Ik plak als jullie het goed vinden nog even mijn post van het vorige topic, helemaal aan het eind, in deze nieuwe.
-------------------------
Dag allemaal, ik kom lekker mee-rammelen
Ik ben een kloon, voor de goede orde, maar dat was misschien al duidelijk. Ik durf niet echt onder mijn normale account hier te posten, omdat ik liever niet heb dat mensen uit mijn 'echte' omgeving hier zouden lezen dat ik hier post, in dit specifieke topic. Het is ook weer niet super-geheim ofzo, maar stel dat een bekende in mijn postgeschiedenis gaat zitten neuzen van mijn normale account, dan is het prettiger dat ze dit niet tegenkomen. Zo, verklaringen, verklaringen, over tot de orde van de dag
Op zich hebben wij - voor zover dat al bestaat - de ideale omstandigheden om te gaan proberen een kindje te krijgen. Fijn huis, ruimte genoeg, beiden een baan (met in mijn baan mogelijkheden om eventueel minder te gaan werken), geen schulden m.a.w. gezonden financiële situatie, leuke omgeving (dorpje) voor een kind om op te groeien, stabiele relatie, enz.
We zijn echter allebei van die ontzettend nuchtere, prakische types. Als we het er al eens over hebben, dan komt het meteen op onderwerpen als 'kunnen we het allemaal wel betalen' (ondanks de gezonde financiële situatie), 'worden we geen wrakken als we een stuk minder nachtrust krijgen', 'gaat onze nu zo leuke relatie daar niet enorm onder lijden', 'wat als het kindje niet gezond is', 'waarom is een KDV zo duur', 'word ik 's ochtends niet gek als ik eerst alles thuis gewassen en aangekleed moet krijgen, de hond nog moet uitlaten, kind naar KDV brengen en dan nog eens naar mijn werk'. Dat soort dingen.
Daar tegenover staat dat niets me mooier lijkt dan een kindje van ons samen. Ben heel benieuwd wat het kindje zou hebben van ons. Mijn ogen? Zijn voorliefde later voor bepaalde hobbies? En ik denk dat mijn vriend de beste vader van de wereld zou zijn.
Ik praat mezelf het idee constant uit mijn hoofd door praktische dingen op te noemen die eventueel mis zouden kunnen gaan of tegen zouden kunnen gaan vallen.... Maar ik ben wel 33-en-een-half nu, dus ik kan hier ook niet nog jáááááren over gaan zitten piekeren. De klok tikt.
Op zich vind ik het niet slecht dat we dit soort grote beslissingen niet even impulsief nemen "ach laten we het maar proberen", maar teveel over malen lijkt me ook niet goed. En dan nog maar afwachten, als je er voor zou gaan, of het allemaal lukt natuurlijk. Want misschien is het wel uit een soort zelfbescherming dat ik al die punten voor mezelf steeds herhaal waarom we het niet zouden moeten doen, omdat ik in de afgelopen jaren vaak het idee heb gehad dat ik geen kindjes kan krijgen. En vraag me niet waar ik dat gevoel op baseer, het is er gewoon.