Dit jaar heb ik in het programmaboekje genoteerd waar ik heen ben geweest
![]()
Gelukkig kon ik het dit jaar goed onthouden (wilde zoveel zien dat ik minder heb gedronken, viel mee dat ik gewoon genoeg geld over had op het einde.
Mijn wandelroute:
VrijdagJack Peñate (Lima, gehele optreden): 1e band en meteen de beste. Betere start kan je niet wensen. Ik wacht met vol spanning af op zijn 1e cd. Heb meteen zijn EP gekocht en die word in huize chansadres platgedraaid. Jack Peñate is de Elvis Presley van de Britpop.
Just Jack (Bravo, kwartier): Op weg naar The Rakes heb ik een stuk meegepikt hiervan. Niet echt mijn ding maar het klonk toch erg goed.
The Rakes (India, tien minuten): Oh my god, wat zijn deze heren door de mand gevallen. Het geluid stond verschrikkelijk afgesteld. Maar daarnaast ook zo inspiratieloos en bezieling te spelen. Het deed ze de nek om. Na 3 nummers vertrokken en dat heeft geen andere band hun na kunnen doen. rip The Rakes...
My Brightest Diamond (Lima, gehele optreden): Sowieso had de Lima een verschrikkelijk goede line-up. My Brightest Diamond was de volgende act in het rijtje van geslaagde Limabands. Dromerige folkpop met aan het hoofd een stem ala Kate Bush. Sprakeloos was ik van het optreden. Door de diversiteit aan stijlen, moesten ze vaker van instrumenten wisselen. Dit haalde totaal de vaart uit het optreden.
Mad Caddies (Grolsch, kwartier): Gewoon ska punk. Niets meer niets minder. Leuk voor even de voetjes van de vloer te krijgen.
Battles (India, half uur) Verrassend leuke muziek. Had geen idee, wat ik er mee moest doen. Dansen of luisteren... Maar het was wel erg lekker.
Dizzee Rascal (Bravo, kwartier): Ik ben totaal geen rap/hiphop fan maar als een rapper zoveel flirt met Britpop (met Artic Monkeys bijvoorbeeld) dan ga ik wel even een kijkje wagen. En het viel me niet eens tegen. De junglebeat dreunde door de Bravo. Toch blij dat ik het even tussendoor heb genomen.
Jamie T. (India, gehele optreden): Wat een snotbengel stond er op het podium. Jong met de houding, wie kan mij wat maken. Maar toch pikte je het. Waarom? Het klonk gewoon goed. Niet baanbrekend maar toch vermakend.
Hayseed Dixie (Lima, gehele optreden): "We don't have any crew, because that just cuts in our drinkin' money". Juist, Hayseed Dixie was op Lowlands. En ze wilden het weten bluegrass covers van AC/DC, Motorhead, Green Day en Scissor Sisters dreunden door de Lima Tent. Feesten zal je en feesten werd het!
Mika (Bravo, 25 minuten): Ik kwam binnenvallen bij Relax (Take it easy) en was daarbij precies op het juiste moment binnengevallen want alle hits kwamen op een rij voorbij incl. een paar covers. Super om mee te maken. Wat kan die man zingen.
The Killers (Alpha, gehele optreden): Nog nooit gezien dus ik was reuze benieuwd naar het optreden. Maar het was goed. Nee, niet eens goed. Het was fantastisch. Queenesque proporties nam het aan. Laat ze aub niet verder groeien anders gaan ze straks enkel nog op stadiontours...
Zaterdag:Marike Jager (India, gehele optreden): Ik sloeg maar Goedemorgen Jumpers over om lekker rustig de dag te beginnen. De akoestische jazzpop van Marike is daarbij onmisbaar. Totaal overrompeld stond ze op het podium maar het was wel erg goed. Talent voor de toekomst!
Brand New (Grolsch, gehele optreden): Toch maar weer doorpompen en dat gaat goed op Brand New. Emo is in en we moesten er aan geloven. In het midden zakte het toch iets in doordat de muziek erg veel op elkaar lijkt maar op het einde wist het me toch weer te pakken.
The Rifles (Grolsch, gehele optreden): Één van de redenen waarom ik naar Lowlands kwam. Ze begonnen super met veel uptempo sterke songs maar als ze overschakelen naar de ballads valt het als een kaartenhuis in elkaar. Jongens, stop daar toch mee en ga lekker rock & roll muziek maken. Toen ze daar achter kwamen en weer begonnen was het al te laat. Veel potentie maar er moet aan gewerkt worden!
Voicst (Essent Award Tent, gehele optreden): Toen ik las dat ze optraden moest ik er bij zijn. Waarom? Omdat ze zolang niets meer van zich hebben laten horen. Een nieuw album bijna klaar was en dus hoopte op een sneakpeak. We kregen dat dus ook. 5 a 6 nummers van het nieuwe album werden gedraaid. Het klonk vertrouwd Voicst maar echt een hitsingle kon ik zo snel niet ontdekken. Daarna nog drie nummers gespeeld met als laatste Whatever you want from life in een reggea achtige versie met een trompetist (vergeten welke band het was). Zeker de moeite waard.
Reverend and The Makers (India, gehele optreden): Je hoefde niet naar de Juliet voor de kerkdienst. Reverend preekte in de India ook zijn liederen. En hoe! De nummers klonken vernieuwend door verrassende sampletjes en andere geluidjes. Zeker voor de toekomst een aardige band!
Little Cow (Lima, 45 minuten): Nog een feestband in Lima. Deze keer helemaal uit Hongerije. En ze waren hongerig. De lima tent danste en zag dat het goed was.
The View (India, 45 minuten): Hard stond de muziek afgesteld. Mijn oren piepten als een gek. Maar wel rock & roll van het hoogste niveau. De hit Same Jeans werd opgeslikt als zoete koek. En wat waren er veel schotten aanwezig. Naar mijn gevoel waren de eerste 6 rijen geheel Schots. Tegen het einde wel gegaan door een overkill van geluid.
Saybia (Grolsch, 20 minuten): Ook hier viel ik in toen de hits kwamen. Toch wel de hint voor mensen die van een band alleen de hits wilt horen. Laatste kwartier gaan kijken en je hebt het belangrijkste gezien. Deze twintig minuten was precies genoeg. Meer had niet gemogen want dan was ik inelkaar gezakt. To much Sky Radio may kill you...
Jimmy Eat World (India, 45 minuten): Puur uit nostalgie. Veel bekende deuntjes van vroeger maar ook een paar nieuwe liederen. Vraag me toch af hoelang ze dit nog volhouden. Ze zijn ook geen tieners meer en ze kunnen dit niet hun hele leven door blijven doen. Maar voor één keer leuk om te horen.
Chris Cornell (Alpha, kwartier): Bewust proberen te missen, maar het viel mee. Ik viel in bij Black hole sun en dat klonk toch verrassend goed. Helemaal niet zo slecht als ze deden beweren in het krantje.
Kaiser Chiefs (Alpha, gehele optreden): There's no party like a Kaiser Chiefs party! En als je de naam niet weet. Het is Kaiser Chiefs. Kaiser. Chiefs. Kaiser. Chiefs. Nog niet duidelijk? Dan zetten we maar groot KC neer. Ohja en we heten Kaiser Chiefs. Als we toch bezig zijn laten we de achtergrondletters meeknipperen. Snap je, we heten namelijk de Kaiser Chiefs. Zoals 3voor12 zo mooi zegt: "Al had de hele band het instrumentarium vergeten, Kaiser Chiefs kan vanavond niets fout doen...". Oh, het optreden was daarnaast ook erg goed. Holland loves Kaiser Chiefs
Zondag:The Enemy (India, gehele optreden): Ze stonden er te vroeg. Net wakker en nu al zo'n harde pot Britpop. Voor The Answer stonden ze vast beter op hun plek. Het meest zielige was vooral dat ze het zo hard probeerden. Ze wilden erkenning maar kregen het niet. Want ja, we zijn net wakker, dus gaan nog niet actief meedoen. Jammer want het was wel goed.
Patrick Watson (India, gehele optreden): De ideale optreden. Niet voor niets mocht hij als enige niet afsluiter een niet ingecalculeerde encore geven. Volgens mij vond de organisatie het te goed om te stoppen. De muziek voelde alsof ik weer klein was. Mijn moeder stopte me weer in met een dikke deken en een mok warme melk op het nachtkastje. Slaap zacht, Patrick. Ik zal van jullie muziek dromen vannacht.
New Young Pony Club (Bravo, 2 nummers): Not my cup of tea.
Funeral for a Friend (Grolsch, half uur): De veramerikanisering slaat toe in de emopunk muziek. Frontman Matt Davies blijft de clichés roepen. En Spinal Tap's "This one goes to eleven" kan echt niet meer hoor. Qua muziek niet even origineel maar wel leuk voor even.
Loney, Dear (India, half uur): Erg tof! Ik ben fan geworden. Zeker als voorganger Patrick Watson nog even binnenkomt vallen.
Foo Fighters (Magneetbar, gehele luistersessie): Een optreden was het niet. We werden welkom geheten door Eric Corton en kregen een opgenomen boodschap te horen van de band. Waar sommige toch hadden gehoopt dat ze aanwezig zouden zijn. De cd werd opgezet en begon meteen goed met de single "The Pretender". Dit is een nieuwe Foo Fighters knaller. Maar voor de rest van de cd staat er niet veel bijzonders op. Ik had er veel meer van verwacht. Veel te veel doordachte teksten op het eerste gehoor. Niet meer die simpele tekstjes op aanduwende muziek. En de instrumentale track in het midden kan echt niet. Zelfs de kwaliteit klonk wel erg bagger. Aardige cd maar toch de slechtste van de Foo Fighters.
Whitest Boy Alive (Lima, twintig minuten). Door de niet ingeplande Foo Fighters luistersessie kwam ik iets te laat hier binnen. De cd beluister ik al een klein jaartje en is nog steeds een favoriet. Origineel en licht voetig. Aanstekelijke rockmuziek. Oye weet het nog steeds te doen.
Nine Inch Nails (Grolsch, twintig minuten): Heb een tijd gekeken maar kon het niet meer uithouden. Ze begonnen met een nieuwe soort sound die ik niet begreep. Later toch overgegaan naar de ouderwetse bezetting maar toen was ik al in gedachte naar de volgende band.
Aux Raus (X-Ray, gehele optreden): Fuck It! Dat schreeuwt deze muziek. Gelukkig duurde het optreden maar een half uur. Ik denk dat veel meer toch te eentonig word. Maar het half uurtje gingen de voetjes van de vloer. Het dak moest eraf en ging eraf.
Enter Shikari (India, gehele optreden): Onder de mom van de jeugd luistert ernaar dus ik wil het ervaren, ging ik hierheen. Ik wilde de hype meemaken. Ik snap het wel. Dit is de nieuwe punk. Nu dat de punkers oud worden, heeft de jeugd iets nieuws nodig. Deze combinatie van hardcore, punk en trance is het. En Enter Shikari brengt het. Ze werden bijna behandeld als grootheden. Voor mij wel een festivalband. Leuk om live te zien maar thuis ga ik het niet opzetten. Welke andere band kan de jeugd een human paramid laten maken of een Wall of Deathe bestellen. En niet meteen denken dat ze zelf veilig op het podium blijven. De drummer klimt voor de fun in het decor tot het dak en de zanger springt half het publiek in. 100% geven ze, ze krijgen er 200% voor terug!
Motorhead (Grolsch, twintig minuten): Even meepikken. Ze blijven goed. Gewoon rock & roll. U vraagt, wij leveren. Simpel!
Klaxons Biffy Clyro (India, enkele nummers): Ik had ze zo graag willen zien, maar kwamen door technische problemen een half uur later het podium op. De paar nummers die ik kon zien (wilde absoluut een goede plaats bij Tool), waren fantastisch. Hard maar goed!
Arcade Fire (Alpha, kwartier): Beste indieband van het moment. En wat een decord staat daar. Ik zeg er u tegen. Het klonk compleet!
Tool (Alpha, gehele optreden): De mythe houd stand. En Lowlands kreeg een verrassing. Ze speelden vandaag de jamsessie, die ze normaal enkel doen tijdens concerten (niet festivaloptredens). Maar de jamsessie neemt veel ruimte in beslag, de reden waarom ze het meestal doen tijdens de langere concerten. Nu eigenlijk iets te veel ruimte want er is maar weinig plaats voor de nummers. Daarnaast zit Maynard voor zijn begrippen vaak naast. We praten dus hier over een absoluut hoog niveau dus elke andere band zou er mee wegkomen. Maar Tool is perfectie en hier waren ze niet perfect. Maar een inperfecte Tool is nog steeds beter als een geweldig optreden van elke andere band.
Nog jammerlijk gemiste bands?
Jawel:
Vrijdag: Editors, Kasabian, Eagles of Death Metal, Damien Rice, Air Traffic, The good the bad and the queen en Basement Jaxx.
Zaterdag: Interpol
Zondag: The Shins, LCD Sound System, Groove Armada en Welle: Erdball
Maarja, je kan niet alles hebben
![]()
Conclusie: Dit was de meest toffe Lowlands ever. Drie dagen goede muziek over de hele dag door. De hoofdacts waren misschien niet de grootste maar ze waren wel allemaal goed. En dat is vaak meer waard dan een grote naam.