Haggis, Kilts & Bagpipes: Schots voetbal in 2009/2010.

Ben net terug van vakantie. Zometeen maar eens Dundee United v Celtic gaan kijken.

Bij Hibs is er een flink conflict tussen Mixu en een aantal spelers. Ik verwacht dat de Fin binnenkort eruit gegooid gaat worden.

Met Loovens ben ik half tevreden. Zijn aankoop betekent dat Tamas niet komt en die had ik toch wel erg graag gezien. Nu nog een creatieve middenvelder en de selectie is rond.

18/08/2008



League Preview #1

Weer terug van vakantie kan ik me weer op het Schotse voetbal gaan storten. Er is veel gebeurd in de week dat ik weg ben geweest. Twee competitierondes zijn gespeeld en er is door de teams uit de lagere divisies bekervoetbal gespeeld. Maar eerst terug naar de SPL, toch de belangrijkste competitie. Wat het eerste opvalt is de koploper. Promovendus Hamilton verbaasde alles en iedereen door in de eerste wedstrijd Dundee United te verslaan. Nog groter was de verbazing toen de mannen van Billy Reid Inverness CT versloegen in eigen huis. ICT had namelijk een ronde eerder voor het eerst in zijn geschiedenis lokale rivaal Aberdeen verslagen en nog wel op Pittodrie. ICT was dus de grote favoriet tegen de Accies, maar die wonnen en staan nu, op doelsaldo op plek één. Buiten Hamilton is er nog een club die nog geen punt verloor en dat zijn de Rangers. Ze spelen weer eens betonvoetbal en mochten hun handjes dichtknijpen nadat ze met geluk wonnen bij Falkirk. De overwinning tegen Hearts ging een stukje soepeler en doordat de club geen Europese beslommeringen heeft kan het best een tijdje gaan duren voordat ze punten gaan verspelen.

Waar aan de bovenkant Hamilton de positieve verrassing is, is aan de onderkant lokale rivaal Motherwell de negatieve verrassing. De Steelmen, vorig jaar nog knap derde en binnenkort bekend met zijn Europese tegenstander, verloren allebei de wedstrijden. De 3-2 nederlaag in en tegen Hearts kon dan nog, maar de 0-1 thuisnederlaag tegen Aberdeen, een team waar Motherwell heel vaak van wint, was onverteerbaar. Er is nog wat geld in kas en de verwachting is dat de club toch op zoek gaat naar een vervanger voor Ross McCormack, die toch wel heel erg wordt gemist. Buiten Motherwell staat ook Falkirk nog op nul punten, maar die club had met een thuiswedstrijd tegen Rangers (die nog bijna werd gewonnen) en een uitwedstrijd tegen Hibs een zware start.

Dundee United is een andere club die zijn eerste wedstrijd negatief verraste met de nederlaag tegen de Accies. Gisteren namen de Arabs wraak door een punt te pakken tegen Celtic. Deze wedstrijd heb ik gezien en het was een terecht punt. Bij Celtic ontbrak de nodige creativiteit, hoewel Scott McDonald het allang had moeten beslissen gezien de kansen die hij kreeg. Jammer dat Celtic nu alweer aangewezen is op achtervolgen. Misschien dat er nog een broodnodige aanvallende aankoop bijkomt, waarbij de standaardnamen Maloney en McFadden weer rondzingen. Met beide spelers zou ik tevreden zijn. Komend weekend weer een speelronde, waarbij Aberdeen v Rangers eruit steekt, maar ook de wedstrijd tussen Motherwell en Dundee United erg interessant is om te volgen. De verliezer van deze wedstrijd zal namelijk wel een erg slechte seizoensstart hebben.

Ik zal ook iedere keer proberen een kleine update te geven van de andere Schotse clubs. In de First Division was gisteren namelijk de topper tussen St. Johnstone en Dunfermline. Door de nederlaag van Dunfermline op de eerste speeldag moest er gewonnen worden in Perth en dat gebeurde dan ook. Na negentig minuten stond het 0-3 en daarmee stijgen de Pars ineens gigantisch bij de Bookies als titelfavoriet, ondanks een huidige tweede plek. Bovenaan staat momenteel nog steeds Dundee FC, met zeven punten uit drie wedstrijden. Voor de rest staat alles nog dicht bij elkaar en is er geen club meer met nul punten. Ross County pakte namelijk zijn eerste punt in Cumbernauld tegen Clyde. Blij zullen de Highlanders er niet mee zijn geweest, want na negentien minuten stond het nog 0-2. Toch verwacht ik niet dat Ross County uiteindelijk onderaan zal staan, daarvoor hebben ze een te lastig begin gehad en heeft de club teveel kwaliteit.

19/08/2008



My Scotland Trips #1

Heart of Midlothian v Celtic 2-1 (06/08/2006)

49e Bednar 1-0
65e Petrov 1-1
87e Bednar 2-1

Toeschouwers: 16822

Aangezien ik binnenkort weer eens naar Schotland ga om wat voetbal te bekijken en ik van plan ben om de verslagen daarvan ook hier te plaatsen, ga ik alvast wat oudjes plaatsen. Dit eerste verslag is van Hearts v Celtic, mijn ontgroening in Schotland en de eerste keer dat ik Celtic weer live zag sinds 2001.

Na Celtic jarenlang via internet en consorten te hebben gevolgd, was het in 2006 eindelijk zover. Ik ging de Bhoys voor het eerst aan het werk zien in Schotland. Niet in een thuiswedstrijd, maar in Edinburgh op Tynecastle. Na de Old Firm eigenlijk de mooiste wedstrijd, want Hearts wordt in Schotland gezien als de kleine broer van de Rangers. De club is ook lange tijd antikatholiek geweest en de BNP kwam graag flyers uitdelen bij het stadion na wedstrijden. Sektarische gezangen zijn ook regelmatig te horen in het westen van Edinburgh, dus de naam Mini-Huns is niet meer dan terecht. Voor ons was dit natuurlijk ook extra leuk, want het zou de sfeer alleen maar ten goede kunnen komen.

Persoonlijk heb ik niet echt een hekel aan Hearts. Ik heb meer op met de stadsgenoot Hibernian, maar Hearts heeft ook zijn aantrekkelijke punten. De naam bijvoorbeeld, Heart of Midlothian, is geweldig. Via een dansclub en een roman, die ook zo heten, kom je uiteindelijk terecht bij een gevangenis met de naam Heart of Midlothian die in Edinburgh stond. Op de plek waar eens de gevangenis stond, ligt nu gedenksteen. Deze gedenksteen heeft grote gelijkenissen met het huidige logo van Hearts, waar de Hibs-fans graag van profiteren. De traditie wil namelijk dat voorbijgangers op het logo spugen, aangezien het eerst een gevangenis was. Een fan van Hearts zal dat niet snel doen, maar de Hi-Bees die passeren laten zich dat geen twee keer zeggen. Onder het mom van traditie hooghouden worden er met regelmaat groene (zelfs dat nog) rochels op het logo gespuugd.

Hearts wordt, samen met Hibernian en Aberdeen, gezien als de grootste club na de Old Firm. Alledrie de ploegen maken aanspraak op de titel "Derde club van het land". Alledrie wonnen ze vier landstitels. Wat betreft Schotse FA Cup loopt Hibernian (tot vreugde van de Heartsfans) met tweemaal winst achter op Hearts en Aberdeen, die hem zeven maal wonnen. Qua League Cups is Aberdeen wel de sterkste met zesmaal winst, tegenover Hearts en Hibs vier. Wat dat betreft kun je eigenlijk Aberdeen als derde club van het land zien (mede ook door de winst in de EC II), maar bij Hearts zijn ze het daar niet mee eens. Zij wijzen op het feit dat veel van de prijzen werden gewonnen onder Ferguson en dat de club geen grote traditie heeft. Ook de stad Aberdeen wordt als minder gezien, want wat heb je daar nu behalve olie? Nee, dan Edinburgh met zijn kastelen, monumenten en historische "Royal Mile". Glasgow wordt dan ook nog een beetje serieus genomen (hoewel niet al te veel), maar Aberdeen? Nee, dat kan echt niet en daarom is Hearts groter dan Aberdeen is de beredenering.

Met die traditie koketteren ze graag bij Hearts. De club was een van de founder members van de Scottish League in 1890 en tijdens de “Great War” stierven er in de Franse modder veel spelers voor het vaderland. Er is zelfs een monument opgericht voor deze gevallen strijders. Dit is overigens ook een punt wat veel stof doet opwaaien tussen Hearts en Rangers, want waar de Hearts spelers zich vrijwillig opgaven voor de oorlog, zijn er relatief weinig Gers naar het front gegaan. Bill Struth, destijds manager van de Rangers, zorgde ervoor dat zijn spelers makkelijke baantjes kregen in het leger of helemaal niet gingen. Voor een zo Britsgezinde club is dat belachelijk, vonden ze bij Hearts en zo nu en dan wordt er nog aan gerefereerd tijdens wedstrijden tussen de twee Protestantse ‘broeders’. Vooral het feit dat er meer spelers van Celtic zijn gegaan en gestorven wordt regelmatig aangehaald in spreekkoren.

Met Celtic is ook meteen de tegenstander genoemd op deze zesde augustus. Het was de tweede speeldag in de Schotse competitie en achteraf bleek deze wedstrijd tussen de nummer een en twee te gaan. De Rangers hadden een dramatisch slecht jaar en zouden slechts als derde eindigen. Celtic werd relatief simpel kampioen, maar naar aanleiding van deze wedstrijd hadden we dat niet verwacht. Verzachtende omstandigheden waren er ook, want Celtic had een paar dagen voor deze wedstrijd een lucratieve, maar vermoeiende, trip naar Japan gemaakt. Nakamura is daar een halfgod bleek wel, want er zaten in ons vak ook Japanners de wedstrijd te filmen. Dat ze puur voor Naka kwamen bleek wel doordat ze verdwenen nadat hij gewisseld was, maar dat is voor later. Eerst nog even een stapje terug in de tijd.

Dat we naar Tynecastle gingen was eigenlijk toeval, maar wel een erg mooi toeval. We wilden namelijk naar Preston North End gaan, aangezien die oude Main Stand zou gaan verdwijnen. Het was het eerste weekend van het seizoen en er werd nog niets gespeeld in de Premier League. Vandaar dat er ook amper iets werd gespeeld op zondag. Slechts Derby County speelde thuis, maar daar was een van ons al geweest en om hem nog een keer naar Pride Park te laten gaan was onmenselijk. Een blik naar het noorden leerde ons dat daar Hearts v Celtic werd gespeeld. Buiten het feit dat het een zeer aantrekkelijke wedstrijd was, was een extra pluspunt dat we Tynecastle konden zien. Dat stadion werd ook bedreigd door de sloophamer, dus was het mooi dat we dat nog konden zien voordat het weg zou gaan.

Tynecastle heeft ook nadelen. Het stadion ligt namelijk midden in een woonwijk aan de ene kant en industrie aan de andere kant. Dat zorgt voor een enorm parkeerprobleem, ondanks dat we vrij vroeg waren. Alle bedrijven in de buurt hadden al dreigborden opgehangen tegen het parkeren. Met wielklemmen, parkeerbonnen en wegslepen werd gedreigd. Gelukkig is er dan nog altijd de foute Amerikaanse multinational McDonalds. Het vreten daar is niet weg te krijgen, maar de gratis wc's en parkeerplekken zijn wel goed te doen. De Mac was op korte afstand van het stadion, dus we waren er zo. Het standaardrondje lopen rondom het stadion was helaas niet mogelijk doordat het stadion zo in zijn omgeving zit opgesloten. Dan maar de andere standaarddingen doen, zoals programmaboekje kopen en de tickets ophalen.

Bij het ticket ophalen (erg mooi ticketoffice trouwens daar bij Hearts) was het nog even peentjes zweten. De club zou de tickets eigenlijk op sturen, maar dat was niet gebeurd. Er was ook iets mis gegaan met de seizoenskaarten, waardoor veel mensen nu gingen klagen waarom die nog niet binnen waren. Problemen, problemen en nog eens problemen. Gelukkig kregen we wel de kaartjes mee, maar de naam "Vrijheidsstraat" was niet echt goed gespeld. Er stond iets van Vrityystttrstts. Ach ja, we hadden in ieder geval de tickets en konden op zoek naar onze turnstiles. We kwamen tijdens het lopen veel Bhoys tegen. Er was opvallend weinig animositeit tussen beide supportersgroeperingen. Iets wat ik wel verwacht had, maar het was wel lekker rustig zo. De turnstiles bleken nog dicht, dus het was nog even wachten voordat we naar binnen konden.

Uiteindelijk konden we Tynecastle betreden en het bleek dat we superplaatsen hadden. We zaten zowat tegen het scheidingsdoek aan wat de beide supportersgroeperingen uit elkaar hield. Om ons heen zat de fanatieke aanhang, terwijl aan de andere kant van het doek de fanatieke aanhang van Celtic stond. Dit kon wel eens een wedstrijdje worden met suizende oren, dachten we vooraf. Het bleek er al meteen fanatiek aan toe te gaan bij de warming-up en dat kwam mede door Neil Lennon. Deze katholieke Noord-Ier is namelijk niet de meest populaire speler bij protestantse clubs in Schotland. De anti-IRA liedjes begonnen al vrij snel de kop op te steken wat ervoor zorgde dat de Celticaanhang het Ierse volkslied “The Soldiers Song” begon te zingen. De toon was al snel gezet, want het zou de hele wedstrijd doorgaan met liedjes die op het randje waren.

We hadden trouwens wel geluk dat het op de tribune knetterde, want op het veld ontspon zich een erg matig duel. Hearts vond ik iets beter, maar ook die maakten eigenlijk weinig indruk. Celtic viel vooral op door zijn opvallende uitrusting: groen-zwarte verticale strepen. De eerste helft eindigde dan ook met 0-0, maar over de wedstrijd hadden we het amper in de rust. De sfeer was hetgeen waar we van genoten. Sommige mensen waren alleen maar bezig met elkaar uit te dagen en amper met de wedstrijd. Eigenlijk onbegrijpelijk, maar voor ons erg vermakelijk. De meest fanatieke zat gelukkig vlak voor ons. Het was een oude hooligan (tussen de veertig en de vijftig zal hij zijn geweest) vol met de tattoo's, waaronder een van Chelsea. Logisch, want Chelsea is een van de "Blues Brothers", de clubs die anti-Iers en pro-Brits zijn. Een Chelsea wordt dus wel gewaardeerd bij Hearts, vandaar dat deze oude hoolie die tattoo had. Voor de rest was hij erg opvliegend en maakte hij continue keelsnijdgebaren. Altijd leuk om achter zo iemand te zitten.

In de tweede helft werd het voetbal iets beter en na vier minuten scoorde Bednar, een van de spitsen van Hearts, de 1-0. Met pijn en moeite stonden Chocovla en ik op, om niet teveel op te vallen als Celticfans, maar juichen deden we niet. Uiteraard kwam daarna het eerste sektarische lied. Het verboden “Billy Boys” werd gezongen door de Heartsaanhang, die ineens sterk in mijn achting daalde. Het werd wat onvriendelijker en de "Heartsman met Chelsea-tattoo" begon zich op te werpen als de üuberprovocateur. Dat was dan weer wel leuk. Op het veld werd ondertussen het verschil tussen de Engelse competitie en de Schotse competitie duidelijk. Lennon en Hartley ging in een stevig duel en beide spelers schuurden over het gravel buiten het veld. Waar in de Engelse competitie tegenwoordig met een hoop gehuil om een vrije trap zou worden gevraagd, gingen hier beide spelers gewoon door alsof er niets was gebeurd. Hulde.

Celtic begon op het veld ook wat meer te presteren en Petrov trapte de 1-1 erin. Ik kon me niet meer inhouden en ging, zij het niet overdreven, juichen. Gelukkig zag de "Heartsman met Chelsea-tattoo" me niet, want dan was ik waarschijnlijk het haasje geweest. Helaas bleef het niet bij 1-1 en scoorde drie minuten voor tijd, echte Duitsers dus, Hearts de 2-1. Opnieuw die Bednar. De "Heartsman met Chelsea-tattoo” werd helemaal gek. Buiten schelden en wankergebaren maken ging hij helemaal uit zijn plaat. Hij stapte over de afscheiding heen en wilde de duizenden Celticfans te lijf gaan. Bizar genoeg werd hij niet verwijderd uit het vak, maar mocht hij gewoon zijn gang gaan. Hij werd even toegesproken door de stewards en mocht weer gaan zitten. Op zijn plek bleef hij doorgaan met provoceren. Wat een figuur.

Helaas bleef het 2-1 en zag ik voor het eerst in mijn leven Celtic live verliezen. Buiten het resultaat om was het wel een geweldige dag. Stadion was fantastisch, de sfeer was super en de randverschijnselen mochten er ook zijn. Nadat het stadion was leeggelopen maakten we nog wat foto's en viel het ons pas goed op hoe stijl de tribunes waren. Ondanks dat alleen de Main Stand authentiek was, waren de drie nieuwe tribunes ook echt heel mooi. Maroonkleurige stoeltjes zie je niet vaak en met het logo in het midden waren de tribunes helemaal af. Het is jammer dat er plannen zijn om die Main Stand te slopen, want momenteel is dit toch wel een van de mooiere stadions in Groot-Brittannië. Er zijn vervelendere plekken om ontgroend te worden op stadiongebied in Schotland.

Ik ben een beetje te lam om allemaal linkjes te maken naar de foto’s, maar voor de liefhebber staan ze hier

20/08/2008



The Thisle

Inverness Caledonian Thistle, Partick Thistle, Meadowbank Thistle, Buckie Thistle, Bathgate Thistle en ga zo maar door. Schotse voetbalclubs lijken een obsessie te hebben met de distel. Goed, die paarse bloem zit er wel leuk uit, maar die doorns maken het plantjes niet echt knuffelbaar. Waarom dan toch die keuze voor die naam en het opnemen van het plantje in het logo van de verschillende clubs? De verklaring is erg simpel, want de distel is het nationale symbool van Schotland. En deze club willen zich duidelijk uiten als Schots, vandaar dat er voor de distel gekozen is als tweede naam in plaats van standaardtoevoegingen als “United”, “City” of “Town”. Maar hoe die gekke Schotten erbij komen om het plantje uit te roepen tot een nationaal symbool is ook weer een vraag.

Voor een verklaring daarvoor moeten we terug naar de elfde eeuw. De tijd waarin Europa zuchtte onder aanvallen van Vikingen. Schotland, wat erg dicht bij Scandinavië lag, was daarop zeker geen uitzondering. Sterker nog, het land werd zowat het meest geteisterd door de Noormannen. In de elfde eeuw werd Schotland zowat ieder jaar binnengevallen en daarna werd er flink geplunderd, gemoord en verkracht. De Schotse adel probeerden hun kastelen daarom steeds beter te beschermen, waar de Vikingen dan weer een list op moest verzinnen. Een van die listen was om ’s nachts in het donker aan te vallen. Ze deden dit blootsvoets om zo min mogelijk geluid te maken. Een van de Vikingen trapte echter op een distel en schreeuwde het uit van de pijn. De Schotten waren meteen gealarmeerd en konden de aanval afslaan.

Sindsdien is de distel een belangrijk symbool. Later kwam er ook nog een belangrijke ridderorde in Schotland die, ter ere van het plantje, de “Order of the Thistle” werd genoemd. Een zeer prestigieuze ridderorde, want ridders (16 maximaal) die daar lid van werden stonden boven de overige Schotse ridders. Als je in Schotland loopt zie je ook overal spullen met daarop een distels en vaak zit hij ook verwerkt in hekwerken. Tegenwoordig zijn er nog maar twee profclubs met de “Thistle”, Inverness Caledonian Thistle en Partick Thistle. De laatste wil hiermee extra zijn Schots zijn accentueren. Vooral omdat de beide grootmachten uit de stad meer dwepen met Ierland en Groot-Brittannië. Buiten deze twee clubs heeft ook Livingston een distel in zijn logo. Dit omdat de club destijds de licentie heeft overgenomen van Meadowbank Thistle, een club uit Edinburgh die daardoor in 1994 verdween. Het enige aandenken aan die club is nog die distel in het logo van de franchiseclub.

21/08/2008



36-0

Vroeger had je nog geen internet, mobiele telefoons of andere moderniteiten. Zodoende konden er wel eens een misverstand ontstaan. Zo ook in de Scottish Cup van 1885/1886. De Schotse bond schreef een aantal clubs aan om ze er op attent te maken dat de inschrijving voor de beker weer startte. Een van de clubs die zo’n brief kreeg was Orion uit Aberdeen. Het was echter niet Orion FC, maar Orion Cricket Club toevallig ook uit Aberdeen. Een klein misverstandje, maar dat moet kunnen. De cricketers vonden het wel grappig en schreven zich in onder de naam Bon Accord FC. Deze naam ter ere van de wachters van het Aberdeen Castle ten tijde van de Schotse onafhankelijkheidsoorlog. De Schotse bond zag er weinig kwaads in om ze mee te laten doen en zodoende ging de naam Bon Accord FC in de grote pot voor de eerste ronde van de Scottish Cup. De tegenstander was meteen een mooie, want Arbroath FC speelt ook in Angus en met een beetje fantasie kun je het echte derby noemen.

De cricketers reisden op twaalf september 1885 vol goede moed af naar het vissersplaatsje waar het altijd koud is en regent. Arbroath was destijds een goede ploeg in Schotland en die vroegen zich af tegen wie nu moesten uitkomen,. Van Bon Accord FC hadden ze nog nooit gehoord. De spelers van Arbroath namen de wedstrijd dan ook erg serieus en bereidde zich er goed op voor. In Schotland was destijds nog geen voetbal in een competitie en de Scottish Cup was het hoogste haalbare voor Schotse clubs. De goede voorbereiding wierp zijn vruchten af, want bij rust stond het al 15-0. Na de rust werd er nog een tandje bijgeschakeld en na negentig minuten stond het 36-0 met ondermeer dertien goals van John “Jocky” Petrie. Tot op de dag van vandaag een wereldrecord bij een wedstrijd op het hoogste niveau. Het is een paar jaar geleden wel geëvenaard door Archie Thompson (de ex-PSV’er) voor Australië dat toen tegen Samoa won met 31-0.

Een van de meest opmerkelijke momenten vond plaats toen het ging regenen. De keeper van Arbroath, Jim Milne, vroeg aan een van de toeschouwers een paraplu, want hij kreeg geen schot op doel te verwerken en was flink aan het verkleumen. Eigenlijk was de 36-0 nog te weinig, want de scheidsrechter had zo’n medelijden met de cricketers dat zeven goals van Arbroath afkeurde. Na afloop kreeg scheidrechter Stormont zelfs een beetje spijt van die actie, want hij verklaarde: “My only regret was that I chalked off seven goals, for while they may have looked doubtful from an offside point of view, so quickly did the Maroons carry the ball from midfield, and so close and rapid was their passing, that it was very doubtful whether they could be offside.” 43-0 was dan wel imponerender geweest, het wereldrecord staat nog steeds getuigde de volgende link: http://news.bbc.co.uk/spo(...)arbroath/1060462.stm

Aan aantal kilometer zuidelijker speelde Dundee Harp op dat moment met Tom O’Kane in de gelederen. Deze O’Kane was een ex-speler van Arbroath en woonde nog altijd in datzelfde plaatsje. Dundee Harp had ook een tegenstander uit Aberdeen die dag: de Aberdeen Rovers. Dit was wel een voetbalteam, maar bestond uit even grote prutsers als Bon Accord. De wedstrijd eindigde in 37-0, volgens de scheidsrechter. Volgens de secretaris van Dundee Harp notabene klopte dit niet, want hij had “slechts” 35 doelpunten geteld. Na driftig overleg werd besloten om 35-0 op het formulier in te vullen. De secretaris van Dundee Harp wist namelijk dat ze met die uitslag het record in handen hadden. O’Kane stuurde via de telegraaf een berichtje naar zijn oude club om te zeggen dat hij met 35-0 had gewonnen en dat zijn transfer dus een slimme zet was. Vanuit Arbroath stuurde zijn ex-ploeggenoten meteen een berichtje terug dat zij met 36-0 hadden gewonnen. Bij Dundee Harp moesten ze hier smakelijk om lachen, want dit moest wel een grap zijn…

Na nog even wat pints te hebben weggewerkt om de 35-0 te vieren besloot O’Kane om terug te gaan naar zijn huis in Arbroath. Het was al laat in de avond toen hij op het station aankwam en overal werd hij, bekend als hij was als ex-speler van Arbroath, aangesproken op de 36-0 van Bon Accord. O’Kane kon het niet geloven en spoedde zo snel als hij kon naar huis. Zodra het licht werd de volgende ochtend sprintte hij vanuit Arbroath naar Dundee (toch zo’n 28 kilometer verderop) om bij zijn nieuwe club te gaan vertellen dat Arbroath daadwerkelijk met 36-0 had gewonnen. Een bepaalde secretaris van Dundee Harp kon zich op dat moment wel door zijn kop schieten. Had hij zijn mond gehouden en niet zo eerlijk gedaan, dan had Dundee Harp het record gehad. Zoals verwacht kreeg O’Kane iedere keer weer de uitslag te horen als hij voetbalfans tegenkwam. Er is niets over bekend of hij snel uit Arbroath is verhuisd, maar ik heb zo’n vermoeden van wel.

Arbroath FC won dat jaar de Cup niet. Ze overtuigden nog wel in de volgende twee ronde’s door Forfar Athletic (tegenwoordig ook profclub) met 9-1 te verslaan en de ronde daarop Dundee East End met 7-1 en de mededeling dat ze de groeten moesten doen aan Dundee Harp. In de vierde ronde was Hibernian echter met 5-3 te sterk, maar Arbroath had zeker voor kleur gezorgd dat jaar in de beker. Bizar genoeg heeft Arbroath vier seizoenen gekend waarin ze in totaal onder de 36 goal uitkwamen, voor het laatste in 02/03. Dat de 36-0 het belangrijkste wapenfeit van de club is blijkt wel uit de naam van de supportersvereniging “The 36-0 Club”. Overigens is Bon Accord ook niet vergeten, want er is een Juniorclub (zeg hoofdklasser) uit het plaatsje Shotts die zich, ter ere van de onfortuinelijke cricketers “Shots Bon Accord FC” heeft genoemd. Buiten de uitslag van Dundee Harp vind ik het meest bizarre aan dit verhaal dat Arbroath twee jaar na de 36-0 in de eerste ronde van de beker lootte tegen Orion FC. Ditmaal was het niet de cricketclub, die nooit meer meedeed, maar de voetbalclub. Het werd overigens maar liefst 20-0…

22/08/2008



Preview Speelronde #3

Wedstrijd van de week:

Aberdeen v Rangers
Veruit de lekkerste wedstrijd van deze speelronde voor de neutrale liefhebber. Sommige mensen beweren zelfs dat Aberdeen een grotere hekel heeft aan Rangers dan Celtic aan de Huns. Dat lijkt me nu overdreven, hoewel in de jaren tachtig dit een kraker van jewelste was. Tussen 1980 en 1988 speelden beide clubs 33x tegen elkaar en in de Rangers wonnen slechts drie van die wedstrijden. Een bizarre statistiek. De laatste jaren zijn de Dons minder succesvol tegen de Ibroxmen, maar afgelopen seizoen was er weer een van die avonden in Pittodrie. Celtic en Rangers hadden evenveel punten toen de laatste speelronde moest aanvangen. Aberdeen maakte op die laatste speeldag een einde aan de titelambities van de Rangers door met 2-0 te winnen. Ditmaal zie ik Aberdeen niet winnen. David Murray, de voorzitter van de Rangers, heeft geëist dat dit jaar de titel wordt gewonnen. Ondanks het missen van de CL is er voor 17 miljoen pond aan spelers gehaald, terwijl er slechts voor 8 miljoen is verkocht. Een groot risico, want de club stond er financieel al niet zo goed voor. De titel, en zekerheid op CL-voetbal, moet dit jaar dus gewonnen worden. Momenteel is er een voorsprong van twee punten op Celtic en die willen de Rangers graag meenemen naar Celtic Park volgende week als de eerste Old Firm plaats gaat vinden.

Laatste onderlinge ontmoeting: Aberdeen v Rangers 2-0 (22/05/2008)


Overige wedstrijden:

Celtic v Falkirk
Op papier is dit een makkelijke wedstrijd voor de Bhoys. Falkirk heeft nog geen punt gehaald deze competitie en achterin ziet het er erg instabiel uit, ondanks de karrenvracht aan ervaring daar. Ik verwacht ook wel dat Celtic gaat winnen, maar wat verliepen de wedstrijden moeizaam de afgelopen weken. Tegen St. Mirren werd slechts gewonnen na een penalty en tegen Dundee United werd het, terecht, een gelijkspel. Het gekke is dat er onder Strachan veel gewonnen wordt, maar nooit met een echt groot verschil, zoals onder Martin O’Neill vaak het geval was. Aan de andere kant is een 1-0 ook drie punten en volgende week kan de achterstand op de Rangers weer worden goedgemaakt tijdens de eerste onderlinge ontmoeting. Ik ben overigens benieuwd of verloren zoon Shaun Maloney speelminuten gaat maken. De gisteren gekochte speler is in mijn ogen de eerste echte versterking dit jaar.

Laatste onderlinge ontmoeting: Falkirk v Celtic 0-1 (27/01/2008)

Hearts v St. Mirren
Dit is een andere wedstrijd die op papier makkelijk te voorspellen is. Hearts moet dit makkelijk kunnen winnen. Bij St. Mirren ontbreekt iedere technische kwaliteit en scoren hebben de Saints nog niet gedaan dit seizoen. Bij Hearts lukt het scoren wel, maar is er weer volop hommeles door de excentrieke eigenaar Romanov. Meneer was ontevreden over keeper Banks en die mocht van hem meteen vertrekken en werd gedegradeerd tot jeugdtrainer. Altijd leuk voor een trainer als je zo’n stoorzender boven je hebt. Ik ben dan ook benieuwd hoe lang Laszlo het gaat volhouden op Tynecastle.

Laatste onderlinge ontmoeting: Hearts v St. Mirren 3-2 (19/04/2008)

Inverness CT v Hibernian
Inverness begon uitstekend door voor het eerst in zijn geschiedenis Aberdeen te verslaan en dan nog wel op Pittodrie. Meteen ging er een golf van optimisme door Inverness. Zou dit jaar ICT voor het eerst de “cut” kunnen halen? Het optimisme werd meteen afgestraft door Hamilton, dat in Inverness won vorige week. Tegenstander Hibs had de meeste dramatische voorbereiding die mogelijk was en na het verlies op de eerste speeldag leken de dagen van Paatelainen geteld. Een leuke 3-2 overwinning op Falkirk heeft zijn baan nog even gered, maar nog steeds staat de Fin op een bij de bookmakers als het gaat om de eerste manager die zijn koffers moet pakken.

Laatste onderlinge ontmoeting: Hibernian v Inverness CT 2-0 (23/02/2008)

Kilmarnock v Hamilton Acadamical
Een wedstrijd tussen twee teams die boven hun kunnen presteren. Hamilton doet het echt geweldig met twee overwinningen tot nu toe. Goed, ik verwacht ze eind september weer gewoon in de middenmoot, maar momenteel verdienen de jonge spelers en manager Billy Reid alle lof. Vandaag moeten ze tegen het team zonder spits, dus het best wel eens kunnen dat ze opnieuw met de drie punten aan de haal gaan. Kilmarnock zelf heeft slechts eenmaal gescoord in 180 minuten voetbal. Toch staan ze op vier punten, omdat de club betonvoetbal van het zuiverste soort speelt. Op zich logisch, want de club heeft amper aanvallende krachten onder contract staan. Leuk is het dus niet, maar wel effectief. Killie zal er alles aan doen om het rampscenario van vorig jaar te verkomen, vooral omdat er dit jaar geen zwakke broeder als Gretna meedoet.

Laatste onderlinge ontmoeting: Hamilton Acadamical v Kilmarnock 2-0 (25/09/2007)

Motherwell v Dundee United
Waar de vorige wedstrijd gaat tussen twee teams die veel beter presteren dan verwacht is dit er een tussen twee underachievers. Lange tijd speelden beide clubs vorig jaar om de derde plek, maar dit jaar loopt het nog niet echt. Goed, Dundee United pakte vorige wedstrijd een knap punt tegen Celtic, maar de nederlaag tegen Hamilton is nog niet verteerd. Tegenstander Motherwell doet het helemaal dramatisch. Nul punten hebben de mannen van Mark McGhee tot nu toe. Goed, een uitwedstrijd tegen Hearts kun je altijd verliezen, maar thuis tegen een zwak Aberdeen had er toch echt gewonnen moeten worden. De verliezer van deze wedstrijd gaat zware tijden tegemoet. Vooral Motherwell moet winnen, want de komende twee wedstrijden zijn een uitpot tegen Hibs en een thuiswedstrijd tegen Celtic. Niet echt makkelijke wedstrijden op papier.

Laatste onderlinge ontmoeting: Motherwell v Dundee United 2-2 (26/04/2008)

Haha, de Rangers hebben punten laten liggen. Wat zijn die mannen uit Aberdeen toch sympathiek

Nu maar hopen dat Celtic niet zelf punten laat liggen tegen Falkirk.

25/08/2008



Review Speelronde #3

Aangezien mijn school weer start en ik dus minder tijd heb, ga ik het aantal stukjes voor Haggis, Kilts & Bagpipes wat minderen. De planning is om iedere vrijdag met een vooruitblik te komen op het komende voetbalweekend, terwijl ik maandag met een terugblik zal komen over de gespeelde wedstrijden. Woensdag zal ik dan met een achtergrond- of historisch verhaal komen over het Schotse voetbal.

Wedstrijd van de week:

Aberdeen v Rangers 1-1
En de Dons hebben het opnieuw gedaan, punten pakken van de Huns. Echt terecht was het niet, want de Rangers domineerden. Vooral in de eerste helft hadden ze al flink afstand kunnen nemen, maar ondanks het aantrekken van drie nieuwe spitsen zit het in dat compartiment nog niet goed. Het zegt eigenlijk genoeg dat de bejaarde verdediger David Weir het doelpunt moest maken in de 24e minuut. Vlak voor rust maakte Derek Young gelijk en dat zorgde meteen voor een mentale knak bij de Rangers, want die kwamen na de rust amper in hun spel. Pas op het laatst kreeg Rangers weer een grote kans, maar het doelpunt van Beasley werd afgekeurd vanwege discutabel buitenspel. Altijd mooi als die figuren zelf een keertje geflest worden. De Rangers hebben hierdoor een kans gemist om de koppositie van Hamilton over te nemen en is de druk voor volgende week groot om niet te verliezen.


Overige wedstrijden:

Celtic v Falkirk 3-0
Na twee matige wedstrijden was het eindelijk eens goed wat Celtic liet zien. Het geluk hielp hierbij wel mee, want door de blessure van Vennegoor kwam verloren zoon Maloney erin. Wat een voetballers is dat toch, want zowat eigenhandig rolde hij Falkirk op. Technisch gezien is er geen speler in Schotland die in de buurt komt van Maloney. Keer op keer sneed hij door de verdediging van de Bairns heen, die blij mochten zijn dat het 3-0 bleef. Maloney kan weleens de sleutel zijn na een vierde titel op rij. Ik kan me bijna niet voorstellen dat hij er volgende week niet instaat tegen de Huns in de eerste Old Firm van het seizoen. O ja, de doelpunten werden gescoord door aanvoerder McManus (32e) en twee goals van Samaras (44e en 68e) die eindelijk eens langer dan een uur goed speelde. Loovens wil ik ook nog even apart benoemen, want die speelde een heel aardige wedstrijd. Ik was niet zo kapot van zijn aankoop, maar als die zo doorgaat zie ik hem zo in de basis komen.

Hearts v St. Mirren 2-1
Eindelijk scoorde St. Mirren dan eens. Het was niet genoeg voor de punten, maar de hatelijk nul is eindelijk weg. Billy Mehmet was de doelpuntenmaker, maar zijn doelpunt was waardeloos door de goals Mole en een penalty van Stewart. Hearts wint dus opnieuw een thuiswedstrijd, maar soepel gaat het nog steeds niet. St. Mirren heeft ondertussen alles tegen. Deze wedstrijd was er buiten de penalty tegen ook nog een discutabele rode kaart. Ik vind de club eigenlijk alles zich heen hebben van een degradatant.

Inverness CT v Hibernian 1-1
Toen ik de tussenstanden bekeek en zag dat Caley met 1-0 voorstond vreesde ik voor het lot van Paatelainen. Uiteindelijk zal de gelijkmaker van Nish, wat toch een erg goede aankoop in de winter is gebleken, hem nog wat tijd geven. De komende weken moeten er toch echt punten worden gehaald en nu de club twee thuiswedstrijden achter elkaar gaat krijgen zijn die mogelijkheden er ook. Bij Caley snappen ze er ondertussen niets van; tegen Aberdeen en Hibs ging het geweldig, maar tegen het kleine Hamilton juist niet. Ze zullen daar in het hoge noorden dus uitkijken naar de wedstrijden tegen de twee uit Glasgow.

Kilmarnock v Hamilton Acadamical 1-0
Killie slaagt er al weken in om de ogen van de kijkers te pijnigen en deze wedstrijd was het niets anders. Terwijl de jonkies van Hamilton aanvielen had Jim Jefferies zijn opstelling in beton gegoten. Kilmarnock deed werkelijk niets en na de lucky goal vlak voor rust werden ze er ook nog eens voor beloond. The Accies bleven strijden tot de 80e minuut, toen ze met tien kwamen te staan. Jammer dat ze geen punten hebben gepakt, want de nu staan de mannen van Billy Reid op plaats vier. Toch zal de koppositie na twee speeldagen worden gekoesterd door de jonge ploeg en zijn fans.

Motherwell v Dundee United 1-1
Met een gelijkspel schieten beide clubs helemaal niets op. De smaakmakers van vorig jaar zijn tot nu toe de teleurstellingen van dit jaar. Vooral voor Motherwell begint het dramatische vormen aan te nemen. Waar Dundee United nog kan wijzen op een zware thuiswedstrijd tegen Celtic en een uitwedstrijd tegen Motherwell, de nummer drie van vorig jaar, zijn er voor Motherwell geen excuses. Van alle subtoppers is Motherwell het minst verzwakt en ze hebben al twee thuiswedstrijden achter de rug, zonder daarbij de Old Firm te treffen. De komende drie wedstrijden zijn loodzwaar voor de Steelmen met uitwedstrijden tegen Hibs en Rangers en een thuispot tegen Celtic. Een punt uit zes wedstrijden is dan niet eens zo’n gekke gedachte.

27/08/2008



The First Old Firm

Doordat ik komende zondag weer naar de Old Firm ga wilde ik wel eens uitzoeken wanneer de eerste wedstrijd was gespeeld en of er wat achtergrond van te vinden waren. Ik weet dat het 5-2 voor Celtic is geworden, dus het is ook nog eens leuk om het uit te zoeken. Komende zondag trappen Celtic en Rangers af voor de 380e keer in de Glasgowse Derby. Tot nu toe wonnen de Rangers 151 maal en Celtic 136 maal. De goede rekenaars weten dan dat het 92 keer een gelijkspel was. De balans slaat mede door naar de Rangers door de dramatische veertig jaren van Celtic van 1927 tot de komst van Jock Stein in 1966, toen Celtic slechts driemaal kampioen werd door wanbeleid aan de top van de club. Maar nu eerst terug naar de allereerste Old Firm.

In 1887 zag Brother Walfrid, een Ierse geestelijke, wat het effect was van Hibernian op de Ierse gemeenschap in Edinburgh. Hij besloot dat er ook een voetbalclub in Glasgow moest komen met als doel geld in te zamelen voor de armen uit Oost-Glasgow. De club bestond dus al in 1887, maar speelde in 1888 pas zijn eerste wedstrijd. Vaak wordt dit jaartal dan ook als officiële oprichtingsjaar gezien. In het stadionnetje Celtic Park, op een steenworp afstand van het huidige Celtic Park wat in 1892 werd betrokken, zou op 28 mei 1888 de eerste wedstrijd worden gespeeld. De tegenstander werd Rangers, een goede club uit Glasgow, maar ook weer niet zo goed dat Celtic zou worden weggeblazen in zijn eerste wedstrijd. Dat zou wel het geval zijn geweest als het destijds oppermachtige Queen’s Park zou zijn uitgenodigd

Aangezien Celtic nog niet genoeg spelers had om een volledig sterk team op te stellen werden er maar liefst zeven geleend van Hibernian. Hibernian was in die jaren echt een topteam, dus met die spelers erbij stond er een team dat de Rangers goed partij zou kunnen bieden. Zoals ik al schreef was Rangers een goed team, maar geen superteam. De beste graadmeter is om te kijken naar de Scottish Cup, want de League zou pas in 1890 starten. De Cup was nog geen enkele maal door Rangers gewonnen, slechts twee verloren finales prijkten op het palmares. Een goed team dus, maar destijds zeker geen topteam. De opstellingen van die dag luidden als volgt:

Celtic: Dolan, Pearson, McLaughlin, W Maley, Kelly, Murray, McCallum, T Maley, Madden, Dunbar, Gorevin
Rangers: Nicol, McIntyre, Muir, McPherson, McFarlane, Meikle, Robb, McLaren, McKenzie, Souter, Wilson

Er kwamen uiteindelijk 2.000 nieuwsgierige toeschouwers op de wedstrijd af en die zagen Celtic met 5-2 winnen. Celtic had meteen indruk gemaakt en zou die blijven maken. De club zou in de jaren erop uitgroeien tot de grootste en meest succesvolle club in Schotland, dit tot ongenoegen van veel mensen. Celtic was namelijk de club van de armen immigranten (niet alleen Ieren overigens) en het kon toch niet zo zijn dat deze “buitenlandse” club de grootste zou blijvenen van Schotland. Queen’s Park was eigenlijk voorbestemd om de grote rivaal te worden van Celtic, maar die besloten amateur te blijven. Rangers vulde dat gat op en maakte zich in de 20e eeuw nog populairder door alleen spelers aan te nemen die protestants waren. Misschien wel de grootste rivaliteit van Europa was geboren.

Overigens is een van de verklaringen voor de naam van de “Old Firm” een stuk uit een krantenartikel wat verscheen na deze eerste wedstrijd op 28 mei. In dat artikel stond dat de spelers "got on so well that you would believe that they were old firm friends." Een andere verklaring is dat beide clubs elkaar nodig hebben om groot te zijn. Zonder Celtic of Rangers is de Schotse competitie een one-team show, dus als er ooit eentje zal overstappen naar de Engelse competitie dan zal de andere meteen volgen. De wedstrijden tussen beide zijn een van de redenen waarom er aardig wat tv-geld wordt betaald voor de competitierechten van de SPL. De beide clubs zijn dus als het ware een firma en omdat ze dat al zo lang zijn een is het een oude firma.

Overigens leuk om te noemen. Vandaag precies acht jaar geleden werd er ook een vroege Old Firm gespeeld. Martin O’Neill was net manager geworden na het rampjaar onder John Barnes. Het meest pijnlijke moment was dat de Rangers kampioen waren geworden op Celtic Park. Zowel Advocaat als O’Neill hadden flink geïnvesteerd in de selectie en wat volgde was een van de mooiste wedstrijden tussen beide clubs in de geschiedenis. Zelf zat ik op deze dag in de Irish Pub op de Korte Heuvel in Tilburg en ik kon amper geloven wat ik zag. Na twaalf minuten stond het al 3-0 en uiteindelijk werd het 6-2. Bobby Petta was die dag zo geniaal dat ik verwachtte dat die binnen een half jaar bij een van de Engelse topclubs zou zitten. Het liep wat anders, want Bobby kon niet van de verdovende middelen afblijven. Ik teken voor weer zo’n resultaat de komende wedstrijd.

Wat een hel. Een van de zwaarste nederlagen van de laatste jaren en dat heb ik moeten ondergaan

quote:

Op zondag 21 september 2008 17:04 schreef Cruoninga het volgende:

[..]

Er zijn de afgelopen jaren toch wel meer nederlagen geweest? Aangezien ze elkaar regelmatig tegenkomen staan daar al snel genoeg overwinningen tegenover, lijkt me. Als het nou 0-5 was geworden ofzo.
Maar kom maar op met de verhalen.


Jammer dat Riordan weg is? Voor Hibs van grote waarde gisteren. Killen speelt ook nooit toch? De Old Firm zou de rest van de competitie alleen moeten verzwakken als ze een basisplaats voor een bepaalde speler voor ogen hebben.

Motherwell trouwens slechts met 1-0 verloren bij Nancy. Zou tof zijn als er nog een vertegenwoordiger van het Schotse voetbal de poulefase zou halen.

Thuis 2-4 verliezen komt niet vaak voor. Slechte zaak, maar nationaal is het herstel weer wat ingezet. Gisteren vond ik zelfs de uitwedstrijd bij Villarreal vrij goed, daarbij in het achterhoofd houdend dat Celtic nog nooit een CL-uitwedstrijd heeft gewonnen. De derde plek lijkt me het maximale. Ik ga overigens zlef naar Man United v Celtic, maar heb weinig vertrouwen erin dat er daar punten gaan worden gehaald.

Ik vond Riordan best een aardige voetballer, maar hij en Strachan lagen elkaar niet. Ik zie Riordan liever spelen dan Killen die veel tekort komt, maar in ieder geval goed dat Riordan nu weer aan spelen toekomt.

Ik duim morgen ook voor Motherwell, want dat is alleen maar goed voor het Schotse voetbal.

01/10/2008



Empire Exhibition Trophy


In 1938 denkt Groot-Brittannië nog steeds de wereldmacht te zijn, maar in werkelijkheid zijn ze allang voorbijgestreefd door landen als de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie en Duitsland. Dit alles door de erfenis van de Eerste Wereldoorlog, waar Engeland zware verliezen leed en een soort gevoel van defaitisme aan overhield. Om dit maar niet onder ogen te hoeven komen deed Prime Minister Neville Chamberlain alles wat in zijn macht lag om een oorlog met Duitsland te verkomen en laat Duitsland zijn gang gaan in Europa. Achteraf zou dat toegeeflijke gedrag tevergeefs blijken te zijn, want Hitler’s plannen behelsden meer dan Sudetenland alleen. Toch leek in 1938 een wereldoorlog nog ver weg en Groot-Brittannië wilde laten zien dat ze nog serieus te nemen waren als grootmacht. Een van de manieren die ze daarvoor hadden was de British Empire Exhibition, een soort Expo voor alle landen die bij het British Empire hoorden.

In 1938 was Glasgow de stad die deze expositie mocht organiseren. Dit had twee redenen. De eerste was dat Glasgow de expositie voor het laatste in 1888 georganiseerd en men het wel mooi vond om het vijftig jaar later opnieuw aan die stad te schenken. Tweede reden was dat Glasgow langzaam aan het opkrabbelen was van de crisis die in de jaren twintig en dertig. De stad had te maken met hoge werkloosheidcijfers, overbevolking en sektarisch geweld. Men hoopte dat dit evenement, dat zes maanden zou duren, voor een positieve boost zou kunnen zorgen. Glasgow was per slot van rekening nog altijd, in naam, de “Second City of the Empire”. De plek waar de expositie zou plaatsvinden was Bellahouston Park, een gigantisch park in het zuidwesten van Glasgow in de buurt van Ibrox, het stadion van de Rangers. Het hoogtepunt van de expositie moest de “Tait Tower” worden, een toren van bijna 100 meter hoog van waaruit je over heel Glasgow kon uitkijken. Uiteindelijk zouden er maar liefst twaalf miljoen mensen de Empire Exhibition bezoeken in de acht maanden dat hij bestond.

Een van de evenementen die tot de speerpunten van de “Empire Exhibition” zou worden gerekend was het voetbaltoernooi dat door de leiding van de tentoonstelling werd georganiseerd. Het plan was om vier Schotse en vier Engelse clubs tegen elkaar te laten spelen tijdens een toernooi wat zou plaatsvinden tijdens de tentoonstelling. Even werd nog overwogen om een nieuw stadion te laten bouwen in Bellahouston Park, maar was natuurlijk gekkenwerk in een stad waar al zoveel gigantische stadion stonden en dat beseften ze zelf ook. Als locatie werd daarom gewoon voor het dichtbijliggende Ibrox gekozen. Het toernooi zelf zou een ruime twee weken in beslag nemen en er werd gekozen voor een knock-out systeem waarbij in de 1e ronde de Schotse clubs elkaar niet konden loten. Er zouden dus vier “Battle of Britains” gaan plaatsvinden, een term die twee jaar later een heel andere betekenis zou krijgen, toen de Luftwaffe en de R.A.F. elkaar bestreden in luchtgevecht dat zijn weerga niet zou kennen.

De organisatoren schreven vier clubs uit Schotland aan om deel te nemen aan het toernooi. Deze vier clubs waren op dat moment de vier beste clubs van Schotland. Als eerste was daar Celtic, dat net kampioen was geworden. Een extra motivatie voor Celtic om deze Cup te pakken was dat ze in 1938 precies vijftig jaar bestonden. De Rangers waren als gastheer natuurlijk ook aanwezig. Zo vlak voor de oorlog stonden de Gers bekend als de grootste club ter wereld: ze trokken de meeste toeschouwers en ook qua prijzen was er geen club die zo succesvol was. De Rangers zouden een jaar later, in 1939, ook weer kampioen worden. Als derde Schotse club werd Aberdeen aan het deelnemersveld toegevoegd. Deze club, die ook bekend stond als "De plaag uit het Noorden", was cijfermatig de nummer drie van Schotland geweest in de voorbije jaren en was dus een logische deelnemer. In 1937 was de club nog tweede geworden, vóór Celtic, en geen enkele club uit Glasgow of Edinburgh reisde graag af naar het hoge noorden waar de Noordzee op de rotsen beukte, er meer schapen waren dan inwoners en waar Aberdeen FC speelde. De vierde en laatste Schotse club kwam uit de hoofdstad Edinburgh en luisterde naar de mooie naam Heart of Midlothian. Hearts had net een superprestatie geleverd door tweede te worden in de League, slechts 3 punten achter de Celts. Dit was de hoogste eindpositie van de club sinds zijn laatste kampioenschap in 1897. Al met al stond er dus een geweldig sterk deelnemersveld uit Schotland, waar de Engelsen angstig naar keken.

In Engeland was ondertussen ook bekend geworden dat er een Engeland-Schotland toernooi zou worden gehouden in Glasgow en veel clubs hoopten op een uitnodiging. Een club wilde er zelfs voor betalen en ondanks dat de club niet zo'n grote naam had op dat moment mochten ze mede daardoor toch komen. Deze club was Chelsea, op dat moment niet meer dat een middenmotor op het hoogste niveau in Engeland. Ze waren in 1938 maar net in het linkerrijtje geëindigd, maar toch waren de hoofdstedelingen optimistisch. Schotten vonden ze in Londen maar rauwe, lompe mensen en die zouden ze wel met pure voetbalklasse opzij kunnen zetten. Toch was Chelsea vooraf op papier de minste club van de acht. De club had wel een bepaalde uitstraling doordat er altijd wel veel mensen met geld op de tribune te vinden waren, maar op het veld was het allemaal niet zo denderend wat de mannen uit West-Londen lieten zien.

Behalve Chelsea, kwam er nog een deelnemer uit Londen. Helaas voor de organisatie niet het gedroomde Arsenal, dat een enorme reputatie had opgebouwd onder Herbert Chapman en in 1938 kampioen van Engeland was geworden. De vervanger van de Gunners was Brentford, nu misschien een kleine naam, maar destijds een club met veel faam. De club had twee kampioenschappen gehaald in de voorbije vijf jaar, in 1933 werd de Third Division South gewonnen en in 1935 werd de club kampioen van de Second Division en liet daarbij clubs als Manchester United, West Ham en Newcastle achter zich. De Bees verbaasde in het eerste jaar op het hoogste niveau ook vriend en vijand door vijfde te eindigen, slechts twee punten achter de nummer twee. De club liet zien dat het geen toeval was en in zowel 1937 als 1938 werden de West-Londenaren zesde. Achteraf gezien zouden dit de gouden jaren blijken te zijn geweest voor de club.

Brentford en Chelsea zijn natuurlijk leuk en aardig, maar de organisatie zocht ook echte toppers uit Engeland. Kampioen Arsenal kwam helaas niet voor ze en de kampioen van 1937, Manchester City was gedegradeerd (ondanks dat ze van alle clubs op het hoogste niveau de meeste doelpunten hadden gemaakt, een bizarre statistiek). Een degradant uit Engeland zou niet echt serieus genomen worden door de Schotse pers en dus ging de zoektocht verder. De kampioen uit 1936 was natuurlijk wel een mooie aanvulling met als extraatje dat de club in de buurt van Schotland speelde. Sunderland had op dat moment een recordaantal Engelse kampioenschappen (zes maar liefst) in zijn prijzenkast staan en had in 1937 de meest prestigieuze beker van allemaal gewonnen, de FA Cup. Tel daarbij op de vele Schotse immigranten in Sunderland en daardoor de sterke banden tussen die club en Schotland en een publiekstrekker van jewelste was gevonden.

Als vierde club slaagde de organisatie er ook in om een topper aan te trekken. Men wilde graag een club uit Liverpool (wegens de gelijkenis tussen die stad en Glasgow) en had de keuze uit Everton en Liverpool. Beide waren vier keer kampioen geworden, maar waar Liverpool nog nooit de FA Cup had gewonnen waren de Toffees al twee keer succesvol geweest in die competitie. Dat gaf de doorslag en de uitnodiging werd verstuurd naar Goodison Park en gretig geaccepteerd. Everton zou overigens het jaar na deze Empire Exhibition Cup kampioen van Engeland worden, waardoor het toernooi met terugwerkende kracht nog meer glans kreeg.

De loting zorgde voor twee droomlotingen voor de organisatie (laten we het op toeval houden en niet op warme en koude balletjes): Celtic mocht het opnemen tegen Sunderland in de openingswedstrijd, terwijl de kwartfinales werden afgesloten met het blauwe treffen tussen Everton en Rangers. De andere paringen zorgden ervoor dat het chique Chelsea het mocht opnemen tegen de rauwdouwers uit Aberdeen en Hearts v Brentford was de laatste wedstrijd die uit de koker kwam rollen. Op 25 mei waren het Celtic en Sunderland die het toernooi mochten openen op Ibrox. Vooraf was de organisatie bang dat er weinig mensen op deze wedstrijd zouden afkomen, omdat ze dachten dat weinig Bhoys zin hadden om op Ibrox de wedstrijd te komen kijken. Dat was een misrekening en 40.000 Celticfans zakten af naar het zuidwesten van de stad om hun club te gaan aanmoedigen. Sunderland had ook zo’n 10.000 fans meegenomen en de club werd bovendien gesteund door fans van de Rangers, die het niet prettig vonden dat de groen-witten hun tempel hadden overgenomen. Dit zorgde voor en na de wedstrijd voor kleine relletjes, maar over het algemeen verliep het vrij rustig. De wedstrijd zelf was erg evenwichtig en na 90 minuten stond de beginscore nog steeds op het scorebord.

Dat betekende een replay de volgende dag, want er stonden maar twee weken voor dit toernooi. Opnieuw stroomde Ibrox vol met Celtic- en Sunderland-fans (aangevuld met wat fans van de Rangers). Celtic was ditmaal de sterkere en na 90 minuten stond het 3-1 voor de club uit Glasgow. Celtic had op dat moment twee uitstekende aanvaller, Crum en Divers, en die zorgde in deze wedstrijd voor het verschil. Crum maakte het openingsdoelpunt, terwijl Divers, na de gelijkmaker van Sunderland, met twee goals de zaak vakkundig afmaakte. Ondanks de constante stroom van Schotse talenten (zeker ook van Celtic) naar de rijkere zuiderburen, was een Schots team er toch in geslaagd om een van de Engelse topteams te verslaan. De Schotse kranten genoten ervan om de Engelsen eens goed te kakken te zetten met deze, toch wel verrassende, overwinning van Celtic.

Een iets minder grote verrassing vond de dag erop plaats. Aberdeen was namelijk zwaar favoriet in de wedstrijd tegen Chelsea, op papier toch veruit de minste van de acht deelnemende clubs. Dat het echter zo makkelijk zou gaan als op deze middag had niemand verwacht. Aberdeen won met maar liefst 4-0 en liet Chelsea toch wel met de mond vol tanden achter. Iedere spelers van Chelsea verdiende namelijk een veelvoud aan salaris in vergelijking met de spelers van Aberdeen. De voorzitter van Chelsea had het liefst het hele elftal van Aberdeen een contract aangeboden en meegenomen naar Londen, maar hield zijn chequeboekje toch maar op zak voor de verandering. In plaats daarvan droop Chelsea met de staart tussen de benen af naar Engeland en opnieuw stonden de Schotse kranten vol met patriottische teksten over de overwinning van een Schotse club op een Engelse club.

Twee dagen na de afdroogpartij van Aberdeen, op 29 mei, stond de derde Schotland-Engeland ontmoeting op het programma. Het kleine, maar sterke, Brentford moest het opnemen tegen Hearts. Hearts kon in Ibrox rekenen op de steun van het publiek, want waar Aberdeen nog een beetje werd gezien als een raar clubje uit het noorden was Hearts een soort zustervereniging van Rangers. Het publiek ging dan ook vol achter Hearts staan, die het erg moeilijk hadden tegen Brentford. De Londenaren lieten namelijk hun spelletje zien waar ze in Engeland veel lof mee oogsten; het balletje snel rond laten gaan over de grond. Pas ver in de tweede helft begon de wedstrijd richting de Schotten te kantelen. Uiteindelijk was dat net op tijd. De Edinburghse spits Briscoe scoorde het enige doelpunt en ook de derde Schotse club was door naar de halve finales.

Everton was de aangewezen club om de eer van Engeland te redden. Zij hadden echter de pech het op te moeten nemen tegen Rangers. Ondanks dat die club niet de regeerde Schotse kampioen was, was er geen twijfel over mogelijk dat dit de sterkste club van Schotland was. Celtic was al jaren aan zijn beste spelers aan het verkopen (Celtic werd tussen 1926 en 1954 slechts tweemaal kampioen van Schotland) en zou na WO II een erg marginale rol gaan spelen in het Schotse voetbal. De Rangers waren daarentegen oppermachtig en werden gezien als de grootste club van de wereld. Het was de enige Schotse club die geen spelers verkocht aan de Engelse clubs, want ze hadden geld (en politieke steun) genoeg. Everton was dus gewaarschuwd en was ook zeker niet de favoriet. De Rangers speelden thuis en vooral na de overwinning van Celtic moesten zij deze wedstrijd, en het toernooi, winnen.

De media in Schotland hadden het ondertussen zoveel over het toernooi dat iedere club graag een landstitel of drie had opgeofferd om dit te winnen. Het was meer dan een toernooi geworden; het was een echte Engeland-Schotland strijd. Zelfs de Engelse pers begon zich de nederlagen van de Engelse clubs aan te trekken en Everton werd de bijna heilige taak opgelegd om te winnen, om zo het Engelse blazoen te redden. Het was dan ook geen verrassing dat de wedstrijd spijkerhard was. De spelers van Everton werden door het publiek net zo hard aangepakt als de Celtic-spelers normaal kregen te voorduren. Even was Rangers geen Britse club meer, maar een echte Schotse club. Everton liet zich echter niet van de wijs brengen en kwam op voorsprong. Die werd in de tweede helft nog verdubbeld. De spelers werden bespuugd na het laatste fluitsignaal, maar ze hadden de Engelse eer gered.

De loting voor de halve finales paarden Celtic en Hearts aan elkaar, waardoor logischerwijs Aberdeen en Everton de andere halve finale gingen spelen. Celtic v Hearts was geen genot voor het oog. Beide clubs wilden erg graag in de finale komen en durfden geen risico te nemen. Voor Celtic was dit de kans om populair te worden in Schotland. De club werd nog steeds als een vreemde, Ierse, eend in de bijt gezien. Ze hadden echter de kans om in de finale, die ze zeer waarschijnlijk tegen Everton gingen spelen, het grootste deel van de natie achter zich te krijgen. Engelsen waren (en zijn) namelijk een stuk onpopulairder dan Ieren in Schotland. Hearts wist zich in deze wedstrijd gesteund door veel “neutrale” Rangers-fans die alles behalve Celtic in de finale wilden hebben. Zij vonden zich namelijk dé club van Schotland en als de rivaal in de finale zou komen van zo’n prestigieus toernooi zou dat onverteerbaar zijn. Helaas voor hen won Celtic met 1-0 door, opnieuw, een doelpunt van Johnny Crum. De eerste finalist was dus bekend.

De andere halve finale leek vooraf minder spannend. Everton was, na de geweldige overwinning op de Rangers, huizenhoog favoriet. Aberdeen had dan wel met 4-0 gewonnen van Chelsea, maar dat werd toch een beetje als toeval gezien. Chelsea werd ook een beetje weggezet als een veredeld amateurteam, maar dat bleek onterecht. Aberdeen liet namelijk zien wel degelijk goed te kunnen voetballen. Everton had dan wel de beste spelers, maar door de enorme inzet van de spelers van Aberdeen hadden ze het nog erg moeilijk. De wedstrijd was een waar spektakelstuk. Vooral in vergelijking met de dag ervoor, toen er een soort schaakvoetbal werd gespeeld. Everton, met spelers als Tommy Lawton (die later nog een recordtransfer zou maken naar Chelsea), Joe Mercer (een van de beste linkshalf ooit in Engeland), Thomas Jones (die bijna bij AS Roma had getekend, ware het niet dat er geen buitenlandse transfers mochten plaatsvinden) en Alex Stevenson (ex-Rangers en technisch een geweldige voetballer) speelde Aberdeen bij tijd en wijle helemaal zoek, maar op karakter scoorden de noordelingen nog twee goals. Dat was niet genoeg, aangezien Everton er drie maakte. De favoriet voor de finale was ook al meteen bekend.



Er was sprake van een geweldige build-up voor de finale door de kranten aan beide kanten van de Hadrian Wall. Celtic werd ineens neergezet als de redder van Schotland, terwijl in Engeland Everton ineens de nationale trots was. Voor de fans van de Rangers was het erg lastig kiezen, want beide teams waren eigenlijk de vijand. Uiteindelijk kozen ze toch maar voor Everton, want Celtic met deze prijs zien was ondragelijk. De meeste fans kozen er echter voor om gewoon niet naar de finale te gaan, waardoor ze deze finale (waar ze zichzelf vooraf al in zagen acteren) niet hoefden te bekijken. De organisatie was even bang voor een leeg stadion, maar toen er uiteindelijk 82.000 betaalde mensen (er waren er ook nog duizenden en duizenden die zonder te betalen naar binnen kwamen) in Ibrox zaten bleek dat die vrees ongegrond was. Het toernooi zou de uitsmijter krijgen die het verdiende, ondanks het ontbreken van de thuisploeg en topfavoriet Rangers.

Op een zonnige 10 juni komen beide teams uit de catacomben. Everton in zijn blauwe shirt met witte broek en Celtic in het karakteristieke shirt met groene en witte banen. Alle spelers staan strak van de spanning, want dit is de belangrijkste clash tussen teams uit Schotland en Engeland tot dan toe. De 22 spelers weten dat er in het land veel mensen meekijken en op hen rekenen om de eer van het land te verdedigen. Het voelt toch vreemd aan, want de wedstrijd Engeland v Schotland is dan al vaak gespeeld, maar dat zijn landenteams. Ditmaal zijn het clubs die voor het land strijden, terwijl bij Everton twee Noord-Ierse, een Welshe en, zeer pikant, een Schotse international meespeelden. Celtic had dan weer enkele Ierse internationals en ook een Engelsman, waardoor de wedstrijd meer was dan alleen de door de pers gepropagandeerde Schotland-Engeland clash. Ook op de tribunes zijn niet-Schotse vlaggen te zijn, zoals de Ierse tricolore. Celtic heeft, ondanks dat het op Ibrox is, duidelijk het thuisvoordeel.

Aan de andere kant had Everton weer de betere spelers. Dit team, dat in 1938-1939 dus kampioen zou worden, wordt wel eens omschreven als het beste Everton ooit. Misschien is het waar, misschien niet, maar het team heeft wat tragisch doordat de oorlog ervoor heeft gezorgd dat het nooit helemaal tot bloei heeft kunnen komen. Celtic had enkele fantastische spelers in het team, maar ook enkele spelers die het niveau niet aankonden. Destijds zat er echter een bestuur die als doel hadden zoveel mogelijk winst maken. De jeugdopleiding van Celtic was ongeëvenaard en zorgde continue voor nieuwe toppers. Die speelden dan een aantal jaar in het eerste elftal, voordat ze werden aangeboden door het bestuur bij Engelse clubs. Een beleid dat tot 1965 zou duren, toen ene Jock Stein daar een einde aan maakte en sportief succes voor economisch succes stelden.

De wedstrijd zelf kenmerkte zich door een afwachtende houding in het begin. Pas in de tweede helft ging het helemaal los, waar vooral Celtic veel kansen creëerde met zijn vijf aanvallers die continue van plek switchen. Everton leek wat minder scherp dan in de voorgaande wedstrijden en ze mochten van geluk spreken dat het eindsignaal werd gehaald met een 0-0 stand. Ditmaal volgde er geen replay, maar een verlenging van tweemaal een kwartier. In de verlenging maakte het fittere Celtic het af. Opnieuw was daar Johnny Crum, evenals Lawton een speler die een groot deel van zijn carrière in de rook op zag gaan door WO II, die het doelpunt maakte. Celtic kon de 1-0 voorsprong vasthouden, ondanks enkele goede kansen van Tommy Lawton en mocht na afloop de zilveren uitvoering van de “Tait Tower” in ontvangst nemen. Een prijs die nog altijd erg prominent in het museum van Celtic te zien is.

Celtic was dus het sterkst gebleken op dit toernooi en werd meteen door de pers uitgeroepen tot beste team van de wereld. Er werd namelijk er vanuit gegaan dat het Britse voetbal het beste ter wereld was en dan moest de winnaar van dit toernooi wel de sterkste ploeg ter wereld zijn. Ironisch genoeg ging het de verliezer van de finale een stuk beter af dan de winnaar. Everton werd kampioen van Engeland, terwijl Celtic tot 1954 moest wachten voor een nieuwe landstitel. Het bestuur besloot namelijk om veel van de spelers, die erg gewild waren na de Cupwinst, te verzilveren in Engeland. De grootste verliezer van het toernooi, Rangers, zou de jaren na deze finale domineren als nooit te voren. Samen met Celtic liep het ook met het British Empire niet goed af, want dat viel helemaal uiteen na WO II (die iets meer dan een jaar na de finale zou uitbreken). Het allerzuurste liep het af voor de Tait Tower, hét pronkstuk van de tentoonstelling. De toren, gebouwd om de honderd jaar na de tentoonstelling uit te groeien tot het gezicht van Glasgow, werd in 1939 afgebroken. Dit omdat de toren teveel opviel en een makkelijk doelwit zou kunnen vormen voor de Duitse luchtmacht. Eigenlijk deed de Schotse regering hetzelfde met de toren als het op geldbeluste bestuur van Celtic: een meesterwerk vernietigen.



Een overzichtje van de resultaten:

Kwartfinales:

25/05: Celtic v Sunderland 0-0
26/05: Celtic v Sunderland 3-1 (replay)
27/05: Aberdeen v Chelsea 4-0
29/05: Hearts v Brentford 1-0
30/05: Rangers v Everton 0-2

Halve finales

03/06: Celtic v Hearts 1-0
04/06: Aberdeen v Everton 2-3

Finale

10/06: Celtic v Everton 1-0 [82.000]

95e Crum

Opstelling Celtic: Kennaway, Hogg, Morrison, Geatons, Lyon, Paterson,
Delaney, MacDonald, Crum, Divers, Murphy.

Opstelling Everton: Sagar, Cook, Greenhalgh, Mercer, Jones, Thomson,
Geldard, Cunliffe, Lawton, Stevenson, Boyes.

08/10/2008



Greyhounds Chasing Away the Gypsy Army

Bij de vraag welke voetbalclubs er allemaal in Glasgow zijn komen de meeste mensen met Celtic en Rangers als antwoord. Heel soms komt er iemand met Partick Thistle als derde club, maar een monument als Queen's Park is voor velen al onbekend. Wat helemaal onbekend is, is dat tot halverwege de jaren tachtig er een vijfde profclub in Glasgow speelde. Deze club bestaat op de dag van vandaag nog steeds, maar is helaas vertrokken uit Glasgow doordat ze hun stadion uitgegooid zijn. Tegenwoordig spelen ze in Cumbernauld, een zogenaamde "new town". De naam van de club? Clyde FC. Misschien nu geen grootmacht meer, maar in het verleden kwamen er tienduizenden mensen kijken naar deze club en ze mochten met recht een tijd lang de titel "Third Club of Glasgow" dragen.

Eerlijk gezegd was het tot een paar jaar geleden een club die me ook weinig zei. Ik had wel eens een keertje ergens gelezen dat ze oorspronkelijk uit Glasgow kwamen en een aantal keer de Scottish Cup hadden gewonnen, maar voor de rest zei het me helemaal niets. Dat veranderde toen ik erachter kwam dat het oude stadion van ze, waar ze in de jaren tachtig dus uitgesmeten waren, nog steeds bestond. Mijn interesse was meteen gewekt, want hoe zou dat stadion er nu bijliggen? Er konden ooit meer dan 50.000 man in, dus het moest wel gigantisch zijn. Zouden er nog herinneringen aan Clyde te zien zijn of zou het helemaal omgebouwd zijn tot een gedrocht? Genoeg reden om eens een bedevaart te ondernemen naar Shawfield, de naam van het voormalige stadion van Clyde.

Globaal kende ik de geschiedenis van Clyde FC wel. Uit het logo kon ik opmaken dat ze 1877 zijn opgericht en ook dat ze driemaal de Scottish Cup hebben gewonnen wist ik wel. Toch wilde ik eens wat meer weten over de club. Van de zes Leagueclubs uit Glasgow na WO II is dit degene waar ik het minst van wist. Het logo bleek inderdaad niet te liegen en Clyde is inderdaad opgericht in 1877. De club speelde op de oevers van de rivier de Clyde, vandaar de clubnaam. De club werd in 1891 lid van de League en is daar sinds de dag van vandaag niet meer uit verdwenen. Clyde begon tegen het einde van de 19e eeuw vrij populair te worden en het stadion aan de oevers van de Clyde voldeed niet meer. Niet ver weg, op de grens van Glasgow en Rutherglen, werd een stuk land gekocht en een nieuw stadion neergezet. Het kreeg de naam Shawfield en zou bijna negentig jaar de thuishaven van Clyde FC blijven.

Op Shawfield werden ook de grote successen gehaald. De club werd er in 1905 voor het eerst kampioen van de Second Division en groeide daarna hard. Zowel in 1910 als in 1912 werd de finale van de Schotse beker gehaald. Helaas werd er ook beide malen verloren. Vooral de nederlaag in 1910 was zuur. Maar liefst driemaal moest Clyde het opnemen tegen Dundee FC. De eerste keer stonden ze lang met 2-0 voor, maar zagen 60.000 man Dundee uiteindelijk nog terugkomen tot 2-2. De eerste replay werd 0-0 en pas in de tweede replay moest Clyde zich gewonnen geven. Twee jaar later was Ibrox opnieuw het toneel van de finale. Ditmaal was Celtic de tegenstander, die veel te sterk bleken te zijn. Pas in 1939 kwam het eerst de Scottish Cup naar Shawfield. Hampden zat met 94.000 mensen goed vol en Clyde liet zijn fans niet in de steek. Motherwell, een grote naam in die tijd en zeven jaar eerder nog landskampioen, werd met 4-0 weggevaagd. Clyde had zijn eerste grote prijs te pakken.

In de competitie was Clyde een vaste gast in de hoogste klasse, maar echt succesvol waren ze daarin niet. Ze draaiden aardig mee, maar daar was alles mee gezegd. Echt meestrijden om de bovenste plekken deden ze nooit, hoewel de beide Old Firm clubs nooit graag naar Shawfield gingen voor een derby tegen Clyde. Ondertussen zocht de voorzitter naar extra geld om echt de aansluiting te kunnen vinden met de top en dacht dat het een goed idee was om het stadion te verkopen. Hij bood het aan voor veel geld aan “The Shawfield Greyhound Racing Company Limited”. Die waren in 1932 in het stadion gekomen en huurde het stadion vaak af. De voorzitter dacht slim te zijn door het stadion voor veel geld te verkopen en het dan tweewekelijks te huren van de hondenracers. Zo’n vijftig jaar later zou de club zich dit bezuren, maar destijds waren de verhoudingen tussen beide partijen erg goed.

Tien jaar na de bekerwinst stond Clyde opnieuw in de bekerfinale. Ditmaal zakten 108.435 mensen kwamen naar Hampden om Clyde het te zien opnemen tegen de Rangers. Nooit zouden er meer mensen naar een wedstrijd komen waarin Clyde was betrokken en de kans is klein dat dit nog ooit gebroken gaat worden. Clyde was in de finale veel te zwak voor de Rangers, die met 4-1 wonnen. De wraak kwam echter in 1955, toen Celtic in de Cupfinale werd verslagen. Na een 1-1 in de eerste wedstrijd, won Clyde de replay met 1-0. De jaren vijftig en zestig waren sowieso de hoogtijdagen voor Clyde. De club streed mee bovenin en haalden vaak de laatste ronden van de Scottish Cup. In 1958 werd bijvoorbeeld voor de derde en laatste maal de Cup gewonnen. Hibernian, dat in 1902 zijn laatste Cup won, werd met 1-0 verslagen. Niet slecht, want de Hibs waren een echte topclub in die tijd.

In 1960 werd nog een keer de halve finale gehaald, maar daarna waren de successen in de Cup toch wel op. In de competitie kwam daarentegen pas toen het hoogtepunt. Werd in 1958 met een vierde plek een voorlopig hoogtepunt bereikt, het bleek nog beter te kunnen. In 1967, inderdaad het jaar waarin Celtic als eerste en enige Schotse club de EC I won, werd Clyde derde. Aangezien Celtic kampioen werd en Rangers tweede, was het hele erepodium Glaswegian. Clyde kon dat echter niet meer volhouden en begon weg te zakken. Vaak deden ze mee om de onderste plaatsen, maar na degradatie volgde ook weer snel promotie. In 1974 kwam de club voor het laatst uit op het hoogste niveau en sindsdien jojode de club op en neer tussen het tweede en derde niveau. Wedstrijden tegen de echte toppers werden zo nu en dan in de beker gespeeld, ooit het terrein voor Clyde, maar ook daar waren ze nu niet meer dan opvulling geworden.

In 1986 kwam er echter de grootste shock voor de club en de fans, iets dat zelfs degradatie nog nooit had veroorzaakt. De club moest aanpassingen aan het stadion doen van de bond, maar dat wilden de eigenaren (de hondenracers) niet doen. Er zat dus niets anders op dan te vertrekken en op 28 april 1986 was Alloa Athletic (kan het onaantrekkelijker) de laatste tegenstander op Shawfield. Clyde won met 4-2, maar het was een overwinning die alleen maar tranen veroorzaakte. Clyde was zijn huis kwijt en moest gaan zwerven in de buurt van Glasgow. Er was namelijk geen geld voor een nieuw stadion en er werd aangeklopt bij het gehate Partick Thistle. De club en de fans werden erg slecht behandeld bij die club en mochten met moeite “Come on, Clyde” roepen op de tribune, want voor de rest waren uitingen dat Clyde daar speelde verboden. Na vijf jaar kwam er een einde aan die hel, toen de club verhuisde naar Hamilton, om daar bij de plaatselijke club te gaan spelen. Clyde was definitief vertrokken uit Glasgow om er nooit meer terug te keren.

Bij Hamilton werd de club met meer respect behandeld. Ondertussen was er geld gevonden om een nieuw stadion te bouwen. Vreemd genoeg werd er niet gekozen om opnieuw in Glasgow te gaan zitten, maar in de “new town” Cumbernauld. Dat is nog altijd een heel vreemde beslissing (ondanks dat Cumbvernauld best een som geld hiervoor aan Clyde heeft gegeven), want Cumbernauld ligt ten noordoosten van Glasgow, terwijl East Kilbride (een andere new town en nog wel een grotere) ten zuidoosten van Glasgow ligt. En in zuidoost Glasgow liggen juist de roots van Clyde. Het was dus veel logischer geweest om daar een stadion te gaan bouwen, want tegenwoordig zijn zowat alle oude fans verdwenen, omdat Cumbernauld best een eindje van het oude Shawfield afligt. Het clubbestuur ging er echter van uit dat de mensen in Cumbernauld warm zouden lopen voor de club en ze zodoende veel nieuwe fans zouden kunnen trekken. Veel mensen in Cumbernauld hadden echter al een favoriete voetbalclub en het zal niemand verbazen dat dit in de meeste gevallen Celtic of Rangers is.

Opnieuw dus een verhuizing voor Clyde FC, die daarmee de bijnaam “The Gypsy Army” verwerven. De eerste wedstrijd in het Broadwood Stadium, ironisch genoeg tegen Hamilton, trok maar liefst 6000 man, maar daarna ging het snel bergafwaarts tot ongeveer de duizend man die vandaag de dag komen. Sportief gaat het redelijk met de club. Waar ze in 1998 bijna, voor echt eerst in de geschiedenis, afdaalden naar de Third Division, werd later het herstel ingezet. In 2004 was Clyde bijna weer gepromoveerd naar de SPL, maar drie wedstrijden voor het einde werd de voorsprong op Inverness uit handen gegeven. Het jaar ervoor was de club ook al als tweede geëindigd en het jaar erop zou de club derde worden. Afgelopen seizoen was het echter weer kommer en kwel en de club redde zich via de playoffs en mag dit seizoen weer in de First Division uitkomen. Ik ben echter bang dat de club snel meer publiek moet gaan trekken of ze gaan binnen een paar jaar weer degraderen.

Het Broadwood Stadium trekt me nu niet om een keer te gaan bezoeken, maar Shawfield des te meer. Doordat ik vrijdagavond al in Glasgow was, was het nu het ideale moment om eens een kijkje te gaan nemen bij het hondenrennen. Overdag bezocht ik het Scottish Football Museum en kreeg ik een rondleiding op Hampden Park. Ik kon op het gemakje richting de bushalte lopen en de bus naar Shawfield nemen. Het hondenrennen begon pas om 19 uur en ik was er al om 18 uur. Genoeg tijd om het stadion eens rond te lopen. De buurt rondom Shawfield was erg onguur. Veel industrie en vervallen gebouwen. De ongure types die er rondliepen (incl. mezelf) waren ook niet op een hand te tellen. Dit was tenminste een echte rauwe voetbalbuurt. Eeuwig zonde dat de voetbalclub hier niet meer speelt. De meeste mensen hier waren nu voor een van de Old Firm clubs of hadden weinig meer met voetbal.

Van buiten zag Shawfield er ook lekker rauw uit. Graffiti tegen de muren, ingetrapte deuren, dichtgespijkerde turnstiles, kapotte verlichting en planten die op het dak van de tribune groeiden. Zo hoort een stadion in verval eruit te zien. De mannetjes van het hondenrennen hadden blijkbaar geen interesse om dit bij te houden. Er was helaas niets meer te zien wat herinnerde aan de voetbalclub. Nergens een bordje met Clyde FC of iets dergelijks. Erg jammer, want dat had het helemaal afgemaakt. Doordat ik nog niet naar binnen kon ontdekte ik naast het stadion een erg zoetsappig parkje. Erg vreemd om dat ineens te zien in zo'n rauwe omgeving. Ik verwachte er veel junks, maar er stonden alleen enkele Chinezen foto's van elkaar te maken. Dat was bezig toen ik het parkje binnenkwam en toen ik er twintig minuten later vertrok waren ze nog steeds bezig. Vreemd.

Ondertussen was het zeven uur geworden. Eindelijk kon ik dan Shawfield, waar zelfs op internet weinig tot geen actuele foto’s van te vinden zijn, betreden. Ik kocht een programmaboekje met daarin allerlei informatie over de honden. Ik begreep er niets van, maar dat terzijde. Eindelijk kon ik naar binnen. Shawfield bleek echt geweldig te zijn. De terracing stond er nog precies zo bij als op het moment dat Clyde het stadion moest verlaten. Er groeiden planten door het beton heen en de treden zelf waren flink aan het vergaan. Het stadion heeft erg aparte crushbarriers die waarschijnlijk al helemaal doorgeroest zijn. De staantribunes waren helaas wel afgesloten, maar ik kon er genoeg van zien. Mijn avond was in een klap al geslaagd, want dit was precies waar ik op hoopte.

Ik besloot wat geld in te zetten op de eerste drie hondenraces, want nu ik het geluk aan mijn zijde had moest ik dat toch gaan verzilveren. Daarna ging ik wat foto’s maken en werd door een man aangesproken. Die vroeg zich af waarom ik van die oude troep foto’s aan het maken was. Toen ik uitlegde dat ik speciaal voor het stadion hier naartoe was gegaan verklaarde hij me voor gek. We raakten wat aan de praat over Clyde, het stadion en het hondenrennen. Hij bleek zelf ook een fan te zijn van Clyde, maar was na de verhuizing afgehaakt. Een aantal keer is hij zelfs nog naar Cumbernauld gegaan, maar dat was het toch niet voor hem. Tegenwoordig keek hij amper meer naar voetbal, hoewel hij soms weleens naar Celtic ging. Ik had dus een maat gevonden en samen gingen we nog even schelden op de Rangers en nagenieten van hun nederlaag tegen Kaunas.

Ik kreeg nog wat adviezen over de honden en daarna vertrok hij richting de gokbazen om zelf wat in te zetten. De windhonden werden ondertussen helemaal gek van het wachten en begonnen flink te blaffen. Maar de redding kwam nabij, want de eerste race kon beginnen. Er kwamen drie scharminkels aan die in de eerste heat zaten. Ze zagen er zwaar ondervoedt uit. Uiteraard werd mijn hond, Silverdale Sting, laatste. De tweede race kon niet misgaan, want ik had mijn geld op Moorfoot Uncle gezet. Uiteraard werd ook die laatste. Dan maar hopen op de derde heat, waarbij ik Silver Smirnof als winnaar had getipt. Onnodig om te zeggen dat die ook laatste werd. Wat een Hunnen waren die honden. Ik had het wel gezien op Shawfield en besloot naar het hotel te gaan. Nog een keer keek ik goed rond. Wat een stadion was dit en wat is het toch jammer dat Clyde hier niet meer speelt. Ik kan me goed voorstellen dat veel fans van vroeger zijn afgehaakt, want dit is toch wel iets anders dan dat moderne ding waar ze nu in spelen ver weg van Rutherglen.














Main Stand anno 2008


Main Stand anno 1986









[url= Meer]http://www.doingthe116.com/shawfield.htm]Meer foto’s voor de freaks[/url]

15/10/2008



The Edinburgh Derby

“Tell all the Hearts you know, Wallace Mercer is dead an we’re no”, schreeuwden fans van Hibs op Tynecastle tijdens de Edinburgh Derby van 28 januari 2006. De Hi-Bees riepen het zo hard, dat het boven de minuut applaus uitstijgt. Deze minuut applaus was bedoeld om ex-Heartsvoorzitter Mercer te herdenken, die een week eerder is overleden. De fans van Hibernian hebben hier echter geen boodschap aan en gaan ook nog eens met hun rug naar het veld staan. Disrespectvol? Ja. Begrijpelijk? Stiekem wel een beetje. Wallace Mercer was namelijk niet alleen van 1981 tot 1994 voorzitter van Hearts, hij probeerde in 1990 Hibernian over te kopen om de club te laten verdwijnen. Officieel was zijn plan om te fuseren om zo tot een grote club uit Edinburgh te komen, met als doel met die club te kunnen concurreren met de twee clubs uit Glasgow. In de praktijk zou het er echter gewoon op neer komen dat Hibs zou verdwijnen na 115 jaar voetbal. De nieuwe club zou namelijk Heart of Midlothian heten en op Tynecastle spelen.

Behalve de fans gedroegen ook de spelers van Hibs zich erg “disrespectful”, volgens de Schotse tabloids die de dag erop verschenen. In plaats van te klappen voor de overledene stonden ze met hun armen over elkaar glazig te kijken. Toenmalig manager Tony Mowbray ontkende echter dat dit het geval was. Overigens is de “fusie” die Mercer voor ogen had nooit doorgegaan. Hij slaagde er namelijk niet in om een meerderheidsbelang in Hibs te krijgen, uiteindelijk kwam hij 10% tekort. De reden was een enorme mobilisatie van alle fans van Hibernian in Schotland. Er werd een grote campagne opgericht “Save Our Hibs”, die ervoor moest zorgen dat Mercer niet een meerderheidsbelang kon krijgen. Zelfs spelers en fans van Hearts steunden dit initiatief, want die waren bang dat ook hun club onder de fusie zou lijden. Ondanks het mislukken van het plan bleef Mercer gehaat en kreeg hij regelmatig hate-mail en doodsbedreigingen van fans van Hibernian.

De Edinburgh derby bleef dus bestaan en dat is maar goed ook, want buiten de Old Firm is er geen wedstrijd die meer beladen is in Schotland dan deze pot voetbal. Goed, een Aberdeen v Rangers is sinds een jaar of dertig ook geen gewone wedstrijd meer, maar kan qua historie nog lang niet tippen aan deze derby. De clubs zijn ook opvallend gewaagd aan elkaar. Hearts werd in 1874 opgericht, terwijl Hibernian een jaar later het levenslicht zag. Beide clubs pakten viermaal de landstitel. In beker zit er wel een verschil, want Hearts won zevenmaal de Scottish Cup, tegenover Hibs tweemaal. De League Cup won Hearts ook vaker, viermaal, terwijl Hibernian genoegen moest nemen met drie League Cups. Hearts heeft dus meer prijzen gewonnen, maar Hibs kan hier tegenover zetten dat ze de eerste Schotse club in de Europa Cup waren en de grootste derbyoverwinning (0-7 op Tynecastle) staat ook op naam van de groene club.

Opvallend is de gelijkenis met die andere grote derby in Schotland, de Old Firm. Waar Celtic zijn eerste wedstrijd tegen de grote rivaal Rangers speelde, was de eerste wedstrijd van Hibernian tegen Hearts. In het begin waren beide clubs ook erg close met elkaar, net zoals de twee uit Glasgow. Hibernian was namelijk, in tegenstelling tot Celtic, een club die een sektarische politiek voerde. Alleen katholieken waren welkom bij de club. Dit zorgde ervoor dat de Schotse bond de club niet erkende als een Schotse club. Andere clubs werd dan ook gewaarschuwd niet tegen ze te spelen, en er werd zelfs gedreigd met sancties voor clubs die dat wel deden. Hearts trok zich daar niets van aan en op Eerste Kerstdag 1875 speelden beide clubs hun eerste derby tegen elkaar. Hearts won met 1-0 en sancties zijn er nooit gekomen, mede doordat Hearts al een erg grote club was die men niet durfde aan te pakken.

Het jaar erop werd Hibernian toch erkend en de clubs speelden met enige regelmaat wedstrijden tegen elkaar, hetzij vriendschappelijk of voor de Edinburgh Cup. Hearts was meestal de bovenliggende partij en van enige rivaliteit was nog geen sprake. Dat veranderde in 1878, toen beide clubs tegenover elkaar stonden in de finale van de Edinburgh Cup (er was nog geen competitievoetbal, dus dit was een erg belangrijke beker). Doordat de finales nog niet met verlengingen of strafschoppen werden beslist als het na negentig minuten gelijk stond kon het gebeuren dat er replays nodig waren. Dat was bij deze finale ook het geval en van begin februari tot eind april namen beide clubs het tegen elkaar op om te bepalen wie de beker zou winnen. Telkens eindigde het gelijk en pas bij de vijfde finale won er een club. Hearts won de beker, maar relletje op en naast het veld hadden de goede sfeer tussen beide clubs danig verziekt. Ineens was de sympathie van Hearts richting Hibs over en waren het die “Ieren”.

In die dagen was Hibernian ook erg Iers. De club was opgericht in een deel van Edinburgh dat bekend stond als “Little Ireland”, de spelers waren allemaal katholieken met Ierse roots, de clubkleuren waren groen-wit, het clublogo was de harp (een oud Iers instrument) en de naam Hibernian was afgeleid van ”Hibernia”, de Romeinse naam voor Ierland. Om het helemaal af te maken had de club ook een motto dat niets aan de verbeelding overliet, namelijk “Erin Go Bragh”, Gaelic voor “Ireland For Ever”. Pas na de herstart in 1891 (in 1890 ging de club namelijk failliet) mocht iedereen, ongeacht geloof, lid worden van de club. Iets dat ervoor zorgde dat Hibernian echt de club van de wijk Leith werd, in plaats van een club voor de katholieken van die wijk. Het initiatief van de oprichters van Hibernian zorgde overigens overal in Schotland voor clubs met een Ierse achtergrond. De twee bekendste clubs met Ierse oprichters zijn Dundee United en natuurlijk Celtic. De clubs zorgden ervoor dat de Ierse immigranten (vaak behorend tot de armste bevolkingsgroep) ergens trots op konden zijn en ze brachten ook geld in het laatje, dat terugvloeide naar de Ierse gemeenschap.

Bij Hearts was er frustratie dat ze door deze immigrantenclub werden dwarsgezeten. Hearts was namelijk de club van het establishment. Alleen de volledige naam al, Heart of Midlothian, moest genoeg zijn om potentiële tegenstander ineen te doen krimpen. Als je dieper gaat graven is de naam helemaal niet zo bijzonder, want het is vernoemd naar een oude gevangenis op de “Royal Mile”. Deze gevangenis inspireerde Sir Walter Scott weer tot het schrijven van een boek met de naam Heart of Midlothian. Een dansclub in Edinburgh nam de naam dan weer over van het boek, waardoor er al drie betekenissen waren voor de naam. In deze dansclub kwamen regelmatig een aantal mannen bijeen die het wel mooi vonden om te gaan voetballen. Over een naam hoefde niet lang te worden nagedacht, want Heart of Midlothian Football Club leek ze wel wat. Als logo werd gekozen voor het stenen hart dat destijds, en tegenwoordig nog steeds, te vinden is op de Royal Mile. Dat hart is namelijk een gedenkteken op de plek waar ooit de gevangenis stond. Het schijnt geluk te brengen om er op te spugen, iets dat fans van Hibernian natuurlijk graag doen.

Al na drie jaar was het dus duidelijk dat beide clubs zouden gaan strijden om de heerschappij van Edinburgh. Dat werd een in 1879, een jaar na die vijf finalewedstrijden, helemaal duidelijk. Hibernian won toen namelijk voor het eerst de Edinburgh Cup. In de finale werd er gewonnen van, geen verrassing, Hearts. Bij Hearts werd het nog afgedaan als een incident, maar toen het jaar erop opnieuw de beker naar Hibernian ging en in 1881 opnieuw, was het genoeg geweest. Hearts diende een klacht in bij de Schotse bond om te klagen over het ruwe spel van de spelers van Hibernian. Verder stond er in de officiële klacht dat de spelers van Hearts zich geïntimideerd voelden door de fans van Hibernian die, volgens het document, ongeletterd en ruw waren. Conclusie van de klacht was dat het bestuur van Hearts voorstelde om Hibernian te verbannen uit de FA van Edinburgh, waardoor Hibernian geen officiële wedstrijden zou kunnen spelen. Het spande erom, want Hearts had een flinke vinger in de pap bij de commissie die deze zaak moest behandelen, maar uiteindelijk mocht Hibernian blijven. De verhoudingen waren vanaf nu echter helemaal verziekt.

De wraak voor Hibernian zou echter zoet zijn, want in 1887 waren het de Hi-Bees die als eerste een belangrijke landelijk prijs wonnen. De competitie zou pas in 1890 beginnen, vandaar dat de Scottish Cup de heilige graal was. De eerste dertien jaar was deze beker gewonnen door clubs uit Glasgow en omgeving dat veel meer een voetbalgebied was dan het wat chiquere Edinburgh. Dumbarton (dat vier jaar eerder de beker nog had gewonnen en drie jaar later de eerste Schotse titel zou pakken) was dan ook zwaar favoriet, toen ze het in de finale moesten opnemen tegen Hibernian. Saillant detail is dat in de derde ronde Hibernian op Easter Road tegenover Hearts stond en met maar liefst 5-1 won. Ondanks de rol als underdog stuntte de club uit Edinburgh stuntte en won met 2-1 van Dumbarton. Het was niet alleen een overwinning voor Edinburgh, maar ook voor de Ierse gemeenschap in Schotland. Hibernian ging dan ook op tournee en kwam de beker showen in het stukje Schotland waar de meeste Ierse immigranten woonden: Oost-Glasgow. Na afloop van het feest gaf een van de bestuursleden aan dat hij het onbegrijpelijk vond dat er geen Ierse club in Glasgow was. Had hij dat maar nooit gezegd, zullen veel Hi-Bees denken.

De opmerking van de official werd namelijk erg serieus genomen en niet veel later werd Celtic opgericht. Celtic werd eigenlijk een soort kopie van Hibernian, met groen-witte kleuren, de Shamrock (een Iers symbool) als logo en een Ierse naam. Enig verschil was dat de club voor iedereen toegankelijk was, dus ook protestanten. Voor de eerste wedstrijd, tegen de Rangers, had Celtic niet genoeg spelers en leenden ze er vijf van Hibernian. Deze bevielen erg goed en Celtic, dat al snel een grotere achterban (en dus geld) had dan de Hibs, nam ze meteen definitief over. Dit zorgde voor een enorm kwaliteitsverlies bij Hibernian en drie succesloze jaren later ging de club failliet. Waar iedereen op het moment van de bekerwinst dacht dat Hibernian een serieuze aanval op de clubs uit Glasgow en omgeving kon doen, was de bekerwinst indirect de doodsteek voor de club. In 1891 werd de club opnieuw opgericht en, in navolging van Celtic, voor iedereen opgesteld. Het sektarische element was dus verdwenen, maar dé club van Edinburgh waren ze niet meer. Waar Hibernian in de tweede divisie ronddobberde in 1891 won Hearts zijn eerste Scottish Cup.

Na een aantal jaar herstelde Hibernian zich en in 1896 stonden ze voor de tweede maal in de geschiedenis in de bekerfinale. De tegenstander van die dag stond ook voor de tweede maal in de finale en luisterde naar de naam Heart of Midlothian… De Schotse FA besloot om de Cup Final voor deze keer, en tot de dag van vandaag de enige keer, niet in Glasgow te laten plaatsvinden. In een neutraal stadion in Edinburgh, Logie Green, zou de finale plaatsvinden. Qua belangen is dit tot op de dag van vandaag de belangrijkste Edinburgh Derby die ooit gespeeld is. Nooit meer hebben de clubs tegenover elkaar gestaan in de finale van de beker en daarom blijft de finale van 1896 de belangrijkste derby uit de historie. Hearts won met 3-1 en deze uitslag en finale wordt nog wel eens bezongen op de tribunes van Tynecastle als Hibernian op bezoek komt. Hearts stond in die tijd bekend als de sterkste club van Edinburgh en behield deze titel door deze overwinning.

De beker is sowieso iets dat heel erg leeft onder de fans van beide clubs. Hibernian heeft namelijk weinig succes behaald in deze competitie. Qua titels staan beide clubs gelijk en daarmee kunnen beide supportersgroepen elkaar niet mee aftroeven, maar het falen van de Hi-Bees in de Scottish Cup is een dankbaar onderwerp van spot. In 1902 won Hibernian namelijk zijn tweede en tevens laatste beker. Het is dus nu al 106 jaar geleden dat Hibernian de beker won en dat wordt ze iedere derby weer ingewreven. Het zuurste voor de fans is dat er in 2006 een uitstekende kans was om die “jinx” eindelijk te doorbreken. Gretna had namelijk de finale gehaald en als Second Division team waren die natuurlijk geen favoriet. Hibernian stond in de andere halve finale en moest uitgerekend tegen Hearts. De winnaar van deze wedstrijd was eigenlijk zo goed als zeker van de beker. Voor Hibs was het van levensbelang om die te winnen om eindelijk van die spreekkoren af te zijn, terwijl de fans van Hearts de winst in deze wedstrijd vooral belangrijk vonden zodat ze nog langer door konden gaan met het treiteren van de Hi-Bees. Hearts was destijds nog een erg goede ploeg, die het jaar erop zelfs tweede zou worden in de SPL. Het werd uiteindelijk 4-0 voor Hearts en de Hi-Bees hadden het de volgende dag zwaar op het werk.

Aan de andere kant hebben de Hi-Bees ook enkele stokpaardjes die ze graag tevoorschijn halen als de derby in aantocht is. De grootste overwinning ooit in een Edinburgh Derby staat op naam van Hibernian. Voor de Millenniumwisseling was het traditie om op Nieuwjaarsdag zowel de Edinburgh Derby als de Old Firm te spelen, de zogenaamde “Ne’erday” wedstrijden. In 1973 stond er dus ook een op het programma. Hibernian deed het goed in de competitie en stond op een nette tweede plek, achter het ongenaakbare Celtic van Jock Stein. Met veel vertrouwen werd dus de reis naar Tynecastle gemaakt, waar de wedstrijd gespeeld zou worden. Hibernian had namelijk een uitstekende staat van dienst in Ne’erday wedstrijden. Van 1966 tot 1986 zou er geen enkele verloren worden. Ook deze dag niet, een wedstrijd die onder de Hi-Bees bekend staat als "Greatest Game in History". Hearts werd namelijk vernietigd en na negentig minuten stond het 0-7. In 2003 stond er opnieuw een Edinburgh Derby op het programma en de aanvoerder van Hibernian had speciaal voor deze gelegenheid 1973 in zijn kapsel geschoren. De hint werd door de Jambos begrepen en Murray kreeg allerlei rotzooi naar zich toegegooid, waaronder een fles die hem bijna raakte.

Waar Murray sinds die dag een held is onder de fans van Hibernian, hebben de Jambos natuurlijk ook hun favorieten. De grootste van allemaal is John Robertson, een spits met de bijnaam “The Hammer of Hibs”. Deze Robertson stond van 1983 tot 1998 onder contract bij Hearts en scoorde maar liefst 27 doelpunten in Edinburgh Derbies. Een gigantisch aantal als je beseft dat de nummers twee van deze lijst Bobby Walker (Hearts) en Gordon Smith (Hibs) er allebei vijftien maakten. Het meest ironische aan de karrenvracht doelpunten van Robertson is dat hij in zijn jeugd fan was van Hibernian. Op zijn vijftiende mocht hij eindelijk bij zijn favoriete club op proef. Helaas voor de jonge John Robertson was niet iedereen overtuigd van zijn kwaliteiten en moest hij nogmaals op proef komen. Ook werd hij gedwongen om meteen een waardeloos contract te tekenen, iets dat hij weigerde zonder eerst te hebben overlegd met zijn vader. Robertson kon meteen vertrekken en ging uiteindelijk bij Hearts spelen, waar hij uitgroeide tot de beste spits die de club ooit heeft gehad. En bijna iedere derby scoorde hij opnieuw, tot afgrijzen van de mensen die hem destijds afwijzen. Een van de grootste fouten die Hibernian ooit heeft gemaakt.

Tot slot wat statistieken voor de liefhebber. Er zijn tot de dag van vandaag 292 Edinburgh Derbies gespeeld, waarvan Hearts er 128 won, Hibernian 82 en er ook 82 gelijk eindigden. Opvallend is dat Hibernian het liefst de derbies op nieuwjaarsdag weer terug heeft, want van de 88 Ne’erdag derbies won Hibernian er 31 tegenover 28 voor Hearts. De best bezochte Edinburgh Derby was die van 2 januari 1950, toen 65.860 mensen naar Easter Road kwamen. Dit aantal is tevens het grootste aantal mensen in Schotland dat een voetbalwedstrijd bezocht buiten Glasgow. De grootste overwinning van Hibs is de 0-7, terwijl Hearts daar een 5-0 overwinning tegenover kan zetten. De meest doelpuntrijke versie van deze wedstrijd was in 1935, toen Hearts met maar liefst 8-3 won van zijn stadsgenoot. Persoonlijk vind ik de meest opvallende statistiek dat geen van beide clubs er ooit in geslaagd is vier competitiewedstrijden tegen de rivaal in een seizoen te winnen. Sinds 1975, toen de SPL er kwam met het kleine aantal teams, spelen de clubs op het hoogste niveau viermaal tegen elkaar. Hibernian won eenmaal drie wedstrijden en verloor de vierde (in 1994-1995), terwijl Hearts er bijna wel in slaagde om de rivaal viermaal een hak te zetten. In zowel 1996-1997 en 2006-2007 wonnen de Jambos drie wedstrijden en speelden er eentje gelijk. Misschien dat dit jaar een van de clubs het wel kan gaan doen. Het zou een historische prestatie zijn, die in de analen van deze roemrijke wedstrijd kan worden bijgeschreven.

29/10/2008



Irn Bru

“Whiskey” is het antwoord wat zowat iedereen je zal geven als je vraagt wat de nationale drank van Schotland is. Toch is er een drank van eigen bodem die veel vaker wordt gedronken dan whiskey. De naam van het drankje? Irn Bru, de oranje frisdrank die je werkelijk overal ziet in Schotland. Het meest verbazend wat ik tegenkwam was dat Irn Bru door de Schotten als hun best merk wordt gezien. Maar liefst 30% stemde op Irn Bru, terwijl The Famous Grouse (17%) en The Royal Bank of Scotland (11%) pas op gepaste afstand volgen. Dit Irn Bru is tevens de sponsor van de lagere Schotse divisies en de legendarische club Queen’s Park en aangezien ikzelf ook graag een Irn Bru of vijf wegtik als ik in Schotland ben is er genoeg reden om met “Haggis, Kilts & Bagpipes” eens wat onderzoek te gaan doen naar dit cafeïnerijke drankje. Laat het alsjeblieft geen enkele connectie hebben met de Rangers, want dan moet k in Schotland toch weer over gaan schakelen op Coca Cola.

Irn Bru blijkt al sinds 1901 te worden gemaakt. Uiteraard in Glasgow. Het drankje had eerst de ruige naam Iron Brew, maar aangezien iedere Schot het uitsprak als “Irn Bru” besloot de fabrikant die naam ook op het flesje te gaan zetten. Vandaar dat het sinds 1946 ook officieel Irn Bru is. De belangrijkste zet van het bedrijf is misschien wel zijn reclamestrategie. In de reclames wordt het “Schots zijn” van het drankje erg benadrukt. Ook wordt er gebruik gemaakt van veel zelfspot en worden concurrenten Coca Cola en Pepsi vaak op de hak genomen. Minpuntje aan Irn Bru is E124, een kleurstof die in de VS verboden is en kan zorgen voor hyperactiviteit. Eigenlijk is Irn Bru gewoon een soort XTC, maar dan vermomd als frisdrank. Ik heb in Schotland al gevallen gezien van mensen die helemaal gingen flippen nadat ze flink wat Irn Bru ophadden en uit eigen ervaring weet ik ook dat je niet teveel van het spul moet drinken, want je komt absoluut niet meer in slaap. Leve de E124.

De Schotten zijn erg trots op het drankje en het wordt ook als een soort statement gezien als je Irn Bru drinkt in plaats van het geijkte Coca Cola. Er zijn zelfs jaren geweest dat Irn Bru beter verkocht dan Coca Cola. Tegenwoordig is het ongeveer gelijk aan elkaar, maar een andere foute Amerikaanse multinational heeft kennisgemaakt met de obsessie van Schotten met Irn Bru. Toen McDonalds zijn eerste vestiging in Glasgow opende werden er alleen dranken van de Coca Cola Company verkocht. Daar was de lokale bevolking het niet mee eens en McDonalds werd helemaal bedolven onder de brieven van Glaswegians die klaagden over het feit dat er geen Irn Bru te koop was bij de foute clown. McDonalds zag wel in dat ze maar beter konden meewerken als ze geen ontevreden klanten wilden hebben en binnen een paar weken was de McDonalds in Glasgow de eerste die Irn Bru verkocht.

Als Schots instituut was de keuze voor Irn Bru niet zo lastig toen het management besloot in 2000 een voetbalclub te gaan sponsoren. Het kon eigenlijk geen enkele andere club worden dan Queen’s Park. De grootste schotse club uit de beginjaren van het voetbal en nog altijd zuivere amateurs. Goed, de club bevond zich destijds wel in de kelder van het Schotse voetbal, maar had nog altijd meer uitstraling dan diverse clubs op hogere niveaus. Op zich staat het wel, dat typische Schotse merk op de shirts van Queen’s Park. Enige waar wat op aan te merken is zijn de uitshirts, want die zijn oranje-blauw en de spelers lijken op flesjes Irn Bru als ze daar is spelen. In 2007 besloot Irn Bru zijn voetbalactiviteiten nog verder uit te breiden en de gehele Schotse Football League te gaan sponsoren (alle divisies, behalve de SPL) voor drie miljoen pond per jaar. Irn Bru heeft het Schotse voetbal dus helemaal omarmd en dat is alleen maar goed, want echt veel geld is er niet in de lagere divisies.

05/11/2008



Scottish Oktober Review

Een nieuwe maand, dus nieuwe voornemens. Mijn plan is om iedere eerste woensdag van de maand een korte review te schrijven over de voorafgaande maand. Vandaag dus de eerste aflevering van dit maandelijkse spektakel. Deze maand is het meteen een erg positieve, want Celtic staat weer alleen aan kop in de SPL. Ik was op school druk met de Amerikaanse verkiezingen en ik heb weinig meegekregen van de wedstrijd zelf, maar het was een erg aangename verrassing toen ik zag dat Dundee United 3-3 had gespeeld tegen de Rangers. Goed, toen ik het scoreverloop zag was het wel een kleine tegenvaller (Rangers scoorde de gelijkmaker in de 90e minuut), maar al met al is nederlaag in de Old Firm door Celtic nu wel verwerkt. Met Scott Brown hebben de Bhoys ook meteen de speler van de maand oktober in de gelederen. De middenvelder lijkt eindelijk zijn verwachtingen waar te maken. Anderhalf jaar geleden kwam hij binnen als de grote belofte en Celtic betaalde dan ook graag 4,4 miljoen pond voor hem (het hoogste bedrag dat een Schotse club ooit aan een andere Schotse club betaalde).

Over de Old Firm gesproken, die zijn weer net zo dominant als de afgelopen jaren. Ik voorspelde het voor het seizoen al, want waar Celtic en Rangers zich versterkten in de zomerstop raakten alle subtoppers belangrijke spelers kwijt. Eigenlijk jammer, want waar had Motherwell kunnen staan als Ross McCormack (vorig jaar speler van het jaar van Motherwell en nu al goed voor elf goals in vijftien wedstrijden) niet transfervrij was vertrokken naar Cardiff City? Nu begint het daar wel een beetje te draaien, maar het is te laat om nog echt een aanval te kunnen doen op de eerste twee plekken. De andere revelatie van afgelopen seizoen, Dundee United, had eveneens een zeer matige start. Ook daar lijkt nu het lek boven te zijn, gezien de resultaten van de laatste weken. Maar ook hier is het te laat om echt een aanval op de top te kunnen doen.

Die top, Celtic en Rangers, draaien eigenlijk weer als vanouds. Beide clubs spelen niet echt geweldig, maar winnen wel bijna alles. Goed, de eerste helft van Celtic in en tegen Motherwell en de eerste helft van de Rangers tegen Inverness waren vrij imponerend, maar daarmee houdt het eigenlijk wel op met de goede wedstrijden van de beide grootmachten uit Glasgow. Maar echt verrassend is dat niet met managers als Walter Smith en, in mindere mate, Gordon Strachan op de bank. Beide mannen staan nu niet echt bekend als de meest aanvallende managers in de voetballerij. De tijden van Celtic onder Martin O'Neill, toen het team echt swingde, zijn wat dat betreft al lang voorbij. Toch is de voorsprong van beide clubs weer gigantisch, want het gat tussen nummer 2 Rangers en nummer 3 Dundee United is na elf wedstrijden alweer tien punten. Waar in Nederland de verschillen tussen de topclubs en subtoppers kleiner worden lijkt er in Schotland nog geen sprake van te zijn.

Daarmee is het gat tussen 2 en 3 groter dan tussen 3 en 12, want Hamilton heeft negen punten behaald tot op dit moment. Dat Hamilton onderaan staat is geen verrassing (de club degradeerde de laatste twee keer ook meteen nadat ze naar het hoogste niveau waren gepromoveerd), maar door de goede start had ik niet verwacht dat ze nu al onderaan zouden staan. Jammer, want bij Hamilton wordt echt met beleid gewerkt waarbij de jeugdwerking het speerpunt is. Het zou dan ook mooi zijn als dat beleid beloond zou worden. Voor dit seizoen had ik zelf Hamilton niet op de laatste plek gezet. Daar verwachtte ik St. Mirren, maar die doen het sinds een paar weken erg goed. Een overwinning op Rangers (de eerste sinds 1986!) werd gevolgd door een 1-2 winst in Hamilton. Gus MacPherson werd voor deze prestaties beloond met de "Manager of the Month" award. Ook werd bekend dat St. Mirren op 3 januari zijn laatste wedstrijd op Love Street zal spelen, want daarna is de nieuwe blokkendoos klaar.

Het is echt bizar dat er eigenlijk geen club in slaagt om een goede reeks neer te zetten. De clubs uit Edinburgh leken een paar weken geleden ineens weg te lopen van de rest, maar zijn weer hard geland op aarde na enkele slechte resultaten. Ook Kilmarnock was, ondanks betonvoetbal, erg succesvol. Maar ook bij die club zit de klad er wat in met drie nederlagen op rij. Er is altijd baas boven baas en de club waar echt iets mis lijkt te zijn is bij de Highlanders uit Inverness. Alle vijf de wedstrijden in oktober werden verloren met als dieptepunt de 5-0 op Ibrox, een stand die al bij rust bereikt was. Zoals het er nu naar uitziet lijkt Caley het samen met Hamilton te moeten uitvechten om die laatste plaats. Het bejaardenhuis van Falkirk lijkt net taai genoeg om het gevecht wel te kunnen winnen. Het is niet voor niets dat ze juist de winst pakten in de onderlinge duels tegen Caley en Hamilton.

Even een stapje naar beneden waar St. Johnstone, naar een moeizame start, de koppositie heeft overgenomen. Eindelijk staat dus een van de favorieten op plek één, want Queen of the South en Livingston behoorden bepaald niet tot die categorie. Buiten St. Johnstone werden voorag Dundee en Dunfermline getipt voor plek één. Dunfermline begon ook matig, maar staat nu op plek drie en doet het naar behoren. Voor Dundee geldt dit echter niet. De club begon geweldig, maar daarna ging het helemaal mis en toen de clubleiding ineens zag dat Dundee in de buurt van de laatste plek stond mocht manager Rae vertrekken. Met nieuwe manager Jocky Scott op de bank (voor de derde keer overigens) hoopt de leiding dat ze toch nog een gooi naar het kampioenschap kunnen doen. Het kan natuurlijk allemaal nog, want het verschil tussen de nummer één en laatst (helaas is dat Greenock Morton) is slechts 13 punten. Het is, in tegenstelling tot vorig jaar, ongemeen spannend in de First Division.

12/11/2008



The Most Sectarian Town in Scotland

Larkhall was afgelopen week weer eens negatief in het nieuws. Afgelopen week las ik in de Schotse pers dat ASDA (een grote supermarktketen in Groot-Brittannië) overleg voerde met enkele vertegenwoordigers van de lokale gemeenschap over de kleur groen. Het logo en het interieur van ASDA zijn namelijk groen en wit en laat dat nu net erg gevoelig liggen in het stadje ten zuidenoosten van Glasgow. ASDA dacht er namelijk over na om misschien speciaal voor Larkhall andere kleuren te gaan gebruiken. ASDA zou dan, na Subway en Moss Pharmacy, het derde bedrijf zijn dat zijn bedrijfskleuren speciaal voor Larkhall zou aanpassen. De reden is vrij simpel: Larkhall is de meest sektarische plaats van Schotland en groen (een kleur die geassocieerd wordt met Celtic en Ierland) wordt hier niet getolereerd. Welkom in 2008.

De afgelopen jaren had ik al vaker met verbazing artikelen gelezen over Larkhall. In 2002 besloot namelijk de grote apothekersketen Moss Pharmacy zijn kleuren groen en wit te veranderen in rood, wit en blauw. Op zich niet schokkend, maar wel dat het alleen in Larkhall gebeurde. De winkel werd namelijk regelmatig beklad en volgegooid met blauwe verf. Vooral als de Rangers verloren moest de apotheker eraan geloven. Beveiliging bleek duurder te zijn dan overschilderen, dus de keuze was snel gemaakt en sindsdien heeft de apotheker nergens meer last van als de Rangers onverhoopt een wedstrijd verliezen. Hetzelfde geldt voor de telefooncellen van Telewest, die ook veranderd zijn van groen naar blauw. In de groene tijd werden ze overgeschilderd, gesloopt of in de fik gezet. Sinds ze blauw zijn is dat probleem verdwenen.

De Amerikaanse broodjeszaak Subway was blijkbaar op de hoogte van de problemen van de lokale bevolking met de kleur groen en besloot om zijn logo al op voorhand te veranderen. Waar normaal groen wordt gebruikt is het nu zwart in Larkhall. De Subway is nooit slachtoffer geworden van enig vandalisme en waarschijnlijk heeft de kleurenkeuze daar veel mee te maken. Een woordvoerder van Subway ontkent echter dat de keuze voor zwart gedaan is vanwege angst voor vernielingen. Zwart stond gewoon beter dan groen in de omgeving, volgens deze Pinokkio. Toch heeft hij wel een punt, want groen zie je gewoon amper in Larkhall en als Subway zijn gewone kleur had gekozen waren ze wel erg uit de toon gevallen. Maar waarom dan zwart en niet rood, wit en blauw?

Voor alles is een reden en dus ook voor de antipathie van de Larkhallians tegen de kleur groen. Goed bijna iedereen in het stadje is voor Rangers, maar de haat zit nog dieper. Daarvoor moeten we terug gaan naar de 19e eeuw, toen Ierland werd geteisterd door hongersnoden. Veel Ieren vluchtten daarop naar Schotland voor werk en een beter bestaan. Aangezien de meeste Ieren ongeschoold waren moest er vooral gezocht worden naar zwaar werk en laat de mijnindustrie net een sector zijn waar ongeschoolde arbeiders wel terecht konden. Larkhall was een en al steenkool en veel Ieren trokken daar naartoe. De mijneigenaren zagen dit wel zitten, want een Ier hoefde je veel minder te betalen dan een Schot en zodoende werden er veel lokale Schotten ontslagen ten faveure van de Ierse immigranten en die haat zich nog altijd diep. Alles dat ook maar iets met Ierland, Celtic of de Katholieke kerk te maken heeft wordt daarom veracht in Larkhall en dat uit zich vooral tegen de kleur groen.

Niet alleen bedrijven passen zich aan, maar ook de gemeente zelf. In de jaren negentig was een raadslid niet aan het nadenken en bestelde groene verf om de verroeste hekken van het Glenview Memorial Park eens te schilderen. Slechte actie natuurlijk, want nadat overdag alle hekken waren geschilderd kwamen de groenhaters ’s avonds met een tegenactie. De volgende dag waren de hekken overgoten met blauwe verf. Het gemeentebestuur ging overdag en de week erop werden de hekken overgeschilderd in de Britse kleuren rood, wit en blauw. Volgens de landelijke media een teken dat de gemeente zijn oren liet hangen naar het kwaadwillende, sektarische tuig in de stad.

Een andere aanpassing die de gemeente heeft gedaan is het plaatsen van beschermingskapjes voor de groene lamp van de stoplichten. Het is dat ze de kleur groen niet konden veranderen, want anders was dat waarschijnlijk gebeurd. De groene lichten werden namelijk stelselmatig gesloopt door vandalen. Tussen 2004 en 2007 waren er 205 lampen het slachtoffer van gefrustreerde Larkhallians, die hun woede koelden op de lichten als de Rangers verloren hadden. Vooral na een verloren Old Firm hadden de stoplichten het zwaar te verduren en in totaal was de stad 17.000 pond kwijt aan het continue repareren van de groene lampen. Met het plaatsen van de ijzeren beschermingskapjes hopen ze dat de groene lichten voortaan met rust worden gelaten.

Het enige dat nog niet is aanpast is het gras in Larkhall, aangezien dat erg moeilijk is. Een aantal keer zijn er wel hele stukken gras in parkjes aangestoken, maar om nu overal tegels neer te leggen gaat ook de gemeente iets te ver. Bij de Rangers, waar de Larkhallians bijna allemaal fan van zijn, dachten ze ooit de oplossing te hebben door de grassoort “Kentucky Bluegrass” te bestellen. Het bleek echter dat die grassoort ook gewoon groen was en alleen maar de naam “Bluegrass” had doordat er blauw bloemen tussengroeiden. Helaas zullen de sektarische Larkhallians moeten leven dat er nog iets in hun stad groen is, totdat de wetenschap gras kan ontwikkelen met een andere kleur. Het liefst rood, wit en blauw natuurlijk.

19/11/2008



Squirrels in Killie


Soms heb je van die dingen die je dag en nacht bezig houden. Je kunt er niet van slapen, je eetlust bederft erdoor en je hebt continue een zwaar gemoed. Op een gegeven moment is er nog maar een oplossing en dat is de pil van Drion nemen, omdat je maar niet uit die depressie kunt komen. Dat zijn vervelende dingen en met een beetje geluk maak je die niet teveel mee in je leven. Mijn zoektocht naar de eekhoorn van Kilmarnock valt niet onder die zware problemen, maar dat ik er maar niet achterkwam wat die twee eekhoorns in het logo van Kilmarnock deden heeft me toch wel een half dagje beziggehouden. Vandaar nu de grote onthulling achter het grote geheim van misschien wel het vreemdste logo van Schotland: dat van Kilmarnock FC met zijn twee voetballende eekhoorns.

Kilmarnock zelf is een club die me helemaal niets doet. Waar ik de meeste Schotse clubs in de SPL nog wel wat vind hebben, heb ik met “Killie” helemaal niets. Van mij mogen ze dan ook direct degraderen. Ze vallen voor mij een beetje in de categorie Falkirk, ook zo’n nietszeggende club. Toch heeft Kilmarnock nog best een indrukwekkend verleden. De club is de oudste profclub van Schotland, won eenmaal het landskampioenschap en drie Schotse Cups (de laatste keer in 1997). In de League Cup hebben ze ook een unieke prestatie geleverd door vijfmaal de finale te halen en al die finales te verliezen. Best een knappe prestatie. Hét hoogtepunt vond echter plaats in 1967 (sowieso een goed jaar voor Schotten in Europa), toen Kilmarnock de halve finale van de Inter-Cities Fairs Cup (voorloper van UEFA Cup) haalde en daarin verloor van Leeds United. Indrukwekkendste resultaat in die cuprun was een 7-2 overwinning op Antwerp FC.

Tegenwoordig is het allemaal niet meer zo spectaculair in Kilmarnock. Nadat de club in 1993 promoveerde naar de SPL is de club daar eigenlijk tot het meubilair gaan behoren. Nooit echt in degradatiegevaar, maar ook een echte aanval op de top is ze nooit gelukt. Een vierde plek is de hoogste positie die de club sinds de promotie heeft behaald. Vorig jaar draaide de club echt vierkant en werd elfde, de laagste positie die de club heeft behaald sinds de promotie. Gelukkig voor de mannen uit Ayrshire was er vorig jaar een team genaamd Gretna, dat zou weinig punten sprokkelde zodat degradatie nooit echt een issue was. Het enige waarin Kilmarnock wel het beste is was, en dat zijn ze al jaren, is de catering en dan met name de Scotch Pie. Er is zelfs een eigen slogan ontwikkeld voor de pie die ze bij Kilmarnock verkopen: “Say Aye, to the Killie Pie.”

Enfin, we dwalen af. Op zoek naar de eekhoorn van Kilmarnock. Als je even gaat grasduinen in de geschiedenis van de eekhoorn in Schotland is dat geen verhaal om vrolijk van te worden. De eekhoorn werd namelijk gezien als een symbool van het kwaad. De eekhoorn is namelijk een handlanger van Donar, een mythologische Noorse God, en daar moesten de eerste Christenen natuurlijk niets van hebben. Waar ze tegenwoordig op jacht gaan naar coffeeshops, waren in vroege tijden eekhoorns het spreekwoordelijke haasje. Dit heidens dier moest namelijk verdwijnen en zo zijn er in het oude Schotland veel eekhoorns aan hun einde gekomen door religieuze fanatici. Dit maakt het echter nog vreemder dat Kilmarnock juist twee van zulke kwaadaardige duivels heeft gekozen als symbool voor de club en tegenwoordig, misschien wel nog erger, als mascotte. Kinderen worden dus blootgesteld aan een Noors, heidens wezen. Schandalig!

Een inwoner van Kilmarnock die niet zoveel moeite had met eekhoorns was Robert Boyd, de Graaf van Kilmarnock. Toen deze graaf in de 16e eeuw op jacht ging naar een lekker everzwijntje of fazant, nam hij altijd twee mascottes mee. Deze mascottes waren toevallig twee eekhoorns. Waar zijn staf angstig ineen dook als ze deze duivelse wezens zagen, vond de Graaf het wel leuke beestjes en ze brachten hem geluk met de jacht. Robert Boyd was zelfs zo gesteld op zijn eekhoorns dat hij ze op de “Coat of Arms” van Kilmarnock liet zetten. Waar er normaal leeuwen, valken of adelaars op dit soort doeken worden gezet om andere adelmannen te imponeren, staan er op die van Kilmarnock sinds die dag twee eekhoorns. En die eekhoorns waren in de beginjaren voor veel mensen een stuk angstaanjagender dan leeuwen.

Toen de voetbalclub in de negentiende eeuw het levenslicht zag, was het eigenlijk vanzelf sprekend dat het wapen van Kilmarnock ook in het logo werd verwerkt. Waar in het begin eigenlijk het hele wapen werd overgenomen veranderde dat in de loop der jaren. In 1992 mochten snelle reclamejongens zich op het logo storten. Ze hadden al een heel plan om een snel, hip en zielloos logo te ontwerpen. Helaas voor deze foute figuren moesten de eekhoorn, de hand met twee vingers en de tekst “confidemus” gehandhaafd blijven. Het enige dat ze nu nog konden veranderen was het wapenschild en dat werd dan ook vervangen door een jaren zeventig voetbal. Dat is tot op de dag van vandaag nog steeds het logo. Niet echt lelijk, maar je ziet dat die twee eekhoorns liever dat wapenschild in handen hadden in plaats van die voetbal.

Iedereen in Kilmarnock lijkt dus tegenwoordig fan van eekhoorns. Ze vertegenwoordigen de stad, het district en de voetbalclub. Daarom ging er een golf van ongeloof door Kilmarnock heen toen men erachter kwam wat 69-jarige Jack Hamish nu ongeveer een maand geleden had gedaan. Deze man had namelijk meer dan 200 eekhoorns doodgeschoten en nog meer gevangen in kooitjes en daarna verzopen in een emmer water. In de pers werd Hamish afgeschilderd als de “Squirrel Serial Killer” en hij vertelde dat hij geen moment spijt had van zijn daden. De eekhoorns zaten namelijk in zijn tuin en aten zijn groenten op. Hamish was dus niet een of andere Ayr United fan die zijn haat tegenover Kilmarnock koelde door eekhoorns te vermoorden. Gelukkig voor Hamish leeft Robert Boyd niet meer, want deze jager had met één enkele kogel een einde gemaakt aan de praktijken van deze eekhoornmoordenaar.

quote:

Op donderdag 20 november 2008 03:09 schreef Kriegel het volgende:
Ben ik dan de enige die dit interessant en leerzaam vind?

Hoe dan ook, blijven doorgaan Barnet, wat mij betreft wordt dit topic uiteindelijk gearchived zodat iedereen die het wil er later nog zijn informatie uit kan halen.

Ik schrijf het voor mijn site, dus het is maar een kleine moeite om het even te knippen en te plakken

26/11/2008



Evil Scotsman

Ik wilde eigenlijk een stukje schrijven over de belachelijk slechte resultaten van Celtic in CL-uitwedstrijden, maar de motivatie was er niet. Daarom maar het liedje dat meteen gedraaid werd na de 2-1 in Aalborg: Evil Scotsman van Billy Connolly (ironisch genoeg een fan van Celtic).



De tekst van de typisch Schotse lied (dus met lekker veel gescheld):

If your looking for trouble,
Your in the right place,
Don't look at me like that, or i'll headbutt your face
i'm a mean motherfucker,
i was born that way,
and just because i wear a skirt don't think i'm fuckin' gay.

Cause i'm an evil scotsman,
and Jimmy is my name,
i'm a sheep shagger from Aberdeen,
and causing pain is my game.

Now if your a woman,
married or not,
al take all your kit off and i'll dive in your mot,
i'll take your legs and spread them wide,
and then i'll put a wet suit on and shag you from inside,

I'm an evil scotsman,
and My name is Jock
and the girls are all gaggin' for a portion of my 10" cock,

Yes i'm an evil Scotsman
and my name is Jock

I've got one hand in my pocket
and i'm playing with my 10" cock

I don't care where you come from,
if your big or your small,
i've fought the best,
and i beat them all.
If your english or irish,
you wont have to die,
but if you are a German you can kiss your arse goodbye.

I'm an evil scotsman,
and Jock is my name,
if you don't like the rules don't play the fuckin' game,
yes, i'm an evil Scotsman
my name is Jock!
and the girls are just dying for a portion of my 10" cock.

OH Yeah,
Fucker,
Wankers,
Knob Heads.
Thank you.

03/12/2008



Scottish November Review

November is ook weer voorbij en het meest opvallende is dat Celtic de voorsprong op de Rangers flink heeft uitgebreid. Momenteel staan de Bhoys, die al twaalf wedstrijden op rij wonnen, zeven punten los van de Rangers. Het is dat de Rangers in augustus de Old Firm wonnen, want had Celtic gewonnen dan was de voorsprong al dertien punten geweest en had de rest van de titelstrijd schriftelijk kunnen worden afgedaan. Nu is het nog steeds helemaal open, want deze maand staat er opnieuw een Old Firm op het programma. Plaats van handeling is ditmaal Ibrox, waar op 27 december beide topclubs elkaar weer gaan bestrijden. De Gers moeten hopen dan wel wat beter in vorm te zijn, want afgelopen maand werd er niet gewonnen van Dundee United, Motherwell en Hearts.

Met Hearts is ook meteen de ploeg genoemd die het de laatste tijd op de heupen heeft. Vijf van de zes wedstrijden in november werden gewonnen door de ploeg van manager Laszlo. Alleen Celtic was op 2 november met 0-2 te sterk, maar sindsdien lijkt de ploeg niet meer te houden. De overwinning op de Rangers ontlokte zelfs enkele spelers de uitspraak dat ze best wel eens mee konden gaan doen om de CL-plaatsen. Momenteel is de achterstand op de Rangers zeven punten, dus het is best mogelijk dat Hearts de stunt uit 2006 gaat herhalen. Stadsgenoot Hibs doet het de laatste tijd een stuk minder. In november werd er slechts een van de zes wedstrijden gewonnen en manager Paatelainen staat, net zoals in het begin van het seizoen, weer flink onder druk.

Dundee United lijkt momenteel de enige club die nog met Hearts kan gaan strijden om plek drie. De mannen van Craig Levein staan drie punten achter op Hearts en vijf punten voor op nummer vijf Aberdeen. Goede resultaten (zoals een 3-3 tegen Rangers, die slechts in de laatste minuut gelijkkwamen) worden afgewisseld met draken van wedstrijd, zoals de 1-1 thuis tegen Hamilton. De Arabs zijn echter op een goede dag in staat om het iedereen lastig te maken, vandaar dat ze bij de Rangers bij waren dat Falkirk uit de koker rolde voor de halve finale van de League Cup. Celtic mag het nu opnemen tegen de enige ploeg die (buiten de Rangers) punten afpakte van ze. Iets waar ze bij de Hoops niet zo blij mee zijn, want Dundee United is fysiek een ijzersterke ploeg.

Voor de rest behoren de ploegen bijna allemaal tot de middenmoot. Er leek zich een paar weken geleden een duidelijke degradant af te tekenen, maar Hamilton heeft de geest weer gekregen. De ploeg van Billy Reid staat niet meer op de laatste plek en staat maar drie punten achter nummer acht Falkirk. Afgelopen zaterdag werd Kilmarnock verslagen, nadat de Accies al een paar weken dicht bij een overwinning waren. Zowel Dundee United, Hearts als Celtic hadden het enorm moeilijk tegen de roodwitte hoops. Het leverde de club uit Lanarkshire slechts één punt op, maar ook veel vertrouwen. Ik blijf dus nog steeds bij mijn voorspelling dat St. Mirren gaat degraderen in zijn nieuwe stadion. Die club behaalde op 1 november zijn laatste punt en verloor sindsdien zijn volgende vijf wedstrijden. Geen nieuwe “Manager of the Month-award” voor Gus McPherson deze maand.

Wie die trofee ook kan vergeten is de manager van Motherwell; Mark McGhee. Een punt uit de laatste vijf wedstrijden, ook al was dit punt tegen de Rangers, is geen goede prestatie voor de ploeg die vorig jaar nog derde werd. Het spel is ook niet om naar huis te schrijven, maar de spelers geloven er nog steeds in. David Clarkson gaf aan dat een nieuwe derde plek er wel inzit. Hij wijt de slechte klassering (10e!) aan pech. In december zullen we zien of het klopt, want het programma is de Steelmen goed gezind. Drie van de vier wedstrijden zijn in eigen huis en Old Firmloos, terwijl de enige uitwedstrijd tegen lokale rivaal Hamilton is. Voor die wedstrijd zullen de spelers van Motherwell zich extra gaan opladen, vooral door de nederlaag in de Leaguecup eerder dit seizoen. Daarin kregen twee spelers een rode en tien spelers een gele kaart. Een derby dus zoals een derby hoort te zijn.

Uiteraard ook deze maand een blik naar de First Division. St. Johnstone heeft een gaatje van vier punten geslagen met Dunfermline. De Saints lijken de vorm al een tijdje te pakken te hebben en het is niet voor niets dat de Rangers balen dat ze een uitwedstrijd naar Perth moeten maken voor de SFA Cup. De verrassing van het begin van de competitie, Queen of the South en Livingston, zijn ondertussen flink weggezakt. Ze staan nu op plek vijf en zes en voor de Italiaanse eigenaren van Livingston is dat onverteerbaar, waardoor manager Landi zijn koffers mocht pakken. Onderin is mijn ‘soft spot’ Greenock Morton gelukkig van de laatste plek af. Ze staan nu op plek acht, gevolgd op drie punten door Clyde en op vijf punten door Airdrie United. De laatste club won overigens wel de SFA Challenge Cup, een (teletoeter-)beker voor alle Leagueclubs onder de SPL.

10/12/2008



The Biggest Cup Shock in Scottish History

De Scottish Cup is niet echt een competitie die uitblinkt in verrassingen. Als het over grote verrassingen gaat wordt vaak de Cupwinst van East Fife in 1938 genoemd. De club uit Methil is tot de dag van vandaag de enige die de Cup won zonder dat ze op het hoogste niveau uitkwamen. Gretna was in 2006 dicht bij een evenaring van die prestatie, maar uiteindelijk werd er in de finale na penalty’s verloren van Hearts. Het verdwenen Gretna zette wel een unieke prestatie neer door als eerste club die uitkwam op het derde niveau de finale te bereiken. Toch moet ook hierbij een kleine aantekening worden gemaakt, want ten tijde van East Fife waren er maar twee divisies en als je alles je een ranglijst zou maken de van de hoogste naar de laagste divisie zou lopen, zou Gretna (als kampioen van de Second Division) 23e zijn geworden. East Fife deed het slechter door op een 25e plaats te eindigen

Gretna en East Fife schakelden onderweg echter geen van de Old Firm clubs uit en als we het over verrassingen hebben moet er toch echt een van deze twee clubs bij betrokken zijn. Celtic heeft bijvoorbeeld driemaal een modderfiguur gestaan. De nederlaag tegen Arthurlie (1897) zorgde voor een rigoureuze verandering van het beleid om spelers te kopen. In plaats daarvan werden ze voortaan zelf opgeleid. In 2000 werd er thuis verloren van Inverness, wat meteen het einde betekende van de managercarrière van John Barnes. De laatste sof van Celtic was in 2006. Roy Keane debuteerde met een 2-1 nederlaag in Cumbernauld tegen Clyde. Een debuut wat hij niet snel zal vergeten. Toch vallen deze nederlagen in het niets bij wat er op 28 januari 1967 in Berwick-Upon-Tweed gebeurde en wat tot op de dag van vandaag bekend staat als “The Biggest Cup Shock in Scottish History”.

Berwick-Upon-Tweed is niet zomaar een plaatsje. Het ligt namelijk in “Englandshire”, zoals de Schotten Engeland graag smalend noemen. Dat is niet altijd zo geweest, want de Engelsen en de Schotten hebben veel oorlogen gevoerd om dit plaatsje. Berwick ligt namelijk strategisch perfect aan de zee en de rivier de Tweed. Tussen 1147 en 1482 wisselde het stadje maar liefst veertien keer van land, om uiteindelijk in de handen van de Engelsen te vallen. Doordat de inwoners nogal op Schotland gericht waren besloot de toenmalige Engelse koning dat Berwick-Upon-Tweed niet bij Engeland ging horen, maar als neutrale stad onder bestuur van Engeland. Pas sinds 1836 behoort het stadje officieel tot Engeland. Toch is dat niet van harte, want een peiling in 2006 wees uit dat 60% van de inwoners liever bij Schotland zou horen.

De lokale voetbalclub, Berwick Rangers, behoort al sinds 1905 tot Schotland. De club werd in 1881 opgericht, maar ligt zo noordelijk in Engeland dat het iedere keer lange reizen moest maken voor uitwedstrijden. Komt nog eens bij dat de wegen in de negentiende eeuw een stuk slechter waren dan tegenwoordig en dat bij elkaar opgeteld zorgde ervoor dat het bestuur besloot om aan de Schotse FA te vragen om in Schotland te mogen uitkomen. Zodoende speelt deze Engelse club al meer dan honderd jaar in Schotland. Sinds 1951 speelt de club zelfs Leaguevoetbal in Schotland, maar echt heel goed ging dat niet. De Berwick Rangers behoorden dan ook tot tien clubs die volgens de Glasgow Rangers in 1963 moesten verdwijnen om het Schotse voetbal weer gezond te krijgen (Henk Kesler praktijken). Het voorstel van de Gers werd echter niet overgenomen door de overige club en de bond en Berwick Rangers bleef een profclub.

De actie van de Glasgow Rangers was nog niet vergeten, toen de grootmacht uit Glasgow als tegenstander uit de koker rolde voor de eerste ronde van de Scottish Cup. Berwick had al tweede rondes achter de rug voor deze ronde In de eerste voorronde werd Vale of Leithen met 1-8 verslagen (recordzege voor Berwick Rangers) en de ronde daarna moest Forfar Athletic er met 2-0 aan geloven. Een mooie beloning voor de club, want dat leverde gegarandeerd een volle bak op en geld kunnen de kleine clubs altijd gebruiken. De dagen voorafgaande aan deze wedstrijd stonden de lokale kranten vol met anti-Rangers artikelen, waarin vooral werd verwezen naar het plan van de Rangers om de tien kleinere Schotse clubs te laten verdwijnen uit de League.

Voorafgaand aan deze wedstrijd was Berwick Rangers een middenmotor in de Second Division (destijds waren er slechts twee divisies in Schotland), terwijl de Rangers een niveau hoger bovenin meedraaien. De Rangers zouden in 1967 geen enkele prijs pakken, aangezien de groenwitte stadsgenoot dat jaar alles won waaraan ze meededen (inclusief de Europa Cup I). Toch was het geen slecht jaar voor de Rangers, want de finale van de Europa Cup II werd gehaald (0-1 nederlaag tegen Bayern München). Ook was Rangers de bekerhouder doordat ze het jaar ervoor het Celtic van Jonk Stein in de finale hadden verslagen. Er was dus vooraf weinig vrees bij Glasgow Rangers voor Berwick Rangers. De meeste spelers vonden de wedstrijd in Engeland zelfs wel leuk, omdat ze nu sommige artikelen goedkoop konden aanschaffen. De enige die zich wel zorgen maakte was manager Scot Symon. Hij besloot dan ook om het A-elftal op te stellen, ondanks de zwakke tegenstand.

De manager van Berwick Rangers, Jock Wallace jr., stelde sowieso zijn A-elftal op, want hij had niet meer spelers. Wallace, die ten tijde van deze wedstrijd 31 was en buiten het managen van het team ook in het veld stond als keeper, zou later bij de Glasgow Rangers uitgroeien tot een van de succesvolste managers uit de historie van die club. Wallace, zoon van de legendarische keeper Jock Wallace sr., was zelf niet zo getalenteerd. Hij keepte in zijn carrière voor veel kleine clubs en zijn opvallendste wapenfeit vond plaats in 1966/1967. Wallace begon dit seizoen namelijk voor Hereford United en keepte voor die club wedstrijden in de FA Cup en de Welsh Cup (clubs uit de grensstreek met Wales mochten ook daarin uitkomen). Met zijn transfer naar Berwick Rangers (in november 1966) zou hij tegen de Glasgow Rangers ook zijn opwachting maken in de Scottish Cup. Tot dusver is hij de enige speler die in alledrie die cups is uitgekomen in één seizoen.

Eind januari zijn er prettigere bestemmingen te verzinnen dan het noordelijkste puntje van Engeland. Dat dachten de spelers van de Glasgow Rangers ook, toen ze op het drassige veld van Shielfield Park stonden. Van het veld was weinig anders over dan modder en de regen die door de wind keihard tegen ze aan werd geblazen maakte het nog minder aangenaam om een lekker potje te voetballen. Shielfield Park zat stampensvol met, officieel, 13.600 fans. De Huns werden uitgescholden en weggehoond, een erfenis van de actie van het bestuur in 1963. Wallace had zijn spelers/teamgenoten ook flink op scherp gezet voor de wedstrijd en Symon begon hem nog meer te knijpen op de bank van de Glasgow Rangers. Hij had vooraf in de kleedkamer alle clichés boven gehaald: van “er bestaan geen kleintjes meer” tot “een wedstrijd is pas afgelopen na negentig minuten”. Symon betwijfelde echter of ze waren overgekomen, want echt enthousiast gingen de spelers het veld niet op.

De aanvallers van de Rangers hadden indrukwekkende statistieken: George MacLean (82 goals in 117 wedstrijden voor de Rangers) en Jim Forrest (145 goals in 164 wedstrijden) scoorden eigenlijk altijd wel. Deze twee Schotse internationals vormden deze dag de aanvallinie van de Gers. Bij Berwick stonden allemaal onbekende spelers in de basis op een man na: Sammy Reid. Reid, een fan van de Rangers, was ooit een groot talent bij Motherwell en was de eerste speler die Bill Shankly kocht toen hij het roer overnam bij Liverpool. Reid kon het echter nooit waarmaken in zijn drie seizoenen in Engeland en ging terug naar Schotland. Bij Falkirk groeide bij uit tot een goede aanvaller en nadien speelde hij ook nogal voor Clyde en Dumbarton. Zijn laatste jaren als actieve voetballer wilde Reid op een lager niveau doorbrengen en Berwick Rangers hapte meteen toe. Reid, die in Glasgow woonde, zag het wel zitten, ondanks de lange reis iedere keer. Voor uitwedstrijden hoefde Reid niet eerst af te reizen naar Berwick en vaak reisde hij voor thuiswedstrijden mee met de bus van de tegenstander, als die uit de buurt van Glasgow kwam. Zo ook deze wedstrijd, want Glasgow Rangers speelde bij hem op de hoek. Eigenlijk een heel gekke situatie.

Ondanks het slechte weer waren er duizenden fans van de Rangers meegereisd met de ploeg. Ze kregen in de eerste minuten een beloning voor hun moeite, want Glasgow Rangers kreeg meteen enkele goede kansen. Jock Wallace ranselde ze er allemaal uit, maar Symon was toch tevreden. De lamlendigheid die hij voor de wedstrijd zag bleek toch verdwenen. Daarna zakte het echter wat in en kon Berwick makkelijk stand houden. Echt grote kansen kregen de Engelsen niet, maar Wallace had het een stuk rustiger in goal en kon beginnen met tactische aanwijzingen geven aan zijn spelers. De eerste kansen begonnen te komen voor Berwick en in de 32e minuut gebeurde het onmogelijke: Sammy Reid kreeg de bal en scoorde. Berwick Rangers 1 Glasgow Rangers 0. Manager Symon werd helemaal gek en schold zijn spelers helemaal verrot. Dit was nu zijn dertiende seizoen als manager van Glasgow Rangers en hij kwam steeds meer onder druk te staan door zijn slechte communicatie met zijn spelers. Ook het feit dat Celtic heer en meester was in Schotland maakte zijn positie er niet sterker op, vandaar dat hij het niet kon gebruiken dat Berwick Rangers nu op 1-0 kwam.

Na de 1-0 leken de spelers van de club uit Glasgow weer wakker, maar Jock Wallace leek ineens gezegend met het keeperstalent van zijn vader en stopte alles. Met 1-0 gingen beide clubs de kleedkamers in om thee te drinken en sinaasappels te eten. Waar de spelers van Berwick Rangers vol adrenaline hun kleedkamer ingingen, gingen de andere Rangers met lood in hun schoenen naar binnen. Daar stond namelijk een vloekende en tierende Scot Symon die zijn spelers voor alles uitmaakte wat lelijk was. Vooral zijn twee spitsen kregen veel kritiek, want die twee lukte het maar niet om de bal langs Wallace te krijgen. Goed, uiteindelijk zou er wel gewonnen worden, maar een 1-0 achterstand bij rust was al een vernedering op zich. De tussenstand was zelfs zo bizar dat de BBC het resultaat weigerde te noemen op de radio, want ze dachten dat ze in de maling werden genomen door een of andere lolbroek.

Symon wist niet wat hij zag in de tweede helft, want ondanks het fellere spel van zijn spelers, lukte het maar niet om de gelijkmaker te scoren. “Wallace Played a Blinder” stond er de volgende dag met chocoladeletters in de kranten en terecht, want Wallace leek wel bezeten tegen zijn jeugdliefde. Werkelijk alles hield hij eruit. Symon kon het niet geloven en werd steeds roder. De Rangersfans die buiten het stadion stonden, omdat het helemaal uitverkocht was, werden ook steeds onrustiger en de politie moest zelfs optreden tegen gewelddadige Huns. Twee jaar later zou het overigens iets zuidelijker in Newcastle helemaal uit de hand lopen in wat de ergste rellen zouden zijn die Engeland ooit gezien had. Deze dag viel het gelukkig nog mee, maar Wallace had het wel lastig met de fans van de Rangers achter zijn goal. Buiten scheldwoorden vlogen er ook allerlei attributen in zijn richting. Erg ironisch, want acht jaar later zouden dezelfde fans hem op handen dragen, toen hij als manager de Rangers kampioen maakte en daarmee de reeks van Celtic (negen titels op rij) stopte.

De wedstrijd was ondertussen aanbeland in de laatste tien minuten en Symon stuurde al zijn lange spelers naar voren om toch maar die gelijkmaker te scoren. In een overwinning geloofde Symon al niet meer en ondanks dat een replay een grote vernedering was, zou Symon er nu voor tekenen. Wallace bleef echter een te groot obstakel voor de spelers van Glasgow Rangers. Het bleef 1-0 en een pitch-invasion was het gevolg. Berwick Rangers had zojuist zijn mooiste resultaat ooit behaald en dat mocht gevierd worden. Tot in de late uurtjes stroomde het bier uit de tapkranen in Berwick-Upon-Tweed en omgeving. Alle spelers bleven mee feesten met de fans op een man na: doelpuntenmaker Sammy Reid moest terug naar Glasgow en ging mee met de spelersbus van de Glasgow Rangers. Het zal daar gezellig zijn geweest, vermoed ik. De superspitsen MacLean en Forrest werden meteen door Symon op de transferlijst gezet en zouden nooit meer spelen, ondanks dat ze bijna een-op-een liepen met hun doelpuntenmoyenne. Beide spelers zijn daar nog jaren gefrustreerd over geweest.

De gevolgen waren groot voor beide clubs. Berwick had ineens geld om aanpassingen te doen aan het stadion en mocht in de ronde daarna het opnemen tegen Hibernian. Jock Wallace keepte opnieuw geweldig, maar een nieuwe verrassing zat er niet in. Op Easter Road werd het 1-0 voor Hibernian. Wallace had echter genoeg naam gemaakt om in 1970 een transfer naar zijn ware liefde Glasgow Rangers te verdienen, waar hij eerst als coach aan de slag ging en in 1972 als manager. Daar groeide hij uit tot een legende, ondermeer door in 1975 de reeks van Celtic te stoppen en in 1976 en 1978 de “Treble” te winnen met de club. Na problemen met het bestuur vertrok hij in 1978 naar Leicester City waar hij ene Gary Lineker groot maakte. In 1983 smeekte Glasgow Rangers hem echter om weer terug te keren en dat deed hij dan ook. Het werd niet zo’n groot succesverhaal, vooral vanwege de dominantie van de “New Firm” in die tijd. Een avontuur bij Sevilla volgde, waarna Wallace besloot het voor gezien te houden. In 1996 overleed Wallace aan de gevolgen van een spierziekte.

Voor de Rangers waren de gevolgen nog groter. Destijds was het niet gebruikelijk om een manager te ontslaan, maar de onvrede over Symon was erg groot. Hij was pas de derde manager in zeventig jaar en normaal besloot een manager zelf wanneer het tijd was om op te stappen. De nederlaag in Berwick-Upon-Tweed deed echter zoveel pijn dat het vertrouwen in Symon helemaal weg was. Daar kwam ook nog eens bij dat Celtic een paar maanden later de Europa Cup I won, terwijl Glasgow Rangers een week later de Europa Cup II finale verloor. Symon werd niet gezien als de juiste persoon die Celtic het moeilijk kon maken en in november 1967, tien maanden na de smadelijke nederlaag in Englandshire, kreeg Symon de zak. Ironisch genoeg op het moment dat Rangers één punt voor Celtic stond in de competitie. De managers volgden daarna in rap tempo, want Symon’s opvolger David White mocht na drie jaar al opkrassen. William Waddell kwam daarna aan het roer te staan en ondanks het winnen van de Europa Cup II in 1972 was het voor hem na drie jaar over (hij stapte wel zelf op, want als speler was Waddell zo’n legende dat hij niet kon worden ontslaan) aangezien ook hij de titelreeks van Celtic niet kon onderkregen. Dat lukte pas zijn opvolger… Jock Wallace.

Nu bijna 42 jaar later is de winst op de Glasgow Rangers nog steeds het beste resultaat dat Berwick Rangers ooit heeft behaald. In 2002 waren ze echter dicht bij een nieuwe stunt. Opnieuw lootte Berwick Rangers de Rangers uit Glasgow en opnieuw werd het ze erg moeilijk gemaakt. Opnieuw was de wedstrijd op een koude Januaridag en vooraf ging het alleen maar over de 1-0 uit 1967. De verwachtingen waren dus dat Glasgow Rangers nu een dikke overwinning zou halen om de spoken voor eens en altijd te verjagen en dat zat er dik in. Celtic had namelijk vier jaar eerder ook een uitwedstrijd tegen Berwick geloot (in de League Cup) en met 0-7 gewonnen. Dat lukte de stadsgenoot niet en het bleef bij 0-0. Berwick De replay op Ibrox verliep ook alles behalve soepel, want bij rust stond het nog steeds 0-0. Een nog grotere cupshock leek zich aan te dienen, maar Amoruso, Konterman en Arveladze wilde daar niet aan meewerken en het werd 3-0. Toch waren de Engelsen met eer ten onder gegaan en Wallace zal best wel een glimlach op zijn gezicht hebben getoverd vanaf zijn wolk.