Bewust alleenstaand ouderschap

@RM-rf:
Hoeveel tijd moet dat andere rolmodel dan met het kind doorbrengen? Welke invloed moet hij krijgen? Moet het altijd dezelfde persoon zijn? Hoe bedoel je het praktisch gezien?
Niet iedere BAM heeft behoefte aan een man in haar leven, zeker geen partner (anders was ze geen BAM) maar ik vind het ongezond als een opa of broer zich met de opvoeding zou gaan bemoeien. Waarom zou ze niet zelfstandig beslissingen kunnen nemen?
Ik snap niet echt dat jij vindt dat een alleenstaande (meestal) moeder een kind niet zou kunnen opvoeden zonder invloed van een mannelijk persoon. Waarom moeten er twee geslachten bij betrokken zijn?
* Pandora73 confused is

RM-rf vraagje wat als de vader bijv overlijdt is het dan ineens anders?
feitelijk zit je in een zelfde situatie.

quote:

Op woensdag 2 september 2009 19:55 schreef Pandora73 het volgende:
@RM-rf:
Hoeveel tijd moet dat andere rolmodel dan met het kind doorbrengen? Welke invloed moet hij krijgen? Moet het altijd dezelfde persoon zijn? Hoe bedoel je het praktisch gezien?
Niet iedere BAM heeft behoefte aan een man in haar leven, zeker geen partner (anders was ze geen BAM) maar ik vind het ongezond als een opa of broer zich met de opvoeding zou gaan bemoeien. Waarom zou ze niet zelfstandig beslissingen kunnen nemen?
Ik snap niet echt dat jij vindt dat een alleenstaande (meestal) moeder een kind niet zou kunnen opvoeden zonder invloed van een mannelijk persoon. Waarom moeten er twee geslachten bij betrokken zijn?
* Pandora73 confused is

Ik denk dat single ouders prima in staat zijn hun kind(eren) alleen op te voeden.
Maar vaak doen die ouders zichzelf tekort omdat het best een druk bestaan is als je er alleen voor staat met kinderen.
Een beetje hulp van familie lijkt mij dan wel zeer welkom (net als 2 ouder gezien dat krijgen van opa en oma die 1 dag in de week oppassen). En als je kind 1 dag in de week bij opa / broer of oma / zus is hebben die mensen toch een invloed op de opvoeding. Immers opvoeding is overal en iedereen doet het net weer anders en ook weer allemaal hetzelfde.

Ik begrijp niet hoe de mensen hier een willekeurig rolmodel van het andere geslacht gelijk kunnen stellen aan een ouder. Een man die wel eens stoere jongensdingen met je zoon doet lijkt me toch echt iets anders dan een vader, waar je een diepe emotionele band mee hebt.

Wat hier bovendien vaak over het hoofd gezien wordt is dat een kind ook gevormd wordt door de relatie die de ouders met elkaar hebben. In het leven van een kind geven de ouders, zeker in de eerste jaren, toch het sterkste voorbeeld. (Daarom lijkt het me ook een terechte opmerking dat kinderen vooral van hun ouders leren dat er verschillende gezichtspunten zijn en dat dat OK is.) Als een kind maar één ouder heeft loopt het toch een belangrijk voorbeeld mis van hoe mensen een gezonde liefdesrelatie met elkaar kunnen hebben. Ik zou daar niet te lichtzinnig over denken. Zeker het expliciet afzweren van een liefdesrelatie lijkt me verre van ideaal, op z'n zachtst gezegd.

Bij dit soort discussies moet ik trouwens altijd aan het boek The world according to Garp denken waarin een vrouw (Jenny) een van haar patiënten gebruikt om een zoon te krijgen die ze alleen opvoedt. Alles aan die situatie is fout, onverstandig en ongezond, maar ik vind haar zo'n leuke moeder. En Garp wordt een leuke jongen. Uiteindelijk is het dus niet zo interessant welke principes in het algemeen van toepassing zijn op de meeste mensen. Er zijn altijd die leuke uitzonderingen, en waarom zou jij er niet één kunnen zijn?

ik hoop de juiste man nog wel op tijd tegen te komen, maar aangezien de biologische klok gewoon door tikt, denk ik er wel over na om een alleenstaande moeder te worden...

in principe zou ik er nu al wel mee willen beginnen, maar ik vind mijn situatie nog niet geschikt..
ik neem al geen hond omdat ik niet genoeg thuis ben... laat staan dat ik wel aan kinderen zou beginnen
aan de andere kant zullen de omstandigheden nooit 100% ideaal worden, je zult altijd aanpassingen moeten maken... het lijkt me gewoon erg lastig te bepalen wanneer je er echt voor gaat...

waar ik ook wel benieuwd naar ben is het praktische verhaal... hoe lang doe je erover om een donor te vinden, hoelang ben je daarna nog bezig om zwanger te worden enz. (en ja, ik weet dat dit bij iedereen zo heel verschillend kan zijn)

Hee Droomkoningin, het lijkt wel of je mijn gedachten hebt uitgetypt!

quote:

Op donderdag 3 september 2009 08:52 schreef Claudia_x het volgende:
Ik begrijp niet hoe de mensen hier een willekeurig rolmodel van het andere geslacht gelijk kunnen stellen aan een ouder. Een man die wel eens stoere jongensdingen met je zoon doet lijkt me toch echt iets anders dan een vader, waar je een diepe emotionele band mee hebt.

Wat hier bovendien vaak over het hoofd gezien wordt is dat een kind ook gevormd wordt door de relatie die de ouders met elkaar hebben. In het leven van een kind geven de ouders, zeker in de eerste jaren, toch het sterkste voorbeeld. (Daarom lijkt het me ook een terechte opmerking dat kinderen vooral van hun ouders leren dat er verschillende gezichtspunten zijn en dat dat OK is.) Als een kind maar één ouder heeft loopt het toch een belangrijk voorbeeld mis van hoe mensen een gezonde liefdesrelatie met elkaar kunnen hebben. Ik zou daar niet te lichtzinnig over denken. Zeker het expliciet afzweren van een liefdesrelatie lijkt me verre van ideaal, op z'n zachtst gezegd.

Bij dit soort discussies moet ik trouwens altijd aan het boek The world according to Garp denken waarin een vrouw (Jenny) een van haar patiënten gebruikt om een zoon te krijgen die ze alleen opvoedt. Alles aan die situatie is fout, onverstandig en ongezond, maar ik vind haar zo'n leuke moeder. En Garp wordt een leuke jongen. Uiteindelijk is het dus niet zo interessant welke principes in het algemeen van toepassing zijn op de meeste mensen. Er zijn altijd die leuke uitzonderingen, en waarom zou jij er niet één kunnen zijn?

Ik vind je eerste, maar met name je tweede allinea zo goed. Daarmee verwoordt je mijn grootste zorg .

Het andere, en volgens mij ook zeer vaak voorkomend, uiterste is dan natuurlijk wel ouders die elkaar eigenlijk helemaal niet meer leuk vinden, die bij elkaar blijven voor de kinderen, of die gaan scheiden. Echt een voorbeeld van een gezonde volwassen liefdesrelatie zijn dat volgens mij dan ook niet.

Het afzweren van een liefdesrelatie is natuurlijk wel extreem, maar als je gewoon niet de juiste partner bent tegengekomen, moet je daar dan maar op wachten? En wie zegt dat de partner die je tegenkomt, niet na 5 of 10 jaar alsnog tegenvalt en je moet gaan scheiden, met alle ellende die dát voor een kind oplevert?

Ik denk dat als je het kind met gezond verstand opvoedt, dat het op zich best meevalt.

Een gewenst kind dat een gezonde portie liefde en aandacht krijgt van één ouder, is volgens mij nog steeds beter af dan een ongewenst kind van een tienermoeder, of een kind van ouders die alleen maar voor de kinderen bij elkaar blijven.

Volgens mij is het nooit handig om je eigen situatie met andere uitersten te vergelijken, om het zo een soort van 'goed te praten'.

De beslissing om er wel of niet voor te gaan is wat mij betreft zo verschrikkelijk persoonlijk, toch iets waar je volledig vanuit je gevoel voor moet gaan, denk ik. En dan lijkt het me heel gezond om je te beseffen wat jij daarmee (voorlopig) niet kunt geven. Zonder dat te koppelen aan of een ander dat nou wel of niet geeft.

Klopt Guuzewuus, maar er werden hierboven ook allerlei uitersten gegeven tegen het alleenstaand moederschap. Vandaar dat ik wilde laten zien dat een "gewoon" ouderschap ook niet altijd even goed is.

Ik vind het zo naar dat vrouwen die er bewust voor kiezen om in hun eentje een kind op te voeden, altijd lijken moeten vechten tegen het vooroordeel dat een papa-mama gezin altijd beter is.

Ergens is dat ook zo, en als je geconfronteerd wordt met een zwangerschap terwijl het geen optie is het kind samen met de vader op te voeden dan kun je het helemaal nooit goed doen

Laat je het kind weghalen dan heb je conservatief Nederland tegen je.
Besluit je het te houden, dan heb je anderen tegen die er conservatieve ideeën op nahouden

quote:

Op donderdag 3 september 2009 21:35 schreef Pandora73 het volgende:
Klopt Guuzewuus, maar er werden hierboven ook allerlei uitersten gegeven tegen het alleenstaand moederschap. Vandaar dat ik wilde laten zien dat een "gewoon" ouderschap ook niet altijd even goed is.

Ik vind het zo naar dat vrouwen die er bewust voor kiezen om in hun eentje een kind op te voeden, altijd lijken moeten vechten tegen het vooroordeel dat een papa-mama gezin altijd beter is.

Maar meestal is dat ook beter voor het kind/ de kinderen. En om dan aan te geven dat 'gewoon' ouderschap ook(!) niet altijd even goed is en daarmee te zeggen dat alleen opvoeden beter zou zijn dan dat... ten eerste weet je dat niet, ten tweede is het voor je kind niet relevant dat het slechter kan.
Wat Guuzewuus zegt, daar kan ik me wel in vinden. Het is beter je bewust te zijn van je valkuilen en niet je eigen situatie goed willen praten door negatieve verhalen van anderen aan te halen.

Ik zeg ook niet dat alleen opvoeden beter is dan gewoon, maar dat er wel degelijk gevallen zijn van gewone gezinnen waar het ook niet altijd even goed gaat.
Een liefdevolle relatie tussen twee ouders, die lang stand houdt zonder problemen, is natuurlijk het meest gewenst. Maar dat is nou eenmaal niet altijd haalbaar...

Ik wilde alleen maar aangeven dat "gewone" gezinnen ook niet altijd per definitie ideaal zijn. Ook daar kunnen dingen mis gaan, terwijl moeders die hun kind alleen opvoeden eigenlijk per definitie als "onvolledig en daardoor schadelijk" worden bestempeld.
Een kind uit een eenoudergezin of van een BAM, wordt heus niet per definitie ongelukkig en/of gestoord. Net zoals een kind uit een "gewoon" gezin niet per definitie dolgelukkig of een modelkind wordt.
Er komt veel meer kijken bij opvoeden.

Soms heb je gewoon niet zo veel keus.

Maar ik denk dat ik beter maar niks meer zeg even, want het ljikt erop dat ik wat ik bedoel te zeggen er niet goed uitkrijg.
Ik veroordeel niemand, en probeer ook niets goed te praten. Maar ik ben wel tegen het generaliserende "BAM=altijd slechter dan papa+mama".
Alleen, hoe meer ik het probeer uit te leggen wat ik bedoel, hoe minder het lijkt te lukken...

quote:

Op donderdag 3 september 2009 08:52 schreef Claudia_x het volgende:

Wat hier bovendien vaak over het hoofd gezien wordt is dat een kind ook gevormd wordt door de relatie die de ouders met elkaar hebben. In het leven van een kind geven de ouders, zeker in de eerste jaren, toch het sterkste voorbeeld. (Daarom lijkt het me ook een terechte opmerking dat kinderen vooral van hun ouders leren dat er verschillende gezichtspunten zijn en dat dat OK is.) Als een kind maar één ouder heeft loopt het toch een belangrijk voorbeeld mis van hoe mensen een gezonde liefdesrelatie met elkaar kunnen hebben. Ik zou daar niet te lichtzinnig over denken.

hiermee omschrijf je volgens mij zeer goed wat ik eerder ook heb willen uitleggen..

ik ken in mn omgeving meerdere alleenstaande ouders, die hun opvoeding met meer of minder succes en/of problemen volbrengen, maar bij alle gevallen heb ik ook verdomd goed door hoe zwaar dat is...
op meerdere punten.

Veel alleenstaande ouders staan voor alle beslissingen er ook alleen voor ...
Hoe lastig het soms ook kan zijn om onenigheden te hebben met je partner over een opvoedingsbeslissing, maar dat weegt volgens mij niet op tegen ook de extra zekerheid die het geeft om beslissingen _samen_ te kunnen bespreken, _samen_ af te wegen en uiteindelijk _samen_ te nemen, waarbij de ander altijd met andere inzichten kan aankomen, en je misschien soms ook 'water bij de wijn' moet doen.

Een kind kan er ook gewoon een voordel aan hebben soms zich ook af-entoe 'tegen' de ouder af te kunnen zetten, boos te zijn op die ouder...
Dat het kind hierbij ook soms de andere ouder kan opzoeken en daar pogen ook een tweede oor te vinden of zn frustaties eventjes kwijt te kunnen.
Het moet dan natuurlijk wel zo zijn dat die partner niet opeens met het kind onder een hoedje tegen de aprtner gaat spelen en diens gezagd 'ondermijnen' maar bv de mogelijkheid dat de andere opvoeder bij een conflict als 'bemiddelaar' optreeed is juist iets dat goed kan functioneren
Ook het spelen van 'dat-mag-ik-wel van-X'-spelletjes om dingen gedaan te krijgen behoort gewoon bij de ontwikkeling van kinderen ... als ouder moet je daar niet door laten ringeloren, maar dat kinderen dat proberen is juist erg goed voor hun ontwikkeling.

Alleenstaande ouders zullen zeker daartoe ook mogelijkheden kunnen vinden, maar zullen daarvoor waarschijnlijk wel éxtra moeite moeten doen en kunnen niet altijd even makkelijk terugvallen op de zekerheid van een relatie om die opvoeding 'samen' te volbrengen.

Een laatste punt, financieel ... klinkt niet echt 'romantisch' maar als we eerlijk zijn toch ook een aspect in de opvoeding dat wél een rol speelt en zelfs soms een bepalende... mensen met meer financiele speelruimte hebben het ook domweg makkelijker bij de opvoeding en een extra partner schept vrijwel altijd ook extra financiele speelruimte....

Alleenstaand opvoeden is gewoon _een_ extra hindernis bij het opvoedden, geen onoverwinbare, maar wel iets dat lastig te ontkennen is.

Pandora, ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt, maar wat ik probeer aan te geven is dat je als alleenstaande ouder wel met een 'achterstand' begint. En als je je dat realiseert, dan hoeft dat geen negatieve gevolgen hebben. En misschien dat je dan daardoor een inhaalslag zou kunnen maken en zelfs op een voorsprong zou kunnen komen (bijv. t.o.v. 'gewone' gezinnen niet investeren in elkaar).

RM-Rf zou je nog op mijn vraag kunnen reageren ben gewoon nieuwsgierig

quote:

Op donderdag 3 september 2009 23:40 schreef _evenstar_ het volgende:
RM-Rf zou je nog op mijn vraag kunnen reageren ben gewoon nieuwsgierig

welke vraag... die over een overleden ouder ....?


waarom zou dat anders zijn..? dat valt idd gewoon ook exact eronder
Bij mijn weten komt het ook zeer regelmatig voor dat kinderen van wie een van de ouders op zeer vroege leeftijd overleden is en die door slechts een ouderdeel opgevoed zijn, aangeven dat ze hierdoor inderdaad sterk beinvloed geraakt zijn... en weinigen ervaren de tijd na het overlijden als 'zorgelozer' (alhoewel het in individuele gevallen wel voor _kan_ komen)

Duidelijk

quote:

Op donderdag 3 september 2009 23:38 schreef Grijs het volgende:
Pandora, ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt, maar wat ik probeer aan te geven is dat je als alleenstaande ouder wel met een 'achterstand' begint. En als je je dat realiseert, dan hoeft dat geen negatieve gevolgen hebben. En misschien dat je dan daardoor een inhaalslag zou kunnen maken en zelfs op een voorsprong zou kunnen komen (bijv. t.o.v. 'gewone' gezinnen niet investeren in elkaar).

Sorry hoor, maar wat een BS dat je met een "achterstand" begint.

Als je op welke manier dan ook, en om welke reden dan ook, bewust de keuze maakt om het kind alleen op te voeden dan heb je al een stuk minder achterstand dan een hoop stellen die er wel samen aan beginnen.
Er zijn immers nogal wat ongeplande zwangerschappen enz.

Natuurlijk is het ideaalbeeld een papa/mama gezin, maar ik word er erg moe van dat het hier keer op keer wordt neergezet dat het vrijwel niet mogelijk is om je kind alleen goed op te voeden, en dan vooral niet als je er voor kiest om je kind alleen op te voeden.

Zoals ik ruim 2 jaar geleden al in dit topic postte: ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik in dezelfde situatie zou zijn als destijds, dan zou ik, wetend wat ik nu weet, weer dezelfde keuze maken.
Want soms kan het wel gewoon de betere keuze zijn voor het kind.

quote:

Op donderdag 3 september 2009 23:56 schreef RM-rf het volgende:
welke vraag... die over een overleden ouder ....?
waarom zou dat anders zijn..? dat valt idd gewoon ook exact eronder
Bij mijn weten komt het ook zeer regelmatig voor dat kinderen van wie een van de ouders op zeer vroege leeftijd overleden is en die door slechts een ouderdeel opgevoed zijn, aangeven dat ze hierdoor inderdaad sterk beinvloed geraakt zijn... en weinigen ervaren de tijd na het overlijden als 'zorgelozer' (alhoewel het in individuele gevallen wel voor _kan_ komen)

Interessant...
Kan dat niet ook zijn omdat ze, net als kinderen van gescheiden ouders waarbij geen contact meer is met een van de ouders, zich wel eerst hadden gehecht (of in ieder geval gewend waren aan) die weggevallen ouder, en dat ze die weggevallen ouder dus domweg missen? Iets verliezen is natuurlijk een heel andere oorzaak van ongelukkig zijn dan iets nooit gehad hebben.
Ik probeer niets tegen te spreken hoor, als het is geconstateerd dan is het kennelijk zo. Ik probeer alleen de exacte oorzaak van het ongelukkiger zijn te achterhalen.

En @Leandra: precies! Tuurlijk is het anders, en moet je rekening houden met dingen... Maar daarom is BAM niet *per definitie* slechter.

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 08:55 schreef Leandra het volgende:

[..]

Sorry hoor, maar wat een BS dat je met een "achterstand" begint.

Als je op welke manier dan ook, en om welke reden dan ook, bewust de keuze maakt om het kind alleen op te voeden dan heb je al een stuk minder achterstand dan een hoop stellen die er wel samen aan beginnen.
Er zijn immers nogal wat ongeplande zwangerschappen enz.

Natuurlijk is het ideaalbeeld een papa/mama gezin, maar ik word er erg moe van dat het hier keer op keer wordt neergezet dat het vrijwel niet mogelijk is om je kind alleen goed op te voeden, en dan vooral niet als je er voor kiest om je kind alleen op te voeden.

Zoals ik ruim 2 jaar geleden al in dit topic postte: ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik in dezelfde situatie zou zijn als destijds, dan zou ik, wetend wat ik nu weet, weer dezelfde keuze maken.
Want soms kan het wel gewoon de betere keuze zijn voor het kind.

Dat er nogal wat ongeplande zwangerschappen zijn: die beginnen natuurlijk ook met een achterstand. Maar aangezien de meeste zwangerschappen niet ongepland zijn, vind ik het krom om met de ongeplande zwangerschappen te vergelijken. Dan vergelijk je de ene achterstand met de andere.
En ik zeg helemaal niet dat het vrijwel onmogelijk is om je kind alleen goed op te voeden. Ik zie hier genoeg voorbeelden waarbij het prima gaat.

Ik heb de betreffende publicatie over het onderzoek nog niet gelezen, dus kan (nog) niet inschatten hoe betrouwbaar het allemaal is, maar wil het toch alvast even noemen:
Stabiliteit voor kind belangrijker dan twee ouders

quote:

Op zondag 6 september 2009 14:16 schreef Pandora73 het volgende:
Ik heb de betreffende publicatie over het onderzoek nog niet gelezen, dus kan (nog) niet inschatten hoe betrouwbaar het allemaal is, maar wil het toch alvast even noemen:
Stabiliteit voor kind belangrijker dan twee ouders

Leuk stuk, kan niet wachten op de reacties

quote:

Op zondag 6 september 2009 14:32 schreef Leandra het volgende:

[..]

Leuk stuk, kan niet wachten op de reacties

Ik heb de hele publicatie nog niet kunnen vinden, ook niet op de site van de University of Ohio zelf, maar goed, het is pas vandaag gepubliceerd dus hopelijk kan Google er in de loop van deze week wel wat mee.