Nu heb ik eigenlijk best snel voor mezelf besloten dat als ik over een jaar of 2-3 nog geen leuke nieuwe man heb gevonden om kindjes mee te krijgen dat ik het 'alleen' wil gaan doen.Ik ben nu 32 en inmiddels weet ik zwanger worden voor mij niet iets is wat vanzelfsprekend is. (medische molen)
Ik heb er best wel goed over nagedacht en denk er ook nog goed over na.Het is een plan voor over een paar jaar dus niet iets wat ik nu zomaar even wil doen ...maar mijn kinderwens is dermate groot dat dit voor mij een serieuze optie voor de toekomst is.
Wie heeft ervaring hierin?Wat zjin de voor en tegens?Ben je egoistisch bezig als je zoiets als kinderen krijgen 'alleen' doet met behulp van een zaaddonor die tegenwoordig niet meer anoniem is?
Ik ben benieuwd naar ervaringen en meningen die iets bijdragen..
Van deze twee ziet eentje zijn vader nooit, de ander wel elke week, de jongen die zijn vader niet ziet, heeft daar wel af en toe problemen mee, maar vooral omdat zijn zusje wel haar vader ziet, dat kwetst hem soms.
Dat is niet helemaal wat jij bedoelt, maar de enige ervaring die ik hierin heb.
Wel een beetje een andere situatie dan de situatie die jij noemt, maar ik heb sowieso altijd al de voorkeur gegeven aan adoptie boven een biologisch kindje. Of het ooit zover komt dat ik daadwerkelijk alleen het kindje ga opvoeden e.d. weet ik niet. Maar ik wilde in ieder geval de procedure in, mede omdat alles zó enorm lang duurt en de wachttijden inmiddels ook nog eens gigantisch oplopen.
Ik vind het niet egoistisch om het alleen te doen, míts je vangnet groot genoeg is. Je moet zoiets niet doen als je eigen situatie al instabiel is. Aan de andere kant weet je ook bij een relatie nooit hoe het loopt.
Ik denk dat het verschil tussen een 'eigen' kindje of een adoptie kindje in dit geval niet zo heel groot is.Ik weet ook niet of het bij mij zover komt,ga er van uit dat ik toch wel weer een leuke vent weet te vinden
Maar ben gewoon benieuwd of er factoren zijn waar ik niet aangedacht heb die je tegen kan komen als je in zo'n situatie aangaat.Denk er liever nu ruim van te voren overna dan dat ik voor 'verrassingen' kom te staan.Als ik tegen die tijd zover ben om dit daadwerkelijk te gaan doen dat ga ik ook zeer zeker eerst een aantal orienterende gesprekken aan bij zo'n kliniek.
Op dit moment heb ik nog zoiets van "ach, die komt vast nog wel voorbij, ik zie het wel..", maar misschien dat ik er over een paar jaar ook (als ik dan nog de juiste vent niet ben tegengekomen) zo over denk.
Maar aan de andere kant lijkt het me wel heel zwaar om een kind alleen op te voeden en dan komt het financiële plaatje er ook nog bij.
En een groot vangnet is inderdaad wel nodig, denk ik!
Ik herken je enorme verlangen. Dat heb ik ook gehad. En ook bij mij zat de kans erin dat ik niet zo makkelijk zwanger zou raken. En ik werd maar 'ouder en ouder'. Ik had (heb!) wel een geliefde, maar hij was niet duidelijk over het vervullen van mijn kinderwens. Hij wist het allemaal niet. Uiteindelijk heb ik besloten dat ik hoe dan ook wilde proberen een kind te krijgen. Als mijn lief het niet wilde, dan had ik de relatie verbroken (dat is een heel proces geweest in samenspraak met hem hoor, niet zo kort door de bocht als ik het nu omschrijf). Ik was dan van plan geweest een homostel te zoeken en met hen proberen een kind te krijgen. We zouden dan co-ouders worden.
Heel gelukkig is het niet zo ver hoeven komen. Mijn lief heeft wél voor het ouderschap gekozen en is nu superblij met het vader-zijn. Buiten het feit dat ik erg blij ben dat we er samen uit zijn gekomen, ben ik ook blij dat ik het niet alleen hoef te doen. Want ondanks het feit dat we een erg makkelijke zoon hebben, lijkt het me enorm zwaar als je er alleen voor staat.
Succes, ik ben benieuwd hoe het je zal vergaan.
En Yoni, wat bijzonder!
Ik weet zeker dat zij een geweldige moeder is voor haar kinderen. Ik vind er niks egoistisch aan. Je wilt graag kinderen, als jij denkt dat je het kunt bolwerken alleen moet je er voor gaan
ik wens je heel veel succes en geluk!
Maar vooral een website die hierover gaat en waar je vast wat aan hebt www.bam-mam.nl
Ik duim voor je dat je 'gewoon' binnenkort iemand tegen het lijf loopt waar je oud mee wil worden en kindjes gaat krijgen. Maar mocht dat onverhoopt niet gebeuren, dan vind ik het niet egoistisch om er voor te gaan in je eentje.
Ik ben zelf 31, single en heb een grote kinderwens...Ik hoop ook binnenkort iemand tegen het lijf te lopen, maar het spookt ook al een tijdje door mijn hoofd wat ik zou doen als dit niet gebeurt...Kies ik er dan voor om alleen een kind te gaan opvoedenen hoe? Anonieme donor? Bekende?
Heel moeilijk allemaal! De vraag of het egoistisch is, is mij ook al een aantal keren door het hoofd geschoten...En hoe ga je dat dan praktisch doen in je eentje....opvang, financieel, vangnet...
Maar goed...we blijven gewoon hopen binnenkort iemand tegen het lijf te lopen...
het lijkt me leuker en ms ook wel 'beter' (voor het kind, zie reactie moonah) als er een betrokken vader (niet noodzakelijkerwijs in 1 huis met jou
) in het spel is, maar ook alleen kun je volgens mij liefde voor minstens 2 geven, hoor en je kind een prachtleven bieden , ook als je het financieel wat minder breed hebt evt. Ik heb het ook niet over mijn kinderwens gehad, was al bezig om mijn leven anders in te richten.
Hij bleek niet gesteriliseerd, en we hebben twee prachtkinderen nu.
Hij vertelde later wel dat ie het opvallend vond dat ik niet over een kinderwens was begonnen (immers, na jaren weer op de markt kom je toch ook heel veel vrouwen tegen die een potentiele vader zoeken, zeker in onze leeftijdscategorie).
Ik ben achteraf blij dat het zo gelopen is, ik had het uiteindelijk ook niet aangedurfd in mijn eentje, denk ik, maar dat is voor iedereen anders. Het idee van het alleen te doen was voor mij wel genoeg om niet teveel druk op de ketel te zetten.
. Dubbelpost dus Gelukkig kwam ik stinkie tegen en hoefde ik die keuze niet echt te maken.
Ik heb er destijds wel al een topic over geopend. Rewimo heeft daar ook een hoop in geschreven, die was volgens mij ook al een flink eind die richting in geslagen voor ze Qltel tegenkwam: Bewust alleenstaand ouderschap
Met vrienden en collegas heb ik het er ook al een beetje over gehad en krijg eigenlijk wel overal een beetje dezelfde reactie.Doet me goed.
BE bedankt voor de link... ik zal hem es ff uit gaan pluizen
Ik kan me zo voorstellen dat het toch anders is als je het van het begin af aan, en dan ook nog eens bewust gekozen, alleen doet.
Ja, je moet meer regelen, je hebt geen uitlaatklep bij de hand, niemand tegen wie je kan zeggen "doe jij het nu even, ik ben kapot ...." maar voor de rest zie ik het absoluut niet als zwaarder alleen, eerder omgekeerd dus, een partner in huis vraagt tenslotte ook heel wat energie
En over het algemeen volgens mij, komt toch het aanzienlijkste deel vd zorg bij de moeder terecht, ook als beide werken.
Gisteren bij vrienden weer een sterk staaltje 'hoe ondermijn je elkaars ouderschap' gezien, daar heb je in je uppie geen last van, iemand die je overruled.
quote:helemaal waar, althans in mijn gevalOp maandag 28 mei 2007 15:12 schreef milagro het volgende:
En over het algemeen volgens mij, komt toch het aanzienlijkste deel vd zorg bij de moeder terecht, ook als beide werken.
Doordeweeks verzorg ik de kinderen (als werkende moeder). Ik breng ze waar ze moeten zijn, haal ze op en regel alles wat er gedurende de week geregeld moet worden. Dit omdat mijn echtgenoot in diensten werkt en op de onmogelijkste tijden werkt...
Wat me wel moeilijk lijkt om er alleen voor te staan als je kind wat mankeert, als er iets is, als hij/zij met iets zit (op school, ofzo). Ik bespreek nu alles met m'n partner en ik hoef nooit in m'n eentje iets te beslissen.
Een vriendin van me voedt haar dochter al sinds haar geboorte alleen op en zij vindt het eigenlijk wel best zo. Juist het alleen beslissen vindt ze prettig. Geen gedoe en geen meningsverschillen over de opvoeding.
wij hadden destijds overigens nauwelijks meningsverschillen over de opvoeding, al werden we uiteraard door de kinderen weleens tegen elkaar uitgespeeld
but to no avail
maar goed, als je het van begin af aan besloten hebt , het echt alleen te doen, dus geen betrokken vader op de achtergrond, dan stel je je daar natuurlijk sowieso al op in, en weet je ook niet beter, je hebt geen vergelijk immers.
de momenten dat je het "even niet meer ziet zitten" "het echt niet meer trekt" "de muren komen op me af" "waarom blijft hij nou huilen, ik kan er niet meer tegen, ik ben op gewoon" die hebben moeders met een man in huis net zo goed, hoor , dat zie je hier in OUD wel.... en dan is er toch ook de steun van de vader, en toch zijn ze op
dat hoort erbij, alleen of met zijn 2-en, man of vrouw, werkend of niet, soms is het gewoon even allemaal te veel.
Ik ben sinds 9 maanden de alleenstaande mama van een werkelijk waar prachtige dochter.
De zwangerschap heb ik helemaal alleen doorstaan, bij de bevalling waren mijn allerbeste vrienden en peetouders van mijn dochter.
Ik geniet met volle teugen van mijn dochter en taal niet meer naar een partner. Ik heb extra steun van het kinderdagverblijf.
De vader van mijn dochter was mijn beste vriend voor de afgelopen 18 jaar. Helaas is dit een was geworden. Hij wil zijn dochter niet zien, wil er niets meer te maken hebben. Heeft haar niet eens erkend.
Ondertussen heb ik besloten dat ik het heel goed zonder partner kan, en dat ik nog wel een broertje of zusje voor mijn dochter wil. Een donor heb ik al wel gevonden, ik wil alleen nog wel even wachten tot mijn dochter een jaartje ouder is en ze alles beter begrijpt.
Misschien dat ik in die tussentijd nog wel iemand tegenkom, maar tot die tijd is dit mijn plan van aanpak.
quote:Met het verschil dat op zo'n moment de vader wat meer aandacht aan het kind kan geven, waardoor je als moeder weer wat op adem kan komen.Op maandag 28 mei 2007 15:47 schreef milagro het volgende:
de momenten dat je het "even niet meer ziet zitten" "het echt niet meer trekt" "de muren komen op me af" "waarom blijft hij nou huilen, ik kan er niet meer tegen, ik ben op gewoon" die hebben moeders met een man in huis net zo goed, hoor , dat zie je hier in OUD wel.... en dan is er toch ook de steun van de vader, en toch zijn ze op
quote:jep, vooral als de vader op dat moment op zijn werk zit, en jij er om 10.00 al doorheenOp maandag 28 mei 2007 16:59 schreef Grijs het volgende:
[..]
Met het verschil dat op zo'n moment de vader wat meer aandacht aan het kind kan geven, waardoor je als moeder weer wat op adem kan komen.
niet iedere papa kan of wil dan zijn werk laten voor wat het is en naar huis komen.
lijkt me dat vrijwel iedereen, dus ook een alleenstaande moeder, wel af en toe op iemand kan terugvallen, je eigen moeder, je zus, je vriendin, een buuv, je beste vriend... meestal enkel een kwestie van durven toegeven dat je het even niet trekt.
alle bezwaren die je kan verzinnen als alleenstaande moeder in spé, die schieten ook door je hoofd als "tweestaande" moeder in spé.... van te voren is alles eng, denk je 'kan ik dit wel. wil ik dit eigenlijk wel, omg nu kan ik niet meer terug, help, dit kind is nu mijn verantwoordelijkheid, wat nu als dit en wat nu als dat?"
puntje bij paaltje loopt het meestal toch allemaal wel los, je kan meer dan je denkt, en er valt meer te overbruggen dan je denkt.
Maar misschien probeer ik hier mijn eigen straatje schoon mee te vegen.
Ik wil dolgraag moeder worden. En ik weet dondersgoed het verschil tussen van iemand een kindje krijgen en met iemand een kindje krijgen. Ik ben 28 en mijn eierstokken rammelen als een idioot. IK wil een kindje. Ik wil geen vent. Ik wil geen gezin. Ik wil geen relatie en ik wil niks samen. IK wil alleen een kindje.
Ik ben hopeloos met mannen. Een fiasco in relaties. Maar een ster met kinderen.
Ik wil niets overleggen. Ik wil mezelf blijven. Ik wil geen consessies doen. Ik wil niets hoeven vragen. Ik wil niet een helft van een beslissingsbevoegdheid worden. Ik wil geen 2-onder-1-kap in Almere en ik wil geen C1000 bonuspas. En ik wil dolgraag een kindje.
Egoistisch? Misschien wel... Het draait immers om wat ik wil.
Maar gunst. Als een stelletje een kindje wil dan draait het toch ook om wat zij willen?
quote:Op dinsdag 29 mei 2007 02:09 schreef Anosmie het volgende:
[...]
Egoistisch? Misschien wel... Het draait immers om wat ik wil.
Maar gunst. Als een stelletje een kindje wil dan draait het toch ook om wat zij willen?
En geen mens die dat egoistisch vindt, en geen mens die zich af vraagt of ze het wel zullen redden, terwijl er toch bij sommige mensen best grond voor twijfel is...
quote:Vind ik ook hoor. Egoisme hoeft niet per definitie een slecht iets te zijn. Is het slecht om in je eentje een heel erg gewenst kindje op de wereld te zetten? Ik denk van niet.Op dinsdag 29 mei 2007 08:51 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
En geen mens die dat egoistisch vindt, en geen mens die zich af vraagt of ze het wel zullen redden, terwijl er toch bij sommige mensen best grond voor twijfel is...
Hier trouwens het levende bewijs dat je, wanneer je als stel een kindje krijgt, nooit de garantie hebt dat je het ook samen blijft doen. Vooral omdat ik weet hoe lastig het met z'n tweetjes kan zijn om een kind op te voeden is het gevoel over de toekomst heel dubbel. Aan de ene kant lijkt het me heerlijk om niet continu samen beslissingen te hoeven nemen en aan de andere kant lijkt het me loodzwaar en zie ik er best tegenop. Tegelijkertijd hou ik in mijn achterhoofd dat er zoveel mensen zijn die het in hun eentje doen, dat ik dat ook best moet kunnen.
quote:ik wel, hoor, een kinderwens is per definitie een egoistische wens, in je eentje of met zijn 2-en maakt niet uit dus.Op dinsdag 29 mei 2007 08:51 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
En geen mens die dat egoistisch vindt, en geen mens die zich af vraagt of ze het wel zullen redden, terwijl er toch bij sommige mensen best grond voor twijfel is...
degene die menen een kind het leven willen te schenken, dat zijn rare zweverige macrameënde theemutsen of die menen de wereld hun kind te moeten gunnen, akelig zelfingenomen
Je moet ze de kost geven die daar wel wat over te zeggen hebben.
quote:true, idd.Op dinsdag 29 mei 2007 10:23 schreef Brighteyes het volgende:
Nou ja, ik bedoel meer dat er weinig mensen zullen zijn die daar kritische vragen bij stellen, terwijl dat dus bij een 1-ouder keuze wel zo is.
Je moet ze de kost geven die daar wel wat over te zeggen hebben.
dat heb je ook als je eerst samen was, maar besluit het alleen te gaan doen, krijg je ook allerhande shit over je heen , over je prioriteiten verkeerd hebben liggen en zo, beter een kutrelatie dan geen, want pa en ma onder 1 dak is per definitie het beste voor een kind en dat soort kolder.
mensen gaan altijd uit van de meest ideale situatie, maar die meest ideale situatie tref je dus nergens aan.
quote:Je realiseert je hopelijk wel dat je kindje maar eventjes een kindje is en daarna een man (of vrouw)?Op dinsdag 29 mei 2007 02:09 schreef Anosmie het volgende:
Ik ben hopeloos met mannen. Een fiasco in relaties. Maar een ster met kinderen.
Ik wil niets overleggen. Ik wil mezelf blijven. Ik wil geen consessies doen. Ik wil niets hoeven vragen. Ik wil niet een helft van een beslissingsbevoegdheid worden. Ik wil geen 2-onder-1-kap in Almere en ik wil geen C1000 bonuspas. En ik wil dolgraag een kindje.
quote:Ik ben zo brutaal om even voor mijn zus te praten, maar geloof me dat realiseert ze zich echt welOp dinsdag 29 mei 2007 14:25 schreef Grijs het volgende:
[..]
Je realiseert je hopelijk wel dat je kindje maar eventjes een kindje is en daarna een man (of vrouw)?
Dat maakt de kinderwens niet minder, was bij mij ook niet zo. Zusje het is vast iets genetisch, die enorme drang om moeder te worden. Ik ben er van overtuigd dat jij het ook gaat meemaken en op welke manier dat zien we dan wel weer
niet allen door wat die ouders direkt hun kind vertellen, maar wat veel ouders ook soms vergeten is dat hn onderling gedrag, namelijk hoe de vader en moeder (of soms andere 'rollen') ten opzichte van elkaar met elkaar omgaan, een grote rol speelt in de 'opvoeding'.
Kinderen nemen ook sterk dat rollenspel van de ouders waar en hoe zij met elkaar omgaan heeft ook een zeer grote invloed (juist vanuit dat punt is het ook enorm schadelijk als de ouders lange tijd in een conflictueuze en ruzieachtige relatie tov elkaar zitten en jegens elkaar weinig affiniteit tonen).
Overigens vind ik het onzin om het te hebben over 'egoisme' als het gaat om de vraag of iemand wel of geen kinderen wil hebben... dfie kinderen zijn op het moment dat je daarover nadenkt niet geboren en dus _kun_ je ook helemaal geen rekening ermee houden, dus is het onzin om met hun belangen om te gaan.
Wel is het volgens mij een vraag die je je juist uit eigenbelang moet stellen, de manier waarop het in de beginpost gesteld is komt me nogal overdreven 'dingend' over, alsof er kinderen geworpen _moeten_ worden om je leven te vervullen...
Op een moment dat je jezelf zo onder druk zet: op je 32e het er al over hebben dat je jezelf een tijdslimiet gaat stellen, dat is volgens mij verschrikkelijk voorbarig.
Dat legt juist een extra onnodige 'druk' op die eerder contra-productief zal werken, alleen al wat betreft het vinden van een relatie; het lijkt me zinniger als je dat doet zonder de direkte 'eis' een man te vinden waarmee je ook kinderen gaat krijgen, maar je je eerst concentreert op het vinden vane en persoon waarmee je zélf gewoon je prettig voelt.
wat dat betreft mis ik juist eerder het 'ego-centrisme' in de openingspost ... nl. dat mensen in eerste zin hun pure 'eigen' belangen zekerstellen en beschermen, volgens mij zijn dat ook mensen die daardoor ook beter zijn voor hun sociale omgeving, juist omdat ze ervoor zorgen ook zélf hun geluk te vinden en dat niet te laten afhangen van een ander.
Dat is niet slecht, maar juist een erg goede eigenschap, die je moet koesteren als je gelukkig wilt zijn.
Over het stuk van de omgang tussen de ouders, voorbeeldfunctie etc. etc.
Ik had destijds heel sterk het gevoel 'die partner kan altijd nog komen, maar er komt een moment dat kinderen krijgen niet meer gaat'. Ik was er niet vanuit gegaan dat ik altijd alleen zou blijven met het kindje en dat hoeft in het geval van de TS natuurlijk ook niet zo te zijn.
En over het 'overdreven dringend' zijn, ja, zo sterk kan dat gevoel nou eenmaal zijn. In de ogen van anderen overdreven en vreemd, maar daar is echt geen rem op te zetten en het wordt alleen maar erger en versterkt door dit soort dingen (het niet hebben van een partner en het gevoel dat er tijdsdruk is).
Dat is niet uit te leggen, en mss ook wel niet te begrijpen, alleen te herkennen voor anderen die het ook hebben.
Mij gaf het trouwens destijds heel veel rust, dat ik zei 'als ik over 5 jaar nog geen vent gevonden heb om het me samen te doen ga ik het alleen doen'. Het haalde bij mij de jacht van 'ik moet, ik moet, ik moet' er vanaf.
quote:Je weet dat vrouwen niet oneindig kinderen kunnen baren?Daarbij zijn er bij nog een aantal medische factoren aanwezig die het te lang wachten ermee het niet makkelijker maakt..Verder zet ik mezelf absoluut niet onder druk..Het is een wens,maar wel een grote wens!!Op dinsdag 29 mei 2007 14:54 schreef RM-rf het volgende:
Wel is het volgens mij een vraag die je je juist uit eigenbelang moet stellen, de manier waarop het in de beginpost gesteld is komt me nogal overdreven 'dingend' over, alsof er kinderen geworpen _moeten_ worden om je leven te vervullen...
Op een moment dat je jezelf zo onder druk zet: op je 32e het er al over hebben dat je jezelf een tijdslimiet gaat stellen, dat is volgens mij verschrikkelijk voorbarig.
quote:Tuurlijk zoek ik een persoon waar ik me prettig mee voel,maar als hij geen kinderen wil,dan heeft de relatie bijna geen kans van slagen wat mij betreft.Mijn laatste partner was 3 jaar jonger als ik en heb toen al snel duidelijk gemaakt dat ik kinderen wilde en daar niet te lang mee wou wachten.Heeft hij nooit problemen meegehad.Dat legt juist een extra onnodige 'druk' op die eerder contra-productief zal werken, alleen al wat betreft het vinden van een relatie; het lijkt me zinniger als je dat doet zonder de direkte 'eis' een man te vinden waarmee je ook kinderen gaat krijgen, maar je je eerst concentreert op het vinden vane en persoon waarmee je zélf gewoon je prettig voelt.
quote:Ik ben heel goed voor mijn sociale omgeving.Het is niet aan jou om dat oordeel zo over mij te stellen.Ik zorg zelf voor mijn eigen leven en geluk..en laat dat echt niet afhangen van een ander.wat dat betreft mis ik juist eerder het 'ego-centrisme' in de openingspost ... nl. dat mensen in eerste zin hun pure 'eigen' belangen zekerstellen en beschermen, volgens mij zijn dat ook mensen die daardoor ook beter zijn voor hun sociale omgeving, juist omdat ze ervoor zorgen ook zélf hun geluk te vinden en dat niet te laten afhangen van een ander.
Dat is niet slecht, maar juist een erg goede eigenschap, die je moet koesteren als je gelukkig wilt zijn.
Voor de rest was ik op zoek naar ervaringen en meningen die ergens aan bij dragen over het alleenstaand ouderschap...en niet over hoe het vinden van een man en dat ik alleen maar druk bij mezelf zou leggen...Ik heb het idee dat je niet weet waar je het over hebt.
quote:Precies,jij snapt het BE!!Op dinsdag 29 mei 2007 15:00 schreef Brighteyes het volgende:
RM-rf,
Over het stuk van de omgang tussen de ouders, voorbeeldfunctie etc. etc.
Ik had destijds heel sterk het gevoel 'die partner kan altijd nog komen, maar er komt een moment dat kinderen krijgen niet meer gaat'. Ik was er niet vanuit gegaan dat ik altijd alleen zou blijven met het kindje en dat hoeft in het geval van de TS natuurlijk ook niet zo te zijn.
quote:Het is absoluut niet overdreven dringend,Als het overdreven dringend zou zijn dan had ik nu al in die kliniek gezeten.Maar ik weet wel zeker dat ik een kindje wil..liefst met man..zoniet..dan zonderEn over het 'overdreven dringend' zijn, ja, zo sterk kan dat gevoel nou eenmaal zijn. In de ogen van anderen overdreven en vreemd, maar daar is echt geen rem op te zetten en het wordt alleen maar erger en versterkt door dit soort dingen (het niet hebben van een partner en het gevoel dat er tijdsdruk is).
Dat is niet uit te leggen, en mss ook wel niet te begrijpen, alleen te herkennen voor anderen die het ook hebben.
quote:Mij gaf het trouwens destijds heel veel rust, dat ik zei 'als ik over 5 jaar nog geen vent gevonden heb om het me samen te doen ga ik het alleen doen'. Het haalde bij mij de jacht van 'ik moet, ik moet, ik moet' er vanaf.
quote:Ik heb er geen ervaringen mee op het persoonlijk vlak maar wel in de familiesfeer meegemaakt. Ik kan je dus op dat niveau alleen maar veel sterkte toewensen en hopen dat het voor je allemaal lukt.Op zondag 27 mei 2007 17:45 schreef Suzziieee het volgende:
< alleenstaand verhaal >
Ik ben benieuwd naar ervaringen en meningen die iets bijdragen..
quote:Ik heb er in eerste instantie niet voor gekozen om alleenstaande moeder te worden, maar nu ik het ben (vader ging er vandoor na 2 maanden zwangerschap) zie ik er alle voordeel in.Op dinsdag 29 mei 2007 02:09 schreef Anosmie het volgende:
Ik ben hopeloos met mannen. Een fiasco in relaties. Maar een ster met kinderen.
Ik wil niets overleggen. Ik wil mezelf blijven. Ik wil geen consessies doen. Ik wil niets hoeven vragen. Ik wil niet een helft van een beslissingsbevoegdheid worden. Ik wil geen 2-onder-1-kap in Almere en ik wil geen C1000 bonuspas. En ik wil dolgraag een kindje.
En die voordelen zijn:
- alle beslissingen zelf kunnen nemen
- kind geheel naar eigen inzicht op kunnen voeden
- aandacht geheel voor m'n dochter
- geen ruzie over de opvoeding
enz. enz. enz.
En dan heb ik het nog niet eens over kinderen met gescheiden ouders... Zo'n vent die zich op de achtergrond toch stiekem nog wel wil bemoeien met alles wat er in jouw huis gebeurt.
Plus wat er al meerdere keren gezegd is: met een man in huis komt nog het allergrootste gedeelte van de opvoeding (en het huishouden) op de schouders van de moeder terecht.
Ik krijg vaak complimenten dat mensen het zo knap vinden dat ik zo jong mijn kind in mijn eentje opvoed, maar ik vind dat overdreven. Als je er gewoon voor gaat, dan komt het allemaal vanzelf op z'n pootjes terecht.
quote:Hallo, zegOp woensdag 30 mei 2007 18:23 schreef mirannie het volgende:
[..]
En dan heb ik het nog niet eens over kinderen met gescheiden ouders... Zo'n vent die zich op de achtergrond toch stiekem nog wel wil bemoeien met alles wat er in jouw huis gebeurt.
"Zo'n vent" is de vader van je kinderen, hoor.
Je kent ms de term Papa? Nou, dat is dus zo'n vent.
En zo'n vent houdt van zijn kinderen, en zijn kinderen zijn gek op hem.
Dus een beetje dimmen, dame
Dus je bent als man gescheiden van de moeder en dan heb je ineens niks meer te vertellen over je kinderen omdat ze niet meer in hetzelfde huis wonen
hoewel dit helaas wel gebeurt, maar goed, andere discussie
Ik zou het hem en mijn kinderen niet willen aandoen om ze geen contact meer met elkaar te laten hebben, het is een ander verhaal als er nooit een vader in beeld is geweest.
quote:Dit had ik van jou kunnen verwachten, jij gaat tegen mij altijd in de aanval, maar dat geeft niet hoor.Op woensdag 30 mei 2007 18:57 schreef milagro het volgende:
[..]
Hallo, zeg
"Zo'n vent" is de vader van je kinderen, hoor.
Je kent ms de term Papa? Nou, dat is dus zo'n vent.
En zo'n vent houdt van zijn kinderen, en zijn kinderen zijn gek op hem.
Dus een beetje dimmen, dame
Ja, de term papa ken ik, ik heb er namelijk zelf ook 1. En ja, ik weet dus uit ervaring wat voor stress het bij tijd en wijle oplevert als kind van gescheiden ouders.
Daarbij heb ik nog een aantal vriendinnen en collega's die niks anders dan stress hebben van hun ex, die tevens de vader van hun kinderen is. Ken maar bar weinig gevallen waar het makkelijk en relaxt gaat.
quote:Maar in 9 van de 10 gevallen wil de vader zich niet alleen bemoeien met de kinderen, maar ook met al het andere gebeuren in huis.Op woensdag 30 mei 2007 19:10 schreef JamesBrowny het volgende:
Dat slaat idd nergens op, natuurlijk "bemoeit " de vader zich nog met zijn kinderen, die houden van hem, hij houdt van hen.
Ik zou het hem en mijn kinderen niet willen aandoen om ze geen contact meer met elkaar te laten hebben, het is een ander verhaal als er nooit een vader in beeld is geweest.
quote:Misschien ligt dat wel bij de dames zelf?Op woensdag 30 mei 2007 19:19 schreef mirannie het volgende:
Daarbij heb ik nog een aantal vriendinnen en collega's die niks anders dan stress hebben van hun ex, die tevens de vader van hun kinderen is. Ken maar bar weinig gevallen waar het makkelijk en relaxt gaat.
In ieder geval niet bij de kinderen en hun relatie naar papa, lijkt me....
Hoe machtig interessant deze discussie ook is wil vragen of jullie hem naar elders willen verplaatsen, het heeft niets te maken met de OP van het topic.
Hier verder over dat onderwerp: Aan alle gescheiden ouders
quote:Met hoe de kinderen opgroeien ja.Op woensdag 30 mei 2007 19:21 schreef mirannie het volgende:
[..]
Maar in 9 van de 10 gevallen wil de vader zich niet alleen bemoeien met de kinderen, maar ook met al het andere gebeuren in huis.
Als ik zou weten dat vader niet goed was voor de kinderen(dat ze de hele dag snoep eten en niets gezonds, ik zeg maar effe wat)zou ik ook proberen dat te veranderen.
Vaders willen, net als moeders, het beste voor hun kinderen.
quote:ach jeetje.Op woensdag 30 mei 2007 19:19 schreef mirannie het volgende:
[..]
Dit had ik van jou kunnen verwachten, jij gaat tegen mij altijd in de aanval, maar dat geeft niet hoor.
nou, ik moet je teleurstellen, ik kijk niet naar wie het post, maar wat er gepost wordt.
en ik vond dat "zo'n vent" heel naar overkomen.
quote:ms ligt dat wel aan die vriendinnen van je, hè, je kent het verhaal alleen van hun kant namelijk, dus totaal geen norm.Ja, de term papa ken ik, ik heb er namelijk zelf ook 1. En ja, ik weet dus uit ervaring wat voor stress het bij tijd en wijle oplevert als kind van gescheiden ouders.
Daarbij heb ik nog een aantal vriendinnen en collega's die niks anders dan stress hebben van hun ex, die tevens de vader van hun kinderen is. Ken maar bar weinig gevallen waar het makkelijk en relaxt gaat.
ik ken evenzoveel gevallen waar het prima gaat.
een vader heeft alle recht zich met bepaalde essentiele zaken te bemoeien, ook al woont hij niet meer onder 1 dak met zijn kinderen.
als je uit rancune je kont tegen de krib gooit en iedere gemeende interesse en bezorgheid uitlegt als irritante bemoeienis met "jouw leven" ja, dan raak je gestressed.
het is niet enkel jouw leven, maar ook dat van de kinderen, en dat is nu eenmaal de consequentie van uit elkaar gaan als je kinderen hebt.
zou hij de kinderen toegewezen krijgen, zou je die bemoeienis ws net zo goed willen hebben, en zou je ms ook begrijpen waarom "zo'n vent" dat doet.
het is heel angstig, verdrietig en frustrerend om ineens geen deel uit te maken meer van het dagelijks leven van je eigen kind, je mist van alles, en daaruit kan een dergelijke "bemoeienis" door ontstaan.
een beetje empathievolle ex ziet dat in, en speelt er op in.
als je iemand tegemoet komt , zelf, dan geef je de ander het gevoel dat hij er nog steeds toe doet als vader, en zal de neiging om zich ook met triviale zaken te bemoeien vanzelf afnemen.
Ik heb met mezelf de afspraak gemaakt dat op het moment dat ik het gerammel der eierstokken niet meer de baas kan ik er gewoon voor ga. Of er dan wel of niet iemand in m'n leven is zien we dan wel weer. Ik heb een groot vangnet, kan het mezelf veroorloven en heb genoeg liefde te geven. Sowieso is alles beter dan met de eerste de beste vent in zee te gaan omdat de tijd bijna 'op' is...
Ben nu 31 en verwacht binnen een paar jaar wel zover te zijn dat ik niet meer uit wil stellen...
Zij heeft een halfzus, hun moeder had vroeger een man waarvan ze een dochter kreeg. Deze relatie liep stuk en zij bleef alleen over met haar dochter. Zij had zo'n kinderwens en wou nog een kindje, ze heeft toen gekozen voor een zaaddonor en nu heeft ze nog een dochter. Zij is nu 2 jaar, en 4 á 5 dagen bij ons op het kdv.
Ze trekt het wel, maar af en toe merk je echt dat ze onwijs moe is en dat het haar teveel wordt.
Dit is een typisch voorbeeld dat de moeder het erg druk heeft met haar 2 dochters en hard werkt voor het geld.
Nou is dit voor ieder op zich verschillend, maar dit is mijn ervaring.
quote:Bij mij is het precies zo Flugeltje!Op zondag 24 juni 2007 12:57 schreef flugeltje het volgende:
Hier nog eentje, ik heb een kinderwens, maar geen kerel om die wens mee te vervullen. Ik weiger om zo'n vrouw te worden waarvan je de tijdsklok aan de andere kant van de kroeg hoort tikken...
Ik heb met mezelf de afspraak gemaakt dat op het moment dat ik het gerammel der eierstokken niet meer de baas kan ik er gewoon voor ga. Of er dan wel of niet iemand in m'n leven is zien we dan wel weer. Ik heb een groot vangnet, kan het mezelf veroorloven en heb genoeg liefde te geven. Sowieso is alles beter dan met de eerste de beste vent in zee te gaan omdat de tijd bijna 'op' is...
Ben nu 31 en verwacht binnen een paar jaar wel zover te zijn dat ik niet meer uit wil stellen...
Sinds ik heb besloten om he 'alleen' te gaan doen over een paar jaar als ik nog geen leuke nieuwe man heb is er een behoorlijke last van me afgevallen en ben er niet meer zoveel mee bezig.
Ik zie wel wat de toekomst brengt,ik hoop dat ik een leuke vent tegen kom met wie ik deze stap kan gaan wagen en zo niet...dan alleen
Mijn mening: ik zal het niemand adviseren alleen een kind te krijgen.
Maar... als ik voor dezelfde keuze stond zou ik, wetend wat ik nu weet, weer dezelfde keuze maken (ook als het om een 2de zou gaan die ik dan alleen zou moeten opvoeden).
Als je dat via de reguliere wegen doet en de donor is bekend, onderzocht enz kan het kind later altijd contact zoeken met de natuurlijke vader. Dat recht mag je mijn inziens een kind niet ontnemen.
Voor en nadelen zullen er altijd blijven. Maar het gaat erom dat jij gelukkig bent, en als je dat als moeder bent, dan draag je dat wel over aan je kinderen.
quote:Volgens de nieuwe donorwet is de 'anonieme' donor ook niet meer anoniem. Een kind heeft altijd de optie om later contact met de donor te zoeken. Op zich is dat wel een goede zaak vind ik. Je hoeft er als kind dan misschien geen band mee op te bouwen, maar ik kan mezelf voorstellen dat je op z'n minst benieuwd bent naar je voorgeschiedenis...Op maandag 25 juni 2007 16:39 schreef marlieske het volgende:
Als je dat via de reguliere wegen doet en de donor is bekend, onderzocht enz kan het kind later altijd contact zoeken met de natuurlijke vader. Dat recht mag je mijn inziens een kind niet ontnemen.
quote:Op maandag 27 juli 2009 21:26 schreef Brunoh het volgende:
Hoi,
Bewust-alleenstaand-moederschap... Wat vinden jullie ervan? Zou je het zelf overwegen? Kennen jullie BAM-mama's? En komt een kind iets noodzakelijks tekort wanneer het alleen door een moeder word grootgebracht en zijn/haar vader 'onbekend' is? Etc. Etc. Whatever, vertel!
Ik ben zelf moeder van een 8 maanden oude zoon. Mijn ex bedroog mij al eens tijdens de zwangerschap, ging een weekend voor de bevalling een lang weekend stappen aan de andere kant van het land (terwijl ik een zwangerschapsvergiftiging had, en ieder moment van de dag weer opgenomen kon worden), was in tussentijd voortdurend op zoek naar aandacht & seksuele contacten, en ging een maand na de geboorte opnieuw in zijn eentje een weekend op stap waar hij wederom vreemd ging. Einde relatie.
Inmiddels is het ruim 7 maanden na dato, en geniet ik volop van de aanwezigheid van mijn zoon & het ONbewust alleenstaand moederschap. Ik heb totaal geen behoefte aan een relatie op dit moment, en heb eigenlijk het vermoeden dat ik dit over twee ook nog niet zal hebben. Het is even welletjes geweest.
En dan komt er een twistpunt, want ergens hunker ik wel heel erg naar een brusje voor mijn zoontje.
Ik ben jong en hoef in principe echt geen haast te maken, toch denk ik de laatste tijd steeds vaker na over het traject van een BAM-mam... In principe kan ik nog een kindje alles bieden; Ik hoef de eindjes niet aan elkaar te knopen, heb mijn leven goed op de rails, veel liefde, goede toekomstperspectieven.... Alles behalve een vader in dat geval.
Gevoelsmatig ontneem ik mijn kind daarmee een belangrijk iets.. Ondanks dat ik zelf alleen door mijn moeder ben groot gebracht, vind ik het wel erg fijn nu weer contact te hebben met mijn vader. En ondanks dat mijn zoon min of meer zonder vader opgroeit, en t.n.t. nog niets mist... Is de keus om zwanger te raken van een spermadonor, en mijn (toekomstig) kind bewust zijn/haar vader ontnemen, iets wat ik eigenlijk als heel egoistisch/ongewoon ervaar. Anderzijds zou een grote wens daar wel mee in vervulling gaan, maar ik betwijfel of ik het zou kunnen.
Geen topic om zieltjes te winnen, gewoon een topic om in alle eerlijkheid jullie ervaringen rondom het BAM-mam-gebeuren te delen. Ben namelijk erg benieuwd hoe jullie er tegenover staan
quote:
Interessant topic.
Mijn mening: De meest ideale situatie is natuurlijk een moeder en een vader, maar alleen een moeder lijkt me veel idealer dan een vader die bijvoorbeeld slaat of het kind (of de moeder) op een andere wijze mishandelt.
Ik denk dat een kind heel gelukkig kan opgroeien bij een alleenstaande ouder, mits er wel andere rollenmodellen van het andere geslacht aanwezig zijn (een oom, opa of wat dan ook).
quote:
Eens met Vivi. En ik vind ook dat een kind de mogelijkheid moet hebben zijn/haar biovader te leren 'kennen'.
Ik ben heel erg tegen anonieme donoren.
quote:
Oh ja, vergeten. Ik ben ook zwaar tegen anonieme donoren, schrijnende verhalen levert dat vaak op als zo'n kind volwassen is.
Ergens heb ik dat idee ook wel. Mijn beste vriend zorgt ook regelmatig voor mijn zoontje, en doet echt de 'papa' dingen met hem.. In de lucht gooien, stoeien, lol trappen.. En zegt nu al regelmatig: "Dan neem ik je mee naar de voetbal, of naar een weekendje ardennen voor echte stoere mannen dingen" en dat vind ik ook belangrijk. Volgens mij is onlangs nog uit wetenschappelijk onderzoek gebleken dat kinderen met een vaderfiguur in hun leven veel zelfverzekerder zijn, en dat vaders essentieel zijn voor het leren maken van keuzes e.d.
Als ik er al ooit voor zou gaan, zou een bekende donor mijn voorkeur genieten. Anderzijds; In hoeverre gaat deze zich op de achtergrond houden. Voordeel van alleenstaand moederschap vind ik ergens juist wel dat alle gerechtelijke rompslomp om een kind vermeden kan worden, zoals nu gaande is bij mijn zoon. Maar dat terzijde
. Vroeger wilde ik geen kinderen ( puber ) en nu kan ik er geen genoeg van krijgen.Het enige wat mij nu tegen de borst stuit is dat ik mijn kinderen geen verschillende vaders wil aandoen. Het liefste dus allemaal van één papa.....
Maar tja Maar toch is mijn kinderwens sterker dan het gevoel dat alle kinderen één papa zouden moeten hebben. Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik ga doen. Misschien kom ik nog een ontzettende leuke man tegen om kinderen bij te mogen krijgen. Maar vier kinderen en vier verschillende vaders? Nee, dat is echt iets wat ik pertinent niet wil.
Aan de andere kant denk ik: Mens wees blij, sommige mensen kunnen geeneens kinderen krijgen en jij hebt er al een prachtige dochter.
Internet daten is een goede manier om in contact te komen met misschien jouw toekomstige relatie.
Het hebben van een kind is een zware taak die het beste met z'n tweeen gedaan kan worden.
quote:Want?Op dinsdag 28 juli 2009 01:41 schreef sig000 het volgende:
Een kind heeft echt wel een vader en moeder nodig.
Waarom zou bijv. een man uit mijn omgeving de vaderlijke rol niet kunnen compenseren?
[ Bericht 0% gewijzigd door Brunoh op 28-07-2009 11:58:17 ]
Hou je het op 1 kadootje van 1 papa en 3 van een ander?
En ik ben het niet met je eens hoor dat jij maar tevreden zou moeten zijn omdat je er al eentje hebt. Dat gerammel kan je echt niet zomaar even stoppen hoor.
Ik ben het niet een met de stelling dat een kind een vader moet hebben, wel vind ik dat de alleenstaande moeders die die overweging maken ervoor moeten zorgen dat er dan andere mannen dichtbij zijn die evt. stand in willen zijn voor de mannen dingen.
Natuurlijk kun je gewone vrienden niet tot dingen verplichten, maar ik heb wel 1 of 2 mannen in de omgeving waarvan ik weet dat ze af en toe best even die rol op zich zouden willen nemen....
quote:Met z'n tweeen wordt het wellicht iets makkelijker. Persoonlijk heb ik tot op heden 0,0 problemen mogen ondervinden bij het in mijn eentje groot brengen van mijn zoon... Zwaar? Mwoah zelfs met een fulltime (deels vanuit huis) baan, volledige borstvoeding, eigen huishouden, twee honden, een paard, gerechtelijke procedures, volledige zorg en verantwoordelijkheid voor mijn zoon & nachten van soms maar 3 a 4 uur.... Heb ik eigenlijk nog nooit met mijn handen in het haar gestaan. Ja, ik ben wel eens moe... Maar het als zwaar ervaren? Nooit.Op dinsdag 28 juli 2009 01:36 schreef HarryP het volgende:
In mijn omgeving (vrienden/collega's) ken ik ook heel veel alleenstaande vrouwen van rond de 30+. Maar ook veel alleenstaande mannen van dezelfde leeftijd.
Internet daten is een goede manier om in contact te komen met misschien jouw toekomstige relatie.
Het hebben van een kind is een zware taak die het beste met z'n tweeen gedaan kan worden.
Mijn complete vriendenkring bestaat enkel uit mannen, genoeg leukerds, genoeg vrijgezellen... In principe genoeg mannen die dol zijn op mij & zoonlief... Maar ik wil simpelweg geen relatie meer. De rompslomp, de angst dat het WEER fout gaat, het onnodige getouwtrek om een kind... Dat maakt een relatie op dit moment totaal oninteressant.
Daarbij gaat er bij een relatie weer minstens een periode van jaren aan vooraf voordat je samen aan kinderen toe bent, en zolang wil ik eigenlijk niet meer wachten.
quote:Een kind heeft vooral een stabiele omgeving nodig, één ouder die het kind liefdevol opvoedt is volgens mij beter voor een kind dan twee ouders waarvan één het allemaal maar een beetje laat gaan.... en ja, al die yuppen die 80 uur per week werken en waarbij de kinderen bijna letterlijk moeten smeken om wat aandacht vallen voor mij ook in die laatste categorie.Op dinsdag 28 juli 2009 01:41 schreef sig000 het volgende:
Een kind heeft echt wel een vader en moeder nodig.
Natuurlijk is een moeder en een vader een ideale situatie, maar dan ook alleen als ze er allebei echt voor een kind zijn.
quote:dat is vooral een 'waardeoordeel' over wat jij beter vind.Op dinsdag 28 juli 2009 14:15 schreef Leandra het volgende:
[..]
Een kind heeft vooral een stabiele omgeving nodig, één ouder die het kind liefdevol opvoedt is volgens mij beter voor een kind dan twee ouders waarvan één het allemaal maar een beetje laat gaan.... en ja, al die yuppen die 80 uur per week werken en waarbij de kinderen bijna letterlijk moeten smeken om wat aandacht vallen voor mij ook in die laatste categorie.
Maar bv één ouder die compleet gefixeerd is op zijn of haar kind en het kind welk verder geen andere 'referentie-figuur' heeft za hoogstwaarschijnlijk niet helemaal probleemloos opgroeien... juist doordat zulk een kind heel sterk het risico zal lopen tezeer aan die ene figuur te gaan hangen en wat betreft oordelen het moeilijker zal vinden meerdere 'opstellingen' af te wegen: het is immers enkel gewend aan die 'ene' ouderfiguur.
Het is wél een enorm voordeel als een kind een tweede, duidelijke andere opvoeder in zn omgeving heeft die zich anders gedraagt ... zulk een kind zal leren zijn gedrag ook te moeten aanpassen aan de refrentiepersoon met wie hij of zij omgaat.
Natuurlijk zijn daartoe veel mogelijkheden, het hoeft niet altijd de vader te zijn, maar kan ook een bekende zijn of familielid.. maar het is el belangrijk dat deze qua gezag duidelijk kan concurreren met de 'primaire opvoeder' en bv ook een tegenwoord kan biede tegen beslissingen die die ene opvoeder doet ...
Het is niet goed als bv. een moeder praktisch in haar eentje de hele opvoeding doet... opvoeding kan nooit een taak zijn van slechts één 'opvoeder'.
In gezinssituaties waarin slechts een opvoeder beschikbaar is, is dat een potentieel probleempunt en is het wel belangrijk dat zo'n 'secundaire opvoeder' beschikbaar is.
Eigenlijk is het ook wel degelijk een belangrijk iets dat als de primaire opvoeder een vrouw is, dat er ook een 'man' als referentie-persoon voor het kind aanwezig is (bij jongetjes het sterkst, maar ook voor meisje geldt dit).
quote:Tsja, je verwacht het niet op een forum hè..... dat mensen een mening hebben.
[..]
dat is vooral een 'waardeoordeel' over wat jij beter vind ...
Dat ik daarbij ook uit ervaring spreek laten we maar even buiten beschouwing kennelijk.
Het wil overigens niet zeggen dat een ouder die een kind alleen opvoedt ook "compleet gefixeerd is" op dat kind.
quote:inderdaad niet en ik heb daarom heel veel moeite gedaan om niet die indruk te wekken.Op woensdag 2 september 2009 13:13 schreef Leandra het volgende:
Het wil overigens niet zeggen dat een ouder die een kind alleen opvoedt ook "compleet gefixeerd is" op dat kind.
echter wanneer een opvoeder daadwerkelijk de ruimte voor een tweede referentiepersoon binnen de opvoeding uitsluit... Het ouderlijk gezag heel enkel laat afhangen van eigen besluiten, zonder inspraak van een ander en voor het kind ook geld als 'enige gezagsdragend persoon' is dat gewoon wel een vorm van fixatie door één ouder en niet goed in een opvoeding..
Dat is wel een gevaar dat soms onbewust erin kan sluipen, juist uit de wens van die ene ouder zn kind 'bewust en liefdevol' op te voeden, maar eigenlijk juist 'teveel' te willen beslissen in de opvoeding.
Wat ik stel is dat iemand die als alleenstaande ouder zn kind opvoed, beter er ook een ander 'referentie-persoon' voor het kind bij kan nemen, wordt dat nagelaten of geen rekening mee gehouden kunnen hier zeker makkelijk later problemen door ontstaan, doordat het kind enkel leert afhankelijk te zijn van slechts één 'autoriteit' en bv ook qua gedrag enkel één persoon zal leren te 'bespelen'.
Juist bv het aspect dat een erg jong kind snel leert, dat de ene ouder bepaalde dingen niet toestaat, maar de ander wel, en dat ouders anders reageren op bepaalde situaties, of dat je er een anere omgang mee hebt, is een belangrijke les voor kinderen en zeker niet verkeerd.
Dat maakt dat je dus zeker niet kan stellen dat één ouder die zeer betroken bijde opvoeding is, 'beter' zou zijn dan twee ouders die misschien een zeer drukke beroepscarriere heben en lang niet zozeer heel persoonlijk bij die opvoeding betrokken zijn, misschien hun kind ook lang in de dagopvang laten en/of bij familieleden of een kindermeisje....
Ook dat kan zeker nadelen hebben maar in hoeverre dat een 'slechte' opvoeding is hang ook heel sterk af van de individuele keuzes die zulke ouders treffen...
niet dat dit per definitie 'slechte opvoeding' zou zijn.
Het wil echter niet zeggen dat bijvoorbeeld opa in het geval van een alleenstaande moeder ook net zoveel te zeggen moet hebben als de moeder zelf. Opa woont immers niet in hetzelfde huis en heeft als opvoeder ook een andere rol dan dat hij met zijn eigen kinderen had.
Als er echter normaal contact is tussen de moeder en haar ouders dan kun je er vanuitgaan dat kind opa wel als rolmodel zal gebruiken.
Overigens is het "bespelen" bij ons nooit een issue geweest, ik heb iig nooit met het "het mag van papa hoor" geneuzel te maken gehad terwijl papa dat helemaal niet gezegd had.
Aan de andere kant heb ik ook nooit het probleem gehad dat de ene ouder bijvoorbeeld op zondagmiddag wel naar het zwembad, de bioscoop of weet ik veel wilde gaan en de andere ouder niet.
In een hoop gevallen gaat die ene ouder die wel wil namelijk niet alleen met de kinderen.
Ja, er staat "een hoop" niet alle.
Hier was het gewoon van "mam.... zullen we vanmiddag naar het zwembad gaan?" en dan hing het er vanaf of ik wel of geen zin had, maar meestal kwam hij met voorstellen die ik wel zag zitten, dus wat dat betreft was het meestal erg gezellig.
Overigens heb ik in het stukje wat je van mij gequote hebt zowel "volgens mij" als "voor mij" gebruikt, daarmee geef ik aan dat het mijn mening is, en die mening is nog steeds hetzelfde als ruim een maand geleden.
Hoeveel tijd moet dat andere rolmodel dan met het kind doorbrengen? Welke invloed moet hij krijgen? Moet het altijd dezelfde persoon zijn? Hoe bedoel je het praktisch gezien?
Niet iedere BAM heeft behoefte aan een man in haar leven, zeker geen partner (anders was ze geen BAM) maar ik vind het ongezond als een opa of broer zich met de opvoeding zou gaan bemoeien. Waarom zou ze niet zelfstandig beslissingen kunnen nemen?
Ik snap niet echt dat jij vindt dat een alleenstaande (meestal) moeder een kind niet zou kunnen opvoeden zonder invloed van een mannelijk persoon. Waarom moeten er twee geslachten bij betrokken zijn?
* Pandora73 confused is
feitelijk zit je in een zelfde situatie.
quote:Ik denk dat single ouders prima in staat zijn hun kind(eren) alleen op te voeden.Op woensdag 2 september 2009 19:55 schreef Pandora73 het volgende:
@RM-rf:
Hoeveel tijd moet dat andere rolmodel dan met het kind doorbrengen? Welke invloed moet hij krijgen? Moet het altijd dezelfde persoon zijn? Hoe bedoel je het praktisch gezien?
Niet iedere BAM heeft behoefte aan een man in haar leven, zeker geen partner (anders was ze geen BAM) maar ik vind het ongezond als een opa of broer zich met de opvoeding zou gaan bemoeien. Waarom zou ze niet zelfstandig beslissingen kunnen nemen?
Ik snap niet echt dat jij vindt dat een alleenstaande (meestal) moeder een kind niet zou kunnen opvoeden zonder invloed van een mannelijk persoon. Waarom moeten er twee geslachten bij betrokken zijn?
* Pandora73 confused is
Maar vaak doen die ouders zichzelf tekort omdat het best een druk bestaan is als je er alleen voor staat met kinderen.
Een beetje hulp van familie lijkt mij dan wel zeer welkom (net als 2 ouder gezien dat krijgen van opa en oma die 1 dag in de week oppassen). En als je kind 1 dag in de week bij opa / broer of oma / zus is hebben die mensen toch een invloed op de opvoeding. Immers opvoeding is overal en iedereen doet het net weer anders en ook weer allemaal hetzelfde.
quote:Deze licht ik er even uit omdat het tot de essentie doordringt.Op woensdag 2 september 2009 13:07 schreef RM-rf het volgende:
Het is wél een enorm voordeel als een kind een tweede, duidelijke andere opvoeder in zn omgeving heeft die zich anders gedraagt ... zulk een kind zal leren zijn gedrag ook te moeten aanpassen aan de refrentiepersoon met wie hij of zij omgaat.
Kinderen moeten leren dat mensen verschillen, ook het omgaan met leeftijdsgenoten is erg belangrijk omdat grote gezinnen zowat niet meer bestaan.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 03-09-2009 00:06:09 ]
Wat hier bovendien vaak over het hoofd gezien wordt is dat een kind ook gevormd wordt door de relatie die de ouders met elkaar hebben. In het leven van een kind geven de ouders, zeker in de eerste jaren, toch het sterkste voorbeeld. (Daarom lijkt het me ook een terechte opmerking dat kinderen vooral van hun ouders leren dat er verschillende gezichtspunten zijn en dat dat OK is.) Als een kind maar één ouder heeft loopt het toch een belangrijk voorbeeld mis van hoe mensen een gezonde liefdesrelatie met elkaar kunnen hebben. Ik zou daar niet te lichtzinnig over denken. Zeker het expliciet afzweren van een liefdesrelatie lijkt me verre van ideaal, op z'n zachtst gezegd.
Bij dit soort discussies moet ik trouwens altijd aan het boek The world according to Garp denken waarin een vrouw (Jenny) een van haar patiënten gebruikt om een zoon te krijgen die ze alleen opvoedt. Alles aan die situatie is fout, onverstandig en ongezond, maar ik vind haar zo'n leuke moeder.
En Garp wordt een leuke jongen. Uiteindelijk is het dus niet zo interessant welke principes in het algemeen van toepassing zijn op de meeste mensen. Er zijn altijd die leuke uitzonderingen, en waarom zou jij er niet één kunnen zijn?in principe zou ik er nu al wel mee willen beginnen, maar ik vind mijn situatie nog niet geschikt..
ik neem al geen hond omdat ik niet genoeg thuis ben... laat staan dat ik wel aan kinderen zou beginnen
aan de andere kant zullen de omstandigheden nooit 100% ideaal worden, je zult altijd aanpassingen moeten maken... het lijkt me gewoon erg lastig te bepalen wanneer je er echt voor gaat...
waar ik ook wel benieuwd naar ben is het praktische verhaal... hoe lang doe je erover om een donor te vinden, hoelang ben je daarna nog bezig om zwanger te worden enz. (en ja, ik weet dat dit bij iedereen zo heel verschillend kan zijn)
quote:Ik vind je eerste, maar met name je tweede allinea zo goed. Daarmee verwoordt je mijn grootste zorgOp donderdag 3 september 2009 08:52 schreef Claudia_x het volgende:
Ik begrijp niet hoe de mensen hier een willekeurig rolmodel van het andere geslacht gelijk kunnen stellen aan een ouder. Een man die wel eens stoere jongensdingen met je zoon doet lijkt me toch echt iets anders dan een vader, waar je een diepe emotionele band mee hebt.
Wat hier bovendien vaak over het hoofd gezien wordt is dat een kind ook gevormd wordt door de relatie die de ouders met elkaar hebben. In het leven van een kind geven de ouders, zeker in de eerste jaren, toch het sterkste voorbeeld. (Daarom lijkt het me ook een terechte opmerking dat kinderen vooral van hun ouders leren dat er verschillende gezichtspunten zijn en dat dat OK is.) Als een kind maar één ouder heeft loopt het toch een belangrijk voorbeeld mis van hoe mensen een gezonde liefdesrelatie met elkaar kunnen hebben. Ik zou daar niet te lichtzinnig over denken. Zeker het expliciet afzweren van een liefdesrelatie lijkt me verre van ideaal, op z'n zachtst gezegd.
Bij dit soort discussies moet ik trouwens altijd aan het boek The world according to Garp denken waarin een vrouw (Jenny) een van haar patiënten gebruikt om een zoon te krijgen die ze alleen opvoedt. Alles aan die situatie is fout, onverstandig en ongezond, maar ik vind haar zo'n leuke moeder.
.Het afzweren van een liefdesrelatie is natuurlijk wel extreem, maar als je gewoon niet de juiste partner bent tegengekomen, moet je daar dan maar op wachten? En wie zegt dat de partner die je tegenkomt, niet na 5 of 10 jaar alsnog tegenvalt en je moet gaan scheiden, met alle ellende die dát voor een kind oplevert?
Ik denk dat als je het kind met gezond verstand opvoedt, dat het op zich best meevalt.
Een gewenst kind dat een gezonde portie liefde en aandacht krijgt van één ouder, is volgens mij nog steeds beter af dan een ongewenst kind van een tienermoeder, of een kind van ouders die alleen maar voor de kinderen bij elkaar blijven.
De beslissing om er wel of niet voor te gaan is wat mij betreft zo verschrikkelijk persoonlijk, toch iets waar je volledig vanuit je gevoel voor moet gaan, denk ik. En dan lijkt het me heel gezond om je te beseffen wat jij daarmee (voorlopig) niet kunt geven. Zonder dat te koppelen aan of een ander dat nou wel of niet geeft.
Ik vind het zo naar dat vrouwen die er bewust voor kiezen om in hun eentje een kind op te voeden, altijd lijken moeten vechten tegen het vooroordeel dat een papa-mama gezin altijd beter is.
Laat je het kind weghalen dan heb je conservatief Nederland tegen je.
Besluit je het te houden, dan heb je anderen tegen die er conservatieve ideeën op nahouden
quote:Maar meestal is dat ook beter voor het kind/ de kinderen. En om dan aan te geven dat 'gewoon' ouderschap ook(!) niet altijd even goed is en daarmee te zeggen dat alleen opvoeden beter zou zijn dan dat... ten eerste weet je dat niet, ten tweede is het voor je kind niet relevant dat het slechter kan.Op donderdag 3 september 2009 21:35 schreef Pandora73 het volgende:
Klopt Guuzewuus, maar er werden hierboven ook allerlei uitersten gegeven tegen het alleenstaand moederschap. Vandaar dat ik wilde laten zien dat een "gewoon" ouderschap ook niet altijd even goed is.
Ik vind het zo naar dat vrouwen die er bewust voor kiezen om in hun eentje een kind op te voeden, altijd lijken moeten vechten tegen het vooroordeel dat een papa-mama gezin altijd beter is.
Wat Guuzewuus zegt, daar kan ik me wel in vinden. Het is beter je bewust te zijn van je valkuilen en niet je eigen situatie goed willen praten door negatieve verhalen van anderen aan te halen.
Een liefdevolle relatie tussen twee ouders, die lang stand houdt zonder problemen, is natuurlijk het meest gewenst. Maar dat is nou eenmaal niet altijd haalbaar...
Ik wilde alleen maar aangeven dat "gewone" gezinnen ook niet altijd per definitie ideaal zijn. Ook daar kunnen dingen mis gaan, terwijl moeders die hun kind alleen opvoeden eigenlijk per definitie als "onvolledig en daardoor schadelijk" worden bestempeld.
Een kind uit een eenoudergezin of van een BAM, wordt heus niet per definitie ongelukkig en/of gestoord. Net zoals een kind uit een "gewoon" gezin niet per definitie dolgelukkig of een modelkind wordt.
Er komt veel meer kijken bij opvoeden.
Soms heb je gewoon niet zo veel keus.
Maar ik denk dat ik beter maar niks meer zeg even, want het ljikt erop dat ik wat ik bedoel te zeggen er niet goed uitkrijg.
Ik veroordeel niemand, en probeer ook niets goed te praten. Maar ik ben wel tegen het generaliserende "BAM=altijd slechter dan papa+mama".
Alleen, hoe meer ik het probeer uit te leggen wat ik bedoel, hoe minder het lijkt te lukken...
quote:hiermee omschrijf je volgens mij zeer goed wat ik eerder ook heb willen uitleggen..Op donderdag 3 september 2009 08:52 schreef Claudia_x het volgende:
Wat hier bovendien vaak over het hoofd gezien wordt is dat een kind ook gevormd wordt door de relatie die de ouders met elkaar hebben. In het leven van een kind geven de ouders, zeker in de eerste jaren, toch het sterkste voorbeeld. (Daarom lijkt het me ook een terechte opmerking dat kinderen vooral van hun ouders leren dat er verschillende gezichtspunten zijn en dat dat OK is.) Als een kind maar één ouder heeft loopt het toch een belangrijk voorbeeld mis van hoe mensen een gezonde liefdesrelatie met elkaar kunnen hebben. Ik zou daar niet te lichtzinnig over denken.
ik ken in mn omgeving meerdere alleenstaande ouders, die hun opvoeding met meer of minder succes en/of problemen volbrengen, maar bij alle gevallen heb ik ook verdomd goed door hoe zwaar dat is...
op meerdere punten.
Veel alleenstaande ouders staan voor alle beslissingen er ook alleen voor ...
Hoe lastig het soms ook kan zijn om onenigheden te hebben met je partner over een opvoedingsbeslissing, maar dat weegt volgens mij niet op tegen ook de extra zekerheid die het geeft om beslissingen _samen_ te kunnen bespreken, _samen_ af te wegen en uiteindelijk _samen_ te nemen, waarbij de ander altijd met andere inzichten kan aankomen, en je misschien soms ook 'water bij de wijn' moet doen.
Een kind kan er ook gewoon een voordel aan hebben soms zich ook af-entoe 'tegen' de ouder af te kunnen zetten, boos te zijn op die ouder...
Dat het kind hierbij ook soms de andere ouder kan opzoeken en daar pogen ook een tweede oor te vinden of zn frustaties eventjes kwijt te kunnen.
Het moet dan natuurlijk wel zo zijn dat die partner niet opeens met het kind onder een hoedje tegen de aprtner gaat spelen en diens gezagd 'ondermijnen' maar bv de mogelijkheid dat de andere opvoeder bij een conflict als 'bemiddelaar' optreeed is juist iets dat goed kan functioneren
Ook het spelen van 'dat-mag-ik-wel van-X'-spelletjes om dingen gedaan te krijgen behoort gewoon bij de ontwikkeling van kinderen ... als ouder moet je daar niet door laten ringeloren, maar dat kinderen dat proberen is juist erg goed voor hun ontwikkeling.
Alleenstaande ouders zullen zeker daartoe ook mogelijkheden kunnen vinden, maar zullen daarvoor waarschijnlijk wel éxtra moeite moeten doen en kunnen niet altijd even makkelijk terugvallen op de zekerheid van een relatie om die opvoeding 'samen' te volbrengen.
Een laatste punt, financieel ... klinkt niet echt 'romantisch' maar als we eerlijk zijn toch ook een aspect in de opvoeding dat wél een rol speelt en zelfs soms een bepalende... mensen met meer financiele speelruimte hebben het ook domweg makkelijker bij de opvoeding en een extra partner schept vrijwel altijd ook extra financiele speelruimte....
Alleenstaand opvoeden is gewoon _een_ extra hindernis bij het opvoedden, geen onoverwinbare, maar wel iets dat lastig te ontkennen is.
ben gewoon nieuwsgierig quote:welke vraag... die over een overleden ouder ....?Op donderdag 3 september 2009 23:40 schreef _evenstar_ het volgende:
RM-Rf zou je nog op mijn vraag kunnen reageren
waarom zou dat anders zijn..? dat valt idd gewoon ook exact eronder
Bij mijn weten komt het ook zeer regelmatig voor dat kinderen van wie een van de ouders op zeer vroege leeftijd overleden is en die door slechts een ouderdeel opgevoed zijn, aangeven dat ze hierdoor inderdaad sterk beinvloed geraakt zijn... en weinigen ervaren de tijd na het overlijden als 'zorgelozer' (alhoewel het in individuele gevallen wel voor _kan_ komen)
quote:Sorry hoor, maar wat een BS dat je met een "achterstand" begint.
Pandora, ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt, maar wat ik probeer aan te geven is dat je als alleenstaande ouder wel met een 'achterstand' begint. En als je je dat realiseert, dan hoeft dat geen negatieve gevolgen hebben. En misschien dat je dan daardoor een inhaalslag zou kunnen maken en zelfs op een voorsprong zou kunnen komen (bijv. t.o.v. 'gewone' gezinnen niet investeren in elkaar).
Als je op welke manier dan ook, en om welke reden dan ook, bewust de keuze maakt om het kind alleen op te voeden dan heb je al een stuk minder achterstand dan een hoop stellen die er wel samen aan beginnen.
Er zijn immers nogal wat ongeplande zwangerschappen enz.
Natuurlijk is het ideaalbeeld een papa/mama gezin, maar ik word er erg moe van dat het hier keer op keer wordt neergezet dat het vrijwel niet mogelijk is om je kind alleen goed op te voeden, en dan vooral niet als je er voor kiest om je kind alleen op te voeden.
Zoals ik ruim 2 jaar geleden al in dit topic postte: ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik in dezelfde situatie zou zijn als destijds, dan zou ik, wetend wat ik nu weet, weer dezelfde keuze maken.
Want soms kan het wel gewoon de betere keuze zijn voor het kind.
quote:Interessant...Op donderdag 3 september 2009 23:56 schreef RM-rf het volgende:
welke vraag... die over een overleden ouder ....?
waarom zou dat anders zijn..? dat valt idd gewoon ook exact eronder
Bij mijn weten komt het ook zeer regelmatig voor dat kinderen van wie een van de ouders op zeer vroege leeftijd overleden is en die door slechts een ouderdeel opgevoed zijn, aangeven dat ze hierdoor inderdaad sterk beinvloed geraakt zijn... en weinigen ervaren de tijd na het overlijden als 'zorgelozer' (alhoewel het in individuele gevallen wel voor _kan_ komen)
Kan dat niet ook zijn omdat ze, net als kinderen van gescheiden ouders waarbij geen contact meer is met een van de ouders, zich wel eerst hadden gehecht (of in ieder geval gewend waren aan) die weggevallen ouder, en dat ze die weggevallen ouder dus domweg missen? Iets verliezen is natuurlijk een heel andere oorzaak van ongelukkig zijn dan iets nooit gehad hebben.
Ik probeer niets tegen te spreken hoor, als het is geconstateerd dan is het kennelijk zo. Ik probeer alleen de exacte oorzaak van het ongelukkiger zijn te achterhalen.
En @Leandra: precies! Tuurlijk is het anders, en moet je rekening houden met dingen... Maar daarom is BAM niet *per definitie* slechter.
quote:Dat er nogal wat ongeplande zwangerschappen zijn: die beginnen natuurlijk ook met een achterstand. Maar aangezien de meeste zwangerschappen niet ongepland zijn, vind ik het krom om met de ongeplande zwangerschappen te vergelijken. Dan vergelijk je de ene achterstand met de andere.Op vrijdag 4 september 2009 08:55 schreef Leandra het volgende:
[..]
Sorry hoor, maar wat een BS dat je met een "achterstand" begint.
Als je op welke manier dan ook, en om welke reden dan ook, bewust de keuze maakt om het kind alleen op te voeden dan heb je al een stuk minder achterstand dan een hoop stellen die er wel samen aan beginnen.
Er zijn immers nogal wat ongeplande zwangerschappen enz.
Natuurlijk is het ideaalbeeld een papa/mama gezin, maar ik word er erg moe van dat het hier keer op keer wordt neergezet dat het vrijwel niet mogelijk is om je kind alleen goed op te voeden, en dan vooral niet als je er voor kiest om je kind alleen op te voeden.
Zoals ik ruim 2 jaar geleden al in dit topic postte: ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik in dezelfde situatie zou zijn als destijds, dan zou ik, wetend wat ik nu weet, weer dezelfde keuze maken.
Want soms kan het wel gewoon de betere keuze zijn voor het kind.
En ik zeg helemaal niet dat het vrijwel onmogelijk is om je kind alleen goed op te voeden. Ik zie hier genoeg voorbeelden waarbij het prima gaat.
Stabiliteit voor kind belangrijker dan twee ouders
quote:Leuk stuk, kan niet wachten op de reacties
Ik heb de betreffende publicatie over het onderzoek nog niet gelezen, dus kan (nog) niet inschatten hoe betrouwbaar het allemaal is, maar wil het toch alvast even noemen:
Stabiliteit voor kind belangrijker dan twee ouders
quote:Ik heb de hele publicatie nog niet kunnen vinden, ook niet op de site van de University of Ohio zelf, maar goed, het is pas vandaag gepubliceerd dus hopelijk kan Google er in de loop van deze week wel wat mee.Op zondag 6 september 2009 14:32 schreef Leandra het volgende:
[..]
Leuk stuk, kan niet wachten op de reacties