22/07/2008
Accies in WonderlandDe naam van de club heb ik altijd intrigerend gevonden. Was de club gelieerd aan een universiteit of zit er een andere verklaring achter het opvallend bijvoegsel van de club? Het blijkt vrij simpel te zijn; James Blacklock, rector van de Hamilton Academy, besloot dat zijn leerlingen meer aan sport moesten doen en richtte de club op in 1874. De club kreeg de naam Hamilton Academical en Blacklock wilde de club eigenlijk in de kleuren van de school laten spelen, namelijk blauwwit. Dat was echter buiten Hamilton FC gerekend, de oudste voetbalclub van de stad. Deze club speelde namelijk al in het blauwwit. Blacklock besloot daarom maar om een andere kleurencombinatie te kiezen; het rood-wit. Om de shirts toch wat speciaal te maken, besloot hij om de strepen niet verticaal te laten lopen (zoals zoveel clubs hadden), maar horizontaal (zogenaamde hoops). Zo nu en dan werden er wat andere patronen aangebracht, zoals na WO II. Destijds was stof erg schaars en besloot de club in wat oude, geheel rode, vodjes te gaan lopen. Gelukkig kwam de economie weer op gang en ging de club weer in zijn oude vertrouwde shirt spelen, waarmee ze tot de dag van vandaag en opvallende verschijning zijn in de Schotse League.
De geschiedenis van de Accies is erg boeiend, maar ik zal die niet helemaal gaan beschrijven want in principe heeft de club amper iets bereikt in al deze jaren. De club werd dan al wel in 19e eeuw gekozen in de League, maar wereldprestaties werden er niet geleverd. De jaren dat ze op het hoogste niveau speelden, waren ze slechts een zéér grijze middenmotor. Na WO II kwamen ze nog maar sporadisch op het hoogste niveau uit. Als je een Accie vraagt naar de hoogtepunten van zijn club, komt hij met twee nederlagen. Zeer typisch voor deze club. De hoogtepunten waren namelijk twee verloren FA Cup finales, tegen Celtic (in 1911) en Rangers (in 1935). Tsja, als nederlagen je hoogtepunten zijn dan heb je weinig successen gekend. Ik zal daarom starten in 1986, een van de meest succesvolle jaren van de club.
Zoals ik al schreef was het na WO II allemaal kommer en kwel voor de club. In 1953 en 1965 werden er tweede plekken gehaald in de Second Division, waardoor de club weer mocht uitkomen tegen de grote jongens van het Schotse voetbal. Beide keren waren het harde ontmoetingen, want de Accies werden in allebei de gevallen keihard laatste. Vooral in 1966 was het een drama voor de loyale volgers van de clubs, niet alleen werd de Auld Enemy Engeland wereldkampioen, maar de club moest in 34 wedstrijden liefst 117 tegengoals toestaan. Dieptepunt werd bereikt in een thuiswedstrijd tegen de Hibernian. Het werd maar liefst 1-11 voor de Hibs en menig fan verliet met tranen in de ogen het stadion. Promoveren was mooi, maar liever waren ze in de Second Division gebleven dan de wekelijkse vernedering te ondergaan. Na 29 nederlagen in 34 wedstrijden was de horror eindelijk voorbij en mocht de club weer terugkeren naar de veilige Second Division.
Maar ik had dus beloofd om met het seizoen 1985/1986 te starten en daar is een goede reden voor. De club werd namelijk voor het eerst in zijn bestaan kampioen. Gepromoveerd werd er wel in het verleden, maar dat gebeurde dan altijd via tweede plekken of na herstructureringen. Dat was dit keer niet het geval en op de platte kar werd het team door Hamilton rondgereden. Verrassend was het wel, want de club was drie jaar eerder bijna voor het eerst in zijn bestaan naar het derde niveau gezakt en nu stond iedereen te hossen en te zingen. De oude mannetjes, die de laatste promotie nog hadden meegemaakt, knepen hem el een beetje en hoopten dat er nu niet wekelijks een afstraffing zou volgen. Dat bleek mee te vallen; de club werd dan wel laatste (de plek waar de Accies een abonnement op hebben als ze op het hoogste niveau spelen), maar slaagde erin om het aantal tegendoelpunten onder de honderd te houden. De 93 werden daarom met veel gejuich ontvangen. Een jaar later werd er weinig verwacht van het team, maar waar Nederland en PSV verrassend de Europese titels opeisten, verbaasden Willem II (vierde in de eredivisie na promotie) en Hamilton (voor de tweede maal in drie jaar, en tevens in haar geschiedenis, kampioen worden) ook de voetbalwereld. Opnieuw mochten de Accies het gaan proberen op het hoogste niveau, met als voornaamste doel eindelijk eens niet laatste te worden.
In een jaar waarin het Schotse voetbal op zijn kop stond, omdat de Rangers voor het eerst in zijn geschiedenis een katholieke speler aantrok en Theo Snelders van Aberdeen doelman van het jaar werd in Schotland, mocht Hamilton opgaan voor zijn vierde poging om niet laatste te worden in het Schotse voetbalwalhalla. Dat lukte nét niet. Viertien punten behaalden de academici, ongeveer de helft van nummer één-na-laatst Motherwell. De dappere mannen kregen iets meer dan twee doelpunten per wedstrijd om de oren, ruim genoeg om niet in de buurt van het honderdtal te komen. De eer was gered en nu vond men het tijd om eens rustig een paar jaartjes in de Second Division te vegeteren.
Dat lukte goed, want de Accies kwamen niet meer in de buurt van de eerste plek. In 1996 ging het zelfs iets te rustig en zakte de club voor het eerst in zijn bestaan naar het derde niveau, waar ze naar een jaar weer uitwaren door een tweede plek. De donkere wolken begonnen zich wel boven de club te pakken, want sinds 1994 had de club geen stadion meer. Het oude Douglas Park (waar ze al sinds 1888 speelden) was verkocht aan projectontwikkelaars (het afval der samenleving) die er een retail park gingen bouwen. De club moest nu gaan groundsharen en pas in 2002 keerden ze weer terug naar Hamilton, wat ervoor heeft gezorgd dat een hele generatie jongeren naar Rangers en Celtic is gegaan en niet naar hun lokale club, die ergens in Glasgow rondzwierf. De club speelde namelijk in die zwarte jaren bij Partick Thistle, Albion Rovers en opnieuw bij Partick Thistle.
Groundsharing is vaak dodelijk voor een club. Wimbledon FC is verdwenen door groundsharing en daardoor het vervreemden van de achterban, ook Gretna is het niet goed bevallen dit jaar en ik zal verbaasd zijn als die nog bestaan na dit jaar. Voor Hamilton heeft het er ook vaak slecht uitgezien en bijna had de club niet meer bestaan. Er is zelfs een punt geweest waarop de club de macht wilde geven aan een lottomiljonair, zonder enige kennis van zaken. Deze John McGuinness won in 1996 de jackpot en had tien miljoen pond in de zak. Zijn droom was ooit een voetbalclub besturen en Hamilton hapt maar al te graag toe, toen ze dat hoorden. Uiteindelijk koos McGuinness voor Livingston en ondanks het snelle succes liet hij de club achter met zeven miljoen pond schuld en is het de vraag of die club binnenkort nog bestaat. Ook voor McGuinness zelf is het slecht afgelopen; hij staat nu meer dan twee miljoen pond in het rood en is vorig maand zijn huis uitgezet. In tegenstelling tot veel eigenaren zat er bij McGuinness weinig slechts in de zin, hij is gewoon naïef geweest. Veel van zijn fortuin heeft hij weggeven aan goede doelen en familie en uiteindelijk zit hij nu zelf flink in de nesten. Hamilton mag achteraf dus erg blij zijn dat ze niet de macht aan deze ex-nachtportier bij een ziekenhuis hebben gegeven, hoewel ze zelf ook nog een hele gifbeker zouden gaan leegdrinken.
In 1999 degradeerde de club opnieuw naar de Second Division en men hoopte weer meteen terug te keren. Ditmaal was er echter geen geld. Zo weinig zelfs dat er nooit serieus werd meegedaan om de titel. De club leek langzaam uit te gaan bollen en vooruit te kijken naar het volgende seizoen, totdat die vreselijke dag in Stenhousemuir. Deze dag, op 1 april 2000, staat bij iedere fan van de Accies nog in het geheugen gegrift. De spelers waren al weken niet meer betaald en dreigden in staking te gaan. De bestuurders dachten dat dit wel zou meevallen en vertrokken richting Ochilview, het stadion van Stenhousemuir. Er bleek alleen geen speler te zijn. Deze waren gaan staken en dus werd er geen wedstrijd gespeeld. De voorzitter van Stenhousemuir was razend en eiste een verplichte degradatie voor Hamilton. Die kwam er dan ook, maar niet rechtstreeks. De club werd veroordeeld tot het betalen van alle onkosten die Stenhousemuir had geleden, de spelerssalarissen moesten onmiddellijk worden uitgekeerd en de club kreeg 15 minpunten, waardoor ze ineens onderaan stonden. Het bestuur kwam nog met een smoesje over de bank die het geld per ongeluk had achtergehouden, maar dat werd niet gepikt. Het dieptepunt werd aan het eind van het seizoen bereikt, toen de Accies degradeerden naar de Third Division, het allerlaagste niveau in Schotland. De club had geen geld, geen stadion en kon niet lager zinken op sportief niveau. Er werd zelf getwijfeld of de club het jaar erop nog zou bestaan.
Soms moet je helemaal aan de grond zitten om weer omhoog te krabbelen en dat gold ook voor Hamilton. In de zomer werd er eindelijk begonnen met de bouw van het stadion en er kwam weer wat geld beschikbaar. De club werd meteen kampioen en in mei 2003 werd de club overgenomen door Ronnie McDonald, een fan van de club. Hij besloot dat de weg omhoog verder moest worden ingezet, want de Accies waren in de Second Division slechts een grijze middenmotor en dat moest anders. Dat lukte, want de club promoveerde via de playoffs, door Forfar met 4-0 te verslaan. McDonald maakte van de club een fulltime club en stelde een nieuwe manager aan in de persoon van Billy Reid, een voormalige terrace legend van de Accies. Bij Clyde had hij ook uitstekend werk verricht en was hij bijna naar de SPL gepromoveerd en McDonald hoopte dat hoopte op hetzelfde effect bij de Accies. Er volgde een uitstekende derde plaats in 2006 en vorig jaar deed de club het opnieuw uitstekend en werd vierde.
Afgelopen jaar moest dan de definitieve stap naar boven worden gezet. De club werd vooraf niet bij de favorieten genoemd, dat was Dunfermline, Dundee en St. Johnstone, maar had toch een erg sterke kern van jonge spelers. Vooral thuis bleken de Accies onverslaanbaar, met slechts drie tegengoals. Tegenstanders klaagden veel over het kunstgras, maar gezien het vele aantal punten wat ook buitenshuis werd gepakt is dit een drogreden. Hamilton werd meer dan terecht kampioen en ik had het voorrecht om er live bij te zijn. Ik ben dan ook erg benieuwd wat ze er van gaan bakken in de SPL. Ik heb wel sympathie voor het beleid van de club, dat zich vooral richt op de eigen jeugdopleiding. Van mij mogen ze er dus wel inblijven.