Hoe kan Amerika zijn positie behouden als wereldmacht? -2-

quote:

Op maandag 27 maart 2006 11:54 schreef more het volgende:

[..]

Inderdaad! Ik maak me ook echt geen zorgen over de macht van de Verenigde Staten van Amerika, het blijft het beste, mooiste land ter wereld. Daar kan de EU alleen maar van dromen.

quote:

Op maandag 27 maart 2006 11:56 schreef Chewie het volgende:

[..]

Ik denk zeker dat de EU die potentie wel heeft maar dat komt er natuurlijk nooit uit op deze manier.
Zolang de EU idiote regeltjes verzint voor bijvoorbeeld de lengte van een banaan etc ben je nogal verkeerd bezig. Dan kan je als land wel gaan snijden in de regelgeving en bevoogding maar zolang je dat dubbel en dwars weer door je strot geduwt krijgt vanuit Brussel schiet je daar niks mee op.

quote:

Op maandag 27 maart 2006 12:46 schreef Chewie het volgende:

[..]

Dan heb je het alleen over de grote 3 waar inderdaad nog meer oorzaken zijn maar dat verklaart lang niet alles, door de regelzucht van Brussel wordt er veel te veel gefrustreerd.

quote:

Op maandag 27 maart 2006 13:04 schreef Chewie het volgende:

[..]

De UK heeft dan ook een aparte status en hoeveel geld krijgt Spanje ook alweer uit de pot?

quote:

Nederland zou je dan ook kunnen noemen maar het punt blijft dat de versimpeling van regelgeving nationaal te niet wordt gedaan door regelgeving vanuit Brussel. De EU kan een groot succes worden als deze zich alleen bezig zou houden om de vrije markt zo goed mogelijk te ondersteunen (zo vrij mogelijk laten dus). De rest is onzin en daar is de EU ook nooit voor opgericht.

quote:

Op maandag 27 maart 2006 13:11 schreef Chewie het volgende:

[..]

En hoe kan je dat als land doen? EU beperkt toch door de regelgeving de vrije markt, je kunt als land binnen die regeltjes de markt wel zo vrij mogelijk proberen te maken maar je loopt toch tegen die regeltjes op.

quote:

Op maandag 27 maart 2006 21:34 schreef klez het volgende:
Het duurt wel lang hoor. Die instorting van de Amerikaanse economie door de Iraanse oliebeurs. Van verschillende kanten was mij verzekerd dat ik moest wachten tot 20 maart. Dan zou ik wat meemaken...
De Iraanse helden, die voorvechters van vrede en welvaart, zouden "evil satan" VS wel eens een poepie laten ruiken...

quote:

Op maandag 27 maart 2006 21:48 schreef zakjapannertje het volgende:

[..]

de opening van de beurs is uitgesteld, tot misschien meer dan een jaar wegens 'storingen' aldus het Iraanse ministerie die daarover ging...

quote:

Afrika heet China hartelijk welkom

door onze correspondent Erwin Tuil

PEKING - Het buitenlandbeleid van China is erop gericht de eigen economische belangen veilig te stellen. De onstilbare honger naar olie en andere grondstoffen drijft de Chinezen daarom naar Afrika waar zij met open armen worden ontvangen. Want Peking hoor je nooit over mensenrechten of verantwoordelijk bestuur.Wat hebben de blauwe dakpannen op het paleis van de Zimbabwaanse president Robert Mugabe te maken met China? Alles. De president kreeg ze cadeau om de uitstekende contacten tussen Zimbabwe en China te onderstrepen. Mugabe is door het Westen in de ban gedaan vanwege zijn mensonterend beleid, maar in China kan hij terecht voor alles wat hij maar nodig heeft. Ook al heeft hij het nodig om de oppositie in zijn land te mond te snoeren.

Het is een voorbeeld van het nieuwe Chinese Afrika-beleid. De export van het maoïsme is voorbij en heeft plaatsgemaakt voor een beleid dat erop gericht is de behoefte aan grondstoffen voor de Chinese economie te dekken. Met name olie en gas spelen een hoofdrol. China verbruikt 6,5 miljoen vaten olie per dag en is daarmee na de Verenigde Staten de grootste olieconsument ter wereld.

Aanslagen 11 september
Dat Afrika is uitgekozen om de Chinese behoeften te bevredigen, is het gevolg van de terroristische aanslagen in New York en Washington van 11 september 2001. De onrust die sindsdien in het Midden-Oosten is ontstaan, heeft Peking doen besluiten zich naar Afrika en Latijns-Amerika te wenden.

De Chinese buitenlandse politiek is volwassen geworden, zegt hoogleraar David Kang, verbonden aan de Stanford Universiteit in de Verenigde Staten. Afrikaanse landen met grondstoffen, zoals Zimbabwe, kunnen nu rekenen op de warme aandacht van Peking. De handel tussen China en Afrika is inmiddels bijna dertig miljard euro per jaar waard en groeit jaarlijks met meer dan tien procent. China heeft Afrikaanse landen bovendien alle schulden kwijtgescholden en levert, zonder vragen te stellen, producten waaraan Afrika behoefte heeft.

De voordelen voor Afrika zijn duidelijk, concludeert de sinologe Elisabeth Economy. ,,China levert de landen hele pakketten. Als de Chinezen een elektriciteitscentrale bouwen, leveren ze tegelijk kennis, arbeiders, ingenieurs en geld.'' China ontwikkelt Afrikaanse olievelden, bouwt ziekenhuizen, wegen, scholen, bruggen en kantoren. Daarnaast levert Peking artsen en medicijnen. Het haalt Afrikanen naar China voor studie en training.

Verantwoord bestuur
Maar het Chinese beleid heeft ook schaduwzijden. Het maakt China - zelf een autoritaire staat - niet zo veel uit wat een regering uitspookt, zolang de leveranties van olie, gas en andere grondstoffen maar doorgaan. Daarom is China in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties bijvoorbeeld niet van zins resoluties tegen Sudan over Darfur te steunen.

Daarnaast betaalt Peking olieleveranties deels met wapens, die de ontvanger veelal gebruikt tegen de eigen bevolking. Tussen 1955 en 1977 stuurde China wapens ter waarde van 142 miljoen dollar naar Afrika. Vorig jaar verkocht het voor 100 miljoen dollar straaljagers en gevechtshelikopters aan Sudan. De helft van de Sudanese olieproductie gaat inmiddels naar China.

Sudan, Angola en Zimbabwe vinden de band met China prima. Geen gezeur over mensenrechten of verantwoord bestuur. De Europese Unie en de Verenigde Staten beginnen daar wel steeds over; dat maakt hen in delen van Afrika behoorlijk impopulair.

Analisten vrezen dat sommige Afrikaanse landen door de opstelling van China de gelegenheid hebben, zich af te keren van open, democratisch en economisch goed bestuur. Nog zijn de VS en Frankrijk de belangrijkste handelspartners, maar China staat inmiddels op een derde plaats. De positieve ervaringen van sommige Afrikaanse landen zullen die positie alleen maar versterken.

quote:

Op zaterdag 1 april 2006 15:20 schreef pberends het volgende:

[..]

Maar wat China doet is toch beter dan die westerse oliemaatschappijen in Afrikaanse landen. Die doen helemaal niets voor de Afrikaanse bevolking.

quote:

Op zaterdag 1 april 2006 15:20 schreef pberends het volgende:

[..]

Maar wat China doet is toch beter dan die westerse oliemaatschappijen in Afrikaanse landen. Die doen helemaal niets voor de Afrikaanse bevolking.

quote:

ECONOMIE/AFRIKA:
Afrika kijkt bewonderend en angstig naar China

Moyiga Nduru

PRETORIA, 3 april (IPS) - Tijdens de eerste tien maanden van 2005 nam de handel tussen China en Afrika met 39 procent toe, vooral door olie-import uit met name Sudan. Maar alleen al in Lesotho moesten vorig jaar meer dan tien kledingbedrijven de deuren sluiten door de zware concurrentie met Chinees textiel, en de Zuid-Afrikaanse textielexport naar de VS is meer dan gehalveerd.

De China-hype leeft ook in Afrika. Vijf jaar geleden mocht Martyn Davies , de directeur van het Centrum voor Chinastudies aan de Stellenbosch Universiteit in Zuid-Afrika, blij zijn als hij een paar keer per jaar een lezing mocht geven. "Nu word ik elke week uitgenodigd", zegt hij.

Davies roept Afrikaanse landen op van het Chinese voorbeeld te leren. De Aziatische reus zal tegen 2010 de helft van alle productie ter wereld op zijn rekening schrijven, en heeft gedurende de laatste jaren miljoenen mensen uit de armoede gehaald, zei hij tijdens een recente conferentie over de gevolgen van de Chinese groei voor armoedebestrijding in de SADC, het economisch samenwerkingsverband tussen 14 landen in de zuidelijke helft van Afrika.

De economische opmars van China contrasteert scherp met Afrika, waar de armoede in bepaalde landen toeneemt. Volgens de Wereldbank leven bijna de helft van de 800.000 mensen op het Afrikaanse continent van minder dan een dollar per dag.

"De groei van China is een realiteit en is hier om te blijven", knikt Naomi Ngwira, lid van de raad van bestuur van het Zuidelijk Afrikaanse Regionaal Armoedenetwerk SARPN, dat de conferentie organiseerde. "China heeft interesse in Afrika. Er zijn hier grondstoffen dat het wil. En er zijn markten waaraan China kan leveren en waarvan het kan profiteren. We moeten China in Afrika uitnodigen, maar we moeten ons ervan verzekeren dat het een partnerschap is."

Volgens een studie van het SARPN heeft Afrika van de samenwerking met China onder meer geprofiteerd doordat sinds halverwege de jaren zeventig 15.000 Chinese artsen in 47 verschillende Afrikaanse landen werkten. Ze hebben bijna 180.000 aidspatiënten behandeld. Eind 2003 werkten er nog 940 Chinese artsen in Afrika, en 10.000 landbouwingenieurs.

Het meest controversiële aspect van de Chinees-Afrikaanse relaties is de toenemende export van Chinese textiel naar het continent. “Dat heeft geleid tot massaal banenverlies”, zegt de SARPN. De situatie verergerde toen het wereldwijde textielakkoord in januari 2005 afliep en er een einde kwam aan de quota voor textielexport die tot dan toe nog enige bescherming boden aan Afrikaanse producenten. De Zuid-Afrikaanse textielexport naar de Verenigde Staten daalde van 26 miljoen dollar tijdens het eerste kwartaal van 2004 naar 12 miljoen dollar in het eerste kwartaal van 2005.

De Chinese bedrijven in Afrika “geven niet om het welzijn van hun arbeiders. Ze exploiteren de Afrikaanse grondstoffen en verdwijnen”, zegt Lourenco Inacio Duvane, directeur van de Landbouwassociatie voor Wederzijdse Steun, een ngo uit Mozambique. Hij betwijfelt of de Chinese ondernemingen die momenteel betrokken zijn in de houtkap in de provincie Zambezia daartoe de nodige toelating hebben. “Ze verstoppen zich achter (corrupte) politici. De Chinezen zijn niet in Zambezia voor duurzame ontwikkeling. Ze zeggen je duidelijk dat ze na het kappen vertrekken. De Chinese economie moet niet bloeien op de kap van armere landen als Mozambique.”

Maar Davies schuift de schuld naar Afrikaanse overheden die er niet in slagen effectieve mechanismen in te stellen om zaken te doen met China. “Afrika moet China niet als zondebok gebruiken voor haar falen”.

Ming Chen van het Chinese staatsnieuwsagentschap Xinhua voospelt dat Zuid-Afrika niet alleen Chinese investeerders kan aantrekken. Op voorwaarde dat het land de bezorgdheid over misdaad kan wegnemen, voorspelt hij jaarlijks meer dan 500.000 Chinese toeristen. “En over vijf jaar worden dat er vijf miljoen”. (ADR)

(EINDE/2006)

quote:

Oeso: China gevaar voor hulp aan arme landen

door Han Koch

De wijze waarop China handel drijft in arme landen kan een bedreiging zijn voor de effectiviteit van de ontwikkelingshulp aan die landen.

De Organisatie voor economische samenwerking en ontwikkeling (Oeso) moet daarom zo snel mogelijk een dialoog met China aangaan. Dat vinden de ministers van ontwikkelingssamenwerking van de Oeso-landen, die gisteren bijeen waren in Parijs. Minister Agnes van Ardenne pleitte vorig jaar al voor een versneld Oeso-lidmaatschap van China.

De ministers vrezen dat China bij het stillen van de honger naar grondstoffen en het zoeken van nieuwe afzetmarkten afspraken maakt met de ontwikkelingslanden die leiden tot verlies aan arbeidsplaatsen.

Zo is het bij de Oeso-hulp regel dat grote infrastructurele werken in Afrika – zoals spoorwegen, bruggen en dijken– zo veel mogelijk worden uitgevoerd met lokaal personeel. China echter neemt eigen werkvolk mee. De Chinese hulp is daarbij altijd gekoppeld aan het economisch eigenbelang. Die binding staat eveneens haaks op het Oeso-beleid.

Dat betekent een gevoelige slag bij de structurele bestrijding van de armoede, vooral in Afrika bezuiden de Sahara. De ministers, die veel werk maken van het coördineren van de hulp, zien in de praktijk dat hun inspanningen teniet worden gedaan door de Chinese handelwijze.

De Oeso-leden hebben in de commissie voor ontwikkelingshulp onderling spelregels opgesteld. China, dat bij de Oeso alleen op het gebied van handel een waarnemersstatus heeft, is niet verplicht die regels te hanteren.

quote:

China / Recht is alleen voor wie connecties heeft

door Babs Verblackt

In China draait alles om de juiste connecties. Ook in het strafrecht. Met alle frustraties van dien tot gevolg.

„De huidige Chinese leiders zullen niet voor een rechtsstaat zorgen”, zegt professor Jerome Cohen, hoogleraar recht aan de New York Universiteit, gespecialiseerd in China’s rechtssysteem. „Ik hoop dat de druk die China’s economische vooruitgang teweegbrengt op termijn een leider voortbrengt die iets ziet in goed functionerend recht.”

Cohen – auteur van diverse boeken over China, voormalig juridisch adviseur van de provincie Sichuan en lid van de adviesraad van Human Rights Watch Azië – sprak deze maand voor een groep buitenlandse media in Shanghai. Volgens de hoogleraar staat China’s rechtssysteem op een belangrijk keerpunt, dat ’misschien richting crisis gaat’.

„China heeft de laatste 25 jaar meer wetten ingevoerd dan welk regime ooit over eenzelfde periode”, aldus Cohen. „Dat is indrukwekkend. Maar het rechtssysteem werkt niet, de bijbehorende instituten functioneren te vaak onvoldoende.”

Volgens Cohen stappen steeds meer mensen – vooral door het overheidsbeleid benadeelde plattelanders – naar de rechtbank. „Maar in de regel wordt hun zaak niet correct behandeld. Rechtbanken en advocaten zouden zaken niet aannemen omdat er geen geld aan te verdienen valt of omdat ze tegen de lokale overheid ingaan. Dat voedt de frustratie. Een gevoel van onrechtvaardigheid kruipt langzaam door heel China”, zegt Cohen.

China kent geen ’scheiding der machten’. „De rechters worden aangesteld, betaald en ontslagen door de lokale overheid. Ze stellen soms uitspraken uit omdat hen ’nog niet verteld is wat te doen’. Advocaten die tegen de overheid ingaan, kunnen hun vergunningen verliezen.”

Mensen met de juiste relaties weten die te gebruiken. „Ik vroeg ooit een kennis die in een commercieel dispuut verwikkeld was of hij een advocaat nodig had”, vertelt Cohen. ’Waarom zou ik?’, antwoordde hij, ’mijn vrouw is rechter’.” Hij erkent dat het gebruik van ’guanxi’ (connecties) moeilijk te doorbreken is.

Cohen zegt dat China een onafhankelijk, eerlijk en bekwaam rechtssysteem nodig heeft om stabiliteit en een ’harmonieuze samenleving’ – het nieuwste streven van de overheid – te garanderen. „Maar dehuidige leiders zijn erg nerveus over rechtshervormingen. Ze zijn zich ervan bewust dat een geleidelijke erosie van hun macht gaande is.”

Volgens de hoogleraar zijn er binnen het Hooggerechtshof ’zeer slimme mensen die weten wat er te doen staat’. „Maar het ontbreekt hen aan echte macht om het voor elkaar te krijgen”, aldus Cohen.
Hervorming van China’s rammelende rechtssysteem blijft maar uit

De invoering van China’s ’open deur politiek’ eind jaren zeventig ging gepaard met een erkenning van het belang van een nieuw juridisch systeem.

Hoewel sindsdien vooruitgang is geboekt, rammelt het huidige systeem aan alle kanten vanwege corruptie, politieke belangen, ondeskundigheid of het simpelweg negeren van de regels. Er heerst weinig vertrouwen in de aanhoudende stroom aankondigingen van hervormingen.

Deze maand meldde het Hooggerechtshof dat nog dit jaar alle hoger beroepen van zaken waarin de doodstraf is geëist, openbaar moeten zijn. Nu vinden die voornamelijk achter gesloten deuren plaats. Op 68 misdaden staat de doodstraf, inclusief niet-geweldadige overtredingen als financiële misdaden en corruptie.

De laatste jaren komen meer voorbeelden aan het licht van het langdurig opsluiten of het executeren van onschuldige gevangenen. Het aantal executies is staatsgeheim. Maar Liu Renwen, specialist crimineel recht van de Chinese Academie voor Sociale Wetenschappen, verklaarde onlangs dat jaarlijks zo’n achtduizend executies plaatsvinden. Mensenrechtenorganisaties ramen het aantal op vijf- tot twaalfduizend per jaar.

quote:

Indiase regering wil convertibele roepie - analyse

Paranjoy Guha Thakurta

NEW DELHI, 10 april (IPS) - De Indiase regering vindt dat India klaar is om de roepie volledig inwisselbaar te maken. Met de omstreden maatregel willen premier Manmohan Singh en zijn minister van Financiën Palaniappan Chidambaram de tweede fase inluiden van de economische hervormingen waarmee India vijftien jaar geleden begon. Maar de tegenstanders waarschuwen voor kapitaalvlucht en een grotere kwetsbaarheid voor financiële schokken.

Met een volledig inwisselbare roepie kan geld makkelijker in en uit de Indiase economie stromen. Voorstanders hopen dat de maatregel de roepie sterker maakt, wat investeerders en beleggers zou lokken. Indiase bedrijven zouden ook geen toestemming meer hoeven afwachten om in het buitenland geld te lenen. Singh lanceerde het thema vorige maand bij een bezoek aan de Reserve Bank of India (RBI), de in Mumbai gevestigde nationale bank. Die instelling benoemde inmiddels een zeskoppig comité van wijzen dat tegen juli een stappenplan moet voorbereiden naar volledige convertibiliteit.

"Onnodig en gevaarlijk"

Maar het plan om de roepie volledig inwisselbaar te maken, stuit op verzet. "Onnodig en gevaarlijk", oordeelden meer dan 160 economen in een gemeenschappelijke verklaring eind maart. De maatregel stelt India bloot aan "onvoorspelbare kapitaalbewegingen" en maakt het land onnodig kwetsbaar.

Volgens de analisten is de tijd nog niet rijp om een einde te maken aan alle beperkingen die de Indiase munt nu nog afschermen van de risicovolle ontwikkelingen op de internationale financiële markten. Ze vinden het beter dat India zijn economie stap voor stap blijft openen, zoals het land dat al vijftien jaar lang doet. Dankzij die aanpak bleven India onder meer de ergste gevolgen bespaard van de financiële crisis die in 1997 en 1998 zoveel onheil aanrichtte in Azië.

Volgens de regering is India nu bestand tegen de offensieven van speculanten die ontwikkelingslanden binnen enkele dagen financieel kunnen kraken. De Indiase deviezenreserves bedragen nu 140 miljard dollar (116 miljard euro), genoeg om 15 maanden lang alle importfacturen te betalen. Ook de schuldenpositie van het land is verbeterd. Vorderingen op korte termijn maken nu nog maar 6,7 procent uit van de totale buitenlandse schuld, tegenover meer dan 10 procent in 1991.

Tarapore bis

Het comité van wijzen dat de convertibiliteit moet voorbereiden, kreeg ironisch genoeg dezelfde voorzitter als een panel dat zich tien jaar geleden over de kwestie boog. Het rapport dat S.S. Tarapore in 1997 voorlegde, verdween in de la omdat de Aziatische crisis inmiddels was uitgebroken.

Het eerste Tarapore-rapport sprak zich uit voor volledige convertibiliteit tegen 2000, maar verbond daar een aantal voorwaarden aan. Sommige daarvan zijn nog altijd niet vervuld. India zou zijn begrotingstekort en de inflatie verder moeten terugdringen, en de Indiase banken moeten het aandeel van klanten die hun leningen niet terugbetalen nog sterk uitdunnen.

Tegenstanders van volledige convertibiliteit zeggen dat de maatregel enkel een kleine groep van rijke Indiërs ten goede zou komen. De beperkingen op wisseloperaties die vroeger de handel en het overmaken van geld uit het buitenland naar India bemoeilijkten, zijn al in de jaren negentig afgeschaft. Maar de volledige inwisselbaarheid zou rijke Indiërs de vrije hand geven om hun geld in het buitenland te investeren of te beleggen. Buitenlandse bedrijven in India zouden ook vrij al hun winsten kunnen wegsluizen. De kans dat er kapitaalvlucht optreedt, is daardoor volgens de critici groot. Dat zou India dwingen meer geld te gaan lenen, en rekening daarvan zou volgens hen betaald moeten worden door de arme bevolking.

De regering werpt op dat volledige convertibiliteit nodig is om een vervolg te geven aan de economische groei van de voorbije jaren. Premier Singh rekent voor dat India de komende vijf jaar 1.500 miljard dollar (1.250 miljard euro) aan investeringen nodig heeft om de economie met meer dan 8 procent per jaar te doen groeien. Minstens 70 miljard dollar (58 miljard euro) daarvan zou via buitenlandse investeringen moeten binnenkomen. Een groot deel van dat geld moet naar de verbetering van de wegen, havens en spoorwegen gaan. Vorig jaar kreeg India ongeveer 6 miljard dollar (5 miljard euro) aan buitenlandse investeringen binnen, en dit jaar mikt de regering op 10 miljard dollar (meer dan 8 miljard euro).

Tegenstanders halen het voorbeeld van China aan als bewijs dat buitenlandse investeerders geen problemen hebben met landen zonder vrije wisselkoers. China trok in 2005 meer dan 60 miljard dollar (50 miljard euro) aan. (PD/JS) (EINDE/2006)

quote:

Op zaterdag 26 november 2005 15:19 schreef pberends het volgende:

Hoe kan Amerika zijn positie behouden als wereldmacht?

quote:

G7 wil monetaire actie van China

De rijkste zeven industrielanden vinden dat China meer verantwoordelijkheid moet nemen om de wereldeconomie in balans te brengen. Concreet verwacht de G7 dat de regering in Peking flexibeler omspringt met de Chinese munteenheid yuan.
De waarde van de munt zou in geen verhouding meer staan tot de economische betekenis van het land. China, dat al jaren een stormachtige economische groei doormaakt, heeft een enorm overschot op de handelsbalans opgebouwd. Die situatie geldt als schadelijk voor de wereldwijde economie.
De Amerikaanse regering wil dat China de yuan opwaardeert. De kwestie is ook aan de orde gekomen tijdens het bezoek dat president Hu Jintao deze week aan de Verenigde Staten bracht.

quote:

Op zondag 23 april 2006 00:51 schreef zakjapannertje het volgende:

[..]

http://www.wereldomroep.n(...)iew=Standard#4823920

het zou fair zijn als de G7 tegelijkertijd ook naar hun eigen economisch beleid gaat kijken en dat beleid ook gaat aanpassen zodanig dat hun markten toegankelijker worden voor consumenten en producenten in de armere landen zodat zij ook van onze welvaart kunnen profiteren

quote:

Op zondag 23 april 2006 01:50 schreef One_of_the_few het volgende:

[..]

zoals de protectie regels afschaffen. de landbouwsubsidie eraf. Voor de europese landen dan.

quote:

Chinese vooruitgang heeft Afrika nodig

Er worden ook zaken gedaan met internationale paria's

Chinezen eten graag hondenvlees, leven het liefst op boten en spreken alleen Chinees. Sinds Chinese managers zijn neergestreken in Angola, doen dergelijke grapjes de ronde. Maar de Chinese president Zhao Jintao, die het land bezoekt, houdt ook van vis en kip en spreekt vloeiend Portugees. Hij is net aan de bouw van vijfhonderd woningen begonnen.
Angolezen hebben het altijd over morgen. Maar wij doen het liever vandaag. Wij zijn altijd op tijd'', vertelt Zhao Jintao aan het NRC-Handelsblad. Dat de Chinezen er geen gras over laten groeien, tonen de hijskranen in de hoofdstad Luanda. Vier jaar na het einde van de burgeroorlog bouwen ze het ene marmeren regeringsgebouw na het andere. Het ministerie van financiën is al af, aan het justitiepaleis wordt nog getimmerd. Angola is ondertussen, na Zuid-Afrika, de belangrijkste Afrikaanse handelspartner van China. In ruil voor 30 procent van de Angolese olie, moet 70 procent van de bouwcontracten naar Chinese aannemers gaan. De lening voor de Angolese bouwplannen komt van een Chinese bank. In tegenstelling tot de Wereldbank en het IMF stellen de Chinezen geen vragen over corruptie bij de Angolese regering.

Olie en grondstoffen

Sinds enkele jaren zijn de Chinezen op koopjesjacht in Afrika. Ze willen vooral olie en grondstoffen, zoniet houdt de enorme economische groei van China op. Soedan, Nigeria, Angola en vele anderen leveren olie, Congo zorgt voor kobalt, Kameroen voor hout, Liberia voor ijzererts, Zambia voor koper en Zimbabwe voor platina. Het zijn maar enkele voorbeelden van de manier waarop de Afrikaanse landen China uit de nood helpen. De Afrikaanse landen kunnen de olie-inkomsten dan weer goed gebruiken. Velen gaan gebukt onder een enorme schuldenlast en houden nauwelijks geld over om het land te ontwikkelen. ,,Het is een win-win situatie, zowel Afrika als China varen er wel bij'', verklaarde de assistent van de Chinese minister van buitenlandse zaken in januari. Sinds 2000 heeft China de douanerechten geschrapt van meer dan 190 goederen die uit de minst ontwikkelde Afrikaanse landen komen. Vorig jaar bedroeg de handel tussen Afrika en China 37 miljoen euro, laat Bejing weten. Elk jaar vestigen zich meer Chinese bedrijven in Afrika. In totaal zijn er nu 750 Chinese managers in Afrika aan het werk. Ze hebben er in totaal 800 miljoen euro geïnvesteerd.

Geen vragen stellen

Het einde van de samenwerking is nog lang niet in zicht. In haar beleidsnota zette de Chinese regering onlangs de uitgangspunten van de handel met Afrika uiteen. Centraal daarin staat het idee dat de Chinezen zich niet moeien met de binnenlandse politiek van haar handelspartners. Dat betekent in de praktijk dat China wél zaken doet met landen die internationale paria's zijn. Zimbabwe en Soedan worden door de wereld genegeerd omdat ze de mensenrechten met voeten treden, maar het zijn trouwe partners van China. Zover zelfs dat China zijn veto heeft gesteld toen de Verenigde Naties sancties wilden invoeren tegen Soedan. Dit is de andere kant van de win-win-situatie: Afrikaanse landen die zich gefnuikt voelen door de internationale gemeenschap, omdat ze niet beantwoorden aan eisen van behoorlijk bestuur of een degelijk mensenrechtenbeleid, vinden bij de Chinezen geen weerstand. Het zal de Chinese regering een zorg wezen of de opbrengsten uit de verkoop van de grondstoffen naar onderwijs of gezondheidszorg gaan, dan wel naar wapens of luxueuze paleizen voor regeringsleiders.

Ondertussen worden de Chinezen in vele Afrikaanse landen met open armen ontvangen. Zoals die burgemeester in het woestijndorpje Dirkou in Niger. In zijn ontvangstkamer hangen al Chinese kaarten van zijn streek. ,,Wij hebben niet veel olie, maar met de hulp van de Chinezen zal dat veranderen.''

Corry HANCKE25/04/2006

quote:

Op dinsdag 25 april 2006 13:03 schreef -scorpione- het volgende:
China wordt dus in rap tempo lekker kapitalistisch inclusief het gebrek aan ethiek wat daar bij hoort. Ik geef ze groot gelijk. Daarentegen zou ik het graag anders zien, maar van mij hoeft China niet het braafste jongetje van de klas te zijn en het westen hoeft al helemaal niet te wijzen gezien de historie van de slavenhandel.

quote:

"Zuid-Amerika heeft geen alternatief voor economische integratie"

Marcela Valente

BUENOS AIRES, 26 april (IPS) - De Andesgemeenschap en de Mercosur verkeren opeens in een zware crisis. Maar misschien luidt die wel een nieuw integratieproces in. De landen van Zuid-Amerika hebben geen andere keuze dan hun economisch beleid nauw op elkaar af te stemmen, zegt Marcelo Gullo, een Argentijnse expert internationale relaties. Hij pleit daarbij voor "neo-protectionisme".

"De Mercosur is niet nuttig", verklaarde de Uruguayaanse president Tabaré Vázquez vorige week na een informele top met zijn ambtsgenoten uit Paraguay, Bolivia en Venezuela. Nog meer ophef veroorzaakte de Venezolaanse president Hugo Chávez op die bijeenkomst met de uitspraak "de Andesgemeenschap is dood." Chávez kondigde aan dat zijn land het handelsblok met Peru, Bolivia, Ecuador en Colombia vaarwel zegt. Venezuela is op weg toe te treden tot de Mercosur. Dat in 1991 opgerichte handelsblok bestaat nu uit Argentinië, Brazilië, Paraguay en Uruguay.

De politicoloog Gullo, de auteur van het boek "Argentinië en Brazilië: de grote kans", begrijpt de frustratie van de kleine landen in Zuid-Amerika. Tot hiertoe halen nationale belangen nog altijd de bovenhand in de economische samenwerking tussen de landen op het continent, en daardoor spellen zwaargewichten als Brazilië en Argentinië de wet.

"De Mercosur moet gegrondvest worden op gelijkheid tussen de partners", stelde de Paraguauaanse president Nicanor Duarte vorige week. "De grote landen kunnen bijvoorbeeld niet zomaar oplossingen uitdenken voor hun energieproblemen en dan later de overige lidstaten daarover informeren", vulde Vázquez aan.

"Maar veel alternatieven hebben de landen van Zuid-Amerika niet", zegt Gullo. "Ze moeten samen de schouders zetten onder een proces van industrialisering dat de enige weg naar modernisering is." Als dat niet gebeurt, zal de regio een slecht betaalde leverancier van grondstoffen blijven. Gullo vreest dat Colombia en Ecuador een fatale stap in die richting hebben gezet door vrijhandelsovereenkomsten met de VS te ondertekenen.

Momenteel ontbreekt in Zuid-Amerika de politieke om echt werk te maken van diepgaande en systematische integratie. Eind 2004 richtten de lidstaten van de Mercosur en de Andesgemeenschap samen met Chili, Guyana en Suriname een Zuid-Amerikaanse Gemeenschap op, maar dat blijft voorlopig een papieren constructie.

Volgens Gullo heeft de Mercosur en bij uitbreiding de Zuid-Amerikaanse Gemeenschap in de eerste plaats nood aan macro-economische integratie en een gezamenlijke planning van de industriële ontwikkeling van alle lidstaten.

Het grote probleem van de Mercosur is dat het in de jaren 90 besmet raakte met "het neoliberale virus", zegt Gullo. "De lidstaten verlieten hun oorspronkelijke idee van samenwerking en geleidelijke coördinatie en lieten alles over aan de markt." Aanvankelijk kende de internationale handel in de vier landen een snelle groei, maar daarna doken er zware economische problemen op. "De markt begrijpt niet waarom Argentinië industriële ontwikkeling nodig heeft om de werkgelegenheid te doen groeien, of waarom er rekening moet gehouden worden met de verschillen tussen grote en kleine landen", legt Gullo uit.

Conflicten als de strijd tussen Uruguay en Argentinië over de bouw van twee grote papierpulpfabrieken op de grens tussen de twee landen, zijn volgens Gullo gewoon een gevolg van het gebrek aan macro-economische coördinatie en gezamenlijke planning. Een goed functionerende gemeenschap zou dergelijke conflicten ook zelf beslechten, terwijl Argentinië er nu mee dreigt Uruguay voor het Internationaal Gerechtshof in Den Haag te slepen.

Anders dan de Mercosur heeft de Andesgemeenschap volgens Gullo geen toekomst. "Integratie moet uitgaan van een dynamische kern, en in de Andesregio is er geen economie die sterk genoeg is om een dergelijk ontwikkelingsproces aan te drijven." Daarom is het uiteindelijke doel volgens Gullo een sterke Zuid-Amerikaanse Gemeenschap. Die zou moeten gebaseerd zijn op "neo-protectionisme", een selectieve en in de tijd beperkte vorm van protectionisme die alle lidstaten toelaat samen en gelijk te ontwikkelen." (PD/ADR)

quote:

"Chinese grondstoffenhonger duwt Latijns-Amerika in de verkeerde richting"

Felipe Seligman

NEW YORK, 24 april (IPS) - Als Latijns-Amerika geen andere weg inslaat in zijn economische relaties met China, zal het continent er de komende decennia niet in slagen de armoede beslissende terug te dringen. Dat zegt Graciela Chichilnisky, de directeur van het Centrum voor Risicobeheer van de Columbia University in de VS.

De Chinese economie groeit al jaren als kool, en China heeft steeds meer grondstoffen nodig. Dat lijkt een goede zaak voor de talrijke Latijns-Amerikaanse landen die aardolie, koper, zink, tin, bauxiet, ijzererts en hout uitvoeren. Maar eigenlijk doet die bonanza meer kwaad dan goed, oordeelt Chichilnisky, een professor Statistiek. "Latijns-Amerika moet weg van die specialisatie als grondstoffenexporteur - het moet de stap naar de kenniseconomie zetten."

Die boodschap is in de huidige omstandigheden moeilijk over te brengen. De almaar toenemende vraag in China doet de meeste grondstoffenprijzen door het dak gaan. China, dat nog altijd schitterende groeivooruitzichten heeft, verbruikte in 2003 al 40 procent van al het cement dat wereldwijd werd geproduceerd, 30 procent van alle steenkool en staal en een kwart van het koper en aluminium. Latijns-Amerika is China's grootste leverancier van de meeste van die grondstoffen.

Maar de export van grondstoffen is een slecht fundament voor ontwikkeling en is meestal niet duurzaam", legt Chichilnisky uit. "In heel de wereld zijn er twee regio's die sinds het eind van de Tweede Wereldoorlog een teleurstellende economische groei hebben doen optekenen: Afrika en Latijns-Amerika. Beide regio's zijn gespecialiseerd in de export van grondstoffen, en dat is geen toeval."

De verleiding van het makkelijke geld is zo groot, dat landen zich gevaarlijk onevenwichtig ontwikkelen. In Chili, 's werelds grootste koperexporteur, is het rode metaal goed voor 40 procent van alle uitvoer. China is Chili's op één na grootste klant geworden.

Venezuela haalt maar liefst 85 procent van zijn buitenlandse inkomsten uit de export van olie; de opbrengst spijst de helft van 's lands begroting. Venezuela probeert meer olie naar China uit te voeren om zo de uitvoer naar de VS te kunnen terugschroeven. De politieke betrekkingen tussen Venezuela en zijn grootste klant zijn niet goed.

De uitvoer van grondstoffen is een doodlopend straatje, waarschuwt Chichilnisky. De voorraden van mineralen en fossiele brandstoffen zijn eindig, en "we verwoesten het milieu" door ze boven te halen.

Tot een evenwichtige relatie komen met een economische grootmacht in wording als China is geen sinecure. Volgens Chichilnisky moet Latijns-Amerika vooral inzetten op kleine en middelgrote bedrijven die grondstoffen zelf kunnen verwerken. Bijkomende voordelen zijn dat die bedrijven relatief veel werkgelegenheid scheppen en ook makkelijker overtuigd kunnen worden het milieu te respecteren.

Dat er ondanks de goede exportresultaten iets fout zit met de Latijns-Amerikaanse economische ontwikkeling, bewijzen de statistieken. Volgens de Chileense VN-ambassadeur Heraldo Muñoz zullen hoogstens acht landen in Latijns-Amerika de Millenniumdoelstellingen halen, een reeks minimumdoelen in verband met armoedebestrijding en ontwikkeling die alle landen ter wereld tegen 2015 willen waarmaken. Tot hiertoe heeft alleen Chili de eerste van die doelstellingen gehaald: de halvering van het aantal mensen dat in 1990 in armoede leefde. (PD) (EINDE/2006)

quote:

1942 and the Global Battle for the Environment

By Lester Brown | Wednesday, May 03, 2006

Global warming. Rising oil prices. And continued intransigence on the part of the Bush Administration to do what’s smart — and future-oriented, both with regard to the environment and energy efficiency. While it seems the U.S. government may not turn the corner in time, Lester Brown provides a historic example to explain that the job, at long last, can still be done.

The good news is that we have the technologies needed to build the new economy. We can see the Plan B economy emerging in the wind farms of western Europe, the solar rooftops of Japan, the growing fleet of gas-electric hybrid cars in the United States, the reforested mountains of South Korea and the bicycle friendly streets of Amsterdam.

The bad news is that we do not have much time. As we contemplate the rapid restructuring needed, it is both instructive and encouraging to look at the U.S. restructuring for World War II.

Initially, the United States resisted involvement in the war and responded only after it was directly attacked at Pearl Harbor on December 7, 1941.

An all-out commitment

But respond it did. After an all-out commitment, the U.S. engagement helped turn the tide, leading the Allied Forces to victory within three-and-a-half years.

In his State of the Union address on January 6, 1942, one month after the bombing of Pearl Harbor, President Roosevelt announced the country’s arms production goals.

The U.S. automobile industry

The United States, he said, was planning to produce 45,000 tanks, 60,000 planes, 20,000 anti-aircraft guns and 6 million tons of merchant shipping.

No one had ever seen such huge arms production numbers. But Roosevelt and his colleagues realized that the largest concentration of industrial power in the world at that time was in the U.S. automobile industry. Even during the Depression, the United States was producing three million cars a year.

After his State of the Union address, Roosevelt met with automobile industry leaders and told them that the country would rely heavily on them to reach these arms production goals.

A three-year halt

Initially, they wanted to continue making cars and simply add on the production of armaments. What they did not yet know was that the sale of private automobiles would soon be banned. From the beginning of April 1942 through the end of 1944, nearly three years, there were essentially no cars produced in the United States.

In addition to a ban on the production and sale of cars for private use, residential and highway construction was halted — and driving for pleasure was banned. A rationing program was also introduced.

Boosting the military

Strategic goods — including tires, gasoline, fuel oil and sugar — were rationed beginning in 1942. Cutting back on consumption of these goods freed up material resources to support the war effort.

The year 1942 witnessed the greatest expansion of industrial output in the nation’s history — all for military use. Wartime aircraft needs were enormous. They included not only fighters, bombers and reconnaissance planes, but also the troop and cargo transports needed to fight a war on two distant fronts.

From the beginning of 1942 through 1944, the United States far exceeded the initial goal of 60,000 planes, turning out 229,600 aircraft, a fleet so vast it is hard even today to visualize it. Equally impressive, by the end of the war more than 5,000 ships were added to the 1,000 or so that made up the American Merchant Fleet in 1939.

Converting to wartime production

In her book “No Ordinary Time,” Doris Kearns Goodwin describes how various firms converted to wartime production. A sparkplug factory was among the first to switch to the production of machine guns.

Soon a manufacturer of stoves was producing lifeboats. A merry-go-round factory was making gun mounts; a toy company was turning out compasses; a corset manufacturer was producing grenade belts — and a pinball machine plant began to make armor-piercing shells.

There is no limit

In retrospect, the speed of this conversion from a peacetime to a wartime economy is stunning. The harnessing of U.S. industrial power tipped the scales decisively toward the Allied Forces, reversing the tide of war.

Germany and Japan, already fully extended, could not counter this effort. To explain the turnaround, Winston Churchill often quoted his foreign secretary, Sir Edward Grey: “The United States is like a giant boiler. Once the fire is lighted under it, there is no limit to the power it can generate.”

This mobilization of resources within a matter of months demonstrates that a country — and, indeed, the world — can restructure the economy quickly if it is convinced of the need to do so.

Time is everything

In this mobilization, the scarcest resource of all is time. With climate change, for example, we are fast approaching the point of no return. The temptation is to reset the clock, but we cannot. Nature is the timekeeper.

The question facing governments is whether they can respond quickly enough to prevent threats from becoming catastrophes. The world has precious little experience in responding to aquifer depletion, rising temperatures, expanding deserts, melting polar ice caps and a shrinking oil supply.

An environmental Churchill

These trends are fully challenging the capacity of our political institutions and leaders. In times of crisis, societies sometimes have a Nero as a leader and sometimes a Churchill.

Leadership, like time, is a scarce resource. History judges political leaders by whether or not they respond to the great issues of their time.

For today’s leaders, that issue is how to move the global economy onto an environmentally sound path. We need a national political leader to step forward, an environmental Churchill, to rally the world around this effort.

quote:

Op dinsdag 25 april 2006 13:03 schreef -scorpione- het volgende:
China wordt dus in rap tempo lekker kapitalistisch inclusief het gebrek aan ethiek wat daar bij hoort. Ik geef ze groot gelijk. Daarentegen zou ik het graag anders zien, maar van mij hoeft China niet het braafste jongetje van de klas te zijn en het westen hoeft al helemaal niet te wijzen gezien de historie van de slavenhandel.

quote:

Diario Economico , Portugal
China's Financial Impact on America and the World

Jorge A. Vasconcellos e Sá

Translated By Brandi Miller

May 1, 2006


-------------------------------------------------------------------------

In general, wage growth has been inferior to productivity. But in 2003, returns on capital in the United States were the highest in 75 years.

[Editor's Note: Return on capital, also known as profit, is defined as: Net operating income after taxes minus non-interest-bearing liabilities - or in other words, profit].

The Economist recently called attention to the fact that the opening of the Chinese economy to globalization will have an impact far beyond what has previously been considered, such as the price of tee-shirts and its consequences for the textile industry in Western countries.

In fact, the Chinese impact is in essence an aggregate shock to the entire global market, since China, together with India and the former-USSR, effectively double the world's work force. The result will be a potential increase in taxes with the increase in global growth and across-the-board changes of many sectors.

In the first place, salaries. Since the cost of capital has remained stable, but the work force is being doubled, the value of work itself is being reduced by half: in relative terms, capital has become scarcer and work more abundant. This justifies in part the limited wage growth in the E.U., Japan and the U.S.: in the United States, since November 2001 (the peak of the recession), salaries have risen 11% in real terms, versus an average of 17% in the five previous cycles (recession-recovery). But in 2003, returns on capital in the United States were the highest in 75 years.

Where has this come from? It is the supreme irony: the capitalists can thank the last great Communist country for their exceptional profits.

Look at the rise in the price of oil: China is the second biggest global consumer, representing a 1/3 increase in its pursuit of the commodity since 2000. Greater demand has resulted in higher prices.

Next is low inflation. Probably more important to the Chinese Central Bank than the management of interest rates is China's capacity to produce goods cheaply, a phenomenon that has lowered the prices of many products around the world.

For example, the price of footwear and clothing in the U.S. over the past decade has dropped 10% (35% in real terms).

Next, there is the tax impact of interest rate obligations: given its commercial "surplus," China is the largest buyer of American treasury notes. In the first quarter of 2005 alone, its reserves (1/3 of which are in dollars) rose by $100 billion.

The Moral of the story: The monetary sovereignty of the U.S. (Federal Reserve) is limited by China's commercial trade surplus.

Here we have come to three legitimate conclusions. First, the Chinese impact on the world economy is across-the-board, from the price of shoes to American treasury bills.

Second, being much bigger and more open than the Japan of the 1950s, the arrival of China into the world economy will have a much more dramatic effect - on salaries, the price of oil, inflation and interest rates.

Third, the forecast is for this impact over the next 50 years to not only maintain itself, but increase. There are 200 million underemployed persons in rural areas of China. In the U.S., there is one car for every two people. In China? One for every 70.

In other words, of China's impact it may be said, “We are not at the end, nor at the beginning of the end, nor even at the end of the beginning, but only at the beginning of the beginning” (with apologies to Churchill).

quote:

191 tt-EEN 191 za 06 mei 22:45:13
economie ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­

VW BRAZILIE WIL VEEL BANEN SCHRAPPEN
­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­
De Duitse autobouwer Volkswagen wil in
zijn fabrieken in Brazilië de komende
twee jaar "duizenden" banen schrappen.

De kans bestaat ook dat een van de vijf
fabrieken in het land de deuren zal
sluiten. Dat heeft de VW-directie in
Sao Paulo laten weten.

Volkswagen is sinds jaren de grootste
uitvoerder van wagens in Brazilië. Het
bedrijf werd de laatste drie jaar
echter hard getroffen door de stijgende
koers van de Braziliaanse munt in
vergelijking met de euro en de dollar.

Jaarlijks rollen er in de VW-fabrieken
in Brazilië ongeveer 500.000 voertuigen
van de band.

quote:

Nigeria: China to Build Free Trade Zone

Business in Africa (Johannesburg)

May 10, 2006
Posted to the web May 10, 2006

Lagos

China has plans to invest $267mn to establish a free trade zone in Lagos, said a Chinese official.

Chen Xiaoxing, head of a visiting Chinese delegation, said the Chinese government has approved plans to establish the Lekki Free Trade Zone (FTZ).

China has never build a FTZ outside of its territory.

The funds made avaialbe would be used to build power plants, roads and workshops to manufacture goods.

The first phase is expected to take two years to complete.

Chen said: "China will contribute its experience to develop Nigeria's economy.

"China has signed a $2.5mn soft loan agreement with Nigeria to help her develop her infrastructure."

China is often said to produce inferior goods, but Chen assured that "the goods that will be produced at the FTZ will be of international standard because the zone will be an international location for manufacturers who would be regulated by the International Standard Organisation's (ISO) rules and regulations".

Chen added that the FTZ would create about 3000 jobs during its first phase and would be inaugurated on Thursday.

Twenty Chinese businessmen, who have already shown interest, would be in attendance.

quote:

Chinees wonder kan niet zonder buitenlandse steun

door onze redacteur Ruurd Ubels

TIANJIN/GUANGZHOU - In 2050 is de Chinese economie de grootste ter wereld, zeggen kenners. Maar voordat het zo ver is, heeft de huidige nummer zeven nog veel problemen te overwinnen. Een tijdelijke pas op de plaats lijkt onontbeerlijk. ,,Wie alleen maar holt, zal vroeg of laat omvallen'', zegt een vertegenwoordiger van de Chinese autoriteiten openhartig.Langs de 120 kilometer lange snelweg van Peking naar het zuidoostelijk gelegen Tianjin liggen talloze dorpjes. Meestal maar enkele tientallen huizen groot en zeer armoedig. En er is nóg een overeenkomst: bij elk dorp ligt het afval open en bloot langs sloten en meertjes.

De busrit toont onbarmhartig het contrast tussen platteland en stad. Ook in de steden wonen mensen in omstandigheden die aan de derde wereld doen denken, maar luxe, welvaart en rijkdom veranderen het straatbeeld in hoog tempo. Terwijl op het platteland mensen fietsen, rijden in Peking VW's, BMW's en Mercedessen rond.

In maart beloofden de communistische partijleiders tijdens het jaarlijkse Nationale Volkscongres de kloof tussen rijk en arm aan te pakken. Van de 1,3 miljard Chinezen merken vooral de 750 miljoen boeren en hun gezinnen weinig van de spectaculaire economische groei die het land doormaakt. Zestig procent van China's rijkdom is in handen van slechts tien procent van de bevolking - hét recept voor sociale onrust, vrezen de communistische partijleiders.

Wonder
Verdere economische groei is in de ogen van de Chinese leiders nodig om de sociale veenbrand in de samenleving te doven. Dat kan het land echter niet op eigen kracht alleen.

,,De groei tot nu toe is voor een belangrijk deel te danken aan buitenlandse investeerders'', weet Paul Menkveld, econoom aan de Nederlandse ambassadede in Peking. ,,Iedereen die hier wil investeren, is daarom van harte welkom.''

Martin Xie knikt instemmend. Xie is hoofd van de afdeling Europese Zaken van het investerings- en promotiecentrum in Tianjin. Deze stad heeft een imposante economische en technologische ontwikkelingszone met veel buitenlandse bedrijven, waaronder Akzo Nobel en Volkswagen. ,,Buitenlanders noemen de Chinese economie een wonder. Maar om te kunnen groeien, zijn we juist afhankelijk van ook buitenlandse investeerders.''

Adrian Shixue Zhang, vice-president van de ontwikkelingszone bij Tianjin, beaamt dit. ,,Het inkomen van nog heel veel Chinezen moet omhoog. Daarom is voor onze zone dé vraag, hoe we nog meer buitenlandse bedrijven kunnen aantrekken. We verwelkomen iedereen, tot advocatenkantoren en andere dienstverleners aan toe.''

Tegelijk vraagt de regering zich af of de economie - met meer dan negen procent per jaar - niet te hard expandeert. Vorig jaar is opdracht gegeven investeringen in de bouw, de metaal en de auto-industrie te beperken om oververhitting van de economie tegen te gaan. Ook heeft de centrale bank de rente verhoogd en de financieringsvoorwaarden aangescherpt in een poging de investeringen van bedrijven te temperen.

,,Alleen maar groeien, is niet goed'', zegt Martin Xie. ,,Elke economie zou daarvan oververhit raken. Wie alleen maar holt en nooit eens stopt, zal vroeg of laat omvallen.''

Rellen
China vertoont ondertussen op sommige plaatsen de kenmerken van ,,19e-eeuws wildwestkapitalisme'', zegt Karel van Oosterom, werkzaam bij de Nederlandse ambassade in Peking. Dat wringt. ,,In 2004 waren er 74.000 rellen, stakingen en dergelijke waaraan enkele miljoenen mensen deelnamen. Vooral landonteigeningen wekken woede op. Maar de leiding in Peking wil uiteraard rust en sociale stabiliteit en treedt daarom hard op.''

Milieuproblemen wakkeren de sociale onrust verder aan. Zo leiden de activiteiten van 2000 slijperijen van edelstenen in de provincie Guandong bij steeds meer arbeiders tot zware longaandoeningen. Elders bevuilen fabrieken rivieren, waardoor mensen geen zuiver drinkwater meer hebben.

,,China is wereldkampioen milieuvervuiling'', zegt econoom Paul Menkveld. ,,Het is hier het grootste probleem. Vooral de CO2-uitstoot en de vervuiling van het water is enorm.''

Maar de overheid is op de goede weg, vindt Menkveld. Het besef dringt door dat als de vervuiling geen halt wordt toegeroepen, China de kip met de gouden eieren slacht. ,,Buitenlandse ondernemingen die hier aan de slag willen, moeten voldoen aan internationaal vastgestelde milieunormen.''

Graaizucht
Maar het is de vraag of de autoriteiten tijdig greep op de zaak zullen krijgen. De graaizucht onder sommige lokale partijfunctionarissen is groot en na het schuiven van wat steekpenningen worden overtredingen oogluikend toegestaan. De centrale regering in Peking weet dat, maar treedt lang niet altijd hard genoeg op.

Actie is echter onontbeerlijk, want de kloof sociale spanningen nemen toe. Is het verschil tussen arm en rijk niet te groot geworden?

,,Ik ben wel eens in Nederland geweest en ook daar zijn rijke en arme mensen'', werpt Martin Xie tegen. Maar na enig aandringen, bevestigt hij dat zijn regering feitelijk afscheid heeft genomen van het communistische gelijkheidsideaal. ,,In de jaren tachtig zijn we begonnen met economische hervormingen. We zijn nu twintig jaar later en het is onmogelijk gebleken alle Chinezen in gelijke mate van de welvaart te laten profiteren.''

En eigenlijk is ook dát een keuze. ,,Maak je een deel van de bevolking rijker, dan wordt de rest na verloop van tijd meegetrokken'', zo omschrijft Xie de theorie. ,,Vergelijk het met een arm gezin dat in één kamer zit. Ze zullen er dan een gezinslid op uitsturen om geld te gaan halen waarvan alle anderen voordeel kunnen hebben.''

Bestaansminimum
Het geduld van veel Chinezen wordt hierbij wel op de proef gesteld. Volgens regeringscijfers neemt het aantal armen als gevolg van de economische groei gestaag af, ,,maar volgens berekeningen van de Wereldbank leven nog steeds 26 miljoen Chinezen van minder dan één dollar per dag'', zegt Robert de Leeuw, consul-generaal van Nederland in de zuidelijke miljoenenstad Guangzhou. ,,150 miljoen Chinezen moeten het doen met 1,5 dollar per dag.'' Bedragen die ook in China garant staan voor een leven onder het bestaansminimum.

Daar komt bij dat tijdens de economische hervormingen veel sociale voorzieningen en werkgelegenheid zijn weggesneden. ,,Dat zorgt voor een enorme onzekerheid, waardoor de mensen hier hun geld niet meer durven uitgeven.''

Volgens de Wereldbank waren Chinese gezinnen tussen 1990 en 2001 de fanatiekste spaarders ter wereld. ,,De binnenlandse consumptieve bestedingen blijven daardoor achter'', verklaart De Leeuw. Deze 'kopersstaking' is funest voor de noodzakelijke ontwikkeling van de eigen Chinese bedrijven en verklaart de enorme drang tot export - van textiel tot auto's - naar Europa en de VS. ,,Doet men dat niet, dan dreigen overproductie en werkloosheid. Het kan nog wel twintig jaar duren voordat de binnenlandse consumptie hier echt toeneemt.''

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 19:13 schreef klez het volgende:
Voorlopig gaat het nog steeds stukken beter aan de overkant van de plas.
[..]

quote:

Op maandag 27 maart 2006 11:54 schreef more het volgende:

[..]

Inderdaad! Ik maak me ook echt geen zorgen over de macht van de Verenigde Staten van Amerika, het blijft het beste, mooiste land ter wereld.

quote:

Op dinsdag 11 april 2006 00:49 schreef venomsnake het volgende:

[..]

The Project for the New American Century

Rebuilding Americas Defenses

quote:

Op maandag 22 mei 2006 07:01 schreef atmosphere1 het volgende:

[..]

Dat gaat alleen op voor een beperkte groep amerikanen. Het percentage inwoners dat onder de armoede grens leeft is hoger dan in bv Nederland. er is sprake van achteruitgang in persvrijheid en de schending van mensenrechten neemt ook in de VS zelf toe, om maar eens een aantal punten te noemen die aantonen dat de VS zo fantastisch niet is.

quote:

Op dinsdag 23 mei 2006 15:31 schreef atmosphere1 het volgende:
Het recente raport van amnesty over de VS over zowel binnen als buitenland al eens gelezen? Mensenrechten schending is structureel geworden ,gestandariseerd. Een nieuwe wending sinds WO 2 .

quote:

Fact of the day

The present era is not the first time China has been a world-leading exporter. Ancient Rome found it had little except glass that China wanted to buy — and from A.D. 600 to 750, from 1000 to 1300 and from 1500 to 1800, China ran large trade surpluses.

New York Times

quote:

China houdt zaken en ethiek gescheiden in Afrika

Antoaneta Bezlova

PEKING, 26 mei (IPS) - China ontpopt zich als een economische en politieke grootmacht in Afrika. Sinds 2000 is de Chinese handel met Afrika bijna verviervoudigd. Meer dan zeshonderd Chinese bedrijven hebben er al een voet tussen de deur. Peking haalt systematisch de banden aan met alle strategisch belangrijke landen. Maar China koppelt de zoektocht naar energiebronnen en politieke bondgenoten niet aan eisen rond democratie en mensenrechten.

Maandag beloofde China het olierijk Nigeria een lening van 1 miljard dollar om het in verval geraakte spoorwegennet in dat land te herstellen. Vorige week sloot China een infrastructuurdeal met Algerije, een andere belangrijke Afrikaanse olieproducent, Algerije. Chinese bedrijven mogen de helft van de 1.200 kilometer lange Oost-Westsnelweg door Algerije aanleggen. Ze haalden het van enkele Europese en Amerikaanse concurrenten.

Vorig jaar schreef China Angola een goedkope lening van 2 miljard dollar uit. In ruil kreeg China het recht een olieveld voor de Angolese kust te exploiteren, een project waar ook India op aasde. Peking heeft intussen meer dan 30 olieakkoorden gesloten met de Afrikaanse olieproducerende landen. China begint intussen ook regionale initiatieven te nemen. Peking heeft 100 miljoen dollar beloofd aan het Aziatische en het Afrikaanse Ontwikkelingsfonds.

De Chinese regering volgt een dubbele strategie - de aanvoer van grondstoffen voor een lange periode verzekeren en politieke vrienden winnen. China probeert in Afrika immers ook een tegenwicht te vormen voor de stijgende invloed van de VS op het continent.

De Chinese beleidsmakers gaan ervan uit dat ze geen tijd te verliezen hebben. Chinese experts geloven dat alles binnen de vijf à acht jaar moet gebeuren. "Afrika is een nieuwe focus geworden voor mondiale investeerders. Als ze er vroeg bij zijn kunnen Chinese bedrijven gouden zaken doen", denkt Chi Changseng, een expert van de Nationale Ontwikkelings- en Onderzoekscommissie, China's voornaamste planorgaan.

Pekings zoektocht naar energie en diplomatieke steun leidt ook naar twijfelachtige Afrikaanse regeringen. Sudan, een land dat beschuldigd wordt van genocide in Darfur, is momenteel een belangrijke handelspartner van China. Zimbabwe, al jaren geïsoleerd door het Westen omwille van zijn mensenrechtenschendingen, is een andere militaire en handelsbondgenoot van China.

China voert een non-interventiepolitiek inzake buitenlands beleid en heeft er daarom geen probleem mee om met die landen een partnerschap te sluiten. China heeft altijd geweigerd om zijn ontwikkelingssteun en investeringsprogramma's in Afrika te koppelen aan eisen rond mensenrechten en democratie, zoals het Westen dat wel vaak doet. Tijdens een rondreis die hem in Marokko, Nigeria en Kenia bracht, benadrukte president Hu Jintao meermaals dat China zal vasthouden aan zijn traditionele non-interventiepolitiek. "We respecteren de politieke keuzes die de Afrikanen maken." (PD)(EINDE/2006)