Bewust alleenstaand ouderschap

Een kennis van mij heeft twee kinderen, allebei bewust zonder man, ze heeft trouwens geen moeite gehad met zwanger raken en heeft gewoon met die mannen overlegd of ze zaaddonor wilden zijn(wel sex dus)
Van deze twee ziet eentje zijn vader nooit, de ander wel elke week, de jongen die zijn vader niet ziet, heeft daar wel af en toe problemen mee, maar vooral omdat zijn zusje wel haar vader ziet, dat kwetst hem soms.

Dat is niet helemaal wat jij bedoelt, maar de enige ervaring die ik hierin heb.

Ik ben (bijna) 28 en heb eind 2006 het aanvraagformulier voor een BKA-nummer opgestuurd. Ofwel, ik ben in mijn eentje een adoptieprocedure gestart.

Wel een beetje een andere situatie dan de situatie die jij noemt, maar ik heb sowieso altijd al de voorkeur gegeven aan adoptie boven een biologisch kindje. Of het ooit zover komt dat ik daadwerkelijk alleen het kindje ga opvoeden e.d. weet ik niet. Maar ik wilde in ieder geval de procedure in, mede omdat alles zó enorm lang duurt en de wachttijden inmiddels ook nog eens gigantisch oplopen.

Ik vind het niet egoistisch om het alleen te doen, míts je vangnet groot genoeg is. Je moet zoiets niet doen als je eigen situatie al instabiel is. Aan de andere kant weet je ook bij een relatie nooit hoe het loopt.

Ken het probleem. Ben 33 en single. Heb wel een kinderwens, maar ben de juist man nog niet tegengekomen.
Op dit moment heb ik nog zoiets van "ach, die komt vast nog wel voorbij, ik zie het wel..", maar misschien dat ik er over een paar jaar ook (als ik dan nog de juiste vent niet ben tegengekomen) zo over denk.
Maar aan de andere kant lijkt het me wel heel zwaar om een kind alleen op te voeden en dan komt het financiële plaatje er ook nog bij.
En een groot vangnet is inderdaad wel nodig, denk ik!

Inmiddels ben ik sinds 7 maanden moeder, maar dat is niet zo vanzelfsprekend geweest.
Ik herken je enorme verlangen. Dat heb ik ook gehad. En ook bij mij zat de kans erin dat ik niet zo makkelijk zwanger zou raken. En ik werd maar 'ouder en ouder'. Ik had (heb!) wel een geliefde, maar hij was niet duidelijk over het vervullen van mijn kinderwens. Hij wist het allemaal niet. Uiteindelijk heb ik besloten dat ik hoe dan ook wilde proberen een kind te krijgen. Als mijn lief het niet wilde, dan had ik de relatie verbroken (dat is een heel proces geweest in samenspraak met hem hoor, niet zo kort door de bocht als ik het nu omschrijf). Ik was dan van plan geweest een homostel te zoeken en met hen proberen een kind te krijgen. We zouden dan co-ouders worden.
Heel gelukkig is het niet zo ver hoeven komen. Mijn lief heeft wél voor het ouderschap gekozen en is nu superblij met het vader-zijn. Buiten het feit dat ik erg blij ben dat we er samen uit zijn gekomen, ben ik ook blij dat ik het niet alleen hoef te doen. Want ondanks het feit dat we een erg makkelijke zoon hebben, lijkt het me enorm zwaar als je er alleen voor staat.
Succes, ik ben benieuwd hoe het je zal vergaan.

En Yoni, wat bijzonder!

Oh ja, ik wilde ook per sé dat de vader van mijn kind bekend zou zijn. Ik heb zelf mijn biologische vader niet gekend en dat heb ik als een enorm gemis ervaren.

een oude buurvrouw van ons heeft ook gekozen voor alleenstaand moederschap. zij heeft 3 prachtige dochters, via IVF gekregen. (anonieme donoren) (er werden 2 eitjes terug geplaatst en de eerste keer bleef daar 1 van over, de 2e keer dus 2)
Ik weet zeker dat zij een geweldige moeder is voor haar kinderen. Ik vind er niks egoistisch aan. Je wilt graag kinderen, als jij denkt dat je het kunt bolwerken alleen moet je er voor gaan
ik wens je heel veel succes en geluk!

Ik dacht een boek te 'kennen' over dit onderwerp, maar dat bleek toch wat meer te gaan over niet bewust alleenstaand ouderschap (misschien wel handig voor de praktische tips, maar dat is nu nog een beetje ver van je bed). Tijdens het zoeken van de titel kwam ik wel een ander boek tegen wat misschien interessant is.
Maar vooral een website die hierover gaat en waar je vast wat aan hebt www.bam-mam.nl

Ik duim voor je dat je 'gewoon' binnenkort iemand tegen het lijf loopt waar je oud mee wil worden en kindjes gaat krijgen. Maar mocht dat onverhoopt niet gebeuren, dan vind ik het niet egoistisch om er voor te gaan in je eentje.

Oh..zeer herkenbaar dit...Ik lees al een tijdje mee en nu ik dit onderwerp zag, dacht ik..nu ga ik reageren....
Ik ben zelf 31, single en heb een grote kinderwens...Ik hoop ook binnenkort iemand tegen het lijf te lopen, maar het spookt ook al een tijdje door mijn hoofd wat ik zou doen als dit niet gebeurt...Kies ik er dan voor om alleen een kind te gaan opvoedenen hoe? Anonieme donor? Bekende?
Heel moeilijk allemaal! De vraag of het egoistisch is, is mij ook al een aantal keren door het hoofd geschoten...En hoe ga je dat dan praktisch doen in je eentje....opvang, financieel, vangnet...

Maar goed...we blijven gewoon hopen binnenkort iemand tegen het lijf te lopen...

een kinderwens is per definitie egoistisch, of je het nu met zijn 2-en of in je eentje verzilvert

het lijkt me leuker en ms ook wel 'beter' (voor het kind, zie reactie moonah) als er een betrokken vader (niet noodzakelijkerwijs in 1 huis met jou ) in het spel is, maar ook alleen kun je volgens mij liefde voor minstens 2 geven, hoor en je kind een prachtleven bieden , ook als je het financieel wat minder breed hebt evt.

Ik had dezelfde plannen, totdat ik Hub tegenkwam. Dit was de man, en ik ging er vanuit dat ie gesteriliseerd was (want, al twee wat grotere kinderen, en niet meer de jongste).. Maar, deze man, die was het, en dan zou ik "gewoon' een leuke stief worden.

Ik heb het ook niet over mijn kinderwens gehad, was al bezig om mijn leven anders in te richten.
Hij bleek niet gesteriliseerd, en we hebben twee prachtkinderen nu.

Hij vertelde later wel dat ie het opvallend vond dat ik niet over een kinderwens was begonnen (immers, na jaren weer op de markt kom je toch ook heel veel vrouwen tegen die een potentiele vader zoeken, zeker in onze leeftijdscategorie).

Ik ben achteraf blij dat het zo gelopen is, ik had het uiteindelijk ook niet aangedurfd in mijn eentje, denk ik, maar dat is voor iedereen anders. Het idee van het alleen te doen was voor mij wel genoeg om niet teveel druk op de ketel te zetten.

Kijken muts . Dubbelpost dus

Ook ik heb ooit dat voornemen gemaakt 'als ik op m'n ..., dan... '
Gelukkig kwam ik stinkie tegen en hoefde ik die keuze niet echt te maken.

Ik heb er destijds wel al een topic over geopend. Rewimo heeft daar ook een hoop in geschreven, die was volgens mij ook al een flink eind die richting in geslagen voor ze Qltel tegenkwam: Bewust alleenstaand ouderschap

Gedaan.

Het lijkt me vreselijk zwaar om een alleenstaande ouder te zijn. Ik heb dan ook veel bewondering voor die ouders die alleen een (of zelfs meerdere!) kind(eren) opvoeden. Ik zou daar nooit zelf bewust voor kiezen. Toen mijn man overspannen was, moest ik in feite ook alles alleen doen m.b.t. de kinderen en ondanks dat ik een goed sociaal netwerk heb, vond ik dat ontzettend zwaar. Ik ben blij dat we het zorgen en de zorgen weer samen kunnen delen. De verantwoordelijkheid lijkt me ontzettend zwaar als je alleen bent. En viel me ook zwaar toen ik er vrijwel alleen voorstond (en dat was nog niet eens helemaal het geval).

Maar heeft dat ook niet een klein beetje te maken met het feit dat je weet hoe het is als je het wel kan delen?

Ik kan me zo voorstellen dat het toch anders is als je het van het begin af aan, en dan ook nog eens bewust gekozen, alleen doet.

Nu ik doe het in principe al jaaaaaaaaren alleen, en mijn ervaring is, dat het juist minder zwaar is zonder vent in huis
Ja, je moet meer regelen, je hebt geen uitlaatklep bij de hand, niemand tegen wie je kan zeggen "doe jij het nu even, ik ben kapot ...." maar voor de rest zie ik het absoluut niet als zwaarder alleen, eerder omgekeerd dus, een partner in huis vraagt tenslotte ook heel wat energie
En over het algemeen volgens mij, komt toch het aanzienlijkste deel vd zorg bij de moeder terecht, ook als beide werken.

En het lijkt me dus idd dat als de ander ineens weg valt, dat het dan idd wel dubbel zwaar is, plus dat je dan nog de zorg om je zieke partner erbij hebt, is het niet fysiek, danwel mentaal.

Gisteren bij vrienden weer een sterk staaltje 'hoe ondermijn je elkaars ouderschap' gezien, daar heb je in je uppie geen last van, iemand die je overruled.

quote:

Op maandag 28 mei 2007 15:12 schreef milagro het volgende:
En over het algemeen volgens mij, komt toch het aanzienlijkste deel vd zorg bij de moeder terecht, ook als beide werken.

helemaal waar, althans in mijn geval

Doordeweeks verzorg ik de kinderen (als werkende moeder). Ik breng ze waar ze moeten zijn, haal ze op en regel alles wat er gedurende de week geregeld moet worden. Dit omdat mijn echtgenoot in diensten werkt en op de onmogelijkste tijden werkt...

Wat me wel moeilijk lijkt om er alleen voor te staan als je kind wat mankeert, als er iets is, als hij/zij met iets zit (op school, ofzo). Ik bespreek nu alles met m'n partner en ik hoef nooit in m'n eentje iets te beslissen.

Een vriendin van me voedt haar dochter al sinds haar geboorte alleen op en zij vindt het eigenlijk wel best zo. Juist het alleen beslissen vindt ze prettig. Geen gedoe en geen meningsverschillen over de opvoeding.

nu ja, de vader van de kinderen is er ook nog, grote dingen beslis ik dus zeker niet alleen, maar dagelijkse rompslomp uiteraard wel.

wij hadden destijds overigens nauwelijks meningsverschillen over de opvoeding, al werden we uiteraard door de kinderen weleens tegen elkaar uitgespeeld
but to no avail

maar goed, als je het van begin af aan besloten hebt , het echt alleen te doen, dus geen betrokken vader op de achtergrond, dan stel je je daar natuurlijk sowieso al op in, en weet je ook niet beter, je hebt geen vergelijk immers.

de momenten dat je het "even niet meer ziet zitten" "het echt niet meer trekt" "de muren komen op me af" "waarom blijft hij nou huilen, ik kan er niet meer tegen, ik ben op gewoon" die hebben moeders met een man in huis net zo goed, hoor , dat zie je hier in OUD wel.... en dan is er toch ook de steun van de vader, en toch zijn ze op

dat hoort erbij, alleen of met zijn 2-en, man of vrouw, werkend of niet, soms is het gewoon even allemaal te veel.

Hi Suzie,

Ik ben sinds 9 maanden de alleenstaande mama van een werkelijk waar prachtige dochter.
De zwangerschap heb ik helemaal alleen doorstaan, bij de bevalling waren mijn allerbeste vrienden en peetouders van mijn dochter.
Ik geniet met volle teugen van mijn dochter en taal niet meer naar een partner. Ik heb extra steun van het kinderdagverblijf.
De vader van mijn dochter was mijn beste vriend voor de afgelopen 18 jaar. Helaas is dit een was geworden. Hij wil zijn dochter niet zien, wil er niets meer te maken hebben. Heeft haar niet eens erkend.
Ondertussen heb ik besloten dat ik het heel goed zonder partner kan, en dat ik nog wel een broertje of zusje voor mijn dochter wil. Een donor heb ik al wel gevonden, ik wil alleen nog wel even wachten tot mijn dochter een jaartje ouder is en ze alles beter begrijpt.
Misschien dat ik in die tussentijd nog wel iemand tegenkom, maar tot die tijd is dit mijn plan van aanpak.

quote:

Op maandag 28 mei 2007 15:47 schreef milagro het volgende:
de momenten dat je het "even niet meer ziet zitten" "het echt niet meer trekt" "de muren komen op me af" "waarom blijft hij nou huilen, ik kan er niet meer tegen, ik ben op gewoon" die hebben moeders met een man in huis net zo goed, hoor , dat zie je hier in OUD wel.... en dan is er toch ook de steun van de vader, en toch zijn ze op

Met het verschil dat op zo'n moment de vader wat meer aandacht aan het kind kan geven, waardoor je als moeder weer wat op adem kan komen.

quote:

Op maandag 28 mei 2007 16:59 schreef Grijs het volgende:

[..]

Met het verschil dat op zo'n moment de vader wat meer aandacht aan het kind kan geven, waardoor je als moeder weer wat op adem kan komen.

jep, vooral als de vader op dat moment op zijn werk zit, en jij er om 10.00 al doorheen
niet iedere papa kan of wil dan zijn werk laten voor wat het is en naar huis komen.

lijkt me dat vrijwel iedereen, dus ook een alleenstaande moeder, wel af en toe op iemand kan terugvallen, je eigen moeder, je zus, je vriendin, een buuv, je beste vriend... meestal enkel een kwestie van durven toegeven dat je het even niet trekt.

alle bezwaren die je kan verzinnen als alleenstaande moeder in spé, die schieten ook door je hoofd als "tweestaande" moeder in spé.... van te voren is alles eng, denk je 'kan ik dit wel. wil ik dit eigenlijk wel, omg nu kan ik niet meer terug, help, dit kind is nu mijn verantwoordelijkheid, wat nu als dit en wat nu als dat?"

puntje bij paaltje loopt het meestal toch allemaal wel los, je kan meer dan je denkt, en er valt meer te overbruggen dan je denkt.

Op het moment dat je er alleen voor staat zeur je ook niet zo snel, je weet dat je er voor gekozen hebt, en als je het even niet ziet zitten, kijk je naar je kleintje en denk je ook, effe die tanden op elkaar, effe bikkelen en vanavond vroeg naar bed toe.

Wellicht is het egoistisch omdat je aan jezelf en aan jouw behoeftes denkt. Maar dergelijk egoisme hoeft niet verkeerd, negatief of fout te zijn. Wat is er mis met het voor jezelf opkomen? Wat is er verkeerd met het doen waar jij zin in hebt?
Maar misschien probeer ik hier mijn eigen straatje schoon mee te vegen.
Ik wil dolgraag moeder worden. En ik weet dondersgoed het verschil tussen van iemand een kindje krijgen en met iemand een kindje krijgen. Ik ben 28 en mijn eierstokken rammelen als een idioot. IK wil een kindje. Ik wil geen vent. Ik wil geen gezin. Ik wil geen relatie en ik wil niks samen. IK wil alleen een kindje.

Ik ben hopeloos met mannen. Een fiasco in relaties. Maar een ster met kinderen.
Ik wil niets overleggen. Ik wil mezelf blijven. Ik wil geen consessies doen. Ik wil niets hoeven vragen. Ik wil niet een helft van een beslissingsbevoegdheid worden. Ik wil geen 2-onder-1-kap in Almere en ik wil geen C1000 bonuspas. En ik wil dolgraag een kindje.

Egoistisch? Misschien wel... Het draait immers om wat ik wil.
Maar gunst. Als een stelletje een kindje wil dan draait het toch ook om wat zij willen?

quote:

Op dinsdag 29 mei 2007 02:09 schreef Anosmie het volgende:
[...]
Egoistisch? Misschien wel... Het draait immers om wat ik wil.
Maar gunst. Als een stelletje een kindje wil dan draait het toch ook om wat zij willen?

En geen mens die dat egoistisch vindt, en geen mens die zich af vraagt of ze het wel zullen redden, terwijl er toch bij sommige mensen best grond voor twijfel is...

quote:

Op dinsdag 29 mei 2007 08:51 schreef Brighteyes het volgende:

[..]


En geen mens die dat egoistisch vindt, en geen mens die zich af vraagt of ze het wel zullen redden, terwijl er toch bij sommige mensen best grond voor twijfel is...

Vind ik ook hoor. Egoisme hoeft niet per definitie een slecht iets te zijn. Is het slecht om in je eentje een heel erg gewenst kindje op de wereld te zetten? Ik denk van niet.

Hier trouwens het levende bewijs dat je, wanneer je als stel een kindje krijgt, nooit de garantie hebt dat je het ook samen blijft doen. Vooral omdat ik weet hoe lastig het met z'n tweetjes kan zijn om een kind op te voeden is het gevoel over de toekomst heel dubbel. Aan de ene kant lijkt het me heerlijk om niet continu samen beslissingen te hoeven nemen en aan de andere kant lijkt het me loodzwaar en zie ik er best tegenop. Tegelijkertijd hou ik in mijn achterhoofd dat er zoveel mensen zijn die het in hun eentje doen, dat ik dat ook best moet kunnen.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2007 08:51 schreef Brighteyes het volgende:

[..]


En geen mens die dat egoistisch vindt, en geen mens die zich af vraagt of ze het wel zullen redden, terwijl er toch bij sommige mensen best grond voor twijfel is...

ik wel, hoor, een kinderwens is per definitie een egoistische wens, in je eentje of met zijn 2-en maakt niet uit dus.

degene die menen een kind het leven willen te schenken, dat zijn rare zweverige macrameënde theemutsen of die menen de wereld hun kind te moeten gunnen, akelig zelfingenomen

Nou ja, ik bedoel meer dat er weinig mensen zullen zijn die daar kritische vragen bij stellen, terwijl dat dus bij een 1-ouder keuze wel zo is.
Je moet ze de kost geven die daar wel wat over te zeggen hebben.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2007 10:23 schreef Brighteyes het volgende:
Nou ja, ik bedoel meer dat er weinig mensen zullen zijn die daar kritische vragen bij stellen, terwijl dat dus bij een 1-ouder keuze wel zo is.
Je moet ze de kost geven die daar wel wat over te zeggen hebben.

true, idd.

dat heb je ook als je eerst samen was, maar besluit het alleen te gaan doen, krijg je ook allerhande shit over je heen , over je prioriteiten verkeerd hebben liggen en zo, beter een kutrelatie dan geen, want pa en ma onder 1 dak is per definitie het beste voor een kind en dat soort kolder.

mensen gaan altijd uit van de meest ideale situatie, maar die meest ideale situatie tref je dus nergens aan.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2007 02:09 schreef Anosmie het volgende:
Ik ben hopeloos met mannen. Een fiasco in relaties. Maar een ster met kinderen.
Ik wil niets overleggen. Ik wil mezelf blijven. Ik wil geen consessies doen. Ik wil niets hoeven vragen. Ik wil niet een helft van een beslissingsbevoegdheid worden. Ik wil geen 2-onder-1-kap in Almere en ik wil geen C1000 bonuspas. En ik wil dolgraag een kindje.

Je realiseert je hopelijk wel dat je kindje maar eventjes een kindje is en daarna een man (of vrouw)?

Ik heb er ook een tijdje (2enhalf jaar) alleen voorgestaan, ik vnd het niet moeilijk, of zwaar, het gig eigenlijk vanzelf.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2007 14:25 schreef Grijs het volgende:

[..]

Je realiseert je hopelijk wel dat je kindje maar eventjes een kindje is en daarna een man (of vrouw)?

Ik ben zo brutaal om even voor mijn zus te praten, maar geloof me dat realiseert ze zich echt wel Dat maakt de kinderwens niet minder, was bij mij ook niet zo.

Zusje het is vast iets genetisch, die enorme drang om moeder te worden. Ik ben er van overtuigd dat jij het ook gaat meemaken en op welke manier dat zien we dan wel weer

Het is een feit dat voor een optimale opvoeding een kind wel twee 'voorbeeldfiguren' nodig heeft,
niet allen door wat die ouders direkt hun kind vertellen, maar wat veel ouders ook soms vergeten is dat hn onderling gedrag, namelijk hoe de vader en moeder (of soms andere 'rollen') ten opzichte van elkaar met elkaar omgaan, een grote rol speelt in de 'opvoeding'.

Kinderen nemen ook sterk dat rollenspel van de ouders waar en hoe zij met elkaar omgaan heeft ook een zeer grote invloed (juist vanuit dat punt is het ook enorm schadelijk als de ouders lange tijd in een conflictueuze en ruzieachtige relatie tov elkaar zitten en jegens elkaar weinig affiniteit tonen).

Overigens vind ik het onzin om het te hebben over 'egoisme' als het gaat om de vraag of iemand wel of geen kinderen wil hebben... dfie kinderen zijn op het moment dat je daarover nadenkt niet geboren en dus _kun_ je ook helemaal geen rekening ermee houden, dus is het onzin om met hun belangen om te gaan.

Wel is het volgens mij een vraag die je je juist uit eigenbelang moet stellen, de manier waarop het in de beginpost gesteld is komt me nogal overdreven 'dingend' over, alsof er kinderen geworpen _moeten_ worden om je leven te vervullen...
Op een moment dat je jezelf zo onder druk zet: op je 32e het er al over hebben dat je jezelf een tijdslimiet gaat stellen, dat is volgens mij verschrikkelijk voorbarig.
Dat legt juist een extra onnodige 'druk' op die eerder contra-productief zal werken, alleen al wat betreft het vinden van een relatie; het lijkt me zinniger als je dat doet zonder de direkte 'eis' een man te vinden waarmee je ook kinderen gaat krijgen, maar je je eerst concentreert op het vinden vane en persoon waarmee je zélf gewoon je prettig voelt.

wat dat betreft mis ik juist eerder het 'ego-centrisme' in de openingspost ... nl. dat mensen in eerste zin hun pure 'eigen' belangen zekerstellen en beschermen, volgens mij zijn dat ook mensen die daardoor ook beter zijn voor hun sociale omgeving, juist omdat ze ervoor zorgen ook zélf hun geluk te vinden en dat niet te laten afhangen van een ander.
Dat is niet slecht, maar juist een erg goede eigenschap, die je moet koesteren als je gelukkig wilt zijn.

wauw,jij verwacht dat over een als je dochter dan ong.ander half is,dat ze hier iets van begrijpt???

RM-rf,

Over het stuk van de omgang tussen de ouders, voorbeeldfunctie etc. etc.
Ik had destijds heel sterk het gevoel 'die partner kan altijd nog komen, maar er komt een moment dat kinderen krijgen niet meer gaat'. Ik was er niet vanuit gegaan dat ik altijd alleen zou blijven met het kindje en dat hoeft in het geval van de TS natuurlijk ook niet zo te zijn.

En over het 'overdreven dringend' zijn, ja, zo sterk kan dat gevoel nou eenmaal zijn. In de ogen van anderen overdreven en vreemd, maar daar is echt geen rem op te zetten en het wordt alleen maar erger en versterkt door dit soort dingen (het niet hebben van een partner en het gevoel dat er tijdsdruk is).
Dat is niet uit te leggen, en mss ook wel niet te begrijpen, alleen te herkennen voor anderen die het ook hebben.

Mij gaf het trouwens destijds heel veel rust, dat ik zei 'als ik over 5 jaar nog geen vent gevonden heb om het me samen te doen ga ik het alleen doen'. Het haalde bij mij de jacht van 'ik moet, ik moet, ik moet' er vanaf.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 17:45 schreef Suzziieee het volgende:

< alleenstaand verhaal >
Ik ben benieuwd naar ervaringen en meningen die iets bijdragen..

Ik heb er geen ervaringen mee op het persoonlijk vlak maar wel in de familiesfeer meegemaakt. Ik kan je dus op dat niveau alleen maar veel sterkte toewensen en hopen dat het voor je allemaal lukt.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2007 02:09 schreef Anosmie het volgende:


Ik ben hopeloos met mannen. Een fiasco in relaties. Maar een ster met kinderen.
Ik wil niets overleggen. Ik wil mezelf blijven. Ik wil geen consessies doen. Ik wil niets hoeven vragen. Ik wil niet een helft van een beslissingsbevoegdheid worden. Ik wil geen 2-onder-1-kap in Almere en ik wil geen C1000 bonuspas. En ik wil dolgraag een kindje.

Ik heb er in eerste instantie niet voor gekozen om alleenstaande moeder te worden, maar nu ik het ben (vader ging er vandoor na 2 maanden zwangerschap) zie ik er alle voordeel in.

En die voordelen zijn:
- alle beslissingen zelf kunnen nemen
- kind geheel naar eigen inzicht op kunnen voeden
- aandacht geheel voor m'n dochter
- geen ruzie over de opvoeding
enz. enz. enz.

En dan heb ik het nog niet eens over kinderen met gescheiden ouders... Zo'n vent die zich op de achtergrond toch stiekem nog wel wil bemoeien met alles wat er in jouw huis gebeurt.

Plus wat er al meerdere keren gezegd is: met een man in huis komt nog het allergrootste gedeelte van de opvoeding (en het huishouden) op de schouders van de moeder terecht.

Ik krijg vaak complimenten dat mensen het zo knap vinden dat ik zo jong mijn kind in mijn eentje opvoed, maar ik vind dat overdreven. Als je er gewoon voor gaat, dan komt het allemaal vanzelf op z'n pootjes terecht.

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 18:23 schreef mirannie het volgende:

[..]


En dan heb ik het nog niet eens over kinderen met gescheiden ouders... Zo'n vent die zich op de achtergrond toch stiekem nog wel wil bemoeien met alles wat er in jouw huis gebeurt.

Hallo, zeg

"Zo'n vent" is de vader van je kinderen, hoor.
Je kent ms de term Papa? Nou, dat is dus zo'n vent.
En zo'n vent houdt van zijn kinderen, en zijn kinderen zijn gek op hem.

Dus een beetje dimmen, dame

inderdaad

Dus je bent als man gescheiden van de moeder en dan heb je ineens niks meer te vertellen over je kinderen omdat ze niet meer in hetzelfde huis wonen

_{hoewel dit helaas wel gebeurt, maar goed, andere discussie}

Dat slaat idd nergens op, natuurlijk "bemoeit " de vader zich nog met zijn kinderen, die houden van hem, hij houdt van hen.
Ik zou het hem en mijn kinderen niet willen aandoen om ze geen contact meer met elkaar te laten hebben, het is een ander verhaal als er nooit een vader in beeld is geweest.

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 18:57 schreef milagro het volgende:

[..]

Hallo, zeg

"Zo'n vent" is de vader van je kinderen, hoor.
Je kent ms de term Papa? Nou, dat is dus zo'n vent.
En zo'n vent houdt van zijn kinderen, en zijn kinderen zijn gek op hem.

Dus een beetje dimmen, dame

Dit had ik van jou kunnen verwachten, jij gaat tegen mij altijd in de aanval, maar dat geeft niet hoor.

Ja, de term papa ken ik, ik heb er namelijk zelf ook 1. En ja, ik weet dus uit ervaring wat voor stress het bij tijd en wijle oplevert als kind van gescheiden ouders.
Daarbij heb ik nog een aantal vriendinnen en collega's die niks anders dan stress hebben van hun ex, die tevens de vader van hun kinderen is. Ken maar bar weinig gevallen waar het makkelijk en relaxt gaat.

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 19:10 schreef JamesBrowny het volgende:
Dat slaat idd nergens op, natuurlijk "bemoeit " de vader zich nog met zijn kinderen, die houden van hem, hij houdt van hen.
Ik zou het hem en mijn kinderen niet willen aandoen om ze geen contact meer met elkaar te laten hebben, het is een ander verhaal als er nooit een vader in beeld is geweest.

Maar in 9 van de 10 gevallen wil de vader zich niet alleen bemoeien met de kinderen, maar ook met al het andere gebeuren in huis.

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 19:19 schreef mirannie het volgende:
Daarbij heb ik nog een aantal vriendinnen en collega's die niks anders dan stress hebben van hun ex, die tevens de vader van hun kinderen is. Ken maar bar weinig gevallen waar het makkelijk en relaxt gaat.

Misschien ligt dat wel bij de dames zelf?

In ieder geval niet bij de kinderen en hun relatie naar papa, lijkt me....