Het grote 'rammelaars' topic, deel 9

ik had het op nieuwjaarsdag wel wat lastiger qua gerammel...
Mijn neefje en nichtje zijn zo leuk en lief, dan heb je toch wel zoiets van "wil ik ook!"

Ik plak als jullie het goed vinden nog even mijn post van het vorige topic, helemaal aan het eind, in deze nieuwe.

-------------------------

Dag allemaal, ik kom lekker mee-rammelen
Ik ben een kloon, voor de goede orde, maar dat was misschien al duidelijk. Ik durf niet echt onder mijn normale account hier te posten, omdat ik liever niet heb dat mensen uit mijn 'echte' omgeving hier zouden lezen dat ik hier post, in dit specifieke topic. Het is ook weer niet super-geheim ofzo, maar stel dat een bekende in mijn postgeschiedenis gaat zitten neuzen van mijn normale account, dan is het prettiger dat ze dit niet tegenkomen. Zo, verklaringen, verklaringen, over tot de orde van de dag

Op zich hebben wij - voor zover dat al bestaat - de ideale omstandigheden om te gaan proberen een kindje te krijgen. Fijn huis, ruimte genoeg, beiden een baan (met in mijn baan mogelijkheden om eventueel minder te gaan werken), geen schulden m.a.w. gezonden financiële situatie, leuke omgeving (dorpje) voor een kind om op te groeien, stabiele relatie, enz.
We zijn echter allebei van die ontzettend nuchtere, prakische types. Als we het er al eens over hebben, dan komt het meteen op onderwerpen als 'kunnen we het allemaal wel betalen' (ondanks de gezonde financiële situatie), 'worden we geen wrakken als we een stuk minder nachtrust krijgen', 'gaat onze nu zo leuke relatie daar niet enorm onder lijden', 'wat als het kindje niet gezond is', 'waarom is een KDV zo duur', 'word ik 's ochtends niet gek als ik eerst alles thuis gewassen en aangekleed moet krijgen, de hond nog moet uitlaten, kind naar KDV brengen en dan nog eens naar mijn werk'. Dat soort dingen.

Daar tegenover staat dat niets me mooier lijkt dan een kindje van ons samen. Ben heel benieuwd wat het kindje zou hebben van ons. Mijn ogen? Zijn voorliefde later voor bepaalde hobbies? En ik denk dat mijn vriend de beste vader van de wereld zou zijn.

Ik praat mezelf het idee constant uit mijn hoofd door praktische dingen op te noemen die eventueel mis zouden kunnen gaan of tegen zouden kunnen gaan vallen.... Maar ik ben wel 33-en-een-half nu, dus ik kan hier ook niet nog jáááááren over gaan zitten piekeren. De klok tikt.

Op zich vind ik het niet slecht dat we dit soort grote beslissingen niet even impulsief nemen "ach laten we het maar proberen", maar teveel over malen lijkt me ook niet goed. En dan nog maar afwachten, als je er voor zou gaan, of het allemaal lukt natuurlijk. Want misschien is het wel uit een soort zelfbescherming dat ik al die punten voor mezelf steeds herhaal waarom we het niet zouden moeten doen, omdat ik in de afgelopen jaren vaak het idee heb gehad dat ik geen kindjes kan krijgen. En vraag me niet waar ik dat gevoel op baseer, het is er gewoon.

Een paar maanden geleden dacht mijn schoonzus zwanger te zijn en mij overviel het beschamende maar niet te ontkennen gevoel van een soort jaloezie. Ik wilde de eerste zijn die zijn ouders opa en oma maakt! Daar schaam je je toch dood voor, voor dat soort gevoelens...

(PS, als je via 'snel reageren' een post invoert, waar zitten dan de smilies? Ik loop een beetje achter geloof ik haha!)

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 15:48 schreef Smoezie het volgende:
Een paar maanden geleden dacht mijn schoonzus zwanger te zijn en mij overviel het beschamende maar niet te ontkennen gevoel van een soort jaloezie. Ik wilde de eerste zijn die zijn ouders opa en oma maakt! Daar schaam je je toch dood voor, voor dat soort gevoelens...

(PS, als je via 'snel reageren' een post invoert, waar zitten dan de smilies? Ik loop een beetje achter geloof ik haha!)

ik ken het gevoel wel ja... Maarja, het moet voor jezelf uiteindelijk toch bijzonder en belangrijk zijn.. Je zult maar (schoon)ouders hebben die het helemaal niet zo belangrijk vinden, dan voel je je misschien best gekwetst als je op jubelreacties gerekend had..

Ik hoop ook dat mijn gevoel niet klopt wat betreft het laatste stukje, BE. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat jij er heel snel ook om kunt lachen, om jouw eigen gevoel daarover, omdat het tegendeel voor jou bewezen wordt

Toch wel fijn om te horen dat die jaloerse gevoelens mij niet een rotmeid maken, omdat ze jullie ook bekend voorkomen... Teigan, uiteraard zou het voor onszelf bijzonder en belangrijk zijn, dat van dat 'opa en oma' leek me gewoon iets heel erg leuks wat er dan bij zou horen

Oh BE, dat is helemaal wat, als zij altijd had geroepen geen kinderen te willen! Dan ga je er inderdaad helemaal van uit dat jij de eerste zult zijn. Ik zou het voor mijn ouders ook zo leuk vinden als ze opa en oma zouden worden, want ik heb 1 zus en die wil geen kinderen. Hmmm. Zal je zien dat....

Welkom smoezie

Dat gevoel wat je beschrijft dat ken ik ook wel. Ik denk dat iedereen dat wel een beetje heeft, jou kindje moet het ' speciaalst' zijn toch?

Welkom Smoezie!

Hier was juist de schoonzus (vriendin van de broer van mn man)die dus gezegd heeft dat zij de eerste wou zijn met alles. Ze had het eerste kleinkind al en had ook als eerste willen trouwen, en was dus ook helemaal chagerijnig toen bleek dat wij getrouwd waren op vakantie.

Ik geef daar dan dus weer echt helemaal niks om, ieder kindje is bijzonder, speciaal en geheel uniek

Bedankt voor het warme welkom hier meiden, echt heel leuk!
Het is al een fijn gevoel om over dit soort gevoelens en gedachtes te kunnen schrijven hier, want met wie moet je er in godsnaam in je omgeving over praten?

Als ik samen met vriendinnen een meidenavondje heb (lang leve de DVD's van Sex & The City!) dan heb ik het er wel eens over. Zij zijn echter allebei moeder en als ik dan met de praktische 'ja maar' bezwaren aan kom waarom ik zo twijfel, dan wuiven ze die nogal gemakkelijk weg met 'als je eenmaal moeder bent gaat het allemaal vanzelf, je denkt het helemaal kapot!'.
Maar als we eerlijk zijn, het gáát toch niet allemaal maar vanzelf? Er zijn toch veel praktische zaken (ja hoor, daar gáát ze weer ) waar je voor komt te staan en heel veel dingen die helemaal gaan veranderen in het leven dat je zo gewend bent.

Welkom Smoezie .

Hier blijft het toch ook wel regelmatig kriebelen..
Ondanks het feit dat het gewoon niet verstandig is nu (met nog 2,5 jaar studie voor de boeg)..maar ja..je gevoel he
De afgelopen maand er wel veel mee bezig geweest, toen veel misselijk geweest, heel veel last van m'n buik + vage ongesteldheid..
Zelfs 2 (!) keer getest, maar die waren toch allebei negatief..(wou toch eens zekerheid hebben+dat ik heel graag een zware pijnstiller wou nemen voor migraine aanval)

Verstandig gezien is het ook wel beter zo, maar had het ook best wel leuk gevonden

Dankjewel Nijna!

Mrien, ik ben een newbie hier, dus licht me even kort in haha: hoe oud ben je? En hoe denkt je wederhelft erover? Had hij het ook leuk gevonden als het per ongeluk wel zo was?

Jamaar, jamaar, kan je mij nie took PM-en ofzo? Ik ben ook strontnieuwsgierig!

Welkom Smoezie (ken ik jou niet van ergens? )

Ook ik had vaak het gevoel van "de eerste" te willen zijn. Maar als je 5 jaar jonger bent dan loopt dat meestal wel mis.
Met ons huwelijk was ik het bijna. We hadden ons huwelijk in mei aangekondigd (in augustus getrouwd) en in juni is mijn zus nog komen zeggen dat ze in juli ging trouwen. Had ik ook ff een rot gevoel omdat dat nu het enige ging zijn waarin ik de eerste was...

Je hebt een PM-etje Troel
Maar ik denk niet dat jij me onder mijn oude account kende hoor!
Ik zat jaaaaaaaaaaaaren geleden (waar blijft de tijd) vooral in de toen lopende 30-ers reeks en door het hele overige forum, maar nooit in OUD.

*rammel rammel*

Hihi, ik vind het helemaal leuk om ergens terecht te kunnen met mijn gerammel

Leonieke (dank je voor je welkom, lief!) dat van je huwelijk kan ik me zo goed voorstellen! Je vond haar vast heel even stiekem een voorkruiper Ja toch? Zou ik wel hebben, net alsof ze nog even snel voor jullie wilden. Terwijl je het haar van harte gunde waarschijnlijk.

Ik lees hier op OUD ook wel eens het topic 'hoe vertel je het opa en oma', dan krijg ik haast tranen in mijn ogen en ga ik helemaal fantaseren hoe ik het zou vertellen. Zucht...

Ik wou dat ik dat kon, dat negeren... Serieus. Kan mezelf er helemaal gek mee maken! Heel het fijne babietjesgevoel klets ik dan voor mezelf weg. Maar zo kan ik niet door blijven gaan natuurlijk, straks is het misschien te laat. Weet je, met het gevaar om als een paniekvogel over te komen , ik ben zo bang dat we er misschien 'spijt' van krijgen, hoe akelig dat ook klinkt. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Wat als het nou allemaal enorm tegenvalt en ook al vind je je kindje het liefste en mooiste en waardevolste van de hele wereld, het hele praktische 'gedoe' dat er bij komt bederft zoveel van het fijne gevoel? Daar ben ik zo bang voor, dat ik na nachtenlang slaapgebrek ineens een onuitstaanbaar wrak blijk te worden (ik heb er geen ervaring mee, dus dan kan je niet voorspellen hoe je gaat reageren) of wat als nou blijkt dat onze relatie daar onder gaat lijden?

Smoezie,
Ik kom hier ook maar af en toe eens binnen vallen hoor
Maar ik ben 24 en dus sinds vorig jaar weer aan een opleiding begonnen, wel erg leuk hoor, maar daarvoor een paar jaar gewerkt, dus wel wennen
Mijn wederhelft had het als het zo was geweest niet erg gevonden, maar liever nog even niet
Maar ben sinds vorig jaar al met de pil gestopt (werd er erg chagerijnig van), dus we weten allebei dat de kans er gewoon in kan zitten (wel met condoom hoor, maar ja..die dingen zijn niet echt handig )

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 19:08 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Ik heb wel besloten die praktische zaken even te negeren. Ik heb een klein beetje in mijn hoofd hoe ik het zou willen doen (bijv. ik 3 dagen werken) maar ik kan dat nu toch niet concretiseren dus denk daar eigenlijk maar niet meer aan. Het enige dat ik weet (en zie) is dat het bij iedereen lukt, ook bij mensen die dingen minder voor elkaar hebben dan wij dus het zal ons wel gaan lukken uiteindelijk.

En jullie ook! Gezien je introverhaaltje!

Precies! Ik vind kindjes krijgen ook een typisch voorbeeld van iets wat je ook een beetje moet "overkomen"..anders wordt het zo iets groots (dat is het natuurlijk ook) dat je het nooit meer aandurft omdat je er voor je gevoel nooit 100 % klaar voor bent.

Kom op, het is het meest natuurlijke wat er is! En het feit dat je er zo over nadenkt of je er wel klaar voor bent geeft al een indicatie dat je iig volwassen en verantwoordelijk genoeg bent om voor een kindje te zorgen, anders zou je er helemaal niet zo bij stilstaan.

En Smoezie, wat betreft dat geen kindjes kunnen krijgen, dat gevoel had ik ook hoor...
Bleek niet echt te kloppen (hoewel, ik moet hem technisch gezien nog krijgen natuurlijk.)

[ Bericht 1% gewijzigd door Vivi op 04-01-2007 20:10:51 ]

ik hoor mezelf graag praten maar dubbel hoeft niet

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 19:46 schreef Smoezie het volgende:
Ik wou dat ik dat kon, dat negeren... Serieus. Kan mezelf er helemaal gek mee maken! Heel het fijne babietjesgevoel klets ik dan voor mezelf weg. Maar zo kan ik niet door blijven gaan natuurlijk, straks is het misschien te laat. Weet je, met het gevaar om als een paniekvogel over te komen , ik ben zo bang dat we er misschien 'spijt' van krijgen, hoe akelig dat ook klinkt. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Wat als het nou allemaal enorm tegenvalt en ook al vind je je kindje het liefste en mooiste en waardevolste van de hele wereld, het hele praktische 'gedoe' dat er bij komt bederft zoveel van het fijne gevoel? Daar ben ik zo bang voor, dat ik na nachtenlang slaapgebrek ineens een onuitstaanbaar wrak blijk te worden (ik heb er geen ervaring mee, dus dan kan je niet voorspellen hoe je gaat reageren) of wat als nou blijkt dat onze relatie daar onder gaat lijden?

Dat slaapgebrek is natuurlijk ook maar tijdelijk, en die angst om spijt te krijgen die houd je wel hoor, zelfs ik als 8 maanden zwangere pinguin heb die angst nog, simpelweg omdat je weet dat je je kind natuurlijk niet zomaar in een asiel kan droppen

Het gaat er gewoon om welk gevoel je uiteindelijk laat prevaleren, en dat kan alleen jijzelf uitmaken.
maar ik denk dat het een illusie is om te denken dat je zonder die twijfels een kindje op de wereld kan zetten.

Dit zijn nu eenmaal dingen die je niet van te voren kan voorspellen en waar je geen garanties voor kan krijgen, je moet het gewoon doen, als je verlangen naar een kindje groot genoeg is iig, en anders moet je tegen jezelf zeggen dat je het risico te groot vind en het zo laten als het is

ik maak me ook best zorgen om die dingen hoor, ik stond echter ineens voor een voldongen feit qua zwangerschap, en als ik een hyperventilatie-aanval krijg dan denk ik gewoon aan al die vrouwen die een stuk minder capabel zijn als dat ik mezelf inschat , en het ook voor elkaar krijgen

Vivi, bedankt! (Omdat jij ook het gevoel had en het niet zo bleek te zijn ).

Je hebt helemaal gelijk hoor, dat het je moet overkomen. Mijn vriendinnen (die steeds bruut mijn praktische bezware wegwuiven) zeggen dan ook dat het voor mij het beste zou zijn als ik per ongeluk zwanger zou raken. Dan heb je er gewoon van te genieten en het allerbeste van te maken.
Ze zijn er ook van overtuigd dat wij het heel goed zouden doen als ouders zijnde. Dat is dan wel weer heel leuk om te horen (zo leuk dat ik er dan bijna van ga janken ).

Misschien dat bij ons vanzelf die knop een keer omgaat. Het is allemaal al zeer geleidelijk gegaan. Eerst dachten wij allebei dat een babietje krijgen niet bij ons zou passen. Stiekem begonnen we er allebei na een tijdje grapjes over te maken en nog wat later riep vriend bijvoorbeeld ineens 'ons kind wordt later de beste drummer van nederland'. Als ik dan vraag wat als het meisje zou worden, dan geldt hetzelfde

Ik zit ook te tellen hoor, af en toe. Zo van... als ik nou op mijn 35e zwanger zou raken... dan heb ik nog anderhalf jaar om er over na te denken

Hoezo, ik ben een muts?

Oh en Vivi, nog even over je laatste post (je bent snel! ), je slaat daar wel een flink spijkertje op zijn kop met je opmerking dat het een illusie is om te denken dat je zonder die twijfels een kindje op de wereld kan zetten. Hele goeie. Ik heb soms namelijk echt het waanbeeld dat 'als ik er van te voren maar lang genoeg over nadenk en alles op een rijtje zet, dan moet het allemaal wel goed komen'. Ik moet gewoon accepteren dat er altijd twijfels blijven inderdaad.

(Oh, en om het pinguin- en asielgedeelte kwam ik niet meer bij, hond schrok ervan )

Weet je, toen ik net zwanger bleek te zijn kwam ik als een overspannen papagaai op de afspraak met de huisarts, al mijn bezwaren, angsten en twijfels op tafel gooiend..de HA hoorde het eens aan en haar enige reply was:

"Welkom in de wereld van het moederschap "

M.a.w. Die twijfels houd je, óók als je kindje er is, kan ik me voorstellen. Je zal je altijd afvragen of je het wel goed doet, en weet je, dat zal wrs nooit voor 100 % lukken...dat is mijn moeder ook niet gelukt, maar wat ik wel heb gevoeld is dat ik heel veel warmte heb gekregen en heel erg gewenst was, ondanks alle dingen die pedagogisch gezien misschien beter hadden gekund..

Ik denk als ik mijn zoontje straks als ie er is datzelfde gevoel van warmte en affectie kan meegeven dat ik al een heel eind ben qua goede ouder zijn, en weet je, ik kan niet wachten om straks de trekjes van mijn vriend en mij verenigd in ons broedseltje te zien, die warme golf die ik om mijn hart voel als ik daar aan denk overtreft al die angsten voor slapeloze nachten en andere praktische dingen...dat zijn periodes tenslotte en die gaan voorbij, maar een kindje is iets wat een stukje van jou en degene waar je het meest van houdt doorgeeft aan de wereld en de toekomst

_{Maar vraag het me anders volgende maand nog eens, als ik met wallen als vuilniszakken tot mijn ellebogen in de spetterpoep sta}

Zo nog even reageren op posts uit het vorige deel;

- Leonieke; Leuk dat jullie gaan bouwen! Heel veel succes gewenst ermee!
- Mefke; Jullie zijn weer een stapje verder ben benieuwd!
- Smoezie; welkom! En die gevoelens van jaloezie, ik herken ze ook! Vooral omdat 2 goeie vriendinnen van me zwanger zijn, ik wil dan zo graag meepraten.

Vivi, grappig, jouw reacties zijn zo lekker nuchter. Vooral dat je schrijft dat het je moet overkomen, omdat je het anders te groot maakt, dat herken ik ook wel, ik ben ook zo'n type die alle slechte scenario's al heeft 'meegemaakt' (in m'n fantasie dan!).
Ik heb zo'n schoonzus die 3 kinderen heeft en het altijd maar over het negatieve ervan praat. Dan zinkt de moed me soms in de schoenen.

Ben trouwens wel weer iéts minder aan het rammelen hoor, heb het een beetje weggestopt (maar diep binnen in me rammel ik vrolijk door )

LeNeHe dank je voor het welkom! Twee zwangere vriendinnen, jeutje, dat lijkt me inderdaad best lastig dan om niet af en toe keihard 'ik wil oooookkkkkkk' te gillen

Vivi, je reacties zijn inderdaad zoals LeNeHe al zegt, heerlijk nuchter. Maar wel even lekker om te lezen dat jij dat ook niet was en al overspannen-papagaai-wezend bij de huisarts zat. M.a.w. er is zelfs voor mij nog hoop dat ik er ook zo nuchter over zal gaan kunnen denken. Jippie!

Laten we de deal maken dat als jij over een maand vloekend en tierend van het slaapgebrek de poepluiers verwisselt (maar wel met grote liefde in je hart, dat is wel duidelijk gezien je liefdevolle posts over het broedsel dat jij dan bij ons angsthazen lekker even komt afreageren en dan vertellen we JOU dat het allemaal goed komt

Deal

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:16 schreef Smoezie het volgende:
Ik heb soms namelijk echt het waanbeeld dat 'als ik er van te voren maar lang genoeg over nadenk en alles op een rijtje zet, dan moet het allemaal wel goed komen'. Ik moet gewoon accepteren dat er altijd twijfels blijven inderdaad.

Hier nog zo'n twijfelaar/denker. Wat nou als dit en wat nou als dat...
Je kan niet alles vantevoren overdenken, want tegen de tijd dat het komt komt het waarschijnlijk toch weer anders. En dat is iets wat ik me maar voor probeer te houden. Twijfel zal er ook wel bij horen.
Het is ook niet zomaar een beslissing om voor een kindje te gaan.

Zo hard proberen stabiel te zijn, dat je er haast labiel van zou worden.
Zoiets is het he?

En wat is jouw situatie als ik vragen mag, Nijna? Is het nog een ver-van-je-bed show of zou het op korte termijn realiteit voor je kunnen worden?

Op het moment denk ik dat het er wel eens van zou kunnen komen dit jaar. Maar ik moet zeggen dat ik daar een paar maanden geleden heel veel twijfel over had. Niet lekker in mn vel en dan toch maar vooral overal controle over willen hebben (ookal weet ik dat dat niet kan). Mijn kinderwens-gevoel helemaal wegdenken met allerlei argumenten om het maar niet te "mogen" proberen om een kind te krijgen (en je kan heel wat verzinnen als je maar hard genoeg nadenkt...).

Op het moment wat rustiger vaarwater voor mn gevoel, meer ruimte voor mn gevoel en dan rammelt het toch eigenlijk wel hard. Ik heb een paar maanden geleden geprobeerd mn antidepressiva af te bouwen (toen ik ook zo rammelde en we echt het idee hadden dat we ervoor wilden gaan), maar dat ging voor geen meter. Dus als we er nu voor zouden gaan dan wordt het met AD waarschijnlijk... Volgens de huisarts en de psychiater kan het met het middel wat ik nu slik. Daar is vrij veel over bekend. Het zijn afwegingen die je maakt.

Dus zo hangt de vlag momenteel hier. Als je nog meer te vragen hebt, kom maar op hoor.

Dat 'overal controle over willen hebben' is dus exact wat ik ook voel. Van te voren alles rederen wat er mis zou kunnen gaan en hoe dat dan op te lossen. Maar ik heb (met dank aan berichtjes hier) nu al meer het gevoel dat het een kwestie van 'in het diepe springen' is. En dan is het helemaal niet slecht dat jij (en ik, en vele anderen) ons ook van te voren op de praktische kanten hebben gericht, het goed hebben overdacht

(Ik zit mezelf nu net zo hard op te peppen met bovenstaand stukje hoor haha! Ben heus niet meteen van mijn getwijfel af maar ik moet zeggen dat het heerlijk is om er hier zo vrij over te kunnen praten en dingen te delen).

Nog eventjes over de anti depressiva (waar ik - gelukkig - geen ervaring mee heb). Heb je niet het idee dat het prachtig zou zijn om toch eerst te proberen daar van af te komen? Dat is misschien wel een geweldige stok achter de deur, om zonder de AD voor een kindje te kunnen gaan. (Of werkt het zo niet, in dat geval mijn excuses).

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 23:01 schreef Smoezie het volgende:
Dat 'overal controle over willen hebben' is dus exact wat ik ook voel. Van te voren alles rederen wat er mis zou kunnen gaan en hoe dat dan op te lossen. Maar ik heb (met dank aan berichtjes hier) nu al meer het gevoel dat het een kwestie van 'in het diepe springen' is. En dan is het helemaal niet slecht dat jij (en ik, en vele anderen) ons ook van te voren op de praktische kanten hebben gericht, het goed hebben overdacht

(Ik zit mezelf nu net zo hard op te peppen met bovenstaand stukje hoor haha! Ben heus niet meteen van mijn getwijfel af maar ik moet zeggen dat het heerlijk is om er hier zo vrij over te kunnen praten en dingen te delen).

Denk dat heel veel vrouwen/mannen deze twijfels wel hebben, de twijfels van "stel nou dat.." of "zou ik wel een goede moeder/vader zijn.." enzovoorts.
Ook vrouwen die al zwanger zijn hebben dat volgens mij nog wel, misschien wel door het onbekende, dat je niet zo goed weet wat je allemaal te wachten staat.

Ik vind het ook fijn om hier af en toe van me af te kletsen
Al hoop ik ZO erg dat ik ergens dit jaar het topic verlaten mag, maar denk het niet..

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 23:02 schreef Smoezie het volgende:
Nog eventjes over de anti depressiva (waar ik - gelukkig - geen ervaring mee heb). Heb je niet het idee dat het prachtig zou zijn om toch eerst te proberen daar van af te komen? Dat is misschien wel een geweldige stok achter de deur, om zonder de AD voor een kindje te kunnen gaan. (Of werkt het zo niet, in dat geval mijn excuses).

Het zal waarschijnlijk best schelen, ik heb ook altijd dat idee gehad.. Het moet alleen wel haalbaar zijn. Het moet gewoon niet zo zijn dat je zonder eigenlijk zo depressief bent dat je functioneren in de knoei komt..
Dan kan je beter met een pilletje per dag een moeder zijn die het wel allemaal aankan zeg maar..
Ik ben heel blij dat ik zonder kan, maarja, zoals ik me nu af en toe voel, is het denk ik nog best lastig om er de zorg voor je kindje bij te hebben...

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 23:02 schreef Smoezie het volgende:
Nog eventjes over de anti depressiva (waar ik - gelukkig - geen ervaring mee heb). Heb je niet het idee dat het prachtig zou zijn om toch eerst te proberen daar van af te komen? Dat is misschien wel een geweldige stok achter de deur, om zonder de AD voor een kindje te kunnen gaan. (Of werkt het zo niet, in dat geval mijn excuses).

Mijn eerdere stoppoging was inderdaad omdat ik zoiets had van, ik wil eigenlijk gewoon liever zonder. Voor mijn idee ging het toen best goed en in goed overleg met huisarts ben ik gaan afbouwen. Na anderhalve maand hebben we besloten om toch weer naar de oorspronkelijke dosering te gaan omdat het echt slecht ging. En nou is dat misschien niet voor 100% aan het afbouwen te wijten, want daarin spelen mijn gedachten ook absoluut mee. Maar blijkbaar geeft het me toch wel een behoorlijke steun in de rug.
Ik heb met de huisarts en met een psychiater gesproken over een eventuele zwangerschap en het slikken van AD. Ik weet wat de risico's zijn en je kan je afvragen wat "beter" is voor een kind: een moeder die AD's slikt, maar zich verder ok voelt. Of een moeder die niks slikt, maar behoorlijk neerslachtig/gestressed is. Het heeft allebei invloed.

Ik snap absoluut je redenatie hoor, het zou super zijn als ik zonder kon. Als voorbeeld (misschien wel een heel slecht voorbeeld want ik heb maar weinig verstand van diabetes, maar goed), een diabeet gaat ook niet stoppen met het spuiten van insuline, want hij/zij heeft dat nodig. En zo zie ik dit ook een beetje.
Ik denk dat een depressie niet altijd helemaal "psychisch" is. Mijn gedachtenkronkels spelen er absoluut in mee, ik ben een ster in het mezelf in de put denken . En daar ben ik aan aan het werken (al een hele tijd). .

Leonieke! Super! Je kan beginnen aan je bouw...
En Mefke, leuk dat jij en je vriend misschien de sprong gaan wagen!

Smoezie, welkom! Ook hier zijn er de nodige twijfels geweest hoor... en die zijn er nog, hoewel ik ondertussen 8w zwanger ben. Ik was ook zo'n gevalletje dat ondanks mijn leeftijd toch twijfelde of het allemaal wel zou lukken, en hup, daar was het al na de eerste maand anticonceptieloosheid
Mijn vriend twijfelde ook heel erg... zijn we er wel klaar voor, hebben we wel de ruimte (financieel en in de woning), hoe moet dat met nachten, luiers, mijn sociale leven... en hij is nu heel blij dat we zo'n mixje krijgen van ons beidjes.
Soms moet het je inderdaad overvallen, zoals vivi al schreef.

Enne... wat een mooie, intelligente vrouwen zitten hier toch als ik jullie posts allemaal lees...

leonieke wat geweldig, bouwen in 2007 helemaal geweldig..

alle andere dames we gaan hopen op een goed 2007...

Allang niet meer verwacht, toch gekregen... een afspraak bij het genetisch centrum . Over anderhalve maand . Ben benieuwd of (en wat) we er wijzer van zullen worden.

quote:

Op vrijdag 5 januari 2007 14:57 schreef Nijna het volgende:
Allang niet meer verwacht, toch gekregen... een afspraak bij het genetisch centrum . Over anderhalve maand . Ben benieuwd of (en wat) we er wijzer van zullen worden.

Vervelend dat de afspraak pas over anderhalve maand is maar goed beter iets dan niets toch?! Hoop voor jullie dat jullie er iets aan hebben.

Mrien, merk je echt verschil na het stoppen met de pil? Ik heb het idee dat de pil ook grote invloed op mij heeft mbt tot mijn humeur.

Ja ik merk echt verschil na het stoppen met de pil
Ben nu een stuk vrolijker, minder chagerijnig en minder buien
Ook meer zin in sex, dat was ook een van de redenen

quote:

Op vrijdag 5 januari 2007 18:49 schreef mrien het volgende:
Ja ik merk echt verschil na het stoppen met de pil
Ben nu een stuk vrolijker, minder chagerijnig en minder buien
Ook meer zin in sex, dat was ook een van de redenen

Misschien dat ik dat dan toch ook maar eens ga overwegen. Maar ja eigenlijk vind ik condooms ook weer niks.
Balen eigenlijk dat de pil daar zoveel invloed op heeft.

quote:

Op vrijdag 5 januari 2007 18:48 schreef Flower-Ti-Amo het volgende:
Vervelend dat de afspraak pas over anderhalve maand is maar goed beter iets dan niets toch?! Hoop voor jullie dat jullie er iets aan hebben.

Zeker beter dan niet hoor! Ik ben gewoon ongeduldig, ik krijg het op mn heupen .

quote:

Op vrijdag 5 januari 2007 19:12 schreef Flower-Ti-Amo het volgende:

[..]

Misschien dat ik dat dan toch ook maar eens ga overwegen. Maar ja eigenlijk vind ik condooms ook weer niks.
Balen eigenlijk dat de pil daar zoveel invloed op heeft.

Condooms zijn ook niks..mja..beter dat dan chagerijnig..
Moet je natuurlijk ze alleen niet gaan vergeten
En dat is dan soms best verleidelijk..

Helaas (en eigenlijk ook gelukkig) heb ik een verstandig vriendje die nu nog geen kinderen wilt, maar over een jaar of 2/3/4 wel

Dus tot die tijd blijf ik nog wel rammelen denk ik..
Hoewel het dus normaal wel mee valt, maar de afgelopen maand dus echt niet..

@Nijna, fijn dat je een doorverwijzing hebt gekregen, nu inderdaad anderhalve maand wachten...
Sterkte met wachten!

Jeutje Nijna, dat duurt nog wel een hele poos.. dat dat ZO lang kan duren zeg, nooit geweten.. maar iig fijn dat er nu definitief een afspraak staat!

Op 1 of andere manier heb ik het zelf nooit zo op alleen condooms gehad, ik vertrouw daar zelf niet helemaal op, ik vind het wel prettig dat ikzelf anticonceptie gebruik (Implanon).
Al mag van mij mn man er aan geloven als we ooit klaar zijn met kinderen krijgen, ik heb dan al helse pijnen geleden dus dan mag er bij hem wel een knip in hahaha

Wij gingen vandaag in Haarlem winkelen en manlief liep zowaar mee naar de babyafdeling toen we in de V&D liepen. Was echt leuk om daar eventjes rond te lopen en te kletsen over de toekomst onder mijn gemompel ''aah kijk nou" van kleertjes en spulletjes omhoog houden.

quote:

Op vrijdag 5 januari 2007 20:05 schreef mrien het volgende:

[..]

Condooms zijn ook niks..mja..beter dat dan chagerijnig..
Moet je natuurlijk ze alleen niet gaan vergeten
En dat is dan soms best verleidelijk..

Helaas (en eigenlijk ook gelukkig) heb ik een verstandig vriendje die nu nog geen kinderen wilt, maar over een jaar of 2/3/4 wel

Dus tot die tijd blijf ik nog wel rammelen denk ik..
Hoewel het dus normaal wel mee valt, maar de afgelopen maand dus echt niet..

@Nijna, fijn dat je een doorverwijzing hebt gekregen, nu inderdaad anderhalve maand wachten...
Sterkte met wachten!

Het lijkt me inderdaad dan weer verleidelijk ja om af en toe eens te vergeten , maar goed aan de andere kant is het soms ook wel verleidelijk om een pilletje over te slaan.

Het rammelen hier staat eigenlijk wel even op een laag pitje, tuurlijk wil ik erg graag en mijn vriend ook maar ja beiden weten we dat we gewoon nog even moeten wachten totdat ik klaar ben met de studie. Ik ben er niet altijd zo heel erg bewust mee bezig zeg maar. Als het een beetje mee zit ben ik hier over twee jaar weg Alles positief bekijken toch.
Tot die tijd geniet ik wel lekker mee met de kinderen van vrienden.

quote:

Op vrijdag 5 januari 2007 21:27 schreef MevrouwKoRn het volgende:
Jeutje Nijna, dat duurt nog wel een hele poos.. dat dat ZO lang kan duren zeg, nooit geweten.. maar iig fijn dat er nu definitief een afspraak staat!

We wachten al sinds september, dus het grootste gedeelte wachten zit er al op . En juist nu we toch saampjes er aardig uit begonnen te komen komt er toch nog een afspraak. We zitten toch een beetje in dubio of we zullen gaan of niet (misschien geeft het alleen maar meer twijfels...). Speelt ook heel erg mee dat ze binnen 10 jaar verwachten de ziekte tot stilstand te kunnen brengen. Maar ik ga het hier nog even met de huisarts over hebben van de week. En ik denk dat we dan besluiten of we wel of niet gaan.


Leuk he dat struinen tussen de babyspulletjes... Ik ben dan alleen maar aan het oh-en en ah-en. Manlief moet er af en toe wel een beetje van zuchten .