de eindzege in de EC II. Gelukkig was er destijds nog geen sprake van geplaatste en ongeplaatste teams, waardoor deze twee favorieten elkaar al in de tweede ronde hadden getroffen. Nu mochten de Münchenaren dus opnieuw naar het Britse eiland, maar eerst was er de wedstrijd in München waar opvallend weinig fans op af kwamen. Het Britse vak was natuurlijk wel uitverkocht, maar de Duitse toeschouwers zagen deze wedstrijd als een formaliteit. Aberdeen had namelijk nog nooit wat gepresteerd in Europa.

In München miste Aberdeen zijn sterspeler Gordon Strachan en Ferguson besloot daarom erg verdedigend te starten. Bayern zette meteen druk en zowat de hele wedstrijd werd doorgebracht op de helft van de Schotten. Die gaven echter geen krimp en bij de rust stond het nog steeds 0-0. De grote vedetten van Bayern, Paul Breitner, Uli Hoeness and Karl-Heinz Rummenigge, wisten niet wat ze meemaakten en gaven in de tweede helft extra gas. Jim Leighton, de keeper zonder voortanden, had echter een superavond in München en hield alles eruit. De Duitse showboys raakten steeds meer gefrustreerd, want met een 0-0 naar de Schotse oliestad afreizen was geen aantrekkelijk vooruitzicht. Er werd nog een tandje bij geschakeld, maar de mannen van Fergie hielden het vol. 0-0 en “everything to play for” in Schotland.

Het was een koude, mistige nacht in maart en Aberdeen en Bayern München stonden voor de tweede maal in korte tijd tegenover elkaar. Pittodrie was stampensvol met 24.000 fans en in de verte huilden de misthoorns van de schepen. Deze wedstrijd had vooraf al alles in zich om legendarisch te worden en dat werd hij dan ook. Strachan was er weer bij en die kon de ploeg net dat tikje extra geven wat nodig kon zijn om de Duitsers uit hun ritme te brengen. Ferguson had zijn spelers opgedragen om fel van start te gaan en de sterspelers van de Duitsers hard aan te pakken. Zo wilde hij laten blijken aan de tegenstander dat er niets te halen zou zijn in Aberdeen.

Zo gezegd, zo gedaan. De Duitsers werden met enige regelmaat onder de graszoden gestopt en voelden zich erg onwennig op het intimiderend Pittodrie. In de eerste minuten kreeg Aberdeen een aantal goede kansen, maar het was Bayern dat tegen de verhouding in op 0-1 kwam. Klaus Augenthaler was de gevierde man en ineens leek kwalificatie ver weg. Met klassiek “kick & rush” probeerde Aberdeen de Duitse muur te ontregelen en het had uiteindelijk succes. Eerst kopte Alex McLeish de bal snoeihard op de lat, maar vlak voor de rust had Neil Simpson meer succes en met 1-1 gingen beide clubs de kleedlokalen weer in. De sfeer op de tribune werd beter en beter, want al 135 minuten lang was Aberdeen gelijkwaardig aan het grote Bayern. Enige vrees was dat de ploeg zich in de eerste helft al had leeggespeeld in het fysieke gevecht, maar dat was een zorg voor later.

De tweede helft was geen verwennerij voor de liefhebber van goed voetbal, want het was opnieuw een fysieke slijtageslag. Via Hans Pfügler kwam Bayern opnieuw op voorsprong en Aberdeen stond voor de moeilijke opgave om twee doelpunten te maken om nog door te gaan. Ferguson zette er nog een spits in om alles of niets te spelen. Het doel van de Duitsers werd flink onder vuur genomen en de verdediging kraakte in al zijn voegen. Met overtredingen hield Bayern zich overeind, maar overtredingen betekenden ook gevaarlijke vrije trappen. Via een van die vrije trappen werd McLeish bereikt die de bal vol op zijn plaat nam. Snoeihard vloog de bal langs Muller in de touwen. Het was weer gelijk en met nog een klein kwartiertje op de klok zat Aberdeen weer volop in de race.

Een van de spelers die Ferguson had ingebracht was John Hewitt. Hewitt was een redelijke speler bij Aberdeen, maar flopte daarna bij Celtic. Daarna werd hij een soort antiheld, die veel blunders maakte in zijn carrière. Hij probeerde het nog als manager, maar zelfs bij Dundalk en Cove Rangers lukte het niet. Tegenwoordig is hij werkzaam in, hoe kan het ook anders in Aberdeen, de olie-industrie. In 1983 had hij echter zijn topjaar en een van zijn hoogtepunten dat jaar vond plaats in die wedstrijd tegen Bayern. Slechts twee minuten was Hewitt op het veld toen hij de bal voor zijn voeten kreeg. Hewitt dacht niet na en tikte de bal door de benen van Muller. 3-2 en Pittodrie ontplofte. Nog elf minuten was de club af van de halve finale en op de tribune werden ze helemaal gek van geluk en de zenuwen.

Uiteraard werd de boel dichtgegooid door Ferguson om die elf minuten ongeschonden door te komen. Dat leek te lukken totdat Rummenigge de 3-3 op zijn voeten had. Jim Leighton maakte echter een van zijn mooiste en belangrijkste reddingen uit zijn leven. Het cliché luidt dat Duitsers pas verslagen zijn als ze in de bus zitten, dus het was nog even billenknijpen voor de fans van Aberdeen. De tijd tikte nog nooit zo sloom weg al op die avond en er werd wat afgescholden op de tribune. Men vermoedde een complot tussen de Duitsers en de UEFA, maar die gedachten verdwenen in de ijskoude mist toen de scheidsrechter affloot. Aberdeen in de halve finale van een Europese Beker. Het is een understatement om te stellen dat het nog lang onrustig bleef in Aberdeen.

12/07/2008



The Gothenburg Greats: Part III

In de halve finale had Aberdeen veel geluk, ze mochten het namelijk opnemen tegen Waterschei. Waterschei? Inderdaad, niet echt een bekende naam vandaag de dag. Tegenwoordig staat Waterschei, na de fusie met stadsgenoot Winterslag, namelijk bekend als Racing Genk en is het een redelijk grote naam in België. Destijds was Waterschei ook best een ploeg waar rekening mee werd gehouden. De Limburgers wonnen in zowel 1980 als 1982 de "Beker van België" en na redelijke resultaten in het eerste Europese avontuur, ging het nu helemaal fantastisch. Vooral thuis, tussen de dampen uit de mijnschachten, was de ploeg onverslaanbaar. De eerste drie rondes werd er met 7-1, 4-1 en 3-0 gewonnen. Aberdeen was dus gewaarschuwd, maar had het geluk eerst thuis te mogen spelen.

Waar tegen Bayern in de eerste wedstrijd erg verdedigend werd begonnen, besloot Ferguson nu meteen de tegenstander bij de strot te grijpen en niet meer los te laten. De Belgen, toch ook geen kleintjes, werd compleet overdonderd. Dougie Bell speelde zijn beste wedstrijd in zijn carrière op het Schotse middenveld, zonder te scoren. Black, Simpson en McGhee scoorden voordat de Belgen wat terugdeden. Aberdeen was echter niet tevreden met de 3-1, gezien de thuisvorm van Waterschei en via Weir en McGhee kwam de 5-1 op het scorebord. Aberdeen had zo goed gespeeld dat de return slechts een formaliteit was. De 1-0 nederlaag zal dan ook niemand wat geïnteresseerd hebben. Aberdeen stond in de finale en mocht het in Gothenburg opnemen tegen Real Madrid.

Real Madrid dus, de grootste naam in het Europese voetbal. Vooraf was de club al de grote favoriet voor de beker en ze waren al een eind op weg door de finale te halen. Veel hadden gehoopt dat de finale tussen de Spaanse grootheden Barcelona en Real Madrid zou gaan, maar Barcelona vloog er eerder uit. Aberdeen werd dus de tegenstander en weinig mensen gaven de Schotten een kans. Goed, de stunt tegen Bayern was uniek, maar een tweede keer zoiets uithalen zou wel erg lastig worden. Alleen al door dat maagdelijk witte shirt en de aanwezigheid van Alfredo di Stefano als coach op de bank van Real Madrid zou Aberdeen zou in de war raken dat de beker wel naar Madrid moest gaan, was de algemene opinie.

Op 11 mei 1983 zou de wedstrijden worden gespeeld en die dag was er geen plek op een boot of vliegtuig meer te krijgen vanuit Schotland naar Zweden. Gothenburg zag rood van de Schotten, die de taxfreeshops op de boten helemaal hadden leeg gekocht. De hele dag was het dan ook feest in Gothenburg. Spanjaarden, famous for not travelling, waren maar met een paar honderd man aanwezig en zagen het met gefronste wenkbrauwen aan. Ze snapten niet dat de Schotten al zo aan het feesten waren, terwijl de wedstrijd nog gespeeld moest worden. Misschien dat de fans van Aberdeen wel een regendans aan het doen waren, want een slecht veld zou in het voordeel zijn van hun club. Of het een regendans was of niet, het werkte, want het ging de rest van de dag gieten in de Zweedse stad. Het veld in het Ullevi stadion was zompig en loodzwaar geworden. De gladde, Spaanse vedetten keken al geïrriteerd bij de warming-up, terwijl Ferguson met een grote grijns stond te kijken.

Ferguson had, voor het psychologische effect, Jock Stein uitgenodigd voor deze wedstrijd. Stein, de grootste Schotse manager ooit, die ondermeer de Europa Cup I in 1967 had gewonnen met Celtic gaf de spelers advies en vertelde over zijn ervaringen met Europese finales. Verder gaf hij Ferguson het advies om een goede fles whiskey te kopen voor Di Stefano en hem wat te paaien, om zo een beetje een onderdanige indruk te wekken. Op die manier zou Di Stefano misschien kunnen denken dat Aberdeen allang blij was met het bereiken van de finale en zichzelf weinig kans gaf in de finale. Of “De Blonde Pijl” dat heeft gedacht na het krijgen van de fles whiskey is onbekend, maar het zou zomaar kunnen dat het heeft geholpen.

Behalve dat Real Madrid een grotere naam had in het voetbal spraken ook de statistieken in het voordeel van de Spanjaarden. De vier jaar voor deze finale was er namelijk drie maal een Spaanse winnaar geweest. In 1980 was Valencia dat de finale won van Arsenal. De coach van Valencia op dat moment was… Di Stefano. Real Madrid zelf had ook al ervaring met Europa Cup II finales, want in 1971 stond de club ook al in de finale. Deze ging, na penalty’s, verloren tegen Chelsea. Real Madrid had een team dat barste van de sterren en achterin stonden enkele slagers, ondermeer het scheermes Camacho. Aan Real Madrid zat toen, net als tegenwoordig een Nederlands tintje, want John Metgod was centrale verdediger in dat team.

Voor de wedstrijd zat Ferguson weer flink te dubben of hij moest starten zoals tegen Bayern, dus erg behoudend, of zoals tegen Waterschei, vol op de aanval. Hij liet een bal op het veld vallen en die bleef doodstil liggen in het gras. De tactiek was dus snel bepaald, er zou hoofball worden gespeeld. Dat het een succesvolle keuze was bleek al in het begin. Binnen de vijf minuten was er een bal op de lat geweest na een schitterende volley van Black en, veel belangrijker, had diezelfde Black al een doelpunt gemaakt. De spits van Aberdeen was er als de kippen bij toen McLeish een hoge bal doorkopte. Het vervelende aan de voorsprong was dat niemand die verwacht had en er ineens twijfel ontstond bij de Schotten. Ferguson ging daarom, zoals we van hem gewend zijn, als een Tokkie staan schreeuwen langs de kant, maar de twijfel bleef en Real Madrid kwam langzaamaan in de wedstrijd.

De Madrilenen kregen enkele kansen en in de vijftiende minuut zelfs eentje die niet te missen was in de vorm van een penalty. Leighton kon hem niet stoppen en Juanito maakte de 1-1. Misschien wel een geluk bij een ongeluk, want hierdoor kon Aberdeen weer zijn fysieke spelletje spelen. Een doelpunt zat er helaas niet meer in voor ze en in de 87e minuut moest ook nog spits Eric Black eruit. Ferguson besloot Hewitt, de held tegen Bayern, erin te zetten. Die speelde echter zo waardeloos, dat Fergie hem in de verlenging er alweer uit wilde halen. Achteraf een geluk, want via een counter in de 112e minuut kwam de bal vrij op de linkerkant voor Aberdeen. Hewitt deed zijn eerste goede actie van de wedstrijd door goed mee te lopen. McGhee gaf hem perfect voor en Hewitt kopte hem langs Agustin.

De spelers van Real Madrid, die erbij liepen als verzopen katten, waren er zo door van slag dat ze in de laatste acht minuten niet echt meer een uitgespeelde kans kregen. Aberdeen won dus de cup en de 14.000 meegereisde fans werden helemaal gek. Ook in Aberdeen zelf ging het helemaal los en Union Street veranderde in een openlucht disco. De volgende dag kregen de Gothenburg Greats een parade in een open bus aangeboden door de stad en maar liefst 100.000 mensen stonden langs de kant om hun helden eer te bewijzen. Zelfs tijdens de eerste landstitel stonden er niet zoveel mensen langs de kant en dit aantal zou ook nooit meer bereikt worden. Met het winnen van de Europese beker was de club ineens naast de beide Old Firm clubs gekomen, was het gevoel van de mensen. Aberdeen was definitief een van de topclubs geworden en van een tweestrijd zou geen sprake meer zijn. Helaas voor hen is dat sinds eind jaren tachtig toch weer het geval.

Aberdeen zou een seizoen later ook de Europese Supercup winnen. Het is de enige Schotse club die daarin geslaagd is. HSV werd in Duitsland op 0-0 gehouden met de “Bayern-taktiek”. In Aberdeen speelde Aberdeen een schitterende wedstrijd en won met 2-0 dankzij goals van Simpson en McGhee. In de lijst van “Best European Games at Pittodrie” staat deze wedstrijd als derde geklasseerd, na de Bayern en Waterschei. Zo succesvol als in 1983 zou de club niet meer zijn in Europa. Landelijk bleef de club tot eind jaren tachtig top en tegenwoordig is de club een van de vele clubs die bij de subtop behoort. Een serieuze aanval op de top zit er niet echt in als je spelers als Dave Bus en Jeffrey de Visscher haalt. Toch denk ik dat Aberdeen de enige club is die het potentieel heeft om de Old Firm te bedreigen. De Edinburgh clubs zitten toch teveel in elkaars vaarwater en er de stad is minder voetbal-minded dan een Aberdeen. De toekomst zal uitwijzen of we nog ooit een topclub krijgen in Aberdeen. Stiekem zou het wel mooi zijn, als was het maar voor de spanning in de Schotse competitie

Aberdeen: Euro Giants

13/07/2008



Aberdeen v Manchester United 0-2

En gisteren was dan eindelijk de benefietwedstrijd tussen Aberdeen en Manchester United. Het werd 0-2 voor de Mancunians via een penalty van Carrick en een doelpunt van de goed spelende Rooney. Ferguson had een sterk team opgesteld ter ere van de wedstrijd die in het kader stond van de “Gothenburg Greats”. Voor het eerst in jaren was Pittodrie weer eens stijf uitverkocht en die zagen vlak voor de rust Carrick de 0-1 maken en rond de 60e minuut Rooney 0-2. Na deze wedstrijd kan de echte voorbereiding beginnen voor Aberdeen met ondermeer een trainingsstage in Nederland.

14/07/2008



Scottish Clubs in Europe 2008/2009, Part I

We zijn niet eens halverwege de maand juli en de eerste Schotse club ligt er al uit in Europa. Hibernian heeft de twijfelachtige eer om deze club te zijn. De club uit Edinburgh mocht, na de vierde plek vorig seizoen, uitkomen in de zeer prestigieuze Intertoto Cup. Tegenwoordig is die Cup aardig uitgekleed wat dan weer als voordeel heeft dat je amper wedstrijden hoeft te winnen om al in de UEFA Cup terecht te komen. Aangezien Schotland redelijk hoog staat op de Europese ranglijst zou het voor Hibs betekenen dat ze slechts twee rondes hoefden te winnen om in de (voorronde) UEFA Cup terecht te komen. De loting bepaalde dat de eerste tegenstander Elfsborg was uit Zweden en dat een eventuele overwinning zou uitmonden in een wedstrijden tegen Riga of een watertandende wedstrijd tegen de Ieren van Bohemians. Het zou natuurlijk wel een droomaffiche zijn om het door Ieren opgerichte Hibernian te zien spelen tegen de Bohemians.

Ondanks dat de Zweedse competitie geen flikker meer voorstelt (de kampioen moet al in de eerste voorronde van de Champions League uitkomen, samen met kampioenen uit Luxemburg, Albanië en Moldavië) bleek Elfsborg geen misselijke tegenstander. De club stond namelijk tweede in de competitie, die al in volle gang was. De manager van Hibs, Mixu Paatelainen, was er dan vooraf ook niet gerust op, terwijl veel fans het al over de clash tegen Bohemians hadden. De ongerustheid van de Fin bleek terecht, want op Easter Road werd Hibernian al met 0-2 overklast. Zweeds international Anders Svensson (ex-Southampton) was de grote man en eigenlijk was het al over na een wedstrijd. De wedstrijd in Zweden werd opnieuw een teleurstelling voor de Hi-Bees, want wederom werd er met 2-0 verloren. De conclusie is dat er nog veel werk aan de winkel is in het groene deel van Edinburgh.

Ook wel logisch, aangezien die Zweden al bezig zijn in de competitie. Aan de andere kant is die 0-2 thuis wel hard aangekomen.

15/07/2008



Annan Athletic: A New Face in the League

De een zijn dood is de ander zijn brood, luidt het cliché. In Schotland ging dit cliché afgelopen seizoen zeker op met het verdwijnen van Gretna. De club, die in drie jaar van de laagste naar de hoogste divisie was gepromoveerd, bleek een luchtbel van jewelste. Even leek het er nog op dat de club weer werd teruggezet naar de laagste divisie, maar zelfs dat bleek er niet in te zitten. In juni werd de stekker uit Gretna FC getrokken en over een paar jaar zal het stadje weer alleen bekend zijn vanwege de Las Vegas-achtige trouwerijen en niet meer vanwege de voetbalclub. Er zal ooit wel weer een club in Gretna worden opgericht, maar die zal (net zoals Gretna tot aan 2002) in de lagere regionen van het Engelse voetbal gaan uitkomen.

Het verdwijnen van Gretna opende wel perspectieven voor andere club. Schotland heeft namelijk, evenals Nederland tot aan dit seizoen, een gesloten competitie. Promotie naar en degradatie uit de profcompetitie is niet mogelijk. Vandaar dat je niet bij de 42 clubs kunt komen zonder dat er eentje failliet gaat. Dat was nu het geval met Gretna en veel ambitieuze clubs dienden een aanvraag in. Zelf hoopte ik dat enkele illustere namen uit het verleden zouden proberen gekozen te worden. De naam van Third Lanark zong rond, maar helaas bleek deze legendarische club uiteindelijk toch geen verzoek in te dienen.

Uiteindelijk waren er vijf clubs die een verzoek indienden: Annan Athletic, Spartans, Edinburgh City, Cove Rangers en Preston Athletic. Een beetje teleurstellend was dat wel, want als stadionfreak kan ik van vier van de vijf clubs niet echt wild worden. Alleen Edinburgh City heeft een apart stadion. Die spelen namelijk in het Meadowbank Stadium, ooit gebouwd voor de Commonwealth Games en een stadion dat lange tijd ex-profclub Meadowbank Thistle als bespeler had. Ik hoopte dus heel erg dat deze club gekozen zou worden, maar uiteindelijk werd het Annan Athletic, een club die ironisch genoeg vlakbij Gretna speelt (op zo’n acht miles afstand).

Annan Athletic dus, een club die mij weinig tot niets zegt. Het stadion, Galabank Stadium, is een nieuwbouw gevalletje onder enig origineel element. Er kunnen 3.500 mensen in, waarvan er maar liefst 500 kunnen zitten. Lichtmasten heeft het stadion niet, maar een van de voorwaarden om mee te mogen doen in de League was dat de club die zou laten aanleggen. De planning is dan ook om dat te gaan doen in de komende maanden, want in de winter kan het nogal eens donker zijn in Schotland. Positief aan het stadion zijn de faciliteiten, die zijn dik in orde en mede daardoor heeft de club de stemming gewonnen.

Rondneuzend in de geschiedenis van de club valt me vooral het oprichtingsjaar er op. Dat is namelijk 1942, middenin WO II. Een raar moment om een club op te richten, maar in Annan deden ze het. De club kwam wisselend uit in de lagere divisies van Schotland en Engeland, dat laatste is makkelijk te verklaren door de ligging van Annan vlak bij de Engelse grens. Pas in 1987 werd kwam de club terecht in de East of Scotland League, een van de vier regionale divisies net onder de League. In die competitie was Annan erg succesvol met titels in 1990 en 2000 en twee Cup Finals in de East of Scotland Cup. Op sportief vlak is het dus zeker geen verkeerde club.

Doordat het sportief erg aardig op de rails stond besloot de club in 2000 een gooi te doen naar een plek in de Scottish League. De Schotse FA had besloten de League van 40 clubs uit te breiden naar 42 en Annan had wel oren naar een van die twee plekken. Er werd echter gekozen voor twee clubs uit de Highland League: Elgin City en Peterhead. In 2002 was er opnieuw een plekje vacant en Annan hoopte dat zij ditmaal wel zouden worden gekozen, maar ook ditmaal ging de plek aan hun neus voorbij. De poenerige rivaal Gretna werd gekozen en ondanks het treurige einde van die club hebben ze wel voor spektakel gezorgd.

Door dat einde was er dit seizoen weer een kans. Annan had eigenlijk op sportief vlak een erg matig seizoen doorgemaakt. Waar de club in 2007 voor de derde, en waarschijnlijk laatste, keer de East of Scotland League won, werd de club afgelopen seizoen slechts zevende. Achter de drie andere kandidaten voor de League uit de EoS League (Cove Rangers was de enige kandidaat uit een andere divisie). Voor de League clubs was dit echter geen reden om niet te stemmen op Annan. Grote favoriet Spartans lag er al snel uit door het arrogante gedrag van de club vooraf aan de verkiezing, terwijl Edinburgh City toch een probleem had door zijn Oostblokstadion. Preston was nooit echt serieus kandidaat, en Annan versloeg in de laatste stemronde Cove Rangers in een rechtstreeks duel. Komend seizoen maar eens afwachten wat de Galabankies laten zien in de Third Division. Ik ben in ieder geval benieuwd.

16/07/2008



A Scheidt Player

“Shittu slaat bod van de Rangers af”, was de afgelopen dagen te lezen in de Schotse kranten. Danny Shittu, een verdediger van Watford die buiten zijn verdedigende kwaliteiten, in Engeland vooral bekend om zijn rare achternaam. Op het moment dat Shittu aan Rangers werd gelinkt moest ik meteen denken aan de slechtste aankoop die Celtic ooit heeft gedaan: die van Rafael Scheidt. Buiten het feit dat het een dramatische speler was en hij een vermogen kostte aan transfersom en loon, viel hij vooral op door zijn achternaam die makkelijk te verbasteren is tot ‘Shit’. Scheidt is eigenlijk exemplarisch voor de periode John Barnes. Deze ex-vedette van Liverpool kwam onervaren naar Celtic en deed het er zo dramatisch dat hij nergens meer een kans heeft gekregen. Een van de redenen waarom hij weg moest was het aankopen van deze Scheidt voor maar liefst vijf miljoen en dat terwijl Barnes Scheidt alleen maar op videoband had gezien. Niet erg slim dus om als beginnend manager al je geld om een aankoop te zetten die je nog nooit hebt zien spelen.

Rafael Scheidt is een van de zogenaamde “Luxemburgo internationals”. In de tijd dat Luxemburgo bondscoach was van Brazilië werden de meest onbekende namen opgeroepen voor het Braziliaanse elftal. Deze spelers werden daarna door hun zaakwaarnemers aangeboden bij Europese clubs en een Braziliaans international doet het altijd goed. Deze zaakwaarnemers bleken later weer lijntjes te hebben naar Luxemburgo, die weer een aardig bedragje kreeg voor het opstellen van deze spelers. Corrupt natuurlijk, maar ook enorm dom van de Europese clubs om deze spelers te kopen op basis van een videobandje en het feit dat de desbetreffende speler interlands had gespeeld voor Brazilië. Onbegrijpelijk dat er voor zulke grote bedragen niet even naar Brazilië wordt gevlogen om de speler te bekijken. Zo’n vliegticket moet er dan toch ook wel afkunnen?

Bij Scheidt was dit dus niet het geval. Scheidt speelde bij Gremio, een club die vooral Ajacieden zich nog wel kunnen heugen. Het was ook de club waar hij zijn jeugdopleiding had genoten. Eenmaal in de selectie bleek Scheidt niet mee te kunnen en werd verkocht aan een Japanse club. Daar deed hij het redelijk en Gremio haalde hem terug, waar hij uitgroeide tot international en drie onbelangrijke oefenwedstrijden speelde. De speler werd blind door Barnes gekocht voor vijf miljoen pond en is nog steeds een van de allerduurste transfers die Celtic ooit heeft gemaakt. In totaal heeft Rafael Scheidt bijna zes miljoen pond gekost, een bedrag dat Celtic in die tijd wel erg goed kon gebruiken. Het was zowat het hele transferbudget wat Barnes tot zijn beschikking had.

In Glasgow kwamen ze er achter dat Scheidt eigenlijk niet zoveel kon en na drie matige wedstrijden verdween hij op de bank. In de pers werd hij omschreven als een: “slow, unskillful, and lazy player”. Een miskoop pur sang en zijn naam zorgde voor veel woordspellingen in de Schotse tabloids. De makkelijkste is natuurlijk “A Scheidt Player”. Barnes vloog er na minder dan een jaar uit en Martin O ‘Neill kwam. Hij wilde Scheidt wel een kans geven, maar schrok zich kapot toen hij hem zag spelen in een oefenwedstrijd. De Braziliaan kon namelijk niet mee in een oefenwedstrijd tegen Bray Wanderers (een semi-profclub uit Ierland) en werd aan alle kanten voorbij gespeeld. Uiteindelijk werd er met Scheidt een regeling getroffen en mocht hij transfervrij vertrekken. Tegenwoordig speelt hij voor de club Shaanxi Boarong uit China. Dat zal meer zijn niveau zijn voor deze speler die in ieder geval nooit meer hoeft te werken aan het eind van zijn loopbaan.

quote:

Op woensdag 16 juli 2008 22:36 schreef Cruoninga het volgende:
Annan en Cove Rangers hebben uiteindeijk een beslissingswedstrijd moeten spelen om deelname in the league?? Waar is die wedstrijd gespeeld? Jammer dat Edinburh City het niet werd. Dat is vanwege Meadowbank? Zo gaan het ook afbreken toch binnenkort?

Waar haal je al die info trouwens weg Barnet Bee? Erg leuke stukjes.

Nee, geen beslissingswedstrijd. Er was een beslissende stemronde tussen beide clubs. Op het veld zou Cove dik winnen. Annan was afgelopen jaar sportief de slechtste club van de vijf. De ligging (vlakbij Gretna) en de faciliteiten hebben de doorslag gegeven. De eigenlijke favoriet Spartans gedroeg zich vooraf zo arrogant, dat de clubs die club daarom niet hebben gekozen.

Meadowbank gaat inderdaad platgegooid worden en ze willen er dan een kleiner stadion voor in de plaats zetten.

De info is een combinatie van eigen kennis, websites van clubs en als ik ergens niet uitkom mail ik de club.Ik heb ook een flink aantal boeken over Schots voetbal en Celtic in het bijzonder. Daar kan ik ook veel informatie uit halen. In tegenstelling tot Engelse clubs, krijg je in Schotland bijna altijd antwoord. Dat heb ik ook gemerkt als ik stadions ga bekijken, in Engeland doen ze erg moeilijk, terwijl ze je in Schotland erg hartelijk ontvangen. Geweldig land. Het is dat het eigenlijk alleen per vleigtuig bereikbaar is, anders zou ik vaker naar Schotland gaan dan naar Engeland.

[ Bericht 3% gewijzigd door Barnet_Bee op 17-07-2008 10:03:37 ]

quote:

Op woensdag 16 juli 2008 22:46 schreef Cruoninga het volgende:
Dit was trouwens de OP waar ik mee bezig was, had alleen nog wat geschreven over Celtic, Aberdeen en een beetje Hamilton, maar misschien ben jij meer de persoon om dit (af) te maken. Misschien is een kopje ' fans op fok' ook leuk, waarbij bij elke club wordt vermeld welke fokkers sympathie voor die club koesteren. De Old Firm zal wel overheersen, maar ook Hibs, Hearts en Aberdeen zullen wel een paar user achter hun naam krijgen.

Ik zou het juist leuk vinden als je dit zou afmaken. Hoe meer Schots nieuws, hoe beter. Misschien ook wel mooi om dat als OP te gebruiken.

Dat van die fans op Fok is ook een leuk idee’tje voor de OP. Mijn club in Schotland is Celtic en ik heb sympathie voor Greenock Morton.

quote:

Op donderdag 17 juli 2008 12:11 schreef Cruoninga het volgende:
Is Spartans die club uit Edinburgh die voeger ook op profniveau actief was? Of waar komen ze anders vandaan?

Ze komen uit Edinburgh. Zover ik weer hebben die altijd in de East of Scotland League gespeeld en nooit op profniveau. Het is zo'n universiteitsploeg.

17/07/2008



The First Black Player in Scotland

Waar in Engeland Viv Anderson eind jaren zeventig pas de eerste gekleurde speler was in het nationale elftal, had Schotland zijn eerste donkere international al in 1881. Om een of andere onverklaarbare reden is kleur nooit een issue geweest in het Schotse voetbal, want na 1881 zijn er nog diverse andere donkere spelers geweest die het donkerblauwe Schotse shirt hebben aangetrokken. Er kan er echter maar een de eerste zijn en voor de Schotten was dat Andrew Watson. Watson werd in 1857 geboren in Brits Guyana (een buurland van Suriname) als zoon van een Schotse suikerplantage-eigenaar en een lokale vrouw. Watson werd nooit verstoten door zijn vader en genoot daardoor enkele topopleidingen in Londen en Glasgow. Hij bleek erg slim te zijn en maar liefst drie studies tegelijk te kunnen volgen. Daarnaast deed hij aan sport in zijn vrije tijd en met name in voetbal blonk hij uit.

Naast het voetballen voor het universiteitsteam, besloot hij ook bij een lokale club te gaan spelen. Via de Glasgowse clubs Maxwell FC en Parkgrove FC kwam hij terecht bij de sterkste club ter wereld van dat moment: Queen’s Park, eveneens uit Glasgow. Er was nog geen echte competitie (de Scottish League werd pas in 1990 opgericht), waardoor de Scottish FA Cup de hoogst haalbare prijs was. Deze cup werd regelmatig gewonnen door Queen's Park, wat op dat moment echt een droomteam had. Watson werd door die SFA Cup winst de eerste donkere speler die een grote prijs won. Ook de Charity Cup, een andere prestigieuze cup, ging geregeld naar Queen’s Park, wat in Watson een waardevolle rechtsback had. De club deed zelfs een aantal keer mee aan de Engelse FA Cup, op dat moment de belangrijkste prijs ter wereld aangezien er in Engeland ook nog geen competitievoetbal was. Queen's Park behaalde in 1884 en 1885 de finale en is daarmee naast Cardiff de enige niet-Engelse club die de FA Cup Final heeft bereikt.

Met Watson ging het ondertussen ook erg goed. Hij werd uitgenodigd voor het Schotse elftal en bij zijn debuut in 1881 stond er meteen een uitwedstrijd tegen de Auld Enemy op het programma. De Kennington Oval in Londen was de plaats van handeling en de Schotten lieten daar nogmaals zien dat zij het sterkste voetballand ter wereld waren. Maar liefst 1-6 werd het en de Schotten lieten de Engelsen verbijsterd achter. Watson deed het erg goed als rechtsback in die wedstrijd. In 1880-1881 schreef Scottish Football Association Annual het volgende over Watson: "Watson, Andrew: One of the very best backs we have; since joining Queen's Park has made rapid strides to the front as a player; has great speed and tackles splendidly; powerful and sure kick; well worthy of a place in any representative team." Maar ook buiten het veld maakte Watson veel indruk en hij werd player-secretary van de club (een zeer belangrijke, eervolle baan).

In Engeland had hij erg veel indruk gemaakt en na een 5-1 overwinning van de Schotten op de Engelsen op Hampden Park kreeg hij een uitnodiging van Londen Swifts uit Engeland. Watson kon bij deze club een aardig zakcentje verdienen en ging in op het aanbod. Hiermee was meteen zijn interlandloopbaan afgelopen, want de Schotse FA nodigde geen spelers uit die in het buitenland speelden. Na twee jaar in Engeland, besloot Watson in 1884 te gaan spelen voor Corinthians. Deze prestigieuze club was het Engelse antwoord op Queen's Park. Ze waren ook zuivere amateurs en geloofden in de puurheid van de sport. Via de Liverpoolse club Bootle, kwam Watson weer terecht in Glasgow, bij zijn geliefde Queen’s Park. Daar sloot hij zijn loopbaan af, waarna hij emigreerde naar India. Daar stierf Watson in 1902 aan een onbekende ziekte. In 1926 werd zijn naam toch weer genoemd in Schotland. Watson werd namelijk gekozen als rechtsback in het Schotse Elftal allertijden (dat ging destijds over de eerste vijftig jaar van het team). Door alleen te stellen dat hij de eerste donkere voetballer in Schotland was doe je hem dan ook flink tekort, want dit bewijst dat het een geweldige voetballer was.


Andrew Watson, staand in het midden

De Schotten speelden destijds als enige de zogenaamde passing game. In Engeland was bijvoorbeeld de rugbystijl van voetballen nog erg populair. Toen in 1888 in Engeland profvoetbal officieel werd ingevoerd kochten ook veel Engelse clubs veel Schotten, omdat die technisch superieur waren.

Dat zijn zogenaamde caps. Je kreeg zo'n petje als je een interland speelde. In de UK noemen ze het aantal interlands dat iemand heeft gespeeld daarom nog steeds 'caps'.

quote:

Op donderdag 17 juli 2008 20:19 schreef Kriegel het volgende:
Grappig van die caps, nooit geweten dat dat daar vandaan kwam.
[..]

Wat moet ik me daar dan bij voorstellen? Een speelstijl zoals bijvoorbeeld totaalvoetbal of eerder een van de verschillende vormen van pre- Association Football, dus met andere regels e.d.?

Met de bal lopen totdat een tegenstander hem afpakte of de lange bal naar voren. Overspelen werd in de beginjaren van het voetbal in Engeland als laf gezien. Pas toen de Schotten, die de bal wel naar elkaar overspeelden, keer op keer de Engelsen versloegen gingen de Engelsen ook overspelen.

quote:

Op donderdag 17 juli 2008 20:52 schreef Cruoninga het volgende:
Queens Park, legendarische club. Nog altijd de bespeler van wat 's werelds oudste voetbalstadion heet te zijn: Hampden Park. In de jaren 50 was Queens Park met enkele tienduizenden vaste bezoekers toch ongeveer net zo groot als Celtic en Rangers? Weet jij hoe het zat met die oude verhoudingen in Glasgow, Barnet?

Queen's Park is inderdaad lange tijd even groot geweest als Celtic en Rangers. Met Third Lanark en Clyde had je nog twee clubs die tienduizenden toeschouwers trokken. Partick Thistle was dan weer wat kleiner, maar had zo nu en dan ook meer dan 40.000 man op de tribune.

De verhouding zijn/waren vooral geografisch. Celtic is Oost-Glasgow (waar veel Ierse immigranten woonden), Rangers is Zuidwest-Glasgow (hoewel Rangers de enige club is die ook uit andere delen van Glasgow veel fans trekt) en Queen's Park was Zuid-Glasgow (het chique gedeelte van Glasgow, de club was dan ook erg upperclass). Partick Thistle is Noord-Glasgow is trekt tegenwoordig veel studenten en mensen die niets met de Old Firm of het chique Queen's Park hebben. Clyde is verhuist naar Cumbernauld, een voorstadje van Glasgow en Third Lanark is in 1967 verdwenen (door een zeer malafide eigenaar die huizen op de plek van het stadion wilde zetten). Veel fans zijn daarna Pollok FC (een Junior club) of Queen's Park gaan volgen.

quote:

Op donderdag 17 juli 2008 20:52 schreef Cruoninga het volgende:
Geweldig stukje weer, trouwens. Dit topic gaat zo precies de sfeer uitademen die het Schots voetbal aantrekkelijk maakt. Ik zal eens kijken wat ik kan doen met die OP in spe. Ben in het buitenand en blijf daar nog wel even, maar misschien vind ik nog wel gnoeg tijd.

Kan je trouwens wat titels noemen die gaan over het Schotse voetbal?

John Rafferty met "One Hunderd Years of Scottish Football" en Bob Crampsey met "The Scottish Football League" zijn absolute aanraders.

In "The Rivals Game" van Douglas Beattie staat een hoop geschreven over de Old Firm en de Edinburgh Derby. Erg boeiend, want hij gaat erg diep in op de materie. Best boek specifiek over de Old Firm vind ik "Glasgow's Giants" van Bill Murray. Het is geschreven in 1988, maar nog steeds erg goed. Gelukkig staat de 9-in-a-row van de Huns er dus niet in.

De Rejected FC serie van Dave Twydell is ook een aanrader en gaat vooral over verdwenen clubs, waaronder Third Lanark. Niet specifiek Schotland, maar er staan wel een hoop verhalen in over Schotse stadions is "Engineering Archie" van Simon Inglis. Gaat over Archibald Leitch, dé stadionontwerper van de UK. Het was een Schot en zowat alle stadion die wat voorstellen in de UK heeft hij ontworpen.

Voor de rest heb ik ook nog een hoop Celtic gerelateerde boeken, maar dat zal je minder interesseren. Ik heb er ook eentje over een Hibsfan die een seizoen lang Heartsfan is: "Heartfelt" van Aidan Smith. Misschien is dat iets voor je? Ook "Hunting Grounds" van Gary Sutherland is een leuke. Hij bezoekt in dat boek de 42 Schotse Leaguegrounds in een seizoen (gaat over het seizoen 2006/2007).

Dat is echt bizar. Ik wist wel dat het een goede club was, maar zo goed.

18/07/2008



Scots in the Lowlands

Schotten hebben blijkbaar iets met Nederland, want zowat ieder jaar is er wel een Schotse club die naar Nederland trekt in de voorbereiding. Dit jaar mogen we Aberdeen, Celtic en Falkirk verwelkomen. De Rangers zitten ook in Nederland, maar spelen slechts tegen Duitse clubs. Helaas voor de Huns, maar ze komen dus niet voor op mijn overzichtslijstje. Voor de liefhebbers die wel eens een Schotse club live willen zien hieronder een overzichtje:

24/07/08: DZC v Aberdeen
27/07/08: FC Zwolle v Aberdeen
30/07/08: Vitesse v Aberdeen
30/07/08: Cambuur v Falkirk
01/08/08: Veendam v Falkirk
01/08/08: Celtic v Tottenham (in De Kuip)
02/08/08: Go Ahead Eagles v Aberdeen
02/08/08: Heerenveen v Falkirk
03/08/08: Feyenoord v Celtic

quote:

Op zaterdag 19 juli 2008 14:17 schreef DIGGER het volgende:
DutchGooner is fan van de Gers.

DAM is ook een Hun. Zag voor de rest in dit topic dat Pfaff iets met Aberdeen heeft.

19/07/2008



El Pájaro in Dundee

Het was ergens in oktober 2000 toen ik thuiskwam van weer een dag lanterfanten op school. Destijds was ik verslaafd aan teletekst, dus meteen gooide ik de tv aan om pagina 601 op te zetten, terwijl ik wat drinken uit de koelkast ging halen. Bij terugkeer dacht ik even dat de tv kapot was, want er stond een zeer onwaarschijnlijk bericht op. Meteen ging ik de teletekst van de VRT opzoeken, die nog iets hoger in mijn aanzien stond. Pagina 500 was snel gevonden en ook daar stond het. Ik kreeg een trillende onderlip, want het medium waar ik het meeste vertrouwen in had begon voortaan ook onzin te verkondigen. Of zou het misschien toch waar zijn? De computer werd aangezet, maar destijds ging dat internetten nog met telefoontikken. Minutenlang duurde het voor ik verbinding had, maar uiteindelijk was het zover. Mijn startpagina, de voetbalsectie van de BBC, kwam langzaam tevoorschijn. Het nieuws bleek dus toch waar te zijn, want ook hier stond het: “Claudio Caniggia signs up at Dundee”.

Dundee FC, een relatief kleine club uit Schotland, had een grote naam uit het mondiale voetbal aangetrokken. Totaal onbegrijpelijk, maar pas als je wat verder kijkt zie je wat meer overeenkomsten tussen Dundee FC en Caniggia. Beide hadden namelijk hun glorietijd achter zich liggen, maar wilden zich weer oprichten. Bij Dundee was die glorietijd al wel wat langer geleden dan bij Caniggia. De Dees werden namelijk voor de eerste en enige keer kampioen van Schotland, toen Claudio nog niet geboren was. 1962 en 1963 zijn de jaren waar de oudere fans van Dundee het nog graag over hebben. In het eerste jaar werd de club kampioen, terwijl in het jaar erop de halve finale in de Europa Cup I werd gehaald. Sporting Lissabon en Anderlecht verloren van de mannen uit het oosten van Schotland, alvorens AC Milan de weg naar de finale versperde.

Caniggia had zijn hoogtijdagen eind jaren tachtig en, vooral, begin jaren negentig. De blonde aanvaller stond samen met Maradona symbool voor het Argentijnse voetbal. Op de WK’s van 1994 en 1998 mocht hij het prachtige wit-lichtblauwe shirt aantrekken. In 1990 maakte hij ook zijn belangrijkste goal. Door het zwakke begin van wereldkampioen Argentinië moesten ze het in de 1/16e finale opnemen tegen aartsrivaal Brazilië. Caniggia maakte de enige goal en werd een volksheld in zijn geboorteland. In 1994 maakte Caniggia nog twee doelpunten, maar die waren niet voldoende om ver te komen in het toernooi. Vier jaar later mocht Caniggia niet mee. Niet doordat hij slecht voetbalde, maar doordat coach Passarella niet wilde dat er spelers met lange haren meededen. Claudio weigerde ze af te knippen en bleef thuis. In 2002 was hij er, al 35 jaar, weer bij. Spelen deed de oude vos niet, maar toch slaagde hij erin een rode kaart te krijgen door de scheidsrechter vanaf de bank de huid vol te schelden. Een typisch einde.

Op clubniveau kwam Caniggia voor zijn periode bij Dundee uit voor diverse topclubs. El Pájaro, oftewel de Vogel, begon zijn carrière bij topclub River Plate. Via Hellas Verona en een zeer succesvolle periode bij Atalanta kwam hij terecht bij zijn eerste Europese topclub: AS Roma. Claudio kon echter niet van de lijntjes coke afblijven en werd hij voor meer dan een jaar geschorst. Bij Boca blies hij zijn carrière weer nieuw leven in door geweldig te voetballen. Samen met Maradona draaiden ze ieder tegenstander dol. In deze periode is ook de befaamde kus van Maradona geweest die, na een geweldige actie en goal, Caniggia vol op de mond kuste. Caniggia wilde het toch nog een keer proberen in Europa en ging terug naar Atalanta in 1999. Blessures en vormverlies zorgde ervoor dat het helemaal niets werd in Bergamo en na de zomer van 2000 zat Caniggia zonder club, totdat zijn vriend Ivano Bonetti (manager van Dundee FC destijds die hij nog kende uit zijn Italiaanse periode) aanklopte bij hem. Caniggia hapte toe, tot ieders verbazing.

Een vogel in Dundee, toch een rare combinatie. Was het nu een vis geweest, dan was de combinatie bij voorbaat al geslaagd, maar nu was het afwachten. Kon Caniggia het nog? Was hij, met zijn 33 jaar, niet te oud? Zou hij alleen maar zijn zakken komen vullen? Allemaal vragen die sommige Dundeefans zich stelden, maar over het algemeen was er alleen maar euforie. Met Bonetti waren er diverse spelers van naam meegekomen en het kon allemaal niet op in Oost-Schotland. De stadsheerschappij van Dundee United leek te wankelen en de aankoop van Caniggia leek het laatste zetje te kunnen geven. Er werd al over Europees voetbal gesproken, want een aanval met Caniggia en Ketsbaia was op papier geweldig. Nu maar afwachten of het in werkelijkheid ook zo goed zou zijn.

Aberdeen uit. Een wedstrijd die niemand in Schotland vrolijk maakt. Zelfs beide Old Firm clubs hebben het vaak erg lastig op Pittodrie. Voor de beide clubs uit Dundee was het nog specialer dan voor de overige clubs, want in Aberdeen haten ze alles wat uit Dundee komt. Goed, Dundee United is degene die ze het meeste verachten daar in de oliestad (doordat het in de jaren tachtig de grote rivaal was), maar ook Dundee FC zal nooit de populariteitsprijs winnen in Aberdeen. Voor Caniggia was het die 14e oktober ook meteen zijn eerste kennismaking met Schotse voetbal. El Pájaro was pas een paar dagen bij Dundee, dus hem opstellen leek Bonetti onverstandig. Toch wilde hij hem wel meenemen om te laten zien wat het voetballen in de SPL zou inhouden. Caniggia was onderweg vooral onder de indruk van de harde wind. Het leek hem erg koud om nu buiten te staan.

Tijdens de warming-up viel het veel spelers op dat er nog nooit zoveel fans van Dundee FC waren meegereisd naar Pittodrie dan deze dag. Maar liefst 3000 mensen hadden de trip naar het noorden ondernomen en dat allemaal om Caniggia te zien. Dundee startte erg goed en kwam zelfs op een 0-1 voorsprong door player-manager Bonetti. Het liep zelfs zo lekker dat hij Caniggia erin durfde te zetten vlak voor de rust. Een domme overtreding in het begin van de tweede helft zorgde er echter voor de Dundee met tien man kwam te spelen en Aberdeen ging druk zetten. Keeper Rob Douglas van Dundee moest vaak handelend optreden. In de negentigste minuut werd Caniggia onderuit geschopt en rood voor Aberdeen. Even later kreeg Caniggia zijn eerste grote kans en hij rondde die uitstekend af. Claudio had laten zien dat hij het nog steeds had en mocht na afloop voor de camera wat clichés over Schots voetbal zeggen.

Zo’n 7500 mensen kwamen naar Dens Park voor de volgende wedstrijd, thuis tegen Motherwell. Veel meer dan normaal en allemaal kwamen ze voor een man: Claudio Caniggia. Alles werd uit de kast gehaald door de fans van Dundee. Argentijnse vlaggen, voetbalshirts van Argentinië met Caniggia achterop en fans die een pruik van blond stro hadden opgezet met een haarbandje erin om op Caniggia te lijken. De focus van Schotland lag die dag niet op een van de grootmachten uit Glasgow, maar op Dundee. De teleurstelling was dan ook groot toen Motherwell al na vijf minuten met 0-2 voorstond. Daarna begon echter de Caniggiashow met als hoogtepunt een wereldgoal. Van buiten de zestien lobt hij de bal perfect over de keeper van Motherwell heen. Zelfs de grootste criticasters van de aankoop zijn nu om: de club heeft een wereldster in huis. Dit is de speler waar iedereen het over vijftig jaar nog steeds zal hebben. Hier een [url= filmpje]http://www.veoh.com/videos/v552509jAxdwztp]filmpje[/url][/url] van zijn debuut tegen Aberdeen en zijn eerste thuiswedstrijd tegen Motherwell.

Caniggia begint zich langzaamaan steeds meer thuis te voelen bij Dundee en prijst de gemoedelijkheid van de Schotten, maar dan is het derbyday in Dundee. Amper een maand in Schotland, mag Caniggia al meedoen in een van de grootste derby’s in Schotland: Dundee United v Dundee FC. De situatie in Dundee is sowieso bizar, want beide stadions liggen in dezelfde straat minder dan 200 meter van elkaar vandaan. Nergens in de UK liggen de stadions van twee profclubs zo dicht bij elkaar. Caniggia begreep het belang van deze wedstrijd en ging dan ook helemaal los op het veld. Zijn directe tegenstanders (hij zou er drie krijgen die wedstrijd) draaide hij helemaal tureluurs. Achteraf gezien is dit misschien wel zijn beste wedstrijd geweest bij Dundee, want wat was hij in vorm. Zelf scoorde hij de 0-1 en gaf de assist voor de 0-2, wat tevens de eindstand zou zijn. Na afloop werd er nog net geen standbeeld voor hem opgericht, maar het scheelde niet veel.

De week erop scoorde Caniggia weer twee goals, ditmaal was St. Mirren de tegenstander. In deze wedstrijd kreeg hij ook voor de eerste maal een publiekswissel. Er werd na afloop al hardop gesproken over Europees voetbal, want Dundee was op dat moment de sensatie van de SPL met Claudio als stralend middelpunt. Helaas raakte hij geblesseerd en zakte Dundee wat weg. Toch was hij op tijd terug voor de return van de Dundee derby op Dens Park. Het werd een heroïsch gevecht, met opnieuw een briljante Caniggia die scoorde en een assist gaf. Helaas was het niet genoeg, want Dundee United won met 2-3. De Dees konden echter wel pochen met het feit dat zij de beste speler van de stad Dundee hadden. Dat bleek wel in maart, toen Dundee af moest reizen naar Ibrox. Tegen de Rangers werd het opnieuw een show van Caniggia met een geniaal doelpunt en een prachtige assist. De Rangers bleven verbijsterd achter, want Caniggia sneed als een warm mes door de boter genaamd de Rangers verdediging. Door deze 0-2 was Celtic eigenlijk zo goed als zeker kampioen. Caniggia had weer de headlines gehaald.

Die headlines haalde hij ook toen hij zijn eenjarig contract met 2,5 jaar verlengde. Bijna niemand had namelijk verwacht dat Caniggia nog langer op Dens Park te zien zou zijn na dit geweldige seizoen. Hij bleek het echter zo naar zijn zin te hebben, dat hij graag zijn carrière afsloot bij Dundee. Dankzij Caniggia werd de “cut” gehaald (eerste zes van de SPL) en mocht Dundee uitkomen in de kampioenscompetitie. Helaas raakte Caniggia vlak daarvoor geblesseerd in een wedstrijd tegen Celtic, waardoor hij niet kon spelen in die laatste wedstrijden. Achteraf zou blijken dat het doelpunt tegen de Rangers zijn laatste zou zijn voor Dundee. De club had namelijk veel schulden en moest spelers verkopen. Caniggia voelde zich verraden, want die wilde bij Dundee blijven, terwijl de eigenaar met hem aan het luren was. Hij had Claudio alleen maar het contract laten tekenen om een hogere transfersom te bedingen. Met pijn in het hart moest Caniggia vertrekken. Rangers betaalde 1,5 miljoen pond voor hem en daar bleek hij nog twee goede jaren te hebben. Toch zou Dundee voor altijd zijn club in Schotland blijven en de fans zullen hem nooit vergeten, want in dat ene jaar zette hij Dundee in vuur en vlam.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 10:48 schreef Cruoninga het volgende:
Is de aanhang van Dundee niet in opstand gekomen tegen de voorzitter toen die tegen zijn zin verkocht werd? Moet wel bizar geweest zijn. De fans van de Rangers waren al onder de indruk toen Ronald de Boer naar Ibrox kwam, laat staan Caniggia naar Dundee.

Ik heb de OP in spe gewijzigd. Opzich mogen er nog wel wat meer ' bekende spelers' bij, maar zelfs bij Hearts kan ik niemand vinden die in aanmerking zou komen. Misschien dat een Caniggia-achtige transfer deze zomer nog wat extra's bied.

Er was flink wat gemor, maar Dundee bleek een aantal jaar later 23 miljoen pond schuld te hebben. De fans zijn blij dat de club nog bestaat. Het was wel een enorme tegenvaller dat hij verdween, vooral omdat hij het bij de Rangers ook nog goed heeft gedaan.

Je hebt bij ICT die Roemeense international, Marius Niculae. Die Berra is wel een goede speler bij Hearts.

20/07/2008



The Birth of the Scottish League

Waar de Engelsen in 1888 voor het eerst een competitie opstarten (op initiatief van de Schot William McGregor) deden de Schotten er iets langer over. Toch kon het daar niet uitblijven, want zowat alle goed spelers vertrokken zuidwaarts. In 1890 was het dan zover en was er ook een Scottish League met het rare aantal van elf deelnemers. Opvallend was dat er in Schotland werd gekozen voor een amateurcompetitie, in tegenstelling tot de Engelse League. De beste Schotse club van die tijd, Queen’s Park, deed niet mee. Zij vonden Leaguevoetbal verderfelijk, want de verwachting van de club was dat uiteindelijk ook de Schotse League professioneel zou worden. Een juiste gedachte, want in 1893 zou dat inderdaad gaan gebeuren. Toch besloot Queen’s Park, zij het als pure amateurs, in 1900 deel te gaan nemen aan de League.

Het eerste wat opvalt is dat er relatief veel clubs zijn verdwenen. Maar liefst vijf van de elf clubs bestaan niet meer. Als je dat vergelijkt met Engeland, waar slechts een van de twaalf oprichters is verdwenen, is dat erg opvallend. Wat nog meer opvalt is dat tien van de elf clubs uit het westen van Schotland kwamen en dan met name Glasgow en omgeving. Hearts is de enige uitzondering. Bij die Glasgowse clubs zaten ook al beide Old Firm clubs. Eigenlijk hebben die vanaf het begin af aan gedomineerd, op de eerste twee jaar na. Toen was er namelijk een andere club die heerste: Dumbarton FC, nu een kleine club in de laagste Schotse profdivisie. De eerste titel was nog een gedeelde met de Rangers. Het jaar erop won Dumbarton hem wel alleen. Daarna was het echter over met de pret voor de andere clubs en verdeelden Celtic en Rangers de meeste titels onder elkaar.

Hieronder de elf clubs en waar ze vandaag de dag uithangen:

Abercorn (Paisley)
Failliet in 1920

Cambuslang (Cambuslang)
Failliet in 1897

Celtic (Glasgow)
SPL

Cowlairs (Glasgow)
Failliet in 1896

Dumbarton (Dumbarton)
Third Division

Heart of Midlothian (Edinburgh)
SPL

Rangers (Glasgow)
SPL

Renton
Failliet in 1921

St. Mirren (Paisley)
SPL

3rd Lanarkshire VR (Glasgow)
Failliet in 1967

Vale of Leven (Alexandria)
Junior League

quote:

Op zondag 20 juli 2008 17:09 schreef Cruoninga het volgende:
Ik kan die post niet meer wijzigen, maar bij het volgende topic zal je wel worden toegevoegd. Pittodrie is het enige Schotse stadion waar ik ooit een wedstrijd heb gezien (1-0 winst op Hibs). De omgeving is ook bijzonder. Vlakbij de Noordzee (In de rug van die grote tribune waardoor de fanatieke aanhang van Aberdeen daar uit de wind zit, in tegenstelling tot het uitvak) en verder omgeven door enkel met gras begroeide heuvels met een kerkhof erop. Mooie ervaring.

Die donkere Nederlander die later naar NEC is gegaan deed toen nog mee. Ben zijn naam even kwijt.

Snoyl?