Bewust alleenstaand ouderschap

*op vingers fluit*

Hoe machtig interessant deze discussie ook is wil vragen of jullie hem naar elders willen verplaatsen, het heeft niets te maken met de OP van het topic.
Hier verder over dat onderwerp: Aan alle gescheiden ouders

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 19:21 schreef mirannie het volgende:

[..]

Maar in 9 van de 10 gevallen wil de vader zich niet alleen bemoeien met de kinderen, maar ook met al het andere gebeuren in huis.

Met hoe de kinderen opgroeien ja.
Als ik zou weten dat vader niet goed was voor de kinderen(dat ze de hele dag snoep eten en niets gezonds, ik zeg maar effe wat)zou ik ook proberen dat te veranderen.
Vaders willen, net als moeders, het beste voor hun kinderen.

Ik denk als je het heel graag wilt, het als een 'oergevoel ervaart om het leven door te geven', dat je er dan voor gaat. Dat je dan niet een lijstje maakt van plus- en minpunten en aan de hand van die uitkomst je beslissing maakt.

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 19:19 schreef mirannie het volgende:

[..]

Dit had ik van jou kunnen verwachten, jij gaat tegen mij altijd in de aanval, maar dat geeft niet hoor.

ach jeetje.
nou, ik moet je teleurstellen, ik kijk niet naar wie het post, maar wat er gepost wordt.
en ik vond dat "zo'n vent" heel naar overkomen.

quote:

Ja, de term papa ken ik, ik heb er namelijk zelf ook 1. En ja, ik weet dus uit ervaring wat voor stress het bij tijd en wijle oplevert als kind van gescheiden ouders.
Daarbij heb ik nog een aantal vriendinnen en collega's die niks anders dan stress hebben van hun ex, die tevens de vader van hun kinderen is. Ken maar bar weinig gevallen waar het makkelijk en relaxt gaat.

ms ligt dat wel aan die vriendinnen van je, hè, je kent het verhaal alleen van hun kant namelijk, dus totaal geen norm.
ik ken evenzoveel gevallen waar het prima gaat.


een vader heeft alle recht zich met bepaalde essentiele zaken te bemoeien, ook al woont hij niet meer onder 1 dak met zijn kinderen.

als je uit rancune je kont tegen de krib gooit en iedere gemeende interesse en bezorgheid uitlegt als irritante bemoeienis met "jouw leven" ja, dan raak je gestressed.
het is niet enkel jouw leven, maar ook dat van de kinderen, en dat is nu eenmaal de consequentie van uit elkaar gaan als je kinderen hebt.
zou hij de kinderen toegewezen krijgen, zou je die bemoeienis ws net zo goed willen hebben, en zou je ms ook begrijpen waarom "zo'n vent" dat doet.
het is heel angstig, verdrietig en frustrerend om ineens geen deel uit te maken meer van het dagelijks leven van je eigen kind, je mist van alles, en daaruit kan een dergelijke "bemoeienis" door ontstaan.

een beetje empathievolle ex ziet dat in, en speelt er op in.
als je iemand tegemoet komt , zelf, dan geef je de ander het gevoel dat hij er nog steeds toe doet als vader, en zal de neiging om zich ook met triviale zaken te bemoeien vanzelf afnemen.

Hier nog eentje, ik heb een kinderwens, maar geen kerel om die wens mee te vervullen. Ik weiger om zo'n vrouw te worden waarvan je de tijdsklok aan de andere kant van de kroeg hoort tikken...

Ik heb met mezelf de afspraak gemaakt dat op het moment dat ik het gerammel der eierstokken niet meer de baas kan ik er gewoon voor ga. Of er dan wel of niet iemand in m'n leven is zien we dan wel weer. Ik heb een groot vangnet, kan het mezelf veroorloven en heb genoeg liefde te geven. Sowieso is alles beter dan met de eerste de beste vent in zee te gaan omdat de tijd bijna 'op' is...

Ben nu 31 en verwacht binnen een paar jaar wel zover te zijn dat ik niet meer uit wil stellen...

Ik werk op een kdv en daar heb ik een kindje op de groep van een zaaddonor.
Zij heeft een halfzus, hun moeder had vroeger een man waarvan ze een dochter kreeg. Deze relatie liep stuk en zij bleef alleen over met haar dochter. Zij had zo'n kinderwens en wou nog een kindje, ze heeft toen gekozen voor een zaaddonor en nu heeft ze nog een dochter. Zij is nu 2 jaar, en 4 á 5 dagen bij ons op het kdv.
Ze trekt het wel, maar af en toe merk je echt dat ze onwijs moe is en dat het haar teveel wordt.
Dit is een typisch voorbeeld dat de moeder het erg druk heeft met haar 2 dochters en hard werkt voor het geld.

Nou is dit voor ieder op zich verschillend, maar dit is mijn ervaring.

Ik heb het altijd alleen gedaan en zoonlief is inmiddels 15½....

Mijn mening: ik zal het niemand adviseren alleen een kind te krijgen.
Maar... als ik voor dezelfde keuze stond zou ik, wetend wat ik nu weet, weer dezelfde keuze maken (ook als het om een 2^de zou gaan die ik dan alleen zou moeten opvoeden).

Ik heb enorm veel respect voor de dames die er op een gegeven moment voor kiezen zwanger te raken zonder partner. Ik denk dat ik dat nooit zou kunnen ondanks het oer gevoel van de rammelende eierstokjes

Als je dat via de reguliere wegen doet en de donor is bekend, onderzocht enz kan het kind later altijd contact zoeken met de natuurlijke vader. Dat recht mag je mijn inziens een kind niet ontnemen.
Voor en nadelen zullen er altijd blijven. Maar het gaat erom dat jij gelukkig bent, en als je dat als moeder bent, dan draag je dat wel over aan je kinderen.

quote:

Op maandag 25 juni 2007 16:39 schreef marlieske het volgende:
Als je dat via de reguliere wegen doet en de donor is bekend, onderzocht enz kan het kind later altijd contact zoeken met de natuurlijke vader. Dat recht mag je mijn inziens een kind niet ontnemen.

Volgens de nieuwe donorwet is de 'anonieme' donor ook niet meer anoniem. Een kind heeft altijd de optie om later contact met de donor te zoeken. Op zich is dat wel een goede zaak vind ik. Je hoeft er als kind dan misschien geen band mee op te bouwen, maar ik kan mezelf voorstellen dat je op z'n minst benieuwd bent naar je voorgeschiedenis...

*schop*

quote:

Op maandag 27 juli 2009 21:26 schreef Brunoh het volgende:
Hoi,

Bewust-alleenstaand-moederschap... Wat vinden jullie ervan? Zou je het zelf overwegen? Kennen jullie BAM-mama's? En komt een kind iets noodzakelijks tekort wanneer het alleen door een moeder word grootgebracht en zijn/haar vader 'onbekend' is? Etc. Etc. Whatever, vertel!

Ik ben zelf moeder van een 8 maanden oude zoon. Mijn ex bedroog mij al eens tijdens de zwangerschap, ging een weekend voor de bevalling een lang weekend stappen aan de andere kant van het land (terwijl ik een zwangerschapsvergiftiging had, en ieder moment van de dag weer opgenomen kon worden), was in tussentijd voortdurend op zoek naar aandacht & seksuele contacten, en ging een maand na de geboorte opnieuw in zijn eentje een weekend op stap waar hij wederom vreemd ging. Einde relatie.

Inmiddels is het ruim 7 maanden na dato, en geniet ik volop van de aanwezigheid van mijn zoon & het ONbewust alleenstaand moederschap. Ik heb totaal geen behoefte aan een relatie op dit moment, en heb eigenlijk het vermoeden dat ik dit over twee ook nog niet zal hebben. Het is even welletjes geweest.
En dan komt er een twistpunt, want ergens hunker ik wel heel erg naar een brusje voor mijn zoontje.
Ik ben jong en hoef in principe echt geen haast te maken, toch denk ik de laatste tijd steeds vaker na over het traject van een BAM-mam... In principe kan ik nog een kindje alles bieden; Ik hoef de eindjes niet aan elkaar te knopen, heb mijn leven goed op de rails, veel liefde, goede toekomstperspectieven.... Alles behalve een vader in dat geval.
Gevoelsmatig ontneem ik mijn kind daarmee een belangrijk iets.. Ondanks dat ik zelf alleen door mijn moeder ben groot gebracht, vind ik het wel erg fijn nu weer contact te hebben met mijn vader. En ondanks dat mijn zoon min of meer zonder vader opgroeit, en t.n.t. nog niets mist... Is de keus om zwanger te raken van een spermadonor, en mijn (toekomstig) kind bewust zijn/haar vader ontnemen, iets wat ik eigenlijk als heel egoistisch/ongewoon ervaar. Anderzijds zou een grote wens daar wel mee in vervulling gaan, maar ik betwijfel of ik het zou kunnen.

Geen topic om zieltjes te winnen, gewoon een topic om in alle eerlijkheid jullie ervaringen rondom het BAM-mam-gebeuren te delen. Ben namelijk erg benieuwd hoe jullie er tegenover staan

quote:

Op maandag 27 juli 2009 21:39 schreef Vivi het volgende:
Interessant topic .

Mijn mening: De meest ideale situatie is natuurlijk een moeder en een vader, maar alleen een moeder lijkt me veel idealer dan een vader die bijvoorbeeld slaat of het kind (of de moeder) op een andere wijze mishandelt.

Ik denk dat een kind heel gelukkig kan opgroeien bij een alleenstaande ouder, mits er wel andere rollenmodellen van het andere geslacht aanwezig zijn (een oom, opa of wat dan ook).

quote:

Op maandag 27 juli 2009 21:54 schreef Moonah het volgende:
Eens met Vivi. En ik vind ook dat een kind de mogelijkheid moet hebben zijn/haar biovader te leren 'kennen'.
Ik ben heel erg tegen anonieme donoren.

quote:

Op maandag 27 juli 2009 21:56 schreef Vivi het volgende:
Oh ja, vergeten. Ik ben ook zwaar tegen anonieme donoren, schrijnende verhalen levert dat vaak op als zo'n kind volwassen is.

@ Vivi:

Ergens heb ik dat idee ook wel. Mijn beste vriend zorgt ook regelmatig voor mijn zoontje, en doet echt de 'papa' dingen met hem.. In de lucht gooien, stoeien, lol trappen.. En zegt nu al regelmatig: "Dan neem ik je mee naar de voetbal, of naar een weekendje ardennen voor echte stoere mannen dingen" en dat vind ik ook belangrijk. Volgens mij is onlangs nog uit wetenschappelijk onderzoek gebleken dat kinderen met een vaderfiguur in hun leven veel zelfverzekerder zijn, en dat vaders essentieel zijn voor het leren maken van keuzes e.d.

Als ik er al ooit voor zou gaan, zou een bekende donor mijn voorkeur genieten. Anderzijds; In hoeverre gaat deze zich op de achtergrond houden. Voordeel van alleenstaand moederschap vind ik ergens juist wel dat alle gerechtelijke rompslomp om een kind vermeden kan worden, zoals nu gaande is bij mijn zoon. Maar dat terzijde

Ook ik heb een sterke kinderwens. Nu heb ik al een prachtige dochter, maar zou er nog wel drie kinderen erbij willen . Vroeger wilde ik geen kinderen ( puber ) en nu kan ik er geen genoeg van krijgen.

Het enige wat mij nu tegen de borst stuit is dat ik mijn kinderen geen verschillende vaders wil aandoen. Het liefste dus allemaal van één papa..... Maar tja

Maar toch is mijn kinderwens sterker dan het gevoel dat alle kinderen één papa zouden moeten hebben. Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik ga doen. Misschien kom ik nog een ontzettende leuke man tegen om kinderen bij te mogen krijgen. Maar vier kinderen en vier verschillende vaders? Nee, dat is echt iets wat ik pertinent niet wil.
Aan de andere kant denk ik: Mens wees blij, sommige mensen kunnen geeneens kinderen krijgen en jij hebt er al een prachtige dochter.

In mijn omgeving (vrienden/collega's) ken ik ook heel veel alleenstaande vrouwen van rond de 30+. Maar ook veel alleenstaande mannen van dezelfde leeftijd.
Internet daten is een goede manier om in contact te komen met misschien jouw toekomstige relatie.

Het hebben van een kind is een zware taak die het beste met z'n tweeen gedaan kan worden.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 01:41 schreef sig000 het volgende:
Een kind heeft echt wel een vader en moeder nodig.

Want?
Waarom zou bijv. een man uit mijn omgeving de vaderlijke rol niet kunnen compenseren?

[ Bericht 0% gewijzigd door Brunoh op 28-07-2009 11:58:17 ]

@Nikky, dat lijkt me idd ook wel een lastige overweging, maar idd in jouw situatie niet echt meer realiseerbaar...
Hou je het op 1 kadootje van 1 papa en 3 van een ander?
En ik ben het niet met je eens hoor dat jij maar tevreden zou moeten zijn omdat je er al eentje hebt. Dat gerammel kan je echt niet zomaar even stoppen hoor.

Ik ben het niet een met de stelling dat een kind een vader moet hebben, wel vind ik dat de alleenstaande moeders die die overweging maken ervoor moeten zorgen dat er dan andere mannen dichtbij zijn die evt. stand in willen zijn voor de mannen dingen.
Natuurlijk kun je gewone vrienden niet tot dingen verplichten, maar ik heb wel 1 of 2 mannen in de omgeving waarvan ik weet dat ze af en toe best even die rol op zich zouden willen nemen....

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 01:36 schreef HarryP het volgende:
In mijn omgeving (vrienden/collega's) ken ik ook heel veel alleenstaande vrouwen van rond de 30+. Maar ook veel alleenstaande mannen van dezelfde leeftijd.
Internet daten is een goede manier om in contact te komen met misschien jouw toekomstige relatie.

Het hebben van een kind is een zware taak die het beste met z'n tweeen gedaan kan worden.

Met z'n tweeen wordt het wellicht iets makkelijker. Persoonlijk heb ik tot op heden 0,0 problemen mogen ondervinden bij het in mijn eentje groot brengen van mijn zoon... Zwaar? Mwoah zelfs met een fulltime (deels vanuit huis) baan, volledige borstvoeding, eigen huishouden, twee honden, een paard, gerechtelijke procedures, volledige zorg en verantwoordelijkheid voor mijn zoon & nachten van soms maar 3 a 4 uur.... Heb ik eigenlijk nog nooit met mijn handen in het haar gestaan. Ja, ik ben wel eens moe... Maar het als zwaar ervaren? Nooit.

Mijn complete vriendenkring bestaat enkel uit mannen, genoeg leukerds, genoeg vrijgezellen... In principe genoeg mannen die dol zijn op mij & zoonlief... Maar ik wil simpelweg geen relatie meer. De rompslomp, de angst dat het WEER fout gaat, het onnodige getouwtrek om een kind... Dat maakt een relatie op dit moment totaal oninteressant.
Daarbij gaat er bij een relatie weer minstens een periode van jaren aan vooraf voordat je samen aan kinderen toe bent, en zolang wil ik eigenlijk niet meer wachten.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 01:41 schreef sig000 het volgende:
Een kind heeft echt wel een vader en moeder nodig.

Een kind heeft vooral een stabiele omgeving nodig, één ouder die het kind liefdevol opvoedt is volgens mij beter voor een kind dan twee ouders waarvan één het allemaal maar een beetje laat gaan.... en ja, al die yuppen die 80 uur per week werken en waarbij de kinderen bijna letterlijk moeten smeken om wat aandacht vallen voor mij ook in die laatste categorie.

Natuurlijk is een moeder en een vader een ideale situatie, maar dan ook alleen als ze er allebei echt voor een kind zijn.

Even een TVP, werd op dit topic gewezen en volgens mij kan ik hier veel uithalen. En hopelijk ook iets bijdragen te zijner tijd...

tvp, en ook gelijk benieuwd is of suzzzie nog wel eens hier rondneust, en hoe het er nu voorstaat

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 14:15 schreef Leandra het volgende:

[..]

Een kind heeft vooral een stabiele omgeving nodig, één ouder die het kind liefdevol opvoedt is volgens mij beter voor een kind dan twee ouders waarvan één het allemaal maar een beetje laat gaan.... en ja, al die yuppen die 80 uur per week werken en waarbij de kinderen bijna letterlijk moeten smeken om wat aandacht vallen voor mij ook in die laatste categorie.

dat is vooral een 'waardeoordeel' over wat jij beter vind.

Maar bv één ouder die compleet gefixeerd is op zijn of haar kind en het kind welk verder geen andere 'referentie-figuur' heeft za hoogstwaarschijnlijk niet helemaal probleemloos opgroeien... juist doordat zulk een kind heel sterk het risico zal lopen tezeer aan die ene figuur te gaan hangen en wat betreft oordelen het moeilijker zal vinden meerdere 'opstellingen' af te wegen: het is immers enkel gewend aan die 'ene' ouderfiguur.


Het is wél een enorm voordeel als een kind een tweede, duidelijke andere opvoeder in zn omgeving heeft die zich anders gedraagt ... zulk een kind zal leren zijn gedrag ook te moeten aanpassen aan de refrentiepersoon met wie hij of zij omgaat.

Natuurlijk zijn daartoe veel mogelijkheden, het hoeft niet altijd de vader te zijn, maar kan ook een bekende zijn of familielid.. maar het is el belangrijk dat deze qua gezag duidelijk kan concurreren met de 'primaire opvoeder' en bv ook een tegenwoord kan biede tegen beslissingen die die ene opvoeder doet ...

Het is niet goed als bv. een moeder praktisch in haar eentje de hele opvoeding doet... opvoeding kan nooit een taak zijn van slechts één 'opvoeder'.

In gezinssituaties waarin slechts een opvoeder beschikbaar is, is dat een potentieel probleempunt en is het wel belangrijk dat zo'n 'secundaire opvoeder' beschikbaar is.
Eigenlijk is het ook wel degelijk een belangrijk iets dat als de primaire opvoeder een vrouw is, dat er ook een 'man' als referentie-persoon voor het kind aanwezig is (bij jongetjes het sterkst, maar ook voor meisje geldt dit).

quote:

Op woensdag 2 september 2009 13:07 schreef RM-rf het volgende:
[..]
dat is vooral een 'waardeoordeel' over wat jij beter vind ...

Tsja, je verwacht het niet op een forum hè..... dat mensen een mening hebben.
Dat ik daarbij ook uit ervaring spreek laten we maar even buiten beschouwing kennelijk.

Het wil overigens niet zeggen dat een ouder die een kind alleen opvoedt ook "compleet gefixeerd is" op dat kind.

quote:

Op woensdag 2 september 2009 13:13 schreef Leandra het volgende:

Het wil overigens niet zeggen dat een ouder die een kind alleen opvoedt ook "compleet gefixeerd is" op dat kind.

inderdaad niet en ik heb daarom heel veel moeite gedaan om niet die indruk te wekken.
echter wanneer een opvoeder daadwerkelijk de ruimte voor een tweede referentiepersoon binnen de opvoeding uitsluit... Het ouderlijk gezag heel enkel laat afhangen van eigen besluiten, zonder inspraak van een ander en voor het kind ook geld als 'enige gezagsdragend persoon' is dat gewoon wel een vorm van fixatie door één ouder en niet goed in een opvoeding..
Dat is wel een gevaar dat soms onbewust erin kan sluipen, juist uit de wens van die ene ouder zn kind 'bewust en liefdevol' op te voeden, maar eigenlijk juist 'teveel' te willen beslissen in de opvoeding.

Wat ik stel is dat iemand die als alleenstaande ouder zn kind opvoed, beter er ook een ander 'referentie-persoon' voor het kind bij kan nemen, wordt dat nagelaten of geen rekening mee gehouden kunnen hier zeker makkelijk later problemen door ontstaan, doordat het kind enkel leert afhankelijk te zijn van slechts één 'autoriteit' en bv ook qua gedrag enkel één persoon zal leren te 'bespelen'.

Juist bv het aspect dat een erg jong kind snel leert, dat de ene ouder bepaalde dingen niet toestaat, maar de ander wel, en dat ouders anders reageren op bepaalde situaties, of dat je er een anere omgang mee hebt, is een belangrijke les voor kinderen en zeker niet verkeerd.


Dat maakt dat je dus zeker niet kan stellen dat één ouder die zeer betroken bijde opvoeding is, 'beter' zou zijn dan twee ouders die misschien een zeer drukke beroepscarriere heben en lang niet zozeer heel persoonlijk bij die opvoeding betrokken zijn, misschien hun kind ook lang in de dagopvang laten en/of bij familieleden of een kindermeisje....
Ook dat kan zeker nadelen hebben maar in hoeverre dat een 'slechte' opvoeding is hang ook heel sterk af van de individuele keuzes die zulke ouders treffen...
niet dat dit per definitie 'slechte opvoeding' zou zijn.

Het zal in de praktijk erg weinig voorkomen dat een alleenstaande ouder zijn of haar kind ook werkelijk dusdanig alleen opvoedt dat er geen andere rolmodellen (van het andere geslacht dan de ouder) zijn.

Het wil echter niet zeggen dat bijvoorbeeld opa in het geval van een alleenstaande moeder ook net zoveel te zeggen moet hebben als de moeder zelf. Opa woont immers niet in hetzelfde huis en heeft als opvoeder ook een andere rol dan dat hij met zijn eigen kinderen had.
Als er echter normaal contact is tussen de moeder en haar ouders dan kun je er vanuitgaan dat kind opa wel als rolmodel zal gebruiken.

Overigens is het "bespelen" bij ons nooit een issue geweest, ik heb iig nooit met het "het mag van papa hoor" geneuzel te maken gehad terwijl papa dat helemaal niet gezegd had.
Aan de andere kant heb ik ook nooit het probleem gehad dat de ene ouder bijvoorbeeld op zondagmiddag wel naar het zwembad, de bioscoop of weet ik veel wilde gaan en de andere ouder niet.
In een hoop gevallen gaat die ene ouder die wel wil namelijk niet alleen met de kinderen.
Ja, er staat "een hoop" niet alle.

Hier was het gewoon van "mam.... zullen we vanmiddag naar het zwembad gaan?" en dan hing het er vanaf of ik wel of geen zin had, maar meestal kwam hij met voorstellen die ik wel zag zitten, dus wat dat betreft was het meestal erg gezellig.

Overigens heb ik in het stukje wat je van mij gequote hebt zowel "volgens mij" als "voor mij" gebruikt, daarmee geef ik aan dat het mijn mening is, en die mening is nog steeds hetzelfde als ruim een maand geleden.

@RM-rf:
Hoeveel tijd moet dat andere rolmodel dan met het kind doorbrengen? Welke invloed moet hij krijgen? Moet het altijd dezelfde persoon zijn? Hoe bedoel je het praktisch gezien?
Niet iedere BAM heeft behoefte aan een man in haar leven, zeker geen partner (anders was ze geen BAM) maar ik vind het ongezond als een opa of broer zich met de opvoeding zou gaan bemoeien. Waarom zou ze niet zelfstandig beslissingen kunnen nemen?
Ik snap niet echt dat jij vindt dat een alleenstaande (meestal) moeder een kind niet zou kunnen opvoeden zonder invloed van een mannelijk persoon. Waarom moeten er twee geslachten bij betrokken zijn?
* Pandora73 confused is

RM-rf vraagje wat als de vader bijv overlijdt is het dan ineens anders?
feitelijk zit je in een zelfde situatie.

quote:

Op woensdag 2 september 2009 19:55 schreef Pandora73 het volgende:
@RM-rf:
Hoeveel tijd moet dat andere rolmodel dan met het kind doorbrengen? Welke invloed moet hij krijgen? Moet het altijd dezelfde persoon zijn? Hoe bedoel je het praktisch gezien?
Niet iedere BAM heeft behoefte aan een man in haar leven, zeker geen partner (anders was ze geen BAM) maar ik vind het ongezond als een opa of broer zich met de opvoeding zou gaan bemoeien. Waarom zou ze niet zelfstandig beslissingen kunnen nemen?
Ik snap niet echt dat jij vindt dat een alleenstaande (meestal) moeder een kind niet zou kunnen opvoeden zonder invloed van een mannelijk persoon. Waarom moeten er twee geslachten bij betrokken zijn?
* Pandora73 confused is

Ik denk dat single ouders prima in staat zijn hun kind(eren) alleen op te voeden.
Maar vaak doen die ouders zichzelf tekort omdat het best een druk bestaan is als je er alleen voor staat met kinderen.
Een beetje hulp van familie lijkt mij dan wel zeer welkom (net als 2 ouder gezien dat krijgen van opa en oma die 1 dag in de week oppassen). En als je kind 1 dag in de week bij opa / broer of oma / zus is hebben die mensen toch een invloed op de opvoeding. Immers opvoeding is overal en iedereen doet het net weer anders en ook weer allemaal hetzelfde.

Ik begrijp niet hoe de mensen hier een willekeurig rolmodel van het andere geslacht gelijk kunnen stellen aan een ouder. Een man die wel eens stoere jongensdingen met je zoon doet lijkt me toch echt iets anders dan een vader, waar je een diepe emotionele band mee hebt.

Wat hier bovendien vaak over het hoofd gezien wordt is dat een kind ook gevormd wordt door de relatie die de ouders met elkaar hebben. In het leven van een kind geven de ouders, zeker in de eerste jaren, toch het sterkste voorbeeld. (Daarom lijkt het me ook een terechte opmerking dat kinderen vooral van hun ouders leren dat er verschillende gezichtspunten zijn en dat dat OK is.) Als een kind maar één ouder heeft loopt het toch een belangrijk voorbeeld mis van hoe mensen een gezonde liefdesrelatie met elkaar kunnen hebben. Ik zou daar niet te lichtzinnig over denken. Zeker het expliciet afzweren van een liefdesrelatie lijkt me verre van ideaal, op z'n zachtst gezegd.

Bij dit soort discussies moet ik trouwens altijd aan het boek The world according to Garp denken waarin een vrouw (Jenny) een van haar patiënten gebruikt om een zoon te krijgen die ze alleen opvoedt. Alles aan die situatie is fout, onverstandig en ongezond, maar ik vind haar zo'n leuke moeder. En Garp wordt een leuke jongen. Uiteindelijk is het dus niet zo interessant welke principes in het algemeen van toepassing zijn op de meeste mensen. Er zijn altijd die leuke uitzonderingen, en waarom zou jij er niet één kunnen zijn?

ik hoop de juiste man nog wel op tijd tegen te komen, maar aangezien de biologische klok gewoon door tikt, denk ik er wel over na om een alleenstaande moeder te worden...

in principe zou ik er nu al wel mee willen beginnen, maar ik vind mijn situatie nog niet geschikt..
ik neem al geen hond omdat ik niet genoeg thuis ben... laat staan dat ik wel aan kinderen zou beginnen
aan de andere kant zullen de omstandigheden nooit 100% ideaal worden, je zult altijd aanpassingen moeten maken... het lijkt me gewoon erg lastig te bepalen wanneer je er echt voor gaat...

waar ik ook wel benieuwd naar ben is het praktische verhaal... hoe lang doe je erover om een donor te vinden, hoelang ben je daarna nog bezig om zwanger te worden enz. (en ja, ik weet dat dit bij iedereen zo heel verschillend kan zijn)

Hee Droomkoningin, het lijkt wel of je mijn gedachten hebt uitgetypt!

quote:

Op donderdag 3 september 2009 08:52 schreef Claudia_x het volgende:
Ik begrijp niet hoe de mensen hier een willekeurig rolmodel van het andere geslacht gelijk kunnen stellen aan een ouder. Een man die wel eens stoere jongensdingen met je zoon doet lijkt me toch echt iets anders dan een vader, waar je een diepe emotionele band mee hebt.

Wat hier bovendien vaak over het hoofd gezien wordt is dat een kind ook gevormd wordt door de relatie die de ouders met elkaar hebben. In het leven van een kind geven de ouders, zeker in de eerste jaren, toch het sterkste voorbeeld. (Daarom lijkt het me ook een terechte opmerking dat kinderen vooral van hun ouders leren dat er verschillende gezichtspunten zijn en dat dat OK is.) Als een kind maar één ouder heeft loopt het toch een belangrijk voorbeeld mis van hoe mensen een gezonde liefdesrelatie met elkaar kunnen hebben. Ik zou daar niet te lichtzinnig over denken. Zeker het expliciet afzweren van een liefdesrelatie lijkt me verre van ideaal, op z'n zachtst gezegd.

Bij dit soort discussies moet ik trouwens altijd aan het boek The world according to Garp denken waarin een vrouw (Jenny) een van haar patiënten gebruikt om een zoon te krijgen die ze alleen opvoedt. Alles aan die situatie is fout, onverstandig en ongezond, maar ik vind haar zo'n leuke moeder. En Garp wordt een leuke jongen. Uiteindelijk is het dus niet zo interessant welke principes in het algemeen van toepassing zijn op de meeste mensen. Er zijn altijd die leuke uitzonderingen, en waarom zou jij er niet één kunnen zijn?

Ik vind je eerste, maar met name je tweede allinea zo goed. Daarmee verwoordt je mijn grootste zorg .

Het andere, en volgens mij ook zeer vaak voorkomend, uiterste is dan natuurlijk wel ouders die elkaar eigenlijk helemaal niet meer leuk vinden, die bij elkaar blijven voor de kinderen, of die gaan scheiden. Echt een voorbeeld van een gezonde volwassen liefdesrelatie zijn dat volgens mij dan ook niet.

Het afzweren van een liefdesrelatie is natuurlijk wel extreem, maar als je gewoon niet de juiste partner bent tegengekomen, moet je daar dan maar op wachten? En wie zegt dat de partner die je tegenkomt, niet na 5 of 10 jaar alsnog tegenvalt en je moet gaan scheiden, met alle ellende die dát voor een kind oplevert?

Ik denk dat als je het kind met gezond verstand opvoedt, dat het op zich best meevalt.

Een gewenst kind dat een gezonde portie liefde en aandacht krijgt van één ouder, is volgens mij nog steeds beter af dan een ongewenst kind van een tienermoeder, of een kind van ouders die alleen maar voor de kinderen bij elkaar blijven.

Volgens mij is het nooit handig om je eigen situatie met andere uitersten te vergelijken, om het zo een soort van 'goed te praten'.

De beslissing om er wel of niet voor te gaan is wat mij betreft zo verschrikkelijk persoonlijk, toch iets waar je volledig vanuit je gevoel voor moet gaan, denk ik. En dan lijkt het me heel gezond om je te beseffen wat jij daarmee (voorlopig) niet kunt geven. Zonder dat te koppelen aan of een ander dat nou wel of niet geeft.

Klopt Guuzewuus, maar er werden hierboven ook allerlei uitersten gegeven tegen het alleenstaand moederschap. Vandaar dat ik wilde laten zien dat een "gewoon" ouderschap ook niet altijd even goed is.

Ik vind het zo naar dat vrouwen die er bewust voor kiezen om in hun eentje een kind op te voeden, altijd lijken moeten vechten tegen het vooroordeel dat een papa-mama gezin altijd beter is.

Ergens is dat ook zo, en als je geconfronteerd wordt met een zwangerschap terwijl het geen optie is het kind samen met de vader op te voeden dan kun je het helemaal nooit goed doen

Laat je het kind weghalen dan heb je conservatief Nederland tegen je.
Besluit je het te houden, dan heb je anderen tegen die er conservatieve ideeën op nahouden

quote:

Op donderdag 3 september 2009 21:35 schreef Pandora73 het volgende:
Klopt Guuzewuus, maar er werden hierboven ook allerlei uitersten gegeven tegen het alleenstaand moederschap. Vandaar dat ik wilde laten zien dat een "gewoon" ouderschap ook niet altijd even goed is.

Ik vind het zo naar dat vrouwen die er bewust voor kiezen om in hun eentje een kind op te voeden, altijd lijken moeten vechten tegen het vooroordeel dat een papa-mama gezin altijd beter is.

Maar meestal is dat ook beter voor het kind/ de kinderen. En om dan aan te geven dat 'gewoon' ouderschap ook(!) niet altijd even goed is en daarmee te zeggen dat alleen opvoeden beter zou zijn dan dat... ten eerste weet je dat niet, ten tweede is het voor je kind niet relevant dat het slechter kan.
Wat Guuzewuus zegt, daar kan ik me wel in vinden. Het is beter je bewust te zijn van je valkuilen en niet je eigen situatie goed willen praten door negatieve verhalen van anderen aan te halen.

Ik zeg ook niet dat alleen opvoeden beter is dan gewoon, maar dat er wel degelijk gevallen zijn van gewone gezinnen waar het ook niet altijd even goed gaat.
Een liefdevolle relatie tussen twee ouders, die lang stand houdt zonder problemen, is natuurlijk het meest gewenst. Maar dat is nou eenmaal niet altijd haalbaar...

Ik wilde alleen maar aangeven dat "gewone" gezinnen ook niet altijd per definitie ideaal zijn. Ook daar kunnen dingen mis gaan, terwijl moeders die hun kind alleen opvoeden eigenlijk per definitie als "onvolledig en daardoor schadelijk" worden bestempeld.
Een kind uit een eenoudergezin of van een BAM, wordt heus niet per definitie ongelukkig en/of gestoord. Net zoals een kind uit een "gewoon" gezin niet per definitie dolgelukkig of een modelkind wordt.
Er komt veel meer kijken bij opvoeden.

Soms heb je gewoon niet zo veel keus.

Maar ik denk dat ik beter maar niks meer zeg even, want het ljikt erop dat ik wat ik bedoel te zeggen er niet goed uitkrijg.
Ik veroordeel niemand, en probeer ook niets goed te praten. Maar ik ben wel tegen het generaliserende "BAM=altijd slechter dan papa+mama".
Alleen, hoe meer ik het probeer uit te leggen wat ik bedoel, hoe minder het lijkt te lukken...

quote:

Op donderdag 3 september 2009 08:52 schreef Claudia_x het volgende:

Wat hier bovendien vaak over het hoofd gezien wordt is dat een kind ook gevormd wordt door de relatie die de ouders met elkaar hebben. In het leven van een kind geven de ouders, zeker in de eerste jaren, toch het sterkste voorbeeld. (Daarom lijkt het me ook een terechte opmerking dat kinderen vooral van hun ouders leren dat er verschillende gezichtspunten zijn en dat dat OK is.) Als een kind maar één ouder heeft loopt het toch een belangrijk voorbeeld mis van hoe mensen een gezonde liefdesrelatie met elkaar kunnen hebben. Ik zou daar niet te lichtzinnig over denken.

hiermee omschrijf je volgens mij zeer goed wat ik eerder ook heb willen uitleggen..

ik ken in mn omgeving meerdere alleenstaande ouders, die hun opvoeding met meer of minder succes en/of problemen volbrengen, maar bij alle gevallen heb ik ook verdomd goed door hoe zwaar dat is...
op meerdere punten.

Veel alleenstaande ouders staan voor alle beslissingen er ook alleen voor ...
Hoe lastig het soms ook kan zijn om onenigheden te hebben met je partner over een opvoedingsbeslissing, maar dat weegt volgens mij niet op tegen ook de extra zekerheid die het geeft om beslissingen _samen_ te kunnen bespreken, _samen_ af te wegen en uiteindelijk _samen_ te nemen, waarbij de ander altijd met andere inzichten kan aankomen, en je misschien soms ook 'water bij de wijn' moet doen.

Een kind kan er ook gewoon een voordel aan hebben soms zich ook af-entoe 'tegen' de ouder af te kunnen zetten, boos te zijn op die ouder...
Dat het kind hierbij ook soms de andere ouder kan opzoeken en daar pogen ook een tweede oor te vinden of zn frustaties eventjes kwijt te kunnen.
Het moet dan natuurlijk wel zo zijn dat die partner niet opeens met het kind onder een hoedje tegen de aprtner gaat spelen en diens gezagd 'ondermijnen' maar bv de mogelijkheid dat de andere opvoeder bij een conflict als 'bemiddelaar' optreeed is juist iets dat goed kan functioneren
Ook het spelen van 'dat-mag-ik-wel van-X'-spelletjes om dingen gedaan te krijgen behoort gewoon bij de ontwikkeling van kinderen ... als ouder moet je daar niet door laten ringeloren, maar dat kinderen dat proberen is juist erg goed voor hun ontwikkeling.

Alleenstaande ouders zullen zeker daartoe ook mogelijkheden kunnen vinden, maar zullen daarvoor waarschijnlijk wel éxtra moeite moeten doen en kunnen niet altijd even makkelijk terugvallen op de zekerheid van een relatie om die opvoeding 'samen' te volbrengen.

Een laatste punt, financieel ... klinkt niet echt 'romantisch' maar als we eerlijk zijn toch ook een aspect in de opvoeding dat wél een rol speelt en zelfs soms een bepalende... mensen met meer financiele speelruimte hebben het ook domweg makkelijker bij de opvoeding en een extra partner schept vrijwel altijd ook extra financiele speelruimte....

Alleenstaand opvoeden is gewoon _een_ extra hindernis bij het opvoedden, geen onoverwinbare, maar wel iets dat lastig te ontkennen is.

Pandora, ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt, maar wat ik probeer aan te geven is dat je als alleenstaande ouder wel met een 'achterstand' begint. En als je je dat realiseert, dan hoeft dat geen negatieve gevolgen hebben. En misschien dat je dan daardoor een inhaalslag zou kunnen maken en zelfs op een voorsprong zou kunnen komen (bijv. t.o.v. 'gewone' gezinnen niet investeren in elkaar).

RM-Rf zou je nog op mijn vraag kunnen reageren ben gewoon nieuwsgierig

quote:

Op donderdag 3 september 2009 23:40 schreef _evenstar_ het volgende:
RM-Rf zou je nog op mijn vraag kunnen reageren ben gewoon nieuwsgierig

welke vraag... die over een overleden ouder ....?


waarom zou dat anders zijn..? dat valt idd gewoon ook exact eronder
Bij mijn weten komt het ook zeer regelmatig voor dat kinderen van wie een van de ouders op zeer vroege leeftijd overleden is en die door slechts een ouderdeel opgevoed zijn, aangeven dat ze hierdoor inderdaad sterk beinvloed geraakt zijn... en weinigen ervaren de tijd na het overlijden als 'zorgelozer' (alhoewel het in individuele gevallen wel voor _kan_ komen)

Duidelijk

quote:

Op donderdag 3 september 2009 23:38 schreef Grijs het volgende:
Pandora, ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt, maar wat ik probeer aan te geven is dat je als alleenstaande ouder wel met een 'achterstand' begint. En als je je dat realiseert, dan hoeft dat geen negatieve gevolgen hebben. En misschien dat je dan daardoor een inhaalslag zou kunnen maken en zelfs op een voorsprong zou kunnen komen (bijv. t.o.v. 'gewone' gezinnen niet investeren in elkaar).

Sorry hoor, maar wat een BS dat je met een "achterstand" begint.

Als je op welke manier dan ook, en om welke reden dan ook, bewust de keuze maakt om het kind alleen op te voeden dan heb je al een stuk minder achterstand dan een hoop stellen die er wel samen aan beginnen.
Er zijn immers nogal wat ongeplande zwangerschappen enz.

Natuurlijk is het ideaalbeeld een papa/mama gezin, maar ik word er erg moe van dat het hier keer op keer wordt neergezet dat het vrijwel niet mogelijk is om je kind alleen goed op te voeden, en dan vooral niet als je er voor kiest om je kind alleen op te voeden.

Zoals ik ruim 2 jaar geleden al in dit topic postte: ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik in dezelfde situatie zou zijn als destijds, dan zou ik, wetend wat ik nu weet, weer dezelfde keuze maken.
Want soms kan het wel gewoon de betere keuze zijn voor het kind.

quote:

Op donderdag 3 september 2009 23:56 schreef RM-rf het volgende:
welke vraag... die over een overleden ouder ....?
waarom zou dat anders zijn..? dat valt idd gewoon ook exact eronder
Bij mijn weten komt het ook zeer regelmatig voor dat kinderen van wie een van de ouders op zeer vroege leeftijd overleden is en die door slechts een ouderdeel opgevoed zijn, aangeven dat ze hierdoor inderdaad sterk beinvloed geraakt zijn... en weinigen ervaren de tijd na het overlijden als 'zorgelozer' (alhoewel het in individuele gevallen wel voor _kan_ komen)

Interessant...
Kan dat niet ook zijn omdat ze, net als kinderen van gescheiden ouders waarbij geen contact meer is met een van de ouders, zich wel eerst hadden gehecht (of in ieder geval gewend waren aan) die weggevallen ouder, en dat ze die weggevallen ouder dus domweg missen? Iets verliezen is natuurlijk een heel andere oorzaak van ongelukkig zijn dan iets nooit gehad hebben.
Ik probeer niets tegen te spreken hoor, als het is geconstateerd dan is het kennelijk zo. Ik probeer alleen de exacte oorzaak van het ongelukkiger zijn te achterhalen.

En @Leandra: precies! Tuurlijk is het anders, en moet je rekening houden met dingen... Maar daarom is BAM niet *per definitie* slechter.

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 08:55 schreef Leandra het volgende:

[..]

Sorry hoor, maar wat een BS dat je met een "achterstand" begint.

Als je op welke manier dan ook, en om welke reden dan ook, bewust de keuze maakt om het kind alleen op te voeden dan heb je al een stuk minder achterstand dan een hoop stellen die er wel samen aan beginnen.
Er zijn immers nogal wat ongeplande zwangerschappen enz.

Natuurlijk is het ideaalbeeld een papa/mama gezin, maar ik word er erg moe van dat het hier keer op keer wordt neergezet dat het vrijwel niet mogelijk is om je kind alleen goed op te voeden, en dan vooral niet als je er voor kiest om je kind alleen op te voeden.

Zoals ik ruim 2 jaar geleden al in dit topic postte: ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik in dezelfde situatie zou zijn als destijds, dan zou ik, wetend wat ik nu weet, weer dezelfde keuze maken.
Want soms kan het wel gewoon de betere keuze zijn voor het kind.

Dat er nogal wat ongeplande zwangerschappen zijn: die beginnen natuurlijk ook met een achterstand. Maar aangezien de meeste zwangerschappen niet ongepland zijn, vind ik het krom om met de ongeplande zwangerschappen te vergelijken. Dan vergelijk je de ene achterstand met de andere.
En ik zeg helemaal niet dat het vrijwel onmogelijk is om je kind alleen goed op te voeden. Ik zie hier genoeg voorbeelden waarbij het prima gaat.

Ik heb de betreffende publicatie over het onderzoek nog niet gelezen, dus kan (nog) niet inschatten hoe betrouwbaar het allemaal is, maar wil het toch alvast even noemen:
Stabiliteit voor kind belangrijker dan twee ouders

quote:

Op zondag 6 september 2009 14:16 schreef Pandora73 het volgende:
Ik heb de betreffende publicatie over het onderzoek nog niet gelezen, dus kan (nog) niet inschatten hoe betrouwbaar het allemaal is, maar wil het toch alvast even noemen:
Stabiliteit voor kind belangrijker dan twee ouders

Leuk stuk, kan niet wachten op de reacties

quote:

Op zondag 6 september 2009 14:32 schreef Leandra het volgende:

[..]

Leuk stuk, kan niet wachten op de reacties

Ik heb de hele publicatie nog niet kunnen vinden, ook niet op de site van de University of Ohio zelf, maar goed, het is pas vandaag gepubliceerd dus hopelijk kan Google er in de loop van deze week wel wat mee.