Taboe op de bevalling?

Maar weet je wat het is.....
Hoe kut en belabbert het ook gaat en hoe uitgescheurd en ingeknipt je ook bent, hoeveel je ook last hebt van naweeeen of pijnlijke hechtingen, hoe ellendig het ook allemaal is. Je krijgt er zo iets moois voor terug. En het blijft steeds mooier worden en dat is alle ellende dubbel en dwars waard

quote:

Op woensdag 28 november 2007 10:22 schreef DaviniaHR het volgende:
Mss beetje off-topic, maar als het een echte/goede vriendin was geweest, had ze jou gesteund met je andere perikelen (:X wat heftig, zeg!) ipv zich terug te trekken omdat je buik (te) confronterend was...

Dan ga ik mee een beetje off-topic....
Ik ga niet oordelen over die vriendschap en wie wanneer zou hebben moeten steunen. Ik wil wel even zeggen dat ik denk dat er wordt onderschat hoe ontzettend kloten jaloezie kan voelen. Ik ben pas laat zwanger geraakt. Niet om medische, maar relationele gedoetjes. Maakt de jaloezie niet minder.
Toen mijn bloedeigen, geweldige zus zwanger raakte kon ik ook niet blij zijn voor hen. Nou ja, ik was wel blij, maar het deed me ook pijn. Ik wilde zelf ook zó ontzettend graag. Daarna werden drie collega's zwanger, huppa, pats in je gezicht. Ik heb ervoor gekozen om het eerlijk uit te spreken naar de zwangeren. Dat ik het hen uiteraard wel gunde, maar dat ik het zelf niet trok en me daarom zoveel mogelijk afzijdig hield van hun zwangerschapsverhalen. Gelukkig was daar begrip voor.
Maar echt, de pijn die je kunt voelen, vergis je daar niet in.

quote:

Op woensdag 28 november 2007 12:53 schreef MeNicole het volgende:
Maar weet je wat het is.....
Hoe kut en belabbert het ook gaat en hoe uitgescheurd en ingeknipt je ook bent, hoeveel je ook last hebt van naweeeen of pijnlijke hechtingen, hoe ellendig het ook allemaal is. Je krijgt er zo iets moois voor terug. En het blijft steeds mooier worden en dat is alle ellende dubbel en dwars waard

Je hebt wel gelijk MeNicole. Maar ik denk dat juíst ook dit soort opmerkingen het taboe in stand houden... Wat dat betreft vind ik dit topic een verademing. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Soms valt eea gewoon keihard tegen en is het allemaal kut.

quote:

Op woensdag 28 november 2007 14:07 schreef Moonah het volgende:

[..]

Dan ga ik mee een beetje off-topic....
Ik ga niet oordelen over die vriendschap en wie wanneer zou hebben moeten steunen. Ik wil wel even zeggen dat ik denk dat er wordt onderschat hoe ontzettend kloten jaloezie kan voelen. Ik ben pas laat zwanger geraakt. Niet om medische, maar relationele gedoetjes. Maakt de jaloezie niet minder.
Toen mijn bloedeigen, geweldige zus zwanger raakte kon ik ook niet blij zijn voor hen. Nou ja, ik was wel blij, maar het deed me ook pijn. Ik wilde zelf ook zó ontzettend graag. Daarna werden drie collega's zwanger, huppa, pats in je gezicht. Ik heb ervoor gekozen om het eerlijk uit te spreken naar de zwangeren. Dat ik het hen uiteraard wel gunde, maar dat ik het zelf niet trok en me daarom zoveel mogelijk afzijdig hield van hun zwangerschapsverhalen. Gelukkig was daar begrip voor.
Maar echt, de pijn die je kunt voelen, vergis je daar niet in.

_{Ok, ik ga ook nog even mee. Sorry Yppy.}

En ga het vooral niet lopen vergelijken!

Alle dingen die jij mee hebt gemaakt zijn vreselijk, maar dat neemt toch nog steeds niet weg dat zij met dat hele grote verdriet van nog ongewenst kinderloos zijn zat? Of had ze dat moeten vergeten omdat jouw verdriet groter was?
Heel eerlijk gezegd durf ik wel te zeggen wat ik wrsch gedacht zou hebben in haar situatie 'maar ondanks alles is ze mooi wel zwanger, en ik niet'. En dat heeft dan verder niets te maken met de ander het niet gunnen maar gewoon puur met zelf zo heel graag willen.

Zoals ik het zo lees hadden jullie geen van beiden op dat moment ruimte voor de problemen van een ander. Jammer dat het zo gelopen is, maar als je het echt graag anders had gewild had dat gekund denk ik, van beide zijden uit.

En toch heb ik naar hoogzwangere een beetje ontwijkend geantwoord toen ze me vroeg hoe 'het nu was; bevallen'. Ik heb iets vaags gezegd (kan ook nog zijn dat de morfine nog niet helemaal uit mijn lijf was , daar wil vanaf wezen) als: Ja, je bevalt....je doet het. Ik durfde haar voor haar bevalling niet te zeggen dat je als moeder ook de lamp uit kunt doen als dingen niet gaan zoals het hoort. Ik ben maar meer uitgegaan van mezelf. Ik had dat ook niet willen horen.

Mijn bevalling zou ik overigens zo opnieuw willen doen, ondanks een klein scheurtje, maar de horror erna was niet bepaald een ervaring die graag opgedaan heb. Ik kan de bevalling daar gelukkig van scheiden itt mijn man. Die wil nooooooit meer een bevalling meemaken en dan druk ik me nog zacht uit.

Moonah, heel helder je uitleg over dat nare gevoel van jaloezie. Helaas word dit wel eens vergeleken met 'misgunnen' en dat is het dus absoluut niet. Je wilt zelf ook zo graag.

"Jaloers zijn" kan wel een hoop stuk maken...

quote:

Op woensdag 28 november 2007 14:29 schreef Smirre het volgende:
En toch heb ik naar hoogzwangere een beetje ontwijkend geantwoord toen ze me vroeg hoe 'het nu was; bevallen'.

Ik ook hoor. Ik ben zelfs zo iemand die dat allemaal ook niet hoeft te weten allemaal. Dat kan natuurlijk ook nog. Ik ga er altijd maar vanuit dat als iemand echt dingen wil weten, ze die vragen dan wel stellen.

Wat ik zelf erg vond, niet direct iets lichamelijks overigens maar misschien ook wel, is dat ik mijn kind niet direct herkende. En dat had echt nooit iemand me verteld, dat zoiets kon. En ook dat er toen mensen (in mijn ogen) onredelijk en negatief op reageerden. Dat vind ik nog steeds echt pijnlijk en naar. Terwijl ik hier ook best van zulke dingen heb gelezen. Zo heel gek of afwijkend gedrag is het niet.

quote:

Op zondag 18 november 2007 15:30 schreef milagro het volgende:

[..]

dat lijkt me ook naar, ik zei nog zo NIET kijken!!!

wij hebben het enkel van "horen"... dat knerpende geluid van de knip

En ik krijg maar te horen, dat voel je niet, dat hoor je niet!

Maar ik kan me dat geluid heel goed voorstellen! Alsof je door stug rauw vlees knipt, wat het natuurlijk ook is.

Inknippen of uitscheuren is alleen nog mijn grootste angst, voor de rest kan ik het wel hendelen volgens mij.
(Heb al flink geoefent door zelf dierlijke bevallingen mee te maken of te begeleiden, en qua pijn heb ik al voorproefjes gehad middels weeen-achtige buikpijnen door colitus ulcerose/spastische darm als na 2 weken weer de stoelgang op gang komt, ik heb geleerd met die pijn om te gaan door erdoor heen te ademen en proberen te ontspannen).

quote:

Op woensdag 28 november 2007 15:28 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ik ook hoor. Ik ben zelfs zo iemand die dat allemaal ook niet hoeft te weten allemaal. Dat kan natuurlijk ook nog. Ik ga er altijd maar vanuit dat als iemand echt dingen wil weten, ze die vragen dan wel stellen.

Wat ik zelf erg vond, niet direct iets lichamelijks overigens maar misschien ook wel, is dat ik mijn kind niet direct herkende. En dat had echt nooit iemand me verteld, dat zoiets kon. En ook dat er toen mensen (in mijn ogen) onredelijk en negatief op reageerden. Dat vind ik nog steeds echt pijnlijk en naar. Terwijl ik hier ook best van zulke dingen heb gelezen. Zo heel gek of afwijkend gedrag is het niet.

Bedoel je dat het soms leek alsof je je kindje gekregen had ipv ervan bevallen was? Ik had het soms ook moeilijk om dat kleine wezentje in mijn buik te linken aan de baby die hier ligt te kirren/huilen/spelen/...
Ze gedragen zich ook zo anders buiten de buik dan daarbinnen hè

quote:

Op woensdag 28 november 2007 15:33 schreef Iksje het volgende:

[..]

Bedoel je dat het soms leek alsof je je kindje gekregen had ipv ervan bevallen was? Ik had het soms ook moeilijk om dat kleine wezentje in mijn buik te linken aan de baby die hier ligt te kirren/huilen/spelen/...
Ze gedragen zich ook zo anders buiten de buik dan daarbinnen hè

Euh zoiets, ik kan het ook niet zo goed uitleggen. Het was ook niet direct een heel negatief gevoel hoor. Maar ik herkende haar fysiek niet direct als mijn kind. Gek eigenlijk, want Jolie leek wel een kopie van het kindje dat ik kende van foto's van mezelf als baby. Maar toch voelde het heel onwennig toen. Dat dit kindje, mijn dochter was.

Als ik het vertelde aan mensen dan moesten ze lachen of dan zeiden ze dat trekt wel bij, ze zien er zo gekreukt uit na de geboorte. Maar ik bedoelde helemaal niet dat ze er gek uitzag ofzo. Helemaal niet. Het was een prachtige baby. Het duurde alleen wel een paar dagen voordat ik haar een keer bekeek en dacht, ja dat is Jolie.

quote:

Op woensdag 28 november 2007 15:43 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Euh zoiets, ik kan het ook niet zo goed uitleggen. Het was ook niet direct een heel negatief gevoel hoor. Maar ik herkende haar fysiek niet direct als mijn kind. Gek eigenlijk, want Jolie leek wel een kopie van het kindje dat ik kende van foto's van mezelf als baby. Maar toch voelde het heel onwennig toen. Dat dit kindje, mijn dochter was.

Als ik het vertelde aan mensen dan moesten ze lachen of dan zeiden ze dat trekt wel bij, ze zien er zo gekreukt uit na de geboorte. Maar ik bedoelde helemaal niet dat ze er gek uitzag ofzo. Helemaal niet. Het was een prachtige baby. Het duurde alleen wel een paar dagen voordat ik haar een keer bekeek en dacht, ja dat is Jolie.

Eigenlijk vind ik dat juist heel logisch... Ik bedoel, je moet je kindje leren kennen. Je hebt het dan wel zelf een naam gegeven, maar die naam en het kindje moeten als het ware naar elkaar toegroeien. Ik had bij Isa ook niet meteen zoiets van 'Dat is nou Isa, mijn kindje...'

quote:

Op woensdag 28 november 2007 15:12 schreef Ticootje het volgende:
"Jaloers zijn" kan wel een hoop stuk maken...

Nou dat ligt er maar net aan hoe beide partijen ermee omgaan.
Ik ben stik- en stikjaloers geweest. Ik zag er groen van.
Toch is de band met mijn zus, maar ook de relatie die ik heb met mijn collega's er absoluut niet minder om geworden.
Mss moet daar het taboe ook maar eens vanaf, dat je niet jaloers zou mogen zijn. Het is net wat Smirre zegt, jaloezie is totaal iets anders dan misgunnen.

Ik heb ook opgepast met het vertellen over mijn bevalling aan zwangere vriendinnen.
ik had nl zélf meegemaakt dat een vriendin mij vlak voor mijn bevalling in geuren en kleuren over haar 9ponder die met de schouders vast bleef zitten vertelde..
_{Ik zei nog dat ik geen behoefte had aan bevallingsverhalen, maar blijkbaar moest ze het nogal nodig kwijt.}

Ik had dat ook hoor, dat ik mijn kindje moest leren kennen. Na de bevalling moest ik een nacht in het ziekenhuis blijven (leuk joh, 's nachts bevallen). 's Ochtends werden de kindjes in hun wiegjes van de babyzaal naar de "moederzaal" gereden. Ik zag het wiegje van mijn dochter aankomen. Ik dacht: volgens mij is dát mijn kindje. Maar 100% zeker was ik niet .
Maar gelukkig had ik goed gegokt .
Toen ze dichtbij kwam wist ik het wel zeker, maar zo van een meter of 5 afstand, in een doorzichtig ziekenhuiswiegje, met een mutsje op, wist ik het niet helemaal zeker.
Stom he .

Pas na een paar dagen, thuis, had ik echt zoiets van: dit is MIJN dochter .

Die baby's lijken ook allemaal op elkaar, dus zo vreemd vind ik 't niet.

* Webkim concludeert: er zijn dus topics die ik tot NA de bevalling zou moeten bewaren.

* en weg *

quote:

Op woensdag 28 november 2007 17:49 schreef Webkim het volgende:
* Webkim concludeert: er zijn dus topics die ik tot NA de bevalling zou moeten bewaren.

* en weg *

En Llellewella, als je bang bent voor het geluid vamn de knip, gewoon schreeuwen bij de bewuste wee. ik heb niets gehoord of gevoeld ervan.

Hier heeft het ook echt wel geduurd tot ik eli echt zag als mn eigen kind. was na 2 wk (3?) bij de kapper (had afspraak staan, maar toen kwam eli ) en hoorde een kind kirren... och, jee, das de mijne!
en op zich had ik wel het idee dat ik alles vergeten was zodra hij eruit was, maar dat kwam meer doordat ik totaal van de wereld was van de hormonen, dus ja. dan denk je ook niet meer aan de pijn, want dan denk je uberhaupt niet...

quote:

Op woensdag 28 november 2007 15:28 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Wat ik zelf erg vond, niet direct iets lichamelijks overigens maar misschien ook wel, is dat ik mijn kind niet direct herkende. En dat had echt nooit iemand me verteld, dat zoiets kon. En ook dat er toen mensen (in mijn ogen) onredelijk en negatief op reageerden. Dat vind ik nog steeds echt pijnlijk en naar. Terwijl ik hier ook best van zulke dingen heb gelezen. Zo heel gek of afwijkend gedrag is het niet.

Ow dit had ik ook bij de oudste. Vond dat zo erg! Dat ik niet meteen een band voelde, of hem niet herkende als de mijne...
het is lastig uit te leggen, want ik vond (en vind) m prachtig. Had ook echt het gevoel: die van mij is het mooiste van zaal.

Maar dat herkennen, het gevoel dat het "eigen" is, dat duurde een poosje. En dat was jammer dat ik dat niet echt wist. Ik voelde me echt een slechte moeder daardoor.

Oh dat inknippen....na 48 uur weeen te hebben gehad ging het hartje van mn kindje achteruit. Ze kwamen toen met een vacuumpomp en knipgerei. Toen ik dat zag begon ik te schreeuwen dat ik het echt niet wilde. Die pomp dan wel maar geen geknip in mij. De arts kwam erbij en zei dat het alleen kon als ik alleen ging persen als ze zeiden dat ik moest persen. En dat de kans op inscheuren heel groot was omdat het moeilijk was op te brengen. Maar het is me gelukt! En daar was ik zoooo blij mee. Lijkt me heel naar.

quote:

Op woensdag 28 november 2007 17:24 schreef Isegrim het volgende:
Die baby's lijken ook allemaal op elkaar, dus zo vreemd vind ik 't niet.

Idd, dat is toch niet raar? Iedere nieuwe persoon die je ontmoet is de eerste periode vreemd.
En dat je het kind al 9 mnd hebt gedragen doet er niks aan af. Je kan het toch immers niet zien?
En dat er door de zwangerschap al een band zou ontstaan tussen moeder en kind lijkt me dikke onzin. En inderdaad, baby's lijken op elkaar.

Nou ik vind niet alle baby's op elkaar lijken. Ik herkende mijn kind dan ook wel. Maar ik vond het wel heel vreemd om haar bij haar naam te noemen. Dat ik iedere keer een soort moest lachen in mezelf omdat het nog niet helemaal 'klopte'.

_{Dat heb ook overigens ook gehad bij elke huisdier die ik nieuw en benaamd had.}

quote:

Op woensdag 28 november 2007 20:12 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]
....
Maar dat herkennen, het gevoel dat het "eigen" is, dat duurde een poosje. En dat was jammer dat ik dat niet echt wist. Ik voelde me echt een slechte moeder daardoor.

Heb me ook een slechte moeder gevoeld daardoor.

quote:

Op woensdag 28 november 2007 20:47 schreef Igraine het volgende:
Nou ik vind niet alle baby's op elkaar lijken. Ik herkende mijn kind dan ook wel. Maar ik vond het wel heel vreemd om haar bij haar naam te noemen. Dat ik iedere keer een soort moest lachen in mezelf omdat het nog niet helemaal 'klopte'.

Ik herkende hem ook wel, maar het was nog niet 'eigen', niet 'mijn kind' ofzo, dat gevoel had ik pas na een paar dagen. Tja, het krijgen van een kind is ook echt een enorme verandering / aanvulling in je leven, het besef dat dat is gebeurd en niet meer weg zal gaan komt volgens mij bij iedereen pas later. Die eerste paar uur / dagen leef je in een totale roes, op de automatische piloot ofzo. Of nou ja, dat had ik dus

quote:

Op woensdag 28 november 2007 10:22 schreef DaviniaHR het volgende:
.... ipv zich terug te trekken omdat je buik (te) confronterend was...

Das waarschijnlijk niet de handigste reactie nee maar ik geloof niet dat vrouwen die wel zwanger zijn en/of kinderen hebben kunnen snappen hoe enorm emotioneel het kan zijn voor een vrouw om steeds geconfronteerd te worden met zwangere vrouwen, om steeds maar blij te zijn voor anderen terwijl je zelf..... Op een gegeven moment komt er namelijk een tijd dat iederéén wel zwanger lijkt en als het bij jou dan niet gebeurt, om wat voor reden dan ook, is dat verschrikkelijk moeilijk..

kortom, ik vind echt dat je erg kort door de bocht reageert.

Het is, zo ervaar ik kinderloze door omstandigheden, namelijk géén groene jaloezie...... maar vooral verdriet wat op een minder handige manier wordt vormgegeven...

En nee, ik ben er niet zo een, ik kan er wel mee omgaan (bij tijd en wijlen beter dan andere keren hoor) en van genieten en ervaar desondanks ook veel verdriet hoor vergis je niet... Je kan er niet omheen dat je soms een "godver zij wel, waarom klaagt ze toch?" gevoel kan krijgen soms ook al besef je donders goed dat zwanger zijn geen 24/7 roze wolk is...

[ Bericht 4% gewijzigd door DarkElf op 14-12-2007 08:18:33 ]

Gewoon even een voor die hele lieve, verstandige DE.
* krijg tranen in mijn ogen liefie...

Ik vind dat je het heel mooi onder woorden brengt DarkElf. Mijn zwangerschap is ook in een familie waar veel miskramen, voldragen overleden baby's geboren worden, met 7 maanden het ineens niet meer doen of helemaal in de mmm zitten en dan na 8 pogingen het gewoon niet meer lukken wil en zwangerschappen die standaard na 6 weken afbreken en toch was het geen beladen zwangerschap. Ieder stel had wel zijn eigen manier van reageren, Ze kwamen niet/oppervlakkig of juist vaker. Net na hun gemoedsrust en wij hebben daarop ook niet aangedrongen. Mijn jongste tante huilde tranen met tuiten van geluk voor ons en die kwam toen ze geboren was meteen langs en heeft een uur zitten huilen en kijken en knuffelen en dergelijke maar een andere tante heeft haar met haar eerste verjaardag voor het eerst op kunnen pakken en dus toen pas een eerste foto van haar gemaakt met Kaith. Ik/wij vinden met zo'n beladen babygeschiedenis in de fam. moet je de mensen in hun waarde laten en ze komen vanzelf wel op hun manier.

Overigens weet ik wel hoe emotioneel het kan zijn maar je kan nooit recht in iemands hart kijken over hoe het er werkelijk voor staat.