Haggis, Kilts & Bagpipes: Schots voetbal in 2009/2010.

26/11/2008



Evil Scotsman

Ik wilde eigenlijk een stukje schrijven over de belachelijk slechte resultaten van Celtic in CL-uitwedstrijden, maar de motivatie was er niet. Daarom maar het liedje dat meteen gedraaid werd na de 2-1 in Aalborg: Evil Scotsman van Billy Connolly (ironisch genoeg een fan van Celtic).



De tekst van de typisch Schotse lied (dus met lekker veel gescheld):

If your looking for trouble,
Your in the right place,
Don't look at me like that, or i'll headbutt your face
i'm a mean motherfucker,
i was born that way,
and just because i wear a skirt don't think i'm fuckin' gay.

Cause i'm an evil scotsman,
and Jimmy is my name,
i'm a sheep shagger from Aberdeen,
and causing pain is my game.

Now if your a woman,
married or not,
al take all your kit off and i'll dive in your mot,
i'll take your legs and spread them wide,
and then i'll put a wet suit on and shag you from inside,

I'm an evil scotsman,
and My name is Jock
and the girls are all gaggin' for a portion of my 10" cock,

Yes i'm an evil Scotsman
and my name is Jock

I've got one hand in my pocket
and i'm playing with my 10" cock

I don't care where you come from,
if your big or your small,
i've fought the best,
and i beat them all.
If your english or irish,
you wont have to die,
but if you are a German you can kiss your arse goodbye.

I'm an evil scotsman,
and Jock is my name,
if you don't like the rules don't play the fuckin' game,
yes, i'm an evil Scotsman
my name is Jock!
and the girls are just dying for a portion of my 10" cock.

OH Yeah,
Fucker,
Wankers,
Knob Heads.
Thank you.

03/12/2008



Scottish November Review

November is ook weer voorbij en het meest opvallende is dat Celtic de voorsprong op de Rangers flink heeft uitgebreid. Momenteel staan de Bhoys, die al twaalf wedstrijden op rij wonnen, zeven punten los van de Rangers. Het is dat de Rangers in augustus de Old Firm wonnen, want had Celtic gewonnen dan was de voorsprong al dertien punten geweest en had de rest van de titelstrijd schriftelijk kunnen worden afgedaan. Nu is het nog steeds helemaal open, want deze maand staat er opnieuw een Old Firm op het programma. Plaats van handeling is ditmaal Ibrox, waar op 27 december beide topclubs elkaar weer gaan bestrijden. De Gers moeten hopen dan wel wat beter in vorm te zijn, want afgelopen maand werd er niet gewonnen van Dundee United, Motherwell en Hearts.

Met Hearts is ook meteen de ploeg genoemd die het de laatste tijd op de heupen heeft. Vijf van de zes wedstrijden in november werden gewonnen door de ploeg van manager Laszlo. Alleen Celtic was op 2 november met 0-2 te sterk, maar sindsdien lijkt de ploeg niet meer te houden. De overwinning op de Rangers ontlokte zelfs enkele spelers de uitspraak dat ze best wel eens mee konden gaan doen om de CL-plaatsen. Momenteel is de achterstand op de Rangers zeven punten, dus het is best mogelijk dat Hearts de stunt uit 2006 gaat herhalen. Stadsgenoot Hibs doet het de laatste tijd een stuk minder. In november werd er slechts een van de zes wedstrijden gewonnen en manager Paatelainen staat, net zoals in het begin van het seizoen, weer flink onder druk.

Dundee United lijkt momenteel de enige club die nog met Hearts kan gaan strijden om plek drie. De mannen van Craig Levein staan drie punten achter op Hearts en vijf punten voor op nummer vijf Aberdeen. Goede resultaten (zoals een 3-3 tegen Rangers, die slechts in de laatste minuut gelijkkwamen) worden afgewisseld met draken van wedstrijd, zoals de 1-1 thuis tegen Hamilton. De Arabs zijn echter op een goede dag in staat om het iedereen lastig te maken, vandaar dat ze bij de Rangers bij waren dat Falkirk uit de koker rolde voor de halve finale van de League Cup. Celtic mag het nu opnemen tegen de enige ploeg die (buiten de Rangers) punten afpakte van ze. Iets waar ze bij de Hoops niet zo blij mee zijn, want Dundee United is fysiek een ijzersterke ploeg.

Voor de rest behoren de ploegen bijna allemaal tot de middenmoot. Er leek zich een paar weken geleden een duidelijke degradant af te tekenen, maar Hamilton heeft de geest weer gekregen. De ploeg van Billy Reid staat niet meer op de laatste plek en staat maar drie punten achter nummer acht Falkirk. Afgelopen zaterdag werd Kilmarnock verslagen, nadat de Accies al een paar weken dicht bij een overwinning waren. Zowel Dundee United, Hearts als Celtic hadden het enorm moeilijk tegen de roodwitte hoops. Het leverde de club uit Lanarkshire slechts één punt op, maar ook veel vertrouwen. Ik blijf dus nog steeds bij mijn voorspelling dat St. Mirren gaat degraderen in zijn nieuwe stadion. Die club behaalde op 1 november zijn laatste punt en verloor sindsdien zijn volgende vijf wedstrijden. Geen nieuwe “Manager of the Month-award” voor Gus McPherson deze maand.

Wie die trofee ook kan vergeten is de manager van Motherwell; Mark McGhee. Een punt uit de laatste vijf wedstrijden, ook al was dit punt tegen de Rangers, is geen goede prestatie voor de ploeg die vorig jaar nog derde werd. Het spel is ook niet om naar huis te schrijven, maar de spelers geloven er nog steeds in. David Clarkson gaf aan dat een nieuwe derde plek er wel inzit. Hij wijt de slechte klassering (10e!) aan pech. In december zullen we zien of het klopt, want het programma is de Steelmen goed gezind. Drie van de vier wedstrijden zijn in eigen huis en Old Firmloos, terwijl de enige uitwedstrijd tegen lokale rivaal Hamilton is. Voor die wedstrijd zullen de spelers van Motherwell zich extra gaan opladen, vooral door de nederlaag in de Leaguecup eerder dit seizoen. Daarin kregen twee spelers een rode en tien spelers een gele kaart. Een derby dus zoals een derby hoort te zijn.

Uiteraard ook deze maand een blik naar de First Division. St. Johnstone heeft een gaatje van vier punten geslagen met Dunfermline. De Saints lijken de vorm al een tijdje te pakken te hebben en het is niet voor niets dat de Rangers balen dat ze een uitwedstrijd naar Perth moeten maken voor de SFA Cup. De verrassing van het begin van de competitie, Queen of the South en Livingston, zijn ondertussen flink weggezakt. Ze staan nu op plek vijf en zes en voor de Italiaanse eigenaren van Livingston is dat onverteerbaar, waardoor manager Landi zijn koffers mocht pakken. Onderin is mijn ‘soft spot’ Greenock Morton gelukkig van de laatste plek af. Ze staan nu op plek acht, gevolgd op drie punten door Clyde en op vijf punten door Airdrie United. De laatste club won overigens wel de SFA Challenge Cup, een (teletoeter-)beker voor alle Leagueclubs onder de SPL.

10/12/2008



The Biggest Cup Shock in Scottish History

De Scottish Cup is niet echt een competitie die uitblinkt in verrassingen. Als het over grote verrassingen gaat wordt vaak de Cupwinst van East Fife in 1938 genoemd. De club uit Methil is tot de dag van vandaag de enige die de Cup won zonder dat ze op het hoogste niveau uitkwamen. Gretna was in 2006 dicht bij een evenaring van die prestatie, maar uiteindelijk werd er in de finale na penalty’s verloren van Hearts. Het verdwenen Gretna zette wel een unieke prestatie neer door als eerste club die uitkwam op het derde niveau de finale te bereiken. Toch moet ook hierbij een kleine aantekening worden gemaakt, want ten tijde van East Fife waren er maar twee divisies en als je alles je een ranglijst zou maken de van de hoogste naar de laagste divisie zou lopen, zou Gretna (als kampioen van de Second Division) 23e zijn geworden. East Fife deed het slechter door op een 25e plaats te eindigen

Gretna en East Fife schakelden onderweg echter geen van de Old Firm clubs uit en als we het over verrassingen hebben moet er toch echt een van deze twee clubs bij betrokken zijn. Celtic heeft bijvoorbeeld driemaal een modderfiguur gestaan. De nederlaag tegen Arthurlie (1897) zorgde voor een rigoureuze verandering van het beleid om spelers te kopen. In plaats daarvan werden ze voortaan zelf opgeleid. In 2000 werd er thuis verloren van Inverness, wat meteen het einde betekende van de managercarrière van John Barnes. De laatste sof van Celtic was in 2006. Roy Keane debuteerde met een 2-1 nederlaag in Cumbernauld tegen Clyde. Een debuut wat hij niet snel zal vergeten. Toch vallen deze nederlagen in het niets bij wat er op 28 januari 1967 in Berwick-Upon-Tweed gebeurde en wat tot op de dag van vandaag bekend staat als “The Biggest Cup Shock in Scottish History”.

Berwick-Upon-Tweed is niet zomaar een plaatsje. Het ligt namelijk in “Englandshire”, zoals de Schotten Engeland graag smalend noemen. Dat is niet altijd zo geweest, want de Engelsen en de Schotten hebben veel oorlogen gevoerd om dit plaatsje. Berwick ligt namelijk strategisch perfect aan de zee en de rivier de Tweed. Tussen 1147 en 1482 wisselde het stadje maar liefst veertien keer van land, om uiteindelijk in de handen van de Engelsen te vallen. Doordat de inwoners nogal op Schotland gericht waren besloot de toenmalige Engelse koning dat Berwick-Upon-Tweed niet bij Engeland ging horen, maar als neutrale stad onder bestuur van Engeland. Pas sinds 1836 behoort het stadje officieel tot Engeland. Toch is dat niet van harte, want een peiling in 2006 wees uit dat 60% van de inwoners liever bij Schotland zou horen.

De lokale voetbalclub, Berwick Rangers, behoort al sinds 1905 tot Schotland. De club werd in 1881 opgericht, maar ligt zo noordelijk in Engeland dat het iedere keer lange reizen moest maken voor uitwedstrijden. Komt nog eens bij dat de wegen in de negentiende eeuw een stuk slechter waren dan tegenwoordig en dat bij elkaar opgeteld zorgde ervoor dat het bestuur besloot om aan de Schotse FA te vragen om in Schotland te mogen uitkomen. Zodoende speelt deze Engelse club al meer dan honderd jaar in Schotland. Sinds 1951 speelt de club zelfs Leaguevoetbal in Schotland, maar echt heel goed ging dat niet. De Berwick Rangers behoorden dan ook tot tien clubs die volgens de Glasgow Rangers in 1963 moesten verdwijnen om het Schotse voetbal weer gezond te krijgen (Henk Kesler praktijken). Het voorstel van de Gers werd echter niet overgenomen door de overige club en de bond en Berwick Rangers bleef een profclub.

De actie van de Glasgow Rangers was nog niet vergeten, toen de grootmacht uit Glasgow als tegenstander uit de koker rolde voor de eerste ronde van de Scottish Cup. Berwick had al tweede rondes achter de rug voor deze ronde In de eerste voorronde werd Vale of Leithen met 1-8 verslagen (recordzege voor Berwick Rangers) en de ronde daarna moest Forfar Athletic er met 2-0 aan geloven. Een mooie beloning voor de club, want dat leverde gegarandeerd een volle bak op en geld kunnen de kleine clubs altijd gebruiken. De dagen voorafgaande aan deze wedstrijd stonden de lokale kranten vol met anti-Rangers artikelen, waarin vooral werd verwezen naar het plan van de Rangers om de tien kleinere Schotse clubs te laten verdwijnen uit de League.

Voorafgaand aan deze wedstrijd was Berwick Rangers een middenmotor in de Second Division (destijds waren er slechts twee divisies in Schotland), terwijl de Rangers een niveau hoger bovenin meedraaien. De Rangers zouden in 1967 geen enkele prijs pakken, aangezien de groenwitte stadsgenoot dat jaar alles won waaraan ze meededen (inclusief de Europa Cup I). Toch was het geen slecht jaar voor de Rangers, want de finale van de Europa Cup II werd gehaald (0-1 nederlaag tegen Bayern München). Ook was Rangers de bekerhouder doordat ze het jaar ervoor het Celtic van Jonk Stein in de finale hadden verslagen. Er was dus vooraf weinig vrees bij Glasgow Rangers voor Berwick Rangers. De meeste spelers vonden de wedstrijd in Engeland zelfs wel leuk, omdat ze nu sommige artikelen goedkoop konden aanschaffen. De enige die zich wel zorgen maakte was manager Scot Symon. Hij besloot dan ook om het A-elftal op te stellen, ondanks de zwakke tegenstand.

De manager van Berwick Rangers, Jock Wallace jr., stelde sowieso zijn A-elftal op, want hij had niet meer spelers. Wallace, die ten tijde van deze wedstrijd 31 was en buiten het managen van het team ook in het veld stond als keeper, zou later bij de Glasgow Rangers uitgroeien tot een van de succesvolste managers uit de historie van die club. Wallace, zoon van de legendarische keeper Jock Wallace sr., was zelf niet zo getalenteerd. Hij keepte in zijn carrière voor veel kleine clubs en zijn opvallendste wapenfeit vond plaats in 1966/1967. Wallace begon dit seizoen namelijk voor Hereford United en keepte voor die club wedstrijden in de FA Cup en de Welsh Cup (clubs uit de grensstreek met Wales mochten ook daarin uitkomen). Met zijn transfer naar Berwick Rangers (in november 1966) zou hij tegen de Glasgow Rangers ook zijn opwachting maken in de Scottish Cup. Tot dusver is hij de enige speler die in alledrie die cups is uitgekomen in één seizoen.

Eind januari zijn er prettigere bestemmingen te verzinnen dan het noordelijkste puntje van Engeland. Dat dachten de spelers van de Glasgow Rangers ook, toen ze op het drassige veld van Shielfield Park stonden. Van het veld was weinig anders over dan modder en de regen die door de wind keihard tegen ze aan werd geblazen maakte het nog minder aangenaam om een lekker potje te voetballen. Shielfield Park zat stampensvol met, officieel, 13.600 fans. De Huns werden uitgescholden en weggehoond, een erfenis van de actie van het bestuur in 1963. Wallace had zijn spelers/teamgenoten ook flink op scherp gezet voor de wedstrijd en Symon begon hem nog meer te knijpen op de bank van de Glasgow Rangers. Hij had vooraf in de kleedkamer alle clichés boven gehaald: van “er bestaan geen kleintjes meer” tot “een wedstrijd is pas afgelopen na negentig minuten”. Symon betwijfelde echter of ze waren overgekomen, want echt enthousiast gingen de spelers het veld niet op.

De aanvallers van de Rangers hadden indrukwekkende statistieken: George MacLean (82 goals in 117 wedstrijden voor de Rangers) en Jim Forrest (145 goals in 164 wedstrijden) scoorden eigenlijk altijd wel. Deze twee Schotse internationals vormden deze dag de aanvallinie van de Gers. Bij Berwick stonden allemaal onbekende spelers in de basis op een man na: Sammy Reid. Reid, een fan van de Rangers, was ooit een groot talent bij Motherwell en was de eerste speler die Bill Shankly kocht toen hij het roer overnam bij Liverpool. Reid kon het echter nooit waarmaken in zijn drie seizoenen in Engeland en ging terug naar Schotland. Bij Falkirk groeide bij uit tot een goede aanvaller en nadien speelde hij ook nogal voor Clyde en Dumbarton. Zijn laatste jaren als actieve voetballer wilde Reid op een lager niveau doorbrengen en Berwick Rangers hapte meteen toe. Reid, die in Glasgow woonde, zag het wel zitten, ondanks de lange reis iedere keer. Voor uitwedstrijden hoefde Reid niet eerst af te reizen naar Berwick en vaak reisde hij voor thuiswedstrijden mee met de bus van de tegenstander, als die uit de buurt van Glasgow kwam. Zo ook deze wedstrijd, want Glasgow Rangers speelde bij hem op de hoek. Eigenlijk een heel gekke situatie.

Ondanks het slechte weer waren er duizenden fans van de Rangers meegereisd met de ploeg. Ze kregen in de eerste minuten een beloning voor hun moeite, want Glasgow Rangers kreeg meteen enkele goede kansen. Jock Wallace ranselde ze er allemaal uit, maar Symon was toch tevreden. De lamlendigheid die hij voor de wedstrijd zag bleek toch verdwenen. Daarna zakte het echter wat in en kon Berwick makkelijk stand houden. Echt grote kansen kregen de Engelsen niet, maar Wallace had het een stuk rustiger in goal en kon beginnen met tactische aanwijzingen geven aan zijn spelers. De eerste kansen begonnen te komen voor Berwick en in de 32e minuut gebeurde het onmogelijke: Sammy Reid kreeg de bal en scoorde. Berwick Rangers 1 Glasgow Rangers 0. Manager Symon werd helemaal gek en schold zijn spelers helemaal verrot. Dit was nu zijn dertiende seizoen als manager van Glasgow Rangers en hij kwam steeds meer onder druk te staan door zijn slechte communicatie met zijn spelers. Ook het feit dat Celtic heer en meester was in Schotland maakte zijn positie er niet sterker op, vandaar dat hij het niet kon gebruiken dat Berwick Rangers nu op 1-0 kwam.

Na de 1-0 leken de spelers van de club uit Glasgow weer wakker, maar Jock Wallace leek ineens gezegend met het keeperstalent van zijn vader en stopte alles. Met 1-0 gingen beide clubs de kleedkamers in om thee te drinken en sinaasappels te eten. Waar de spelers van Berwick Rangers vol adrenaline hun kleedkamer ingingen, gingen de andere Rangers met lood in hun schoenen naar binnen. Daar stond namelijk een vloekende en tierende Scot Symon die zijn spelers voor alles uitmaakte wat lelijk was. Vooral zijn twee spitsen kregen veel kritiek, want die twee lukte het maar niet om de bal langs Wallace te krijgen. Goed, uiteindelijk zou er wel gewonnen worden, maar een 1-0 achterstand bij rust was al een vernedering op zich. De tussenstand was zelfs zo bizar dat de BBC het resultaat weigerde te noemen op de radio, want ze dachten dat ze in de maling werden genomen door een of andere lolbroek.

Symon wist niet wat hij zag in de tweede helft, want ondanks het fellere spel van zijn spelers, lukte het maar niet om de gelijkmaker te scoren. “Wallace Played a Blinder” stond er de volgende dag met chocoladeletters in de kranten en terecht, want Wallace leek wel bezeten tegen zijn jeugdliefde. Werkelijk alles hield hij eruit. Symon kon het niet geloven en werd steeds roder. De Rangersfans die buiten het stadion stonden, omdat het helemaal uitverkocht was, werden ook steeds onrustiger en de politie moest zelfs optreden tegen gewelddadige Huns. Twee jaar later zou het overigens iets zuidelijker in Newcastle helemaal uit de hand lopen in wat de ergste rellen zouden zijn die Engeland ooit gezien had. Deze dag viel het gelukkig nog mee, maar Wallace had het wel lastig met de fans van de Rangers achter zijn goal. Buiten scheldwoorden vlogen er ook allerlei attributen in zijn richting. Erg ironisch, want acht jaar later zouden dezelfde fans hem op handen dragen, toen hij als manager de Rangers kampioen maakte en daarmee de reeks van Celtic (negen titels op rij) stopte.

De wedstrijd was ondertussen aanbeland in de laatste tien minuten en Symon stuurde al zijn lange spelers naar voren om toch maar die gelijkmaker te scoren. In een overwinning geloofde Symon al niet meer en ondanks dat een replay een grote vernedering was, zou Symon er nu voor tekenen. Wallace bleef echter een te groot obstakel voor de spelers van Glasgow Rangers. Het bleef 1-0 en een pitch-invasion was het gevolg. Berwick Rangers had zojuist zijn mooiste resultaat ooit behaald en dat mocht gevierd worden. Tot in de late uurtjes stroomde het bier uit de tapkranen in Berwick-Upon-Tweed en omgeving. Alle spelers bleven mee feesten met de fans op een man na: doelpuntenmaker Sammy Reid moest terug naar Glasgow en ging mee met de spelersbus van de Glasgow Rangers. Het zal daar gezellig zijn geweest, vermoed ik. De superspitsen MacLean en Forrest werden meteen door Symon op de transferlijst gezet en zouden nooit meer spelen, ondanks dat ze bijna een-op-een liepen met hun doelpuntenmoyenne. Beide spelers zijn daar nog jaren gefrustreerd over geweest.

De gevolgen waren groot voor beide clubs. Berwick had ineens geld om aanpassingen te doen aan het stadion en mocht in de ronde daarna het opnemen tegen Hibernian. Jock Wallace keepte opnieuw geweldig, maar een nieuwe verrassing zat er niet in. Op Easter Road werd het 1-0 voor Hibernian. Wallace had echter genoeg naam gemaakt om in 1970 een transfer naar zijn ware liefde Glasgow Rangers te verdienen, waar hij eerst als coach aan de slag ging en in 1972 als manager. Daar groeide hij uit tot een legende, ondermeer door in 1975 de reeks van Celtic te stoppen en in 1976 en 1978 de “Treble” te winnen met de club. Na problemen met het bestuur vertrok hij in 1978 naar Leicester City waar hij ene Gary Lineker groot maakte. In 1983 smeekte Glasgow Rangers hem echter om weer terug te keren en dat deed hij dan ook. Het werd niet zo’n groot succesverhaal, vooral vanwege de dominantie van de “New Firm” in die tijd. Een avontuur bij Sevilla volgde, waarna Wallace besloot het voor gezien te houden. In 1996 overleed Wallace aan de gevolgen van een spierziekte.

Voor de Rangers waren de gevolgen nog groter. Destijds was het niet gebruikelijk om een manager te ontslaan, maar de onvrede over Symon was erg groot. Hij was pas de derde manager in zeventig jaar en normaal besloot een manager zelf wanneer het tijd was om op te stappen. De nederlaag in Berwick-Upon-Tweed deed echter zoveel pijn dat het vertrouwen in Symon helemaal weg was. Daar kwam ook nog eens bij dat Celtic een paar maanden later de Europa Cup I won, terwijl Glasgow Rangers een week later de Europa Cup II finale verloor. Symon werd niet gezien als de juiste persoon die Celtic het moeilijk kon maken en in november 1967, tien maanden na de smadelijke nederlaag in Englandshire, kreeg Symon de zak. Ironisch genoeg op het moment dat Rangers één punt voor Celtic stond in de competitie. De managers volgden daarna in rap tempo, want Symon’s opvolger David White mocht na drie jaar al opkrassen. William Waddell kwam daarna aan het roer te staan en ondanks het winnen van de Europa Cup II in 1972 was het voor hem na drie jaar over (hij stapte wel zelf op, want als speler was Waddell zo’n legende dat hij niet kon worden ontslaan) aangezien ook hij de titelreeks van Celtic niet kon onderkregen. Dat lukte pas zijn opvolger… Jock Wallace.

Nu bijna 42 jaar later is de winst op de Glasgow Rangers nog steeds het beste resultaat dat Berwick Rangers ooit heeft behaald. In 2002 waren ze echter dicht bij een nieuwe stunt. Opnieuw lootte Berwick Rangers de Rangers uit Glasgow en opnieuw werd het ze erg moeilijk gemaakt. Opnieuw was de wedstrijd op een koude Januaridag en vooraf ging het alleen maar over de 1-0 uit 1967. De verwachtingen waren dus dat Glasgow Rangers nu een dikke overwinning zou halen om de spoken voor eens en altijd te verjagen en dat zat er dik in. Celtic had namelijk vier jaar eerder ook een uitwedstrijd tegen Berwick geloot (in de League Cup) en met 0-7 gewonnen. Dat lukte de stadsgenoot niet en het bleef bij 0-0. Berwick De replay op Ibrox verliep ook alles behalve soepel, want bij rust stond het nog steeds 0-0. Een nog grotere cupshock leek zich aan te dienen, maar Amoruso, Konterman en Arveladze wilde daar niet aan meewerken en het werd 3-0. Toch waren de Engelsen met eer ten onder gegaan en Wallace zal best wel een glimlach op zijn gezicht hebben getoverd vanaf zijn wolk.

19/12/2008



Broken Hearts

Zoals eigenlijk altijd de laatste jaren is er ook nu weer volop gezeik rondom Hearts. Sinds “Mad Vlad” (Vladimir Romanov) de club heeft gekocht zijn ze de media niet uit te slaan. In het begin kwamen de mannen uit Edinburgh vooral positief in het nieuws. Qua voetbal ging het uitstekend met de beste seizoensstart in de historie en uiteindelijk een tweede plek in de SPL. Ook buiten het veld waren er allerlei goede actie van Romanov, zoals het veiligstellen van Tynecastle. De laatste jaren is dat echter helemaal omgeslagen: de club zit diep in de schulden (30 miljoen pond staan ze in het rood) en regelmatig worden de salarissen niet uitbetaald. Er zijn zelfs verhalen dat de club nog tijdens dit seizoen zal verdwijnen en daarmee verdwijnt er ook een stukje voetbalhistorie, want Hearts is toch een van de grootste clubs in Schotland.

Voor de fans van Hearts zijn het zware tijden, maar die zijn wel wat gewend en gehard in de loop der jaren. Als het over dramatische titelstrijdontknopingen gaat, denk ik zelf vaak aan 2003 en 2005. Tijdens die twee seizoenen verloor Celtic op de laatste speelronde de titel. Eenmaal op doelsaldo in 2003 en in 2005 was een nederlaag van Celtic bij Motherwell genoeg om de titel te verliezen aan Rangers (die met 1-0 wonnen bij Hibernian). Beide gevallen zijn natuurlijk dramatiek ten top, maar Celtic won in beide gevallen de titel het jaar erop. Wat dat betreft zijn 1965 en 1986 een stuk pijnlijker. In die twee seizoenen was het op de laatste speeldag slechts een formaliteit dat Hearts de titel zou pakken. Het liep echter anders…

Hearts is, samen met Aberdeen en Hibernian, de club met de meeste titels na de onvermijdelijke Old Firm. Viermaal mocht de club uit Edinburgh zich de sterkste van het land noemen. In 1895, 1897, 1958 en 1960 ging de kampioensschaal naar Gorgie Road. Best knap, maar het hadden er dus zes kunnen zijn. Daarmee zou dan meteen duidelijk zijn wie de derde club van Schotland nu eigenlijk is, want zowel Hearts als stadsgenoot Hibernian en Aberdeen menen recht te hebben op die titel. De eerste maal dat de fans van frustratie naar de fles grepen was in 1965. De club was vijf jaar ervoor nog kampioen geworden en startte het seizoen 1964/1965 als een van de favorieten. Grote concurrenten vooraf leken Rangers en Kilmarnock te zijn, met Dunfermline (getraind door Jock Stein) als grote outsider.

Verrassend genoeg haakten de Rangers vrij snel af (uiteindelijk werden ze vijfde), terwijl Celtic al helemaal nergens te vinden was (ze werden achtste). De laatste maand waren er nog vier clubs die voor de titel gingen (Hearts, Kilmarnock, Dunfermline en Hibernian). Een voor een vielen de clubs af. Hibernian was de eerste die de ratrace niet meer kon volgen, tot genoegen van de fans van Hearts natuurlijk. Voor Dunfermline was het een speelronde voor het einde ook over. Door een nederlaag in eigen huis werd de achterstand op Hearts drie punten en destijds kreeg je maar twee punten voor een overwinning. Conclusie: Dunfermline deed niet meer mee voor de titel. Jammer voor de mannen uit Fife, want nooit waren ze zo dicht bij de titel gekomen en nooit zouden ze er dichterbij komen.

De mannen van de Schotse bond die het speelschema in elkaar draaiden hadden een vooruitziende blik, want op de laatste speeldag stond de wedstrijd Heart of Midlothian v Kilmarnock op het programma. Hearts had niet alleen het thuisvoordeel, maar ook het voordeel dat ze twee punten voorstonden. Qua doelsaldo stond Hearts er ook superieur voor, met +43, terwijl Kilmarnock slechts +27 had voorafgaand aan deze wedstrijd. Destijds werd er echter doelpuntengemiddelde gerekend. Een systeem dat erg in het voordeel was van de ploeg die weinig doelpunten tegen kreeg. Zodoende hoefde Kilmarnock niet met 0-9 te winnen op Tynecastle, maar met 0-2 om de titel te winnen. Op zich nog moeilijk genoeg, maar niet onmogelijk.

Kilmarnock reisde af naar Tynecastle met in het achterhoofd dat ze bekend stonden als de losers van Schotland. De club uit Ayrshire werd nog nooit kampioen, maar werd in zowel 1960 (achter Hearts!), 1961, 1963 als 1964 tweede. Ook nu zag het er weer somber uit voor de club, want Hearts had een geduchte thuisreputatie. Er was nu tenminste nog wel een kans om te winnen, want in de andere jaren dat ze tweede waren geworden was de achterstand vrij groot geweest. Alleen in 1961 waren de Rangers nog in zicht gebleven, maar in de andere jaren was de achterstand vrij groot geweest. De twee jaren hiervoor waren de Rangers namelijk met respectievelijk negen en zeven punten voorsprong kampioen geworden. Van een echte titelstrijd was dan ook geen sprake geweest.

Op die 24e april in 1965 was Tynecastle stampensvol met 36.346 toeschouwers op de tribune, waaronder enkele dapperen uit Kilmarnock. Eerder dit seizoen had Kilmarnock de onderlinge ontmoeting in eigen huis met 3-1 gewonnen, een herhaling van die uitslag was genoeg om de titel te pakken. Er waren er echter weinig die daar in geloofden. De kampioensbeker had zelfs al linten in de clubkleuren van Hearts om zijn oren gekregen. Allemaal dingen die de Killie-spelers extra motiveerden. Op de bank van Kilmarnock zat Willie Waddell die vooraf voor zichzelf al had besloten dat dit zijn laatste zou zijn als manager van Kilmarnock. In 1957 had hij het stokje overgenomen bij de kleine provincieclub Kilmarnock en de club omgeturnd tot een van de beste clubs van Schotland. Vier maal de tweede plek in vijf jaar was natuurlijk een prestatie van jewelste, maar Waddell wilde maar een ding en dat was de titel. Hij wist dat het deze dag moest gebeuren, want anders zou het nooit meer lukken. Hij kon het team niet verder brengen dan hier, dus het was echt de dood of de gladiolen voor hem.

Hearts begon hautain aan de wedstrijd en kreeg daarvoor de rekening snel gepresenteerd. David Sneddon (later nog manager van Kilmarnock) en Brian McIlroy zorgden ervoor dat Kilmarnock bij de rust met 0-2 voorstond, precies genoeg voor de titel dus. In de tweede helft begon Hearts aan zijn offensief en Killie kwam eigenlijk amper van zijn eigen helft af. Het geluk voor Killie was dat ze Bobby Ferguson op doel hadden staan, een van de beste keepers van Groot-Brittannië op dat moment. Hij was ook de reden waardoor Kilmarnock in de competitie zo weinig doelpunten had tegen gekregen. Iedere bal ranselde hij eruit tot zes minuten voor tijd. Ferguson lag verslagen op de grond, maar bovennatuurlijke krachten zorgden ervoor dat het schot van Ronald Jenson (ironisch genoeg een ex-Killie speler) op de paal ging. Kilmarnock was kampioen en Hearts had een zeker kampioenschap uit handen gegeven.

Terwijl het feest was in Ayrshire vonden ze het bij de SFA wel erg zuur voor Hearts. Hearts was het hele seizoen de meest aanvallende ploeg geweest en qua doelsaldo waren ze superieur aan Kilmarnock. Hearts eindigde met een doelsaldo van 90-49 (+41) tegenover Kilmarnock met 62-33 (+29). In een normaal land was Hearts dan kampioen geworden, maar doordat men in Schotland werkte met dat vermaledijde doelpuntengemiddelde werd Kilmarnock het door het mindere aantal tegendoelpunten. Het uiteindelijk verschil in doelpuntengemiddelde was 0.04%. (1.88 voor Killie tegenover 1.84 voor Hearts). Zuurder kan bijna niet voor de spelers van Hearts en de SFA besloot om vanaf het seizoen 1965/1966 ook gewoon met doelsaldo te werken. Deze beslissing zou echter ironisch genoeg Hearts had hardste treffen, maar daarvoor moeten we 21 jaar vooruitgaan in de tijd.

In 1985/1986 staan we aan de vooravond van de “Souness Revolution” bij de Rangers die dan al tijden slecht presteren en gaat de titelstrijd tussen de New Firm (Aberdeen & Dundee United die de drie jaar daarvoor de titels onderling hebben verdeeld), Hearts en Celtic. Aberdeen moet verrassend genoeg als eerste afhaken en in de laatste weken valt ook Dundee United weg. Celtic en Hearts gaan de laatste maand in om de plek van de New Firm over te nemen. Celtic leek tot aan het nieuwe jaar eigenlijk geen serieuze kandidaat, maar na de nederlaag op 4 januari tegen Dundee United is de ploeg helemaal getransformeerd. Er wordt geen wedstrijd meer verloren en op de laatste speeldag reizen de Bhoys af naar Paisley om het tegen St. Mirren op te nemen met twee punten achterstand op Hearts. De Jambos hebben ook een uitwedstrijd voor de boeg tegen Dundee FC, dat zesde staat en nergens meer om speelt.

Op Love Street kwamen er 17.557 mensen bijeen om Celtic te zien winnen en maar te hopen dat er een wonder gebeurde in Dundee. Celtic moest niet alleen winnen van St. Mirren, het moest ook nog ruim gebeuren. Hearts had namelijk een doelsaldo van +28 tegenover de +24 van Celtic. Stel dat Hearts met 1-0 zou verliezen, dan moest Celtic met 3-0 winnen om de titel te binnen te halen. Ondertussen stroomde Dens Park in Dundee vol met fans van Hearts. Velen hadden de verschrikkingen van 1977, 1979 en 1981 meegemaakt, toen Hearts degradeerde uit de SPL. Nu waren ze terug en hoe! Voor het eerst sinds 1960 zou de “League Flag” meegaan naar Gorgie Road en iedereen wilde daar natuurlijk bij zijn. Eindelijk zou de pijn van die drie degradaties kunnen worden vergeten.

Celtic deed in Paisley wat het moest doen; scoren, scoren en nog eens scoren. Achterin was het al het hele jaar gekloot geweest, maar de spitsen Maurice Johnston en Brian McClair hadden goed gedraaid terwijl Paul McStay de vedette op het middenveld was. Bij de rust stond het al 0-4 en na de rust scoorde McClair er nog eentje om de 0-5 op het scorebord te brengen. Daarbij zou het ook blijven, maar nog altijd waren de Hoops afhankelijk van de score in Dundee. Daar stond het bij rust 0-0, maar Hearts domineerde wel. Het balletje wilde er alleen maar niet in. De Jambos op de tribune begonnen zich wel wat zorgen te maken, toen ze hoorden dat Celtic met 0-4 voorstond. Een goaltje van Dundee was nu namelijk genoeg om de titel kwijt te raken. Aan de andere kant had Hearts al sinds 28 september 1985 niet meer verloren, dus waarom zou dat nu wel gebeuren?

Het spel bleef maar wat voortkabbelen in Dundee en Dundee-manager Archie Knox bracht spits Albert Kidd in het veld. Kidd was een luie, wat vadsige spits die het hele seizoen nog niet had gescoord en dat in de rest van zijn carrière ook niet meer zou doen. Hij zat nu al vijf seizoenen bij Dundee en had daarin tien doelpunten gemaakt, dramatische cijfers voor een spits natuurlijk. Het was dan ook geen verrassing dat Kidd een aantal weken voorafgaand aan deze wedstrijd te horen had gekregen dat hij mocht vertrekken bij de club. Hij had zelfs al een nieuwe club: Falkirk, dat een niveau’tje lager speelde. Voor deze invalbeurt was Kidd wel flink gemotiveerd, want hij was een Celticfan. De kans dat hij ooit voor de Bhoys zou spelen was nul, maar nu had hij de kans om zijn favoriete club toch de titel te schenken.

De eerste duels verloor Albert Kidd, want eigenlijk was het een erg matige voetballer. Tot de 83e minuut kon hij eigenlijk helemaal niets uitrichten, totdat hij ineens de bal voor zijn voeten kreeg uit een corner. Kidd dacht niet na en snoeide de bal langs de keeper van Hearts. 1-0 en zowel Dens Park, Love Street als Ibrox explodeerde. Ibrox? Ja, want daar dachten ze dat Walter Kidd (speler van Hearts) had gescoord en Hearts de titel binnen had. Hearts ging nu aanvallen en er kwam ruimte in de verdediging. In de 89e minuut kreeg Albert Kidd de bal rond de middellijn in zijn voeten, speelde enkele Jambos zoek, deed een een-tweetje en legde de bal opnieuw in het netje. Niemand bij Dundee had dit Kidd ooit eerder zien doen, maar het stond 2-0 en Hearts had opnieuw de titel verloren op de laatste speeldag.

Uit frustratie probeerde enkele fans van Hearts de wedstrijd te laten stilleggen door het veld te bestormen, maar ze werden snel in de kraag gevat. Ondertussen was het feest in Paisley, want Celtic had zijn meest onverwachtste titel ooit gepakt. Op Easter Road was er op dat moment een vergelijkbaar feest aan de gang, want ondanks dat Hibernian achterstond tegen Dundee United was de vreugde over het missen van de titel door Hearts groter. De sfeer op Ibrox was weer anders, want daar waren ze er ondertussen achter dat het Albert, en niet Walter, Kidd was die had gescoord. Misschien was het allerzuurste voor de Jambos dat ze de titel hadden gepakt als in 1965 de regels niet veranderd waren om het doelsaldo voortaan leidend te laten zijn. Ironisch, want was dat nog wel het geval geweest dan had Hearts de titel gewonnen, aangezien het doelpuntengemiddelde van 1.78 superieur was tegenover de 1.76 van Celtic...

Voor het eerst sinds zes jaar weer een Old Firm final op Hampden. Met in het achterhoofd de gebeurtenissen in N-Ierland, kan dit best erg beladen gaan worden.

Nog drie uurtjes. Het zal de wedstrijd zijn die de titel gaat beslissen. Degene die wint gaat kampioen worden. Niet alleen omdat ze de leiding in de SPL dan hebben, maar ook doordat het goede gevoel daar dan is.

quote:

Op vrijdag 8 mei 2009 15:35 schreef Cruoninga het volgende:
Nog even aanstippen dat Hibernian het matige seizoen heeft opgeleukt met een 0-1 overwinning bij Hearts. Na de beslissende penalty van Riordan (ex-Celtic) tien minuten voor tijd kwamen enkele Hearts-fans het veld op om de speler aan te vliegen, waarop de scheidsrechter zich tussen de fan en Riordan wierp Zie je Bossen dat al doen?

Ik zag het ook. Toch wel een heel mooie wedstrijd, die Edinburgh derby. Komend seizoen ga ik proberen de versie op Tynecastle te bezoeken. Hopelijk kan ik dat dan combineren met een wedstrijd van Celtic, want dan is het helemaal goed.

Het gaat trouwens gezellig worden. Ik ga de wedstrijd in Eindhoven kijken en daar zenden ze niet alleen de OF uit, maar ook Millwall v Leeds, die een kwartiertje later begint. Het zal wel stampensvol worden. Goed dat de Manchester derby en Arsenal v Chelsea naar morgen zijn verschoven, anders had het helemaal volgezeten daar.