Dat regeltje hierboven bedoel ik eigenlijk al. Om de 1 of andere reden 'hoor' je niet te vertellen hoe het echt is. Je mag zeggen dat de bevalling pijn doet, maar in dezelfde zin hoort "maar het was het waard". Eerlijk zijn over bloed, naweeen, hechtingen, viezigheid, wordt je niet in dank afgenomen. Ik was echt blij dat ik hier wel had gelezen hoe het kan gaan. Daardoor schrok ik niet van een kraamverband meer of minder, een verloren lever
en 10 keer op een dag onder de douche staan. Elke bevalling is natuurlijk anders, maar waarom mag je niet gewoon zeggen hoe het echt is gegaan. Niet in detail, maar ook niet in de grote lijnen. Als ik vertelde dat ik zoveel naweeen had (moest ervan puffen), dan werd ik al vreemd aangekeken. En dat leek me geen 'vieze praat'.Vertellen jullie wel echt hoe het was? Of ben je dan bang anderen bang te maken? Maar zou je echt geen kinderen willen, omdat de bevalling erbij komt? En voor de zwangeren die toch hebben gelezen: willen jullie wel weten hoe het zit, of niet?
Op mijn werk kreeg ik wel wat vragen, maar de mensen daar komen uit de generatie dat je helemaal niet over je bevalling mag praten, dus de mededeling dat ik groen vruchtwater had, is voor hen al genoeg.
Verder had ik wel boeken gelezen (Veilig zwanger en veilig bevallen) waar geen roze bril wordt opgehouden en toch wel veel ook gehoord van moeders in mijn omgeving.
Ik ben in zulke dingen redelijk taboe-loos geloof ik
Ja, je vraagt zelf toch hoe de bevalling gegaan is en hoe het met me gaat?
Eigenlijk, bedenk ik me nu, hou ik sommige dingen ook een beetje in de taboe-sfeer. Er zijn foto's gemaakt die niemand verder hoeft te zien, en de echt onsmakelijke details van 2 uur persen hou ik over het algemeen ook voor me
Aan de andere kant moet ik zeggen dat het ook wel heel vaak verkeerd begrepen wordt. Als ik vertel dan mijn bevalling 1 uur en 3 kwartier duurde vanaf de eerste wee..dan hebben mensen zoiets van "oh wat heerlijk meid!". Terwijl zo'n spoedbevalling dus ook niet alles is. Natuurlijk, als ik de keuze heb tussen 3 dagen lang weeen en alsnog naar het ZH voor een bevalling met vacuumpomp en dit, dan liever zo snel. Maar de nadelen ervan, dat begrijpen/zien mensen vaak niet en daardoor praat ik er ook niet vaak over omdat mensen vaak zoiets hebben van "jij mag niet klagen over je bevalling want je was zo klaar". Dus dan hou ik mijn mond maar.
Ow en ook over de borstvoeding,dat was niet leuk de eerste weken
Tsja, dan moet je niet vragen! Ze vragen je tijdens de zwangerschap ook van alles wat eigenlijk superpersoonlijk is of kan zijn, en als je dan een eerlijk/semi-volledig antwoord geeft, willen ze het eigenlijk niet horen. 
Ach, geen boodschap aan.Als ze vragen of je bv geeft, verwachten ze een simpele ja of nee, verder niets. ze zijn helemaal niet geinteresseerd in je opstartperikelen. ik denk dat mensen gewoon niet doorhebben wat ze nou eigenlijk vragen. zwangerschap, geboorte, kraamweek is zo ontzettend lichamelijk, het komt al gauw dichtbij. en tsja, sommige dingen wil je ook niet weten, denk ik wel eens...
Maar ik moet wel zeggen, toen Eli op mijn buik werd gelegd, had ik (toen ik eenmaal weer twee woorden achter elkaar kon rijgen) wel zoiets van "het resultaat is het meer dan zeker waard!" ja, ik weet niet zeker hoe ontzettend pijn die uitdrijving deed, maar daar denk je dan niet meer aan, je hebt een kind op je buik, het is gedaan. bevalling is klaar (nou ja, placenta nog) je hoeft de komende tijd niet meer te bevallen of vergelijkbare pijnen te doorstaan, en dat maakt ook veel goed.
En voor het hechten hebben ze me wel volledig platgespoten en gesprayed van onder. Vond het wel mooi geweest
Als ze nu vragen hoe het gaat, zegt ik "goed". Niet "als ik langer dan 20 minuten sta zoinder bekkenbodemoefeningen te doen, krijg ik pijn van onder". is dat een taboe? denk het niet. gaat ze gewoon niet aan.
Je moet je hier altijd rechtvaardigen als je een minder positief aspect van kinderen en alles eromheen wilt aanstippen. Altijd even zeggen dat je toch echt heel blij ben met je kinderen en ze toch echt niet wilt missen. Dat is natuurlijk ook wel zo, maar soms even niet
!) en daar wordt ook altijd eerlijk over gesproken. Dat taboe, daar geloof ik niet zo in.Dat het bevallen zelf zeer doet en dat je uit kan scheuren weet iedereen wel, maar over bloedingen en aambeien en weetikveel hoor je nooit wat.
Ik heb van mijn vriendinnen ook geen details gehad (behalve dan die lever
), heb er overigens ook niet zo specifiek naar gevraagd, maar idd lijkt het wel alsof je dat soort dingen voor jezelf moet houden terwijl je wel je gang mag gaan over dagen misselijk etc. etc. Ik ben iig blij dat ik voorbereid ben.
quote:ik weet nog dat de assistente die mij hechtte een heel verhaal begon over hoe ze die spray altijd zo naar banaan vond ruikenOp vrijdag 16 november 2007 16:34 schreef DaviniaHR het volgende:
En voor het hechten hebben ze me wel volledig platgespoten en gesprayed van onder. Vond het wel mooi geweest
Vervolgens begon ze tijdens het hechten de verpakking te lezen om me heel enthousiast mee te delen dat ze inderdaad gelijk had omdat er op de doos stond dat er een bananengeurtje aan zat En alles wat ik dacht was: hou even op met dat bananenverhaal doos...ik lig van onderen open en het interesseert me echt niks of je daar een bananen, kiwi of aardbeiverdovingsspray spuit..hecht maar gewoon!
(ik dacht altijd dat je weinig zou merken van het hechten omdat je dan een kindje op je buik had liggen etc...maar toevallig hadden ze Tomas net meegenomen om te wegen en temperaturen
)Voor het hechten kreeg ik twee prikken op meer dan 9 hechtingen. (toen was de vk de tel kwijt) Als ik eraan terugdenk, was dat het ergste stuk van de bevalling. J. zat met Anna in zijn armen. Zei "je mag zo naar je mama" en daar kwam weer een hechting "je mag zo naar je mama", volgende hechting... En ik maar knijpen in de hand van de kraamhulp.
Hoe weet je dat die gesprekken eerlijk waren Burdie? Niet om jou te beledigen hoor, maar misschien wilden de anderen je wel beschermen.
Ik vond 't een heel gemene, scherpe pijn. Dan denk je dat je klaar bent en dan krijg je dat nog erachteraan
de ontsluitingsweeen vond ik vergelijkbaar met menstruatiekrampen, alleen je baarmoeder komt tot aan je ribben, dus is eea wat uitgebreider, en (veel) krachtiger, dan bij een menstruatie. Het "type" pijn is hetzelfde. zo beetje dof, zeg maar.
de uitdrijving voelt vergelijkbaar met keiharde ontlasting met aambeien, alleen dan een stuk groter en een ander gat
Helpt dit?
Had echt zoiets van !@!$%!!%!#$ dat hadden ze van te voren niet gezegd.
Bloeden, stolsels, kraamverbanden, hechtingen etc, wist ik van te voren.
Maar nog 3 dagen lang af en toe naweeen weg moeten puffen had ik niet verwacht.
Had wel gelezen dat je die kon hebben na een snelle bevalling.
Maar na een bevalling van 20 uur waarvan 5/6 uur persweeen had ik er toch niet op gerekend
Ik vond ontsluitings en zeker persweeen ook echt niet vergelijkbare pijn met menstruatiekrampen.
Had echt het gevoel dat mijn lijf de hele bevalling een eigen leven lijdde...
Ik ben gewoon zo ontzettend benieuwd hoe het zal zijn, wanneer het begint, hoe ik het ervaar, hoe stinkie het ervaart, hoe lang het zal duren, hoe het erna zal zijn etc. etc.
quote:ja dat vind ik ook welOp vrijdag 16 november 2007 16:36 schreef Tinkepink het volgende:
Om eerlijk te zijn heb ik zelf het meeste moeite met de zin "het was het waard." Zeker op Fok! heb ik het gevoel dat je niet gewoon eerlijk mag zijn over zwanger zijn, de bevalling en kinderen.
Je moet je hier altijd rechtvaardigen als je een minder positief aspect van kinderen en alles eromheen wilt aanstippen. Altijd even zeggen dat je toch echt heel blij ben met je kinderen en ze toch echt niet wilt missen. Dat is natuurlijk ook wel zo, maar soms even niet
Dat is natuurlijk onzin, ik denk dat 3 dagen weeen altijd wel tegenvalt.Ik wou dat mensen wat eerlijker en opener waren over zwangerschap, bevalling en kinderen. Ik heb ooit een aflevering gezien van Oprah
en daarin werd dan gesproken over de illusie van die ideale moeder en dat je je kinderen altijd maar lief, leuk en aardig moet vinden en hoe vreselijk schuldig vrouwen zich voelen als ze hun kind wel achter het behang kunnen plakken. Ticootje ik ben meerdere malen geopereerd maar heb echt niet de illusie dat het daar oplijkt. Alhoewel ik wel een buikoperatie heb gehad toen ik een jaartje of 15 was en toen ruim twee weken krom heb gelopen dus misschien lijkt dat een ieniemienie beetje op hoe het is na een keizersnee.
quote:ik kan het me heel goed voorstellen, BE! Heb zelf eigenlijk precies hetzelfde.Op vrijdag 16 november 2007 17:12 schreef Brighteyes het volgende:
Oh, en noem mij gestoord, maar juist door dit soort verhalen krijg ik echt een soort van 'ik kan niet wachten' gevoel over me.
Ik ben gewoon zo ontzettend benieuwd hoe het zal zijn, wanneer het begint, hoe ik het ervaar, hoe stinkie het ervaart, hoe lang het zal duren, hoe het erna zal zijn etc. etc.
Als mensen aan mij vragen hoe het ging, dan zeg eerst maar eens dat het wel pittig was. Als ze dan doorvragen, dan kregen ze het hele verhaal in stukjes.. Als mensen vreemd gaan kijken, dan rond ik het netjes af. En als ze echt geinteresseerd zijn, dan krijgen ze het hele verhaal, inclusief het aan flarden zijn* ...
Het heeft wel een paar dagen/week of 2 geduurd voordat ik zelf goed wist wat er allemaal gebeurd was, maar was er zelf heel nuchter onder, dus kon het ook (te) makkelijk vertellen.
De onsluitingsweeen hadden wel iets weg van menstruatiekrampen, Maar dan echt wel een stuk heftiger..
Persweeen waren wel heel anders.. de weeen zelf waren niet echt pijnlijk, meer een overweldigend gevoel van spieren die - op eigen houtje - op volle kracht - gaan samentrekken. Het uitdrijven was wel pijnlijk. Maar liever dat dan de ontsluitingsweeen. Dan weet je dat je er bijna bent, dus dat kan er nog wel bij.
* woorden van de gyneacoloog
quote:Nou, ik ben het hartgrondig met je oneens, dat mag toch wel hé?Op vrijdag 16 november 2007 18:17 schreef Ladybos het volgende:
Wat mij verbaasd heeft achteraf, is dat er in nederland zo op gehamerd wordt dat thuisbevallen zo fijn en veilig is. Nu ik eenmaal een bevalling heb meegemaakt, vind ik dat het gewoon in het ziekenhuis thuishoort, inclusief pijnbestrijding.
Ik ben van de eerste thuis bevallen, heerlijk op mijn manier, heb daar enorm van genoten ook. De tweede moest op medische indicatie in het ziekenhuis. Ik heb dat echt als een hel ervaren. Mocht niets doen van wat ik graag wilde, moest plat op bed met de CTG aangekoppeld omdat dat 'zo handig voor de gyn was'
Ik heb me niet gehouden aan de ziekenhuisregeltjes na een uur ellende, heb precies gedaan wat ik zelf wilde, niks CTG, luister maar met een toeter! Niks plat op bed, lekker ronddwarrelen!! Lastig voor de gyn?? Kan me niet schelen. Zolang het medisch verantwoord is doe ik wat ik wil. Als hij een bevalling heeft doorstaan praten we nog wel eens. Achteraf gezien bleek de M.I. ook al onnodig en had ik dus net zo goed weer lekker thuis kunnen bevallen, dat vond ik nog het ergste van alles.
quote:Ik vind dat echt geen vergelijking hoor. Een natuurlijk iets als een geboorte vergelijken met een blindedarmoperatie.Een blinde darm haal je toch ook niet op de slaapkamer weg zonder verdoving..
Verder ben ik het met YPPY eens. De taboes die rusten op de voorkomende minder rozewolkerige zaken tijdens een bevalling zijn nog lang niet bespreekbaar. Jammer.
Van mij mag bevalling nummer 2 ook wel beginnen, vanaf morgen mag het eindelijk!!!
quote:Graag gedaanOp vrijdag 16 november 2007 16:42 schreef Brighteyes het volgende:
Ik ben idd dolblij dat ik hier (en in de topics van MUUS en Yvonne) heb meegekregen dat het toch wel een stuk minder romantisch is als het allemaal lijkt.
Dat het bevallen zelf zeer doet en dat je uit kan scheuren weet iedereen wel, maar over bloedingen en aambeien en weetikveel hoor je nooit wat.
Oh ja, aambeien zo groot als mandarijntjes Ik vond het heel vervelend dat ik niet wist dat er niet een roze wolk was waar ik altijd over las. Ik was (en ben nog steeds) echt superblij met Mikael maar ik heb ook vaak genoeg gedacht is dat het nou? Maar dat was echt de eerste weken zeg maar. Daarna heb ik dat ook nooit meer gehad. Maar als mensen naar mijn bevalling vragen dan zeg ik dat er wel altijd bij.
quote:Daar hoor ik nou wel over... zelfs 3 jaar na dato nog.Op vrijdag 16 november 2007 18:51 schreef m@x het volgende:
quote:Daar had ik dan weer geen last vanOp vrijdag 16 november 2007 19:08 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Daar hoor ik nou wel over... zelfs 3 jaar na dato nog.
quote:Kwam ook weer commentaar op dat het niet "netjes" was.
Maar met de beste wil van de wereld kan ik het niet "netjes" beschrijven
quote:Oh joh... de een omschrijft het iets plastischer dan de ander. Da's persoonlijke stijl zullen we maar zeggen.Op vrijdag 16 november 2007 19:16 schreef yvonne het volgende:
[..]
Kwam ook weer commentaar op dat het niet "netjes" was.
Maar met de beste wil van de wereld kan ik het niet "netjes" beschrijven
quote:Daar heb jij gelijk in, maar als ik naar mijn persoonlijke situatie van dat moment kijk had mijn medische indicatie te maken met een fluxus post partum van 2,5 liter (zwaar bloedverlies) na de eerste bevalling. NA de bevalling dus. Maar ze wilden me echt constant 'vastleggen' tijdens de ontsluiting en de reden was dat dat zo makkelijk was voor de gyn. Althans, zo werd het aan mij medegedeeld. Nou, daar heb ik voor bedankt.Op vrijdag 16 november 2007 18:32 schreef Brighteyes het volgende:
Maar ElizabethR, er is wel een verschil tussen 'op medische indicatie in het zh moeten bevallen' en 'op eigen keuze'. Bij het eerste zul je nl. sneller aan de toeters en bellen gelegd worden terwijl er bij het laatste meer mogelijk is (schijnt).
En zoals gezegd, na de tweede bevalling bleek het helemaal niet nodig die M.I. Ik had amper bloedverlies. Maar goed, dat kon je natuurlijk van tevoren niet weten, dus die M.I. was wel terecht, maar mij urenlang aan banden leggen voor het gemak van de gyn gaat er bij mij niet in.
quote:Had ik nog gemeld wat een gepuzzel het is om met je pas bevallen én ingescheurde muts, dat lekker aan het ontsteken is gegaan, in een teiltje met sunil te gaan hangen, op doktersadvies?Op vrijdag 16 november 2007 19:22 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Oh joh... de een omschrijft het iets plastischer dan de ander. Da's persoonlijke stijl zullen we maar zeggen.
quote:Dat je rondloopt met het gevoel alsof er iemand z`n duim tussen je bilspleet heeft zittenOp vrijdag 16 november 2007 18:51 schreef m@x het volgende:
het schijnt heel normaal te zijn, maar ik wil het écht niet horen
ik kan niet precies uitleggen wáárom ik het vies vind, maar ik denk dat het net zoiets is als vertellen dat je partner je zo heerlijk kan beffen; gewoon te intiem en iets waar je geen beeld bij wilt vormen
quote:Wel eens van een totaalruptuur gehoordOp vrijdag 16 november 2007 19:34 schreef JoPiDo het volgende:
om één of andere reden vond ik het echt walgelijk te horen dat een vriendin van mijn zus was uitgescheurd
het schijnt heel normaal te zijn, maar ik wil het écht niet horen
ik kan niet precies uitleggen wáárom ik het vies vind, maar ik denk dat het net zoiets is als vertellen dat je partner je zo heerlijk kan beffen; gewoon te intiem en iets waar je geen beeld bij wilt vormen
quote:Op vrijdag 16 november 2007 19:35 schreef m@x het volgende:
[..]
Wel eens van een totaalruptuur gehoord
ja, dat was het, ik ben gaan roken toen ze gingen vertellen hoe ze het gingen hechten
mijn reactie was iig redelijk serieus, om uit te leggen waarom mensen het liever niet horen
quote:Als het goed is, is de boel dan wel weer geheeld en toonbaarOp vrijdag 16 november 2007 19:42 schreef MeNicole het volgende:
En weet je wat helemaal erg is: Dat die zelfde partner daar waar het zo uitgescheurd was na enige tijd ook weer ligt te beffen
Tis pas vervelend als je helemaal rauw van de bevalling een inwendige echo krijgt ter controle of er geen stukjes placenta zijn achtergebleven
quote:Ja, denk je alles gehad te hebben...Op vrijdag 16 november 2007 18:41 schreef Faja-Lobi het volgende:
en dan wordt er nog rectaal gevoeld ...
. Overigens heb ik het bevallen in het ziekenhuis wel als ok ervaren en zou het een volgende keer denk ik toch ook weer doen. Het bevallen zelf, het blijft een hoop geweld.
. ik had de nacht na de geboorte van Mikael zo ongelovelijk zin in sex Het eerste was de eerste keer ontlasting na de bevalling.
Tijdens de bevalling loopt je darm vanzelf leeg, en de dagen erna doe je met elk rondje beschuit met muisjes mee. Met een beetje pech geef je ook nog bv en krijg je helemaal weinig vocht nog in je darmen en het gevolg is een enorme obstipatie. Ik wilde echt niet poepen want ik zat nog vol hechtingen, maar ik moest... ik moest echt. Zitten poepen ging helemaal niet, de hechtingen leken wel uit te scheuren. Uiteindelijk ben ik huilend, half staand nogmaals bevallen
Het 2e ding was de enorme stolsels die je kunt verliezen. Mijn kraam had al gezegd "zo groot als een vuist". Yeah right dacht ik nog, echt niet!
Nou dus wel...... en ik voelde het gewoon uit me glibberen. Godallemachtig wat ben ik geschrokken, wat was dat eng.
quote:Wow dat vind ik wel heel bijzonder hoor. Ik had alleen maar honger, onvoorstelbare, niet te stillen honger.Op vrijdag 16 november 2007 19:58 schreef MeNicole het volgende:
Oh en wat ook niemand me verteld had
Ik heb zelf geloof ik geen blad voor de mond genomen, hier niet en irl niet, heb zelfs vol trots mijn foto's aan een paar vriendinnen laten zien (dat wilden ze wel).
Ik heb niet de ervaring dat je het niet mag vertellen, maar het ligt er wel aan aan wie. Ik vind het zelf altijd wel 'leuk' om andervrouws bevallingen te horen eigenlijk
Maar verder is onze vriendenkring vrij realistisch. Ik wist al van poep bij de uitdrijving en naweeen en stolsels en zo.
Waar ik dan weer niet op voorbereid was was dat de bevalling van de derde zo anders verliep- de tweede was gewoon een kopie van de eerste maar dan in de helft van de tijd, dus onbewust was ik van iets dergelijks uitgegaan. Quod non. Ik herkende werkelijk niets en werd continu door mijn lijf op het verkeerde been gezet. Tegen de tijd dat ik me realiseerde dat ie er nu ECHT aankwam waren we nog 1 wee van de geboorte verwijderd
Oja, voelden jullie nou echt dat het kind door een eigen gat kwam? Als je mij zou vertellen dat ik hem uit mijn anus geperst heb zou ik je zo geloven, qua gevoel dan he.
Daarnaast merk ik ook dat ik in de loop der tijd ook anders over mijn beide bevallingen ben gaan denken. In de eerste plaatsen heeft de bevalling van onze tweede me meer inzicht gegeven in de bevalling van onze eerste. En hoe fijn ik dus de tweede keer thuisbevallen vond en hoe gelukkig ik bij de eerste was om in het ziekenhuis te zijn. Ook omstandigheden, eigen ervaringen en ervaringen om je heen vormen dus je meningsvorming. (ook over zoiets)
Verder heb ik nergens zoveel geleerd en openhartig gediscusieerd over bevallen en zwangerschap dan hier. IRL vind ik dat daadwerkelijk veel lastiger. Of het met in de ogen kijken of met mijn eigen gevoelens te maken heeft. Dat kan ik nog niet helemaal plaatsen. Ik heb eigenlijk de meeste kennis vooraf hier opgedaan.
Dat laatste denk ik het meeste. "hier" (als in: op dit forum) kan ik kiezen of mijn verhaal realistisch, emotioneel of juist wat onderkoeld te melden. En ik kan dan net zo goed huilen voor de pc zonder dat iemand dat door heeft. Bv. juist omdat het me zo raakt. Maar vaak wil ik me niet zo open geven voor een groot deel van mijn vrienden of kennissen.
-Daarnaast viel ongeveer de gehele bevallingspufclub van hun stoel toen ik bij de tweede pertinent opmerkte tijdens de eerste les dat ik zwanger zijn NIET leuk vond
-Ik heb 1 keer op mijn werk gezegd dat ik nergens een roze wolk heb gezien. Dat was meteen de laatste keer, toen durfde ik niet meer.
Ik weet nog van "vroegah"dat er onderling veel meer over gepraat werd, bv famile/tantes enzo.
Men roept dan al gauw, "Maar hee, het gaat nu goed, fijn toch?"
En, om het nu voor eens en voor al hier uit de wereld te helpen, een KS is niet "makkelijk". En net zo echt bevallen.
En it hurts like hell, net zoals een "echte" bevalling.
Duh.
Overigens verloor ik ook zoiets als een lever, de dag na de KS
. Dus helemaal schoon maken ze het niet 
quote:Ja kut hee, dat deed nog het meeste pijnOp vrijdag 16 november 2007 23:06 schreef milagro het volgende:
...en de hechtingen , ach die voel je niet na een bevalling , alles is compleet 'numb' daaronder (NIET DUS!! verdomme), dus maak je geen zorgen, het komt allemaal goed.
quote:Nou ja, het is wel precies wat je zegt.. ACHTERAF kun je zeggen dat het thuis prima zou zijn gegaan, en dan is het natuurlijk veel fijner om in een huiselijke omgeving te bevallen. Maar met 2,5 liter bloedverlies bij je 1e thuisbevalling was het dus ook maar kantje boord, bij langer doorbloeden had je toch echt een probleem gehad in je fijne slaapkamertje. En dat is de reden waarom ik vind dat het gewoon in een ziekenhuis thuishoort. Noem mij 1 ander 'iets' wat zoveel bloed, pijn en gevaar voor moeder of kind meebrengt wat je wel gewoon thuis 'mag' doen? Voor een kies trekken laten we ons verdoven, maar bevallen moeten we maar gewoon kunnen zonder pijnbestrijding omdat het vroeger ook zo gingOp vrijdag 16 november 2007 19:28 schreef ElizabethR het volgende:
[..]
Daar heb jij gelijk in, maar als ik naar mijn persoonlijke situatie van dat moment kijk had mijn medische indicatie te maken met een fluxus post partum van 2,5 liter (zwaar bloedverlies) na de eerste bevalling. NA de bevalling dus. Maar ze wilden me echt constant 'vastleggen' tijdens de ontsluiting en de reden was dat dat zo makkelijk was voor de gyn. Althans, zo werd het aan mij medegedeeld. Nou, daar heb ik voor bedankt.
En zoals gezegd, na de tweede bevalling bleek het helemaal niet nodig die M.I. Ik had amper bloedverlies. Maar goed, dat kon je natuurlijk van tevoren niet weten, dus die M.I. was wel terecht, maar mij urenlang aan banden leggen voor het gemak van de gyn gaat er bij mij niet in.
Ik vind het op zich wel redelijk vaag dat mensen hierover geheimzinnig / onrealistisch doen. Waarom?
quote:dan viel de bevalling dus mee, en klopt het downplayen gewoonOp vrijdag 16 november 2007 23:09 schreef snoopy het volgende:
[..]
Ja kut hee, dat deed nog het meeste pijn
ik vond het gemeen zeer doen, ja, maar was zo opgelucht dat het allemaal achter de rug was, dat ik het lachend onderging, met af en toe een Oe en een Ah...
"wilt u ms de nageboorte zien"
NOU NEE, HOOR, DANK U.. een beetje vertederd naar zo'n ranzige moederkoek knipperen "oh schat, zullen we hem in de tuin begraven?" ja, heerlijk, moederkoek in de tuin, met een kat die dacht dat hij een hond was
) Met het hechten bleef het maar duren. En alleen de kraamhulp om te knijpen en een vk die zegt dat ik stil moet liggen, terwijl dat mijn dochter zover weg was, dat ik haar niet eens aan kon raken.quote:of bakken en opetenOp vrijdag 16 november 2007 23:14 schreef milagro het volgende:
[..]
dan viel de bevalling dus mee, en klopt het downplayen gewoon
ik vond het gemeen zeer doen, ja, maar was zo opgelucht dat het allemaal achter de rug was, dat ik het lachend onderging, met af en toe een Oe en een Ah...
"wilt u ms de nageboorte zien"
NOU NEE, HOOR, DANK U.. een beetje vertederd naar zo'n ranzige moederkoek knipperen "oh schat, zullen we hem in de tuin begraven?" ja, heerlijk, moederkoek in de tuin, met een kat die dacht dat hij een hond was
of zou ik dat allemaal vergeten zijn (verdrongen?). ik werd tijdens m'n 1e zwangerschap ineens een vreselijke bevallings-freak. wilde alle programma's daarover zien op TV (en er liepen er nogal wat op dat moment) en verslond ook alle boeken erover. tot G's grote afgrijzen, die ging echt met koptelefoon op in de andere kamer zitten tijdens die programma's.
en ik elke keer huilen bij de geboorte van weer zo'n mormeltje. hihi. gelukkig ben ik daar inmiddels aardig van genezen, maar wat ik maar wilde zeggen: ik wilde ook gewoon zo goed mogelijk voorbereid zijn op alle mogelijke scenario's. een meisje van m'n cursus zwangerschapsyoga kreeg een doodgeboren kindje, vreselijk tragisch natuurlijk. waarschijnlijk puur door nalatigheid van de vk (al is dat nooit met zekerheid aangetoond). mijn bevalling kon toen ook ieder moment gaan beginnen. mijn moeder vond 't maar niks maar ik heb dat meisje toen juist uitgebreid gebeld en gesproken en haar 't hemd van 't lijf gevraagd over hoe dat allemaal gegaan was en had kunnen gebeuren. natuurlijk deels uit medeleven maar daarnaast ook gewoon om de risico's voor mezelf zo klein mogelijk te houden. ik heb ook nooit zo veel gemerkt van het taboe in de zin dat ik m'n verhaal niet kon doen. ik vond 't zelfs op een gegeven moment wat vervelend dat iedereen steeds maar weer het verhaal wilde horen.
en verder: je kunt je proberen op alles voor te bereiden, maar je weet inderdaad nooit echt hoe het precies zal zijn, vooral omdat het per persoon / bevalling gewoon enorm verschilt!
quote:ja, en dan serveren als 'brownies' zeker of zo , omdat anders niemand ze wil, en dan de gezichten als ze proeven dat het helegaar geen brownies zijn en jij dan zegt "ja, da's moederkoek, apart, hè!
hoe kun je nu in godsnaam een "binding' hebben met zoiets ranzigs, dat je er een soort van ceremonie van maakt?
het begraven van de moederkoek gaf ons echt 'closure'
quote:kruisigenOp vrijdag 16 november 2007 23:21 schreef m@x het volgende:
M. was helemaal van plan de placenta op de voordeur te spijkeren met de mededeling "Hoera, een jongen". Weer eens wat anders als een ooievaar of geboortebord
en dan die moederkoek ineens : vergeef hen, want ze weten niet..
oh, sorry
quote:Had je het wel willen weten van tevoren dan? De mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest. Misschien kun je dat maar beter niet weten.Op vrijdag 16 november 2007 23:26 schreef ChristianDior het volgende:
Niemand vertelde mij de waarheid, daar kwam ik pijnlijk zelf achter
quote:Ik ben blij dat je weer terug bent. Heb je gemist. Het werd wel heel zoet hier hoor. en toen werden we opeens helemaal mooshy op de late avondOp vrijdag 16 november 2007 23:26 schreef milagro het volgende:
[..]
kruisigen
en dan die moederkoek ineens : vergeef hen, want ze weten niet..
oh, sorry
quote:ja, nu moet ik huilen, hèOp vrijdag 16 november 2007 23:29 schreef m@x het volgende:
[..]
Ik ben blij dat je weer terug bent. Heb je gemist. Het werd wel heel zoet hier hoor. en toen werden we opeens helemaal mooshy op de late avond
wat lief 
zelf heb ik overigens helemaal niet zo de ervaring van een taboe, eerder dat men elkaar probeert te overtreffen, qua pijn en calamiteiten... een beetje het 'Four Yorkshire Men' van Monty Python effect, zeg maar... en volgens mij , zoals hier boven gezegd al, zit je daar als nog moeten barende voor het eerst, niet op te wachten.
Hoop wat tussen de oren niet lekker zat en zo een wisselwerking op je heeft, ieder kwaaltje dat je dan krijgt doet meer pijn en is vervelender.
Dikke benen+ voeten vanaf weekje 20 ik was een wandelende waterzak (bleek later minimaal 10 liter te zijn).
Kotsen tot aan week 23 ofzo nee ik vond zwanger zijn niet leuk en dat vertelde ik ook eerlijk en de meeste mensen begrepen me dan niet heb ik het idee, dat idee van de roze wolk moest je hebben..... zucht.
En dan vooral bij mensen waarbij zwanger worden niet zomaar vanzelf ging ik begrijp ze echt waar, maar hun mij niet.....
De bevalling daar in tegen daar was ik bang voor, je hebt er geen grip op dat vond ik echt eng.
Toen later bleek dat het een keizersnede zou worden vond ik het prima, als het kindje er maar goed uit zou komen dat was het enige wat nog voor mij telde, die 40 weken ellende moest niet voor niets zijn geweest.
Uiteindelijk toch een halve natuurlijke bevalling gekregen (tot aan het persen gekomen) en daar boven op de keizersnede.
En het was prima, ik vond het goed zo alleen het verblijf in het ziekenhuis was knudde ze namen mijn klachten niet serieus en melde me bepaalde dingen niet wbt mijn gezondheid en daar kan ik niet zo goed tegen.
Medicatie die ik moest krijgen kreeg ik niet, medicatie die ik niet wilde werd opgedrongen enz enz
Ik merk vooral dat veel van mijn vriendinnen die moeder zijn een beetje zwijgen over hun bevalling, erover praten dat zit er niet in, en je wilt na je bevalling gewoon je verhaal kwijt.... nou daar was dan FOK voor
in mijn geval. Overigens krijg ik ook vaak het idee dat die meiden die ik ken denken dat ik er met een keizersnede handig vanaf gekomen ben, terwijl ik toch echt liever all the way natuurlijk was bevallen ivm het herstel..... maar ja dat kon dus niet en werd ook door alle gyn's in het ziekenhuis afgeraden.
Ik heb dus niet het gevoel dat mijn lichaam gefaald heeft ofzo at ik soms van anderen hoor, maar krijg het idee dat anderen dat wel eens denken over mij.... raar of niet? Dan denk ik dat hun het idee van een ritssluiting voor ogen hebben ofzo, zou het aan mij liggen of denken mensen nog steeds zo licht over een keizersnede.
Dit topic had ik met mijn 1ste zwangerschap moeten lezen, dan was ik achteraf niet in zo'n shock.
Gelukkig ben ik deze keer voorbereid.
Ik heb 30 uur weeën gehad, 2.5 uur persweeën, 2 mensen moesten op mijn buik meedrukken, flinke knip en bloedverlies maar waar ik absoluut niet op voorbereid was was de enorme bloedstolsels na de bevalling en dat mijn man mij moest helpen met plassen (lees po komen brengen en ook weer leeg gooien) aangezien ik door het bloedverlies heel erg slap was
[ Bericht 22% gewijzigd door KD-fotografie op 17-11-2007 00:17:21 ]
Dat doet pijn en dan ben je blij dat je die dag alleen op de ziekenhuis kamer ligt, wat heb ik liggen vloeken.
Bij een ks ben je trouwens gemiddeld n dag of 5 in het ziekenhuis dus heb je daar "fijn" je kraamtranen en de eerste tekenen van stuwing ..... erg florissant met ijscompressen op je tieten en maar janken en janken... goh ik schaamde me kapot achteraf.
quote:Ondanks dat ik een hele pijnlijke en lange bevalling heb gehad ben ik blij dat ik thuis ben bevallen en wil ik dat graag bij de 2de ook zo, niet omdat ik tegen pijnbestrijding ben maar om meteen thuis in mijn veilige huisje te zijn, heerlijk, daar was ik zo dolblij mee.Op vrijdag 16 november 2007 18:17 schreef Ladybos het volgende:
. Nu ik eenmaal een bevalling heb meegemaakt, vind ik dat het gewoon in het ziekenhuis thuishoort, inclusief pijnbestrijding.
quote:En ik blijf zeggen dat een natuurlijk iets als een kind krijgen natuurlijk gewoon in je eigen omgeving plaats kan vinden. Zeker als er totaal geen aanleiding is om het op een medische manier aan te pakken.Op vrijdag 16 november 2007 23:13 schreef Ladybos het volgende:
[..]
Nou ja, het is wel precies wat je zegt.. ACHTERAF kun je zeggen dat het thuis prima zou zijn gegaan, en dan is het natuurlijk veel fijner om in een huiselijke omgeving te bevallen. Maar met 2,5 liter bloedverlies bij je 1e thuisbevalling was het dus ook maar kantje boord, bij langer doorbloeden had je toch echt een probleem gehad in je fijne slaapkamertje. En dat is de reden waarom ik vind dat het gewoon in een ziekenhuis thuishoort.
quote:Inderdaad. Dat moeten we gewoon maar kunnen, omdat dat al sinds de mensheid bestaat gewoon zo kan. Het enige geluk dat ik heb gehad bij de eerste is dat ik in de 20e eeuw leefde op dat moment. Had ik 100 jaar eerder geleefd, dan was ik doodgegaan. Tja. Shit happens. Je kunt niet alle risico's altijd maar uitsluiten.Noem mij 1 ander 'iets' wat zoveel bloed, pijn en gevaar voor moeder of kind meebrengt wat je wel gewoon thuis 'mag' doen? Voor een kies trekken laten we ons verdoven, maar bevallen moeten we maar gewoon kunnen zonder pijnbestrijding omdat het vroeger ook zo ging
En ik vind standaard pijnbestrijding aanbieden bij een bevalling inderdaad je reinste flauwekul. Net zoals ik de gezondheidshype aangaande voeding tijdens zwangerschappen tegenwoordig je reinste flauwekul vind.
En nu kan ik hier nog een hele verhandeling houden over de medische toestanden rondom het krijgen van kinderen die ik veel en veel te ver doorgeslagen vind tegenwoordig, aangezien baby's bij een zwangerschapsduur van 24 weken al in leven gehouden worden, koste wat kost. Of ze er als halve kasplantjes uitkomen, daar staat men niet bij stil. Vroeger ging zo'n kind gewoon dood, zowel voor kind als ouders veel humaner.
Feit vind ik ook wel dat tegenwoordig zwangere vrouwen nogal gauw als patienten behandeld worden. Nonsens!! Zwanger zijn is geen ziekte. Maar daar ging dit topic niet over.
Pijnbestrijding is ook niet geheel zonder risico's. Het is niet voor jan lul dat je tijdens je zwangerschap alleen paracetamol mag, het heeft ook invloed op je baby en vaak resulteerd het zelfs in een lagere APGAR-score. Ik wil echt alleen pijnbestrijding in het uiterste geval en daar zal ik nog best van terugkomen tijdens de ontsluitingsweeen.
Ik ben overigens wel blij dat die optie er is voor vrouwen die het echt nodig hebben, maar om het nou maar preventief te gebruiken bij elke bevalling.
quote:Dat ken ikOp vrijdag 16 november 2007 18:41 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ging gigantisch over mijn nek van die pijn.
Ook zoiets wat ik van te voren nooit gehoord had en dat me best ongerust maakte toen het bleef aanhouden. Ik zat op een gegeven moment, tijdens het persen, maar aan de limonade omdat ik die gal-smaak zo zat was.
quote:Je kunt dat toch afwijzen als je het niet wilt? Ik vind het belachelijk dat het niet standaard wordt aangeboden (en misschien zelfs wel wordt geweigerd als je erom vraagt?Op zaterdag 17 november 2007 02:40 schreef ElizabethR het volgende:
En ik vind standaard pijnbestrijding aanbieden bij een bevalling inderdaad je reinste flauwekul.
) Ik wil zelf geen kids, dus ik zal de ellende hierboven niet meemaken (alleen al die verhalen zijn voor mij al genoeg om zeker te weten dat ik dat echt nooit wil ), maar ik vind het altijd maar vreemd dat men het in Nederland zo nodig vindt om die pijn vooral maar mee te maken. Het zal onze calvinistische achtergrond wel weer zijn. Het is immers een straf van God voor het eten van een zeker stuk fruit. Ik vind het ook belangrijk om met de nieuwe moeders te praten over de horrorbevalling. Toch een stukje verwerking.
Pijnbestrijding vind IK een heel goed idee. We zijn een van de weinige westerse landen waar dat nog niet gegeven wordt. Ik vind het een beetje ouderwets. Ik zou bij mijn bevalling ook zeker pijnstilling overwegen!
Maar er wordt zo verschillend gereageerd op bevallingen. De een vond het zo fijn thuis, was ontspannen, kaarsjes aan, de ander zou de kaarsjes naar mijn hoofd smijten als ik ze aan zou doen haha.
Sommige vrouwen kijken er heel positief op terug maar er zijn ook zat vrouwen die me in tranen vertellen hoe kwaad ze zijn dat het met zoveel geweld moet. Dat pijnbestrijding nooit met ze is besproken.
Dat zou sowieso moeten veranderen; er moet meer informatie komen. Het moet standaard besproken worden. Dan kan iedereen toch zelf bepalen hoe of wat?
Net als het thuis bevallen!
Dat hóeft toch ook niet? Het mag!
Ik heb echt vreselijke medelijden met vrouwen die bevallen, je ziet ze zo lijden.. Pff ook niet makkelijk om aan het voeteneind te staan!!
quote:Welke topics zijn dat? Ik kan ze zo snel niet vinden.Op vrijdag 16 november 2007 16:42 schreef Brighteyes het volgende:
Ik ben idd dolblij dat ik hier (en in de topics van MUUS en Yvonne) heb meegekregen dat het toch wel een stuk minder romantisch is als het allemaal lijkt.
Ik kan ze zo snel niet vinden. 1 ervan had iets met boebiedoe in de tt toch?
Zoeken op Yvonne als TS in Onzin werkt ook niet.
* Brighteyes zoekt verder...
Van de vrouwen, voor Boebiedoe, ter ondersteuning!
Althans... dat is eentje ervan. Er zijn er wel meer, maar ik weet even niet hoe ik die zou kunnen vinden.
quote:Op maandag 22 mei 2006 16:20 schreef MUUS het volgende:
Weeën. Vloeken. Beenweeën, rugweeën, liesweeën. Vloeken.
Bevalling kan dagen duren.
De flamoes wordt paars tijdens de bevalling en dat beeld raak je nooit meer kwijt.
Inscheuren van de flamoes.
Hechten van de flamoes.
De grootste glibberkikkerbonk ooit: de placenta.
De placenta die de verloskundige onder je neus drukt terwijl ze glimlachend zegt: "Mooi hè?"
Hechtingen die gaan ontsteken zodat de flamoes in een teiltje met Biotex moet (die groene).
Stinkende onstekingen aan de baarmoeder.
Baarmoeders die verzakken.
Naweeën.
Bloed.
Heeeeeeele grote kraamverbanden. En bloed.
Pijn bij het plassen en dus moet het handje vastgehouden worden.
Niet kunnen poepen door hechtingen en dus moet het handje vastgehouden worden.
Enge kraamverzorgsters die de EO aanbidden en minstens 100 jaar oud zijn.
Krampen. Veel huilen door krampen. Vaak krampen.
Kotsen. Op je schouders. Op je buik. Op je arm. Overal. Vaak. Zure melk.
Over je heen zeiken tijdens het luiers verschonen.
Schijten in bad.
Spuitluiers. Stront overal. OVERAL. Uit broekspijpen en zelfs tot aan de nek. Overal stront.
Baby's eerste zwarte poep.
Echte dikke strontlucht zodra het eerste echte hapje is genuttigd.
Huilbaby. Huilbaby. Huilbaby. Huilbaby. En toch de volgende dag naar je werk moeten.
Inentingen, opgezwollen beentjes, armpjes en hoge koorts.
Koortstuipen.
's Nachts in het ziekenhuis zitten door vage hoge koorts en enge dingen.
Hangmoeders op het schoolplein.
Kutkinderen die komen spelen en je halve huis slopen.
Kutkinderen die komen spelen en je kind treiteren.
Hangmoeders op het schoolplein.
Hangmoeders op het schoolplein.
Merkkleding, schoolgeld (boeken!!) duur speelgoed, Nintendo, Playstation, zakgeld, Breezers, vage vrienden, drugs, sex, alcohol.
Zo, maar even chronologisch gedaan voor een beter overzicht. Als ik iets ben vergeten, kom ik nog wel even terug uiteraard.
Ik ben niet zo subtiel, maar ik geef ook de prachtige andere kant van het verhaal.
quote:Oja, die was echt briljant idd!Op zaterdag 17 november 2007 10:48 schreef Brighteyes het volgende:
Hebbes!
Van de vrouwen, voor Boebiedoe, ter ondersteuning!
Althans... dat is eentje ervan. Er zijn er wel meer, maar ik weet even niet hoe ik die zou kunnen vinden.
[..]
De kleine lettertjes van zwangerschap en ouderschap...
De kleine lettertjes van zwangerschap en ouderschap... (2)
Alleen ben ik geen EO aanbidster lol. En ook nog geen 100
Met mij valt het nog wel mee ik ben hip en leuk en jong (proest)Ja daaaaaag
quote:Dat koppie komt op een dusdanige manier door je bekken dat het je darmen als het ware als een tube leeg knijpt...Op zaterdag 17 november 2007 11:00 schreef SHE het volgende:
Nu was ik al aardig genezen door de levendige proza van MUUS en Yvonne, maar ik begrijp van jullie smeerlappen dat je dus gaat schijten tijdens de bevallen?
Ja daaaaaag
Dat vertelden ze dan weer wel tijdens de pufles.
- kotsen
- pijn in tieten
- pijnlijke wee
- dagen bevallen
- uitscheuren
- schijten
- nageboortes
- hechtingen
- bloed, veel bloed
- slijmerige kinderen
- lelijke, slijmerige kinderen
- lelijke, slijmerige kinderen die krijsen
- lelijke, slijmerige kinderen die krijsen EN ziek worden
- geen tot weinig sex
- geen tot weinig slaap
- peuter puberteit
- puberteit
Mooi; als iemand mij 1 goede reden zou kunnen geven waarom ik mijzelf dit aan zou moeten doen..dan vernoem ik mijn eerstgeborene naar je!
quote:Man wat een cliché. Dat kan je vast beter
quote:Jij gaat een jongetje krijgenOp zaterdag 17 november 2007 11:31 schreef SHE het volgende:
Dus resumerend;
- kotsen
- pijn in tieten
- pijnlijke wee
- dagen bevallen
- uitscheuren
- schijten
- nageboortes
- hechtingen
- bloed, veel bloed
- slijmerige kinderen
- lelijke, slijmerige kinderen
- lelijke, slijmerige kinderen die krijsen
- lelijke, slijmerige kinderen die krijsen EN ziek worden
- geen tot weinig sex
- geen tot weinig slaap
- peuter puberteit
- puberteit
Mooi; als iemand mij 1 goede reden zou kunnen geven waarom ik mijzelf dit aan zou moeten doen..dan vernoem ik mijn eerstgeborene naar je!
quote:Een troost, je hebt het zelf niet in de gaten en ze zijn er een kei in om het snel weg te halen..Op zaterdag 17 november 2007 11:00 schreef SHE het volgende:
Nu was ik al aardig genezen door de levendige proza van MUUS en Yvonne, maar ik begrijp van jullie smeerlappen dat je dus gaat schijten tijdens de bevallen?
Ja daaaaaag
Je moet immers wel een griezelig idiote masochist zijn om vrijwillig deze marteling te ondergaan.
En wat krijg je er nou voor terug?
Een mormel wat op jou lijkt, en nog erger..ook op die flapdrol die bij tijd en wijlen je poes uitlikt.
Het kind schreeuwt, schijt, krijst, kotst, bloed, loopt rood aan, krijgt ademnood, dreint en tiert.
Je bent je vrijheid kwijt, in de meeste gevallen ook je figuur, je doet quasi onverschillig over een huis vol met troep en vieze luchtjes.
Je kunt niet meer spontaan zijn EN je man is je man niet meer...maar die gozer met wie je ooit nachtenlang in de kettingen hing, maar die op dat ene gruwelijke moment zo'n klein glibberig monster uit je kut heeft zien komen en natuurlijk nooit meer ECHT geil zal kunnen worden van dat gat.
Of is datgeen wat je ervoor terugkrijgt het gejengel over kleding? over het vriendje/vriendinnetje wat moet blijven slapen? de -ikdoetochwelwaarikzelfzininheb- fase ?
Ik trap er niet in hoor; je MOET haast wel zeggen dat het iets prachtigs is. Anders zou je immers gewoon voor gek versleten worden!
quote:Zou het gewoon niet doen als ik jou was.Op zaterdag 17 november 2007 11:31 schreef SHE het volgende:
Mooi; als iemand mij 1 goede reden zou kunnen geven waarom ik mijzelf dit aan zou moeten doen..dan vernoem ik mijn eerstgeborene naar je!
quote:...en na 18 jaar gaan ze pleite en komen ze als je geluk hebt afentoe nog eens bij je langs.
En dáár heb je dan een gruwelijke bevalling voor doorstaan, en je figuur, seksleven en carriere voor opgegegeven. Het is onbegrijpelijk!
Maar goed, ik ga een tikje off-topic
Het lijkt me toch dat al die gruwels van voorbijgaande aard zijn?
Ik weet niet of ik een permanente, totaal gemuteerde, verzakte, gevoelloze kut wil riskeren voor een kóter!
Maar dat koppie deed zo'n zeer en de ontlasting was zacht, en dan kon ik me daarop focussen en niet op het hoofd en schuren en au-au-au! En daarbij, die mensen hebben wel vaker een drol van dichtbij gezien, worden ze echt niet warm of koud van...
En wij hebben ook een placentafoto. 2 zelfs. die mw uitlegge dat er kalkaanslag op zat (
) en dat je daar zo goed aan kon zien dat ik een week overtijd was. ik zag alleenmaar zwart, maar dat zal aan mij hebben gelegen. en ze boden idd aan of we het wilden begraven. hebben we niet gedaan. vond het wel "thoughtful", eigenlijk.Ik had pijnbestrijding niet nodig. Niet om nou stoer te zijn, maar gewoon geen behoefte aan. Ik was ook wel klaar binnen 12 uur (maximale telling, eerst een paar uur voorwerk dus dat telt niet), maar het ging wel prima dat huffen en puffen. ik zat toch in een soort ritme en als je wacht op pijnbestrijding, dan kom je niet in het ritme, waardoor de weeen totaan de pijnbestrijding pijnlijker worden, lijkt me. Maar dat is mijn "humble opinion".
En daarbij had ik een weeenstorm (van 6 naar 10cm in een half uur), waardoor ik zo "high" was van de oxytocine, adrenaline en endorfines, dat ik wrs niet eens de zin "ik wil pijnbestrijding" uit mijn mond had kunne krijgen, als ik het had gewild
[ Bericht 15% gewijzigd door DaviniaHR op 17-11-2007 12:45:50 ]
Het hangt toch ook van degene tegenover je af welk verhaal je verteld?
quote:Zo groot heb ik ze nog niet meegemaakt, maar ik schrok me wel de apelazarus toen ik ineens bloed zag. Wat ben je dan ineens blij dat het "maar" een aambei is.Op vrijdag 16 november 2007 18:51 schreef m@x het volgende:
Tja en voor de rest. Leuk zal het niet worden. Ik kan me eigenlijk alleen maar bij de andere zwangeren aansluiten: ik ben blij dat ik voorbereid ben, in hoeverre je je kan voorbereiden.
Als we in Nederland ons seksleven open en bloot mogen bespreken, mag het gevolg daarvan dan ook gewoon besproken worden? Ik lees ook rustig mee in bevallingsverhalen om alvast een idee te krijgen van de ellende tijdens en na de bevalling. Misschien ga je je dan ten onrechte druk maken, maar beter goed beslagen het ijs op hoor!
quote:Och, dat doe ik nu al, pinda's zijn het pijnlijkstOp zaterdag 17 november 2007 11:06 schreef m@x het volgende:
Kijk daar had ik dus nou weer geen last van. Heb wel alles wat ik vlak voor de start van de bevalling had gegeten door mijn neus er weer uitgekotst. Dat was bijna net zo pijnlijk als de bevalling zelf
quote:dankje, ik ga het even lezen nu..Op zaterdag 17 november 2007 10:48 schreef Brighteyes het volgende:
Hebbes!
Van de vrouwen, voor Boebiedoe, ter ondersteuning!
Althans... dat is eentje ervan. Er zijn er wel meer, maar ik weet even niet hoe ik die zou kunnen vinden.
[..]
quote:Geen idee, ik heb het ook wel eens gehad. Weet niet meer hoe het kwam...Op zaterdag 17 november 2007 17:48 schreef liesell het volgende:
Hoe komt het dat je door je neus kotst?
quote:Natuurlijk, maar is de ene gruwel over, dan zijn de volgende twee al weer begonnen. En dat gaat 18 jaar lang zo door. Als je mazzel hebt.Op zaterdag 17 november 2007 12:20 schreef cinnamongirl het volgende:
Het lijkt me toch dat al die gruwels van voorbijgaande aard zijn?
quote:Bij mij ligt het aan de hoek waarin je boven het toilet hangt en de rotgang waarmee de boel naar buiten komt. Als ik iets te ver voorover buig en er zit veel druk achter, dan gaat een deel mijn neus in. Kotsen is al niet fijn, maar dat is echt verschrikkelijk (duurt ook even voordat alles weer uit je neus is enzoOp zaterdag 17 november 2007 17:48 schreef liesell het volgende:
Hoe komt het dat je door je neus kotst?
)En ja ik heb 11 uur met persweeen en volledige ontsluiting gelegen (na een autorit) en een klemme baby in het geboortekanaal die niet meer voor of achteruit kon door een foutje van de gyn's dus ruilen??? Uiteindelijk subtotaal en een knip en een vacuum en door een verkeerde ruggenprik uitval was ze er en 50% een jaar naar dato incontinent. Naweeen, ontstekingsremmers, koorts en ga zo maar door!!!!
Sorry maar ik hoor je dit om de haverklap naar boven slingeren en volgens mij zit het je heel erg dwars.
Ontopic:
Gevulde met water doorgeknipte maandverbandjes op je gehavende onderkant. Alles in bed moeten doen 6 keer douchen met hulp om te kunnen plassen, linkerbeen niet meer kunnen gebruiken de eerste 15 dagen, je kind niet zelf kunnen verzorgen alleen maar bv geven omdat je bedpatient ben. En nog veel meer...
Wat ik niet wist trouwens ook niet van Fok (verder zo'n beetje alles van Fok) dat je hechtingen er onder douche uitspoelen na verloop van tijd. Schrok me de eerste keer rot...
Verder kijk er toch niet met een rotgevoel op terug omdat wij ondanks alle problemen samen zo heel rustig zijn gebleven tot aan het hechten. Daar ging het pas echt mis en daar werd mijn lief voor het eerst echt boos.
Mensen die echt heel naast me staan hebben het hele verhaal gehoord ook omdat we officieel in het klachtencircuit zijn gestapt en andere mensen krijgen en beknopte versie varierend van het was lastig tot wat meer details.
[ Bericht 4% gewijzigd door Mibos op 17-11-2007 23:14:53 ]
quote:Op vrijdag 16 november 2007 23:14 schreef milagro het volgende:
[..]
"wilt u ms de nageboorte zien"
NOU NEE, HOOR, DANK U.. een beetje vertederd naar zo'n ranzige moederkoek knipperen "oh schat, zullen we hem in de tuin begraven?" ja, heerlijk, moederkoek in de tuin, met een kat die dacht dat hij een hond was
Ik heb ook bedankt, waarop de arts beteuterd zei "Maahaar het was het huisje van de beeeeeeebie!? 
". Ja en? hij heeft nu een nieuw huis.
En ze vond het al helemaal raar dat mijn vriend de navelstreng niet door hoefde te knippen geloof ik.
quote:Dat zei onze vlos ook. En ik heel dom: Ja daar had hij ook niet voor gekozen he?!?Op zondag 18 november 2007 11:41 schreef Vivi het volgende:
[..]
wilt u de navelstreng doorknippen?
Uhm, (the what?) k ben Engels, ik spreek een beetje Netherlands "
okay...(insert "bedankt voor deze nuttige info" blik) , maar wilt u het doen?
ik wil NIET het doen! ik word dizzy, dank u wel.
zo ongeveer
"oh het hoofdje!! meneer milagro, kijk eens! het hoofdje!"
"yeah I can see it from here, thanks! " <witwegtreksmiley>
quote:Idd ja! Helemaal vergeten! Sta je daar opeens met zo'n wit draadje tussen je vingersOp zaterdag 17 november 2007 23:09 schreef Mibos het volgende:
Wat ik niet wist trouwens ook niet van Fok (verder zo'n beetje alles van Fok) dat je hechtingen er onder douche uitspoelen na verloop van tijd. Schrok me de eerste keer rot...
Gister weer verhaal verteld, en vriendin wilde echt alles weten. ter voorbereiding voor zichzelf, of zo. ze is nog niet zwanger, en wellicht verminderd vruhtbaar, maar toch houdt die bevalling haar erg bezig...
was wel raar om na drie mnd weer het hele verhaal te vertellen. en nog steeds krijg ik het er niet chronologisch uit.
quote:
Nou, het scenario was exact gelijk hier hoor, minus het schattige accent dan Ook leuk: Ik gillend, na 20 uur weeen:"Stan..... DOE IETS!! ! "
Met als reactie, "Ik heb 9 maanden geleden al wat gedaan liefje, nu is het jouw beurt! "
quote:Helemaal mee eens, het heeft mij ook geholpen om het verhaal op een rij te krijgen.. De eerste dag waren het losse flarden, maar door het vaker te vertellen kwamen de herinneringen beter tevoorschijn en dan kan je alles ook een beter plaatsje geven.Op zondag 18 november 2007 10:26 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
Ik denk ook dat het verstandig is om met iemand te praten over een bevalling. Sowieso, maar vooral als bepaalde gebeurtenissen je zo dwarszitten. Dit zeg ik niet alleen voor marlieske, ook voor eventuele anderen. Het kan namelijk echt opluchten!
quote:Op zondag 18 november 2007 12:24 schreef Vivi het volgende:
Ook leuk: Ik gillend, na 20 uur weeen:"Stan..... DOE IETS!! ! "
Met als reactie, "Ik heb 9 maanden geleden al wat gedaan liefje, nu is het jouw beurt! "
Ik was wel blij dat ik wist van een vriendin dat je stolsels kunt verliezen ter grootte van een tennisbal. ik schrok er natuurlijk wel van. En idd die stomme hechtingen en het spoelen na/tijdens het plassen. Dat viel me wel tegen, hoelang dat nog zeer deed. Ik was ervan overtuigd dat het nooit meer goed zou komen. Gelukkig is het weel goed gekomen.
quote:Mijn man heeft alles gezien en ook de navelstreng door mogen en willen knippen maar ik heb nog nooit een neger zo wit zien weg trekken als toen de knip werd gezet. De verloskundige zei nog tegen mijn man "u kunt beter even niet kijken" en wat doet ie; kijken. Volgens mij heeft hij een mental image for life van dat beeld.Op zondag 18 november 2007 11:49 schreef milagro het volgende:
oh de vader van hier wilde dat niet , de navelstreng doorknippen, die zat sowieso de hele bevalling lang met zijn rug naar mijn onderlijf gekeerd"om maar geen mental image for life te krijgen van mijn doorgaans zo bevallig vooronder
wilt u de navelstreng doorknippen?
Uhm, (the what?) k ben Engels, ik spreek een beetje Netherlands "
okay...(insert "bedankt voor deze nuttige info" blik) , maar wilt u het doen?
ik wil NIET het doen! ik word dizzy, dank u wel.
zo ongeveer
"oh het hoofdje!! meneer milagro, kijk eens! het hoofdje!"
"yeah I can see it from here, thanks! " <witwegtreksmiley>
quote:Als ik weer een beetje bij zinnen was had ik hem alsnog vermoordOp zondag 18 november 2007 12:24 schreef Vivi het volgende:
[..]
Ook leuk: Ik gillend, na 20 uur weeen:"Stan..... DOE IETS!! ! "
Met als reactie, "Ik heb 9 maanden geleden al wat gedaan liefje, nu is het jouw beurt! "
Mijn wederhelft toen ik zei dat ik moest persen; 'dat kan niet, de vk heeft gezegd pas morgenochtend terug te komen om te kijken'
En hoe jonger en hoe beter de conditie hoe minder kans op scheuren of ingeknipt worden?
quote:dat lijkt me ook naar, ik zei nog zo NIET kijken!!!Op zondag 18 november 2007 15:10 schreef Faja-Lobi het volgende:
[..]
Mijn man heeft alles gezien en ook de navelstreng door mogen en willen knippen maar ik heb nog nooit een neger zo wit zien weg trekken als toen de knip werd gezet. De verloskundige zei nog tegen mijn man "u kunt beter even niet kijken" en wat doet ie; kijken. Volgens mij heeft hij een mental image for life van dat beeld.
wij hebben het enkel van "horen"... dat knerpende geluid van de knip
quote:volgens mij ligt het vooral aan de duur van het eruit persen, de kracht vd moeder die tekort schiet na verloop van tijd, en op een bepaald moment móet het kind er echt NU uit, en vooral met prematuren wordt er dan sneller geknipt, dacht ik althansOp zondag 18 november 2007 15:26 schreef liesell het volgende:
Ik kan via googlen er zo 123 niet veel over vinden; komt het vaak voor, scheuren of inknippen en vervolgens hechten? Is het meer regel dan uitzondering, 50/50 of soms?
En hoe jonger en hoe beter de conditie hoe minder kans op scheuren of ingeknipt worden?
Bij 20% van de bevallingen in de eerste lijn(thuis of poliklinisch) wordt een episiotomie gemaakt, bij bevallingen in de 2 lijn(geindiceerde ziekenhuisbevalling) 50%.
Als er geen knip wordt gezet, blijft bij 56% van de barende het perineum intact, treedt bij 43% een eerste of tweede graadsruptuur op en onstaat bij slechts 0,5% een 3e graadsruptuur (totaalruptuur).
Een episiotomie beschermt niet tegen een totaal ruptuur.
Dus als je in het ziekenhuis bevalt heb je 50% kans op een knip. Zo niet heb je ongeveer 50% kans om uit te scheuren... Dus zo'n 25% kans om heel te blijven.
Als je thuis bevalt heb je 20% kans op een knip, zo niet dan ongeveer 50% kans om uit te scheuren. Dus zo'n 40% kans om heel te blijven.
Ik heb trouwens twee knippen gehad, de eerste was niet goed en toen kwam die schaar wéér tevoorschijn
.Mijn vriend vond dat ook het gruwelijkste moment van de hele bevalling, hahaha.
Ze hebben me trouwens flink te pakken gehad met die schaar, ze zijn 3 kwartier bezig geweest me weer dicht te naaien en ik heb twee weken zowat niet kunnen zitten. De kraamhulp merkte op dat ze nog nooit zo'n blauwe onderkant had gezien
.Over een taboe op de bevalling: mensen krijgen bij mij zoveel te horen als ze willen. Als ze naar details vragen, horen ze details. Vragen ze alleen maar hoe het was, dan vertel ik ze kort en krachtig, dat het kort maar krachtig was
. (in 6 uur bevallen)quote:Ik zou moeite hebben om een arts die zoiets zegt überhaupt serieus te nemen.Op zondag 18 november 2007 11:41 schreef Vivi het volgende:
[..]
quote:Dit onderschrijft wel de stelling dat er in een ziekenhuis eerder naar extra hulpmiddelen wordt gegrepenOp zondag 18 november 2007 15:46 schreef p_iglet het volgende:
Dus als je in het ziekenhuis bevalt heb je 50% kans op een knip. Zo niet heb je ongeveer 50% kans om uit te scheuren... Dus zo'n 25% kans om heel te blijven.
Als je thuis bevalt heb je 20% kans op een knip, zo niet dan ongeveer 50% kans om uit te scheuren. Dus zo'n 40% kans om heel te blijven.
Voor poliklinische bevallingen met behulp van een verloskundige zijn de cijfers zoals bij thuisbevallingen.
quote:Nee toch? In het voorbeeld wordt gesproken over medische indicatie om in het ziekenhuis te bevallen, niet over mensen die "voor de fun" in het ziekenhuis bevallen. Dan is er meestal dus toch al iets meer aan de hand en lijkt het mij logisch dat er dús vaker ingegrepen wordt.Op zondag 18 november 2007 16:34 schreef E.T. het volgende:
[..]
Dit onderschrijft wel de stelling dat er in een ziekenhuis eerder naar extra hulpmiddelen wordt gegrepen
bij scheuren kiest de scheur
de weg van de minste weerstand, en is dus niet te voorzien waar dat heen leidt , bij een weloverwogen knip is het dus .. weloverwogen.even to be sure to be sure, de knip voel je dus, nu ja ik dan, helemaal niets van.
hoe dat met scheuren zit, weet ik niet
quote:Ze doen dat vaak op het hoogtepunt van een wee...Op zondag 18 november 2007 17:22 schreef Isegrim het volgende:
Hoe kun je dat nou niet voelen, als iemand een stuk uit je doos knipt?
Tel maar uit hoe zeer die krengen doen dus.
Milagro, dat was ook mijn gedachte hoor... dat knippen beter was omdat scheuren zo ongecontroleerd was.
quote:je 'voelt' het wel, maar het doet geen zeerOp zondag 18 november 2007 17:22 schreef Isegrim het volgende:
Hoe kun je dat nou niet voelen, als iemand een stuk uit je doos knipt?
de huid staat dan zo strak, en ze doen het in een wee, zoals gezegd al..
ik herinner me iig het geluid
en de opluchting want toen kwam meneertje er ook zó uit , met een grote gil van mij en ik was zo "rustig" aan het lijden de hele tijd, het moment van JA, dáár is ie dan echt! kwam er echt een hele AAAAAAAAAAAAAH van mij dat je denkt "ben ik dat die daar zo gilt?"quote:Echt, dat ze daar nou nog niks moderners op gevonden hebben.Op zondag 18 november 2007 17:25 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Ze doen dat vaak op het hoogtepunt van een wee...
Tel maar uit hoe zeer die krengen doen dus.
) gevoeld. Ook niet van het hechten trouwens. De rest echter.. quote:Wat dan? Preventief operatief wijdermaken van dat gat?Op zondag 18 november 2007 17:33 schreef Isegrim het volgende:
[..]
Echt, dat ze daar nou nog niks moderners op gevonden hebben.
quote:Nee, ik doelde meer op dat hele weeëngedoe en eigenlijk dat hele bevallen.Op zondag 18 november 2007 17:52 schreef Maneki.Neko het volgende:
[..]
Wat dan? Preventief operatief wijdermaken van dat gat?
quote:Zoiets bijvoorbeeld. Paar keer per week water geven en klaar is Kees.Op zondag 18 november 2007 17:53 schreef Vivi het volgende:
Je kind opkweken in een genetisch gemanipuleerde 100.000 maal vergrootte tuinboon?
.Die ze dus tijdens een wee in mijn muts prikten, en leegspoten.
Dit was het enige moment tijdens mijn bevalling dat ik heb gegild. En hoe.
Wat deed dat ONTZETTEND pijn
Van de knip(pen) zelf heb ik verder niks gevoeld, maar het hechten na die tijd deed wel weer pijn. Lekker hoor als ze met een naald keer op keer door je muts heen prikken terwijl de verdoving niet op alle plaatsen werkte. En dat drie kwartier lang
. en toen je eenmaal verdoofd was, was dat dan superplaatselijk voor het knipgedeelte? Meestal straalt het verder door toch, met verdovingen?
De rest voelde je nog wel ?
Maar het passeren van het hoofd was wel flink branderig. En het aanbrengen van de vacuumpomp was 3 keer behoorlijk pijnlijk. Dat is toch wel een lomp apparaat..
Toch wel een wrede fout van moeder natuur, het rekt wel, maar scheurt óók.
quote:Die prik deed bij mij echt het meest zeer. Zo'n korte, felle, venijnige pijn. Een spuit in je toch al zo gevoelige muts.Op zondag 18 november 2007 18:11 schreef liesell het volgende:
Oef zeg, en dan ook nog dat het je ergste moment was tijdens de bevalling
en toen je eenmaal verdoofd was, was dat dan superplaatselijk voor het knipgedeelte? Meestal straalt het verder door toch, met verdovingen?
De rest voelde je nog wel ?
Misschien klink ik nu heel zweverig, maar de rest van de pijn tijdens je bevalling, daar leef je min of meer naartoe, daar groei je naartoe (ik tenminste wel). Die prik paste daar totaal niet tussen.
Die verdoving is echt heel plaatselijk hoor, je voelt verder alles nog
, Zelfs het hechten dus, dat voelde ik op vrijwel alle plaatsen. Maar ja, er zijn ergere dingen, ik heb een goede bevalling gehad. ), die hele bevalling etc. geloof ik wel, dat doet zeer, dat weet je, maar dat hechten na afloop lijkt mij nou echt een van de ergste dingen. Daar kan ik me nou wel al een soort van druk over maken. Of het gescheurde ook goed geneest zonder hechten en wat er gebeurde als er niet gescheurd werd met de baby en de moeder.
.Je kunt er vooraf echt niks van zeggen, hoe je de bevalling zult ervaren. Je moet het maar gewoon over je heen laten komen
.quote:niet doen, want de opluchting overwint het dan, hoor... ja, het kan zeer doen, maar dat is dan meer een constatering dan een iets moeten doorstaan.. je bent zoooo blij dat je kindje er is, het gezwoeg over, eindelijk dat ledikantje gevuld gaat worden, het eindelijk allemaal echt gaat beginnen, dan kan dat er ook nog wel effe bij.Op zondag 18 november 2007 18:17 schreef Brighteyes het volgende:
Ik zei het vanmiddag nog (sorry FOT mannen
Afblijven is van mij quote:Zou me er niet al te druk over maken hoor BE, ik heb er werkelijk niets van gevoeld. Eva werd uit voorzorg uit mijn handen gerukt, ze waren vast bang dat ik haar zou fijndrukken ofzo, en ik heb alleen maar met argusogen gevolgd wat ze met haar gingen doen. Ze deden de looptest, ze wogen haar, ze deden haar in bad, en van dat hele hechten heb ik niets meegekregen.Op zondag 18 november 2007 18:17 schreef Brighteyes het volgende:
Ik zei het vanmiddag nog (sorry FOT mannen
Zo'n tang is immers een fors apparaat dat naar binnen gewerkt moet worden.
quote:Idem dito met betrekking tot de vacuumpomp..Op zondag 18 november 2007 18:29 schreef Moonah het volgende:
Je kunt ook nog scheuren als je al geknipt bent hoor!
Zo'n tang is immers een fors apparaat dat naar binnen gewerkt moet worden.
Maar dan vooral vooral naar binnen inscheuren, een vaginawandruptuur.
"Hoi, jullie zijn <AU> opa en oma!" "Ja net 20 minuten geleden <AU>!" "Alles is <HOE LANG DUURT DIT GVD NOG
>, nee alles is prima hoor!" Moonah! Heerlijk verkwikkend bericht! Maar gelukkig is m@x er nog!
Enneh Milagro en Lois, ik moet het ook maar gewoon 'lekker' over me heen laten komen. Voorlopig kan ik niet wachten tot het zover is, dus het valt wel mee met die zenuwen hoor.
Mss wél op het mogelijke poepgedeelte ervan.
Ik heb erg moeten lachen over het genot dat Davinia ervoer bij het poepen tijdens haar bevalling.
En wat jij schreef Lois, over angst om te poepen na je bevalling is voor mij erg herkenbaar
Omdat ik dus ook in mijn anus was gehecht, was ik vreselijk bang om te poepen. Gevolg, ik hield het dus onbewust tegen. Krijg je obstipatie. Na een dag of wat kreeg ik laxeermiddelen. Toen ik vervolgens een keer Thies lag te voeden in bed voelde ik ineens iets vreemds. Ik wist niet precies wat er gebeurde. Ik was het gevoel en de controle over mijn sluitspier kwijt en bleek dus in bed gepoept te hebben.
Zo. Weer iets voor op het lijstje van SHE.
quote:Oh ja, tnx voor de aanvulling Cattie.Op zondag 18 november 2007 18:31 schreef cattie het volgende:
Maar dan vooral vooral naar binnen inscheuren, een vaginawandruptuur.
Knip, scheur tot aan de anus en scheur een centimeter of 4 naar binnen toe.
En BE, niet zeuren, je hóeft niet op dit topic te klikken hoor!
quote:mooi, want ik was van tevoren echt best bang voor alles, zat een keer op een feestje effe alleen, komt een (toen voor mij) stuk oudere echtgenote van een collega naast me zitten, en toen vroeg ze de vraag die je mij nooit moet stellen als ik niet helemaal hunky dory ben "gaat het allemaal wel?" dan komen geheid deOp zondag 18 november 2007 18:32 schreef Brighteyes het volgende:
Maar gelukkig is m@x er nog!
Enneh Milagro en Lois, ik moet het ook maar gewoon 'lekker' over me heen laten komen. Voorlopig kan ik niet wachten tot het zover is, dus het valt wel mee met die zenuwen hoor.
de dingen waar ik bang voor was, die vielen mee, en de onverwachte 'calamiteiten' waren dus onverwacht en overvielen me dus dusdanig dat ik er eigenlijk nauwelijks benul van had, het enige dat ik dacht en mezelf toe mantra-de was "het moet eruit, het moet eruit , het moet er NU uit" en hoe dat dan moest, maakte me niet uit, knip maar, mijn een biet, ik kan niet meer, het moet er uit!!!
quote:Op zondag 18 november 2007 18:38 schreef Moonah het volgende:
Oh, en ter geruststelling, tóch ziet mijn doos er weer allerbeminnelijkst uit hoor.
je hebt er iedere maand een foto van gemaakt zeker, en in een "progress" album geplakt
kun je ze effe uploaden in het K & W forum
Had geen idee hoe ik het schoon moest krijgen na de bevalling (stomme aambeien) terwijl alles zo verschrikkelijk trok daarbeneden. Ik heb de eerste dagen dus veel in bad gezeten, een laagje water van 15 cm ofzo met wilde kastanjebadschuim erin om de hechtingen zachter te maken. Magneet is zich een keer verschrokken toen hij thuis kwam omdat hij mij niet kon vinden en ik niet ver kon zijn een paar dagen na de bevalling. Merlijn had ik lekker in zijn bedje gedaan en die sliep en ik meteen in bad gegaan om de boel lekker te verzachten. Ik was ook én gescheurd én geknipt. De knip staat me nog het meeste bij omdat ik toen met mijn benen in die beugels lag en de vacuum klaarstond om ingebracht te worden. Stond daar de gyn met zijn mooie glimmende schaar.
Het leek zo dicht bij. Omdat ik de persweeën door de ruggeprik toch niet voelde (op een klein beetje drukken na) heb ik even gewacht tot de volgende pers, even verwerken wat er zo dicht glimmend bij me stond. Ik had er verder geen moeite mee omdat ik toch nog geen pijn had. Heb ook geen verdoving bij het hechten gehad, volgens mijn hebben ze toen gewoon de ruggeprik weer even iets omhoog gedraaid. Ach de verhalen heb ik zo vaak naverteld, nog steeds trouwens.
Hier gelukkig geen taboe.[ Bericht 2% gewijzigd door Randa_v op 18-11-2007 19:28:05 ]
quote:Of een dozentopic starten.Op zondag 18 november 2007 18:57 schreef milagro het volgende:
[..]
je hebt er iedere maand een foto van gemaakt zeker, en in een "progress" album geplakt
kun je ze effe uploaden in het K & W forum
En het deed wel pijn maar het was echt heel kort, dus voor ik in de gaten had dat het'zo'n pijn deed was het alweer over gelukkig, daardoor geen trauma's van een knip, aan mijn kant dan, mijn man heeft er nog steeds nachtmerries van.
quote:Zeg, jij wilde ze toch niet zei je eerder vandaag nog?
quote:Dat is er al hoor
Ja, dat lijkt me nog eens leuk, van die net geknipte/uitgescheurde dozen posten daar
Dit topic begint toch wel wat eng te worden.. Zou bijna bang worden voor de 2e. Terwijl de ik de 1e ook over zou doen, en me dat een uitgescheurde muts heeft opgeleverd..
Ik lag te luisteren, maar toen kwam die wee en heb ik denk ik mn aandacht daarop gericht, want ik heb het niet gehoord. De verdoving achteraf viel me best mee en het hechten ook wel.
Ging de verloskundige er nog even 2 over doen omdat ze niet tevreden was
.[ Bericht 2% gewijzigd door Nijna op 18-11-2007 20:22:35 ]
Over de gescheurde muts, ik was zo blij met de rieten zittingen in de eetkamerstoelen die wij hebben, want net in het midden is het wat lager zat beter voor de hechtingen dan een gewone stoel. Heb ook vrij vlug gekeken hoe het daarbeneden nu uitzag, maar meer dan streepje was er toen al niet meer te zien.
Heb het idee dat het er nu tijdens de zwangerschap erger uit ziet dan na de bevalling. Door de zwangerschap is het nl. helemaal dik en opgezet. Mis hem ook niet echt ofzo
quote:Op zondag 18 november 2007 18:32 schreef MaLo het volgende:
Ik belde mijn ouders terwijl ik gehecht werd. Mijn dochter werd op dat moment gewassen e.d.
"Hoi, jullie zijn <AU> opa en oma!" "Ja net 20 minuten geleden <AU>!" "Alles is <HOE LANG DUURT DIT GVD NOG
Sorry, maar dat is echt onwijs grappig!!
Ik heb niets gehoord of gevoeld van de knip, was ook tijdens een wee, en dat deed al zeer genoeg. Waar eli was tijdens het hechten? geen idee
miss idd die testjes en wegen en zo. weet niet meer...-dat het godverdoms veel pijn doet (omgeving en forum)
-dat je kan scheuren of geknipt worden (forum en korte mededeling in bevallingsverhalen van omgeving, gynaecologe sprak over 75% van de vrouwen bij een eerstgeborene)
-dat je kan poepen tijdens je bevalling (forum, taboe dus hier )
-dat je weken vloeit (forum,taboe dus hier)
-dat je aambeien krijgt tijdens je zwangerschap en dat lastig is bij het persen (omgeving)
Wat ik niet wist:
-dat je kan overgeven tijdens je bevalling (en vaak)
-dat je al leeggepoept kan zijn voor je moet beginnen persen (was ergens wel een opluchting)
-dat een knip schuin gezet wordt
-dat je ook vanbinnen kan scheuren
-dat je dagen niet meer kan poepen en het dus ook niet goed durft door die knip, zelfs als je maar een kleintje (3 hechtingen) hebt
-dat aambeien ook pas na de bevalling kunnen komen
Een bevallingsverhaal hier in mijn omgeving gaat als volgt: water gebroken, naar ziekenhuis, weëen, scheur/knip, baby na zoveel uur op de wereld. Vrij summier dus, geen details over gore smurrie en bloedverlies ed.
Ik stond altijd heel nuchter naar bevallen toe: "ja, dat doet pijn natuurlijk, maar je moet wel, dat hoort nu eenmaal bij zwanger zijn". Tot ik dus ingeleid werd en na 6 cm ontsluiting (en slechts 5u weëen) een ruggenprik kreeg. Ik was helemaal van de wereld, had geen besef meer van wie nu wel of niet in de kamer was of wat ik aan het doen was.
Gek genoeg, als ik hier verhalen lees, vind ik het zelfs jammer dat ik bevallen niet op een natuurlijke manier heb ervaren. Hoe weëen die uit zichzelf beginnen en gestaag feller worden voelen, welke houdingen helpen om een wee op te vangen, hoe een perswee voelt, hoe het zetten van het hoofdje voelt... dat soort dingen heb ik wel gemist.
De weëen kwamen vrij snel vrij stevig door, ik moest het grootste deel van de tijd aan de CTG blijven liggen, op mijn linkerzij (waardoor die weëen voor mij slechter op te vangen waren), ik heb tegen mijn voornemen in toch verdoving genomen etc... beetje jammer achteraf. Voor een tweede hoop ik dat het helemaal anders mag gaan.
Natuurlijk is de hele bevalcultuur anders hier in België: thuis bevallen is de uitzondering, over een ruggenprik wordt niet moeilijk gedaan (wordt door vroedvrouw gevraagd of je er eventueel één wilt), andere vormen van verdoving waren in mijn ziekenhuis niet mogelijk (terwijl ik hier toch enkele andere vormen van pijnbestrijding in het ziekenhuis meen gelezen te hebben), een knip is vrij standaard en je blijft doorgaans 5 dagen in het ziekenhuis (en veel vrouwen vinden dat nog leuk ook! Ik niet in elk geval, ben er dan ook korter gebleven).
En ja, als mensen vragen hoe de bevalling is gegaan, vertel ik niet meer dan het volgende: ingeleid om 8u30 's morgens, weëen kwamen op, (veel) pijn gehad en daardoor moeten overgeven, ruggeprik om 13u30 en 2u later na enkele keren persen (op aangeven van vroedvrouw, want ik voelde de weëen nauwelijks door de prik die nog doorwerkte, ook al was die al afgekoppeld) was mijn dochter er.
Ik vertel niks over het leegpoepen, de knip (tenzij het een vrouw is die zelf bevallen is en erom vraagt), de smurrie van je baby op jou (ze bleek achteraf op mij gepoept te hebben), het navloeien en de weeïge geur ervan, het loslaten van draadjes van de knip... dat is allemaal te intiem voor mij om te delen en wat heb je eraan als je zelf nog niet bevallen bent. (en zelfs dan, wat heb je eraan als je wel bevallen bent, elke vrouw ervaart het weer anders)
's Middags nog naar de kinderboerderij geweest en wezen shoppen. Donderdagavond nog op een terrasje gezeten met beginnende weeen die ik aanzag voor rugpijn. Volgens de verloskundige herken je altijd een wee, maar dat bleek dus niet zo te zijn
En vrijdagmorgen na een nacht heftigere weeen toch maar de verloskundige langs laten komen (natuurlijk niet te vroeg bellen want dat is zo lullig voor haar) en toen als een speer naar het ziekenhuis omdat mijn vliezen al een paar dagen gebroken waren. Dat vond ik eigenlijk het allermoeilijkste moment omdat je zo bang bent dat er iets met de baby is. Uiteindelijk om 11 uur in het ziekenhuis aangekomen waar alles oke was met de baby en daar is ze om 21.28 geboren met de vacuumpomp. Niks geen knip en maar een miniscuul scheurtje waar ik zowel voor als na die tijd niks van heb gevoeld. Ook de twee kleine hechtinkjes niet gevoeld want toen had ik net mijn kleine meissie in mijn armen.. Wat wel erg tegenviel was dat de weeen niet sterker werden en ik dus een infuus met opwekker kreeg. Dit was echter niet helemaal goed aangesloten dus ik heb bijna 2 uur voor Piet snot zitten persen en moest uiteindelijk wat hulp van de vacuum krijgen...
[ Bericht 0% gewijzigd door Stiemie op 19-11-2007 09:45:37 ]
quote:Oh, was die spuit na de bevalling daarvoor? Ze zeiden al dat ik even een prikje kreeg, en er verdween een naald in mijn bovenbeen, maar ik dacht dat het misschien iets van ijzer (voor veel bloed verloren) was..Op maandag 19 november 2007 09:12 schreef hestria het volgende:
vond trouwens de prik in me been(om placenta geboren te laten worden/ en het drukken op mijn buik ook voor de placenta) veel vervelender.
Heb me er niet echt mee bezig gehouden. Was blij dat Chris er was, en maakte me zorgen omdat een grijzig tintje had direct na mijn geboorte en hij in de onderzoekskamer ernaast werd geholpen.
En mijn darmen en blaas sloegen ook op hol tijdens de eerste paar cm ontsluiting. Was dus leeg tegen de tijd dat ik naar het zkh moest..
Ik vertel meestal wel dat ik er bij was en mezelf dwong met een bemoedigende blik weer op te kijken zodra ik net meest afschuwelijke beelden 'beneden' had gezien. Op zich was het best interessant, maar het geluid van het geknip zal ik nooit meer vergeten.
Ik ben gehecht maar vond het niet echt heel pijnlijk, was meer irritant omdat het en jeukte en afentoe prikte...
Tja ik had wel wat ontlasting tijdens het persen, maar kon ook die hele dag niet naar de wc, dat lukte gewoon niet, dus ja dan is de kans aanwezig dat er wat meekomt, en op zo een moment schaam je je er ook niet voor.
Het hoofdje wat dan staat, heb ik ook niet als vervelend gevonden, maar kwam denk ik doordat toen het hoofdje stond er vrijwel meteen daarna weer een wee aan kwam zetten...
de persweeen alleen voelde ik niet, dus ik ging gewoon blind af op de aanwijzingen van de verpleegkundige en de gyn.
quote:Op zondag 18 november 2007 20:17 schreef Nijna het volgende:
Van de knip (zonder verdoving) niks gevoeld, maar toen ze zei dat ze zou gaan knippen moest ik wel gelijk denken aan iets wat ik volgens mij hier las, dat het zou klinken als knippen in een stuk kipfilet ofzoiets.
Het enige wat ik echt van m'n moeder heb meegekregen over bevallingen is dat ze nu (bijna 30 jaar na dato) nog steeds dat afschuwelijke geluid hoort en er kippenvel ( ) van krijgt.Hier trouwens geen knip, wel flink gescheurd, maar het hechten en de uitdrijving vond ik echt een lachertje vergeleken met de helse pijnen van de weeënstorm (van ruim 1 naar 10 cm in 1.5 uur, dat was ook niet echt de bedoeling ofzo). . Toen ik mocht persen heb ik volgens mij ook gepoept, vantevoren dacht ik dat ik dat echt vreselijk zou vinden, maar op het moment zelf was ik zo out of it dat het me geen ruk kon schelen.. ik kon alleen maar denken: dat 'ding' moet eruit, nu!
En ik vertel mijn verhaal altijd heel summier aan mensen, omdat ik a. lang niet alles bewust heb meegemaakt, b. het veel te pijnlijk/confronterend vind om er over te vertellen en c. ik mezelf schaam voor m'n eigen gedrag (gillen/vloeken) tijdens de bevalling, ook al weet ik dat ik er niets aan kon doen en het echt niet zo abnormaal was. Dus ja, irl toch wel wat taboes, het is makkelijker om het er hier over te hebben
Jullie wel natuurlijk! Wel vind ik trouwens dat er een taboe is op verhalen over zwangerschap die niet positief zijn. Als ik vertel dat ik met de volgende kern woorden op mijn zwangerschap terug kijk: angst, pijn, verdriet, verveling en eenzaamheid dan krijg ik afwijzende reacties. Dat willen mensen niet horen, het mag alleen maar "haleluja, het was zo'n roze wolk" zijn.
Hoe vaak hier niet gezegd is maar je hebt er toch iets moois voor terug
daar gaat het helemaal niet om en daarom geef ik altijd maar als antwoord van het was lastig en als ze dan doorvragen dat wordt ik wat mededeelzamer. Over het erover hebben dat heeft hier trouwens wel gewerkt. Mijn bevalling was zo niet goed gegaan dat wij ook helemaal geen duidelijk beeld meer hadden en daarom heeft een mw de gegevens opgevraagd bij het zh en bij de vk en naar aanleiding daarvan hebben wij twee keer een consult bij haar gehad en dat heeft mij zeker geholpen om op maandagavond in elk geval voor half twee in slaap te vallen. De eerste drie maanden heb ik iedere maandagavond wakker gelegen en de bevallingsflarden herbeleefd tot 1.27 (geboortetijd) en daarna viel ik meteen in slaap. Uiteindelijk hebben wij daar hulp voor gezocht en nu we de rapporten thuis hebben en daar duidelijk een plekje voor hebben gevonden slaap ik weer prima op de maandagen. En het rare was dat het ook altijd op maandag was dus echt de geboortedag/nacht. Je brein kan heel raar doen...
quote:Ik vind dat echt zoooo lekker ruikenOp zondag 18 november 2007 23:06 schreef Iksje het volgende:
het navloeien en de weeïge geur ervan,
quote:*Advocaat van de duivel speelt* (Hoe krijg je dit rood?)Op maandag 19 november 2007 20:12 schreef cattie het volgende:
Wel vind ik trouwens dat er een taboe is op verhalen over zwangerschap die niet positief zijn. Als ik vertel dat ik met de volgende kern woorden op mijn zwangerschap terug kijk: angst, pijn, verdriet, verveling en eenzaamheid dan krijg ik afwijzende reacties. Dat willen mensen niet horen, het mag alleen maar "haleluja, het was zo'n roze wolk" zijn.
Jamaar, jamaar, je moet de hele tijd blij zijn, want je KAN tenminste zwanger worden!
Een vriendin heeft letterlijk tegen me gezegd: "Iedere dag van je zwangerschap is toch bijzonder?"
Dat is het verneukeratieve (excusez-le-mot) aan zwangerschap. Er zijn hele volksstammen die niet spontaan zwanger kunnen worden, waarbij de omstandigheden zodanig zijn dat ze niet zwanger willen worden, etc. en voor hen is "zwanger zijn" een schier onbereikbaar doel. als je dan met je dikke buik gaat lopen klagen over de (al dan niet standaard) kwaaltjes, tja dan ben je een ondankbaar wicht. want het is je toch maar gegeven dat leven in je buik...
Idem met de bevalling. Dat het pijn doet is bekend. Meer willen we eigenlijk niet weten. Zeker geen uitgescheurde, ingknipte dozen, horrorbevallingen etc. Het moet soepeltjes zijn gegaan, alles gaat goed nu, meer willen we eigenlijk niet weten. Is met alles zo, ook met ziekte. "Gaat het goed?" Dan dien je te zeggen, " gaat wel" , want als je dan eerlijk antwoord geeft, dan ben je een zeurkous. Mat dat is een beetje off-topic.
quote:Op woensdag 21 november 2007 14:26 schreef anneja het volgende:
[..]
Ik vind dat echt zoooo lekker ruiken
quote:Oh, om dat soort opmerkingen kan ik zo pissig worden... Alsof ik, door te zeggen dat de zwangerschap en bevalling zwaar waren, ondankbaar ben. Ik ben heel blij dat ik makkelijk zwanger werd en dat ik een kind heb gekregen, maar daarom hoef ik nog niet alles in de zwangerschap en de bevalling leuk te vinden.Op donderdag 22 november 2007 11:35 schreef DaviniaHR het volgende:
[..]
*Advocaat van de duivel speelt* (Hoe krijg je dit rood?)
Jamaar, jamaar, je moet de hele tijd blij zijn, want je KAN tenminste zwanger worden!
Een vriendin heeft letterlijk tegen me gezegd: "Iedere dag van je zwangerschap is toch bijzonder?"
Dat is het verneukeratieve (excusez-le-mot) aan zwangerschap. Er zijn hele volksstammen die niet spontaan zwanger kunnen worden, waarbij de omstandigheden zodanig zijn dat ze niet zwanger willen worden, etc. en voor hen is "zwanger zijn" een schier onbereikbaar doel. als je dan met je dikke buik gaat lopen klagen over de (al dan niet standaard) kwaaltjes, tja dan ben je een ondankbaar wicht. want het is je toch maar gegeven dat leven in je buik...
Idem met de bevalling. Dat het pijn doet is bekend. Meer willen we eigenlijk niet weten. Zeker geen uitgescheurde, ingknipte dozen, horrorbevallingen etc. Het moet soepeltjes zijn gegaan, alles gaat goed nu, meer willen we eigenlijk niet weten. Is met alles zo, ook met ziekte. "Gaat het goed?" Dan dien je te zeggen, " gaat wel" , want als je dan eerlijk antwoord geeft, dan ben je een zeurkous. Mat dat is een beetje off-topic.
Ik snap dat vrouwen die niet of moelijk zwanger worden het pijnlijk vinden als anderen wel zwanger zijn, maar daarom hoef ik nog niet constant te zeggen dat de zwangerschap en bevalling geweldig waren.
). Ik moest blij zijn dat ik zwanger kon worden en er van genieten. Dus je bedenkt je wel 2 keer voordat je weer zoiets zegt. Ik wil heel graag ooit een 2de maar het zwanger zijn houdt me meer tegen dan de bevalling. quote:Ja precies. De eerste helft van de zwangerschap hield ik niks binnen. Met 20 weken hbe ik een leuke zwangerschap gehad. DAt was een paar weken en toen was ik het zoo zat. Het was warm en ik zat maar thuis. Nee zwanger zijn is echt niet mijn ding.Op donderdag 22 november 2007 13:51 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik ben een vrouw die moeilijk zwanger wordt en nu godzijdank zwanger ben van onze 2e maar ik vindt het zeker niet allemaal lief, leuk en aardig. Ik heb zeker de eerste 12 weken gedacht "waar ben ik aan begonnen" en "wou ik hierom zwanger worden" maar hing dan ook zeker 2 keer per dag over de pot. En nu op het eind ben ik het meer dan zat
Zo komen er af en toe weer "nieuwe" dingen bovendrijven, net als het volgende.
Niet zozeer een taboe, meer iets dat nooit iemand verteld heeft terwijl al vanaf week 20 bekend was dat ik een zoon zou krijgen.
Attentie voor alle zoon-dragende dames: niet schrikken als je je net geboren kleintje bewondert, controleert of het echt een jongetje is, en ontdekt dat zijn zakje echt enorm groot en opgezwollen is!
Is heel normaal, komt van de hormonen van de mama, en zal na een paar dagen weer tot "normaal" formaat slinken. Nu ik erover nadenk hoor ik er verder niemand over, terwijl er toch voldoende jongens geboren worden denk ik zo. Bij deze dus de waarschuwing
quote:wat dat betreft, na de zwangerschap van miesje riep ik ook van ik wil geen 2de, die bevalling maakt me niet zo uit, maar die zwangerschap kan me gestolen worden, maar goed gezien mijn dikke buik ben ik daar toch anders over gaan denkenOp donderdag 22 november 2007 13:49 schreef MeNicole het volgende:
Ik vond zwanger zijn ook helemaal niks. Ik weet nog dat ik dat hier een keertje neer had gezet en dat er genoeg waren die daarover vielen (en ook iemand die er later weer op terug kwam
. en tuurlijk kan het aan de ene kant begrijpen dat mensen zoiets hebben van je moet blij zijn aan de andere kant verandert het helemaal niks aan het feit dat je van normaal mens, naar een of ander waggelend, dik, hormonaal monster verandert (en nu heb ik het puur over mezelf), om nog maar te spreken van de misselijkheid, krampen, weeen, etc etc. quote:dat is idd een dooddoener.Op donderdag 22 november 2007 11:35 schreef DaviniaHR het volgende:
[..]
*Advocaat van de duivel speelt* (Hoe krijg je dit rood?)
Jamaar, jamaar, je moet de hele tijd blij zijn, want je KAN tenminste zwanger worden!
Een vriendin heeft letterlijk tegen me gezegd: "Iedere dag van je zwangerschap is toch bijzonder?"
Dat is het verneukeratieve (excusez-le-mot) aan zwangerschap. Er zijn hele volksstammen die niet spontaan zwanger kunnen worden, waarbij de omstandigheden zodanig zijn dat ze niet zwanger willen worden, etc. en voor hen is "zwanger zijn" een schier onbereikbaar doel. als je dan met je dikke buik gaat lopen klagen over de (al dan niet standaard) kwaaltjes, tja dan ben je een ondankbaar wicht. want het is je toch maar gegeven dat leven in je buik...
Idem met de bevalling. Dat het pijn doet is bekend. Meer willen we eigenlijk niet weten. Zeker geen uitgescheurde, ingknipte dozen, horrorbevallingen etc. Het moet soepeltjes zijn gegaan, alles gaat goed nu, meer willen we eigenlijk niet weten. Is met alles zo, ook met ziekte. "Gaat het goed?" Dan dien je te zeggen, " gaat wel" , want als je dan eerlijk antwoord geeft, dan ben je een zeurkous. Mat dat is een beetje off-topic.
je gaat niet tegen iemand waarvan je weet dat zij al tijden bezig is zwanger te raken, een uitgebreide klaagsessie houden over relatieve onbenulligheden die zich tijdens jouw zwangerschap voordoen, af en toe eens een ongemak te berde brengen moet echter kunnen, vind ik, je kan niet 9 maanden lang dan ieder woordje wegen op mogelijk kwetsend... en a priori rekening houden met de mogelijkheid dat degene die (mee)luistert, leest het ms niet zo prettig vindt is ook onbegonnen werk.
er valt altijd wel te relativeren, je teen flink stoten en dan het halve huis bij elkaar vloeken en dan komt er een Heather Mills aankakken die zegt dat je blij moet zijn dát je tenminste nog een teen hebt om te stoten, ja dikke buik, geen bier
quote:Mijn zus heeft dat ook idd. Het gezeur ben ik af en toe ook goed zat en dan denk ik ook wees blij dat je zwanger kan worden. Maar goed aan de andere kant denk ik, dit is de manier waarop zij het ervaart, dus dat zal dan wel zo zijnOp donderdag 22 november 2007 13:49 schreef MeNicole het volgende:
Ik vond zwanger zijn ook helemaal niks. Ik weet nog dat ik dat hier een keertje neer had gezet en dat er genoeg waren die daarover vielen (en ook iemand die er later weer op terug kwam
Ze had ook een keer op hyves een blog erover geschreven en daar had dus ook iemand op gereageerd dat ze het achterlijk vond dat mijn zus er zo over dacht. Want zij was al 16 jaar ongewenst kinderloos en mijn zus moest niet zo zeuren en blij zijn dat ze zwanger was.
quote:Ik heb ook zo'n mental image for lifeOp zondag 18 november 2007 15:10 schreef Faja-Lobi het volgende:
[..]
Mijn man heeft alles gezien en ook de navelstreng door mogen en willen knippen maar ik heb nog nooit een neger zo wit zien weg trekken als toen de knip werd gezet. De verloskundige zei nog tegen mijn man "u kunt beter even niet kijken" en wat doet ie; kijken. Volgens mij heeft hij een mental image for life van dat beeld.
Ik was erbij toen Fleur van Chacama geboren werd, stond met mijn neus erboven toen ze gingen knippen... Heb me met twee handen aan het bed vastgehouden en ik geloof dat ik witter was dan de lakens
En klagen nadat je IVF hebt gehad schijnt helemaal niet te mogen
Ook niet als je met 20 weken amper je huis uit komt en met 30-weken verplichte rust krijgt voorgeschreven omdat je 's nachts niet slaapt vanwege de pijnlijke krampen die wel weeen lijken (maar het niet zijn).. Tja, het moge duidelijk zijn dat ik niet als een fijne zwangerschap ervaar, ook al ben ik misschien wel blij dat ik zwanger ben. Nouja, als anderen daar problemen mee hebben, sterkte ermee, ik heb al genoeg problemen van mezelf
quote:Ik heb nooit gezegd dat het niet mag, maar ik heb in al die jaren OUD wel een ontieglijke berg gezeik langs zien komen waar ik me weleens bij op mijn hoofd gekrabt heb...Op donderdag 22 november 2007 17:47 schreef Pruk het volgende:
Ik vraag me trouwens af of de mensen die zeggen dat je niet mag klagen, zelf ook niet hartstochtelijk zouden klagen als ze zelf zwanger zijn
En nee... ik heb zelf niet geklaagd.
Ook niet zo heel moeilijk als je vrijwel nergens last van hebt, maar toch. quote:Lekker niks mee doen dan toch?Tja, het moge duidelijk zijn dat ik niet als een fijne zwangerschap ervaar, ook al ben ik misschien wel blij dat ik zwanger ben. Nouja, als anderen daar problemen mee hebben, sterkte ermee, ik heb al genoeg problemen van mezelf
*algemene reactie...
Ik kan me van alle kanten alle gevoelens prima voorstellen.
Als je er tegenaan zit te kijken terwijl je zelf zo graag wil komt
Beetje begrip over en weer en er is niks aan de hand.
Als ik zie hoe meelevend men altijd weer is in het 'dit wil je nooit meer horen' topic terwijl men aan de andere kant toch ook wel vaak vindt dat ze zich niks van anderen aan hoeven te trekken...
En dat terwijl haar zwangerschap gewoon normaal was, gewoon de normale kwaaltjes, niet eens veel misselijk enz.
Ik had net het tegenovergestelde bij Demi's zwangerschap, ik heb echt op een rose wolk geleefd maar kon ook echt nog alles.
Nu is het iets anders, ben nu 10 weken en iedere dag minimaal 3x de wc innig aan het omhelsen, maar ik voel me nu wel al beter als in het begin dus ik kruip weer langzaam die roze wolk op.
quote:Be-la-che-lijk.Op donderdag 22 november 2007 13:49 schreef MeNicole het volgende:
Ik vond zwanger zijn ook helemaal niks. Ik weet nog dat ik dat hier een keertje neer had gezet en dat er genoeg waren die daarover vielen (en ook iemand die er later weer op terug kwam
Net wat Vief zegt, dat soort vrouwen spoort niet.
quote:Op donderdag 22 november 2007 13:01 schreef Vivi het volgende:
Dat soort vrouwen zijn sowieso al vaak hun grip op de realiteit een beetje kwijt (disclaimer: niet allemaal dus).
Ik heb wél een slag om de arm gehouden he, toen ook al!
Een kind koop je nu eenmaal niet bij de Wehkamp.
quote:Uhm ik droomde tijdens het medische molen proces toch echt dat ik een kind kon uitzoeken bij de mediamarkt, hele schappen vol met allerlei kindertjesOp vrijdag 23 november 2007 13:06 schreef Moonah het volgende:
Een kind koop je nu eenmaal niet bij de Wehkamp.
Nou, ik zou er heel snel klaar mee zijn
Mijn vriendin is dus echt een heel lief en zacht typje maar die had ook zoiets van "Nu moet je ophouden hoor! "
En terecht.
quote:Zeg het maar
Nou wil ik het weten ook quote:Tja, toen ik in het ziekenhuis lag en tegen de vrouw op de kamer zei dat ik het wel mee vond vallen allemaal(ben gezegend geweest met een hele vlotte en makkelijke bevalling) werd ik niet geloofd, ze zei dat ik maar gewoon moest zeggen hoe het echt was.Op vrijdag 16 november 2007 15:52 schreef YPPY het volgende:
*niet geschikt voor zwangeren*
Vertellen jullie wel echt hoe het was? Of ben je dan bang anderen bang te maken? Maar zou je echt geen kinderen willen, omdat de bevalling erbij komt? En voor de zwangeren die toch hebben gelezen: willen jullie wel weten hoe het zit, of niet?
Maar het viel echt wel mee, ik had echt wel horrorverhalen gehoort en had me voorbereid op een minder prettige ervaring die het waard zou zijn door die kleine plurk, maar het viel me reuze mee.
Niet zo gek, want vanaf het beginnen van persen tot geboorte was een klein kwartiertje, geen uitputting en andere nare zaken.
Alleen heel even schrik toen de hartslag ietsje daalde en de gynacoloog ging knippen(kleine was een maand te vroeg, dan zijn ze heel erg voorzichtig).
Alleen daarna was naar, ben ingeknipt geweest, de verdoving was net een beetje verkeerd gezet, dus daar zat een bloeduitstorting in de vorm van een halve maan daar beneden(een cm of 4/5 lang)
Dat was niet zo heel leuk zeg maar, dat deed dus echt heel erg pijn, zitten was een ramp, zo'n rond kussentje gekregen van mijn schoonvader om op te zitten, maar zelfs daarmee was het amper te doen.
Toen kregen we de blije doos binnen, mijn man over de grond rollen van de lach en zo was de bijnaam de blije doos geboren voor mijn arme geschonden onderlijf
Het lastigste was dat hij een week in het ziekenhuis moest blijven en ik dus die bloeduitstorting had waardoor bewegen niet echt heel prettig was, uiteindelijk, na 3 dagen, moest ik van het ziekenhuis een dagje thuisblijven, manlief wel naar de kleine, ik thuis huilen omdat ik niet kon en mocht.
Maar na een dag of 5 begon da toch wel over te gaan en verder nooit ergens last van gehad.
De bevalling zelf vond ik dus helemaal niet zwaar, niet naar pijnlijk of wat dan ook, ok, lekker is het ook niet, maar geen enkel probleem verder, daarvoor zou ik het zeker niet laten
Ik heb dat echt als een roze wolk ervaren, tuurlijk heb je wel dingetjes, maar die horen erbij, heb daar nooit over geklaagd, wel hier en daar gelachen.
Zoals rondlopen met een dikke buik en dat het kind zich ineens naar voren draait, dat kan je aardig uit balans halen als dat wild gaat(had pijnlijke ribben van al dat gedans in me
).Heb het dan ook niet zo op zeuren en klagen, heb het wel meegemaakt in mijn naaste omgeving dat iemand zo verschrikkelijk klaagde de hele tijd, ik snapte daar dus niets van, 2 miskramen gehad, eindelijk lukt en blijft het en dan gaa klagen ipv genieten, ik kan daar niet bij.
Dat je een keer wat zegt van goh dat is toch best wel vervelend ok, maar alleen maar miepen en vooral niet kijken naar al dat mooie, ik snap het echt niet.
ALLES doet pijn... Gaan verzitten/verliggen, hoesten, lachen, gewoon ademhalen... Is het niet hier, dan wel daar... Messcherpe pijnscheuten op plekken waar ik met alle liefde van de wereld geen messen voor wil stellen en een buik die als skippybal gebruikt wordt!!
verder meer als chagerijnig, doodmoe ( want pijn=niet slapen)
En er gewoon genoeg van hebben!!
Maar toch... als dat kleintje, na 10 tellen rust, weer even gaat draaien... T blijft mooi!!
Maar....oei... strax, die weeenstorm (waarschijnlijk...)
IK WIL NIET MEER!!
.Van de vrouwen, voor Boebiedoe, ter ondersteuning!
PapaBoe krijgt voorlichting (deel 2)
PapaBoe krijgt voorlichting deel 3
Pak wat te drinken en ga even lezen. Toffe topics.
.quote:BBD...Op maandag 26 november 2007 22:06 schreef MUUS het volgende:
Nu is het heel flauw om met linkjes te gooien, maar die topics zijn zó leuk. (en waar!)
Van de vrouwen, voor Boebiedoe, ter ondersteuning!
PapaBoe krijgt voorlichting (deel 2)
PapaBoe krijgt voorlichting deel 3
Pak wat te drinken en ga even lezen. Toffe topics.
Over het dan niet mogen klagen en dames die moeite hebben met zwanger raken wil ik het volgende zeggen, je weet vaak niet van mensen dat ze al geruime tijd bezig zijn.. dus dan kan je er geen rekening mee houden.
Dat hoor je dan vaak pas achteraf, al voel je soms de jaloerse blikken wel als je op een feestje binnenkomt.
Ik ben tijdens een weekend weg met een groep vrienden gewoon 2 dagen totaal genegeerd door een vriendin, ze kon niet tegen mijn dikke buik te confronterend denk ik de hele zwangerschap heb ik haar amper gezien alleen op feestjes, ik ben er toen niet over begonnen maar vermoede wel het e.e.a. maar durfde niet zomaar er naar te vragen, want wat als het niet zo is.... pijnlijk nietwaar?
Dit heb ik dus allemaal pas maanden later van haar zelf bevestigd gekregen nu het ze eindelijk is gelukt met IVF.
Ik doe toch ook niet naar tegen alle mensen met veel geld omdat ik zou willen dat ik ook veel geld had? Maar ja leuk is anders als je zelfs gonst van de hormonen, kotsend het weekendje doorbrengt en dan blijkt iemand zo jaloers te zijn dat ze je dikker wordende buik niet kan zien.
De vriendschap heeft hier wel een deukje van opgelopen... ze heeft zich tijdens mijn zwangerschap amper laten zien en ik kon op een gegeven ogenblik amper lopen dus ik was van visite van anderen afhankelijk ik zat letterlijk met de benen omhoog op de bank gepint.
Nu zij zwanger is via IVF ben ik dol gelukkig voor hen, jammer dat ze dat niet voor ons kon zijn.
Maar ik ben er wel over heen hoor, het waren vooral andere dingen die de zwangerschap niet leuk maakten probs met mijn ouders (scheiding) vooral.
Ik geloof dat ik toch wel naar haar toegestapt zou zijn met iets van 'Ik kan er helemaal naast zitten, maar ik krijg het idee dat je het moeilijk hebt met mijn zwangerschap, wil je daar mss over praten, of heb je liever dat ik weg ga' oid.
Maar goed, dat hangt idd ook een beetje van die vriendschap af idd.
quote:Weet je wat nu zo fijn zou zijn, dat je straks samen kunt kletsen over de zwangerschappen, de bevallingen enz enzOp dinsdag 27 november 2007 23:17 schreef marlieske het volgende:
Tja Isegrim ze had het zelf ook niet in de gaten (zegt ze), ze vond zichzelf nogal nuchter tijdens de hele mallemolen.... maar ja ik en mijn man pikten het op, mijn man heeft het wel met haar partner besproken toen der tijd en zo kwamen we te weten dat ze al een tijdje bezig waren.
Maar ja leuk is anders als je zelfs gonst van de hormonen, kotsend het weekendje doorbrengt en dan blijkt iemand zo jaloers te zijn dat ze je dikker wordende buik niet kan zien.
De vriendschap heeft hier wel een deukje van opgelopen... ze heeft zich tijdens mijn zwangerschap amper laten zien en ik kon op een gegeven ogenblik amper lopen dus ik was van visite van anderen afhankelijk ik zat letterlijk met de benen omhoog op de bank gepint.
Nu zij zwanger is via IVF ben ik dol gelukkig voor hen, jammer dat ze dat niet voor ons kon zijn.
Maar ik ben er wel over heen hoor, het waren vooral andere dingen die de zwangerschap niet leuk maakten probs met mijn ouders (scheiding) vooral.
Achteraf is zij blij dat ik er niet over begonnen ben, dan bleven gesprekken nog leuk en was niet altijd het niet willen lukken het onderwerp.
En daarbij had ik op dat moment probleem gevallen genoeg, een verpeste trouwerij verwerken door een plotse breuk tussen mijn ouders, een vader die eerst probeerde mijn moeder te wurgen, en toen een zelfmoordpoging deed (recht voor ons huwelijk). Een moeder die op straat kwam te staan en waar dingen voor geregeld moesten worden, een baas die me niet part time terug wilde dus advocaten gedoe.
Ik had ff genoeg aan mijn eigen shit zeg maar gerust.
Gemeld via telefoon dat we in verwachting waren en er kon geen gefeliciteerd vanaf.
Trouwens al die maanden niets van mijn pa gehoord en nu nog niet, we hebben een geboortekaartje gestuurd en ik wacht nog steeds op reactie.
Mij pa zit dus in de peno pauze zoals ik dat nu maar noem, en het contact dat we wel hebben gehad was moeilijk, helaas wil hij geen psych ofzo erbij. Dus ik zie geen oplossing. Want er is geen zinnig woord mee te wisselen.
Mijn zwangerschap was dus gewoon k met peren en enorm emotioneel, zeker na de geboorte van Isa.
Ik begrijp namelijk niet dat hij zijn eigen kind niet wil zien.
Het blijven toch moeilijke dingen, je weet gewoon niet waar een ander behoefte aan heeft.
quote:Tja ws heeft zij gedacht ooh nu is ze zwanger dus goed nieuws, de rest heeft Marlies nu wel verwerkt en vergeten. Ik weet niet wat ze heeft gedacht maar mede daardoor is de vriendschap grotendeels bekoelt, de keren dat we elkaar nu zien is vooral op feestjes enz en dat terwijl we eerst de deur bij elkaar plat liepen.Op woensdag 28 november 2007 10:22 schreef DaviniaHR het volgende:
Mss beetje off-topic, maar als het een echte/goede vriendin was geweest, had ze jou gesteund met je andere perikelen (:X wat heftig, zeg!) ipv zich terug te trekken omdat je buik (te) confronterend was...
Ze zeggen wel eens dat je in moeilijke tijden je echte vrienden leert kennen en ja die bewering is juist.
Zoiets verwerk je niet in krap 2 maanden tijd, 2 weken voor ons trouwen gingen mijn ouders uit elkaar en nog geen 2 maanden na het trouwen was ik al zwanger.
Achter af gezien veel te veel emoties en gebeurtenissen in te korte tijd, te veel hooi op mijn vork, maar ik ben blij met het resultaat zou Isa geen dag meer willen missen het was al het huilen en druk maken waard.
Ik heb dus niet onbekommerd kunnen genieten van deze zwangerschap en hoop dus echt als het ons nog eens gegund is dat ons leven dan in een wat rustiger vaarwater is gekomen en dat ik dan echt kan en mag gaan genieten van die speciale tijd.
Ik heb er een goede les uit kunnen leren.
Hoe kut
en belabbert het ook gaat en hoe uitgescheurd en ingeknipt je ook bent, hoeveel je ook last hebt van naweeeen of pijnlijke hechtingen, hoe ellendig het ook allemaal is. Je krijgt er zo iets moois voor terug. En het blijft steeds mooier worden en dat is alle ellende dubbel en dwars waard quote:Dan ga ik mee een beetje off-topic....Op woensdag 28 november 2007 10:22 schreef DaviniaHR het volgende:
Mss beetje off-topic, maar als het een echte/goede vriendin was geweest, had ze jou gesteund met je andere perikelen (:X wat heftig, zeg!) ipv zich terug te trekken omdat je buik (te) confronterend was...
Ik ga niet oordelen over die vriendschap en wie wanneer zou hebben moeten steunen. Ik wil wel even zeggen dat ik denk dat er wordt onderschat hoe ontzettend kloten jaloezie kan voelen. Ik ben pas laat zwanger geraakt. Niet om medische, maar relationele gedoetjes. Maakt de jaloezie niet minder.
Toen mijn bloedeigen, geweldige zus zwanger raakte kon ik ook niet blij zijn voor hen. Nou ja, ik was wel blij, maar het deed me ook pijn. Ik wilde zelf ook zó ontzettend graag. Daarna werden drie collega's zwanger, huppa, pats in je gezicht. Ik heb ervoor gekozen om het eerlijk uit te spreken naar de zwangeren. Dat ik het hen uiteraard wel gunde, maar dat ik het zelf niet trok en me daarom zoveel mogelijk afzijdig hield van hun zwangerschapsverhalen. Gelukkig was daar begrip voor.
Maar echt, de pijn die je kunt voelen, vergis je daar niet in.
quote:Je hebt wel gelijk MeNicole. Maar ik denk dat juíst ook dit soort opmerkingen het taboe in stand houden... Wat dat betreft vind ik dit topic een verademing. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Soms valt eea gewoon keihard tegen en is het allemaal kut.Op woensdag 28 november 2007 12:53 schreef MeNicole het volgende:
Maar weet je wat het is.....
Hoe kut
quote:Ok, ik ga ook nog even mee. Sorry Yppy.Op woensdag 28 november 2007 14:07 schreef Moonah het volgende:
[..]
Dan ga ik mee een beetje off-topic....
Ik ga niet oordelen over die vriendschap en wie wanneer zou hebben moeten steunen. Ik wil wel even zeggen dat ik denk dat er wordt onderschat hoe ontzettend kloten jaloezie kan voelen. Ik ben pas laat zwanger geraakt. Niet om medische, maar relationele gedoetjes. Maakt de jaloezie niet minder.
Toen mijn bloedeigen, geweldige zus zwanger raakte kon ik ook niet blij zijn voor hen. Nou ja, ik was wel blij, maar het deed me ook pijn. Ik wilde zelf ook zó ontzettend graag. Daarna werden drie collega's zwanger, huppa, pats in je gezicht. Ik heb ervoor gekozen om het eerlijk uit te spreken naar de zwangeren. Dat ik het hen uiteraard wel gunde, maar dat ik het zelf niet trok en me daarom zoveel mogelijk afzijdig hield van hun zwangerschapsverhalen. Gelukkig was daar begrip voor.
Maar echt, de pijn die je kunt voelen, vergis je daar niet in.
En ga het vooral niet lopen vergelijken!
Alle dingen die jij mee hebt gemaakt zijn vreselijk, maar dat neemt toch nog steeds niet weg dat zij met dat hele grote verdriet van nog ongewenst kinderloos zijn zat? Of had ze dat moeten vergeten omdat jouw verdriet groter was?
Heel eerlijk gezegd durf ik wel te zeggen wat ik wrsch gedacht zou hebben in haar situatie 'maar ondanks alles is ze mooi wel zwanger, en ik niet'. En dat heeft dan verder niets te maken met de ander het niet gunnen maar gewoon puur met zelf zo heel graag willen.
Zoals ik het zo lees hadden jullie geen van beiden op dat moment ruimte voor de problemen van een ander. Jammer dat het zo gelopen is, maar als je het echt graag anders had gewild had dat gekund denk ik, van beide zijden uit.
, daar wil vanaf wezen) als: Ja, je bevalt....je doet het. Ik durfde haar voor haar bevalling niet te zeggen dat je als moeder ook de lamp uit kunt doen als dingen niet gaan zoals het hoort. Ik ben maar meer uitgegaan van mezelf. Ik had dat ook niet willen horen. Mijn bevalling zou ik overigens zo opnieuw willen doen, ondanks een klein scheurtje, maar de horror erna was niet bepaald een ervaring die graag opgedaan heb. Ik kan de bevalling daar gelukkig van scheiden itt mijn man. Die wil nooooooit meer een bevalling meemaken en dan druk ik me nog zacht uit.
Moonah, heel helder je uitleg over dat nare gevoel van jaloezie. Helaas word dit wel eens vergeleken met 'misgunnen' en dat is het dus absoluut niet. Je wilt zelf ook zo graag.
quote:Ik ook hoor. Ik ben zelfs zo iemand die dat allemaal ook niet hoeft te weten allemaal. Dat kan natuurlijk ook nog. Ik ga er altijd maar vanuit dat als iemand echt dingen wil weten, ze die vragen dan wel stellen.Op woensdag 28 november 2007 14:29 schreef Smirre het volgende:
En toch heb ik naar hoogzwangere een beetje ontwijkend geantwoord toen ze me vroeg hoe 'het nu was; bevallen'.
Wat ik zelf erg vond, niet direct iets lichamelijks overigens maar misschien ook wel, is dat ik mijn kind niet direct herkende. En dat had echt nooit iemand me verteld, dat zoiets kon. En ook dat er toen mensen (in mijn ogen) onredelijk en negatief op reageerden. Dat vind ik nog steeds echt pijnlijk en naar. Terwijl ik hier ook best van zulke dingen heb gelezen. Zo heel gek of afwijkend gedrag is het niet.
quote:En ik krijg maar te horen, dat voel je niet, dat hoor je niet!Op zondag 18 november 2007 15:30 schreef milagro het volgende:
[..]
dat lijkt me ook naar, ik zei nog zo NIET kijken!!!
wij hebben het enkel van "horen"... dat knerpende geluid van de knip
Maar ik kan me dat geluid heel goed voorstellen! Alsof je door stug rauw vlees knipt, wat het natuurlijk ook is.
Inknippen of uitscheuren is alleen nog mijn grootste angst, voor de rest kan ik het wel hendelen volgens mij.
(Heb al flink geoefent door zelf dierlijke bevallingen mee te maken of te begeleiden, en qua pijn heb ik al voorproefjes gehad middels weeen-achtige buikpijnen door colitus ulcerose/spastische darm als na 2 weken weer de stoelgang op gang komt, ik heb geleerd met die pijn om te gaan door erdoor heen te ademen en proberen te ontspannen).
quote:Bedoel je dat het soms leek alsof je je kindje gekregen had ipv ervan bevallen was? Ik had het soms ook moeilijk om dat kleine wezentje in mijn buik te linken aan de baby die hier ligt te kirren/huilen/spelen/...Op woensdag 28 november 2007 15:28 schreef Luchtbel het volgende:
[..]
Ik ook hoor. Ik ben zelfs zo iemand die dat allemaal ook niet hoeft te weten allemaal. Dat kan natuurlijk ook nog. Ik ga er altijd maar vanuit dat als iemand echt dingen wil weten, ze die vragen dan wel stellen.
Wat ik zelf erg vond, niet direct iets lichamelijks overigens maar misschien ook wel, is dat ik mijn kind niet direct herkende. En dat had echt nooit iemand me verteld, dat zoiets kon. En ook dat er toen mensen (in mijn ogen) onredelijk en negatief op reageerden. Dat vind ik nog steeds echt pijnlijk en naar. Terwijl ik hier ook best van zulke dingen heb gelezen. Zo heel gek of afwijkend gedrag is het niet.
Ze gedragen zich ook zo anders buiten de buik dan daarbinnen hè
quote:Euh zoiets, ik kan het ook niet zo goed uitleggen. Het was ook niet direct een heel negatief gevoel hoor. Maar ik herkende haar fysiek niet direct als mijn kind. Gek eigenlijk, want Jolie leek wel een kopie van het kindje dat ik kende van foto's van mezelf als baby. Maar toch voelde het heel onwennig toen. Dat dit kindje, mijn dochter was.Op woensdag 28 november 2007 15:33 schreef Iksje het volgende:
[..]
Bedoel je dat het soms leek alsof je je kindje gekregen had ipv ervan bevallen was? Ik had het soms ook moeilijk om dat kleine wezentje in mijn buik te linken aan de baby die hier ligt te kirren/huilen/spelen/...
Ze gedragen zich ook zo anders buiten de buik dan daarbinnen hè
Als ik het vertelde aan mensen dan moesten ze lachen of dan zeiden ze dat trekt wel bij, ze zien er zo gekreukt uit na de geboorte. Maar ik bedoelde helemaal niet dat ze er gek uitzag ofzo. Helemaal niet. Het was een prachtige baby. Het duurde alleen wel een paar dagen voordat ik haar een keer bekeek en dacht, ja dat is Jolie.
quote:Eigenlijk vind ik dat juist heel logisch... Ik bedoel, je moet je kindje leren kennen. Je hebt het dan wel zelf een naam gegeven, maar die naam en het kindje moeten als het ware naar elkaar toegroeien. Ik had bij Isa ook niet meteen zoiets van 'Dat is nou Isa, mijn kindje...'Op woensdag 28 november 2007 15:43 schreef Luchtbel het volgende:
[..]
Euh zoiets, ik kan het ook niet zo goed uitleggen. Het was ook niet direct een heel negatief gevoel hoor. Maar ik herkende haar fysiek niet direct als mijn kind. Gek eigenlijk, want Jolie leek wel een kopie van het kindje dat ik kende van foto's van mezelf als baby. Maar toch voelde het heel onwennig toen. Dat dit kindje, mijn dochter was.
Als ik het vertelde aan mensen dan moesten ze lachen of dan zeiden ze dat trekt wel bij, ze zien er zo gekreukt uit na de geboorte. Maar ik bedoelde helemaal niet dat ze er gek uitzag ofzo. Helemaal niet. Het was een prachtige baby. Het duurde alleen wel een paar dagen voordat ik haar een keer bekeek en dacht, ja dat is Jolie.
Vreemd genoeg best wel fijn om dit soort dingen te lezen inplaats van al die roze wolk verhalen.
Vond het al vrij verdacht dat de meeste zeggen van "ow maar zodra je kindje op je borst ligt vergeet je ALLE pijn"
Yeah right!! Je hele dingdong is opengetrokken
Dat je happy en blij bent ok maar lijkt mij toch echt dat het pijn doet en blijft doen een tijd
quote:Nou dat ligt er maar net aan hoe beide partijen ermee omgaan.Op woensdag 28 november 2007 15:12 schreef Ticootje het volgende:
"Jaloers zijn" kan wel een hoop stuk maken...
Ik ben stik- en stikjaloers geweest. Ik zag er groen van.
Toch is de band met mijn zus, maar ook de relatie die ik heb met mijn collega's er absoluut niet minder om geworden.
Mss moet daar het taboe ook maar eens vanaf, dat je niet jaloers zou mogen zijn. Het is net wat Smirre zegt, jaloezie is totaal iets anders dan misgunnen.
Ik heb ook opgepast met het vertellen over mijn bevalling aan zwangere vriendinnen.
ik had nl zélf meegemaakt dat een vriendin mij vlak voor mijn bevalling in geuren en kleuren over haar 9ponder die met de schouders vast bleef zitten vertelde..
Ik zei nog dat ik geen behoefte had aan bevallingsverhalen, maar blijkbaar moest ze het nogal nodig kwijt.
.Maar gelukkig had ik goed gegokt
. Toen ze dichtbij kwam wist ik het wel zeker, maar zo van een meter of 5 afstand, in een doorzichtig ziekenhuiswiegje, met een mutsje op, wist ik het niet helemaal zeker.
Stom he
.Pas na een paar dagen, thuis, had ik echt zoiets van: dit is MIJN dochter
. * en weg *
quote:Op woensdag 28 november 2007 17:49 schreef Webkim het volgende:
* Webkim concludeert: er zijn dus topics die ik tot NA de bevalling zou moeten bewaren.
* en weg *
En Llellewella, als je bang bent voor het geluid vamn de knip, gewoon schreeuwen bij de bewuste wee. ik heb niets gehoord of gevoeld ervan.
Hier heeft het ook echt wel geduurd tot ik eli echt zag als mn eigen kind. was na 2 wk (3?) bij de kapper (had afspraak staan, maar toen kwam eli
) en hoorde een kind kirren... och, jee, das de mijne! 
en op zich had ik wel het idee dat ik alles vergeten was zodra hij eruit was, maar dat kwam meer doordat ik totaal van de wereld was van de hormonen, dus ja. dan denk je ook niet meer aan de pijn, want dan denk je uberhaupt niet...
quote:Ow dit had ik ook bij de oudste. Vond dat zo erg! Dat ik niet meteen een band voelde, of hem niet herkende als de mijne...Op woensdag 28 november 2007 15:28 schreef Luchtbel het volgende:
[..]
Wat ik zelf erg vond, niet direct iets lichamelijks overigens maar misschien ook wel, is dat ik mijn kind niet direct herkende. En dat had echt nooit iemand me verteld, dat zoiets kon. En ook dat er toen mensen (in mijn ogen) onredelijk en negatief op reageerden. Dat vind ik nog steeds echt pijnlijk en naar. Terwijl ik hier ook best van zulke dingen heb gelezen. Zo heel gek of afwijkend gedrag is het niet.
het is lastig uit te leggen, want ik vond (en vind) m prachtig. Had ook echt het gevoel: die van mij is het mooiste van zaal.
Maar dat herkennen, het gevoel dat het "eigen" is, dat duurde een poosje. En dat was jammer dat ik dat niet echt wist. Ik voelde me echt een slechte moeder daardoor.
quote:Idd, dat is toch niet raar? Iedere nieuwe persoon die je ontmoet is de eerste periode vreemd.Op woensdag 28 november 2007 17:24 schreef Isegrim het volgende:
Die baby's lijken ook allemaal op elkaar, dus zo vreemd vind ik 't niet.
En dat je het kind al 9 mnd hebt gedragen doet er niks aan af. Je kan het toch immers niet zien?
En dat er door de zwangerschap al een band zou ontstaan tussen moeder en kind lijkt me dikke onzin. En inderdaad, baby's lijken op elkaar.
Dat heb ook overigens ook gehad bij elke huisdier die ik nieuw en benaamd had.
quote:Op woensdag 28 november 2007 20:12 schreef debuurvrouw het volgende:
[..]
....
Maar dat herkennen, het gevoel dat het "eigen" is, dat duurde een poosje. En dat was jammer dat ik dat niet echt wist. Ik voelde me echt een slechte moeder daardoor.
Heb me ook een slechte moeder gevoeld daardoor.quote:Ik herkende hem ook wel, maar het was nog niet 'eigen', niet 'mijn kind' ofzo, dat gevoel had ik pas na een paar dagen. Tja, het krijgen van een kind is ook echt een enorme verandering / aanvulling in je leven, het besef dat dat is gebeurd en niet meer weg zal gaan komt volgens mij bij iedereen pas later. Die eerste paar uur / dagen leef je in een totale roes, op de automatische piloot ofzo. Of nou ja, dat had ik dusOp woensdag 28 november 2007 20:47 schreef Igraine het volgende:
Nou ik vind niet alle baby's op elkaar lijken. Ik herkende mijn kind dan ook wel. Maar ik vond het wel heel vreemd om haar bij haar naam te noemen. Dat ik iedere keer een soort moest lachen in mezelf omdat het nog niet helemaal 'klopte'.
quote:Das waarschijnlijk niet de handigste reactie nee maar ik geloof niet dat vrouwen die wel zwanger zijn en/of kinderen hebben kunnen snappen hoe enorm emotioneel het kan zijn voor een vrouw om steeds geconfronteerd te worden met zwangere vrouwen, om steeds maar blij te zijn voor anderen terwijl je zelf..... Op een gegeven moment komt er namelijk een tijd dat iederéén wel zwanger lijkt en als het bij jou dan niet gebeurt, om wat voor reden dan ook, is dat verschrikkelijk moeilijk..Op woensdag 28 november 2007 10:22 schreef DaviniaHR het volgende:
.... ipv zich terug te trekken omdat je buik (te) confronterend was...
kortom, ik vind echt dat je erg kort door de bocht reageert.
Het is, zo ervaar ik kinderloze door omstandigheden, namelijk géén groene jaloezie...... maar vooral verdriet wat op een minder handige manier wordt vormgegeven...
En nee, ik ben er niet zo een, ik kan er wel mee omgaan (bij tijd en wijlen beter dan andere keren hoor) en van genieten en ervaar desondanks ook veel verdriet hoor vergis je niet... Je kan er niet omheen dat je soms een "godver zij wel, waarom klaagt ze toch?" gevoel kan krijgen soms ook al besef je donders goed dat zwanger zijn geen 24/7 roze wolk is...
[ Bericht 4% gewijzigd door DarkElf op 14-12-2007 08:18:33 ]
voor die hele lieve, verstandige DE. * krijg tranen in mijn ogen liefie...
Overigens weet ik wel hoe emotioneel het kan zijn maar je kan nooit recht in iemands hart kijken over hoe het er werkelijk voor staat.
Natuurlijk is dit ingewikkelder dan dat, want het komt ook voor de ander heel dichtbij.
Er staat ook niet of die vriendin Marlieske wel op andere manieren heeft proberen te stuenen, weet dus niet. Maar gewoon wegblijven, krijg ik jeuk van.
quote:Die band was er hier al echt wel hoor, alleen is het even wat anders datgene dat je hebt leren kennen(nou ja leren kennen, euhhh, dat zo gewoon is geworden en zo bij je hoort) ineens buiten je te zien.Op woensdag 28 november 2007 20:32 schreef cinnamongirl het volgende:
En dat er door de zwangerschap al een band zou ontstaan tussen moeder en kind lijkt me dikke onzin.
Het is alsof je hart armen en benen heeft gekregen...
Het leest idioter dan dat het was
, maar zo voelde het echt .quote:Nee en nee. Totaal met je oneens.Op woensdag 28 november 2007 20:32 schreef cinnamongirl het volgende:
[..]
En dat er door de zwangerschap al een band zou ontstaan tussen moeder en kind lijkt me dikke onzin. En inderdaad, baby's lijken op elkaar.
Ik heb hetzelfde als jij ervaren Leah
quote:Dat heb ik ook wel gemist ja, dat leven in je buik, zo'n ukkepuk geeft toch een hoop gedoe daarbinnen, je raakt eraan gewend die bolle buik te voelen, die beweging erin.Op vrijdag 14 december 2007 17:56 schreef owlet het volgende:
Ik had een band met het kindje in mijn buik maar de band met Ronja moest echt heel erg groeien. Dat kindje in mijn buik heb ik ook echt gemist, heel vreemd.
Dat is heel raar als dat leeg is, is wel even wennen...
Was heel vreemd om hem te zien bewegen en niet te voelen.al was het wel een soort schok toen er een echte baby uit kwam. het is toch zo abstract in de buik, nu lag er een echt grijs wezentje. vond het heel raar.
quote:Nu je het zegt, dat had ik ook een beetje. En nog steeds 'voel' ik niet echt een link tussen het meiske wat ik in mijn buik dacht te hebben en het jongetje wat er uitkwamOp vrijdag 14 december 2007 17:56 schreef owlet het volgende:
Ik had een band met het kindje in mijn buik maar de band met Ronja moest echt heel erg groeien. Dat kindje in mijn buik heb ik ook echt gemist, heel vreemd.
Toen ze allebei gecontroleerd waren door de kinderarts en iets later met z'n 2- en in 1 couveuse bij me werden gebracht. toen had ik eigenlijk zoiets van : " allejezus wat klein/kwetsbaar, sluit maar snel aan op allerlei apparatuur, ik kom zo wel kijken "....
Het enige wat ik moeilijk vond was hem achterlaten in het ziekenhuis toen hij de couveuse in moest.
Dat had meer te maken met hoe het liep dan dat het gewoon zo was, eerst kregen we te horen dat hij gelijk mee naar huis mocht, toen moest hij een nachtje blijven en 2 dagen later kreeg hij een sonde in, dat was fiks slikken.
Maar het was alleen maar voor de zekerheid, niet dat die kleine plurk het ermee eens was, die had helemaal niets met dat ding in zich, dus rukte het er net zo hard weer uit en toen hebben ze het maar zo gelaten.
Maar wat gelijk mee naar huis mocht bij het eerste plan kwam pas een week later thuis, daarna nog 1 dag hulp gehad en toen moesten we het zelf rooien, ik blij, want na al dat ziekenhuis geren ben je best toe aan wat rust, lekker op jezelf zijn zonder verzorgend personeel om je heen.
quote:Zo mee eens, ik keek de kraamhulp de deur uit en toen ik lag te slapen regelde de vk nog ff 2 dagen extra hulp die ik eigenlijk niet wilde....Op dinsdag 18 december 2007 17:14 schreef erodome het volgende:daarna nog 1 dag hulp gehad en toen moesten we het zelf rooien, ik blij, want na al dat ziekenhuis geren ben je best toe aan wat rust, lekker op jezelf zijn zonder verzorgend personeel om je heen.